PL190718B1

PL190718B1 - Zestaw nośnika z ampułkami, stosowany przy wytwarzaniu wstępnie wypełnianych ampułek i sposób wytwarzania wstępnie wypełnianych ampułek z zastosowaniem zestawu nośnika z ampułkami

Info

Publication number: PL190718B1
Application number: PL98372064A
Authority: PL
Inventors: Mikael Forsberg; Birger Hjertman
Original assignee: Pharmacia & Upjohn Ab
Priority date: 1997-09-23
Filing date: 1998-09-22
Publication date: 2005-12-30
Also published as: HUP0004930A2; AU766989B2; CN1271293A; CN1935280A; CN1254281C; US6807797B2; EP1019120B1; HU223451B1; BR9815372A; CA2591106A1; ES2594587T3; JP4323717B2; AU738005B2; KR100567471B1; EP1019120A1; PL339489A1; TW403666B; BR9816191B1; WO1999015215A1; US20010008962A1

Abstract

1. Zestaw nosnika z ampulkami, sto- sowany przy wytwarzaniu wstepnie wy- pelnianych ampulek, przy czym korpus nosnika zawiera przynajmniej jedno gniazdo na ampulke, wyznaczajace kanal dla osiowego wkladania i promieniowego utrzymywania ampulki, zas umieszczona w gniezdzie ampulka zawiera pojemnik, którego górny koniec i dolny koniec wy- znaczaja miedzy soba os ampulki, przy czym przynajmniej przy koncu przednim pojemnika znajduje sie otwór, znamienny tym, ze kazdy kanal (53, 71) korpusu no- snika (50, 70) ma postac wneki, której sciany wzdluz osi ampulki (20) maja wy- sokosc przynajmniej taka sama jak wyso- kosc ampulki (20), przy czym sciany tej wneki sa zasadniczo ciagle wokól osi i wzdluz wysokosci pojemnika ampul- lki (20). FIG.5F PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest zestaw nośnika z ampułkami, stosowany przy wytwarzaniu wstępnie wypełnianych ampułek i sposób wytwarzania wstępnie wypełnianych ampułek z zastosowaniem zestawu nośnika z ampułkami.

Ze stanu techniki są znane ampułki wstępnie wypełniane różnymi składnikami, wytwarzane do różnych celów. Reprezentatywnym przykładem są wstępnie wypełniane ampułki na lekarstwa albo środki medyczne, na które nakłada się poważne wymagania jeżeli chodzi 0 integralność, uszczelnienie, jałowość, czystość, ilości, sztywność itp. Ampułki mogą być zwykłymi ampułkami przełamywalnymi, uszczelnionymi fiolkami itd. Bardziej dopracowane typy ampułek mają nałożone dodatkowe wymagania, na przykład ampułki typu strzykawkowego mają nałożone dodatkowe wymagania odnośnie tarcia, uszczelnienia tłoka oraz uszczelnienia końca przedniego, zaś ampułki dwu- lub wielokomorowe dodatkowo wymagają stosowania otwieralnych uszczelnień pomiędzy komorami oraz układów do mieszania albo podawania sekwencyjnego. Wymagania jakościowe i tolerancyjne każdego produktu przekładają się na odpowiednie problemy związane z występowaniem wielu części składowych i etapów produkcji z pośrednim sterowaniem. Części składowe ampułek mogą być źródłem zanieczyszczeń, na przykład gdy cząsteczki szkła, gumy albo aluminium są uwalniane z ampułek, uszczelnień albo zatyczek. Większość etapów produkcji trzeba przeprowadzać w strefie czystej albo nawet sterylnej z wyjątkiem pewnych etapów początkowych i końcowych. Zastosowanie w środowiskach jałowych operatorów jest trudne, a produkcja w pełni zmechanizowana staje się skomplikowana w przypadku występowania dużej ilości etapów i części składowych. Masowa obróbka części składowych jest prosta, ale zwykłe wiąże się z uszkodzeniem lub zniszczeniem części składowych, natomiast obróbka pojedyncza komplikuje oprzyrządowanie i zmniejsza przerób. Zastosowanie kaset albo nośników na liczne części składowe stanowi przykład wyboru pomiędzy krańcowymi alternatywami. Gdy ampułki mają zawierać składnik liofilizowany wówczas są na nie nakładane dalsze wymaganiaia, gdyż sprzęt stosowany w etapach, takich jak zamykanie ampułek, musi być wprowadzony do wnętrza komory mrożąco-suszącej i powinien zapewnić np. przenoszenie pary i jednolitą wymianę cieplną i powinien być dostosowany do zachodzących zmian temperatury i ciśnienia. Ampułki typu strzykawkowego ogólnie dają ograniczony dostęp do wnętrza,jako iż mają otwory dostosowane do przymocowania tłoków i igły a zmiany temperatury i ciśnienia mogą przemieścić włożone tłoki. Ampułki wielokomorowe mogą wymagać obracania i dwukierunkowego dostępu, a dodatkowe cechy konstrukcyjne, takie jak obejścia, komplikują manipulację takimi ampułkami. Typowa dwukomorowa ampułka typu strzykawki i sposób automatycznego wytwarzania takich wstępnie wypełnianych ampułek przedstawiony jest w publikacjach Neue Verpackung, nr 3, 1988, s. 50-52; Druga Made in Germany, Vol. 30, str. 136-140 (1987); Pharm, Ind. 46, nr 10, 1984, s. 1045-1048 oraz Pharm. Ind., nr 3 (1984) s. 317-318. Ampułka typu strzykawkowego jest urządzeniem dwukomorowym z przednim otworem typu butelkowego dla przymocowania igły, dwoma tłokami i obejściem typu zewnętrznego dla zmieszania proszku liofilizowanego w przedniej komorze z płynem odtwarzającym w komorze tylnej. Opisany sposób wytwarzania takich ampułek obejmuje główne etapy przemywania i silikonizacji tulei strzykawki, wkładania licznych tulei na tace przenośnikowe, sterylizacji, wprowadzania środkowego tłoka przez tylny koniec tulei, obracania tac do góry dnem, wprowadzania roztworu proszku przez otwór przedni, liofilizacji do suchego proszku, zamykania przedniego otworu w trakcie liofilizacji komory, obracania tac, wprowadzania płynu odtwarzającego przez tylny koniec tulei, wkładania tylnego tłoka, usuwania produktów z tac oraz ostatecznej kontroli i pakowania. Ten znany sposób wykazuje większość ogólnych wad nakreślonych powyżej, i jest ograniczony do swoistego obrabianego produktu typu ampułki, np. przez wymaganie co do specjalnego układu zamykającego i przez osadzenie tulei na zewnątrz obejścia ampułki.

190 718

Opis patentowy USA nr 5,435,076 przedstawia konstrukcję ampułki typu strzykawki dwukomorowej o zmniejszonych wymaganiach dotyczących przymocowania i utrzymywania struktur na ampułce. W przedstawionych przykładowych wykonaniach, środkowa tuleja otoczona jest przez rękaw, przebiegający od przedniego otworu do tylnego końca tulei, przez co stają się zbędne struktury mocujące na samej tulei. Zastosowanie rękawa umożliwia zamocowanie uszczelniacza w położeniu uszczelnienia i wyeliminowania potrzeby oddzielnego zatykania. Przy końcu tylnym można przymocować do części rękawa uchwyt, tłok albo mechanizm dostarczający. Pomimo prostoty konstrukcji tulei, uszczelniacz i rękaw można w razie potrzeby połączyć w jeden składnik zamknięcia, pozwalający na uszczelnienie w wyniku prostego ruchu osiowego, również w komorze liofilizacyjnej. Zastosowany rękaw chroni również środkową tuleję i np. obudowę przed uszkodzeniem, a także chroni resztki tulei przed rozprzestrzenieniem się na inne produkty albo na samą instalację.

Celem wynalazku jest opracowanie uproszczonej konstrukcji zestawu nośnika z wstępnie wypełnionymi ampułkami, korzystnie dwu- lub wielokomorowymi, zwłaszcza typu strzykawki, lepiej dostosowanego do wymagań i pozwalającego na uniknięcie wyżej opisanych problemów, dającego się łatwo dostosować do odmian produktu, nadającego się do wysoce zautomatyzowanej produkcji i do zastosowania z etapami liofilizacji. Następnym celem jest opracowanie sposobu wytwarzania ampułek z wykorzystaniem takiego nośnika, charakteryzującego się większą niezawodnością i bardziej powtarzalnymi rezultatami.

Zestaw nośnika z ampułkami, stosowany przy wytwarzaniu wstępnie wypełnianych ampułek, przy czym korpus nośnika zawiera przynajmniej jedno gniazdo na ampułkę, wyznaczające kanał dla osiowego wkładania i promieniowego utrzymywania ampułki, zaś umieszczona w gnieździe ampułka zawiera pojemnik, którego górny koniec i dolny koniec wyznaczają między sobą oś ampułki, przy czym przynajmniej przy końcu przednim pojemnika znajduje się otwór, według wynalazku charakteryzuje się tym, że każdy kanał korpusu nośnika ma postać wnęki, której ściany wzdłuż osi ampułki mają wysokość przynajmniej taką samą jak wysokość ampułki, przy czym ściany tej wnęki są zasadniczo ciągłe wokół osi i wzdłuż wysokości pojemnika ampułki.

Pojemnik ampułki korzystnie jest wybrany z grupy składającej się z rurki, naczynia, worka, fiolki, kapsułki, karpułki, tulei strzykawkowej i ich połączeń.

Pojemnik korzystnie jest przynajmniej częściowo symetryczny i ma stały przekrój poprzeczny wokół osi symetrii.

Pojemnik korzystnie ma kształt rurki.

Ampułka korzystnie zawiera strzykawkową tuleję, mającą otwór przedni i otwór tylny.

Ampułka korzystnie jest zasadniczo walcowata.

Tuleja korzystnie jest typu dwu- lub wielokomorowego, i ma przynajmniej jeden zawór albo układ obejściowy.

Wnęka korzystnie utworzona jest jako wywiert w części korzystnie monolitowego korpusu nośnika.

Szerokość kanału korpusu nośnika korzystnie jest w przybliżeniu taka sama jak największa szerokość ampułki.

Profil przekroju poprzecznego kanału korpusu nośnika korzystnie jest zbliżony do profilu przekroju poprzecznego ampułki.

Kanał korpusu nośnika korzystnie ma długość przynajmniej odpowiadającą długości ampułki.

Kanał korzystnie jest dłuższy od długości ampułki.

Korpus nośnika korzystnie zawiera ograniczniki umieszczone w kanałach, przy końcu przednim ampułek.

Ograniczniki są umieszczone ciernie w kanałach.

Gniazdo koipusu nośnika korzystnie zawiera przynajmniej jeden zamek, przymocowany do korpusu nośnika i ograniczający osiowy ruch ampułki.

Zamek ma powierzchnię blokującą, wchodzącą do kanału gniazda korpusu nośnika przy końcu przednim i/lub tylnym ampułki.

Powierzchnia blokująca zamka pokrywa tylko częściowo przekrój poprzeczny kanału.

190 718

Powierzchnia blokująca zamka pokrywa tylko częściowo powierzchnię końcową ampułki.

Pojedynczy zamek ma powierzchnie blokujące, przeznaczone dla więcej niż jednego gniazda.

Powierzchnie blokujące znajdują się na przynajmniej jednym pręcie albo taśmie tworzącej zamek, rozciągającej się ponad więcej niż jednym kanałem korpusu nośnika.

Zamek jest przymocowany zdejmowalnie do korpusu nośnika.

Gniazdo koipusu nośnika zawiera dwa zamki z dystansownikiem o wysokości przynajmniej równej wysokości ampułki.

Wysokość dystansownika jest większa od wysokości ampułki.

Pomiędzy zamkami znajduje się ampułka i ogranicznik.

Korpus nośnika zawiera zamki, umieszczone ruchomo osiowo względem przynajmniej jednego kanału i mające część wchodzącą do kanału.

Zamek umieszczony jest przynajmniej przy górnym końcu korpusu nośnika.

Zamek ma postać blokady korpusu nośnika..

Zamek ma części, wchodzące przy mchu osiowym jednocześnie do kilku kanałów korpusu nośnika.

Korpus nośnika ma elementy naprowadzające dla ruchu osiowego zamka.

Każdy kanał koi-pusu nośnika jest wyposażony w indywidualne elementy naprowadzające.

Elementy naprowadzające mają postać wycięć i zawierają powierzchnię zatrzymującą dla ruchu osiowego zanika w kierunku kanału.

Elementy naprowadzające zawierają wycięcia w korpusie nośnika.

Wycięcia sięgają tylko na część głębokości kanału.

Nośnik zawiera odpowietrzające przewody przynajmniej pomiędzy przednim końcem ampułki a zewnętrzem nośnika.

Odpowietrzające przewody utworzone są jako wybrania w korpusie nośnika.

Zestaw nośnika z ampułkami, stosowany przy wytwarzaniu wstępnie wypełnianych ampułek, przy czym korpus nośnika zawiera przynajmniej jedno gniazdo na ampułkę, wyznaczające kanał dla osiowego wkładania i promieniowego utrzymywania ampułki, zaś umieszczona w gnieździe ampułka zawiera pojemnik, którego górny koniec i dolny koniec wyznaczają między sobą oś ampułki, przy czym przynajmniej przy przednim końcu pojemnika znajduje się otwór, według wynalazku charakteryzuje się tym, że długość każdego kanału koipusu nośnika jest większa niż wysokość ampułki, zaś część kanału poza ampułką zawiera wewnętrzną powierzchnię, usytuowaną wokół obwodu kanału koipusu nośnika.

Powierzchnia wewnętrzna wokół obwodu kanału jest ukształtowana ogólnie rurowo przynajmniej ponad częścią osiową kanału.

Powierzchnia wewnętrzna wokół obwodu kanału ma zasadniczo ten sam profil przekroju poprzecznego co część kanału zajęta przez ampułkę.

Przy wewnętrznej powierzchni wokół obwodu kanału jest umieszczony ogranicznik.

Ogranicznik jest umieszczony ciernie względem powierzchni wewnętrznej wokół obwodu kanału.

Ogranicznik jest umieszczony ponad przednim otworem ampułki.

Koipus nośnika ma kilka kanałów, z których każdy ma powierzchnię wewnętrzną.

Sposób wytwarzania wstępnie wypełnionych ampułek z zastosowaniem zestawu nośnika z ampułkami, przy czym korpus nośnika w tym zestawie zawiera przynajmniej jedno gniazdo wyznaczające kanał, utrzymujący ampułkę promieniowo, polegający na osiowym wkładaniu przynajmniej jednej ampułki do kanału w gnieździe, według wynalazku charakteryzuje się tym, że po włożeniu ampułek do kanałów korpusu nośnika, wypełnia się ampułki materiałem medycznym, następnie uszczelnia się otwory ampułek za pomocą ograniczników, po czym wyjmuje się ampułki z kanałów.

Ampułki wkłada się przez pierwszy koniec kanału korpusu nośnika i przez ten sam koniec kanału przeprowadza się dodatkową operację, wybraną z grupy, obejmującej wkładanie tłoka do pojemnika ampułki, wypełnianie pojemnika ampułki żądaną substancją, odparowywanie komponentu z pojemnika, wkładanie ogranicznika do kanału korpusu nośnika, usuwanie ampułki z kanału i kombinację tych operacji.

190 718

Przed etapami wkładania i wypełniania ampułki, pierwszy koniec kanału korpusu nośnika utrzymuje się w pozycji pionowej.

Jako pierwszy koniec kanału stosuje się górny koniec koipusu nośnika.

W etapie odparowywania przeprowadza się etap liofilizacji.

Z drugiego końca kanału przeprowadza się dodatkowy etap wybrany ze wspomnianej grupy operacji.

Przed przeprowadzeniem tego dodatkowego etapu wybranego ze wspomnianej grupy operacji, korpus nośnika obraca się górą w dół.

Pomiędzy wnętrzem ampułki a zewnętrzem koipusu nośnika przeprowadza się etap wymiany, wybrany z grupy obejmującej wymianę gazową, wymianę cieplną wymianę ciśnienia i ich połączenia.

Etap wymiany obejmuje etap wyjaławiania i/lub liofilizacji.

Po włożeniu ampułek do kanałów, przez ampułki przepuszcza się gaz.

W etapie wyjaławiania stosuje się gorący gaz wyjaławiający.

Ograniczniki wkłada się do kanałów korpusu nośnika do położenia spoczynkowego w relacji nieuszczelniającej względem otworów ampułek.

Po włożeniu ograniczników stosuje się etap przeprowadzania liofilizacji.

Ograniczniki przesuwa się w kanałach korpusu nośnika z położenia spoczynkowego do uszczelniającego kontaktu z otworami ampułek.

Ograniczniki utrzymuje się w położeniu spoczynkowym poprzez tarcie pomiędzy ogranicznikami a ściankami wewnętrznymi kanałów korpusu nośnika.

Ograniczniki zabezpiecza się za pomocą nakrywki.

Przed etapem zabezpieczania stosuje się etap wyjmowania ampułek z kanałów korpusu nośnika.

Nośnik ampułek według wynalazku wykazuje znaczące zalety w wytwarzaniu wstępnie wypełnianych ampułek. Nośnik można zastosować w większości etapów produkcyjnych, zmniejszając obróbkę masową i odpowiednie ryzyko uszkodzenia ampułek. Nośnik zawiera jeden bądź wiele kanałów na pojedyncze ampułki. Kanały są utworzone jako jamy w korpusie nośnika i zasadniczo otaczają ampułkę, dając jej ochronę i zamknięcie zanieczyszczeń podobne do znanego rękawa. Jak się okazało, jama ułatwia jednorodne przenoszenie ciepła i osłonę przed promieniowaniem, co ma szczególne znaczenie w procesach liofilizacji. Jeżeli jest to pożądane, jamę można wykonać tak, by promieniowo wspierała ampułkę na znacznej długości a strukturę nośnika można wykonać np. przez oddzielacze tak, by dopasować ampułki o różnych długościach i szerokościach, tym samym zapewniając cenną różnorodność. Nośnik współdziała korzystnie z ampułkami o ogólnym opisanym kształcie walcowatym. Kanał dłuższy niż ampułka można zastosować w celu utrzymania uszczelniacza w dryfującym, a jednak ochranianym, położeniu ponad, ale współśrodkowo z otworem ampułki dla późniejszego indywidualnego wypośrodkowanego i naprowadzonego ruchu osiowego do położenia zamknięcia, co stanowi opcję o szczególnej wartości w etapie liofilizacji, dla umożliwienia przejścia pierwszej pary poza uszczelniacz a później zamknięcia in situ komory proszku. Gdy zastosuje się nośnik z ampułkami o walcowatym typie tulei i nieco za dużym uszczelniaczem, to istnieje korzystna możliwość wprowadzania ampułki do kanału od strony siedziska uszczelniacza nośnika, bez konieczności stosowania dodatkowych struktur naprowadzających. Górne i dolne powierzchnie blokujące, wystające do kanału można zastosować do ograniczenia osiowych ruchów ampułki. Oddzielenie powierzchni przynajmniej wysokości ampułki pozwala na osadzenie ampułki pomiędzy powierzchniami. Tym samym końce ampułki wykorzystuje się do osiowego mocowania, co czyni zbędnym wszelkie struktury pośrednie, takie jak kołnierze, wybrania, otwory butelkowate, obejścia itd., przez co nośnik jest kompatybilny z większością opisanych gładkich projektów ampułki. Dalsza zaleta polega na tym, że wszystkie siły przykładane do ampułki w czasie produkcji, takie jak wkładanie, wypełnianie, wprowadzanie tłoka, uszczelnianie i usuwanie, są w korzystnym kierunku osiowym, co znacząco zmniejsza ryzyko uszkodzenia ampułki i zanieczyszczenia instalacji. Jednak zastosowane zwalniane zamki mogą uczynić obie strony kanału dostępnymi zarówno dla bezpośrednich etapów produkcyjnych jak i dla etapów pośrednich, takich jak sondowanie i ważenie ampułki, zapewniając znaczną elastyczność w użyciu, szczególnie w połączeniu z układami nośnika obrotowego,

190 718 przydatnego w instalacjach do licznych typów ampułek albo ampułek typu wielokomorowego. Ruchome powierzchnie blokujące można uzupełnić powierzchniami zatrzymującymi, umocowanymi względem każdego kanału w celu dalszego zmniejszenia ryzyka niekorzystnego sprężania i nadmiernych sił, co ma znaczenie w przypadku, gdy nie można zagwarantować dokładnych tolerancji rozmiaru i podparcia.

Nośnik z ampułkami według wynalazku można wykorzystać do urządzeń albo układów ampułkowych w szerokim zakresie. Możliwe jest zastosowanie nośnika do wytwarzania ampułek jako takich, tj. pustych ampułek, np. dla późniejszego wypełniania albo do zastosowania jako komory mieszające albo przygotowujące, ale zaleca się zastosowanie wynalazku w połączeniu z wstępnie wypełnianymi ampułkami i ich metodami wytwarzania, tj. zawierającymi etapy wypełniania. Natura materiału wstępnie wypełniającego albo później wypełniającego ampułki nie jest krytyczna i powinna być rozumiana jako obejmująca gazy, ciecze i ciała stałe. Materiał może być proszkiem, np. proszkiem, ciastem albo tabletką. Materiał może być płynem takim jak ciecz, co obejmuje materiały zachowujące się jak ciecze, takie jak emulsje albo zawiesiny. Materiał może przechodzić przemiany, jak na przykład gdy ciało stałe się rozpuszcza albo roztwór ulega osuszeniu, co może zachodzić podczas wytwarzania albo jako ostateczny etap przygotowywania albo mieszania tuż przed użyciem. Natura zawartości będzie również rozumiana jako obejmująca środki medyczne w szerokim rozumieniu, na przykład składniki naturalne i płyny ustrojowe wstępnie wypełniające albo pobierane do pojemnika, choć najczęściej środek medyczny jest przygotowywany w fabryce.

Wynalazek może ułatwić rozwiązanie wiele problemów występujących w przypadku stosowania wrażliwych składników, podlegających degradacji albo denaturacji pod naprężeniem mechanicznym, takim jak wysokie siły rwące. Tego typu związki o dużej masie cząsteczkowej mogą stanowić hormony o dużej masie cząsteczkowej, na przykład hormony wzrostu albo prostaglandyny. Wynalazek może również ułatwić rozwiązanie różnych problemów, występujących w przypadku stosowania środka medycznego wymagającego liofilizacji dla wytworzenia albo przygotowania tuż przed infuzją, zwykle mieszania dwóch albo więcej składników, które wszystkie mogą być płynne albo stałe, na przykład gdy w rozpuszczalniku rozpuszcza się proszek liofilizowany, taki jak hormony albo prostaglandyny.

Zestaw nośnika z ampułkami według wynalazku ma na celu ułatwienie i polepszenie wytwarzania i jakości wstępnie wypełnianych ampułek. Nośnik ten można zastosować dla dowolnych opisanych typów ampułki, choć korzyści uzyskuje się przy zastosowaniu ampułek· o określonych zalecanych cechach. Ogólnie, można powiedzieć, iż nośnik zawiera jedno bądź kilka siedzisk dla ampułek, w których znajduje się kanał dla osiowego wkładania i promieniowego utrzymania ampułki. Używany tutaj termin „nośnik” należy rozumieć jako oznaczający urządzenie przystosowane do przenoszenia przynajmniej jednej, a korzystnie kilku ampułek i dostosowane do obsługi jako jednostka w instalacji produkcyjnej. Nośnik może być monolityczny ale korzystnie jest agregatem składników, obsługiwanym jako jednostka. Nośnik może zawierać cechy pomocnicze, tj. cechy dotyczące nośnika jako takiego, np. ułatwiania jego obsługi w procesie, takie jak szczegóły dostosowane do mechanicznego zacisku, obracania i transportu jak również zespół ułatwiający zestawianie, rozkładanie i czyszczenie. Tam gdzie znajduje to zastosowanie, „górna” i „dolna” strona nośnika będzie uważana za stronę odpowiednio przy przednim i tylnym końcu ampułki, włożonej do nośnika.

Nośnik zawiera przynajmniej jedno „siedzisko” dla każdej przenoszonej ampułki, tj. jedno lub korzystnie kilka siedzisk, przystosowanych do pojedynczych ampułek, takich jak zespół indywidualnego zatrzymania i manipulacji. Korzystnie każde siedzisko jest przystosowane do przyjmowania tylko jednej ampułki.

Siedzisko zawiera przynajmniej kanał dla ampułki, przystosowany do umożliwienia osiowego wkładania i promieniowego utrzymania ampułki. Kanał może na przykład zawierać jedną lub kilka płyt albo innych struktur oddzielających, zapewniających promieniowe podparcie ampułki przy nieciągłych położeniach wzdłuż jej osi. Zaleca się jednak, by kanał zawierał jamę w sensie komory, otaczającej ampułkę na znacznej długości a najkorzystniej na jej całej długości. Jama może być na przykład ukształtowana jako „nawierć” w monolitycznej części korpusu nośnika.

190 718

Siedzisko może również zawierać jeden bądź wiele zamków, oznaczających dowolną strukturę do utrzymywania ampułki w kierunku osiowym. Zamek może zaciskać ampułkę w dowolnej części, np. części pośredniej, i zapobiegać ruchowi w obu kierunkach osiowych. Zaleca się jednak, by zamek działał jako powierzchnia zatrzymująca przy końcu ampułki, tym samym zapobiegając ruchowi ampułki w jednym kierunku. Zaleca się, by w nośniku były umieszczone dwa zamki, jeden w każdym końcu kanału, korzystnie w odległości odpowiadającej przynajmniej jednej wysokości ampułki albo możliwie w większej odległości.

Zaleca się ponadto, by przynajmniej jeden, a korzystnie wszystkie zamki były umieszczone w sposób uwalnialny w celu umożliwienia dostępu dla wkładania i wyjmowania ampułki. Siedzisko może ponadto zawierać elementy pomocnicze, takie jak struktury naprowadzające dla narzędzi, elementy ustalające położenie uszczelniacza, kanały odpowietrzające dla gazów itp.

Konstrukcyjnie, nośnik może być korzystnie zbudowany jako część pośrednia korpusu, obejmująca większość wysokości ampułki i długości kanału, górna część głowicowa z np. górnym zamkiem i pomocniczymi szczegółami oraz dolna część stopowa z np. dolnym zamkiem i możliwymi szczegółami pomocniczymi. Wysokość części korpusowej może być dostosowana do długości obrabianych ampułek. Część korpusu może być strukturą typu ramowego, np. dwiema albo więcej płytami z otworami, tworzącymi kanały, przy czym płyty są oddzielone oddzielaczami i możliwie ścianami w celu zamknięcia ramy. Taka struktura otwarta może być lekka i łatwo dostosowywalna do różnych długości ampułek. Zaleca się jednak, by część korpusu była utworzona jako struktura jednolita, korzystnie monolityczna, w której kanały utworzone są jako podłużne jamy, np. nawierty, przynajmniej częściowo otwarte przy górnych i dolnych końcach części korpusu nośnika. Taka jednolita struktura ułatwia umieszczanie jamy otaczającej ampułkę. Korzystnie jama ma przynajmniej tę samą wysokość, co długość ampułki.

Ogólnie zaleca się, by długość kanału przynajmniej odpowiadała długości ampułki, tak aby nie odsłaniała żadnego jej końca przy obróbce nośnika, ale zaleca się, by kanał był dłuższy, w szczególności przy górnym końcu w celu przynajmniej utrzymywania, ale korzystnie również otaczania uszczelniacza w położeniu nieuszczelniającym względem otworu ampułki, np. dla dociśnięcia uszczelniacza do położenia uszczelniającego a korzystnie również w celu umożliwienia liofilizacji. Jak wiadomo, uszczelniacz może być w położeniu częściowo włożonym w otwór, jak w przypadku gdy kanały pary umieszczone są w uszczelniaczu albo w ampułce, ale korzystnie położenie uszczelniacza jest wysunięte dalej do przodu i spoczywa on jedynie na krawędzi otworu, zaś najkorzystniej położenie uszczelniacza jest wysunięte jeszcze dalej do przodu w położeniu dryfującym ponad i bez styczności z otworem ampułki, np. w celu umożliwienia dobrego połączenia gazowego nawet w prostych strukturach ampułki i uszczelniacza, co realizuje się dzięki zastosowaniu kanału do utrzymywania uszczelniacza. Szerokość kanału przy punktach podparcia dla ampułek wynosi korzystnie mniej więcej tyle samo, co największa szerokość ampułki, pozwalając na pewien dodatkowy luz albo tolerancję. Podobnie, profil przekroju poprzecznego kanału jest korzystnie mniej więcej współbieżny z profilem przekroju poprzecznego ampułki, możliwie z pewnym odchyleniem, np. w celu umożliwienia przejścia wystającej struktury, takiej jak zewnętrzne obejście. Zaleca się, by kanał miał zasadniczo stały przekrój poprzeczny przynajmniej wzdłuż wysokości ampułki i korzystnie aby profil przekroju poprzecznego albo obwód tworzył zamkniętą pętlę. Gdy kanał jest dłuższy od długości ampułki wówczas zaleca się, by również długość kanału dodatkowego zasadniczo miała tę sama szerokość i profil, co pozwala na osiowe przemieszczenie w niej ampułki. Zgodnie z tym, choć uszczelniacz może być utrzymywany w tej części kanału przez występy do kanału, to zaleca się, by uszczelniacz był utrzymywany przez tarcie względem ścian kanału, i dlatego uszczelniacz korzystnie powinien mieć większe rozmiary.

Sposób zastosowania nośników wynika z podanego opisu konstrukcyjnego. Zapewniona różnorodność i elastyczność umożliwia przeprowadzenie licznych procedur produkcyjnych, zarówno procedur konwencjonalnych jak i ulepszeń według wynalazku. Ogólnie zalecany sposób zastosowania obejmuje etapy wkładania ampułki do kanału, wypełniania materiałem ampułki, uszczelniania otworu ampułki uszczelniaczem oraz usuwania ampułki z kanału.

190 718

Zaletą nośnika z ampułkami według wynalazku jest możliwość przeprowadzania licznych etapów z każdej strony nośnika. Możliwość wsparcia ampułek przy ich końcach umożliwia włożenie ampułek z jednego końca nośnika, korzystnie górnego i pionowego końca, oraz przeprowadzenie wypełniania przez ten sam koniec, korzystnie bez obracania ampułek albo nośnika. Możliwe jest również włożenie uszczelniacza z tego samego końca, opcjonalnie przeprowadzenie etapu liofilizacji w tym samym położeniu, oraz przeprowadzenie etapu rzeczywistego uszczelniania przez dociśnięcie z tego samego końca kanału oraz, jeżeli znajduje to zastosowanie, usunięcie ampułki przez czynności odwrotne do czynności przy wkładaniu ampułki. Etapy te mogą kończyć operacje wypełniania dla ampułki typu jednokomorowego, np. butelki, fiolki albo strzykawki jednokomorowej. Jednak druga strona nośnika i końce kanałów są dostępne dla etapów pomocniczych albo dodatkowych. Na przykład, gdy wytwarza się wstępnie wypełniane ampułki dwu- lub wielokomorowe, bez początkowej ścianki oddzielającej komory, to można najpierw włożyć tłok pośredni w celu wytworzenia dwóch komór. Można to uczynić od strony przedniego albo górnego końca ampułki jednokomorowej, albo z drugiego końca nośnika w przypadku dowolnego projektu tulei. Po zakończeniu wyżej opisanych operacji wypełniania dla pierwszej komory, uszczelnione z przodu ampułki można obrócić do góiy dnem, korzystnie z zamkami umieszczonymi przy tym końcu, i podobną operację wypełniania można przeprowadzić z drugiego końca, możliwie kończąc ją włożeniem tylnego tłoka w obudowę ampułki. Ta procedura wypełniania z różnych końców ma szczególną wartość, gdy nie można pozwolić na zetknięcie składników nawet w ilościach śladowych w czasie wytwarzania, albo gdy drugi składnik nie może być obecny w pierwszym zestawie etapów wytwarzania, tak jak w przypadku płynu wrażliwego na ciśnienie w czasie liofilizacji albo sterylizacji. Bez takich ograniczeń, nośnik według wynalazku pozwala na wypełnienie kilku komór z tego samego końca, niezależnie czy z pierwszego czy z drugiego końca, co jest korzystne przy wytwarzaniu wstępnie wypełnianych ampułek wielokomorowych.

Korzystne jest zastosowanie nośnika w procedurach, wykorzystujących etap wymiany gazowej pomiędzy wnętrzem ampułki a otoczeniem, ponieważ możliwe jest jednoczesne chronienie ampułek i zapewnienie kanałów gazowych. Korzystne jest również zastosowanie nośnika w etapach sposobu, obejmujących przenoszenie ciepła, między innymi z uwagi na dogodne przenoszenie ciepła i właściwości wyrównujące ciepło nośnika. Ponadto dogodne jest zastosowanie nośnika według wynalazku w połączeniu z procedurami, wykorzystującymi zmiany ciśnienia, między innymi z uwagi na to, że wyżej wspomniane kanały gazowe służą do umożliwienia koniecznych adaptacji ciśnienia, a elastyczność wypełniania umożliwia opóźnienie wprowadzania materiału wrażliwego na ciśnienie, np. materiału poruszającego się, rozprężającego albo kondensującego przy różnicach ciśnień, albo materiału ulegającego zniszczeniu w pewnych warunkach ciśnienia albo temperatuiy. Typowymi etapami produkcyjnymi, których dotyczą te problemy w połączeniu ze środkami medycznymi są sterylizacja i liofilizacja.

Zalecane użycie polega na przejściu gazu przez ampułki typu rurkowatego, takie jak tuleje, z jednego końca do drugiego, co ułatwione jest przez stosowanie nośnika, który ma przynajmniej częściowo odsłonięte końce ampułki. Korzystnie, kanały nośnika w takim etapie są zasadniczo nie zakryte, np. bez uszczelniaczy. Gaz może przechodzić przez ampułki dla dowolnego celu, takiego jak płukanie, suszenie itp., ale zalecanym zastosowaniem jest sterylizacja gazowa ampułek. Gaz może działać chemicznie, ale zaleca się zastosowanie gorącego gazu, wykorzystującego zalety przenoszenia ciepła przez nośnik, jak to opisano, np. jak w wyjaławianiu piecowym z zastosowanym krążeniem gorącego gazu.

Inną zaletą wynalazku jest możliwość osadzania uszczelniacza w położeniu dryfującym ponad otworem ampułki, ponieważ ułatwia to naprowadzane i chronione zachodzenie uszczelniacza przez, na przykład prosty ruch osiowy pomiędzy uszczelniaczem a ampułką i ponieważ możliwe jest przeprowadzenie etapów procesu pomiędzy wprowadzeniem uszczelniacza w położenie spoczynkowe a jego wejściem w otwór ampułki. Stąd korzystne jest zastosowanie nośnika według wynalazku w połączeniu z procedurami, obejmującymi dowolną taką operację, albo ogólnie etap uszczelniania z położenia spoczynkowego uszczelniacza. Typowym przykładem jest etap liofilizacji, w którym uszczelniacz może być włożony w położenie spoczynkowe i można przeprowadzić suszenie przez mrożenie, po którym następuje wejście

190 718 uszczelniacza, który to ostatni etap można łatwo przeprowadzić wewnątrz komory liofilizacyjnej z uwagi na prosty konieczny ruch osiowy uszczelniania.

Zaleca się również zastosowanie nośnika w procesach uszczelniania uszczelniaczem sprężystym, między innymi ponieważ taki uszczelniacz można łatwo utrzymywać w położeniu spoczynkowym z tarciem przez proste sprężenie, ponieważ sam taki uszczelniacz można wprowadzić w przynajmniej wstępne uszczelnienie, wystarczające dla większości etapów produkcyjnych i ponieważ można opóźnić jego zatkanie do etapu, gdy ampułki zostaną uwolnione z nośnika. Jak wskazano wcześniej, zalecany typ przykrycia jest typu rękawa, przebiegającym od przedniego do tylnego końca, który można nałożyć po dowolnych wyizolowanych etapach procesu.

Nośniki według wynalazku można zastosować w celu uzyskania dowolnych z wspomnianych korzyści, niezależnie od cech instalacji produkcyjnej. Nośniki można na przykład zastosować do ułatwienia ręcznej obsługi ampułek w różnych etapach, w zautomatyzowanych i zmechanizowanych układach instalacyjnych, w których manipulacja, transport i operacje przeprowadzone są przez zaprojektowane oprzyrządowanie.

Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony w przykładach wykonania na rysunku, na którym Pos. I przedstawia znaną ze stanu techniki dwukomorową, ampułkę z rękawem zewnętrznym, fig. 2 - przedni koniec nowego rozwiązania ampułki, fig. 3A - 3D - schematyczne przekroje poprzeczne przez pojedynczą ściankę tulei, przedstawiające różne kształty krawędzi otworu tulei ampułki z fig. 2, fig. 4 - schemat głównych etapów wytwarzania wstępnie wypełnianych dwukomorowych ampułek według fig. 2, fig. 5A - widok z góry zestawu korpusu nośnika według wynalazku, zaprojektowanego do ampułki według fig. 2, fig. 5B - widok od strony krótszego boku korpusu nośnika ampułki według fig. 2, fig. 5C - widok od strony dłuższego boku korpusu nośnika ampułki według fig. 2, fig. 5D - przekrój przez nośnik ampułki według fig. 2, fig. 5E - częściowe powiększenie pojedynczego otworu nośnika, fig. 5F - widok perspektywiczny korpusu nośnika ampułki według fig. 2, fig. 6A - widok z góry górnego zamka koipusu nośnika ampułki według fig 2, fig. 6B - widok z krótszego boku układu górnego zamka nośnika ampułki według fig. 2, fig. 6C - widok z dłuższego boku układu górnego zamka, współpracującego z korpusem nośnika ampułki z fig 2, fig. 6D - pojedynczy zamek dla kolumny kanałów korpusu nośnika ampułki z fig. 2, a fig. 7 - widok z góry alternatywnego rozwiązania korpusu nośnika ampułki z fig 2, mającego inny rozkład kanałów.

Pos. I przedstawiono znaną dwukomorową ampułkę, przedstawioną w opisie patentowym USA nr 5,435,076, mającą zewnętrzny rękaw 7 ogólnego typu, w położeniu przed osiowym przemieszczeniem części uszczelniającej i rękawa 7 ampułki do położenia uszczelniającego otwór tulei 1 strzykawki przed etapem liofilizacji. Tuleja 1 strzykawki ma szyjkę 2 z otworem przednim. W tuleję 1 strzykawki jest wsunięty tłok 3 do poziomu odpowiadającego spodowi obejścia 4 tulei 1, dzieląc tuleję 1 na przednią komorę 5 i tylną komorę 6. Tuleja 1, jest otoczona przez rękaw 7 mający mniej więcej tę samą długość co tuleja 1. Przedni koniec 8 rękawa 7, odpowiada szyjce 2 tulei 1 i przechodzi w górną część 9, mającą zewnętrzny gwint dla przymocowania obsady igły, oraz zakończoną wewnętrznym kołnierzem 10. Wewnątrz górnej części 9 umieszczony jest ogranicznik 11 z zewnętrznym kołnierzem 12. Wewnętrzny kołnierz 10 górnej części 7 rękawa 1 oraz zewnętrzny kołnierz 12 ogranicznika 11 są wzajemnie dopasowane w celu wyeliminowania możliwości mchu ogranicznika 11 do przodu względem rękawa 1. Ogranicznik 11 zawiera ponadto walcowatą część 13, dopasowaną z możliwością szczelnego wejścia do otworu szyjki 2 tulei 1, przy czym w tej walcowatej części 13 znajduje się jama 14, zamknięta cienką błoną 15 przebijaną igłą. Pomiędzy rękawem 7 a tuleją 1 jest pozostawiony odstęp 16 w celu umożliwienia ucieczki pary z otworu szyjki 2 w czasie liofilizacji. Przy tylnej części rękawa 7, jest umieszczony zespół mocujący 17, pozwalający na połączenie z zespołem uruchamiającym i zakotwiczenie rękawa 7 końcem tulei 1. Przednia komora 5 jest początkowo wypełniona roztworem 18, który ma ulec liofilizacji do stanu suchego. Otwór tulei 1 zostaje zamknięty przez przesunięcie rękawa 7 i ogranicznika 11 osiowo do tyłu, zaś do tylnej komory 6 wprowadza się (nie przedstawiony) rozpuszczalnik i wkłada się w nią tylny tłok w celu jej zamknięcia, po czym do tylnego końca ampułki przymocowuje się mechanizm uruchamiający.

190 718

Na figurze 2 przedstawiono projekt przedniego końca ampułki 20, przy czym pod innymi względami ta ampułka 20 może być podobna do projektu przedstawionego na fig. 1. Ampułka 20 zawiera część uszczelniającą typu ogranicznika 21, mającego kołnierz 22, walcowatą część 23 przeznaczoną do wkładania do otworu tulei, jamę 24, górną powierzchnię 25 ukształtowaną miseczkowato oraz wybranie 26, usytuowane z przodu kołnierza 22. Ampułka zawiera ponadto ogólnie walcowatą tuleję 27 i rękaw 28, przebiegający od przedniego końca ogranicznika 21 do tylnego końca tulei 27 i mający wewnętrzny kołnierz 29, współdziałający z kołnierzem 22 ogranicznika 21 oraz z wybraniem 26. Część walcowata 23 ogranicznika 21 jest włożona do otwartego przedniego końca tulei 27, ograniczonego płaską krawędzią. Kołnierz 22 spoczywa na płaskiej krawędzi otworu tulei 27, ale ma średnicę większa niż walcowata tuleja, przez co wystaje promieniowo poza zewnętrzne wymiary tulei 27 i przynajmniej częściowo zachodzi do odstępu pomiędzy tuleją 27 a rękawem 28. Jak również pokazano, kołnierz 22 ma większą średnicę niż średnica usytuowanej nad nim dowolnej struktury przytrzymującej, przez co na kołnierzu może oprzeć się, w trakcie osiowego ruchu do tyłu, może oprzeć się powierzchnia utrzymująca wewnętrznego kołnierza 29 rękawa 28. Wewnętrzny kołnierz 29 może stykać się z kołnierzem 22 dzięki mchowi do tyłu rękawa 28 również po włożeniu ogranicznika 21 do otworu tulei 27. Wybranie 26 ogranicznika 21 współdziała z wybrzuszeniem wewnętrznego kołnierza 29 rękawa 28 w celu utworzenia połączenia zatrzaskowego, które nie zapobiega ruchowi do tyłu rękawa 28 względem ogranicznika 21. Miseczkowaty kształt górnej powierzchni 25 ogranicznika 21, dodatkowo do jamy 24, powoduje dalsze ograniczenie koniecznej długości penetracji ostrego narzędzia albo igły przez środkową część ogranicznika 21. Tylne części ampułki 20 (nie przedstawione) mogą być wykonane tak jak na fig. 1, tj. z pośrednim tłokiem 3 dzielącym tuleję 27 na przednią komorę i tylną komorę, z tylnym tłokiem i zakotwiczeniem rękawa 28 do tylnego końca tulei 27, możliwie integralnie z mechanizmem uruchamiającym tylny tłok. Ampułkę według wynalazku można korzystnie zastosować w etapie liofilizacji, w którym kołnierz 22 ogranicznika jest ciernie utrzymywany ponad otworem tulei 27, nawet bez obecności rękawa 28, a odstęp pomiędzy tuleją 27 a rękawem 28 można pozostawić z innych przyczyn niż zapewnienie kanału dla ujścia pary, co było konieczne w stanie techniki.

Na figurach 3A do 3D przedstawiono schematycznie osiowe przekroje poprzeczne przez ściankę pojedynczej ampułki, dla zobrazowania możliwości stosowania różnych kształtów krawędzi otworu tulei 27. Na fig. 3A pokazana krawędź otworu tulei 27 jest prostokątna w przekroju poprzecznym i tworzy proste zakończenie ścianki ampułki. Ten kształt krawędzi otworu nie daje się łatwo wytworzyć bez pozostawienia zadziorów i nie jest optymalny pod względem wkładania do otworu tulei 27 ogranicznika 21, a ponadto pod względem bezpieczeństwa i wytrzymałości zakończenia tulei 27. Fig. 3B przedstawia krawędź otworu tulei 27, mającą w przekroju poprzecznym kształt kropli, której rozmiary kropli są większe niż grubość ściany ampułki tak, że materiał krawędzi otworu wystaje zarówno do wewnątrz jak i na zewnętrz nominalnych średnic ściany ampułki. Tego rodzaju kształt kropli często wynika z obkurczenia się płynu po częściowym roztopieniu materiału krawędzi, na przykład gdy przycina się szklany półprodukt. Choć tego rodzaju zaokrąglony kształt krawędzi jest korzystny, to jednak wystawanie materiału poza ścianę ampułki nie jest korzystne z przedyskutowanych powyżej względów.

Na figurze 3C przedstawiono zalecany kształt krawędzi otworu, który jest zaokrąglony jedynie po wewnętrznej stronie przekrój u, zaś z drugiej strony nie ma obecnego żadnego materiału usytuowanego promieniowo na zewnątrz powierzchni ściany ampułki. Powierzchnia krawędzi ściany otworu ampułki bez wystającego materiału może znajdować się na zewnątrz albo wewnątrz ampułki, zależnie od tego, których problemów chce się uniknąć. Fig. 3D przedstawia najbardziej zalecany profil krawędzi otworu, który jest zaokrąglony zasadniczo półkola bez żadnego materiału wystającego poza ograniczenia nominalnej grubości ściany ampułki. Przy tym projekcie profilu krawędzi otworu tulei ampułki można uniknąć wszystkich przedyskutowanych wyżej problemów. Zalecane kształty krawędzi korzystnie stosuje się wokół otworu przy przednim końcu ampułki, ale korzystnie można je też zastosować przy innych otworach ampułki, takich jak tylne otwory ampułki typu tulei.

190 718

Na figurze 4 przedstawiono schematycznie główne etapy zalecanej sekwencji etapów wytwarzania wstępnie wypełnianych ampułek typu strzykawki dwukomorowej. Kilka tych etapów przeprowadza się wewnątrz strefy jałowej, przedstawionej linią przerywaną 40. W pierwszym etapie 41, tuleje ampułek płucze się i poddaje silikonizacji. Tak obrobione tuleje poddaje się sterylizacji 42 przez przenoszenie przez jałowy piec, przy wyjściu z którego tuleje wchodzą do strefy jałowej 40. W etapie ładowania tłoka 43, do tulei zostaje włożony pośredni tłok w celu utworzenia w niej przedniej i tylnej komory. W etapie ładowania roztworu 44, do komory przedniej wprowadza się liofilizowany roztwór, który ulega liofilizacji do proszku w etapie 45. Następnie, w etapie 46, przedni koniec tulei zostaje uszczelniony in situ w komorze liofilizacyjnej. Rozpuszczalnik dla liofilizowanego proszku wprowadza się do komory tylnej tulei w etapie 47. W etapie 48 do tylnego końca tulei wprowadza się tylny tłok w celu zamknięcia rozpuszczalnika w komorze tylnej. W tym momencie preparaty zawarte w tulei są uszczelnione względem otoczenia, a wstępnie wypełniona tuleja może opuścić strefę jałową 40. W etapie ostatecznego montażu 49 można dodać dalsze elementy składowe, takie jak przykrywkę części uszczelniającej oraz tylny zespół uruchamiający, korzystnie przez zastosowanie rękawa jako pośredniej części składowej, jak opisano. Wszystkie części składowe ładowane do tulei, mianowicie pośredni tłok i tylny tłok, jak również liofilizowany roztwór i rozpuszczalnik, muszą być wprowadzone do strefy 40 w stanie jałowym.

We wszystkich etapach 43 do 48, przeprowadzanych wewnątrz strefy jałowej 40, zaleca się zastosowanie nośnika ampułek według wynalazku. Z uwagi na wszechstronność nośnika, możliwe i zalecane jest zastosowanie nośnika w piecu sterylizacyjnym z etapu 42 oraz w etapie płukania i silikonizacji 41, choć etapy te można również przeprowadzić z ampułkami w zgromadzonymi w postaci masowej albo w pęcherzach. Zaleca się usunięcie ampułek z nośnika przed przeprowadzeniem etapu montażu 49. Ogólnie zaleca się obrócenie ampułek z nośnikiem do góry dnem pomiędzy etapami 46, i 47. Korzystnie jest to jedyny etap obracania przed usunięciem ampułek z nośnika. W przypadku, gdy ampułki są zalecanego opisanego typu strzykawkowego, wszystkie etapy od 41 do 46 można korzystnie przeprowadzać od górnej strony nośnika. Możliwe jest również opóźnienie nakładania rękawa aż do etapu 49 poza strefą jałową co ogranicza liczbę części składowych, wprowadzanych do tej strefy. Według wynalazku jest zalecane załadowanie części uszczelniających do położenia spoczynkowego nośnika, umożliwiając ucieczkę pary, co korzystnie dokonuje się pomiędzy etapami 44 a 45. Uszczelnianie in situ z etapu 46 korzystnie dokonuje się przez osiowe przesunięcie załadowanych części uszczelniających z położenia spoczynkowego do nachodzenia uszczelniającego na otwór przedni tulei.

Na figurach 5A do 5E przedstawiono w różnych widokach i w przekroju korpusy nośnika 50 według wynalazku, a fig. 5F przedstawia w powiększeniu korpus nośnika w rzucie perspektywicznym. Prostokątny korpus nośnika 50 jest monolityczną częścią korzystnie wykonaną z bloku aluminium i ma górną albo przednią część 51 i dolną albo tylną część 52. Liczne kanały 53 ampułek są umieszczone w postaci przeplatanych 29 kolumn i 18 rzędów, dając 261 kanałów. Jak pokazano na fig. 5E, kanały 53 zawierają przewiert 531 w korpusie nośnika 50, który ograniczony jest przez wewnętrzną ściankę 532 i którego najwyższa część 533 jest nieco stożkowata w celu ułatwienia wkładania ampułki i części uszczelniającej. W górnej części 51 korpusu umieszczonych jest 29 liniowych naprowadzających wycięć 54, z których każde przechodzi przez górne części wszystkich kanałów w kolumnie i, jak najlepiej widać na fig. 5B i 5D, tylko na części głębokości kanałów. Wycięcia 54 działają jako struktury naprowadzające dla układu górnego zamka, który zostanie dalej opisany w połączeniu z fig. 6, wykorzystywanego również jako narzędzie do przesuwania części uszczelniających z położenia spoczynkowego do położenia uszczelniającego. Przy górnej części 51 korpusu umieszczonych jest 18 liniowych wycięć 55 przewodów pary, przy czym każde wycięcie 55 przechodzi przez górne części wszystkich kanałów w rzędzie i, jak najlepiej widać na fig. 5B i 5D, tylko na część głębokości kanałów. Te wycięcia 55 przewodów pary 55 służą jako dodatkowe drogi ucieczki pary w czasie liofilizacji, gdy część uszczelniająca zostanie włożona do położenia spoczynkowego w części górnej kanału. Jak pokazano na fig. 5D i 5E, dla każdego kanału 53 przy dolnej części 52 nośnika są zastosowane dolne zamki 56 w postaci ramienia, przebiegającego promieniowo do wewnątrz od powierzchni przewiertu 532, na których to ramionach

190 718 ma spoczywać część ramowa ampułki. Jak pokazano na fig. 5C. naprowadzające wycięcia 54 przebiegają w dół jednego z długich boków korpusu nośnika przy bocznych szczelinach 57 a koryto 58 przebiega wzdłuż tego samego boku korpusu poprzecznie do szczelin bocznych. Podłużne wybrania 59 służą do obsługi nośników w zmechanizowanej instalacji produkcyjnej. W trakcie użytkowania, ampułki można wkładać od strony górnej części 51 koipusu do kanałów w celu osadzenia na powierzchniach dolnych zamków 56. Z tej samej strony korpusu można włożyć części uszczelniające do położenia spoczynkowego, wyznaczonego w częściach wycięć 54 albo 55, w którym zostają przymocowane dla zabezpieczenia przed wypadnięciem za pomocą górnych zamków w pierwszym położeniu osiowym. Części uszczelniające można później doprowadzić do położenia uszczelniającego przez przesunięcie górnych zamków głębiej do drugiego położenia osiowego.

Figurz 6A do 6C przedstawiają w widoku z góry i z boków układ górnego zamka 60 według wynalazku, dla nośnika ampułki z fig. 5. Fig. 6D przedstawia pojedynczy zamek 61 dla kolumny kanałów. Jak pokazano na fig. 6D, pojedynczy zamek 61 kolumny kanałów ma ogólnie postać taśmy w kształcie litery L, mającej dłuższą prostą część blokującą 62 i krótszą część zawiasową 63. Zamek 61 zawiera ponadto otwory końcowe 64 i 64' dla połączenia kilku kolumnowych zamków 61 w układ równoległy oraz zawiera wydłużony otwór zawiasowy 65, pozwalający na pewien ruch wzdłuż części zawiasowej 63, gdy w otworze zawiasowym 65 umieszczona jest oś. Promień krzywizny 66 jest wypośrodkowany na najbliższej części otworu 65, przy czym ta krzywizna przechodzi w część prostą 69 części zawiasowej 63. Jak pokazano na fig. 6A, 6B i 6C, z takich 29 pojedynczych kolumnowych zamków 61 tworzy się jednolity układ zamków, umieszczonych rówwolegle i utrzymywanych razem przez pręty 67 i 67', przechodzące przez otwory 64 i 64', odpowiednio. Oś zawiasu 68 przechodzi przez wydłużone otwory zawiasowe 65 wszystkich zamków 61.

Zawiasową oś 68 łączy się korpusem nośnika 50 z fig. 5 i mocuje w korycie 58 tak, że każda część zawiasowa 63 kolumny zamków 61 zostaje umieszczona w odpowiedniej szczelinie bocznej 57. Jeżeli każda prosta część blokująca 62 kolumnowego zamka 61 włożona jest do swego odpowiedniego naprowadzającego wycięcia 54 na górnej części 51 koipusu nośnika 50, to cały układ górnego zamka 60 można przesunąć osiowo względem kanałów 53 w stopniu, na jaki pozwala wydłużony otwór zawiasowy 65. W szczególności, pozwala to na zajęcie przez układ górnego zamka 60 położenia najwyższego, naprowadzanego przez naprowadzające wycięcia 54, opierające się na ogranicznikach 21 w położeniu spoczynkowym ponad otworami ampułek, oraz położenia najniższego, do którego to położenia doprowadza się, wciskając części uszczelniające w położenie uszczelniające otwory ampułek. W położeniu najwyższym oś zawiasowa 68 jest wypośrodkowana z krzywizną 66 części zawiasowej 63 a krzywizna 66 współdziała z dolnymi częściami szczelin bocznych 57, (patrz fig. 5D), w celu umożliwienia przechylania układu górnego zamka 60 wokół osi zawiasowej 68 od górnej części 51 korpusu nośnika. W położeniu najniższym, przednia część 69 zawiasowej części 63 współdziała z dolnymi częściami bocznych szczelin 57 tak, by zapobiec obróceniu się układu górnego zamka 60 wokół osi zawiasowej 68. Korzystnie zastosowany jest zespół (nie przedstawiony) do zwalnianego mocowania układu zamka w tym położeniu.

Na figurye 7 przedstawiono w widoku z góry inne przykładowe wykonanie koipusu nośnika 70 ampułki. Korpus nośnika 70 ma ogólnie te same cechy, co przykładowe wykonanie nośnika 50 z fig. 5, ale z nieco innym układem kanałów 71. Kanały 71 są ustawione w dziesięć kolumn zawierających dziesięć rzędów 73, przy czym te ostatnie mają nieco mniejsze odstępy, co daje ogólnie prostokątny rozkład. Pomiędzy każdą kolumną i rzędem wkłada się inne kolumny i rzędy z prostymi otworami 74, służącymi głównie do zmniejszenia masy korpusu nośnika 70 i do zwiększenia powierzchni styczności w etapach, w których występuje proces wymiany ciepła, mianowicie w sterylizacji gorącym gazem. Kanały 71 mają te same cechy, co opisane w związku z fig. 5E. Górna powierzchnia koipusu nośnika 70 prowadzące wycięcia 75 dla połączonego układu górnego zamka i dociskania podobnego do zamka 60 z fig. 6. Korpus nośnika 70 ma również poprzeczne, odpowietrzające wycięcia 76, zapewniające kanały ucieczki pary w czasie liofilizacji. Wycięcia 75 i 76 sięgają tylko na część długości osiowych kanałów. Otwory 77 ułatwiają obsługę nośników w zmechanizowanej instalacji. W tym przykładowym wykonaniu koipusu nośnika 70 nie zapewniono żadnych zawiasów dla

190 718 układu górnego zamka. Zamiast tego, połączono dziesięć prostych taśm kolumnowych zamków, tworząc zwykłą kratkę. Podobnie jak w przykładowym wykonaniu z fig. 5 i 6, kratka taka może być zamknięta kolumnowymi zamkami, umieszczonymi w naprowadzających wycięciach 75 ponad częściami uszczelniającymi w położeniu spoczynkowym, z możliwością późniejszego ruchu osiowego w celu wprowadzenia części uszczelniających w otwory ampułek. Kratka może być również umieszczona w dodatkowych wycięciach 78, przechodzących ponad otworami 74 ( w celu odsłonięcia otworów 71, np. dla etapów procedury wypełniania i będzie wciąż utrzymywana wewnątrz ograniczeń powierzchni górnej korpusu nośnika 70. W celu utrzymania kratki w różnych położeniach można zastosować zespół mocujący (nie pokazany).

²7

FIG.2

Pos. I

FIG.3A FIG.3B

FIG.3C FIG.3D

190 718

α

LTl

ui ιη

LP

190 718

CO ο

22Ł

ΓΜ <5 ι= \c ι_ι κθ

Ο

α \Ω ο

ΓΊ

Ό

0D

-Ο £Ώ νθ

U3

-¾

CD

Ο nr

TT πτ rrgdP

TT

IX

QL <

Ό

UD

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 50 egz.

Cena 4,00 zł.

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Zestaw nośnika z ampułkami, stosowany przy wytwarzaniu wstępnie wypełnianych ampułek, przy czym korpus nośnika zawiera przynajmniej jedno gniazdo na ampułkę, wyznaczające kanał dla osiowego wkładania i promieniowego utrzymywania ampułki, zaś umieszczona w gnieździe ampułka zawiera pojemnik, którego górny koniec i dolny koniec wyznaczają między sobą oś ampułki, przy czym przynajmniej przy końcu przednim pojemnika znajduje się otwór, znamienny tym, że każdy kanał (53, 71) korpusu nośnika (50, 70) ma postać wnęki, której ściany wzdłuż osi ampułki (20) mają wysokość przynajmniej taką samą jak wysokość ampułki (20), przy czym ściany tej wnęki są zasadniczo ciągłe wokół osi i wzdłuż wysokości pojemnika ampułki (20).
2. Zestaw według zastrz. 1, znamienny tym, że pojemnik ampułki (20) jest wybrany z grupy składającej się z rurki, naczynia, worka, fiolki, kapsułki, karpułki, tulei strzykawkowej i ich połączeń.
3. Zestaw według zastrz. 2, znamienny tym, że pojemnik jest przynajmniej częściowo symetryczny i ma stały przekrój poprzeczny wokół osi symetrii.
4. Zestaw według zastrz. 3, znamienny tym, że pojemnik ma kształt rurki.
5. Zestaw według zastrz. 1, znamienny tym, że ampułka (20) zawiera strzykawkową tuleję (1), mającą otwór przedni i otwór tylny.
6. Zestaw według zastrz. 5, znamienny tym, że ampułka (20) jest zasadniczo walcowata.
7. Zestaw według zastrz. 5, znamienna tym, że tuleja (1) jest typu dwu- lub wielokomorowego, i ma przynajmniej jeden zawór albo układ obejściowy (4).
8. Zestaw według zastrz. 1, znamienny tym, że wnęka utworzona jest jako wywiert (531) w części korzystnie monolitowego korpusu nośnika (50, 70).
9. Zestaw według zastrz. 1, znamienny tym, że szerokość kanału (53, 71) korpusu nośnika (50, 70) jest w przybliżeniu taka sama jak największa szerokość ampułki (20).
10. Zestaw według zastrz. 1, znamienny tym, że profil przekrój u poprzecznego kanału (53, 71) korpusu nośnika (50, 70) jest zbliżony do profilu przekroju poprzecznego ampułki (20).
11. Zestaw według zastrz. 1, znamienny tym, że kanał (53, 71) korpusu nośnika (50, 70) ma długość przynajmniej odpowiadającą długości ampułki (20).
12. Zestaw według zastrz. 11, znamienny tym, że kanał (53, 71) jest dłuższy od długości ampułki (20).
13. Zestaw według zastrz. 12, znamienny tym, że korpus nośnika (50, 70) zawiera ograniczniki (21) umieszczone w kanałach (53, 71), przy końcu przednim ampułek (20).
14. Zestaw według zastrz. 13, znamienny tym, że ograniczniki (21) są umieszczone ciernie w kanałach (53, 71).
15. Zestaw według zastrz. 1, znamienny tym, że gniazdo korpusu nośnika (50, 70) zawiera przynajmniej jeden zamek (56, 60, 61), przymocowany do korpusu nośnika (50, 70) i ograniczający osiowy ruch ampułki (20).
16. Zestaw według zastrz. 15, znamienny tym, że zamek (56, 60, 61) ma powierzchnię blokującą, wchodzącą do kanału (53, 71) gniazda korpusu nośnika (50, 70) przy końcu przednim i/lub tylnym ampułki (20).
17. Zestaw według zastrz. 16, znamienny tym, że powierzchnia blokująca zamka (56, 60, 61) pokrywa tylko częściowo przekrój poprzeczny kanału (53, 71).
18. Zestaw według zastrz. 17, znamienny tym, że powierzchnia blokująca zamka (50, 60, 61) pokrywa tylko częściowo powierzchnię końcową ampułki (20).

190 718
19. Zestaw według zastrz. 15, znamienny tym, że pojedynczy zamek (60, 61) ma powierzchnie blokujące, przeznaczone dla więcej niż jednego gniazda.
20. Zestaw według zastrz. 19, znamienny tym, że powierzchnie blokujące znajdują się na przynajmniej jednym pręcie albo taśmie tworzącej zamek (61), rozciągającej się ponad więcej niż jednym kanałem (53, 71) korpusu nośnika (50, 70).
21. Zestaw według zastrz. 15, znamienny tym, że zamek (60, 61) jest przymocowany zdejmowalnie do korpusu nośnika (50, 70).
22. Zestaw według zastrz. 15, znamienny tym, że gniazdo korpusu nośnika (50, 70) zawiera dwa zamki (56, 60) z dystansownikiem o wysokości przynajmniej równej wysokości ampułki (20).
23. Zestaw według zastrz. 22, znamienny tym, że wysokość dystansownika jest większa od wysokości ampułki (20).
24. Zestaw według zastrz. 22, znamienny tym, że pomiędzy zamkami (56, 60) znajduje się ampułka (20) i ogranicznik (21).
25. Zestaw według zastrz. 1, znamienny tym, że korpus nośnika (50, 70) zawiera zamki (60, 61), umieszczone ruchomo osiowo względem przynajmniej jednego kanału (53, 71) i mające część wchodzącą do kanału (53, 71).
26. Zestaw według zastrz. 25, znamienny tym, że zamek (60, 61) umieszczony jest przynajmniej przy górnym końcu (51) korpusu nośnika (50).
27. Zestaw według zastrz. 25, znamienny tym, że zamek (60, 61) ma postać blokady korpusu nośnika (50, 70).
28. Zestaw według zastrz. 25, znamienny tym, że zamek (60) ma części, wchodzące przy ruchu osiowym jednocześnie do kilku kanałów (53, 71) korpusu nośnika (50, 70).
29. Zestaw według zastrz. 25, znamienny tym, że korpus nośnika (50, 70) ma elementy naprowadzające dla ruchu osiowego zamka (60, 61).
30. Zestaw według zastrz. 29, znamienny tym, że każdy kanał (53, 71) korpusu nośnika (50, 70) jest wyposażony w indywidualne elementy naprowadzające.
31. Zestaw według zastrz. 29, znamienny tym, że elementy naprowadzające mają postać wycięć (54, 75) i zawierają powierzchnię zatrzymującą dla ruchu osiowego zamka (60, 61) w kierunku kanału (53, 71).
32. Zestaw według zastrz. 29, znamienny tym, że elementy naprowadzające zawierają wycięcia (54, 75) w korpusie nośnika (50, 70).
33. Zestaw według zastrz. 32, znamienny tym, że wycięcia (54, 75) sięgają tylko na część głębokości kanału (53, 71).
34. Zestaw według zastrz. 1, znamienny tym, że nośnik (50, 70) zawiera odpowietrzające przewody (55, 76) przynajmniej pomiędzy przednim końcem ampułki a zewnętrzem nośnika (50, 70).
35. Zestaw według zastrz. 34, znamienny tym, że odpowietrzające przewody (55, 76) utworzone sąjako wybrania w korpusie nośnika (50, 70).
36. Zestaw nośnika z ampułkami, stosowany przy wytwarzaniu wstępnie wypełnianych ampułek, przy czym korpus nośnika zawiera przynajmniej jedno gniazdo na ampułkę, wyznaczające kanał dla osiowego wkładania i promieniowego utrzymywania ampułki, zaś umieszczona w gnieździe ampułka zawiera pojemnik, którego górny koniec i dolny koniec wyznaczają między sobą oś ampułki, przy czym przynajmniej przy przednim końcu pojemnika znajduje się otwór, znamienny tym, że długość każdego kanału (53, 71) korpusu nośnika (50, 70) jest większa niż wysokość ampułki (20), zaś część kanału (53, 71) poza ampułką (20) zawiera wewnętrzną powierzchnię, usytuowaną wokół obwodu kanału (53, 71) korpusu nośnika (50, 70).
37. Zestaw według zastrz. 36, znamienny tym, że powierzchnia wewnętrzna wokół obwodu kanału (53, 71) jest ukształtowana ogólnie rurowo przynajmniej ponad częścią osiową kanału (53, 70).
38. Zestaw według zastrz. 36, znamienny tym, że powierzchnia wewnętrzna wokół obwodu kanału (53, 71) ma zasadniczo ten sam profil przekroju poprzecznego co część kanału (53, 71) zajęta przez ampułkę (20).

190 718
39. Zestaw według zastrz. 36, znamienny tym, że przy wewnętrznej powierzchni wokół obwodu kanału (53, 71) jest umieszczony ogranicznik (21).
40. Zestaw według zastrz. 39, znamienny tym, że ogranicznik (21) jest umieszczony ciernie względem powierzchni wewnętrznej wokół obwodu kanału (53, 71).
41. Zestaw według zastrz. 39, znamienny tym, że ogranicznik (21) jest umieszczony ponad przednim otworem ampułki (20).
42. Zestaw według zastrz. 36, znamienny tym, że korpus nośnika (50, 70) ma kilka kanałów (53, 71), z których każdy ma powierzchnię wewnętrzną.
43. Sposób wytwarzania wstępnie wypełnionych ampułek z zastosowaniem zestawu nośnika z ampułkami, przy czym korpus nośnika w tym zestawie zawiera przynajmniej jedno gniazdo wyznaczające kanał, utrzymujący ampułkę promieniowo, polegający na osiowym wkładaniu przynajmniej jednej ampułki do kanału w gnieździe, znamienny tym, że po włożeniu ampułek do kanałów korpusu nośnika, wypełnia się ampułki materiałem medycznym, następnie uszczelnia się otwory ampułek za pomocą ograniczników, po czym wyjmuje się ampułki z kanałów.
44. Sposób według zastrz. 43, znamienny tym, że ampułki wkłada się przez pierwszy koniec kanału korpusu nośnika i przez ten sam koniec kanału przeprowadza się dodatkową operację, wybraną z grupy, obejmującej wkładanie tłoka do pojemnika ampułki, wypełnianie pojemnika ampułki żądaną substancją, odparowywanie komponentu z pojemnika, wkładanie ogranicznika do kanału korpusu nośnika, usuwanie ampułki z kanału i kombinację tych operacji.
45. Sposób według zastrz. 44, znamienny tym, że przed etapami wkładania i wypełniania ampułki, pierwszy koniec kanału korpusu nośnika utrzymuje się w pozycji pionowej.
46. Sposób według zastrz. 44, znamienny tym, że jako pierwszy koniec kanału stosuje się górny koniec korpusu nośnika.
47. Sposób według zastrz. 44, znamienny tym, że w etapie odparowywania przeprowadza się etap liofilizacji.
48. Sposób według zastrz. 44, znamienny tym, że z drugiego końca kanału przeprowadza się dodatkowy etap wybrany ze wspomnianej grupy operacji.
49. Sposób według zastrz. 48, znamienny tym, że przed przeprowadzeniem tego dodatkowego etapu wybranego ze wspomnianej grupy operacji, korpus nośnika obraca się górą w dół.
50. Sposób według zastrz. 43, znamienny tym, że pomiędzy wnętrzem ampułki a zewnętrzem korpusu nośnika przeprowadza się etap wymiany, wybrany z grupy obejmującej wymianę gazową, wymianę cieplną, wymianę ciśnienia i ich połączenia.
51. Sposób według zastrz. 50, znamienny tym, że etap wymiany obejmuje etap wyjaławiania i/lub liofilizacji.
52. Sposób według zastrz. 43, znamienny tym, że po włożeniu ampułek do kanałów, przez ampułki przepuszcza się gaz.
53. Sposób według zastrz. 51, znamienny tym, że w etapie wyjaławiania stosuje się gorący gaz wyj aławiaj ący. ,
54. Sposób według zastrz. 43, znamienny tym, że ograniczniki wkłada się do kanałów korpusu nośnika do położenia spoczynkowego w relacji nieuszczelniającej względem otworów ampułek.
55. Sposób według zastrz. 54, znamienny tym, że po włożeniu ograniczników stosuje się etap przeprowadzania liofilizacji.
56. Sposób według zastrz. 54, znamienny tym, że ograniczniki przesuwa się w kanałach korpusu nośnika z położenia spoczynkowego do uszczelniającego kontaktu z otworami ampułek.
57. Sposób według zastrz. 54, znamienny tym, że ograniczniki utrzymuje się w położeniu spoczynkowym poprzez tarcie pomiędzy ogranicznikami a ściankami wewnętrznymi kanałów korpusu nośnika.
58. Sposób według zastrz. 56, znamienny tym, ze ograniczniki zabezpiecza się za pomocą nakrywki.

190 718
59. Sposób według zastrz. 58, znamienny tym, że przed etapem zabezpieczania stosuje się etap wyjmowania ampułek z kanałów korpusu nośnika