deus

Brezhoneg

Etimologiezh

(Furm verb 1) Diwar deu-, pennrann ar verb dont

(Furm verb 2) Fiwar d- hag eus, eus ar verb bezañ.

Furm verb 1

deus /ˈdøːs/

1. Furm ar verb dont en eil gour unan an doare-gourc'hemenn.
   • — [...] ; deus em lochennig hag az po dour da evañ. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/1, Al Liamm, 1984, p. 67.)
   • — [...]. Deus 'ta, paotr bihan, eme ar Gwalarn, war va c'hein, ha dalc'h mat d'am bleo, rag aon na gouezfes diwar va c'hein. — (G. MILIN, Gwechall-goz e oa..., Kemper, 1924, p. 73.)
   • Deus bepred : na chomez ket da ruza. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 41.)
   • ... E talc'her da arabadi warnon : deus, deus ! — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 96.)
   • « Deus d'am c'hambr da ziskuizhañ ». — (Jakez Konan, Ur marc'hadour a Vontroulez, Al Liamm, 1981, p. 29.)

Stummoù rannyezhel

• daes (e gevred Breizh)

Gerioù kevrennek

• deus ganin

Troidigezhioù

• galleg : viens ^(fr)
• spagnoleg : ven ^(es)
• kembraeg : dos ^(cy)

Furm verb 2

deus /ˈdøːs/

1. Stumm ar furm eus eus ar verb bezañ war-lerc'h mar
   • Hennezh zo un torr-penn, mar deus unan !
   • Mar deus un arc'h amañ ne dle ket bezañ goullo, a gredan. — (G. MILIN, Gwechall-goz e oa..., Kemper, 1924, p. 60.)
2. War-lerc'h en, he, o , e-barzh en deus, he deus, o deus.

Notenn

• Skrivañ a reer bremañ : Mard eus.

Araogenn

deus /ˌdøs/

1. A-wechoù, adstumm an araogenn eus.
   • Deus pelec'h oc'h ?

Notenn

• Ne vez ket degemeret atav er yezh skrivet.