Maede's Reviews > Columbine

ساعت ناهاره و غذاخوری دبیرستان کالمباین پر از دانش آموزهاییه که به سرعت غذا می‌خورند تا به کلاس هاشون برسند. بعضی‌ها هم البته در کتابخانه‌ی طبقه‌ی بالا مشغول درس خواندن هستند. اریک و دیلان با کت‌های بلند و لباس‌های سیاهشون از در غذاخوری وارد میشن و بدون جلب توجه ساک‌های بزرگی رو کنار صندلی‌ها می‌گذارند و میرن. ساک‌هایی که پر از بمب‌های بزرگه. به یکی از درهای وروری که می رسند، شاتگان هاشون رو درمیارن و اریک به دختر و پسری که بی‌خبر از همه‌جا در محوطه‌ی بیرون نشستن شلیک می‌کنه. جنازه‌ی این دو قراره ساعت‌ها اونجا بمونه و در ذهن صدها نوجوانی که دیوانه‌وار مدرسه رو ترک می‌کنند تا ابد حک شه. این لحظه‌ی شروع حمله به دبیرستان کالمباینه. تراژدی‌ای که آمریکا رو تغییر میده



به محض خوندن نوشته‌ی بالا چیزی که به ذهن اکثر افراد میرسه یک سواله: چرا؟ و جواب دادن به این سؤال مهم در مورد انگیزه‌ی اریک و دیلان سال‌ها طول کشید. آیا آدم‌های گوشه‌گیری بودن که می‌خواستن انتقام بگیرن؟ آیا مورد آزار و اذیت قرار گرفته بودند و می‌خواستن خشمشون رو تخلیه کنند؟ نکنه می‌خواستن مسیحی ها یا سیاه‌‌پوست‌ها رو بکشن؟ همه فکر می‌کردن جواب سوال حتماً یکی از این هاست. البته اریک و دیلان می‌خواستن مطمئن بشن که دنیا می‌دونه چرا اینکار رو کردند. پس از خودشون نوشته‌ها و ویدئوهای زیادی باقی گذاشتن که همه چیز رو توضیح بدن. حقیقت چیزی بود که هیچکس فکرش رو نمی‌کرد

اریک هفده ساله یک سایکوپد تمام عیار بود و توضیح این قضیه برای مردم داغدار و ضربه دیده سخت بود. اینکه بگی ببین " این اینجوری به دنیا اومده بود. بدون حس و درک درد آدم‌ها. عقده ی برتری داشت. عقده‌ی خدا بودن. می‌خواست قیامت به پا کنه و برای همین می‌خواست ۵۰۰ نفر رو با بمب منفجر کنه و به مغزشون شلیک کنه. برای همین اسلحه برداشت و بچه‌ی تو رو کشت" پس نگفتند. از همه بدتر اینکه پلیس می‌دونست که شاید می‌تونسته جلوی این اتفاق رو بگیره. چون اریک همه چیز رو روی وب‌سایتش و به آدم‌های دیگه جار زده بود

دیلان فرق می‌کرد. افسرده و خشمگین بود. از خدا، دنیا، ظاهرش و زندگیش و هر روز رو با درد زندگی می‌کرد. همه‌ی این ها نقشه‌ی اریک بود و دیلانِ بی هدف که ذهنش پر از فکرهای خودکشی بود باهاش همراه شد. گاهی حتی سعی کرد به بقیه هشدار بده. شاید می‌خواست کسی نجاتش بده، اما هیچکس درست نفهمید

دیو کالن نویسنده‌ی کتاب یک ژورنالیست فوق‌العاده‌ست و این کتاب ثمره‌ی ده سال تحقیق در مورد یکی از مهم‌ترین تیراندازی‌ها در مدارس آمریکاست. کالمباین با ١٣ قربانی و حدود ٢٠ مجروح مرگبارترین این جور حملات نیست، ولی از جهاتی بسیار مهمه. اریک و دیلان ضدقهرمان‌های بسیاری از افرادی که بعد از خودشون دست به این کار زدند شدند، در صورتی که انگیزه‌هاشون درست فهمیده نشده بود. کالمباین حتی روش کار پلیس رو برای تمام اتفاقات پس از خودش عوض کرد

در کتاب سعی شده تمام ابعاد این تراژدی وسیع پوشش داده بشه. اریک و دیلان، والدینشون، تحلیل شخصیت هاشون، قربانی‌ها و تقلاهاشون در اون لحظه و برای ادامه‌ی زندگی، بازمانده‌ها و بررسی لحظه به لحظه این حمله و روزهای بعدش. بهم ثابت شد که اثر چنین اتفاق‌هایی بسیار عمیق‌تر از چیزیه که در یک نگاه سطحی میشه دید. سو کلبولد مادر دیلان در یک تد تاک می‌گفت :"به هر اتاقی که وارد میشم نمی دونم اونجا کسی هست که پسرم یکی از عزیزانش رو کشته یا نه"

تمام مدت خواندن کتاب فکر می کردم که ذهن انسان‌ها خیلی پیچیده‌تر از چیزیه که حتی میشه تصور کرد، ولی شاید با مطالعه‌ی کیس‌هایی مثل این ،اریک‌ها و دیلان‌ها رو زودتر از اینکه دست به خشونت بزنند پیدا کنیم. چون نشانه‌ها هستند و فقط دیدنشون واقعا سخته. نزدیک سالگرد بیست و یک سالگی کالمباین این کتاب رو شروع کردم و با وجود اینکه پر از درد بود، با امید تموم شد. با پیام بازمانده هایی که هر روز سعی می کنند به زندگی ادامه بدن و اجازه ندادن این دو نوجوان مشکل دار داستان زندگیشون رو برای همیشه بنویسند.

کتاب رو می‌تونید از اینجا دانلود کنید
Maede's Books

۱۳۹۹/۲/۶