PL217245B1 - Płaski element metalowy, sposób wytwarzania elementu metalowego oraz zastosowanie elementu metalowego - Google Patents

Abstract

Wynalazek dotyczy płaskiego elementu metalowego mającego powierzchnię rozciągającą się od pierwszej krawędzi zewnętrznej do leżącej naprzeciw tej pierwszej krawędzi zewnętrznej, drugiej krawędzi zewnętrznej, przy czym przylegający do pierwszej krawędzi zewnętrznej obszar elementu metalowego stanowi pierwszy obszar brzegowy (26), zaś przylegający do drugiej krawędzi zewnętrznej obszar elementu metalowego stanowi drugi obszar brzegowy (27), które to oba obszary brzegowe są połączone ze sobą leżącym pomiędzy nimi obszarem środkowym (28), ponadto w co najmniej jednym z obszarów brzegowych znajduje się co najmniej jeden, całkowicie otoczony obrzeżem otwór (22, 23), przy czym obrzeże otworu jest utworzone w jednej części z tego obszaru brzegowego, zaś w drugiej części z obszaru środkowego, który to obszar środkowy zawiera co najmniej dwa odcinki (29, 30), z których każdy składa się z dwóch zewnętrznych odcinków częściowych (31, 33, 34, 36) i leżącego pomiędzy nimi, środkowego odcinka częściowego (32, 35), przy czym zewnętrzne odcinki częściowe są złożone względem środkowego odcinka częściowego tworząc w ten sposób otwór (22, 23), a odcinki obszaru środkowego stanowią część obrzeża tego otworu, ponadto obszar środkowy (28) łącznie z tymi odcinkami jest wykonany jako jedna całość z obydwoma obszarami brzegowymi elementu metalowego, charakteryzujący się tym, że element metalowy ma dwie krawędzie składania (16, 17; 18, 19), utworzone przez złożenie zewnętrznych odcinków częściowych (31, 33, 34, 36) względem środkowego odcinka częściowego (32, 35), przy czym krawędź składania (17, 19) leżąca bliżej pierwszej krawędzi zewnętrznej elementu metalowego jest zwrócona w kierunku tej pierwszej krawędzi zewnętrznej, zaś druga krawędź składania (16, 18) leżąca bliżej drugiej krawędzi zewnętrznej elementu metalowego jest zwrócona przeciwnie do niej, w kierunku drugiej krawędzi zewnętrznej. Wynalazek dotyczy ponadto zastosowania elementu metalowego określonego powyżej oraz sposobu wytwarzania elementu metalowego.

Description

Przedmiotem wynalazku jest płaski element metalowy, sposób wytwarzania elementu metalowego oraz zastosowanie elementu metalowego.

Znany jest płaski element metalowy o powierzchni, która rozciąga się od pierwszej krawędzi zewnętrznej do leżącej naprzeciw pierwszej krawędzi zewnętrznej, drugiej krawędzi zewnętrznej, przy czym stykający się z pierwszą krawędzią zewnętrzną obszar elementu metalowego tworzy pierwszy obszar brzegowy, zaś stykający się z drugą krawędzią zewnętrzną obszar elementu metalowego tworzy drugi obszar brzegowy, które to oba obszary są połączone ze sobą leżącym pomiędzy nimi obszarem środkowym, przy czym co najmniej w jednym z obszarów brzegowych znajduje się co najmniej jeden, całkowicie obrzeżony otwór, którego obrzeże jest utworzone w jednej części z tego obszaru brzegowego, w drugiej zaś z obszaru środkowego. Znane są ponadto elementy profilowe, wytwarzane z takich płaskich elementów metalowych.

Płaskie elementy metalowe opisanego powyżej rodzaju stosuje się przykładowo przy wytwarzaniu profili. Profile takie mogą być przykładowo profilami wsporników, jakie stosuje się zwłaszcza przy wykańczaniu wnętrz do mocowania płytowych elementów, względnie profilami narożnymi, które stosuje się do ochrony narożników, najczęściej podtynkowo. Zwłaszcza w przypadku takich profili podtynkowych powinny one być zaopatrzone w otwory, aby tynk mógł przedostawać się przez profile, zapewniając tym samym ich zamocowanie.

Zazwyczaj otwory takie wykonuje się w procesach wykrawania, w związku z czym wykrojone fragmenty stanowią odpady. Jest to niekorzystne po pierwsze dlatego, że fragmenty te trzeba albo usunąć, albo skierować do odzysku. Po drugie istotna wada polega na tym, że o kosztach wytwarzania odpowiedniego profilu w przeważającej części decydują koszty materiałowe. Wykrawanie części powierzchni jest zatem nieekonomiczne, zwłaszcza jeżeli trzeba je usuwać jako odpady.

Aby obejść tę niedogodność, znane jest już wytwarzanie profili dziurkowanych z jednolitej siatki. Przy użyciu jednolitej siatki wykrawa się szczeliny w metalowej blasze, użytej do wytwarzania profilu, po czym rozciąga się metalową blachę z dwóch przeciwległych stron, przy czym szczeliny rozszerzają się, tworząc żądane otwory. Materiał leżący pomiędzy otworami ulega przy tym rozciągnięciu względnie wydłużeniu, co powoduje żądane odkształcenie i związane z nim rozszerzenie materiału. Rozciąganie materiału prowadzi jednak do wytworzenia w nim naprężeń, które z kolei mogą wywoływać niepożądane osłabienie. Obniżeniu ulega również wytrzymałość jednolitej siatki na zginanie, w związku z czym jednolita siatka nie nadaje się w wielu dziedzinach do stosowania. Wreszcie także rozszerzenie materiału, jakie można osiągnąć w przypadku jednolitej siatki, nie zawsze jest wystarczające.

Z publikacji międzynarodowego zgłoszenia patentowego nr WO 8606431 znane jest rozwiązanie dotyczące konstrukcji metalowego, dającego się rozciągać elementu dystansowego, wytwarzanego z metalowej wstęgi za pomocą wykonania odpowiedniego układu nacięć we wstędze w postaci zakrzywionych w ten sam sposób, zorientowanych w stosunku do siebie, zaokrąglonych linii, rozmieszczonych w odstępach i następnie odginania wyciętych fragmentów wstęgi metalowej poprzez obracanie części wstęgi pomiędzy wycięciami o kąt 180 stopni, dla wytworzenia dwóch płaskich części krawędziowych, połączonych zintegrowanymi z nimi elementami W postaci zagiętych nóżek, połączonych z sąsiednimi częściami arkusza metalowego poprzez powstałe w wyniku zaginania fałdy.

Celem wynalazku jest takie udoskonalenie płaskiego elementu metalowego opisanego na wstępie rodzaju, aby otwory były wykonywane bez strat materiałowych, przy czym równocześnie wewnątrz materiału nie powinny się wytwarzać naprężenia. Ponadto materiał powinien wykazywać wysoką sztywność i umożliwiać osiągnięcie dużego rozszerzenia w stosunku do materiału wyjściowego.

Płaski element metalowy mający powierzchnię rozciągającą się od pierwszej krawędzi zewnętrznej do leżącej naprzeciw tej pierwszej krawędzi zewnętrznej, drugiej krawędzi zewnętrznej, przy czym przylegający do pierwszej krawędzi zewnętrznej obszar elementu metalowego stanowi pierwszy obszar brzegowy, zaś przylegający do drugiej krawędzi zewnętrznej obszar elementu metalowego stanowi drugi obszar brzegowy, które to oba obszary brzegowe są połączone ze sobą leżącym pomiędzy nimi obszarem środkowym, ponadto w co najmniej jednym z obszarów brzegowych znajduje się co najmniej jeden, całkowicie otoczony obrzeżem otwór, przy czym obrzeże otworu jest utworzone w jednej części z tego obszaru brzegowego, zaś w drugiej części z obszaru środkowego, który to obszar środkowy zawiera co najmniej dwie sekcje zginania, z których każda składa się z dwóch zewnętrznych segmentów częściowych i leżącego pomiędzy nimi, środkowego segmentu częściowego, przy czym zewnętrzne segmenty częściowe są złożone względem środkowego segmentu częściowego

PL 217 245 B1 tworząc w ten sposób otwór, a sekcje zginania obszaru środkowego stanowią część obrzeża tego otworu, ponadto obszar środkowy łącznie z tymi sekcjami zginania jest wykonany jako jedna całość z obydwoma obszarami brzegowymi elementu metalowego, według wynalazku charakteryzuje się tym, że element metalowy ma dwie krawędzie składania, utworzone przez złożenie zewnętrznych segmentów częściowych względem środkowego segmentu częściowego, przy czym krawędź składania leżąca bliżej pierwszej krawędzi zewnętrznej elementu metalowego jest zwrócona w kierunku tej pierwszej krawędzi zewnętrznej, zaś druga krawędź składania leżąca bliżej drugiej krawędzi zewnętrznej elementu metalowego jest zwrócona przeciwnie do niej, w kierunku drugiej krawędzi zewnętrznej.

Korzystnie, co najmniej część zewnętrznych segmentów częściowych jest złożonych przeciwnie do siebie, to znaczy we wzajemnie przeciwnych kierunkach.

Korzystnie, jeden z zewnętrznych segmentów częściowych jest złożony w stronę wierzchu środkowego segmentu częściowego, zaś drugi zewnętrzny segment częściowy jest złożony w stronę spodu środkowego segmentu częściowego.

Korzystnie, co najmniej część zewnętrznych segmentów częściowych jest złożona tak samo, to znaczy w tym samym kierunku.

Korzystnie, oba zewnętrzne segmenty częściowe są złożone w tę samą stronę, to znaczy oba są złożone albo w stronę wierzchu, albo w stronę spodu środkowego segmentu częściowego.

Korzystnie, co najmniej w jednym z obszarów brzegowych znajduje się kilka otworów.

Korzystnie, w każdym z obszarów brzegowych znajduje się kilka otworów.

Korzystnie, w obszarze środkowym znajdują się dodatkowe otwory.

Korzystnie, otwory w środkowym obszarze są ukształtowane odpowiednio do otworów w obszarach brzegowych.

Korzystnie, sekcja zginania obszaru środkowego ma postać żebra o wzajemnie równoległych krawędziach bocznych.

Korzystnie, boczne krawędzie różnych żeber biegną równolegle do siebie względnie ukośnie względem siebie.

Korzystnie, odstęp pomiędzy pierwszą i drugą krawędzią zewnętrzną ze złożonymi segmentami częściowymi jest znacznie większy niż z niezłożonymi segmentami częściowymi.

Korzystnie, odstęp ze złożonymi segmentami częściowymi jest około 1,3- do 4-krotnie, zwłaszcza około 2- do 3-krotnie większy niż odstęp z niezłożonymi segmentami częściowymi.

Korzystnie, otwory powtarzają się w regularnych odstępach.

Korzystnie, materiał elementu metalowego jest w zasadzie niewydłużony, to znaczy przy wytwarzaniu otworu nie zachodzi rozciąganie materiału.

Korzystnie, obszary brzegowe z wyjątkiem otworów mają w zasadzie płaską powierzchnię.

Korzystnie, powierzchnia elementu metalowego z wyjątkiem otworów jest w zasadzie płaska.

Korzystnie, złożone zewnętrzne segmenty częściowe tworzą ze środkowym segmentem częściowym kąt od około 110 do 0°, korzystnie od około 90 do 0°, korzystnie od około 45 do 0°, zwłaszcza od około 10 do 0°.

Korzystnie, każdy ze złożonych zewnętrznych segmentów częściowych, połączony bezpośrednio z obszarem brzegowym, przechodzi w sposób ciągły, zwłaszcza płasko, w połączony z nim obszar brzegowy.

Korzystnie, z pierwszą i/lub drugą zewnętrzną krawędzią styka się następny odcinek metalu, który wraz z materiałem, rozciągającym się pomiędzy pierwszą i drugą krawędzią zewnętrzną, tworzy profil kątowy.

Korzystnie, profil kątowy ma kształt litery L, V, U, C, T, I lub Z.

Korzystnie, następny odcinek metalu lub następne odcinki metalu stanowią całość z pozostałą częścią elementu metalowego.

Korzystnie, element metalowy dodatkowo względem pierwszych i drugich obszarów brzegowych zawiera trzeci i czwarty obszar brzegowy, które leżą naprzeciw siebie i które rozciągają się poprzecznie, zwłaszcza prostopadle do pierwszego i drugiego obszaru brzegowego, przy czym ukształtowanie powierzchni elementu metalowego w kierunku od trzeciego do czwartego obszaru brzegowego odpowiada w zasadzie ukształtowaniu powierzchni tego elementu w kierunku od pierwszego do drugiego obszaru brzegowego.

Korzystnie, dla zwiększenia sztywności przy zginaniu sekcje zginania obszaru środkowego, następujące kolejno po sobie na długości elementu metalowego, nie są rozmieszczone wyłącznie wzdłuż

PL 217 245 B1 linii prostej, zwłaszcza wzdłuż elementu metalowego, lecz co najmniej niektóre z tych sekcji zginania są przesunięte w bok względem siebie.

Sposób wytwarzania elementu metalowego mającego powierzchnię rozciągającą się od pierwszej krawędzi zewnętrznej do leżącej naprzeciw tej pierwszej krawędzi zewnętrznej, drugiej krawędzi zewnętrznej, przy czym przylegający do pierwszej krawędzi zewnętrznej obszar elementu metalowego stanowi pierwszy obszar brzegowy, zaś przylegający do drugiej krawędzi zewnętrznej obszar elementu metalowego stanowi drugi obszar brzegowy, które to oba obszary brzegowe są połączone ze sobą leżącym pomiędzy nimi obszarem środkowym jak opisano powyżej, w którym to sposobie sekcje zginania obszaru środkowego wykonuje się zaopatrując wstęgę materiału w nacięcia zgodnie z zadanym wzorem cięcia, przy czym każdy obszar środkowy zawiera co najmniej dwie sekcje zginania, z których każda składa się z dwóch zewnętrznych segmentów częściowych i leżącego pomiędzy nimi, środkowego segmentu częściowego, przy czym zewnętrzne segmenty częściowe składa się względem środkowego segmentu częściowego tak, że tworzy się w ten sposób powyższy otwór, według wynalazku charakteryzuje się tym, że składanie zewnętrznych segmentów częściowych względem środkowego segmentu częściowego wykonuje się tak, że rozsuwa się ruchem uchylnym obszary brzegowe elementu metalowego w przeciwnych kierunkach do chwili, gdy po całkowitym przechyleniu będą one leżeć w zasadzie w tej samej płaszczyźnie.

Korzystnie, nacięcia we wstędze materiału wykonuje się metodą cięcia rotacyjnego względnie metodą cięcia laserowego.

Korzystnie, po złożeniu przeprowadza się element metalowy przez urządzenie do walcowania.

Korzystnie, za pomocą urządzenia do walcowania umacnia się na zimno wstęgę materiału, zwłaszcza w obszarze środkowym.

Zastosowanie elementu metalowego opisanego powyżej jako elementu profilowego, zwłaszcza jako profili narożnych i/lub profili wsporników.

Zalety rozwiązania według wynalazku w stosunku do znanego elementu metalowego opisanego na wstępie rodzaju uzyskano według wynalazku tak, że obszar środkowy zawiera co najmniej dwa odcinki w postaci sekcji zginania, z których każda składa się z dwóch zewnętrznych odcinków częściowych w postaci zewnętrznych segmentów częściowych i leżącego pomiędzy nimi, środkowego obszaru częściowego w postaci środkowego segmentu częściowego, a ponadto że zewnętrzne odcinki/segmenty częściowe są w celu utworzenia otworu złożone względem środkowego odcinka/segmentu częściowego tak, że odcinki te stanowią część obrzeża otworu, oraz że obszar środkowy łącznie z segmentami częściowymi tworzy całość z obydwoma obszarami brzegowymi elementu metalowego.

Według wynalazku zatem otwory w płaskim elemencie metalowym nie są wytwarzane w procesie rozciągania, lecz w wyniku składania odcinków bądź segmentów częściowych, w związku z czym unika się wydłużenia lub rozciągnięcia wewnątrz elementu metalowego, jak to ma miejsce w przypadku siatki jednolitej. Złożone odcinki lub segmenty częściowe są przy tym tak rozmieszczone, że podczas operacji roboczej zachodzi rozkładanie obu zewnętrznych obszarów brzegowych elementu metalowego, dzięki czemu następuje żądane poszerzenie względnie rozciągnięcie materiału. Składanie i jednoczęściowe wykonanie elementu metalowego sprawia równocześnie, że otwory w elemencie metalowym można wytwarzać w jednym procesie, zapewniając przy tym żądaną sztywność i stabilność.

W zapewniającej korzystne skutki postaci wykonania wynalazku zewnętrzne odcinki lub segmenty częściowe są złożone przeciwnie do siebie, to znaczy we wzajemnie przeciwnych kierunkach. Jeden z zewnętrznych odcinków bądź segmentów częściowych jest przy tym w szczególności złożony W stronę wierzchu środkowego odcinka lub segmentu częściowego, zaś drugi zewnętrzny odcinek lub segment częściowy jest złożony w stronę spodu środkowego odcinka lub segmentu częściowego. Odcinki lub segmenty częściowe mogą być przy tym złożone zarówno ku sobie, jak też od siebie.

W zasadzie zewnętrzne odcinki/segmenty częściowe mogą być również złożone tak samo, to znaczy w tyra samym kierunku. W szczególności oba zewnętrzne segmenty częściowe są przy tym złożone w tę samą stronę, to znaczy oba są złożone albo w stronę wierzchu, albo w stronę spodu środkowego segmentu częściowego.

W innej, również zapewniającej korzystne efekty postaci wykonania wynalazku co najmniej w jednym z obszarów brzegowych znajduje się kilka otworów. Jest to korzystne zwłaszcza wówczas, gdy płaski element metalowy ma kształt wydłużony w kierunku krawędzi zewnętrznych, ponieważ jedynie otwory umożliwiają odpowiednie poszerzenie elementu metalowego na całej jego długości.

PL 217 245 B1

Korzystnie w każdym z obszarów brzegowych znajduje się kilka otworów. Otwory te są przy tym korzystnie rozmieszczone naprzemiennie w obu obszarach brzegowych, przy czym korzystnie każda sekcja ze swoimi złożonymi, zewnętrznymi odcinkami/segmentami częściowymi przyporządkowany jest równocześnie jednemu otworowi pierwszego obszaru brzegowego i jednemu, łączącemu się z nim, otworowi drugiego obszaru brzegowego.

W następnej korzystnej postaci wykonania wynalazku w obszarze środkowym znajdują się dodatkowe otwory. Otwory w środkowym obszarze są przy tym korzystnie ukształtowane odpowiednio do otworów w obszarach brzegowych. Dzięki temu można osiągnąć dodatkowe poszerzenie elementu metalowego w ten sposób, że kilka, złożonych według wynalazku odcinków lub segmentów częściowych jest umieszczonych jeden za drugim pomiędzy krawędziami zewnętrznymi.

Korzystnie odcinek lub inaczej segment częściowy może mieć postać żebra o wzajemnie równoległych krawędziach bocznych. W zasadzie boczne krawędzie tego segmentu mogą jednak również przebiegać ukośnie względem siebie lub też mogą być zakrzywione, o ile nie przeszkadza to w składaniu odcinków/segmentów częściowych według wynalazku. W szczególności na końcach odcinków/segmentów mogą być umieszczone różniące się kształtem od żeber, na przykład wystające na boki powierzchnie.

W innej, pozwalającej na uzyskanie korzystnych skutków postaci wykonania wynalazku boczne krawędzie i żebra biegną równolegle do siebie lub ukośnie względem siebie. Również tutaj geometria jest ograniczona jedynie tym, aby nie przeszkadzała ona w składaniu zewnętrznych odcinków/segmentów częściowych, a zatem rozkładaniu obu obszarów brzegowych.

Dzięki rozwiązaniu według wynalazku odstęp pomiędzy pierwszą i drugą krawędzią zewnętrzną ze złożonymi odcinkami/segmentami częściowymi jest znacznie większy niż z niezłożonymi odcinkami/segmentami częściowymi. W ten sposób w ramach wynalazku odstęp ze złożonymi segmentami częściowymi może być około 1,3- do 1,4-krotnie, zwłaszcza około 2- do 3-krotnie większy niż odstęp z niezłożonymi segmentami częściowymi. W elementach metalowych według wynalazku składanie prowadzone według wynalazku pozwala osiągnąć znacznie większe rozciągnięcie, niż ma to miejsce na przykład przy zastosowaniu siatki jednolitej.

Korzystnie otwory powtarzają się w regularnych odstępach, przy czym dotyczy to zarówno otworów ukształtowanych w obszarach brzegowych, jak też otworów, ukształtowanych ewentualnie w obszarze środkowym. W zasadzie otwory mogą również powtarzać się w odstępach nieregularnych.

W innej korzystnej postaci wykonania wynalazku obszary brzegowe z wyjątkiem otworów mają w zasadzie płaską powierzchnię. Korzystnie także powierzchnia elementu metalowego z wyjątkiem otworów jest w zasadzie płaska. Można to osiągnąć przykładowo tak, że zgrubienia materiału, powstałe w wyniku składania, walcuje się na płasko. Wskutek tego na liniach zagięcia oraz na cienko przewalcowanych, złożonych odcinkach inaczej segmentach częściowych zachodzi dodatkowo umocnienie na zimno, w związku z czym mimo złożenia materiału sztywność złożonych odcinków/segmentów odpowiada przynajmniej sztywności materiału wyjściowego. Jest to ważne zwłaszcza wówczas, gdy odcinki, mające przykładowo postać żeber, są stosunkowo cienkie, ponieważ w tym przypadku umocnienie na zimno mimo cienkich miejsc łączenia pomiędzy obydwoma obszarami brzegowymi zapewnia wysoką sztywność całego elementu metalowego.

W kolejnej zapewniającej uzyskanie korzystnych efektów postaci wykonania wynalazku złożone zewnętrzne segmenty częściowe tworzą ze środkowym segmentem częściowym kąt od około 110 do 0°, korzystnie od około 90 do 0°, korzystnie od około 45 do 0°, zwłaszcza od około 10 do 0°. W celu wykonania płaskiego, poszerzonego elementu metalowego zewnętrzne odcinki/segmenty częściowe zostają całkowicie złożone, W związku z czym tworzą ze środkowym odcinkiem/segmentem częściowym kąt około 0°. W zasadzie możliwe jest jednak także rozwiązanie, w którym proces składania nie będzie doprowadzany do całkowitego złożenia, czyli będzie można otrzymać struktury trójwymiarowe. Stosuje się je na przykład przy wytwarzaniu kompozytów, filtrów lub temu podobnych.

Korzystne skutki zapewnia również postać wykonania wynalazku, w której każdy ze złożonych zewnętrznych segmentów częściowych, połączony bezpośrednio z obszarem brzegowym, przechodzi w sposób ciągły, zwłaszcza płasko, w połączony z nim obszar brzegowy. Dzięki temu w tym obszarze osiąga się gładką względnie płaską powierzchnię elementu metalowego bez krawędzi, zagięć lub temu podobnych.

W następnej korzystnej postaci wykonania wynalazku z pierwszą i/lub drugą zewnętrzną krawędzią zewnętrzną styka się następny odcinek/segment metalu, który wraz z materiałem, rozciągającym się pomiędzy pierwszą i drugą krawędzią zewnętrzną, tworzy profil kątowy. W szczególności

PL 217 245 B1 profil kątowy może mieć kształt litery L, V, U, C lub Z. W takiej postaci płaski element metalowy można stosować bezpośrednio do tworzenia profilu. Jeden lub więcej następnych odcinków metalu może mieć przy tym pełną powierzchnię lub, jeżeli jest to wymagane, może być również zaopatrzonych w otwory według wynalazku. Jeżeli na przykład ma być wykonany profil podtynkowy, wówczas profil kątowy ma korzystnie kształt litery L, przy czym korzystnie oba ramiona profilu są zaopatrzone w otwory według wynalazku. Jeżeli profil kątowy stanowi natomiast profil wspornika, wówczas korzystny jest kształt litery C, U, T, I lub Z, przy czym otwory znajdują się jedynie w środkowej części głównej, nie zaś w leżących na zewnątrz ramionach. W razie potrzeby otwory można również umieścić bezpośrednio w liniach zagięcia profili kątowych lub tylko w jednym, względnie w kilku ramionach.

W zasadzie element metalowy według wynalazku można stosować wszędzie tam, gdzie stosuje się płaskie odcinki metalowe, zatem na przykład we wszystkich rodzajach otwartych lub zamkniętych profili metalowych, w tym również w profilach rurowych.

Korzystnie następny odcinek lub segment metalu lub następne odcinki/segmenty metalu stanowią całość z pozostałą częścią elementu metalowego, aby w ten sposób utrzymać jednoetapowy proces wytwarzania.

Korzystne skutki osiągane są także w innej korzystnej postaci wykonania wynalazku, w której dodatkowo względem pierwszych i drugich obszarów brzegowych element metalowy zawiera trzeci i czwarty obszar brzegowy, które leżą naprzeciw siebie i które rozciągają się poprzecznie, zwłaszcza prostopadle do pierwszego i drugiego obszaru brzegowego, przy czym ukształtowanie powierzchni w kierunku od trzeciego do czwartego obszaru brzegowego odpowiada w zasadzie ukształtowaniu powierzchni w kierunku od pierwszego do drugiego obszaru brzegowego. W ten sposób możliwe jest poszerzenie materiału nie tylko w jednym kierunku, zwłaszcza poprzecznie do wzdłużnego wymiaru elementu metalowego, lecz przykładowo w dwóch wzajemnie prostopadłych kierunkach, na przykład w kierunku wzdłużnego wymiaru i w kierunku poprzecznym do wzdłużnego wymiaru elementu metalowego. W tej postaci wykonania osiąga się zatem dwuwymiarową ekspansję i poszerzenie materiału.

Element metalowy według wynalazku może mieć różnorodne zastosowania. W zgłoszeniu zastrzega się, że element metalowy można stosować jako element profilowy, zwłaszcza jako profil narożny lub profil wspornika. Element metalowy opisany wyżej można również stosować jako siatkę ochronną, jako fragment ogrodzenia, jako matę filtracyjną, jako element dźwiękoszczelny, jako element rusztowaniowy, jako element powierzchni do chodzenia, jako matę zbrojeniową, jako wkładkę w materiałach kompozytowych, jako kanał kablowy, jako taśmę dziurkowaną, jako element akustyczny lub ocieniający względnie jako profil ozdobny. Odpowiednie elementy mogą być przy tym utworzone w całości z elementu metalowego według wynalazku lub, jak opisano powyżej, z elementem metalowym zawierającym otwory mogą być połączone inne elementy metalowe.

W zasadzie wynalazek można stosować we wszystkich dziedzinach, w których płaskie materiały perforuje się, dziurkuje lub wykrawa, aby na przykład uzyskać pełną lub częściową przepuszczalność względnie kierunkowe odbicie światła, dźwięku lub płynów. Za pomocą wynalazku udało się osiągnąć to, że - inaczej niż w przypadku perforacji przy wykonywaniu otworów - nie powstają tutaj odpady materiału, co z kolei pozwala obniżyć koszty. Inne obszary zastosowań mogą obejmować zastosowanie w szkle zbrojonym, posadzkach warstwowych, materiałach opakowaniowo-izolacyjnych, konstrukcjach do podwieszania sufitów, systemów nośnych dla kabli, blachach katalizatorowych, systemach prowadzenia przewodów, blachach perforowanych, pasach perforowanych, taśmach montażowych, kątownikach montażowych, wspornikach regałowych, taśmach do montażu wiech, profili roletowych, wspornikach słupkowych, taśmach profilowanych, systemach szynowych, taśmach szczelinowych, łącznikach do zastrzałów, szynach nośnych lub przy wytwarzaniu sieci.

Typowe grubości użytych wstęg materiału leżą przy tym pomiędzy około 0,3 i 2 mm, zwłaszcza pomiędzy około 0,4 i 0,8 mm. Jako materiał można stosować przykładowo aluminium, blachę ocynkowaną, stal stopową lub ocynkowaną blachę stalową. Wynalazek nie jest jednak ograniczony do podanych wartości grubości względnie materiałów.

Inne korzystne postaci wykonania wynalazku są ujawnione i opisane w zastrzeżeniach zależnych.

Przedmiot wynalazku w przykładach wykonania jest uwidoczniony na rysunku, który dla jasności ujawnienia przedstawia również postaci wykonania nie objęte niniejszym zgłoszeniem, przy czym fig. 1 przedstawia wzór cięcia, przy użyciu którego wytwarzany jest element metalowy według wynalazku, fig. 2 do 4 - trzy różne stany podczas wytwarzania elementu metalowego według wynalazku za pomocą wzoru cięcia z fig. 1, fig. 5 - inny wzór cięcia, przeznaczony do wytwarzania elementu metalowego według wynalazku, fig. 6 do 8 - trzy etapy sposobu wytwarzania elementu metalowego według

PL 217 245 B1 wynalazku przy użyciu wzoru cięcia z fig. 5, fig. 9 - kolejny wzór cięcia według wynalazku, fig. 10 do 12 - trzy etapy sposobu wytwarzania elementu metalowego według wynalazku przy użyciu wzoru cięcia z fig. 9, fig. 13 do 15 - trzy alternatywne etapy sposobu wytwarzania elementu metalowego przedstawione w celu objaśnienia zasad sposobu według wynalazku, który to element nie jest objęty zakresem ochrony wynalazku, przy użyciu wzoru cięcia z fig. 9, fig. 16 - następny alternatywny wzór cięcia, fig. 17 - element metalowy nie objęty zakresem ochrony wynalazku, wykonany zgodnie ze wzorem cięcia z fig. 16, fig. 18 - jeszcze inny wzór cięcia według wynalazku, fig. 19 do 21 - trzy etapy sposobu wytwarzania elementu metalowego według wynalazku przy użyciu wzoru cięcia z fig. 18, fig. 22 - inne warianty różnych wzorów cięcia według wynalazku, fig. 23 - schemat profilu narożnego oraz fig. 24 - schemat profilu wspornika.

Element metalowy według wynalazku w przykładach wykonania opisano szczegółowo w odniesieniu do figur rysunku poniżej.

Na fig. 1 przedstawiającej znany ze stanu techniki profil metalowy, ukazana jest rozciągnięta wzdłużnie wstęga 1 materiału, zwłaszcza blacha metalowa, w której wykrojone są biegnące meandrowo szczeliny 2, 3. Szczeliny 2, 3 można przy tym wykonać we wstędze 1 materiału na przykład w drodze wykrawania lub cięcia (na przykład metodą cięcia rotacyjnego, laserowego) lub innej odpowiedniej metody, w szczególności sposobem według wynalazku.

Szczeliny 2, 3 mają kształt litery U, przy czym oba ramiona 4, 5 są rozbieżne w kierunku otwartej strony litery U.

Ramiona 4, podobnie jak ramiona 5, są połączone ze sobą liniowymi odcinkami podstaw 6, 7, ustawionymi równolegle do siebie.

Szczeliny 2 w kształcie litery U leżą na tej samej wysokości, następując okresowo kolejno po sobie wzdłuż wzdłużnej osi wstęgi 1 materiału. Podobnie szczeliny 3 następują kolejno po sobie w jednakowych odstępach wzdłuż wzdłużnej osi wstęgi 1 materiału, przy czym otwarte boki szczelin 2 i 3 w kształcie litery U są zwrócone odpowiednio w stronę różnych zewnętrznych krawędzi 8, 9 wstęgi 1 materiału. Szczeliny 2, 3 wchodzą przy tym w siebie wzajemnie tak, że ramiona 4, 5 zachodzą na siebie, tworząc pomiędzy sobą żebra 10, 11.

Wstęga 1 materiału ma powierzchnię 13 o szerokości 12, która rozciąga się od zewnętrznej krawędzi 8 do zewnętrznej krawędzi 9.

Jak widać na fig. 2 do 4, do wytwarzania elementu metalowego według wynalazku stosuje się, przy wykorzystaniu wzoru cięcia z fig. 1, proces składania. W tym celu brzegowe odcinki wstęgi 1 materiału rozsuwa się w przeciwnych kierunkach zgodnie ze strzałkami 14, 15 tak, że żebra 10, 11 zostają zagięte odpowiednio na dwóch liniach zagięcia stanowiących krawędzie składania 16, 17 względnie 18, W. Przy dalszym rozsuwaniu wstęgi 1 materiału wzdłuż strzałek 14, 15 obie, połączone ze sobą żebrami 10, 11 połowy 20, 21 wstęgi 1 materiału oddalają się od siebie ruchem uchylnym, aż do chwili, gdy po całkowitym przechyleniu ustawia się w pozycjach przedstawionych na fig. 4, w których leżą one ponownie w tej samej płaszczyźnie.

Po całkowitym przechyleniu i wynikającym zeń rozciągnięciu połówek 20, 21 wstęgi 1 materiału powstają w niej, jak widać na fig. 4, otwory 22, 23. Materiał, wypełniający przed rozciągnięciem otwory 22, 23 tworzy odpowiednie nasadki 24, 25, połączone ze sobą dwoma z żeber 10, 11 i, w porównaniu ze stanem wyjściowym, przesunięte względem siebie w kierunku rozciągania o dwukrotną długość żebra. Kształt nasadek 24, 25 jest przy tym, poza obszarami żeber, komplementarny względem kształtu otworów 22, 23.

Wskutek procesu rozciągania szerokość 12 wstęgi 1 materiału ulega zwiększeniu o dwukrotną długość żeber do, szerokości 12'. Podczas procesu rozciągania względnie składania w materiale wstęgi 1 nie występują przy tym w zasadzie naprężenia rozciągające lub zginające. Jedynie bezpośrednio w liniach zagięcia 16, 17, 18, 19, składanie powoduje zginanie materiału. Jego wydłużenie jest przy tym pomijalne w porównaniu do powiększenia powierzchni.

W pozycji końcowej według wynalazku, ukazanej na fig. 4, wstęga 1 materiału ma stykający się z zewnętrzną krawędzią 8, pierwszy obszar brzegowy 26, stykający się z drugą krawędzią zewnętrzną 9, drugi obszar brzegowy 27 oraz leżący pomiędzy obydwoma obszarami brzegowymi 26, 27 obszar środkowy 28, którym połączone są ze sobą oba obszary brzegowe 26, 27.

Obszar środkowy 28 obejmuje cztery, zaznaczone linią kreskowaną odcinki bądź inaczej sekcje zginania 29, 30, przy czym każdy z tych fragmentów/odcinków stanowiących sekcje zginania 29, 30 składa się z trzech odcinków lub inaczej segmentów częściowych 31,32, 33 względnie 34, 35, 36. Dla uwidocznienia na fig. 4 zewnętrzne segmenty częściowe 31, 33 sekcji zginania 29 obszaru środkowe8

PL 217 245 B1 go 28 są zakreskowane przeciwnie do leżącego pomiędzy nimi, środkowego segmentu częściowego 32. W podobny sposób zewnętrzne segmenty częściowe 34 i 36 sekcji zginania 30 obszaru środkowego 28 są zakreskowane poprzecznie, natomiast leżący pomiędzy nimi, środkowy segment częściowy 35 jest zakreskowany wzdłużnie względem wzdłużnego kierunku wstęgi 1 materiału.

Jak widać na fig. 4, zewnętrzne segmenty częściowe 31, 33, 34, 36 są złożone całkowicie przeciwstawnie względem środkowych segmentów częściowych 32, 35 tak, że zewnętrzne odcinki/segmenty częściowe 31, 34 przylegają do wierzchu środkowych odcinków/segmentów częściowych 32, 35, zaś zewnętrzne odcinki/segmenty częściowe 33, 36 do spodu środkowych odcinków/segmentów częściowych 32, 35.

Wskazuje się przy tym na to, że pojęcie „zewnętrzne” odcinki/segmenty częściowe nie oznacza koniecznie, że te odcinki/segmenty częściowe leżą bliżej jednej z zewnętrznych krawędzi 8, 9 niż środkowe odcinki/segmenty częściowe, lecz pojęcie to opisuje podział odcinków stanowiących sekcje zginania 29, 30 obszaru środkowego 28 na trzy segmenty częściowe, przy czym zewnętrzne segmenty częściowe stanowią te odcinki, które są połączone wspólnym, leżącym pomiędzy nimi, środkowym segmentem częściowym.

Aby otrzymać jak najgładszą powierzchnię 13, można po zakończeniu procesu składania przeprowadzić wstęgę 1 materiału przez urządzenie do walcowania. W wyniku odpowiednio wysokiego nacisku podczas procesu walcowania trójwarstwowy w środkowym obszarze 28 materiał zostaje sprasowany, przy czym równocześnie zachodzi umocnienie materiału na zimno. Wskutek procesu walcowania wytwarza się zatem po pierwsze w dużej mierze płaską powierzchnię 13, po drugie osiąga się większą stabilność wstęgi 1 materiału także w obszarze linii zagięcia stanowiących krawędzie składania 16, 17, 18, 19 oraz stosunkowo cienkich żeber 10, 11, które tworzą środkowe segmenty częściowe 32, 35.

Ukazany na fig. 5 do 8 przykład wykonania elementu metalowego według wynalazku odpowiada w zasadzie przykładowi wykonania z fig. 1 do 4, w związku z czym do takich samych elementów użyto takich samych odnośników, co na fig. 1 do 4.

Przykład wykonania z fig. 5 do 8 przedstawia postać wykonania według wynalazku i różni się od przykładu wykonania z fig. 1 do 4 tym, że pomiędzy szczelinami 2, 3 w kształcie litery U znajdują się dodatkowo dwie, biegnące ukośnie szczeliny 37, 38. Każda z tych dodatkowych szczelin 37, 38 powoduje utworzenie dwóch żeber 10, 10' względnie 11, 11', leżących jedno za drugim równolegle do kierunku rozciągania zgodnego ze strzałkami 14, 15.

Proces składania odbywa się identycznie jak proces składania, opisany w odniesieniu do fig. 2 do 4. Korzystną cechę przykładu wykonania z fig. 5 do 8 stanowi to, że dodatkowe żebra 10), 11' nadają jeszcze większą stabilność wstędze 1 materiału.

Ponadto na fig. 8 widać, że środkowy obszar 28 wskutek podwójnej liczby żeber 10, 10), 11, 11' ma również podwójną liczbę odcinków tj. sekcji zginania 29, 30, 29', 30' oraz podwójną liczbę odcinków tj. segmentów częściowych 31 do 36.

Na fig. 9 ukazany jest przykład wykonania według wynalazku, w którym zamiast szczelin 2, 3 w kształcie litery U we wstędze 1 materiału wycięte są szczeliny 37, 38 w kształcie litery V. Podobnie do szczelin 2, 3 w kształcie litery U także szczeliny 37, 38 w kształcie litery V są ustawione obok siebie z przesunięciem wzdłuż wstęgi 1 materiału i wchodzą w siebie wzajemnie. Szczeliny 37, 38 w kształcie litery V mają ramiona 39, 40, które zachodzą na siebie, wskutek czego pomiędzy ramionami 39, 40 także znajdują się żebra 10, 11.

Wstęgę 1 materiału rozsuwa się, jak widać na fig. 10 do 12, w identyczny sposób, jak już opisano w odniesieniu do fig. 2 do 4, wzdłuż dwóch strzałek 14, 15, wskutek czego szerokość 12 wstęgi 1 materiału po zakończeniu procesu składania zostaje zwiększona do szerokości 12).

W procesie składania przedstawionym na fig. 10 do 12 żebra 10, 11, zostają przy tym złożone, jak na fig. 2 do 4, wzdłuż linii zagięcia stanowiących krawędzie składania 16, 17, 18, 19, zatem w wyniku ukształtowania szczelin 37, 38 w formie litery V nasadki 24, 25 mają trójkątne zakończenia 41, 42. W procesie składania przedstawionym na fig. 10 do 12 leżą one w jednej płaszczyźnie z nasadkami 24, 25 i tworzą odpowiednio zewnętrzne odcinki tj. segmenty częściowe 31,33, 34, 36.

W przeciwieństwie do tego w procesie składania, uwidocznionym na fig. 13 do 15, który został uwidoczniony w celu objaśnienia zasad wynalazku, ale nie jest objęty zakresem ochrony zastrzeżeń patentowych, trójkątne zakończenia 41, 42 zostają wraz z żebrami 10, 11 zagięte wzdłuż linii zagięcia 43, 44. Poza tym odmiennym poprowadzeniem linii zagięcia 43, 44 proces składania przedstawiony na fig. 13 do 15 jest identyczny z procesem składania przedstawionym na fig. 10 do 12.

PL 217 245 B1

Wynikająca stąd szerokość 12' wstęgi 1 materiału jest w obu przypadkach identyczna, zaś w przypadku składania opisanego w odniesieniu do fig. 13 do 15 zmniejszeniu ulega jedynie liczba linii zagięcia 43, 44.

Jak już wspomniano w odniesieniu do przykładu wykonania z fig. 1 do 4 według wynalazku, również w przykładach wykonania z fig. 5 do 15, z których przykłady wykonania według fig. 5 do 12 są objęte zakresem wynalazku, wstęgę 1 materiału można po całkowitym złożeniu doprowadzić do urządzenia wygładzającego, za pomocą którego następuje sprasowanie wielowarstwowych odcinków m ateriału.

Podczas gdy zarówno w przykładach wykonania z fig. 1 do 4, fig. 5 do 8 i fig. 9 do 12, objętych zakresem wynalazku, jak też fig. 13 do 15 przedstawionych dla jasności ujawnienia linie zagięcia, krawędzie składania zostały dobrane w identyczny sposób z obu stron środkowego obszaru 28, można w zasadzie poprowadzić także przykładowo linie zagięcia z jednej strony zgodnie z przykładem wykonania wynalazku z fig. 10 do 12, zaś z drugiej strony środkowego obszaru 28 zgodnie z przykładem wykonania z fig. 13 do 15, który nie jest objęty zakresem wynalazku. To samo dotyczy także przykładów wykonania, które nie zawierają szczelin 37, 38 w kształcie litery V, lecz przykładowo szczeliny w kształcie litery U lub w innych kształtach. W tym przypadku złożone odcinki częściowe nie są złożone w przeciwnych, lecz w tym samym kierunku.

W odniesieniu do przykładów wykonania z fig. 9 do 15, z których fig. 13 - 15 nie należą do zakresu ochrony wynalazku, oznaczałoby to, że z jednej strony środkowego obszaru 28 trójkątne zakończenia jak widać na fig. 12, są złożone przeciwnie do żeber 10, 11, podczas gdy przeciwległe trójkątne zakończenia 42, jak widać na fig. 15, tworzą ciągłe przedłużenia żeber 10, 11.

W przykładach wykonania, w których linie zginania dwóch stykających się ze sobą, zewnętrznych segmentów częściowych są oddzielone od siebie (patrz na przykład fig. 1-8, 10-12, 19-21), możliwe jest również rozwiązanie, w którym oba stykające się ze sobą, zewnętrzne segmenty częściowe są przechylone względem ich środkowych segmentów częściowych w przeciwnych kierunkach. W przykładzie wykonania z fig. 4 oznaczałoby to na przykład, że sekcja zginania 29 obszaru środkowego jest złożona w przedstawiony sposób, w przypadku drugiej sekcji zginania 30 obszaru środkowego natomiast zewnętrzny segment częściowy 34 leży nie powyżej, jak przedstawiono na fig. 4, lecz poniżej środkowego segmentu częściowego 35. Te różne kierunki składania mogą występować regularnie, na przykład naprzemiennie, lub nieregularnie. Te składane przeciwnie odcinki/segmenty mogą poprawiać sztywność elementu metalowego przy zginaniu.

Sztywność przy zginaniu można zwiększyć również tak, że występujące kolejno na długości elementu metalowego sekcje zginania 29, 30 nie są rozmieszczone wyłącznie wzdłuż linii prostej, zwłaszcza wzdłuż elementu metalowego, lecz co najmniej niektóre sekcje zginania 29, 30 są przesunięte w bok względem siebie. Podczas gdy w przykładzie wykonania z fig. 4 wszystkie sekcje zginania 29, 30 następują kolejno po sobie w linii prostej, w przykładzie wykonania z fig. 8 leżące bliżej zewnętrznej krawędzi 8 sekcje zginania 29, 30 są przesunięte w bok względem leżących bliżej zewnętrznej krawędzi 9 odcinków/sekcji zginania 291, 30', wskutek czego przykład wykonania z fig. 8 charakteryzuje się większą sztywnością przy zginaniu niż przykład wykonania z fig. 4. Możliwe byłoby również przykładowo w przykładzie wykonania z fig. 4 przesunąć w bok odcinki/sekcje zginania 29 względem odcinków/sekcji zginania 30 lub jedną parę sekcji zginania 29, 30 przesunąć w bok względem następnej pary odcinków 29, 30, aby w ten sposób osiągnąć wyższą sztywność przy zginaniu.

Na fig. 16 ukazany jest wzór cięcia z fig. 9, przy czym zamiast jednego podwójnego rzędu szczelin 37, 38 w kształcie litery V zastosowana jest duża liczba takich wchodzących w siebie wzajemnie szczelin w kształcie litery V.

Przy takim rozmieszczeniu w rzędach szczelin 37, 38 w kształcie litery V po rozciągnięciu wstęgi 1 materiału powstaje na koniec struktura według wynalazku, przedstawiona na fig. 17, która nie jest objęta zakresem wynalazku, ale służy do objaśnienia sposobu jego realizacji, przy czym dla uproszczenia ukazano tylko jedno rozwiązanie z dwoma, leżącymi obok siebie, podwójnymi rzędami szczelin 37, 38 w kształcie litery V.

Podobnie jak opisano w odniesieniu do fig. 5 do 8, powstaje tutaj w kierunku rozciągania kilka, mianowicie w tym przypadku dwa, leżące jedno za drugim żebra 10, 101, 10, 10” względnie 11, 11', 11, 11 Należy przy tym wspomnieć, że w tym przypadku środkowe żebra 10' względnie 11' tworzy złożony, zewnętrzny segment częściowy dla tworzących odpowiednio środkowy segment częściowy żeber 10 i 10” względnie 11 i 11'.

PL 217 245 B1

Na fig. 18 objętej zakresem wynalazku ukazany jest wzór cięcia, który umożliwia rozciąganie wstęgi 1 materiału zarówno wzdłuż strzałek 14, 15, jak też równocześnie wzdłuż strzałek 45, 46. Ten wzór cięcia umożliwia zatem rozciąganie materiału nie tylko wzdłuż jednej osi, lecz wzdłuż dwóch osi, wzajemnie prostopadłych.

W tym przypadku poza żebrami 10, 10', 11, 11', które rozciągają się jedno za drugim pomiędzy zewnętrznymi krawędziami 8, 9, ukształtowane są również ustawione prostopadle do nich żebra 47, 47', 48, 48', jak widać na fig. 19 do 21. Żebra te zgodnie ze wzorem cięcia z fig. 18 są utworzone przez zachodzące na siebie, ustawione krzyżowo szczeliny 49, 50.

Inne możliwe wzory cięcia są przedstawione na fig. 22. Podobnie jak w już opisanych wzorach cięcia, również w tych wzorach wszystkie ostre krawędzie są zastąpione na przykład odpowiednimi zaokrągleniami. Ponadto również we wzorze cięcia z fig. 22 możliwe jest zwielokrotnianie wzoru, jak widać na fig. 5 w przeciwieństwie do fig. 1. Wzór cięcia z fig. 22 pozwala także zrealizować równoległy układ kilku wzorów podstawowych obok siebie, jak pokazuje na przykład fig. 16 w porównaniu do fig. 9.

Wspólną cechą wszystkich wzorów cięcia jest to, że powstające w procesie składania linie zagięcia są zawsze ustawione prostopadle do kierunku rozciągania.

Wreszcie na fig. 23 i 24 ukazane są dodatkowo dwa przykłady zastosowania wynalazku.

Na fig. 23 ukazany jest schematycznie profil narożny 51, stosowany przykładowo jako profil podtynkowy. Profil narożny 51 ma przy tym postać profilu kątowego w kształcie litery L, przy czym oba ramiona kątowego profilu narożnego 51 są zaopatrzone w otwory 22, 23 według wynalazku. Otwory 22, 23 sprawiają, że tynk użyty do otynkowania profilu narożnego 51 może przezeń przechodzić, zapewniając tym samym skuteczne zamocowanie profilu narożnego 51.

Ukształtowanie profilu narożnego według wynalazku za pomocą rozciągniętego według wynalazku elementu metalowego zmniejsza równocześnie zużycie materiału, potrzebnego do wykonania profilu narożnego, i zapewnia wymaganą sztywność profilu narożnego.

Na fig. 24 ukazane są dwa profile 52 wsporników, z których każdy ma postać ceowego profilu kątowego. Podczas gdy oba ramiona 53, 54 na których zamocowana jest przykładowo płyta 55 za pomocą śrub 56, są wykonane w typowy sposób z pełnego materiału, oba główne odcinki 57 profili 52 wsporników mają postać wykonanych według wynalazku elementów metalowych i są zaopatrzone w odpowiednie otwory 22, 23. W ten sposób zapewnia się znaczną redukcję zużycia materiału przy wytwarzaniu profili 53 wsporników w porównaniu do typowych sposobów.

Claims (29)

1. Płaski element metalowy mający powierzchnię rozciągającą się od pierwszej krawędzi zewnętrznej do leżącej naprzeciw tej pierwszej krawędzi zewnętrznej, drugiej krawędzi zewnętrznej, przy czym przylegający do pierwszej krawędzi zewnętrznej obszar elementu metalowego stanowi pierwszy obszar brzegowy, zaś przylegający do drugiej krawędzi zewnętrznej obszar elementu metalowego stanowi drugi obszar brzegowy, które to oba obszary brzegowe są połączone ze sobą leżącym pomiędzy nimi obszarem środkowym, ponadto w co najmniej jednym z obszarów brzegowych znajduje się co najmniej jeden, całkowicie otoczony obrzeżem otwór, przy czym obrzeże otworu jest utworzone w jednej części z tego obszaru brzegowego, zaś w drugiej części z obszaru środkowego, który to obszar środkowy zawiera co najmniej dwie sekcje zginania, z których każda składa się z dwóch zewnętrznych segmentów częściowych i leżącego pomiędzy nimi, środkowego segmentu częściowego, przy czym zewnętrzne segmenty częściowe są złożone względem środkowego segmentu częściowego tworząc w ten sposób otwór, a sekcje zginania obszaru środkowego stanowią część obrzeża tego otworu, ponadto obszar środkowy łącznie z tymi sekcjami zginania jest wykonany jako jedna całość z obydwoma obszarami brzegowymi elementu metalowego, znamienny tym, że element metalowy ma dwie krawędzie składania (16, 17; 18, 19) utworzone przez złożenie zewnętrznych segmentów częściowych (31, 33, 34, 36) względem środkowego segmentu częściowego (32, 35), przy czym krawędź składania (17; 19) leżąca bliżej pierwszej krawędzi zewnętrznej (8) elementu metalowego jest zwrócona w kierunku tej pierwszej krawędzi zewnętrznej (8), zaś druga krawędź składania (16; 18) leżąca bliżej drugiej krawędzi zewnętrznej (9) elementu metalowego jest zwrócona przeciwnie do niej, w kierunku drugiej krawędzi zewnętrznej (9).

PL 217 245 B1

2. Element metalowy według zastrz. 1, znamienny tym, że co najmniej część zewnętrznych segmentów częściowych (31, 33, 34, 36) jest złożonych przeciwnie do siebie, to znaczy we wzajemnie przeciwnych kierunkach.

3. Element metalowy według zastrz. 2, znamienny tym, że jeden z zewnętrznych segmentów częściowych (31, 34), jest złożony w stronę wierzchu środkowego segmentu częściowego (32, 35), zaś drugi zewnętrzny segment częściowy (33, 36) jest złożony w stronę spodu środkowego segmentu częściowego (32, 35).

4. Element metalowy według jednego z zastrz. 1-3, znamienny tym, że co najmniej część zewnętrznych segmentów częściowych (31, 34, 33, 36) jest złożona tak samo, to znaczy w tym samym kierunku.

5. Element metalowy według zastrz. 4, znamienny tym, że oba zewnętrzne segmenty częściowe (31, 34, 33, 36) są złożone w tę samą stronę, to znaczy oba są złożone albo w stronę wierzchu, albo w stronę spodu środkowego segmentu częściowego (32, 35).

6. Element metalowy według jednego z zastrz. 1-5, znamienny tym, że co najmniej w jednym z obszarów brzegowych (26, 27) znajduje się kilka otworów (22, 23).

7. Element metalowy według zastrz. 6, znamienny tym, że w każdym z obszarów brzegowych (26, 27) znajduje się kilka otworów (22, 23).

8. Element metalowy według jednego z zastrz. 1-7, znamienny tym, że w obszarze środkowym (28) znajdują się dodatkowe otwory.

9. Element metalowy według zastrz. 8, znamienny tym, że otwory w środkowym obszarze (28) są ukształtowane odpowiednio do otworów (22, 23), w obszarach brzegowych (26, 27).

10. Element metalowy według jednego z zastrz. 1-9, znamienny tym, że sekcja zginania (29, 30) obszaru środkowego (28) ma postać żebra (10, 10', 10'', 11, 11', 11”) o wzajemnie równoległych krawędziach bocznych.

11. Element metalowy według zastrz. 10, znamienny tym, że boczne krawędzie różnych żeber (10, 10', 10, 11, 11', 11”) biegną równolegle do siebie względnie ukośnie względem siebie.

12. Element metalowy według jednego z zastrz. 1-11, znamienny tym, że odstęp (12, 12') pomiędzy pierwszą i drugą krawędzią zewnętrzną (8, 9) ze złożonymi segmentami częściowymi (31, 33, 34, 36) jest znacznie większy niż z niezłożonymi segmentami częściowymi (31,33, 34, 36).

13. Element metalowy według zastrz. 12, znamienny tym, że odstęp (12') ze złożonymi segmentami częściowymi (31, 33, 34, 36) jest około 1,3- do 4-krotnie, zwłaszcza około 2- do 3-krotnie większy niż odstęp (12) z niezłożonymi segmentami częściowymi.

14. Element metalowy według jednego z zastrz. 1-13, znamienny tym, że otwory (22, 23) powtarzają się w regularnych odstępach.

15. Element metalowy według jednego z zastrz. 1-14, znamienny tym, że materiał elementu metalowego jest w zasadzie niewydłużony, to znaczy przy wytwarzaniu otworu nie zachodzi rozciąganie materiału.

16. Element metalowy według jednego z zastrz. 1-15, znamienny tym, że obszary brzegowe (26, 27) z wyjątkiem otworów (22, 23) mają w zasadzie płaską powierzchnię (13).

17. Element metalowy według jednego z zastrz. 1-16, znamienny tym, że powierzchnia (13) elementu metalowego z wyjątkiem otworów (22, 23) jest w zasadzie płaska.

18. Element metalowy według jednego z zastrz. 1-17, znamienny tym, że złożone zewnętrzne segmenty częściowe (31, 33, 34, 36) tworzą ze środkowym segmentem częściowym (32, 35) kąt od około 110 do 0°, korzystnie od około 90 do 0°, korzystnie od około 45 do 0°, zwłaszcza od około 10 do 0°.

19. Element metalowy według jednego z zastrz. 1-18, znamienny tym, że każdy ze złożonych zewnętrznych segmentów częściowych (31, 33, 34, 36), połączony bezpośrednio z obszarem brzegowym (26, 27) przechodzi w sposób ciągły, zwłaszcza płasko, w połączony z nim obszar brzegowy (26, 27).

20. Element metalowy według jednego z zastrz. 1-19, znamienny tym, że z pierwszą i/lub drugą zewnętrzną krawędzią (8, 9) styka się następny odcinek (53, 54), metalu, który wraz z materiałem, rozciągającym się pomiędzy pierwszą i drugą krawędzią zewnętrzną (8, 9), tworzy profil kątowy (51, 52).

21. Element metalowy według zastrz. 20, znamienny tym, że profil kątowy (51, 52) ma kształt litery L, V, U, C, T, I lub Z.

PL 217 245 B1

22. Element metalowy według jednego z zastrz. 20 albo 21, znamienny tym, że następny odcinek (53, 54) metalu lub następne odcinki metalu stanowią całość z pozostałą częścią elementu metalowego.

23. Element metalowy według jednego z zastrz. 1-22, znamienny tym, że dodatkowo względem pierwszych i drugich obszarów brzegowych (26, 27) zawiera trzeci i czwarty obszar brzegowy, które leżą naprzeciw siebie i które rozciągają się poprzecznie, zwłaszcza prostopadle do pierwszego i drugiego obszaru brzegowego (26, 27), przy czym ukształtowanie powierzchni (13) elementu metalowego w kierunku od trzeciego do czwartego obszaru brzegowego odpowiada w zasadzie ukształtowaniu powierzchni (13) tego elementu w kierunku od pierwszego do drugiego obszaru brzegowego (26, 27).

24. Element metalowy według jednego z zastrz. 1-23, znamienny tym, że dla zwiększenia sztywności przy zginaniu sekcje zginania (29, 30) obszaru środkowego (28), następujące kolejno po sobie na długości elementu metalowego, nie są rozmieszczone wyłącznie wzdłuż linii prostej, zwłas zcza wzdłuż elementu metalowego, lecz co najmniej niektóre z tych sekcji zginania (29, 30) są przesunięte w bok względem siebie.

25. Sposób wytwarzania elementu metalowego mającego powierzchnię rozciągającą się od pierwszej krawędzi zewnętrznej do leżącej naprzeciw tej pierwszej krawędzi zewnętrznej, drugiej krawędzi zewnętrznej, przy czym przylegający do pierwszej krawędzi zewnętrznej obszar elementu metalowego stanowi pierwszy obszar brzegowy, zaś przylegający do drugiej krawędzi zewnętrznej obszar elementu metalowego stanowi drugi obszar brzegowy, które to oba obszary brzegowe są połączone ze sobą leżącym pomiędzy nimi obszarem środkowym jak określono w zastrz. 1-24, w którym to sposobie sekcje zginania obszaru środkowego wykonuje się zaopatrując wstęgę materiału w nacięcia zgodnie z zadanym wzorem cięcia, przy czym każdy obszar środkowy zawiera co najmniej dwie sekcje zginania, z których każda składa się z dwóch zewnętrznych segmentów częściowych i leżącego pomiędzy nimi, środkowego segmentu częściowego, przy czym zewnętrzne segmenty częściowe składa się względem środkowego segmentu częściowego tak, że tworzy się w ten sposób powyższy otwór, znamienny tym, że składanie zewnętrznych segmentów częściowych (31, 33, 34, 36) względem środkowego segmentu częściowego (32, 35) wykonuje się tak, że rozsuwa się ruchem uchylnym obszary brzegowe (26, 27) elementu metalowego w przeciwnych kierunkach (14, 15) do chwili, gdy po całkowitym przechyleniu będą one leżeć w zasadzie w tej samej płaszczyźnie.

26. Sposób wytwarzania elementu metalowego według zastrz. 25, znamienny tym, że nacięcia (2, 3, 37, 38) we wstędze (1) materiału wykonuje się metodą cięcia rotacyjnego względnie metodą cięcia laserowego.

27. Sposób według zastrz. 25 albo 26, znamienny tym, że po złożeniu przeprowadza się element metalowy przez urządzenie do walcowania.

28. Sposób według zastrz. 27, znamienny tym, że za pomocą urządzenia do walcowania umacnia się na zimno wstęgę materiału, zwłaszcza w obszarze środkowym (28).

29. Zastosowanie elementu metalowego określonego w jednym z zastrz. 1-24 jako elementu profilowego (51, 52), zwłaszcza jako profili narożnych i/lub profili wsporników.