PL184059B1

PL184059B1 - Urządzenie dozujące do aplikowania płynów leczniczych w postaci strumieni i/lub niewielkich kropel

Info

Publication number: PL184059B1
Application number: PL95318935A
Authority: PL
Inventors: Jonathan K. Embleton; Stephen P. Jones; Richard J. Malcolmson; Luigi G. A. Martini; Peter J. Houzego; Sarah A. Rocca; Howard N. E. Stevens
Original assignee: Scherer Ltd R P
Priority date: 1994-08-30
Filing date: 1995-08-30
Publication date: 2002-08-30
Also published as: GB2306902A; FI970706A0; NO313224B1; AU703399B2; DE69531902T2; JP2005324051A; ATE251433T1; FI970706A7; GB9704403D0; NZ292195A; CN1669542A; HU220184B; DE69531902D1; JPH10506028A; FI970706L; PT845253E; DE69505266T2; HUT77167A; EP0778758A1; WO1996006581A1

Abstract

1. Urzadzenie dozujace do aplikowa- nia plynów leczniczych w postaci strumienia i/lub niewielkich kropel, zwlaszcza plynów leczniczych do oka zawierajace obudowe znamienne tym, ze w obudowie (2, 52, 90, 116, 248) jest umieszczone stanowisko do- zowania (6, 46, 70, 120, 240) oraz mecha- nizm wylotowy podnoszacy cisnienie plynu leczniczego w pojemniku na stanowisku dozowania (6, 46, 7 0 , 120, 240), zas na obu- dowie (2, 90, 116, 248) znajduje sie oslona dystansowa (4, 54, 98) zapewniajaca odstep pomiedzy stanowiskiem dozowania (6, 46, 7 0 , 120, 240) a okiem pacjenta. Fig. 1 PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest urządzenie dozujące do aplikowania płynów leczniczych w postaci strumieni i/lub niewielkich kropel.

Okulistyczne płyny lecznicze dozowane są zwykle do oka w postaci kropli lub maści. Stosowanie kropli ocznych ma szereg wad, przede wszystkim w wyniku trudności zaakceptowania zakrapiania przez pacjenta. Krople są stosunkowo duże a odruchowe mruganie powodowane dotarciem kropli do oka ogranicza ilość lub część ilości płynu rzeczywiście mającą kontakt z obszarem docelowym na oku. Zwykle skutecznych jest mniej, niż 10% z kropel 50 pl, pozostałość zostaje utracona wskutek spłynięcia, albo na zewnątrz, albo nosowym kanalikiem łzowym. Takie stosowanie drogich płynów jest marnotrawstwem, jak również prowadzi do znacznej niepewności w odniesieniu do skuteczności leku. Podobne uwagi mają zastosowanie do maści, jakkolwiek poziom strat można zmniejszyć starannym dozowaniem. Większa lepkość maści zmniejsza ich tendencję do spływania lub wymywania.

184 059

W międzynarodowym zgłoszeniu patentowym nr PCT/GB95/01482 zaproponowano różne metody podawania płynu leczniczego do oka. Wykorzystuje się w nich układy, w których płyn leczniczy zasysany jest ze zbiornika i odprowadzany w sposób kontrolowany do oka. Jakkolwiek te metody są przydatne, to powstają trudności przy powtarzalnym stosowaniu dyszy wielodawkowej. W szczególności trudne jest zachowanie sterylności płynu leczniczego w układzie, w którym dawki płynu sukcesywnie zasysane są ze zbiornika i przechodzą przez dyszę wielokrotnego użytku, bez stosowania antyseptyków. Zastosowanie antyseptyków wywołuje pewne kłopoty, co omówiono na str. 8-11 pracy „Ophtalmic Drug Delivery Systems - Układy podawania leków oftalmicznych” (Drugs in the Pharmaceutical Sciences, wól. 58), wydanej w 1993 przez Marcela Dekkera.

W patencie Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 3 934 585, przedstawiono różne mechanizmy do wprowadzania dawek jednostkowych płynu leczniczego do oka człowieka. Dawki utrzymywane są w rurkach dozujących, które zakłada się do mechanizmów, kiedy potrzebne jest podawanie leku. Mechanizmy pracują ze sprężonym powietrzem podawanym na jednym końcu rurki powodując wypchnięcie płynu leczniczego z drugiego końca.

Znane są ze stanu techniki urządzenia dozujące zawierające obudowę.

Celem wynalazku jest urządzenie dozujące do aplikowania płynów leczniczych w postaci strumieni i/lub niewielkich kropel.

Urządzenie dozujące do aplikowania płynów leczniczych zwłaszcza do aplikowania płynów leczniczych do oka zawierające obudowę według wynalazku charakteryzuje się tym, że w obudowie jest umieszczone stanowisko dozowania oraz mechanizm wylotowy podnoszący ciśnienie płynu leczniczego w pojemniku na stanowisku dozowania, zaś na obudowie znajduje się osłona dystansowa zapewniającą odstęp pomiędzy stanowiskiem dozowania a okiem pacjenta.

Korzystnie osłona dystansowa jest regulowana.

Korzystnie mechanizm wylotowy składa się z tłoka umieszczonego w bloku, który z kolei jest zamocowany w obudowie i zablokowany w niej za pomocą zatrzasku.

Korzystnie mechanizm wylotowy składa się z tłoka połączonego z mechanizmem cylindrowym.

Korzystnie mechanizm wylotowy składa się z tłoka zamontowanego w cylindrze, który jest zablokowany w obudowie za pomocą zatrzasku, przy czym na tłoku jest umieszczony piezoelektryczny przetwornik.

Korzystnie na obudowie jest zamocowany przetwornik pierścieniowy połączony z baterią i zespołem elektronicznym umieszczonych w komorze znajdującej się pomiędzy komorą magazynującą a przetwornikiem pierścieniowym.

Korzystnie koniec roboczy mechanizmu wylotowego ma kształt komplementarny do kopułki pojemnika z płynem leczniczym.

Korzystnie urządzenie zawiera wałek do podawania kolejno pojemników z płynem leczniczym do stanowiska dozowania oraz zespół do oddziaływania na obudowę pojemnika na stanowisku dozowania, na który to zespół składa się mechanizm cylindrowy, tłok, przetwornik pierścieniowy i tłok.

Korzystnie urządzenie posiada słupek prowadzący do zdejmowania osłony z części ścianki obudowy pojemnika z płynem leczniczym przed wyrzuceniem jej zawartości.

Reasumując przedmiotem wynalazku jest urządzenie dozujące do aplikowania płynu leczniczego z zamkniętej obudowy pojemnika. Takie urządzenie zawiera pojemnik/pojemniki, mechanizm do podawania kolejno pojemników do stanowiska dozowania oraz środki do oddziaływania na obudowę pojemnika w stanowisku dozowania w celu wyrzucenia jego zawartości. Według wynalazku proponuje się również ręczne urządzenie dozujące zapewniające możliwość ręcznego wprowadzania oddzielnych pojemników lub ich pakietów do stanowiska dozowania w miarę potrzeby. Kiedy część ścianki obudowy pojemnika zaopatrzona jest w osłonę, urządzenie może zawierać środki do jej zdejmowania przed wyrzuceniem zawartości obudowy pojemnika. Środki te mogą być zsynchronizowane z mechanizmem podającym.

184 059

Korzystne jest, jeżeli wyrzucenie zawartości obudowy w stanowisku dozowania w powyżej wspomnianym urządzeniu odbywa się przy nacisku na przykład tak, że jest ona wyciskana przez przynajmniej jeden otwór, w odpowiedniej części ścianki obudowy. Również, w odróżnieniu od tego, można używać metody elektrostatycznej ujawnionej w opublikowanym europejskim opisie patentowym nr 0 224 352. W tej odmianie wynalazku proponuje się zmodyfikowany pojemnik, w którym obudowa nie jest specjalnie ściśliwa, lecz zaopatrzona jest w ściankę zawierającą część przewodzącą, do dołączenia do źródła potencjału elektrycznego, przy czym przyłożenie takiego potencjału powoduje powstanie ładunku elektrycznego w zawartości pojemnika, i jej wyrzucenie przez wspomniany przynajmniej jeden otwór.

W urządzeniach wyrzutowych według wynalazku, w których wyrzut zawartości pojemnika odbywa się przez ściskanie jego obudowy, korzystne jest, jeżeli wykorzystanie mechanizmu fizycznego, na przykład bloku wgniatającego do oddziaływania bezpośrednio od zewnątrz z na obudowę, od strony przeciwległej do części ścianki ukształtowanej z przynajmniej jednym otworem przybiera postać mechanizmu z cylindrem i tłokiem, taki mechanizm można wykorzystać również do przemieszczania przeciwległej części ścianki w cylindrycznej obudowie opisanego powyżej rodzaju.

Inne rozwiązanie polega na wykorzystaniu elementów piezoelektrycznych. Takie elementy zapewniają dokładnie regulowany osiągany stopień ściśnięcia i mogą być rozmieszczone, na przykład, na powierzchni obudowy przeciwległej do części ścianki, lub w postaci pierścienia wokół korpusu obudowy. W obu konstrukcjach taki element może być uruchamiany pojedynczo lub powtarzalnie, w celu wyrzucenia oddzielnych kropel lub ich szybkiej sekwencji. Element może przybrać postać przetwornika ultradźwiękowego, nadającego się zwłaszcza do generacji aerozolu w sieci otworów w części ścianki obudowy.

Inne cechy charakterystyczne można również wykorzystać w urządzeniach według wynalazku do wskazywania skutecznego dotarcia płynu leczniczego do celu. Do zapewnienia sygnalizacji, że oko jest otwarte, można wykorzystać światło, i może ono zwykle być światłem białym. W odróżnieniu od tego można wykorzystać również układ barwny, w którym różne kolory oznaczają różne etapy podawania leku. Na przykład urządzenie można przykładać do oka dopóki widoczne jest światło czerwone, które przełączy się na zielone dopiero po wydaniu określonej z góry dawki.

Urządzenia według wynalazku mogą również być zaopatrzone w pewną liczbę zabezpieczeń, które są już w dużym stopniu rozpowszechnione w urządzeniach dozujących różnych rodzajów. Liczba pojemników w urządzeniu oczywiście może być skończona, i urządzenie może zawierać rejestrator dawek w celu wskazywania liczby dawek pozostałych lub dawek podanych. Można również do urządzenia włączyć mechanizm opóźniający w celu zabezpieczenia przed nieumyślnym zaaplikowaniem dawki wielokrotnej. W połączeniu z sygnalizacją podania dawki wspomnianą powyżej, może to stanowić znaczącą zaletę.

Można zauważyć, że urządzenia według wynalazku mogą być urządzeniami przeznaczonymi do użytku osobistego, czyli urządzeniami ręcznymi, lub urządzeniami do stosowania w sposób bardziej regularny w warunkach profesjonalnych. W przypadku każdego rodzaju użytkowania można stosować środek zapewniający właściwą odległość między urządzeniem, a okiem będącym celem podawania, która przy tym może być regulowana, zwłaszcza w przypadku urządzeń dostosowanych do użytku profesjonalnego. W tym aspekcie należy zauważyć, że rozważany w przypadku niniejszego wynalazku mechanizm dobrze nadaje się do wyrzucania strumienia i/lub kropel w zasadzie poziomo lub pionowo do pewnej odległości minimalnej, nie wymagając przy tym od użytkownika ustawiania urządzenia do pracy wprost nad okiem.

Poza urządzeniami omówionymi powyżej, wynalazek odnosi się również do sposobu generowania strumieni i/lub kropel oraz zabiegu leczniczego z użyciem takich pojemników i urządzeń. Sposoby realizacji zabiegów leczniczych dodatkowo wymagają naprowadzenia generowanych strumieni i/lub kropel na odpowiednie miejsce leczone.

Przedmiot wynalazku jest przedstawiony w przykładzie wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia urządzenie do aplikowania płynów leczniczych w postaci strumieni i/lub niewielkich kropel według wynalazku w pierwszym przykładzie wykonania w widoku

184 059 perspektywicznym, w którym obudowa pojemnika z płynem leczniczym jest wgniatana w celu wyrzucenia jego zawartości; fig. 2 - element wgniatający z urządzenia z fig. 1, w szczegółowym widoku/ fig. 3 - urządzenie według wynalazku, w drugim przykładzie wykonania, w którym do wyrzucania zawartości obudowy służy mechanizm tłokowy, pokazany w widoku perspektywicznym; fig. 4 - zespół tłoka urządzenia z fig. 3, w widoku szczegółowym; fig. 5 - urządzenie według wynalazku w trzecim przykładzie wykonania z elementem piezoelektrycznym do wyrzucania zawartości obudowy pojemnika z płynem leczniczym, w widoku perspektywicznym; fig. 6 - element piezoelektryczny z fig. 5, w widoku szczegółowym; fig. 7 - urządzenie według wynalazku w czwartym przykładzie wykonania podobne do urządzenia z fig. 5 i 6, lecz z zastosowaniem oddzielnych pojemników, w widoku perspektywicznym; fig. 8 - pojemnik w przekroju poprzecznym oraz element piezoelektryczny urządzenia z fig. 7, w widoku szczegółowym; fig. 9 urządzenie według wynalazku w piątym przykładzie wykonania, w którym do wyrzucania zawartości obudowy służy elektrostatyczny układ ładujący, pokazany w widoku perspektywicznym; fig. 10 stanowisko dozujące urządzenia z fig. 9, w widoku szczegółowym; fig. 11 - przykład wykonania pojemnika według wynalazku, w przekroju poprzecznym; fig. 12A, 12B i 12C przedstawiają różne etapy wytwarzania innego korzystnego przykładu wykonania pojemnika według wynalazku, w przekroju poprzecznym; fig. 13 przedstawia jeszcze inny przykład wykonania pojemnika według wynalazku; fig. 14 przedstawia pojemniki w postaci torebek według wynalazku; umieszczone na taśmie nośnej; fig. 15 - proste urządzenie ściskane do wyrzucania zawartości torebki typu przedstawionego na fig. 14; fig. 16 - urządzenie z fig. 15, uaktywnione do wyrzucenia zawartości torebek; fig. 17 - jeszcze inny pojemnik na dawkę według wynalazku, w przekroju poprzecznym; fig. 18 - urządzenie według wynalazku w szóstym przykładzie wykonania do wyrzucania zawartości pojemnika z płynem leczniczym przedstawionego na fig. 17; a fig. 19 przedstawia wykres obrazujący rekcję miotyczną królika podczas podawania leku z użyciem urządzenia według fig. 18.

Urządzenie przedstawione na fig. 1 zawiera obudowę 2 z otwartą osłoną na jednym końcu przy stanowisku dozowania 6 urządzenia znajdującym się na jego podstawie. Przedstawione urządzenie służy do podawania leków okulistycznych, a osłona 4 zapewnia to, że stanowisko dozowania 6 ustawione jest poprawnie i znajduje się we właściwej odległości od oka, zapewniającej skuteczność podawania leku. Pojemniki według wynalazku zamontowane są na taśmie 8, którą sięga od sznura podającego 10, wokół przedniej części stanowiska dozowania 6 aż do szpuli nawijającej 12. Do zwijania taśmy 8 dla wprowadzenia świeżego pojemnika na stanowisku dozowania 6 w celu wyrzucenia jego zawartości, służy wałek 14. Pokazano przycisk 16 służący do uruchomienia stanowiska dozowania 6 w prawidłowym stanie jego naładowania.

Obudowa każdego pojemnika na taśmie 8 mą kształt pęcherzyka 18 wystającego z ciągłego podłoża 20, co lepiej widać na fig. 2. Otwarta powierzchnia opakowania pęcherzykowego 18 zamknięta jest ciągłą metalową folią 22, i metalowa folia 22 nad każdym pęcherzykiem 18 zaopatrzona jest w wykonanych metodą galwaniczną dziesięć otworów o średnicy 40 pm. Metalowa folia 22 jest nakryta warstwą osłonową 24, która jest stopniowo zdejmowaną z metalowej folii 22 przy dochodzeniu opakowania pęcherzykowego 18 do stanowiska dozowania 6. Warstwa osłonowa 24 zdejmowana jest za pomocą dociskanej sprężyną rolki nawijającej 26, która przeciąga warstwę osłonową 24 wokół słupka prowadzącego 28 po wejściowej stronie stanowiska dozowania 6. Podobny słupek prowadzący 28 znajduje się po stronie wyjściowej a taśma 8 jest przytrzymywana przy nim za pomocą dociskanych sprężynowo ramion 30. Ramiona 30 rozstawione są na odległość w zasadzie równą rozmiarowi pęcherzyka 18 wzdłuż taśmy 8, tak że służą one również do centralnego umieszczania na stanowisku dozowania 6.

Stanowisko dozowania 6 przedstawione na fig. 2 zawiera tłok 32 umieszczony w bloku 34, który z kolei zainstalowany jest w obudowie 36 i blokowany w niej za pomocą zatrzasku 38. Dla spowodowania wyrzutu zawartości pęcherzyka 18 przez otwory w folii 22, wciska się przycisk 16 powodujący zwolnienie sprężyny (nie pokazana), która dosuwa tłok 32 do pęcherzyka 18 i wgniata go w metalową folię 22. Następuje obrót wałka 14 w celu dosunięcia następnego naładowanego pęcherzyka 18 do położenia na wprost tłoka 32, i wałek 14 zostaje sprzężony

184 059 również z tłokiem 32 w celu wycofania go do położenia wyjściowego przed dojściem świeżego naładowanego pęcherzyka 18 do położenia wyrzutu.

W urządzeniu przedstawionym na fig. 3 obudowa 40 pojemnika jednostkowego zainstalowana jest na taśmie ładunkowej 42, która, jak w odmianie wykonania według fig. 1, przechodzi od szpuli podającej 44 przez stanowisko dozowania 46 na szpulę odbiorczą 48, sprzężoną z wałkiem 50 dla zapewnienia zwijania. Obudowa 52 urządzenia ma osłonę 54, lecz należy zauważyć, że ustawienie obudowy 52 względem osłony 54 jest inne.

Na stanowisku dozowania, lepiej widocznym na fig. 4, każda obudowa 40 pojemnika jednostkowego zostaje kolejno ustawiona na wprost tłoka 55 mechanizmu cylindrowego 56. Każda obudowa 40 jest cylindryczna i na swoim przednim końcu posiada dyszę 58 z przynajmniej jednym otworem. Ten przedni koniec zamknięty jest zamknięciem foliowym 60. Drugi koniec obudowy 40 pojemnika jest zamknięty tłokiem silikonowym 62, i kiedy następuję uaktywnienie stanowiska dozowania, tłok 55 urządzenia dochodzi do tłoka silikonowego 62 pojemnika i tym samym ściska zawartość obudowy 40 pojemnika. To ściskanie powoduje wypchnięcie zawartości przez przynajmniej jeden otwór dyszy 58, równocześnie usuwając zamknięcie foliowe 60, i następnie zawartość pojemnika jest wyrzucana w postaci strugi aerozolowej 64.

Urządzenie przedstawione na fig. 5 i 6 jest w pewien sposób podobne do urządzenia z fig. 1 i 2, lecz w tym przykładzie wykonania, wyrzut leku odbywa się za pomocą elementu piezoelektrycznego. Za pomocą wałka 68 następuję nawijanie taśmy 66 z oddzielnymi pojemnikami jednostkowymi w celu umieszczania pojemnika na stanowisku dozowania 70. Na stanowisku dozowania 70 obudowa 72 pojemnika ustawiona jest na wprost pierścieniowego przetwornika piezoelektrycznego 74, przy zdjęciu warstwy osłonowej 76 pojemnika w zasadzie w ten sam sposób, jak w wykonaniu z fig. 1. Zdjęcie warstwy osłonowej 76 również i w tym przypadku powoduje odsłonięcie metalowej folii 78 pokrywającej pęcherzyk 72 i zaopatrzonej w dziesięć otworów ukształtowanych galwanicznie.

Jak w przypadku stanowiska dozowania przedstawionego na fig. 2, w tym przykładzie wykonania stanowisko dozowania zawiera tłok 80 zainstalowany w cylindrze 82 umieszczonym w obudowie 84 za pomocą zatrzasku 86. Wciśnięcie przycisku 88 uruchamia sprężynę, która przemieszcza tłok 80 w stronę pęcherzyka 72, lecz tylko w celu umieszczenia pierścieniowego przetwornika piezoelektrycznego 74 wokół jego obudowy. Następnie odpowiednie środki (nie przedstawione) uruchamiają przetwornik 74 tak, że zaciska się on wokół pęcherzyka 72 i tym samym wyrzuca jego zawartość przez otwory w metalowej folii 78. Również i w tym przypadku, podobnie jak to opisano powyżej w odniesieniu do fig. 1 i 2, zwijanie taśmy 66 za pomocą wałka 68 powoduje wycofanie tłoka 80. Jednakowoż w tym przykładzie wykonania wałek 68 uruchamia również nóż, w celu oddzielenia od taśmy 66 zużytego pęcherzyka 72, który następnie jest wyrzucany przez otwór 89 w obudowie urządzenia.

Figury 7 i 8 można uważać za uproszczoną wersję przykładu wykonania przedstawionego na fig. 5 i 6. W tym przykładzie wykonania pojemniki jednostkowe są umieszczone oddzielnie, zaś obudowa 90 urządzenia zaopatrzona jest w komorę magazynującą 92 do podawania pojemnika jednostkowego. Kiedy występuje potrzeba użycia urządzenia, konieczne jest wyjęcie pojemnika z komory magazynującej 92 i założenie ręczne na przetwornik pierścieniowy 96 zamocowany do podstawy osłony 98 obudowy 90 urządzenia. Bateria 100 i pozostała część zespołu elektronicznego 102 rozmieszczone są w komorze 104 znajdującej się między komorą magazynującą 92 a przetwornikiem pierścieniowym 96. Dla wykorzystania tak załadowanego urządzenia, zdejmuje się osłonę 106 z widocznej strony pojemnika jednostkowego 94, w celu odsłonięcia ścianki 108 obudowy z 50 mikrometrową dyszą. Kiedy układy elektroniczne 102 zostają uruchomione przyciskiem (nie przedstawionym) to przetwornik pierścieniowy 96 zaciska się wokół pojemnika jednostkowego 94 wyrzucając jego zawartość przez dyszę.

Jak można zauważyć, obudowa pojemnika 94 wzmocniona jest wokół jego obwodu wewnętrznego odcinkiem 110. Zapobiega to przerwaniu obudowy pojemnika 94 przy zacieśnianiu się przetwornika pierścieniowego 96, a jego kształt zewnętrzny służy zarazem do zwiększania prędkości wyrzucania płynu z obudowy pojemnika 94 przez dyszę.

184 059

Figury 9 i 10 przedstawiają przykład wykonania, w którym zawartość obudowy pojemnika jest wyrzucana za pomocą Układu ładowania elektrostatycznego. Pokryta taśma 112 pojemników 114 umieszczona jest w obudowie 116, i za pomocą wałka 118 jest posuwany pasek taśmy 112 tak, aby pojemnik 114 znalazł się w stanowisku dozowania 120, ogólnie biorąc w sposób opisany w odniesieniu do fig. 1 i 2. Jednak w tym przykładzie wykonania obudowy 122 pojemników 114 utworzone są z materiału przewodzącego elektrycznie. Na stanowisku dozowania 120 umieszczony jest styk 124 służący do sprzężenia ze ścianką obudowy 122 pojemnika 114, oraz przełącznik (nie przedstawiony), uruchamiany przez przycisk dozujący 126 służący do podawania potencjału elektrycznego z generatora 128 do ścianki obudowy 122 pojemnika w celu naładowania zawartości i wymuszenia jej wyrzucenia przez otwór 130. Zasilanie dla generatora 128 zapewnia bateria 132, również znajdująca się w obudowie 116 urządzenia. Ponieważ ścianka obudowy 122 w każdym pojemniku 114 jest przewodząca, to pojemniki 114 muszą być izolowane między sobą na taśmie 112. Zatem, jak to pokazano na fig. 10, taśma 112 ma część izolacyjną 134 umieszczoną między pojemnikami 114.

W przypadku urządzeń według wynalazku można założyć, że służą one do podawania różnych płynów do miejsca docelowego przy złożonym podawaniu leków. Zatem przy podawaniu do stanowiska dozowania można włączyć pojemniki zawierające różne płyny, przy czym pojemniki zamontowane są na pasku lub taśmie, z zachowaniem założonej kolejności. Na przykład, w niektórych zamontowanych na taśmie pojemnikach może być zawarty środek anestezjologiczny lub diagnostyczny, na przykład fluoresceina.

Figury 11 do 13 przedstawiają korzystne odmiany wykonania pojemników, o konstrukcji „dwukopułkowej”, do wykorzystania w opisanych powyżej urządzeniach. Pojemnik przedstawiony na fig. 11 posiada obudowę 202, w której znajduje się pewna ilość płynu leczniczego 204. Dolna część pojemnika ukształtowana jest w postaci pęcherzyka wystającego z dolnego arkusza 206 laminatu foliowego, który jest pokryty górnym arkuszem 208 laminatu foliowego, ukształtowanego również w kopułkę, która stanowi górną część obudowy 202. Dolny arkusz 206 i górny arkusz 208 są spajane w miejscu styku ze sobą w celu zamknięcia obudowy 202 na złączu między nimi.

W górnej części górnego arkusza 208 uformowany jest otwór 210 zamknięty arkuszem osłonowym 212 szczelnie stykającym się z powierzchnią zewnętrzną górnego arkusza 208 wokół otworu 210. Arkusz osłonowy 212 jest zwykle arkuszem z tworzywa sztucznego lub arkuszem z folii metalowej.

W czasie stosowania, pojemnik przedstawiony na fig. 11 zakłada się do urządzenia, które dokładnie ustawia obudowę 202 względem elementu takiego, jak tłok lub źródło sprężonego powietrza, powodując nacisk na dolny arkusz 206 w miejscu, gdzie tworzy on dolną część obudowy 202 w stronę otworu 210 i górnego arkusza 208. Arkusz osłonowy 212 zostaję usunięty i następuje uruchomienie układu. W wyniku tego, płyn leczniczy 204 znajdujący się w obudowie 202 zostaje wyrzucony przez otwór wylotowy 210 w stronę wybranego miejsca docelowego.

Figury 12A, fig. 12B, fig. 12C przedstawiają pojemnik, w którym oddzielne części składowe można wykonywać oddzielnie wraz ze znajdującym się wewnątrz płynem leczniczym, a następnie łączyć z górnym arkuszem zamykającym odpowiednie pojemniki. Taką część składową przedstawiono na fig. 12A, zawiera ona dolny arkusz 206 ukształtowany w postaci pęcherzyka do przechowywania pewnej ilości płynu leczniczego 204. Pęcherzyk jest zamknięty warstwą pośrednią 214 przyspawaną na obwodzie pęcherzyka do dolnego arkusza 206, lecz zawierającego część osłabioną 216, która w rzeczywistości pokrywa pęcherzyk z płynem 204. Tym niemniej, przedstawiona część składowa jest uszczelniona, a płyn leczniczy 204 w pęcherzyku jest właściwie zabezpieczony przed zetknięciem się z atmosferą zewnętrzną. Umożliwią to również autoklawową sterylizację zamkniętej szczelnie przestrzeni.

Figura 12B przedstawia wycinek górnego arkusza 208 z otworem wylotowym 210 umieszczonego nad pęcherzykiem dolnego arkusza 206 pokazanego na fig. 12A. Na figurze 12C przedstawiono pojemnik, w stanie złożonym.

Każda z części składowych przedstawionych na fig. 12A wytwarzana jest w postaci oddzielnego elementu, i może być poddawana kontroli jakości jako składnik dozujący płyn

184 059 leczniczy. Po napełnieniu pojemnika, z którego można wyrzucać według wynalazku płyn leczniczy 204, następuje nałożenie górnego arkusza 208 i jego zespawanie na obwodzie z częścią kopułkową zaopatrzoną w otwór 210 znajdujący się dokładnie naprzeciwko pęcherzyka, w którym znajduje się płyn leczniczy 204. Jeśli występuje potrzeba kształtowania paska pojemników, to można stosować ciągły pąs górnego arkusza 208 ukształtowany) z szeregiem sekcji kopułkowych, w celu równoczesnego zamykania i wzajemnego łączenia pakietu pojemników według wynalazku. Taki pakiet przedstawiono na fig. 12C.

Wykorzystanie pojemnika typu przedstawionego jako część pakietu z fig. 12C jest ogólnie biorąc podobne do wykorzystania pojemnika z fig. 11, przy dwóch istotnych różnicach. Po pierwsze, arkusz osłonowy 212 nie ma znaczenia zasadniczego, ponieważ płyn leczniczy 204 jest już szczelnie zamknięty w komorze wewnątrz pojemnika, utworzonej przez warstwę pośrednią 214. Niezależnie od tego nadal można stosować pewne kształty arkusza osłonowego, chociaż zrozumiałe jest, że połączenie między arkuszem osłonowym 212 a górnym arkuszem 208 wokół otworów nie musi zapewnić szczelności obudowy w tym samym stopniu, co w wykonaniu z fig. 11. Po drugie, kiedy następuje ściśnięcie obudowy 202, a zwłaszcza, kiedy uszczelniona komora zawierająca płyn leczniczy 204 zostaje ściśnięta, to pierwszym efektem jest przerwanie osłabionej części 216 warstwy pośredniej 214, i osłabiona część 216 może być rozrywana wzdłuż określonej linii.

Następnie następuję wyrzut płynu leczniczego 204, w zasadzie podobny, jak w przypadku przykładu wykonania z fig. 11. Osłabiona część 216 może również amortyzować część siły wgniatającej występującej podczas zgniatania pęcherzyka, powodując obniżenie ciśnienia i zmniejszając tendencję pęcherzyka kopułki do pękania lub rozdzierania się.

Jeżeli ze względu na układ ściskania zastosowany z tęgo lub innego powodu występuję konieczność rozerwania osłabionej części 216 przed rzeczywistym ściśnięciem obudowy 202 pojemnika, to można tego dokonać. Zastosowane urządzenie wyrzucające możną zmodyfikować tak, aby laminat złożony z dolnego arkusza 206 i górnego arkusza 208 oraz warstwa pośrednia 214 były uchwycone po każdej stronie pęcherzyka, i rozciągane w poprzek pęcherzyka w celu rozerwania osłabionej części 216 przed zetknięciem się, na przykład, tłoka z dolnym arkuszem -206 dla wgniecenia obudowy 202 pojemnika. Kierunek tego rozciągania wskazano strzałkami umieszczonymi w sąsiedztwie pojemnika ukazanego po lewej stronie fig. 12C.

Na figurze 13 przedstawiono pojemnik, w którym dwa płyny lecznicze mogą być umieszczone oddzielnie w tej samej obudowie, wewnątrz, odpowiednich uszczelnionych komór zamkniętych osłabionymi częściami 216 warstwy pośredniej 214. Wytwarzanie, montaż i wykorzystanie pojemnika są w zasadzie podobne do opisanych w odniesieniu do fig. 12, lecz fig. 13 przedstawia również tłok 218 wyciskający płyny lecznicze przez otwór 210.

Jest oczywiste, że kształty pęcherzyków w dolnym arkuszu 206 i kopułek w górnym arkuszu 208 mogą być wykonane jako komplementarne, tak, że kiedy tłok 218, zostaje przyłożony do przynajmniej jednego pęcherzyka, jak to pokazano na fig. 13, to cała część arkusza stanowiąca pęcherzyk bądź pęcherzyki, ostatecznie styka się z częścią tworzącą kopułkę w celu w zasadzie całkowitego opróżnienia obudowy pojemnika z przynajmniej jednego płynu leczniczego. Jest to oczywiście szczególnie ważne, kiedy dozowanie musi być dokładne.

Oddzielne wytwarzanie poszczególnych części składowych pojemników według wynalazku ułatwia nie tylko kontrolę jakości, lecz również sterylizację i inne procedury przygotowawcze. W opisanych powyżej przykładach wykonania można stosować górny arkusz 208 laminatu foliowego z utworzonym w niej tylko jednym otworem 210. Natomiast, kiedy potrzebnych jest wiele otworów, korzystnym materiałem na górny arkusz 208 jest folia metalowa, w której otwory wykonuje się metodą kształtowania galwanoplastycznego z użyciem warstw światłoczułych. Spajanie folii metalowych bezpośrednio z laminowanymi dolnymi arkuszami może niekorzystnie oddziaływać na płyn leczniczy, umieszczony wewnątrz pęcherzyka. Te oddziaływania zmniejszają się bardzo, kiedy płyn leczniczy znajduje się już w swojej własnej zamkniętej szczelnie komorze pod warstwą pośrednią 214, i kiedy arkusz górny 208 spajany jest z warstwąpośre<hnią214.

184 059

W pewnych okolicznościach może być pożądane delikatne wyrzucanie płynu leczniczego przez przynajmniej jeden otwór, w kopułkowato ukształtowanej części ścianki, lub też przynajmniej jeden otwór, przez który płyn jest wyrzucany faktycznie z dowolnego z opisanych pojemników. W tym celu korzystne jest, jeżeli przynajmniej jeden otwór zwęża się w stronę końca wyrzutowego, przy średnicy wlotowej zwykle około trzech razy większej od wylotowej. Korzystne jest, jeżeli osiowa długość przynajmniej jednego otworu jest 1 do 5 razy większa od średnicy wylotowej, a przy wylocie otwór jest cylindryczny.

Określenia „kopułka” i „kopułkowy” stosowane są w powyższym opisie fig. 11 do 13 w znaczeniu bardzo szerokim. Nie mają na celu określania konkretnego, i koniecznie symetrycznego, kształtu obudowy w pojemnikach według wynalazku. Możliwe jest stosowanie innych z tym samym efektem. Ważne jest jednak rozmieszczenie przynajmniej jednego otworu w szczytowym jego obszarze, ponieważ wyrzucany płyn przy ściskaniu obudowy kieruje się w stronę tego przynajmniej jednego otworu.

W układzie przedstawionym na fig. 14, 15 i 16 poszczególne torebki 222 płynu leczniczego instalowane są na taśmie 224. Każda torebka 222 ma kształt gruszkowaty i utrzymywana jest w dolnym arkuszu 226 do czasu użycia w razie potrzeby. Każda torebka 222 ma osłabioną ściankę 228 znajdującą się w sąsiedztwie wycięcia w dolnym arkuszu 226.

W czasie stosowania, taśma 224 zostaje przemieszczona do urządzenia (nie przedstawionego) w celu umieszczenia torebki 222 na stanowisku wyrzutowym. Na stanowisku wyrzutowym dwa przeciwległe tłoki 230 dosuwane są do siebie ruchem przyspieszonym. Powoduje to ściśnięcie torebki 222 w sposób przedstawiony na fig. 16, w celu wypchnięcia zawartości torebki 222 w pokazanym kierunku. Następnie tłoki 230 zostają wycofane, zwalniając opróżnioną torebkę 222, która następnie zostaje usunięta.

Osłabiona ścianka 228 może być bardzo niewielka, dla dokładnego skupienia wyrzutu na wybranym celu. Poza tym może posiadać linię osłabienia na średnicy, lub też sieć punktów osłabienia rozrywanych w żądany sposób.

Pojemnik przedstawiony na fig. 17 zawiera zestawione razem arkusze 232 i 234 wykonane, na przykład, z laminatu folii aluminiowej 30 pm i folii miedzianej 40 pm, ukształtowanego i zamocowanego wokół linii ciągłej do warstwy 236 kleju topliwego, tworząc zamknięty pęcherzyk, w którym zamknięta jest jednostkowa dawka 8 pl płynu leczniczego. Każdy arkusz 232, 234 stanowi w zasadzie połowę ścianki pęcherzyka, a przy wierzchołku kopułki utworzonej przez warstwę 234 z folii miedzianej wykonany jest pojedynczy otwór o średnicy 100 pm. Otwór ten wykonany jest zwykle przez przebijanie, wiercenie, formowanie galwaniczne lub wiercenie laserowe. Warstwa 236 kleju topliwego tworzy kołnierze po każdej stronie pęcherzyka, i możliwe jest wykonanie taśmy pojemników połączonych ze sobą ciągłym pasmem warstwy 236 kleju topliwego.

Urządzenie przedstawione na fig. 18 zaopatrzone jest w stanowisko dozujące 240 z dwiema parami płytek zaciskowych 242, które określają drogę taśmy pojemników, typu przedstawionego na fig. 17, z ciągłymi kołnierzami utworzonymi przez warstwę 236 kleju topliwego umieszczoną między odpowiednimi parami płytek 242. Kiedy urządzenie jest gotowe do prący, płytki 242 zaciskają się przytrzymując kołnierz, a zatem i pęcherzyk, w odpowiednim położeniu w stanowisku dozującym 240. Płytki 242 mogą być zaciskane przez skręcanie elementów 244, lub za pomocą mechanizmu automatycznego, uruchamianego przez wyzwalanie urządzenia.

Miejsce ustawienia pojemnika znajduje się na wprost podłużnego tłoka 246 zainstalowanego z możliwością wykonywania ruchu liniowego w głównej obudowie 248. Tłok 246 jest wsparty na tylnej płycie 250 zainstalowanej na głównej obudowie 248, i jest prowadzony na przednim końcu przez trzpień prowadzący 252, do którego tłok 246 jest przymocowany. Między tylną płytą 250 a trzpieniem prowadzącym 252 znajduje się ściśnięta sprężyną 258, i utrzymywana jest w stajnie ściśnięcia przez zaczep 254, który styka się z przednią powierzchnią trzpienia prowadzącego 252. Uruchomiony zaczep 254 zwalnia trzpień prowadzący 252 i tłok 246, który napędzany sprężyną 258 styka się z „pęcherzykiem” i wypycha zawartość z pojemnika przez otwór 100 pm. W celu „zarepetowania” urządzenia do następnego użycia wystarczy tylko wycofać tłok 246 w lewo, w pokazany sposób, przeciwdziałając sprężynie 258,

184 059 aż do zaskoku trzpienia prowadzącego 252 za zaczep 254. Trzpień prowadzący 252 jest wyważony przeciwciężarem 256 umieszczonym na drugim końcu tłoka 246, który może być również wykorzystany do odciągnięcia na powrót tłoka 246 przeciw sile sprężyny.

Urządzenie z fig. 18 zastosowano do badania ocznej reakcji królików na podawanie leku według wynalazku. Króliki wybrane do badania pozostawiono do aklimatyzacji na 4-5 dni przed zabiegiem. Poddawano je ręcznemu ograniczaniu swobody ruchów w ciągu 2 dni przed badaniem, w celu zaadaptowania ich do czynności związanych z dozowaniem. Następnie urządzenie rodzaju przedstawionego na fig. 18 zastosowano do aplikowania pojedynczego strumienia aerozolowego izotonicznego 2% roztworu chlorowodorku pilokarpiny (pilokarpiny HCl) na powierzchnię rogówki lewego oka każdego z 5 królików, pozostawiając prawe oko nie zakropione. Zastosowano następujące nastawione wartości:

• średnica dyszy 100 pm • odstęp między końcówką dyszy a okiem zwierzęcia 2,5 cm • strugi ukierunkowane na środek rogówki oka zwierzęcia

Sprawdzano z wykorzystaniem fotografii video reakcję miotyczną (zmniejszenie średnicy źrenicy) w różnych odstępach czasu po wprowadzeniu roztworu pilokarpiny HCl przy stałym oświetleniu. Średnicę źrenicy lewego oka wyrażano w proporcji do średnicy stałej apertury odniesienia w tej samej odległości od kamery wizyjnej. Następnie na podstawie znanej średnicy apertury odniesienia obliczano średnicę rzeczywistą.

Tabela przedstawia średnicę źrenicy oka lewego w różnych odstępach czasu po wprowadzeniu dawki probierczej, zgodnie z graficznym przedstawieniem na fig. 19.

Tabela

Średnica źrenicy (mm) po podaniu 2% chlorowodorku pilokarpiny z zastosowaniem modelu laboratoryjnego urządzenia do zgniatania pęcherzyka (średnia wyników 5 królików)

Moment czasowy pomiaru

	Dawka (0 min)	+ 15 min	+30 min	+45 min	+ 1 godz	+ 1,5 godz	+2 godz	+2,5 godz	+3 godz	+3,5 godz	+4 godz
Średnia	7,8	6,7	6,8	6,9	6,8	6,9	7,3	7,8	7,8	8,0	7,5

Urządzenia według wynalazku mogą zwykle generować krople o średnicy rzędu 200 pm, umożliwiając dostarczanie wielu kropel w odmierzonych dawkach o bardzo małej objętości, przy czym wartością typową jest 5 pl. Jednakowoż w niektórych zastosowaniach mogą być pożądane mniejsze krople, w innych - większe. Typowa szybkość podawania wynosi 10 m/s, lecz do konkretnych zastosowań mogą być odpowiednie inne szybkości. Ze względu na sposób podawania dawki stanowi to dużą zaletę w stosunku do tradycyjnych metod podawania leków, w których stosuje się duże dawki, na przykład 50 pl. Przy wykorzystaniu urządzenia według wynalazku do podawania leków okulistycznych większa proporcjonalnie część płynu leczniczego wejdzie w rzeczywiście efektywny styk z okiem, prowadząc do zmniejszenia marnotrawstwa, zmniejszając ryzyko wywoływania mrugania lub łzawienia, które prowadzą do bezużytecznych strat leku.

Krople do oczu według wynalazku mogą stanowić wodne lub niewodne płyny, zawierające ewentualnie związek lub związki lecznicze, takie jak:

1) środki przeciwjaskrowe - zmniejszające ciśnienie śródgałkowe

a) antagoniści receptorów β-adrenergicznych, np. karteolol, cetamolol, betaksolol, lewobunolol, metipranolol, timolol, itp.

b) miotyki (środki zwężające źrenicę), np. pilokarpina, karbachol, fizostygmina itp.

c) sympatykomimetyki, np. adrenalina, dipiwefryna, itp.

d) inhibitory anhydrazy węglanowej, np. acetazolamid, dorzolamid, itp.

e) prostaglandyny, np. PGF-2 alfa.

2) Związki - działające przeciwko drobnoustrojom (przeciwbakteryjne i przeciwgrzybicze), np. chloramfenikol, chlortetracyklina, ciprofloksacyna, framycetyna, kwas fusydowy, gentamycyna, neomycyna, norfloksacyna, ofloksacyna, polimiksyna, propamidyna, tetracyklina, tobramycyna, chinolony itp.

184 059

3) Związki przeciwwirusowe, np. acyklowir, cydofowir, iduksorydyna, interferony itp.

4) Inhibitory reduktazy aldozowej, np. tolrestat, itp.

5) Związki przeciwzapalne i/lub przeciwalergiczne, np. związki sterydowe, takie jak betametazon, klobetazon, deksametazon, fluorometolon, hydrokortyzon, prednizolon itp., i związki niesterydowe, takie jak antazolina, bromfenak, diklofenak, indometacyna, lodoksamid, saprofen, chromoglikan sodowy itp.

6) „Sztuczne łzy” - środki substytucyjne w zespole „suchego oka”, płyny do przemywania itp., np. sól fizjologiczna, woda lub oleje, zawierające ewentualnie związki polimeryczne, takie jak acetylocysteina, hydroksyetyloceluloza, hydroksymelloza, kwas hialuronowy, alkohol poliwinylowy, pochodne kwasu poliakrylowego itp.

7) Środki diagnostyczne, np. fluoresceina, róż bengalski

8) Środki miejscowo znieczulające, np. ametokaina, lignokaina, oksybuprokaina, proksymetacyna

9) Środki wspomagające gojenie ubytków powierzchni rogówki, np. cyklosporyna, diklofenak, urogastron i czynniki wzrostu, takie jak czynnik wzrostu naskórka, itp.

10) Środki rozszerzające źrenicę i porażające akomodację, np. atropina, cyklopentolat, homatropina, hizocyna, tropikamid itp.

11) Środki do leczenia skrzydlika, np. mitomycyna C, inhibitory kolagenazy (np. batimastat) itp.

12) Środki do leczenia zwyrodnienia plamki i/lub retinopatii cukrzycowej i/lub do zapobiegania zaćmie.

13) Związki o działaniu ogólnym po wchłonięciu do krążenia ogólnego po podaniu miejscowym do oczu, np. insulina.

Wymienione powyżej związki mogą mieć postać wolnych kwasów lub zasad lub też ich soli. Dla optymalizacji leczenia w niektórych przypadkach może być pożądane połączenie w kombinacje związków, na przykład przeciwbakteryjnych z przeciwzapalnymi. Związki mogą być sporządzane jako roztwory bądź zawiesiny wodne lub nie-wodne (na przykład olejowe). Preparaty mogą ewentualnie zawierać inne zarobki preparacyjne, na przykład środki zagęszczające, substancje śluzowate - klejowe i polimery, stabilizatory, przeciwutleniacze, antyseptyki regulatory pH/napięcia fonicznego itp.

Jest oczywiste, że urządzenie według wynalazku może stanowić pojedynczy blok, jak również przedstawione zespoły modularne, w których mechanizm podawania i źródło płynu leczniczego są oddzielne, lub przynajmniej niezależne względem siebie nawzajem. Zespoły modularne umożliwiają oczywiście wybór płynu lub cieczy leczniczej, i sprzężenie ich w razie potrzeby z mechanizmem aplikacyjnym. Pozwalają one na wykorzystanie tego samego mechanizmu aplikacyjnego do różnych zabiegów leczniczych Takie urządzenie według wynalazku do użytku profesjonalnego umożliwia przynajmniej częściową automatyzację.

184 059

Λ ,0 p ~^w

184 059

£2

184 459

184 059

I

184 059 rot

/3

JłłlitfłMM

223 253 ² ₂22

22<2 252 F22 ⁽222

250

184 059 &/

(uiuifc AoiNira? YoiNaarag

184 059

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 60 egz.

Cena 4,00 zł.

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Urządzenie dozujące do aplikowania płynów leczniczych w postaci strumienia i/lub niewielkich kropel, zwłaszcza płynów leczniczych do oka zawierające obudowę znamienne tym, że w obudowie (2, 52, 90,116, 248) jest umieszczone stanowisko dozowania (6, 46, 70, 120, 240) oraz mechanizm wylotowy podnoszący ciśnienie płynu leczniczego w pojemniku na stanowisku dozowania (6, 46, 70, 120, 240), zaś na obudowie (2, 90, 116, 248) znajduje się osłona dystansowa (4, 54,98) zapewniająca odstęp pomiędzy stanowiskiem dozowania (6, 46, 70,120, 240) a okiem pacjenta.
2. Urządzenie według zastrz. 2, znamienne tym, że osłona dystansowa (4, 98) jest regulowana.
3. Urządzenie według zastrz. 1, znamienne tym, że mechanizm wylotowy składa się z tłoka (32) umieszczonego w bloku (34), który z kolei jest zamocowany w obudowie (36) i zablokowany w niej za pomocą zatrzasku (38).
4. Urządzenie według zastrz. 1, znamienne tym, że mechanizm wylotowy składa się z tłoka (55) połączonego z mechanizmem cylindrowym (56).
5. Urządzenie według zastrz. 1, znamienne tym, że mechanizm wylotowy składa się z tłoka (80) zamontowanego w cylindrze (82), który jest zablokowany w obudowie (84) za pomocą zatrzasku (86), przy czym na tłoku (80) jest umieszczony piezoelektryczny przetwornik (74).
6. Urządzenie według zastrz. 1, znamienne tym, że na obudowie (90) jest zamocowany przetwornik pierścieniowy (96) połączony z baterią (100) i zespołem elektronicznym (102) umieszczonych w komorze (104) znajdującej się pomiędzy komorą magazynującą (92) a przetwornikiem pierścieniowym (96).
7. Urządzenie według zastrz. 1, znamienne tym, że koniec roboczy mechanizmu wylotowego ma kształt komplementarny do kopułki pojemnika z płynem leczniczym.
8. Urządzenie według zastrz. 1, znamienne tym, że zawiera wałek (14, 50, 68,118) do podawania kolejno pojemników z płynem leczniczym do stanowiska dozowania (6, 46, 70, 120, 240) oraz zespół do oddziaływania na obudowę pojemnika na stanowisku dozowania (6, 46, 70, 120, 240), na który to zespół składa się mechanizm cylindrowy (56), tłok (80), przetwornik pierścieniowy (96) i tłok (230).
9. Urządzenie według zastrz. 1, znamienne tym, że posiada słupek prowadzący (28) do zdejmowania osłony (24, 76) części ścianki obudowy pojemnika z płynem leczniczym przed wyrzuceniem jej zawartości.