Timosina

Estrutura de Resonancia Magnética Nuclear da timosina-β9 bovina.

As timosinas son un grupo de pequenas proteínas con diversas funcións como a unión á actina ou a intervención no desenvolvemento das células do sistema inmunitario. Están presentes en moitos tecidos do corpo, aínda que se denominan timosinas porque foron illadas inicialmente no timo. As timosinas teñen diversas actividades biolóxicas, e dúas en particular, a timosina α₁ e β₄, teñen importantes usos potenciais en medicina. En relación coas enfermidades as timosinas son categorizadas como modificadores da resposta biolóxica.

Timosinas-β

As β-timosinas son reguladores da actina G, é dicir, a actina non polimerizada, e son requiridas para manter un conxunto adecuado de monómeros de actina no citoplasma. É dicir, a cantidade de actina G da célula está controlada pola timosina; as unións estequiométricas 1:1 son as que responden ao fluxo de polimerización de actina baixo os sinais axeitados. A forma predominante é a timosina β4, que é un elemento da familia das proteínas secuestradoras de monómeros de actina.

Por tanto, a timosina β4 intercepta as moléculas de actina monoméricas impedindo a súa polimerización. Debido á abundancia no citosol e á capacidade de unir ATP da actina G, cousa que non ocorre coa actina F, considérase á timosina β4 como un regulador esencial da polimerización, tamponando en certa maneira a reacción de polimerización como segue:

Actina F ←→ actina G + Tβ4 ←→ actina G/Tβ4

O incremento da concentración de timosina no citosol provoca un incremento na concentración de monómeros de actina, inhibindo a concentración de actina F dado que esta última está en equilibrio cos monómeros de actina. A timosina mesmo compite polos monómeros de actina coa profilina.

Timosina α1

A timosina α1 amplifica a resposta inmunitaria mdediada por células nos humanos e en animais experimentais. A timosina α₁ utilízase no tratamento das hepatites B e C, e inclúese en moitas vacinas para lanzar a resposta inmunitaria no tratamento doutras doenzas.

Descubrimento

O descubrimento das timosinas na década de 1960 fíxose cando se investigaba o papel do timo no desenvolvemento do sistema inmunlóxico. O descubrimento empezou cos traballos de Allan Goldstein. A suposición de que o papel do timo no sistema inmunitario podería implicar un mecanismo similar ao hormonal levou ao illamento do tecido do timo dunha preparación biolóxica activa chamada "Timosina Fracción 5", que podía restaurar algúns aspectos da función inmune en animais que non tiñan timo. Despois descubriuse que a Fracción 5 estaba formada por 40 pequenos péptidos (con pesos moleculares entre 1000 e 15.000 Da),, os cales foron denominados "timosinas" e clasificados como de tipo α, β e γ, baseándose no seu comportamento nun campo eléctrico. Aínda que apareceron xuntas na Fracción 5, as timosinas non están relacionadas entre si nin estruturalmente nin xeneticamente. A timosina β₁ era a ubiquitina (truncada por dous residuos de glicina C-terminais)..

As timosinas teñen variadas e importantes funcións, pero non son verdadeiras hormonas tímicas no sentido en que non están restrinxidas ao timo, senón que varias están amplamente distribuídas en moitos tecidos.

En 1972 foi identificada a "timosina α1" (composto de 28 aminoácidos) e en 1981 a "timosina β4" (composto de 43 aminoácidos).

Outros estudos identificaron unha acción completamente diferente da timosina β4, que regula a produción de actina, un compoñente do citoesqueleto e a produción de laminina, unha proteína que actúa no proceso de curación de feridas. Estanse estudando as posibles aplicacións desta substancia no tratamento dos danos na córnea ou no infarto.