Achitecture

Kuresellesme; bireysel ve toplumsal kimlikleri, ekonomik ve sosyal degerleri yeniden tanimlamaktadir. Kuresellesmenin yerel kimlikler uzerindeki belirgin etkileri dunyadaki kentleri mimari acidan homojen hale getirmekte ve birbirine benzer yapilarin cogalmasina neden olmaktadir. Yerel kulturlere ozgu yapilar yerlerini yavas yavas benzer tasarimlara ve islevlere sahip guncel anlayistaki  yapilara birakmaktadir .Kent kimliginin degisimine ve cagdas alisveris merkezlerinin geleneksel aliveris alanlari yerine gecmesine sebep olan kamusal alanlarin evrimi, dunyanin her kosesinde gorulmeye baslamistir. Gecmisten gunumuze toplumlarin, sosyal, ekonomik ve kulturel karakterleriyle bicimlenen kentsel tasarimin en onemli unsurlarindan biri olarak kabul edilen alisveris alanlari son yillarda dunyayi etkisi altina alan kuresellesmenin getirdigi ekonomik ve sosyal nedenler ile hizli bir donusum surecine girmislerdir. Mimari uzerine dayatilan kimliklerin etkisiyle, 1950’lerden itibaren gunluk sosy...

Este segundo número dedicado a Refugios retoma alguna de estas lecturas y muchas más, ya que EL TEMA PARECE DERIVAR SIEMPRE EN OTRO EN UNA SUCESIÓN Y PROGRESIÓN HACIA ADELANTE. Así cada enfoque nos proporciona un fragmento de significado que interpela a la arquitectura una y otra vez.
El mínimo expone al proyecto a encontrar el límite, y tal vez por eso nos permite reflexionar también sobre su potencia. Agradecemos a todos/as los que colaboran en este número, que con su dedicación y esfuerzo nos permiten imaginar que Enredados Refugios sea para los futuros lectores, un poquito más que una revista para convertirse en un verdadero espacio para pensar.

The article gives coverage on the levels of synergetic interaction between architecture and materials science. There are discussed some main benefits and challenges of such kind of synergism. There are separated different levels of synergy. Upon analysis of the industrial and postindustrial age achievements in both of the areas, there can be determined three main levels of synergetic interrelations: inspiration, application, participation. As novel materials and selection tools develop and the area of their possible architectural application increases, the synergistic effects are predicted to strengthen.

Amongst documents stored at Achyut Kanvinde's Delhi office, a box file holds a thick batch of the architect's written commentaries and essays. One of India's most significant and prolific modernists, Kanvinde's design speculations and built work were sporadically complemented with writings. Of the set of articles dated to the culminating years of his working life, a nine page, unpublished manuscript entitled, " Form and Design: Milk Processing Plants " , (1991) describes his approach to the design of milk factory buildings. As the lead title " Form and Design " registers, it is with a quotation of Louis Kahn's terms of reference that Kanvinde begins. Within literature on Kanvinde, Kahn's influence is consistently highlighted with many of Kanvinde's best known buildings read in terms of Kahnian tropes and strategies. Despite such explicit association however, Kanvinde's adjustment of Kahn's approach to local particularities remains understudied. Through a close and synthesised reading of Kahn and Kanvinde's " Form and Design " essays, written three decades apart, this paper reflects on their respective architectural priorities, as they align and deviate. The paper will argue that Kanvinde's reiteration of " Form " and " Design " translates Kahn's creative process to a framework for cultural localisation and a method by which an iconic architectural image for independent India is made manifest.

Abstract—We investigate the stability properties of a novel agent-based system for the detection of network bandwidth-based distributed denial of service (DDoS) attacks. The pro-posed system provides a description of the structure of flows which comprise the DDoS attack. In doing ...

Materi Training yang disajikan untuk detail pekerjaan perencanaan Modelling Struktur, menghasilkan gambar 3d dan volume, Jadwal Training Reguler tersedia di Depok, dan Seluruh Kota Di Indonesia.
Jadwal Reguler tersedia di https://www.facebook.com/praba.engineering.school
Inhouse Training, call/wa 081287040414 - 081617781646

Ca ştiinţă, psihologia şi-a arătat permanent interesul să afle cum au apărut simbolurile în viaţa omului, cum s-au transmis, influenţa pe care o exercită acestea pe drumul omului de la naştere spre moarte. Realitatea omului primitiv era considerată de acesta sacră. În incapacitate de a-şi explica o serie de fenomene înconjurătoare, frecvent generatoare ale unor trăiri psihice intense, el le-a pus pe seama unei divinităţi. Conţinuturile psihice ale primitivilor nu s-au pierdut însă în neant, s-au fixat undeva în interiorul sufletului, de unde semnificaţiile lor răzbat în trăirile psihice chiar şi ale celui mai raţional om. Mereu îndemnat spre cunoaşterea acelor realităţi ultime, omul nu se mulţumeşte să trăiască asemeni animalelor, ci simte misterul şi încearcă, vrea să-l reveleze.

The book can be purchased on:

https://www.morebooks.de/store/gb/book/continuities-and-destructions-in-the-romanian-city-centers/isbn/978-3-330-80788-4

Romania is among the European countries which have applied contradictory and discontinuous, frequently radical policies in the urban areas within the last two centuries. I hereby refer to the intervention programs in the historical centers of the cities or across the entire urban area. Even if some were consonant and synchronous with the mainland urban policies, the ones which have left serious traces in the urban or rural Romanian texture were dissonant compared to the contemporary European or even the global ones. “Repeated destructions and reconstructions” would be the concept that defines this status quo as far as the Romanian cities in general and the ones in Moldavia and Wallachia in particular are concerned. The causes are multiple and they deserve to be discussed briefly below, with particular reference to the cities outside the Carpathians area.
First of all, the Romanian territories outside the Carpathians were urbanized in the late Middle Ages, being among the last to create their network of towns. In the 13th - 15th centuries (since one can speak of towns - even if in early forms- in Moldavia and Wallachia) there had been towns in the rest of Europe (West, Central and Southwest) for at least 3-4 centuries (I do not count the ancient towns) and they proceeded towards new phases of urban development.
Second of all, the historical journey of the Romanian cities is discontinuous, rapid and substantial growth alternating with damages that endangered the very existence of some cities as a whole. Mid of the 18th century - beginning of the 19th century is one of these periods, dramatic for almost the entire urban network in the area. Back then, the attacks and destructions caused by various troops which were confronting within the Romanian territory (Russian, Ottoman and Austrian) combined with earthquakes, fires or pestilence which ravaged, drastically diminishing the habitat.
Third of all, the particular history of the cities outside the Carpathians generated atypical morphological structures in relation to the contemporary European ones: reduced urban densities, building materials and perishable technologies, poverty, diminished economic activities, increased dependency to the big landlords or the state. Some of these were optimal solutions, enabling rapid restoration of the destroyed habitats, but at the break of dawn of modern times they were not taken into consideration more then only as an expression of poverty and backwardness.
Due to the negative evaluation of the Romanian urban realities, the modernisation programs, which were begun in the first half of the 19th century, were inspired by foreign typologies (French, Austrian, Russian, German) difficult to adapt to the Romanian environment, except by destroying some important urban areas; through them historical areas and stages of various dimensions disappeared completely (this is the case of the former Ottoman rayas/kaza - Giurgiu and Brăila) or partially (especially in the case of the two capitals, Bucharest and Iaşi, and also of other big cities).
Finally, within the scope of explanations, we must insist on the “social-psychological” component of the processes mentioned above. In other words, another group of factors that contributed to the destruction of the historical areas of some cities is due to the inferiority complex shown by the citizens of the cities and the local administrations, having as landmark the western urban images. For the Romanian citizen and city official from Moldavia or Wallachia, the 19th - 20est century western city was an elusive dream. In turn, the mentioned complex was fuelled by the absence of specific studies, among which a historical research of the respective cities and urban areas would have been crucial, researches that were meant to reveal in the end their urban, architectural, cultural and traditional-memorial value. For some of the respective cities, these studies were made later/too late and they could only notice the disappearance of some urban components which proved to have been of great value.
Conclusively, the lucid analysis of the models used in addressing the city/cities in the communist stage is extremely interesting, especially the one after 1975-77, when “the stage of the great urban systematization of the territory and of the urban areas within the Socialist Republic of Romania” begins. Promoted, conducted and supervised by the communist leading party, it could not be implemented; one has to admit that, except by the attendance of a large number of professionals, especially architects. There were enough among them already, who had been indoctrinated in the spirit of depreciation of the Romanian cities, overall, as well as of some of their components. It is important to highlight that some of the methods and models used in defining and designing of the new communist centre of Bucharest, for instance, were inspired by the projects or competitions of the 1900s or the period between the two World Wars, thus closing the (vicious) circle.

Dorota Grubba-Thiede, Wanda Czełkowska, Tadeusz Sieklucki w poszukiwaniu nowoczesności, „Pamiętnik Sztuk Pięknych/  Fine Arts Diary”, red. Ewa Toniak& Jan Wiktor Sienkiewicz, 2015/9, Vol 9 (2015)] s. 159-178.
"Konfrontacja ze sztuką Wandy Czełkowskiej oraz z twórczością Tadeusza Siekluckiego pobudza refleksje nad szczególnym związkiem tych wybitnych i uznanych współczesnych rzeźbia-rzy z przestrzenią, przestrzenią jako potencjałem teoretycznym, ale również obszarem psychicznym, technicznym, duchowym, dźwiękowym…-otwartą strefą indywidualnego i zbiorowe-go doświadczenia. W ich koncepcjach przestrzeń pozostaje strefą emisji energii jej samej i emocji bytujących w jej ob-szarze istot; zarazem "powidoków" historii indywidualnych i zbiorowych: aktualnych, przeszłych, przyszłych. Obie sylwetki można włączyć do plejady wybitnych "artystów osobnych", którzy choć wywodzili się z tej samej krakowskiej uczelni ar-tystycznej, zachowywali pełną autonomię przy równoczesnej uważnej ciekawości swoich postaw i wzajemnym zafascyno-waniu (il. 1, 2). Tadeusz Sieklucki studiował w pracowni Xawerego Duni-kowskiego w latach 1945-1950, a Wanda Czełkowska otrzy-mała dyplom w pracowni Jerzego Bandury po nauce w latach 1949-1954. Artystka wspomina, że od początku jej pobytu na krakowskiej ASP oboje zwrócili uwagę na swoje poszukiwania mentalno-formalne. Pamięta Siekluckiego jako intrygujące-go rzeźbiarza-intelektualistę i oryginalnego poetę, który miał też dość osobliwy zwyczaj recytowania swoich wierszy. Wśród innych, najbliższych, wyróżniających się studentów Wanda Czełkowska wymienia także "na wskroś nowoczesnego" grafi-ka Romana Cieślewicza (miłośnika jazzu) oraz zapomnianego dziś, wybitnego malarza Ryszarda Brzeskiego (kochającego ballady francuskie), który-jak wspomina artystka-już na pierwszym roku studiów "sprawy malarstwa miał za sobą. Mie-liśmy wszyscy swoje radykalnie odmienne światy i spotykaliśmy się nie na zasadzie wzajemnego ścierania, ale prezentacji. To znakomite było. Rysiek Brzeski jako jedyny miał małe radio, słuchaliśmy wtedy razem BBC. Było to genialne, taki sygnał charakterystyczny, poważnie tego słuchaliśmy, ale też byli-śmy rozbawieni, bo to doświadczenie, jakbyśmy byli na ja-kiejś wyspie" 1. Po wyjeździe Tadeusza Siekluckiego na stałe do Warsza-wy ich kontakty stały się dość incydentalne, ale nadal inspirują-ce. Wanda Czełkowska odwiedziła artystę w drugiej połowie lat 50. XX w., gdy już poważnie eksperymentował z gwoździami. Opowiadał jej wtedy, co mu ten mantryczno-inżynierski pro-ces dawał, czym dla niego była praca nad wbijaniem gwoździ w drewniane podłoża, nawet sama warstwa dźwiękowa pro-wadzonych działań. Opowiadał, że doznaje jakiegoś uczucia muzycznego (poprzez wbijanie, rytm, wszystko, co temu towa-rzyszyło, i jego obecność, która zdaniem Czełkowskiej przypo-mina silny nurt sztuki aktualnej-performance): "Ten słuch… pracował słuchem, wbijając. To było dla niego ogromnie fascy-nujące, bo to budowało inną jeszcze treść, poprzez ciało, i jego niejako procesualne zanurzenie" 2. Artystka zastanawiała się nawet nad tym, czy wobec tak silnych doświadczeń Sieklucki mógł doprowadzić te formy da-lej, poza pewną ilustracyjność, w kierunku tych właśnie abs-trakcyjnych dźwięków, by mogły być przez odbiorców z jego formy odczytywane. Intrygującym kontekstem wydają się tzw. Przestrzenie przenośne realizowane w 1988 r. przez Witosława Czerwonkę (il. 3), wybitnego artystę multimedialnego (profe-sora gdańskiej PWSSP, następnie ASP), a także jego inne prace dźwiękowe, które inicjował na przełomie lat 70. i 80., jak Zapis równoległy w Galerii ON w Poznaniu z 1981 r. W Przestrzeniach przenośnych Czerwonka opukiwał wnętrza według przygotowywanej przez siebie partytury przestrzennej i czasowej, efekty rejestrując czterokanałowym zapisem audio. "Jego celem było uzyskanie trójwymiarowego, akustycznego modelu konkretnej przestrzeni fizycznej i prze-1 Czełkowska (2014). 2 Rozmowa z Wandą Czełkowską w styczniu 2014 r."
https://journals.ub.uni-heidelberg.de/index.php/psp/article/view/61577

Uvod urednika

Letošnje šolsko leto smo pri predmetu Upravljanje v arhitekturi namenili posebni temi: učilnica prihodnosti. Kaj nam prinaša prihodnost na področju poučevanja, je vprašanje, ki ne zastara. Generacije študentov se iz leta v leto spreminjajo glede na njihove predhodne izkušnje, znanje in možnosti samostojnega razmišljanja. Radovednost je pogoj za učenje. Je v arhitekturnem snovanju mladih bodočih arhitektov še kaj radovednosti? Radovednost ne utira poti le mislim, vodi naše telo, roke, noge, pogled, sluh, vonj,…vodi nas k dotiku. Čutila so tista, ki nas zalagajo s podatki, odčitki vrednosti in nato v mislih strnemo vtise, jih spojimo s spomini, prepričanji, privzgojenimi vzorci ter jih zgnetene vrnemo nazaj v svet okoli nas. Pomagamo si rokami, da jih iztisnemo v digitalni svet prek tipkovnice, klika miške ali poteze s peresom po papirju. Ne le to. Z ostrino noža ideje izrezljamo iz papirnih pol, ali pa jih damo v laserski rezalnik, da jih z natančno mehansko-digitalno opremo izreže iz lesenih plošč, kartona ali kaj sorodnega.
Arhitektura je obrt in umetnost ter v tem sodobnem svetu je modna še pripona, da je arhitektura multidisciplinarna veda, kjer si roko poda matematika, fizika, kemija, poezija, pravo, ekonomija, likovna umetnost, filozofija, psihologija, sociologija, kiparstvo, fotografija, računalniško programiranje, umetna inteligenca,… Seznam bi lahko dopolnjeval vsak dan in na koncu meseca, bi spoznal, da sem naštel vse kar sem se spomnil in zagotovo bi še kaj manjkalo. Pa je res namen, da razložimo vse korake, vsak naklon, vsako misel preko povedi do besed in njenih zlogov ter črk : ABCČDEFGHIJKLMNOPRSŠTUVZŽ. Pa bo sledilo spoznanje, razumevanje, modrost? Zagotovo ne.
V tej zagati smo se znašli s študenti. Naloga: sodobna učilnica je bila bolj zahtevna. Ni šlo le za obliko prostora, ne! Pomembnejši je odnos med učiteljem in učenci. Motivacija je bodisi zunanja bodisi notranja. Obe sta potrebni, da je prenos znanja uspešen. Gaspari je v prvi številki revije Arhitekt zapisal: »Razred osnovna celica šolske zgradbe v primerih novih vzornih šol ni več mesto avtoritativnega nastopa učitelja, temveč prostor za kolektivno delo z mladino. V tej pogojenosti je razred vedno bolj izgubljal tradicionalno obliko pravokotnika velikosti cca. 6x9 m…danes dobiva obliko kvadratnega prostora, ki omogoča poljubno razmeščanje šolskega mobilirja primerno namenu in potrebam pouka.« [Gaspari, 1951:30-32] Pomen prispevka je dvojen: zavedanje takratnih arhitektov o velikem pomenu šolskega prostora in arhitekture šol je bilo veliko, saj so tematiko učilnice umestili v prvo številko revije Arhitekt. V nadaljevanju članka Gaspari poudarja kvaliteto lahke, mobilne opreme, ki je ergonomsko prilagojena učencem. Dialektika skaralnega prostora o enotnosti klopi in mize je bila takrat presežena, miza in stol sta postala samostojna elementa opreme. Povečala se je uporabna vrednost opreme in prostor učilnice doživi preporod glede na razporeditev opreme.
Po poti dedukcije smo arhitekti stopali zlagoma, saj šolski prostor ni prostor revolucije ali prostor hipnega, modnega ter z učinki prežetega prostora. A ne glede na leto 1951 sodobni avtorji (Ivanič, Kuhar, 2004; Blenkuš, Zorc, 2017; Gegorski et al, 2017) ugotavljajo, da je potreben premik naprej, saj je zakonodaja (normativi na področju projektiranja šol) neustrezno prilagojena ali zasnovana ter mestoma pomanjkljiva.
Prostor šole naj omogoča čustveno obnovo in reinterpretacijo doživetega, slišanega, čutenega v učilnici in izven nje. Gaston Bachelard predstavlja tezo, da vsak prostor, v katerem dejansko bivamo, skriva v svojem bistvu pojem hiše, ki ga tvorijo naši spomini in imaginacija. Bistvena moč koncepta je v integraciji misli, spominov in sanj. Zato predlaga »topoanalizo«, ki je neka vrsta pomožne metode psihoanalizi in je sistematična psihološka študija »prostorov« našega intimnega življenja (Bachelard, 2001). V sodobnih šolah je več dnevne svetlobe, oprema je specializirana glede na učilnice (predmetne učilnice, osnovne učilnice, igralnice, telovadnice,…).
Študentje VII. semestra arhitekture so to pot razmisleka nadaljevali. Usmeritev je bila tristrana: ali prenoviti obstoječo učilnico na izbrani lokaciji, zasnovati novo učilnico ali pa zasnovati mobilno učilnico. Vsem učilnicam so študentje dodali vizijo razvoja čez 10, 20 in 50 let.
Napovedovanje prihodnosti je neljuba naloga in lahko preide v polje banalnosti in enostranskosti. »Podoba določenega prostora je kombinacija vseh zaznav. Pomembni so tako gibljivi kot negibljivi elementi, ki jo sestavljajo in vizualne kvalitete, ki omogočajo »berljivost« v smislu izdelave podobe, produkt čutnih izkušenj, spominov, ki so podlaga za interpretacije informacij in usmerjevalce akcij.« [Tomšič, Zupančič 2011: 70]. Nastali projekti so različni. Poleg projektnih rešitev so študentske ekipe določile tudi ciljno publiko. Mnogi projekti zajemajo spremembe okolja pod vtisom današnjih vtisov (družbena trenja, globalne klimatske spremembe, nejasni obrisi digitalnega sveta prihodnosti,…). Velik del razmisleka mladih je bil v razumevanju inkluzije: zavedanje posebnosti v skupnosti razreda in možnih prilagoditev tem posebnostim. Pričujoča zbirka nudi kratek informativni vpogled v študentske vizije učilnice prihodnosti.

Srečno pot,

doc. dr. Domen Zupančič

Resumen A finales de los años veinte, los arquitectos José Manuel Aizpúrua y Joaquín Labayen se aproximaron a una nueva manera de entender la arquitectura y el mobiliario, donde las sillas tuvieron una importancia destacada. Inicialmente, utilizaron sillas diseñadas por Marcel Breuer y Ludwing Mies y otras comercializadas por Thonet; y a partir de 1930 realizaron propuestas propias de armazón metálico y también de madera y mimbre, que se inspiraron en modelos realizados por Anton Lorenz y Erick Dieckmann, que en todos los casos fabricó la veterana empresa Dámaso Azcue. Palabras clave Sillas, José Manuel Aizpúrua, Joaquín Labayen, Dámaso Azcue, GATEPAC. Abstract At the end of the twenties, the architects José Manuel Aizpúrua and Joaquín Labayen approached a new way of understanding architecture and furniture, where chairs had a prominent importance. Initially, they used chair designs by Marcel Breuer, Ludwing Mies and other commercialized by Thonet; and since 1930 they their own proposals of metallic frame and also of wood and wicker inspired in Anton Lonz and Erick Dieckamnn, that were manufactured by the veteran company Dámaso Azcue.

El presente trabajo pretende, primero, analizar los cambios en la topografía comercial de la ciudad de Roma en época clásica y segundo debatir en torno al surgimiento de nuevas avenidas de carácter suntuario. La expansión romana por el Mediterráneo y por la vertiente atlántica durante el periodo republicano permitió reafirmar la capitalidad de Roma sobre el resto de ciudades. Los botines de guerra, los nuevos territorios colonizados y una economía más globalizada fomentaron los intereses de un sector de la población cada vez más rico. Las élites tradicionales y los nuevos ricos competían por hacerse con los productos más exclusivos y sin-gulares del mundo conocido. Con el cambio de era, el artesanado especializado en la elaboración y posterior venta de productos de lujo en Roma fue adquiriendo el control de los locales más próximos al centro político-administrativo de la ciudad. Así, al importante valor histórico de la zona se le sumó una concentración de di-versos comercios especializados vertebrados por la via sacra, variando el carácter comercial del centro urbano, pasando de un comercio agropecuario a uno lujoso. Con el fin de conocer cuales fueron los intereses de las élites urbanas de los ss. I-III d.C. hemos estudiado los diferentes sectores comerciales destacados en la epigrafía de los personajes involucrados en el comercio de lujo a Roma. En un segundo apartado, hemos comparado esta información con la actual para com-probar si resulta posible determinar un patrón de similitud, primero, en el gusto por lo suntuario y segundo, en saber que tipo de comercios resultan ser los más notorios en las avenidas de tipo suntuarias. Para ello hemos examinado las cinco avenidas comerciales más importantes de los años 2015/16 según el ranking ela-borado por los consultores inmobiliarios Cushman & Wakefield en la publicación Main Streets Across The World.

Abstract The present work aims, firstly, to analyze the changes in the commercial topography of the city of Rome in classical times and second to discuss surroundings of the emergence of new avenues of luxury character. The Roman expansion by the Medite-rranean and the Atlantic during the republican period allowed to reaffirm Rome over the rest of the cities. War booties, new colonized territories, and a more globalized economy fostered the interests of an increasingly rich section of the population. Traditional elites and newcomers competed for the most unique and unique products of the known world. With the change of era, the craftsman specialized in the elaboration and subsequent sale of luxury products in Rome was acquiring the control of the premises closest to the political-administrative center of the Urbs. Thus, to the important historical value of the area was added a concentration of diverse specialized trades vertebrates by the sacra via, varying the commercial character of the urban center, transforming itself from an agricultural commerce to a luxurious one.
In order to know what the interests of the urban elites of the ss. I-III A.D. I studied the different commercial sectors highlighted in the epigraphy of the characters involved in the luxury trade in Rome. In a second section, I compared this information with the current one to verify if it is possible to determine a pattern of similarity, first, in the taste for the sumptuary and second, in knowing what type of businesses turn out to be the most notorious in sumptuous avenues. To do, I examined the five most important commercial avenues of the years 2015/16 according to the ranking prepared by the real estate consultants Cushman & Wakefield in the publication Main Streets Across The World.

Amongst documents stored at Achyut Kanvinde's Delhi office, a box file holds a thick batch of the architect's written commentaries and essays. One of India's most significant and prolific modernists, Kanvinde's design speculations and built work were sporadically complemented with writings. Of the set of articles dated to the culminating years of his working life, a nine page, unpublished manuscript entitled, " Form and Design: Milk Processing Plants " , (1991) describes his approach to the design of milk factory buildings. As the lead title " Form and Design " registers, it is with a quotation of Louis Kahn's terms of reference that Kanvinde begins. Within literature on Kanvinde, Kahn's influence is consistently highlighted with many of Kanvinde's best known buildings read in terms of Kahnian tropes and strategies. Despite such explicit association however, Kanvinde's adjustment of Kahn's approach to local particularities remains understudied. Through a close and synthesised reading of Kahn and Kanvinde's " Form and Design " essays, written three decades apart, this paper reflects on their respective architectural priorities, as they align and deviate. The paper will argue that Kanvinde's reiteration of " Form " and " Design " translates Kahn's creative process to a framework for cultural localisation and a method by which an iconic architectural image for independent India is made manifest.

El tema de investigación tiene como eje el observar los patrones de agrupación presentes en un conjunto urbano de pequeña escala, en la costa norte de Colombia, donde la vivienda vernácula es construida directamente sobre el cuerpo de agua (tipología de vivienda conocida como palafítica) en la ciénaga del Pajaral, la cual hace parte de la Ciénaga Grande de Santa Marta (Narváez , Gómez, & Acosta , 2008).
El objetivo es analizar las configuraciones del conjunto desde la escala que representa la vivienda , para contrastar las características y definir patrones o atributos básicos que describen la lógica con que dicho proceso se da, ya que, si se pueden estructurar y categorizar estas características, se puede proponer como hipótesis, que las lógicas constructivas usadas para las viviendas (desde los materiales usados, los sistemas empleados y las lógicas constructivas resultantes) pasan a la lógica de agrupación del conjunto, generando morfologías particulares de interés.

What can architecture distill from the new procedures of contemporary art? How could the relationship between art and architecture be configured for this new era? How can existing artistic practices be constituted as inspiring models for architectural and urban proposals at the height of contemporary challenges? How could these new ways of thinking about the world be applied in the architectural field? The intersection of these two disciplinary areas – art and architecture – may contain synergetic spaces beneficial for the advent of our future, and this call for submissions is an invitation to address these issues.

ONE EXAMPLE FROM THE ARCHTECTURAL HISTORY OF THE VOLGA BULGARIA

The article is on the unconsidered in our medievalism issue about the representative architecture in the Volga Bulgaria, the monumental luxury construction in Bolghar in the times of the Golden Horde, the attempts it to be defined and recognized as archaic analog of the past monuments of the pagan Danubian Bulgaria. Different examples from written and archeological sources are given. The approved concept is that the analytical approach should reflect as a priority on the variety, stemming from context, confession and historical events rather than on the intentionally postulated unity based on common origin and other non-scientific comparisons.

Tras la última conferencia de Giannini, decidimos realizar nuestro taller de proyectos arquitectónicos de segundo año basado en los pensamientos del filósofo y lo denominamos: “Arquitectura de lo cotidiano”.
Se toma como referencia la vida cotidiana, poniendo al ser humano como centro del proyecto arquitectónico y, a partir de su ciclo de “reflexión”, se propone un camino de investigación hacia diferentes ámbitos: la calle, el bar y la casa. Instancias que configuran tres ejercicios proyectuales donde va cambiando: ubicación, habitantes, programa, duración, conceptos-claves y grado de dificultad, con la finalidad de realizar propuestas arquitectónicas que cobijen las distintas acciones.

The thesis shows how different aspects of sustainable development have been handled or not handled in the third generation infrastructure development in Sweden. The difference between the design of the 3G development - emphazising competition, growth and regional access, based on a strong technological optimism - and the implementation, as the roll out struck the landscape, including the non-handled radiation issue and the legal changes in order to facilitate the roll out, is discussed and analyzed. The roll out formally started in late 2000 as the licence allocation process, the so called beauty contest, was finished. Four operators were to build partly competing systems within three years, each covering 8 860 000 persons, more than 99,98 percent of the populated areas. The Post and Telecommunications Agency can sanction operators not fulfilling licence conditions by a considerable fine. The coverage by the end of the period was between 66 and 74 percent of the promised 8 860 000, with only three remaining operators still participating. Not until 1 December 2006 did the first operator report the required coverage, followed by the two remaining operators by 1 June 2007. The municipal permit handling was blamed for the delay, a reason that “could not have been foreseen”, which helped the operators avoid sanctions from the PTA. The thesis shows that a slow municipal permit process can not explain the lack of coverage in some areas of Sweden. Environmental aspects were not handled at national level but assessed locally in the building permit handling, as well as the regional 12:6 consultations at the County Administrations. This is why the municipal permit process holds many of the keys regarding environmental management and planning. Therefore the permit processes regarding 3G masts has been charted as they developed in time and screened for main issues and conflicts. Public participation can be found in the local context tied to the legal concept of being a concerned party in the permit process, or the 12:6 consultation. In spite of this, the much debated radiation issue is lifted from the participative aspects and legally defined as not relevant. The theoretical basis of the analysis combines spatial planning and sociology of law, applying the sociological concept of norms as entities controlling action on the discussion of two different paradigms of governance derived from planning theory. The thesis project has been a part of a study within the MiSt programme, an interdisciplinary research programme on tools for environmental assessment in strategic decision making funded by the Swedish Environmental Protection Agency. Supervisors: professor Lars Emmelin, School of Planning, Blekinge Institute of Technology Karsten Åström, professor in sociology of law, Lund University.

Abstract—We investigate the stability properties of a novel agent-based system for the detection of network bandwidth-based distributed denial of service (DDoS) attacks. The pro-posed system provides a description of the structure of flows which comprise the DDoS attack. In doing ...

El siglo XIX fue un periodo crucial para deslindar las competencias entre arquitectos y maestros de obras. En este artículo se recogen diferentes normativas legales al respecto, se analizan algunos casos conflictivos de la ciudad de Málaga y aportas tablas con la nómina completa de maestros de obras activos en Málaga en dos momentos históricos diferentes: 1801 y 1840. Finalmente se profundiza en el estudio del maestro Eduardo Strachan como paradigma de la profesión en la ciudad.

Сохранение исторического национального наследия в процессе глоба-
лизации  является,  на  сегодняшний  день,  актуальной  задачей.  В  этом
аспекте влияние суфизма на архитектуру и декор Востока представля-
ет  значительный  научный  и  практический  интерес.  В  данной  статье
особое внимание уделяется свету и его роли в исламской архитектуре. 
Ключевые слова: архитектура, орнамент, цвет, свет, Ислам, суфизм.

Pintu Klep Baja Bogor, Harga Pintu Kasa Baja Bogor, Pintu Dan Kusen Baja Bogor, Kusen Pintu Baja Ringan Bogor, Pintu Baja Pabrik Bogor, Pintu Plat Baja Bogor, Pintu Panel Baja Bogor, Produsen Pintu Baja Bogor, Perusahaan Pintu Baja Bogor, Model Pintu Plat Baja,
Pintu Klep Baja Bogor, Harga Pintu Kasa Baja Bogor, Pintu Dan Kusen Baja Bogor, Kusen Pintu Baja Ringan Bogor, Pintu Baja Pabrik Bogor, Pintu Plat Baja Bogor, Pintu Panel Baja Bogor, Produsen Pintu Baja Bogor, Perusahaan Pintu Baja Bogor, Model Pintu Plat Baja,

Modernism has provided a strong case for technoprogressivism, innovation and speculation on future possibilities. However, drastic and often devastating consequences have followed modernism such as global warming and mass biodiversity loss. In Leonardo Caffo and Azzurra Muzzonigro’s new book, a case for posthumanism as a means for envisioning and rethinking futures studies is argued and practical means by which those futures can be realized are outlined.

El deterioro de la arquitectura tradicional en nuestro país es patente en la gran mayoría de regiones. En al-gunas no se puede hablar de deterioro sino de desa-parición. En el caso concreto de La Mancha en la provincia de Ciudad Real los ejemplos que antes inundaban nuestras poblaciones se reducen práctica-mente a ejemplos aislados. Si el ritmo de desapari-ción de la arquitectura tradicional continúa sin freno, en pocos años serán reductos aislados que apenas nos permitirán estudiar sus técnicas constructivas o los materiales que se emplearon en su construcción debi-do a que muchas de ellas se encuentran enmascara-das por el empleo de materiales modernos. En este sentido recurrir a las fuentes documentales nos puede ser de gran utilidad para conocer estos ejemplos de arquitecturas del pasado. De sobra conocemos que la arquitectura tradicional no ha generado documentación por sí misma. No exis-ten contratos de obra (alguno conocemos pero son ver-daderamente excepcionales), planos, condiciones… Pero afortunadamente contamos con una serie de fuentes documentales que aunque su fin en principio no es el propio estudio de la arquitectura tradicional, con una lectura atenta podremos extraer datos de indu-dable interés para conocer en detalle los materiales y las técnicas constructivas empleadas en su ejecución. Aunque nosotros nos vamos a circunscribir en estas páginas al caso concreto de La Mancha, las mismas fuentes documentales se pueden emplear para el resto del país. El recorrido a través de dichas fuentes lo rea-lizaremos de manera cronológica. El siglo xvi En este siglo contamos con la que posiblemente sea la mejor y más estudiada fuente para conocer nues-tros pueblos en el siglo XVI: las que se conocen como las Relaciones Topográficas de Felipe II. Esta documentación ha sido ampliamente estudiada y utilizada para diversos trabajos e investigaciones. 1 Se trata de las respuestas dadas a unos cuestionarios enviados por la Corona a numerosas poblaciones peninsulares. Se requería a los vecinos, como cono-cedores del lugar, que aportaran información sobre las características del territorio, producciones, eco-nomía, antecedentes históricos, aspectos de carácter geográfico, etc, y en el caso que nos ocupa, se pre-gunta sobre el número de las casas y edificios que hay en el pueblo, así como los materiales con los que están construidos. Se pretendía por tanto obte-ner un registro de información que luego pudiera ser utilizada para diversos fines. Este corpus docu-mental se nos plantea como el testimonio de mayor antigüedad que nos ofrece información útil sobre materiales y técnicas constructivas en la Edad Mo-derna. A pesar de la importancia que tienen las Relacio-nes y de la gran cantidad de estudios que se le han dedicado, pensamos que han sido pocos los dedica-dos a estudiar la arquitectura tradicional del último cuarto del siglo XVI en la Corona de Castilla. Entre los estudios más destacados encontramos los de los profesores Antonio y Julia López Gómez, quienes