PL193826B1 - Zestaw do mocowania płyt okładzinowych - Google Patents

Abstract

1. Zestaw do mocowania plyt okladzino- wych, majacy co najmniej jeden wspornik mo- cowalny do wewnetrznej powierzchni plyty okladzinowej oraz co najmniej jeden lacznik posiadajacy czlon sprzegajacy o ksztalcie do- pelniajacym wzgledem ksztaltu rozlacznie sprzegalnego z nim czlonu jednego ze wspor- ników i posiadajacy czlon mocujacy mocowalny rozlacznie do okladanej powierzchni, znamien- ny tym, ze czlon sprzegajacy (172) kazdego lacznika (170) ma postac odcinka ksztaltownika o przekroju w ksztalcie litery V, natomiast sprzegalny z nim czlon wspornika (130) ma pare skierowanych do wewnatrz, wzajemnie rozbieznych wybran (132), przy czym czlon sprzegajacy (172) lacznika (170) i czlon wspor- nika (130) poprzez swa pare wybran (132), sa suwliwie sprzegalne ze soba. PL PL PL

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest zestaw do mocowania płyt okładzinowych.

Zestaw według wynalazku znajduje zastosowanie zwłaszcza do mocowania płyt okładzinowych do zewnętrznych ścian budynków. Jednakże zastosowanie zestawu jest znacznie szersze. Przykładowo, zestaw według wynalazku znajduje również zastosowanie do mocowania płyt okładzinowych do wewnętrznych ścian lub powierzchni budynków względnie innych konstrukcji.

Są znane zestawy do mocowania płyt okładzinowych oparte na elementach mocujących umieszczonych w materiale, przednich elementach mocujących lub klejach do mocowania płyt okładzinowych na ścianach.

Elementy mocujące osadzone w materiale, takie jak uchwycone w materiale nakrętki lub haczyki z drutu charakteryzują się trudną i kosztowną produkcją oraz są nieelastyczne w swym zastosowaniu. Ponadto, potrzebne są skomplikowane zespoły sprzęgające i dopasowujące, mocowane do powierzchni, na której montowana jest płyta.

Przednie elementy mocujące zwykle zawierają śruby wprowadzone poprzez płytę okładzinową w drewniane lub metalowe listwy poprzednio przymocowane do budynku. Główną niedogodnością tego rozwiązania jest to, że odsłonięta powierzchnia płyty okładzinowej musi być powtórnie wykończona, aby ukryć łby śrub i nadać jej jednolity i atrakcyjny wygląd zewnętrzny. Takie powtórne wykańczanie jest czasochłonne i kosztowne, zwłaszcza tam, gdzie płyty okładzinowe są montowane do budynków wielokondygnacyjnych, ponieważ trzeba to robić na miejscu. Ponadto niektóre rodzaje płyt okładzinowych mają zewnętrzne powierzchnie dekoracyjne, które nie mogą być łatwo lub tanio powtórnie wykańczane, jeśli jest to w ogóle możliwe.

Rozwiązania związane z klejeniem płyt okładzinowych unikają problemów z powtórnym wykończeniem, opisanych powyżej, ale są drogie w instalowaniu ze względu na wymagane specjalne kleje. Ponadto, kleje po pewnym czasie zawodzą, a spadające płyty okładzinowe stanowią bardzo duże niebezpieczeństwo.

Jest znane rozwiązanie, zgodnie z którym w płycie okładzinowej wykonywane są rowki klinowe dla listew montażowych o kształcie dopełniającym względem tych rowków. Listwy montażowe są rozłączalnie trzymane w rowkach i wystają z tylnej powierzchni płyty do połączenia z okładaną ścianą. Listwy te utrudniają jednak układanie płyt w stos i mogą ulegać uszkodzeniom albo powodować uszkodzenie płyty podczas składowania lub transportu. Ponadto rowki wykonane w płycie w celu przyjmowania listew montażowych mogą osłabiać płytę lub prowadzić do uszkodzenia, gdy płyta ugina się podczas eksploatacji albo podczas transportu lub montażu.

Ponadto, różne rowki w płycie okładzinowej muszą być usytuowane dokładnie zgodnie ze sobą. Niezależnie od zagadnień estetycznych nierówne obciążenie lub usytuowanie płyty okładzinowej może doprowadzić do różnych trudności konstrukcyjnych.

Celem wynalazku jest opracowanie zestawu do mocowania płyt okładzinowych pozbawionego tych wad.

Zestaw do mocowania płyt okładzinowych, mający co najmniej jeden wspornik mocowalny do wewnętrznej powierzchni płyty okładzinowej oraz co najmniej jeden łącznik posiadający człon sprzęgający o kształcie dopełniającym względem kształtu rozłącznie sprzęgalnego z nim członu jednego ze wsporników i posiadający człon mocujący mocowalny rozłącznie do okładanej powierzchni, według wynalazku charakteryzuje się tym, że człon sprzęgający każdego łącznika ma postać odcinka kształtownika o przekroju w kształcie litery V, natomiast sprzęgalny z nim człon wspornika ma parę skierowanych do wewnątrz, wzajemnie rozbieżnych wybrań, przy czym człon sprzęgający łącznika i człon wspornika poprzez swą parę wybrań, są suwliwie sprzęgalne ze sobą.

Każdy wspornik ma, korzystnie, płytę wspierającą o małej grubości, mocowaną do wewnętrznej powierzchni płyty okładzinowej.

W szczególności, płyta wspierająca ma wymiary powierzchni zbliżone do wymiarów całej wewnętrznej powierzchni płyty okładzinowej.

Każdy wspornik ma, ewentualnie, listwę rozciągającą się, w przybliżeniu, na całą szerokość płyty okładzinowej.

Każdy łącznik ma, korzystnie, człon mocujący posiadający przebiegający do dołu zaczep stanowiący element rozłączalnego połączenia łącznika z okładaną powierzchnią.

Ewentualnie, co najmniej jeden łącznik ma przedłużenie stanowiące trwałe połączenie łącznika z okładaną powierzchnią.

PL 193 826 B1

Korzystnie, co najmniej jeden łącznik jest rozłączalnie sprzężony z uchwytem mocowalnym do okładanej powierzchni, przy czym każdy uchwyt ma wybranie dla łącznika.

Pomiędzy płytą okładzinową a okładaną powierzchnią ewentualnie znajduje się co najmniej jeden sprężysty uchwyt.

W szczególności, sprężysty uchwyt ma sztywny korpus mocowalny do okładanej powierzchni, posiadający zewnętrzną sprężystą część przylegającą do wspornika oraz wewnętrzną sprężystą część przylegającą do członu mocującego łącznika. Ewentualnie, sprężysty uchwyt ma sztywny korpus mocowalny do okładanej powierzchni, posiadający zewnętrzną sprężystą część przylegającą do płyty okładzinowej oraz wewnętrzną sprężystą część przylegającą do członu mocującego łącznika. W szczególności, sprężyste części, wewnętrzna i zewnętrzna, są przesunięte na korpusach w kierunku obciążenia płyty okładzinowej.

Każdy wspornik jest, korzystnie, mocowalny do płyty okładzinowej przez wiele oddzielnych elementów złącznych, usytuowanych na szerokości płyty okładzinowej i częściowo umieszczonych wewnątrz tej płyty.

Ewentualnie, wsporniki są mocowalne do płyty okładzinowej z cementu wzmocnionego włóknami.

Korzystnie, każdy wspornik i każdy łącznik przebiegają, w przybliżeniu, poziomo.

Zestaw do mocowania płyt okładzinowych według wynalazku został przedstawiony, w przykładach wykonania, na rysunku, na którym fig. 1, fig. 2 i fig. 3 przedstawiają widoki perspektywiczne różnych etapów montowania płyty okładzinowej, fig. 4 - widok z przodu bariery odpornej na wilgoć, fig. 5 widok perspektywiczny płyty okładzinowej z zasadniczymi częściami zestawu do mocowania, fig. 6 przekrój podłużny z boku innego przykładu wykonania zestawu, fig. 7 - widok perspektywiczny układu szczelin w płycie okładzinowej, a fig. 8 przedstawia widok perspektywiczny uchwytu stanowiącego część zestawu według wynalazku.

Figura 1 jest widokiem perspektywicznym pierwszego etapu montowania płyty okładzinowej. Ten etap rozpoczyna się od montowania szkieletu wsporczego na ścianie, która ma być okryta. Szkielet ten zawiera wiele poziomo umieszczonych stalowych ceowników lub oczepów 10. Na zewnętrznej stronie tych oczepów 10 umieszczono wiele wzajemnie równoległych, usytuowanych pionowo ceowników lub łat 20.

Jak pokazano na fig. 2, następnym etapem jest ewentualne mocowanie do łat 20 odpornej na wilgoć bariery 30.W przedstawionym przykładzie wykonania ta odporna na wilgoć bariera jest utworzona przez wiele wiórowo-cementowych płyt 40 przymocowanych do łat 20, jednakże można również zastosować inne odporne na wilgoć bariery, takie jak papa lub deskowanie itd. Połączenia pomiędzy tymi cementowymi płytami 40 wzmocnionymi włóknami mogą być uszczelnione odpowiednim poziomym blachowaniem 50 i/lub pionowym blachowaniem 60 połączeń.

Następnym etapem jest umieszczenie i mocowanie do szkieletu elementów montażowych, przeznaczonych do wspierania płyt okładzinowych. Wiele montażowych uchwytów 70 jest przymocowane do takiej wzmocnionej włóknami cementowej płyty 40, jak pokazano na fig. 3 i 4.

Na figurze 8 przedstawiono widok perspektywiczny korzystnej konstrukcji uchwytu. Uchwyt 70 korzystnie zawiera sztywny korpus 72 z wewnętrzną sprężystą częścią 74 i zewnętrzną sprężystą częścią 76. Przedstawione na rysunku sprężyste części 74, 76 są wykonane z gumy lub innego jednolitego materiału elastomerycznego. Mogą być również stosowane inne sprężyste elementy, takie jak sprężyny piórowe lub śrubowe, albo sprężynowe zaciski. Sztywny korpus 72 ma przelotowe otwory 78 na śrubę, gwóźdź lub inny element mocujący przeznaczony do mocowania wspornika montażowego do szkieletu.

Jak pokazano wyraźniej na fig. 3, każdy uchwyt 70 jest przymocowany do łaty 20 poprzez wzmocnioną włóknami cementową płytę 40. Liczba i konfiguracja uchwytów 70 zależy od pewnej liczby czynników, obejmujących wielkość i ciężar płyty okładzinowej, która ma być wsparta na nich. Aby zapewnić prawidłowe usytuowanie różnych uchwytów 70, można zastosować szablon. Szablon ten kładzie się na wzmocnionej włóknami cementowej płycie 40 i zaznacza się odpowiednie miejsca na uchwyty 70.

W przykładzie wykonania pokazanym na fig. 3 i 4 są trzy uchwyty 70 na każdym poziomie płyty40. Jeżeli trzeba, można zastosować więcej uchwytów 70 u góry dla szczególnie dużych płyt okładzinowych 100, a mniej u dołu, ponieważ uchwyty 70 są zasadniczo tylko dla obciążenia wiatrem. Uchwyty 70 przy dolnym końcu każdej płyty okładzinowej 100 mają na celu tylko pionowe wspieranie tej płyty 100. Przykładowo, jeżeli płyta okładzinowa 100 jest szczególnie duża lub szeroka, operator

PL 193 826 B1 może postanowić, że potrzeba 5 lub 6 uchwytów 70 u góry z mniejszą liczbą np. 2 lub 3 przy dolnym końcu.

Płyta okładzinowa według wynalazku jest pokazana na fig. 5. Ta płyta okładzinowa ma płytową część posiadającą zewnętrzną powierzchnię 110 oraz wewnętrzną powierzchnię 120. Do wewnętrznej powierzchni 120 okładzinowej płyty 100 przymocowany jest wspornik 130.

Wspornik 130 ma parę wzajemnie rozbieżnych wybrań 132, które, jak to zostanie omówione poniżej, mają taki kształt, aby współpracowały z członem sprzęgającym 172 łącznika 170.

Należy zauważyć, że, jak pokazano na rysunkach, wybrania 132 nie są wykonane lub wycięte bezpośrednio w płycie okładzinowej, ale są utworzone lub wycięte w jednym lub kilku wspornikach 130 przymocowanych do wewnętrznej powierzchni montażowej okładzinowej płyty 100.

W tym przykładzie wykonania wspornik 130ma wiele zasadniczo równoległych, oddalonych od siebie listew.

Jest zrozumiałe dla fachowca, że wycinanie lub kształtowanie wybrań 132 bezpośrednio w płycie może wpływać na strukturalną integralność płyty. W szczególności przy manipulowaniu takimi płytami okładzinowymi 100 mają one tendencję do uginania się i wszystkie zagłębienia lub kanały w samej płycie mogą koncentrować naprężenie przykładane do płyty okładzinowej wzdłuż linii kanału. Może to prowadzić do osłabienia lub pęknięć pojawiających się w płycie okładzinowej w obszarze kanałów lub zagłębień.

Przy zastosowaniu jednego lub więcej wsporników 130na wewnętrznej montażowej powierzchni okładzinowej płyty 100 utrzymywana jest strukturalna integralność okładzinowej płyty 100 i w rzeczywistości zostaje ona wzmocniona. Konstrukcja taka zmniejsza giętkość okładzinowej płyty 100 podczas manipulowania. Nawet w wypadku pojawienia się pęknięć we wspornikach 130 pęknięcia te nie rozchodzą się w płytę okładzinową ze względu na laminowaną konstrukcję płyty okładzinowej z wspornikami.

Jak wspomniano powyżej, wsporniki mogą być wykonane z tego samego materiału co płyta okładzinowa, albo alternatywnie z dowolnego innego odpowiedniego materiału, takiego jak tworzywo sztuczne, stal itd., jednakże korzystne jest aluminium.

Te wsporniki 130 mogą być mocowane do wewnętrznej powierzchni 120 okładzinowej płyty 100 za pomocą, przykładowo, klejenia, mocowania mechanicznego itd. Szczególnie korzystne rozwiązanie mocowania wsporników 130do okładzinowej płyty 100 przedstawiono na fig. 7.

Jak pokazano na fig. 6 i 7, w wewnętrznej powierzchni okładzinowej płyty 100 wykonany jest szereg nieprzelotowych szczelin 200 w kształcie dziurki od klucza. Te szczeliny 200 mają wzajemnie przeciwległe podcięcia 210 i 220 przeznaczone do przyjmowania małych gwintowanych krążków lub chowanych nakrętek 230, Te gwintowane nakrętki lub krążki są przeznaczone do sprzężenia z gwintowanymi elementami złącznymi 240. Jak pokazano dokładniej na fig. 6, te gwintowane elementy złączne 240 przechodzą przez wsporniki 130do sprzężenia z krążkiem lub nakrętką 230 umieszczoną w płycie okładzinowej, aby przez to przytrzymywać wspornik 130 równo z wewnętrzną powierzchnią 120 okładzinowej płyty 100. Takie mechaniczne mocowanie wsporników 130do płyty okładzinowej może być wspomagane klejem. Korzystnie mocowanie wsporników 130 do okładzinowej płyty 100 jest realizowane poza placem budowy, a płyty okładzinowe 100 są transportowane na miejsce wraz z wspornikami 130.

Jak wspomniano powyżej, wsporniki 130 wzmacniają płytę okładzinową, aby zmniejszyć jej giętkość i uniknąć uszkodzeń podczas transportu i montażu. Są one również niezwykle użyteczne do zawieszenia płyty okładzinowej podczas malowania.

Na miejscu łączniki 170 lub listwy są wprowadzane suwliwie we wsporniki 130, jak pokazano na fig. 5. Łączniki 170 zawierają człon sprzęgający 172 dostosowany do współpracy z dopełniającymi wybraniami 132 we wsporniku 130. Człon sprzęgający 172 ma postać odcinka kształtownika o przekroju w kształcie litery V, dostosowanym do sprzężenia z parą wzajemnie rozbieżnych wybrań 132 wykonanych we wsporniku 130. Drugą częścią łącznika 170 jest skierowany do dołu człon mocujący174 przeznaczony do rozłączalnego sprzężenia z uchwytami 70. Wsporniki 130 i/lub łączniki 170 korzystnie przebiegają zasadniczo na całej szerokości płyty okładzinowej. Gdy łączniki 170 są już na miejscu we wspornikach 130, końce wsporników 130 można zagiąć lub zamknąć, aby uniemożliwić wyślizgiwanie się łączników 170.

W celu zamontowania jej płyta okładzinowa 100 jest po prostu opuszczana na różne uchwyty70, jak to pokazano wyraźniej na fig. 6. W jednym przykładzie wykonania na górnej krawędzi już zamontowanej płyty okładzinowej może być umieszczone szczeliwo tak, że płyta okładzinowa, która

PL 193 826 B1 ma być zamontowana, jest podnoszona na uchwyty 70 bezpośrednio powyżej i opuszczana do styku ze szczeliwem. Zapewnia to zamontowanie płyty okładzinowej równolegle do płyty okładzinowej usytuowanej bezpośrednio poniżej. Jak pokazano na fig. 6, sprężyste części 74, 76, które są odkształcalne, są przeznaczone do oparcia się o wspornik 130 lub okładzinową płytę 100na zewnętrznej stronie i łącznik 170 na wewnętrznej stronie. Uchwyt 70 i sprężyste części 74, 76 są przeznaczone do trzymania i wspierania płyty okładzinowej, ale umożliwiają ograniczony ruch płyty okładzinowej 100 względem okładanej powierzchni. Korzystnie nie ma żadnego kontaktu pomiędzy uchwytem 70 a wspornikiem 130 lub łącznikiem 170, chyba, że poprzez sprężyste części 74, 76. Dzięki temu płyta okładzinowa może pływać na uchwytach, gdyż nie ma żadnego oparcia sztywnego korpusu 72 na łączniku 170 lub wsporniku 130.

Korzystny przykład wykonania sprężystej części 74 i 76, pokazany na fig. 6, polega na przemieszczeniu tych części w kierunku ładowania okładzinowej płyty 100 na uchwyty 70. Konfiguracja taka pozwala, by płyta okładzinowa przemieszczała się w kierunku równoległym do powierzchni okładanej. Przez działanie obciążenia płyty okładzinowej na sprężystych częściach 74, 76 płyta okładzinowa jest utrzymywana w swym nowym położeniu.

Taka konstrukcja ma kilka zalet. Po pierwsze, umożliwia ona niewielką zmianę położenia płyty okładzinowej 100, aby umożliwić niewielkie przestawienie systemu płyt okładzinowych. Ponadto, sprężyste części 74, 76 działają jak amortyzator wstrząsów płyty okładzinowej. Dla wyjaśnienia, na zewnątrz budynku płyty okładzinowe 100 mogą być narażone na duży wiatr, deszcz i inne siły naturalne. Płyty okładzinowe 100 będą poruszać się na skutek tych sił naturalnych. Jeżeli płyta okładzinowa100 jest sztywno dołączona do uchwytów 70, każde wygięcie płyty okładzinowej może spowodować uszkodzenie. Dzięki zastosowanym sprężystym częściom 74, 76 pomiędzy uchwytami 70 a płytą okładzinową 100 ruch drgający płyty okładzinowej w kierunku do i od powierzchni może zostać ukryty, albo też ruch w płaszczyźnie płyty jest nieco tłumiony przez te sprężyste części 74, 76, co zmniejsza możliwość uszkodzenia płyty okładzinowej. Jak wspomniano powyżej, wsporniki 130 i łączniki 170, które przebiegają przez całą szerokość płyty okładzinowej, zmniejszają również wyginanie się płyty okładzinowej na miejscu.

Konstrukcja ta umożliwia również ruch płyty 100 na miejscu w ograniczonym stopniu oraz względem okładanej powierzchni na uchwytach 70, aby zlikwidować ewentualne naprężenia wewnętrzne działające na płytę.

W korzystnym przykładzie wykonania najwyższy łącznik 170 każdej płyty okładzinowej zawiera dodatkowe przedłużenie 180. To przedłużenie 180 jest przeznaczone do mocowania do łat 20 poprzez wzmocnioną włóknami cementową płytę 40. To przedłużenie 180 służy kilku celom. Po pierwsze, jest ono wykorzystywane do zapewnienia dodatkowego podparcia płyty okładzinowej i właściwego usytuowania oraz zamocowania płyty okładzinowej 100 na listwach 20. Tworzy ono również poziomą część 190 oblachowania, by zasadniczo uszczelnić szczelinę pomiędzy pionowo sąsiednimi płytami okładzinowymi, jak pokazano na fig. 6.

Gdy płyta okładzinowa jest w przybliżeniu na miejscu, oblachowanie pionowe i poziome można umieścić pomiędzy właśnie zamontowaną płytą okładzinową a otaczającymi płytami. Oblachowanie to zmniejsza dostawanie się wody za płytę okładzinową i pomaga w zatrzymaniu wchodzenia robactwa w przestrzeń pomiędzy wodoodporną warstwą 30 z cementu wzmocnionego włóknami a płytami okładzinowymi 100. Ponieważ można wyregulować położenie płyty okładzinowej 100 przed mocowaniem przedłużenia 180, możliwe jest mechaniczne uszczelnianie lub blachowanie różnych połączeń pomiędzy płytami okładzinowymi.

W konwencjonalnych systemach okładzinowych używane są szczeliwa lub uszczelki, które mogą po kilku latach narażenia na działanie żywiołów ulec degradacji lub zawodzić. W przypadku rozwiązania według wynalazku, ponieważ płyta okładzinowa może być poruszana na uchwycie 70 aż do zamocowania przez pionowe przedłużenie 180, możliwe jest manipulowanie położeniem płyty tak, że opiera się ona o mechaniczne blachowanie, przez co jest utworzona długotrwała zapora przed robactwem i wilgocią, która nie ulega rozkładowi jak konwencjonalne szczeliwa lub uszczelki.

Jak to pokazano dokładniej na fig. 3, korzystne jest również to, że płyty okładzinowe 100 są montowane z przestawieniem względem wodoodpornych płyt 40 z cementu wzmocnionego włóknami.

Przez przestawienie połączeń płyt okładzinowych 100 względem płyt 40 przechodzenie wody zarówno przez płyty okładzinowe 100 jak i przez płyty 40 z cementu wzmocnionego włóknami do stalowych oczepów 10 i łat 20 jest utrudnione.

PL 193 826 B1

W przedstawionym przykładzie wykonania wsporniki 130i łączniki 170 przebiegają zasadniczo poziomo. Wsporniki i łączniki mogą być również umieszczone pionowo lub ukośnie, by wspierać płyty okładzinowe 100.

Ponadto w przedstawionych przykładach wykonania zarówno wspornik 130 jak i łącznik 170 przebiegają zasadniczo na całej szerokości okładzinowej płyty 100. Alternatywnie, płyta okładzinowa100 może zawierać wiele wsporników przebiegających tylko na części płyty okładzinowej, albo nawet oddzielne wsporniki, z których każdy jest umieszczony tak, aby rozłączalnie sprzęgał się z dopasowaną liczbą uchwytów 70 poprzez odpowiednie łączniki 170.

W innym przykładzie wykonania łącznik 170 może przebiegać zasadniczo na całej szerokości okładzinowej płyty 100 i sprzęgać się z wieloma zasadniczo współliniowymi wspornikami rozmieszczonymi w poprzek płyty okładzinowej.

Albo przed, albo po zamontowaniu płyt okładzinowych mogą być one malowane lub pokrywane określonym żądanym wykończeniem. Korzystnie, płyty okładzinowe są wykonane z cementu wzmocnionego włóknami. Płyty okładzinowe z cementu wzmocnionego włóknami pozwalają na większy zakres wykończeń niż konwencjonalne, drewniane lub metalowe, płyty okładzinowe.

Claims (14)

1. Zestaw do mocowania płyt okładzinowych, mający co najmniej jeden wspornik mocowalny do wewnętrznej powierzchni płyty okładzinowej oraz co najmniej jeden łącznik posiadający człon sprzęgający o kształcie dopełniającym względem kształtu rozłącznie sprzęgalnego z nim członu jednego ze wsporników i posiadający człon mocujący mocowalny rozłącznie do okładanej powierzchni, znamienny tym, że człon sprzęgający (172) każdego łącznika (170) ma postać odcinka kształtownika o przekroju w kształcie litery V, natomiast sprzęgalny z nim człon wspornika (130) ma parę skierowanych do wewnątrz, wzajemnie rozbieżnych wybrań (132), przy czym człon sprzęgający (172) łącznika (170) i człon wspornika (130) poprzez swą parę wybrań (132), są suwliwie sprzęgalne ze sobą.

2. Zestaw według zastrz. 1, znamienny tym, że każdy wspornik (130) ma płytę wspierającą o małej grubości, mocowaną do wewnętrznej powierzchni (120) płyty okładzinowej (100).

3. Zestaw według zastrz. 2, znamienny tym, że płyta wspierająca ma wymiary powierzchni zbliżone do wymiarów całej wewnętrznej powierzchni płyty okładzinowej (100).

4. Zestaw według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że każdy wspornik (130) ma listwę rozciągającą się, w przybliżeniu, na całą szerokość płyty okładzinowej (100).

5. Zestaw według zastrz. 1, znamienny tym, że każdy człon mocujący (174) łącznika (170) posiada przebiegający do dołu zaczep stanowiący element rozłączalnego połączenia łącznika (170) z okładaną powierzchnią.

6. Zestaw według zastrz. 1, znamienny tym, że co najmniej jeden łącznik (170) ma przedłużenie (180) stanowiące trwałe połączenie łącznika (170) z okładaną powierzchnią.

7. Zestaw według zastrz. 1 albo 5 albo 6, znamienny tym, że co najmniej jeden łącznik (170) jest rozłączalnie sprzężony z uchwytem (70) mocowalnym do okładanej powierzchni, przy czym każdy uchwyt (70) ma wybranie dla łącznika (170).

8. Zestaw według zastrz. 1, znamienny tym, że pomiędzy płytą okładzinową (100) a okładaną powierzchnią ma co najmniej jeden sprężysty uchwyt (70).

9. Zestaw według zastrz. 8, znamienny tym, że sprężysty uchwyt (70) ma sztywny korpus (72) mocowalny do okładanej powierzchni, posiadający zewnętrzną sprężystą część (76) przylegającą do wspornika (130) oraz wewnętrzną sprężystą część (74) przylegającą do członu mocującego (174) łącznika (170).

10. Zestaw według zastrz. 8, znamienny tym, że sprężysty uchwyt (70) ma sztywny korpus (72) mocowalny do okładanej powierzchni, posiadający zewnętrzną sprężystą część (76) przylegającą do płyty okładzinowej (100) oraz wewnętrzną sprężystą część (74) przylegającą do członu mocującego (174) łącznika (170).

11. Zestaw według zastrz. 9 albo 10, znamienny tym, że sprężyste części (74, 76), wewnętrzna i zewnętrzna, są przesunięte na korpusach (72) w kierunku obciążenia płyty okładzinowej (100).

12. Zestaw według zastrz. 1 albo 2, albo 9, albo 10, znamienny tym, że każdy wspornik (130) jest mocowalny do płyty okładzinowej (100) przez wiele oddzielnych elementów złącznych (240) usyPL 193 826 B1 tuowanych na szerokości płyty okładzinowej (100) i częściowo umieszczonych wewnątrz tej płyty (100).

13. Zestaw według zastrz. 1 albo 2, albo 9, albo 10, znamienny tym, że wsporniki (130) są mocowalne do płyty okładzinowej (100) z cementu wzmocnionego włóknami.

14. Zestaw według zastrz. 1, znamienny tym, że każdy wspornik (130) i każdy łącznik (170) przebiegają, w przybliżeniu, poziomo.