60s Movements

Τα θεωρητικά κείμενα που ο Γιάννης Χρήστου (1926-1970) έγραψε προκειμένου να δημοσιευτούν, υπήρξαν ελάχιστα. Στην ουσία, πέρα από σύντομα «προγραμματικά» σημειώματα συναυλιών, μόνο το μανιφεστωτικό "Ένα «Πιστεύω» για τη Μουσική" του 1966, δημοσιευμένο στο περιοδικό Εποχές, υπήρξε ένα ολοκληρωμένο κείμενο. Με τη δημοσίευση αυτή (τεύχος 5, Ιαν-Απρ 2020), έρχεται για πρώτη φορά στη δημοσιότητα ένα σημείωμα του συνθέτη – επίσης κατά το 1966 – στο οποίο καταθέτει την άποψή του για τη λειτουργία του ιστορικού πολιτιστικού θεσμού, αλλά και την επιτακτική αναγκαιότητα μιας ριζικής αναμόρφωσής του. Στις οκτώ δακτυλογραφημένες σελίδες του – που για άγνωστο λόγο δεν δημοσιεύτηκαν ποτέ – ο Χρήστου αναπτύσσει έντονη κριτική στον σχεδιασμό και την υλοποίηση της φεστιβαλικής παραγωγής, αναφορικά κυρίως με τη αντιμετώπιση του Αρχαίου Δράματος και της σύγχρονης μουσικής δημιουργίας, καταλήγοντας σε μια σειρά τολμηρών προτάσεων και θέσεων για την αναζωογόνηση του θεσμού. Μαζί με τη μετάφραση και παράθεση ολόκληρου του κειμένου του Χρήστου, στο άρθρο υπάρχει εκτενής σχολιασμός όσο αφορά την ιδιαίτερη εποχή αλλά και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες αυτό συντάχθηκε.

Συμπεριλαμβάνεται και η δημοσίευση με τίτλο «Μία αδημοσίευτη επιστολή από το 1967» από το ίδιο τεύχος, με αντικείμενο μια επιστολή που ο Χρήστου σχεδίαζε να στείλει σε αθηναϊκή εφημερίδα - και η οποία απηχεί το πνεύμα κάτω από το οποίο ο συνθέτης οραματιζόταν τη σύγχρονη μουσική δημιουργία του τόπου και τους θεσμούς της.

In: Katzenstein, I. (ed.), Listen, Here, Now. Argentine art in the Sixties, Writings of the Avant-Garde. New York, Museum of Modern Art (MoMA), 2004; 156-172.

  In the mid 1960’s, in the midst of a climate of technological excitement, the impact of mass media and mass culture was processed artistically in a number of ways: not just as a reference to or quote (apologetic or critical) of the imaginaria of television, film and advertising, the icons of mass culture, but also as a medium, a technique and as a materiality.
During the early stages of the still unnamed conceptualism some Argentine avantgarde artists began to experiment with mass media and information technology. In this sense, they hearkened back to some of the experiences carried out at the Di Tella Institute, especially the happenings and environments of Marta Minujín. There were other artists, other works. Recently a nucleus of artists and theorists garnered growing attention for the creation in 1966 of a “new genre” they called “Arte de los Medios de comunicación de masas” (Mass Communication Media Art).
Although this was a confined effort, crystallized in only a few works and a smattering of texts and manifestos, it implied sharp reflection on the part of its twenty-something promoters (Roberto Jacoby, Eduardo Costa and Raúl Escari and the also young intellectuals involved in the process, Eliseo Verón and especially Oscar Masotta). The latter was an advanced figure in the cultural world for the breadth of his activity (literary criticism in the 1950’s, experimental artistic practice and theory and the diffusion of the comic strip in the 1960’s and the introduction of Lacanian psychoanalysis in Spanish in the 1970’s). Sporadically associated with the School of Arts and Sciences of the University of Buenos Aires, Masotta was involved with Contorno (1953-59), remembered as an early milestone of a new kind of literary criticism and intellectual activity. Its members, influenced by Sartrian existentialism mixed with a markedly Hegelian Marxism, stood apart from the “official” left as well as from the ”traditional liberals who still held a hegemony over the cultural domain”.
During the decade we are dealing with, Masotta introduced and was the main propagator of new ideas (derived from structuralism, semiology and other paradigms of contemporary thought) in the arts, and he did not fail to point out the historical correlation between the growth of mass information media and contemporary art.
The emphasis on information circuits and theories of the sign was one of the approaches adopted by the “conceptualist turn” and the Utopia of an enlarged life based on expanding the boundaries of artistic experience. In their most radical propositions, these artists did not extrapolate media technology devices to convert them into
aesthetic objects. They went beyond that. They actually created their works inside circuits of mass communication. It was there that they saw art being reconnected with culture of the masses, its unprecedented expansion towards a mass audience receptor, the possibility of
inciting a critical consciousness in the viewer and even a potential political tool.

En el presente artículo nos sumergimos en la película 1, 2, 3… al esconditeinglés (Iván Zulueta, 1969), sin duda el ejemplo más paradigmático del cinepop español. La primera película del que pasaría a la historia como un cineasta maldito, el donostiarra Iván Zulueta, es un ejemplo incipiente de discurso contracultural y contrahegemónico en los últimos años de un régimen franquista abocado a la apertura internacional. La sucesión de secuencias musicales, casi videoclips de los grupos del momento, es una declaración de intenciones audiovisual que define perfectamente los anhelos musicales y sociales de una generación ansiosa de libertad.

Problematika významu progresívnej hudobnej kultúry so zameraním na psychedelický rock a kraut-rock v rámci tzv. kontrakultúry je vo vedeckej monografii reflektovaná z viacerých interdisciplinárnych, kulturologických a filozoficko-estetických hľadísk – skúma vzájomné vzťahy a prieniky hudby, životného štýlu s filozofiou, resp. svetonázorom a politickými východiskami kontrakultúry daného obdobia. Odborná reflexia témy sa pohybuje od uchopenia kontrakultúrnych fenoménov vo všeobecnosti až po jej konkrétne prejavy v tzv. kraut-rockovej subkultúre vo vtedajšej Nemeckej spolkovej republike (v komparácii so situáciou vo svete).

This thesis describes the context of the democratization of the faculty of Architecture in the year 1969. In the period after the Second World War there was no consensus on how to solve the housing crisis in the Netherlands. On the one hand the traditionalists tried to use the values and standards of the time before the war, on the other hand the modernists tried to use their abstract ideals to solve the problems. In the sixties both the modernists and the traditionalists are in a crisis with themselves and the growing population of architecture students in Delft and Eindhoven are beginning to criticize the way they are taught. The education of the faculty was too much based on the old-fashioned vision of the architect as a craftsman. Change was needed, so the students, with the leadership of study association Stylos, stood up for themselves and declared the democratization of the faculty. Unfortunately the democratization was a chaos and only caused the creation of an archipelago of different departments, with each their own way of broadening their academic scope. The growing criticism was not only present at the architecture schools but also in the architectural and urbanism practise. The users wanted more and more to have a say in the process of the building of large housing projects. They demanded diversity and quality. The democratization at the faculty and the changes in architecture from a technocratic one to the introspective one of the seventies, were tendencies that evolved parallel to each other.

Τα θεωρητικά κείμενα που ο Γιάννης Χρήστου (1926-1970) έγραψε προκειμένου να δημοσιευτούν, υπήρξαν ελάχιστα. Στην ουσία, πέρα από σύντομα «προγραμματικά» σημειώματα συναυλιών, μόνο το μανιφεστωτικό "Ένα «Πιστεύω» για τη Μουσική" του 1966, δημοσιευμένο στο περιοδικό Εποχές, υπήρξε ένα ολοκληρωμένο κείμενο. Με τη δημοσίευση αυτή, με τίτλο Ένα «Πιστεύω» για το Φεστιβάλ Αθηνών, έρχεται για πρώτη φορά στη δημοσιότητα ένα σημείωμα του συνθέτη – επίσης κατά το 1966 – στο οποίο καταθέτει την άποψή του για τη λειτουργία του ιστορικού πολιτιστικού θεσμού, αλλά και την επιτακτική αναγκαιότητα μιας ριζικής αναμόρφωσής του. Στις οκτώ δακτυλογραφημένες σελίδες του – που για άγνωστο λόγο δεν δημοσιεύτηκαν ποτέ – ο Χρήστου αναπτύσσει έντονη κριτική στον σχεδιασμό και την υλοποίηση της φεστιβαλικής παραγωγής, αναφορικά κυρίως με τη αντιμετώπιση του Αρχαίου Δράματος και της σύγχρονης μουσικής δημιουργίας, καταλήγοντας σε μια σειρά τολμηρών προτάσεων και θέσεων για την αναζωογόνηση του θεσμού. Μαζί με τη μετάφραση και παράθεση ολόκληρου του κειμένου του Χρήστου, στο άρθρο υπάρχει εκτενής σχολιασμός όσο αφορά την ιδιαίτερη εποχή αλλά και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες αυτό συντάχθηκε.

The presented article is an analysis of the reception of Shuji Terayama’s art in context of his postulates. The controversial films and daring performing acts of Terayama are the inspirations for the young generations of independent artists until this day. The director’s main pursuit was connected with the effort to transfer his vision of a new,
derived from traditional culture, art into the viewer’s minds. To accomplish his goal Terayama took inspiration from Antonin Artaud’s theatre conventions and presented his vision of body transgressions and refusal of social norms. The presented article shows  the  controversies  connected  with  the  reception  of  Terayama’s  art,  resulting from the complicated way of presenting the postulates by the author himself.

Predmetom článku je interpretácia hudobno-biografického filmu The Doors z roku 1991 s dôrazom na socio-kultúrny kontext prelomu šesťdesiatych a sedemdesiatych rokov 20. storočia. Film (spolu s hudbou kapely) do veľkej miery ovplyvnil kontrakultúru deväťdesiatych rokov 20. storočia a v konečnom dôsledku aj popularitu hudobnej skupiny The Doors v tomto období, ktorá pretrváva dodnes.

http://popmoderna.pl/czujnosc-o-kulturze-lat-60-i-rewolucyjnym-dziennikarstwie-joan-didion/

Czytając eseje i reportaże Joan Didion pół wieku po ich publikacji, nie sposób nie powracać w pamięci lub w wyobraźni do własnych… No właśnie, przekonań? Skojarzeń? Symboli? Osobliwa forma dziedziczonej pamięci, towarzysząca tym, którzy za pośrednictwem nagrań i obrazów przeżyli lata 60., nie jest jednak jednoznaczna ani konsensualna. Kilka wydarzeń i postaci pewnie będzie się w tych opowieściach i refleksjach powtarzać, nie jestem jednak pewna, czy znajdziemy wspólny język. W tym właśnie widzę kulturową żywotność tej formacji – w nadal trwającym przeżywaniu i interpretowaniu tego, „co właściwie się wydarzyło”.

What does it mean to have access to or to live on land? Why might it matter if 'God' was the owner? Morningstar Ranch was an experiment in social caring that was an embodiment of feminist non-tangible and healing labor. I contrast perceptions of the idea of being political as masculine and suggest the "drop out" hippie cultures of back-to-the-landers in Northern California were unjustly seen as apolitical from a point of view that obscures the labor of care. Mostly though, this addresses the idea of giving land to god. On Oct. 10, 1968, Lou Gottlieb, owner of some 31 acres north of San Francisco came before his local Board of Supervisors to offer his property to the people of Sonoma County "as an experiment in living." To learn more about Gottlieb's initiative, I contacted people who were part of this experiment in social caring that was an embodiment of feminist non-tangible and healing labor. I contrast perceptions of the political as masculine and suggest that "drop out" hippie cultures of back-to-the-landers in Northern California were unjustly seen as apolitical from a point of view that obscures the labor of healing and caring. Mostly though, this addresses the strategy of giving land to god.

El trabajo se enmarca dentro de las investigaciones del PID “Ideas y debates en las publicaciones de una década conflictiva. Los sesenta en Rosario”, dirigido por la Prof. Myriam Stanley, y expone una tipología posible de los usos generales que se ha hecho de las publicaciones gráficas desde los inicios de la mediatización. Archivo, documento, testimonio y actor social, los diferentes abordajes en los estudios de sus páginas han permitido acercarse a la sensibilidad político-cultural de una época, proyectar saberes o repensar las funciones de los medios como productores de sentido.

Publicado en Reviglio, M.C. y Rovetto, F. (comps.) Estado actual de las investigaciones sobre mediatizaciones. [Ebook]. Rosario: UNR Editora, 2014. ISBN 978-987-702-072-4, pp. 63-76.