Philippe Quinault

Philippe Quinault (Parijs, 3 juni 1635 – aldaar, 26 november 1688) was een Frans toneelschrijver en librettist. Hij schreef de libretti voor de tragédies lyriques (operagenre) van Jean-Baptiste Lully, de componist met wie hij jarenlang samenwerkte.

Levensloop

Quinault was de zoon van een slager en werd op jonge leeftijd opgemerkt door de bekende toneelschrijver Tristan L'Hermite die hem hetzelfde onderricht gaf als aan zijn eigen zoon. In 1653, toen hij 18 jaar was, schreef hij zijn eerste komedie Les rivales dat gespeeld werd in het Théâtre de l’hôtel de Bourgogne. Het stuk werd een succes en de daaropvolgende jaren schreef hij nog twee komedies, waaronder L'amant indiscret (1654) en een tragikomedie La mort de Cyrus (1656).

Naast zijn loopbaan als toneelschrijver studeerde Quinault nog rechten. Na zijn studies huwde hij een rijke weduwe en kon zich daardoor inkopen in de functie van auditeur bij de Cour des comptes.

In zijn toneelstukken kwam een sterk realisme naar voren en de dialogen werden in een elegante, sierlijke stijl verwoord. Grote successen oogstte Quinault met de tragedie Agrippa ou le faux Tibérinus (1660), en vooral met Astrate (1664) en de komedie La Mère coquette (1665) dat een van zijn succesvolste stukken zou worden. Hij kreeg van de koning Lodewijk XIV van Frankrijk een riante toelage en werd in 1670 verkozen tot lid van de Académie française. Vier jaar later werd hij eveneens toegelaten tot de Académie des inscriptions et belles-lettres.

Pas in 1671 debuteerde Quinault als librettist van de intermezzi van het tragedieballet Psyche van Molière en Pierre Corneille. Hij werkte tot in 1686 samen met componist Jean-Baptiste Lully waarvoor hij de libretti voor diens opera's schreef. Deze opera's, de zogenaamde tragédies lyriques, samengesteld uit elementen van de Franse tragedie, het komedieballet, het ballet de cour en de Italiaanse opera kenden een groot succes. De belangrijkste waren Cadmus et Hermione(1673), Alceste (1674), Proserpine (1680) en het zeer succesvolle Armide (1686), dat als thema het conflict tussen het heidendom en het christendom had. Quinault was een van de eerste Franse librettisten wier werk ook zonder de muziek op literair gebied betekenis had.

Na de dood van Lully in 1687 stopte hij met het schrijven voor theater en ging gedichten schrijven. Het jaar nadien stierf hij op 53-jarige leeftijd.

Werken

Beeld van Quinault op de gevel van de Opéra Garnier.

Komedies

L’amant indiscret ou le maître étourdi, 1654
La comédie sans comédie, 1654
La mère coquette ou les amants brouillés, 1665
Le fantôme amoureux, 1659

Tragikomedies

La généreuse ingratitude, 1654
Le mariage de Cambyse, 1656
Stratonice, 1657
Les coups de l’amour et de la fortune, 1657
Amalasonte, 1658
Le feint alcibiade, 1658
Les rivales 1653

Tragedies

La mort de Cyrus, 1656
Bellérophon, 1665
Pausanias, 1669
Astrate, roi de Tyr, 1664 (in 1670 in het Nederlands vertaald door Dirk Buysero als Astrate, koning van Tyrus)

Libretti

Ballet des ballets, 1671, samenwerking met Molière
Les fêtes de l'amour et de bacchus, 1673, met Molière et Périgny
Cadmus et Hermione, 1673
Alceste ou le triomphe d'Alcide, 1674
Thésée, 1675
Atys, 1676
Isis, 1677
Proserpine, 1680
Le triomphe de l'amour, 1681, samenwerking met Isaac de Benserade
Persée, 1682
Phaéton, 1683
Amadis, 1684
Roland, 1685
Le temple de la paix, 1686
Armide, 1686, libretto gebaseerd op La Gerusalemme liberata van Torquato Tasso.

Literatuur

Philippes Quinault de l'Académie française, in: Charles Perrault, Les Hommes illustres qui ont paru en France pendant ce siècle, Parijs, Antoine Dezallier, 1697. (lire en ligne)
Gustave VAPEREAU, Dictionnaire universel des littératures, Parijs, Hachette, 1876.
Etienne GROS, Philippe Quinault, sa vie et son œuvre, Parijs, 1926.
Norman BUFORD, Quinault, librettiste de Lully : le poète des grâces, Parijs, Mardaga, 2009, ISBN 978-2-87009-995-7.
Amin MAALOUF, Un fauteuil sur la Seine, Parijs, Grasset, 2016.

Externe links

Zie de categorie Philippe Quinault van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.