https://doie.org/10.1208/2023128114
Η παγκοσμιοποίηση, η κινητικότητα, η ανεργία και οι ραγδαίες τεχνολογικές εξελίξεις στη μεταβιομηχανική εποχή οδηγούν στην αντίληψη ότι η παιδαγωγική του αιώνα μας θα πρέπει να θεμελιώνεται σε έναν ευρύτερο διάλογο αναμεταξύ όλων των εμπλεκόμενων φορέων για τη σχολική αποτελεσματικότητα. Ο διάλογος αποτελεί το «κλειδί» που θα ωθήσει το εκπαιδευτικό σύστημα να μην απεμπολεί τα άτομα από τους κόλπους του. Η αέναη μεγιστοποίηση του κοινωνικού οφέλους από την επένδυση στην εκπαίδευση εξάλλου, προϋποθέτει τη σχολική αποτελεσματικότητα και βελτίωση σε ένα διαθεματικό σχολειό για τη μετέπειτα πλήρη αξιοποίηση του ανθρώπινου, συναισθηματικού και κοινωνικού κεφαλαίου στην εργασία.
Δοθέντος του παραπάνω πλαισίου, πρόκληση για κάθε εκπαιδευτικό σύστημα αποτελεί η παροχή ισότιμων ευκαιριών για όλους. Μολονότι θεσπίζονται στρατηγικές υποστήριξης της εξατομικευμένης διδασκαλίας και μάθησης που σέβονται το μαθησιακό στυλ, το ρυθμό και τις ανάγκες του μαθητή και της ομάδας, ωστόσο η εστίαση στις κλίσεις, στα ταλέντα, στα εμπόδια στη μάθηση και κατ’ επέκταση η διάγνωση των απαιτούμενων αναγκών σε γνώσεις, στάσεις και δεξιότητες για την επιτυχή κοινωνική ενσωμάτωση και την ομαλή ένταξη (ή την επανένταξη) στην αγορά εργασίας δυστυχώς δεν ξεκινά από μικρή ηλικία.
