W sezonie 1991/1992 rywalizację rozpoczął ponownie od konkursu w Innsbrucku, gdzie zajął drugie miejsce (wyprzedził go tylko Toni Nieminen). Podobnie jak rok wcześniej nie startował w niemieckiej części Turnieju Czterech Skoczni, co spowodowało, że zajął odległe pozycje w klasyfikacji końcowej. Dwa miesiące później zdobył srebrny medal na mistrzostwach świata w lotach w Harrachovie (wygrał Noriaki Kasai). Dziewięciokrotnie zajmował miejsca w czołowej dziesiątce zawodów Pucharu Świata, przy tym trzykrotnie stał na podium, dzięki czemu zajął 8. miejsce w klasyfikacji generalnej tego sezonu. Był ponadto drugi w klasyfikacji generalnej sezonu 1991/1992 w lotach, ustępując tylko swemu rodakowi Wernerowi Rathmayrowi.
W sezonie 1992/1993 podczas konkursu w Oberstdorfie był drugi, w Garmisch-Partenkirchen trzeci, a 4 stycznia 1992 w Innsbrucku odniósł pierwsze w karierze zwycięstwo. Wynik ten powtórzył także w Bischofshofen, co pozwoliło mu zwyciężyć w 41. Turnieju Czterech Skoczni. Na mistrzostwach świata w Falun (1993) zdobył trzy medale. W konkursie indywidualnym na normalnej skoczni po pierwszej serii skoków zajmował trzecie miejsce za Masahiko Haradą i Ivanem Lunardim. Jednak w drugiej kolejce uzyskał 88,5 metra, co było drugą odległością tej serii i awansował na drugie miejsce. Zwyciężył Harada, a trzecie miejsce zajął Jaroslav Sakala. Na dużym obiekcie sytuacja wyglądała podobnie, z tym że po pierwszej serii Austriaka nie było na miejscu gwarantującym medal, a na prowadzeniu znajdował się Espen Bredesen po skoku na odległość 125,5 m. W drugiej serii Goldberger uzyskał najlepszą odległość, skacząc 118,5 m i zdobył brązowy medal. Pierwsze miejsce obronił Bredesen, a drugi był Sakala. Ponadto w konkursie drużynowym wraz z Ernstem Vettorim, Heinzem Kuttinem i Stefanem Horngacherem wywalczył kolejny brązowy medal. Łącznie w tym sezonie dziewięciokrotnie stawał na podium zawodów PŚ, przy czym dwukrotnie zwyciężał, trzykrotnie był drugi i cztery razy trzeci, co dało mu pierwszą w karierze Kryształową Kulę za zwycięstwo w klasyfikacji generalnej PŚ. W klasyfikacji generalnej PŚ w lotach był trzeci, za Sakalą i Didierem Mollardem.
W sezonie 1993/1994 odbyły się igrzyska olimpijskie w Lillehammer. Po pierwszej serii skoków w konkursie indywidualnym na dużej skoczni Goldberger zajmował trzecią pozycję za Jensem Weißflogiem i Espenem Bredesenem. W drugiej serii zdołał obronić swą pozycję i zdobył brązowy medal. W konkursie na normalnej skoczni po pierwszym skoku znajdował się na czwartej pozycji, za Bredesenem, Lasse Ottesenem i Noriakim Kasaim, który wyprzedzał go o 0,5 punktu. W drugiej kolejce osiągnął dopiero dziesiąty wynik i ostatecznie zajął siódmą pozycję. Austriacy w składzie: Heinz Kuttin, Christian Moser, Stefan Horngacher i Goldberger wywalczyli brązowy medal. W tym sezonie zajął także trzecie miejsce w klasyfikacji końcowej 42. Turnieju Czterech Skoczni po tym, jak był trzeci w Oberstdorfie, piąty w Ga-Pa i Bischofshofen oraz zwyciężył w Innsbrucku. Trzeci był także w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata, za Bredesnem i Weißflogiem. Na mistrzostwach świata w lotach w Planicy w 1994 zajął 13. miejsce. Po zakończeniu sezonu zimowego wziął udział w pierwszej edycji Letniego Grand Prix w skokach, zajmując trzecie miejsce w klasyfikacji generalnej za Takanobu Okabe i Ari-Pekką Nikkolą.
W sezonie 1994/1995 z 21 rozegranych indywidualnych konkursów PŚ Goldberger wygrał 10, a pięć razy był drugi, co dało mu zwycięstwo w klasyfikacji generalnej z przewagą ponad 600 punktów nad drugim Roberto Ceconem. Za wyniki w lotach zdobył Puchar KOP oraz Małą Kryształową Kulę za zwycięstwo w PŚ w lotach. Najlepszy był także w 43. Turnieju Czterech Skoczni, podczas którego był drugi w trzech pierwszych konkursach, a w Bischofshofen zwyciężył. Na mistrzostwach świata w Thunder Bay zdobył srebrny medal w konkursie indywidualnym na dużej skoczni (zwyciężył Tommy Ingebrigtsen). Wyprzedził on Austriaka o 13,1 punktu, a na trzecim miejscu uplasował się Jens Weißflog, który z kolei stracił 29,6 punktu do drugiego miejsca. W konkursie drużynowym reprezentacja Austrii z Goldbergerem zajęła szóste miejsce. Szósty był także w konkursie indywidualnym na normalnej skoczni. Latem 1995 zwyciężył w drugiej edycji Letniego Grand Prix w skokach.
W sezonie 1995/1996 po raz trzeci w karierze zdobył Kryształową Kulę i po raz drugi z rzędu Puchar KOP oraz Małą Kryształową Kulę PŚ w lotach. W 27 startach w PŚ sześciokrotnie zwyciężał i po dwa razy stawał na drugim i trzecim stopniu podium. W tym sezonie odniósł także swoje ostatnie zwycięstwo w pucharowych zawodach – 9 marca 1996 w Harrachovie. Miesiąc wcześniej triumfował na mistrzostwach świata w lotach w Tauplitz, wyprzedzając Janne Ahonena i Urbana Franca.
W 1997 na mistrzostwach świata w Trondheim wywalczył brązowy medal na normalnej skoczni, ustępując tylko Ahonenowi i Haradzie. Kazuyoshi Funaki, który zajął czwarte miejsce, stracił do Austriaka zaledwie 1 punkt. Na dużym obiekcie szansę na dobre miejsce stracił już po pierwszym skoku, w którym uzyskał zaledwie 90,5 m, co dało mu 47. miejsce. W konkursie drużynowym Austriacy z Goldbergerem w składzie zajęli czwarte miejsce. Brązowy medal przegrali z reprezentacją Niemiec o 4,7 punktu. W 45. Turnieju Czterech Skoczni zajął drugie miejsce, za Primožem Peterką, a o 0,1 punktu przed Dieterem Thomą. Z czterech konkursów tego Turnieju był kolejno trzeci, drugi, czwarty i ósmy. W klasyfikacji generalnej sezonu 1996/1997 Pucharu Świata zajął szóste miejsce, sześciokrotnie stając na podium w poszczególnych konkursach.
W sezonie 1997/1998 ani razu nie zdołał stanąć na podium, zajmując ostatecznie 17. miejsce w klasyfikacji generalnej. Na igrzyskach olimpijskich w Nagano w lutym 1998 wystartował tylko w konkursie indywidualnym na normalnej skoczni, gdzie zajął 22. miejsce. Na mistrzostwach świata w lotach w Oberstdorfie zajął 14. miejsce.
W kolejnym sezonie skoków 1998/1999 tylko raz stanął na podium 30 grudnia 1998 w Oberstdorfie, gdzie był drugi. W następnych konkursach 46. edycji Turnieju Czterech Skoczni był kolejno siódmy, jedenasty i dziewiętnasty, co dało mu czwarte miejsce w klasyfikacji końcowej. Walkę o trzecie miejsce przegrał z Janne Ahonenem, ale był w tej edycji najwyżej sklasyfikowanym Austriakiem. Nie brał udziału w mistrzostwach świata w Ramsau w lutym 1999, a w klasyfikacji końcowej Pucharu Świata zajął siedemnaste miejsce.
W sezonie 2000/2001 wziął udział w mistrzostwach świata w Lahti. Zajął tam 11. miejsce indywidualnie na dużej skoczni, a następnie wspólnie z Wolfgangiem Loitzlem, Martinem Höllwarthem i Stefanem Horngacherem zdobył brązowy medal w konkursie drużynowym. W konkursach na skoczni normalnej był szósty indywidualnie, a w konkursie drużynowym zdobył złoty medal. 9 marca 2001 w Trondheim wywalczył jedyne swoje podium w tym sezonie, zajmując drugie miejsce za Adamem Małyszem. Polak był także jedynym skoczkiem, który wyprzedził Austriaka w klasyfikacji generalnej piątej edycjiTurnieju Nordyckiego oraz ósmej edycji Letniego Grand Prix w skokach.
Kolejne podium wywalczył 2 grudnia 2001 w Titisee-Neustadt, gdzie zajął trzecie miejsce za Hannawaldem i Małyszem. Było to jego jedyne podium w całym sezonie 2001/2002. W klasyfikacji generalnej PŚ był trzynasty. Wystartował także na mistrzostwach świata w lotach w Harrachovie w 2002, gdzie zajął. 29. miejsce. W sezonie 2002/2003 trzykrotnie stawał na podium, w tym po raz ostatni w karierze, 1 stycznia 2003 w Garmisch-Partenkirchen, gdzie był drugi. Swój ostatni sukces osiągnął na mistrzostwach świata w lotach w Planicy, gdzie w konkursie drużynowym wraz z Andreasem Widhölzlem, Wolfgangiem Loitzlem i Thomasem Morgensternem zdobył brązowy medal. W konkursie indywidualnym nie wystartował. Ostatni występ w Pucharze Świata zaliczył 6 marca 2005 w Lahti, gdzie zajął 49. miejsce. Oficjalne zakończenie kariery ogłosił 13 stycznia 2006 po oddaniu swego ostatniego skoku na skoczni Kulm w Tauplitz. Łącznie w przeciągu całej kariery 63 razy stawał na podium zawodów Pucharu Świata, w tym 20 razy zwyciężał, 25 razy był drugi i 18 razy trzeci. Pod względem liczby zwycięstw w klasyfikacji generalnej PŚ w skokach jest na trzecim miejscu w historii, za Mattim Nykänenem i Adamem Małyszem.
Obecnie Andreas jest komentatorem austriackiej stacji ORF1 i występuje w tej roli podczas większości zawodów w skokach narciarskich Pucharu Świata. Podczas Turnieju Czterech Skoczni występował jako przedskoczek z kamerą na kasku, a w czasie najazdu po rozbiegu i tuż po wylądowaniu mówił przez mikrofon.
W 2006 roku wziął udział w drugiej edycji austriackiego Tańca z gwiazdami.
W 1997 roku Goldberger przyznał, że brał kokainę, w rezultacie został zawieszony przez Austriacki Związek Narciarski na sześć miesięcy. W listopadzie 1997 roku ogłosił, że będzie skakał w barwach Jugosławii[2] Doszedł jednak do porozumienia z krajowym Związkiem i pozostał członkiem reprezentacji Austrii.