PL180977B1

PL180977B1 - Wyrób chłonny

Info

Publication number: PL180977B1
Application number: PL95321020A
Authority: PL
Inventors: Ted Guidotti; Anette Buschka; Anders Gustafsson; Urban Widlund
Original assignee: Sca Hygiene Prod Ab
Priority date: 1994-12-30
Filing date: 1995-12-27
Publication date: 2001-05-31
Also published as: TNSN95139A1; PL321020A1; JP3767902B2; GB2296438B; ES2145319T3; CO4650262A1; AU4403796A; WO1996020670A1; SE503779C2; SE9404582L; ES2145319T5; SK87797A3; DE69515514D1; CZ174997A3; DE69515514T2; IL116170A0; TW308539B; DE69515514T3; EP0800367B2; MX9704700A

Abstract

1 . W y r ó b c h lo n n y z a w ie r a ja c y p r z e p u s z c z a ln y d la p l y n ó w z e w n e t r z n y a r k u s z o s lo n o w y u m ie s z c z o n y n a p ie r w s z e j p o w ie r z c h n i w y r o b u , n ie p r z e p u s z c z a ln y d la p l y n ó w z e w n e t r z n y a r k u s z o s lo n o w y u m ie s z c z o n y n a d r u g ie j p o w ie r z c h n i w y r o b u o r a z w k la d c h lo n n y u m ie s z - c z o n y p o m ie d z y t y m i d w o m a a r k u s z a m i o s lo n o w y m i, p r z y c z y m w k la d c h lo n n y o b e jm u je o d b ie r a ja c y p l y n y o b s z a r z a w ie r a ja c y c o n a jm n ie j je d e n o b s z a r o m n ie js z e j g e s t o s c i n iz g e s t o s c m a te ria lu w c z e s c i w k la d u c h lo n n e g o p r z y le g le j d o o d b ie r a ja c e g o p ly n y o b s z a r u i r o z c ia g a ja c e j s ie z a s a d n ic z o w te j s a m e j p la s z c z y z n ie , z n a m i e n n y t y m , z e o d b ie r a ja c y p l y n y o b s z a r ( 2 4 , 1 2 4 , 2 2 4 , 3 2 4 , 4 2 4 , 5 2 4 , 6 2 4 ', 6 2 4 " , 7 2 4 ', 7 2 4 " ) je s t u m ie s z c z o n y w m a g a z y n u ja - c e j w a r s t w ie ( 1 9 , 1 1 9 , 2 1 9 , 3 1 9 , 4 1 9 , 5 1 9 , 6 1 9 , 7 1 9 ) w e w k la d z ie c h lo n n y m ( 3 , 1 0 3 , 2 0 3 ) o r a z c z e s c i ( 2 0 , 1 2 5 , 2 2 6 , 4 2 8 , 4 2 9 , 5 2 8 , 5 2 9 , 5 3 1 , 6 2 8 , 6 2 9 , 6 3 1 , 7 2 8 , 7 2 9 , 7 3 1 ) m a g a z y n u ja c e j w a r s t w y ( 1 9 , 1 1 9 , 2 1 9 , 3 1 9 , 4 1 9 , 5 1 9 , 6 1 9 , 7 1 9 ) s a s ia d u ja c e z o d b ie r a ja c y m p l y n y o b s z a - r e m ( 2 4 , 1 2 4 , 2 2 4 , 3 2 4 , 4 2 4 , 5 2 4 , 6 2 4 ', 6 2 4 " , 7 2 4 ', 7 2 4 " ) z a w i e r a j a m a te r ia l p e c z n ie ja c y p o z m o c z e n iu w k ie r u n k u z a s a d n ic z o p r o s to p a d ly m d o p ie r w s z e j p o - w ie r z c h n i w y r o b u . FIG . 1 PL PL PL PL PL PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest wyrób chłonny.

Dotychczas w przypadku wyrobów chłonnych, takich jak pieluchy, pieluchy typu majtkowego, wkłady ochronne dla osób nie panujących nad wydalaniem, podpaski higieniczne lub podobne wyroby przeznaczone do powtarzalnego odbierania i wchłaniania płynów ustrojowych, albo cieczy, wydalanych przez użytkowników, stykano się z problemem znacznego zmniejszania się szybkości, z jaką płyn jest w stanie wnikać w wyrób chłonny, przy każdym nowym wydalaniu. Problem ten jest szczególnie istotny w pieluchach i wkładach ochronnych dla osób nie panujących nad wydalaniem, przeznaczonych dla dzieci i osób dorosłych, ponieważ w tych przypadkach ilości płynów odbieranych i wchłanianych przez wyrób są stosunkowo duże i wydalane do obszaru w ciągu zaledwie kilku sekund. Nie jest zatem niczym niezwykłym, zwłaszcza po pierwszym zmoczeniu wyrobu, że płyn, który nie został natychmiast odprowadzony w wyrób, rozpływa się po powierzchni wyrobu i przecieka przez jego krawędzie. Oczywiście, takie przeciekanie płynów ustrojowych jest bardzo niepożądane.

Przyczyną zmniejszania się wnikania płynów ustrojowych w miarę powtarzania się moczenia wyrobu jest coraz większe chwilowe nasycenie wkładu chłonnego wyrobu w ograniczonym obszarze wokół tej strefy na jego powierzchni, w którą najpierw uderza płyn, tak zwanej strefy głównej strefy moczenia. Wyroby chłonne zawierają zazwyczaj jedną lub więcej warstw włókien hydrofilowych, na przykład spulchnioną masę celulozową, a także często silnie chłonny materiał hydrokoloidalny, tak zwany superabsorbent. Płyny przenikają przez takie materiały stosunkowo powoli, ponieważ ich transport odbywa się głównie w wyniku działania sił włoskowatych występujących w lukach pomiędzy włóknami a cząstkami wkładu chłonnego w wyrobie. Transport płynu w materiałach hydrokoloidalnych odbywa się na zasadzie dyfuzji, która jest procesem jeszcze wolniejszym niż przepływ pod wpływem sił włoskowatych. Z tego względu płyn pozostaje w głównym obszarze moczenia wyrobu przez

180 977 stosunkowo długi okres czasu i stopniowo jest transportowany do otaczających części wkładu chłonnego.

W ostatnich latach pojawił się problem wynikający z rozwoju wkładów chłonnych w kierunku coraz większego ich upakowania w celu zmniejszenia objętości opakowań oraz ze względu na transport, magazynowanie i ochronę środowiska.

Znane są wyroby z elementami do transportu płynów w formie wytłoczonych deseni, na przykład wytłoczonych pasków, których zadaniem jest rozprowadzanie płynów w kierunku podłużnym wyrobu w taki sposób, że regulują transport płynu z głównego obszaru moczenia do tych części wkładu chłonnego, w których materiał chłonny nie jest jeszcze zużyty. Wyrób z takimi wytłoczonymi paskami ujawniono w opisie patentowym PCT/SE94/00835. Transport płynów w wyrobie odbywa się głównie dzięki różnicy sił włoskowatych działających pomiędzy wytłoczonymi paskami a materiałem otaczającym. Pomimo uzyskiwanego w tym przypadku pozytywnego efektu w postaci kierowanego strumienia płynu we wkładzie chłonnym, szybkość transportu płynu w wyrobie jest znacznie wolniejsza w porównaniu z szybkością wydalania płynów ustrojowych do wyrobu. W rezultacie istnieje ryzyko zbyt wolnego wchłonięcia płynu, w wyniku czego płynie on wzdłuż powierzchni wyrobu i przelewa się nad jego krawędziami, przeciekając na zewnątrz. Groźba ta jest szczególnie widoczna w wyrobach przeznaczonych do wchłaniania moczu, takich jak pieluchy i wkłady ochronne dla osób nie panujących nad wydalaniem, odbierających często duże ilości płynów w stosunkowo krótkim okresie czasu. Ponadto, skutkiem silnego ściśnięcia wyrobu jest zesztywnienie jego części, które trudno się zginają i uniemożliwiają wyrobowi odpowiednie dostosowanie się do ruchów i kształtów ciała użytkownika podczas użytkowania wyrobu.

Innym sposobem poprawy możliwości odbierania przez wyrób i zatrzymywania w nim dużych ilości płynów ustrojowych jest tworzenie w wyrobie różnorodnych typów komór lub basenów odbierających płyn.

W amerykańskim opisie patentowym nr 3,889,679 ujawniono pieluchy z wieloma okrągłymi otworami usytuowanymi we wkładzie chłonnym pieluchy. Ponieważ jednak pielucha jest moczona w ograniczonym obszarze, w głównym obszarze moczenia, więc początkowo podczas odbierania płynów ustrojowych wykorzystywane są tylko te otwory, które znajdują się najbliżej tego obszaru. Otwory te szybko napełniają się płynem, po czym są opróżniane do otaczającego je materiału chłonnego dzięki zasysaniu z nich płynu w wyniku działania sił włoskowatych pomiędzy włóknami materiału chłonnego. Jak już wspomniano wcześniej, proces ten jest dosyć powolny, w związku z czym zachodzi poważna groźba, że podczas następnego moczenia wkładu chłonnego będzie w nich nadal płyn. Ponadto materiał chłonny, znajdujący się najbliżej głównego obszaru moczenia, stopniowo nasyca się płynem ustrojowym tracąc wskutek tego podczas używania zdolność do odprowadzania płynu z otworów. Inną wadą wkładu chłonnego jest to, że zawiera materiał, który zapada się po zmoczeniu i w zasadzie traci swoją przestrzenną strukturę. W wyniku tego, po pierwszym zmoczeniu, we wkładzie chłonnym nie ma praktycznie żadnych komór do odbioru płynu.

W szwedzkim zgłoszeniu patentowym nr 9304321-4 ujawniono wkład chłonny do wyrobów chłonnych, takich jak pieluchy, wkłady ochronne dla osób nie panujących nad wydalaniem i podpaski higieniczne, w którym znajduje się część odbierająca płyn, mająca postać gniazdka usytuowanego w przybliżeniu naprzeciwko przewidywanego głównego obszaru moczenia wkładu chłonnego i biegnąca w głąb i przez część magazynującą płyn znajdującą się we wkładzie chłonnym. Gniazdko to jest połączone przepływowo z warstwą rozprowadzającą płyn znajdującą się pod warstwą magazynującą płyn i ma większe efektywne średnie wymiary porów niż otaczająca część magazynująca płyn.

Wkład chłonny tego typu działa bardzo skutecznie przy pierwszym odbiorze płynu a także podczas odbioru następnych ilości płynu pod warunkiem, że okres czasu pomiędzy kolejnymi porcjami wydalanych płynów jest wystarczająco długi na opróżnienie gniazdka z płynu. Działanie wkładu chłonnego według szwedzkiego zgłoszenia patentowego nr 9304321-4 również zależy od zjawiska włoskowatości, na zasadzie którego odprowadza się płyn z gniazdka. W związku z tym gniazdko odbierające płyn opróżnia się stopniowo w miarę jak płyn jest transportowany z obszaru o większych porach w gniazdku do obszaru o porach

180 977 drobniejszych, znajdujących się w otaczającym materiale chłonnym. Istnieje również niebezpieczeństwo, że gniazdko będzie za małe do odbioru dużych ilości wydalanego płynu, co spowoduje jego przepełnienie.

Podobne wyroby z komorami lub basenowymi otworami do odbioru i gromadzenia płynów ujawniono również w publikacji WO 87/01914, opisach patentowych U.S. 4,333,462; U.S. 4,333,463; U.S. 4,333,464; U.S. 4,413,996; E.P. 0,124,365, brytyjskim zgłoszeniu patentowym G.B. 2,156,681, amerykańskim zgłoszeniu patentowym U.S. 4,643,727 i E.P. 0,528,567.

Istnieje zatem silne zapotrzebowanie na wyrób chłonny umożliwiający powtarzalne moczenie z dużymi szybkościami wnikania z uwzględnieniem płynów wydalanych przy następnych zmoczeniach.

Wyrób chłonny zawierający przepuszczalny dla płynów zewnętrzny arkusz osłonowy umieszczony na pierwszej powierzchni wyrobu, nieprzepuszczalny dla płynów zewnętrzny arkusz osłonowy umieszczony na drugiej powierzchni wyrobu oraz wkład chłonny umieszczony pomiędzy tymi dwoma arkuszami osłonowymi, przy czym wkład chłonny obejmuje odbierający płyny obszar zawierający co najmniej jeden obszar o mniejszej gęstości niż gęstość materiału w części wkładu chłonnego przyległej do odbierającego płyny obszaru i rozciągającej się zasadniczo w tej samej płaszczyźnie, według wynalazku charakteryzuje się tym, że odbierający płyny obszar jest umieszczony w magazynującej warstwie we wkładzie chłonnym oraz części magazynującej warstwy sąsiadujące z odbierającym płyny obszarem zawierają materiał pęczniejący po zmoczeniu w kierunku zasadniczo prostopadłym do pierwszej powierzchni wyrobu.

Korzystnie odbierający płyny obszar zawiera co najmniej jeden obszar o mniejszej gęstości niż gęstość materiału w otaczających go częściach, magazynującej warstwy, przy czym obszary o mniejszej gęstości rozciągają się przez co najmniej część grubości magazynującej warstwy.

Korzystnie magazynująca warstwa zawiera co najmniej dwie oddzielne części z materiału, które rozciągają się w postaci podobnych do kolumn elementów dystansowych zasadniczo prostopadle pomiędzy dwiema warstwami z materiału w wyrobie, i łącznie z warstwami ograniczają ciągły odbierający płyny obszar pomiędzy warstwami.

Korzystnie odbierający płyny obszar zawiera co najmniej jedną podobną do kanału komorę rozciągającą się w kierunku podłużnym wyrobu.

Korzystnie magazynująca warstwa zawiera dwie części wstęgi materiału podzielonej w kierunku podłużnym wstęgi wzdłuż krzywej falistej przechodzącej co najmniej dwa razy przez linię rozciągającą się w kierunku podłużnym wstęgi, przy czym części wstęgi są przesunięte względem siebie w płaszczyźnie wstęgi co najmniej w kierunku podłużnym wstęgi, wyznaczając pomiędzy sobą odbierający płyny obszar położony w płaszczyźnie wstęgi.

Korzystnie wstęga jest umieszczona w wyrobie z falistą krzywą rozciągającą się w kierunku podłużnym albo poprzecznym wyrobu.

Korzystnie krzywa ma zasadniczo kształt krzywej sinusoidalnej, a części wstęgi są przemieszczone względem siebie w podłużnym kierunku wstęgi o połowę długości, fali krzywej sinusoidalnej, tworząc pomiędzy sobą w kierunku podłużnym wstęgi rząd w przybliżeniu okrągłych lub owalnych otworów na przemian z zachodzącymi na siebie zakładkowe częściami wstęgi.

Korzystnie krzywa jest krzywą piłokształtną.

Korzystnie krzywa ma kształt fal prostokątnych.

Korzystnie fale krzywej falistej mają zmienną amplitudę.

Korzystnie magazynująca warstwa zawiera podobny do kanału falisty obszar rozciągający się pomiędzy częściami wstęgi, które zostały odsunięte od siebie w kierunku poprzecznym wstęgi.

Korzystnie magazynująca warstwa jest złożona z materiału cząstkowego zawierającego suszone pneumatycznie włókna celulozy uformowane na sucho we wstęgę o gramaturze 30-2000 g/m² i sprasowaną do gęstości 0,2-1,2 g/cm³.

180 977

Korzystnie magazynująca warstwa zawiera zmiękczoną mechanicznie formowaną za pomocą powietrza wstęgę z włókien celulozowych składającą się z wielu nie całkowicie rozdzielonych cienkich warstw włóknistych o rzeczywistej gęstości pomiędzy 0,2-1,2 g/cm³.

Korzystnie magazynująca warstwa zawiera materiał sprężysty i jest spojona w stanie sprasowanym za pomocą spoiwa rozpuszczalnego w płynach ustrojowych.

Korzystnie magazynująca warstwa jest utworzona ze sprasowanego materiału piankowego rozszerzającego się po zmoczeniu w kierunku swojej grubości.

Korzystnie magazynująca warstwa jest złożona ze sprasowanej warstwy włóknistej zawierającej co najmniej częściowo włókna o danej sprężystości w stanie mokrym.

Korzystnie oddzielne części zawierają materiał superchłonny umieszczony w cylindrycznych osłonkach, które rozciągają się pomiędzy dwiema warstwami.

Korzystnie ta część objętości magazynującej warstwy, która zawiera odbierający płyny obszar, jest największa w głównym obszarze moczenia wyrobu, to jest w tym obszarze wyrobu, który jest moczony przez płyn ustrojowy jako pierwszy.

Korzystnie objętość odbierającego płyny obszaru magazynującej warstwy zmniejsza się w kierunku od głównego obszaru moczenia.

Wyrób według wynalazku cechuje się głównie tym, że w jednej warstwie magazynującej wkładu chłonnego znajduje się obszar odbierający oraz tym, że te części warstwy magazynującej, które graniczą z obszarem odbierającym zawierają materiał, który po zmoczeniu zwiększa swoją objętość w kierunku w zasadzie prostopadłym do pierwszej powierzchni wyrobu, w wyniku czego, po zmoczeniu wyrobu, zwiększają się również wymiary obszaru odbierającego we wspomnianym kierunku.

Według jednego z przykładów wykonania wynalazku, warstwa magazynująca jest wykonana z materiału wstęgowego podzielonego w kierunku podłużnym wstęgi wzdłuż krzywej falistej, gdzie części wstęgi są przesunięte względem siebie w płaszczyźnie wstęgi, co najmniej w kierunku podłużnym wspomnianej wstęgi, w wyniku czego części wstęgi wyznaczają pomiędzy sobą obszar odbierający w płaszczyźnie wstęgi. Pod pojęciem krzywej falistej należy rozumieć dowolną krzywą na przykład sinusoidę, krzywą piłokształtną krzywą z falami prostokątnymi, etc. Zarówno amplituda fal jak i ich długość mogą zmieniać się wzdłuż krzywej. Pofalowania mogą biec wzdłuż linii prostej, zakrzywionej lub falistej.

W przypadku przesunięcia części wstęgi względem siebie o połowę długości fali w kierunku podłużnym wstęgi, pomiędzy częściami wstęgi powstaje rząd w przybliżeniu okrągłych lub owalnych otworów na przemian z zachodzącymi na siebie zakładkowe częściami wstęgi biegnącymi w kierunku podłużnym wstęgi. Wymiary tych otworów można regulować albo kontrolować przemieszczając części wstęgi ku sobie. Im więcej części wstęgi jest przemieszczonych ku sobie tym niniejsze są pozostałe otwory pomiędzy częściami wstęgi. Wymiary otworów można zmieniać zmieniając amplitudę fal wzdłuż wstęgi, na przykład tak, żeby otwory w strefie moczenia były większe niż otwory znajdujące się poza tą strefą.

Ponieważ obszar magazynujący wyrobu według wynalazku rozszerza się wraz z wyrobem zwilżanym przez płyny ustrojowe, wyrób jest w stanie utrzymać przez cały okres jego używania dużą szybkość wnikania dla płynów na niego wydalanych. W odróżnieniu od wcześniej znanych wyrobów, nie ma gwałtownego zmniejszenia szybkości wnikania, ponieważ stale tworzy się nowy obszar odbierający płyny. W korzystnych sytuacjach wyrób według wynalazku jest w stanie utrzymać w zasadzie tę samą szybkość wnikania płynów nawet po wielu zmoczeniach. W szczególnie sprzyjających sytuacjach szybkość wnikania płynów może być nawet większa niż podczas pierwszego zmoczenia.

Dla osiągnięcia pełnego efektu rozszerzającego się obszaru wnikania we wkładzie chłonnym według wynalazku, istotne znaczenie ma taka sprężystość i sztywność, zarówno w stanie zmoczonym jak i suchym, co najmniej tej warstwy materiału, która styka się z tą stroną warstwy magazynującej, która leży w pobliżu przepuszczalnej dla płynów powierzchni wyrobu, żeby warstwa ta nie zapadała się i nie wpadała w obszar odbierający warstwy magazynującej, ponieważ w przeciwnym przypadku traci się dużą część obszaru do dalszego odbierania płynów.

180 977

Te komory, obszary o mniejszej gęstości, kanały lub podobne układy, które łącznie tworzą odbierający płyny obszar wyrobu, nie powinny mieć, korzystnie wymiaru w płaszczyźnie warstwy magazynującej, który byłby większy niż 35 mm, a korzystnie, większy niż 20 mm. Oznacza to, że każda taka komora, obszar o małej gęstości, kanał lub podobna struktura, nie powinny mieć nigdzie w płaszczyźnie warstwy magazynującej miejsca, w którym dałoby się umieścić na powierzchni warstwy okręgu o średnicy większej niż 35 mm, a korzystnie, nie większej niż 20 mm. W przypadku większych wymiarów trudno jest uniknąć, ze względu na giętkość materiału, wybrzuszania się tej warstwy w obszar odbierający i zmniejszania tego obszaru. Po założeniu wyrobu chłonnego, wyrób ten zakrzywia się i dostosowuje kształtem do ciała użytkownika. Warstwa materiału znajdująca się na tej stronie warstwy magazynującej, która leży w pobliżu użytkownika, na przykład przepuszczalnego dla płynów arkusza osłaniającego, wykazuje skłonność do zakrzywiania się do obszaru odbierającego. Takie zakrzywienie się ku dołowi albo wybrzuszanie na ogół zwiększa się kiedy materiał w arkuszu osłaniającym jest mokry, ale jest nawet bardziej wyraźne w dużych komorach lub lukach w warstwie magazynującej. Naturalnie, to wybrzuszanie się w dół można zmniejszyć za pomocą sztywniejszej warstwy materiału umieszczonej w bezpośrednim sąsiedztwie warstwy magazynującej. Jednakże, graniczną sztywność tej warstwy materiału można narzucić warunkami co do podatności do kształtowania, giętkości i wygody wyrobu. Najmniejsze wymiary funkcjonalne komory lub podobnej struktury w warstwie magazynującej odpowiadają w przybliżeniu wielkości kropel wody. Komora lub jakiś odpowiadający jej obszar w warstwie magazynującej nie powinna zatem być na tyle mała, żeby nigdzie w obszarze ograniczonym jej krawędziami w płaszczyźnie warstwy magazynującej nie można było wpisać okręgu o średnicy 3 mm lub większej.

Przedmiot wynalazku w przykładach wykonania jest przedstawiony na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia pieluchę w pierwszym przykładzie wykonania według wynalazku, zawierającą warstwę magazynującą utworzoną z oddzielnych elementów materiału, w rzucie z góry; fig. 2a - pieluchę z fig. 1, przed jej zwilżeniem, w przekroju płaszczyzną ΙΙ-Π; fig. 2b pieluchę z fig. 1, po jej zwilżeniu, w przekroju płaszczyzną II-II; fig. 3 - pieluchę w drugim przykładzie wykonania według wynalazku, zawierającą warstwę magazynującą złożoną z biegnących podłużnie pasków pęczniejącego materiału, w rzucie z góry; fig. 4a - pieluchę z fig. 3, przed jej zwilżeniem, w przekroju płaszczyzną IV-IV; fig. 4b - pieluchę z fig. 3, po jej zwilżeniu, w przekroju płaszczyzną IV-IV; fig. 5 - pieluchę z fig. 3, po jej zwilżeniu, w przekroju podłużnym płaszczyzną V-V; fig. 6 - pieluchę z siatkową warstwą magazynującą, w rzucie z góry; fig. 7 - warstwę magazynującą według wynalazku zawierającą przelotowe otwory; fig. 8 - warstwę magazynującą z centralnie usytuowanymi otworami na przemian z zachodzącymi na siebie zakładkowe obszarami materiału; fig. 9 - wstęgę materiału do wytwarzania warstwy magazynującej; fig. 10 - warstwę magazynującą z dwoma rzędami otworów o różnych wymiarach; fig. 11 - warstwę magazynującą z pofalowanymi komorami podobnymi do kanałów.

Pielucha pokazana na fig. 1, 2a i 2b jest widoczna z tej strony, która podczas używania leży w pobliżu użytkownika. Pielucha jest pokazana w stanie rozłożonym na płasko i zawiera przepuszczalny dla płynów pierwszy arkusz osłonowy 1, wykonany na przykład z włókniny, tkaniny, perforowanej folii z tworzywa sztucznego lub z siatki usytuowanej na tej stronie pieluchy, która podczas używania znajduje się blisko użytkownika. Na tej stronie pieluchy, która podczas używania ma znajdować się dalej od użytkownika, znajduje się nieprzepuszczalny dla płynów drugi arkusz osłonowy 2, wykonany na przykład, z folii z tworzywa sztucznego lub z włókniny lub tkaniny, którym nadano właściwości hydrofobowe. Oba arkusze osłonowe 1, 2 otaczają wkład chłonny 3 i są ze sobą połączone w swoich częściach 4 tak, że wystająna zewnątrz wokół wkładu chłonnego 3.

Pielucha jest zbudowana w taki sposób, że podczas używania otacza dolną część korpusu użytkownika w sposób podobny do majtek. W tym celu pielucha ma przednią część 5, która podczas używania, jest zwrócona ku przodowi użytkownika i leży na brzuchu użytkownika, tylną część 6, która podczas używania, jest zwrócona ku tyłowi użytkownika i styka się z jego pośladkami, oraz kroczową część 7 znajdującą się pomiędzy przednią częścią 5, a tylną częścią 6 pieluchy, która podczas używania, ma znajdować się w obszarze kroczowym

180 977 pomiędzy udami użytkownika. Pielucha jest zbliżona kształtem do klepsydry, gdzie przednia część 5 i tylna część 6 są szersze niż kroczowa część 7. W pielusze znajdują się również dwie biegnące podłużnie boczne krawędzie 8, 9 oraz przednia krawędź taliowa 10 i tylna krawędź taliowa 11. Po założeniu pieluchy, te podłużnie biegnące boczne krawędzie 8, 9 stanowią krawędzie lub granice otworów na nogi w pielusze, podczas gdy krawędzie taliowe 10,11 otaczają razem talię użytkownika i tworzą krawędź taliowąlub granicę pieluchy.

Wzdłuż każdej z odpowiednich bocznych krawędzi 8, 9 pieluchy znajdują się elementy elastyczne 12, 13. Elementy elastyczne 12, 13 montuje się w pielusze w stanie rozciągniętym, wskutek czego po skurczeniu ściągają boczne krawędzie 8, 9 pieluchy i zakrzywiają ją w kształt podobny do korytka. Z fig. 1 nie wynika jednak wyraźnie efekt działania elementów elastycznych 12, 13, ponieważ pieluchę widać w stanie płaskim z elementami elastycznymi 12, 13 w stanie rozciągniętym. Podczas używania, elementy elastyczne 12, 13 działają w taki sposób, że trzymają krawędzie otworów na nogi w pielusze szczelnie dociśnięte do ud użytkownika. Wzdłuż tylnej krawędzi taliowej 11 pieluchy znajduje się następny element elastyczny 14, w wyniku czego uzyskuje się szczelne przyleganie krawędzi otworu taliowego do ciała użytkownika. W technice znanych jest kilka typów elementów elastycznych 12, 13, 14 nadających się do tego celu, takich jak elastyczne nitki, elastyczne opaski, elastyczne włókniny lub podobne materiały.

Dla umożliwienia mocowania pieluchy podczas używania w formie podobnej do majtek wokół ciała użytkownika, na każdej bocznej krawędzi 8, 9, w pobliżu tylnej krawędzi taliowej 11, znajduje się języczek mocujący 15, 16. Języczki mocujące 15, 16 współdziałają i są mocowane na obszarze osadczym 17 łączników mocujących znajdującym się w przedniej części 5 pieluchy. Zazwyczaj języczki mocujące 15, 16 mają postać samoprzylepnych taśm, które przed użyciem składa się na siebie w taki sposób, że powierzchnia pokryta klejem leży na obszarze języczka mocującego, który został pokryty i zabezpieczony środkiem antyadhezyjnym, albo na samej pielusze. W skład obszaru osadczego 17 wchodzi obszar wzmocniony nieprzepuszczalnego dla płynów arkusza osłaniającego 2 w przedniej części 5 pieluchy. Najprostszym sposobem realizacji tego wzmocnienia jest przylaminowanie paska z folii z tworzywa sztucznego na tej stronie nieprzepuszczalnego dla płynów arkusza osłonowego 2, która leży dalej od wkładu chłonnego 3. Takie wzmocnienie obszaru osadczego 17 umożliwia otwieranie pieluchy i ponowne jej zamykanie bez rozrywania nieprzepuszczalnego dla płynów arkusza osłonowego 2.

Alternatywnie, języczki mocujące 15, 16 mogą zawierać dowolny odpowiedni typ łączników mocujących, takich jak jedna część łączników taśmowych Velcro®, zatrzask lub coś podobnego. W związku z tym, obszar osadczy 17 musi zawierać odpowiednią część mechanicznego elementu mocującego. Znane jest również stosowanie elementów mocujących, które można uważać w zasadzie za elementy pośrednie pomiędzy łącznikami przylepnymi a łącznikami mechanicznymi. W przypadku pieluch przeznaczonych na wkładki do ściśle przylegających majtek nie są potrzebne żadne elementy mocujące. Elementów mocujących nie ma zazwyczaj również w tak zwanych pieluchach majtkowych lub spodenkach higienicznych.

We wkładzie chłonnym 3 znajduje się pierwsza warstwa chłonna, to jest odbierająca płyny warstwa 18, która ma zasadniczo taki sam kształt i wymiary jak sama pielucha i która znajduje się najbliżej w kierunku do wewnątrz przepuszczalnego dla płynów arkusza osłonowego 1. Odbierająca płyny warstwa 18 jest wykonana, korzystnie, z miękkiego materiału o wysokiej przepuszczalności dla płynów i stosunkowo dużych porach lub kapilarach. Przykładem takiego materiału są lekko sprasowane warstwy ze spulchnionej celulozy, zwłaszcza ze ścieru mechanicznego, termomechanicznego lub chemotermomechanicznego (CTMP), albo maty z włókien i watoliny z innych typów złożonych z włókien naturalnych lub syntetycznych. Można również stosować mieszanki spulchnionego ścieru celulozowego lub innych włókien na osnowie celulozy z różnymi typami włókien syntetycznych. Możliwe jest również stosowanie miękkich perforowanych albo piankowych materiałów otwarto komórkowych. Materiały tego typu mają słabe właściwości rozprowadzania płynów, w wyniku czego zmoczony obszar warstwy ogranicza się w zasadzie do głównego obszaru moczenia nawet po powtarzalnym moczeniu warstwy lub arkusza. Zatem użytkownik odczuwa, że stykająca się

180 977 z nim powierzchnia pieluchy jest sucha i wygodna dla skóry, nawet po noszeniu pieluchy przez stosunkowo długi okres czasu.

Podczas używania pieluchy odbierająca płyny warstwa odbierająca 18 odbiera wydalane płyny ustrojowe i transportuje je z przepuszczalnego dla płynów arkusza osłonowego 1, w związku z czym ma duże pory stawiające możliwie mały opór przepływowi płynu. Korzystnie, odbierająca płyny warstwa 18 powinna również być miękka i wygodna dla skóry użytkownika podczas całego okresu użytkowania. Korzystnie, właściwości materiału, z jakiego jest wykonana odbierająca płyny warstwa 18, nie powinny zatem zmieniać się w znaczący sposób po jego zmoczeniu. Korzystnie, materiał ten powinien również mieć pewną sprężystość tak, żeby wracał do swojego pierwotnego stanu po sprasowaniu, skręceniu lub spleceniu podczas użytkowania.

W przypadku kiedy odbierająca płyny warstwa 18 zawiera włókna celulozowe, które w stanie normalnym mają po zmoczeniu stosunkowo słabą sprężystość, na przykład, ścier chemiczny, może okazać się pożądane zmieszanie włókien celulozowych z innym materiałem, który zwiększy sprężystość na mokro materiału i nada pierwszej warstwie chłonnej dany stopień sprężystości nawet w stanie mokrym. Przykładami takich materiałów są różne typy włókien lub cząsteczek termoplastycznych, które po ogrzaniu warstwy, spajają włókna warstwy, unieruchamiając je w ich położeniach względem siebie, nadając tym samym warstwie większą wytrzymałość na rozciąganie i lepszą sprężystość zarówno w stanie na mokro jak na sucho. Istnieje również możliwość chemicznego modyfikowania włókien celulozowych, na przykład poprzez sieciowanie, w wyniku czego zwiększa się ich sprężystość, albo poprzez ich mieszanie z włóknami syntetycznymi o wysokiej sprężystości.

W skład odbierającej płyny warstwy 18 może również wchodzić mniejsza ilość tak zwanych superabsorbentów, tj. materiałów w postaci włókien, cząstek, granulatów, folii lub podobnej, będących w stanie wchłaniać i wiązać płyny ustrojowe w ilościach do kilku razy większych od naturalnej wagi superabsorbentów podczas chemicznego tworzenia żelu hydraulicznego.

Patrząc od strony przepuszczalnego dla płynów arkusza osłonowego 1, wewnętrznie w stosunku do odbierającej płyny warstwy 18 znajduje się druga warstwa chłonna z zadaniem odbierania i gromadzenia stosunkowo dużych ilości płynów ustrojowych w ciągu krótkiego okresu czasu. Druga warstwa chłonna, to jest magazynująca warstwa 19, zawiera pewną liczbę części w postaci cylindrycznych elementów 20, których jedna płaska powierzchnia 21 styka się z warstwą odbierającą 18, a druga płaska powierzchnia 22 styka się z trzecią chłonną warstwą 23 znajdującą się wewnętrznie w stosunku do magazynującej warstwy 19, najbliżej nieprzepuszczalnego dla płynów arkusza osłonowego 2. Cylindryczne elementy 20 znajdują się w pewnej odległości od siebie, a pomiędzy nimi znajduje się odbierający płyny obszar w postaci ciągłej komory 24, w której może gromadzić się wydalony do pieluchy płyn ustrojowy.

Pokazana na fig. 1, pielucha leży głównie w płaszczyźnie XY, przy czym kierunek X jest poprzecznym kierunkiem pieluchy, a kierunek Y jest jej kierunkiem podłużnym. Cylindryczne elementy 20 są wykonane z materiału, który po zmoczeniu płynem ustrojowym silnie rozszerza się w kierunku Z, tj. w kierunku prostopadłym do płaszczyzny XY. Jedną z charakterystycznych cech takiego materiału jest jego wytwarzanie techniką suchego formowania z suszonych pneumatycznie włókien celulozowych w formie wstęgi o gramaturze 30 - 2000 g/m², prasowanej następnie do gęstości pomiędzy 0,2-1,2 g/cm³, przy czym wstęgę tę wprowadza się w postaci struktury chłonnej do wyrobu chłonnego bez następnego rozwłókniania i spulchniania. Innym odpowiednim do tego celu rozszerzającym się materiałem jest spulchniony ścier celulozowy zmieszany z odpowiednią ilością materiału superchłonnego, korzystnie co najmniej z 10 procentami wagowymi materiału superchłonnego. Wspomniane powyżej materiały wytwarza się często w postaci stosunkowo cienkich wstęg o grubości tylko kilku milimetrów. Zatem cylindryczne elementy 20 można wytwarzać z jednej lub kilku warstw takiego materiału.

Innymi, odpowiednimi materiałami do produkcji cylindrycznych elementów 20 są sprasowane materiały piankowe lub watoliny włókniste, które po zmoczeniu wracają co najmniej częściowo do ich wymiarów przed sprasowaniem. W razie potrzeby materiały te można

180 977 przymocować w ich stanie sprasowanym za pomocą pewnego typu spoiwa rozpuszczalnego w wodzie. Istnieje również możliwość stosowania materiału superchłonnego otoczonego cylindrycznymi osłonami zorientowanymi w taki sposób, że po wchłonięciu płynu materiał superchłonny pęcznieje i wypełnia osłonę w kierunku Z pieluchy.

Opisane powyżej przykłady odpowiednich materiałów rozszerzających się na mokro mają głównie ilustrować wynalazek i nie powinno się ich rozumieć w sensie ograniczającym. Jednakże materiał rozszerzający się na mokro powinien po nasyceniu płynem ustrojowym być w stanie rozszerzać się w kierunku Z co najmniej dwukrotnie w porównaniu z jego wymiarami w stanie suchym we wspomnianym kierunku.

Trzecia chłonna warstwa 23, nazywana dalej rozprowadzającą płyny warstwą 23, zawiera materiał o wysokiej gęstości cechujący się również intensywnym rozprowadzaniem płynów i wysoką pojemnością retencyjną. Podobnie jak w cylindrycznych elementach 20 w warstwie magazynującej 19, najlepiej do tego nadaje się materiał opisany na str. 19 wiersz 27 do str. 20 wiersz 5. Jednakże można tu również stosować typowe sprasowane warstwy ze spulchnionego ścieru celulozowego, piankowy materiał chłonny, albo różnorodne typy laminatów bibułowych. Rozprowadzająca płyny warstwa 23 ma w przybliżeniu kształt prostokątny i w płaszczyźnie XY pieluchy jest mniejsza od odbierającej płyny warstwy 18. Dlatego rozprowadzająca płyny warstwa 23 jest otoczona ze wszystkich stron miękkim, przyjaznym dla ciała materiałem słabo rozprowadzającym płyny. Takie rozwiązanie cechuje się kilku zaletami. Po pierwsze, żadne ostre ani twarde krawędzie rozprowadzającej płyny warstwy 23 nie sąw stanie zetknąć się z ciałem użytkownika i obetrzeć ani podrażnić jego skóry oraz po drugie, nie ma żadnych przeszkód w ruchu płynu ku krawędziom pieluchy w rozprowadzającej płyny warstwie 23, co znacznie zmniejsza groźbę wyciekania płynów ustrojowych z pieluchy. Krawędzie rozprowadzającej płyny warstwy 23 stanowią również wskaźniki zginania lub kierunki wokół których pielucha zgina się, gdy jest ściskana w obszarze kroczowym pomiędzy udami użytkownika w trakcie używania. W ten sposób pielucha przybiera wymiary i kształt, który jest lepiej przystosowany do miejsca w obszarze kroczowym.

Głównym zadaniem rozprowadzającej płyny warstwy 23 jest transport płynów ustrojowych z obszaru pieluchy, na który najpierw są wydalane, tj. z głównego obszaru moczenia. W ten sposób materiał chłonny we wkładzie chłonnym 3 jest lepiej wykorzystywany. Osiągnięto to prasując stosunkowo silnie rozprowadzającą płyny warstwę 23, dzięki czemu bardzo dobrze dopasowuje się do ciała i ma dobre właściwości z punktu widzenia rozprowadzania płynów. W celu prowadzenia transportu płynu w podłużnym kierunku pieluchy, rozprowadzająca płyny warstwa 23 może być zaopatrzona w biegnący podłużnie profil lub wzór prasowania w postaci rowków, układów fal lub podobnych.

Rozprowadzająca płyny warstwa 23 może również zawierać, korzystnie, pewną postać superabsorbenta. Ilość absorbenta używanego w rozprowadzającej płyny warstwie 23, jest korzystnie, większa niż ilość stosowana w warstwie odbierającej płyny warstwie 18, ponieważ w odróżnieniu od odbierającej płyny warstwy 18, rozprowadzająca płyny warstwa 23 służy do wchłaniania i zatrzymywania płynów ustrojowych wydalanych do pieluchy.

Cylindryczne elementy 20 w warstwie magazynującej 19 są odpowiednio przymocowane do rozprowadzającej płyny warstwy 23, na przykład przyklejone, w celu eliminacji ich ruchu w pielusze. Alternatywnie, cylindrycze elementy 20 mogą być przymocowane do oddzielnej warstwy, na przykład do warstwy bibułki lub włókniny, albo też mogą być przymocowane do odbierającej płyny warstwy 18. Naturalnie, cylindryczne elementy 20 mogąbyć przymocowane do więcej niż jednej warstwy.

Wszystkie chłonne warstwy 18, 19, 23 wkładu chłonnego 3 są bezpośrednio połączone ze sobą przepływowo. Zatem zawsze płyn jest w stanie płynąć do magazynującej warstwy 19 pieluchy w kierunku, w przybliżeniu prostopadłym do arkusza osłonowego 1, bez względu na miejsce uderzenia płynu w przepuszczalny dla płynów arkusz osłonowy 1 pieluchy.

Jak widać na fig. 2a, magazynująca warstwa 19 ma stosunkowo małą grubość przed wchłonięciem przez pieluchę płynu ustrojowego. Jednakże uformowana pomiędzy cylindrycznymi elementami 20 w pielusze z fig. 2a, komora 24 wystarcza do odebrania tej ilości płynu, jaka została wydalona po raz pierwszy. Wydalony do pieluchy płyn uderza w przepuszczalny dla płynów

180 977 arkusz osłonowy 1 w małym ograniczonym obszarze, tak zwanym głównym obszarze moczenia.

Położenie głównego obszaru moczenia różni się nieco w zależności od użytkowników. Zmiany te wynikają z różnic w kształcie ciała i zależą również od płci użytkownika. Użytkownicy płci męskiej moczą pieluchy w miejscu leżącym dalej ku przodowi niż użytkownicy płci żeńskiej. Położenie głównego obszaru moczenia pieluchy może również zmieniać się podczas używania w pewnym stopniu u tego samego użytkownika w wyniku ruchów użytkownika oraz wysokości przybieranej przez ciało użytkownika. Z tego względu obszar moczenia w pokazanej na figurach pielusze nie może być wyznaczony w sposób ostateczny. Jednakże główny obszar moczenia znajduje się gdzieś w części kroczowej 7 pieluchy.

Płyny ustrojowe szybko przepływają w dół przez arkusz osłonowy 1 i odbierającą płyny warstwę 18. Istotne znaczenie ma taka sprężystość i sztywność materiału odbierającej płyny warstwy 18, które zapobiegły by zapadaniu się warstwy 18 i spadaniu jej do komory 24 w magazynującej warstwie 19 nawet po jej zmoczeniu, ponieważ traci się w ten sposób dużą część miejsca.

Płyn, który przepłynął przez odbierającą płyny warstwę 18 gromadzi się w komorze 24 pomiędzy cylindrycznymi elementami 20 w magazynującej warstwie 19 oraz we włóknistej strukturze w pobliżu głównego obszaru moczenia pieluchy. Następnie płyn ten jest rozprowadzany dalej w płaszczyźnie XY pieluchy przez materiał chłonny rozprowadzającej płyny warstwy 23. Ten proces wchłaniania jest stosunkowo powolny ponieważ zależy od sił włoskowatości pomiędzy włóknami a cząstkami w materiale chłonnym. Włóknista struktura w pobliżu obszaru moczenia nie ma na ogół czasu na opróżnienie się z płynu przed ponownym wydaleniem płynu w pieluchę.

Jednakże część płynu zgromadzonego w komorze 24 w warstwie magazynującej 19 podczas pierwszego moczenia zostanie wchłonięta przez cylindryczne elementy 20. Po zmoczeniu materiał cylindrycznych elementów 20 rozszerza się w kierunku Z, pieluchy, więc rozszerzanie to spowoduje przemieszczenie się odbierającej płyny warstwy 18 i rozprowadzającej płyny warstwy 23 w kierunku Z, co spowoduje zwiększenie komory 24 pomiędzy dwiema chłonnymi warstwami 18, 19. W rezultacie, podczas następnego zmoczenia pieluchy, obszar dostępny do natychmiastowego odbioru płynu będzie równie duży, albo nawet większy, niż obszar dostępny podczas pierwszego zmoczenia. Zatem szybkość wnikania płynu w pieluchę nie tylko nie zmniejszy się w znaczącym stopniu, ale może nawet ulec powiększeniu podczas powtarzalnych moczeń wkładu chłonnego 3 pieluchy.

Ponieważ komora 24 w magazynującej warstwie 19 pomiędzy cylindrycznymi elementami 20 jest ciągła lub spójna, płyn, który przenika przez odbierającą płyny warstwę 18 wypływa poza stosunkowo duży obszar wokół głównego obszaru moczenia. Płyn stosunkowo wolno wnika w rozprowadzającą płyny warstwę 23 wskutek jej zwartej budowy, w wyniku czego duża część płynu jest w stanie wypłynąć na tę powierzchnię rozprowadzającej płyny warstwy 23, która jest zwrócona ku komorze 24 i tam rozproszyć się na znacznej powierzchni przed wniknięciem w rozprowadzającą płyny warstwę 23 albo w cylindryczne elementy 20 w magazynującej warstwie 19. W ten sposób płyn zmoczy nie tylko cylindryczne elementy 20 usytuowane w pobliżu głównego obszaru moczenia, powodując ich spęczenie w kierunku Z, ale rozszerzenie to będzie można również zauważyć w pewnej odległości od obszaru moczenia. Płyn jest rozprowadzany dalej w pieluchę dzięki jego transportowi w rozprowadzającej płyny warstwie 23. Zatem płyn może być następnie wchłonięty z rozprowadzającej płyny warstwie 23 do powierzchni 22 cylindrycznych elementów 20, stykających się z rozprowadzającą płyny warstwą 23 i należących do cylindrycznych elementów 20 znajdujących się na zewnątrz tego obszaru pieluchy, do jakiego dotarł płyn wypływający z powierzchni rozprowadzającej płyny warstwy 23. Zatem to pierwsze zmoczenie uruchamia proces, który w miarę upływu czasu powoduje również stopniowe moczenie tych elementów cylindrycznych 20, które znajdują się dalej od obszaru moczenia i rozszerzanie się pieluchy w kierunku Z.

Widoczna na fig. 3-5 pielucha ma w zasadzie taką samą budowę jak pielucha z fig. 1 i zawiera wkład chłonny 103 umieszczony pomiędzy przepuszczalnym dla płynów arkuszem osłonowym 101 a nieprzepuszczalnym dla płynów arkuszem osłonowym 102. Pielucha ta ma

180 977 przednią część 105, tylną część 106 oraz pośrednią kroczową część 107, a także dwie biegnące podłużnie boczne krawędzie 108, 109 oraz przednią krawędź taliową 110 i tylną krawędź taliową 111. Pielucha tą ma kształt zbliżony do litery T, przy czym poprzeczka T stanowi przednią część 105 pieluchy, a kolumna T stopniowo rozszerza się od kroczowej części 107 pieluchy do tylnej części 106 pieluchy w kierunku tylnej krawędzi taliowej 111.

Wzdłuż bocznych krawędzi 108, 109 pieluchy biegną elastyczne elementy 112, 113 w układzie litery V rozbiegaj ącej się od przedniej krawędzi taliowej 110 ku tylnej krawędzi taliowej 111. Na każdej bocznej krawędzi 108, 109 znajduje się języczek mocujący 115, 116, usytuowany na tylnej części 106 w pobliżu tylnej krawędzi taliowej 111, oraz odpowiedni obszar osadczy 117 na zewnątrz nieprzepuszczalnego dla płynów arkusza osłonowego 102 na przedniej części 105 pieluchy, w pobliżu przedniej krawędzi taliowej 110.

W skład wkładu chłonnego 103 pieluchy wchodzi odbierająca płyny warstwa 118 takiego samego typu jak pokazana w przykładzie wykonania na fig. 1, o takim samym formacie jak pielucha. Magazynująca warstwa 119, zawiera wiele biegnących podłużnie części w postaci pasków 125 z materiału, który po zmoczeniu płynem ustrojowym może pęcznieć w kierunku Z pieluchy i znajduje się wewnętrznie w stosunku do odbierającej płyny warstwy 118, jak widać w kierunku od przepuszczalnego dla płynów arkusza osłonowego 101. Pomiędzy paskami 125 znajduje się odbierający płyny obszar w postaci wydłużonych komór lub kanałów 124. Paski 125 są przyklejone lub w inny sposób przymocowane do rozprowadzającej płyny warstwy 123 tego samego typu i kształtu jak rozprowadzająca płyny warstwa 23, którą zastosowano w pielusze widocznej na fig. 1.

Jak najlepiej widać na fig. 4a, kanały 124 pomiędzy paskami 125, biegnącymi podłużnie w magazynującej warstwie 119, są przed zmoczeniem pieluchy stosunkowo płytkie. Jednakże wysokość pasków 125 wystarcza do tego, żeby pielucha była w stanie odebrać pierwszą ilość płynu bez dopuszczenia do jego wypłynięcia poza krawędzie 108, 109, 110, 111. Płyn, który wnika w pieluchę, jest w stanie szybko odpłynąć z głównego obszaru moczenia i wypłynąć poza powierzchnię rozprowadzającej płyny warstwy 123 w kanały 124 pomiędzy biegnącymi podłużnie paskami 125. Następnie płyn ten może stopniowo być wchłonięty przez podłużnie biegnące paski 125 z kanałów 124 i przez rozprowadzającą płyny warstwę 123. Część płynu uderzającego w pieluchę i przenikającego w dół przez odbierającą płyny warstwę 118 może, oczywiście, moczyć bezpośrednio te części pasków 125 w magazynującej warstwie 119, które znajdująsię w głównym obszarze moczenia pieluchy; te części paskowe natychmiast zaczynają pęcznieć w kierunku Z pieluchy. Moczenie pasków 125 znajdujących się w pewnej odległości od głównego obszaru moczenia nie rozpoczyna się przed upływem pewnego czasu, przy czym płyn musi być w stanie wypłynąć do kanałów 124. Czas zwłoki lub opóźnienia w moczeniu tych części pasków 125, które nadal leżą w dalszych częściach wkładu chłonnego 103, które nie są zmoczone do chwili przetransportowania płynu kapilarami w rozprowadzającej płyny warstwie 123, jest w dalszym ciągu większy. Na fig. 5 pokazano sposób rozprowadzania płynu w kierunku podłużnym pieluchy, na zasadzie podłużnego biegu paska 125, pokazanego w przekroju poprzecznym w stanie rozszerzonym w kierunku Z pieluchy, w zależności od odległości od głównego obszaru moczenia. Na fig. 4b pokazano podobny sposób rozprowadzania płynu w poprzecznym kierunku pieluchy.

Widoczna na fig. 6 pielucha ma w zasadzie taką samą budowę jak pielucha pokazana na fig. 1-5, z wkładem chłonnym 203 umieszczonym pomiędzy przepuszczalnym dla płynów arkuszem osłonowym 201, a nieprzepuszczalnym dla płynów arkuszem osłonowym 202. Pielucha ta ma kształt zbliżony do klepsydry, z przednią częścią 205, tylną częścią 206 i pośrednią, węższą częścią 207, a także zawiera dwie biegnące podłużnie boczne krawędzie 208, 209, przednią krawędź taliową 210 i tylną krawędź taliową 211. Wzdłuż podłużnie biegnących bocznych krawędzi 208, 209 pieluchy, a także wzdłuż tylnej krawędzi taliowej 211, leżą elementy elastyczne 212, 213. Pielucha jest zamocowana w układzie podobnym do majtek za pomocą dwóch języczków mocujących 215, 216, które są osadzone na podłużnie biegnących bocznych krawędziach 208, 209 w pobliżu tylnej krawędzi taliowej 211, które można mocować do obszaru osadczego 217 łączników, znajdującego się w przedniej części 205 pieluchy,

180 977 w pobliżu przedniej krawędzi taliowej 210. Wkład chłonny 203 jest złożony z dwóch warstw 219, 223.

Warstwa chłonna w postaci, magazynującej warstwy 219, usytuowane w pobliżu przepuszczalnego dla płynów arkusza osłonowego 201, jest złożona z grubo dzianej, plecionej lub tkanej siatki 226 z materiału, który po zmoczeniu pęcznieje w kierunku grubości pieluchy, tj. w kierunku Z. Materiał ten może mieć, na przykład, postać nitek, pasków lub tasiemek zawierających superchłonny materiał tworzący żel. Innym, odpowiednim do tego celu materiałem są nitki lub paski pokryte mieszanką polimeru, które po zmoczeniu, fermentują i tworzą stabilną kształtowo piankę na paskach lub nitkach. Jak widać w kierunku do przepuszczalnego dla płynów arkusza osłonowego 201, pod magazynującą warstwą 219 znajduje się rozprowadzająca płyny warstwa 223 tego samego typu jak opisana w odniesieniu do pieluch pokazanych na fig. 1-5.

Jeżeli jest to potrzebne, jest oczywiście również możliwe, że w pielusze z fig. 6 stosuje się miękką warstwę chłonną odbierającą płyny, mającą duże pory, usytuowaną pomiędzy przepuszczalnym dla płynów arkuszem osłonowym 201 a magazynującą warstwą 219.

Na fig. 7 pokazano alternatywny przykład wykonania magazynującej warstwy 319 zawierającej materiał, który może pęcznieć w kierunku Z. W skład magazynującej warstwy 319 wchodzi odbierający płyny obszar w postaci wielu przenikających na wylot okrągłych otworów 324 pełniących rolę zbiorników odbierających płyny. Magazynująca warstwa 319 ma pełnić rolę pojedynczej warstwy chłonnej, albo też może być stosowana łącznie z kolejną warstwą chłonną w wyrobie chłonnym, takim jak pielucha, podpaska higieniczna, wkład chłonny dla osób nie panujących nad wydalaniem lub podobny wyrób. Po zmoczeniu magazynującej warstwy 319, warstwa ta pęcznieje w kierunku Z, tj. w kierunku grubości, w wyniku czego zwiększają się objętości otworów 324, a tym samym rośnie ich pojemność chłonna płynów.

Największa koncentracja otworów 324 w magazynującej warstwie 319 jest w tym jej obszarze, który ma znajdować się w głównym obszarze moczenia wyrobu chłonnego. Otwory 324 nie są ze sobą połączone, więc płyn nie jest w stanie swobodnie płynąć pomiędzy nimi i rozprowadzanie płynu w płaszczyźnie XY magazynującej warstwy 319 odbywa się na zasadzie transportu włoskowatego w materiale chłonnym pomiędzy otworami 324. Nie ma zatem żadnego rozsądnego uzasadnienia dla rozmieszczania otworów 324 w dużych odległościach od głównego obszaru moczenia.

Na fig. 8 pokazano kolejną magazynującą warstwę 419 do wyrobów chłonnych. Widoczna na fig. 8 magazynująca warstwa 419 jest utworzona z wstęgi materiału, który wycięto podłużnie wzdłuż krzywej sinusoidalnej 427, a następnie dwie połówki 428, 429 wstęgi przesunięto względem siebie o odległość połowy długości fali w podłużnym kierunku wstęgi. W rezultacie, w centralnej podłużnej części wstęgi powstały otwory 424 stanowiące odbierający płyny obszar na przemian z zachodzącymi na siebie zakładkowo wstęgowymi częściami 430. Podobnie jak we wcześniej opisanych przykładach 'wykonania, materiał magazynującej warstwy 419 jest materiałem, który po zmoczeniu pęcznieje w kierunku swojej grubości, tj. w kierunku Z.

Na fig. 9 pokazano przykład kolejnej magazynującej warstwy w postaci wstęgi 519, w której znajdują się otwory 524. Otwory te powstają w wyniku pocięcia najpierw wstęgi 519 na dwa podłużne, krzywoliniowe, a następnie przesunięte względem siebie w kierunku podłużnym oddzielne części wstęgowe w taki sposób, żeby we wstędze 519 powstał powtarzający się układ otworów 524 i zachodzących na siebie zakładkowo części 530. Widoczna na fig. 9 wstęga 519 została pocięta podłużnie na dwie w przybliżeniu krzywe sinusoidalne 527. Następnie przesunięto krawędziowe części 528, 529 wstęgi 519 względem jej centralnej części 531, uzyskując dwa biegnące podłużnie rzędy otworów 524 stanowiących odbierający płyny obszar ze znajdującymi się pomiędzy nimi pośrednimi, zachodzącymi na siebie zakładkowo częściami 530. Oczywiście, zasadę tę można zastosować do utworzenia dowolnej liczby rzędów otworów we wstędze materiału. Liczba rzędów otworów wynika w ten sposób z liczby krzywoliniowych wycięć we wstędze 519.

180 977

Magazynująca warstwa w postaci wstęgi 619 materiału widoczna na fig. 10, została pocięta na dwie podłużne części w taki sam sposób jak wstęga 519 z fig. 9. Następnie jedną krawędziową część 628 wstęgi 619 odsunięto podłużnie i poprzecznie od osi podłużnej 632 wstęgi 619. Pozostałą krawędziową część 629 przesunięto zarówno podłużnie, jak i poprzecznie ku podłużnej osi 632 wstęgi 619. Umożliwia to regulację wymiarów otworów 624', 624'' stanowiących odbierający płyny obszar oraz wielkości zachodzących na siebie zakładkowe części 630', 630”. Po przesunięciu krawędziowej części 629 ku podłużnej osi 632 wstęgi 619, maleje wielkość otworów 624, a równocześnie pomiędzy częściami wstęgi znajdującymi się pomiędzy otworami powstaje większa zakładka 630”. Dzięki odsunięciu krawędziowej części 628 wstęgi 619 od osi 632 odpowiednio rośnie wielkość otworów 624'.

Na fig. 11 pokazano sposób uzyskania ciągłego podłużnego biegu otworów 724', 724” pomiędzy częściami wstęgi 719, którą przecięto podłużnie wzdłuż, w przybliżeniu, krzywych sinusoidalnych 727. Części 728, 729 i 731 wstęgi 719 z fig. 11 przesunięto względem siebie zarówno w kierunku podłużnym jak i poprzecznym wstęgi 719, odsuwając wycięte krawędziowe części 728, 729 poprzecznie w kierunku od podłużnej osi 732 wstęgi 719. Szerokość ciągłych otworów 724', 724” pomiędzy dwiema częściami wstęgi 719 wynika z odległości, na jaką odsunięto części wstęgi 719. Na fig. 11 pokazano dwa przykłady otworów 724', 724” o różnych szerokościach. Oczywiście, we wstędze 719 może znajdować się dowolna pożądana liczba ciągłych otworów opisanego tu typu.

Części wstęgi można umieścić w wyrobie z zakrzywionymi wycięciami albo w kierunku podłużnym albo poprzecznym wyrobu. Istnieje możliwość wybrania innych krzywych, różnych od krzywych sinusoidalnych, takich jak piłokształtne lub w postaci fal prostokątnych.

W przypadku różnych amplitud fal wzdłuż krzywej można uzyskać otwory o zmiennych wielkościach, na przykład takie, że otwory w obszarze moczenia będą większe niż otwory poza tym obszarem. Można również wybrać fale o zmieniających się długościach fal, w wyniku czego przy danym przemieszczeniu części wstęgi względem siebie zmienia się również zakładka pomiędzy otworami.

Wynalazek opisano powyżej głównie w odniesieniu do pieluch, ale rozumie się samo przez się, że można go stosować do wszystkich typów wyrobów chłonnych przeznaczonych do wchłaniania płynów lub cieczy ustrojowych. Przykładami takich wyrobów są pieluchy i wkłady ochronne dla osób nie panujących nad wydalaniem, zarówno dla dzieci jak i osób dorosłych, podpaski higieniczne, wkłady ochronne do majtek, zabezpieczenia ochronne do łóżek, ochraniacze foteli, opatrunki do ran i podobne wyroby.

Wynalazek nie narzuca kształtów ani wielkości otworów, rowków ani elementów pęczniejących, ponieważ istnieje możliwość realizacji pod tym względem wielu różnorodnych przykładów wykonania. Przykładowo, otwory utworzone w magazynującej warstwie mogą mieć dowolny, odpowiedni do tego celu kształt albo postać. Naturalnie, w tym samym wyrobie mogą istnieć otwory i rowki lub kanały o różnorodnych kształtach i wymiarach. Mogą się również, oczywiście zmieniać wymiary i kształty elementów pęczniejących rozmieszczonych jako „kolumny” w ciągłej komorze, przy czym nie muszą one mieć formy opisanych tu i pokazanych elementów cylindrycznych.

Ponadto w skład wkładu chłonnego może również wchodzić więcej niż jedna magazynująca warstwa. Pod tym względem dodatkowe warstwy magazynujące mogą być tego samego typu jak pierwsza magazynująca warstwa, albo też mogą się różnić od pierwszej magazynującej warstwy rodzajem wybranego materiału lub budową.

180 977

FIG.9

180 977

205

20θΑ i

207-· H

213215 (210 /202 ¢201

--217 •209 ' Η- ¹ L ¹ ι ^di= ff- Tr il '226 i^H' Η¹² . I. II .1 Π I Ί

219 <204

FIG.7 ' 203 ^211 '214 '223

216

FIG.6

180 977

F(G.2b

FIG.3

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 70 egz.

Cena 4,00 zł.

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Wyrób chłonny zawierający przepuszczalny dla płynów zewnętrzny arkusz osłonowy umieszczony na pierwszej powierzchni wyrobu, nieprzepuszczalny dla płynów zewnętrzny arkusz osłonowy umieszczony na drugiej powierzchni wyrobu oraz wkład chłonny umieszczony pomiędzy tymi dwoma arkuszami osłonowymi, przy czym wkład chłonny obejmuje odbierający płyny obszar zawierający co najmniej jeden obszar o mniejszej gęstości niż gęstość materiału w części wkładu chłonnego przyległej do odbierającego płyny obszaru i rozciągającej się zasadniczo w tej samej płaszczyźnie, znamienny tym, że odbierający płyny obszar (24,124, 224, 324, 424, 524, 624’, 624, 724', 724”) jest umieszczony w magazynującej warstwie (19,119, 219, 319, 419, 519, 619, 719) we wkładzie chłonnym (3,103, 203) oraz części (20, 125, 226, 428, 429, 528, 529, 531, 628, 629, 631, 728, 729, 731) magazynującej warstwy (19, 119, 219, 319, 419, 519, 619, 719) sąsiadujące z odbierającym płyny obszarem (24, 124, 224, 324, 424, 524, 624', 624”, 724', 724”) zawierają materiał pęczniejący po zmoczeniu w kierunku zasadniczo prostopadłym do pierwszej powierzchni wyrobu.
2. Wyrób według zastrz. 1, znamienny tym, że odbierający płyny obszar (24, 124, 224, 324, 424, 524, 624', 624”, 724', 724”) zawiera co najmniej jeden obszar o mniejszej gęstości niż gęstość materiału w otaczających go częściach (20, 125, 226, 428, 429, 528, 529, 531, 628, 629, 631, 728, 729, 731) magazynującej warstwy (19,119, 219, 319, 419, 519, 619, 719), przy czym obszary o mniejszej gęstości rozciągają się przez co najmniej część grubości magazynującej warstwy (19,119,219,319, 419, 519,619, 719).
3. Wyrób według zastrz. 1, znamienny tym, że magazynująca warstwa (19) zawiera co najmniej dwie oddzielne części (20) z materiału, które rozciągają się w postaci podobnych do kolumn elementów dystansowych zasadniczo prostopadle pomiędzy dwiema warstwami (18, 23) z materiału w wyrobie, i łącznie z warstwami (18, 23) ograniczają ciągły odbierający płyny obszar (24) pomiędzy warstwami (18,23).
4. Wyrób według zastrz. 1, znamienny tym, że odbierający płyny obszar (124) zawiera co najmniej jedną podobną do kanału komorę rozciągającą się w kierunku podłużnym wyrobu.
5. Wyrób według zastrz. 1, znamienny tym, że magazynująca warstwa (419) zawiera dwie części (428, 429) wstęgi materiału podzielonej w kierunku podłużnym wstęgi wzdłuż krzywej falistej przechodzącej co najmniej dwa razy przez linię rozciągającą się w kierunku podłużnym wstęgi, przy czym części (428, 429) wstęgi są przesunięte względem siebie w płaszczyźnie wstęgi co najmniej w kierunku podłużnym wstęgi, wyznaczając pomiędzy sobą odbierający płyny obszar (424) położony w płaszczyźnie wstęgi.
6. Wyrób według zastrz. 5, znamienny tym, że wstęga jest umieszczona w wyrobie z falistą krzywą rozciągającą się w kierunku podłużnym albo poprzecznym wyrobu.
7. Wyrób według zastrz. 6, znamienny tym, że krzywa ma zasadniczo kształt krzywej sinusoidalnej (427), a części (428, 429) wstęgi są przemieszczone względem siebie w podłużnym kierunku wstęgi o połowę długości fali krzywej sinusoidalnej (427), tworząc pomiędzy sobą w kierunku podłużnym wstęgi rząd w przybliżeniu okrągłych lub owalnych otworów na przemian z zachodzącymi na siebie zakładkowo częściami (430) wstęgi.
8. Wyrób według zastrz. 6, znamienny tym, że krzywa jest krzywą piłokształtną.
9. Wyrób według zastrz. 6, znamienny tym, że krzywa ma kształt fal prostokątnych.
10. Wyrób według zastrz. 6 albo 7, albo 8, albo 9, znamienny tym, że fale krzywej falistej mają zmienną amplitudę.
11. Wyrób według zastrz. 1, znamienny tym, że magazynująca warstwa (719) zawiera podobny do kanału falisty obszar (724', 724”) rozciągający się pomiędzy częściami (728, 729, 731) wstęgi, które zostały odsunięte od siebie w kierunku poprzecznym wstęgi.

180 977
12. Wyrób według zastrz. 1, znamienny tym, że magazynująca warstwa (19) jest złożona z materiału cząstkowego zawierającego suszone pneumatycznie włókna celulozy uformowane na sucho we wstęgę o gramaturze 30-2000 g/m² i sprasowaną do gęstości 0,2-1 f gjcai.
13. Wyrób według zastrz. 1, znamienny tym, że magazynująca warstwa (19) zawiera zmiękczoną mechanicznie formowaną za pomocą powietrza wstęgę z włókien celulozowych składającą się z wielu nie całkowicie rozdzielonych cienkich warstw włóknistych o rzeczywistej gęstości pomiędzy 0,2-1,2 g/cm³.
14. Wyrób według zastrz. 1, znamienny tym, że magazynująca warstwa (19) zawiera materiał sprężysty i jest spojona w stanie sprasowanym za pomocą spoiwa rozpuszczalnego w płynach ustrojowych.
15. Wyrób według zastrz. 14, znamienny tym, że magazynująca warstwa (19) jest utworzona ze sprasowanego materiału piankowego rozszerzającego się po zmoczeniu w kierunku swojej grubości.
16. Wyrób według zastrz. 14, znamienny tym, że magazynująca warstwa (19) jest złożona ze sprasowanej warstwy włóknistej zawierającej co najmniej częściowo włókna o danej sprężystości w stanie mokrym.
17. Wyrób według zastrz. 3, znamienny tym, że oddzielne części (20) zawierają materiał superchłonny umieszczony w cylindrycznych osłonkach, które rozciągają się pomiędzy dwiema warstwami (18, 23).
18. Wyrób według zastrz. 1, znamienny tym, że ta część objętości magazynującej warstwy (19,119,219,319, 419, 519, 619, 719), która zawiera odbierający płyny obszar (24,124, 224, 324, 424, 524, 624', 624”, 724', 724”), jest największa w głównym obszarze moczenia wyrobu, to jest w tym obszarze wyrobu, który jest moczony przez płyn ustrojowy jako pierwszy.
19. Wyrób według zastrz. 18, znamienny tym, że objętość odbierającego płyny obszaru (24,124, 224, 324, 424, 524, 624', 624”, 724', 724”) magazynującej warstwy (19, 119, 219, 319, 419, 519, 619, 719) zmniejsza się w kierunku od głównego obszaru moczenia. * * *