PL208664B1 - Element obróbki blacharskiej oraz zestaw arkuszowej obróbki blacharskiej - Google Patents

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest element obróbki blacharskiej do zapewnienia uszczelnienia pomiędzy konstrukcją penetrującą dach i dachem. W szczególności, niniejszy wynalazek dotyczy elementu obróbki blacharskiej mającego część przystosowaną do umieszczenia w bezpośredniej bliskości górnej powierzchni dachu. Przedmiotem wynalazku jest także zestaw arkuszowej obróbki blacharskiej.

Obróbki blacharskie mające łączące się z dachem elementy płytowe albo fartuchy są stosowane w konstrukcji szczelnych połączeń pomiędzy powierzchniami dachu a penetrującymi dach elementami konstrukcji budynku, jak np. w przypadku szczelnego połączenia pomiędzy ościeżnicą okna zamontowanego w pochyłym dachu a otaczającym pokryciem dachu, w szczególności obróbki blacharskie jako mające postać fartucha przy dolnym poziomym elemencie ościeżnicy, przy czym fartuchowa obróbka blacharska ma górną część przymocowaną do szyny i dolną część ze swobodną krawędzią do połączenia z powierzchnią dachu.

W wielu sytuacjach fartuch jest nie tylko umieszczany na powierzchni dachu, a nastę pnie dociskany do dołu w celu zapewnienia ścisłego uszczelnienia. Gdy element obróbki blacharskiej został przymocowany do np. dolnej części ościeżnicy okna dachowego, fartuch często jest odginany do tyłu w celu wł a ś ciwego zamontowania albo uł o ż enia materiał u pokrycia dachu, np. dachówek, po czym fartuch zagina się do przodu i doprowadza się swobodną dolną krawędź do ścisłego styku z powierzchnią dachu. Zaginanie może mieć miejsce albo pomiędzy fartuchem i szyną, albo pomiędzy górną i dolną częścią fartucha. Gdy zagina się sam materiał fartucha, w pierwszym rzędzie zachodzi odkształcenie plastyczne, jednakże początkowe odkształcenie sprężyste zostaje „zapamiętane”, co powoduje, że swobodna krawędź odskakuje z powrotem, gdy zostaje dociśnięta do powierzchni dachu.

Materiał na fartuch stanowią tradycyjnie blachy ołowiane o grubości w przybliżeniu 1 mm. Ołów jako materiał do obróbki blacharskiej ma liczne zalety, ponieważ bardzo łatwo odkształca się plastycznie przy bardzo ograniczonej sprężystości, tzn. blacha ołowiana pozostaje zasadniczo w kształcie, na jaki została pierwotnie zagięta, bez jakiegokolwiek sprężynowania. Ta organiczna cecha ołowiu stanowi wielką zaletę, gdy ołowiany fartuch, jako część już zamocowanej obróbki blacharskiej, kształtuje się bezpośrednio, np. na falistej powierzchni dachu, w którym to przypadku nie można nadmiernie zagiąć fartucha w celu skompensowania ewentualnego sprężynowania.

Mimo iż ołów do większości zastosowań jest prawie niesprężysty, może wystąpić minimalne sprężynowanie, ponieważ jednak ołów jest bardzo ciężkim materiałem, sama siła ciężkości będzie dopomagać w sprężystym zaginaniu ołowianego fartucha do ścisłego styku z powierzchnią dachu. Ponadto, duża gęstość ołowiu i związany z nią duży ciężar będzie również zapobiegać odginaniu fartucha podczas wietrznej pogody.

Oczywiście ołów ma także pewne bardzo dobrze znane wady, gdyż jest szkodliwy dla środowiska naturalnego, z powodu swego ciężaru kosztowny w transporcie i manipulacjach oraz pod pewnymi względami trudny do stosowania, np. gdy łączy się ze sobą różne elementy ołowiane. Ponadto ołów może utleniać się i w efekcie pozostawiać smugi osadów na otaczającej powierzchni dachu.

W celu uniknięcia problemów ekonomicznych i środowiskowych powodowanych przez tradycyjne stosowanie ołowiu w materiałach do obróbki blacharskiej zaproponowano wykonywanie elementów obróbki blacharskiej w postaci konstrukcji warstwowych, w których występuje typowo tłumiąca naprężenia i stabilizująca warstwa rdzeniowa z materiału plastycznego, całkowicie pokryta po jednej stronie arkuszem folii. Warstwę rdzeniową wykonywano zwykle z materiału polimerowego albo produktu bitumicznego, folia zaś była typowo cienką folią metalową, korzystnie folią aluminiową. Bitum jako klasa produktu jest w temperaturze otoczenia normalnie lepki, co zapewnia, że będzie on przywierał do folii i stabilizował ją; jeżeli jednak stosuje się nieklejący się materiał warstwy rdzeniowej, może okazać się konieczne pokrycie materiału warstwy rdzeniowej powłoką przyklejającą się pod naciskiem. Takie materiały do obróbki blacharskiej ujawniono np. w duńskich opisach patentowych nr 148064 i nr 145509, jak również w niemieckim opisie patentowym nr A-4 032058.

Omówione wyżej konstrukcje warstwowe dla zastosowania ich na powierzchniach dachu z dachówek falistych o bardzo głębokich wgłębieniach rozwinięto dalej do postaci konstrukcji falistych i harmonijkowych w celu uzyskania wystarczającej odkształcalności i rozciągliwości ręcznej, tak aby umożliwić dobre dopasowanie pomiędzy obróbką blacharską a pokryciem dachu.

PL 208 664 B1

Jednakże, nawet w przypadku tych ulepszonych konstrukcji, uzyskanie ścisłego oraz trwałego dopasowania pomiędzy obróbką blacharską a powierzchnią dachu okazało się trudne. Jest to szczególnie istotne jeżeli, jak to wyjaśniono wyżej, podczas prac montażowych fartuch odgina się z powrotem, w którym to przypadku jest raczej trudno doprowadzić fartuch do położenia, w jakim łączy się on ściśle i trwale z górną powierzchnią dachu.

Europejski opis patentowy nr A-0120653 ujawnia jednolitą obróbkę blacharską z częścią szynową do montażu na ścianie, oraz częścią w postaci falistego fartucha do układania na i łączenia z pokryciem dachu stykają cym się ze ś cianą . Te dwie części są ustawione pod ką tem wzglę dem siebie, a karb służy jako linia osłabienia, aby umożliwić zaginanie tych dwóch części względem siebie pod mniejszym kątem w celu dopasowania do przejścia pomiędzy dachem a ścianą, gdy obróbka blacharska jest zamontowana. W szczególności, obróbka blacharska jest wykonana z materiału ze sztucznego tworzywa zapewniającego sprężynującą zawiasę w linii osłabienia, tak że dwie części są dociśnięte odpowiednio do dachu i do ściany.

Kolejna obróbka blacharska jest znana z opisu patentowego Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 1419287, który ujawnia obróbkę blacharską i przeciwsobną obróbkę blacharską do dachów, przy czym obróbka blacharska ma dwie części połączone w sposób podobny do zawiasy. Po montażu obróbki blacharskiej, części mogą być połączone poprzez obciskanie zawiasy przy użyciu szczypców, zapobiegając przekręcaniu się części.

Jednakże, nawet w przypadku tych ulepszonych konstrukcji, okazało się trudne uzyskanie ścisłego oraz trwałego dopasowania pomiędzy obróbką blacharską a powierzchnią dachu. Jest to szczególnie istotne, jeżeli, jak to wyjaśniono wyżej, podczas prac montażowych fartuch odgina się z powrotem, w którym to przypadku jest raczej trudno doprowadzić fartuch do położenia, w jakim łączy się on ściśle i trwale z górną powierzchnią dachu.

Duński opis patentowy nr 173100 B1, który stanowi podstawę do opracowania niniejszego wynalazku, ujawnia element obróbki blacharskiej zawierający stosunkowo sztywną część szynową i odkształcalną część fartuchową, przy czym część fartuchowa jest przymocowana do części krawędziowej szyny.

Dlatego też, mając powyższe na względzie, celem niniejszego wynalazku jest dostarczenie ulepszonego elementu obróbki blacharskiej, mającego szynę i część fartuchową, który pozwala na zagięcie lub obrót fartucha albo jego części względem szyny lub reszty fartucha po zamontowaniu obróbki blacharskiej, a mimo to pozwala na późniejsze doprowadzenie fartucha do ścisłego i trwałego styku z powierzchnią dachu.

Zgodny z wynalazkiem element obróbki blacharskiej, mający szynę z materiału arkuszowego, mającą przeciwległe części, pierwszą i drugą; fartuch z innego materiału arkuszowego o konstrukcji warstwowej zawierający tłumiącą naprężenia i stabilizującą warstwę rdzeniową z materiału plastycznego, pokrytą co najmniej po jednej stronie arkuszem folii, oraz mający przeciwległe części, pierwszą i drugą; przy czym pierwsza część fartucha jest połączona z pierwszą częścią szyny za pomocą złącza biegnącego w kierunku wzdłużnym elementu obróbki blacharskiej, a druga część fartucha ma swobodną krawędź, charakteryzuje się tym, że ma środek zawiasowy umożliwiający zagięcie albo obrót co najmniej części fartucha względem reszty elementu obróbki blacharskiej oraz środki blokujące związane ze środkiem zawiasowym dla uniemożliwienia niezamierzonego podniesienia tej części fartucha po zamontowaniu obróbki blacharskiej. W niektórych postaciach tworzy się większą liczbę zawias niż jedna.

Korzystnie, fartuch ma wzdłużny wytłoczony karb stanowiący samoblokujący się środek zawiasowy.

Korzystnie, fartuch albo jego część mająca wytoczony karb jest wykonana z materiału umocnionego przez zgniot.

Korzystnie, fartuch ma powierzchnie górną i dolną, a środek zawiasowy ma odpowiadające zakrzywione powierzchnie górną i dolną, przy czym co najmniej jedna z zakrzywionych powierzchni ma względnie ostro zagiętą krawędź biegnącą w kierunku wzdłużnym środka zawiasowego.

Korzystnie, środek zawiasowy stanowi zawiasę, przy czym korzystnie zawiasa jest zawiasą taśmową.

Korzystnie, środek zawiasowy jest usytuowany zasadniczo równolegle do wzdłużnego kierunku elementu obróbki blacharskiej.

Korzystnie, fartuch i szyna są połączone ze sobą zawiasą.

PL 208 664 B1

Element obróbki blacharskiej według wynalazku ma korzystnie co najmniej jeden dodatkowy karb usytuowany pomiędzy częściami fartucha, przy czym karby są korzystnie usytuowane równolegle.

Korzystnie, warstwę rdzeniową stanowi materiał polimerowy albo produkt bitumiczny, przy czym folia jest cienką folią metalową, korzystnie folią aluminiową.

Zgodny z wynalazkiem zestaw arkuszowej obróbki blacharskiej zawierający co najmniej dwa arkuszowe elementy obróbki blacharskiej przystosowane do stosowania jako boczne elementy obróbki blacharskiej do okna dachowego, charakteryzuje się tym, że zawiera co najmniej jeden opisany powyżej element obróbki blacharskiej, który jest przystosowany do stosowania jako dolny element obróbki blacharskiej do okna dachowego.

Przez „środek zawiasowy” rozumie się dowolny układ umożliwiający częściom po każdej jego stronie obrót względem siebie, tym samym więc środek zawiasowy może być zawiasą w dosłownym znaczeniu tego słowa bądź też tylko linią osłabienia ułatwiającą zginanie.

Jak to będzie opisane szczegółowo w dalszym ciągu, niektóre typy środków zawiasowych, jak np. linie osłabienia w kształcie nacięć, mają albo można im nadać zdolność samoblokowania się po zamontowaniu obróbki blacharskiej. W tych przypadkach można uważać, że środek zawiasowy ma organiczne albo wbudowane środki blokujące. Jednak w innych przypadkach, szczególnie gdy środki zawiasowe są zawiasami w dosłownym znaczeniu tego słowa, środki blokujące mogą być kołkami itp., blokującymi fizycznie ruch jednej albo obydwu części zawiasy. Tym samym określenie „środki blokujące” obejmuje zarówno cechy organiczne jak też rzeczywiste środki fizyczne.

Jak można zrozumieć z powyższego, ważnym aspektem obróbki blacharskiej według niniejszego wynalazku jest to, że zawiasa jest rozwiązana w taki sposób, aby umożliwić „zablokowanie” fartucha w położeniu odgiętym do dołu, tzn. jest to zawiasa, który umożliwia fartuchowi albo jego części zasadniczo swobodny obrót w górę albo w dół, polegając na dodatkowych środkach w celu przymocowania go do powierzchni dachu.

Według pierwszego aspektu niniejszego wynalazku, środek zawiasowy stanowi integralną część fartucha i opiera się o elementy będące organicznymi cechami materiału fartucha. Jak opisano wyżej, jest rzeczą dobrze znaną, że elastyczny element fartuchowy można zgiąć do tyłu i z powrotem, jednakże po takim zginaniu dolna swobodna krawędź fartucha ma zwykle tendencję do odchodzenia od powierzchni dachu, gdy zostanie zgięta z powrotem, w szczególności gdy fartuch jest falisty albo harmonijkowy w kierunku zasadniczo prostopadłym do kierunku linii gięcia. Uważa się, że jest to spowodowane skomplikowanym układem umocnienia przez zgniot powstającym podczas zaginania takich falistych albo harmonijkowych fartuchów, co daje w efekcie duży stopień „pamięci” sprężystej, gdy swobodną krawędź fartucha zagina się z powrotem w kierunku dachu. Stwierdzono, że poprzez kontrolowanie obszaru, w którym zachodzi zginanie, a zwłaszcza odkształcenie plastyczne, fartuch z zawiasą może uzyskać tylko ograniczoną tendencję do odskakiwania.

Ściślej mówiąc, uzyskuje się to poprzez wytłaczanie, prasowanie, tłoczenie albo zawijanie obrzeży (albo połączenie tych operacji) karbu albo rowka przez szerokość fartucha. Znane są materiały fartucha do obróbek blacharskich, które poddano obróbce takiej, że uzyskały układ „mikro” fal przez szerokość fartucha, zasadniczo równoległy do szyny. Tak więc, w kontekście niniejszego wynalazku, określenia „karb” albo „rowek” w odniesieniu do środków zawiasowych należy rozumieć jako wytłoczenie zasadniczo wyraźniejsze niż ogólne „mikro” fale, tzn. fachowiec w tej dziedzinie nie miałby wątpliwości co do tego, które wytłoczenie stanowi zawiasę według niniejszego wynalazku. Korzystnie, karb albo rowek zawiasowy ma głębokość, która jest co najmniej dwukrotną głębokością tych „mikro” fal.

Kształtowanie karbu w obróbce blacharskiej wzdłuż części szyny jest znane jako takie z europejskiego opisu patentowego nr A-0 120653, który opisuje jednolitą obróbkę blacharską z częścią szyny do montażu na ścianie oraz częścią falistego fartucha do układania na i łączenia z pokryciem dachu stykającym się ze ścianą. Te dwie części są ustawione pod kątem względem siebie, a karb służy jako linia osłabienia tak, aby umożliwić zaginanie tych dwóch części względem siebie pod mniejszym kątem w celu dopasowania do przejścia pomiędzy dachem a ścianą, gdy obróbka blacharska jest zamontowana.

W korzystnych postaciach niniejszego wynalazku, materiał fartucha jest konstrukcją warstwową, w której zwykle tłumiąca naprężenia i stabilizująca warstwa rdzeniowa z materiału plastycznego pokryta jest po jednej albo po obydwu stronach arkuszem folii. Warstwa rdzeniowa może być wykonana z materiał u polimerowego albo produktu bitumicznego, zaś folia jest korzystnie cienką folią , najkorzystniej folią metalową taką jak folia aluminiowa.

PL 208 664 B1

W korzystnej postaci, karb stanowi względnie ostrą „krawędź” albo grzbiet, który służy jako dokładniejsza główna linia gięcia.

Według drugiego aspektu niniejszego wynalazku, zawiasa jest oddzielnym elementem umieszczonym w fartuchu albo pomiędzy elementem obróbki blacharskiej a fartuchem, zapewniającym „swobodny” obrót zasadniczo bez oporu w zginaniu. W celu zablokowania fartucha w stanie styku z powierzchnią dachu przewidziano dodatkowy środek blokujący, który może mieć postać dowolnego znanego środka, bądź blokującego zawiasę jako taki, bądź uniemożliwiający elementom obrotowym obrót względem siebie.

W korzystnych postaciach co najmniej jedna zawiasa jest usytuowana równolegle wzglę dem szyny.

Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony w przykładach wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia typowy dolny element obróbki blacharskiej do okna dachowego; fig. 2 - element obróbki blacharskiej według pierwszej postaci niniejszego wynalazku, mający szynę i fartuch; fig. 3 - postać zawiasy pokazanej na fig. 2; fig. 4 - dalszą postać zawiasy pokazanej na fig. 2; fig. 5 - alternatywną postać zawiasy pokazanej na fig. 2; fig. 6 - dalszą alternatywną postać zawiasy pokazanej na fig. 2; fig. 7 - element obróbki blacharskiej według drugiej postaci niniejszego wynalazku, mający szynę i fartuch; fig. 8 - element obróbki blacharskiej według niniejszego wynalazku, mający pierwszą i drugą zawiasę.

Fig. 1 przedstawia typowy dolny element obróbki blacharskiej 100 do okna dachowego, mający szynę 101 (albo element z materiału arkuszowego) o ogólnej wzdłużnej orientacji oraz fartuch 102. Fartuch ma górną, pierwszą część 104, z górną krawędzią 105, oraz główną, drugą część 107, z dolną swobodną krawędzią 103. Szyna ma dolną, pierwszą część 110 z zagięciem albo kanałem 106, w którym montuje się i następnie mocuje górną krawędź 105 fartucha (elementy pokazano przed montażem), jak również przeciwległą drugą górną część 111 ze swobodną krawędzią. Oczywiście, można by było zastosować dowolny odpowiedni sposób do zamocowania fartucha do szyny, np. za pomocą środków łączących albo mocujących, takich jak nity. Przedstawiony fartuch jest typu falistego, jednakże zgodnie z zamierzonym zastosowaniem, mógłby on być harmonijkowy albo płaski. Bez względu na szczególne właściwości powierzchni fartucha można stwierdzić, że wyznacza on ogólnie płaszczyznę.

Fig. 2 przedstawia schematycznie, w przekroju poprzecznym (poprowadzonym prostopadle do wzdłużnego kierunku szyny), element obróbki blacharskiej według pierwszej postaci niniejszego wynalazku, w której zawiasę pomiędzy szyną 203 i fartuchem 202 tworzy się bezpośrednio w materiale fartucha za pomocą wytłoczonego, liniowego karbu albo rowka w górnej części fartucha w sąsiedztwie dolnej krawędzi szyny, co pozwala na obrót fartucha pomiędzy pierwszym „początkowym/końcowym” położeniem (przedstawionym linią ciągłą) i drugim odgiętym położeniem (przedstawionym linią przerywaną), w którym fartuch jest obrócony wokół utworzonej w nim zawiasy. Wytłoczony karb 201 może mieć głębokość, która jest stała na całej szerokości fartucha bądź też jest zmienna. W przedstawionej postaci karb jest zwrócony ku dołowi, tzn. wytłoczenie wykonano w dolnej powierzchni fartucha, lecz fartuch może także być wytłoczony na swej górnej powierzchni. Ta ostatnia postać jest jednak mniej korzystna, jako że mniej skutecznie zapobiega odginaniu. Jak pokazano, fartuch jest zamocowany do szyny za pomocą zagięcia albo kanału ukształtowanego w dolnej krawędzi szyny. Górna krawędź szyny może mieć element kołnierzowy 204 przystosowany do połączenia z górną powierzchnią części ościeżnicy okna dachowego.

Fig. 3 przedstawia bardziej szczegółowo wytłoczoną część zawiasową (reszty fartucha nie pokazano) obróbki blacharskiej z fig. 2. Fartuch, w którym wykonano zawiasę, jest w przedstawionej postaci wykonany z materiału warstwowego, w którym tłumiąca naprężenia i stabilizująca warstwa rdzeniowa 210 pokryta jest na górnej powierzchni górnym arkuszem folii 211 i na dolnej powierzchni dolnym arkuszem folii 212, tworząc tym samym odpowiednio górną i dolną powierzchnię fartucha 202. Część zawiasowa ma górną część 220 zwróconą w kierunku szyny i dolną część 221 zwróconą w kierunku swobodnej krawędzi fartucha, pomiędzy którymi usytuowany jest liniowy (tzn. prostopadły do płaszczyzny figury) karb 222, służący jako zawiasa w celu zginania pierwszej i drugiej części zawiasy względem siebie. Zawiasa ma górne i dolne ramię 225, 226, które, jak przedstawiono na fig. 3, są zasadniczo symetryczne.

Fig. 4 przedstawia zawiasę tego samego typu jak przedstawiono na fig. 3, jednak w przeciwieństwie do niego, dwa ramiona 225, 226 zawiasy są niesymetryczne, przy czym górne ramię 226 przyjmuje położenie bardziej zbliżone do kąta prostego w stosunku do ogólnej płaszczyzny fartucha. Odpowiadająca obszarowi przejściowemu pomiędzy górnym ramieniem 226 a dolnym ramieniem 225

PL 208 664 B1 zawiasy, jego dolna powierzchnia (albo dolny arkusz folii) jest zagięta ostrzej wzdłuż wzdłużnej krawędzi 223 albo grzbietu, który służy jako „główny” obszar zawiasy. Poprzez kontrolowanie w ten sposób miejsca dla głównego albo początkowego zginania tworzy się zawiasa, która lepiej zapewnia to, że swobodna krawędź fartucha nie będzie odskakiwać, gdy zostanie zagięta w dół w kierunku powierzchni dachu po uprzednim odgięciu do tyłu. Uważa się, że jest to spowodowane skupieniem umocnienia przez zgniot wzdłuż tak ostro zgiętej linii. Warstwa rdzeniowa może być wykonana z materiału polimerowego albo z produktu bitumicznego, zaś folia może być cienką folią metalową, korzystnie folią aluminiową.

Fig. 5 i 6 przedstawiają dalsze odmiany wytłaczanych zawias tego samego ogólnego typu przedstawionego na fig. 3 i 4. Zawiasa na fig. 5 jest symetryczna jak zawiasa na fig. 3, ma ona jednak ostrzej zgiętą krawędź 223 na dolnej powierzchni niż postać z fig. 4. Zawiasa na fig. 6 jest niesymetryczna jak zawiasa na fig. 4, jednak ostro zgięta krawędź 223 na dolnej powierzchni jest nawet wyraźniejsza i dodatkowo górna powierzchnia zawiasy ma ostro zgiętą krawędź 224.

Fig. 7 przedstawia schematycznie, w przekroju poprzecznym (poprowadzonym prostopadle do wzdłużnego kierunku szyny), element obróbki blacharskiej według drugiej postaci niniejszego wynalazku, w której szyna 303 albo element arkuszowy ma pierwszą dolną krawędź 313 i przeciwległą drugą górną krawędź 314, jak również i fartuch, mający pierwszą górną krawędź 323 i drugą dolną krawędź 324. Fartuch jest zamocowany do szyny albo elementu arkuszowego wzdłuż ich pierwszych krawędzi. W przeciwieństwie jednak do elementu obróbki blacharskiej przedstawionego na fig. 2, postać ta ma oddzielną zawiasę 301, umieszczoną pomiędzy fartuchem 302 a szyną 303, przy czym zawiasa umożliwia obrót fartucha zasadniczo swobodnie pomiędzy pierwszym „początkowym//końcowym” położeniem (przedstawionym linią ciągłą) a drugim odgiętym położeniem (przedstawionym linią przerywaną), w którym fartuch obraca się wokół usytuowanej pomiędzy nimi zawiasy. Na fig. 7 zawiasę przedstawiono symbolicznie. Korzystne typy zawias obejmują zawiasy typu sworzniowego, np. zawiasy taśmowe.

Jak opisano wyżej, ważne jest, aby fartuch w postaci z fig. 7 mógł być zablokowany w stosunku do szyny. Można to uczynić w dowolny dogodny sposób, bądź poprzez zablokowanie samej zawiasy, bądź poprzez zablokowanie fartucha względem szyny. Oczywiście, gdy zawiasa jest usytuowana pomiędzy dwiema częściami fartucha, środki blokujące powinny być umieszczone stosownie do tego. Jeżeli zawiasa blokuje się sama, można to uczynić np. za pomocą mocujących środków obrotowych albo przesuwnych. Podczas blokowania fartucha względem szyny środki blokujące mogą znajdować się albo na fartuchu, albo na szynie, albo na obydwu tych elementach.

Oczywiście, mimo iż wytłaczane zawiasy są przystosowane do „samoblokowania” się, obróbki blacharskie dostarczane z takimi zawiasami mogą również być wyposażone w środki blokujące albo mocujące w celu dalszego zapewnienia ścisłego styku pomiędzy fartuchem a górną powierzchnią dachu.

W opisanych wyżej postaciach, opisano tylko pojedynczą zawiasę usytuowaną w sąsiedztwie szyny, jednak w zakresie niniejszego wynalazku mieści się utworzenie pojedynczej zawiasy w dowolnym pożądanym miejscu pomiędzy górną a dolną krawędzią fartucha bądź też utworzenie wielu zawias. Przykładowo, druga zawiasa mogłaby być umieszczona w sąsiedztwie dolnej krawędzi albo w środku fartucha w stosunku do górnej i dolnej krawędzi. Fig. 8 przedstawia taką postać, mającą pierwszą zawiasę w postaci karbu 401 i drugą zawiasę w postaci karbu 402. Jest jasne, że w przypadku elementu obróbki blacharskiej z większą liczbą zawias niż jedna, właściwości każdej zawiasy można dobrać niezależnie od siebie, przy czym powyższe ujawnienie dotyczy takich oddzielnych zawias.

We wszystkich przedstawionych postaciach wymiary zawias przedstawiono w powiększeniu. W korzystnych postaciach głębokość wytłoczonego rowka mieści się pomiędzy 2 a 20 mm.

Według korzystnej postaci wynalazku, dostarcza się zestaw arkuszowej obróbki blacharskiej przeznaczony dla okna dachowego, zawierający elementy obróbki blacharskiej jak opisano wyżej w odniesieniu do fig. 1-8.

W dalszej korzystnej postaci dostarcza się zestaw arkuszowej obróbki blacharskiej przeznaczony dla okna dachowego, zawierający dwa identyczne boczne elementy obróbki blacharskiej, zarówno górny element obróbki blacharskiej, jak i dolny element obróbki blacharskiej, jak opisano wyżej w odniesieniu do fig. 1-8. Korzystnie, elementy narożne do zapewniania uszczelnienia pomiędzy elementami bocznymi a elementami górnym/dolnym są dostarczane albo połączone w jedną całość bądź z elementami bocznymi, bądź z elementami górnym/dolnym obróbki blacharskiej

Claims (11)

1. Element obróbki blacharskiej, mający szynę z materiału arkuszowego, mającą przeciwległe części, pierwszą i drugą; fartuch z innego materiału arkuszowego o konstrukcji warstwowej zawierający tłumiącą naprężenia i stabilizującą warstwę rdzeniową z materiału plastycznego, pokrytą co najmniej po jednej stronie arkuszem folii, oraz mający przeciwległe części, pierwszą i drugą; przy czym pierwsza część fartucha jest połączona z pierwszą częścią szyny za pomocą złącza biegnącego w kierunku wzdł u ż nym elementu obróbki blacharskiej, a druga część fartucha ma swobodną krawę d ź , znamienny tym, że ma środek zawiasowy umożliwiający zagięcie albo obrót co najmniej części fartucha (102, 202, 302) względem reszty elementu obróbki blacharskiej (100) oraz środki blokujące związane ze środkiem zawiasowym dla uniemożliwienia niezamierzonego podniesienia tej części fartucha (102, 202, 302) po zamontowaniu obróbki blacharskiej (100).

2. Element obróbki blacharskiej według zastrz. 1, znamienny tym, że fartuch ma wzdłużny wytłoczony karb (201,401,402) stanowiący samoblokujący się środek zawiasowy.

3. Element obróbki blacharskiej według zastrz. 2, znamienny tym, że fartuch albo jego część mająca wytłoczony karb jest wykonana z materiału umocnionego przez zgniot.

4. Element obróbki blacharskiej według zastrz. 2 albo 3, znamienny tym, że fartuch ma powierzchnie górną i dolną, a środek zawiasowy ma odpowiadające zakrzywione powierzchnie górną i dolną, przy czym co najmniej jedna z zakrzywionych powierzchni ma względnie ostro zagiętą krawędź (223, 224) biegnącą w kierunku wzdłużnym środka zawiasowego.

5. Element obróbki blacharskiej według zastrz. 1, znamienny tym, że środek zawiasowy stanowi zawiasę (310).

6. Element obróbki blacharskiej według zastrz. 5, znamienny tym, że zawiasa (301) jest zawiasą taśmową.

7. Element obróbki blacharskiej według zastrz. 1-6, znamienny tym, że środek zawiasowy jest usytuowany zasadniczo równolegle do wzdłużnego kierunku elementu obróbki blacharskiej.

8. Element obróbki blacharskiej według zastrz. 1-7, znamienny tym, że fartuch i szyna są połączone ze sobą zawiasą (301).

9. Element obróbki blacharskiej według zastrz. 1-8, znamienny tym, że ma co najmniej jeden dodatkowy karb (402) usytuowany pomiędzy częściami fartucha, przy czym karby (401, 402) są korzystnie usytuowane równolegle.

10. Element obróbki blacharskiej według zastrz. 1-9, znamienny tym, że warstwę rdzeniową (210) stanowi materiał polimerowy albo produkt bitumiczny, przy czym folia (211,212) jest cienką folią metalową, korzystnie folią aluminiową.

11. Zestaw arkuszowej obróbki blacharskiej zawierający co najmniej dwa arkuszowe elementy obróbki blacharskiej przystosowane do stosowania jako boczne elementy obróbki blacharskiej do okna dachowego, znamienny tym, że zawiera co najmniej jeden element obróbki blacharskiej zdefiniowany w zastrz. 1-10, który jest przystosowany do stosowania jako dolny element obróbki blacharskiej do okna dachowego.