Cristiano Bedin

Il viaggio è elemento essenziale nello sviluppo culturale di ciascun essere umano perché favorisce l'incontro con l'alterità e l'altrove. Ma in un'epo-ca come quella globale, in cui il mondo sembra essere divenuto un mono-litico conglomerato spaziale e il turismo di massa si è sostituito al viaggio, molti si chiedono se sia ancora possibile narrare lo spazio. In questo dibattito si collocano alcune opere di Antonio Tabucchi che si ispirano a viaggi realmente compiuti, ma ricollocati in una dimensione dove realtà e finzione letteraria si mescolano e si confondono. Un'opera come Donna di Porto Pim-narrazione odeporica particolare e anomala-ne è un esempio. Infatti, in questo collage testuale il viaggiatore tabucchiano si inserisce in un mondo fatto di metafore e diventa egli stesso metafora di un girovagare realizzato prima di tutto attraverso la letteratura, dove ciò che si è vissuto si mescola a ciò che si è letto e oggetti concreti diventano metafore di un'epoca ormai perduta.

È caratteristica di buona parte della produzione letteraria di Mario Rigoni Stern la presentazione e la difesa di uno stile di vita che si discosta dalle tendenze della società consumistica e globale. Intimamente legato alla vita di montagna e alle tradizioni che sull'altopiano di Asiago stanno irrimediabilmente scomparendo, lo scrittore vicentino ha sempre inteso raccontare il suo speciale rapporto con la natura, senza lasciarsi prendere da sentimenti di malinconia ma affermando coraggiosamente la possibilità di tornare a vivere un rapporto genuino con la flora e la fauna del nostro pianeta. Tra i racconti che si incentrano su questo speciale legame con la natura Stagione di vita in compagnia delle api è un testo emblematico, anche per le sue numerose reminiscenze classiche. Infatti, leggendo queste pagine è impossibile non ricordare il IV libro delle Georgiche, dove Virgilio esalta l'apicoltura e la sua fondamentale importanza per l'uomo. Allo stesso modo Rigoni Stern, con il suo stile semplice e diretto, ripercorre tutte le fasi della vita delle api e le relaziona alle sue 'stagioni' personali. In questo contributo si intende analizzare la particolare relazione tra la stagione delle api e le stagioni della vita umana e soffermarsi sull'analisi del rapporto anticonformista dello scrittore con la natura, sottolineando anche la vicinanza di Stagione di vita in compagnia delle api con il modello virgiliano. Parole chiave: Mario Rigoni Stern, insetti, api, apicoltura, Virgilio. Abstract: The presentation and defense of a lifestyle that deviates from the trends of a con-sumerist and global society is peculiar of a large part of the literary production of Mario Rigoni Stern. The writer, intimately connected to mountain life and traditions that on the plateau of Asiago are irretrievably disappearing, has always intended to narrate his special relationship with nature, without being moved by feelings of melancholy but boldly claiming the opportunity to come back to live a genuine relationship with the flora and fauna of our planet. Among the stories that focus on this special connection with nature Stagione di vita in compagnia delle api is an emblematic text, also for its classic reminiscences. In fact, by reading these pages it is impossible not to remember the fourth book of the Georgics, where Virgil exalts the apiculture and its fundamental importance for men. In the same way Rigoni Stern traces all the phases of the life of the bees and relates them to his personal 'seasons' with his simple and direct style. In this article we intend to analyze this particular relationship between the season of the bees and the seasons of human life and analyze the writer's nonconformist relationship with nature, underlining the proximity of Stagione di vita in compagnia delle api with the Virgilian model.

This paper aims to analyze the travel book Esperimento con l'India (Experiment with India) by Giorgio Manganelli, highlighting especially the features that make it a "meta-travel", an experience that reshapes the traveler's previous literary, popular or stereotyped knowledge. In Manganelli's work, a gradual abandonment of the eurocentrism typical of the western progressive intellectuals can be seen, which facilitates a total immersion in the Indian context, its culture, and its spirituality. The trip starts from Bombay and ends in Delhi, passing through Goa, Madras, and Calcutta and it is a gradual displacement of the writer who is shocked by a culture so distant from his own. This estrangement is felt as a deep unease and a psychological illness, culminating in the traveler's total self-loss and absorption in the Indian reality. Manganelli's experience, perhaps the most interesting travel "experiment" of the Italian literature of the 20th century, is, therefore, a journey to a special dimension of India, different from other European travelers' accounts.
Bu çalışma Giorgio Manganelli'nin "Esperimento con l'India" (Hindistan'la Deney) adlı seyahat kitabını incelemeye hedeenmektedir. Özellikle bu eserin neden bir üst-seyahat ve başka bir deyişle, seyyahın var olan edebi, popüler ve stereotipli bilgilerini yeniden şekillendiren bir tecrübe olduğunun vurgulanması istenmektedir. Nitekim Manganelli'nin eserinde, Batılı ilerici entelektüellerin tipik Avrupa merkezciliğinden uzaklaşıp, Hint kültürü ve tinselliğine dalma süreci tamamlanmaktadır. Seyahat, Bombay'dan başlayıp, Goa, Madras ve Kalküta'dan geçerek Delhi'de biter ve kendinden o kendisine oldukça yabancı olan bir kültür tarafından şaşırtılan yazarın aşamalı bir devingenliği olarak addedilir. Yabancılaşma süreci, seyahatin Hint gerçekliğinde tamamen kaybolmasıyla zirveye ulaşan derin bir huzursuzluk ve psikolojik bir hastalık gibi hissedilmektedir. 20. yüzyılın İtalyan edebiyatındaki en ilginç seyahat "deneyi" olan Manganelli'nin tecrübesini, Avrupalı diğer seyyahların gerçekleştirdiklerinden farklı bir Hindistan'a doğru yapılan bir seyahat olarak görmek mümkündür.

Öz: Bu çalışma, Roland Barthes'ın Metinlerarasılık kavramıyla bağlı olarak görülebilen bazı düşüncelerini sunmayı hedeflemektedir. Fransız eleştirmenin hiçbir zaman metinlerarası ilişkiler ile ilgili belli bir kuram önermemesine rağmen bazı yazıları, ilerde metinler arasındaki ilişkiler hakkında olan çalışmaların gelişmesine katkıda bulunarak konuyla ilgili önemli düşünceleri ve yorumları içermektedir. Yazar ve Yazman arasındaki ilişki, Yazılabilir ve Okunabilir metinler arasındaki fark, yazarın ölümü ve Yapısalcı Etkinlik hakkındaki bu metinlerden yola çıkarak metinlerarası ilişkiler ile ilgili barthesvari düşüncelerin genel bir bakışı verilmesi amaçlanmaktadır.
Abstract: The article aims to expose some reflections on the theories of Roland Barthes, referred to the concept of Intertextuality. Although the French critic has never proposed a specific intertextual theory, some of his writings focus on this concept by giving some ideas and interpretations that will be useful for the development of studies on the relations between texts. Starting from these texts centered on the relationship between Writer and Scribe, on the difference between Writable and Readable texts, the death of author and on Structural Activity, we intend to give an overview of the Barthian ideas on the intertextual relations. Giriş 60'lı yıllardan başlayarak birçok eleştirmenin, çalışmalarını Metinlerarasılık kavramı üzerine yoğunlaştırdığı görülmektedir. Şüphesizdir ki bu kavram, anıştırma, kaynak ve alıntı kullanımı gibi daha önce bilinen olguların incelemesine yeni güç vermek için ortaya koyulmaktadır (Segre, 1985, 85).Genel olarakMetinlerarasılık, daha sonra ifade edileceği gibi, bir metnin başka bir metinle gösterdiği ilişkilerinin incelemesi olarak tanımlanabilir ve bu tür okumanın gelişmesinin, postmodern edebiyatın yükselişine bağlı olduğu söylenebilir (Aktulum, 1999, 9). Ayrıca bu dönemdeki eleştirmenlerin, tarihe, yazara, yazarın psikolojisine ve temalara göre yapılan metin okumalarından uzaklaşıp metin odaklı incelemeler gerçekleştirmeyi tercih ettikleri fark edilmektedir (Aktulum, 1999, 7). Bununla birlikte metinlerarası ilişkiler üzerindeki çalışmaların gelişmesine yol gösteren etkenin Mihail Bahtin'in "çokseslilik" kuramı olduğu söylenebilir. Nitekim bu kuramın, Julia Kristeva'nın metinlerarasılık ile ilgili çalışmasında da yeniden ele alındığı görülmektedir. Metinlerarasılık kavramı, 20. yüzyılın ikinci yarısından bugüne Michail Riffaterre, Gérard Genette, Umberto Eco ve Harold Bloomgibi birçok eleştirmen tarafından tanımlanmış ve incelenmiştir. Bu eleştirmenler arasında, Roland Barthes, en önemli ve saygıdeğer göstergebilimcilerden ve çağdaş eleştiri kuramcılarından birisi olmakla birlikte, Julia Kristeva'dan sonra edebiyat eleştirisi alanında Metinlerarasılık kavramına önem kazandıran bir araştırmacı olmuştur. Bu kısa çalışmada Barthes'ın bazı yapıtları ve makaleleri üzerinde Metinlerarası ilişkiler ile ilgili teorisinin gelişimi, yorumların incelenmesi ve aktarımı hedeflenmektedir. 1. Metinlerarasılık, Kristeva ve Barthes Latin dilinde, metin kelimesi anlamında olan textus(it. testo), kaynak olarak örülmüş kumaş anlamına gelmektedir (Segre, 1985, 29). Eğer gerçekten bir metne örülmüş bir kumaş olarak bakarsak, onu değişik ve farklı konular ve kurguların bir örgüsü olarak kabul edebiliriz. Bu tanım ister istemez Metinlerarasılık kavramına doğrudan bağlıdır. Nitekim bu tanımdan yola çıkarak her metnin aslında ondan

L'articolo si propone di prendere in esame l'uso dello spazio presente nei tre racconti grafici raccolti nel graphic novel Fa un po' male di Niccolò Ammaniti, Daniele Brolli e Davide Fabbri, trasposizione di tre racconti di Niccolò Ammaniti. Dopo una trattazione generale sulle trasposizioni grafiche e sulla valenza semantica dello spazio, si sono presi in considerazione i vari testi facendo un confronto tra il modello e il graphic novel. Ne risulta che gli ambienti che si trovano in questo fumetto sono i luoghi della borghesia benestante, della periferia più degradata o della malavita della capitale. In generale si nota che lo spazio ha la funzione di rimarcare il punto di vista della narrazione e la sua presenza o assenza conferisce alla narrazione una minore o maggiore dinamicità. Attraverso l'analisi di questi racconti grafici si intende, quindi, sottolineare le potenzialità semiotiche dello spazio nella trasposizioni visuale.

In 1869 the tale "The Italian Army During the Cholera of 1867" was published in the storybook "The Military Life". This story-reportage is commonly considered the first real reportage of Edmondo De Amicis. The scene of this reportage is Sicily affected by a terrible cholera epidemic. Forty years later and two years before his death De Amcis came back to Sicily and he found a different situation. Now he's not a soldier of Italian government but a very famous writer with a long and various literary experience. De Amicis in his last travelogue "Memory of a Travel in Sicily"made a sentimental description of this experience bringing also together elements like the wonder for the island's beauty and the sadness for his lost youth and the feeling of coming death. These two texts give an interesting clue of the study of de Amicis' writing, his linguistic and literary evolution. Moreover, with this comparison it's possible to notice the changes and the permanences in De Amicis' thoughts.

Edmondo De Amicis was one of the first Italian reporters; his reportages were, at his time, famous and read by many people. Especially his travel reports about Mediterranean countries (Spain, Morocco, Constantinople), can be counted among the masterpieces of odeporic literature of the XIX century. In these works the writer, within a detailed account of facts and places, mixes actual reportage style with sentimentalism and the amazement of a tourist in front of a foreign country's beauties, alternating gloomy and amusing parts. What we would like to highlight here is that oeuvres such as Morocco, Constantinople and, to a lesser extent, Spain, are a genuine example of Italian orientalism, formulated according to French and English stylistic patterns, but developed in a personal and original way. De Amicis aims to move readers' feelings and to convey his emotions, whether positive or negative. He never expresses judgments about the East, but describes it with the feelings of someone fascinated by a completely different world. Introduzione. Nascita della figura del reporter in Italia Alla vigilia dell'Ottocento in Italia, si comincia a creare un vero e proprio mito dello scrittore di viaggio, che si affermerà in particolare con la diffusione degli ideali piccolo-borghesi. Lo scrittore di viaggio finisce in questo periodo per essere mitizzato, tanto che quasi tutti gli scrittori dell'epoca si sono * Okutman, Yabancı Diller Yüksek Okulu, Yeditepe Üniversitesi.

The Orlando Furioso, a great sixteenth-century poem of the Italian literature, had undoubtedly fundamental importance in the development of the narrative poetics of the Italian writer Italo Calvino (1923-1985), as well as we can note in the case of The Nonexistent Knight (1959) or The castle of crossed destinies (1973). The first critical contribution about the Ariosto’s poem appears in 1966 and it is the introduction to the Einaudi’s edition of the Furioso, now re-published with the title “The Structure of the Orlando Furioso” in Why Read the Classics? (1991). Afterward, Calvino conducted some radiophonic broadcasts about the Orlando Furioso, from which he realized the editorial project of the Orlando furioso di Ludovico Ariosto raccontato da Italo Calvino (Orlando Furioso by Ludovico Ariosto told by Italo Calvino, 1970). In this book, Calvino interspersed comments and narrations in prose to the verses of the original text of the poem, without respecting the division in cantos, but following the errant movement of events of the poem’s characters. Therefore, the work of Calvino is not an anthology, but it is a reading path and a rewriting of the Ariosto’s poem. In this communication, by starting from the intertextual theory of the transpositional processes and of the serious transformations, I intend to analyze the rereading of the Orlando Furioso made by Calvino, considering it as the rewriting of a fundamental work of the Western canon, re-proposed to the modern reader through a new narrative sensibility.

After Italo Calvino's death, his wife starts a collection work of some nonfiction and autobiographic texts. One of this "collections of essays" is Why Read the Classics (1991), which collects many articles written by Calvino about the books of the Western literature that have influenced him mostly. The work done by the author is a kind of re-reading and re-composition of the Western canon. Just a few years later , in 1996 Harold Bloom, professor of Humanities at Yale University, wrote his fundamental text on the Western canon. In this article by starting from the ideas of Bloom and by comparing them with the Calvino's thoughts about the importance of Classics, we intend to reflect on the characteristics, validity and actuality of the canon's concept in an era where concepts of globalization, creolization and multi-culturalism are very popular in the study of literature.