Sophokles

"This chapter reconstructs, for the fist time, the history of crucial intellectual controversies about the value and meaning of Greek tragedy in general and Sophocles' Oedipus Rex in particular in 16th- and 17th- century Europe, from Joachim Camerarius and Philipp Melanchthon to André Dacier, in the context of the developments in early modern classical scholarship, literary criticism, and dramatic theory discussed in the previous chapters of the book.

(1.) 'Das ‘Problem’ und erste Lösungsversuche'
(2.) 'Ein frommer Wunsch oder: Camerarius versus Melanchthon, Winshemius, Rataller und Lalamantius'
(3.) 'Verhängnisvolle Gedankengänge  oder: Robortello  versus  Vettori'
(4.) 'Klassizistisches Ringen: Scudéry und La Mesnardière versus Corneille'
(5.) 'Die ‘Lösung’: André Dacier'""""

Bu yazı Sophokles’in Antigone tragedyasını tiranlık ve demokrasi arasındaki karşıtlık ekseninde okumayı öneriyor. Böyle bir gerilimi çalışmanın merkezine taşımak, tiranlık tartışmasının önemini ve hiç eksilmeyen güncelliğini de hatırlatmayı amaçlamaktadır. Son iki yüzyılda Alman Romantizmi ile başlayıp günümüz feminist çalışmalarına kadar uzanan bir ‘Antigone uyanışı’ yaşandığı söylenebilir. Bu bağlamda özellikle Hegel, Heidegger ve Lacan’ın çığır açan yorumlarını hatırlamak yeterli olacaktır. Amacım bu yorumları karşılaştırmalı olarak ele almaktan çok hepsinde göze çarpan bir eksikliğe, Leo Strauss’un vurguladığı bir sessizliğe dikkat çekmek: Kreon’un mutlak iktidar arzusu olarak adlandırabileceğim tiranlık meselesinin modern tragedya okumalarında görmezden gelinmesi. Böyle bir çabanın, hem tragedya geleneğinin Platon, Aristoteles ve Ksenofon üzerindeki etkisini hem de tiranlık ve liderlik tartışmasının Antik Yunan siyaset felsefesindeki merkezî önemini anlamamıza yardımcı olacağını düşünüyorum. Tiranlık, klasik siyaset felsefesi için sadece bir yönetim sorunu değil, aynı zamanda moral bir kaygı, çok katmanlı bir felsefi sorgulamanın da hayati bir parçasıdır. Bu çok-boyutluluğu kavramak, bir yandan 20. yüzyıl siyaset felsefesinde ve çağdaş Antigone yorumlarında ihmal edilen tiranlık sorununu daha derin anlayabilmemize, diğer yandan demokratik liderlik ve tiranlık arasındaki farklılıkları Sophokles’in tragedyalarında ve özelde Antigone’de görebilmemize olanak sağlayacaktır.

http://www.degruyter.com/view/product/163628
https://dartmouth.academia.edu/MichaelLurie/Chapters

Reviews: 
A. Kerkhecker, Museum Helveticum 62 (2005) 224f. (http://retro.seals.ch/digbib/view?rid=mhl-001:2005:62::241&id=hitlist);
R. Lohse, Romanische Forschungen 119 (2007), 257–260 (http://dx.doi.org/10.3196/003581207781361279)
G. Boter, “Lees maar: er staat niet wat er staat. Over Oedipus’ schuld en Aristoteles’ hamartia”, Lampas 43 (2010), 3-19 http://www.verloren.nl/file.php?id=6038

For responses from the scholars whose positions were challenged and dismantled in the book, see H. Flashar, Gnomon 78 (2006) 671–674 and E. Lefèvre, CR 57, (2007) 18–20, whose angry outburst  is cowardly disguised as an impartial review by an independent observer.

ste trabajo se centra en demostrar que en la tragedia sofoclea, representada en el año 401 a.C., tras su muerte, pero escrita en los años 407-406 o en 405, la puesta en escena de atenienses y tebanos manifiesta el contraste entre unidad y división como problema de la democracia, es decir, como cuestión política fundamental inherente a la pólis. Esta escenificación de ambos conjuntos, a través de sus representantes más conspicuos en cada caso, se da en tierra del Ática y en particular en el demo de Colono, un espacio en el que los problemas de la unidad y la división se habían ventilado de manera notable durante el golpe oligárquico de los Cuatrocientos en 411, pues allí la unidad con la que se impone la oligarquía se logra mediante la borradura de la parte democrática de la participación en el debate, es decir, mediante la supresión de uno de los términos de la escisión y la imposición de una parte sobre la otra: la asamblea en Colono versus la asamblea en la Pnyx.

1940 yılında Kıbrıs’ta, Larnaka’nın Boğaziçi Köyü’nde dünyaya gelen İsmail Bozkurt, hem politikacı hem de yazar kimliğiyle tanınır. Uzun yıllar boyunca üstlendiği politik görevlerin yanı sıra birçok yapıt kaleme alan Bozkurt, genellikle Ada halkının yaşamını ele alır. İlk romanı Yusufçuklar Oldu Mu?’nun ardından 1995 yılında yayımlanan Mangal adlı romanında bir yandan Kıbrıs halkının mutluluklarına ve acılarına yer verirken diğer yandan Ada’daki siyasi olaylara değinir. Yapıtta Mustafa, Cenk ve Mete adlarında Kıbrıslı üç gencin üniversite için gittikleri Ankara’da yaşadıkları olaylar yalın bir dille anlatılır. Makine mühendisliği bölümünde okuyan ve babasıyla hiçbir zaman iletişim kuramayan Mustafa’nın, kırk beş yaşında dul bir kadın olan ev sahibeleri Afife ile aralarındaki ilişki ise romanın ana izleğini oluşturur. Önceleri anne-oğul arasındaki duyguya benzeyen ancak zaman içinde cinsel yakınlığa doğru evrilen bu ilişki, okurlara Yunan tragedyasının en önemli yazarları arasında yer alan Sophokles’in Kral Oidipus adlı yapıtını anımsatır. Nitekim söz konusu çalışmada Mustafa’nın yaşadığı ikilem ve baskın bir görünüşe sahip olan babasının onun üzerindeki etkisi Kral Oidipus tragedyasından yola çıkılarak Sigmund Freud’un Oidipus Kompleksi bağlamında irdelenecektir.

Cet article tente de repenser certaines questions examinées par Pierre Vidal-Naquet dans son essai sur Œdipe à Colone (1986) : le sens de l’opposition entre Athènes et Thèbes ; le statut obtenu par Œdipe à Athènes ; la mutation du héros sur la scène théâtrale. Puisque l’auteur insérait son étude dans la perspective de l’invention de « l’activité politique », en insistant notamment sur le problème de la stasis et sur le traitement spécifique de la tragédie à cet égard, j’essaie d’explorer comment la guerre civile et la division organisent l’intrigue de cette tragédie.

This chapter develops, for the fist time, a history of intellectual engagement with Greek tragedy and tragic theology in general and Sophocles' Oedipus Rex in particular as one of the central intellectual contests in the 18th century Europe, from the early stages of the Quérelle des Anciens et des Modernes to the French Revolution.


1. Auf dem Schlachtfeld der Exegese: Querelle 1687–1730
  (1). Schlag auf Schlag: Dacier versus Saint-Évremond und Fontenelle
  (2). Drake: the Moral of the Fable defective oder Parallel betwixt the Antient and Modern Tragedy
  (3). Terrasson: cette Pièce pernicieuse oder de la Tragédie, ancienne & moderne
  (4). Dramaturgische Konsequenzen: Folard und La Motte
  (5). Widerstand und Restauration

2. Vorbild oder Gegenbild? Wandel, Wende, Widerstand: 1740–1788
  (1). Marmontel: système ancien – système de la fatalité
  (2). Orthodoxer Widerstand: M. C. Curtius und L. Dupuy
  (3). Charles Batteux’ Pendeln zw. Emotionalismus und Moralismus
    – Batteux 1748: Les malheurs de l’humanité
    – Batteux 1764: Quelle peut être la fin morale de la Tragédie
    – Exegetische Konsequenzen: L. Jacquet und G. B. von Schirach
    – Batteux’ Rückzieher: 1771
    – Lessing und Blümner versus von Schirach
  (4). Krise, Wandel, Aporie: 1771–1788
    – Marmontel 1777–1787: Le tableau des calamités de l’homme esclave de la destinée
    – Batteux 1774: Un résultat moral?
    – Rochefort 1771–1788: Le tableau des grandes révolutions de la vie humaine