PL223998B1

PL223998B1 - N-(3-Fluorofenylo)-2-{3-[(7-{3-[etylo(2-hydroksyetylo)amino]propoksy}chinazolin-4-ylo)amino]-1H-pirazol-5-ilo} acetamid oraz jego kompozycja farmaceutyczna

Info

Publication number: PL223998B1
Application number: PL412704A
Authority: PL
Inventors: Heron Nicola Murdoch; Frederic Henri Jung; Georges Rene Pasquet; Andrew Austen Mortlock
Original assignee: Astrazeneca Ab
Priority date: 2002-12-24
Filing date: 2003-12-22
Publication date: 2016-11-30
Also published as: KR101010299B1; NO20052855D0; DE60315892T2; RU2007121850A; KR20050088333A; IL169112A0; EP1847539A1; DK1847539T3; RU2357971C2; EP1578755B1; TWI336327B; PT1578755E; WO2004058781A1; AR042668A1; AR057753A2; HK1080481A1; BR0317717A; NO20052855L; US9018191B2; AU2003290313A1

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem niniejszego wynalazku jest N-(3-fluorofenylo)-2-(3-[(7-{3-[etylo(2-hydroksyetylo)amino]propoksy}chinazolin-4-ylo)amino]-1H-pirazol-5-ilo}acetamid oraz jego kompozycja farmaceutyczna. Ten związek jest użyteczny do stosowania w leczeniu pewnych chorób, w szczególności chorób proliferacyjnych {rozrostowych} takich jak rak.

Raka (i inne choroby hiperproliferacyjne) cechuje nieograniczony rozrost komórkowy. Wydaje się, że ta utrata normalnej regulacji rozrostu komórek często występuje wskutek genetycznego uszkodzenia szlaków komórkowych, które regulują postęp przez cykl komórkowy.

Uważa się, że cykl komórkowy u eukariontów reguluje uporządkowana kaskada fosforylacji białek. Obecnie zidentyfikowano kilka rodzin kinaz białkowych, które w tej kaskadzie odgrywają role krytyczne. Aktywność wielu z tych kinaz jest w nowotworach ludzkich zwiększona w porównaniu z tkanką normalną. Może to zachodzić albo przez zwiększone poziomy ekspresji białka (na przykład wskutek amplifikacji genu), albo przez zmiany ekspresji koaktywatorów lub białek hamujących.

Pierwszymi zidentyfikowanymi, i najszerzej zbadanymi z tych regulatorów cyklu komórkowego były kinazy cyklinozależne (lub CDKs). Aktywność określonych CDKs w określonych momentach jest zasadniczo istotna zarówno dla inicjacji jak i dla skoordynowanego postępu przez cykl komórkowy. Na przykład, wydaje się, że białko CDK4 reguluje wchodzenie w cykl komórkowy (przejście G0-G1-S) przez fosforylowanie produktu pRb genu glejaka siatkówki. To stymuluje uwalnianie czynnika transkrypcyjnego E2F z pRb, który następnie działa zwiększając transkrypcję genów niezbędnych do wejścia w fazę S. Aktywność katalityczna CDK4 jest stymulowana przez wiązanie z białkiem partnerskim, cykliną D. Jednego z pierwszych dowodów bezpośredniego powiązania między rakiem i cyklem komórkowym dostarczyła obserwacja, że w wielu nowotworach ludzkich gen cykliny D1 był amplifikowany i rosły poziomy białka cykliny D (a stąd rosła aktywność CDK4) (przegląd: Sherr, 1996, Science 274: 1672-1677; Pines, 1995, Seminars in Cancer Biology 6: 63-72). Inne badania (Loda i in., 1997, Nature Medicine 3(2): 231-234; Gemma i in., 1996, International Journal of Cancer 68(5): 605-11; Elledge i in., 1996, Trends in Cell Biology 6; 388-392) wykazały, że ujemne regulatory funkcji CDK są często regulowane w dół lub usuwane w nowotworach ludzkich, co ponownie prowadzi do nieodpowiedniej aktywacji tych kinaz.

Niedawno zidentyfikowano kinazy białkowe, strukturalnie odmienne od rodziny CDK, które odgrywają role krytyczne w regulowaniu cyklu komórkowego, i które także wydają się być ważne w onkogenezie. Obejmują one nowo zidentyfikowane ludzkie homologi białek Ip11 Drosophila aurora i S. cerevisiae. Trzy ludzkie homologi tych genów Aurora A, Aurora B i Aurora C (znane także jako, odpowiednio, aurora2, aurora1 i aurora3) kodują kinazy białkowe serynowo-treoninowe regulowane przez cykl komórkowy (streszczenie w publikacji Adams i in., 2001, Trends in Cell Biology. 11(2): 49-54). Wykazują one szczyt ekspresji i aktywności kinazy w etapach G2 i mitozy. Udział ludzkich białek aurora w raku wynika z kilku obserwacji. Gen Aurora A mapuje się na chromosomie 20q13, w rejonie, który często jest amplifikowany w nowotworach ludzkich obejmujących zarówno nowotwory sutka i okrężnicy. Aurora A może być głównym docelowym genem tego amplikonu, gdyż DNA Aurora A amplifikuje się, a mRNA nadmiernie wyraża w ponad 50% pierwotnych ludzkich raków okrężnicy i odbytu. W tych nowotworach poziomy białka Aurora A okazują się ogromnie podwyższone w porównaniu z sąsiednią tkanką normalną. Ponadto, transfekcja fibroblastów gryzoni ludzkim Aurora A prowadzi do transformacji, nadając zdolność do wzrostu w miękkim agarze i tworzenia guzów u myszy nagich (Bischoff i in., 1998, EMBO Journal. 17(11): 3052-3065). Inna praca (Zhou i in., 1998, Nature Genetics. 20(2): 189-93) wykazała, że sztuczna nadmierna ekspresja Aurora A prowadzi do wzrostu liczby centrosomów i wzrostu aneuploidalności, co jest znanym w rozwoju raka zdarzeniem. Dalsze prace wykazały wzrost ekspresji Aurora B (Adams i in., 2001, Chromsoma. 110(2): 65-74) i Aurora C (Kimura i in., 1999, Journal of Biological Chemistry, 274(11): 7334-40) w komórkach nowotworowych w porównaniu z komórkami normalnymi.

Co ważne, wykazano także, że przerwanie ekspresji i działania Aurora A przez potraktowanie ludzkich linii komórek nowotworowych oligonukleotydami antysensowymi (WO 97/22702 i WO 99/37788) prowadzi do zatrzymania cyklu komórkowego i wywiera działanie przeciwrozrostowe w tych liniach komórek nowotworowych. Dodatkowo wykazano, że małocząsteczkowe inhibitory Aurora A i Aurora B mają działanie przeciwrozrostowe w ludzkich komórkach nowotworowych (Keen i in., 2001, Poster #2455, American Association of Cancer Research annual meeting), tak, jak ma selektywne przerwanie ekspresji samego Aurora B przez działanie siRNA (Ditchfield i in., 2003, Journal of Cell

PL 223 998 B1

Biology, 161(2): 267-280). Wskazuje to, że hamowanie funkcji Aurora A i/lub Aurora B będzie mieć działanie przeciwrozrostowe, które może być przydatne w leczeniu nowotworów ludzkich i innych chorób hiperproliferacyjnych. Dalej, hamowanie kinaz Aurora jako podejście terapeutyczne do tych chorób może mieć znaczącą przewagę nad ukierunkowanym na szlaki przekazywania sygnału poprzedzające cykl komórkowy (np. aktywowane przez kinazy tyrozynowe receptorowe czynnika wzrostu takie jak receptor naskórkowego czynnika wzrostu (EGFR) lub inne receptory). Skoro po tych rozbieżnych zdarzeniach sygnałowych ostatecznie następuje cykl komórkowy, to można przewidywać, że terapie ukierunkowane na cykl komórkowy, takie jak hamowanie kinaz Aurora są aktywne we wszystkich rozrastających się komórkach nowotworowych, podczas gdy można przewidywać, że podejścia ukierunkowane na konkretne cząsteczki sygnałowe (np. EGFR) są skuteczne tylko w podzbiorze komórek nowotworowych, które wyrażają te receptory. Uważa się także, że istnieje znaczący „przesłuch” między tymi szlakami przekazywania sygnału, co oznacza, że zahamowanie jednego składnika może zostać skompensowane przez inny.

Jak dotąd do stosowania w hamowaniu rozmaitych kinaz zaproponowano szereg pochodnych chinazoliny. Na przykład, WO 96/09294, WO 96/15118 i WO 99/06378 opisują zastosowanie, jako inhibitorów kinaz tyrozynowych receptorowych, pewnych związków chinazolinowych, które mogą być przydatne w leczeniu chorób proliferacyjnych, a WO 00/21955 ujawnia pewne pochodne chinazoliny jako inhibitory działania VEGF.

Ujawniono także pochodne chinazoliny do stosowania w hamowaniu kinazy Aurora A. WO 02/00649 ujawnia pochodną chinazoliny mającą 5-członowy pierścień heteroaromatyczny, gdzie pierścień stanowi, w szczególności, podstawiony tiazol lub podstawiony tiofen, a wspólnie rozpatrywane zgłoszenie patentowe WO 03/055491 ujawnia pochodne chinazoliny mające ewentualnie podstawiony pierścień pirazolowy. Jednak, mimo związków z WO 02/00649 i WO 03/055491, wciąż istnieje zapotrzebowanie na dalsze związki mające właściwości hamowania kinaz Aurora.

Zgłaszającym udało się znaleźć nowy związek, który hamuje działania kinaz Aurora, a w szczególności kinazy Aurora A i/lub Aurora B, i który ma pewne właściwości, które czynią go szczególnie przydatnym do tworzenia leków do leczenia choroby. W szczególności związek ten jest przydatny do leczenia chorób proliferacyjnych, takich jak rak występujący jako guzy lite i nowotwory hematologiczne, o których wiadomo, że w nich aktywne są kinazy Aurora, a zwłaszcza w chorobach takich jak rak okrężnicy i odbytu, sutka, płuca, stercza, trzustki lub pęcherza i nerki, jak również białaczki i chłoniaki.

Należy rozumieć, że związek lub jego sól może wykazywać zjawisko tautomerii i że rysunki wzorów w obrębie tego opisu mogą przedstawiać tylko jedną z możliwych postaci tautomerycznych. Należy rozumieć, że opis obejmuje dowolną postać tautomeryczną, która ma aktywność hamowania kinaz Aurora, a w szczególności aktywność hamowania kinaz Aurora A i/lub Aurora B i nie powinien być ograniczany zaledwie do którejkolwiek jednej postaci tautomerycznej wykorzystywanej w rysunkach wzorów.

Należy także rozumieć, że związek i jego sole mogą istnieć w postaciach solwatowanych jak również niesolwatowanych, takich jak, na przykład, postacie hydratów. Należy rozumieć, że opis obejmuje wszystkie takie postacie solwatowane, które mają aktywność hamowania kinaz Aurora, a w szczególności aktywność hamowania kinaz Aurora A i/lub Aurora B.

Przedmiotem niniejszego wynalazku jest związek jak zdefiniowano niniejszym, jak również jego sole. Sole do stosowania w kompozycjach farmaceutycznych będą stanowić sole farmaceutycznie dopuszczalne, ale inne sole mogą być przydatne do wytwarzania związków i ich farmaceutycznie dopuszczalnych soli. Farmaceutycznie dopuszczalne sole według wynalazku mogą, na przykład, obejmować sole addycyjne z kwasami związku jak zdefiniowano niniejszym, które są dostatecznie zasadowe dla wytworzenia takich soli. Takie sole addycyjne z kwasami obejmują, ale bez ograniczania do tego sole fumaranowe, metanosulfonianowe, chlorowodorkowe, bromowodorkowe, cytrynianowe i maleinianowe oraz sole utworzone z kwasem fosforowym i siarkowym. Ponadto, gdy związek jest dostatecznie kwasowy, to sole stanowią sole zasad, a przykłady obejmują, ale bez ograniczania do tego, sól metalu alkalicznego, na przykład sodu lub potasu, sól metalu ziem alkalicznych, na przykład wapnia lub magnezu, lub sól aminy organicznej, na przykład trietyloaminy, etanoloaminy, dietanoloaminy, trietanoloaminy, morfoliny, N-metylopiperydyny, N-etylopiperydyny, dibenzyloaminy lub aminokwasów takich jak lizyna.

Wariant wykonania wynalazku stanowi:

N-(3-fluorofenylo)-2-{3-[(7-{3-[etylo(2-hydroksyetylo)amino]propoksy}chinazolin-4-ylo)amino]chinazolin-4-ylo)-1H-pirazol-5-ilo}acetamid;

PL 223 998 B1 lub jego farmaceutycznie dopuszczalna sól.

Drogę syntetyczną do tego związku można znaleźć w przykładach.

Niniejsze ujawnienie przedstawia sposób wytwarzania związku według wynalazku lub jego farmaceutycznie dopuszczalnej soli, obejmujący reakcję związku o wzorze (III), gdzie L oznacza grupę opuszczającą taką jak atom fluorowca (np. atom chloru):

z aminą o wzorze (IV):

wzór (IV).

Przydatne warunki reakcji dla tego sposobu obejmują ogrzewanie związku o wzorze (III) z nadmiarem aminy o wzorze (IV) w rozpuszczalniku obojętnym takim jak dimetyloacetamid, bez dodatku lub z dodatkiem przydatnego katalizatora (takiego jak jodek tetra-n-butyloamoniowy lub jodek potasu) w temperaturze 50 do 100°C przez 12 do 72 godzin. W procedurze alternatywnej grupę opuszczającą L we wzorze (III) może stanowić karboksaldehyd, a reakcję z aminą (IV) można przeprowadzić w warunkach redukujących przy użyciu środka redukującego takiego jak cyjanoborowodorek sodu.

Aminy o wzorze (IV) są znane w stanie techniki lub mogą zostać wytworzone przez specjalistę stosującego sposoby znane w stanie techniki.

Sposób może dalej obejmować sposób wytwarzania związku o wzorze (III), gdzie X oznacza

NR¹⁴, który to sposób obejmuje reakcję związku o wzorze (V), gdzie R' i R oznaczają grupy alkilowe takie jak grupa metylowa i etylowa, zaś L ma znaczenie jak zdefiniowano w odniesieniu do wzoru (III):

ze związkiem o wzorze (VI), gdzie R może oznaczać albo atom wodoru albo grupę taką jak grupa tertbutoksykarbonylowa (Boc) lub tritylowa:

PL 223 998 B1

Taką reakcję można przeprowadzić w zakresie warunków opisanym w literaturze, takim jak ogrzewanie związku o wzorze (V) ze związkiem o wzorze (VI) w rozpuszczalniku takim jak kwas octowy w temperaturze 100 do 130°C przez 2 do 18 godzin.

Alternatywnie, sposób może dalej obejmować sposób wytwarzania związku o wzorze (III), gdzie 14

X oznacza NR¹⁴, O lub S, który to sposób obejmuje reakcję związku o wzorze (VII), gdzie R* oznacza grupę opuszczającą taką jak atom fluorowca (np. atom chloru):

ze związkiem o wzorze (VI), gdzie R oznacza albo atom wodoru albo grupę tert-butoksykarbonylową (Boc) lub tritylową. Taką reakcję można przeprowadzić w zakresie warunków opisanym w literaturze, takim jak ogrzewanie związku o wzorze (VII) ze związkiem o wzorze (VI) w rozpuszczalniku takim jak izopropanol lub dimetyloacetamid, w obecności katalizatora kwasowego takiego jak kwas solny, w temperaturze 80 do 100°C przez 2 do 6 godzin. Alternatywnie reakcję można przeprowadzić przy użyciu zasady takiej jak wodorek sodu, prowadząc reakcję w rozpuszczalniku obojętnym takim jak dimetyloformamid w temperaturze 50 do 80°C przez 2 do 6 godzin.

Związki o wzorze (V) można wytwarzać ze związku o wzorze (VIII), gdzie P oznacza grupę zabezpieczającą dla grupy hydroksylowej taką jak grupa benzylowa:

przez reakcję ze związkiem o wzorze (IX), gdzie L' oznacza grupę opuszczającą taką jak atom fluorowca (np. atom bromu) i L ma znaczenie jak zdefiniowano w odniesieniu do wzoru (III):

w-zór' (XX)

Taką reakcję można przeprowadzić (po usunięciu grupy zabezpieczającej sposobem wybranym z już opisanych w literaturze) w zakresie warunków opisanym w literaturze takim jak ogrzewanie

PL 223 998 B1 związku o wzorze (VIII) ze związkiem o wzorze (IX) w obecności katalizatora takiego jak węglan cezu w rozpuszczalniku takim jak acetonitryl w temperaturze 80 do 100°C przez 1 do 4 godzin.

Sposób wytwarzania związku o wzorze (VIII) obejmuje reakcję związku o wzorze (X), gdzie P ma znaczenie jak zdefiniowano w odniesieniu do wzoru (VIII):

z odpowiednim acetalem takim jak acetal dimetylowy N,N-dimetyloformamidu. Reakcję dogodnie prowadzi się w rozpuszczalniku organicznym takim jak toluen lub benzen, w podwyższonej temperaturze, dogodnie w temperaturze wrzenia rozpuszczalnika.

Związki o wzorze (X) albo stanowią związki znane albo mogą zostać wytworzone przez specjalistę przy użyciu sposobów konwencjonalnych. W szczególności, związki o wzorze (X) można wytworzyć przez redukcję odpowiedniego nitrozwiązku o wzorze (XI), gdzie P ma znaczenie jak opisano w odniesieniu do wzoru (VIII):

Przydatne warunki reakcji są zilustrowane dalej.

Związki o wzorze (XI) można otrzymać przez nitrowanie związku o wzorze (XII), gdzie P ma znaczenie jak zdefiniowano w odniesieniu do wzoru (VIII)

na przykład, stosując kwas azotowy jako środek nitrujący. Ponownie, przydatne warunki reakcji są zilustrowane dalej.

Nitryl o wzorze (XII) można uzyskać przez reakcję odpowiedniego aldehydu o wzorze (XIII) z hydroksyloaminą jak zilustrowano dalej:

PL 223 998 B1

Sposób może dalej obejmować sposób wytwarzania związku zgodnego ze wzorem (VII), który to sposób obejmuje reakcję związku o wzorze (XIV)

gdzie L* oznacza grupę hydroksylową, z przydatnym środkiem chlorującym takim jak chlorek tionylu, chlorek fosforylu lub pentachlorek fosforu. Ponownie, przydatne warunki reakcji są zilustrowane dalej.

Związki o wzorze (XIV) albo stanowią związki znane albo mogą zostać wytworzone przez specjalistę przy użyciu sposobów konwencjonalnych. W szczególności, związki o wzorze (XIV) można wytworzyć przez reakcję związku o wzorze (XV), gdzie L oznacza grupę opuszczającą taką jak atom fluorowca (atom fluoru)

ze związkiem o wzorze (XVI), gdzie L* oznacza grupę hydroksylową:

wzór (XVI)

Przydatne warunki reakcji są zilustrowane dalej.

Związki o wzorze (XV) albo stanowią związki znane albo mogą zostać wytworzone przez specjalistę przy użyciu sposobów konwencjonalnych. W szczególności, związki o wzorze (XV) można wytworzyć przez reakcję związku o wzorze (XVII) (gdzie L oznacza grupę opuszczającą taką jak atom fluorowca (atom fluoru) i L' oznacza grupę alkoksylową lub hydroksylową) przez reakcję z nierozcieńczonym formamidem w temperaturze 140 do 200°C przez 3 do 6 godzin.

Przydatne warunki reakcji są zilustrowane dalej.

Związki o wzorze (XVII) albo stanowią związki znane albo mogą zostać wytworzone przez specjalistę przy użyciu sposobów konwencjonalnych. W szczególności, związki o wzorze (XVII) można wytworzyć przez redukcję związku o wzorze (XVIII) (gdzie L oznacza grupę opuszczającą taką jak atom fluorowca (atom fluoru) i L' oznacza grupę alkoksylową lub hydroksylową) przy użyciu środka

PL 223 998 B1 redukującego takiego jak ditionian sodu w układzie rozpuszczalników woda : dichlorometan w temperaturze otoczenia przez 1 do 3 godzin.

Związki o wzorze (XVIII) można otrzymać przez nitrowanie związku o wzorze (XIX), gdzie L i L' mają znaczenia jak zdefiniowano w odniesieniu do wzoru (XVIII)

Sposób może dalej obejmować sposób wytwarzania związku zgodnego ze wzorem (VI), gdzie

X oznacza NR¹⁴, O lub S, który to sposób obejmuje reakcję związku o wzorze (XX), gdzie P oznacza

z aminą o wzorze HNR⁴R⁵ w obecności odczynnika sprzęgającego (takiego jak heksafluorofosforan O-(7-azabenzotriazol-1-ilo)-N,N,N',N'-tetrametylouroniowy) i diizopropyloetyloamina w rozpuszczalniku (takim jak dimetyloacetamid) w warunkach obojętnych i bezwodnych.

Związek o wzorze (XX), gdzie X oznacza NR¹⁴ i P oznacza COOR, można wytworzyć ze związku o wzorze (XXI):

ze związkiem o wzorze (XXII), gdzie L oznacza odpowiednią grupę opuszczającą:

PL 223 998 B1

wzór (XXII)

Przydatne odczynniki i warunki reakcji dla tej reakcji obejmują zastosowanie diwęglanu di(tertbutylu) i trietyloaminy w tetrahydrofuranie w temperaturze 0°C pod osłoną atmosfery azotu.

Związek o wzorze (III) można także wytworzyć (po odbezpieczeniu) ze związku o wzorze (XX) przez poddanie go reakcji ze związkiem o wzorze (V) w zakresie warunków opisanym w literaturze, takim jak ogrzewanie mieszaniny reakcyjnej w rozpuszczalniku takim jak kwas octowy w temperaturze 100 do 130°C przez 2 do 18 godzin. Produkt, związek o wzorze (XXIII):

można następnie poddać reakcji z aminą o wzorze HNR⁴R⁵ w obecności środka sprzęgającego (takiego jak heksafluorofosforan O-(7-azabenzotriazol-1-ilo)-N,N,N',N'-tetrametylouroniowy) i diizopropyloetyloaminy w rozpuszczalniku (takim jak dimetyloacetamid) w warunkach obojętnych i bezwodnych.

Dalej związek o wzorze (XXIII) można także wytworzyć przez poddanie reakcji odbezpieczonego związku o wzorze (XX) ze związkiem o wzorze (VII) w zakresie warunków opisanym w literaturze, takim jak ogrzewanie mieszaniny reakcyjnej w rozpuszczalniku takim jak izopropanol lub dimetyloacetamid, w obecności katalizatora kwasowego takiego jak kwas solny, w temperaturze 80 do 100°C przez 2 do 6 godzin. Alternatywnie reakcję można przeprowadzić przy użyciu zasady takiej jak wodorek sodu; prowadząc reakcję w rozpuszczalniku obojętnym takim jak dimetyloformamid w temperaturze 50 do 80°C przez 2 do 6 godzin.

Związki o wzorze (XXI), które zawierają pierścień heteroaromatyczny, wytwarza się zgodnie z literaturą. Jednak dla celów ilustracji, gdy A oznacza pierścień pirazolowy, związek o wzorze (XXI) można wytworzyć zgodnie z następującym schematem:

Należy rozumieć, że niektóre z rozmaitych podstawników pierścieni w związku według niniejszego wynalazku można wprowadzać przy użyciu normalnych reakcji podstawienia aromatycznego lub wytwarzać przy użyciu konwencjonalnych modyfikacji grup funkcyjnych albo przed albo bezpośrednio po sposobach wspomnianych wyżej. Takie reakcje i modyfikacje obejmują, na przykład, wprowadzenie podstawnika przy pomocy reakcji podstawienia aromatycznego, redukcji podstawników, alkilowania podstawników i utlenienia podstawników. Odczynniki i warunki reakcji dla takich procedur są znane w dziedzinie chemii. Poszczególne przykłady reakcji podstawienia aromatycznego obejmują wprowadzenie grupy nitrowej przy użyciu stężonego kwasu azotowego, wprowadzenie grupy acylowej przy użyciu, na przykład, halogenku acylu i kwasu Lewisa (takiego jak trichlorek glinu) w warunkach Friedela-Craftsa; wprowadzenie grupy alkilowej przy użyciu halogenku alkilu i kwasu Lewisa (takiego jak trichlorek glinu) w warunkach Friedela-Craftsa; i wprowadzenie atomu fluorowca {jako grupy funkcyjnej}. Poszczególne przykłady modyfikacji obejmują redukcję grupy nitrowej do grupy aminowej przez, na przykład, uwodornienie katalityczne przy użyciu katalizatora niklowego lub

PL 223 998 B1 traktowanie żelazem w obecności kwasu solnego z ogrzewaniem; utlenienie grupy alkilotiolowej do grupy alkilosulfinylowej lub alkilosulfonylowej.

Należy także uznać, że w niektórych z wymienionych niniejszym reakcji konieczne/pożądane może być zabezpieczenie wszelkich wrażliwych grup w związkach. Okoliczności, gdzie zabezpieczenie jest konieczne lub pożądane, oraz przydatne sposoby zabezpieczania są znane specjalistom. Konwencjonalne grupy zabezpieczające mogą być stosowane zgodnie z normalną praktyką (ilustracja - patrz T. W. Greene, Protective Groups in Organic Synthesis, John Wiley and Sons, 1991). Tak więc, jeżeli reagenty zawierają grupy takie jak grupa aminowa, karboksylowa lub hydroksylowa, to pożądane może być zabezpieczenie tych grup w niektórych z wymienionych niniejszym reakcji.

Przydatną grupę zabezpieczającą dla grupy aminowej lub alkiloaminowej stanowi, na przykład, grupa acylowa, na przykład grupa alkanoilowa taka jak grupa acetylowa, grupa alkoksykarbonylowa, na przykład grupa metoksykarbonylowa, etoksykarbonylowa lub tert-butoksykarbonylowa, grupa arylometoksykarbonylowa, na przykład grupa benzyloksykarbonylowa, albo grupa aroilowa, na przykład grupa benzoilowa. Warunki odbezpieczania dla powyższych grup zabezpieczających będą koniecznie zmieniać się zależnie od doboru grupy zabezpieczającej. Tak więc, na przykład, grupę acylową taką jak grupa alkanoilowa lub alkoksykarbonylowa lub grupę aroilową można usunąć na przykład, przez hydrolizę przydatną zasadą taką jak wodorotlenek metalu alkalicznego, na przykład wodorotlenek litu lub sodu. Alternatywnie grupę acylową taką jak grupa tert-butoksykarbonylowa można usunąć, na przykład, przez działanie przydatnym kwasem takim jak kwas solny, siarkowy lub fosforowy albo kwasem trifluorooctowym, a grupę arylometoksykarbonylową taką jak grupa benzyloksykarbonylowa można usunąć, na przykład, przez uwodornienie nad katalizatorem takim jak pallad na węglu, lub przez działanie kwasem Lewisa, na przykład tris(trifluorooctanem) boru. Przydatną alternatywną grupę zabezpieczającą dla pierwszorzędowej grupy aminowej stanowi, na przykład, grupa ftaloilowa, którą można usunąć przez działanie alkiloaminą, na przykład dimetyloaminopropyloaminą, lub hydrazyną.

Przydatną grupę zabezpieczającą dla grupy hydroksylowej stanowi, na przykład, grupa acylowa, na przykład grupa alkanoilowa taka jak grupa acetylowa, grupa aroilowa, na przykład grupa benzoilowa, lub grupa arylometylowa, na przykład grupa benzylowa. Warunki odbezpieczania dla powyższych grup zabezpieczających będą koniecznie zmieniać się zależnie od doboru grupy zabezpieczającej. Tak więc, na przykład, grupę acylową taką jak grupa alkanoilowa albo grupę aroilową można usunąć, na przykład, przez hydrolizę przydatną zasadą taką jak wodorotlenek metalu alkalicznego, na przykład wodorotlenek litu lub sodu. Alternatywnie grupę arylometylową taką jak grupa benzylowa można usunąć, na przykład, przez uwodornienie nad katalizatorem takim jak pallad na węglu.

Przydatną grupę zabezpieczającą dla grupy karboksylowej stanowi, na przykład, grupa estryf ikująca, na przykład grupa metylowa lub etylowa, którą można usunąć, na przykład, przez hydrolizę zasadą taką jak wodorotlenek sodu, lub na przykład grupa tert-butylowa, którą można usunąć, na przykład, przez działanie kwasem, na przykład kwasem organicznym takim jak kwas trifluorooctowy, albo na przykład grupa benzylowa, którą można usunąć, na przykład, przez uwodornienie nad katalizatorem takim jak pallad na węglu.

Grupy zabezpieczające można usunąć na dowolnym dogodnym etapie syntezy stosując konwencjonalne techniki znane w dziedzinie chemii.

Zgodnie z dalszym aspektem wynalazku dana jest kompozycja farmaceutyczna, która zawiera związek lub jego farmaceutycznie dopuszczalną sól, jak zdefiniowano niniejszym, w połączeniu z farmaceutycznie dopuszczalnym rozcieńczalnikiem lub nośnikiem.

Kompozycje według wynalazku mogą mieć postać przydatną do stosowania doustnego (na przykład jako tabletki, pastylki do ssania, kapsułki twarde lub elastyczne, zawiesiny wodne lub olej owe, emulsje, dyspergujące proszki lub granulat, syropy lub eliksiry), do stosowania miejscowego (na przykład jako kremy, maści, żele, albo wodne lub olejowe roztwory lub zawiesiny), do podawania metodą inhalacji (na przykład jako drobny proszek lub aerozol cieczy), do podawania metodą wdmuchiwania (na przykład jako drobny proszek), do podawania pozajelitowego (na przykład jako jałowy roztwór wodny lub olejowy do podawania dożylnego, podskórnego, domięśniowego lub śródmięśniowego albo jako czopek do podawania doodbytniczego).

Kompozycje według wynalazku można otrzymywać konwencjonalnymi procedurami stosując konwencjonalne zaróbki farmaceutyczne znane w stanie techniki. Tak więc, kompozycje przewidziane do stosowania doustnego mogą zawierać, na przykład, jeden lub więcej środków barwiących, słodzących, smakowo-zapachowych i/lub konserwujących.

PL 223 998 B1

Przydatne farmaceutycznie dopuszczalne zaróbki dla preparatu tabletki obejmują, na przykład, rozcieńczalniki obojętne takie jak laktoza, węglan sodu, fosforan wapnia lub węglan wapnia, środki ułatwiające granulowanie i rozpad tabletek, takie jak skrobia kukurydziana lub kwas alginowy; środki wiążące takie jak skrobia; środki poślizgowe takie jak stearynian magnezu, kwas stearynowy lub talk; środki konserwujące takie jak p-hydroksybenzoesan etylu lub propylu, i przeciwutleniacze, takie jak kwas askorbinowy. Preparaty tabletek mogą być niepowlekane lub powlekane albo w celu zmodyfikowania ich rozpadu, a następnie wchłaniania składnika aktywnego w przewodzie pokarmowym, albo w celu polepszenia ich trwałości i/lub wyglądu, w obu tych przypadkach przy użyciu konwencjonalnych środków powlekających i procedur znanych w stanie techniki.

Kompozycje do stosowania doustnego mogą mieć postać twardych kapsułek żelatynowych, w których składnik aktywny jest zmieszany z obojętnym rozcieńczalnikiem stałym, na przykład, węglanem wapnia, fosforanem wapnia lub kaolinem, albo elastycznych kapsułek żelatynowych, w których składnik aktywny jest zmieszany z wodą lub olejem takim jak olej arachidowy, parafina ciekła, olej sojowy, olej kokosowy, lub korzystnie oliwa, albo dowolnym innym dopuszczalnym podłożem.

Zawiesiny wodne ogólnie zawierają składnik aktywny w postaci rozdrobnionej razem z jednym lub wieloma środkami zawieszającymi, takimi jak karboksymetyloceluloza sodowa, metyloceluloza, hydroksypropylometyloceluloza, alginian sodu, poliwinylopirolidon, tragakanta i guma arabska; środkami dyspergującymi lub zwilżającymi takimi jak lecytyna lub produkty kondensacji tlenku alkilenu z kwasami tłuszczowymi (na przykład stearynian polioksyetylenu), lub produkty kondensacji tlenku alkilenu z długołańcuchowymi alkoholami alifatycznymi, na przykład heptadekaetylenooksycetanolem, lub produkty kondensacji tlenku alkilenu z częściowymi estrami pochodzącymi od kwasów tłuszczowych i heksytoli takie jak polioksyetylenomonooleinian sorbitolu, lub produkty kondensacji tlenku alkilenu z długołańcuchowymi alkoholami alifatycznymi, na przykład heptadekaetylenooksycetanolem, lub produkty kondensacji tlenku alkilenu z częściowymi estrami pochodzącymi od kwasów tłuszczowych i heksytoli takie jak polioksyetylenomonooleinian sorbitolu, lub produkty kondensacji tlenku alkilenu z częściowymi estrami pochodzącymi od kwasów tłuszczowych i bezwodników heksytoli, na przykład polietylenomonooleinan sorbitanu. Zawiesiny wodne mogą także zawierać jeden lub wiele środków konserwujących (takich jak p-hydroksybenzoesan etylu lub propylu, przeciwutleniaczy (takich jak kwas askorbinowy), środków barwiących, środków smakowo-zapachowych, i/lub środków słodzących (takich jak sacharoza, sacharyna lub aspartam).

Zawiesiny olejowe można przygotowywać zawieszając składnik aktywny w oleju roślinnym (takim jak olej arachidowy, oliwa, olej sezamowy lub olej kokosowy) lub w oleju mineralnym (takim jak parafina ciekła). Zawiesiny olejowe mogą także zawierać środek zagęszczający taki jak wosk pszczeli, parafina twarda lub alkohol cetylowy. W celu wytworzenia smacznego preparatu doustnego można dodać środki słodzące, takie jak zestawione wyżej, oraz środki smakowo-zapachowe. Te kompozycje można konserwować przez dodanie przeciwutleniacza takiego jak kwas askorbinowy.

Dyspergowalne lub liofilizowane proszki i granulaty przydatne do wytwarzania wodnej zawiesiny lub roztworu przez dodanie wody ogólnie zawierają składnik aktywny razem ze środkiem dyspergującym lub zwilżającym, środkiem zawieszającym i jednym lub wieloma środkami konserwującymi. Przykładami przydatnych środków dyspergujących lub zwilżających i środków zawieszających są środki już wymienione wyżej. Mogą także być obecne dodatkowe zaróbki takie jak środki słodzące, smakowozapachowe i barwiące.

Kompozycje farmaceutyczne według wynalazku mogą także mieć postać emulsji olej w wodzie. Fazę olejową może stanowić olej roślinny, taki jak oliwa lub olej arachidowy, lub olej mineralny, taki jak na przykład parafina ciekła, albo mieszanina dowolnych z nich. Przydatne środki emulgujące mogą stanowić, na przykład, występujące w przyrodzie gumy takie jak guma arabska lub tragakanta, występujące w przyrodzie fosfatydy takie jak lecytyna sojowa, estry lub częściowe estry pochodzące od kwasów tłuszczowych i bezwodników heksytoli (na przykład monooleinian sorbitanu) i produkty kondensacji wspomnianych estrów częściowych z tlenkiem etylenu, takie jak polioksyetylenomonooleinian sorbitanu. Emulsje także mogą zawierać środki słodzące, smakowo-zapachowe i konserwujące.

Syropy i eliksiry można przygotowywać przy użyciu środków słodzących takich jak gliceryna, glikol propylenowy, sorbitol, aspartam lub sacharoza, i mogą one także zawierać środek łagodzący, konserwujący, smakowo-zapachowy i/lub barwiący.

Kompozycje farmaceutyczne mogą także mieć postać nadających się do wstrzykiwania wodnych jałowych lub olejowych zawiesin, roztworów, emulsji lub układów szczególnych, które mogą być przygotowywane zgodnie ze znanymi procedurami przy użyciu jednego lub wielu z odpowiednich

PL 223 998 B1 środków dyspergujących lub zwilżających i środków zawieszających, które wymieniono wyżej. Jałowy preparat do wstrzykiwania może także stanowić jałowy, nadający się do wstrzykiwania roztwór lub zawiesina w nietoksycznym pozajelitowo dopuszczalnym rozcieńczalniku lub rozpuszczalniku, na przykład roztwór w glikolu polietylenowym.

Preparaty czopków można wytwarzać przez zmieszanie składnika aktywnego z przydatną niedrażniącą zaróbką, która jest stała w zwykłych temperaturach, ale ciekła w temperaturze odbytu, a zatem stopi się w odbycie z uwolnieniem leku. Przydatne zaróbki obejmują, na przykład, masło kakaowe i glikole polietylenowe.

Preparaty miejscowe, takie jak kremy, maści, żele i roztwory lub zawiesiny wodne lub olejowe, można ogólnie otrzymać przez przygotowanie składnika aktywnego z konwencjonalnym, miejscowo dopuszczalnym, podłożem lub rozcieńczalnikiem przy użyciu konwencjonalnych procedur znanych w stanie techniki.

Kompozycje do podawania przez wdmuchiwanie mogą mieć postać drobnego proszku zawierającego cząstki o przeciętnej średnicy wynoszącej, na przykład, 30 μm lub o wiele mniej, korzystnie 5 μm lub mniej, a korzystniej między 5 μm i 1 μm, przy czym sam proszek zawiera albo składnik aktywny sam lub rozcieńczony przy użyciu jednego lub wielu fizjologicznie dopuszczalnych nośników, takich jak laktoza. Następnie proszek do wdmuchiwania wygodnie trzyma się w kapsułce zawierającej, na przykład, 1 do 50 mg składnika aktywnego do stosowania przy użyciu urządzenia turbo-inhalatora, takiego, jaki stosuje się do wdmuchiwania znanego środka kromoglikanu sodu.

Kompozycje do podawania przez inhalację mogą mieć postać konwencjonalnego aerozolu pod ciśnieniem dostosowanego do dozowania składnika aktywnego albo jako aerozolu zawierającego rozdrobnioną substancję stałą albo kropelki cieczy. Można stosować konwencjonalne propelenty do aerozoli takie jak lotne węglowodory fluorowane albo węglowodory, a urządzenie aerozolowe dogodnie dostosowuje się do dozowania odmierzonej ilości składnika aktywnego.

Po dalsze informacje o preparatach czytelnika odsyła się do rozdziału 25.2 w tomie 5 Comprehensive Medicinal Chemistry (Corwin Hansch; przewodniczący komitetu redakcyjnego), Pergamon Press 1990.

Zatem związek według wynalazku, lub jego farmaceutycznie dopuszczalna sól, nadaje się do stosowania w terapii. Dalej związek według wynalazku, lub jego farmaceutycznie dopuszczalna sól, nadaje się do stosowania jako lek. Związek według wynalazku, lub jego farmaceutycznie dopuszcza lna sól, nadaje się także do stosowania w leczeniu choroby, gdzie korzystne jest hamowanie jednej lub więcej kinaz Aurora. W szczególności przewiduje się, że korzystne może być hamowanie kinazy Aurora A i/lub kinazy Aurora B. Korzystne jest hamowanie kinazy Aurora B. Związek, lub jego farmaceutycznie dopuszczalna sól, ma dalsze zastosowanie w leczeniu chorób hiperproliferacyjnych takich jak rak, a w szczególności rak okrężnicy i odbytu, sutka, płuca, stercza, trzustki lub pęcherza i nerki, lub białaczki lub chłoniaki.

Dodatkowo związek, lub jego farmaceutycznie dopuszczalna sól, nadaje się do stosowania w sposobie leczenia zwierzęcia ciepłokrwistego, takiego jak człowiek, metodą terapii. Zgodnie z tym aspektem, dany jest związek lub jego farmaceutycznie dopuszczalna sól do stosowania w sposobie leczenia człowieka cierpiącego na chorobę, w której korzystne jest hamowanie jednej lub więcej kinaz Aurora, obejmujący etapy podawania osobie, której tego potrzeba, terapeutycznie skutecznej ilości związku lub jego farmaceutycznie dopuszczalnej soli. W szczególności przewiduje się, że korzystne może być hamowanie kinazy Aurora A i/lub kinazy Aurora B. Korzystne jest hamowanie kinazy Aurora

B. Dalej dany jest związek lub jego farmaceutycznie dopuszczalna sól do stosowania w sposobie leczenia człowieka cierpiącego na chorobę hiperproliferacyjną taką jak rak, a w szczególności rak okrężnicy i odbytu, sutka, płuca, stercza, trzustki lub pęcherza i nerki, albo białaczki lub chłoniaki, obejmującym etapy podawania osobie, której tego potrzeba, terapeutycznie skutecznej ilości związku lub jego farmaceutycznie dopuszczalnej soli.

Dane jest zastosowanie związku lub jego farmaceutycznie dopuszczalnej soli do wytwarzania leku do leczenia choroby, gdzie korzystne jest hamowanie jednej lub więcej kinaz Aurora. W szczególności przewiduje się, że korzystne może być hamowanie kinazy Aurora A i/lub kinazy Aurora B. Korzystne jest hamowanie kinazy Aurora B. Dane jest zastosowanie związku lub jego farmaceutycznie dopuszczalnej soli, do wytwarzania leku do leczenia chorób hiperproliferacyjnych takich jak rak, a w szczególności rak okrężnicy i odbytu, sutka, płuca, stercza, trzustki lub pęcherza i nerki, albo białaczki lub chłoniaki.

PL 223 998 B1

Przy wymienionych wyżej zastosowaniach terapeutycznych podawana dawka będzie się zmieniać zależnie od wykorzystywanego związku, trybu podawania, pożądanego leczenia, wskazanego zaburzenia oraz wieku i płci zwierzęcia lub pacjenta. Zatem wielkość dawki będzie można obliczać zgodnie z ze znanymi zasadami medycyny.

Związek stosowany do celów terapeutycznych lub profilaktycznych będzie ogólnie podawany tak, że otrzymywać się będzie dawkę dzienną w zakresie, na przykład, 0,05 mg/kg do 50 mg/kg wagi ciała, jeśli trzeba podawaną w dawkach podzielonych. W ogólności niższe dawki będą podawane, gdy a wykorzystywana będzie droga pozajelitowa. Tak więc, na przykład, do podawania dożylnego ogólnie stosować się będzie dawkę w zakresie, na przykład, 0,05 mg/kg do 25 mg/kg wagi ciała. Podobnie, do podawania przez inhalację stosować się będzie dawkę w zakresie, na przykład, 0,05 mg/kg do 25 mg/kg wagi ciała.

Leczenie zdefiniowane poprzednio może być stosowane jako terapia wyłączna, albo może obejmować, oprócz związku według wynalazku, konwencjonalną chirurgię lub radioterapię lub chemioterapię. Taka chemioterapia może obejmować jedną lub więcej z następujących kategorii środków przeciwnowotworowych:

(i) leki przeciwrozrostowe/przeciwnowotworowe i ich połączenia, jakie są stosowane w onkologii medycznej, takie jak środki alkilujące (na przykład cis-platyna, karboplatyna, cyklofosfamid, iperyt azotowy, melfalan, chlorambucyl, busulfan i nitrozomoczniki); antymetabolity (na przykład antyfoliany takie jak fluoropirymidyny jak 5-fluorouracyl i tegafur, raltitreksed, metotreksat, arabinozyd cytozyny i hydroksymocznik; antybiotyki przeciwnowotworowe (na przykład antracykliny takie jak adriamycyna, bleomycyna, doksorubicyna, daunomycyna, epirubicyna, idarubicyna, mitomycyna-C, daktynomycyna i mitramycyna); środki antymitotyczne (na przykład alkaloidy barwinka jak winkrystyna, winblastyna, windezyna i winorelbina oraz taksoidy jak taksol i taksoter); i inhibitory topoizomerazy (na przykład epipodofilotoksyny jak etopozyd i tenipozyd, amsakryna, topotekan i kamptotecyna);

(ii) środki cytostatyczne, takie jak antyestrogeny (na przykład tamoksyfen, toremifen, raloksyfen, droloksyfen i jodoksyfen), antyandrogeny (na przykład bikalutamid, flutamid, nilutamid i octan cyproteronu), antagonisty LHRH lub agonisty LHRH (na przykład goserelina, leuprorelina i buserelina), progestageny (na przykład octan megestrolu), inhibitory aromatazy (na przykład jak anastrozol, letrozol, worazol i egzemestan) oraz inhibitory 5a-reduktazy, takie jak finasteryd;

(iii) środki, które hamują naciekanie komórek rakowych (na przykład inhibitory metaloproteinaz jak marimastat i inhibitory funkcji receptora aktywatora plazminogenu urokinazy);

(iv) inhibitory funkcji czynników wzrostowych, na przykład takie inhibitory obejmują przeciwciała czynników wzrostowych, przeciwciała receptorów czynników wzrostowych (na przykład przeciwciało anty-erbb2 trastuzumab [Herceptin™] i przeciwciało anty-erbb1 cetuksimab [C225]), inhibitory transferazy farnezylowej, inhibitory kinaz tyrozynowych i inhibitory kinaz serynowo-treoninowych, na przykład inhibitory rodziny naskórkowego czynnika wzrostu (na przykład inhibitory kinaz tyrozynowych rodziny EGFR takie jak N-(3-chloro-4-fluorofenylo)-7-metoksy-6-(3-morfolinopropoksy)chinazolin-4-amina (gefitynib, AZD1839), N-(3-etynylofenylo)-6,7-bis(2-metoksyetoksy)chinazolin-4-amina (erlotynib, OSI774) i 6-akryloamido-N-(3-chloro-4-fluorofenylo)-7-(3-morfolinopropoksy)chinazolino-4-amina (CI 1033)), na przykład inhibitory rodziny czynników wzrostu pochodzenia płytkowego i na przykład inhibitory rodziny czynników wzrostu hepatocytów;

(v) środki przeciw tworzeniu nowych naczyń, takie jak te, które hamują działanie czynnika wzrostu śródbłonka naczyń, (na przykład przeciwciało przeciw czynnikowi wzrostu endoteliocytów naczyń bewacizumab [Avastin™], związki takie jak ujawnione w międzynarodowych zgłoszeniach patent o wych WO 97/22596, WO 97/30035, WO 97/32856 i WO 98/13354) oraz związki, które działają na zasadzie innych mechanizmów (na przykład linomid, inhibitory funkcji integryny avp3 i angiostatyna);

(vi) środki uszkadzające naczynia, takie jak kombretastatyna A4 i związki ujawnione w międzynarodowych zgłoszeniach patentowych WO 99/02166, WO 00/40529, WO 00/41669, WO 01/92224, WO 02/04434 i WO 02/08213;

(vii) terapie antysensowe, na przykład te, które są skierowane przeciw celom wymienionym wyżej, takie jak ISIS 2503, gen antysensowy anty-ras;

(viii) podejścia terapii genowej, w tym na przykład podejścia w celu zastąpienia nienormalnych genów takich jak nienormalny p53 lub nienormalny BRCA1 lub BRCA2, podejścia GDEPT (ukierunkowana na geny enzymatyczna terapia prolekowa) takie jak te, które wykorzystują enzymy deaminazę cytozynową, kinazę tymidynową lub nitroreduktazę bakteryjną i podejścia w celu zwiększania tolerancji pacjenta na chemioterapię lub radioterapię takie jak terapia genowa oporności wielolekowej; i

PL 223 998 B1 (ix) podejścia immunoterapeutyczne, w tym na przykład podejścia ex vivo i in vivo w celu zwiększenia immunogenności komórek nowotworowych pacjenta, takie jak transfekcja cytokinami takimi jak interleukina 2, interleukina 4 lub czynnik stymulacji wzrostu kolonii granulocytów-makrofagów, podejścia w celu zmniejszenia anergii tymocytów, podejścia stosujące transfekowane komórki układu immunologicznego, takie jak komórki dendrytyczne transfekowane cytokinami, podejścia stosujące linie komórek nowotworowych transfekowanych cytokinami i podejścia stosujące przeciwciała antyidiotypowe.

Ponadto związek według wynalazku może być stosowany w połączeniu z jednym lub wieloma inhibitorami cyklu komórkowego. W szczególności z inhibitorami cyklu komórkowego, które hamują bub1, bubR1 lub CDK. Taką terapię skojarzoną można osiągnąć drogą równoczesnego, kolejnego lub oddzielnego dawkowania poszczególnych składników leczenia. Takie produkty skojarzone wykorzystują związki według niniejszego wynalazku w zakresie dawkowania opisanym poprzednio, a inny farmaceutycznie aktywny środek w jego dopuszczonym zakresie dawkowania.

Oprócz ich zastosowania w medycynie terapeutycznej, związek i jego farmaceutycznie dopuszczalne sole są także przydatne jako narzędzia farmakologiczne przy opracowywaniu i standaryzacji układów testowych in vitro i in vivo do oceny działania inhibitorów aktywności cyklu komórkowego u zwierząt laboratoryjnych takich jak koty, psy, króliki, małpy, szczury i myszy, jako część poszukiwań nowych środków terapeutycznych.

Związek według wynalazku hamuje aktywność kinazy serynowo-treoninowej u kinaz Aurora, w szczególności Aurora A i/lub Aurora B, a więc hamuje cykl komórkowy i rozrost komórek. Te właściwości można oceniać na przykład, stosując jedną lub więcej z procedur przedstawionych poniżej.

(a) Test hamowania kinazy Aurora A in vitro

To oznaczenie określa zdolność związku testowego do hamowania aktywności kinazy serynowo-treoninowej. DNA kodujący Aurora A można otrzymać metodą syntezy totalnej genu lub przez klonowanie. Następnie ten DNA można wyrazić w przydatnym układzie ekspresyjnym otrzymując polipeptyd o aktywności kinazy serynowo-treoninowej. W przypadku Aurora A, sekwencję kodującą wydzielono z cDNA metodą reakcji łańcuchowej polimerazy (PCR) i sklonowano do miejsc restrykcyjnych endonukleaz BamH1 i Not1 bakulowirusowego wektora ekspresyjnego pFastBac HTc (GibcoBRL/Life

Technologies). Starter 5' PCR zawierał sekwencję rozpoznawaną dla endonukleazy restrykcyjnej BamH1 w kierunku 5' względem sekwencji kodującej Aurora A. To umożliwiło wstawienie genu Aurora A w ramkę z 6 resztami histydyny, obszarem oddzielającym i miejscem rozszczepianym przez proteazę rTEV kodowanym przez wektor pFastBac HTc. Starter 3' PCR zastąpił kodon stop Aurora A dodatkową sekwencją kodującą, a następnie kodonem stop i sekwencją rozpoznawaną dla endonukleazy restrykcyjnej Not1. Ta dodatkowa sekwencja kodująca (5' TAC CCA TAC GAT GTT CCA GAT TAC

GCT TCT TAA 3') kodowała sekwencję polipeptydową YPYDVPDYAS. Ta sekwencja, pochodząca z białka hemaglutyny grypy, jest często stosowana jako sekwencja znacznika epitopowego, która może być zidentyfikowana przy użyciu swoistych przeciwciał monoklonalnych. Zatem wektor rekombinacyjny pFastBac kodował białko Aurora A znaczone na N-końcu przez 6 his, znaczone na C-końcu epitopem hemaglutyny grypy. Szczegóły sposobów składania rekombinowanych cząsteczek DNA można znaleźć w podręcznikach, na przykład Sambrook i in., 1989, Molecular Cloning - A Laboratory Manual, wydanie 2, Cold Spring Harbor Laboratory Press oraz Ausubel i in., 1999, Current Protocols in Molecular Biology, John Wiley and Sons Inc.

Wytwarzanie rekombinowanego wirusa można przeprowadzić zgodnie z procedurą producenta GibcoBRL. W skrócie, wektor pFastBac-1 niosący gen Aurora A transformowano do komórek E. coli DH10Bac zawierających genom bakulowirusa (bakmid DNA) i przez zdarzenie transpozycji w komórkach, region wirusa pFastBac zawierający gen oporności na gentamycynę i gen Aurora A obejmujący promotor polihedryny bakulowirusa transponowano bezpośrednio do DNA bakmidu. Dzięki selekcji na gentamycynie, kanamycynie, tetracyklinie i X-gal, otrzymane białe kolonie powinny zawierać rekombinowany DNA bakmidu kodujący Aurora A. DNA bakmidu ekstrahowano z hodowli na małą skalę kilku białych kolonii BH10Bac i transfekowano do komórek Spodoptera frugiperda Sf21 rosnących na pożywce TC100 (GibcoBRL) zawierającej 10% surowicy przy użyciu reagenta CellFECTIN (GibcoBRL) zgodnie z instrukcją producenta. Cząstki wirusa zebrano przez zebranie pożywki do hodowli komórkowej po 72 godzinach od transfekcji. 0,5 ml pożywki użyto do zainfekowania 100 ml hodowli zawies inowej Sf21s zawierającej 1 x 10⁷ komórek/ml. Pożywkę do hodowli komórkowej zebrano po 48 godzinach od infekcji i oznaczono miano wirusa przy użyciu normalnej procedury oznaczenia łysinek. MatePL 223 998 B1 riał podstawowy wirusa stosowano do infekowania komórek Sf9 i „High 5” przy wielokrotności infekcji (MOI) równej 3 dla zapewnienia wyrażenia rekombinowanego białka Aurora A.

W celu wyrażenia na dużą skalę aktywności kinazy Aurora A, komórki owadzie Sf21 hodowano w temperaturze 28°C w pożywce TC100 uzupełnionej 10% surowicy płodowej cielęcej (Viralex) i 0,2% F68 Pluronic (Sigma) na urządzeniu wałkowym Wheaton przy 3 obr./min. Gdy gęstość komórek osiągnęła 1,2 x 10⁶ komórek ml^-1, zostały zainfekowane pochodzącym z jednej łysinki rekombinowanym wirusem Aurora A przy wielokrotności infekcji równej 1 i zebrane po 48 godzinach. Wszystkie następne etapy oczyszczania prowadzono w temperaturze 4°C. Zamrożone pastylki komórek owadzich zawierające łącznie 2,0 x 10⁸ komórek rozmrożono i rozcieńczono buforem do lizy (25 mM HEPES (kwasu N-[2-hydroksyetylo]piperazyno-N'-[2-etanosulfonowego]) o pH 7,4 w temperaturze 4°C, 100 mM KCl, 25 mM NaF, 1 mM Na3VO4, 1 mM PMSF (fluorku fenylometylosulfonylu), 2 mM 2-merkaptoetanolu, 2 mM imidazolu, 1 pg/ml aprotyniny, 1 pg/ml pepstatyny, 1 pg/ml leupeptyny), stosując 1,0 ml na 3 x 10⁷ komórek. Lizę przeprowadzono przy użyciu homogenizatora Dounce, po czym lizat wirowano przy 41000 g przez 35 minut. Odessany supernatant wpompowano na kolumnę chromatograficzną o średnicy 5 mm zawierającą agarozę z 500 pl Ni NTA (kwasu nitrylotrioctowego) (Qiagen, nr produktu 250), którą wstępnie równowagowano w buforze do lizy. Poziom odniesienia absorbancji UV dla eluenta osiągnięto po przemyciu kolumny przy użyciu 12 ml bufora do lizy, a następnie 7 ml bufora do przemywania (25 mM HEPES pH 7,4 w temperaturze 4°C, 100 mM KCl, 20 mM imidazolu, 2 mM 2-merkaptoetanolu). Związane białko Aurora A eluowano z kolumny przy użyciu bufora do eluowania (25 mM HEPES pH 7,4 w temperaturze 4°C, 100 mM KCl, 400 mM imidazolu, 2 mM 2-merkaptoetanolu). Zebrano eluowaną frakcję (2,5 ml) odpowiadającą pikowi absorbancji UV. Eluowaną frakcję, zawierającą aktywną kinazę Aurora A, dializowano wyczerpująco wobec bufora do dializy (25 mM HEPES pH 7,4 w temperaturze 4°C, 45% gliceryny (obj.), 100 mM KCl, 0,25% Nonidet P40 (obj.), 1 mM ditiotreitolu).

Każdą nową partię enzymu Aurora A miareczkowano w oznaczeniu przez rozcieńczenie rozcieńczalnikiem enzymu (25 mM Tris-HCl pH 7,5, 12,5 mM KCl, 0,6 mM DTT). Dla typowej partii, enzym podstawowy rozcieńcza się 1 do 666 rozcieńczalnikiem enzymu i na każdą studzienkę testową stosuje się 20 pl rozcieńczonego enzymu. Związki testowe (w stężeniu 10 mM w dimetylosulfotlenku (DMSO) rozcieńczano wodą i 10 pl rozcieńczonego związku przenoszono do studzienek na płytkach testowych. Studzienki kontrolne „całkowite” i „puste” zamiast związku zawierały 2,5% DMSO. Dwadzieścia mikrolitrów świeżo rozcieńczonego enzymu dodawano do wszystkich studzienek, oprócz studzienek „pustych”. Dwadzieścia mikrolitrów rozcieńczalnika enzymu dodawano do studzienek „pustych”. Następnie dwadzieścia mikrolitrów mieszanki reakcyjnej (25 mM Tris-HCl, 78,4 mM KCl,

2,5 mM NaF, 0,6 mM ditiotreitolu, 6,25 mM MnCl2, 6,25 mM ATP, 7,5 pM substratu peptydowego [biotyna - LRRWSLGLRRWSLGLRRWSLGLRRWSLG]) zawierającej 0,2 pCi [y³³P]ATP (Amersham Pharmacia, aktywność właściwa > 2500 Ci/mmol) dodawano do wszystkich studzienek testowych w celu rozpoczęcia reakcji. Płytki inkubowano w temperaturze pokojowej przez 60 minut. W celu zatrzymania reakcji do wszystkich studzienek dodawano 100 pl 20% obj. kwasu ortofosforowego. Substrat peptydowy wychwytywano na dodatnio naładowanej macie filtracyjnej z nitrocelulozy P30 (Whatman) stosując urządzenie zbierające do płytek o 96 studzienkach (TomTek), a następnie ozna33 czano włączenie ³³P przy użyciu licznika Beta do płytek. Wartości porównawcze „puste” (bez enzymu) i „całkowite” (bez związku) stosowano do określania zakresu rozcieńczeń związku testowego, który dawał 50% hamowanie aktywności enzymu.

W tym teście związek według wynalazku daje 50% hamowanie aktywności enzymu przy stężeniach równych 0,3 nM do 1000 nM.

(b) Test hamowania kinazy Aurora B in vitro

To oznaczenie określa zdolność związku testowego do hamowania aktywności kinazy serynowo-treoninowej. DNA kodujący Aurora B można otrzymać metodą syntezy totalnej genu lub przez klonowanie. Następnie ten DNA można wyrazić w przydatnym układzie ekspresyjnym otrzymując polipeptyd o aktywności kinazy serynowo-treoninowej. W przypadku Aurora B, sekwencję kodującą wydzielono z cDNA metodą reakcji łańcuchowej polimerazy (PCR) i sklonowano do układu pFastBac w sposób podobny do opisanego wyżej dla Aurora A (tj. w celu bezpośredniego wyrażenia znaczonego 6 histydynami białka Aurora B).

W celu wyrażenia na dużą skalę aktywności kinazy Aurora B, komórki owadzie Sf21 hodowano w temperaturze 28°C w pożywce TC100 uzupełnionej 10% surowicy płodowej cielęcej (Viralex) i 0,2% F68 Pluronic (Sigma) na urządzeniu wałkowym Wheaton przy 3 obr./min. Gdy gęstość komórek osią16

PL 223 998 B1 gnęła 1,2 x 10⁶ komórek ml^-1, zostały zainfekowane pochodzącym z jednej łysinki rekombinowanym wirusem Aurora B przy wielokrotności infekcji równej 1 i zebrane po 48 godzinach. Wszystkie następne etapy oczyszczania prowadzono w temperaturze 4°C. Zamrożone pastylki komórek owadzich zawierając łącznie 2,0 x 10⁸ komórek rozmrożono i rozcieńczono buforem do lizy (50 mM HEPES (kwasu N-[2-hydroksyetylo]piperazyno-N'-[2-etanosulfonowego]) o pH 7,5 w temperaturze 4°C, 1 mM Na₃VO₄, 1 mM PMSF (fluorku fenylometylosulfonylu), 1 mM ditiotreitolu, 1 μg/ml aprotyniny, 1 μg/ml pepstatyny, 1 μg/ml leupeptyny), stosując 1,0 ml na 2 x 10⁷ komórek. Lizę przeprowadzono przy użyciu homogenizatora ultradźwiękowego, po czym lizat wirowano przy 41000 g przez 35 minut. Odessany supernatant wpompowano na kolumnę chromatograficzną o średnicy 5 mm zawierającą 1,0 ml sefarozy CM Fast Flow (Amersham Pharmacia Biotech), którą wstępnie równowagowano w buforze do lizy. Poziom odniesienia absorbancji UV dla eluenta osiągnięto po przemyciu kolumny przy użyciu 12 ml bufora do lizy, a następnie 7 ml bufora do przemywania (50 mM HEPES pH 7,4 w temperaturze 4°C, 1 mM ditiotreitolu). Związane białko Aurora B eluowano z kolumny przy użyciu gradientu bufora do eluowania (50 mM HEPES pH 7,4 w temperaturze 4°C, 0,6 M NaCl, 1 mM ditiotreitolu, od 0% bufora do eluowania do 100% bufora do eluowania w ciągu 15 minut przy szybkości przepływu 0,5 ml/min). Zebrano eluowane frakcje (1,0 ml) odpowiadające pikowi absorbancji UV. Eluowane frakcje dializowano wyczerpująco wobec bufora do dializy (25 mM HEPES pH 7,4 w temperaturze 4°C, 45% gliceryny (obj.), 100 mM KCl, 0,05% (obj.) IGEPAL CA630 (Sigma Aldrich), 1 mM ditiotreitolu). Dializowane frakcje oznaczano na aktywność kinazy Aurora B.

Każdą nową partię enzymu Aurora B miareczkowano w oznaczeniu przez rozcieńczenie rozcieńczalnikiem enzymu (25 mM Tris-HCl pH 7,5, 12,5 mM KCl, 0,6 mM DTT). Dla typowej partii, enzym podstawowy rozcieńcza się 1 do 40 rozcieńczalnikiem enzymu i na każdą studzienkę testową stosuje się 20 μl rozcieńczonego enzymu. Związki testowe (w stężeniu 10 mM w dimetylosulfotlenku (DMSO) rozcieńczano wodą i 10 μl rozcieńczonego związku przenoszono do studzienek na płytkach testowych. Studzienki kontrolne „całkowite” i „puste” zamiast związku zawierały 2,5% DMSO. Dwadzieścia mikrolitrów świeżo rozcieńczonego enzymu dodawano do wszystkich studzienek, oprócz studzienek „pustych”. Dwadzieścia mikrolitrów rozcieńczalnika enzymu dodawano do studzienek „pustych”. Następnie dwadzieścia mikrolitrów mieszanki reakcyjnej (25 mM Tris-HCl, 78,4 mM KCl,

2,5 mM NaF, 0,6 mM ditiotreitolu, 6,25 mM MnCl₂, 37,5 mM ATP, 25 μM substratu peptydowego [biotyna- LRRWSLGLRRWSLGLRRWSLGLRRWSLG]) zawierającej 0,2 μθΐ [y³³P]ATP (Amersham Pharmacia, aktywność właściwa > 2500 Ci/mmol) dodawano do wszystkich studzienek testowych w celu rozpoczęcia reakcji. Płytki inkubowano w temperaturze pokojowej przez 60 minut. W celu zatrzymania reakcji do wszystkich studzienek dodawano 100 μl 20% obj. Substrat peptydowy wychwytywano na dodatnio naładowanej macie filtracyjnej z nitrocelulozy P30 (Whatman) stosując urządzenie zbierające do płytek o 96 studzienkach (TomTek), a następnie oznaczano włączenie ³³P przy użyciu licznika Beta do płytek. Wartości porównawcze „puste” (bez enzymu) i „całkowite” (bez związku) stosowano do określania zakresu rozcieńczeń związku testowego, który dawał 50% hamowanie aktywności enzymu.

(c) Oznaczenie rozrostu komórek in vitro

To i inne oznaczenia można stosować w celu określenia zdolności związku testowego do hamowania wzrostu przylegających ssaczych linii komórkowych, na przykład linii komórkowej ludzkiego nowotworu SW620 (ATCC CCL-227). To oznaczenie określa zdolność związku testowego do hamowania włączania analogu tymidyny, 5'-bromo-2'-deoksy-urydyny (BrdU) do DNA komórkowego.

₅

SW620 lub inne przylegające komórki typowo wysiano w ilości 1 x 10⁵ komórek na studzienkę w pożywce L-15 media (GIBCO) plus 5% płodowej surowicy cielęcej, 1% L-glutaminy (100 μl/studzienkę) w hodowli tkankowej na potraktowanych płytkach o 96 studzienkach (Costar) i zostawiono do przylgnięcia przez noc. Następnego dnia do komórek dodano związek (rozcieńczony z roztworu podstawowego 10 mM stock w DMSO przy użyciu L-15 (z 5% FCS, 1% L-glutaminy). Na każdej płytce zawierano nietraktowane studzienki kontrolne oraz studzienki zawierające związek, o którym wiadomo, że daje 100% hamowanie włączania BrdU. Po upływie 48 godzin w obecności/nieobecności związku testowego określano zdolność komórek do włączania BrdU w okresie 2 godzin znakowania przy użyciu zestawu ELISA Boehringer (Roche) Cell Proliferation BrdU (nr katalogowy 1647229) zgodnie ze wskazówkami producenta. W skrócie, do każdej studzienki dodawano 15 μl odczynnika znakującego BrdU (rozcieńczonego 1:100 w pożywce L-15, 5% FCS, 1% L-glutaminy) i płytkę zawracano do nawilPL 223 998 B1 żonego inkubatora (+ 5% CO2) w 37°C przez 2 godziny. Po upływie 2 godzin odczynnik znakujący usunięto przez dekantację i stukanie płytką na ręczniku papierowym. Dodano roztwór FixDenat (50 μl na studzienkę) i płytki inkubowano w temperaturze pokojowej przez 45 minut z wytrząsaniem. Roztwór FixDenat usunięto przez dekantację i stukanie odwróconą płytką na ręczniku papierowym. Następnie płytkę przemyto raz solanką zbuforowaną fosforanem (PBS) i dodano 100 μl/studzienkę roztworu przeciwciała anty-BrdU-POD (rozcieńczonego 1:100 w buforze do rozcieńczania przeciwciała). Następnie płytkę inkubowano w temperaturze pokojowej z wytrząsaniem przez 90 minut. Niezwiązane przeciwciało anty-BrdU-POD usunięto przez dekantację i przemycie płytki 4 razy przy użyciu PBS, a następnie odciśnięcie do sucha. Dodano roztwór substratu TMB (100 μl/studzienkę) i inkubowano przez w przybliżeniu 10 minut w temperaturze pokojowej z wytrząsaniem, aż widoczna stała się zmiana barwy. Gęstość optyczną studzienek oznaczano przy długości fali 690 nm, stosując czytnik do płytek Titertek Multiscan. Wartości dla studzienek potraktowanych związkiem, nietraktowanych oraz kontrolnych o 100% hamowania stosowano do określania zakresu rozcieńczeń związku testowego, który dawał 50% hamowanie włączania BrdU. W tym teście związek według wynalazku jest aktywny przy 0,3 nM do 10000 nM.

(d) Oznaczenie analizy cyklu komórkowego in vitro

To oznaczenie określa zdolność związku testowego do zatrzymania komórek w określonych fazach cyklu komórkowego. W tym oznaczeniu można stosować wiele różnych linii komórek ssaczych ₅ i komórki SW620 są zawarte tu jako przykład. Komórki SW620 wysiano w ilości 7 x 10⁵ komórek na kolbę T25 (Costar) w 5 ml L-15 (5% FCS, 1% L-glutaminy). Następnie kolby then inkubowano przez noc w nawilżonym inkubatorze w 37°C z dodatkiem 5% CO₂. Następnego dnia, do kolby dodano 5 μl L-15 (5% FCS, 1% L-glutamine) zawierającej odpowiednie stężenie związku testowego rozpuszczonego w DMSO. Zawarto także studzienki kontrolne bez związku (0,5% DMSO). Następnie komórki inkubowano przez określony czas (24 godziny) ze związkiem. Po tym czasie pożywki odessano znad komórek i przemyto je przy użyciu 5 ml wcześniej ogrzanej (37°C) jałowej PBSA, po czym oddzielono od kolby metodą szybkiej inkubacji z trypsyną, a następnie ponownie zawieszono w 5 ml 1% albuminy surowicy bydlęcej (BSA, Sigma-Aldrich Co.) w jałowej PBSA. Następnie próbki wirowano przy 2200 obr.//min przez 10 minut. Supernatant odessano, zatrzymując 200 μl roztworu PBS/BSA. Pastylkę ponownie zawieszono w tych 200 μl roztworu przez pipetowanie 10 razy w celu uzyskania zawiesiny pojedynczych komórek. Jeden mililitr oziębionego na lodzie 80% etanolu powoli dodano do każdej zawiesiny komórek i próbki przechowywano w temperaturze -20°C przez noc lub aż do momentu, kiedy były potrzebne do barwienia. Komórki pastylkowano przez wirowanie, odessano etanol i pastylki ponownie zawieszono w 200 μl PBS zawierającej 100 μg/ml RNAzy (Sigma Aldrich) i 10 μg/ml jodku propidiowego (Sigma Aldrich). Zawiesiny komórek inkubowano w temperaturze 37°C przez 30 min, dodano dalsze 200 μl PBS i próbki przechowywano w ciemności w temperaturze 4°C przez noc.

Następnie każdą próbkę dziesięciokrotnie wciągano do strzykawki przy użyciu igły nr 21. Następnie próbki przeniesiono do probówek LPS i analizowano zawartość DNA w komórce metodą sortowania komórek aktywowanego przez fluorescencję (FACS) przy użyciu cytometru przepływowego FACScan (Becton Dickinson). Typowo dokonywano 30000 zliczeń i rejestrowano przy użyciu oprogramowania CellQuest wersja 1.1 (Verity Software). Rozkład cyklu komórkowego populacji obliczano przy użyciu oprogramowania Modfit (Verity Software) i wyrażano jako procent komórek zawierających DNA 2N (G0/G1), 2N-4N (faza S) i 4N (G2/M).

Związek według wynalazku jest aktywny w tym teście przy 0,3 nM do 100 00 nM.

Wynalazek zostanie obecnie zilustrowany w następujących przykładach odniesienia, w których, gdzie to właściwe, można stosować normalne techniki znane specjaliście oraz techniki analogiczne do opisanych w tych Przykładach, i w których, o ile nie podano inaczej:

(i) odparowania prowadzono na wyparce obrotowej pod zmniejszonym ciśnieniem, a procedury przerobu wykonywano po usunięciu przez odsączenie resztek substancji stałych takich jak środki suszące;

(ii) operacje wykonywano w temperaturze otoczenia, typowo w zakresie 18-25°C i w powietrzu, o ile nie stwierdzono inaczej, lub o ile specjalista nie pracowałby pod osłoną atmosfery gazu obojętnego takiego jak argon;

(iii) chromatografię kolumnową (procedura błyskawiczna) i średniociśnieniową chromatografię cieczową (MPLC) prowadzono na krzemionce Merck Kieselgel (Art. 9385);

(iv) wydajności są podane tylko dla ilustracji, i niekoniecznie są to najwyższe wydajności możliwe do osiągnięcia;

PL 223 998 B1 (v) struktury produktów końcowych ogólnie potwierdzano technikami jądrowego (ogólnie protonowego) rezonansu magnetycznego (NMR) i spektroskopii masowej; wartości przesunięć chemicznych protonowego rezonansu magnetycznego mierzono w deuterowanym dimetylosulfotlenku (DMSO d6) (o ile nie podano inaczej) w skali delta (ppm w stronę malejącego pola od tetrametylosilanu) przy użyciu jednego z następujących czterech przyrządów:

- spektrometr Varian Gemini 2000 pracujący przy mocy pola 300 MHz

- spektrometr Bruker DPX300 pracujący przy mocy pola 300 MHz

- spektrometr JEOL EX 400 pracujący przy mocy pola 400 MHz

- spektrometr Bruker Avance 500 pracujący przy mocy pola 500 MHz

Wielokrotności pików pokazano jak następuje: s, singlet; d, dublet; dd, dublet dubletów; t, tryplet; q, kwartet; qu, kwintet; m, multiplet; br s, szeroki singlet.

(vi) syntezy automatyczne wykonywano przy użyciu robota Zymate XP, dodając roztwory przy użyciu Zymate Master Laboratory Station i mieszając przy użyciu Stem RS5000 Reacto-Station w temperaturze 25°C;

(vii) przerób i oczyszczanie mieszanin reakcyjnych z syntez automatycznych prowadzono jak następuje: odparowania prowadzono pod zmniejszonym ciśnieniem przy użyciu Genevac HT 4; chromatografię kolumnową prowadzono przy użyciu albo układu Anachem Sympur MPLC na krzemionce, stosując kolumny o średnicy 27 mm wypełnione krzemionką Merck (60 pm, 25 g); struktury produktów końcowych potwierdzano metodą LCMS na układzie Waters 2890/ZMD Micromass stosując następujące warunki, a czasy retencji (RT) podawane są w minutach:

Kolumna: Waters Symmetry C18 3,5 pm 4,6 x 50 mm

Rozpuszczalnik A: H2O

Rozpuszczalnik B: CH3CN

Rozpuszczalnik C: metanol + 5% HCOOH

Szybkość przepływu: 2,5 ml/min

Czas przebiegu: 5 minut przy trwającym 4,5 minuty o gradiencie od 0-100%

Długość fali: 254 nm, szerokość pasma 10 nm

Detektor masowy: ZMD Micromass

Objętość nastrzyku 0,005 ml (viii) Analityczną LCMS dla związków, które nie zostały wytworzone metodą syntezy automatycznej, prowadzono na układzie Waters Alliance HT, stosując następujące warunki, a czasy retencji (RT) podawane są w minutach:

Kolumna: 2,0 mm x 5 cm Phenomenex Max-RP 80A

Rozpuszczalnik A: woda

Rozpuszczalnik B: acetonitryl

Rozpuszczalnik C: metanol/1% kwasu mrówkowego lub woda/1% kwasu mrówkowego

Szybkość przepływu: 1,1 ml/min

Czas przebiegu: 5 minut przy trwającym 4,5 minuty gradiencie od 0-95% B + stałej zawartości

5% rozpuszczalnika C

Długość fali: 254 nm, szerokość pasma 10 nm

Objętość nastrzyku 0,005 ml

Detektor masowy: Micromass ZMD (ix) Preparatywną wysokosprawną chromatografię cieczową (HPLC) prowadzono

- albo na przyrządzie Waters do preparatywnej LCMS, przy czasach retencji (RT) mierzonych w minutach:

Kolumna: β-basic Hypercil (21 x 100 mm) 5 pm

Rozpuszczalnik A: woda/0,1% węglanu amonu

Rozpuszczalnik B: acetonitryl

Szybkość przepływu: 25 ml/min

Czas przebiegu: 10 minut przy trwającym 7,5 minuty gradiencie od 0-100% B

Długość fali: 254 nm, szerokość pasma 10 nm

Objętość nastrzyku 1-1,5 ml

Detektor masowy: Micromass ZMD

- albo na przyrządzie Gilson do preparatywnej HPLC, przy czasach retencji (RT) mierzonych w minutach:

Kolumna: 21 mm x 15 cm Phenomenex Luna2 C18

PL 223 998 B1

Rozpuszczalnik A: woda + 0,2% kwasu trifluorooctowego,

Rozpuszczalnik B: acetonitryl + 0,2% kwasu trifluorooctowego Szybkość przepływu: 21 ml/min

Czas przebiegu: 20 minut przy rozmaitych trwających 10 minut gradientach od 5-100% B Długość fali: 254 nm, szerokość pasma 10 nm Objętość nastrzyku 0,1-4,0 ml (x) związki pośrednie ogólnie nie były w pełni charakteryzowane, a czystość oceniano metodą chromatografii cienkowarstwowej (TLC), HPLC, analizy widm w podczerwieni (IR), MS lub NMR.

Poszczególne przykłady związków są zestawione w następujących tabelach, w których * oznacza punkt przyłączenia grup w każdej tabeli do związku powyżej każdej tabeli:

T a b e l a 1

Związek	R^x	R^Y
1	ΧΧΤ* ^H°' .oX HO“P II 0	3-fluorofenylo
2	-*· ^5 .................... § /—' / H0~F~O ' i OH	2,3-difluorofenylo

T a b e l a 2

PL 223 998 B1

Związek	R^x	R^Y
3	0 HO^ HO >	2,3-difluorofenylo
4	A ^bo'\h	3-fluorofenylo
5	HO_X *° Px ho >	3-fluorofenylo

P r z y k ł a d o d n i e s i e n i a 1 - Wytwarzanie związku 1 w Tabeli 1 - diwodorofosforan {1-[3-({4-[(5-{-[(3-fluorofenylo)amino]-2-oksoetylo}-1H-pirazol-3-ilo)amino]-6-metoksychinazolin-7-ylo}oksy)propylo]piperydyn-4-ylo}metylu

Fosforan di(tert-butylu) {1-[3-({4-[(5-{2-[(3-fluorofenylo)amino]-2-oksoetylo}-1H-pirazol-3-ilo)amino]-6-metoksychinazolin-7-ylo}oksy)propylo]piperydyn-4-ylo}metylu (400 mg, 0,53 mmol) zawieszono w dioksanie (20 ml) i potraktowano roztworem kwasu solnego (4,0 N) w dioksanie (795 pI, 3,18 mmol) w temperaturze otoczenia przez 15 godzin. Substancję stałą zebrano przez odsączenie, przemyto dioksanem, wysuszono pod zmniejszonym ciśnieniem w temperaturze 50°C, otrzymując związek 1 w Tabeli 1 (360 mg, 94% wydajności):

¹H-NMR (DMSO d6, AcOD): 8,88 (s, 1H), 8,27 (s, 1H), 7,61 (m, 1H), 7,35 (m, 3H), 6,84 (m, 1H), 6,81 (s, 1H), 4,28 (m, 2H), 3,98 (s, 3H), 3,83 (s, 2H), 3,75 (t, 2H), 3,58 (d, 2H), 3,26 (m, 2H), 3,26 (m, 2H), 2,32 (m, 2H), 1,85 (m, 3H), 1,54 (m, 2H):

MS (dodatnie ESI): 644,5 (M+H)⁺.

Fosforan di(tert-butylu) {1-[3-({4-[(5-{2-[(3-fluorofenylo)amino]-2-oksoetylo}-1H-pirazol-3-ilo)amino]-6-metoksychinazolin-7-ylo}oksy)propylo]piperydyn-4-ylo}metylu, stosowany jako materiał wyjściowy, otrzymano jak następuje:

a) Mieszaninę 4-benzyloksy-3-metoksybenzaldehydu (157 g, 649 mmol), octanu sodu (106 g, 1,29 mol), chlorowodorku hydroksyloaminy (90 g, 1,29 mol) i kwasu octowego (500 ml) ogrzewano w temperaturze wrzenia przez 21 godzin. Odparowano rozpuszczalnik i do pozostałości dodano lód z wodą (1000 ml), otrzymując kleistą substancję stałą. Mieszaninę zobojętniono wodnym roztworem wodorotlenku sodu, po czym ekstrahowano dichlorometanem (2 x 500 ml). Roztwór organiczny przemyto 1,0 N roztworem wodorotlenku sodu (100 ml), solanką (100 ml), a następnie osuszono nad siarczanem magnezu. Odparowanie rozpuszczalnika, roztarcie pozostałości z mieszaniną heksan : octan etylu (3:1) i zebranie substancji stałej przez odsączenie z odsysaniem dało 4-benzyloksy-3-metoksybenzonitryl (123 g, 80% wydajności) jako brunatną substancję stałą:

¹H-NMR (DMSO d6): 7,38 (m, 7H), 7,19 (m, 1H), 5,18 (s, 2H), 3,80 (s, 3H):

MS (ujemne ESI): 238 (M-H)^-.

b) Kwas octowy (17 ml) dodano powoli do kwasu azotowego (40 ml, 440 mmol) w temperaturze 5°C. Dodano sproszkowany 4-benzyloksy-3-metoksybenzonitryl (10 g, 42 mmol) i mieszaninę ogrzewano do 23°C przez 10 minut. Wystąpiło wydzielanie ciepła i temperaturę ograniczano do < 30°C przy użyciu łaźni lodowej. Mieszaninę mieszano w temperaturze 23°C przez 20 godzin, po czym wylano do lodu z wodą (1000 ml). Po dwóch godzinach mieszania żółtą substancję stałą zebrano przez odsąPL 223 998 B1 czenie z odsysaniem, przemyto wodą i osuszono, otrzymując 4-benzyloksy-3-metoksy-6-nitrobenzonitryl (10,1 g, 85% wydajności) jako żółtą substancję stałą:

¹H-NMR (DMSO d6): 7,95 (s, 1H), 7,70 (s, 1H), 7,40 (m, 5H), 5,30 (s, 2H), 3,95 (s, 3H):

MS (ujemne ESI): 283 (M-H)^-.

c) Mieszaninę 4-benzyloksy-3-metoksy-6-nitrobenzonitrylu (46 g, 162 mmol), wodorowęglanu sodu (95 g, 1,13 mol), wody (750 ml), dichlorometanu (550 ml) i chlorku tetrabutyloamoniowego (30 g, 108 mmol) gwałtownie mieszano w temperaturze 20°C i traktowano porcjami ditionianu sodu (66 g, 379 mmol) przez 2 godziny. Mieszaninę mieszano przez dalszą godzinę, po czym rozdzielono fazy. Fazę wodną ekstrahowano dichlorometanem (2 x 200 ml) i połączony roztwór organiczny przemyto wodą (300 ml) i osuszono nad siarczanem magnezu. Roztwór zatężono do 250 ml i dodano 4,0 M kwas solny w 1,4-dioksanie (150 ml, 0,6 mol), po czym rozcieńczono eterem dietylowym (1000 ml) i ochłodzono na lodzie. Otrzymaną substancję stałą zebrano przez odsączenie z odsysaniem i przemyto eterem dietylowym. Substancję stałą mieszano w metanolu (1000 ml) i roztwór wodorowęglanu sodu (800 ml) dodano do pH 8 i mieszano przez 1 godzinę. Substancję stałą zebrano przez odsączenie z odsysaniem, przemyto wodą, następnie metanolem, i wysuszono pod zmniejszonym ciśnieniem, otrzymując 2-amino-4-(benzyloksy)-5-metoksybenzonitryl (34 g, 82% wydajności) jako jasnobrunatną substancję stałą:

¹H-NMR (DMSO d6): 7,40 (m, 5H), 6,90 (s, 1H), 6,50 (s, 1H), 5,60 (br s, 2H), 5,02 (s, 2H), 3,65 (s, 3H):

MS (dodatnie ESI): 254 (M+H)⁺.

d) 2-Amino-4-(benzyloksy)-5-metoksybenzonitryl (100 g, 394 mmol) w toluenie (1400 ml) potraktowano acetalem dimetylowym dimetyloformamidu (100 ml, 940 mmol) w temperaturze wrzenia przy powolnej destylacji rozpuszczalnika dla utrzymania temperatury wewnętrznej 105°C. Po upływie 3 godzin roztwór ochłodzono i przesączono w celu usunięcia małej ilości substancji stałej. Przesącz odparowano pod zmniejszonym ciśnieniem, a pozostałość roztarto z eterem dietylowym i substancję stałą zebrano przez odsączenie z odsysaniem i wysuszono pod zmniejszonym ciśnieniem, otrzymując N'-(5-(benzyloksy)-2-cyjano-4-metoksyfenylo)-N,N-dimetyloimidoformamid (110 g, 90% wydajności) jako brunatną substancję stałą:

¹H-NMR (DMSO d6): 7,90 (s, 1H), 7,40 (m, 5H), 7,10 (s, 1H), 6,88 (s, 1H), 5,15 (s, 2H), 3,70 (s, 3H), 3,02 (s, 3H), 2,95 (s, 3H):

MS (dodatnie ESI): 310 (M+H)⁺

MS (ujemne ESI): 308 (M-H)^-.

e) N'-(5-(Benzyloksy)-2-cyjano-4-metoksyfenylo)-N,N-dimetyloimidoformamid (110 g, 356 mmol) i kwas trifluorooctowy (600 ml) ogrzewano razem w temperaturze wrzenia przez 15 min. Odparowanie i współodparowanie z toluenem, roztarcie z eterem dietylowym i zebranie substancji stałej przez odsączenie z odsysaniem i suszenie pod zmniejszonym ciśnieniem dało N'-(2-cyjano-5-hydroksy-4-metoksyfenylo)-N,N-dimetyloimidoformamid (112 g, 95% wydajności) jako jasnobrunatną sól trifluorooctanową:

¹H-NMR (DMSO d6): 8,39 (s, 1H), 7,38 (s, 1H), 6,90 (s, 1H), 3,80 (s, 3H), 3,25 (s, 3H), 3,17 (s, 3H):

MS (dodatnie ESI): 220 (M+H)⁺

MS (ujemne ESI): 218 (M-H)^-.

f) Mieszaninę N'-(2-cyjano-5-hydroksy-4-metoksyfenylo)-N,N-dimetyloimidoformamidu (21,9 g, 66 mmol), węglanu cezu (998 g, 300 mmol) i 1-bromo-3-chloropropanu (11 ml, 110 mmol) w acetonitrylu (300 ml) ogrzewano w temperaturze wrzenia przez 1 godzinę. Mieszaninę reakcyjną ochłodzono i odparowano rozpuszczalnik pod zmniejszonym ciśnieniem. Pozostałość w wodzie (200 ml) ekstrahowano dichlorometanem (2 x 150 ml). Roztwór organiczny przemyto solanką (50 ml) i osuszono nad siarczanem magnezu. Rozpuszczalnik odparowano pod zmniejszonym ciśnieniem i pozostałość roztarto z eterem dietylowym. Substancję stałą zebrano przez odsączenie z odsysaniem i wysuszono pod zmniejszonym ciśnieniem, otrzymując N'-(5-(3-chloropropoksy)-2-cyjano-4-metoksyfenylo)-N,N-dimetyloimidoformamid (17,7 g, 91% wydajności) jako białą substancję stałą:

¹H-NMR (DMSO d6): 8,89 (s, 1H), 7,07 (s, 1H), 6,75 (s, 1H), 4,15 (t, 2H), 3,77 (t, 2H), 3,70 (s, 3H), 3,05 (s, 3H), 2,95 (s, 3H), 2,18 (m, 2H):

MS (dodatnie ESI): 296,4 (M+H)⁺.

g) N'-(5-(3-Chloropropoksy)-2-cyjano-4-metoksyfenylo)-N,N-dimetyloimidoformamid (230 mg, 0,78 mmol) w kwasie octowym (0,7 ml) poddano reakcji z (5-amino-1H-pirazol-3-ilo)octanem metylu (CAS 174891-10-2; WO 95/33724) (110 mg, 0,74 mmol) w temperaturze wrzenia przez 1 godzinę.

PL 223 998 B1

Mieszaninę ochłodzono, kwas octowy odparowano, a pozostałość oczyszczono metodą chromatografii na żelu krzemionkowym, eluowanym mieszaniną dichlorometan/1% amoniak w metanolu (90:10), otrzymując (5-((7-(3-chloropropoksy)-6-metoksychinazolin-4-ylo)amino)-1H-pirazol-3-ilo)octan metylu (219 mg, 69% wydajności) jako kremową substancję stałą:

¹H-NMR (DMSO d6, TFA): 8,93 (s, 1H), 8,28 (s, 1H), 7,32 (s, 1H), 6,80 (s, 1H), 4,02 (m, 2H), 4,00 (s, 3H), 3,75-3,85 (m, s, 4H), 3,65 (s, 3H), 2,30 (m, 2H), 1,90 (s, 3H):

MS (dodatnie ESI): 406,5 (M+H)⁺.

h) (5-((7-(3-Chloropropoksy)-6-metoksychinazolin-4-ylo)amino)-1H-pirazol-3-ilo)octan metylu (100 mg, 0,247 mmol) w mieszaninie tetrahydrofuran (1,2 ml)/woda (0,6 ml), poddano reakcji z wodorotlenkiem litu (21 mg, 0,493 mmol) w temperaturze otoczenia przez noc. Mieszaninę zakwaszono 6,0 N kwasem solnym do pH 4 i substancję stałą zebrano przez odsączenie, przemyto wodą i wysuszono, otrzymując kwas (5-((7-(3-chloropropoksy)-6-metoksychinazolin-4-ylo)amino)-1H-pirazol-3-ilo)octowy (72 mg, 75% wydajności) jako beżową substancję stałą:

¹H-NMR (DMSO d6, TFA): 8,95 (s, 1H), 8,28 (s, 1H), 7,32 (s, 1H), 6,80 (s, 1H), 4,33 (m, 2H), 4,00 (s, 3H), 3,83 (m, 2H), 3,74 (s, 2H), 2,40-2,50 (m, 2H):

MS (dodatnie ESI): 392,5, 394,5 (M+H)⁺.

i) Kwas (5-((7-(3-chloropropoksy)-6-metoksychinazolin-4-ylo)amino)-1H-pirazol-3-ilo)octowy (7,83 g, 20 mmol) w dimetyloformamidzie (78 ml) poddano reakcji z 3-fluoroaniliną (2,44 g, 22 mmol) w obecności chlorowodorku 1-(3-dimetyloaminopropylo)-3-etylokarbodiimidu (4,2 g, 22 mmol), 1-tlenku 2-hydroksypirydyny (2,22 g, 20 mmol) i diizopropyloetyloaminy (2,8 g, 22 mmol) w temperaturze 50°C przez 1,7 godzin. Rozpuszczalnik usunięto przez odparowanie pod zmniejszonym ciśnieniem, pozostałość roztarto z wodą (dwukrotnie), i oczyszczono metodą chromatografii na żelu krzemionkowym, eluowanym mieszaniną dichlorometan : metanol (95:3 do 85:15), otrzymując 2-(5-((7-(3-chloropropoksy)-6-metoksychinazolin-4-ylo)amino)-1H-pirazol-3-ilo)-N-(3-fluorofenylo)acetamid (4,5 g, 46% wydajności) jako beżową substancję stałą:

¹H-NMR (DMSO d6): 8,47 (s, 1H), 8,02 (s, 1H), 7,60-7,68 (m, 1H), 7,30-7,41 (m, 2H), 7,20 (s, 1H), 6,88 (m, 1H), 6,84 (s, 1H), 4,27 (m, 2H), 3,96 (s, 3H), 3,84 (m, 2H), 3,78 (s, 2H), 2,26 (m, 2H):

MS (dodatnie ESI): 485,6 (M+H)⁺.

j) Piperydyn-4-ylometanol (115 mg, 1 mmol) dodano do roztworu 2-(5-((7-(3-chloropropoksy)-6-metoksychinazolin-4-ylo)amino)-1H-pirazol-3-ilo)-N-(3-fluorofenylo)acetamidu (121 mg, 0,25 mmol) w dimetyloacetamidzie (1 ml) i reakcję ogrzewano w temperaturze 90°C przez 9 godzin. Reakcję ochłodzono do temperatury otoczenia i substancje lotne usunięto pod zmniejszonym ciśnieniem. Oczyszczanie metodą HPLC z odwróconymi fazami dało N-(3-fluorofenylo)-2-{3-[(7-{3-[4-(hydroksymetylo)piperydyn-1-ylo]propoksy}-6-metoksychinazolin-4-ylo)amino]-1H-pirazol-5-ilo}acetamid (80 mg, 57% wydajności) jako białawą substancję stałą:

¹H-NMR (DMSO d6, TFA): 8,96 (s, 1H), 8,30 (s, 1H), 7,63 (m, 1H), 7,36 (m, 3H), 6,90 (m, 1H),

6,84 (s, 1H), 4,30 (t, 2H), 4,01 (s, 3H), 3,85 (s, 2H), 3,62 (d, 2H), 3,32 (d, 2H), 3,27 (m, 2H), 2,98 (t, 2H), 2,29 (m, 2H), 1,90 (d, 2H), 1,67 (m, 1H), 1,42 (m, 2H):

MS (dodatnie ESI): 564,6 (M+H)⁺.

k) N-(3-FIuorofenylo)-2-{3-[(7-{3-[4-(hydroksymetylo)piperydyn-1-ylo]propoksy}-6-metoksychinazolin-4-ylo)amino]-1H-pirazol-5-ilo}acetamid (450 mg, 1 mmol) rozpuszczono w dimetyloformamidzie (2 ml), do mieszaniny w temperaturze otoczenia dodano tetrazol (224 mg, 4 mmol) i dietylofosforoamidan di-tert-butylu (479 μ|, 2 mmol), i mieszanie kontynuowano 15 przez 3 godziny pod osłoną atmosfery argonu. Następnie mieszaninę reakcyjną ochłodzono do -60°C i do mieszaniny reakcyjnej powoli dodano roztwór soli magnezowej kwasu mononadftalowego (297 mg, 0,6 mmol) w dimetyloformamidzie (1,5 ml). Następnie tę mieszaninę mieszano przez 1,5 godziny w temperaturze -60°C, po czym dodano pirosiarczyn sodu (1,5 g, 10 mmol) w roztworze w wodzie (2 ml) i mieszaninę reakcyjną zostawiono do powolnego ogrzania do temperatury otoczenia, odparowano, i pozostałość oczyszczono metodą chromatografii na żelu krzemionkowym, eluowanym mieszaniną dichlorometan: 3,0 N amoniak w metanolu (100:0 do 92:8), otrzymując fosforan di(tert-butylu) {1-[3-({4-[(5-{2-[(3-fluorofenylo)amino]-2-oksoetylo}-1H-pirazol-3-ilo)amino]-6-metoksychinazolin-7-ylo}oksy)propylo]piperydyn-4-ylo}metylu (420 mg, 70% wydajności) jako kremową substancję stałą:

¹H-NMR (DMSO d6): 8,46 (s, 1H), 7,99 (s, 1H), 7,63 (d, 1H), 7,36 (m, 2H), 7,35 (s, 1H), 7,15 (s, 1H), 6,90 (m, 1H), 6,88 (s, 1H), 4,17 (t, 2H), 3,95 (s, 3H), 3,77 (s, 2H), 3,72 (t, 2H), 2,91 (d, 2H), 2,46 (t, 2H), 1,96 (m, 4H), 1,65 (m, 2H), 1,58 (m, 1H), 1,41 (s, 18H), 1,25 (m, 2H):

MS (dodatnie ESI): 756,6 (M+H)⁺.

PL 223 998 B1

P r z y k ł a d o d n i e s i e n i a 2 - Wytwarzanie związku 2 w Tabeli 1 - diwodorofosforan 2-[[3-({4-[(5-{2-[(2,3-difluorofenylo)amino]-2-oksoetylo}-1H-pirazol-3-ilo)amino]-6-metoksychinazolinio-7-ylo}oksy)propylo](propylo)amino]etylu

Reakcja analogiczna do opisanej w Przykładzie 1, ale wychodząca od fosforanu di-tert-butylu 2-[[3-({4-[(5-{2-[(2,3-difluorofenylo)amino]-2-oksoetylo}-1H-pirazol-3-ilo)amino]-6-metoksychinazolin-7-ylo}oksy)propylo](propylo)amino]etylu (316 mg, 0,41 mmol) dała związek 2 w Tabeli 1 (300 mg, 100% wydajności):

¹H-NMR (DMSO d6, TFA): 8,96 (s, 1H), 8,31 (s, 1H), 7,75 (m, 1H), 7,36 (s, 1H), 7,20 (m, 2H),

6,84 (s, 1H), 4,31 (t, 2H), 4,24 (m, 2H), 4,01 (s, 3H), 3,94 (s, 2H), 3,50 (m, 2H), 3,38 (m, 2H), 3,19 (m, 2H), 2,32 (m, 2H), 1,74 (m, 2H), 0,95 (t, 3H):

MS (dodatnie ESI): 650,3 (M+H)⁺.

Fosforan di-tert-butylu 2-[[3-({4-[(5-{2-[(2,3-difluorofenylo)amino]-2-oksoetylo}-1H-pirazol-3-ilo)amino]-6-metoksychinazolin-7-ylo}oksy)propylo](propylo)amino]etylu, stosowany jako materiał wyjściowy, otrzymano jak następuje:

a) Kwas 5-{[7-(3-chloropropoksy)-6-metoksychinazolin-4-ylo]amino}-1H-pirazol-3-ilo)octowy (3,91 g, 10 mmol) zawieszono w pirydynie (20 ml) w obecności 2,3-difluoroaniliny (1,55 g, 12 mmol) pod osłoną atmosfery argonu w temperaturze 0°C. Tlenochlorek fosforu (1,53 g, 10 mmol) w octanie etylu (2 ml) powoli dodano w temperaturze 0°C i otrzymaną mieszaninę zostawiono do ogrzania do temperatury otoczenia przez 1,5 godziny. Mieszaninę reakcyjną rozcieńczono octanem etylu (150 ml) i eterem dietylowym (50 ml), powodując strącenie czerwonej substancji stałej. Substancję stałą zebrano przez odsączenie z odsysaniem, wysuszono i ponownie zawieszono w wodzie (100 ml). Mieszaninę ochłodzono do 0°C i pH doprowadzono do 7 przez dodanie 1,5 N wodnego roztworu wodorotlenku amonu. Po 15 minutach mieszania, substancję stałą zebrano, wysuszono, i oczyszczono metodą chromatografii na żelu krzemionkowym, eluowanym mieszaniną dichlorometan : metanol (95/5), przy zwiększaniu polarności do mieszaniny dichlorometan : amoniak w metanolu (95:2), otrzymując 2-(3-{[7-(3-chloropropoksy)-6-metoksychinazolin-4-ylo]amino}-1H-pirazol-5-ilo)-N-(2,3-difluorofenylo)acetamid jako różową substancję stałą (2,55 g, 50% wydajności):

¹H-NMR (DMSO d6, TFA): 8,94 (s, 1H), 8,28 (s, 1H), 7,73 (m, 1H), 7,33 (s, 1H), 7,15-7,22 (m, 1H), 6,84 (s, 1H), 4,30 (m, 2H), 4,00 (s, 3H), 3,94 (s, 2H), 3,84 (m, 2H), 2,30 (m, 2H):

MS (dodatnie ESI): 503,9 (M+H)⁺.

b) 2-(Propyloamino)etanol (700 mg, 68 mmol) i jodek potasu (564 mg, 34 mmol) dodano do roztworu 2-(3-{[7-(3-chloropropoksy)-6-metoksychinazolin-4-ylo]amino}-1H-pirazol-5-ilo)-N-(2,3-difluorofenylo)acetamidu (855 mg, 17 mmol) w dimetyloacetamidzie (8 ml) i reakcję ogrzewano w temperaturze 85°C przez 5 godzin. Rozpuszczalnik odparowano pod zmniejszonym ciśnieniem, pozostałość roztarto z eterem dietylowym i substancję stałą zebrano przez odsączenie z odsysaniem. Oczyszczanie metodą chromatografii na żelu krzemionkowym, eluowanym mieszaniną dichlorometan/metanol (90:10) do mieszaniny dichlorometan/metanol/amoniak (7,0 N), otrzymując N-(2,3-difluorofenylo)-2-{3-[(7-{3-[(2-hydroksyetylo)(propylo)amino]propoksy}-6-metoksychinazolin-4-ylo)amino]-1H-pirazol-5-ilo}acetamid (650 mg, 67% wydajności):

¹H-NMR (DMSO d6, TFA): 8,96 (s, 1H), 8,30 (s, 1H), 7,75 (m, 1H), 7,33 (s, 1H), 7,18-7,22 (m, 2H), 6,84 (s, 1H), 4,30 (m, 2H), 4,00 (s, 3H), 3,94 (s, 2H), 3,78 (m, 2H), 3,30-3,45 (m, 2H), 3,28 (m, 2H), 3,15-3,20 (m, 2H), 2,28 (m, 2H), 1,73 (m, 2H), 0,95 (t, 3H):

MS (dodatnie ESI): 570,3 (M+H)⁺.

c) Dietylofosforoamidan di-tert-butylu (417 μm, 1,5 mmol) powoli dodano do roztworu N-(2,3-difluorofenylo)-2-{3-[(7-{3-[(2-hydroksyetylo)(propylo)amino]propoksy}-6-metoksychinazolin-4-ylo)amino]-1H-pirazol-5-ilo}acetamidu (569 mg, 1 mmol) w dimetyloformamidzie (2,5 ml) w obecności tetrazolu (210 mg, 3 mmol) w temperaturze otoczenia pod osłoną atmosfery argonu. Mieszaninę mieszano w temperaturze otoczenia przez 1,5 godziny, ochłodzono do -10°C i powoli dodano nadtlenek wodoru (134 μm roztworu 9,0 N, 1,2 mmol). Otrzymaną mieszaninę mieszano w temperaturze otoczenia przez 2 godziny. Następnie w temperaturze 0°C dodano pirosiarczyn sodu (570 mg, 3 mmol) w wodzie (2 ml) i mieszaninę mieszano w temperaturze otoczenia przez 0,5 godziny. Mieszaninę zatężono, dodano mieszaninę dichlorometan/metanol (8:2), po czym substancję stałą odsączono i przemyto mieszaniną dichlorometan/metanol. Zatężenie przesączu pod zmniejszonym ciśnieniem, a następnie chromatografia na żelu krzemionkowym, eluowanym mieszaniną dichlorometan/metanol (90:10) do dichlorometan/metanol/amoniak (7,0 N) (90:10:1), dało fosforan di-tert-butylu 2-[[3-({4-[(5-{2-[(2,3-di24

PL 223 998 B1 fluorofenylo)amino]-2-oksoetylo}-1H-pirazol-3-ilo)amino]-6-metoksychinazolin-7-ylo}oksy)propylo](propylo)amino]etylu jako białawą substancję stałą (319 mg, 42% wydajności):

¹H-NMR (DMSO d6, TFA): 8,95 (s, 1H), 8,29 (s, 1H), 7,72 (m, 1H), 7,33 (s, 1H), 7,18 (m, 2H),

6,84 (s, 1H), 4,20-4,35 (m, 4H), 4,00 (s, 3H), 3,94 (s, 2H), 3,53 (m, 2H), 3,39 (m, 2H), 3,20 (m, 2H), 2,30 (m, 2H), 1,73 (m, 2H), 1,44 (s, 18H), 0,95 (t, 3H):

MS (dodatnie ESI): 762,5 (M+H)⁺.

Związek 2, zsyntetyzowany wyżej jako dichlorowodorek, można było także wytworzyć jako wolną zasadę zgodnie z następującym sposobem:

d) dichlorowodorek diwodorofosforanu 2-[[3-({4-[(5-{2-[(2,3-difluorofenylo)amino]-2-oksoetylo}-1H-pirazol-3-ilo)amino]-6-metoksychinazolin-7-ylo)oksy)propylo](propylo)amino]etylu (10 g, 13 mmol) rozpuszczono w metanolu (300 ml) i do roztworu dodano tlenek cykloheksanu (12,7 g, 130 mmol). Roztwór mieszano w temperaturze otoczenia przez 48 godzin, kiedy wytrąciła się biała substancja stała. Mieszaninę rozcieńczono eterem dietylowym (100 ml) i substancję stałą zebrano przez odsączenie, przemyto eterem i osuszono pod zmniejszonym ciśnieniem, otrzymując diwodorofosforan 2-[[3-({4-[(5-{2-[(2,3-difluorofenylo)amino]-2-oksoetylo}-1H-pirazol-3-ilo)amino]-6-metoksychinazolin-7-ylo}oksy)propylo](propylo)amino]etylu (7,65 g, 88% wydajności) jako jasnożółty proszek:

¹H-NMR (DMSO d6 TFA): 8,96 (s, 1H), 8,30 (s, 1H), 7,74 (m, 1H), 7,34 (s, 1H), 7,19 (m, 2H),

6,84 (s, 1H), 4,31 (m, 2H), 4,24 (m, 2H), 4,01 (s, 3H), 3,94 (s, 2H), 3,51 (m, 2H), 3,38 (m, 2H), 3,18 (m, 2H), 2,29 (m, 2H), 1,73 (m, 2H), 0,96 (t, 3H):

MS (dodatnie ESI): 650 (M+H)⁺.

C28H34F2N7O7P + 1,04 H2O + 0,03 Et2O wymaga C, 50,37%; H, 5,47%; N, 14,62%; stwierdzono C, 0,02%; H, 5,54%; N, 14,48%.

P r z y k ł a d o d n i e s i e n i a 3 - Wytwarzanie związku 3 w Tabeli 2 - diwodorofosforan 2-[[3-({4-[(5-{2-[(2,3-difluorofenylo)amino]-2-oksoetylo}-1H-pirazol-3-ilo)amino]chinazolin-7-ylo}oksy)propylo](etylo)amino]etylu

Reakcja analogiczna do opisanej w Przykładzie 1, ale wychodząca od fosforanu di(tert-butylu) 2-[[3-({4-[(5-{2-[(2,3-difluorofenylo)amino]-2-oksoetylo}-1H-pirazol-3-ilo)amino]chinazolin-7-ylo}oksy)propylo(etylo)amino]etylu (302 mg, 0,422 mmol) dała związek 3 w Tabeli 2 (300 mg, 100% wydajności) jako białą substancję stałą:

¹H-NMR (DMSO d6): 12,00 (s, 1H), 10,30 (s, 1H), 8,90 (d, 1H), 7,65-7,75 (m, 1H), 7,50-7,60 (m, 2H), 7,10-7,25 (m, 2H), 6,70 (s, 1H), 4,35 (t, 2H), 4,20-4,30 (m, 2H), 3,90 (s, 2H), 3,40-3,50 (m, 2H), 3,25-3,35 (m, 2H), 3,10-3,20 (m, 2H), 2,20-2,40 (m, 2H), 1,30 (t, 3H):

MS (dodatnie ESI): 606 (M+H)⁺,

MS (ujemne ESI): 604 (M-H)^-.

Fosforan di(tert-butylu) 2-[[3-({4-[(5-{2-[(2,3-difluorofenylo)amino]-2-oksoetylo}-1H-pirazol-3-ilo)amino]chinazolin-7-ylo}oksy)propylo](etylo)amino]etylu, stosowany jako materiał wyjściowy, otrzymano jak następuje:

a) Kwas 2-amino-4-fluorobenzoesowy (15 g, 96 mmol) rozpuszczono w 2-metoksyetanolu (97 ml). Dodano octan formamidyny (20,13 g, 193,4 mmol) i mieszaninę ogrzewano w temperaturze wrzenia przez 18 godzin. Reakcję ochłodzono, zatężono i pozostałość mieszano w wodnym roztworze wodorotlenku amonu (0,01 N, 250 ml) przez 1 godzinę. Zawiesinę odsączono, przemyto wodą i osuszono nad pentatlenkiem fosforu, otrzymując 7-flu-orochinazolin-4(3H)-on jako białawą substancję stałą (10,35 g, 65% wydajności):

¹H-NMR (DMSO d6): 12,32 (br s, 1H), 8,19 (dd, 1H), 8,14 (s, 1H), 7,45 (dd, 1H), 7,39 (m, 1H):

MS (ujemne ESI): 163 (M-H)^-,

MS (dodatnie ESI): 165 (M+H)⁺.

b) Wodorek sodu (14,6 g, 365 mmol) dodano w temperaturze 0°C do roztworu 1,3-propanodiolu (27,8 g, 365 mmol) w dimetyloformamidzie (70 ml). Dodano porcjami 7-fluorochinazolin-4(3H)-on (10 g, 60,9 mmol) i mieszaninę reakcyjną ogrzewano w temperaturze 60°C, następnie w temperaturze 110°C przez 3 godziny. Reakcję ochłodzono do 0°C, zatrzymano wodą (280 ml) i doprowadzono do pH 5,9. Otrzymaną zawiesinę odsączono, przemyto wodą, następnie eterem, i wysuszono nad pentatlenkiem fosforu, otrzymując 7-(3-hydroksypropoksy)chinazolin-4(3H)-on jako biały proszek (12,41 g, 92% wydajności):

¹H-NMR (DMSO d6): 11,90 (br s, 1H), 8,04 (s, 1H), 8,00 (d, 1H), 7,10 (m, 2H), 4,17 (t, 2H), 3,58 (t, 2H), 1,92 (m, 2H):

MS (dodatnie ESI): 221 (M+H)⁺.

PL 223 998 B1

c) Połączono 7-(3-hydroksypropoksy)chinazolin-4(3H)-on (10,5 g, 47,7 mmol) i chlorek tionylu (100 ml, 137 mmol). Dodano dimetyloformamid (1 ml) i mieszaninę reakcyjną ogrzewano do 85°C przez 1 godzinę. Mieszaninę ochłodzono do temperatury pokojowej, rozcieńczono toluenem i odparowano do suchej masy. Powtarzano to aż do usunięcia wszystkiego chlorku tionylu. Pozostałość rozpuszczono w dichlorometanie i przemyto nasyconym roztworem wodorowęglanu sodu. Warstwę wodną ekstrahowano dichlorometanem. Fazy organiczne połączono, osuszono (siarczan magnezu) i zatężono, otrzymując żółtą substancję stałą. Przez roztarcie z eterem usunięto mniej rozpuszczalne zanieczyszczenie, a przesącz eterowy zatężono, otrzymując 4-chloro-7-(3-chloropropoksy)chinazolinę jako białawą substancję stałą (8,5 g, 70% wydajności):

¹H-NMR (DMSO d6): 13,25 (br s, 1H), 8,34 (s, 1H), 8,06 (d, 1H), 7,17 (m, 2H), 4,21 (t, 2H), 3,83 (t, 2H), 2,23 (m, 2H):

MS (dodatnie ESI): 257, 259 (M+H)⁺.

d) 4-Chloro-7-(3-chloropropoksy)chinazolinę (2,5 g, 9,72 mmol) i kwas (3-amino-1H-pirazol-5-ilo)octowy (1,37 g, 9,72 mmol) połączono w dimetyloformamidzie (25 ml). Dodano roztwór 4 M HCl w dioksanie (1,25 ml, 4,8 mmol) i reakcję ogrzewano do 90°C przez 40 minut. Roztwór ochłodzono do temperatury pokojowej, rozcieńczono wodą (250 ml) i przesączono przez celit. Kwasowy roztwór zalkalizowano do pH 4,9 i odsączono żółty proszek. (Przy pH 3 wytrąciła się czerwona substancja stała, którą wydzielono, zawieszono w wodzie i zalkalizowano do pH 12. Ostrożne doprowadzenie z powrotem do pH 4,8 spowodowało strącenie żółtego proszku, który połączono z pierwszym rzutem). Substancję stałą przemyto eterem dietylowym i osuszono nad pentatlenkiem fosforu, otrzymując kwas (3-{[7-(3-chloropropoksy)chinazolin-4-ylo]amino}-1H-pirazol-5-ilo)octowy jako bladopomarańczową substancję stałą (2,88 g, 82% wydajności):

¹H-NMR (DMSO d6): 12,60 (br s, 2H), 10,78 (br s, 1H), 8,65 (s, 1H), 8,60 (d, 1H), 7,26 (d, 1H), 7,22 (s, 1H), 6,67 (s, 1H), 4,28 (t, 2H), 3,83 (t, 2H), 3,67 (s, 2H), 2,24 (m, 2H):

MS (ujemne ESI): 360, 362 (M-H)^-,

MS (dodatnie ESI): 362, 364 (M+H)⁺.

e) 2,3-Difluoroanilinę (1,15 g, 8,95 mmol) dodano do zawiesiny kwasu (3-{[7-(3-chloropropoksy)chinazolin-4-ylo]amino}-1H-pirazol-5-ilo)octowego (2,70 g, 7,46 mmol) w pirydynie (30 ml) i reakcję ochłodzono do 0°C. Dodano kroplami tlenochlorek fosforu (1,14 g, 7,46 mmol) i reakcję mieszano w temperaturze 0°C przez 1 godzinę. Reakcję ogrzano do temperatury otoczenia i dodano więcej tlenochlorku fosforu (0,5 ml). Reakcję mieszano przez 4,5 godziny. Mieszaninę reakcyjną rozcieńczono mieszaniną octan etylu : eter (100 ml : 37 ml) i 20 mieszano przez 18 godzin. Osad przesączono, zawieszono w wodzie i zobojętniono wodorotlenkiem amonu (7%, 15 ml). Otrzymaną żółtą zawiesinę odsączono, przemyto wodą i wysuszono (pentatlenek fosforu), otrzymując 2-(3-{[7-(3-chloropropoksy)chinazolin-4-ylo]amino}-1H-pirazol-5-ilo)-N-(2,3-difluorofenylo)acetamid jako pomarańczowy proszek (3,15 g, 89% wydajności):

¹H-NMR (DMSO d6): 10,64 (br s, 1H), 10,27 (s, 1H), 8,60 (s, 1H), 8,55 (d, 1H), 7,70 (m, 1H), 7,20 (m, 6H), 6,68 (s, 1H), 4,27 (t, 2H), 3,83 (m, 4H), 2,25 (m, 2H):

MS (ujemne ESI): 471, 473 (M-H)^-,

MS (dodatnie ESI): 473, 475 (M+H)⁺.

f) 2-(3-{[7-(3-Chloropropoksy)chinazolin-4-ylo]amino}-1H-pirazol-5-ilo)-N-(2,3-difluorofenylo)acetamid (300 mg, 0,634 mmol), jodek potasu (210 mg, 1,27 mmol), dimetyloaminę (2 ml) i 2(etyloamino)etanol (226 mg, 2,54 mmol) połączono i ogrzewano do 50°C przez 72 godziny. Reakcję rozcieńczono dichlorometanem (20 ml) i wprowadzono na kolumnę Biotage 40S z krzemionką. Eluowanie dichlorometanem, następnie zwiększenie polarności do mieszaniny dichlorometan : metanol (9:1), a następnie dichlorometan : metanol : amoniak (9:1:0,8) dało N-(2,3-difluorofenylo)-2-{3-[(7-{3-[etylo(2-hydroksyetylo)amino]propoksy}chinazolin-4-ylo)amino]-1H-pirazol-5-ilo}acetamid jako bladoróżową substancję stałą (181 mg, 54% wydajności):

¹H-NMR (DMSO d6): 12,35 (s, 1H), 10,25 (s, 2H), 8,52 (s, 2H), 7,71 (m, 1H), 7,16 (m, 4H), 6,78 (s, 1H), 4,33 (t, 1H), 4,17 (t, 2H), 3,84 (s, 2H), 3,43 (m, 2H), 2,60 (t, 2H), 2,49 (m, 4H), 1,88 (m, 2H), 0,96 (t, 3H):

MS (ujemne ESI): 524 (M-H)^-,

MS (dodatnie ESI): 526 (M+H)⁺.

g) Reakcja analogiczna do opisanej w Przykładzie 6c, ale wychodząca od N-(2,3-difluorofenylo)-2-{3-[(7-{3-[etylo-(2-hydroksyetylo)amino]propoksy}chinazolin-4-ylo)amino]-1H-pirazol-5-ilo}acetamidu (372 mg, 0,71 mmol) dała fosforan di(tert-butylu) 2-[[3-({4-[(5-{2-[(2,3-difluorofenylo)amino]-226

PL 223 998 B1

-oksoetylo}-1H-pirazol-3-ilo)amino]chinazolin-7-ylo}oksy)propylo](etylo)amino]etylu (304 mg, 60% wydajności) jako bladożółtą substancję stałą:

¹H-NMR (DMSO d6): 12,30 (s, 1H), 10,20 (d, 2H), 8,60-8,70 (m, 2H), 7,70-7,80 (m, 1H), 7,057,25 (m, 4H), 6,80 (br s, 1H), 4,20 (t, 2H), 3,80-3,90 (m, 4H), 2,60-2,70 (m, 4H), 2,40-2,50 (m, 2H), 1,80-1,90 (m, 2H), 1,40 (s, 18H), 0,95 (t, 3H):

MS (dodatnie ESI): 718 (M+H)⁺,

MS (ujemne ESI): 716 (M-H)^-.

P r z y k ł a d o d n i e s i e n i a 4 - Wytwarzanie związku 4 w Tabeli 2 - diwodorofosforan {(2S)-1-[3-({4-[(5-{2-[(3-fluorofenylo)amino]-2-oksoetylo}-1H-pirazol-3-ilo)amino]chinazolin-7-ylo}oksy)propylo]pirolidyn-2-ylo}metylu

Reakcja analogiczna do opisanej w Przykładzie 1, ale wychodząca od fosforanu di(tert-butylu) {(2S)-1-[3-({4-[(5-{2-[(3-fluorofenylo)amino]-2-oksoetylo}-1H-pirazol-3-ilo)amino]chinazolin-7-ylo}oksy)propylo]pirolidyn-2-ylo}metylu (654 mg, 0,92 mmol) dała związek 4 w Tabeli 2 (596 mg, 97% wydajności) jako białawy dichlorowodorek:

¹H-NMR (DMSO d6): 11,95 (s, 1H), 10,73 (s, 1H), 8,94 (s, 1H), 8,82 (d, 1H), 7,65 (d, 1H), 7,46 (d, 1H), 7,38 (m, 3H), 6,90 (m, 1H), 6,74 (s, 1H), 4,32 (t, 2H), 4,21 (m, 2H), 3,85 (s, 2H), 3,78 (m, 1H),

3.64 (m, 2H), 3,29 (m, 1H), 3,19 (q, 1H), 2,31 (m, 3H), 2,20 (m, 1H), 2,00 (m, 3H), 1,81 (m, 1H):

MS (dodatnie ESI): 599,8 (M+H)⁺.

Fosforan di(tert-butylu) {(2S)-1-[3-((4-[(5-{2-[(3-fluorofenylo)amino]-2-oksoetylo}-1H-pirazol-3-ilo)amino]chinazolin-7-ylo}oksy)propylo]pirolidyn-2-ylo}metylu, stosowany jako materiał wyjściowy, otrzymano jak następuje:

a) Reakcja analogiczna do opisanej w Przykładzie 3f, ale wychodząca od L-prolinolu (0,89 ml, 8,80 mmol) i 2-(3-{[7-(3-chloropropoksy)chinazolin-4-ylo]amino}-1H-pirazol-5-ilo)-N-(3-fluorofenylo)acetamidu (1,00 g, 2,20 mmol) dała N-(3-fluorofenylo)-2-{3-[(7-{3-[(2S)-2-(hydroksymetylo)pirolidyn-1-ylo]propoksy}chinazolin-4-ylo)amino]-1H-pirazol-5-ilo}acetamid jako kremową substancję stałą (795 mg, 70% wydajności):

¹H-NMR (DMSO d6): 12,35 (m, 1H), 10,42 (s, 1H), 10,19 (m, 1H), 8,50 (s, 2H), 7,63 (d, 1H),

7,35 (m, 2H), 7,16 (m, 2H), 6,90 (t, 1H), 6,73 (m, 1H), 4,28 (t, 1H), 4,18 (t, 2H), 3,73 (s, 2H), 3,40 (m, 1H), 3,20 (m, 1H), 3,07 (m, 1H), 2,97 (m, 1H), 2,43 (m, 2H), 2,15 (q, 1H), 1,94 (m, 2H), 1,81 (m, 1H),

1.64 (m, 2H), 1,55 (m, 1H):

MS (dodatnie ESI): 520,1 (M+H)⁺.

b) Reakcja analogiczna do opisanej w Przykładzie 2c, ale wychodząca od N-(3-fluorofenylo)-2-{3-[(7-{3-[(2S)-2-(hydroksymetylo)pirolidyn-1-ylo]propoksy}chinazolin-4-ylo)amino]-1H-pirazol-5-ilo}acetamidu (730 mg, 1,41 mmol) dała fosforan di(tert-butylu) {(2S)-1-[3-({4-[(5-{2-[(3-fluorofenylo)amino]-2-oksoetylo}-1H-pirazol-3-ilo)amino]chinazolin-7-ylo}oksy)propylo]pirolidyn-2-ylo}metylu (654 mg, 65% wydajności) jako bladożółtą substancję stałą, którą zastosowano w następnym etapie bez dalszego charakteryzowania.

2- (3-{[7-(3-Chloropropoksy)chinazolin-4-ylo]amino}-1H-pirazol-5-ilo)-N-(3-fluorofenylo)acetamid, stosowany jako materiał wyjściowy, otrzymano jak następuje:

c) Trifluorooctan pentafluorofenylu (23,25 g, 83 mmol) dodano kroplami do roztworu kwasu (3-{[7-(3-chloropropoksy)chinazolin-4-ylo]amino}-1H-pirazol-5-ilo)octowego (15,0 g, 41 mmol) i pirydynę (6,7 ml, 83 mmol) w dimetyloformamidzie (150 ml) z chłodzeniem w celu utrzymania temperatury roztworu < 23°C. Roztwór mieszano w temperaturze otoczenia przez 30 minut, a następnie dodano

3- fluoroanilinę (9,22 g, 83 mmol). Reakcję mieszano przez 2,5 godziny w temperaturze otoczenia, a następnie dodano dalszą porcję 3-fluoroaniliny (2 ml) i mieszaninę ogrzewano w temperaturze 90°C przez 3 godziny. Mieszaninę reakcyjną wylano do mieszaniny rozcieńczonego kwasu solnego (0,1 M) i lodu (ok. 500 ml) i otrzymaną substancję stałą odsączono, przemyto wodą, następnie eterem dietylowym, a następnie wysuszono, otrzymując 2-(3-{[7-(3-chloropropoksy)chinazolin-4-ylo]amino}-1H-pirazol-5-ilo)-N-(3-fluorofenylo)acetamid (17,7 g, 94% wydajności) jako brunatną substancję stałą:

¹H-NMR (DMSO d6): 12,50 (br s, 1H), 10,42 (s, 1H), 8,59 (s, 1H), 8,54 (d, 1H), 7,62 (m, 1H),

7,35 (m, 2H), 7,24 (m, 1H), 7,19 (m, 1H), 6,90 (m, 1H), 6,67 (br s, 1H), 4,28 (t, 2H), 3,84 (t, 2H), 3,76 (s, 2H), 2,27 (kwintet, 2H).

MS (dodatnie ESI): 455 (M+H)⁺.

P r z y k ł a d o d n i e s i e n i a 5 - Wytwarzanie związku 5 w Tabeli 2 - diwodorofosforan 2-[[3-({4-[(5-{2-[(3-fluorofenylo)amino]-2-oksoetylo}-1H-pirazol-3-ilo)amino]chinazolin-7-ylo}oksy)propylo](etylo)amino]etylu

PL 223 998 B1

Reakcja analogiczna do opisanej w Przykładzie 1, ale wychodząca od fosforanu di(tert-butylu) 2-[[3-({4-[(5-{2-[(3-fluorofenylo)amino]-2-oksoetylo}-1H-pirazol-3-ilo)amino]chinazolin-7-ylo}oksy)propylo](etylo)amino]etylu (539 mg, 0,77 mmol) dała związek 5 w Tabeli 2 (504 mg, 99% wydajności) jako bladożółty dichlorowodorek:

¹H-NMR (DMSO d6): 11,98 (s, 1H), 10,79 (s, 1H), 8,93 (s, 1H), 8,83 (d, 1H), 7,65 (d, 1H), 7,47 (d, 1H), 7,38 (m, 3H), 6,89 (t, 1H), 6,74 (s, 1H), 4,32 (t, 2H), 4,28 (m, 2H), 3,85 (s, 2H), 3,42 (m, 2H),

3.34 (m, 2H), 3,27 (q, 2H), 2,29 (m, 2H), 1,28 (t, 3H):

MS (dodatnie ESI): 587,8 (M+H)⁺.

Fosforan di(tert-butylu) 2-[[3-({4-[(5-{2-[(3-fluorofenylo)amino]-2-oksoetylo}-1H-pirazol-3-ilo)amino]chinazolin-7-ylo}oksy)propylo](etylo)amino]etylu, stosowany jako materiał wyjściowy, otrzymano jak następuje:

a) Reakcja analogiczna do opisanej w Przykładzie 4a, ale wychodząca od N-(etyloamino)etanolu (1,07 ml, 11,0 mmol) dała N-(3-fluorofenylo)-2-{3-[(7-{3-[etylo(2-hydroksyetylo)amino]propoksy}chinazolin-4-ylo)amino]-1H-pirazol-5-ilo}acetamid jako żółtą substancję stałą (660 mg, 59% wydajności):

¹H-NMR (DMSO d6): 12,31 (m, 1H), 10,39 (s, 1H), 10,15 (m, 1H), 8,51 (s, 2H), 7,62 (d, 1H),

7.35 (m, 2H), 7,16 (m, 2H), 6,90 (t, 1H), 6,78 (m, 1H), 4,29 (m, 1H), 4,20 (t, 2H), 3,76 (s, 2H), 3,45 (m, 2H), 3,30 (m, 4H), 2,61 (t, 2H), 1,89 (t, 2H), 0,95 (t, 3H):

MS (dodatnie ESI): 508,4 (M+H)⁺.

b) Reakcja analogiczna do opisanej w Przykładzie 2c, ale wychodząca od N-(3-fluorofenylo)-2-{3-[(7-{3-[etylo(2-hydroksyetylo)amino]propoksy}chinazolin-4-ylo)amino]-1H-pirazol-5-ilo}acetamidu (620 mg, 1,22 mmol) dała fosforan di-(tert-butylu) 2-[[3-({4-[(5-{2-[(3-fluorofenylo)amino]-2-oksoetylo}-1H-pirazol-3-ilo)amino]chinazolin-7-ylo}oksy)propylo](etylo)amino] etylu (539 mg, 63% wydajności) jako blado żółtą substancję stałą, którą zastosowano w następnym etapie bez dalszego charakteryzowania.

Związek 5, zsyntetyzowany wyżej jako dichlorowodorek, można było także wytworzyć jako wolną zasadę zgodnie z następującym sposobem:

c) Reakcja analogiczna do opisanej w Przykładzie 2d, ale wychodząca od związku 5 dała wolną zasadę związku 5 jako bladożółtą substancję stałą:

¹H-NMR (DMSO d6): 10,53 (s, 1H), 8,57 (s, 1H), 8,54 (d, 1H), 7,62 (d, 1H), 7,37 (m, 2H), 7,27 (s, 1H), 7,21 (d, 1H), 6,88 (m, 1H), 6,65 (s, 1H), 4,27 (t, 2H), 4,05 (m, 2H), 3,75 (s, 2H), 3,24 (m, 2H), 3,21 (t, 2H), 3,13 (q, 2H), 2,18 (m, 2H), 1,24 (t, 3H):

MS (dodatnie ESI): 588 (M+H)⁺.

C26H31FN7O6P + 3,0 H2O wymaga C, 48,7%; H, 5,8%; N, 15,3%; stwierdzono C, 48,8%; H, 5,35%; N, 15,15%.

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Związek N-(3-fluorofenylo)-2-{3-[(7-{3-[etylo(2-hydroksyetylo)amino]propoksy}chinazolin-4-ylo)amino]-1H-pirazol-5-ilo}acetamid, o wzorze strukturalnym:

lub jego farmaceutycznie dopuszczalna sól.
2. Kompozycja farmaceutyczna zawierająca związek jak określony w zastrz. 1, lub jego farmaceutycznie dopuszczalną sól, w połączeniu z farmaceutycznie dopuszczalnym rozcieńczalnikiem lub nośnikiem.