Communist Party of Greece

Yunanistan’da yirminci yüzyıldaki siyasi istikrarsızlık dönemi İoannis Metaxas’ın iktidara geldiği diktatörlük döneminde başlamış ve onun 1941’deki ölümünün ardından Yunanistan giderek güçten düşmüş ve II. Dünya Savaşı içerisinde işgal edilen ülkelerden biri olmuştur. İşgaller üzerine Yunanistan’da sol kanatta “Ulusal Kurtuluş Cephesi” (EAM) adında, sağ kanatta ise “Ulusal Cumhuriyetçi Yunan Birliği” (EDES) isimli örgütler kurularak işgallere karşı direnişe geçilmiştir.
Savaş sonrası Almanların Yunanistan’dan çekilmeleri sırasında bu iki örgüt arasında patlak veren İç Savaş özetle, komünistler ile milliyetçiler arasındadır. İngiltere sağ kanat olan EDES’e yardım sağlıyordu fakat sol kanat hiçbir yardım görmedi. Sonuçta savaşın galibi İngiliz destekli sağcılar oldu ve solcuların bu dönemde Yunanistan üzerindeki etkisi büyük ölçüde kırıldı.
İç Savaş ülkeyi büyük bir kaosun içinde terk ettiğinde yaklaşık 80.000 kişi ölmüş ve 700.000 kişi evsiz kalmıştı. Ekonomik kayıpların ise haddi hesabı yoktu. Ülke çöküşün eşiğindeydi. Ancak 1950’lere gelindiğinde Yunanistan hem sosyal hem de ekonomik olarak bir gelişme sürecine girmiştir.

Θέμα τη διατριβής είναι η διερεύνηση της αρχειομαρξιστικής κομμουνιστικής οργάνωσης. Γενικός στόχος, η έρευνα αυτή να συνεισφέρει σε μια ευρύτερη πολιτική, κοινωνική και πολιτισμική ιστορία του συνδικαλιστικού κινήματος και της αριστεράς στην Ελλάδα. Παράλληλα, να συμβάλει στην ιστορία της εργασίας, αλλά και στην ευρύτερη ιστορία του ελληνικού μεσοπολέμου.
The subject is the Archeiomarxist communist organization. The overall aim is to contribute to a wider political, social and cultural history of the trade union movement and the left in Greece. At the same time, research in contributing to the labor history, but also in the wider history of Greek interwar period. The Archeiomarxists are the protagonists in the formation of the War Disability movement. At the same time, the Archeiomarxist group is associated with the radicalized tendencies of the new generation of lab workers. The Archeiomarxist trade unionism appears to be the communist version of a radical “pure syndicalism”. Educational activity and moral rhetoric were very important for the organization. These functioned as a process of self-conformation and class self-consciousness. On this basis, archeiomarxism set up a strict moral regulatory framework that defined the entire daily life of its members. The Archeiomarxist communist feminism will prove more radical and acute than that of the KKE, as it is refers much more clearly to women as a distinct category. There are aspects of the interwar student and pupil movement, as well as state repression, around demands for democratic modernization of educational institutions.
In the period 1930-1934, the Archeiomarxist organization emerged into a relatively massive political, ideological and trade union movement within the working class and the Greek society. In 1930 it became the official section of the International Left Opposition in Greece. The Archeiomarxist organization then adopts many of the aspects of Bolshevik trade unionism, as it gradually abandons the defense of the old world of the lab and claims the representation of the new industrial proletariat. This process begins with the abandonment of the organizing structure of the 19th century  revolutionary societies and the adoption of the structures of a modern revolutionary organization Leninist new type. The relatively large organizational development of the organization and its distinct historical path created a de facto path towards the formation of a new communist party other than the KKE. However, the same question faced the entire international opposition. The Archeiomarxist group is a leading player in the controversies of the International Left Opposition. There are two tendencies of denial of the Archeiomarxist present, one to an idealized old good Archeiomarxism and one to complete rejection in favor of pure Trotskyism. In 1934 the organization is split to these tendencies. The two new groups were too small now.
Key words: Archeiomarxism, communism, Communist Party of Greece, Trotskyism, labor movement, war disabled movement

Οι σχέσεις του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας (ΚΚΕ) με το Κομμουνιστικό Κόμμα Αλβανίας (ΚΚΑ) στα χρόνια του ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου (1946-1949) αποτελούν μια σημαντική πτυχή του Εμφυλίου. Η μελέτη των σχέσεων των δύο κομμάτων ανήκει αφενός, στον χώρο των επαφών που διατηρούσε το ΚΚΕ με ομοιδεατικά κόμματα του εξωτερικού την περίοδο εκείνη και αποτελεί, αφετέρου, κοινό στοιχείο της πολιτικής ιστορίας του ελληνικού και του αλβανικού λαού. Η εργασία διαρθρώνεται σε τρία κεφάλαια. Στο πρώτο κεφάλαιο γίνεται λόγος για τις σχέσεις του ΚΚΕ με το ΚΚΑ σε πολιτικό επίπεδο την περίοδο του ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου. Στο δεύτερο κεφάλαιο  παρουσιάζεται η υποστήριξη του Δημοκρατικού Στρατού από την Λαϊκή Δημοκρατία της Αλβανίας ενώ το τρίτο κεφάλαιο αναφέρεται στους Έλληνες πολιτικούς πρόσφυγες που πέρασαν και έζησαν στην Λαϊκή Δημοκρατία της Αλβανίας./The relations between the Communist Party of Greece and the Communist Party of Albania during the Greek Civil War (1946-1949) are quite an important aspect of this war. By researching the interaction of the two parties, we study what the relations between the Communist Party of Greece and foreign parties of the same ideology used to be and, at the same time, we uncover a common element of the political history of Greece and Albania. This paper consists of three chapters. First, we study the political relations between the Communist Party of Greece and the Communist Party of Albania during the Greek Civil War. Secondly, we present the support given by the People's Republic of Albania to the Democratic Army of Greece. Lastly, during the third chapter, we refer to the Greek political refugees that lived in the People's Republic of Albania.

Η είσοδος της προπολεμικής διεθνιστικής ταξικής αριστερής συνείδησης στον εθνικό λόγο, χώρο και κορμό δε γίνεται ούτε ξαφνικά ούτε παραμένει αναλλοίωτη από τη δεκαετία του 1940 μέχρι τις ημέρες μας. Αντίθετα, εξελίσσεται ακολουθώντας μια πορεία μετατοπίσεων και τελικής «κρυστάλλωσης».
Σχεδόν από το 1920 και μέχρι το 1933 τονιζόταν από την ηγεσία του ΚΚΕ «ότι το παγκόσμιο προλεταριάτο πρέπει να ετοιμάζεται διαρκώς δια την κατάληψιν της εξουσίας, της οποία πρώτος σταθμός θα είναι η επιβολή της δικτατορίας του και όχι η αστική δημοκρατία με οιαδήποτε μορφήν».

«”Η κομματική Ιστορία” ως μέρος της κομματικής στρατηγικής: χρήσεις του “Εμφυλίου” στον πολιτικό και ιστορικό λόγο του ΚΚΕ», Τετράδια Πολιτικού Διαλόγου και Έρευνας, τχ 70-71, σ. 99-112.
“«Party history» as a part of party strategy: Uses of the «Civil War» in the political and historical discourse of the CPG (1991-2017)” Tetradia of Political Dialogue, Research and Critique”, Vol 70-71. In Greek.

https://tetradiamagazine.gr/2017/issue70-71/bhlouaimillia2/323/

“«Studieren, Propagadieren, Organisieren»: KKE’s course towards its 21st Congress”

Μεταξύ 30ής Ιανουαρίου και 14ης Φεβρουαρίου δημοσιεύθηκαν στον Ριζοσπάστη οι «Θέσεις της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ» για το επερχόμενο 21ο Συνέδριο του κόμματος, το οποίο θα πραγματοποιηθεί κάποια στιγμή τους θερινούς μήνες του 2021, επιδημίας επιτρέπουσας. Η δημοσίευση των θέσεων του 21ου Συνεδρίου, με κεντρικό σύνθημα «Δυνατό ΚΚΕ Νους· Καρδιά· Οργανωτής της Εργατικής - Λαϊκής Πάλης για τον Σοσιαλισμό», περιλάμβανε τρία διακριτά κείμενα, τα οποία δημοσιεύτηκαν σε τρεις διαφορετικές εκδόσεις του Ριζοσπάστη και θα συζητηθούν σε ξεχωριστές συνεδριάσεις των οργάνων. Οι κεντρικοί άξονες των κειμένων είναι, με σειρά δημοσίευσης:
* «Το κόμμα ως καθοδηγητής του επαναστατικού εργατικού κινήματος, της κοινωνικής συμμαχίας στην πάλη για τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό. Ο απολογισμός και τα συμπεράσματα από τη δράση της Κεντρικής Επιτροπής και όλου του κόμματος από το 20ό στο 21ο Συνέδριο».

* «Η σημερινή διεθνής πραγματικότητα. Το πολιτικό - στρατιωτικό πλαίσιο του σύγχρονου κόσμου. Η κατάσταση στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα και η δράση του ΚΚΕ. Οι εκτιμήσεις του ΚΚΕ για τις εξελίξεις, την εγχώρια οικονομία και στο αστικό πολιτικό σύστημα».

* «Η ταξική διάρθρωση της ελληνικής κοινωνίας. Η κατάσταση της εργατικής τάξης. Το εργατικό - Συνδικαλιστικό κίνημα. Η Κοινωνική Συμμαχία και η παρέμβαση του ΚΚΕ».



The Central Committee of the KKE announces its decision to proceed with the preparation and conduct of the 21st Congress of the Party in 2021. Based on the Party statute, the Congress is held every four years.
First text: “THE REPORT AND CONCLUSIONS ON THE ACTION OF THE CC AND THE PARTY AS A WHOLE FROM THE 20TH TO THE 21ST CONGRESS –THE PARTY AS THE GUIDE OF THE REVOLUTIONARY LABOUR MOVEMENT, THE SOCIAL ALLIANCE, IN THE STRUGGLE FOR SOCIALISM-COMMUNISM”.

Second text: “THE CURRENT INTERNATIONAL REALITY AND THE POLITICAL – MILITARY FRAMEWORK OF THE CONTEMPORARY WORLD. THE SITUATION IN THE INTERNATIONAL COMMUNIST MOVEMENT AND THE ACTIVITY OF THE KKE. THE ASSESSMENTS OF THE KKE ON THE DEVELOPMENTS IN DOMESTIC ECONOMY AND IN THE POLITICAL SYSTEM OF THE COUNTRY”.

Third text: “THE CLASS STRUCTURE OF THE GREEK SOCIETY, THE CONDITION OF THE WORKING CLASS TODAY, THE COURSE OF THE LABOUR–TRADE UNION MOVEMENT, THE ADVANCEMENT OF THE SOCIAL ALLIANCE AND THE INTERVENTION OF THE KKE”.

Η εξέλιξη της θέσης του ΚΚΕ για τις ανατροπές στις Σοσιαλιστικές Δημοκρατίες. Απο το 1989 έως Σήμερα.
http://www.avgi.gr/article/10811/10359865/1-to-kke-apenanti-stis-anatropes-tou-1989-91?fbclid=IwAR14e_dzQlnZ2nAS2oG0yeMiuQbBERv5IRR-9kZQySAQ-0b9TC0Kl0JfK4A

Ces dernières années, les percées électorales et politiques de partis comme Syriza en Grèce, Podemos en Espagne ou encore Die Linke en Allemagne ont braqué les projecteurs sur le paysage de la gauche radicale en Europe. Ou plutôt des gauches radicales : des projets et des formations aux ambitions et aux profils très divers coexistent en effet dans ce spectre politique désormais très diversifié.

Il n’en a pourtant pas toujours été ainsi. Dans le dernier quart du XIXe siècle, la gauche radicale s’incarne pour l’essentiel dans la famille socialiste naissante ou dans le syndicalisme révolutionnaire. Après la première guerre mondiale et, surtout, après la révolution soviétique d’octobre 1917, la rupture dans le mouvement socialiste donne naissance au mouvement communiste, dont l’homogénéité politique est forte jusqu’au vingtième congrès du parti communiste soviétique et aux révélations du célèbre « rapport Khrouchtchev » (1956). Peu à peu, une certaine diversité s’installe dans les rangs communistes. Avant que cette famille politique en pleine mutation n’entame une descente aux enfers dans les années soixante-dix et quatre-vingt tandis que les sociétés européennes se transforment en profondeur.

Mais, alors qu’en novembre 1989, la chute du mur de Berlin avait semblé marquer la fin des espoirs révolutionnaires, des mouvements inattendus se produisent à la gauche de la gauche au cours des premières décennies du XXIe siècle, en parallèle avec la montée en puissance de la droite radicale et populiste.

Pour saisir l’ensemble de ces dynamiques, Pascal Delwit brosse une fresque impressionnante de l’histoire et des comportements des partis de la gauche radicale des débuts de l’industrialisation à nos jours. Il propose un schéma interprétatif des bouleversements de cette famille politique qui se répartit aujourd’hui en trois courants principaux.

Ο καταστατικός χάρτης ενός κόμματος αποτελεί ένα σχετικά αδρανές περίγραμμα, το οποίο δεν είναι ιδιαίτερα ευαίσθητο στις συγκυριακές αλλαγές, ενώ οι μεταβολές αποτυπώνουν, τρόπον τινά, τις διαδικασίες επεξεργασίας και διαμόρφωσης των πολιτικών και στρατηγικών επιλογών. Στις καταστατικές προβλέψεις παρέχονται πληροφορίες για την ανάδειξη και αναπαραγωγή των πολιτικών ελίτ, ενώ στη δομή και τη διάρθρωση ενός κόμματος αποτυπώνεται ο τρόπος επικοινωνίας των μελών μεταξύ τους και ο τρόπος επικοινωνίας της κομματικής ελίτ με τη βάση του κόμματος και, έτσι, σκιαγραφείται τόσο η διαδρομή των αποφάσεων όσο και της πληροφόρησης. Τέλος, ειδικά στην περίπτωση των Κομμουνιστικών Κομμάτων, το καταστατικό λειτουργίας κανονικοποιεί την καθημερινότητα, καλλιεργώντας μια συγκεκριμένη πολιτική κουλτούρα και συμβάλλει στη δημιουργία και διατήρηση της συναντίληψης των μελών. Στο σημείωμα αυτό εξετάζεται η τεχνική πλευρά της οργάνωσης του ΚΚΕ, βάσει του καταστατικού λειτουργίας, από τη Μεταπολίτευση έως σήμερα. Περιγράφεται η διάρθρωση του κόμματος, σχηματοποιούνται οι ιεραρχικές δομές και αναλύονται οι εσωτερικές εκλογικές και λοιπές διαδικασίες, με αναφορά σε όλες τις μεταπολιτευτικές εκδόσεις του καταστατικού.

A party’s statute outlines firmly the party, it is relatively rigid and inflexible to socio-political environmental changes, while any revisions made are reflections of inner processes and configuration of political and strategical choices. At the same time information can be extracted on the emergence and reproduction of party’s political elite, while on the structure and the articulation of a party depicts the interaction between the party’s elite and the base and thus the path of decision making and executing can be outlined. Finally, in the case of the Communist Parties the statute stabilizes everyday life, supporting its member to embed the communist values and perception. In this article we examine the technical parts of KKE’s articulation and function, based to its statute, from the regime change in 1974 until today. The articulation and the structure of the party is outlined and inner electoral procedures are analyzed.

https://www.academia.edu/44388869/%CE%B4%CE%BF%CE%BA%CE%B9%CE%BC%CE%AD%CF%82_dokimes_23_24_2020_

Το κείμενο αυτό διαπραγματεύεται την ομοιότητα των προσεγγίσεων για το Ζήτημα της Ανατολής των σοσιαλιστών Μικρασιατών διανοουμένων (Γληνός, Σκληρός) και της Ρόζας Λούξεμπουργκ.

Οι προσεγγίσεις αυτές ήταν αντίθετες από τη θεώρηση για το ίδιο Ζήτημα  που είχε ο Λένιν στη νεαρή σοβιετική Ρωσία και μέσω της ένταξης στην Κομιντέρν επιβλήθηκαν στο ελλαδικό ΣΕΚΕ-ΚΚΕ...

[Εισήγηση στο συνέδριο για τον  Δημήτρη Γληνό (19-21 Μαϊου 2017), που οργανώθηκε από το Ίδρυμα Γληνού και το Εργαστήριο Ιστορίας της Νεοελληνικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.]

Την 1η Αυγούστου 1931, 90 χρόνια ακριβώς πριν, ο Μιχάλης Μπεζεντάκος σκότωσε τον αστυφύλακα Γεώργιο Γυφτοδημόπουλο. Η Αστυνομία Πόλεων μόλις είχε διαλύσει την απόπειρα αντιπολεμικής συγκέντρωσης κομμουνιστών για την επέτειο της κήρυξης του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και είχε συλλάβει τον Κώστα Σαρίκα. Ο Γυφτοδημόπουλος ανέλαβε να τον μεταφέρει μόνος του από την περιοχή πίσω από καπνεργοστάσιο Παπαστράτος στην Δραπετσώνα στο αστυνομικό τμήμα Ταμπουρίων. Ο Μπεζεντάκος μαζί με τον Αβραάμ Δερβίσογλου και τον Μόσχο Δουλγέρη τους ακολούθησαν. Σε ένα στενάκι, ανάμεσα στις δύο περιοχές, προσπάθησαν να απελευθερώσουν τον Σαρίκα, ο αστυφύλακας κινήθηκε να βγάλει το περίστροφό του και ο Μπεζεντάκος αντανακλαστικά πρόλαβε πρώτος. Οι τρεις πρωταγωνιστές ήταν μέλη της οργάνωσης των «φραξιονιστών», δηλαδή της διάσπασης της αρχειομαρξιστικής οργάνωσης που αναζητούσε την αναγνώριση από το ΚΚΕ ως αριστερή αντιπολίτευση. Έτσι, μια ασήμαντη σύλληψη που θα σήμανε μια μικρή καταδίκη για τον Σαρίκα εξελίχθηκε σε ένα από τα μεγαλύτερα γεγονότα της μεσοπολεμικής περιόδου.

Στο παρόν άρθρο εξετάζεται η συνεργασία μεταξύ του ελληνικού ΕΑΜ και του αλβανικού LANÇ - καθώς και των δύο αντίστοιχων κομμουνιστικών κομμάτων - στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η έμφαση δίνεται στην παρουσίαση των προσπαθειών συντονισμού της ένοπλης αντιφασιστικής αντίστασης, στις διασυνοριακές στρατιωτικές επιχειρήσεις και τις συντονισμένες προσπάθειες παρέμβασης στις εθνικές μειονότητες των δύο πλευρών των συνόρων προκειμένου οι τελευταίες να συνταχθούν με την πλευρά της Αντίστασης. Σκοπός του άρθρου είναι η ανάδειξη των πτυχών διασυνοριακής και διεθνικής συνεργασίας στα πλαίσια της Αντίστασης, της επίδρασή της στο φαινόμενο της Αντίστασης στα Βαλκάνια και, τέλος, των πολιτικών προϋποθέσεων και των ορίων της. Το άρθρο βασίζεται στην υπάρχουσα ελληνική και αλβανική βιβλιογραφία και αρθρογραφία, σε αναμνήσεις πρωταγωνιστών της εποχής και σε αρχειακές πηγές.

Οι προγραμματικές θέσεις του ΚΚΕ είναι αποτέλεσμα τόσο των ιδεολογικών διεργασιών όσο και των επιδράσεων της κοινωνικο-οικονομικής συγκυρίας. Ιδιαίτερα στην, τρικυμιώδη, πρώτη περίοδο της μετάβασης στην Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία, 1974-1981, θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι η πολιτική του ΚΚΕ ήταν ένα μείγμα «realpolitik», ως προς τους βραχυπρόθεσμους στόχους, και μαρξιστικής-λενινιστικής επαναστατικής γραμμής, ως προς τους μακροπρόθεσμους στόχους. Ενώ το επόμενο διάστημα τόσο ο στρατηγικός στόχος όσο και οι μέθοδοι παρέμβασης του κόμματος «σοσιαλδημοκρατικοποιούνται» μιας και το ΚΚΕ εναρμονίζεται με τις εξελίξεις στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Η εσωκομματική διαμάχη που σοβεί την κομβική περίοδο 1989-1991 και η «ομφαλοσκόπηση» του ΚΚΕ λειτούργησαν εν τέλει προστατευτικά απέναντι στην ανατροπή του κομμουνιστικού του σύμπαντος, όπως το γνώριζε έως τότε.
Το κείμενο αρθρώνεται σε δύο μέρη: στο πρώτο μέρος συμπυκνώνεται η αντίληψη του ΚΚΕ για την κοινωνική, οικονομική, πολιτική πραγματικότητα. Και στη συνέχεια αποτυπώνεται ο μηχανισμός παραγωγής των θέσεων του ΚΚΕ, η μέθοδος μελέτης και εξαγωγής συμπερασμάτων. Στο δεύτερο μέρος περιγράφονται, συνοπτικά, οι προγραμματικές διακηρύξεις του ΚΚΕ από το 1974 έως το 1991, με έμφαση στην έννοια της Αλλαγής. Παράλληλα γίνεται σύγκριση των μετατοπίσεων των κομματικών θέσεων και μια πρώτη απόπειρα ερμηνείας. Για το συγκεκριμένο άρθρο χρησιμοποιήθηκαν τα επίσημα ντοκουμέντα του κόμματος και, όπου χρειάστηκε, θεωρητικά κείμενα τα οποία είχαν παραχθεί ή εκδοθεί ή μεταφραστεί μέσα στη δεκαετία του 1980, ή το προηγούμενο διάστημα αλλά εξακολουθούσαν να θεωρούνται επιδραστικά στη δεκαετία του 1980. Στόχος είναι να αποφευχθούν, όσο είναι δυνατό, οι αναχρονισμοί στη διαδικασία ανασύστασης των αντιλήψεων του ΚΚΕ της περιόδου.