Shan States

บทคัดย่อภาษาไทย
การศึกษาพบว่า กลุ่มเรือนที่ก่อสร้างด้วยอิฐดินดิบและไม้ของชาวไทเหนือในหมู่บ้านหนองเงินมีพัฒนาการด้านเทคนิคก่อสร้างเป็นสัมภาระทางวัฒนธรรมมาจากถิ่นฐานดั้งเดิมซึ่งอยู่ทางตอนใต้ของจีน มาใช้ร่วมกับรูปแบบของเรือนชาวไทเขินซึ่งเป็นเจ้าของพื้นที่มาแต่ก่อน จนเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว ซึ่งลักษณะองค์ประกอบผังและแผนผังอาคารจะมีลักษณะคล้ายกับเรือนของชาวไทเขินเกือบทุกประการ แต่จะแตกต่างกันตรงที่การวางตำแหน่งห้องนอนหลักของชาวไทเหนือนิยมวางทางฝั่งขวาของเข่งพะลา (หิ้งพระ) และนิยมหันหัวนอนไปทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ ในขณะที่เรือนไทเขินมักนิยมวางตำแหน่งห้องนอนทางฝั่งซ้ายของเข่งพะลา และนิยมหันหัวนอนในทางทิศตะวันออก
พัฒนาการของการก่ออิฐร่วมกับไม้ สามารถอธิบายผ่านเกณฑ์อายุของเรือนได้ดังนี้ คือ ในเรือนที่มีอายุการก่อสร้างตั้งแต่ 51 ปีขึ้นไป นิยมก่ออิฐดินดิบเป็นกำแพงรับน้ำหนักร่วมกับโครงสร้างเสาและคานไม้ มักก่อผนังรับน้ำหนักจากพื้นไปถึงผนังชั้นสอง และก่อผนังอิฐปิดล้อมพื้นที่ใต้ถุนเรือนทั้งหมด แต่กรอบอาคารชั้นสองจะแบ่งสัดส่วนของพื้นที่ปิดล้อมด้วยผนังรับน้ำหนักและผนังไม้ในสัดส่วนที่เท่าๆกัน ซึ่งแสดงออกถึงพื้นที่ปิดล้อมในลักษณะโปร่งเบาและหนักแน่นในรูปด้านอาคาร มักสร้างเป็นเรือนขนาดใหญ่ที่รองรับ 2-3 ครอบครัวในหลังเดียวกัน ส่วนในเรือนที่มีอายุการก่อสร้าง 31-50 ปีนั้น จะมีขนาดเรือนที่เล็กลงมา เนื่องจากลูกหลานเริ่มแยกตัวออกไปสร้างเรือนใหม่ แต่ในเรือนที่อายุการก่อสร้างไม่เกิน 30 ปี นิยมสร้างกำแพงรับน้ำหนักเป็นกรอบอาคารล้อมรอบทั้งหมด ในเรือนทุกหลังจะมีแบบแผนโครงสร้างหลังคาตามลักษณะของกลุ่มคนไทในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ที่พัฒนาการรูปแบบทั้งจั่ว-จั่วปั้นหยาไปจนถึงรูปแบบปั้นหยาในช่วงหลัง แต่รูปแบบโครงสร้างของอิฐดินดิบและไม้ ในแต่ละเรือนจะมีอิสระในการวางพื้นที่ปิดล้อมของตนเองตามการใช้สอย ส่วนองค์ประกอบผังจะมีพัฒนาการตามกายภาพของพื้นที่ตั้งและการขยับขยายของขนาดครอบครัว

English Abstract
Houses in Baan Nong Gnern were created by adobe bricks after the first settlement of Tai Nue villagers over a century ago. This poses a question of why Tai Nue villagers in Baan Nong Gnern continues to use adobe brick for their housing construction, while vicinity villages uses timber structures in spite of similar terrain. This poser contributes and leads to the study.
From the result of the study, there are group of houses built from adobe bricks and timber structures in the Baan Nong Gern Village that utilizes the brick bearing construction technique. This technique was developed from the previous habitants in southern China. In merging with the previous residents of the village known as the “Tai Khun”, the new habitants became the “Tai Nue” who now resides in the region today.  Elements of the homes’ layout plan and floor plan are identical to the Tai Khun houses except for the position of the master bedroom. The Tai Nue’s common position for master bedroom is on the right side of the Keng-Pa-La (spiritual altar). In this case, the bed head position is placed southeast for the Tai Nue, while the Tai Khun preferred the position of their master bedroom on the left side of the Keng-pa-la, which would be east.
The combination between the adobe bricks and timber structures can be described through the Criteria of Determination by Construction as follows: The group of houses that have been constructed more than 51 years ago commonly uses adobe bricks, which bears the construction method that combines timber skeleton structure. The timber skeleton structure is usually built bearing wall from ground to second floor and enclosed the whole ground floor area with adobe bricks bearing wall system. However, the building envelope of the second floor area enclosed have been equally divided by bearing wall and wooden wall, which make the enclosed space of the houses seem light and airy. While it looks sturdy in elevation, it usually constructs a large house to accommodate 2-3 families in a single building. The groups of houses which have been constructed in past 31-50 years are smaller due to descendant secessions, which initiated the construct of a new house for the nuclear families. The last house group, which has been built less than 30 years, usually enclosed the whole building envelope by constructing adobe brick wall bearing in all houses. Each house have a characteristic roof structure based on the Tai Ethnic Groups scheme in Southeast Asia, with the development of scheme in hipped - gable style  to  hipped style and gable style in the latter stages. However, the characteristic of the adobe brick structure and the timber structure of houses are independently allocated for enclosed space according to the utilization, the development of layout plan elements depend on the context and the extension of family.

Descriptions and photos of 14 old lacquerware boxes from Burma, Myanmar. The boxes are more than 100 years old and of exceptional quality, most likely from the Shan State. Some are betel boxes, and the majority is made from a base of horse hair and bamboo, lacquer, dyes and gold

Local responses to crises can be more effective, relevant and timely than those by external actors, as powerfully demonstrated during the fighting that erupted in northern Shan State last August. This article explores how local actors responded, and how larger, better-resourced UN & NGO level structures were unable to respond in a timely or effective manner to conflict-caused displacements.

Cette thèse analyse les relations de pouvoir qui sous-tendent le développement du tourisme dans la région du lac Inlé, sur le plateau shan (Birmanie). Cet espace périphérique est principalement peuplé par l’ethnie intha, qui déploie sur ses eaux un mode de vie original, et par les Pa-O, qui occupent les collines. Depuis les années 1990, cet espace est l’une des principales destinations touristiques de Birmanie. Nous montrons que dans un pays marqué par cinquante ans de dictature militaire et une transition démocratique heurtée depuis 2011, et dans une région périphérique structurée par des rivalités anciennes entre minorités, le tourisme fait figure d’outil stratégique pour faire valoir des revendications politiques et territoriales.
Dans une dialectique centre/périphérie, nous mettons en évidence le parallèle entre mise en tourisme volontariste du lac Inlé et intégration autoritaire de la marge rebelle. Cette capture de l’espace passe notamment par les infrastructures de transport, les réseaux migratoires, le tourisme domestique, le jeu entre régulation étatique du secteur touristique et laisser-faire clientéliste, la formulation d’un récit simplificateur et dépolitisé sur l’espace et les sociétés qui l’occupent. Par ailleurs, le développement local du tourisme est largement porté par les cronies, hommes d’affaires proches des élites politico-militaires d’hier et d’aujourd’hui. En insérant la région dans les réseaux du capitalisme de connivence birman, en accaparant les ressource selon des mécanismes néocoloniaux, en saisissant de manière autoritaire de vastes emprises foncières sous couvert de développement touristique et en déployant des formes architecturales birmanes en territoire shan, ils ramènent la périphérie dans l’orbite politique et symbolique du centre. Par ailleurs, l’intégration de la Birmanie et du lac Inlé dans la mondialisation touristique se traduit depuis 2011 par l’intervention de nouveaux acteurs économiques, aux moyens financiers et aux compétences techniques importantes : les pionniers locaux sont donc évincés des marchés touristiques les plus lucratifs. Dans le même temps, l’ouverture économique à marche forcée du pays et les stratégies de blanchiment d’argent ont généré une intense spéculation foncière, menant à une dualisation de l’espace touristique, désormais dominé par des acteurs extérieurs à la région. Toutes ces dynamiques croisées participent de la birmanisation de la marge shan.
Au sein même de la périphérie, le tourisme constitue un enjeu politique et territorial majeur entre les minorités ethniques locales. Dans les années 1990-2000, lorsque le régime de Rangoun a sous-traité le contrôle du territoire local à la milice pro-gouvernementale de la Pa-O National Organization (PNO), cette dernière a utilisé le zonage touristique et les infrastructures hôtelières pour affirmer son autorité sur l’espace. Les Intha ne disposaient pas de cette force militaire, mais certains meneurs charismatiques ont su tirer profit des bénéfices économiques du tourisme pour construire une influence politique locale et retravailler la contrainte politique depuis l’intérieur. Depuis la transition politique de 2011, les rapports de force et les enjeux ont changé : la PNO, territorialement fragilisée, mobilise le tourisme communautaire pour maintenir son ancienne aire d’influence dans les collines, tandis que les Intha l’exploitent pour réinvestir cet espace hégémonique désormais vacant. Dans le même temps, ils s’appuient sur les représentations, les discours et l’iconographie touristique pour reformuler leur identité collective : culturellement très proches de l’ethnie majoritaire bamar, ils mettent désormais en scène leur altérité, leur « inthaïté » pour tirer profit de l’ethnicisation de la vie politique dans la Birmanie post-dictatoriale et ainsi réaffirmer leur hégémonie régionale. L’analyse spatialisée du tourisme sert donc de révélateur efficace des changements et des tensions de la Birmanie contemporaine.

Although little-known, domestic tourism in Myanmar widely outweighs inbound tourism. Its dynamics are a relevant lens to understand Myanmar's fast integration into globalization. Statistical analysis, in-depth interviews and field observation in Southern Shan State show that the domestic tourism system relies on its own stakeholder network (travel agencies, sellers, boat drivers); pilgrimages and festivals generate temporary spaces (markets, pilgrim camps) and structure perennial territories (boat driver villages); and visitors have their own distinct spatiality, accommodation and itineraries. Although religion remains a major travel framework, the better access to mobility and information that has followed the 2010 political transition has transformed expectations and practices: more families travel by private cars, couples sometimes transform pilgrimages into romantic getaways; shopping, leisure and rest are becoming increasingly important. These more-individual, hedonistic practices are gaining legitimacy and hybridize traditional frameworks and modern travel modalities. They shed a new light onto the little-known domestic tourism in Myanmar.

This report is a brief survey and rock art recording of the Lewun Rock Art site in Shan State, Myanmar, which was recorded in March 2018. The 42m-long rock shelter is located on a hillside dirt road connecting overlooking a valley. Two phases of rock art can be observed: the first phase of red paintings can be found mostly in the middle of the shelter, containing human figures and animals. 23 paintings were identified in this main panel of red paintings, with 9 other red paintings found across the entire shelter. The depictions of people riding ‘horses’ and ‘buffaloes’ suggest that the paintings are not earlier than the Iron Age, approximately 500 BCE. The second, more recent phase of rock art is the numerous examples of white Pa’O writing and drawings, comprising of 25 distinct sub-panels. While this white layer can be considered graffiti, some of these writings have dates that go to the 19th and 20th century and provide a historical record of Pa’O occupation in the area in recent history. The superimposition of the white graffiti over the red paintings further confirm that the red rock art is at least 150 years old. This report contains an inventory of the red and white rock art observed during the 2018 survey and should be used as a baseline record for future work at the site.

ဤအစီရင်ခံစာသည်၂၀၁၈ ခုမတ်လအတွင်းက ြမန်မာ􀇳ိုင်ငံ 􀇹ှမ်းြပည်နယ်လွယ်၀န်းေဒသ ေကျာက်နံရံပန်းချီလက်ရာဆိုင်ရာ ေလ့လာချက်􀇳ှင့် မှတ်တမ်းတင်ေဆာက်ရွက်ချက်များ 􀇳ှင့် စပ်လျဥ်း၍ အကျဥ်းချုပ် ေဖာ်ြပချက် ြဖစ်ပါသည်။ ၄၂ မီတာ 􀇹ှည်လျားသည့်ေကျာက်နံရံသည် လွင်ြပင်ကို ေကျာ်လ􀈄ား ဆက်သွယ်ထားေသာ ေတာင်ကမ်းပါး ေတာလမ်းေပါ်တွင် တည်􀇹ှိသည်။ ေကျာက်နံရံပန်းချီလက်ရာများကို ြဖစ်ထွန်းမ􀋪 အဆင့်􀇳ှစ်ခုြဖင့် ေတွ􀋺ရသည်။ ပထမအဆင့်ြဖစ်ေသာ လူ􀇳ှင့် တိရစ􀈘ာန်ပံုများပါ၀င်သည့်အနီေရာင် ေဆးေရးပန်းချီ အများစုကိုေကျာက်နံရံ အလယ်ပိုင်းတွင် ေတွ􀋺ရသည်။ ေဆးေရးပန်းချီ ၂၃ ခုမှာ အဓိကအပိုင်းြဖစ်ေသာ အနီေရာင် ေဆးေရးပန်းချီအုပ်စုတွင်ပါ၀င်􀆱ပီး၊ အြခား ေဆးေရးပန်းချီ ၉ ခုမှာ ေကျာက်နံရံ အြခားေနရာ အ􀇳ှံ့အြပားများတွင် တည်􀇹ှိသည်။ ‘ြမင်း’ 􀇳ှင့် ‘က􀈁ဲ’ စီးေနသည့် လူသ􀇸ုပ်ေဖာ်ပံုများအရ ေဆးေရးပန်းချီများသည် သံေခတ်ထက် မေစာ􀇳ိုင်ဘဲ ခရစ်ေတာ်မေပါ်မီအ􀇳ှစ် ၅၀၀ ၀န်းကျင်ဟု ခန့်မှန်း􀇳ိုင်သည်။ မ􀆭ကာေသးမီကာလ အဆင့်ြဖစ်ေသာ ဒုတိယအုပ်စု ေကျာက်ပန်းချီလက်ရာတွင် ပအို၀်းလူမျိုးတို့၏ စာအေရးအသားများ၊ 􀇸ုပ်ပံုေရးဆွဲမ􀋪များကိုေတွ􀋺ရ􀆱ပီး၊ ပန်းချီအုပ်စုခွဲ၂၅ ခုပါ၀င်သည်။ ၄င်းတို့မှာ အြဖူေရာင်ြဖင့် ြဖစ်􀆱ပီး ဤအလ􀈄ာကိုမူ ေရးြခစ်ထားသည့်အရာများဟုသာ သတ်မှတ်􀇳ိုင်ပါသည်။ သို့ေသာ် အချို􀋺ေသာ စာအေရးအသားများသည်၁၉ ရာစု 􀇳ှင့် ၂၀ ရာစု အတွင်းက ြဖစ်သည်ကိုေတွ􀋺ရ􀆱ပီး ဤေဒသသို့မ􀆭ကာေသးမီကာလအတွင်း ပအို၀်းလူမျိုးတို့၏ ၀င်ေရာက်အေြခချမ􀋪 သမိုင်းမှတ်တမ်းအြဖစ်လည်း သိ􀇹ှိ􀇳ိုင်သည်။ အနီေရာင် ေဆးေရးပန်းချီများအေပါ် အြဖူေရာင် ေရးြခစ်မ􀋪များ ထပ်လျက်တည်􀇹ှိမ􀋪က အနီေရာင် ေကျာက်နံရံပန်းချီများသည် အနည်းဆံုးအားြဖင့် 􀇳ှစ်ေပါင်း ၁၅၀ 􀆭ကာြမင့်ခဲ့􀆱ပီဟူ၍မူကား အတည်ြပု􀇳ိုင်မည်ြဖစ်ပါသည်။ ဤအစီရင်ခံစာတွင် ၂၀၁၈ ခု􀇳ှစ်အတွင်းက ေလ့လာခဲ့ေသာ အနီေရာင်􀇳ှင့် အြဖူေရာင် ေကျာက်နံရံပန်းချီများ၏ အ􀇷􀈄န်းစာရင်းြပုစုမ􀋪 ပါ၀င်􀆱ပီး ဤအရပ်အတွက် ေနာက်ေနာင် သုေတသနြပု ေဆာင်ရွက်ရန်အတွက်အေြခခံ မှတ်တမ်းအြဖစ်အသံုးြပု􀇳ိုင်မည်ြဖစ်ပါသည်။

This report covers human rights and conflict issues in Burma/Myanmar from January to December 2018, focusing on conflict and displacement, in particular, in Kachin, Shan, and Rakhine states, as well as issues related to freedom of expression, the peace process,  justice and rule of law, among others.  In addition to an overview of the major trends in Burma/Myanmar, the report also offers case studies of individuals affected by human rights violations collected from ND-Burma member organisations.

Lo Hsing Han died in 2013.  The IBTimes wrote about him: "In the realm of global drug trafficking, Lo was a giant – he and his son Stephen Law operated their heroin business through a front corporation called Asia World. Lo used his ill-gotten millions to win contracts from the military junta to undertake huge infrastructure projects, including highways, seaports, hydropower plants, gas pipelines and airports. By 2008, the U.S. Treasury placed both Lo and his son on their financial sanctions list."


This is the deeper story that lay behind the original arrest of Lo Hsing Han (Law Sik Han) the opium-heroin tycoon in Southeast Asia's Goldern Triangle in 1973. The author, a graduate student, was able to obtain this story from expatriate missionaries on the Thai side of the border. Fascinating and disturbing, the shrewd political negotiations the young Lo Hsing Han was learning shortly before his arrest would come to represent  a modus operandi among armed groups in the northern hills with varying political agendas who sold their anticommunist and anti-rebel military services in exchange for covert rights to drug smuggling. The fact that Lo would go to jail, be sentenced to death, yet come out, and become one of the most successful business tycoons of Burmese society reflects the power of criminal elites to survive and thrive  across shifting patron-clients networks in complicated authoritarian-anarchic settings.