Kevin Love
Kevin Wesley Love, nado o 7 de setembro de 1988 en Santa Monica (California), é un xogador de baloncesto profesional estadounidense que actualmente xoga para os Miami Heat da National Basketball Association (NBA). Tres veces All-Star, posúe o récord de maior serie de partidos conseguindo dobres figuras en puntos e rebotes desde a fusión da NBA coa American Basketball Association (ABA). A nivel internacional, Love foi membro do equipo estadounidense que consegui as medallas de ouro no Mundial de Baloncesto de 2010 de Turquía e nos Xogos Olímpicos de 2012 en Londres. É fillo do tamén ex xogador da NBA Stan Love.
Traxectoria
editarInicios
editarKevin Love é sobriño por parte de pai de Mike Love, cantante do grupo The Beach Boys, e sobriño segundo doutros tres membros do grupo, os irmáns Wilson: Brian Wilson, Carl Wilson e Dennis Wilson. Kevin ten un irmán máis vello, Collin, e unha irmá máis nova, Emily. Por parte de nai a súa tía é a triatleta Kathleen McCartney Hearst, quen gañou en 1982 a prestixiosa proba Ironman de Hawai.
Aos poucos anos de nacer, el e a súa familia trasladáronse a Oregón, onde estudou no Instituto Lake Oswego. Alí bateu un récord que duraba 50 anos no estado, o de máxima anotación nunha carreira con 2.628 puntos, a pesar de perderse máis de media tempada sophomore por mor dunha lesión.[1] En 2005 chegaron á final estatal, onde perderon ante Jesuit High School por 57-53. En 2006 volveron chegar á final, gañando por fin o campionato ante South Medford, equipo que lles derrotaría ao ano seguinte de novo na final, por 58-54. Nese partido, Love conseguiu 37 puntos e 15 rebotes. Foi elixido os seus catro anos de instituto no mellor quinteto do estado. Nun partido xa no seu último ano de high school rompeu un taboleiro tras realizar un mate nun contraataque.[2]
Universidade
editarEn xullo de 2006 Love comprometeuse verbalmente para xogar cos UCLA Bruins. Sempre levara o número 42 ás costas, e recibiu permiso de Walt Hazzard, en cuxo honra se retirou devandito número en 1996, para usalo durante a súa estancia na universidade. Desde a súa chegada, recibiu consellos regularmente tanto do antigo adestrador dos Bruins John Wooden como do ex xogador Bill Walton. A presenza de Love en UCLA espertou a animadversión dos seguidores da Universidade de Oregón, a alma máter do seu pai, e onde se esperaba que xogase nos seus anos universitarios. Chegaron mesmo a conseguir o seu número de móbil enviándolle mensaxes obscenas e até ameazas de morte.
Tras finalizar a tempada 2007-2008, foi nomeado Mellor novato do ano e Mellor xogador da Pacific Ten Conference, ademais de ser elixido no primeiro equipo All-American. Axudou á súa universidade a gañar o título e a tempada regular da súa conferencia, chegando á fase final da NCAA, caendo nas semifinais da Final Four ante a Universidade de Memphis, partido no que anotou 12 puntos e puxo 3 tapóns. O 17 de abril de 2008, en rolda de prensa, anunciou que deixaba UCLA para entrar no Draft da NBA dese ano.
Profesional
editar
Foi elixido na quinta posición do Draft da NBA de 2008 por Memphis Grizzlies, pero viuse envolvido nun múltiple traspaso que afectou a 8 xogadores, no cal o propio Love, xunto con Mike Miller, Brian Cardinal e Jason Collins marchábanse a Minnesota Timberwolves a cambio de O.J. Mayo, número tres do mesmo draft, Marko Jarić, Antoine Walker e Greg Buckner. Nas súas primeiras Ligas de Verán da NBA, debutou fronte a Dallas Mavericks e asinou 18 puntos e 13 rebotes, mentres que no seu segundo encontro, ante Los Angeles Lakers, anotou 18 puntos e capturou 17 rebotes. O 25 de febreiro de 2009, Love realizou o seu mellor partido da tempada, con 24 puntos e 15 rebotes, ante Utah Jazz. Ao mes seguinte, achegou 17 puntos e 19 rebotes contra San Antonio Spurs. Finalizou a súa primeira campaña na liga liderando aos rookies con 29 dobres-dobres, e sendo incluído no Segundo mellor quinteto de rookies.
Nun partido en casa contra os New York Knicks o 12 de novembro de 2010, Love conseguiu 31 puntos e 31 rebotes. Os seus 31 rebotes estableceron unha marca de franquía dos Timberwolves e tamén a maior cantidade para un xogador na NBA desde que Charles Barkley colleu 33 nun partido en 1996. O último xogador en anotar polo menos 30 puntos e capturar polo menos 30 rebotes nun só encontro foi Moses Malone (38 puntos e 32 rebotes) en 1982. Love converteuse no 19º xogador na historia da NBA en ter un partido de 30-30. O 8 de marzo de 2011 contra os Utah Jazz anotou 24 puntos e capturou 12 rebotes, igualando así os 53 dobres-dobres consecutivos de Moses Malone, que é o segundo refacho máis longa de dobres-dobres consecutivos na historia da NBA. Só supéralle Elvin Hayes, que logrou 55 dobres-dobres consecutivos na tempada 1973-74. Ao seguinte partido contra Golden State Warriors capturou 12 rebotes pero só anotou 6 puntos, vendo rota o seu gran refacho.
Na tempada 2011-2012, é convocado para participar no seu segundo All-Star Game de forma consecutiva, conseguindo 17 puntos, 7 rebotes, 3 roubos e unha asistencia. Ademais participo no concurso de triplos de 2012 gañando a Kevin Durant na final. Tras conseguir coa Selección dos Estados Unidos o Ouro Olímpico nos Xogos Olímpicos de 2012 Londres, durante o Training Camp fracturouse a man dereita durante un adestramento a 15 días do comezo da competición, as primeiras noticias falan dunha baixa de entre 6 e 8 semanas. O 22 de febreiro de 2014, conseguiu o seu primeiro triplo-dobre na NBA, con 37 puntos, 12 rebotes e 10 asistencias, nunha vitoria ante Utah Jazz. Despois de seis tempada completas cos Timberwolves, Love foi traspasado aos Cleveland Cavaliers o 23 de agosto de 2014 nun acordo de tres equipos que involucrou aos Philadelphia 76ers e aos Timberwolves.
Notas
editar- ↑ "Player Bio: Kevin Love" (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 11 de setembro de 2015. Consultado o 6 de maio de 2015.
- ↑ The Oregonian, ed. (24 de xaneiro de 2007). "Kevin Love breaks backboard" (en inglés). Consultado o 6 de maio de 2015.
Véxase tamén
editarLigazóns externas
editar- Perfil en NBA.com (en inglés)
- Estatísticas en Basketball-Reference.com Arquivado 21 de xuño de 2016 en Wayback Machine. (en inglés)