PL182407B1

PL182407B1 - Sposób instalowania zespolu wlókna optycznego w rurce PL PL

Info

Publication number: PL182407B1
Application number: PL96324452A
Authority: PL
Inventors: George H P Brown; John Tansey
Original assignee: Bicc Plc; Corning Ltd; Mainetti Technology Ltd
Priority date: 1995-07-12
Filing date: 1996-07-10
Publication date: 2001-12-31
Also published as: US6055350A; NZ312743A; CN1132038C; AU722938B2; DE69621336D1; GB9514204D0; MY118123A; EP0838040A1; ATE217980T1; AU6464496A; EP0838040B1; US6385378B1; PL324452A1; DE69621336T2; WO1997003376A1; ZA965892B; CN1190470A

Abstract

1. Sposób instalowania zespolu wlókna optycznego w rurce, w której ze- spól wlókna stanowi lekki zespól wlókna, o ciezarze nie wiekszym niz 5 g/m, zna- mienny tym, ze do jednego z jego konców przyklada sie przynajmniej zasadniczo cala sile instalujaca za pomoca dolaczonego elementu ciagnacego (3), na który wywiera sie dzialanie sila ciagnaca. FIG. 1 PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest sposób instalowania zespołu włókna optycznego w rurce. Określenie zespół włókna optycznego używane w opisie oznacza element składający się z pojedynczego włókna optycznego lub kilku włókien optycznych tworzących zespół wielowłóknowy.

Znana struktura włókna została przedstawiona, na przykład, w opisie EP-A-345968. Znane rurki o wewnętrznej powłoce z wysoce śliskiego materiału, zostały ujawnione w US-A-4892442. Jako przykład podano pokrycie wewnętrznej powierzchni teflonem (zastrzeżony znak towarowy dla politetrafluoroetylenu), polietylenem impregnowanym silikonem, i polietylenem impregnowanym grafitem, gdzie wykorzystany impregnowany polietylen jest polietylenem o dużej gęstości. Należy zauważyć, że chętniej wykorzystuje się rurki wykonane z takich materiałów, niz rurki tylko pokryte materiałami nasyconymi wysoce śliskimi środkami.

W tym samym opisie US-A-4892442 ujawniono, jako opcję, wykorzystanie rurki z żeberkami na wewnętrznej powierzchni.

Obecnie istnieją dwie metody instalacji in situ zespołów włókien optycznych w rurkach.

Pierwsza i najstarsza polega na wciąganiu zespołu włókna do rurki za pomocą przedłużonego elementu wciągającego. Zespoły włókna przeznaczone do zainstalowania w ten sposób są

182 407 zespołami/kablami o ciężkiej konstrukcji i muszą być zaopatrzone w elementy wzmacniające, na przykład odporną osłonę otaczającą włókna lub wiązki włókien i/lub element stalowy, kewlarowy lub o zbliżonej wytrzymałości (Kevlar jest zarejestrowanym znakiem towarowym dla materiału poliaryloimidowego). Filozofia tego podejścia jest oparta na domniemaniu, że przeciąganie wywiera istotną siłę na zespół włókna i element wzmacniający jest potrzebny, aby oprzeć się tej sile. Należy zauważyć, że siła użyta do instalacji zespołu włókna przez przeciąganie stopniowo wzrasta od wolnego końca zespołu do prowadzącego końca. Uważano, że aby siła wywierana na wolny koniec była wystarczająca, to siła na prowadzącym końcu musi być aż tak duża, że w razie braku wzmocnienia spowoduje mechaniczne uszkodzenie włókna, lub jeśli włókno mechanicznie wytrzyma, zostanie wywarty niekorzystny wpływ na jego właściwości optyczne.

Drugie podejście polega na wykorzystaniu zespołu włókna lekkiej konstrukcji i zainstalowaniu go w rurce z wykorzystaniem przepływu płynu, korzystnie gazu, korzystniej powietrza. Taka metoda opisana jest np. w EP-A-108590. Używając płynu uzyskujemy to, że wprawiająca w ruch siła wywierana na zespół włókna jest, teoretycznie, taka sama na całej jego długości, i siła ta jest znacznie mniejsza niż maksymalna siła występująca przy instalowaniu zespołu włókna optycznego przez przeciąganie. Zgodnie z tym, nie jest wymagane znaczące wzmocnienie włókna, i w rzeczywistości kiedy powoduje ono wzrost wagi włókna na jednostkę długości jest ono niepożądane i stąd do dokonania instalacji wymagany jest przepływ płynu.

Mimo, że metoda polegająca na przedmuchiwaniu ma wiele zalet i jest stosowana z powodzeniem, ma też wiele wad. Tak więc, odległość na której instaluje się włókno i szybkość z jaką instaluje się włókno jest ograniczona daną średnicą rurki przez spadek ciśnienia i ograniczenia przepływu. Zwiększenie średnicy rurki w celu zmniejszenia tych efektów oznacza, że rurki lub ich wiązki zajmują więcej miejsca w sieci i stąd są trudniejsze w obsłudze, zwłaszcza gdy liczba wiązek jest zadana, na przykład w centralach. Wymaga ona również więcej wykwalifikowanego personelu niż przy użyciu metody polegającej na przeciąganiu i wymaga bardziej wyspecjalizowanego sprzętu. Ponadto stosowane wyposażenie zajmuje wiele miejsca i pracuje głośno, co może być przyczyną braku akceptacji klienta dla wprowadzenia sprzętu na jego posesję. W rzeczywistości umieszczenie tam sprzętu może być fizycznie niemożliwe. Mimo wszystko, i pomimo tych wad, metoda polegająca na przedmuchiwaniu była używana coraz częściej, przynajmniej w Zjednoczonym Królestwie, do instalowania zespołów włókna.

JP-A-63-124005 (Sumitomo Electric Industries, Ltd.) opisuje modyfikację metody instalacji włókien o lekkiej konstrukcji polegającej na przedmuchiwaniu opisanej w EP-A-108590. W modyfikacji tej, w dodatku do wywieranej na włókna instalującej siły spowodowanej przepływem powietrza, włókna są również poddawane działaniu siły przeciągającej. Należy zauważyć, że siła wywierana przez przepływ powietrza jest w sposób oczywisty istotna od momentu kiedy ciśnienie powietrza osiąga wartość 7 kg/cm², podczas gdy EP-A-08590 stanowi, że ciśnienie mniejsze niż 5,6 kg/cm2, a zwykle połowa tej wartości, jest dostateczne do zainstalowania elementów włókien o ciężarze na jednostkę długości wynoszącym do 3,5 g/m o ponad 200 m długości.

Sposób instalowania zespołu włókna optycznego w rurce, w której zespół włókna stanowi lekki zespół włókna, o ciężarze nie większym niż 5 g/m, według wynalazku wyróżnia się tym, że do jednego z jego końców przykłada się przynajmniej zasadniczo całą siłę instalującą za pomocą dołączonego elementu ciągnącego, na który wywiera się działanie siłą ciągnącą.

Korzystnie stosuje się zespół włókna o ciężarze nie większym niż 2 g/m.

W korzystnym rozwiązaniu stosuje się nie wzmocniony zespół włókna.

W innym korzystnym rozwiązaniu stosuje się zespół włókna ze wzmocnieniem, którego udział w ciężarze zespołu nie przekracza 0,15 g/m.

Korzystnie stosuje się rurkę zaopatrzoną w element ciągnący, który wytwarza się wewnątrz rurki podczas jej produkcji.

Prowadzący koniec zespołu włókna korzystnie przymocowuje się do ciągnionego końca elementu ciągnącego za pomocą plecionej osłony.

182 407

Zespół włókna korzystnie mocuje się do plecionej osłony za pomocą elementu wzmacniającego, w który jest zaopatrzone wzmocnienie zespołu włókna.

Jako element ciągnący korzystnie stosuje się plecioną rurkę.

Podczas instalowania korzystnie przedmuchuje się powietrze wzdłuż rurki, przy czym korzystnie stosuje się zasadniczo takie same prędkości liniowe ruchu powietrza i zespołu włókna.

Całą siłę instalującą korzystnie uzyskuje się wywierając działanie siłą ciągnącą.

Rozwiązanie według wynalazku korzystnie stosuje się dla rurki prowadzonej trasą która zawiera przynajmniej jeden ostry zakręt.

Wynalazek oparty jest na stwierdzeniu, że jeśli zespół włókna optycznego jest istotnie lekkiej konstrukcji, to może być faktycznie z powodzeniem instalowany tylko przez przeciąganie, nawet w torach o dużej długości i zawierających istotne wygięcia, ponieważ mały ciężar na jednostkę długości powoduje, że wymagana siła potrzebna do przeciągania jest niższa od siły mogącej prawdopodobnie spowodować uszkodzenie włókna, lub osłabiającej jego właściwości optyczne nawet na prowadzącym końcu włókna. Zgodnie z tym stwierdzeniem, zespół włókna optycznego zaproponowany do zainstalowania przez przeciąganie nie powinien zawierać jakichkolwiek wzmocnień, które mogłyby spowodować efekt istotnego wzrostu wagi włókna, chociaż, jak wykazano poniżej, może zawierać lekkiej konstrukcji wzmocnienia.

Zastosowanie przeciągania nie tylko pozwala uniknąć niedogodności związanych z przedmuchiwaniem opisanym powyżej, ale generalnie umożliwia dużo szybszą instalację możliwą do przeprowadzenia w takich samych warunkach niż z wykorzystaniem przedmuchiwania.

Przykładowo, dla 8 włókien ciężar korzystnie nie jest większy niż 2 g/m. Dla zespołu czterowłóknowego może wynosić 0,7 do 0,8 g/m.

Włókno może mieć ochronną osłonę, przykładowo z akrylanu utwardzanego światłem ultrafioletowym, ewentualnie zawierającą jednorodną substancję. Niektóre znane zespoły włókna wykazują szczególne zalety w opisanych przypadkach zastosowań, ze względu na powierzchnię która posiada wypukłości, stanowiące cząstki materii. Okazuje się, że mają one istotnie mniejszy opór przy przeciąganiu, niż w innych przypadkach. Mogą być też wykorzystywane inne materiały niż utwardzany ultrafioletem akrylan, np. polietylen o dużej gęstości. Jednak wymagana grubość osłony nie może być większa niż niezbędna do ochrony powierzchni elementu światłowodowego i nie może być wybrana ze względu na wartość maksymalnej siły rozciągającej dla danego zespołu włókna.

Zespół włókna nie powinno mieć żadnych istotnych wzmocnień, a jeśli jednak je ma, to wzmocnienie nie może powodować znacznego wzrostu ciężaru włókna na jednostkę długości. Jedyny rodzaj wzmocnienia, który może być wykorzystywany stanowi nitka kewlarowa (zarejestrowany znak towarowy). Odpowiednia nitka kewlarowa ma ciężar na jednostkę długości korzystnie nie większy niż 0,15 g/m i może mieć ciężar na jednostkę długości równie mały jak 0,05 g/m podczas gdy nadal posiada znaczne właściwości wzmacniające.

Rurka powinna charakteryzować się niskim oporem wywieranym na zespół włókna podczas przeciągania.

Przy wprowadzeniu włókna o lekkiej konstrukcji do rurki przez przeciąganie jest istotne, żeby rurka miała element ciągnący, uprzednio zainstalowany wewnątrz i rozciągnięty na całej długości, i powinien być przewidziany odpowiedni środek do przymocowania ciągnionego końca elementu przeciągającego do prowadzącego końca włókna. Pierwsze z tych wymagań może być spełnione przez wytworzenie rurki i zainstalowanie w niej elementu przeciągającego, na przykład poprzez wdmuchiwanie jakkolwiek korzystne jest wykonanie rurki z elementem przeciągającym wewnątrz. Techniki wytwarzania wielkośrednicowych rurek (typowo około 20-25 mm wewnętrznej średnicy) z elementem przeciągającym wewnątrz są znane i wymagają jednoczesnego wyciskania rurki poprzez pierścieniową matrycę do wyciskania i wprowadzanie elementu ciągnącego przez kolisty otwór, który pierścieniowa matryca otacza. Techniki te mogą być w prosty sposób adoptowane do wytwarzania zestawu do przeciągania przez rurkę o wymiarach bardziej odpowiednich do instalowania pojedynczych, lekkich zespołów włókna, mających wewnętrzne wymiary od 1 lub 1,5 mm do 10 mm. Należy

182 407 zauważyć, że jakkolwiek zespół włókna optycznego ma normalnie wymiary od 0,5 mm do 1,5 mm, to jednak mogą być one nieco większe dla zespołów wielowłóknowych (na przykład zespołów 19-to włóknowych) i że wewnętrzna średnica rurki nie musi przekraczać zewnętrznych wymiarów zespołu włókna o tyle, o ile musiałaby przekraczać w przypadku przedmuchiwania. Przy przedmuchiwaniu, stosunkowo duże spowolnienie jest konieczne, przynajmniej częściowo, ponieważ konieczne jest upewnienie się o odpowiedniości toru przepływu płynu przez całą rurkę. Takie ograniczenia nie występują podczas przeciągania włókna. Dla przykładu, zespół włókna o zewnętrznej średnicy 1,1 mm powinien być zdolny do pomyślnego zainstalowania, za pomocą wynalazku, w rurce o wewnętrznej średnicy 3,5 mm lub mniejszej, przykładowo około 2,5 mm, na dystansie przynajmniej 1000 m.

Drugie z powyższych wymagań, dotyczące odpowiedniego sposobu przymocowania elementu przeciągającego do zespołu włókna, może być spełnione odpowiednio przez plecioną osłonę. Przyłączanie kabli o dużych średnicach do elementów ciągnących z wykorzystaniem plecionych osłon jest dobrze znane, ale wykorzystywane przy tym osłony są za duze, i nie są odpowiednie do danego zastosowania. Osłony o małych średnicach wewnętrznych są szeroko dostępne przy innych, całkiem odmiennych zastosowaniach, mianowicie są to linki stosowane w wędkarstwie muchowym. Zadziwiające jest to, że linki te mogą być wykorzystane w sposobie według wynalazku bez żadnych modyfikacji.

W swojej najprostszej formie materiał na takie linki jest dostarczany użytkownikowi w postaci ciągłego zwoju, z którego odcina się wymaganą długość. Dla danego zastosowania długość około 40 do 90 mm jest dostateczna. Zakończenia elementu przeciągającego i zespołu włókna są umieszczone w odpowiednim końcu plecionej osłony i kiedy siła przeciągająca zostanie przyłożona w odpowiednim kierunku żeby element ciągnący i zespół włókna daleko przeciągnąć i wyciągnąć na zewnątrz osłony, tarcie pomiędzy elementem ciągnącym i osłoną i pomiędzy zespołem włókna i osłoną powoduje wydłużanie się osłony i przez to powoduje zwężanie i zaciskanie się końców. Jednakowoż tarcie samo przez się jest zazwyczaj niedostateczne i muszą być stosowane dodatkowe środki do zapewnienia odpowiedniej przyczepności, na przykład małe ilości odpowiedniego lepiszcza, korzystnie szybkowiążącego cyjanoakrylanu. Długość elementu przeciągającego umieszczonego w osłonie i długość zespołu włókna umieszczonej w osłonie izolującej korzystnie jest równa dwudziestokrotnej wartości swojej średnicy.

Linki do wędkarstwa muchowego są również dostępne jako powłoki mające jeden koniec otwarty i jeden uformowany w pętlę. Takie linki są szczególnie dogodne do zastosowania w sposobie według wynalazku w połączeniu z zespołami włókna wyposażonymi w jedną lub więcej nitek kewlarowych lub wykonanych z innego materiału. Element przeciągający może być wprowadzony do otwartego końca i nitka kewlarowa może być przywiązana do pętli. To zapewnia, że istotnie cały naciąg przypadający na zespół włókna jest przyłożony do tej nitki lub nici, co jeszcze bardziej zmniejsza ryzyko zniszczenia elementu (lub elementów) zespołu włókna, który zostaje istotnie nie napięty. Niektóre z zespołów włókna są dostarczane razem ze wzdłużną linką i w takim przypadku koniec tej linki może być przymocowany do plecionej osłonki w celu przeciągnięcia.

Przedmiot wynalazku, w przykładzie wykonania został pokazany na rysunku, na którym fig. 1 i fig. 2 przedstawiają schematycznie, bez zachowania skali, sposób według wynalazku z wykorzystaniem dwóch rodzajów osłonek i jednowłóknowego elementu przeciągającego, a fig. 3 pokazuje trasę wykorzystaną w jednym z testów, tu opisanym, sposobu według wynalazku.

Na fig. 1 i 2 zespół włókna jest oznaczony numerem 1, pleciona osłonka numerem 2. jednowłóknowy element ciągnący numerem 3, rurka oznaczona jest numerem 4, nitka kewlarowa (tylko fig. 2) numerem 5.

Wynalazek opisany powyżej odnosi się do przeciągania pojedynczego zespołu włókna przez pojedynczą rurkę. Jakkolwiek może być wykorzystywany do jednoczesnego przeciągania grupy zespołów przez jedną rurkę lub grupy zespołów przez odpowiadającą im liczbę rurek lub grupy zespołów włókna przez mniejszą liczbę rurek. W każdym z tych przypadków, prowadzące końce elementów ciągnących zespoły włókna mogą być przeciągane za pomocą

182 407 pojedynczego aparatu przeciągającego (np. bębna), w którym to celu elementy przeciągające muszą być przymocowane wzajemnie do siebie.

Należy zauważyć, że jako modyfikacja sposobu opisanego powyżej, cały element przeciągający może raczej mieć postać plecionej rurki, niż postać krótszej plecionej osłonki działającej jako łącznik z inną, postacią elementu ciągnącego.

Przepływ powietrza lub innego gazu może być także wykorzystany jako dodatek do efektu wywoływanego przez element przeciągający. Na przykład może to być osiągnięte po prostu za pomocą gazu z butli lub ze sprężarki podłączonej do rurki za pomocą uszczelki otaczającej zespół włókna i rurkę. Mógłby być użyty przepływ bardzo małej objętości gazu, np. 0,3 l/min. co powodowałoby, że gaz i włókno przemieszczałyby się z mniej więcej równą prędkością liniową (około 28 m/min). W takim przypadku przepływ gazu nie jest przeznaczony do dostarczenia jakiejkolwiek istotnej części siły instalującej, odmiennie od znanych sposobów.

Poniżej przedstawiono kilka przykładów przeprowadzania instalacji sposobem według wynalazku.

Przykład 1

Zespół włókna lekkiej konstrukcji o ciężarze około 0,78 g/m, o średnicy około 0,93 mm i o znanej strukturze (pojedynczy oddzielony przewód zawierający zewnętrzną powłokę z akrylanu utwardzanego ultrafioletem z nierównościami mającymi postać zagłębionych szklanych mikrokulek) zainstalowano w rurce o wewnętrznej średnicy 3,5 mm. Rurka miała powłokę wewnętrzną z wysoce śliskiego materiału, wykonaną w znany sposób. Wewnętrzna powierzchnia rurki była wygładzona. W niektórych rozwiązaniach znane rurki są zaopatrzone w żeberka na wewnętrznej powierzchni, ale zdecydowano się na rezygnację z żeberek na wewnętrznej powierzchni rurki, bowiem zespół włókna jest zaopatrzony w nierówności na swojej zewnętrznej powierzchni. Rurka, która miała linkę ciągnącą uformowaną wewnątrz w procesie wytwarzania, obiegała dwukrotnie do okoła wewnętrzną ścianę pomieszczenia o wymiarach 2 m na 4 m, z zagięciami o promieniu 48 mm w każdym rogu, czyli miała ona poniżej 24 m długości.

Zespół włókna był początkowo umieszczony na podajniku i jego koniec był przymocowany przy jednym z końców rurki do końca linki ciągnącej. Drugi koniec linki ciągnącej był przymocowany do urządzenia przeciągającego, które wyciągało linkę ciągnącą z rurki, wprowadzając tam zespół włókna. Ta operacja była przeprowadzona przy użyciu trzech różnych prędkości przeciągania. Maksymalny naciąg występujący podczas każdego z trzech procesów przeciągania wynosił jak pokazano poniżej:

Szybkość przeciągania Nacigg m/m 225 g m/m 100 g m/m. 100 g

Wszystkie trzy wartości naciągu były dużo poniżej wartości naciągu maksymalnego dla danego zespołu włókna i dużo poniżej wartości przy której naciąg może niekorzystnie wpłynąć na optyczne i inne właściwości zespołu włókna.

Przykład 2

Dłuższy zespół włókna tego samego typu co w poprzednim przykładzie zainstalowano w dwóch dłuższych rurkach tego samego typu co w przykładzie 1. Tor procesu instalacji jest pokazany schematycznie na fig. 3. Linie oznaczające dwie rurki zostały przedstawione w układzie spiralnym, dla uproszczenia ilustracji. W rzeczywistości rurki przebiegają wzdłuż każdej z czterech ścian pomieszczenia, w którym są umieszczone, jedna nad drugą w płaszczyźnie pionowej. Każdy z dłuższych boków pomieszczenia miał 47 m długości, a krótsze miały po 20 m. Pierwsza rurka przebiega od punktu C do punktu Bi, a druga rurka przebiega od punktu B2, graniczącego z Bi, do punktu A. Na rogach pomieszczenia rurka zakrzywia się w łuk o promieniu krzywizny wynoszącym 250 mm.

Długość zespołu włókna, nawiniętego na podajnik, wynosi 570 m. Jeden z końców jest przymocowany w punkcie A do linki ciągnącej w pierwszej rurce. Urządzenie przeciągające zostało przymocowane do drugiego końca linki ciągnącej w punkcie Bi, i przeciąganie było prowadzone aż do momentu, kiedy cała linka ciągnąca wyłoniła się z pierwszej rurki ciągnąc

182 407 około 300 m zespołu włókna. Dopuszczono do opadnięcia linki ciągnącej na podłogę i odłączono ją od zespołu włókna, do którego była przymocowana. Wyłonione włókno optyczne zostało nawinięte na drugi podajnik. Operacja została przeprowadzona z prędkością 33 m/m i trwała 8 minut. Wartość końcowego naciągu (naciąg wzrasta w miarę wprowadzania włókna do rurki, więc był to maksymalny naciąg) wynosiła 120 g.

Drugi podajnik, ze znajdującymi się na nim 300 m włókna, został przewinięty w celu wyeksponowania prowadzącego końca zespołu włókna. Został on z kolei przymocowany, w punkcie B₂, do ciągnącej linki w drugiej rurce. Urządzenie przeciągające zostało przymocowane, w punkcie A, do drugiego końca tej samej linki ciągnącej, i przeciąganie prowadzono aż do momentu, kiedy cały zespół włókna z drugiego podajnika został wciągnięty do drugiej rurki, z około 30 m kawałkiem wystającym z rurki w punkcie A. Przeciąganie zostało przeprowadzone z prędkością 30 m/m i z końcowym naciągiem wynoszącym 120 g. W końcu uzyskano ciągły zespół włókna o długości około 540 m, biegnący wzdłuż toru C, Bj, B₂, A, w pierwszej i drugiej rurce, przy czym zespół włókna przebiegał bezpośrednio od B1 do B2. Przerwa pomiędzy B1a B₂ została następnie zamknięta za pomocą elementu domykającego, tak więc zespół włókna został całkowicie osłonięty na całej swojej długości.

Dla celów testowania rozpoczęto wyciąganie zainstalowanego włókna optycznego o długości 540 m z połączonych rurek, z prędkością 27 m/m, za pomocą urządzenia przeciągającego. Początkowy naciąg (czyli jego maksymalna wartość) wynosił 400 g.

Przykład 3

Taki sam zespół włókna lekkiej konstrukcji i rurka jak w przykładach 1 i 2 zostały wykorzystane w torze o całkowitej długości 1055 m. Pojedyncza rurka z podajnikiem na końcu rozciągała się na długości 635 m z nachyleniem pod kątem 3° w dół, następnie była zagięta pod kątem 90° z promieniem krzywizny 600 mm i w końcu skierowana do góry pod kątem 3° na długości 420 m do urządzenia przeciągającego. Przeciąganie zostało przeprowadzone przez większą część procesu z szybkością 28 m/m, i całe trwało 43 minuty. Poniższa tabela ukazuje szybkość przeciągania i naciąg dla różnych odległości prowadzącego końca zespołu włókna wzdłuż rurki.

Odległość (m)	Prędkość (m/m)	Naciąg (g)
300	28	980
600	27	1183
900	26	1250
1000	26	1260
1030	15	916
1055	7/0	716

Oznaczenie 7/0 przy długości 1055 m świadczy, że na przestrzeni ostatniego metra prędkość zmalała z 7 m/m do zera.

182 407

FIG.3

V	J

182 407

Ο υ_

CM

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 60 egz.

Cena 2,00 zł.

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Sposób instalowania zespołu włókna optycznego w rurce, w której zespół włókna stanowi lekki zespół włókna, o ciężarze nie większym niż 5 g/m, znamienny tym, że do jednego z jego końców przykłada się przynajmniej zasadniczo całą siłę instalującą za pomocą dołączonego elementu ciągnącego (3), na który wywiera się działanie silą ciągnącą.
2. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że stosuje się zespół włókna o ciężarze nie większym niż 2 g/m.
3. Sposób według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że stosuje się nie wzmocniony zespół włókna.
4. Sposób według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że stosuje się zespół włókna ze wzmocnieniem (5), którego udział w ciężarze zespołu nie przekracza 0,15 g/m.
5. Sposób według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że stosuje się rurkę zaopatrzoną w element ciągnący, który wytwarza się wewnątrz rurki podczas jej produkcji.
6. Sposób według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że prowadzący koniec zespołu włókna (1) przymocowuje się do ciągnionego końca elementu ciągnącego (3) za pomocą plecionej osłony (2).
7. Sposób według zastrz. 6, znamienny tym, że zespół włókna (1) mocuje się do plecionej osłony (2) za pomocą elementu wzmacniającego, w który jest zaopatrzone wzmocnienie (5) zespołu włókna.
8. Sposób według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że jako element ciągnący stosuje się plecioną rurkę.
9. Sposób według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że przedmuchuje się powietrze wzdłuż rurki podczas instalowania.
10. Sposób według zastrz. 9, znamienny tym, że stosuje się zasadniczo takie same prędkości liniowe ruchu powietrza i zespołu włókna.
11. Sposób według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że całą siłę instalującą uzyskuje się wywierając działanie siłą ciągnącą.
12. Sposób według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że prowadzi się rurkę trasą, która zawiera przynajmniej jeden ostry zakręt.