PL190717B1

PL190717B1 - Zestaw nośnika z ampułkami wyposażony w zamek i sposób wytwarzania wstępnie wypełnionych ampułek z wykorzystaniem zestawu nośnika z ampułkami wyposażonego w zamek

Info

Publication number: PL190717B1
Application number: PL98372063A
Authority: PL
Inventors: Mikael Forsberg; Birger Hjertman
Original assignee: Pharmacia & Upjohn Ab
Priority date: 1997-09-23
Filing date: 1998-09-22
Publication date: 2005-12-30
Also published as: HUP0004930A2; AU766989B2; CN1271293A; CN1935280A; CN1254281C; US6807797B2; EP1019120B1; HU223451B1; BR9815372A; CA2591106A1; ES2594587T3; JP4323717B2; AU738005B2; KR100567471B1; EP1019120A1; PL339489A1; TW403666B; BR9816191B1; WO1999015215A1; US20010008962A1

Abstract

1. Zestaw nosnika z ampulkami wyposa- zony w zamek, który to zestaw jest przeznaczo- ny do stosowania przy wytwarzaniu wstepnie wypelnionych ampulek i zawiera przynajmniej jedna ampulke oraz nosnik, majacy przynajmniej jedno gniazdo na ampulke, przy czym to gniazdo tworzy kanal dla osiowego wkladania i promie- niowego utrzymywania ampulki, znamienny tym, ze kanaly (53, 71) korpusu nosnika (50, 70) stykaja sie z powierzchniami dolnego zamka (56), rozciagajacymi sie przynajmniej czesciowo do kanalów (53, 71) i z powierzchniami górnego zamka (60, 61), rozciagajacymi sie przynajmniej czesciowo do kanalów (53, 71), przy czym po- wierzchnie górnego zamka (60, 61) i powierzch- nie dolnego zamka (56) sa osiowo oddzielone o odleglosc przynajmniej odpowiadajaca wyso- kosci ampulki, zas górny zamek (60, 61) jest przylaczony do kanalu (53, 71) w sposób zdej- mowalny. FIG.5A PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest zestaw nośnika z ampułkami wyposażony w zamek i sposób wytwarzania wstępnie wypełnionych ampułek z wykorzystaniem zestawu nośnika z ampułkami wyposażonego w zamek.

Ze stanu techniki są znane ampułki wstępnie wypełniane różnymi składnikami, wytwarzane do różnych celów. Reprezentatywnym przykładem są wstępnie wypełniane ampułki na lekarstwa albo środki medyczne, na które nakłada się poważne wymagania jeżeli chodzi o integralność, uszczelnienie, jałowość, czystość, ilości, sztywność itp. Ampułki mogą być zwykłymi ampułkami przełamywalnymi, uszczelnionymi fiolkami itd. Bardziej dopracowane typy ampułek mają nałożone dodatkowe wymagania, na przykład ampułki typu strzykawkowego mają nałożone dodatkowe wymagania odnośnie tarcia, uszczelnienia tłoka oraz uszczelnienia końca przedniego, zaś ampułki dwu- lub wielokomorowe dodatkowo wymagają stosowania otwieralnych uszczelnień pomiędzy komorami oraz układów do mieszania albo podawania sekwencyjnego.

Wymagania jakościowe i tolerancyjne każdego produktu przekładają się na odpowiednie problemy związane z występowaniem wielu części składowych i etapów produkcji z pośrednim sterowaniem. Części składowe ampułek mogą być źródłem zanieczyszczeń, na przykład gdy cząsteczki szkła, gumy albo aluminium są uwalniane z ampułek, uszczelnień albo zatyczek. Większość etapów produkcji trzeba przeprowadzać w strefie czystej albo nawet sterylnej z wyjątkiem pewnych etapów początkowych i końcowych.

Zastosowanie w środowiskach jałowych operatorów jest trudne, a produkcja w pełni zmechanizowana staje się skomplikowana w przypadku występowania dużej ilości etapów i części składowych. Masowa obróbka części składowych jest prosta, ale zwykłe wiąże się z uszkodzeniem lub zniszczeniem części składowych, natomiast obróbka pojedyncza komplikuje oprzyrządowanie i zmniejsza przerób.

Zastosowanie kaset albo nośników na liczne części składowe stanowi przykład wyboru pomiędzy krańcowymi alternatywami. Gdy ampułki mają zawierać składnik liofilizowany wówczas są na nie nakładane dalsze wymagania, gdyż sprzęt stosowany w etapach, takich jak zamykanie ampułek, musi być wprowadzony do wnętrza komory mrożąco-suszącej i powinien zapewnić np. przenoszenie pary i jednolitą wymianę cieplną i powinien być dostosowany do zachodzących zmian temperatury i ciśnienia. Ampułki typu strzykawkowego ogólnie dają

190 717 ograniczony dostęp do wnętrza, jako iż mają otwory dostosowane do przymocowania tłoków i igły a zmiany temperatury i ciśnienia mogą przemieścić włożone tłoki.

Ampułki wielokomorowe mogą wymagać obracania i dwukierunkowego dostępu, a dodatkowe cechy konstrukcyjne, takie jak obejścia, komplikują manipulację takimi ampułkami. Typowa dwukomorowa ampułka typu strzykawki i sposób automatycznego wytwarzania takich wstępnie wypełnianych ampułek przedstawiony jest w publikacjach Neue Verpackung, Nr 3, 1988, s. 50-52; Druga Made in Germany, Vol. 30, Str. 136-140 (1987); Pharm, Ind. 46, Nr 10 /1984) s. 1045-1048 oraz Pharm. Ind., Nr 3 (1984) s. 317-318. Ampułka typu strzykawkowego jest urządzeniem dwukomorowym z przednim otworem typu butelkowego dla przymocowania igły, dwoma tłokami i obejściem typu zewnętrznego dla zmieszania proszku liofilizowanego w przedniej komorze z płynem odtwarzającym w komorze tylnej.

Opisany sposób wytwarzania takich ampułek obejmuje główne etapy przemywania i silikonizacji tulei strzykawki, wkładania licznych tulei na tace przenośnikowe, sterylizacji, wprowadzania środkowego tłoka przez tylny koniec tulei, obracania tac do góry dnem, wprowadzania roztworu proszku przez otwór przedni, liofilizacji do suchego proszku, zamykania przedniego otworu w trakcie liofilizacji komory, obracania tac, wprowadzania płynu odtwarzającego przez tylny koniec tulei, wkładania tylnego tłoka, usuwania produktów z tac oraz ostatecznej kontroli i pakowania. Ten znany sposób wykazuje większość ogólnych wad nakreślonych powyżej, i jest ograniczony do swoistego obrabianego produktu typu ampułki, np. przez wymaganie co do specjalnego układu zamykającego i przez osadzenie tulei na zewnątrz obejścia ampułki.

Opis patentowy USA nr 5,435,076 przedstawia konstrukcję ampułki typu strzykawki dwukomorowej o zmniejszonych wymaganiach dotyczących przymocowania i utrzymywania struktur na ampułce. W przedstawionych przykładowych wykonaniach, środkowa tuleja otoczona jest przez rękaw, przebiegający od przedniego otworu do tylnego końca tulei, przez co stają się zbędne struktury mocujące na samej tulei.

Zastosowanie rękawa umożliwia zamocowanie uszczelniacza w położeniu uszczelnienia i wyeliminowania potrzeby oddzielnego zatykania. Przy końcu tylnym można przymocować do części rękawa uchwyt, tłok albo mechanizm dostarczający. Pomimo prostoty konstrukcji tulei, uszczelniacz i rękaw można w razie potrzeby połączyć w jeden składnik zamknięcia, pozwalający na uszczelnienie w wyniku prostego ruchu osiowego, również w komorze liofilizacyjnej. Zastosowany rękaw chroni również środkową tuleją i np. obudowę przed uszkodzeniem, a także chroni resztki tulei przed rozprzestrzenieniem się na inne produkty albo na samą instalację.

Celem wynalazku jest opracowanie uproszczonej konstrukcji zamka nośnika wstępnie wypełnionych ampułek, korzystnie dwu- lub wielokomorowych, zwłaszcza typu strzykawki, lepiej dostosowanego do wymagań i pozwalającego na umknięcie wyżej opisanych problemów, dającego się łatwo dostosować do odmian produktu, nadającego się do wysoce zautomatyzowanej produkcji i do zastosowania z etapami liofilizacji. Następnym celem jest opracowanie sposobu wytwarzania ampułek za pomocą nośnika ampułek z zamkiem, charakteryzującego się większą niezawodnością i bardziej powtarzalnymi rezultatami.

Zestaw nośnika z ampułkami wyposażony w zamek, który to zestaw jest przeznaczony do stosowania przy wytwarzaniu wstępnie wypełnionych ampułek i zawiera przynajmniej jedną ampułkę oraz nośnik, mający przynajmniej jedno gniazdo na ampułkę, przy czym to gniazdo tworzy kanał dla osiowego wkładania i promieniowego utrzymywania ampułki, według wynalazku charakteryzuje się tym, że kanały korpusu nośnika stykają się z powierzchniami dolnego zamka, rozciągającymi się przynajmniej częściowo do kanałów i z powierzchniami górnego zamka, rozciągającymi się przynajmniej częściowo do kanałów, przy czym powierzchnie górnego zamka i powierzchnie dolnego zamka są osiowo oddzielone o odiegłość przynajmniej odpowiadającą wysokości ampułki, zaś górny zamek jest przyłączony do kanału w sposób z.dejmowalny.

Górny zamek korzystnie jest przyłączony do kanału ruchomo w kierunku osiowym.

Na korpusie nośnika przy każdym kanale są umieszczone elementy naprowadzające, korzystnie w postaci wybrań z którymi stykają się zwalniane powierzchnie górnego zamka.

190 717

Górny zamek korzystnie jest umieszczony ruchomo w kierunku osiowym względem kanałów.

Elementy naprowadzające zawierają przynajmniej jeden występ zatrzymujący, ograniczający ruch górnego zamka w kierunku kanałó w.

Sposób wytwarzania wstępnie wypełnionych ampułek z wykorzystaniem zestawu nośnika z ampułkami wyposażonego w zamek, przy czym korpus nośnika w tym zestawie zawiera przynajmniej jedno gniazdo, wyznaczające kanał utrzymujący ampułkę promieniowo, polegający na osiowym wkładaniu ampułek do kanałów w gnieździe, według wynalazku charakteryzuje się tym, że po włożeniu ampułek do kanałów, wypełnia się ampułki materiałem medycznym, następnie uszczelnia się otwory ampułek ogranicznikami, po czym wyjmuje się ampułki z kanałów.

Ampułki korzystnie wkłada się przez pierwszy koniec kanałów i przez ten sam koniec kanałów przeprowadza się dodatkowo następną operację, wybraną z grupy operacji, na które składa się wkładanie tłoków do pojemników ampułek, wypełnianie pojemników ampułek materiałem medycznym, odparowywanie komponentu z pojemników ampułek, wkładanie ograniczników do kanałów, wyjmowanie ampułek z kanałów i kombinacja tych operacji.

Przed włożeniem i wypełnieniem ampułek, pierwszy koniec kanałów korzystnie ustawia się w pozycji pionowej.

Korpus nośnika ustawia się w pozycji, w której pierwszy koniec kanałów odpowiada górnemu zakończeniu korpusu nośnika.

Podczas odparowywania komponentu przeprowadza się liofilizację.

Przez drugi koniec kanałów przeprowadza się dodatkową operację wybraną ze wspomnianej grupy operacji.

Przed przeprowadzeniem tej dodatkowej operacji korzystnie korpus nośnika obraca się górą w dół.

Po włożeniu ampułek do kanałów pomiędzy wnętrzem ampułek a zewnętrzem korpusu nośnika przeprowadza się operację wymiany, wybraną z grupy operacji obejmującej wymianę gazową, wymianę cieplną, wymianę ciśnienia i ich kombinację.

W operacji wymiany stosuje się wyjaławianie i/lub liofilizacje.

Przez otwór przedni i otwór tylny ampułek korzystnie przepuszcza się gaz.

Jako gaz korzystnie stosuje się gorący gaz wyjaławiający.

Do kanałów korpusu nośnika wkłada się ogranicznik do położenia spoczynkowego, w którym otwory ampułek pozostają nieuszczelnione.

Po włożeniu ogranicznika przeprowadza się liofilizację.

Po włożeniu ogranicznika do kanałów korpusu nośnika, przesuwa się ogranicznik z położenia spoczynkowego do położenia uszczelniającego otwory ampułek.

Ogranicznik utrzymuje się w położeniu spoczynkowym z wykorzystaniem tarcia pomiędzy ogranicznikiem a wewnętrznymi ściankami kanałów.

W położeniu uszczelniającym otwory ampułek, ogranicznik zabezpiecza się za pomocą nakrywki.

Przed zabezpieczeniem ogranicznika, ampułki wyjmuje się z korpusu nośnika.

Zamek zestawu nośnika z ampułkami, dla ograniczenia osiowego ruchu ampułek i działania na koniec ampułek, zawiera powierzchnię, przebiegającą do części kanałów, zajętą przez ampułki w takim stopniu, że możliwe jest wsparcie końcowej części ampułek. Zamek jest również przymocowany do nośnika, np. przy jego górnej albo dolnej części albo przy górnym bądź dolnym końcu kanałów Zamocowanie może być stałe, jak w przypadku gdy zamek jest integralną częścią nośnika albo inaczej jest przymocowany na stałe. Zamek stały może na przykład być zastosowany przy jednym końcu kanału, gdy ampułka jest wkładana i usuwana przez drugi koniec. Może to być wystarczające, jeżeli wszystkie etapy produkcyjne przeprowadza się z jednego końca ampułki i nie ma potrzeby obracania nośnika do góry dnem. Zaniki zwalnialne można zastosować jako zamki stałe, ponieważ dają one większą elastyczność i mogą być zastosowane do blokowania boku kanału, z którego wkładana jest ampułka.

W przypadku zastosowania dwóch takich zamków obydwie strony kanału są dostępne dla etapów produkcyjnych albo wkładania i/lub usuwania ampułek. Zamek zwalnialny może być przymocowany przez dowolny typ zamocowania, np. dla całkowitego usuwania albo

190 717 zwalniania zawiasowego. Choć zamki zwalnialne mogą być zaprojektowane jako wiele indywidualnie zwalnialnych struktur, po jednej dla każdego kanału ampułki, to zaleca się, by stosować pojedynczą strukturę blokującą dla blokowania kilku, a korzystnie wszystkich kanałów, np. płytki albo kratki, której przymocowanie do nośnika blokuje wszystkie kanały. Powierzchnia zamka może całkowicie zamykać koniec kanału, do którego jest przymocowana, np. przez płytkę albo strukturę typu ogranicznika wielokrotnego, ale zaleca się, by powierzchnia pokrywała tylko częściowo otwór kanału, tym samym umożliwiając dostęp do ampułki również z zamkiem na miejscu. Zamek może korzystnie pokrywać częściowo kanał tak, że przez odkrytą część można włożyć narzędzie w celu uniesienia albo przepchnięcia ampułki osiowo od zamka.

W przypadku ampułki typu butelkowego można to uzyskać przez dowolną niepokrytą część, ale w przypadku ampułki typu rurkowatego, np. tulei walcowatej przynajmniej część krawędzi powinna być odsłonięta, np. przez zastosowanie powierzchni blokującej w postaci przekątnego pręta na końcu kanału albo kołnierza, pokrywającego tylko część krawędzi tulei. W przypadku, gdy ampułka ma otwór przy zamku, jak przy przednim albo tylnym otworze tulei, jest również zalecane, by otwór był dostępny, korzystnie całkowicie dostępny, np. dla wkładania tłoka albo uszczelniacza, przez co zamek powinien pokrywać tylko krawędź albo jej część.

Zaleca się wyposażenie gniazd w przynajmniej jeden zamek, np. przy dolnym końcu kanału, na którym spoczywa ampułka, gdy przy drugim końcu, np. przy końcu górnym, przeprowadza się operacje np. takie jak wkładanie tłoka, wypełnianie, wkładanie dryfującego uszczelniacza, liofilizacja i ostateczne uszczelnianie. Może być pożądane wyposażenie również górnego końca w zamki, np. w celu umożliwienia przeprowadzania zabiegów przy dolnym końcu, po zakończeniu operacji przy górnym końcu, które to operacje przy dolnym końcu mogą wymagać przytrzymania ampułki albo obrócenia nośnika do góry dnem, np. przy wypełnianiu przedziału tylnego i przy wkładaniu tłoka tylnego.

W dowolnej takiej przykładowej operacji można zastosować oddzielne narzędzia, inne niż struktury zamków, na przykład konwencjonalne trzpienie prasowe, w celu włożenia albo przesunięcia tłoków, uszczelniaczy albo samych ampułek, a dysze ładujące można zastosować w celu przeprowadzenia operacji wypełniania. Takie pojedyncze narzędzia dla każdego kanału można korzystnie umieścić na wspólnym podparciu, z lub bez zespołu wyrównania ciśnienia, dla wspólnej manipulacji.

Zaleca się jednak zastosowanie zamków dla przynajmniej jednego etapu produkcyjnego. W tym celu, struktura zamka może korzystnie być połączona z innymi pomocniczymi strukturami przy tym końcu kanału. Jak opisano, może być pomocne zapewnienie utrzymania uszczelniacza przy otworze ampułki, który zostaje następnie wepchnięty w otwór. W tym przypadku zamek korzystnie może być umieszczony tak, by opierał się o szczyt wepchniętego uszczelniacza. Zaleca się, by zastosować tę samą strukturę zarówno dla dociskania uszczelniacza jak i dla działania jako zamek dla kanału. Ruch wpychający ze strukturą zamka może korzystnie być naprowadzany, na przykład przez wybrania w korpusie nośnika, które mogą również ograniczać ruch w tył struktury jedynie do ruchu wymaganego dla wejścia uszczelniacza, tak by nie uszkodzić samej ampułki.

Wybrania mogą dodatkowo być zastosowane jako kanały pary w etapie liofilizacji albo wyjaławiania. Podobne struktury naprowadzające mogą być umieszczone przy dolnym końcu ampułki, jeżeli wsunięcie uszczelniacza dokonuje się przez wepchnięcie ampułek z dołu w kierunku uszczelniacza przez zastosowanie dolnego zamka, pod którym uszczelniacz jest utrzymywany nieruchomo dzięki zastosowaniu górnego zamka albo płytki. Dla połączonych celów, zamek może mieć ten sam projekt, ale korzystnie można mu nadać postać dogodną dla obu celów. Struktury zamka w postaci długich noży albo sztywnych taśm są tak umieszczone, że ich ostra albo wąska krawędź jest zwrócona w kierunku końca kanału, a ich szeroka powierzchnia jest umieszczona osiowo, i rozciągają się skośnie na kilka kanałów w rzędzie.

Są one dogodne dla tego rodzaju połączonego celu, miedzy innymi dzięki zachowaniu częściowego dostępu do kanałów i łatwości osiowego naprowadzania w podłużne wybrania wzdłuż powierzchni nośnika, które korzystnie są obecne przy każdym kanale, a ponadto dla opcji połączenia z przewodami odpowietrzającymi, prostym uwalnianiem i mocowaniem,

190 717 możliwością zatopienia w korpusie nośnika itp. Choć wybrania dla naprowadzania takich struktur zanikowych mogą spełniać kilka celów, takich jak zarówno ograniczenie ruchu jak i tworzenie przewodów gazowych, to możliwe jest zastosowanie dla takich celów różnych wybrań, np. wydłużonych wybrań dla struktur zamków i innych wybrań dla przewodu gazowego, takich jak otwory albo wydłużone wybrania, biegnące równolegle albo korzystnie pod kątem, zwłaszcza prostopadle, do wydłużonych wybrań.

Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony w przykładach wykonania na rysunku, na którym -przedstawia znaną ze stanu techniki dwukomorową ampułkę z rękawem zewnętrznym, fig. 2 - przedni koniec nowej ampułki, przeznaczonej do stosowania z zamkiem według wynalazku, fig. 3A - 3D - schematyczne przekroje poprzeczne przez pojedynczą ściankę tulei, przedstawiające różne kształty krawędzi otworu tulei ampułki według fig. 2, fig. 4 - schemat głównych etapów wytwarzania wstępnie wypełnianych dwukomorowych ampułek, fig. 5A widok z góry nośnika ampułek, fig. 5B - widok od strony krótszego boku nośnika ampułek, fig. 5C - widok od strony dłuższego boku nośnika ampułek, fig. 5D - przekrój przez nośnik ampułek, fig. 5E - częściowe powiększenie pojedynczego otworu nośnika, fig. 5F - widok perspektywiczny nośnika ampułek, fig. 6A. - widok z góry górnego zamka zestawu według wynalazku, fig. 6B - widok z krótszego boku górnego zamka zestawu według wynalazku, fig. 6C widok z dłuższego boku górnego zamka zestawu według wynalazku, fig. 6D - pojedynczy zamek dla kolumny kanałów zestawu nośnika ampułek, a fig. 7 - widok z góry alternatywnego rozwiązania nośnika ampułek, mającego inny rozkład kanałów.

Na Pos. I przedstawiono znaną dwukomorową ampułkę, przedstawioną w opisie patentowym USA nr 5,435,076, mającą zewnętrzny rękaw 7 ogólnego typu, w położeniu przed osiowym przemieszczeniem części uszczelniającej i rękawa 7 ampułki do położenia uszczelniającego otwór tulei 1, strzykawki przed etapem liofilizacji. Tuleja 1 strzykawki ma szyjkę 2 z otworem przednim. W tuleję 1 strzykawki jest wsunięty tłok 3 do poziomu odpowiadającego spodowi obejścia tulei, dzieląc tuleję na przednią komorę 5 i tylną komorę 6. Tuleja 1 jest otoczona przez rękaw, mający mniej więcej tę samą długość co tuleja. Przedni koniec 8 rękawa 7 odpowiada szyjce 2 tulei 1 i przechodzi w górną część 9, mającą zewnętrzny gwint dla przymocowania obsady igły, oraz zakończoną wewnętrznym kołnierzem 10. Wewnątrz górnej części 9 umieszczony jest ogranicznik 11 z zewnętrznym kołnierzem 12. Wewnętrzny kołnierz 10 górnej części 9 rękawa 7 oraz zewnętrzny kołnierz 12 ogranicznika 11 są wzajemnie dopasowane w celu wyeliminowania możliwości ruchu ogranicznika 11 do przodu względem rękawa 7.

Ogranicznik 11 zawiera ponadto walcowatą część 13, dopasowaną z możliwością szczelnego wejścia do otworu szyjki 2 tulei 1, przy czym w tej walcowatej części 13 znajduje się jama 14, zamknięta cienką błoną 15 przebijaną igłą. Pomiędzy rękawem 7 tuleją jest pozostawiony odstęp 16 w celu umożliwienia ucieczki pary z otworu szyjki 2 w czasie liofilizacji. Przy tylnej części rękawa 7 jest umieszczony zespół mocujący 17, pozwalający na połączenie z zespołem uruchamiającym i zakotwiczenie rękawa 7 za końcem tulei 1.

Przednia komora 5 jest początkowo wypełniona roztworem 18, który ma ulec liofilizacji do stanu suchego. Otwór tulei 1 zostaje zamknięty przez przesunięcie rękawa 7 i ogranicznika 11 osiowo do tyłu, zaś do tylnej komory 6 wprowadza się (nie przedstawiony) rozpuszczalnik i wkłada się w nią tylny tłok w celu jej zamknięcia, po czym do tylnego końca ampułki przymocowuje się mechanizm uruchamiający.

Na fig. 2 przedstawiono projekt przedniego końca ampułki 20, przy czym pod innymi względami ta ampułka 20 może być podobna do projektu przedstawionego na fig. 1.

Ampułka 20 zawiera część uszczelniającą typu ogranicznika 21, mającego kołnierz 22, walcowatą część 23 przeznaczoną do wkładania do otworu tulei, jamę 24, górną powierzchnię 25 ukształtowaną miseczko wato oraz wybranie 26, usytuowane z przodu kołnierza 22.

Ampułka zawiera ponadto ogólnie walcowatą tuleję 27 i rękaw 28, przebiegający od przedniego końca ogranicznika 21 do tylnego końca tulei 27 i mający wewnętrzny kołnierz 29, współdziałający z kołnierzem 22 ogranicznika 21 oraz z wybraniem 26. Część walcowata 23 ogranicznika 21 jest włożona do otwartego przedniego końca tulei 27, ograniczonego płaską krawędzią. Kołnierz 22 spoczywa na płaskiej krawędzi otworu tulei 27, ale ma średnicę większa niż walcowata tuleja, przez co wystaje promieniowo poza zewnętrzne wymiary tulei 27

190 717 i przynajmniej częściowo zachodzi do odstępu pomiędzy tuleją 27 a rękawem 28. Jak również pokazano, kołnierz 22 ma większą średnicę niż średnica usytuowanej nad nim dowolnej struktury przytrzymującej, przez co na kołnierzu może oprzeć się, w trakcie osiowego ruchu do tyłu, może oprzeć się powierzchnia utrzymująca wewnętrznego kołnierza 29 rękawa 28. Wewnętrzny kołnierz 29 może stykać się z kołnierzem 22 dzięki ruchowi do tyłu rękawa 28 również po włożeniu ogranicznika 21 do otworu tulei 27. Wybranie 26 ogranicznika 21 współdziała z wybrzuszeniem wewnętrznego kołnierza 29 rękawa 28 w celu utworzenia połączenia zatrzaskowego, które nie zapobiega ruchowi do tyłu rękawa 28 względem ogranicznika 21.

Miseczkowaty kształt górnej powierzchni 25 ogranicznika 21, dodatkowo do jamy 24, powoduje dalsze ograniczenie koniecznej długości penetracji ostrego narzędzia albo igły przez środkową część ogranicznika 21. Tylne części ampułki 20 (nie przedstawione) mogą być wykonane tak jak na fig. 1, tj. z pośrednim tłokiem 3 dzielącym tuleję 27 na przednią komorę i tylną komorę, z tylnym tłokiem i zakotwiczeniem rękawa 28 do tylnego końca tulei 27, możliwie integralnie z mechanizmem uruchamiającym tylny tłok. Ampułkę według wynalazku można korzystnie zastosować w etapie liofilizacji, w którym kołnierz 2 ogranicznika jest ciernie utrzymywany ponad otworem tulei 27, nawet bez obecności rękawa 28, a odstęp pomiędzy tuleją 27 a rękawem 28 można pozostawić z innych przyczyn niż zapewnienie kanału dla ujścia pary, co było konieczne w stanie techniki.

Na fig. 3A do 3D przedstawiono schematycznie osiowe przekroje poprzeczne przez ściankę pojedynczej ampułki, dla zobrazowania możliwości stosowania różnych kształtów krawędzi otworu tulei 27. Na fig. 3A pokazana krawędź otworu tulei 27 jest prostokątna w przekroju poprzecznym i tworzy proste zakończenie ścianki ampułki. Ten kształt krawędzi otworu nie daje się łatwo wytworzyć bez pozostawienia zadziorów i nie jest optymalny pod względem wkładania do otworu tulei 27 ogranicznika 21, a ponadto pod względem bezpieczeństwa i wytrzymałości zakończenia tulei 27.

Figura 3B przedstawia krawędź otworu tulei 27, mającą w przekroju poprzecznym kształt kropli, której rozmiary kropli są większe niż grubość ściany ampułki tak, że materiał krawędzi otworu wystaje zarówno do wewnątrz jak i na zewnętrz nominalnych średnic ściany ampułki. Tego rodzaju kształt kropli często wynika z obkurczenia się płynu po częściowym roztopieniu materiału krawędzi, na przykład gdy przycina się szklany półprodukt. Choć tego rodzaju zaokrąglony kształt krawędzi jest korzystny, to jednak wystawanie materiału poza ścianę ampułki nie jest korzystne z przedyskutowanych powyżej względów.

Na fig. 3C przedstawiono zalecany kształt krawędzi otworu, który jest zaokrąglony jedynie po wewnętrznej stronie przekroju, zaś z drugiej strony nie ma obecnego żadnego materiału usytuowanego promieniowo na zewnątrz powierzchni ściany ampułki. Powierzchnia krawędzi ściany otworu ampułki bez wystającego materiału może znajdować się na zewnątrz albo wewnątrz ampułki, zależnie od tego, których problemów chce się uniknąć. Fig. 3D przedstawia najbardziej zalecany profil krawędzi otworu, który jest zaokrąglony zasadniczo półkola bez żadnego materiału wystającego poza ograniczenia nominalnej grubości ściany ampułki. Przy tym projekcie profilu krawędzi otworu tulei ampułki można uniknąć wszystkich przedyskutowanych wyżej problemów. Zalecane kształty krawędzi korzystnie stosuje się wokół otworu przy przednim końcu ampułki, ale korzystnie można je też zastosować przy innych otworach ampułki, takich jak tylne otwory ampułki typu tulei.

Na fig. 4 przedstawiono schematycznie główne etapy zalecanej sekwencji etapów wytwarzania wstępnie wypełnianych ampułek typu strzykawki dwukomorowej. Kilka tych etapów przeprowadza się wewnątrz strefy jałowej, przedstawionej linią przerywaną 40. W pierwszym etapie 41, tuleje ampułek płucze się i poddaje silikonizacji. Tak obrobione tuleje poddaje się sterylizacji 42 przez przenoszenie przez jałowy piec, przy wyjściu z którego tuleje wchodzą do strefy jałowej 40.

W etapie ładowania tłoka 43, do tulei zostaje włożony pośredni tłok w celu utworzenia w niej przedniej i tylnej komory. W etapie ładowania roztworu 44, do komory przedniej wprowadza się liofilizowany roztwór, który ulega liofilizacji do proszku w etapie 45. Następnie, w etapie 46, przedni koniec tulei zostaje uszczelniony in situ w komorze liofilizacyjnej. Rozpuszczalnik dla liofilizowanego proszku wprowadza się do komory tylnej tulei w etapie 47. W etapie 48 do tylnego końca tulei wprowadza się tylny tłok w celu zamknięcia rozpuszczalnika

190 717 w komorze tylnej. W tym momencie preparaty zawarte w tulei są uszczelnione względem otoczenia, a wstępnie wypełniona tuleja może opuścić strefę jałową 40. W etapie ostatecznego montażu 49 można dodać dalsze elementy składowe, takie jak przykrywkę części uszczelniającej oraz tylny zespół uruchamiający, korzystnie przez zastosowanie rękawa jako pośredniej części składowej, jak opisano. Wszystkie części składowe ładowane do tulei, mianowicie pośredni tłok i tylny tłok, jak również liofilizowany roztwór i rozpuszczalnik, muszą być wprowadzone do strefy 40 w stanie jałowym.

We wszystkich etapach 43 do 48, przeprowadzanych wewnątrz strefy jałowej 40, zaleca się zastosowanie nośnika ampułek według wynalazku. Z uwagi na wszechstronność nośnika, możliwe i zalecane jest zastosowanie nośnika w piecu sterylizacyjnym z etapu 42 oraz w etapie płukania i silikonizacji 41, choć etapy te można również przeprowadzić z ampułkami w zgromadzonymi w postaci masowej albo w pęcherzach. Zaleca się usunięcie ampułek z nośnika przed przeprowadzeniem etapu montażu 49. Ogólnie zaleca się obrócenie nośnika z ampułkami do góry dnem pomiędzy etapami 46, i 47.

Korzystnie jest to jedyny etap obracania przed usunięciem ampułek z nośnika. W przypadku, gdy ampułki są zalecanego opisanego typu strzykawkowego, wszystkie etapy od 41 do 46 można korzystnie przeprowadzać od górnej strony nośnika. Możliwe jest również opóźnienie nakładania rękawa aż do etapu 49 poza strefą jałową, co ogranicza liczbę części składowych, wprowadzanych do tej strefy. Według wynalazku jest zalecane załadowanie części uszczelniających do położenia spoczynkowego nośnika, umożliwiając ucieczkę pary, co korzystnie dokonuje się pomiędzy etapami 44 a 45. Uszczelnianie in situ z etapu 46 korzystnie dokonuje się przez osiowe przesunięcie załadowanych części uszczelniających z położenia spoczynkowego do nachodzenia uszczelniającego na otwór przedni tulei.

Na fig. 5A do 5E przedstawiono w różnych widokach i w przekroju korpusy nośnika ampułki, a fig. 5F przedstawia w powiększeniu korpus nośnika w rzucie perspektywicznym. Prostokątny korpus nośnika 50 jest monolityczną częścią, korzystnie wykonaną z bloku aluminium i ma górną albo przednią część 51 i dolną albo tylną część 52. Liczne kanały 53 ampułek są umieszczone w postaci przeplatanych 29 kolumn i 18 rzędów, dając 261 kanałów. Jak pokazano na fig. 5E, kanały 53 zawierają przewiert 531 w korpusie nośnika 50, który ograniczony jest przez wewnętrzną ściankę 532 i którego najwyższa część 533 jest nieco stożkowata w celu ułatwienia wkładania ampułki i części uszczelniającej.

W górnej części 51 korpusu umieszczonych jest 29 liniowych naprowadzających wycięć 54, z których każde przechodzi przez górne części wszystkich kanałów w kolumnie i, jak najlepiej widać na fig. 5B i 5D, tylko na części głębokości kanałów. Wycięcia 54 działająjako struktury naprowadzające dla układu górnego zamka, który zostanie dalej opisany w połączeniu z fig. 6, wykorzystywanego również jako narzędzie do przesuwania części uszczelniających z położenia spoczynkowego do położenia uszczelniającego. Przy górnej części 51 korpusu umieszczonych jest 18 liniowych wycięć 55 przewodów pary, przy czym każde wycięcie 55 przechodzi przez górne części wszystkich kanałów w rzędzie i, jak najlepiej widać na fig. 5B i 5D, tylko na część głębokości kanałów. Te wycięcia 55 przewodów pary 55 służą jako dodatkowe drogi ucieczki pary w czasie liofilizacji, gdy część uszczelniająca zostanie włożona do położenia spoczynkowego w części górnej kanału.

Jak pokazano na fig. 5D i 5E, dla każdego kanału 53 przy dolnej części 52 nośnika są zastosowane dolne zamki 56 w postaci ramienia, przebiegającego promieniowo do wewnątrz od powierzchni przewiertu 532, na których to ramionach ma spoczywać część ramowa ampułki.

Jak pokazano na fig. 5C, naprowadzające wycięcia 54 przebiegają w dół jednego z długich boków korpusu nośnika przy bocznych szczelinach 57 a koryto 58 przebiega wzdłuż tego samego boku korpusu poprzecznie do szczelin bocznych. Podłużne wybrania 59 służą do obsługi nośników w zmechanizowanej instalacji produkcyjnej.

W trakcie użytkowania, ampułki można wkładać od strony górnej części 51 korpusu do kanałów w celu osadzenia na powierzchniach dolnych zamków 56. Z tej samej strony korpusu można włożyć części uszczelniające do położenia spoczynkowego, wyznaczonego w częściach wycięć 54 albo 55, w którym zostają przymocowane dla zabezpieczenia przed wypadnięciem za pomocą górnych zamków w pierwszym położeniu osiowym. Części uszczelniające

190 717 można później doprowadzić do położenia uszczelniającego przez przesunięcie górnych zamków głębiej do drugiego położenia osiowego.

Figury 6A do 6C przedstawiają w widoku z góry i z boków układ górnego zamka 60 według wynalazku dla nośnika ampułki z fig. 5. Fig. 6d przedstawia pojedynczy zamek 61 dla kolumny kanałów. Jak pokazano na fig. 6D, pojedynczy zamek 61 kolumny kanałów ma ogólnie postać taśmy w kształcie litery L, mającej dłuższą prostą część blokującą 62 i krótszą część zawiasową 63. Zamek 61 zawiera ponadto otwory końcowe 64 i 64' dla połączenia kilku kolumnowych zamków 61 w układ równoległy oraz zawiera wydłużony otwór zawiasowy 65, pozwalający na pewien ruch wzdłuż części zawiasowej 63, gdy w otworze zawiasowym 65 umieszczona jest oś.

Promień krzywizny 66 jest wypośrodkowany na najbliższej części otworu 65, przy czym ta krzywizna przechodzi w część prostą 69 części zawiasowej 63. Jak pokazano na fig. 6a, 6B i 6C, z takich 29 pojedynczych kolumnowych zamków 61 tworzy się jednolity układ zamków, umieszczonych równolegle i utrzymywanych razem przez pręty 67 i 67' przechodzące przez otwory 64 i 64', odpowiednio. Oś zawiasu 68 przechodzi przez wydłużone otwory zawiasowe 65 wszystkich zamków 61.

Zawiasową oś 68 łączy się korpusem nośnika 50 z fig. 5 i mocuje w korycie 58 tak, że każda część zawiasowa 63 kolumny zamków 61 zostaje umieszczona w odpowiedniej szczelinie bocznej 57. Jeżeli każda prosta część blokująca 62 kolumnowego zamka 61 włożona jest do swego odpowiedniego wycięcia naprowadzającego 54 na górnej części 51 korpusu nośnika 50, to cały układ górnego zamka 60 można przesunąć osiowo względem kanałów 53 w stopniu, na jaki pozwala wydłużony otwór zawiasowy 65.

W szczególności, pozwala to na zajęcie przez układ górnego zamka 60 położenia najwyższego, naprowadza cia naprowadzające 54, opierające się na ograniczniΓΤΓ\ ΛΙΓΧ7 yV V kach 21 w położeniu spoczynkowym ponad otworami ampułek, oraz położenia najniższego, do którego to położenia doprowadza się, wciskając części uszczelniające w położenie uszczelniające otwory ampułek. W położeniu najwyższym oś zawiasowa 68 jest wypośrodkowana z krzywizną 66 części zawiasowej 63 a krzywizna 66 współdziała z dolnymi częściami szczelin bocznych 57, (patrz fig. 5D), w celu umożliwienia przechylania układu górnego zamka 60 wokół osi zawiasowej 68 od górnej części 51 korpusu nośnika.

W położeniu najniższym, przednia część 69 zawiasowej części 63 współdziała z dolnymi częściami bocznych szczelin 57 tak, by zapobiec obróceniu się układu górnego zamka 60 wokół osi zawiasowej 68. Korzystnie zastosowany jest zespół (nie przedstawiony) do zwalnianego mocowania układu zamka w tym położeniu.

Na fig. 7 przedstawiono w widoku z góry inne przykładowe wykonanie korpusu nośnika 70 ampułki. Korpus nośnika 70 ma ogólnie te same cechy¹, co przykładowe wykonanie nośnika 50 z fig. 5, ale z nieco innym układem kanałów 71. Kanały 71 są ustawione w dziesięć kolumn zawierających dziesięć rzędów 73, przy czym te ostatnie mają nieco mniejsze odstępy, co daje ogólnie prostokątny rozkład.

Pomiędzy każdą kolumną i rzędem wkłada się inne kolumny i rzędy z prostymi otworami 74, służącymi głównie do zmniejszenia masy nośnika 70 i do zwiększenia powierzchni styczności w etapach, w których występuje proces wymiany ciepła, mianowicie w sterylizacji gorącym gazem. Kanały 71 mają te same cechy, co opisane w związku z fig. 5E. Górna powierzchnia korpusu nośnika 70 ma wycięcia prowadzące 75 dla połączonego układu górnego zamka i dociskania podobnego do zamka 60 z fig. 6.

Korpus nośnika 70 ma również poprzeczne wycięcia odpowietrzające 76, zapewniające kanały ucieczki pary w czasie liofilizacji. Wycięcia 75 i 76 sięgają tylko na część długości osiowych kanałów. Otwory 77 ułatwiają obsługę nośników w zmechanizowanej instalacji. W tym przykładowym wykonaniu nośnika 70 nie zapewniono żadnych zawiasów dla układu górnego zamka. Zamiast tego, połączono dziesięć prostych taśm kolumnowych zamków, tworząc zwykłą kratkę.

Podobnie jak w przykładowym wykonaniu z fig. 5 i 6, kratka taka może być zamknięta kolumnowymi zamkami, umieszczonymi w wycięciach naprowadzających 75 ponad częściami uszczelniającymi w położeniu spoczynkowym, z możliwością późniejszego ruchu osiowego w celu wprowadzenia części uszczelniających w otwory ampułek. Kratka może być rów190 717 nież umieszczona w dodatkowych wycięciach 78, przechodzących ponad otworami 74, w celu odsłonięcia otworów 71, np. dla etapów procedury wypełniania i będzie wciąż utrzymywana wewnątrz ograniczeń powierzchni górnej korpusu nośnika 70. W celu utrzymania kratki w różnych położeniach można zastosować zespół mocujący (nie pokazany).

Pos. I

FIG.3C FIG.3D

FIG.3A FIG.3B

190 717

FIG.7

190 717

α

Ό

Ο

U_

ΤΤ I Γ

ΧΕΓ

ΧΕ

2Χ.

ΧΕ

ΊΙ '	==—iT
TI- -	..........nr‘
i ,U_. . . .....	..... „ -—nr
> Xi“	............’ΊΧ
,11	........ tr

χπχ

ΙΓ

τι-nr
11 ... .-	——:-xr
	:ώ., ...τηΧ
1 i ---TT
m——-	—:-:-ΛΤ
i r .........	.... - ... .
ir -	Xx;
mi.: . - ·.-·	Jj,
π^--——χ—-
ΪΙ------- TTt
,τπ ... -	. .....Λί
Ί1' — ..... -	.................1.1,.

II

IX

Έ5 <

Ό

Ο

VI— τττ

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 50 egz.

Cena 4,00 zł.

Claims

Zastrzeżenia patentowe

I. Zestaw nośnika z ampułkami wyposażony w zamek, który to zestaw jest przeznaczony do stosowania przy wytwarzaniu wstępnie wypełnionych ampułek i zawiera przynajmniej jedną ampułkę oraz nośnik, mający przynajmniej jedno gniazdo na ampułkę, przy czym to gniazdo tworzy kanał dla osiowego wkładania i promieniowego utrzymywania ampułki, znamienny tym, że kanały (53, 71) korpusu nośnika (50, 70) stykają się z powierzchniami dolnego zanika (56), rozciągającymi się przynajmniej częściowo do kanałów (53, 71) i z powierzchniami górnego zamka (60, 61), rozciągającymi się przynajmniej częściowo do kanałów (53, 71), przy czym powierzchnie górnego zamka (60, 61) i powierzchnie dolnego zamka (56) są osiowo oddzielone o odległość przynajmniej odpowiadającą wysokości ampułki, zaś górny zamek (60, 61) jest przyłączony do kanału (53, 71) w sposób zdejmowalny.
2. Zestaw według zastrz. 1, znamienny tym, że górny zamek (60, 61) jest przyłączony do kanału (53, 71) ruchomo w kierunku osiowym.
3. Zestaw według zastrz. 1, znamienny tym, że na korpusie nośnika (50, 70) przy każdym kanale (53, 71) są umieszczone elementy naprowadzające, korzystnie w postaci wybrań (54, 75), z którymi stykają się zwalniane powierzchnie górnego zanika (60, 61).
4. Zestaw według zastrz. 3, znamienny tym, że górny zamek (60, 61) jest umieszczony ruchomo w kierunku osiowym względem kanałów (53, 71).
5. Zestaw według zastrz. 3, znamienny tym, że elementy naprowadzające zawierają przynajmniej jeden występ zatrzymujący, ograniczający ruch górnego zamka (60, 61) w kierunku kanałów (53, 71).
6. Sposób wytwarzania wstępnie wypełnionych ampułek z wykorzystaniem zestawu nośnika z ampułkami wyposażonego w zamek, przy czym korpus nośnika w tym zestawie zawiera przynajmniej jedno gniazdo, wyznaczające kanał utrzymujący ampułkę promieniowo, polegający na osiowym wkładaniu ampułek do kanałów w gnieździe, znamienny tym, że po włożeniu ampułek do kanałów, wypełnia się ampułki materiałem medycznym, następnie uszczelnia się otwory ampułek ogranicznikami, po czym wyjmuje się ampułki z kanałów.
7. Sposób według zastrz. 6, znamienny tym, ze ampułki wkłada się przez pierwszy koniec kanałów i przez ten sam koniec kanałów przeprowadza się dodatkowo następną operację, wybraną z grupy operacji, na które składa się wkładanie tłoków do pojemników ampułek, wypełnianie pojemników ampułek materiałem medycznym, odparowywanie komponentu z pojemników ampułek, wkładanie ograniczników do kanałów, wyjmowanie ampułek z kanałów i kombinacja tych operacji.
8. Sposób według zastrz. 7, znamienny tym, że przed włożeniem i wypełnieniem ampułek, pierwszy koniec kanałów ustawia się w pozycji pionowej.
9. Sposób według zastrz. 7, znamienny tym, że korpus nośnika ustawia się w pozycji, w której pierwszy koniec kanałów odpowiada górnemu zakończeniu korpusu nośnika.
10. Sposób według zastrz. 7, znamienny tym, że podczas odparowywania komponentu przeprowadza się liofilizację.

II. Sposób według zastrz. 7, znamienny tym, że przez drugi koniec kanałów przepro,,.ζ,4-,ζλ z-U z-» z4 z-χ z4z-k+lz-z-k.. o
11zhrnnrrz* n.pnnmm nnoi rmirwz 011

WaUŁa Oiy W J UlUlllj *ł opvuunuiivj '-'pvxwvji.
12. Sposób według zastrz. 11, znamienny tym, że przed przeprowadzeniem tej dodatkowej operacji korpus nośnika obraca się górą w dół.
13. Sposób według zastrz. 6, znamienny tym, że po włożeniu ampułek do kanałów pomiędzy wnętrzem ampułek a zewnętrzem korpusu nośnika przeprowadza się operację wymiany, wybraną z grupy operacji obejmującej wymianę gazową, wymianę cieplną, wymianę ciśnienia i ich kombinację.

190 717
14. Sposób według zastrz. 13, znamienny tym, że w operacji wymiany stosuje się wyjaławianie i/lub liofilizację.
15. Sposób według zastrz. 6, znamienny tym, że przez otwór przedni i otwór tylny ampułek przepuszcza się gaz.
16. Sposób według zastrz. 14, znamienny tym, że jako gaz stosuje się gorący gaz wyjaławiający.
17. Sposób według zastrz. 6, znamienny tym, że do kanałów korpusu nośnika wkłada się ogranicznik do położenia spoczynkowego, w którym otwory ampułek pozostają nieuszczelnione.
18. Sposób według zastrz. 17, znamienny tym, że po włożeniu ogranicznika przeprowadza się liofilizację.
19. Sposób według zastrz. 17, znamienny tym, że po włożeniu ogranicznika do kanałów korpusu nośnika, przesuwa się ogranicznik z położenia spoczynkowego do położenia uszczelniającego otwory ampułek.
20. Sposób według zastrz. 17, znamienny tym, że ogranicznik utrzymuje się w położeniu spoczynkowym z wykorzystaniem tarcia pomiędzy ogranicznikiem a wewnętrznymi ściankami kanałów.
21. Sposób według zastrz. 19, znamienny tym, że w położeniu uszczelniającym otwory ampułek, ogranicznik zabezpiecza się za pomocą nakrywki.
22. Sposób według zastrz. 21, znamienny tym, że przed zabezpieczeniem ogranicznika, ampułki wyjmuje się z korpusu nośnika.