Cenk Reyhan

Uyrukluk ilişkisi, ülkelerin kendi tarihsel-toplumsal gerçekliklerine göre farklı yollar izledi. Bu şartlar, Almanya örneğinde ‘jus sanguinis/soya dayalı’, Fransa örneğinde ‘jus soli/toprağa dayalı’ bir vatandaşlık inşa etti.  Türkiye söz konusu olduğunda, devlet-toplum arasındaki uyrukluk ilişkisi, tabiiyetten vatandaşlığa doğru kendi tarihsel-toplumsal gerçekliklerinin belirleyiciliğinde gelişti. 1869 tarihli Tabiiyet-i Osmanlı Kanunnamesi Osmanlı uyrukluğunun kazanılma ve kaybedilmesi koşullarını belirledi, fakat, vatandaşlığın hak ve yükümlülüklerine dair hükümler içermedi. 1876 Anayasası’nda, bazı kısıtlayıcı ilkeler olsa da, köken/kimlik aidiyeti ayırımı yapmadan, bireyi temel alan, eşitliğe dayalı ve tüm tebayı kapsayan bir vatandaşlık tanımı yapıldı. 1909 Değişiklikleri ile 1876’nın kısıtlayıcı hükümleri aşılmaya çalışıldı. 1919-1922 dönemi Kongre metinlerinde geleneksel Osmanlılık ve Müslümanlık kavramlarına vurgu yapılırken; ‘irade-i milliye’, vb. ifadelerle yeni bir dil ve meşruiyet oluştu. 1921 Anayasası tüm toplumu siyasi ve coğrafi bir şekilde, ‘toprak esası’nca tanımlama eğilimindedir. 1924 Anayasası vatandaşlığı kimlik aidiyetinin dışında toprak bağı ile ilişkilendirdi. 1928 tarihli Türk Vatandaşlık Kanunu asli ve kazanılan vatandaşlığın tanımlarını bazı maddelerde ‘kan esası’na göre tanımlasa da bazı maddelerde ‘toprak esası’ üzerinden tanımladı. Vatandaşlıkta her iki ilkeyle de bağ kurulmaktadır. İncelememizde, İmparatorluk’tan Cumhuriyet’e evrilen devletin iç hukuk metinleri veri tabanımızı oluşturacak. Ulaştığımız sonuç, bu süreçte, vatandaşlıkta her iki ilkeyle de bağ kurulmakta olduğudur.
The relationship of nationality followed different paths according to the countries' own historical-social realities. These conditions built a ‘jus sanguinis/race-based’ citizenship in the case of Germany and a ‘jus soli/landbased’ citizenship in the case of France. In the case of the Turkey, the nationality relationship between the state and society developed from nationality to citizenship under the determination of their own historical-social realities. The 1869 Tabiiyet-i Osmanlı Kanunnamesi/Nationality of the Ottoman Code set out the conditions for the acquisition and loss of Ottoman nationality but did not include provisions on the rights and obligations of citizenship. In the 1876 Constitution, despite some restrictive principles, a definition of citizenship based on the individual, equality and inclusive of all subjects, without discrimination based on origin/identity. The 1909 Amendments attempted to overcome the restrictive provisions of 1876. Congress documents of the 1919-1922 period emphasized the traditional concepts of Ottomanism and Islam, while a new language and legitimacy emerged with expressions such as "will of the nation". The 1921 Constitution tends to define the whole society politically and geographically, on a "territorial basis”. The 1924 Constitution associated citizenship with land ties in addition to identity belonging. The 1928 Turkish Citizenship Law defined primary and acquired citizenship based on "blood basis" in some articles, but on the basis of "land basis" in others. Citizenship is linked to both principles. In our analysis, the domestic legal texts of the state that evolved from the Empire to the Republic will constitute our database. Our conclusion is that in this process, citizenship is linked to both principles.

Öz: 19. yüzyılda, şarkiyatçılığın kavram karşıtı olarak ortaya çıkan garbiyatçılık, tarihyazımında kültüralist argümanlar aracılığıyla, "öteki'ni tanımlarken kendi kültür "ölçüt"lerini kullanarak "ben"i merkez konuma alır (ben merkezcilik). Böylece şarkiyatçılıktaki pasif/nesne durumunu, garbiyatçılıkta aktif/özneye dönüştürmeye çalışır. Bu şekilde, toplumların birbirlerinden farklılıklarının vurgulandığı bir medeniyetler anlayışı ortaya çıkar. Garbiyatçılık, ben-öteki ilişkisi ve kimlik inşa sürecinde ortaya çıkan bir söylem olarak, Osmanlı Devleti'nin diğer devletlerle olan çatışmalı ilişkisi sürecinde basın-yayın organlarında kendisine yer bulur. Osmanlı'nın garbiyatçı söylemi, medeniyet kavramını Şark/Doğu-Garp/Batı ve kültüralist farklılıklar (özellikle İslam, Hristiyanlık vb. gibi dinsel kategoriler) üzerinden tanımlayarak ya Garplı değerleri reddeder ya da medeniyetin maddi-manevi unsurlarını ayırarak, "biz" olan Şark'ın manevi boyutunu, "öteki" olan Garp'ın ise maddi boyutunu öne çıkarır. Böylece, kategorik olarak kendini "olumlu inşa" ederken ötekini "olumsuz inşa" eden Osmanlı'nın garbiyatçı söyleminde medeniyetçilik, basınyayın aracılığıyla benlik ve ötekilik üzerinden kimlik inşa etme sürecinde araçsal bir işlev yüklenir. Makalede, Osmanlı'nın garbiyatçı söyleminin medeniyet kavramı üzerinden şekillenen ben/biz-Şark(lı) ve öteki-onlar/Garp(lı) ilişkisi bağlamında, Osmanlı kimlik inşa sürecini, söylemde "dil"e gelen medeniyet kavramının araçsallaşmasının pratiklerini inceleyeceğiz. Bu süreçte "kök paradigma"nın taşıyıcı anlam kümelerinden medeniyetçiliğin, kullandığı kelime grupları vasıtasıyla hitap ettiği kitle için kültürel kodlar ve kültürel haritalar üreterek, ortak bir "dil", bununla içkin bir "anlam dünyası" geliştirme pratiklerini irdeleyeceğiz. İncelediğimiz örneklerde II. Meşrutiyet dönemi Osmanlı aydınının, "ben-biz" olarak merkeze konumlandırdığı Şark medeniyetine karşı, "öteki-onlar" olarak konumlandırdığı Garp medeniyetine yönelik "garbiyatçı" söylemin medeniyetçi yaklaşımının izlerini II. Meşrutiyet dönemi basın-yayın organları üzerinden süreceğiz.
Abstract: Occidentalism, which emerged as the anti-concept of Orientalism in the 19th century, takes the “self” into the centre by using its own cultural “criteria” while defining the “other” through culturalist arguments in historiography (self-centredness); by this way, it tries to transform the passive/object situation in Orientalism into active/subject in Occidentalism. Thus, a perception of civilizations emerges in which the differences of societies from each other are emphasized. Occidentalism, as a discourse emerging in the process of self-other relationship and identity construction, finds its place in the media in the process of the conflicting relationship of the Ottoman Empire with other states. The Ottoman Occidentalist discourse defines the concept of civilization through East-West and culturalist differences (especially religious categories such as Islam, Christianity, etc.), in addition that it either rejects Western values or separates the material-spiritual elements of civilization and emphasizes the spiritual dimension of the East, which is "us", and the material dimension of the West, which is the “other”. In this way, in the Ottoman Occidentalist discourse, which categorically “constructs” itself positively while "constructing the other negatively", civilizationism gains an instrumental function in the process of identity construction through the media and otherness through self and otherness. In this article, we will examine the Ottoman identity construction process and the practices of the instrumentalization of the concept of civilization, which came to "language" in the discourse, in the context of the self/us-Orient(al) and other-them/West(ern) relationship shaped by the concept of civilization in the Ottoman Occidentalist discourse. In this process, civilizationism, which is one of the carrier meaning sets of the "root paradigm", will examine the practices of developing a common "language" and an inherent "world of meaning" by producing cultural codes and cultural maps for the target audience through the word groups it uses; In the examples we have examined, the traces of the civilizationist approach of the "Occidentalist" discourse towards the Western civilization, which the Ottoman intellectuals of the Second Constitutional Period positioned as the "other-them" against the Eastern civilization, which he placed in the center as "self-us", will be traced in the Ottoman press.

Öz: “Karanlık ortaçağ” metaforu post-modernizmin de etkisiyle bugün, birçok tarihçi tarafından bir yanılsama olarak görülmektedir ve yoğun eleştiri altındadır. Dahası, alegorik bir “aydınlık ortaçağ ütopyası” dahi sunulmaktadır. Ortaçağın “karanlığına” yönelik eleştiriler, üç madde altında gruplandırılabilir. İlki, tarihteki sürekliliklere atıfta bulunarak Rönesans’ın aslında ortaçağdan kopuşu değil, ortaçağın sonucunu teşkil etmekte olduğunu iddia eder. İkinci eleştirinin kaynağı olan Avrupa-merkezcilik karşıtı teorilere göre ise ortaçağ karanlıksa bile bu Avrupa için geçerlidir, dünyanın geri kalanı için değil. Son olarak ve diğer iki argümanı da kapsayan bir diğer itiraz ise ortaçağın karanlığı ya da geriliği paradigmasının Aydınlanma felsefesinin ve hümanizmaya dönüşün getirdiği bir önyargı olduğudur.
Bu üç eleştiri başlığından hareketle, bu çalışma, modernitenin distopik bir geleceğe hizmet ettiğini savunan yukarıdaki “araçsallaştırıcı” iddiaları tartışacak. Batı - ortaçağ öğretim-kültür sisteminin, dogmanın ve skolastik düşünce tarzının öznel ortaçağ güzellemeleri (çoğunlukla mikro monografiler) üzerinden meşrulaştırılmasının, romantizm tepkiselliğinin ve ardından gelen post-modernizmin bir sonucu olduğunu değerlendirmekteyiz.
Abstract
The notion of “Dark Ages” is increasingly under harsh criticism and perceived as an illusion by many historians ever since the evolution of post-modernism. What is more, even an allegorical “utopia of bright ages” is also in use. Criticisims regarding the “darkness” of Middle Ages could be grouped under three different arguments. The first, referring to continuities in history, argues that the Renaissance was not actually a break with the Middle Ages, but it was the result of the Middle Ages. According to anti-Eurocentric theories, which are the source of the second criticism, even if the “Dark Ages” existed, this was relevant only for Europe, not the rest of the world. Last objection that also covers the other two arguments, is that the darkness or backwardness paradigm of the Middle Ages is a prejudice brought about by the Enlightenment philosophy and the return to humanism.
Analysing these three arguments, this study will discuss the above "instrumentalist" claims that modernity serves a dystopian future. This study considers that the legitimation of the Western-Medieval teaching-culture system, dogma and scholastic way of thinking through subjective medieval praisings (mostly micro monographs), is a result of romantic reaction and subsequent post-modernism.

Osmanlı-Türk modernleşme sürecinde modern bir dil ve terminoloji ve onunla içkin yeni bir yapı inşa edilmedi. Geleneksel meşrulaştırma söylemi Tanzimat Fermanı’ndan Cumhuriyet’in kuruluşuna değin, ekonomi-politik bilimin terminoloji ile ifade etmek gerekirse sürekli kendini “basit yeniden üretti”. Buna karşılık, Kuva-yı Milliye dönemi ve bu dönemde toplanan yerel ve ulusal ölçekli kongre belgelerindeki dil ve anlam yapılarının içerik analizi yapıldığında yeni bir dil ve yeni bir terminolojinin gelişmekte olduğu gözlemlenebilmektedir. 1921 Anayasası’nda Türk devriminin mantığı, “egemenlik bilâ kayd ü şart milletindir” ifadesi ile “dil”e geldi. Takip eden dönemde, bu yeni “dil” ve terminoloji ile ilintili yeni bir siyasal/kurumsal “yapı” inşası kaçınılmazdı. Bunun anlamı dilin, yine ekonomi-politik bilimden ödünç aldığımız tabirle, kendini “geniş yeniden üretmesi” suretiyle yeni bir rejimi inşa etmesidir. Osmanlı-Türk aydını söz konusu olduğunda, gerek dillerinin kendi dünyalarının sınırlarını oluşturması, gerekse yeni kelime ve terminoloji oluşturmaktaki çekingenlikleri, yeni bir “dil” ve onunla içkin “yapı”nın inşa edilmesindeki başarısızlıkları dikkat çekicidir. Tüm geleneksel-yapısal tahakkümlere rağmen, yine de, “dil”sel ve bununla içkin bir şekilde “yapı”sal dönüşüm, yeni bir rejimin inşası ile sonuçlanan modernleşme sürecine karşılık gelmektedir. İncelemede, İmparatorluk’tan Cumhuriyet’e, Türkiye’de “dilsel dönüşüm”ün “yapısal dönüşüm”e etkisinin tarihsel süreçlerini izleyeceğiz.
Anahtar Kelimeler: Dilsel Dönüşüm, Yapısal Dönüşüm, Yeni Osmanlılar, Jön Türkler, Monarşi, Teokrasi, Cumhuriyet
A modern language, terminology and a new structure immanent with them were not built in the Ottoman-Turkish modernization process. The traditional legitimation discourse had “simply reproduced” itself, a terminology from political economy, from the Tanzimat Edict until the establishment of the republic. On the other hand, if one looks through the content analysis of language and meaning structures in the Kuva-yı Milliye Period and local and national congress documents collected in this period, it can be observed that a new language and a new terminology had been developing. The logic of the Turkish revolution in the 1921 Constitution came to the “language” with the phrase “Sovereignty rests unconditionally with the nation.” In the following period, the construction of a new political/institutional “structure” related to this new “language” and terminology was inevitable. It means that language constructed a new regime by “expandedly reproducing” itself, again with a borrowed term from political economy. If one considers the Ottoman-Turkish intellectuals, their language forming the boundaries of their own world, their timidity in creating new words and terminology, and their failure to construct a new “language” and an inherent “structure” within it, are all remarkable. Despite all the traditional-structural dominations, the “linguistic” transformation and the “structural one” which is inherently in it, corresponds to the modernization process that results in the construction of a new regime. In this study, we will follow the historical process of the reflections of “linguistic turn” on “structural transformation” from the empire to the republic.
Keywords: Linguistic Turn, Structural Transformation, New Ottomans, Young Turks, Monarchy, Theocracy, Republic

Öz: 19. ve 20. Yüzyıl Osmanlı aydınının başlıca yazın konularından biri olan "medeniyet" kavramı, *** kendi içinde "kimlik" kavramını barındırırken, aynı zamanda Batı'dan gelen kavramların tümüyle bağlantılı olarak, devrin düşün hayatında oldukça önemli bir yerde durmaktadır. Osmanlı siyasal, ekonomik, sosyal ve basın-yayın hayatında önemli bir dönüm noktasını oluşturan II. Abdülhamit (1876-1909) döneminde de "medeniyet" tartışmalarının devam ettiği görülmektedir. Emperyalizmin Osmanlı İmparatorluğu'na yayılmasına karşıt olarak II. Abdülhamit, halifeliği daha da görünür kılıp, İslami kimliğini ön plana çıkartırken; bu politika, sansürün kuvvetle etkisinde olan basın-yayını da oldukça etkilemiştir. Basın-yayının kimlik inşası için bir araç haline geldiği/araçsallaştığı bu dönemde, "medeniyet" kavramı, Doğu ve Batı medeniyeti çatışmasına dönüştürülmüştür. Bu çatışma, neredeyse dünyanın iki ayrı kutbu olarak Doğu ve Batı medeniyetlerinin arasına keskin bir sınır çizilmesine, Doğu'nun "biz", Batı'nın ise "öteki" olarak konumlandırılarak, basın-yayın aracılığıyla bir Batı medeniyeti ve Doğu medeniyeti inşa edilmesine yol açmıştır. Bu uygulama pratiklerini "medeniyetçilik" olarak tanımlamak mümkündür. İncelenen örneklerde, Osmanlı aydınının, "biz" olarak merkeze konumlandırdığı Doğu medeniyetine karşı "öteki" olarak konumlandırdığı Batı medeniyetine, "garbiyatçı" bir tepki geliştirdiği ve bu tepkinin özellikle "ahlak" ve "terakki" kavramları üzerinden ele alındığı görülmüştür. Makalede, medeniyet/medeniyetçilik kavramı bağlamında yeni bir kimlik inşa öznesi olarak Doğu ve nesnesi olarak ise Batı algısı, dönemin önemli gazeteleri, risaleleri ve romanlarından seçilen örnekler incelenerek ortaya çıkarılmaya çalışılacaktır.

Abstract: While the concept of “civilization”, one of the main literary subjects of the 19th and 20th century Ottoman intellectuals, contains the concept of "identity" within itself, it also occupies a very important place in intellectual life of the period, in connection with all the concepts borrowed from the West. It is seen that the discussions about “civilization” continued during the reign of Abdülhamit II (1876-1909) which constituted a prominent milestone in Ottoman political, economic, social, and literary life. Against the penetration of imperialism into Ottoman Empire, while Abdulhamid II brought into view the caliphate and highlighted his Islamic identity; this policy also greatly affected the publications, which was under the strong influence of censorship. In this period, in which the media became/instrumented as a tool for identity construction, the concept of "civilization" was transformed into a conflict of Eastern and Western civilizations. This conflict has led to the formation of a sharp boundary drawn between Eastern and Western civilizations as two separate poles of the world, positioning the East as "selves" and the West as "the other" and building a Western civilization and an Eastern civilization through the media. It is appropriate to define these application practices as “civilizationism” In the examined samples, it was concluded that the Ottoman intellectual developed an "Occidental" reaction to the Western civilization, which he positioned as "the other" against the Eastern civilization, which he positioned as "selves" in the center, and this reaction was especially discussed through the concepts of "morality" and "progress". In the article, the perception of the East as the subject of constructing a new identity in the context of the civilization/civilizationism, and the perception of the West as its object, will be tried to be revealed by examining the examples selected from the prominent newspapers, epistles, and novels of the period.

Öz: Bilim felsefesinde/ve tarihinde "iki kültürcü/iki bilimci" yaklaşım; bilimi, nomotetik bilimler ile idiografik bilimler olmak üzere iki farklı kategoriye ayırmaktadır. Kökenleri Kant'a değin inen bu ayırım, genel yasaların yerleştirilmesini kapsayan nomotetik bilimler (doğa bilimleri) ile bir defalık ve yinelenemez olayları kapsayan idiografik bilimler (insan/kültür bilimeri) arasındaki bir ayırımdır. Rickert, bilimsel metodolojiyi nomotetik, kültürel metodolojiyi de idiografik ile eşitleyerek bu ayırımı daha ileriye götürdü. Makalede, "iki kültürcü/iki bilimci" yaklaşımın bilimde açmazlara sebep olduğunu, bu açmazdan çıkmanın yolunun, "bilimin birliği/bilimin tekliği" yaklaşımı olduğunu öngörüyoruz. Bu kapsamda, bilimin doğasında var olan, "ontolojik" ve "metodolojik" farklılıkların "epistemolojik" birliğin önüne geçmemesi gereğine dikkat çekiyor; epistemolojik anlamda, doğa bilimleri ile insan bilimleri arasında ilkece bir fark olmadığına vurgu yapıyoruz. Makalenin ana temasını oluşturan "tarih disiplini"ni, bilimin birliği/tekliği içinde "tarihbilim" olarak kavramsallaştırıyor ve bu kavram içinde değerlendirilmesini öneriyoruz.

Çelik sanayiinde kullanılan krom madeninin keşfedildiği XIX. yüzyılın ikinci yarısı, aynı zamanda Osmanlı İmparatorluğu’nun yabancı sermaye için açık pazar haline geldiği bir dönemdi. Emperyalizm çağında, ödenmeyen borçların karşılığında Osmanlı maliyesini kontrol altına alan kapitalist mali sermaye maden sektörüne de el atmakta gecikmedi. Krom madeninin Hüdavendigar ve Aydın vilayetlerinde çok miktarda bulunmasıyla beraber bu maden üzerinde imtiyaz elde etme rekabeti de başladı. Sonuç olarak Osmanlı kromu kendi sermaye bileşenleri ile imparatorluğun içinde kullanılamadı ve madenleri sermaye ihracı aracılığı ile emperyal devletlerin mali kontrolüne geçti. Bu rekabette, Patersonlar, İngiltere Hükümeti’nin siyasi ve ekonomik baskısıyla sektörü tekeline alacak kadar imtiyaz kazanırken, karşılarına çıkan en güçlü rakip Osmanlı tebasından Ragıp Bey oldu. İncelemede, önce konuya dair kavramsal bir çerçeve geliştirecek daha sonra bu çerçeveyi Osmanlı Batı-Anadolusunda krom madeni örneğinde sınayacağız. 1. Dünya savaşı öncesinde, Aydın ve Hüdavendigar vilayetlerinde krom maden imtiyazını elde etme mücadelesinde, Whittall, Mac Andrews ve Forbes, Patersonlar ve Ragıp Bey rekabetinde gelişen ve Patersonların dolayısı ile İngiltere’nin zaferiyle sonuçlanan rekabetin içyüzünü çözümleyeceğiz.

Alman filozofları, bilimleri, “doğa bilimleri” ve “tin bilimleri” olarak ikiye ayırdılar. Bilimler
arasındaki bu keskin epistomolojik ayrışma sonucunda, bir tarafta betimleme-açıklamaya
yönelik yasalı/doğabilim, diğer tarafta anlamaya-anlamlandırmaya yönelik yasasız/tininsanbilim şeklinde iki karşıt metodoloji gelişti. Paul Veyne’in “Tarih Nasıl Yazılır” başlıklı
kitabında bu tür ayırım belirgin bir şekilde izlenebilir. Veyne, kitabında, tarih disiplinini
“idiografik” kategoride değerlendirmekte ve “nomotetik” bilimlerden; bilimden, kati bir
surette ayrı tutmakta ve neden bilim olmadığına dair bir tartışma yürütmektedir. Makale,
Veyne’in adı geçen kitabı örnekleminde, tarihin idiografikliği tezinin, bilimin birliği/bilimin
tekliği bağlamında, tarihbilimsel bir eleştirisine odaklanmaktadır.

Şarkiyatçılıkla yeniden anlamlanan ben-öteki, Doğu-Batı ayrımı karşısında Doğu, ben tanımlamasını da Avrupa’nın öteki’si olma durumundan kurtulmaya yönelik olarak gerçekleşmiştir. Avrupa merkezin çevre ötekisi olarak kendini kuran Doğu, Garbiyatçı söylem aracıyla çevreden kurtulup merkez olarak kendini inşa etmeye çalışır. 19. yüzyılda Şarkiyatçılığın kavram karşıtı olarak ortaya çıkan Garbiyatçılık, tarihyazımında da merkez olma, farklı olma söylemini kültürel, manevi unsurlar aracılığıyla kurarak meşruluk elde etmeye çalışır. Bunun nasıl gerçekleştiğini incelemek amacıyla İslamcılık, Türkçülük ve Muhafazakârlık ideolojilerinin önemli temsilcileri Garbiyatçı söylem çerçevesinde incelenmeye çalışılacaktır.

Bölünmüs Toplumlarda Yurttaslığın Đnsası:
Kavramsal Bir Çerçeve
Cenk Reyhan∗
Özet: Đncelemede bölünmüs toplumlarda uygulanabilecek yurttaslığın insasına yönelik
olarak kavramsal bir çerçeve önerildi: “Ulusal ölçekli laik-anayasal yurttaslık”. Bu
çerçevenin ana hatları söyle açıklanabilir. Etnik-dinsel/mezhepsel ölçekli aidiyet/
mensubiyet ve temsiliyet, ortak ulusal amaca bağlı ve esit haklara sahip yurttaslardan
olusan bir siyasi topluluk algılayısının yolunu kapatmakta ve toplumsal bölünmüslüğü
derinlestirmektedir. Halbuki, ulusal ölçekli laik-anayasal yurttaslık bağları üzerine
insa edilecek bir aidiyet ve temsiliyet sağlanabilirse, din, mezhep, etnisite bağlılıkları
gibi kimlikler üzerine insa edilmis olan aidiyet ve temsiliyetin açmazları da ortadan
kalkabilir; tikel aidiyetlerden arınmıs seküler bir kamusal alanın insası ile, bu tikel aidiyetlerin
sonucu olarak ortaya çıkan bölünmüs toplumların siyaset ve yönetim krizlerinin
önüne geçilebilir. Böyle bir siyasal-toplumsal yapıda doğal olarak var olan kimliksel
ölçekli tikel aidiyetlerden kaynaklanan çeliski ve çatısma tehlikesi de önlenebilir.
Anahtar Sözcükler: Ulusallık, laiklik, yurttaslık, anayasal yurttaslık, bölünmüs toplum,
kimlik, temsiliyet.
The Construction of Citizenship in Divided Societies: A Conceptual
Framework
Abstract: In this analysis a conceptual framework for constructing citizenship that
might be applied in divided societies is proposed: “Secular-constitutional citizenship at
national scale”. The basic premise of this framework can be explained as follows. ethno-
religious/sectarian based identity/membership and representation not only preclude
the perception of a political society comprising of citizens with equal rights, who are
devoted to common national objectives, but also deepen the social fragmentation. However,
if an identity and representation based on national secular-constitutional citizenship
ties can be ensured, then the deadlock of ethno-religious based identity will be
overcome. The crises of governability and politics in divided countries. The crises of
governability and of politics in divided countries that emerge as an outcome of such
sense of partial belonging can be overcome by building up a secular public sphere purified
from the sense of partial belonging. That is to say, the threat of conflicts and struggles
in such politico-social structures can be prevented.
Key Words: 4ationality, secularism, citizenship, constitutional citizenship, divided society,
identity, representation.

TARİH, TARİHÇİLİK ve TARİHYAZIMI ÜZERİNE BAZI GÖZLEMLER
Cenk REYHAN*
Öz Çoğu edebiyat eleştirisi alanından gelen postmodernist teorisyenler; tarihçiliği (ya da tarihyazımını), bir anlatı sanatı olarak ele aldılar ve kanıtı retoriğin bir parçası olarak değerlendirdiler. Buna göre, “tarihyazımı”, bir metni kurgulamak-sahnelemek-sunmak gibi görecelik üzerine inşa-icat edilen bir anlatı/metin kurgusudur. Buna karşı verilen cevap; “tarih”in, bir kurgu türü olarak düşünüldüğünde, geçmiş üzerine bilimsel bir çalışma yapmanın da imkânı kalmadığına dairdir. Bir sosyalbilim alanı olan “tarihçilik” mesleğinin kendine özgü bilimsel araştırma yöntemleri vardır. Tarihçi, metin kategorilerini kendi keyfine göre değil, bir kuramsal perspektiften beslenerek ve kanıtlarla ilişkilendirerek metinlerarası ilişkiler, bağlamsal değerlendirmeler vb. içinde sorgulardan geçirdikten sonra metni inşa eder. Bu metin “gerçeklik etkisi”ni amaçlayan, “retorik”sel bir metin değil, tarihsel gerçekliği bulmayı hedefleyen “kanıt”sal bir metindir. Bu makalede, tarih, tarihçilik ve tarihyazımı üzerine; ilgili literatürün kavram havuzunu oluşturan “anlatı”, “retorik” ve “kanıt” terimleri ile ilişkili olarak, genel bir değerlendirme yapacağız. Anahtar Kelimeler: Tarihçilik, Tarihyazımı, Anlatı, Retorik, Kanıt
HISTORY, HISTORY WRITING and SOME OBSERVATIONS on HISTORIOGRAPHY
Abstract: Postmodernist theorists, mostly from the field of literary criticism, considered historiography as a narrative art and regarded the proof as part of the rhetoric. According to this view, historiography is a narrative/text fiction based on relativity through constructing- staging – presenting a text. The answer given to this is that if history is regarded as a type of fiction, then there will be no possibility to do a scientific study on the past. As a field of social sciences, the profession of history writing has its own scientific research methods. Historian constructs the text by benefiting from theoretical perspective. They link proof with the text after questioning it in the context of intertextual relations, contextual evaluations etc. This text is not a rhetorical one aimed to the effect of reality, but an evidential text that aims to find historical reality. In this article on history and historiography; we will make a general evaluation in relation to the terms of the narrative, rhetoric and evidence that constitute the concept pool of the related literature. Keywords: Historiography, Narrative, Rhetoric, Evidence