Vasilis Dimopoulos

Απευθύνοντας κανείς το συγκεκριμένο ερώτημα στους καθημερινούς ανθρώπους, πιθανώς θα λάμβανε μια απάντηση η οποία σχετίζεται με την ηλικία τους: οι μεγαλύτεροι θα υιοθετούσαν μάλλον την πρώτη εκδοχή, ενώ οι μικρότεροι θα έτειναν περισσότερο προς την δεύτερη, χωρίς όμως να την αποδέχονται πλήρως. Και τούτο διότι θα παρουσίαζαν το σχολείο σαν φυλακή στο βαθμό που το αισθάνονται σαν ένα ψυχρό και περιοριστικό μέρος. Με άλλα λόγια θα διατύπωναν μια κατηγορία που αφορά κατά βάση την κατάληξη (ή αλλιώς τη σημερινή «κατάντια») του εκπαιδευτικού συστήματος και όχι τη διαχρονική του διαδρομή. Μια διαδρομή που στα μάτια όλων φαντάζει ως ιδιαίτερα θετική, καθόσον, αντικατέστησε τον αυταρχισμό και τη βιαιοπραγία με νέες μορφές διαπαιδαγώγησης, οι οποίες βελτίωσαν θεαματικά τη θέση των παιδιών. Όμως για τον Φουκώ η θριαμβευτική πορεία της παιδαγωγικής μέσα στον χρόνο δεν είναι τόσο ειρηνική και αθώα όσο δείχνει...

Επιλέγοντας τον συγκεκριμένο τίτλο επιχειρήσαμε να καταδείξουμε την παρανόηση του bullying ή αλλιώς την παράδοξη τάση μας να συμφωνούμε για πράγματα που οι περισσότεροι αντιλαμβάνονται διαφορετικά. Και στο πλαίσιο της αντίφασης αυτής όπως κάποτε εκθειάζαμε ένα φαγητό που ο καθένας μαγείρευε με το δικό του γούστο, έτσι και σήμερα – σε δραματικές πλέον συνθήκες – εστιάζουμε σ’ ένα πρόβλημα που ο καθένας προσεγγίζει με τους δικούς του όρους. Ένα πρόβλημα που, εν προκειμένω, δεν αφορά κάθε άνιση διαμάχη ή σύγκρουση – όσο σκληρή κι αν είναι – το οποίο για να επιλύσουμε οφείλουμε να διαχωρίσουμε τη βία από τη δύναμη. Και τούτο διότι η δύναμη – στο πεδίο τουλάχιστον της κοινωνίας των πολιτών – δεν σχετίζεται με τους μυς αλλά με την ικανότητα του καθενός ν’ αναλαμβάνει ως άτομο το συλλογικό χρέος που του αναλογεί. Ένα χρέος τέλος που απαιτεί την επανένωση της αγωγής με την εκπαίδευση κατά τρόπο ώστε οι ανθρώπινες αξίες ν’ αποκτήσουν εκ νέου δεξιότητες και οι δεξιότητες να αποκτήσουν ξανά τη χαμένη τους αξία.

Approaching the issue of Nietzsche’s concept of friendship we have to deal with the following dilemma that reflects the controversy aroused among interpreters: isolation or communication?  In others words does he symbolize an antisocial or a “difficult” but deeply social being, an aloof, or on the contrary an affable character? In order to find a convincing answer we must overcome the above dualism raising a new question: Could it be possible that loneliness constitutes deep down a component of the authentic comradeship leading to real friendship? A friendship that indicates the proximity of distance or the deeper relationship that connects brotherhood, equality and freedom with hostility, distress and death?

Περιγράφοντας τον άνθρωπο ως το μόνο ζώο που μπορεί να υπόσχεται, ο Νίτσε μας υπενθύμισε το προνόμιο-και συνάμα την καταδίκη-ενός όντος, το οποίο ευθύνεται για το μέλλον του. Με άλλα λόγια επιχείρησε να ανιχνεύσει την απρόβλεπτη πορεία ενός εξαιρετικά ανικανοποίητου πλάσματος, που αψήφησε και, συγχρόνως, προκάλεσε τη ζωική του φύση, κατά τρόπο ώστε να μετατραπεί τελικά σε μάστορα όχι μόνο της δημιουργίας αλλά και της (αυτο)καταστροφής. Και τούτο διότι η ιστορία απέδειξε πως όσο πιο ψηλά ανεβαίνουμε στην κλίμακα της υπαρξιακής τελειότητας, τόσο πιο χαμηλά κινδυνεύουμε να πέσουμε-δηλαδή να βρεθούμε από την κορυφογραμμή του Διαφωτισμού στην άβυσσο του Άουσβιτς ...

Ο βασικός σκοπός της παρούσας μελέτης έγκειται στη διασαφήνιση του νιτσεϊκού ισχυρισμού ότι: «ο θεός είναι νεκρός». Πρόκειται για έναν παράτολμο όσο και προκλητικό ισχυρισμό ο οποίος ωστόσο δεν σχετίζεται με μια προσωπική εξομολόγηση αθεΐας ή απώλεια της πίστης. Αντίθετα αφορά ένα διανοητικό γεγονός που έλαβε χώρα στην ιστορία της ευρωπαϊκής σκέψης το οποίο επηρεάζει εντονότατα την επιστημολογία και την οντολογία.  Κι αυτό γιατί δεν συνεπάγεται τίποτα λιγότερο από την απογύμνωση των βασικών δομών των πεποιθήσεων και αξιών πάνω στις οποίες θεμελιώσαμε την πολιτισμική μας ταυτότητα. Με άλλα λόγια αποτελεί τον προάγγελο της «τρομερής λογικής του τρόμου» και τον προφήτη ενός πρωτόγνωρου ανθρώπινου «σκότους».

The nietzschean man is composed on the basis of life's attempt to realize the terror, the horror and the absurdity hiding in itself. In others words it concerns an extremely dangerous, tragic as well as uncertain demand fulfilled only by means of society, culture and education. As a consequence of this triple help emerges a new category of men called to struggle against the tragic content of existence. It's about a coming generation with " intrepidity of vision " , which does not, however, have relations with the bloodthirsty barbarians. This is because its power does not deliver from the brutal force but from the intellectual ability to stand and transform the pain into representations justifying the world.

Σύμφωνα με τον Heidegger ο θάνατος σχετίζεται με μια ακραία δυνατότητα που ξεχειλίζει από αγωνία και επιτρέπει στον άνθρωπο να γίνει αυθεντικός· δηλ. να ιδιοποιηθεί τον εαυτό του. Μια δυνατότητα η οποία όμως δεν προμηνύει το βιολογικό τέλος αλλά τον υπαρξιακό αποσυντονισμό από τις συχνότητες της "κοινής γνώμης". Και στο πλαίσιο της οντολογικής αυτής απορύθμισης ανακύπτει μια νέα μορφή μέριμνας η οποία δεν "αντικαθιστά" ούτε "εξουσιάζει" τους Άλλους αλλά αντίθετα τους "απελευθερώνει". Πιο συγκεκριμένα τους παρέχει το δικαίωμα να "είναι" μέσα στην "πιο δική τους δυνατότητα ύπαρξης". (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

While the transition from orality to literacy reflects the evolution of the Western world however the latter fails to take under consideration a series of problems related with the written speech. In this context the purpose of our own study lies in transferring as well as analysing these problems in the field of the pedagogical process.

The pedagogical approach of space is inseparably connected with man’s existence who nevertheless after the end of the Second World War began to resemble a homeless being, thrown in the maelstrom of a hostile environment. In this context, the main goal of our study aims at scrutinizing the role of home, school and distant places during the child’s desperate effort to ensure a place of cosmic security

School bullying is referred to a morbid as well as a complex issue that surpasses by far the character of a simple conflict or clash between the students. In particular, it concerns a phenomenon that its peculiarity consists in its intense, continuous multilateral as well as unprovoked use of violence against children who have difficulty in protecting themselves. In other words, it is based on a kind of disbalance between the victim and the victimizer which entraps the first in a condition of pressure, fear and isolation. In this context the question that emerges is if this very violence derived from the power of victimizer or on the contrary it constitutes an indication of his weakness. Trying to find an answer we will use as a means the interpretation of Hannah Arendt who differentiates the power from the violence supporting that the first arises from the human coexistence while the second uses as a starting point the individual who antagonizes the majority of people

Η συμμετοχή της σύγχρονης μαθηματικής εκπαίδευσης σε ζητήματα όπως η κοινωνική ένταξη και η προσωπική ολοκλήρωση των μαθητών την συνδέει με προβλήματα πολιτειότητας. Πιο συγκεκριμένα την επιφορτίζει με την καλλιέργεια μιας σειράς δεξιοτήτων που θα συμβάλουν στη δημιουργία ενός σύγχρονου, δημοκρατικού και κριτικά σκεπτόμενου πολίτη. Μέσα στο πλαίσιο αυτό ο σκοπός της δικής μας μελέτης έγκειται – εστιάζοντας στον τρόπο διδασκαλίας των αρνητικών αριθμών στην Ε’ τάξη του δημοτικού σχολείου- στην ανάδειξη των δυσκολιών που εμπεριέχει ένα τέτοιο εγχείρημα. Πρόκειται για δυσκολίες τις οποίες θα επιχειρήσουμε να υπερβούμε με τη συνδρομή της φιλοσοφίας∙ δηλ. προσεγγίζοντας τους θετικούς και αρνητικούς αριθμούς υπό το πρίσμα των αντίστοιχων μορφών ελευθερίας.