La donna è mobile
La donna è mobile [la ˈdɔnna ɛ ˈmɔːbile] (z wł. „Kobieta jest zmienna”) – tenorowa aria Księcia Mantui z III aktu opery Rigoletto Giuseppe Verdiego z librettem Francesca Marii Piavego. Rozpropagowana współcześnie szeroko głównie przez „trzech tenorów”, a wykonywana niezależnie od operowych przedstawień także wcześniej przez innych śpiewaków dysponujących tym typem głosu, jak chociażby przez Enrica Carusa. Pierwszym tenorem śpiewającym podczas światowej prapremiery (11 marca 1851) w Teatro La Fenice w Wenecji rolę Księcia Mantui, a zatem i samą arię, był Raffaelle Mirate.
| Gatunek |
opera |
|---|---|
| Twórca |
Aria w zestawieniu ze stylem życia księcia ma wydźwięk libertyński. Książę Mantui wykonuje ją w gospodzie Sparafucila, zalecając się do jego siostry i wspólniczki w ciemnych interesach – Magdaleny. Rozwiązłość księcia obserwuje także Gilda, córka Rigoletta, której garbaty błazen chce pokazać prawdziwą naturę człowieka, w którym była zakochana.
Tekst arii (w języku włoskim)
edytuj
La donna è mobile,
Qual piuma al vento,
Muta d'accento – e di pensiero.
Sempre un amabile,
Leggiadro viso,
In pianto o in riso – è menzognero.
Refren
La donna è mobile,
Qual piuma al vento,
Muta d'accento – e di pensiero.
E di pensiero,
E di pensiero.
È sempre misero,
Chi a lei s'affida,
Chi le confida mal – cauto il cuore!
Pur mai non sentesi,
Felice appieno,
Chi su quel seno – non liba amore!
Refren
La donna è mobile,
Qual piuma al vento,
Muta d'accento – e di pensiero.
E di pensiero,
E di pensiero.
Bibliografia
edytuj- José Carreras: Kuchnia José Carrerasa. Warszawa: MUZA SA, 2003. ISBN 83-7319-236-0.
- Kronika Opery. Wydawnictwo KRONIKA, 1993. ISBN 83-900331-7-8.