Quintiliano - Institutio oratoria
Qu in tilian o
Ins titutio Orato ria
a cura di Emilio Piccolo
CLL
Classici Latini Loffredo
1
CLL - Classici Latini Loffredo
CLL
Classici Latini Loffredo
emiliopiccolo@mclink.it
Napoli, 2009
La manipolazione e/o la riproduzione (totale o parziale) e/o la diffusione
telematica di quest’opera sono consentite a singoli o comunque a
soggettinon costituiti come imprese di carattere editoriale,
cinematografico o radio-televisivo.
2
Quintiliano - Institutio oratoria
Quintiliano
Institutio oratoria
a cura di Emilio Piccolo
CLL
Classici Latini Loffredo
3
CLL - Classici Latini Loffredo
4
Quintiliano - Institutio oratoria
LIBER PRIMVS
EPISTVLA I. M. FABIVS QVINTILIANVS TRYPHONI SVO
SALVTEM. Efflagitasti cotidiano convicio ut libros quos ad Marcellum
meum de institutione oratoria scripseram iam emittere inciperem. Nam
ipse eos nondum opinabar satis maturuisse, quibus componendis, ut
scis, paulo plus quam biennium tot alioqui negotiis districtus inpendi:
quod tempus non tam stilo quam inquisitioni operis prope infiniti et
legendis auctoribus, qui sunt innumerabiles, datum est. II. Vsus deinde
Horati consilio, qui in arte poetica suadet ne praecipitetur editio
“nonumque prematur in annum”, dabam his otium, ut refrigerato
inventionis amore diligentius repetitos tamquam lector perpenderem.
III. Sed si tantopere efflagitantur quam tu adfirmas, permittamus vela
ventis et oram solventibus bene precemur. Multum autem in tua
quoque fide ac diligentia positum est, ut in manus hominum quam
emendatissimi veniant. Vale.
PROHOEMIVM I. Post impetratam studiis meis quietem, quae per
viginti annos erudiendis iuvenibus inpenderam, cum a me quidam
familiariter postularent ut aliquid de ratione dicendi componerem,
diu sum equidem reluctatus, quod auctores utriusque linguae
clarissimos non ignorabam multa quae ad hoc opus pertinerent
diligentissime scripta posteris reliquisse. II. Sed qua ego ex causa
faciliorem mihi veniam meae deprecationis arbitrabar fore, hac
accendebantur illi magis, quod inter diversas opiniones priorum et
quasdam etiam inter se contrarias difficilis esset electio, ut mihi si non
inveniendi nova, at certe iudicandi de veteribus iniungere laborem
non iniuste viderentur. III. Quamvis autem non tam me vinceret
praestandi quod exigebatur fiducia quam negandi verecundia, latius
se tamen aperiente materia plus quam imponebatur oneris sponte
suscepi, simul ut pleniore obsequio demererer amantissimos mei, simul
5
CLL - Classici Latini Loffredo
ne vulgarem viam ingressus alienis demum vestigiis insisterem. IV.
Nam ceteri fere qui artem orandi litteris tradiderunt ita sunt exorsi
quasi perfectis omni alio genere doctrinae summam (in eloquentiae)
manum imponerent, sive contemnentes tamquam parva quae prius
discimus studia, sive non ad suum pertinere officium opinati, quando divisae professionum vices essent, seu, quod proximum vero,
nullam ingenii sperantes gratiam circa res etiamsi necessarias, procul
tamen ab ostentatione positas, ut operum fastigia spectantur, latent
fundamenta. V. Ego cum existimem nihil arti oratoriae alienum sine
quo fieri non posse oratorem fatendum est, nec ad ullius rei summam
nisi praecedentibus initiis perveniri, ad minora illa, sed quae si neglegas
non sit maioribus locus, demittere me non recusabo, nec aliter quam
si mihi tradatur educandus orator studia eius formare ab infantia
incipiam. VI. Quod opus, Marcelle Vitori, tibi dicamus, quem cum
amicissimum nobis tum eximio litterarum amore flagrantem non
propter haec modo, quamquam sint magna, dignissimum hoc mutuae
inter nos caritatis pignore iudicabamus, sed quod erudiendo Getae
tuo, cuius prima aetas manifestum iam ingenii lumen ostendit, non
inutiles fore libri videbantur quos ab ipsis dicendi velut incunabulis
per omnes quae modo aliquid oratori futuro conferant artis ad summam
eius operis perducere festinabimus, VII. atque eo magis quod duo
iam sub nomine meo libri ferebantur artis rhetoricae neque editi a me
neque in hoc comparati. Namque alterum sermonem per biduum
habitum pueri quibus id praestabatur exceperant, alterum pluribus
sane diebus, quantum notando consequi potuerant, interceptum boni
iuvenes sed nimium amantes mei temerario editionis honore
vulgaverant. VIII. Quare in his quoque libris erunt eadem aliqua,
multa mutata, plurima adiecta, omnia vero compositiora et quantum
nos poterimus elaborata. IX. Oratorem autem instituimus illum
perfectum, qui esse nisi vir bonus non potest, ideoque non dicendi
modo eximiam in eo facultatem sed omnis animi virtutes exigimus. X.
Neque enim hoc concesserim, rationem rectae honestaeque vitae, ut
quidam putaverunt, ad philosophos relegandam, cum vir ille vere
civilis et publicarum privatarumque rerum administrationi
accommodatus, qui regere consiliis urbes, fundare legibus, emendare
iudiciis possit, non alius sit profecto quam orator. XI. Quare, tametsi
me fateor usurum quibusdam quae philosophorum libris continentur,
tamen ea iure vereque contenderim esse operis nostri proprieque ad
artem oratoriam pertinere. XII. An, si frequentissime de iustitia
fortitudine temperantia ceterisque similibus disserendum est, adeo ut
vix ulla possit causa reperiri in quam non aliqua ex his incidat quaestio,
6
Quintiliano - Institutio oratoria
eaque omnia inventione atque elocutione sunt explicanda, dubitabitur,
ubicumque vis ingenii et copia dicendi postulatur, ibi partes oratoris
esse praecipuas? XIII. fueruntque haec, ut Cicero apertissime colligit,
quemadmodum iuncta natura, sic officio quoque copulata, ut idem
sapientes atque eloquentes haberentur. Scidit deinde se studium, atque
inertia factum est ut artes esse plures viderentur. Nam ut primum
lingua esse coepit in quaestu institutumque eloquentiae bonis male
uti, curam morum qui diserti habebantur reliquerunt: XIV. ea vero
destituta infirmioribus ingeniis velut praedae fuit. Inde quidam
contempto bene dicendi labore ad formandos animos statuendasque
vitae leges regressi partem quidem potiorem, si dividi posset,
retinuerunt, nomen tamen sibi insolentissimum adrogaverunt, ut soli
studiosi sapientiae vocarentur; quod neque summi imperatores neque
in consiliis rerum maximarum ac totius administratione rei publicae
clarissime versati sibi umquam vindicare sunt ausi: facere enim optima
quam promittere maluerunt. XV. Ac veterum quidem sapientiae
professorum multos et honesta praecepisse et, ut praeceperint, etiam
vixisse facile concesserim: nostris vero temporibus sub hoc nomine
maxima in plerisque vitia latuerunt. Non enim virtute ac studiis ut
haberentur philosophi laborabant, sed vultum et tristitiam et
dissentientem a ceteris habitum pessimis moribus praetendebant. XVI.
Haec autem quae velut propria philosophiae adseruntur, passim
tractamus omnes. Quis enim non de iusto, aequo ac bono, modo non
et vir pessimus, loquitur? Quis non etiam rusticorum aliqua de causis
naturalibus quaerit? Nam verborum proprietas ac differentia omnibus
qui sermonem curae habent debet esse communis. XVII. Sed ea et
sciet optime et eloquetur orator: qui si fuisset aliquando perfectus
non a philosophorum scholis virtutis praecepta peterentur. Nunc
necesse est ad eos [aliquando] auctores recurrere, qui desertam, ut
dixi, partem oratoriae artis, meliorem praesertim occupaverunt, et velut
nostrum reposcere, non ut illorum nos utamur inventis, sed ut illos
alienis usos esse doceamus. XVIII. Sit igitur orator vir talis qualis vere
sapiens appellari possit, nec moribus modo perfectus (nam id mea
quidem opinione, quamquam sunt qui dissentiant, satis non est), sed
etiam scientia et omni facultate dicendi; qualis fortasse nemo adhuc
fuerit, XIX. sed non ideo minus nobis ad summa tendendum est:
quod fecerunt plerique veterum, qui, etsi nondum quemquam
sapientem repertum putabant, praecepta tamen sapientiae tradiderunt.
XX. Nam est certe aliquid consummata eloquentia neque ad eam pervenire natura humani ingenii prohibet. Quod si non contingat, altius
tamen ibunt qui ad summa nitentur quam qui praesumpta desperatione
7
CLL - Classici Latini Loffredo
quo velint evadendi protinus circa ima substiterint. XXI. Quo magis
impetranda erit venia si ne minora quidem illa, verum operi quod
instituimus necessaria, praeteribo. Nam liber primus ea quae sunt
ante officium rhetoris continebit. Secundo prima apud rhetorem
elementa et quae de ipsa rhetorices substantia quaeruntur tractabimus.
XXII. Quinque deinceps inventioni (nam huic et dispositio
subiungitur), quattuor elocutioni, in cuius partem memoria ac
pronuntiatio veniunt, dabuntur. Vnus accedet in quo nobis orator
ipse informandus est: ubi qui mores eius, quae in suscipiendis
discendis agendis causis ratio, quod eloquentiae genus, quis agendi
debeat esse finis, quae post finem studia, quantum nostra valebit
infirmitas disseremus. XXIII. His omnibus admiscebitur, ut quisque
locus postulabit, docendi ratio quae non eorum modo scientia quibus
solis quidam nomen artis dederunt studiosos instruat et, ut sic dixerim,
ius ipsum rhetorices interpretetur, sed alere facundiam, vires augere
eloquentiae possit. XXIV. Nam plerumque nudae illae artes nimiae
subtilitatis adfectatione frangunt atque concidunt quidquid est in
oratione generosius, et omnem sucum ingenii bibunt et ossa detegunt,
quae ut esse et adstringi nervis suis debent, sic corpore operienda
sunt. XXV. Ideoque nos non particulam illam, sicuti plerique, sed
quidquid utile ad instituendum oratorem putabamus in hos duodecim
libros contulimus, breviter omnia demonstraturi: nam si quantum de
quaque re dici potest persequamur, finis operis non reperietur. XXVI.
Illud tamen in primis testandum est, nihil praecepta atque artes valere
nisi adiuvante natura. Quapropter ei cui deerit ingenium non magis
haec scripta sint quam de agrorum cultu sterilibus terris. XXVII. Sunt
et alia ingenita cuique adiumenta, vox, latus patiens laboris, valetudo,
constantia, decor, quae si modica optigerunt, possunt ratione ampliari,
sed nonnumquam ita desunt ut bona etiam ingenii studiique
corrumpant: sicut haec ipsa sine doctore perito, studio pertinaci,
scribendi legendi dicendi multa et continua exercitatione per se nihil
prosunt.
[1] I. Igitur nato filio pater spem de illo primum quam optimam
capiat: ita diligentior a principiis fiet. Falsa enim est querela,
paucissimis hominibus vim percipiendi quae tradantur esse concessam,
plerosque vero laborem ac tempora tarditate ingenii perdere. Nam
contra plures reperias et faciles in excogitando et ad discendum
promptos. Quippe id est homini naturale, ac sicut aves ad volatum,
equi ad cursum, ad saevitiam ferae gignuntur, ita nobis propria est
mentis agitatio atque sollertia: unde origo animi caelestis creditur. II.
Hebetes vero et indociles non magis secundum naturam hominis
8
Quintiliano - Institutio oratoria
eduntur quam prodigiosa corpora et monstris insignia, sed hi pauci
admodum fuerunt. Argumentum, quod in pueris elucet spes
plurimorum: quae cum emoritur aetate, manifestum est non naturam
defecisse sed curam. “Praestat tamen ingenio alius alium.” III. Concedo; sed plus efficiet aut minus: nemo reperitur qui sit studio nihil
consecutus. Hoc qui perviderit, protinus ut erit parens factus, acrem
quam maxime datur curam spei futuri oratoris inpendat. IV. Ante
omnia ne sit vitiosus sermo nutricibus: quas, si fieri posset, sapientes
Chrysippus optavit, certe quantum res pateretur optimas eligi voluit.
Et morum quidem in his haud dubie prior ratio est, recte tamen etiam
loquantur. V. Has primum audiet puer, harum verba effingere imitando conabitur, et natura tenacissimi sumus eorum quae rudibus animis
percepimus: ut sapor quo nova inbuas durat, nec lanarum colores
quibus simplex ille candor mutatus est elui possunt. Et haec ipsa
magis pertinaciter haerent quae deteriora sunt. Nam bona facile
mutantur in peius: quando in bonum verteris vitia? Non adsuescat
ergo, ne dum infans quidem est, sermoni qui dediscendus sit. VI. In
parentibus vero quam plurimum esse eruditionis optaverim. Nec de
patribus tantum loquor: nam Gracchorum eloquentiae multum
contulisse accepimus Corneliam matrem, cuius doctissimus sermo in
posteros quoque est epistulis traditus, et Laelia C. filia reddidisse in
loquendo paternam elegantiam dicitur, et Hortensiae Q. filiae oratio
apud triumviros habita legitur non tantum in sexus honorem. VII.
Nec tamen ii quibus discere ipsis non contigit minorem curam docendi
liberos habeant, sed sint propter hoc ipsum ad cetera magis diligentes.
VIII. De pueris inter quos educabitur ille huic spei destinatus idem
quod de nutricibus dictum sit. De paedagogis hoc amplius, ut aut
sint eruditi plane, quam primam esse curam velim, aut se non esse
eruditos sciant. Nihil est peius iis qui paulum aliquid ultra primas
litteras progressi falsam sibi scientiae persuasionem induerunt. Nam
et cedere praecipiendi partibus indignantur et velut iure quodam
potestatis, quo fere hoc hominum genus intumescit, imperiosi atque
interim saevientes stultitiam suam perdocent. IX. Nec minus error
eorum nocet moribus, si quidem Leonides Alexandri paedagogus, ut
a Babylonio Diogene traditur, quibusdam eum vitiis inbuit quae
robustum quoque et iam maximum regem ab illa institutione puerili
sunt persecuta. X. Si cui multa videor exigere, cogitet oratorem institui,
rem arduam etiam cum ei formando nihil defuerit, praeterea plura ac
difficiliora superesse: nam et studio perpetuo et praestantissimis
praeceptoribus et plurimis disciplinis opus est. XI. Quapropter
praecipienda sunt optima: quae si quis gravabitur, non rationi defuerint
9
CLL - Classici Latini Loffredo
sed homini. Si tamen non continget quales maxime velim nutrices
pueros paedagogos habere, at unus certe sit adsiduus loquendi non
imperitus, qui, si qua erunt ab iis praesenti alumno dicta vitiose,
corrigat protinus nec insidere illi sinat, dum tamen intellegatur id
quod prius dixi bonum esse, hoc remedium. XII. A sermone Graeco
puerum incipere malo, quia Latinum, qui pluribus in usu est, vel
nobis nolentibus perbibet, simul quia disciplinis quoque Graecis prius
instituendus est, unde et nostrae fluxerunt. XIII. Non tamen hoc adeo
superstitiose fieri velim ut diu tantum Graece loquatur aut discat,
sicut plerisque moris est. Hoc enim accidunt et oris plurima vitia in
peregrinum sonum corrupti et sermonis, cui cum Graecae figurae
adsidua consuetudine haeserunt, in diversa quoque loquendi ratione
pertinacissime durant. XIV. Non longe itaque Latina subsequi debent
et cito pariter ire. Ita fiet ut, cum aequali cura linguam utramque tueri
coeperimus, neutra alteri officiat. XV. Quidam litteris instituendos
qui minores septem annis essent non putaverunt, quod illa primum
aetas et intellectum disciplinarum capere et laborem pati posset. In
qua sententia Hesiodum esse plurimi tradunt qui ante grammaticum
Aristophanen fuerunt (nam is primus hypothekas, in quo libro
scriptum hoc invenitur, negavit esse huius poetae); XVI. sed alii
quoque auctores, inter quos Eratosthenes, idem praeceperunt. Melius
autem qui nullum tempus vacare cura volunt, ut Chrysippus. Nam is,
quamvis nutricibus triennium dederit, tamen ab illis quoque iam
formandam quam optimis institutis mentem infantium iudicat. XVII.
cur autem non pertineat ad litteras aetas quae ad mores iam pertinet?
Neque ignoro toto illo de quo loquor tempore vix tantum effici
quantum conferre unus postea possit annus; sed tamen mihi qui id
senserunt videntur non tam discentibus in hac parte quam docentibus
pepercisse. XVIII. Quid melius alioqui facient ex quo loqui poterunt
(faciant enim aliquid necesse est)? aut cur hoc quantulumcumque est
usque ad septem annos lucrum fastidiamus? Nam certe quamlibet
parvum sit quod contulerit aetas prior, maiora tamen aliqua discet
puer ipso illo anno quo minora didicisset. XIX. Hoc per singulos
prorogatum in summam proficit, et quantum in infantia praesumptum
est temporis adulescentiae adquiritur. Idem etiam de sequentibus annis
praeceptum sit, ne quod cuique discendum est sero discere incipiat.
Non ergo perdamus primum statim tempus, atque eo minus quod
initia litterarum sola memoria constant, quae non modo iam est in
parvis, sed tum etiam tenacissima est. XX. Nec sum adeo aetatium
inprudens ut instandum protinus teneris acerbe putem exigendamque
plane operam. Nam id in primis cavere oportebit, ne studia qui amare
10
Quintiliano - Institutio oratoria
nondum potest oderit et amaritudinem semel perceptam etiam ultra
rudes annos reformidet. Lusus hic sit, et rogetur et laudetur et
numquam non fecisse se gaudeat, aliquando ipso nolente doceatur
alius cui invideat, contendat interim et saepius vincere se putet: praemiis
etiam, quae capit illa aetas, evocetur. XXI. parva docemus oratorem
instituendum professi, sed est sua etiam studiis infantia, et ut corporum
mox fortissimorum educatio a lacte cunisque initium ducit, ita futurus
eloquentissimus edidit aliquando vagitum et loqui primum incerta
voce temptavit et haesit circa formas litterarum: nec, si quid discere
satis non est, ideo nec necesse est. XXII. Quodsi nemo reprehendit
patrem qui haec non neglegenda in suo filio putet, cur improbetur si
quis ea quae domi suae recte faceret in publicum promit? Atque eo
magis quod minora etiam facilius minores percipiunt, et ut corpora
ad quosdam membrorum flexus formari nisi tenera non possunt, sic
animos quoque ad pleraque duriores robur ipsum facit. XXIII. An
Philippus Macedonum rex Alexandro filio suo prima litterarum
elementa tradi ab Aristotele summo eius aetatis philosopho voluisset,
aut ille suscepisset hoc officium, si non studiorum initia et a
perfectissimo quoque optime tractari et pertinere ad summam
credidisset? XXIV. Fingamus igitur Alexandrum dari nobis,
impositum gremio dignum tanta cura infantem (quamquam suus cuique
dignus est): pudeatne me in ipsis statim elementis etiam brevia docendi
monstrare compendia? Neque enim mihi illud saltem placet, quod
fieri in plurimis video, ut litterarum nomina et contextum prius quam
formas parvoli discant. XXV. Obstat hoc agnitioni earum, non
intendentibus mox animum ad ipsos ductus dum antecedentem
memoriam secuntur. Quae causa est praecipientibus ut, etiam cum
satis adfixisse eas pueris recto illo quo primum scribi solent contextu
videntur, retro agant rursus et varia permutatione turbent, donec litteras
qui instituuntur facie norint, non ordine: quapropter optime sicut
hominum pariter et habitus et nomina edocebuntur. XXVI. Sed quod
in litteris obest in syllabis non nocebit. Non excludo autem id quod
est notum irritandae ad discendum infantiae gratia, eburneas etiam
litterarum formas in lusum offerre, vel si quid aliud quo magis illa
aetas gaudeat inveniri potest quod tractare intueri nominare iucundum
sit. XXVII. cum vero iam ductus sequi coeperit, non inutile erit eos
tabellae quam optime insculpi, ut per illos velut sulcos ducatur stilus.
Nam neque errabit quemadmodum in ceris (continebitur enim
utrimque marginibus neque extra praescriptum egredi poterit) et
celerius ac saepius sequendo certa vestigia firmabit articulos neque
egebit adiutorio manum suam manu super imposita regentis. XXVIII.
11
CLL - Classici Latini Loffredo
Non est aliena res, quae fere ab honestis neglegi solet, cura bene ac
velociter scribendi. Nam cum sit in studiis praecipuum, quoque solo
verus ille profectus et altis radicibus nixus paretur, scribere ipsum,
tardior stilus cogitationem moratur, rudis et confusus intellectu caret:
unde sequitur alter dictandi quae transferenda sunt labor. XXIX. Quare
cum semper et ubique, tum praecipue in epistulis secretis et familiaribus
delectabit ne hoc quidem neglectum reliquisse. XXX. Syllabis nullum
compendium est: perdiscendae omnes nec, ut fit plerumque,
difficillima quaeque earum differenda, ut in nominibus scribendis
deprehendantur. XXXI. Quin immo ne primae quidem memoriae
temere credendum: repetere et diu inculcare fuerit utilius et in lectione
quoque non properare ad continuandam eam vel adcelerandam, nisi
cum inoffensa atque indubitata litterarum inter se coniunctio
suppeditare sine illa cogitandi saltem mora poterit. tunc ipsis syllabis
verba complecti et his sermonem conectere incipiat: XXXII. incredibile est quantum morae lectioni festinatione adiciatur. Hinc enim
accidit dubitatio intermissio repetitio plus quam possunt audentibus,
deinde cum errarunt etiam iis quae iam sciunt diffidentibus. XXXIII.
Certa sit ergo in primis lectio, deinde coniuncta, et diu lentior, donec
exercitatione contingat emendata velocitas. XXXIV. Nam prospicere
in dextrum, quod omnes praecipiunt, et providere non rationis modo
sed usus quoque est, quoniam sequentia intuenti priora dicenda sunt,
et, quod difficillimum est, dividenda intentio animi, ut aliud voce
aliud oculis agatur. Illud non paenitebit curasse, cum scribere nomina puer, quemadmodum moris est, coeperit, ne hanc operam in
vocabulis vulgaribus et forte occurrentibus perdat. XXXV. Protinus
enim potest interpretationem linguae secretioris, id est quas Graeci
glossas vocant, dum aliud agitur ediscere, et inter prima elementa
consequi rem postea proprium tempus desideraturam. Et quoniam
circa res adhuc tenues moramur, ii quoque versus qui ad imitationem
scribendi proponentur non otiosas velim sententias habeant, sed
honestum aliquid monentis. XXXVI. Prosequitur haec memoria in
senectutem et inpressa animo rudi usque ad mores proficiet. Etiam
dicta clarorum virorum et electos ex poetis maxime (namque eorum
cognitio parvis gratior est) locos ediscere inter lusum licet. Nam et
maxime necessaria est oratori, sicut suo loco dicam, memoria; et ea
praecipue firmatur atque alitur exercitatione et in his de quibus nunc
loquimur aetatibus, quae nihildum ipsae generare ex se queunt, prope
sola est quae iuvari cura docentium possit. XXXVII. Non alienum
fuerit exigere ab his aetatibus, quo sit absolutius os et expressior sermo,
ut nomina quaedam versusque adfectatae difficultatis ex pluribus et
12
Quintiliano - Institutio oratoria
asperrime coeuntibus inter se syllabis catenatos et veluti confragosos
quam citatissime volvant (chalinoi Graece vocantur): res modica dictu,
qua tamen omissa multa linguae vitia, nisi primis eximuntur annis,
inemendabili in posterum pravitate durantur.
[2] I. Sed nobis iam paulatim adcrescere puer et exire de gremio et
discere serio incipiat. Hoc igitur potissimum loco tractanda quaestio
est, utiliusne sit domi atque intra privatos parietes studentem continere,
an frequentiae scholarum et velut publicatis praeceptoribus tradere.
II. Quod quidem cum iis a quibus clarissimarum civitatium mores
sunt instituti, tum eminentissimis auctoribus video placuisse. Non est
tamen dissimulandum esse nonnullos qui ab hoc prope publico more
privata quadam persuasione dissentiant. Hi duas praecipue rationes
sequi videntur: unam, quod moribus magis consulant fugiendo turbam
hominum eius aetatis quae sit ad vitia maxime prona, unde causas
turpium factorum saepe extitisse utinam falso iactaretur: alteram, quod,
quisquis futurus est ille praeceptor, liberalius tempora sua inpensurus
uni videtur quam si eadem in pluris partiatur. III. Prior causa prorsus
gravis: nam si studiis quidem scholas prodesse, moribus autem nocere
constaret, potior mihi ratio vivendi honeste quam vel optime dicendi
videretur. Sed mea quidem sententia iuncta ista atque indiscreta sunt:
neque enim esse oratorem nisi bonum virum iudico et fieri, etiam si
potest, nolo. De hac igitur prius. IV. Corrumpi mores in scholis putant:
nam et corrumpuntur interim, sed domi quoque, et sunt multa eius
rei exempla, tam hercule quam conservatae sanctissime utrubique
opinionis. Natura cuiusque totum curaque distat. Da mentem ad peiora
facilem, da neglegentiam formandi custodiendique in aetate prima
pudoris, non minorem flagitiis occasionem secreta praebuerint. Nam
et potest turpis esse domesticus ille praeceptor, nec tutior inter servos
malos quam ingenuos parum modestos conversatio est. V. At si bona
ipsius indoles, si non caeca ac sopita parentium socordia est, et
praeceptorem eligere sanctissimum quemque, cuius rei praecipua
prudentibus cura est, et disciplinam quae maxime severa fuerit licet,
et nihilo minus amicum gravem virum aut fidelem libertum lateri filii
sui adiungere, cuius adsiduus comitatus etiam illos meliores faciat
qui timebantur. VI. Facile erat huius metus remedium. Vtinam
liberorum nostrorum mores non ipsi perderemus! Infantiam statim
deliciis solvimus. Mollis illa educatio, quam indulgentiam vocamus,
nervos omnis mentis et corporis frangit. Quid non adultus concupiscet
qui in purpuris repit? Nondum prima verba exprimit, iam coccum
intellegit, iam conchylium poscit. VII. Ante palatum eorum quam os
instituimus. In lecticis crescunt: si terram attigerunt, e manibus
13
CLL - Classici Latini Loffredo
utrimque sustinentium pendent. Gaudemus si quid licentius dixerint:
verba ne Alexandrinis quidem permittenda deliciis risu et osculo
excipimus. Nec mirum: nos docuimus, ex nobis audierunt; VIII.
nostras amicas, nostros concubinos vident; omne convivium obscenis
canticis strepit, pudenda dictu spectantur. Fit ex his consuetudo, inde
natura. Discunt haec miseri antequam sciant vitia esse: inde soluti ac
fluentes non accipiunt ex scholis mala ista, sed in scholas adferunt.
IX. “Verum in studiis magis vacabit unus uni.” Ante omnia nihil
prohibet esse illum nescio quem unum etiam cum eo qui in scholis
eruditur. Sed etiamsi iungi utrumque non posset, lumen tamen illud
conventus honestissimi tenebris ac solitudini praetulissem: nam
optimus quisque praeceptor frequentia gaudet ac maiore se theatro
dignum putat. X. At fere minores ex conscientia suae infirmitatis
haerere singulis et officio fungi quodam modo paedagogorum non
indignantur. XI. Sed praestet alicui vel gratia vel pecunia vel amicitia
ut doctissimum atque incomparabilem magistrum domi habeat, num
tamen ille totum in uno diem consumpturus est aut potest esse ulla
tam perpetua discentis intentio quae non ut visus oculorum optutu
continuo fatigetur, cum praesertim multo plus secreti temporis studia
desiderent? XII. Neque enim scribenti ediscenti cogitanti praeceptor
adsistit: quorum aliquid agentibus cuiuscumque interventus impedimento est. Lectio quoque non omnis nec semper praeeunte vel interpretante eget: quando enim tot auctorum notitia contingeret? XIII.
Modicum ergo tempus est quo in totum diem velut opus
ordinetur,ideoque per plures ire possunt etiam quae singulis tradenda
sunt. Pleraque vero hanc condicionem habent, ut eadem voce ad omnis
simul perferantur. Taceo de partitionibus et declamationibus rhetorum,
quibus certe quantuscumque numerus adhibeatur, tamen
unusquisque totum feret XIV. (non enim vox illa praeceptoris ut cena
minus pluribus sufficit, sed ut sol universis idem lucis calorisque
largitur): grammaticus quoque si de loquendi ratione disserat, si
quaestiones explicet, historias exponat, poemata enarret, tot illa discent
quot audient. XV. “At enim emendationi praelectionique numerus
obstat.” Sit incommodum (nam quid fere undique placet?): mox illud
comparabimus commodis. “Nec ego tamen eo mitti puerum volo ubi
neglegatur.” Sed neque praeceptor bonus maiore se turba quam ut
sustinere eam possit oneraverit, et in primis ea habenda cura est ut is
omni modo fiat nobis familiariter amicus, nec officium in docendo
spectet sed adfectum. Ita numquam erimus in turba. XVI. Nec sane
quisquam litteris saltem leviter inbutus eum in quo studium
ingeniumque perspexerit non in suam quoque gloriam peculiariter
14
Quintiliano - Institutio oratoria
fovebit. Et ut fugiendae sint magnae scholae (cui ne ipsi quidem rei
adsentior, si ad aliquem merito concurritur), non tamen hoc eo valet
ut fugiendae sint omnino scholae. Aliud. est enim vitare eas, aliud
eligere. XVII. Et si refutavimus quae contra dicuntur, iam explicemus
quid ipsi sequamur. XVIII. Ante omnia futurus orator, cui in maxima
celebritate et in media rei publicae luce vivendum est, adsuescat iam a
tenero non reformidare homines neque illa solitaria et velut umbratica
vita pavescere. Excitanda mens et attollenda semper est, quae in eius
modi secretis aut languescit et quendam velut in opaco situm ducit,
aut contra tumescit inani persuasione: necesse est enim nimium tribuat
sibi qui se nemini comparat. XIX. Deinde cum proferenda sunt studia, caligat in sole et omnia nova offendit, ut qui solus didicerit quod
inter multos faciendum est. XX. Mitto amicitias, quae ad senectutem
usque firmissime durant religiosa quadam necessitudine inbutae: neque
enim est sanctius sacris isdem quam studiis initiari. Sensum ipsum,
qui communis dicitur, ubi discet, cum se a congressu, qui non
hominibus solum sed mutis quoque animalibus naturalis est, segregarit?
XXI. Adde quod domi ea sola discere potest quae ipsi praecipientur,
in schola etiam quae aliis. Audiet multa cotidie probari, multa corrigi,
proderit alicuius obiurgata desidia, proderit laudata industria, XXII.
excitabitur laude aemulatio, turpe ducet cedere pari, pulchrum superasse maiores. Accendunt omnia haec animos, et licet ipsa vitium sit
ambitio, frequenter tamen causa virtutum est. XXIII. Non inutilem
scio servatum esse a praeceptoribus meis morem, qui, cum pueros in
classis distribuerant, ordinem dicendi secundum vires ingenii dabant,
et ita superiore loco quisque declamabat ut praecedere profectu
videbatur: huius rei iudicia praebebantur. XXIV. Ea nobis ingens
palma, ducere vero classem multo pulcherrimum. Nec de hoc semel
decretum erat: tricesimus dies reddebat victo certaminis potestatem.
Ita nec superior successu curam remittebat et dolor victum ad
deponendam ignominiam concitabat. XXV. Id nobis acriores ad studia dicendi faces subdidisse quam exhortationem docentium,
paedagogorum custodiam, vota parentium, quantum animi mei
coniectura colligere possum, contenderim. XXVI. Sed sicut firmiores
in litteris profectus alit aemulatio, ita incipientibus atque adhuc teneris
condiscipulorum quam praeceptoris iucundior hoc ipso quod facilior
imitatio est. Vix enim se prima elementa ad spem tollere effingendae
quam summam putant eloquentiae audebunt: proxima amplectentur
magis, ut vites arboribus adplicita e inferiores prius adprendendo ramos
in cacumina evadunt. XXVII. Quod adeo verum est ut ipsius etiam
magistri, si tamen ambitiosis utilia praeferet, hoc opus sit, cum adhuc
15
CLL - Classici Latini Loffredo
rudia tractabit ingenia, non statim onerare infirmitatem discentium,
sed temperare vires suas et ad intellectum audientis descendere.
XXVIII. Nam ut vascula oris angusti superfusam umoris copiam
respuunt, sensim autem influentibus vel etiam instillatis complentur,
sic animi puerorum quantum excipere possint videndum est: nam
maiora intellectu velut parum apertos ad percipiendum animos non
subibunt. XXIX. Vtile igitur habere quos imitari primum, mox vincere velis: ita paulatim et superiorum spes erit. His adicio praeceptores
ipsos non idem mentis ac spiritus in dicendo posse concipere singulis
tantum praesentibus quod illa celebritate audientium instinctos. XXX.
Maxima enim pars eloquentiae constat animo: hunc adfici, hunc
concipere imagines rerum et transformari quodam modo ad naturam
eorum de quibus loquitur necesse est. Is porro quo generosior
celsiorque est, hoc maioribus velut organis commovetur, ideoque et
laude crescit et impetu augetur et aliquid magnum agere gaudet. XXXI.
Est quaedam tacita dedignatio vim dicendi tantis comparatam laboribus
ad unum auditorem demittere: pudet supra modum sermonis attolli.
Et sane concipiat quis mente vel declamantis habitum vel orantis vocem
incessum pronuntiationem, illum denique animi et corporis motum,
sudorem, ut alia praeteream, et fatigationem audiente uno: nonne
quiddam pati furori simile videatur? Non esset in rebus humanis
eloquentia si tantum cum singulis loqueremur.
[3] I. Tradito sibi puero docendi peritus ingenium eius in primis
naturamque perspiciet. Ingenii signum in parvis praecipuum memoria est: eius duplex virtus, facile percipere et fideliter continere.
Proximum imitatio: nam id quoque est docilis naturae, sic tamen ut
ea quae discit effingat, non habitum forte et ingressum et si quid in
peius notabile est. II. Non dabit mihi spem bonae indolis qui hoc
imitandi studio petet, ut rideatur; nam probus quoque in primis erit
ille vere ingeniosus. Alioqui non peius duxerim tardi esse ingeni quam
mali: probus autem ab illo segni et iacente plurimum aberit. III. Hic
meus quae tradentur non difficulter accipiet, quaedam etiam
interrogabit: sequetur tamen magis quam praecurret. Illud ingeniorum
velut praecox genus non temere umquam pervenit ad frugem. IV. Hi
sunt qui parva facile faciunt et audacia provecti quidquid illud possunt
statim ostendunt, possunt autem id demum quod in proximo est:
verba continuant, haec vultu interrito, nulla tardati verecundia
proferunt: non multum praestant, sed cito; V. non subest vera vis nec
penitus immissis radicibus nititur, ut quae summo solo sparsa sunt
semina celerius se effundunt et imitatae spicas herbulae inanibus aristis
ante messem flavescunt. Placent haec annis comparata; deinde stat
16
Quintiliano - Institutio oratoria
profectus, admiratio decrescit. VI. Haec cum animadverterit, perspiciat
deinceps quonam modo tractandus sit discentis animus. sunt quidam,
nisi institeris, remissi, quidam imperia indignantur, quosdam continet
metus, quosdam debilitat, alios continuatio extundit, in aliis plus
impetus facit. Mihi ille detur puer quem laus excitet, quem gloria
iuvet, qui victus fleat. VII. Hic erit alendus ambitu, hunc mordebit
obiurgatio, hunc honor excitabit, in hoc desidiam numquam verebor.
VIII. Danda est tamen omnibus aliqua remissio, non solum quia nulla res est quae perferre possit continuum laborem, atque ea quoque
quae sensu et anima carent ut servare vim suam possint velut quiete
alterna retenduntur, sed quod studium discendi voluntate, quae cogi
non potest, constat. IX. Itaque et virium plus adferunt ad discendum
renovati ac recentes et acriorem animum, qui fere necessitatibus
repugnat. X. Nec me offenderit lusus in pueris (est et hoc signum
alacritatis), neque illum tristem semperque demissum sperare possim
erectae circa studia mentis fore, cum in hoc quoque maxime naturali
aetatibus illis impetu iaceat. XI. Modus tamen sit remissionibus, ne
aut odium studiorum faciant negatae aut otii consuetudinem nimiae.
sunt etiam nonnulli acuendis puerorum ingeniis non inutiles lusus,
cum positis invicem cuiusque generis quaestiunculis aemulantur. XII.
Mores quoque se inter ludendum simplicius detegunt: modo nulla
videatur aetas tam infirma quae non protinus quid rectum pravumque
sit discat, tum vel maxime formanda cum simulandi nescia est et
praecipientibus facillime cedit; frangas enim citius quam corrigas quae
in pravum induruerunt. XIII. Protinus ergo ne quid cupide, ne quid
improbe, ne quid inpotenter faciat monendus est puer, habendumque
in animo semper illud Vergilianum: “adeo in teneris consuescere
multum est”. XIV. Caedi vero discentis, quamlibet id receptum sit et
Chrysippus non improbet, minime velim, primum quia deforme atque
servile est et certe (quod convenit si aetatem mutes) iniuria: deinde
quod, si cui tam est mens inliberalis ut obiurgatione non corrigatur,
is etiam ad plagas ut pessima quaeque mancipia durabitur: postremo
quod ne opus erit quidem hac castigatione si adsiduus studiorum
exactor adstiterit. XV. Nunc fere neglegentia paedagogorum sic
emendari videtur ut pueri non facere quae recta sunt cogantur, sed
cur non fecerint puniantur. Denique cum parvolum verberibus
coegeris, quid iuveni facias, cui nec adhiberi potest hic metus et maiora
discenda sunt? XVI. Adde quod multa vapulantibus dictu deformia
et mox verecundiae futura saepe dolore vel metu acciderunt, qui pudor
frangit animum et abicit atque ipsius lucis fugam et taedium dictat.
XVII. Iam si minor in eligendis custodum et praeceptorum moribus
17
CLL - Classici Latini Loffredo
fuit cura, pudet dicere in quae probra nefandi homines isto caedendi
iure abutantur, quam det aliis quoque nonnumquam occasionem hic
miserorum metus. Non morabor in parte hac: nimium est quod
intellegitur. Quare hoc dixisse satis est: in aetatem infirmam et iniuriae
obnoxiam nemini debet nimium licere. XVIII. Nunc quibus
instituendus sit artibus qui sic formabitur ut fieri possit orator, et
quae in quaque aetate inchoanda, dicere ingrediar.
[4] I. Primus in eo qui scribendi legendique adeptus erit facultatem
grammaticis est locus. Nec refert de Graeco an de Latino loquar,
quamquam Graecum esse priorem placet: utrique eadem via est. II.
Haec igitur professio, cum brevissime in duas partis dividatur, recte
loquendi scientiam et poetarum enarrationem, plus habet in recessu
quam fronte promittit. III. Nam et scribendi ratio coniuncta cum
loquendo est et enarrationem praecedit emendata lectio et mixtum his
omnibus iudicium est: quo quidem ita severe sunt usi veteres grammatici ut non versus modo censoria quadam virgula notare et libros
qui falso viderentur inscripti tamquam subditos summovere familia
permiserint sibi, sed auctores alios in ordinem redegerint, alios omnino
exemerint numero. IV. Nec poetas legisse satis est: excutiendum omne
scriptorum genus, non propter historias modo, sed verba, quae
frequenter ius ab auctoribus sumunt. tum neque citra musicen
grammatice potest esse perfecta, cum ei de metris rhythmisque
dicendum sit, nec si rationem siderum ignoret poetas intellegat, qui,
ut alia mittam, totiens ortu occasuque signorum in declarandis
temporibus utuntur, nec ignara philosophiae, cum propter plurimos
in omnibus fere carminibus locos ex intima naturalium quaestionum
subtilitate repetitos, tum vel propter Empedoclea in Graecis, Varronem
ac Lucretium in Latinis, V. qui praecepta sapientiae versibus
tradiderunt: eloquentia quoque non mediocri est opus, ut de
unaquaque earum quas demonstravimus rerum dicat proprie et
copiose. Quo minus sunt ferendi qui hanc artem ut tenuem atque
ieiunam cavillantur. Quae nisi oratoris futuri fundamenta fideliter iecit,
quidquid superstruxeris corruet: necessaria pueris, iucunda senibus,
dulcis secretorum comes, et quae vel sola in omni studiorum genere
plus habeat operis quam ostentationis. VI. Ne quis igitur tamquam
parva fastidiat grammatices elementa, non quia magnae sit operae
consonantes a vocalibus discernere ipsasque eas in semivocalium
numerum mutarumque partiri, sed quia interiora velut sacri huius
adeuntibus apparebit multa rerum subtilitas, quae non modo acuere
ingenia puerilia, sed exercere altissimam quoque eruditionem ac
scientiam possit. VII. An cuiuslibet auris est exigere litterarum sonos?
18
Quintiliano - Institutio oratoria
Non hercule magis quam nervorum. Aut grammatici saltem omnes in
hanc descendent rerum tenuitatem, desintne aliquae nobis necessariae
litterae, non cum Graeca scribimus (tum enim ab isdem duas
mutuamur), sed proprie in Latinis: ut in his “servus” et “vulgus”
VIII. Aeolicum digammon desideratur, et medius est quidam u et i
litterae sonus (non enim sic “optimum” dicimus ut “opimum”), et in
“here” neque e plane neque i auditur; IX. an rursus aliae redundent,
praeter illam adspirationis, quae si necessaria est, etiam contrariam
sibi poscit, et k, quae et ipsa quorundam nominum nota est, et q,
cuius similis effectu specieque, nisi quod paulum a nostris obliquatur,
coppa apud Graecos nunc tantum in numero manet, et nostrarum
ultima, qua tam carere potuimus quam psi non quaerimus? X. Atque
etiam in ipsis vocalibus grammatici est videre an aliquas pro
consonantibus usus acceperit, quia “iam” sicut “tam” scribitur et “vos”
ut “cos”. At quae ut vocales iunguntur aut unam longam faciunt, ut
veteres scripserunt, qui geminatione earum velut apice utebantur, aut
duas: nisi quis putat etiam ex tribus vocalibus syllabam fieri si non
aliquae officio consonantium fungantur. XI. Quaeret hoc etiam, quo
modo duabus demum vocalibus in se ipsas coeundi natura sit, cum
consonantium nulla nisi alteram frangat: atqui littera i sibi insidit
(“conicit” enim est ab illo “iacit”) et u, quo modo nunc scribitur
“vulgus” et “servus”. Sciat etiam Ciceroni placuisse “aiio”
“Maiiam”que geminata i scribere: quod si est, etiam iungetur ut
consonans. XII. Quare discat puer quid in litteris proprium, quid
commune, quae cum quibus cognatio: nec miretur cur ex “scamno”
fiat “scabillum” aut a “pinno”, quod est acutum, securis utrimque
habens aciem “bipennis”, ne illorum sequatur errorem qui, quia a
pennis duabus hoc esse nomen existimant, pennas avium dici volunt.
XIII. Neque has modo noverit mutationes, quas adferunt declinatio
aut praepositio, ut “secat secuit”, “cadit excidit”, “caedit excidit”,
“calcat exculcat” (et fit a “lavando” “lotus” et inde rursus “inlutus”,
et mille alia), sed et quae rectis quoque casibus aetate transierunt.
Nam ut “Valesii” “Fusii” in “Valerios” “Furios”que venerunt, ita
“arbos”, “labos”, “vapos” etiam et “clamos” ac “lases” fuerunt: XIV.
atque haec ipsa s littera ab his nominibus exclusa in quibusdam ipsa
alteri successit: nam “mertare” atque “pultare” dicebant, quin
“fordeum” “faedos”que pro adspiratione velut simili littera utentes:
nam contra Graeci adspirare ei solent, ut pro fundanio Cicero testem
qui primam eius litteram dicere non possit inridet. XV. Sed b quoque
in locum aliarum dedimus aliquando, unde “Burrus” et “Bruges” et
“balaena”. Nec non eadem fecit ex “duello” “benum”, unde
19
CLL - Classici Latini Loffredo
“Duellios” quidam dicere “Bellios” ausi: quid “stlocum” “stlites”que?
XVI. Quid t litterae cum d quaedam cognatio? Quare minus mirum
si in vetustis operibus urbis nostrae et celebribus templis legantur
“Alexanter” et “Cassantra”. Quid o atque u permutata invicem? ut
“Hecoba” et “nutrix culchidis” et “Pulixena” scriberentur, ac, ne in
Graecis id tantum notetur, “dederont” et “probaveront”. Sic “odysseus,
quem” olissea fecerant Aeolis, ad “Vlixem” deductus est. XVII. Quid?
non e quoque i loco fuit: “Menerva” et “leber” et “magester” et “Diiove
Victore”, non “Diiovi Victori”? Sed mihi locum signare satis est: non
enim doceo, sed admoneo docturos. Inde in syllabas cura transibit,
de quibus in orthographia pauca adnotabo. tum videbit, ad quem
hoc pertinet, quot et quae partes orationis, quamquam de numero
parum convenit. XVIII. Veteres enim, quorum fuerunt Aristoteles
quoque atque Theodectes, verba modo et nomina et convinctiones
tradiderunt, videlicet quod in verbis vim sermonis, in nominibus
materiam (quia alterum est quod loquimur, alterum de quo loquimur),
in convinctionibus autem complexum eorum esse iudicaverunt: quas
coniunctiones a plerisque dici scio, sed haec videtur ex syndesmo
magis propria tralatio. XIX. Paulatim a philosophis ac maxime Stoicis
auctus est numerus, ac primum convinctionibus articuli adiecti, post
praepositiones: nominibus appellatio, deinde pronomen, deinde
mixtum verbo participium, ipsis verbis adverbia. Noster sermo articulos
non desiderat ideoque in alias partes orationis sparguntur, sed accedit
superioribus interiectio. XX. Alii tamen ex idoneis dumtaxat auctoribus
octo partes secuti sunt, ut Aristarchus et aetate nostra Palaemon, qui
vocabulum sive appellationem nomini subiecerunt tamquam speciem
eius, at ii qui aliud nomen, aliud vocabulum faciunt, novem.
Nihilominus fuerunt qui ipsum adhuc vocabulum ab appellatione
diducerent, ut esset vocabulum corpus visu tactuque manifestum:
“domus” “lectus”, appellatio cui vel alterum deesset vel utrumque:
“ventus” “caelum” “deus” “virtus”. Adiciebant et adseverationem, ut
“eheu”, et tractionem, ut “fasciatim”: quae mihi non adprobantur.
XXI. Vocabulum an appellatio dicenda sit prosegoria et subicienda
nomini necne, quia parvi refert, liberum opinaturis relinquo. XXII.
Nomina declinare et verba in primis pueri sciant: neque enim aliter
pervenire ad intellectum sequentium possunt. Quod etiam monere
supervacuum erat nisi ambitiosa festinatione plerique a posterioribus
inciperent, et dum ostentare discipulos circa speciosiora malunt, compendio morarentur. XXIII. Atqui si quis et didicerit satis et (quod
non minus deesse interim solet) voluerit docere quae didicit, non erit
contentus tradere in nominibus tria genera et quae sunt duobus
20
Quintiliano - Institutio oratoria
omnibusve communia. XXIV. Nec statim diligentem putabo qui
promiscua, quae epicoena dicuntur, ostenderit, in quibus sexus
uterque per alterum apparet, aut quae feminina positione mares aut
neutrali feminas significant, qualia sunt “Murena” et “Glycerium”.
XXV. Scrutabitur ille praeceptor acer atque subtilis origines nominum:
quae ex habitu corporis “Rufos” “Longos”que fecerunt (ubi erit
aliquid secretius: “Sullae” “Burri” “Galbae” “Plauti” “Pansae”
“Scauri” taliaque) et ex casu nascentium (hic Agrippa et Opiter et
Cordus et Postumus erunt) et ex iis quae post natos eveniunt, unde
“Vopiscus”. Iam “Cottae” “Scipiones” “Laenates” “Serani” sunt ex
variis causis. XXVI. Gentes quoque ac loca et alia multa reperias inter
nominum causas. In servis iam intercidit illud genus quod ducebatur
a domino, unde “Marcipores” “Publipores” - que. Quaerat etiam
sitne apud Graecos vis quaedam sexti casus et apud nos quoque
septimi. Nam cum dico “hasta percussi”, non utor ablativi natura,
nec si idem Graece dicam, dativi. XXVII. Sed in verbis quoque quis
est adeo imperitus ut ignoret genera et qualitates et personas et numeros?
Litterarii paene ista sunt ludi et trivialis scientiae. Iam quosdam illa
turbabunt quae declinationibus non teruntur. Nam et quaedam
participia an [verba an] appellationes sint dubitari potest, quia aliud
alio loco valent, ut “tectum” et “sapiens”: XXVIII. quaedam verba
appellationibus similia, ut “fraudator” “nutritor”. Iam “itur in
antiquam silvam” nonne propriae cuiusdam rationis est? Nam quod
initium eius invenias? cui simile “fletur”. Accipimus aliter ut,
“panditur interea domus omnipotentis Olympi”, aliter ut “totis usque
adeo turbatur agris”. Est etiam quidam tertius modus, ut “urbs
habitatur”, unde et “campus curritur” et “mare navigatur”. XXIX.
“Pransus” quoque ac “potus” diversum valet quam indicat. Quid
quod multa verba non totum declinationis ordinem ferunt? Quaedam
etiam mutantur, ut “fero” in praeterito, quaedam tertiae demum
personae figura dicuntur, ut “licet” “piget”. Quaedam simile quiddam
patiuntur vocabulis in adverbium transeuntibus. Nam ut “noctu” et
“diu”, ita “dictu” “factu”; sunt enim haec quoque verba, participalia
quidem, non tamen qualia “dicto” “facto”que.
[5] I. Iam cum oratio tris habeat virtutes, ut emendata, ut dilucida, ut
ornata sit (quia dicere apte, quod est praecipuum, plerique ornatui
subiciunt), totidem vitia, quae sunt supra dictis contraria: emendate
loquendi regulam, quae grammatices prior pars est, examine. II. Haec
exigitur verbis aut singulis aut pluribus. Verba nunc generaliter accipi
volo: nam duplex eorum intellectus est, alter qui omnia per quae
sermo nectitur significat, ut apud Horatium: “verbaque provisam rem
21
CLL - Classici Latini Loffredo
non invita sequentur”; alter in quo est una pars orationis: “lego”
“scribo”; quam vitantes ambiguitatem quidam dicere maluerunt voces,
locutiones, dictiones. III. Singula sunt aut nostra aut peregrina, aut
simplicia aut composita, aut propria aut tralata, aut usitata aut ficta.
Vni verbo vitium saepius quam virtus inest. Licet enim dicamus aliquod
proprium, speciosum, sublime, nihil tamen horum nisi in complexu
loquendi serieque contingit: laudamus enim verba rebus bene
accommodata. IV. Sola est quae notari possit velut vocalitas, quae
euphonia dicitur: cuius in eo dilectus est ut inter duo quae idem
significant ac tantundem valent quod melius sonet malis. V. Prima
barbarismi ac soloecismi foeditas absit. Sed quia interim excusantur
haec vitia aut consuetudine aut auctoritate aut vetustate aut denique
vicinitate virtutum (nam saepe a figuris ea separare difficile est): ne
qua tam lubrica observatio fallat, acriter se in illud tenue discrimen
grammaticus intendat, de quo nos latius ibi loquemur ubi de figuris
orationis tractandum erit. VI. Interim vitium quod fit in singulis verbis
sit barbarismus. Occurrat mihi forsan aliquis: quid hic promisso tanti
operis dignum? aut quis hoc nescit, alios barbarismos scribendo fieri,
alios loquendo (quia quod male scribitur male etiam dici necesse est,
quae vitiose dixeris non utique et scripto peccant), illud prius
adiectione detractione inmutatione transmutatione, hoc secundum
divisione complexione adspiratione sono contineri? VII. Sed ut parva
sint haec, pueri docentur adhuc et grammaticos officii sui
commonemus. Ex quibus si quis erit plane inpolitus et vestibulum
modo artis huius ingressus, intra haec, quae profitentium
commentariolis vulgata sunt, consistet; doctiores multa adicient: vel
hoc primum, quod barbarum pluribus modis accipimus. VIII. Vnum
gente, quale sit si quis Afrum vel Hispanum Latinae orationi nomen
inserat: ut ferrum quo rotae vinciuntur dici solet “cantus”, quamquam
eo tamquam recepto utitur Persius, sicut Catullus “ploxenum” circa
Padum invenit, et in oratione Labieni (sive illa Corneli Galli est) in
Pollionem “casamo” +adsectator+ e Gallia ductum est: nam
“mastrucam”, quod est Sardum, inridens Cicero ex industria dixit.
IX. Alterum genus barbari accipimus quod fit animi natura, ut is a
quo insolenter quid aut minaciter aut crudeliter dictum sit barbare
locutus existimatur. X. Tertium est illud vitium barbarismi, cuius
exempla vulgo sunt plurima, sibi etiam quisque fingere potest, ut
verbo cui libebit adiciat litteram syllabamve vel detrahat aut aliam pro
alia aut eandem alio quam rectum est loco ponat. XI. Sed quidam fere
in iactationem eruditionis sumere illa ex poetis solent, et auctores quos
praelegunt criminantur. Scire autem debet puer haec apud scriptores
22
Quintiliano - Institutio oratoria
carminum aut venia digna aut etiam laude duci, potiusque illa docendi
erunt minus vulgata. XII. Nam duos in uno nomine faciebat
barbarismos Tinga Placentinus, si reprehendenti Hortensio credimus,
“preculam” pro “pergula” dicens , et inmutatione, cum c pro g uteretur,
et transmutatione, cum r praeponeret antecedenti. At in eadem vitii
geminatione “Mettoeo fufetioeo” dicens Ennius poetico iure defenditur.
XIII. Sed in prorsa quoque est quaedam iam recepta inmutatio (nam
Cicero “Canopitarum exercitum” dicit, ipsi Canobon vocant), et
“Trasumennum” pro “Tarsumenno” multi auctores, etiamsi est in eo
transmutatio, vindicaverunt. similiter alia: nam sive est “adsentior”,
Sisenna dixit “adsentio” multique et hunc et analogian secuti, sive
illud verum est, haec quoque pars consensu defenditur: XIV. at ille
pexus pinguisque doctor aut illic detractionem aut hic adiectionem
putabit. Quid quod quaedam, quae singula procul dubio vitiosa sunt,
iuncta sine reprehensione dicuntur? XV. Nam et “dua” et “tre”
[pondo] diversorum generum sunt barbarismi, at “dua pondo” et
“tre pondo” usque ad nostram aetatem ab omnibus dictum est, et
recte dici Messala confirmat. XVI. Absurdum forsitan videatur dicere
barbarismum, quod est unius verbi vitium, fieri per numeros aut genera sicut soloecismum: “scala” tamen et “scopa” contraque “hordea”
et “mulsa”, licet litterarum mutationem detractionem adiectionem
habeant, non alio vitiosa sunt quam quod pluralia singulariter et
singularia pluraliter efferuntur: et “gladia” qui dixerunt genere
exciderunt. XVII. Sed hoc quoque notare contentus sum, ne arti culpa
quorundam pervicacium perplexae videar et ipse quaestionem
addidisse. Plus exigunt subtilitatis quae accidunt in dicendo vitia,
quia exempla eorum tradi scripto non possunt, nisi cum in versus
inciderunt, ut divisio “Europai” “Asiai”, et ei contrarium vitium,
XVIII. quod synairesis et episynaliphen Graeci vocant, nos
complexionem dicimus, qualis est apud P. Varronem: “tum te flagranti deiectum fulmine Phaethon.” Nam si esset prorsa oratio, easdem
litteras enuntiare veris syllabis licebat. Praeterea quae fiunt spatio,
sive cum syllaba correpta producitur, ut “Italiam fato profugus”, seu
longa corripitur, ut “unius ob noxam et furias”, extra carmen non
deprendas, sed nec in carmine vitia dicenda sunt. XIX. Illa vero non
nisi aure exiguntur quae fiunt per sonos: quamquam per
adspirationem, sive adicitur vitiose sive detrahitur, apud nos potest
quaeri an in scripto sit vitium, si h littera est, non nota. cuius quidem
ratio mutata cum temporibus est saepius. XX. Parcissime ea veteres
usi etiam in vocalibus, cum “aedos” “ircos”que dicebant. Diu deinde
servatum ne consonantibus adspirarent, ut in “Graccis” et “triumpis”.
23
CLL - Classici Latini Loffredo
Erupit brevi tempore nimius usus, ut “choronae” “chenturiones”
“praechones” adhuc quibusdam inscriptionibus maneant, qua de re
Catulli nobile epigramma est. XXI. Inde durat ad nos usque
“vehementer” et “comprehendere” et “mihi”: nam “mehe” quoque
pro “me” apud antiquos tragoediarum praecipue scriptores in veteribus
libris invenimus. XXII. Adhuc difficilior observatio est per tenores
(quos quidem ab antiquis dictos tonores comperi, videlicet declinato
a Graecis verbo, qui tonons dicunt) vel adcentus, quas Graeci
prosoidias vocant, cum acuta et gravis alia pro alia ponuntur, ut in
hoc “Camillus”, si acuitur prima, aut gravis pro flexa, ut “Cethegus”
XXIII. (et hic prima acuta; nam sic media mutatur), aut flexa pro
gravi, ut +apice+ circumducta sequenti, quam ex duabus syllabis in
unam cogentes et deinde flectentes dupliciter peccant. XXIV. Sed id
saepius in Graecis nominibus accidit, ut “Atreus”, quem nobis
iuvenibus doctissimi senes acuta prima dicere solebant, ut necessario
secunda gravis esset, item “Nerei” “Terei”que. XXV. Haec de
accentibus tradita. Ceterum scio iam quosdam eruditos, nonnullos
etiam grammaticos sic docere ac loqui ut propter quaedam vocum
discrimina verbum interim acuto sono finiant, ut in illis “quae circum
litora, circum piscosos scopulos”, ne, si gravem posuerint secundam,
XXVI. “circus” dici videatur, non “circumitus”: itemque cum “quale” interrogantes gravi, comparantes acuto tenore concludunt; quod
tamen in adverbiis fere solis ac pronominibus vindicant, in ceteris
veterem legem secuntur. XXVII. Mihi videtur condicionem mutare
quod his locis verba coniungimus. Nam cum dico “circum litora”,
tamquam unum enuntio dissimulata distinctione, itaque tamquam in
una voce una est acuta: quod idem accidit in illo “Troiae qui primus
ab oris”. XXVIII. Evenit ut metri quoque condicio mutet accentum:
“pecudes pictaeque volucres”. Nam “volucres” media acuta legam,
quia, etsi natura brevis, tamen positione longa est, ne faciat iambum,
quem non recipit versus herous. XXIX. Separata vero haec a praecepto
nostro non recedent, aut si consuetudo vicerit vetus lex sermonis
abolebitur. cuius difficilior apud Graecos observatio est, quia plura
illis loquendi genera, quas dialectus vocant, et quod alias vitiosum,
interim alias rectum est. Apud nos vero brevissima ratio: XXX. namque
in omni voce acuta intra numerum trium syllabarum continetur, sive
eae sunt in verbo solae sive ultimae, et in iis aut proxima extremae aut
ab ea tertia. Trium porro de quibus loquor media longa aut acuta aut
flexa erit, eodem loco brevis utique gravem habebit sonum ideoque
positam ante se, id est ab ultima tertiam, acuet. XXXI. Est autem in
omni voce utique acuta, sed numquam plus una nec umquam ultima,
24
Quintiliano - Institutio oratoria
ideoque in disyllabis prior. Praeterea numquam in eadem flexa et
acuta, +qui in eadem flexa et acuta+; itaque neutra cludet vocem
Latinam. Ea vero quae sunt syllabae unius erunt acuta aut flexa, ne sit
aliqua vox sine acuta. XXXII. Et illa per sonos accidunt, quae
demonstrari scripto non possunt, vitia oris et linguae: iotacismus et
labdacismus et ischnotetas et plateasmus feliciores fingendis nominibus
Graeci vocant, sicut coelostomian, cum vox quasi in recessu oris auditur.
XXXIII. sunt etiam proprii quidam et inenarrabiles soni, quibus
nonnumquam nationes deprehendimus. Remotis igitur omnibus de
quibus supra diximus vitiis erit illa quae vocatur orthoepeia, id est
emendata cum suavitate vocum explanatio: nam sic accipi potest recta.
XXXIV. Cetera vitia omnia ex pluribus vocibus sunt, quorum est
soloecismus. Quamquam circa hoc quoque disputatum est; nam etiam
qui complexu orationis accidere eum confitentur, quia tamen unius
emendatione verbi corrigi possit, in verbo esse vitium, XXXV. non in
sermone contendunt, cum, sive “amarae corticis” seu “medio cortice”
per genus facit soloecismum (quorum neutrum quidem reprehendo,
cum sit utriusque Vergilius auctor: sed fingamus utrumlibet non recte
dictum), mutatio vocis alterius, in qua vitium erat, rectam loquendi
rationem sit redditura, ut “amari corticis” fiat vel “media cortice”.
Quod manifestae calumniae est: neutrum enim vitiosum est separatum,
sed compositione peccatur, quae iam sermonis est. XXXVI. Illud
eruditius quaeritur, an in singulis quoque verbis possit fieri
soloecismus, ut si unum quis ad se vocans dicat “venite”, aut si pluris
a se dimittens ita loquatur: “abi” aut “discede”. Nec non cum
responsum ab interrogante dissentit, ut si dicenti “quem video?” ita
occurras: “ego”. In gestu etiam nonnulli putant idem vitium inesse,
cum aliud voce, aliud nutu vel manu demonstratur. XXXVII. huic
opinioni neque omnino accedo neque plane dissentio; nam id fateor
accidere voce una, non tamen aliter quam si sit aliquid, quod vim
alterius vocis optineat, ad quod vox illa referatur: ut soloecismus ex
complexu fiat eorum quibus res significantur et voluntas ostenditur.
XXXVIII. Atque ut omnem effugiam cavillationem, sit aliquando in
uno verbo, numquam in solo verbo. Per quot autem et quas accidat
species, non satis convenit. Qui plenissime, quadripertitam volunt
esse rationem nec aliam quam barbarismi, ut fiat adiectione “nam
enim”, “de susum”, “in Alexandriam”, detractione “ambulo viam”,
XXXIX. “Aegypto venio”, “ne hoc fecit”, transmutatione, qua ordo
turbatur, “quoque ego”, “enim hoc voluit”, “autem non habuit”: ex
quo genere an sit “igitur” initio sermonis positum dubitari potest,
quia maximos auctores in diversa fuisse opinione video, cum apud
25
CLL - Classici Latini Loffredo
alios sit etiam frequens, apud alios numquam reperiatur. XL. Haec
tria genera quidam diducunt a soloecismo, et adiectionis vitium
pleonasmon, detractionis elleipsin, inversionis anastrophes vocant:
quae si in speciem soloecismi cadat, hyperbaton quoque eodem
appellari modo posse. XLI. Inmutatio sine controversia est, cum aliud
pro alio ponitur. Id per omnis orationis partis deprendimus, frequentissime in verbo, quia plurima huic accidunt, ideoque in eo fiunt
soloecismi per genera tempora personas modos (sive cui “status” eos
dici seu “qualitates” placet) vel sex vel ut alii volunt octo (nam totidem
vitiorum erunt formae in quot species eorum quidque de quibus supra
dictum est diviseris): praeterea numeros, XLII. in quibus nos
singularem ac pluralem habemus, Graeci et dyikon. Quamquam
fuerunt qui nobis quoque adicerent dualem “scripsere” “legere” (quod
evitandae asperitatis gratia mollitum est, ut apud veteres pro “male
mereris” “male merere”), ideoque quod vocant duale in illo solo genere consistit, cum apud Graecos et verbi tota fere ratione et in
nominibus deprendatur (et sic quoque rarissimus sit eius usus), XLIII.
apud nostrorum vero neminem haec observatio reperiatur, quin e contrario “devenere locos” et “conticuere omnes” et “consedere duces”
aperte nos doceant nil horum ad duos pertinere, “dixere” quoque,
quamquam id Antonius Rufus ex diverso ponit exemplum, de pluribus
patronis praeco pronuntiet. XLIV. Quid? non Livius circa initia statim
primi libri “tenuere” inquit “arcem Sabini” et mox: “in adversum
Romani subiere”? Sed quem potius ego quam M. tullium sequar?
Qui in Oratore “non reprendo” inquit “scripsere: scripserunt esse
verius sentio”. XLV. Similiter in vocabulis et nominibus fit soloecismus
genere, numero, proprie autem casibus, quidquid horum alteri
succedet. Huic parti subiungantur licet per comparationes et
superlationes, itemque in quibus patrium pro possessivo dicitur vel
contra. XLVI. Nam vitium quod fit per quantitatem, ut “magnum
peculiolum”, erunt qui soloecismum putent, quia pro nomine integro positum sit deminutum: ego dubito an id inproprium potius
appellem; significatione enim deerrat: soloecismi porro vitium non
est in sensu, sed in complexu. XLVII. In participio per genus et casum
ut in vocabulo, per tempora ut in verbo, per numerum ut in utroque
peccatur. Pronomen quoque genus numerum casus habet, quae omnia
recipiunt huius modi errorem. XLVIII. Fiunt soloecismi et quidem
plurimi per partis orationis: sed id tradere satis non est, ne ita demum
vitium esse credat puer si pro alia ponatur alia, ut verbum ubi nomen
esse debuerit, vel adverbium ubi pronomen, ac similia. XLIX. Nam
sunt quaedam cognata, ut dicunt, id est eiusdem generis, in quibus
26
Quintiliano - Institutio oratoria
qui alia specie quam oportet utetur, non minus quam ipso genere
permutato deliquerit. L. Nam et “an” et “aut” coniunctiones sunt,
male tamen interroges “hic aut ille sit”; et “ne” ac “non” adverbia:
qui tamen dicat pro illo “ne feceris” “non feceris”, in idem incidat
vitium, quia alterum negandi est, alterum vetandi. Hoc amplius “intro”
et “intus” loci adverbia, “eo” tamen “intus” et “intro sum” soloecismi
sunt. LI. Eadem in diversitate pronominum interiectionum
praepositionum accident. Est enim soloecismus in oratione
comprensionis unius sequentium ac priorum inter se inconveniens
positio. LII. Quaedam tamen et faciem soloecismi habent et dici vitiosa
non possunt, ut “tragoedia Thyestes”, ut “ludi Floralia ac Megalesia”
- quamquam haec sequentia tempore interciderunt numquam aliter a
veteribus dicta. Schemata igitur nominabuntur frequentiora quidem
apud poetas, sed oratoribus quoque permissa. LIII. Verum schema
fere habebit aliquam rationem, ut docebimus eo quem paulo ante
promisimus loco, sed hic quoque quod schema vocatur, si ab aliquo
per inprudentiam factum erit, soloecismi vitio non carebit. LIV. In
eadem specie sunt, sed schemate carent, ut supra dixi, nomina feminina
quibus mares utuntur, et neutralia quibus feminae. Hactenus de
soloecismo: neque enim artem grammaticam componere adgressi
sumus, sed cum in ordinem incurreret, inhonoratam transire noluimus.
LV. Hoc amplius, ut institutum ordinem sequar, verba aut Latina aut
peregrina sunt. Peregrina porro ex omnibus prope dixerim gentibus
ut homines, ut instituta etiam multa venerunt. LVI. Taceo de tuscis et
Sabinis et Praenestinis quoque (nam ut eorum sermone utentem
Vettium Lucilius insectatur, quem ad modum Pollio reprendit in Livio
Patavinitatem): licet omnia Italica pro Romanis habeam. LVII. Plurima
Gallica evaluerunt, ut “raeda” ac “petorritum”, quorum altero tamen
Cicero, altero Horatius utitur. Et “mappam” circo quoque usitatum
nomen Poeni sibi vindicant, et “gurdos”, quos pro stolidis accipit
vulgus, ex Hispania duxisse originem audivi. LVIII. Sed haec divisio
mea ad Graecum sermonem praecipue pertinet; nam et maxima ex
parte Romanus inde conversus est, et confessis quoque Graecis utimur
verbis ubi nostra desunt, sicut illi a nobis nonnumquam mutuantur.
Inde illa quaestio exoritur, an eadem ratione per casus duci externa
qua nostra conveniat. LIX. Ac si reperias grammaticum veterum
amatorem, neget quicquam ex Latina ratione mutandum, quia, cum
sit apud nos casus ablativus, quem illi non habent, parum conveniat
uno casu nostro, quinque Graecis uti: LX. quin etiam laudet virtutem
eorum qui potentiorem facere linguam Latinam studebant nec alienis
egere institutis fatebantur: inde “Castorem” media syllaba producta
27
CLL - Classici Latini Loffredo
pronuntiarunt, quia hoc omnibus nostris nominibus accidebat quorum prima positio in easdem quas “Castor” litteras exit, et ut
“Palaemo” ac “Telamo” et “Plato” (nam sic eum Cicero quoque
appellat) dicerentur retinuerunt, quia Latinum quod o et n litteris
finiretur non reperiebant. LXI. Ne in a quidem atque s litteras exire
temere masculina Graeca nomina recto casu patiebantur, ideoque et
apud Caelium legimus “Pelia cincinnatus” et apud Messalam “bene
fecit Euthia” et apud Ciceronem “Hermagora”, ne miremur quod ab
antiquorum plerisque “Aenea” ut “Anchisa” sit dictus. LXII. Nam si
ut “Maecenas” “Sufenas” “Asprenas” dicerentur, genetivo casu non e
littera sed tis syllaba terminarentur. Inde Olympo et tyranno acutam
syllabam mediam dederunt, quia [duabus longis sequentibus] primam
brevem acui noster sermo non patitur. LXIII. Sic genetivus “Vlixi” et
“Achilli” fecit, sic alia plurima. Nunc recentiores instituerunt Graecis
nominibus Graecas declinationes potius dare, quod tamen ipsum non
semper fieri potest. Mihi autem placet rationem Latinam sequi,
quousque patitur decor. Neque enim iam “Calypsonem” dixerim ut
“Iunonem”, quamquam secutus antiquos C. Caesar utitur hac ratione
declinandi; sed auctoritatem consuetudo superavit. LXIV. In ceteris
quae poterunt utroque modo non indecenter efferri, qui Graecam
figuram sequi malet non Latine quidem sed tamen citra
reprehensionem loquetur. LXV. Simplices voces prima positione, id
est natura sua, constant, compositae aut praepositionibus
subiunguntur, ut “innocens” (dum ne pugnantibus inter se duabus,
quale est “inperterritus”: alioqui possunt aliquando continuari duae,
ut “incompositus” “reconditus” et quo Cicero utitur “subabsurdum”),
aut e duobus quasi corporibus coalescunt, ut “maleficus”. LXVI. Nam
ex tribus nostrae utique linguae non concesserim, quamvis “capsis”
Cicero dicat compositum esse ex “cape si vis”, et inveniantur qui
“Lupercalia” aeque tris partes orationis esse contendant quasi “luere
per caprum”: LXVII. nam “Solitaurilia” iam persuasum est esse
“Suovetaurilia”, et sane ita se habet sacrum, quale apud Homerum
quoque est. Sed haec non tam ex tribus quam ex particulis trium
coeunt. Ceterum etiam ex praepositione et duobus vocabulis dure
videtur struxisse Pacuvius: “Nerei repandirostrum incurvicervicum
pecus.” LXVIII. Iunguntur autem aut ex duobus Latinis integris, ut
“superfui” “supterfugi”, quamquam ex integris an composita sint
quaeritur, aut ex integro et corrupto, ut “malevolus”, aut ex corrupto
et integro, ut “noctivagus”, aut duobus corruptis, ut “pedisecus”, aut
ex nostro et peregrino, ut “biclinium”, aut contra, ut “epitogium” et
“Anticato”, aliquando et ex duobus peregrinis, ut “epiraedium”; nam
28
Quintiliano - Institutio oratoria
cum sit “epi” praepositio Graeca, “raeda” Gallicum (neque Graecus
tamen neque Gallus utitur composito), Romani suum ex alieno utroque
fecerunt. LXIX. Frequenter autem praepositiones quoque copulatio
ista corrumpit: inde “abstulit” “aufugit” “amisit”, cum praepositio
sit “ab” sola, et “coit”, cum sit praepositio “con”. Sic “ignavi” et
“erepublica” et similia. LXX. Sed res tota magis Graecos decet, nobis
minus succedit: nec id fieri natura puto, sed alienis favemus, ideoque
cum kyrtaykena mirati simus, “incurvicervicum” vix a risu defendimus.
LXXI. Propria sunt verba cum id significant in quod primo denominata sunt, tralata cum alium natura intellectum, alium loco praebent.
Vsitatis tutius utimur, nova non sine quodam periculo fingimus. Nam
si recepta sunt, modicam laudem adferunt orationi, repudiata etiam
in iocos exeunt. LXXII. Audendum tamen: namque, ut Cicero ait,
etiam quae primo dura visa sunt, usu molliuntur. Sed minime nobis
concessa est onomatopoiia. Quis enim ferat si quid simile illis merito
laudatis ligxe bios et si’ophthalmos fingere audeamus? Iam ne “balare”
quidem aut “hinnire” fortiter diceremus nisi iudicio vetustatis
niterentur.
[6] I. Est etiam sua loquentibus observatio, sua scribentibus. Sermo
constat ratione vetustate auctoritate consuetudine. Rationem praestat
praecipue analogia, nonnumquam etymologia. Vetera maiestas
quaedam et, ut sic dixerim, religio commendat. II. Auctoritas ab
oratoribus vel historicis peti solet (nam poetas metri necessitas excusat,
nisi si quando nihil impediente in utroque modulatione pedum
alterum malunt, qualia sunt “imo de stirpe recisum” et “aeriae quo
congessere palumbes” et “silice in nuda” et similia): cum summorum
in eloquentia virorum iudicium pro ratione, et vel error honestus est
magnos duces sequentibus. III. Consuetudo vero certissima loquendi
magistra, utendumque plane sermone, ut nummo, cui publica forma
est. Omnia tamen haec exigunt acre iudicium, analogia praecipue:
IV. quam proxime ex Graeco transferentes in Latinum proportionem
vocaverunt. Eius haec vis est, ut id quod dubium est ad aliquid simile
de quo non quaeritur referat, et incerta certis probet. Quod efficitur
duplici via: comparatione similium in extremis maxime syllabis, propter
quod ea quae sunt e singulis negantur debere rationem, et
deminutione. V. Comparatio in nominibus aut genus deprendit aut
declinationem: genus, ut, si quaeratur “funis” masculinum sit an
femininum, simile illi sit “panis”: declinationem, ut, si veniat in
dubium “hac domu” dicendum sit an “hac domo”, et “domuum” an
“domorum”, similia sint “domus” “anus” “manus”. VI. Deminutio
genus modo detegit, ut, ne ab eodem exemplo recedam, “funem”
29
CLL - Classici Latini Loffredo
masculinum esse “funiculus” ostendit. VII. Eadem in verbis quoque
ratio comparationis, ut, si quis antiquos secutus “fervere” brevi media
syllaba dicat, deprendatur vitiose loqui, quod omnia quae e et o litteris
fatendi modo terminantur, eadem, si in infinitis e litteram media syllaba
acceperunt, utique productam habent: “prandeo” pendeo “spondeo”,
“prandere” pendere “spondere”, at quae o solam habent, VIII.
dummodo per eandem litteram in infinito exeant, brevia fiunt: “lego”
“dico” “curro”, “legere” “dicere” “currere”: etiamsi est apud
Lucilium: “fervit aqua et fervet: fervit nunc, fervet ad annum”.
IX. Sed pace dicere hominis eruditissimi liceat: si “fervit” putat illi
simile “currit” et “legit”, “fervo” dicet ut “lego” et “curro”, quod
nobis inauditum est. Sed non est haec vera comparatio: nam “fervit”
est illi simile “servit”. Quam proportionem sequenti dicere necesse
est “fervire” ut “servire”. X. Prima quoque aliquando positio ex
obliquis invenitur, ut memoria repeto convictos a me qui reprenderant
quod hoc verbo usus essem: “pepigi”; nam id quidem dixisse summos
auctores confitebantur, rationem tamen negabant permittere, quia prima
positio “paciscor”, cum haberet naturam patiendi, faceret tempore
praeterito “pactus sum”. XI. Nos praeter auctoritatem oratorum atque
historicorum analogia quoque dictum tuebamur. Nam cum legeremus
in XII tabulis “ni ita pagunt”, inveniebamus simile huic “cadunt”:
inde prima positio, etiamsi vetustate exoleverat, apparebat “pago” ut
“cado”, unde non erat dubium sic “pepigi” nos dicere ut “cecidi”.
XII. Sed meminerimus non per omnia duci analogiae posse rationem,
cum et sibi ipsa plurimis in locis repugnet. Quaedam sine dubio
conantur eruditi defendere, ut, cum deprensum est “lepus” et “lupus”
similia positione quantum casibus numerisque dissentiant, ita
respondent non esse paria quia “lepus” epicoenon sit, “lupus”
masculinum, quamquam Varro in eo libro quo initia Romanae urbis
enarrat lupum feminam dicit Ennium Pictoremque Fabium secutus.
XIII. Illi autem idem, cum interrogantur cur “aper” “apri” et “pater”
“patris” faciat, illud nomen positum, hoc ad aliquid esse contendunt.
Praeterea quoniam utrumque a Graeco ductum sit, ad eam rationem
recurrunt, ut patros “patris”, kaprou “apri” faciat. XIV. Illa tamen
quomodo effugient, ut non, quamvis feminina singulari nominativo
us litteris finita numquam genetivo casu ris syllaba terminentur, faciat
tamen “Venus” “Veneris”? Item, cum es litteris finita per varios exeant
genetivos, numquam tamen eadem ris syllaba terminatos, “Ceres” cogat
dici “Cereris”? XV. Quid vero quae tota positionis eiusdem in diversos
flexus eunt, cum “Alba” faciat “Albanos” et “Albensis”, “volo” “volui”
et “volavi”? Nam praeterito quidem tempore varie formari verba pri30
Quintiliano - Institutio oratoria
ma persona o littera terminata ipsa analogia confitetur, si quidem facit
“cado” “cecidi”, “spondeo” spopondi”, “pingo” “pinxi”,”lego”
“legi”, “pono” “posui”, “frango” “fregi”, “laudo laudavi”. XVI. Non
enim, cum primum fingerentur homines, Analogia demissa caelo
formam loquendi dedit, sed inventa est postquam loquebantur, et
notatum in sermone quid quoque modo caderet. Itaque non ratione
nititur sed exemplo, nec lex est loquendi sed observatio, ut ipsam
analogian nulla res alia fecerit quam consuetudo. XVII. Inhaerent
tamen ei quidam molestissima diligentiae perversitate, ut “audaciter”
potius dicant quam “audacter”, licet omnes oratores aliud sequantur,
et “emicavit”, non “emicuit”, et “conire”, non “coire”. His
permittamus et “audivisse” et “scivisse” et “tribunale” et “faciliter”
dicere; “frugalis” quoque sit apud illos, non “frugi”: nam quo alio
modo fiet “frugalitas”? XVIII. Idem “centum milia nummum” et
“fidem deum” ostendant duplices quoque soloecismos esse, quando
et casum mutant et numerum: nesciebamus enim ac non consuetudini et decori serviebamus, sicut in plurimis quae M. tullius in Oratore
divine ut omnia exsequitur. XIX. Sed Augustus quoque in epistulis
ad C. Caesarem scriptis emendat quod is “calidum” dicere quam
“caldum” malit, non quia id non sit Latinum, sed quia sit odiosum
et, ut ipse Graeco verbo significavit, periergon. XX. Atqui hanc quidam
orthoepeian solam putant, quam ego minime excludo. Quid enim
tam necessarium quam recta locutio? Immo inhaerendum ei iudico,
quoad licet, diu etiam mutantibus repugnandum: sed abolita atque
abrogata retinere insolentiae cuiusdam est et frivolae in parvis iactantiae.
XXI. Multum enim litteratus qui sine adspiratione et producta secunda
syllaba salutarit (“avere” est enim), et “calefacere” dixerit potius quam
quod dicimus et “conservavisse”, his adiciat “face” et “dice” et similia.
XXII. Recta est haec via: quis negat? Sed adiacet et mollior et magis
trita. Ego tamen non alio magis angor quam quod obliquis casibus
ducti etiam primas sibi positiones non invenire sed mutare permittunt,
ut cum “ebur” et “robur”, ita dicta ac scripta summis auctoribus, in o
litteram secundae syllabae transferunt, quia sit “roboris” et “eboris”,
“sulpur” autem et “guttur” u litteram in genetivo servent: ideoque
“iecur” etiam et “femur” controversiam fecerunt. XXIII. Quod non
minus est licentiosum quam si “sulpuri” et “gutturi” subicerent in
genetivo litteram o mediam quia esset “eboris” et “roboris”: sicut
Antonius Gnipho, qui “robur” quidem et “ebur” atque etiam
“marmur” fatetur esse, verum fieri vult ex his “ebura” “robura”
“marmura”. XXIV. Quodsi animadverterent litterarum adfinitatem,
scirent sic ab eo quod est “robur” “roboris” fieri quo modo ab eo
31
CLL - Classici Latini Loffredo
quod est “miles limes” “militis limitis”, “iudex vindex” “iudicis
vindicis”, et quae supra iam attigi. XXV. Quid vero quod, ut dicebam,
similes positiones in longe diversas figuras per obliquos casus exeunt,
ut “virgo Iuno,” “fusus lusus”, “cuspis puppis” et mille alia: cum
illud etiam accidat, ut quaedam pluraliter non dicantur, quaedam
contra singulari numero, quaedam casibus careant, quaedam a primis
statim positionibus tota mutentur, ut “Iuppiter”? XXVI. Quod verbis
etiam accidit, ut illi “fero”, cuius praeteritum perfectum et ulterius
non invenitur. Nec plurimum refert nulla haec an praedura sint. Nam
quid “progenies” genetivo singulari, quid plurali “spes” faciet? Quo
modo autem “quire” et “urgere” vel in praeterita patiendi modo vel
in participia transibunt? XXVII. Quid de aliis dicam, cum “senatus
senatui” “senati” an “senatus” faciat incertum sit? Quare mihi non
invenuste dici videtur aliud esse Latine, aliud grammatice loqui. Ac
de analogia nimium.
XXVIII. Etymologia, quae verborum originem inquirit, a Cicerone
dicta est notatio, quia nomen eius apud Aristotelen invenitur symbolon,
quod est “nota”. Nam verbum ex verbo ductum, id est veriloquium,
ipse Cicero qui finxit reformidat. sunt qui vim potius intuiti
originationem vocent. XXIX. Haec habet aliquando usum necessarium,
quotiens interpretatione res de qua quaeritur eget, ut cum M. Caelius
se esse hominem frugi vult probare, non quia abstinens sit (nam id ne
mentiri quidem poterat), sed quia utilis multis, id est fructuosus, unde
sit ducta frugalitas. Ideoque in definitionibus adsignatur etymologiae
locus. XXX. Nonnumquam etiam barbara ab emendatis conatur discernere, ut cum “Triquetram” dici Siciliam an “Triquedram”,
“meridiem” an “medidiem” oporteat quaeritur: aliquando consuetudini servit. XXXI. Continet autem in se multam eruditionem, sive ex
Graecis orta tractemus, quae sunt plurima praecipueque Aeolica
ratione, cui est sermo noster simillimus, declinata, sive ex historiarum
veterum notitia nomina hominum locorum gentium urbium
requiramus: unde Bruti, publicolae, Pythici? cur Latium, Italia,
Beneventum? quae Capitolium et collem Quirinalem et Argiletum
appellandi ratio?
XXXII. Iam illa minora in quibus maxime studiosi eius rei fatigantur,
qui verba paulum declinata varie et multipliciter ad veritatem reducunt
aut correptis aut porrectis aut adiectis aut detractis aut permutatis litteris
syllabisve. Inde pravis ingeniis ad foedissima usque ludibria labuntur.
Sit enim “consul” a consulendo vel a iudicando: nam et hoc
“consulere” veteres vocaverunt, unde adhuc remanet illud “rogat boni
consulas”, id est “bonum iudices”: XXXIII. “senatui” dederit nomen
32
Quintiliano - Institutio oratoria
aetas, nam idem patres sunt: et “rex” “rector” et alia plurima
indubitata: nec abnuerim tegulae regulaeque et similium his rationem:
iam sit et “classis” a calando et “lepus” “levipes” et “vulpes” “volipes”:
XXXIV. etiamne a contrariis aliqua sinemus trahi, ut “lucus” quia
umbra opacus parum luceat, et “ludus” quia sit longissime a lusu, et
“Ditis” quia minime dives? Etiamne “hominem” appellari quia sit
humo natus (quasi vero non omnibus animalibus eadem origo, aut
illi primi mortales ante nomen imposuerint terrae quam sibi), et
“verba” ab aere verberato? XXXV. Pergamus: sic perveniemus eo usque
ut “stella” luminis stilla credatur, cuius etymologiae auctorem clarum
sane in litteris nominari in ea parte qua a me reprenditur inhumanum
est. XXXVI. Qui vero talia libris complexi sunt, nomina sua ipsi
inscripserunt, ingenioseque visus est Gavius “caelibes” dicere veluti
“caelites”, quod onere gravissimo vacent, idque Graeco argumento
iuvit: eitheous enim eadem de causa dici adfirmat. Nec ei cedit
Modestus inventione: nam, quia Caelo Saturnus genitalia absciderit,
hoc nomine appellatos qui uxore careant ait; Aelius “pituitam” quia
petat vitam. XXXVII. Sed cui non post Varronem sit venia? Qui
“agrum” quia in eo agatur aliquid, et “gragulos” quia gregatim volent
dictos voluit persuadere Ciceroni (ad eum enim scribit), cum alterum
ex Graeco sit manifestum duci, alterum ex vocibus avium. XXXVIII.
Sed hoc tanti fuit vertere, ut “merula”, quia sola volat, quasi mera
volans nominaretur. Quidam non dubitarunt etymologiae subicere
omnem nominis causam, ut ex habitu, quem ad modum dixi, “Longos”
et “Rufos”, ex sono “stertere” “murmurare”, etiam derivata, ut a
“velocitate” dicitur “velox”, et composita pleraque his similia, quae
sine dubio aliunde originem ducunt, sed arte non egent, cuius in hoc
opere non est usus nisi in dubiis. XXXIX. Verba a vetustate repetita
non solum magnos adsertores habent, sed etiam adferunt orationi
maiestatem aliquam non sine delectatione: nam et auctoritatem
antiquitatis habent et, quia intermissa sunt, gratiam novitati similem
parant. XL. Sed opus est modo, ut neque crebra sint haec nec manifesta, quia nihil est odiosius adfectatione, nec utique ab ultimis et iam
oblitteratis repetita temporibus, qualia sunt “topper” et “antegerio”
et “exanclare” et “prosapia” et Saliorum carmina vix sacerdotibus suis
satis intellecta. XLI. Sed illa mutari vetat religio et consecratis utendum
est: oratio vero, cuius summa virtus est perspicuitas, quam sit vitiosa si
egeat interprete! Ergo ut novorum optima erunt maxime vetera, ita
veterum maxime nova. XLII. Similis circa auctoritatem ratio. Nam
etiamsi potest videri nihil peccare qui utitur iis verbis quae summi
auctores tradiderunt, multum tamen refert non solum quid dixerint,
33
CLL - Classici Latini Loffredo
sed etiam quid persuaserint. Neque enim “tuburchinabundum” et
“lurchinabundum” iam in nobis quisquam ferat, licet Cato sit auctor,
nec “bos lodices”, quamquam id Pollioni placet, nec “gladiola”, atqui
Messala dixit, nec “parricidatum”, quod in Caelio vix tolerabile videtur,
nec “collos” mihi Calvus persuaserit: quae nec ipsi iam dicerent.
XLIII. superest igitur consuetudo: nam fuerit paene ridiculum malle
sermonem quo locuti sint homines quam quo loquantur. Et sane quid
est aliud vetus sermo quam vetus loquendi consuetudo? Sed huic ipsi
necessarium est iudicium, constituendumque in primis id ipsum quid
sit quod consuetudinem vocemus. XLIV. Quae si ex eo quod plures
faciunt nomen accipiat, periculosissimum dabit praeceptum non
orationi modo sed, quod maius est, vitae: unde enim tantum boni ut
pluribus quae recta sunt placeant? Igitur ut velli et comam in gradus
frangere et in balneis perpotare, quamlibet haec invaserint civitatem,
non erit consuetudo, quia nihil borum caret reprensione (at lavamur
et tondemur et convivimus ex consuetudine), sic in loquendo non si
quid vitiose multis insederit pro regula sermonis accipiendum erit.
XLV. Nam ut transeam quem ad modum vulgo imperiti loquantur,
tota saepe theatra et omnem circi turbam exclamasse barbare scimus.
Ergo consuetudinem sermonis vocabo consensum eruditorum, sicut
vivendi consensum bonorum.
[7] I. Nunc, quoniam diximus quae sit loquendi regula, dicendum
quae scribentibus custodienda, quod Graeci orthographian vocant,
nos recte scribendi scientiam nominemus. cuius ars non in hoc posita
est, ut noverimus quibus quaeque syllaba litteris constet (nam id
quidem infra grammatici officium est), sed totam, ut mea fert opinio,
subtilitatem in dubiis habet: II. ut longis syllabis omnibus adponere
apicem ineptissimum est, quia plurimae natura ipsa verbi quod
scribitur patent, sed interim necessarium, cum eadem littera alium
atque alium intellectum, prout correpta vel producta est, facit: III. ut
“malus” arborem significet an hominem non bonum apice
distinguitur, “palus” aliud priore syllaba longa, aliud sequenti
significat, et cum eadem littera nominativo casu brevis, ablativo longa
est, utrum sequamur plerumque hac nota monendi sumus. IV. Similiter
putaverunt illa quoque servanda discrimina, ut “ex” praepositionem
si verbum sequeretur “specto”, adiecta secundae syllabae s littera, si
“pecto”, remota scriberemus. V. Illa quoque servata est a multis
differentia, ut “ad”, cum esset praepositio, d litteram, cum autem
coniunctio, t acciperet, itemque “cum”, si tempus significaret, per
quom, si comitem, per c ac duas sequentis scriberetur. VI. Frigidiora
his alia, ut “quidquid” c quartam haberet ne interrogare bis videremur,
34
Quintiliano - Institutio oratoria
et “quotidie” non “cotidie”, ut sit quot diebus: verum haec iam etiam
inter ipsas ineptias evanuerunt. VII. Quaeri solet, in scribendo
praepositiones sonum quem iunctae efficiunt an quem separatae
observare conveniat, ut cum dico “optinuit” (secundam enim b litteram
ratio poscit, aures magis audiunt p) VIII. et “immunis” (illud enim
quod veritas exigit, sequentis syllabae sono victum, m gemina
commutatur.) IX. Est et in dividendis verbis observatio, mediam
litteram consonantem priori an sequenti syllabae adiungas. “Haruspex”
enim, quia pars eius posterior a spectando est, s litteram tertiae dabit,
“abstemius”, quia ex abstinentia temeti composita vox est, primae
relinquet. X. Nam k quidem in nullis verbis utendum puto nisi quae
significat etiam ut sola ponatur. Hoc eo non omisi quod quidam eam
quotiens a sequatur necessariam credunt, cum sit c littera, quae ad
omnis vocalis vim suam perferat. XI. Verum orthographia quoque
consuetudini servit ideoque saepe mutata est. Nam illa vetustissima
transeo tempora, quibus et pauciores litterae nec similes his nostris
earum formae fuerunt et vis quoque diversa, sicut apud Graecos o
litterae, quae interim longa ac brevis, ut apud nos, interim pro syllaba
quam nomine suo exprimit posita est: XII. ut a Latinis veteribus d
plurimis in verbis ultimam adiectam, quod manifestum est etiam ex
columna rostrata, quae est duilio in foro posita, interim g quoque, ut
in pulvinari Solis, qui colitur iuxta aedem Quirini, “vesperug”, quod
“vesperuginem” accipimus. XIII. De mutatione etiam litterarum, de
qua supra dixi, nihil repetere hic necesse est: fortasse enim sicut
scribebant, etiam loquebantur. XIV. Semivocalis geminare diu non
fuit usitatissimi moris, atque e contrario usque ad Accium et ultra
porrectas syllabas geminis, ut dixi, vocalibus scripserunt. XV. Diutius
duravit ut e et i iungendis eadem ratione qua Graeci ei uterentur: ea
casibus numerisque discreta est, ut Lucilius praecipit:”iam” “puerei
venere”: e postremum facito atque i, “ut pueri plures fiant” ac deinceps
idem: “mendaci furique addes e, cum dare furi iusseris.” XVI. Quod
quidem cum supervacuum est quia i tam longae quam brevis naturam
habet, tum incommodum aliquando; nam in iis quae proximam ab
ultima litteram e habebunt et i longa terminabuntur, illam rationem
sequentes utemur e gemina, qualia sunt haec “aurei” “argentei” et
his similia: XVII. idque iis praecipue qui ad lectionem instituentur
etiam impedimento erit, sicut in Graecis accidit adiectione i litterae,
quam non solum dativis casibus in parte ultima adscribunt, sed
quibusdam etiam interponunt, ut in LEISTEI, quia etymologia ex
divisione in tris syllabas facta desideret eam litteram. XVIII. Ae
syllabam, cuius secundam nunc e litteram ponimus, varie per a et i
35
CLL - Classici Latini Loffredo
efferebant, quidam semper ut Graeci, quidam singulariter tantum,
cum in dativum vel genetivum casum incidissent, unde “pictai vestis”
et “aquai” Vergilius amantissimus vetustatis carminibus inservit. XIX.
In isdem plurali numero e utebantur: “hi sullae, Galbae”. Est in hac
quoque parte Lucili praeceptum, quod quia pluribus explicatur
versibus, si quis parum credet apud ipsum in nono requirat. XX.
Quid quod Ciceronis temporibus paulumque infra, fere quotiens s
littera media vocalium longarum vel subiecta longis esset, geminabatur,
ut “caussae” “cassus” “divissiones”? Quo modo et ipsum et Vergilium
quoque scripsisse manus eorum docent. XXI. Atqui paulum superiores
etiam illud quod nos gemina dicimus “iussi” una dixerunt. Iam
“optimus” “maximus” ut mediam i litteram, quae veteribus u fuerat,
acciperent c. primum Caesaris inscriptione traditur factum. XXII.
“Here” nunc e littera terminamus: at veterum comicorum adhuc libris
invenio “heri ad me venit”: quod idem in epistulis Augusti, quas sua
manu scripsit aut emendavit, deprenditur. Quid? XXIII. non Cato
Censorius “dicam” et “faciam” “dicae” et “faciae” scripsit, eundemque
in ceteris quae similiter cadunt modum tenuit? Quod et ex veteribus
eius libris manifestum est et a Messala in libro de s littera positum.
XXIV. “Sibe” et “quase” scriptum in multorum libris est, sed an hoc
voluerint auctores nescio: T. Livium ita his usum ex Pediano comperi,
qui et ipse eum sequebatur. Haec nos i littera finimus. XXV. Quid
dicam “vortices” et “vorsus” ceteraque ad eundem modum, quae
primus Scipio Africanus in e litteram secundam vertisse dicitur? XXVI.
Nostri praeceptores “servum” “cervum”que u et o litteris scripserunt,
quia subiecta sibi vocalis in unum sonum coalescere et confundi
nequiret; nunc u gemina scribuntur ea ratione quam reddidi: neutro
sane modo vox quam sentimus efficitur, nec inutiliter Claudius
Aeolicam illam ad hos usus litteram adiecerat. XXVII. Illud nunc
melius, quod “cui” tribus quas praeposui litteris enotamus, in quo
pueris nobis ad pinguem sane sonum qu et oi utebantur, tantum ut
ab illo “qui” distingueretur. XXVIII. Quid quae scribuntur aliter
quam enuntiantur? Nam et “Gaius” C littera significatur, quae inversa mulierem declarat, quia tam Gaias esse vocitatas quam Gaios etiam
ex nuptialibus sacris apparet: XXIX. nec “Gnaeus” eam litteram in
praenominis nota accipit qua sonat, et “columnam” et “consules”
exempta n littera legimus, et “Subura”, cum tribus litteris notatur, C
tertiam ostendit. Multa sunt generis huius, sed haec quoque vereor
ne modum tam parvae quaestionis excesserint. XXX. Iudicium autem
suum grammaticus interponat his omnibus: nam hoc valere plurimum
debet. Ego, nisi quod consuetudo optinuerit, sic scribendum quidque
36
Quintiliano - Institutio oratoria
iudico quomodo sonat. XXXI. Hic enim est usus litterarum, ut
custodiant voces et velut depositum reddant legentibus. Itaque id
exprimere debent quod dicturi sumus. XXXII. Hae fere sunt emendate loquendi scribendique partes: duas reliquas significanter
ornateque dicendi non equidem grammaticis aufero, sed, cum mihi
officia rhetoris supersint, maiori operi reservo. XXXIII. Redit autem
illa cogitatio, quosdam fore qui haec quae diximus parva nimium et
impedimenta quoque maius aliquid agentibus putent: nec ipse ad
extremam usque anxietatem et ineptas cavillationes descendendum
atque his ingenia concidi et comminui credo. XXXIV. Sed nihil ex
grammatice nocuerit nisi quod supervacuum est. An ideo minor est
M. tullius orator quod idem artis huius diligentissimus fuit et in filio,
ut epistulis apparet, recte loquendi asper quoque exactor? XXXV.
Aut vim C. Caesaris fregerunt editi de analogia libri? Aut ideo minus
Messala nitidus quia quosdam totos libellos non verbis modo singulis
sed etiam litteris dedit? Non obstant hae disciplinae per illas euntibus,
sed circa illas haerentibus.
[8] I. superest lectio: in qua puer ut sciat ubi suspendere spiritum
debeat, quo loco versum distinguere, ubi cludatur sensus, unde
incipiat, quando attollenda vel summittenda sit vox, quid quoque
flexu, quid lentius celerius concitatius lenius dicendum, demonstrari
nisi in opere ipso non potest. II. Vnum est igitur quod in hac parte
praecipiam, ut omnia ista facere possit: intellegat. Sit autem in primis
lectio virilis et cum sanctitate quadam gravis, et non quidem prorsae
similis, quia et carmen est et se poetae canere testantur, non tamen in
canticum dissoluta nec plasmate, ut nunc a plerisque fit, effeminata:
de quo genere optime C. Caesarem praetextatum adhuc accepimus
dixisse: “si cantas, male cantas: Si legis, cantas”. III. Nec prosopopoeias,
ut quibusdam placet, ad comicum morem pronuntiari velim, esse
tamen flexum quendam quo distinguantur ab iis in quibus poeta
persona sua utetur. IV. Cetera admonitione magna egent, in primis ut
tenerae mentes tracturaeque altius quidquid rudibus et omnium ignaris
insederit non modo quae diserta sed vel magis quae honesta sunt
discant. V. Ideoque optime institutum est ut ab Homero atque Vergilio
lectio inciperet, quamquam ad intellegendas eorum virtutes firmiore
iudicio opus est: sed huic rei superest tempus, neque enim semel
legentur. Interim et sublimitate heroi carminis animus adsurgat et ex
magnitudine rerum spiritum ducat et optimis inbuatur. VI. Vtiles
tragoediae: alunt et lyrici, si tamen in iis non auctores modo sed etiam
partes operis elegeris: nam et Graeci licenter multa et Horatium nolim
in quibusdam interpretari. Elegia vero, utique qua amat, et
37
CLL - Classici Latini Loffredo
hendecasyllabi, qui sunt commata sotadeorum (nam de sotadeis ne
praecipiendum quidem est), amoveantur si fieri potest, si minus, certe ad firmius aetatis robur reserventur. VII. Comoediae, quae plurimum
conferre ad eloquentiam potest, cum per omnis et personas et adfectus
eat, quem usum in pueris putem paulo post suo loco dicam: nam cum
mores in tuto fuerint, inter praecipua legenda erit. VIII. De Menandro
loquor, nec tamen excluserim alios: nam Latini quoque auctores
adferent utilitatis aliquid; sed pueris quae maxime ingenium alant
atque animum augeant praelegenda: ceteris, quae ad eruditionem
modo pertinent, longa aetas spatium dabit. Multum autem veteres
etiam Latini conferunt, quamquam plerique plus ingenio quam arte
valuerunt, in primis copiam verborum: quorum in tragoediis gravitas,
in comoediis elegantia et quidam velut atticismos inveniri potest. IX.
Oeconomia quoque in iis diligentior quam in plerisque novorum erit,
qui omnium operum solam virtutem sententias putaverunt. Sanctitas
certe et, ut sic dicam, virilitas ab iis petenda est, quando nos in omnia
deliciarum vitia dicendi quoque ratione defluximus. X. Denique
credamus summis oratoribus, qui veterum poemata vel ad fidem
causarum vel ad ornamentum eloquentiae adsumunt. XI. Nam
praecipue quidem apud Ciceronem, frequenter tamen apud Asinium
etiam et ceteros qui sunt proximi, videmus Enni Acci Pacuvi Lucili
Terenti Caecili et aliorum inseri versus, summa non eruditionis modo
gratia sed etiam iucunditatis, cum poeticis voluptatibus aures a forensi
asperitate respirant. XII. Quibus accedit non mediocris utilitas, cum
sententiis eorum velut quibusdam testimoniis quae proposuere
confirment. Verum priora illa ad pueros magis, haec sequentia ad
robustiores pertinebunt, cum grammatices amor et usus lectionis non
scholarum temporibus sed vitae spatio terminentur. XIII. In
praelegendo grammaticus et illa quidem minora praestare debebit, ut
partes orationis reddi sibi soluto versu desideret et pedum proprietates,
quae adeo debent esse notae in carminibus ut etiam in oratoria
compositione desiderentur. XIV. Deprendat quae barbara, quae
inpropria, quae contra legem loquendi sint posita, non ut ex his utique
improbentur poetae (quibus, quia plerumque servire metro coguntur,
adeo ignoscitur ut vitia ipsa aliis in carmine appellationibus
nominentur: metaplasmus enim et schematismus et schemata, ut dixi,
vocamus et laudem virtutis necessitati damus), sed ut commoneat
artificialium et memoriam agitet. XV. Id quoque inter prima rudimenta
non inutile demonstrare, quot quaeque verba modis intellegenda sint.
Circa glossemata etiam, id est voces minus usitatas, non ultima eius
professionis diligentia est. XVI. Enimvero iam maiore cura doceat
38
Quintiliano - Institutio oratoria
tropos omnes, quibus praecipue non poema modo sed etiam oratio
ornatur, schemata utraque, id est figuras, quaeque lexeos quaeque
dianoeas vocantur: quorum ego sicut troporum tractatum in eum locum
differo quo mihi de ornatu orationis dicendum erit. XVII. Praecipue
vero illa infigat animis, quae in oeconomia virtus, quae in decore
rerum, quid personae cuique convenerit, quid in sensibus laudandum,
quid in verbis, ubi copia probabilis, ubi modus. XVIII. His accedet
enarratio historiarum, diligens quidem illa, non tamen usque ad
supervacuum laborem occupata: nam receptas aut certe claris
auctoribus memoratas exposuisse satis est. Persequi quidem quid quis
umquam vel contemptissimorum hominum dixerit aut nimiae miseriae
aut inanis iactantiae est, et detinet atque obruit ingenia melius aliis
vacatura. XIX. Nam qui omnis etiam indignas lectione scidas excutit,
anilibus quoque fabulis accommodare operam potest: atqui pleni sunt
eius modi impedimentis grammaticorum commentarii, vix ipsis qui
composuerunt satis noti. XX. Nam Didymo, quo nemo plura scripsit,
accidisse compertum est ut, cum historiae cuidam tamquam vanae
repugnaret, ipsius proferretur liber qui eam continebat. XXI. Quod
evenit praecipue in fabulosis usque ad deridicula quaedam, quaedam
etiam pudenda, unde improbissimo cuique pleraque fingendi licentia
est, adeo ut de libris totis et auctoribus, ut succurrit, mentiantur tuto,
quia inveniri qui numquam fuere non possunt: nam in notioribus
frequentissime deprenduntur a curiosis. Ex quo mihi inter virtutes
grammatici habebitur aliqua nescire.
[9] I. Et finitae quidem sunt partes duae quas haec professio pollicetur,
id est ratio loquendi et enarratio auctorum, quarum illam methodicen,
hanc historicen vocant. Adiciamus tamen eorum curae quaedam
dicendi primordia quibus aetatis nondum rhetorem capientis
instituant. II. Igitur Aesopi fabellas, quae fabulis nutricularum proxime
succedunt, narrare sermone puro et nihil se supra modum extollente,
deinde eandem gracilitatem stilo exigere condiscant: versus primo
solvere, mox mutatis verbis interpretari, tum paraphrasi audacius vertere, qua et breviare quaedam et exornare salvo modo poetae sensu
permittitur. III. Quod opus, etiam consummatis professoribus difficile, qui commode tractaverit cuicumque discendo sufficiet. Sententiae
quoque et chriae et aetiologiae subiectis dictorum rationibus apud
grammaticos scribantur, quia initium ex lectione ducunt: quorum
omnium similis est ratio, forma diversa, quia sententia universalis est
vox, aetiologia personis continetur. IV. Chriarum plura genera
traduntur: unum simile sententiae, quod est positum in voce simplici:
“dixit ille” aut “dicere solebat”; alterum quod est in respondendo:
39
CLL - Classici Latini Loffredo
“interrogatus ille”, vel “cum hoc ei dictum esset, respondit”; tertium
huic non dissimile: “cum quis dixisset aliquid” vel “fecisset”. V. Etiam
in ipsorum factis esse chrian putant, ut: “Crates, cum indoctum
puerum vidisset, paedagogum eius percussit”, et aliud paene par ei,
quod tamen eodem nomine appellare non audent, sed dicunt
chreiodes, ut: “Milo, quem vitulum adsueverat ferre, taurum ferebat”.
In his omnibus et declinatio per eosdem ducitur casus et tam factorum
quam dictorum ratio est. VI. Narratiunculas a poetis celebratas notitiae
causa, non eloquentiae tractandas puto. Cetera maioris operis ac spiritus
Latini rhetores relinquendo necessaria grammaticis fecerunt: Graeci
magis operum suorum et onera et modum norunt.
[10] I. Haec de grammatice, quam brevissime potui, non ut omnia
dicerem sectatus, quod infinitum erat, sed ut maxime necessaria. Nunc
de ceteris artibus quibus instituendos priusquam rhetori tradantur
pueros existimo strictim subiungam, ut efficiatur orbis ille doctrinae,
quem Graeci encyclion paedian vocant. II. Nam isdem fere annis
aliarum quoque disciplinarum studia ingredienda sunt: quae quia et
ipsae artes sunt et esse perfectae sine orandi scientia possunt nec rursus
ad efficiendum oratorem satis valent solae, an sint huic operi necessariae
quaeritur. III. Nam quid, inquiunt, ad agendam causam dicendamve
sententiam pertinet scire quem ad modum in data linea constitui
triangula aequis lateribus possint? Aut quo melius vel defendet reum
vel reget consilia qui citharae sonos nominibus et spatiis distinxerit?
IV. Enumerent etiam fortasse multos quamlibet utiles foro qui neque
geometren audierint nec musicos nisi hac communi voluptate aurium
intellegant. Quibus ego primum hoc respondeo, quod M. Cicero
scripto ad Brutum libro frequentius testatur: non eum a nobis institui
oratorem qui sit aut fuerit, sed imaginem quandam concepisse nos
animo perfecti illius et nulla parte cessantis. V. Nam et sapientem
formantes eum qui sit futurus consummatus undique et, ut dicunt,
mortalis quidam deus non modo cognitione caelestium vel mortalium
putant instruendum, sed per quaedam parva sane, si ipsa demum
aestimes, ducunt, sicut exquisitas interim ambiguitates: non quia
keratinai aut krokodilinai possint facere sapientem, sed quia illum ne
in minimis quidem oporteat falli. VI. Similiter oratorem, qui debet
esse sapiens, non geometres faciet aut musicus quaeque his alia
subiungam, sed hae quoque artes ut sit consummatus iuvabunt: nisi
forte antidotus quidem atque alia quae oculis aut vulneribus medentur
ex multis atque interim contrariis quoque inter se effectibus componi
videmus, quorum ex diversis fit una illa mixtura quae nulli earum
similis est ex quibus constat, sed proprias vires ex omnibus sumit,
40
Quintiliano - Institutio oratoria
VII. et muta animalia mellis illum inimitabilem humanae rationi
saporem vario florum ac sucorum genere perficiunt: nos mirabimur si
oratio, qua nihil praestantius homini dedit providentia, pluribus
artibus egeat, quae, etiam cum se non ostendunt in dicendo nec
proferunt, vim tamen occultam suggerunt et tacitae quoque sentiuntur.
VIII. “Fuit aliquis sine iis disertus”. Sed ego oratorem volo. “Non
multum adiciunt”. Sed aeque non erit totum cui vel parva deerunt; et
optimum quidem hoc esse conveniet: cuius etiamsi in arduo spes est,
nos tamen praecipiamus omnia, ut saltem plura fiant. Sed cur deficiat
animus? Natura enim perfectum oratorem esse non prohibet,
turpiterque desperatur quidquid fieri potest. IX. Atque ego vel iudicio
veterum poteram esse contentus. Nam quis ignorat musicen, ut de
hac primum loquar, tantum iam illis antiquis temporibus non studii
modo verum etiam venerationis habuisse ut idem musici et vates et
sapientes iudicarentur, mittam alios, Orpheus et Linus: quorum
utrumque dis genitum, alterum vero, quia rudes quoque atque agrestes
animos admiratione mulceret, non feras modo sed saxa etiam silvasque
duxisse posteritatis memoriae traditum est. X. Itaque et Timagenes
auctor est omnium in litteris studiorum antiquissimam musicen
extitisse, et testimonio sunt clarissimi poetae, apud quos inter regalia
convivia laudes heroum ac deorum ad citharam canebantur. Iopas
vero ille Vergili nonne canit “errantem lunam solisque labores” et
cetera? Quibus certe palam confirmat auctor eminentissimus musicen
cum divinarum etiam rerum cognitione esse coniunctam. XI. Quod si
datur, erit etiam oratori necessaria, si quidem, ut diximus, haec quoque
pars, quae ab oratoribus relicta a philosophis est occupata, nostri operis
fuit ac sine omnium talium scientia non potest esse perfecta eloquentia.
XII. Atqui claros nomine sapientiae viros nemo dubitaverit studiosos
musices fuisse, cum Pythagoras atque eum secuti acceptam sine dubio
antiquitus opinionem vulgaverint mundum ipsum ratione esse
compositum, quam postea sit lyra imitata, nec illa modo contenti
dissimilium concordia, quam vocant harmonian, sonum quoque his
motibus dederint. XIII. Nam Plato cum in aliis quibusdam tum
praecipue in Timaeo ne intellegi quidem nisi ab iis qui hanc quoque
partem disciplinae diligenter perceperint potest. De philosophis
loquor, quorum fons ipse Socrates iam senex institui lyra non
erubescebat? XIV. duces maximos et fidibus et tibiis cecinisse traditum,
exercitus Lacedaemoniorum musicis accensos modis. Quid autem aliud
in nostris legionibus cornua ac tubae faciunt? Quorum concentus
quanto est vehementior, tantum Romana in bellis gloria ceteris praestat.
XV. Non igitur frustra Plato civili viro, quem politikon vocat,
41
CLL - Classici Latini Loffredo
necessariam musicen credidit, et eius sectae, quae aliis severissima,
aliis asperrima videtur, principes in hac fuere sententia, ut existimarent
sapientium aliquos nonnullam operam his studiis accommodaturos,
et Lycurgus, durissimarum Lacedaemoniis legum auctor, musices
disciplinam probavit. XVI. Atque eam natura ipsa videtur ad tolerandos
facilius labores velut muneri nobis dedisse, si quidem et remigem
cantus hortatur; nec solum in iis operibus in quibus plurium conatus
praeeunte aliqua iucunda voce conspirat, sed etiam singulorum fatigatio
quamlibet se rudi modulatione solatur. XVII. Laudem adhuc dicere
artis pulcherrimae videor, nondum eam tamen oratori coniungere.
Transeamus igitur id quoque, quod grammatice quondam ac musice
iunctae fuerunt: si quidem Archytas atque Evenus etiam subiectam
grammaticen musicae putaverunt, et eosdem utriusque rei praeceptores
fuisse cum Sophron ostendit, mimorum quidem scriptor, sed quem
Plato adeo probavit ut suppositos capiti libros eius cum moreretur
habuisse credatur, XVIII. tum Eupolis, apud quem Prodamus et
musicen et litteras docet et Maricas, qui est Hyperbolus, nihil se ex
musice scire nisi litteras confitetur. Aristophanes quoque non uno
libro sic institui pueros antiquitus solitos esse demonstrat, et apud
Menandrum in Hypobolimaeo senex, qui reposcenti filium patri velut
rationem inpendiorum quae in educationem contulerit exponens psaltis
se et geometris multa dicit dedisse. XIX. Vnde etiam ille mos, ut in
conviviis post cenam circumferretur lyra, cuius cum se imperitum
Themistocles confessus esset, ut verbis Ciceronis utar, “est habitus
indoctior”. XX. Sed veterum quoque Romanorum epulis fides ac tibias
adhibere moris fuit: versus quoque Saliorum habent carmen. Quae
cum omnia sint a Numa rege instituta, faciunt manifestum ne illis
quidem qui rudes ac bellicosi videntur curam musices, quantam illa
recipiebat aetas, defuisse. XXI. Denique in proverbium usque
Graecorum celebratum est indoctos a Musis atque a Gratiis abesse.
XXII. Verum quid ex ea proprie petat futurus orator disseramus.
Numeros musice duplices habet, in vocibus et in corpore: utriusque
enim rei aptus quidam modus desideratur. Vocis rationem Aristoxenus
musicus dividit in rhythmon et melos, quorum alterum modulatione,
alterum canore ac sonis constat. Num igitur non haec omnia oratori
necessaria? Quorum unum ad gestum, alterum ad conlocationem
verborum, tertium ad flexus vocis, qui sunt in agendo quoque plurimi,
pertinet: XXIII. nisi forte in carminibus tantum et in canticis exigitur
structura quaedam et inoffensa copulatio vocum, in agendo supervacua
est, aut non compositio et sonus in oratione quoque varie pro rerum
modo adhibetur sicut in musice. XXIV. Namque et voce et modulatione
42
Quintiliano - Institutio oratoria
grandia elate, iucunda dulciter, moderata leniter canit totaque arte
consentit cum eorum quae dicuntur adfectibus. XXV. Atqui in orando
quoque intentio vocis, remissio, flexus pertinet ad movendos
audientium adfectus, aliaque et conlocationis et vocis, ut eodem utar
verbo, modulatione concitationem iudicis, alia misericordiam petimus,
cum etiam organis, quibus sermo exprimi non potest, adfici animos
in diversum habitum sentiamus. XXVI. Corporis quoque aptus et
decens motus, qui dicitur eurythmia, et est necessarius nec aliunde
peti potest: in quo pars actionis non minima consistit, qua de re
sepositus nobis est locus. XXVII. Age, non habebit in primis curam
vocis orator? Quid tam musices proprium? Sed ne haec quidem
praesumenda pars est: uno interim contenti simus exemplo C. Gracchi, praecipui suorum temporum oratoris, cui contionanti consistens
post eum musicus fistula, quam tonarion vocant, modos quibus deberet
intendi ministrabat. XXVIII. haec ei cura inter turbidissimas actiones
vel terrenti optimates vel iam timenti fuit. Libet propter quosdam
imperitiores, etiam “crassiore”, ut vocant, “Musa”, dubitationem huius
utilitatis eximere. XXIX. Nam poetas certe legendos oratori futuro
concesserint: num igitur hi sine musice? Ac si quis tam caecus animi
est ut de aliis dubitet, illos certe qui cannina ad lyram composuerunt.
Haec diutius forent dicenda si hoc studium velut novum praeciperem.
XXX. cum vero antiquitus usque a Chirone atque Achille ad nostra
tempora apud omnis, qui modo legitimam disciplinam non sint perosi,
duraverit, non est committendum ut illa dubia faciam defensionis
sollicitudine. XXXI. Quamvis autem satis iam ex ipsis quibus sum
modo usus exemplis credam esse manifestum quae mihi et quatenus
musice placeat, apertius tamen profitendum puto non hanc a me
praecipi quae nunc in scaenis effeminata et inpudicis modis fracta
non ex parte minima si quid in nobis virilis roboris manebat excidit,
sed qua laudes fortium canebantur quaque ipsi fortes canebant: nec
psalteria et spadicas, etiam virginibus probis recusanda, sed
cognitionem rationis, quae ad movendos leniendosque adfectus
plurimum valet. XXXII. Nam et Pythagoran accepimus concitatos ad
vim pudicae domui adferendam iuvenes iussa mutare in spondium
modos tibicina composuisse, et Chrysippus etiam nutricum illi quae
adhibetur infantibus adlectationi suum quoddam carmen adsignat.
Est etiam non inerudite ad declamandum ficta materia, in qua ponitur
tibicen, qui sacrificanti Phrygium cecinerat, XXXIII. acto illo in
insaniam et per praecipitia delato accusari quod causa mortis extiterit:
quae si dici debet ab oratore nec dici citra scientiam musices potest,
quomodo non hanc quoque artem necessariam esse operi nostro vel
43
CLL - Classici Latini Loffredo
iniqui consentient? XXXIV. In geometria partem fatentur esse utilem
teneris aetatibus: agitari namque animos et acui ingenia et celeritatem
percipiendi venire inde concedunt, sed prodesse eam non, ut ceteras
artis, cum perceptae sint sed cum discatur existimant. XXXV. Id
vulgaris opinio est: nec sine causa summi viri etiam inpensam huic
scientiae operam dederunt. Nam cum sit geometria divisa in numeros
atque formas, numerorum quidem notitia non oratori modo sed
cuicumque primis saltem litteris erudito necessaria est. In causis vero
vel frequentissime versari solet: in quibus actor, non dico si circa summas
trepidat, sed si digitorum saltem incerto aut indecoro gestu a
computatione dissentit, iudicatur indoctus. XXXVI. Illa vero linearis
ratio et ipsa quidem cadit frequenter in causas (nam de terminis
mensurisque sunt lites), sed habet maiorem quandam aliam cum arte
oratoria cognationem. XXXVII. Iam primum ordo est geometriae
necessarius: nonne et eloquentiae? Ex prioribus geometria probat
insequentia et certis incerta: nonne id in dicendo facimus? Quid? illa
propositarum quaestionum conclusio non fere tota constat syllogismis?
Propter quod pluris invenias qui dialecticae similem quam qui
rhetoricae fateantur hanc artem. Verum et orator, etiamsi raro, non
tamen numquam probabit dialectice. XXXVIII. Nam et syllogismis si
res poscet utetur, et certe enthymemate, qui rhetoricus est syllogismus.
Denique probationum quae sunt potentissimae grammicae apodixis
vulgo dicuntur: quid autem magis oratio quam probationem petit?
XXXIX. Falsa quoque veris similia geometria ratione deprendit. Fit
hoc et in numeris per quasdam quas pseudographias vocant, quibus
pueri ludere solebamus. Sed alia maiora sunt. Nam quis non ita proponenti credat: “quorum locorum extremae lineae eandem mensuram
colligunt, eorum spatium quoque quod iis lineis continetur par sit
necesse est”. XL. At id falsum est: nam plurimum refert cuius sit
formae ille circumitus, reprehensique a geometris sunt historici qui
magnitudinem insularum satis significari navigationis ambitu
crediderunt. Nam ut quaeque forma perfectissima, ita capacissima est.
XLI. Ideoque illa circumcurrens linea, si efficiet orbem, quae forma
est in planis maxime perfecta, amplius spatium complectetur quam si
quadratum paribus oris efficiat, rursus quadrata triangulis, triangula
ipsa plus aequis lateribus quam inaequalibus. XLII. Sed alia forsitan
obscuriora: nos facillimum etiam imperitis sequamur experimentum.
Iugeri mensuram ducentos et quadraginta longitudinis pedes esse
dimidioque in latitudinem patere non fere quisquam est qui ignoret,
et qui sit circumitus et quantum campi cludat colligere expeditum.
XLIII. At centeni et octogeni in quamque partem pedes idem spatium
44
Quintiliano - Institutio oratoria
extremitatis sed multo amplius clusae quattuor lineis areae faciunt. Id
si computare quem piget, brevioribus numeris idem discat. Nam deni
in quadram pedes quadraginta per oram, intra centum erunt. At si
quini deni per latera, quini in fronte sint, ex illo quod amplectuntur
quartam deducent eodem circumductu. XLIV. Si vero porrecti
utrimque undeviceni singulis distent, non plures intus quadratos
habebunt quam per quot longitudo ducetur: quae circumibit autem
linea eiusdem spatii erit cuius ea quae centum continet. Ita quidquid
formae quadrati detraxeris, amplitudini quoque peribit. XLV. Ergo
etiam id fieri potest, ut maiore circumitu minor loci amplitudo cludatur.
Haec in planis; nam in collibus vallibusque etiam imperito patet plus
soli esse quam caeli. XLVI. Quid quod se eadem geometria tollit ad
rationem usque mundi? In qua, cum siderum certos constitutosque
cursus numeris docet, discimus nihil esse inordinatum atque fortuitum:
quod ipsum nonnumquam pertinere ad oratorem potest. XLVII. An
vero, cum Pericles Athenienses solis obscuratione territos redditis eius
rei causis metu liberavit, aut cum Sulpicius ille Gallus in exercitu L.
Pauli de lunae defectione disseruit, ne velut prodigio divinitus facto
militum animi terrerentur, non videtur esse usus oratoris officio?
XLVIII. Quod si Nicias in Sicilia scisset, non eodem confusus metu
pulcherrimum Atheniensium exercitum perdidisset: sicut Dion, cum
ad destruendam Dionysi tyrannidem venit, non est tali casu deterritus.
Sint extra licet usus bellici transeamusque quod Archimedes unus
obsidionem Syracusarum in longius traxit, XLIX. illud utique iam
proprium ad efficiendum quod intendimus, plurimas quaestiones,
quibus difficilior alia ratione explicatio est, ut de ratione videndi, de
sectione in infinitum, de celeritate augenda, linearibus illis
probationibus solvi solere: ut, si est oratori, quod proximus
demonstrabit liber, de omnibus rebus dicendum, nullo modo sine
geometria esse possit orator.
[11] I. Dandum aliquid comoedo quoque, dum eatenus qua
pronuntiandi scientiam futurus orator desiderat. Non enim puerum
quem in hoc instituimus aut femineae vocis exilitate frangi volo aut
seniliter tremere. II. Nec vitia ebrietatis effingat nec servili vernilitate
inbuatur nec amoris avaritiae metus discat adfectum: quae neque oratori sunt necessaria et mentem praecipue in aetate prima teneram adhuc
et rudem inficiunt; nam frequens imitatio transit in mores. III. Ne
gestus quidem omnis ac motus a comoedis petendus est. Quamquam
enim utrumque eorum ad quendam modum praestare debet orator,
plurimum tamen aberit a scaenico, nec vultu nec manu nec
excursionibus nimius. Nam si qua in his ars est dicentium, ea prima
45
CLL - Classici Latini Loffredo
est ne ars esse videatur. IV. Quod est igitur huius doctoris officium?
In primis vitia si qua sunt oris emendet, ut expressa sint verba, ut suis
quaeque litterae sonis enuntientur. Quarundam enim vel exilitate vel
pinguitudine nimia laboramus, quasdam velut acriores parum efficimus
et aliis non dissimilibus sed quasi hebetioribus permutamus. V. Quippe
et rho litterae, qua Demosthenes quoque laboravit, labda succedit,
quarum vis est apud nos quoque, et cum c ac similiter g non evaluerunt,
in t ac d molliuntur. VI. Ne illas quidem circa s litteram delicias hic
magister feret, nec verba in faucibus patietur audiri nec oris inanitate
resonare nec, quod minime sermoni puro conveniat, simplicem vocis
naturam pleniore quodam sono circumliniri, quod Graeci
catapeplasmenon dicunt VII. (sic appellatur cantus tibiarum quae,
praeclusis quibus clarescunt foraminibus, recto modo exitu graviorem
spiritum reddunt). VIII. curabit etiam ne extremae syllabae intercidant,
ut par sibi sermo sit, ut quotiens exclamandum erit lateris conatus sit
ille, non capitis,ut gestus ad vocem, vultus ad gestum accommodetur.
IX. Observandum erit etiam ut recta sit facies dicentis, ne labra
detorqueantur, ne inmodicus hiatus rictum distendat, ne supinus
vultus, ne deiecti in terram oculi, ne inclinata utrolibet cervix. X.
Nam frons pluribus generibus peccat. Vidi multos quorum supercilia
ad singulos vocis conatus adlevarentur, aliorum constricta, aliorum
etiam dissidentia, cum alterum in verticem tenderent, altero paene
oculus ipse premeretur. XI. Infinitum autem, ut mox dicemus, in his
quoque rebus momentum est, et nihil potest placere quod non decet.
XII. Debet etiam docere comoedus quomodo narrandum, qua sit
auctoritate suadendum, qua concitatione consurgat ira, qui flexus
deceat miserationem: quod ita optime faciet si certos ex comoediis
elegerit locos et ad hoc maxime idoneos, id est actionibus similes.
XIII. Idem autem non ad pronuntiandum modo utilissimi, verum ad
augendam quoque eloquentiam maxime accommodati erunt. XIV. Et
haec dum infirma aetas maiora non capiet: ceterum cum legere orationes
oportebit, cum virtutes earum iam sentiet, tum mihi diligens aliquis
ac peritus adsistat, neque solum lectionem formet verum ediscere etiam
electa ex iis cogat et ea dicere stantem clare et quem ad modum agere
oportebit, ut protinus pronuntiationem vocem memoriam exerceat.
XV. Ne illos quidem reprehendendos puto qui paulum etiam
palaestricis vacaverunt. Non de iis loquor quibus pars vitae in oleo,
pars in vino consumitur, qui corporum cura mentem obruerunt (hos
enim abesse ab eo quem instituimus quam longissime velim): XVI.
sed nomen est idem iis a quibus gestus motusque formantur, ut recta
sint bracchia, ne indoctae rusticae manus, ne status indecorus, ne qua
46
Quintiliano - Institutio oratoria
in proferendis pedibus inscitia, ne caput oculique ab alia corporis
inclinatione dissideant. XVII. Nam neque haec esse in parte
pronuntiationis negaverit quisquam neque ipsam pronuntiationem
ab oratore secernet: et certe quod facere oporteat non indignandum
est discere, cum praesertim haec chironomia, quae est (ut nomine
ipso declaratur) lex gestus, et ab illis temporibus heroicis orta sit et a
summis Graeciae viris atque ipso etiam Socrate probata, a Platone
quoque in parte civilium posita virtutum, et a Chrysippo in praeceptis
de liberorum educatione compositis non omissa. XVIII. Nam
Lacedaemonios quidem etiam saltationem quandam tamquam ad bella quoque utilem habuisse inter exercitationes accepimus. Neque id
veteribus Romanis dedecori fuit: argumentum est sacerdotum nomine
ac religione durans ad hoc tempus saltatio et illa in tertio Ciceronis de
Oratore libro verba Crassi, quibus praecipit ut orator utatur “laterum
inclinatione forti ac virili, non a scaena et histrionibus, sed ab armis
aut etiam a palaestra”. Cuius disciplinae usus in nostram usque aetatem
sine reprehensione descendit. XIX. A me tamen nec ultra puerilis
annos retinebitur nec in his ipsis diu. Neque enim gestum oratoris
componi ad similitudinem saltationis volo, sed subesse aliquid ex hac
exercitatione puerili, unde nos non id agentis furtim decor ille
discentibus traditus prosequatur.
[12] XII. Quaeri solet an, etiamsi discenda sint haec, eodem tempore
tamen tradi omnia et percipi possint. Negant enim quidam, quia
confundatur animus ac fatigetur tot disciplinis in diversum
tendentibus, ad quas nec mens nec corpus nec dies ipse sufficiat, et,
si maxime patiatur hoc aetas robustior, pueriles annos onerari non
oportere. II. Sed non satis perspiciunt quantum natura humani ingenii
valeat, quae ita est agilis ac velox, sic in omnem partem, ut ita dixerim,
spectat, ut ne possit quidem aliquid agere tantum unum, in plura
vero non eodem die modo sed eodem temporis momento vim suam
intendat. III. An vero citharoedi non simul et memoriae et sono vocis
et plurimis flexibus serviunt, cum interim alios nervos dextra
percurrunt, alios laeva trahunt continent praebent, ne pes quidem
otiosus certam legem temporum servat - et haec pariter omnia? IV.
Quid? nos agendi subita necessitate deprensi nonne alia dicimus alia
providemus, cum pariter inventio rerum, electio verborum, compositio
gestus pronuntiatio vultus motus desiderentur? Quae si velut sub uno
conatu tam diversa parent simul, cur non pluribus curis horas
partiamurcum praesertim reficiat animos ac reparet varietas ipsa,
contraque sit aliquanto difficilius in labore uno perseverare? Ideo et
stilus lectione requiescit et ipsius lectionis taedium vicibus levatur; V.
47
CLL - Classici Latini Loffredo
quamlibet multa egerimus, quodam tamen modo recentes sumus ad
id quod incipimus. Quis non optundi possit si per totum diem
cuiuscumque artis unum magistrum ferat? Mutatione recreabitur sicut
in cibis, quorum diversitate reficitur stomachus et pluribus minore
fastidio alitur. VI. Aut dicant isti mihi quae sit alia ratio discendi.
Grammatico soli deserviamus, deinde geometrae tantum, omittamus
interim quod didicimus? mox transeamus ad musicum, excidant
priora? Et cum Latinis studebimus litteris, non respiciamus ad
Graecas? Et, ut semel finiam, nihil faciamus nisi novissimum? VII.
cur non idem suademus agricolis, ne arva simul et vineta et oleas et
arbustum colant? ne pratis et pecoribus et hortis et alvearibus avibusque
accommodent curam? cur ipsi aliquid forensibus negotiis, aliquid
desideriis amicorum, aliquid rationibus domesticis, aliquid curae
corporis, nonnihil voluptatibus cotidie damus? Quarum nos una res
quaelibet nihil intermittentis fatigaret: adeo facilius est multa facere
quam diu. VIII. Illud quidem minime verendum est, ne laborem
studiorum pueri difficilius tolerent; neque enim ulla aetas minus
fatigatur. Mirum sit forsitan, sed experimentis deprehendas; nam et
dociliora sunt ingenia priusquam obduruerunt IX. (id vel hoc
argumento patet, quod intra biennium quam verba recte formare
potuerunt quamvis nullo instante omnia fere locuntur: at noviciis nostris
per quot annos sermo Latinus repugnat! Magis scias si quem iam
robustum instituere litteris coeperis non sine causa dici paidomatheis
eos qui in sua quidque arte optime faciant) X. et patientior est laboris
natura pueris quam iuvenibus. Videlicet ut corpora infantium nec
casus, quo in terram totiens deferuntur, tam graviter adfligit nec illa
per manus et genua reptatio nec post breve tempus continui lusus et
totius diei discursus, quia pondus illis abest nec se ipsi gravant: sic
animi quoque, credo quia minore conatu moventur nec suo nisu studiis
insistunt sed formandos se tantummodo praestant, non similiter
fatigantur. XI. Praeterea secundum aliam aetatis illius facilitatem velut
simplicius docentis secuntur nec quae iam egerint metiuntur: abest
illis adhuc etiam laboris iudicium. Porro, ut frequenter experti sumus,
minus adficit sensus fatigatio quam cogitatio. XII. Sed ne temporis
quidem umquam plus erit, quia his aetatibus omnis in audiendo
profectus est. cum ad stilum secedet, cum generabit ipse aliquid atque
componet, tum inchoare haec studia vel non vacabit vel non libebit.
XIII. Ergo cum grammaticus totum diem occupare non possit, nec
debeat ne discentis animum taedio avertat, quibus potius studiis haec
temporum velut subsiciva donabimus? XIV. Nam nec ego consumi
studentem in his artibus volo: nec moduletur aut musicis notis cantica
48
Quintiliano - Institutio oratoria
excipiat, nec utique ad minutissima usque geometriae opera descendat;
non comoedum in pronuntiando nec saltatorem in gestu facio. Quae
si omnia exigerem, suppeditabat tamen tempus; longa est enim quae
discit aetas, et ego non de tardis ingeniis loquor. XV. Denique cur in
his omnibus quae discenda oratori futuro puto eminuit Plato? Qui
non contentus disciplinis quas praestare poterant Athenae, non
Pythagoreorum, ad quos in Italiam navigaverat, Aegypti quoque
sacerdotes adiit atque eorum arcana perdidicit. XVI. Difficultatis
patrocinia praeteximus segnitiae; neque enim nobis operis amor est,
nec quia sit honesta ac rerum pulcherrima eloquentia petitur ipsa,
sed ad vilem usum et sordidum lucrum accingimur. XVII. Dicant
sine his in foro multi et adquirant, dum sit locupletior aliquis sordidae
mercis negotiator et plus voci suae debeat praeco. Ne velim quidem
lectorem dari mihi quid studia referant computaturum. XVIII. Qui
vero imaginem ipsam eloquentiae divina quadam mente conceperit,
quique illam, ut ait non ignobilis tragicus, “reginam rerum orationem”
ponet ante oculos, fructumque non ex stipe advocationum sed ex animo suo et contemplatione ac scientia petet perpetuum illum nec
fortunae subiectum, facile persuadebit sibi ut tempora, quae spectaculis
campo tesseris, otiosis denique sermonibus, ne dicam somno et
conviviorum mora conteruntur, geometrae potius ac musico inpendat,
quanto plus delectationis habiturus quam ex illis ineruditis
voluptatibus. Dedit enim hoc providentia hominibus munus, ut
honesta magis iuvarent. XIX. Sed nos haec ipsa dulcedo longius duxit.
Hactenus ergo de studiis quibus antequam maiora capiat puer
instituendus est: proximus liber velut novum sumet exordium et ad
rhetoris officia transibit.
LIBER SECVNDVS
I. Quando rhetori tradendus est puer.
[1] Tenuit consuetudo, quae cotidie magis inualescit, ut praeceptoribus
eloquentiae, Latinis quidem semper, sed etiam Graecis interim,
discipuli serius quam ratio postulat traderentur. Eius rei duplex causa est, quod et rhetores utique nostri suas partis omiserunt et grammatici alienas [2] occupauerunt. Nam et illi declamare modo et scientiam
declamandi ac facultatem tradere officii sui ducunt idque intra
deliberatiuas iudicialisque materias (nam cetera ut professione sua
minora despiciunt), et hi non satis credunt excepisse quae relicta erant
(quo nomine gratia quoque iis habenda est), sed ad prosopopoeias
usque [ad suasorias], in [3] quibus onus dicendi uel maximum est,
inrumpunt. Hinc ergo accidit ut quae alterius artis prima erant opera
49
CLL - Classici Latini Loffredo
facta sint alterius nouissima, et aetas altioribus iam disciplinis debita
in schola minore subsidat ac rhetoricen apud grammaticos exerceat.
Ita, quod est maxime ridiculum, non ante ad declamandi magistrum
mittendus uidetur puer quam declamare sciat. [4] Nos suum cuique
professioni modum demus: et grammatice, quam in Latinum
transferentes litteraturam uocauerunt, fines suos norit, praesertim
tantum ab hac appellationis suae paupertate, intra quam primi illi
constitere, prouecta; nam tenuis a fonte adsumptis historicorum
criticorumque uiribus pleno iam satis alueo fluit, cum praeter rationem
recte loquendi non parum alioqui copiosam prope [5] omnium
maximarum artium scientiam amplexa sit: et rhetorice, cui nomen uis
eloquendi dedit, officia sua non detrectet nec occupari gaudeat
pertinentem ad se laborem: quae, dum opere cedit, iam paene
possessione depulsa est. [6] Neque infitiabor aliquem ex his qui
grammaticen profiteantur eo usque scientiae progredi posse ut ad haec
quoque tradenda sufficiat. Sed cum id aget, rhetoris officio fungetur,
non suo. [7] Nos porro quaerimus quando iis quae rhetorice praecipit
percipiendis puer maturus esse uideatur: in quo quidem non id est
aestimandum, cuius quisque sit aetatis, sed quantum in studiis iam
effecerit. Et ne diutius disseram quando sit rhetori tradendus, sic optime
finiri credo: cum poterit. Sed [8] hoc ipsum ex superiore pendet
quaestione. Nam si grammatices munus usque ad suasorias prorogatur,
tardius rhetore opus est: si rhetor prima officia operis sui non recusat,
a narrationibus statim et laudandi uituperandique opusculis cura [9]
eius desideratur. An ignoramus antiquis hoc fuisse ad augendam
eloquentiam genus exercitationis, ut thesis dicerent et communes locos
et cetera citra complexum rerum personarumque quibus uerae
fictaeque controuersiae continentur? Ex quo palam est quam turpiter
deserat eam partem rhetorices [10] institutio quam et primam habuit
et diu solam. Quid autem est ex his de quibus supra dixi quod non
cum in alia quae sunt rhetorum propria, tum certe in illud iudiciale
causae genus incidat? An non in foro narrandum est? Qua [11] in
parte nescio an sit uel plurimum. Non laus ac uituperatio certaminibus
illis frequenter inseritur? Non communes loci, siue qui sunt in uitia
derecti, quales legimus a Cicerone compositos, seu quibus quaestiones
50
Quintiliano - Institutio oratoria
generaliter tractantur, quales sunt editi a Quinto quoque Hortensio,
ut ‘sitne paruis argumentis credendum’ et ‘pro testibus’ et ‘in testes’,
in mediis [12] litium medullis uersantur? Arma sunt haec quodam
modo praeparanda semper, ut iis cum res poscet utaris. Quae qui
pertinere ad orationem non putabit, is ne statuam quidem inchoari
credet cum eius membra fundentur. Neque hanc, ut aliqui putabunt,
festinationem meam sic quisquam calumnietur tamquam eum qui sit
rhetori traditus abducendum [13] protinus a grammaticis putem.
Dabuntur illis tum quoque tempora sua, neque erit uerendum ne
binis praeceptoribus oneretur puer. Non enim crescet, sed diuidetur
qui sub uno miscebatur labor, et erit sui quisque operis magister
utilior: quod adhuc optinent Graeci, a Latinis omissum est, et fieri
uidetur excusate, quia sunt qui labori isti successerint.
II. De moribus et officiis praeceptoris.
[1] Ergo cum ad eas in studiis uires peruenerit puer ut quae prima
esse praecepta rhetorum diximus mente consequi possit, tradendus
eius artis magistris erit. Quorum in primis [2] inspici mores oportebit:
quod ego non idcirco potissimum in hac parte tractare sum adgressus
quia non in ceteris quoque doctoribus idem hoc examinandum quam
diligentissime putem, sicut testatus sum libro priore, sed quod magis
necessariam [3] eius rei mentionem facit aetas ipsa discentium. Nam
et adulti fere pueri ad hos praeceptores transferuntur et apud eos
iuuenes etiam facti perseuerant, ideoque maior adhibenda tum cura
est, ut et teneriores annos ab iniuria sanctitas docentis custodiat et
ferociores a licentia grauitas deterreat. [4] Neque uero sat est summam
praestare abstinentiam, nisi disciplinae seueritate conuenientium
quoque ad se mores adstrinxerit. Sumat igitur ante omnia parentis
erga discipulos suos animum, ac succedere se in eorum locum a quibus
sibi liberi [5] tradantur existimet. Ipse nec habeat uitia nec ferat. Non
austeritas eius tristis, non dissoluta sit comitas, ne inde odium, hinc
contemptus oriatur. Plurimus ei de honesto ac bono sermo sit: nam
quo saepius monuerit, hoc rarius castigabit; minime iracundus, nec
51
CLL - Classici Latini Loffredo
tamen eorum quae emendanda erunt dissimulator, simplex in docendo,
patiens laboris, adsiduus [6] potius quam inmodicus. Interrogantibus
libenter respondeat, non interrogantes percontetur ultro. In laudandis
discipulorum dictionibus nec malignus nec effusus, quia [7] res altera taedium laboris, altera securitatem parit. In emendando quae corrigenda erunt non acerbus minimeque conementumeliosus; nam id
quidem multos a propo studendi [8] fugat, quod quidam sic obiurgant
quasi oderint. Ipse aliquid, immo multa cotidie dicat quae secum
auditores referant. Licet enim satis exemplorum ad imitandum ex
lectione suppeditet, tamen uiua illa, ut dicitur, uox alit plenius,
praesupcipueque praeceptoris quem discipuli, si modo recte sunt
instituti, et amant et uerentur. Vix autem dici potest quanto libentius
imitemur eos quibus fauemus. [9] Minime uero permittenda pueris,
ut fit apud plerosque, adsurgendi exultandique in laudando licentia:
quin etiam iuuenum modicum esse, cum audient, testimonium debet.
Ita fiet ut ex iudicio praeceptoris discipulus pendeat, atque [10] id se
dixisse recte quod ab eo probabitur credat. Illa uero uitiosissima, quae
iam humanitas uocatur, inuicem qualiacumque laudandi cum est
indecora et theatralis et seuere institutis scholis aliena, tum studiorum
perniciosissima hostis: superuacua enim uidentur cura ac labor parata quidquid [11] effuderint laude. Vultum igitur praeceptoris intueri
tam qui audiunt debent quam ipse qui dicit: ita enim probanda atque
improbanda discernent; sic stilo facultas conprotinget, [12] auditione
iudicium. At nunc proni atque succincti ad omnem clausulam non
exsurgunt modo uerum etiam excurrunt et cum indecora exultatione
conclamant. Id mutuum est et ibi declamationis fortuna. Hinc tumor
et uana de se persuasio usque adeo ut illo condiscipulorum tumultu
inflati, si parum a praeceptore laudentur, ipsi de illo male sentiant.
[13] Sed se quoque praeceptores intente ac modeste audiri uelint:
non enim iudicio discipulorum dicere debet magister, sed discipulus
magistri. Quin, si fieri potest, intendendus animus in hoc quoque, ut
perspiciat quae quisque et quo modo laudet, et placere quae bene
dicet non suo magis quam eorum nomine delectetur qui recte
iudicabunt. [14] Pueros adulescentibus permixtos sedere non placet
mihi. Nam etiamsi uir talis qualem esse oportet studiis moribusque
praepositum modestam habere potest etiam iuuentutem, tamen uel
infirmitas a robustioribus separanda est, et carendum non solum crimine turpitudinis uerum etiam suspicione. [15] Haec notanda breuiter
existimaui. Nam ut absit ab ultimis uitiis ipse ac schola ne
praecipiendum quidem credo. Ac si quis est qui flagitia manifesta in
eligendo filii praeceptore non uitet, iam hinc sciat cetera quoque,
52
Quintiliano - Institutio oratoria
quae ad utilitatem iuuentutis componere conamur, esse sibi hac parte
omissa superiuuenuacua.
III. An protinus praeceptore optimo sit utendum.
[1] Ne illorum quidem persuasio silentio transeunda est, qui, etiam
cum idoneos rhetori pueros putauerunt, non tamen continuo tradendos
eminentissimo credunt, sed apud minores aliquamdiu detinent,
tamquam instituendis artibus magis sit apta mediocritas praeceptoris
cum ad intellectum atque imitationem facilior, tum ad suscipiendas
elementorum [2] molestias minus superba. Qua in re mihi non arbitror
diu laborandum ut ostendam quanto sit melius optimis inbui, quanta
in eluendis quae semel insederint uitiis difficultas consequatur, cum
geminatum onus succedentis premat, et [3] quidem dedocendi grauius
ac prius quam docendi: propter quod Timotheum clarum in arte
tibiarum ferunt duplices ab iis quos alius instituisset solitum exigere
mercedes quam si rudes traderentur. Error tamen est in re duplex:
unus, quod interim sufficere illos minores existimant et bono sane
stomacho [4] contenti sunt: quae quamquam est ipsa reprensione digna
securitas, tamen esset utcumque tolerabilis si eius modi praeceptores
minus docerent, non peius; alter ille etiam frequentior, quod eos qui
ampliorem dicendi facultatem sint consecuti non putant ad minora
descendere, idque interim fieri quia fastidiant praestare hanc
inferioribus curam, interim [5] quia omnino non possint. Ego porro
eum qui nolit in numero praecipientium non habeo, posse autem
maxime, si uelit, optimum quemque contendo: primum quod eum
qui eloquentia ceteris praestet illa quoque per quae ad eloquentiam
peruenitur diligentissime percepisse credibile est, [6] deinde quia
plurimum in praecipiendo ualet ratio, quae doctissimo cuique
plenissima est, postremo quia nemo sic in maioribus eminet ut eum
minora deficiant: nisi forte Iouem quidem Phidias optime fecit, illa
autem quae in ornamentum operis eius accedunt alius melius
elaborasset, aut orator loqui nesciet aut leuiores morbos curare non
poterit praestantissimus medicus. [7] Quid ergo? non est quaedam
eloquentia maior quam ut eam intellectu consequi puerilis infirmitas
possit? Ego uero confiteor: sed hunc disertum praeceptorem prudentem
quoque et non ignarum docendi esse oportebit, summittentem se ad
mensuram discentis, ut uelocissimus quoque, si forte iter cum paruolo
faciat, det manum et gradum suum [8] minuat nec procedat ultra
quam comes possit. Quid si plerumque accidit ut faciliora sint ad
intellegendum et lucidiora multo quae a doctissimo quoque dicuntur?
Nam et prima est eloquentiae uirtus perspicuitas, et, quo quis ingenio
minus ualet, hoc se magis attollere et dilatare conatur, ut statura [9]
53
CLL - Classici Latini Loffredo
breues in digitos eriguntur et plura infirmi minantur. Nam tumidos
et corruptos et tinnulos et quocumque alio cacozeliae genere peccantes
certum habeo non uirium sed infirmitatis uitio laborare, ut corpora
non robore sed ualetudine inflantur, et recto itinere lassi plerumque
deuertunt. Erit ergo etiam obscurior quo quisque deterior. [10] Non
excidit mihi scripsisse me in libro priore, cum potiorem in scholis
eruditionem esse quam domi dicerem, libentius se prima studia
tenerosque profectus ad imitationem condiscipulorum, quae facilior
esset, erigere: quod a quibusdam sic accipi potest tamquam haec quam
nunc tueor sententia [11] priori diuersa sit. Id a me procul aberit;
namque ea causa uel maxima est cur optimo cuique praeceptori sit
tradendus puer, quod apud eum discipuli quoque melius instituti
aut dicent quod inutile non sit imitari, aut, si quid errauerint, statim
corrigentur: at indoctus ille etiam probabit fortasse [12] uitiosa et
placere audientibus iudicio suo coget. Sit ergo tam eloquentia quam
moribus praestantissimus qui ad Phoenicis Homerici exemplum dicere
ac facere doceat.
IV. De primis apud rhetorem exercitationibus.
[1] Hinc iam quas primas in docendo partis rhetorum putem tradere
incipiam, dilata parumper illa quae sola uulgo uocatur arte rhetorica:
ac mihi oportunus maxime uidetur ingressus ab eo cuius aliquid simile apud grammaticos puer didicerit. [2] Et quia narrationum,
excepta qua in causis utimur, tris accepimus species, fabulam, quae
uersatur in tragoediis atque carminibus non a ueritate modo sed etiam
a forma ueritatis remota, argumentum, quod falsum sed uero simile
comoediae fingunt, historiam, in qua est gestae rei expositio,
grammaticis autem poeticas dedimus: apud rhetorem [3] initium sit
historica, tanto robustior quanto uerior. Sed narrandi quidem quae
nobis optima ratio uideatur tum demonstrabimus cum de iudiciali
parte dicemus: interim admonere illud sat est, ut sit ea neque arida
prorsus atque ieiuna (nam quid opus erat tantum studiis laboris
inpendere si res nudas atque inornatas indicare satis uideretur?), neque
rursus sinuosa et arcessitis descriptionibus, in quas plerique [4]
imitatione poeticae licentiae ducuntur, lasciuiat. Vitium utrumque,
peius tamen illud quod ex inopia quam quod ex copia uenit. Nam in
pueris oratio perfecta nec exigi nec sperari potest: melior autem indoles
laeta generosique conatus et [5] uel plura iusto concipiens interim
spiritus. Nec umquam me in his discentis annis offendat si quid
superfuerit. Quin ipsis doctoribus hoc esse curae uelim, ut teneras
adhuc mentes more nutricum mollius alant, et satiari uelut quodam
iucundioris disciplinae lacte patiantur. Erit illud plenius interim [6]
54
Quintiliano - Institutio oratoria
corpus, quod mox adulta aetas adstringat. Hinc spes roboris: maciem
namque et infirmitatem in posterum minari solet protinus omnibus
membris expressus infans. Audeat haec aetas plura et inueniat et
inuentis gaudeat, sint licet illa non satis sicca interim ac seuera. Facile
remedium est ubertatis, [7] sterilia nullo labore uincuntur. Illa mihi
in pueris natura minimum spei dederit in qua ingenium iudicio
praesumitur. Materiam esse primum uolo uel abundantiorem atque
ultra quam oporteat fusam. Multum inde decoquent anni, multum
ratio limabit, aliquid uelut usu ipso deteretur, sit modo unde excidi
possit et quod exculpi; erit autem, si non ab initio tenuem nimium
laminam duxerimus et quam caelatura [8] altior rumpat. Quod me de
his aetatibus sentire minus mirabitur qui apud Ciceronem legerit:
‘uolo enim se efferat in adulescente fecunditas’. Quapropter in primis
euitandus, et in pueris praecipue, magister aridus, non minus quam
teneris adhuc plantis siccum [9] et sine umore ullo solum. Inde fiunt
humiles statim et uelut terram spectantes, qui nihil supra cotidianum
sermonem attollere audeant. Macies illis pro sanitate et iudicii loco
infirmitas est, et, dum satis putant uitio carere, in id ipsum incidunt
uitium, quod uirtutibus carent. Quare mihi ne maturitas quidem ipsa
festinet nec musta in lacu statim austera sint: sic et annos ferent et
uetustate proficient. [10] Ne illud quidem quod admoneamus
indignum est, ingenia puerorum nimia interim emendationis seueritate
deficere; nam et desperant et dolent et nouissime oderunt et, quod
[11] maxime nocet, dum omnia timent nihil conantur. Quod etiam
rusticis notum est, qui frondibus teneris non putant adhibendam esse
falcem, quia reformidare ferrum uidentur [12] et nondum cicatricem
pati posse. Iucundus ergo tum maxime debet esse praeceptor, ut
remedia, quae alioqui natura sunt aspera, molli manu leniantur: laudare
aliqua, ferre quaedam, mutare etiam reddita cur id fiat ratione,
inluminare interponendo aliquid sui. Nonnumquam hoc quoque erit
utile, totas ipsum dictare materias, quas et imitetur puer et interim
[13] tamquam suas amet: at si tam neglegens ei stilus fuerit ut
emendationem non recipiat, expertus sum prodesse quotiens eandem
materiam rursus a me retractatam scribere de integro iuberem: posse
enim eum adhuc melius: [14] quatenus nullo magis studia quam spe
gaudent. Aliter autem alia aetas emendanda est, et pro modo uirium
et exigendum et corrigendum opus. Solebam ego dicere pueris aliquid
ausis licentius aut laetius laudare illud me adhuc, uenturum tempus
quo idem non permitterem: ita et ingenio gaudebant et iudicio non
fallebantur.
[15] Sed ut eo reuertar unde sum egressus: narrationes stilo componi
55
CLL - Classici Latini Loffredo
quanta maxima possit adhibita diligentia uolo. Nam ut primo, cum
sermo instituitur, dicere quae audierint utile est pueris ad loquendi
facultatem, ideoque et retro agere expositionem et a media in utramque
partem discurrere sane merito cogantur, sed ad gremium praeceptoris
et dum non possunt et dum res ac uerba conectere incipiunt, ut
protinus memoriam firment: ita cum iam formam rectae atque
emendatae orationis accipient, extemporalis garrulitas nec expectata
cogitatio et uix surgendi [16] mora circulatoriae uere iactationis est.
Hinc parentium imperitorum inane gaudium, ipsis uero contemptus
operis et inuerecunda frons et consuetudo pessime dicendi et malorum
exercitatio et, quae magnos quoque profectus frequenter [17] perdidit,
adrogans de se persuasio innascitur. Erit suum parandae facilitati
tempus, nec a nobis neglegenter locus iste transibitur. Interim satis est
si puer omni cura et summo, quantum illa aetas capit, labore aliquid
probabile scripserit: in hoc adsuescat, huius sibi rei naturam faciat.
Ille demum in id quod quaerimus aut ei proximum poterit euadere
qui ante discet recte dicere quam cito. [18] Narrationibus non inutiliter
subiungitur opus destruendi confirmandique eas, quod anaskeye et
kataskeye uocatur. Id porro non tantum in fabulosis et carmine traditis
fieri potest, uerum etiam in ipsis annalium monumentis: ut, si quaeratur
‘an sit credibile super caput Valeri pugnantis sedisse coruum, qui os
oculosque hostis Galli rostro atque alis euerberaret’, sit in utramque
partem ingens ad dicendum [19] materia: aut de serpente, quo Scipio
traditur genitus, et lupa Romuli et Egeria Numae; nam Graecis historiis
plerumque poeticae similis licentia est. Saepe etiam quaeri solet de
tempore, de loco, quo gesta res dicitur, nonnumquam de persona
quoque, sicut Liuius frequentissime dubitat et alii ab aliis historici
dissentiunt. [20] Inde paulatim ad maiora tendere incipiet, laudare
claros uiros et uituperare improbos: quod non simplicis utilitatis opus
est. Namque et ingenium exercetur multiplici uariaque materia et
animus contemplatione recti prauique formatur, et multa inde cognitio
rerum uenit exemplisque, quae sunt in omni genere causarum potentissima, iam tum [21] instruit cum res poscet usurum. Hinc illa quoque
exercitatio subit comparationis, uter melior uterue deterior: quae
quamquam uersatur in ratione simili, tamen et duplicat materiam et
uirtutum uitiorumque non tantum naturam sed etiam modum tractat.
Verum de ordine laudis contraque, quoniam tertia haec rhetorices
pars est, praecipiemus suo tempore. [22] Communes loci (de iis loquor
quibus citra personas in ipsa uitia moris est perorare, ut in adulterum,
aleatorem, petulantem) ex mediis sunt iudiciis et, si reum adicias,
accusapetutiones: quamquam hi quoque ab illo generali tractatu ad
56
Quintiliano - Institutio oratoria
quasdam deduci species solent, ut si ponatur adulter caecus, aleator
pauper, petulans senex. Habent autem nonnumquam [23] etiam
defensionem; nam et pro luxuria et pro amore dicimus, et leno interim
parasitusque defenditur sic ut non homini patrocinemur sed crimini.
[24] Thesis autem quae sumuntur ex rerum comparatione (ut ‘rusticane
uita an urbana potior’, ‘iuris periti an militaris uiri laus maior’) mire
sunt ad exercitationem dicendi speciosae atque uberes, quae uel ad
suadendi officium uel etiam ad iudiciorum disceptationem iuuant
plurimum: nam posterior ex praedictis locus in causa Murenae
copiosissime a [25] Cicerone tractatur. Sunt et illae paene totae ad
deliberatiuum pertinentes genus: ‘ducendane uxor’, ‘petendine sint
magistratus’; namque et hae personis modo adiectis suasoriae erunt.
[26] Solebant praeceptores mei neque inutili et nobis etiam iucundo
genere exercitationis praeparare nos coniecturalibus causis cum
quaerere atque exequi iuberent ‘cur armata apud Lacedaemonios
Venus’ et ‘quid ita crederetur Cupido puer atque uolucer et sagittis
ac face armatus’ et similia, in quibus scrutabamur uoluntatem, cuius
in controuersiis frequens quaestio est: quod genus chriae uideri potest.
[27] Nam locos quidem, quales sunt de testibus ‘semperne his
credendum’ et de argumentis ‘an habenda etiam paruis fides’, adeo
manifestum est ad forensis actiones pertinere ut quidam neque
ignobiles in officiis ciuilibus scriptos eos memoriquiaeque
diligentissime mandatos in promptu habuerint, ut, quotiens esset
occasio, extemporales eorum dictiones his [28] uelut emblematis
exornarentur: quo quidem (neque enim eius rei iudicium differre
sustineo) summam uidebantur mihi infirmitatem de se confiteri. Nam
quid hi possint in causis, quarum uaria et noua semper est facies,
proprium inuenire, quo modo propositis ex parte aduersa respondere,
altercationibus uelociter occurrere, testem rogare, qui etiam in iis quae
sunt communia et in plurimis causis tractantur uulgatissimos sensus
uerbis nisi tanto ante praeparatis prosequi [29] nequeant? Nec uero
his, cum eadem iudiciis pluribus dicunt, aut fastidium moueant uelut
frigidi et repositi cibi aut pudorem deprensa totiens audientium memoria infelix supellex, quae sicut apud pauperes ambitiosos pluribus
et [30] diuersis officiis conteratur: cum eo quidem, quod uix ullus est
tam communis locus qui possit cohaerere cum causa nisi aliquo
propriae quaestionis uinculo copulatus, appareatque [31] eum non
tam insertum quam adplicitum, uel quod dissimilis est ceteris, uel
quod plerumque adsumi etiam parum apte solet, non quia desideratur,
sed quia paratus est, ut quidam sententiarum gratia uerbosissimos
locos arcessunt, cum ex [32] locis debeat nasci sententia: ita sunt autem
57
CLL - Classici Latini Loffredo
speciosa haec et utilia si oriuntur ex causa; ceterum quamlibet pulchra
elocutio, nisi ad uictoriam tendit, utique superuacua, sed interim etiam
contraria est. Verum hactenus euagari satis fuerit.
[33] Legum laus ac uituperatio iam maiores ac prope summis operibus
suffecturas uires desiderant: quae quidem suasoriis an controuersiis
magis accommodata sit exercitatio consuetudine et iure ciuitatium
differt. Apud Graecos enim lator earum ad iudicem uocabatur, Romanis
pro contione suadere ac dissuadere moris fuit; utroque autem modo
pauca de his et fere certa dicuntur: nam et genera sunt tria sacri, [34]
publici, priuati iuris. Quae diuisio ad laudem magis spectat, si quis
eam per gradus augeat, quod lex, quod publica, quod ad religionem
deum comparata sit. Ea quidem de quibus [35] quaeri solet communia
omnibus. Aut enim de iure dubitari potest eius qui rogat, ut de P.
Clodi, qui non rite creatus tribunus arguebatur: aut de ipsius
rogationis, quod est uarium, siue non trino forte nundino promulgata siue non idoneo die siue contra intercessionem uel auspicia aliudue
quid quod legitimis obstet dicitur lata esse uel ferri, siue alicui
manentium [36] legum repugnare. Sed haec ad illas primas
exercitamanentiones non pertinent: nam sunt eae citra complexum
personarum temporum causarum. Reliqua eadem fere uero [37] fictoque
certamine huius modi tractantur: nam uitium aut in uerbis aut in
rebus est. In uerbis quaeritur satis significent an sit in iis aliquid
ambiguum: in rebus, an lex sibi ipsa consentiat, an in praeteritum
ferri debeat, an in singulos homines. Maxime uero commune est
quaerere an sit honesta, [38] an utilis. Nec ignoro plures fieri a plerisque
partes, sed nos iustum pium religiosum ceteraque his similia honesto
complectimur. Iusti tamen species non simpliciter excuti solet. Aut
enim de re ipsa quaeritur, ut dignane poena uel praemio sit, aut de
modo praemii poenaeue, qui tam maior quam [39] minor culpari
potest. Vtilitas quoque interim natura discernitur, interim tempore.
Quaedam an optineri possint ambigi solet. Ne illud quidem ignorare
oportet, leges aliquando totas, aliquando ex parte reprendi solere,
cum exaliemplum rei utriusque nobis claris orationibus praebeatur.
[40] Nec me fallit eas quoque leges esse quae non in perpetuum
rogentur, sed de honoribus aut imperiis, qualis Manilia fuit, de qua
Ciceronis oratio est. Sed de his nihil hoc loco praecipi potest: constant
enim propria rerum de quibus agitur, non communi, qualitate.
[41] His fere ueteres facultatem dicendi exercuerunt, adsumpta tamen
a dialecticis argumentandi ratione. Nam fictas ad imitationem fori
consiliorumque materias apud Graecos dicere circa Demetrium Phalerea
institutum fere constat. [42] An ab ipso id genus exercitationis sit
58
Quintiliano - Institutio oratoria
inuentum, ut alio quoque libro sum confessus, parum comperi: sed ne
ii quidem qui hoc fortissime adfirmant ullo satis idoneo auctore nituntur.
Latinos uero dicendi praeceptores extremis L. Crassi temporibus coepisse
Cicero auctor est: quorum insignis maxime Plotius fuit.
V. De lectione oratorum et historicorum apud rhetorem.
[1] Sed de ratione declamandi post paulo: interim, quia prima
rhetorices rudimenta tractamus, non omittendum uidetur id quoque,
ut moneam quantum sit conlaturus ad profectum discentium rhetor
si, quem ad modum a grammaticis exigitur poetarum enarratio, ita
ipse quoque hisgramtoriae atque etiam magis orationum lectione
susceptos a se discipulos instruxerit. Quod nos in paucis, quorum id
aetas exigebat et parentes utile esse crediderant, seruauimus: [2]
ceterum sentientibus iam tum optima duae res impedimento fuerunt,
quod et longa consuetudo aliter docendi fecerat legem, et robusti fere
iuuenes nec hunc laborem desiderantes [3] exemplum nostrum
sequebantur. Nec tamen, etiam si quid noui uel sero inuenissem,
praecipere in posterum puderet: nunc uero scio id fieri apud Graecos,
sed magis per adiutores, quia non uidentur tempora suffectura si
legentibus singulis [4] praeire semper ipsi uelint. Et hercule praelectio
quae in hoc adhibetur, ut facile atque distincte pueri scripta oculis
sequantur, etiam illa quae uim cuiusque uerbi, si quod minus usitatum
incidat, docet, multum infra rhetoris officium [5] existimanda est. At
demonstrare uirtutes uel, si quando ita incidat, uitia, id professionis
eius atque promissi quo se magistrum eloquentiae pollicetur maxime
proprium est, eo quidem ualidius quod non utique hunc laborem
docentium postulo, ut ad gremium reuocatis cuius quisque eorum
uelit [6] libri lectione deseruiant. Nam mihi cum facilius, tum etiam
multo uidetur magis utile facto silentio unum aliquem (quod ipsum
imperari per uices optimum est) constituere lectorem, [7] ut protinus
pronuntiationi quoque adsuescant: tum exposita causa in quam scripta
legetur oratio (nam sic clarius quae dicentur intellegi poterunt), nihil
otiosum pati quodque in inuentione quodque in elocutione
adnotandum erit: quae in prohoemio conciliandi iudicis ratio, quae
narrandi lux breuitas fides, quod aliquando consilium et quam occulta callidibreuitas [8] (namque ea sola in hoc ars est, quae intellegi
nisi ab artifice non possit): quanta deinceps in diuidendo prudentia,
quam subtilis et crebra argumentatio, quibus uiribus inspiret, qua
iucunditate permulceat, quanta in maledictis asperitas, in iocis
urbanitas, ut denique dominetur in adfectibus atque in pectora
inrumpat animumque iudicum [9] similem iis quae dicit efficiat; tum,
in ratione eloquendi, quod uerbum proprium ornatum sublime, ubi
59
CLL - Classici Latini Loffredo
amplificatio laudanda, quae uirtus ei contraria, quid speciose tralatum,
quae figura uerborum, quae leuis et quadrata, uirilis tamen compositio.
[10] Ne id quidem inutile, etiam corruptas aliquando et uitiosas
orationes, quas tamen plerique iudiciorum prauitate mirentur, legi
palam, ostendique in his quam multa inpropria obscura tumida
humilia sordida lasciua effeminata sint: quae non laudantur modo a
plerisque, sed, quod est peius, [11] propter hoc ipsum quod sunt
praua laudantur. Nam sermo rectus et secundum naturam enuntiatus
nihil habere ex ingenio uidetur; illa uero quae utcumque deflexa
sunt taminquam exquisitiora miramur non aliter quam distortis et
quocumque modo prodigiosis corporibus apud quosdam maius est
pretium quam iis quae nihil ex communis habitus [12] bonis
perdiderunt, atque etiam qui specie capiuntur uulsis leuatisque et
inustas comas acu comentibus et non suo colore nitidis plus esse formae
putant quam possit tribuere incorrupta natura, ut pulchritudo corporis
uenire uideatur ex malis morum. [13] Neque solum haec ipse debebit
docere praeceptor, sed frequenter interrogare et iudicium discipulorum
experiri. Sic audientibus securitas aberit nec quae dicentur superfluent
aures: simul ad id perducentur quod ex hoc quaeritur, ut inueniant
ipsi et intellegant. Nam quid aliud agimus docendo [14] eos quam ne
semper docendi sint? Hoc diligentiae genus ausim dicere plus
conlaturum discentibus quam omnes omnium artes, quae iuuant sine
dubio multum, sed latiore quadam comprensione per omnes quidem
species rerum [15] cotidie paene nascentium ire qui possunt? Sicut
de re militari quamquam sunt tradita quaedam praecepta communia,
magis tamen proderit scire qua ducum quisque ratione in quali re
tempore loco sit sapienter usus aut contra: nam in omnibus fere minus
ualent praecepta quam experimenta. [16] An uero declamabit quidem
praeceptor ut sit exemplo suis auditoribus: non plus contulerint lecti
Cicero aut Demosthenes? Corrigetur palam si quid in declamando
discipulus errauerit: non potentius erit emendare orationem, quin
immo etiam iucundius? Aliena enim uitia reprendi quisque [17] mauult
quam sua. Nec deerant plura quae dicerem: sed neminem haec utilitas
fugit, atque utinam tam non pigeat facere istud quam non displicebit.
[18] Quod si potuerit optineri, non ita difficilis supererit quaestio,
qui legendi sint incipientibus. Nam quidam illos minores, quia facilior
eorum intellectus uidebatur, probauerunt, alii floridius genus, ut ad
alenda primarum aetatium ingenia [19] magis accommodatum. Ego
optimos quidem et statim et semper, sed tamen eorum candidissimum
quemque et maxime expositum uelim, ut Liuium a pueris magis quam
Sallustium (et hic historiae maior est auctor, ad quem tamen [20]
60
Quintiliano - Institutio oratoria
intellegendum iam profectu opus sit). Cicero, ut mihi quidem uidetur,
et iucundus incipientibus quoque et apertus est satis, nec prodesse
tantum sed etiam amari potest: tum, quem ad modum Liuius praecipit,
ut quisque erit Ciceroni simillimus.
[21] Duo autem genera maxime cauenda pueris puto: unum, ne quis
eos antiquitatis nimius admirator in Gracchorum Catonisque et aliorum
similium lectione durescere uelit; fient enim horridi atque ieiuni: nam
neque uim eorum adhuc intellectu consequentur et elocutione, quae
tum sine dubio erat optima, sed nostris temporibus aliena est, contenti, quod est pessimum, similes sibi magnis uiris uidebuntur. [22]
Alterum, quod huic diuersum est, ne recentis huius lasciuiae flosculis
capti uoluptate praua deleniantur, ut praedulce illud genus et
puerilibus ingeniis hoc gratius quo propius est [23] adament. Firmis
autem iudiciis iamque extra periculum positis suaserim et antiquos
legere (ex quibus si adsumatur solida ac uirilis ingenii uis deterso
rudis saeculi squalore, tum noster hic cultus clarius enitescet) et nouos,
quibus et [24] ipsis multa uirtus adest: neque enim nos tarditatis natura damnauit, sed dicendi mutauimus genus et ultra nobis quam
oportebat indulsimus: ita non tam ingenio illi nos superarunt quam
proposito. Multa ergo licebit eligere, sed curandum [25] erit ne iis
quibus permixta sunt inquinentur. Quosdam uero etiam quos totos
imitari oporteat et fuisse nuper et nunc esse quidni libenter non
concesserim modo uerum etiam contenderim? [26] Sed hi qui sint
non cuiuscumque est pronuntiare. Tutius circa priores uel erratur,
ideoque hanc nouorum distuli lectionem, ne imitatio iudicium
antecederet.
VI. De divisione et parenchiresi.
[1] Fuit etiam in hoc diuersum praecipientium propositum, quod
eorum quidam materias quas discipulis ad dicendum dabant, non
contenti diuisione derigere, latius dicendo prosequebantur, nec solum
probationibus implebant sed etiam [2] adfectibus: alii, cum primas
modo lineas duxissent, post declamationes quid omisisset quisque
tractabant, quosdam uero locos non minore cura quam cum ad
dicendum ipsi surgerent excolebant. Vtile utrumque, et ideo neutrum
ab altero separo; sed si facere tantum alterum necesse sit, plus proderit
demonstrasse rectam protinus uiam quam reuocare [3] ab errore iam
lapsos: primum quia emendationem auribus modo accipiunt,
diuisionem uero ad cogitationem etiam et stilum perferunt; deinde
quod libentius praecipientem audiunt quam reprehendentem. Si qui
uero paulo sunt uiuaciores, in his praesertim moribus, etiam irascuntur
admonitioni [4] et taciti repugnant. Neque ideo tamen minus uitia
61
CLL - Classici Latini Loffredo
aperte coarguenda sunt: habenda enim ratio ceterorum, qui recta esse
quae praeceptor non emendauerit credent. Vtraque autem ratio
miscenda est et ita tractanda ut ipsae res postulabunt. [5] Namque
incipientibus danda erit uelut praeformata materia secundum cuiusque
uires. At cum satis composuisse se ad exemplum uidebuntur, breuia
quaedam demonstranda uestigia, quae persecuti iam suis uiribus sine
adminiculo [6] progredi possint. Nonnumquam credi sibi ipsos
oportebit, ne mala consuetudine semper alienum laborem sequendi
nihil per se conari et quaerere sciant. Quodsi satis prudenter dicenda
uiderint, iam prope consummata fuerit praecipientis opera: si quid
errauerint adhuc, erunt ad ducem reducendi. [7] Cui rei simile
quiddam facientes aues cernimus, quae teneris infirmisque fetibus
cibos ore suo conlatos partiuntur: at cum uisi sunt adulti, paulum
egredi nidis et circumuolare sedem illam praecedentes ipsae docent:
tum expertas uires libero caelo suaeque ipsorum fiduciae permittunt.
VII. De ediscendo.
[1] Illud ex consuetudine mutandum prorsus existimo in iis de quibus
nunc disserimus aetatibus, ne omnia quae scripserint ediscant et certa, ut moris est, die dicant: quod quidem maxime patres exigunt,
atque ita demum studere liberos suos si quam frequentissime
declamauerint credunt, [2] cum profectus praecipue diligentia constet.
Nam ut scribere pueros plurimumque esse in hoc opere plane uelim,
sic ediscere electos ex orationibus uel historiis alioue quo genere
dignorum ea cura uoluminum locos multo magis suadeam. [3] Nam
et exercebitur acrius memoria aliena complectendo quam sua, et qui
erunt in difficiliore huius laboris genere uersati sine molestia quae
ipsi composuerint iam familiaria animo suo adfigent, et adsuescent
optimis, semperque habebunt intra se quod imitentur, et iam non
sentientes formam orationis illam quam mente penitus acceperint
expriment. [4] Abundabunt autem copia uerborum optimorum et
compositione ac figuris iam non quaesitis sed sponte et ex reposito
uelut thesauro se offerentibus. Accedit his et iucunda in sermone bene
a quoque dictorum relatio et in causis utilis. Nam et plus auctoritatis
adferunt ea quae non praesentis gratia litis sunt comparata, et laudem
saepe maiorem quam si [5] nostra sint conciliant. Aliquando tamen
permittendum quae ipsi scripserint dicere, ut laboris sui fructum etiam
ex illa quae maxime petitur laude plurium capiant. Verum id quoque
tum fieri oportebit cum aliquid commodius elimauerint, ut eo uelut
praemio studii sui donentur ac se meruisse ut dicerent gaudeant.
VIII. An secundum sui quisque ingenii naturam docendus est.
[1] Virtus praeceptoris haberi solet, nec inmerito, diligenter in iis
62
Quintiliano - Institutio oratoria
quos erudiendos susceperit notare discrimina indiligengeniorum, et
quo quemque natura maxime ferat scire. Nam est in hoc incredibilis
quaedam uarietas, nec pauciores animorum [2] paene quam corporum
formae. Quod intellegi etiam ex ipsis oratoribus potest, qui tantum
inter se distant genere dicendi ut nemo sit alteri similis, quamuis plurimi
se ad [3] eorum quos probabant imitationem composuerint. Vtile
deinde plerisque uisum est ita quemque instituere ut propria naturae
bona doctrina fouerent, et in id potissimum ingenia quo tenderent
adiuuarentur: ut si quis palaestrae peritus, cum in aliquod plenum
pueris gymnasium uenerit, expertus eorum omni modo corpus
animumque discernat cui quisque [4] certamini praeparandus sit, ita
praeceptorem eloquentiae, cum sagaciter fuerit intuitus cuius ingenium
presso limatoque genere dicendi, cuius acri graui dulci aspero nitido
urbano maxime gaudeat, ita se commodaturum singulis ut [5] in eo
quo quisque eminet prouehatur, quod et adiuta cura natura magis
eualescat et qui in diuersa ducatur neque in iis quibus minus aptus
est satis possit efficere et ea in quae [6] natus uidetur deserendo faciat
infirmiora. Quod mihi (libera enim uel contra receptas persuasiones
rationem sequenti sententia est) in parte uerum uidetur: nam
proprietates insengeniorum [7] dispicere prorsus necessarium est. In
his quoque certum studiorum facere dilectum nemo dissuaserit.
Namque erit alius historiae magis idoneus, alius compositus ad carmen,
alius utilis studio iuris, ut nonnulli rus fortasse mittendi: sic discernet
haec dicendi magister quomodo palaestricus ille cursorem faciet aut
pugilem aut luctatorem aliudue quid [8] ex iis quae sunt sacrorum
certaminum. Verum ei qui foro destinabitur non in unam partem
aliquam sed in omnia quae sunt eius operis, etiam si qua difficiliora
discenti uidebuntur, elaborandum est; nam et omnino superuacua
erat doctrina [9] si natura sufficeret. An si quis ingenio corruptus ac
tumidus, ut plerique sunt, inciderit, in hoc eum ire patiemur? Aridum
atque ieiunum non alemus et quasi uestiemus? Nam si quaedam
detrahere necessarium est, cur non sit adicere [10] concessum? Neque
ego contra naturam pugno: non enim deserendum id bonum, si quod
ingenitum est, existimo, sed [11] augendum, addendumque quod
cessat. An uero clarissimus ille praeceptor Isocrates, quem non magis
libri bene dixisse quam discipuli bene docuisse testantur, cum de
Ephoro atque Theopompo sic iudicaret ut alteri frenis, alteri calcaribus
opus esse diceret, aut in illo lentiore tarditatem aut in illo paene
praecipiti concitationem adiuuandam docendo existimauit, cum
alterum alterius natura miscendum arbitraretur? [12] Inbecillis tamen
ingeniis sane sic obsequendum sit ut tantum in id quo uocat natura
63
CLL - Classici Latini Loffredo
ducantur; ita enim quod solum possunt melius efficient. Si uero
liberalior materia contigerit et in qua merito ad spem oratoris simus
adgressi, [13] nulla dicendi uirtus omittenda est. Nam licet sit aliquam
in partem pronior, ut necesse est, ceteris tamen non repugnabit, atque
ea cura paria faciet iis in quibus eminebat, sicut ille, ne ab eodem
exemplo recedamus, exercendi corpora peritus non, si docendum
pancratiasten susceperit, pugno ferire uel calce tantum aut nexus modo
atque in iis certos aliquos docebit, sed omnia quae sunt eius certaminis.
Erit qui ex iis aliqua non possit: in id maxime quod poterit incumbet.
[14] Nam sunt haec duo uitanda prorsus: unum, ne temptes quod
effici non possit, alterum, ne ab eo quod quis optime facit in aliud cui
minus est idoneus transferas. At si fuerit qui docebitur ille, quem
adulescentes senem uidimus, Nicostratus, omnibus in eo docendi
partibus similiter utetur, efficietque illum, qualis hic fuit, luctando
pugnandoque, quorum utroque certamine isdem diebus coronabatur,
inuictum. [15] Et quanto id magis oratoris futuri magistro
prouidendum erit! Non enim satis est dicere presse tantum aut
subtiliter aut aspere, non magis quam phonasco acutis tantum aut
mediis aut grauibus sonis aut horum etiam particulis excellere. Nam
sicut cithara, ita oratio perfecta non est nisi ab imo ad summum
omnibus intenta neruis consentiat.
IX. De officio discipulorum.
[1] Plura de officiis docentium locutus discipulos id unum interim
moneo, ut praeceptores suos non minus quam ipsa studia ament et
parentes esse non quidem corporum, sed [2] mentium credant. Multum
haec pietas conferet studio; nam ita et libenter audient et dictis credent
et esse similes concupiscent, in ipsos denique coetus scholarum laeti
alacres conuenient, emendati non irascentur, laudati gaudebunt, ut
[3] sint carissimi studio merebuntur. Nam ut illorum officium est
docere, sic horum praebere se dociles: alioqui neutrum sine altero
sufficit; et sicut hominis ortus ex utroque gignentium confertur, et
frustra sparseris semina nisi illa praegignenmollitus fouerit sulcus, ita
eloquentia coalescere nequit nisi sociata tradentis accipientisque concordia.
X. De utilitate et ratione declamandi.
[1] In his primis operibus, quae non ipsa parua sunt sed maiorum
quasi membra atque partes, bene instituto ac satis exercitato iam fere
tempus adpetet adgrediendi suasorias iudicialesque materias: quarum
antequam uiam ingredior, pauca mihi de ipsa declamandi ratione
dicenda sunt, quae quidem ut ex omnibus nouissime inuenta, ita
multo est [2] utilissima. Nam et cuncta illa de quibus diximus in se
64
Quintiliano - Institutio oratoria
fere continet et ueritati proximam imaginem reddit, ideoque ita est
celebrata ut plerisque uideretur ad formandam eloquentiam uel sola
sufficere. Neque enim uirtus ulla perpetuae dumtaxat orationis reperiri
potest quae non sit cum hac [3] dicendi meditatione communis. Eo
quidem res ista culpa docentium reccidit ut inter praecipuas quae
corrumperent eloquentiam causas licentia atque inscitia declamantium
[4] fuerit: sed eo quod natura bonum est bene uti licet. Sint ergo et
ipsae materiae quae fingentur quam simillimae ueritati, et declamatio,
in quantum maxime potest, imitetur eas [5] actiones in quarum
exercitationem reperta est. Nam magos et pestilentiam et responsa et
saeuiores tragicis nouercas aliaque magis adhuc fabulosa frustra inter
sponsiones et interdicta quaeremus. Quid ergo? numquam haec supra
fidem et poetica, ut uere dixerim, themata iuuenibus tractare
permittamus, ut expatientur et gaudeant materia et quasi in [6] corpus
eant? Erat optimum, sed certe sint grandia et tumida, non stulta etiam
et acrioribus oculis intuenti ridicula, ut, si iam cedendum est, impleat
se declamator aliquando, dum sciat, ut quadrupedes, cum uiridi pabulo
distentae sunt, sanguinis detractione curantur et sic ad cibos uiribus
consersanuandis idoneos redeunt, ita sibi quoque tenuandas adipes,
et quidquid umoris corrupti contraxerit emittendum si esse [7] sanus
ac robustus uolet. Alioqui tumor ille inanis primo cuiuscumque ueri
operis conatu deprehendetur. Totum autem declamandi opus qui
diuersum omni modo a forensibus causis existimant, hi profecto ne
rationem quidem qua [8] ista exercitatio inuenta sit peruident; nam si
foro non praeparat, aut scaenicae ostentationi aut furiosae uociferationi
simillimum est. Quid enim attinet iudicem praeparare qui nullus est,
narrare quod omnes sciant falsum, probationes adhibere causae de
qua nemo sit pronuntiaturus? Et haec quidem otiosa tantum: adfici
uero et ira uel luctu permoueri cuius est lubidrii nisi quibusdam
pugnae simulacris ad uerum [9] discrimen aciemque iustam
consuescimus! Nihil ergo inter forense genus dicendi atque hoc
declamatorium intererit? Si profectus gratia dicimus, nihil. Vtinamque
adici ad consuetudinem posset ut nominibus uteremur et perplexae
magis et longioris aliquando actus controuersiae fingerentur et uerba
in usu cotidiano posita minus timeremus et iocos inserere moris esset:
quae nos, quamlibet per alia in scholis [10] exercitati simus, tirones
in foro inueniunt. Si uero in ostentationem comparetur declamatio,
sane paulum aliquid inostenclinare [11] ad uoluptatem audientium
debemus. Nam et iis actionibus quae in aliqua sine dubio ueritate
uersantur, sed sunt ad popularem aptatae delectationem, quales
legimus panegyricos totumque hoc demonstratiuum genus, permittitur
65
CLL - Classici Latini Loffredo
adhibere plus cultus, omnemque artem, quae latere plerumque in
iudiciis debet, non confiteri modo sed ostentare [12] etiam hominibus
in hoc aduocatis. Quare declamatio, quoniam est iudiciorum
consiliorumque imago, similis esse debet ueritati, quoniam autem
aliquid in se habet epideiktikon, [13] nonnihil sibi nitoris adsumere.
Quod faciunt actores comici, qui neque ita prorsus ut nos uulgo
loquimur pronuntiant, quod esset sine arte, neque procul tamen a
natura recedunt, quo uitio periret imitatio, sed morem communis [14]
huius sermonis decore quodam scaenico exornant. Sic quoque aliqua
nos incommoda ex iis quas finxerimus materiis consequentur, in eo
praecipue quod multa in iis relincuntur incerta, quae sumimus ut
uidetur, aetates facultates liberi parentes, urbium ipsarum uires iura
mores, alia his similia: [15] quin aliquando etiam argumenta ex ipsis
positionum uitiis ducimus. Sed haec suo quoque loco. Quamuis enim
omne propositum operis a nobis destinati eo spectet ut orator
instituatur, tamen, ne quid studiosi requirant, etiam si quid erit quod
ad scholas proprie pertineat in transitu non omittemus.
XI. An artis necessaria cognitio.
[1] Iam hinc ergo nobis inchoanda est ea pars artis ex qua capere
initium solent qui priora omiserunt: quamquam uideo quosdam in
ipso statim limine obstaturos mihi, qui nihil egere eius modi praeceptis
eloquentiam putent, sed natura sua et uulgari modo scholarum
exercitatione contenti rideant etiam diligentiam nostram exemplo magni
quoque nominis professorum, quorum aliquis, ut opinor, interrogatus
quid esset schema et noema, nescire se quidem, sed si ad rem [2]
pertineret esse in sua declamatione respondit. Alius percontanti
Theodoreus an Apollodoreus esset, ‘ego’ inquit ‘parpermularius’. Nec
sane potuit urbanius ex confessione inscitiae suae elabi. Porro hi,
quia et beneficio ingenii praestantes sunt habiti et multa etiam memoria digna exclamauerunt, plurimos habent similes neglegentiae suae,
paucissimos naturae. [3] Igitur impetu dicere se et uiribus uti gloriantur:
neque enim opus esse probatione aut dispositione in rebus fictis, sed,
cuius rei gratia plenum sit auditorium, sententiis grandibus, [4]
quarum optima quaeque a periculo petatur. Quin etiam in cogitando
nulla ratione adhibita aut tectum intuentes magnum aliquid quod
ultro se offerat pluribus saepe diebus expectant, aut murmure incerto
uelut classico instincti concitatissimum corporis motum non
enuntiandis sed quaerendis [5] uerbis accommodant. Nonnulli certa
sibi initia priusquam sensum inuenerint destinant, quibus aliquid
diserti subiungendum sit: eaque diu secum ipsi clareque meditati
desperata conectendi facultate deserunt et ad alia deinceps atque inde
66
Quintiliano - Institutio oratoria
alia non minus communia ac nota deuertunt. [6] Qui plurimum
uidentur habere rationis non in causas tamen laborem suum sed in
locos intendunt, atque in iis non corpori prospiciunt, sed abrupta
quaedam, ut forte ad manum [7] uenere, iaculantur. Vnde fit ut dissoluta et ex diuersis congesta oratio cohaerere non possit, similisque
sit commentariis puerorum in quos ea quae aliis declamantibus laudata
sunt regerunt. Magnas tamen sententias et res bonas (ita enim gloriari
solent) elidunt: nam et barbari et serui, et, si hoc sat est, nulla est ratio
dicendi.
XII. Quare ineruditi ingeniosiores vulgo habebantur.
[1] Ne hoc quidem negauerim, sequi plerumque hanc opinionem, ut
fortius dicere uideantur indocti, primum uitio male iudicantium, qui
maiorem habere uim credunt ea quae non habent artem, ut effringere
quam aperire, rumpere quam [2] soluere, trahere quam ducere putant
robustius. Nam et gladiator qui armorum inscius in rixam ruit et
luctator qui totius corporis nisu in id quod semel inuasit incumbit
fortior ab his uocatur, cum interim et hic frequenter suis uiribus ipse
prosternitur et illum uehementis impetus excipit aduersarii [3] mollis
articulus. Sed sunt in hac parte quae imperitos etiam naturaliter fallant;
nam et diuisio, cum plurimum ualeat in causis, speciem uirium minuit,
et rudia politis [4] maiora et sparsa compositis numerosiora creduntur.
Est praeterea quaedam uirtutum uitiorumque uicinia, qua maledicus
pro libero, temerarius pro forti, effusus pro copioso accipitur. Maledicit
autem ineruditus apertius et saepius uel cum periculo suscepti
litigatoris, frequenter etiam suo. [5] Adfert et ista res opinionem, quia
libentissime homines audiunt ea quae dicere ipsi noluissent. Illud
quoque alterum quod est in elocutione ipsa periculum minus uitat,
conaturque perdite, unde euenit nonnumquam ut aliquid grande
inueniat qui semper quaerit quod nimium est: uerum id et raro
prouenit et cetera uitia non pensat.
[6] Propter hoc quoque interdum uidentur indocti copiam habere
maiorem, quod dicunt omnia, doctis est et electio et modus. His accedit
quod a cura docendi quod intenderint recedunt: itaque illud
quaestionum et argumentorum apud corrupta iudicia frigus euitant,
nihilque aliud quam quod uel prauis uoluptatibus aures adsistentium
permulceat [7] quaerunt. Sententiae quoque ipsae, quas solas petunt,
magis eminent cum omnia circa illas sordida et abiecta sunt, ut lumina
non inter umbras, quem ad modum Cicero dicit, sed plane in tenebris
clariora sunt. Itaque ingeniosi uocentur, ut libet, dum tamen constet
contumeliose sic laudari disertum. [8] Nihilo minus confitendum est
etiam detrahere doctrinam aliquid, ut limam rudibus et cotes hebetibus
67
CLL - Classici Latini Loffredo
et uino uetustatem, sed uitia detrahit, atque eo solo minus est quod
litterae perpolierunt quo melius.
[9] Verum hi pronuntiatione quoque famam dicendi fortius quaerunt;
nam et clamant ubique et omnia leuata, ut ipsi uocant, manu emugiunt,
multo discursu anhelitu, iactatione [10] gestus, motu capitis furentes.
Iam collidere manus, terrae pedem incutere, femur pectus frontem
caedere, mire ad pullatum circulum facit: cum ille eruditus, ut in
oratione multa summittere uariare disponere, ita etiam in pronuntiando
suum cuique eorum quae dicet colori accommodare actum sciat, et, si
quid sit perpetua obseruatione dignum, modestus [11] et esse et uideri
malit. At illi hanc uim appellant quae est potius uiolentia: cum interim
non actores modo aliquos inuenias sed, quod est turpius, praeceptores
etiam qui, breuem dicendi exercitationem consecuti, omissa ratione
ut tulit impetus passim tumultuentur, eosque qui plus honoris litteris
tribuerunt ineptos et ieiunos et tepidos et infirmos, ut quodque [12]
uerbum contumeliosissimum occurrit, appellent. Verum illis quidem
gratulemur sine labore, sine ratione, sine disciplina disertis: nos, quando et praecipiendi munus iam pridem deprecati sumus et in foro
quoque dicendi, quia honestissimum finem putabamus desinere dum
desideraremur, inquirendo scribendoque talia consolemur otium
nostrum quae futura usui bonae mentis iuuenibus arbitramur, nobis
certe sunt uoluptati.
XIII. Quis modus in arte.
[1] Nemo autem a me exigat id praeceptorum genus quod est a plerisque
scriptoribus artium traditum, ut quasi quasdam leges inmutabili necessitate constrictas studiosis dicendi feram: utique prohoemium et id
quale, proxima huic narratio, quae lex deinde narrandi, propositio
post hanc uel, ut quibusdam placuit, excursio, tum certus ordo
quaestionum, ceteraque quae, uelut si aliter facere fas non sit, quidam
[2] tamquam iussi secuntur. Erat enim rhetorice res prorsus facilis ac
parua si uno et breui praescripto contineretur: sed mutantur pleraque
causis temporibus occasione necessitate. Atque ideo res in oratore
praecipua consilium est, quia uarie [3] et ad rerum momenta
conuertitur. Quid si enim praecipias imperatori, quotiens aciem
instruet derigat frontem, cornua utrimque promoueat, equites pro
cornibus locet? Erit haec quidem rectissima fortasse ratio quotiens
licebit, sed mutabitur natura loci, si mons occurret, si flumen obstabit,
collimutabus [4] siluis asperitate alia prohibebitur. Mutabit hostium
genus, mutabit praesentis condicio discriminis: nunc acie derecta,
nunc cuneis, nunc auxiliis, nunc legione pugnabitur, nonnumquam
terga etiam dedisse simulata fuga proderit. [5] Ita prohoemium
68
Quintiliano - Institutio oratoria
necessarium an superuacuum, breue an longius, ad iudicem omni
sermone derecto an aliquando auerso per aliquam figuram dicendum
sit, constricta an latius fusa narratio, continua an diuisa, recta an ordine permutato, [6] causae docebunt, itemque de quaestionum ordine,
cum in eadem controuersia aliud alii parti prius quaeri frequenter
expediat. Neque enim rogationibus plebisue scitis sancta sunt ista
praecepta, sed hoc quidquid est utilitas excogitauit. [7] Non negabo
autem sic utile esse plerumque, alioqui nec scriberem. Verum si eadem
illa nobis aliud suadebit utilitas, [8] hanc relictis magistrorum
auctoritatibus sequemur. Equidem id maxime praecipiam ac ‘repetens
iterumque iterumque monebo’: res duas in omni actu spectet orator,
quid deceat, quid expediat. Expedit autem saepe mutare ex illo
constituto traditoque ordine aliqua, et interim decet, ut in statuis [9]
atque picturis uidemus uariari habitus uultus status; nam recti quidem
corporis uel minima gratia est: nempe enim aduersa sit facies et demissa
bracchia et iuncti pedes et a summis ad ima rigens opus. Flexus ille
et, ut sic dixerim, motus dat actum quendam et adfectum: ideo nec ad
unum [10] modum formatae manus et in uultu mille species; cursum
habent quaedam et impetum, sedent alia uel incumbunt, nuda haec,
illa uelata sunt, quaedam mixta ex utroque. Quid tam distortum et
elaboratum quam est ille discobolos Myronis? Si quis tamen ut parum
rectum improbet opus, nonne ab intellectu artis afuerit, in qua uel
praecipue laudabilis [11] est ipsa illa nouitas ac difficultas? Quam
quidem gralaudatiam et delectationem adferunt figurae, quaeque in
sensibus quaeque in uerbis sunt. Mutant enim aliquid a recto, atque
hanc prae se uirtutem ferunt, quod a consuetudine uulgari [12]
recesserunt. Habet in pictura speciem tota facies: Apelles tamen
imaginem Antigoni latere tantum altero ostendit, ut amissi oculi
deformitas lateret. Quid? non in oratione operienda sunt quaedam,
siue ostendi non debent siue exprimi [13] pro dignitate non possunt?
Vt fecit Timanthes, opinor, Cythnius in ea tabula qua Coloten Teium
uicit. Nam cum in Iphigeniae immolatione pinxisset tristem
Calchantem, tristiorem Vlixem, addidisset Menelao quem summum
poterat ars efficere maerorem: consumptis adfectibus non reperiens
quo digne modo patris uultum posset exprimere, uelauit eius caput et
suo cuique animo dedit aestimandum. [14] Nonne huic simile est
illud Sallustianum: ‘nam de Carthagine tacere satius puto quam parum
dicere’? Propter quae mihi semper moris fuit quam minime alligare
me ad praecepta quae katholika uocitant, id est, ut dicamus quo modo
possumus, uniuersalia uel perpetualia; raro enim reperitur hoc genus,
ut non labefactari parte aliqua et subrui possit. [15] Sed de his plenius
69
CLL - Classici Latini Loffredo
suo quidque loco tractabimus: interim nolo se iuuenes satis instructos
si quem ex iis qui breues plerumque circumferuntur artis libellum
edidicerint et uelut decretis technicorum tutos putent. Multo labore,
adsiduo studio, uaria exercitatione, plurimis experimentis, altissima
[16] prudentia, praesentissimo consilio constat ars dicendi. Sed
adiuuatur his quoque, si tamen rectam uiam, non unam orbitam
monstrent: qua declinare qui crediderit nefas, patiatur necesse est illam
per funes ingredientium tarditatem. Itaque et stratum militari labore
iter saepe deserimus compendio ducti, et si rectum limitem rupti
torrentibus pontes inciderint circumire cogemur, et si ianua tenebitur
incendio [17] per parietem exibimus. Late fusum opus est et multiplex
et prope cotidie nouum et de quo numquam dicta erunt omnia. Quae
sint tamen tradita, quid ex his optimum, et si qua mutari adici detrahi
melius uidebitur, dicere experiar.
XIV. Divisio totius operis.
[1] Rhetoricen in Latinum transferentes tum oratoriam, tum oratricem
nominauerunt. Quos equidem non fraudauerim debita laude quod
copiam Romani sermonis augere temptarint: sed non omnia nos
ducentes ex Graeco secuntur, sicut ne illos quidem quotiens utique
suis uerbis signare [2] nostra uoluerunt. Et haec interpretatio non
minus dura est quam illa Plauti ‘essentia’ et ‘queentia’, sed ne propria quidem; nam oratoria sic effertur ut elocutoria, oratrix ut elocutrix,
illa autem de qua loquimur rhetorice talis est qualis eloquentia. Nec
dubie apud Graecos quoque duplicem [3] intellectum habet; namque
uno modo fit adpositum ars rhetorica, ut nauis piratica, altero nomen
rei, qualis est philosophia, amicitia. Nos ipsam nunc uolumus significare subphilostantiam, ut grammatice litteratura est, non litteratrix
quem ad modum oratrix, nec litteratoria quem ad modum oratoria:
[4] uerum id in rhetorice non fit. Ne pugnemus igitur, cum praesertim
plurimis alioqui Graecis sit utendum; nam certe et philosophos et
musicos et geometras dicam nec uim adferam nominibus his indecora
in Latinum sermonem mutatione: denique cum M. Tullius etiam ipsis
librorum quos hac de re primum scripserat titulis Graeco nomine
utatur, profecto non est uerendum ne temere uideamur oratori maximo
de nomine artis suae credidisse. [5] Igitur rhetorice (iam enim sine
metu cauillationis utemur hac appellatione) sic, ut opinor, optime
diuidetur ut de arte, de artifice, de opere dicamus. Ars erit quae disciplina percipi debet: ea est bene dicendi scientia. Artifex est qui percepit
hanc artem: id est orator, cuius est summa bene dicere. Opus, quod
efficitur ab artifice: id est bona oratio. Haec omnia rursus diducuntur
in species: sed illa sequentia suo loco, nunc quae de prima parte
70
Quintiliano - Institutio oratoria
tractanda sunt ordiar.
XV. Quid sit rhetorice et quis eius finis.
[1] Ante omnia, quid sit rhetorice. Quae finitur quidem uarie, sed
quaestionem habet duplicem: aut enim de qualitate ipsius rei aut de
comprensione uerborum dissensio est. Prima atque praecipua
opinionum circa hoc differentia, quod alii malos quoque uiros posse
oratores dici putant, alii, quorum nos sententiae accedimus, nomen
hoc artemque de [2] qua loquimur bonis demum tribui uolunt. Eorum
autem qui dicendi facultatem a maiore ac magis expetenda uitae laude
secernunt, quidam rhetoricen uim tantum, quidam scientiam sed non
uirtutem, quidam usum, quidam artem quidem sed a scientia et uirtute
diiunctam, quidam etiam prauitatem [3] quandam artis, id est
kakotekhnian, nominauerunt. Hi fere aut in persuadendo aut in dicendo apte ad persuadendum positum orandi munus sunt arbitrati:
id enim fieri potest ab eo quoque qui uir bonus non sit. Est igitur
frequentissimus finis: ‘rhetoricen esse uim persuadendi’. Quod ego
uim appello, plerique potestatem, nonnulli facultatem uocant: quae
res ne quid adferat ambiguitatis, uim dico [4] dynamin. Haec opinio
originem ab Isocrate, si tamen re uera ars quae circumfertur eius est,
duxit. Qui cum longe sit a uoluntate infamantium oratoris officia,
finem artis temere comprendit dicens esse rhetoricen persuadendi
opificem, id est peithois demiourgon: neque enim mihi permiserim
eadem uti declinatione qua Ennius M. Cethegum ‘suadae [5]
medullam’ uocat. Apud Platonem quoque Gorgias in libro qui nomine eius inscriptus est idem fere dicit, sed hanc Plato illius opinionem
uult accipi, non suam. Cicero pluribus locis scripsit officium oratoris
esse dicere adposite ad persuadendum, [6] in rhetoricis etiam, quos
sine dubio ipse non probat, finem facit persuadere. Verum et pecunia
persuadet et gratia et auctoritas dicentis et dignitas, postremo aspectus
etiam ipse sine uoce, quo uel recordatio meritorum cuiusque uel facies
aliqua miserabilis uel formae pulchritudo sententiam [7] dictat. Nam
et Manium Aquilium defendens Antonius, cum scissa ueste cicatrices
quas is pro patria pectore aduerso suscepisset ostendit, non orationis
habuit fiduciam, sed oculis populi Romani uim attulit: quem illo
ipso aspectu maxime motum in hoc, ut absolueret reum, creditum est.
[8] Seruium quidem Galbam miseratione sola, qua non suos modo
liberos paruolos in contione produxerat, sed Galli etiam Sulpici filium
suis ipse manibus circumtulerat, elapsum esse cum aliorum
monumentis, tum Catonis oratione [9] testatum est. Et Phrynen non
Hyperidis actione quamquam admirabili, sed conspectu corporis,
quod illa speciosissimum alioqui diducta nudauerat tunica, putant
71
CLL - Classici Latini Loffredo
periculo liberatam. Quae si omnia persuadent, non est hic de quo
locuti [10] sumus idoneus finis. Ideoque diligentiores sunt uisi sibi
qui, cum de rhetorice idem sentirent, existimarunt eam uim dicendo
persuadendi. Quem finem Gorgias in eodem de quo supra diximus
libro uelut coactus a Socrate facit; a quo non dissentit Theodectes,
siue ipsius id opus est quod de rhetorice nomine eius inscribitur,
siue, ut creditum est, Aristorhetelis: in quo est finem esse rhetorices:
‘ducere homines [11] dicendo in id quod actor uelit’. Sed ne hoc
quidem satis est comprehensum: persuadent enim dicendo uel ducunt
in id quod uolunt alii quoque, ut meretrices adulatores corruptores.
At contra non persuadet semper orator, ut interim non sit proprius
hic finis eius, interim sit communis cum iis [12] qui ab oratore procul
absunt. Atqui non multum ab hoc fine abest Apollodorus dicens
iudicialis orationis primum et super omnia esse persuadere iudici et
sententiam eius ducere in id quod uelit. Nam et ipse oratorem fortunae
subicit, ut, si non [13] persuaserit, nomen suum retinere non possit.
Quidam recesserunt ab euentu, sicut Aristoteles dicit: ‘rhetorice est
uis inueniendi omnia in oratione persuasibilia’. Qui finis et illud
uitium de quo supra diximus habet, et insuper quod nihil nisi
inuentionem complectitur, quae sine elocutione non est [14] oratio.
Hermagorae, qui finem eius esse ait persuasibiliter dicere, et aliis qui
eandem sententiam, non isdem tantum uerbis explicant ac finem esse
demonstrant dicere quae oporteat omnia ad persuadendum, satis
responsum est cum [15] persuadere non tantum oratoris esse
conuicimus. Addita sunt his alia uarie. Quidam enim circa res omnes,
quidam circa ciuiles modo uersari rhetoricen putauerunt: quorum
uerius utrum sit, in eo loco qui huius quaestionis proprius est dicam.
[16] Omnia subiecisse oratori uidetur Aristoteles cum dixit uim esse
uidendi quid in quaque re possit esse persuasibile, et Iatrocles, qui
non quidem adicit ‘in quaque re’, sed nihil excipiendo idem ostendit:
uim enim uocat inueniendi quod sit in oratione persuasibile. Qui
fines et ipsi solam complectuntur inuentionem. Quod uitium fugiens
Eudorus uim putat inueniendi et eloquendi cum ornatu credibilia in
omni [17] oratione. Sed cum eodem modo credibilia quo persuasibilia
etiam non orator inueniat, adiciendo ‘in omni oratione’ magis quam
superiores concedit scelera quoque suadentibus pulcherrimae [18]
rei nomen. Gorgias apud Platonem suadendi se artificem in iudiciis
et aliis coetibus esse ait, de iustis quoque et iniustis tractare: cui
Socrates persuadendi, non docendi [19] concedit facultatem. Qui uero
non omnia subiciebant oratori, sollicitius ac uerbosius, ut necesse
erat, adhibuerunt discrimina, quorum fuit Ariston, Critolai Peripatetici
72
Quintiliano - Institutio oratoria
discipulus, cuius hic finis est: ‘scientia uidendi et agendi in
quaediscistionibus [20] ciuilibus per orationem popularis
persuasionis’. Hic scientiam, quia Peripateticus est, non ut Stoici
uirtutis loco ponit: popularem autem comprendendo persuasionem
etiam contumeliosus est aduersus artem orandi, quam nihil putat doctis
persuasuram. Illud de omnibus qui circa ciuiles demum quaestiones
oratorem iudicant uersari dictum sit, excludi ab iis plurima oratoris
officia, illam certe laudatiuam [21] totam, quae est rhetorices pars
tertia. Cautius Theodorus Gadareus, ut iam ad eos ueniamus qui artem
quidem esse eam, sed non uirtutem putauerunt. Ita enim dicit, ut
ipsis eorum uerbis utar qui haec ex Graeco transtulerunt: ‘ars inuentrix
et iudicatrix et enuntiatrix, decente ornatu secundum mensionem,
eius quod in quoque potest sumi persuasisecunbile, [22] in materia
ciuili’. Itemque Cornelius Celsus, qui finem rhetorices ait ‘dicere
persuasibiliter in dubia ciuili materia’. Quibus sunt non dissimiles
qui ab aliis traduntur, qualis est ille: ‘uis uidendi et eloquendi de
rebus ciuilibus subiectis sibi cum quadam persuasione et quodam
corporis habitu et [23] eorum quae dicet pronuntiatione’. Mille alia,
sed aut eadem aut ex isdem composita, quibus item cum de materia
rhetorices dicendum erit respondebimus. Quidam eam neque uim
neque scientiam neque artem putauerunt, sed Critolaus usum dicendi
(nam hoc tribe significat), Athenaeus fallendi [24] artem.
Plerique autem, dum pauca ex Gorgia Platonis a prioribus imperite
excerpta legere contenti neque hoc totum neque alia eius uolumina
euoluunt, in maximum errorem inciderunt, creduntque eum in hac
esse opinione, ut rhetoricen non artem sed ‘peritiam quandam gratiae
ac uoluptatis’ [25] existimet, et alio loco ‘ciuilitatis particulae
simulacrum et quartam partem adulationis’, quod duas partes ciuilitatis
corpori adsignet, medicinam et quam interpretantur exercitatricem,
duas animo, legalem atque iustitiam, adulationem autem medicinae
uocet cocorum artificium, exercitaadulatricis mangonum, qui colorem
fuco et uerum robur inani sagina mentiantur, legalis cauillatricem,
iustitiae rhetoricen. [26] Quae omnia sunt quidem scripta in hoc libro dictaque a Socrate, cuius persona uidetur Plato significare quid
sentiat: sed alii sunt eius sermones ad coarguendos qui contra
disputant compositi, quos elegktikous uocant, alii ad praecipiendum,
[27] qui dogmatikoi appellantur. Socrates autem seu Plato eam quidem
quae tum exercebatur rhetoricen talem putat (nam et dicit his uerbis
touton ton tropon, on hymeis politeyesthe), ueram autem et honestam
intellegit; itaque disputatio illa contra Gorgian ita cluditur: oukoun
anagke ton rhetotikon dikaion einai, ton de [28] dikaion boulesthai
73
CLL - Classici Latini Loffredo
dikaia pratiein. Ad quod ille quidem conticescit, sed sermonem suscipit
Polus iuuenili calore inconsideratior, contra quem illa de simulacro
et adulatione dicuntur. Tum Callicles adhuc concitatior, qui tamen
ad hanc perducitur clausulam: ton mellonta orthos rhetorikon esethai,
dikaion ara dei einai kai epistemona ton dikaion, ut appareat Platoni
non rhetoricen uideri malum, [29] sed eam ueram nisi iusto ac bono
non contingere. Adhuc autem in Phaedro manifestius facit hanc artem
consummari citra iustitiae quoque scientiam non posse: cui opinioni
nos quoque accedimus. An aliter defensionem Socratis et eorum qui
pro patria ceciderant laudem scripsisset? Quae certe [30] sunt oratoris
opera. Sed in illud hominum genus quod facilitate dicendi male
utebatur inuectus est. Nam et Socrates inhonestam sibi credidit
orationem quam ei Lysias reo composuerat, et tum maxime scribere
litigatoribus quae illi pro se ipsi dicerent erat moris, atque ita iuri quo
non licebat pro [31] altero agere fraus adhibebatur. Doctores quoque
eius artis parum idonei Platoni uidebantur, qui rhetoricen a iustitia
separarent et ueris credibilia praeferrent; nam id quoque [32] dicit in
Phaedro. Consensisse autem illis superioribus uideri potest etiam
Cornelius Celsus, cuius haec uerba sunt: ‘orator simile tantum ueri
petit’, deinde paulo post: ‘non enim bona conscientia sed uictoria
litigantis est praemium’: quae si uera essent, pessimorum hominum
foret haec tam perniciosa nocentissimis moribus dare instrumenta et
nequitiam praeceptis adiuuare. Sed illi rationem opinionis suae
uiderint. [33] Nos autem ingressi formare perfectum oratorem, quem
in primis esse uirum bonum uolumus, ad eos qui de hoc opere melius
sentiunt reuertamur. Rhetoricen autem quidam eandem ciuilitatem
esse iudicauerunt, Cicero scientiae ciuilis partem uocat (ciuilis autem
scientia idem quod sapientia est), quidam eandem philosophiam,
quorum est Isocrates. [34] Huic eius substantiae maxime conueniet
finitio rhetoricen esse bene dicendi scientiam. Nam et orationis omnes
uirtutes semel complectitur et protinus etiam mores oratoris, cum bene
dicere non possit nisi bonus. Idem ualet Chrysippi finis [35] ille ductus
a Cleanthe, ‘scientia recte dicendi’. Sunt plures eiusdem, sed ad alias
quaestiones magis pertinent. Idem sentiret finis hoc modo comprensus:
‘persuadere quod oporteat’, [36] nisi quod artem ad exitum alligat.
Bene Areus: ‘dicere secundum uirtutem orationis’. Excludunt a
rhetorice malos et illi qui scientiam ciuilium officiorum eam
putauerunt, si scientiam uirtutem iudicant, sed anguste intra ciuiles
quaestiones coercent. Albucius non obscurus professor atque
aucquaestor scientiam bene dicendi esse consentit, sed exceptionibus
peccat adiciendo ‘circa ciuiles quaestiones et credibiliter’: [37] quarum
74
Quintiliano - Institutio oratoria
iam utrique responsum est. Probabilis et illi uoluntatis qui recte sentire et dicere rhetorices putauerunt.
Hi sunt fere fines maxime inlustres et de quibus praecipue disputatur.
Nam omnis quidem persequi neque attinet neque possum, cum
prauum quoddam, ut arbitror, studium circa scriptores artium extiterit
nihil isdem uerbis quae prior aliquis occupasset finiendi: quae ambitio
procul aberit a me. [38] Dicam enim non utique quae inuenero, sed
quae placebunt, sicut hoc: rhetoricen esse bene dicendi scientiam,
cum, reperto quod est optimum, qui quaerit aliud peius uelit. His
adprobatis simul manifestum est illud quoque, quem finem uel quid
summum et ultimum habeat rhetorice, quod telos dicitur, ad quod
omnis ars tendit: nam si est ipsa bene dicendi scientia, finis eius et
summum est bene dicere.
XVI. An utilis.
[1] Sequitur quaestio an utilis rhetorice. Nam quidam uehementer in
eam inuehi solent, et, quod sit indignissimum, [2] in accusationem
orationis utuntur orandi uiribus: eloquentiam esse quae poenis eripiat
scelestos, cuius fraude damneneloquentur interim boni, consilia
ducantur in peius, nec seditiones modo turbaeque populares sed bella etiam inexpiabilia excitentur, cuius denique tum maximus sit usus
cum pro falsis [3] contra ueritatem ualet. Nam et Socrati obiciunt
comici docere eum quo modo peiorem causam meliorem faciat, et [4]
contra Tisian et Gorgian similia dicit polliceri Plato. Et his adiciunt
exempla Graecorum Romanorumque, et enumerant qui perniciosa
non singulis tantum sed rebus etiam publicis usi eloquentia turbauerint
ciuitatium status uel euerterint, eoque et Lacedaemoniorum ciuitate
expulsam et Athenis quoque, ubi actor mouere adfectus uetabatur,
uelut recisam [5] orandi potestatem. Quo quidem modo nec duces
erunt utiles nec magistratus nec medicina nec denique ipsa sapientia:
nam et dux Flaminius et Gracchi Saturnini Glauciae magistratus, et
in medicis uenena, et in iis qui philosophorum nomine male utuntur
grauissima nonnumquam flagitia deprehensa [6] sunt. Cibos
aspernemur: attulerunt saepe ualetudedinis causas; numquam tecta
subeamus: super habitantes aliquando procumbunt; non fabricetur
militi gladius: potest uti eodem ferro latro. Quis nescit ignes aquas,
sine quibus nulla sit uita, et, ne terrenis inmorer, solem lunamque
praecipua siderum aliquando et nocere? [7] Num igitur negabitur
deformem Pyrrhi pacem Caecus ille Appius dicendi uiribus diremisse?
Aut non diuina M. Tulli eloquentia et contra leges agrarias popularis
fuit et Catilinae fregit audaciam et supplicationes, qui maximus [8]
honor uictoribus bello ducibus datur, in toga meruit? Non perterritos
75
CLL - Classici Latini Loffredo
militum animos frequenter a metu reuocat oratio et tot pugnandi
pericula ineuntibus laudem uita potiorem esse persuadet? Neque uero
me Lacedaemonii atque Athenienses magis mouerint quam populus
Romanus, apud quem [9] summa semper oratoribus dignitas fuit.
Equidem nec urbium conditores reor aliter effecturos fuisse ut uaga
illa multitudo coiret in populos nisi docta uoce commota, nec legum
repertores sine summa ui orandi consecutos ut se ipsi homines [10]
ad seruitutem iuris adstringerent. Quin ipsa uitae praecepta, etiam si
natura sunt honesta, plus tamen ad formandas mentes ualent quotiens
pulchritudinem rerum claritas orationis inluminat. Quare, etiam si in
utramque partem ualent arma facundiae, non est tamen aecum id haberi
malum quo bene uti licet. [11] Verum haec apud eos forsitan quaerantur
qui summam rhetorices ad persuadendi uim rettulerunt. Si uero est
bene dicendi scientia, quem nos finem sequimur, ut sit orator in [12]
primis uir bonus, utilem certe esse eam confitendum est. Et hercule
deus ille princeps, parens rerum fabricatorque mundi, nullo magis
hominem separauit a ceteris, quae quidem [13] mortalia essent,
animalibus quam dicendi facultate. Nam corpora quidem magnitudine
uiribus firmitate patientia uelocitate praestantiora in illis mutis
uidemus, eadem minus egere adquisitae extrinsecus opis; nam et
ingredi citius et [14] pasci et tranare aquas citra docentem natura ipsa
sciunt, et pleraque contra frigus ex suo corpore uestiuntur et arma iis
ingenita quaedam et ex obuio fere uictus, circa quae omnia multus
hominibus labor est. Rationem igitur nobis praecipuam dedit eiusque
nos socios esse cum dis inmortalibus [15] uoluit. Sed ipsa ratio neque
tam nos iuuaret neque tam esset in nobis manifesta nisi quae
concepissemus mente promere etiam loquendo possemus: quod magis
deesse ceteris animalibus quam intellectum et cogitationem quandam
uideanimus. [16] Nam et mollire cubilia et nidos texere et educare
fetus et excludere, quin etiam reponere in hiemem alimenta, opera
quaedam nobis inimitabilia, qualia sunt cerarum ac mellis, efficere
nonnullius fortasse rationis est; sed, quia carent sermone quae id faciunt,
muta atque inrationalia uocantur. [17] Denique homines quibus negata uox est quantulum adiuuat animus ille caelestis? Quare si nihil a
dis oratione melius accepimus, quid tam dignum cultu ac labore
ducamus aut in quo malimus praestare hominibus quam quo ipsi
homines [18] ceteris animalibus praestant: eo quidem magis quod
nulla in parte plenius labor gratiam refert? Id adeo manifestum erit si
cogitauerimus unde et quo usque iam prouecta sit orandi [19] facultas:
et adhuc augeri potest. Nam ut omittam defendere amicos, regere
consiliis senatum, populum exercitum in quae uelit ducere, quam sit
76
Quintiliano - Institutio oratoria
utile conueniatque bono uiro: nonne pulchrum uel hoc ipsum est, ex
communi intellectu uerbisque quibus utuntur omnes tantum adsequi
laudis et gloriae ut non loqui et orare, sed, quod Pericli contigit,
fulgere ac tonare uidearis?
XVII. An ars.
[1] Finis non erit si expatiari parte in hac et indulgere uoluptati uelim.
Transeamus igitur ad eam quaestionem [2] quae sequitur, an rhetorice
ars sit. Quod quidem adeo ex iis qui praecepta dicendi tradiderunt
nemo dubitauit ut etiam ipsis librorum titulis testatum sit scriptos eos
de arte rhetorica, Cicero uero etiam quae rhetorice uocetur esse
artificiosam eloquentiam dicat. Quod non oratores tantum uindicarunt,
ut studiis aliquid suis praestitisse uideantur, sed cum iis philosophi et
Stoici et Peripatetici plerique consentiunt. [3] Ac me dubitasse confiteor
an hanc partem quaestionis tractandam putarem; nam quis est adeo
non ab eruditione modo sed a sensu remotus hominis ut fabricandi
quidem et texendi et luto uasa ducendi artem putet, rhetoricen autem
maximum ac pulcherrimum, ut supra diximus, opus in tam [4] sublime fastigium existimet sine arte uenisse? Equidem illos qui contra
disputauerunt non tam id sensisse quod dicerent quam exercere ingenia
materiae difficultate credo uoluisse, sicut Polycraten, cum Busirim
laudaret et Clytaemestram: quamquam is, quod his dissimile non esset,
composuisse orationem quae est habita contra Socraten dicitur.
[5] Quidam naturalem esse rhetoricen uolunt et tamen adiuuari
exercitatione non diffitentur, ut in libris Ciceronis de Oratore dicit
Antonius obseruationem quandam esse, non artem. [6] Quod non
ideo ut pro uero accipiamus est positum, sed ut Antoni persona
seruetur, qui dissimulator artis fuit: hanc autem opinionem habuisse
Lysias uidetur. Cuius sententiae talis defensio est, quod indocti et
barbari et serui, pro se cum locuntur, aliquid dicant simile principio,
narrent, probent, refutent et, quod uim habeat epilogi, deprecentur.
[7] Deinde adiciunt illas uerborum cauillationes, nihil quod ex arte
fiat ante artem fuisse: atqui dixisse homines pro se et in alios semper:
doctores artis sero et circa Tisian et Coraca primum repertos: orationem
igitur ante artem fuisse eoque [8] artem non esse. Nos porro quando
coeperit huius rei doctrina non laboramus, quamquam apud Homerum
et praeceptorem Phoenicem cum agendi tum etiam loquendi, et
oratores plures, et omne in tribus ducibus orationis genus, et certamina
quoque proposita eloquentiae inter iuuenes inuenimus, [9] quin in
caelatura clipei Achillis et lites sunt et actores. Illud enim admonere
satis est, omnia quae ars consummauerit a natura initia duxisse: aut
tollatur medicina, quae ex obseruatione salubrium atque his
77
CLL - Classici Latini Loffredo
contrariorum reperta est et, ut quibusdam placet, tota constat
experimentis (nam et uulnus deligauit aliquis antequam haec ars esset,
et febrem quiete et abstinentia, non quia rationem uidebat, sed quia
id ualetudo [10] ipsa coegerat, mitigauit), nec fabrica sit ars (casas
enim primi illi sine arte fecerunt), nec musica (cantatur ac saltatur per
omnis gentes aliquo modo). Ita, si rhetorice uocari debet sermo
quicumque, fuisse eam antequam esset ars confitebor: [11] si uero
non quisquis loquitur orator est, et tum non tamquam oratores
loquebantur, necesse est oratorem factum arte nec ante artem fuisse
fateantur. Quo illud quoque excluditur quod dicunt, non esse artis
id quod faciat qui non didicerit: [12] dicere autem homines et qui
non didicerint. Ad cuius rei confirmationem adferunt Demaden
remigem et Aeschinen hypocriten oratores fuisse. Falso: nam neque
orator esse qui non didicit potest, et hos sero potius quam numquam
didicisse quis dixerit, quamquam Aeschines ab initio sit uersatus in
litteris, quas pater eius etiam docebat, Demaden neque non didicisse
certum sit et continua dicendi exercitatio potuerit tantum
quantuscumque postea fuit fecisse; nam id [13] potentissimum discendi genus est. Sed et praestantiorem si didicisset futurum fuisse
dicere licet: neque enim orationes scribere est ausus, ut eum multum
ualuisse in dicendo sciamus. [14] Aristoteles, ut solet, quaerendi gratia
quaedam subtilitatis suae argumenta excogitauit in Grylo: sed idem et
de arte rhetorica tris libros scripsit, et in eorum primo non artem
solum eam fatetur, sed ei particulam ciuilitatis sicut dialectices [15]
adsignat. Multa Critolaus contra, multa Rhodius Athenodorus. Agnon
quidem detraxit sibi inscriptione ipsa fidem, qua rhetorices
accusationem professus est. Nam de [16] Epicuro, qui disciplinas
omnes fugit, nihil miror. Hi complura dicunt, sed ex paucis locis
ducta: itaque potentissimis eorum breuiter occurram, ne in infinitum
quaestio euadat. [17] Prima iis argumentatio ex materia est. Omnis
enim artes aiunt habere materiam, quod est uerum: rhetorices nullam
esse propriam, quod esse falsum in sequentibus probabo. [18] Altera
est calumnia nullam artem falsis adsentiri opinionibus, quia constitui
sine perceptione non possit, quae semper uera sit: rhetoricen adsentiri
falsis: non esse igitur artem. [19] Ego rhetoricen nonnumquam dicere
falsa pro ueris confitebor, sed non ideo in falsa quoque esse opinione
concedam, quia longe diuersum est ipsi quid uideri et ut alii uideatur
efficere. Nam et imperator falsis utitur saepe: ut Hannibal, cum inclusus
a Fabio, sarmentis circum cornua boum deligatis incensisque, per
noctem in aduersos montes agens armenta speciem hosti abeuntis
exercitus dedit: sed illum [20] fefellit, ipse quid uerum esset non
78
Quintiliano - Institutio oratoria
ignorauit. Nec uero Theopompus Lacedaemonius, cum permutato
cum uxore habitu e custodia ut mulier euasit, falsam de se opinionem
habuit, sed custodibus praebuit. Item orator, cum falso utitur pro
uero, scit esse falsum eoque se pro uero uti: non ergo falsam [21]
habet ipse opinionem, sed fallit alium. Nec Cicero, cum se tenebras
offudisse iudicibus in causa Cluenti gloriatus est, nihil ipse uidit. Et
pictor, cum ui artis suae efficit ut quaedam eminere in opere, quaedam
recessisse credamus, ipse ea [22] plana esse non nescit. Aiunt etiam
omnes artes habere finem aliquem propositum ad quem tendant: hunc
modo nullum esse in rhetorice, modo non praestari eum qui
promittatur. Mentiuntur: nos enim esse finem iam ostendimus et quis
[23] esset diximus; et praestabit hunc semper orator: semper enim
bene dicet. Firmum autem hoc quod opponitur aduersus eos fortasse
sit qui persuadere finem putauerunt: noster orator arsque a nobis
finita non sunt posita in euentu; tendit quidem ad uictoriam qui dicit,
sed cum bene dixit, etiam si [24] non uincat, id quod arte continetur
effecit. Nam et gubernator uult salua naue in portum peruenire: si
tamen tempestate fuerit abreptus, non ideo minus erit gubernator
dicetque [25] notum illud: ‘dum clauum rectum teneam’; et medicus
sanitatem aegri petit: si tamen aut ualetudinis ui aut intemperantia
aegri alioue quo casu summa non contingit, dum ipse omnia
secundum rationem fecerit, medicinae fine non excidet. Ita oratori
bene dixisse finis est. Nam est ars ea, ut post paulum clarius
ostendemus, in actu posita, non in [26] effectu. Ita falsum erit illud
quoque quod dicitur, artes scire quando sint finem consecutae,
rhetoricen nescire: nam se quisque bene dicere intelleget. Vti etiam
uitiis rhetoricen, quod ars nulla faciat, criminantur, quia et falsum
dicat et [27] adfectus moueat. Quorum neutrum est turpe, cum ex
bona ratione proficiscitur, ideoque nec uitium; nam et mendacium
dicere etiam sapienti aliquando concessum est, et adfectus, si aliter ad
aequitatem perduci iudex non poterit, necessario mouebit orator:
imperiti enim iudicant et qui frequenter in [28] hoc ipsum fallendi
sint, ne errent. Nam si mihi sapientes iudices dentur, sapientium
contiones atque omne consilium, nihil inuidia ualeat, nihil gratia,
nihil opinio praesumpta falsique testes, perquam sit exiguus
eloquentiae locus et [29] prope in sola delectatione ponatur. Sin et
audientium mobiles animi et tot malis obnoxia ueritas, arte pugnandum
est et adhibenda quae prosunt: neque enim qui recta uia depulsus est
reduci ad eam nisi alio flexu potest.
[30] Plurima uero ex hoc contra rhetoricen cauillatio est, quod ex
utraque causae parte dicatur. Inde haec: nullam esse artem contrariam
79
CLL - Classici Latini Loffredo
sibi, rhetoricen esse contrariam sibi; nullam artem destruere quod
effecerit, accidere hoc rhetorices operi. Item aut dicenda eam docere
aut non dicenda: ita uel per hoc non esse artem, quod non dicenda
praecipiat, uel per hoc, quod, cum dicenda praeceperit, etiam contraria his [31] doceat. Quae omnia apparet de ea rhetorice dici quae sit a
bono uiro atque ab ipsa uirtute seiuncta: alioqui ubi iniusta causa est,
ibi rhetorice non est, adeo ut uix admirabili quodam casu possit
accidere ut ex utraque parte orator, id est [32] uir bonus, dicat. Tamen
quoniam hoc quoque in rerum naturam cadit, ut duos sapientes
aliquando iustae causae in diuersum trahant, quando etiam pugnaturos
eos inter se, si ratio ita duxerit, credunt, respondebo propositis, atque
ita quidem ut appareat haec aduersus eos quoque frustra excogitata
[33] qui malis moribus nomen oratoris indulgent. Nam rhetorice non
est contraria sibi: causa enim cum causa, non illa secum ipsa
componitur. Nec, si pugnent inter se qui idem didicerunt, idcirco
ars, quae utrique tradita est, non erit: alioqui nec armorum quia saepe
gladiatores sub eodem [34] magistro eruditi inter se componuntur,
nec gubernandi quia naualibus proeliis gubernator est gubernatori
aduersus, nec imperatoria quia imperator cum imperatore contendit.
Item non euertit opus rhetorice quod efficit: neque enim positum a se
argumentum soluit orator; sed ne rhetorice quidem, quia apud eos
qui in persuadendo finem putant, aut si quis, ut dixi, casus duos
inter se bonos uiros composuerit, ueri similia quaerentur: non autem,
si quid est altero credibilius, [35] id ei contrarium est quod fuit credibile. Nam ut candido candidius et dulci dulcius non est aduersum,
ita nec probabili probabilius. Neque praecipit umquam non dicenda
nec dicendis [36] contraria, sed quae in quaque causa dicenda sunt.
Non semdicenper autem ei, etiamsi frequentissime, tuenda ueritas erit,
sed aliquando exigit communis utilitas ut etiam falsa defendat.
Ponuntur hae quoque in secundo Ciceronis de Oratore libro
contradictiones: artem earum rerum esse quae sciantur: oratoris omnem
actionem opinione, non scientia contineri, quia et apud eos dicat qui
nesciant, et ipse dicat aliquando [37] quod nesciat. Ex his alterum, id
est an sciat iudex de quo dicatur, nihil ad oratoris artem; alteri
respondendum. ‘Ars earum rerum est quae sciuntur’. Rhetorice ars
est bene [38] dicendi, bene autem dicere scit orator. ‘Sed nescit an
uerum sit quod dicit.’ Ne ii quidem qui ignem aut aquam aut quattuor
elementa aut corpora insecabilia esse ex quibus res omnes initium
duxerint tradunt, nec qui interualla siderum et mensuras solis ac terrae
colligunt: disciplinam tamen suam artem uocant. Quodsi ratio efficit
ut haec non opinari sed propter uim probationum scire uideantur,
80
Quintiliano - Institutio oratoria
eadem ratio [39] idem praestare oratori potest. ‘Sed an causa uera sit
nescit.’ Ne medicus quidem an dolorem capitis habeat qui hoc se pati
dicet: curabit tamen tamquam id uerum sit, et erit ars medicina. Quid
quod rhetorice non utique propositum habet semper uera dicendi,
sed semper ueri similia? Scit autem [40] esse ueri similia quae dicit.
Adiciunt his qui contra sentiunt quod saepe, quae in aliis litibus
inpugnarunt actores causarum, eadem in aliis defendant. Quod non
artis sed hominis est uitium. Haec sunt praecipua quae contra
rhetoricen dicantur, alia et minora et tamen ex his fontibus deriuata.
[41] Confirmatur autem esse artem eam breuiter. Nam siue, ut
Cleanthes uoluit, ars est potestas uia, id est ordine, efficiens, esse certe
uiam atque ordinem in bene dicendo nemo dubitauerit, siue ille ab
omnibus fere probatus finis obseruatur, artem constare ex
perceptionibus consentientibus et coexercitatis ad finem utilem uitae,
iam ostendimus nihil non [42] horum in rhetorice inesse. Quid quod
et inspectione et exercitatione, ut artes ceterae, constat? Nec potest ars
non esse si est ars dialectice (quod fere constat), cum ab ea specie
magis quam genere differat. Sed nec illa omittenda sunt: qua in re
alius se inartificialiter, alius artificialiter gerat, in ea esse artem, et in
eo quod qui didicerit melius faciat quam [43] qui non didicerit esse
artem. Atqui non solum doctus indoctum sed etiam doctior doctum
in rhetorices opere superabit, neque essent eius aliter tam multa
praecepta tamque magni qui docerent. Idque cum omnibus
confitendum est, tum nobis praecipue, qui rationem dicendi a bono
uiro non separamus.
XVIII. Ex quibus artibus.
[1] Cum sint autem artium aliae positae in inspectione, id est cognitione
et aestimatione rerum, qualis est astrologia nullum exigens actum, sed
ipso rei cuius studium habet intellectu contenta, quae theoretice
uocatur, aliae in agendo, quarum in hoc finis est et ipso actu perficitur
nihilque post actum operis relinquit, quae praktike dicitur, qualis
saltatio [2] est, aliae in effectu, quae operis quod oculis subicitur
consummatione finem accipiunt, quam poietiken appellamus, qualis
est pictura: fere iudicandum est rhetoricen in actu consistere: hoc
enim quod est officii sui perficit; atque ita ab [3] omnibus dictum est.
Mihi autem uidetur etiam ex illis ceteris artibus multum adsumere.
Nam et potest aliquando ipsa per se inspectione esse contenta. Erit
enim rhetorice in oratore etiam tacente, et si desierit agere uel proposito uel aliquo casu impeditus, non magis desinet esse orator quam
[4] medicus qui curandi fecerit finem. Nam est aliquis ac nescio an
maximus etiam ex secretis studiis fructus, ac tum pura uoluptas
81
CLL - Classici Latini Loffredo
litterarum cum ab actu, id est opera, recesserunt [5] et contemplatione
sui fruuntur. Sed effectiuae quoque aliquid simile scriptis orationibus
uel historiis, quod ipsum opus in parte oratoria merito ponimus,
consequetur. Si tamen una ex tribus artibus habenda sit, quia maximus
eius usus actu continetur atque est in eo frequentissima, dicatur actiua
uel administratiua; nam et hoc eiusdem rei nomen est.
XIX. Natura an doctrina plus ei conferat.
[1] Scio quaeri etiam naturane plus ad eloquentiam conferat an
doctrina. Quod ad propositum quidem operis nostri nihil pertinet
(neque enim consummatus orator nisi ex utroque fieri potest),
plurimum tamen referre arbitror quam [2] esse in hoc loco quaestionem
uelimus. Nam si parti utrilibet omnino alteram detrahas, natura etiam
sine doctrina multum ualebit, doctrina nulla esse sine natura poterit.
Sin ex pari coeant, in mediocribus quidem utrisque maius adhuc
naturae credam esse momentum, consummatos autem plus doctrinae
debere quam naturae putabo; sicut terrae nullam fertilitatem habenti
nihil optimus agricola profuerit: e terra uberi utile aliquid etiam nullo colente nascetur: at in solo [3] fecundo plus cultor quam ipsa per
se bonitas soli efficiet. Et si Praxiteles signum aliquod ex molari lapide conatus esset exculpere, Parium marmor mallem rude: at si illud
idem artifex expolisset, plus in manibus fuisset quam in marmore.
Denique natura materia doctrinae est: haec fingit, illa fingitur. Nihil
ars sine materia, materiae etiam sine arte pretium est; ars summa materia optima melior.
XX. An virtus rhetorice.
[1] Illa quaestio est maior, ex mediis artibus, quae neque laudari per
se nec uituperari possunt, sed utiles aut secus secundum mores
utentium fiunt, habenda sit rhetorice, an sit, ut compluribus etiam
philosophorum placet, uirtus. [2] Equidem illud quod in studiis
dicendi plerique exercuerunt et exercent aut nullam artem, quae
atekhnia nominatur, puto (multos enim uideo sine ratione, sine litteris,
qua uel impudentia uel fames duxit ruentes), aut malam quasi artem,
quam kakotekhnian dicimus: nam et fuisse multos et esse nonnullos
existimo qui facultatem dicendi ad hominum perniciem [3]
conuerterint. Mataiotekhnia quoque est quaedam, id est superuacua
artis imitatio, quae nihil sane neque boni neque mali habeat, sed
uanum laborem, qualis illius fuit qui grana ciceris ex spatio distante
missa in acum continuo et sine frustratione inserebat; quem cum
spectasset Alexander, donasse dicitur eiusdem leguminis modio, quod
quidem [4] praemium fuit illo opere dignissimum. His ego
comparandos existimo qui in declamationibus, quas esse ueritati
82
Quintiliano - Institutio oratoria
dissimillimas uolunt, aetatem multo studio ac labore consumunt.
Verum haec quam instituere conamur et cuius imaginem animo
concepimus, quae bono uiro conuenit quaeque est [5] uere rhetorice,
uirtus erit. Quod philosophi quidem multis et acutis conclusionibus
colligunt, mihi uero etiam planiore hac proprieque nostra probatione
uidetur esse perspicuum.
Ab illis haec dicuntur. Si consonare sibi in faciendis ac non faciendis
uirtutis est (quae pars eius prudentia uocatur), [6] eadem in dicendis
ac non dicendis erit. Et si uirtutes sunt ad quas nobis, etiam ante
quam doceremur, initia quaedam ac semina sunt concessa natura, ut
ad iustitiam, cuius rusticis quoque ac barbaris apparet aliqua imago,
nos certe sic esse ab initio formatos ut possemus orare pro nobis, etiamsi
non perfecte tamen ut inessent quaedam, ut dixi, semina eius [7]
facultatis, manifestum est. Non eadem autem iis natura artibus est
quae a uirtute sunt remotae. Itaque cum duo sint genera orationis,
altera perpetua, quae rhetorice dicitur, altera concisa, quae dialectice,
quas quidem Zenon adeo coniunxit ut hanc compressae in pugnum
manus, illam explicatae diceret similem, etiam disputatrix uirtus erit:
adeo de hac, quae speciosior atque apertior tanto est, nihil dubitabitur.
[8] Sed plenius hoc idem atque apertius intueri ex ipsis operibus
uolo. Nam quid orator in laudando faciet nisi honestorum et turpium
peritus? aut in suadendo nisi utilitate perspecta? aut in iudiciis si
iustitiae sit ignarus? Quid? non fortitudinem postulat res eadem, cum
saepe contra turbulentas populi minas, saepe cum periculosa potentium
offensa, nonnumquam, ut iudicio Miloniano, inter circumfusa militum
arma dicendum sit: ut, si uirtus non est, ne perfecta quidem [9] esse
possit oratio? Quod si ea in quoque animalium est uirtus qua praestat
cetera uel pleraque, ut in leone impetus, in equo uelocitas, hominem
porro ratione atque oratione excellere ceteris certum est: cur non tam
in eloquentia quam in ratione uirtutem eius esse credamus, recteque
hoc apud Ciceronem dixerit Crassus: ‘est enim eloquentia una quaedam
de summis uirtutibus’, et ipse Cicero sua persona cum ad Brutum in
epistulis tum aliis etiam locis uirtutem eam [10] appellet? At
prohoemium aliquando ac narrationem dicet malus homo et argumenta
sic ut nihil sit in iis requirendum. Nam et latro pugnabit acriter, uirtus
tamen erit fortitudo, et tormenta sine gemitu feret malus seruus,
tolerantia tamen doloris laude sua non carebit. Multa fiunt eadem,
sed aliter. Sufficiant igitur haec, quia de utilitate supra tractauimus.
XXI. Quae materia eius.
[21] Materiam rhetorices quidam dixerunt esse orationem: qua in
sententia ponitur apud Platonem Gorgias. Quae si ita accipitur ut
83
CLL - Classici Latini Loffredo
sermo quacumque de re compositus dicatur oratio, non materia sed
opus est, ut statuarii statua; nam et oratio efficitur arte sicut statua. Sin
hac appellatione uerba ipsa significari putamus, nihil haec sine rerum
substantia faciunt. Quidam argumenta persuasibilia: quae et ipsa in
parte sunt operis et arte fiunt et materia egent. [2] Quidam ciuiles
quaestiones: quorum opinio non qualitate sed modo errauit; est enim
haec materia rhetorices, sed non [3] sola. Quidam, quia uirtus sit
rhetorice, materiam eius totam uitam uocant. Alii, quia non omnium
uirtutum materia sit tota uita, sed pleraeque earum uersentur in
partibus, sicut iustitia fortitudo continentia propriis officiis et suo fine
intelleguntur, rhetoricen quoque dicunt in una aliqua parte
ponendam, eique locum in ethike negotialem adsignant, id est
pragmatikon. [4] Ego (neque id sine auctoribus) materiam esse
rhetorices iudico omnes res quaecumque ei ad dicendum subiectae
erunt. Nam Socrates apud Platonem dicere Gorgiae uidetur non in
uerbis esse materiam sed in rebus, et in Phaedro palam non in iudiciis
modo et contionibus sed in rebus etiam priuatis ac domesticis
rhetoricen esse demonstrat: quo manifestum [5] est hanc opinionem
ipsius Platonis fuisse. Et Cicero quodam loco materiam rhetorices
uocat res quae subiectae sint ei, sed certas demum putat esse subiectas:
alio uero de omnibus rebus oratori dicendum arbitratur his quidem
uerbis: ‘quamquam uis oratoris professioque ipsa bene dicendi hoc
suscipere ac polliceri uidetur, ut omni de re quaecumque [6] sit
proposita ornate ab eo copioseque dicatur’. Atque adhuc alibi: ‘uero
enim oratori quae sunt in hominum uita, quandoquidem in ea uersatur
orator atque ea est ei subiecta materies, omnia quaesita audita lecta
disputata tracsubtata agitata esse debent’. [7] Hanc autem quam nos
materiam uocamus, id est res subiectas, quidam modo infinitam, modo
non propriam rhetorices esse dixerunt, eamque artem circumcurrentem
uocarheuerunt, [8] quod in omni materia diceret. Cum quibus mihi
minima pugna est; nam de omni materia dicere eam fatentur, propriam
habere materiam quia multiplicem habeat negant. Sed neque infinita
est, etiamsi est multiplex, et aliae quoque artes minores habent
multiplicem materiam, uelut architectonice (namque ea in omnibus
quae sunt aedificio [9] utilia uersatur) et caelatura, quae auro argento
aere ferro opera efficit. Nam scalptura etiam lignum ebur marmor
uitrum gemmas praeter ea quae supra dixi complectitur. [10] Neque
protinus non est materia rhetorices si in eadem uersatur et alius. Nam
si quaeram quae sit materia statuarii, dicetur aes: si quaeram quae sit
excusoris, id est fabricae eius quam Graeci khalkeutiken uocant, similiter
aes esse [11] respondeant: atqui plurimum statuis differunt uasa. Nec
84
Quintiliano - Institutio oratoria
medicina ideo non erit ars quia unctio et exercitatio cum palaestrica,
ciborum uero qualitas etiam cum cocorum ei sit arte communis.
[12] Quod uero de bono utili iusto disserere philosophiae officium
esse dicunt, non obstat; nam cum philosophum dicunt, hoc accipi
uolunt uirum bonum. Quare igitur oratorem, quem a bono uiro non
separo, in eadem materia uersari [13] mirer; cum praesertim primo
libro iam ostenderim philosophos omissam hanc ab oratoribus partem
occupasse, quae rhetorices propria semper fuisset, ut illi potius in
nostra materia uersentur. Denique cum sit dialectices materia de rebus subiectis disputare, sit autem dialectice oratio concisa, cur non
eadem perpetuae quoque materia uideatur? [14] Solet a quibusdam
et illud opponi: omnium igitur artium peritus erit orator si de omnibus
ei dicendum est. Possem hic Ciceronis respondere uerbis, apud quem
hoc inuenio: ‘mea quidem sententia nemo esse poterit omni laude
cumulatus orator nisi erit omnium rerum magnarum atque artium
scientiam consecutus’: sed mihi satis est eius esse oratorem [15] rei de
qua dicet non inscium. Neque enim omnis causas nouit, et debet
posse de omnibus dicere. De quibus ergo dicet? De quibus didicit.
Similiter de artibus quoque de quibus dicendum erit interim discet,
et de quibus didicerit dicet. [16] Quid ergo? non faber de fabrica
melius aut de musice musicus? Si nesciat orator quid sit de quo
quaeratur, plane melius; nam et litigator rusticus inlitteratusque de
causa sua melius quam orator qui nesciet quid in lite sit: sed accepta
a musico, a fabro, sicut a litigatore, melius orator [17] quam ipse qui
docuerit. Verum et faber, cum de fabrica, et musicus, cum de musica,
si quid confirmationem desiderauerit, dicet: non erit quidem orator,
sed faciet illud quasi orator, sicut, cum uulnus imperitus deligabit,
non erit medicus, [18] sed faciet ut medicus. An huius modi res neque
in laudem neque in deliberationem neque in iudicium ueniunt? Ergo
cum de faciendo portu Ostiensi deliberatum est, non debuit dicere
sententiam orator? Atqui opus erat ratione [19] architectorum. Liuores
et tumores in corpore cruditatis an ueneni signa sint non tractat orator?
At est id ex ratione medicinae. Circa mensuras et numeros non
uersabitur? Dicamus has geometriae esse partes. Equidem omnia fere
posse credo casu aliquo uenire in officium oratoris: quod si non accidet,
non erunt ei subiecta. [20] Ita sic quoque recte diximus materiam
rhetorices esse omnis res ad dicendum ei subiectas: quod quidem
probat etiam sermo communis; nam cum aliquid de quo dicamus
accepimus, positam nobis esse materiam frequenter etiam [21]
praefatione testamur. Gorgias quidem adeo rhetori de omnibus putauit
esse dicendum ut se in auditoriis interrogari pateretur qua quisque
85
CLL - Classici Latini Loffredo
de re uellet. Hermagoras quoque dicendo materiam esse in causa et in
quaestionibus omnes [22] res subiectas erat complexus: sed quaestiones
si negat ad rhetoricen pertinere, dissentit a nobis; si autem ad rhetoricen
pertinent, ab hoc quoque adiuuamur: nihil est enim [23] quod non
in causam aut quaestionem cadat. Aristoteles tris faciendo partes
orationis, iudicialem deliberatiuam demonstratiuam, paene et ipse
oratori subiecit omnia: nihil enim non in haec cadit.
[24] Quaesitum a paucissimis et de instrumento est. Instrumentum
uoco sine quo formari materia in id quod uelimus effici opus non
possit. Verum hoc ego non artem credo egere, sed artificem. Neque
enim scientia desiderat instrumentum, quae potest esse consummata
etiam si nihil faciat, sed ille opifex, ut caelator caelum et pictor penicilla.
Itaque haec in eum locum quo de oratore dicturi sumus differamus.
86
Quintiliano - Institutio oratoria
LIBER TERTIVS
[1] I. Quoniam in libro secundo quaesitum est quid esset rhetorice et
quis finis eius, artem quoque esse eam et utilem et virtutem, ut vires
nostrae tulerunt, ostendimus, materiamque ei res omnes de quibus
dicere oporteret subiecimus: iam hinc unde coeperit, quibus constet,
quo quaeque in ea modo invenienda atque tractanda sint exsequar:
intra quem modum plerique scriptores artium constiterunt, adeo ut
Apollodorus contentus solis iudicialibus fuerit. II. Nec sum ignarus
hoc a me praecipue quod hic liber inchoat opus studiosos eius desiderasse, ut inquisitione opinionum, quae diversissimae fuerunt, longe
difficillimum, ita nescio an minimae legentibus futurum voluptati,
quippe quod prope nudam praeceptorum traditionem desideret. III.
In ceteris enim admiscere temptavimus aliquid nitoris, non iactandi
ingenii gratia (namque in id eligi materia poterat uberior), sed ut hoc
ipso adliceremus magis iuventutem ad cognitionem eorum quae necessaria studiis arbitrabamur, si ducti iucunditate aliqua lectionis
libentius discerent ea quorum ne ieiuna atque arida traditio averteret
animos et aures praesertim tam delicatas raderet verebamur. IV. Qua
ratione se Lucretius dicit praecepta philosophiae carmine esse
complexum; namque hac, ut est notum, similitudine utitur:
ac veluti pueris absinthia taetra medentes
cum dare conantur, prius oras pocula circum
adspirant mellis dulci flavoque liquore
et quae secuntur. V. Sed nos veremur ne parum hic liber mellis et
absinthii multum habere videatur, sitque salubrior studiis quam dulcior.
Quin etiam hoc timeo, ne ex eo minorem gratiam ineat, quod pleraque
non inventa per me sed ab allis tradita continebit, habeat etiam quosdam
qui contra sentiant et adversentur, propterea quod plurimi auctores,
quamvis eodem tenderent, diversas tamen vias munierunt atque in
suam quisque induxit sequentes. VI. Illi autem probant qualecumque
ingressi sunt iter, nec facile inculcatas pueris persuasiones mutaveris,
87
CLL - Classici Latini Loffredo
quia nemo non didicisse mavult quam discere. VII. Est autem, ut
procedente libro patebit, infinita dissensio auctorum, primo ad ea
quae rudia atque inperfecta adhuc erant adicientibus quod invenissent
scriptoribus, mox, ut aliquid sui viderentur adferre, etiam recta
mutantibus. VIII. Nam primus post eos quos poetae tradiderunt
movisse aliqua circa rhetoricen Empedocles dicitur. Artium autem
scriptores antiquissimi Corax et Tisias Siculi, quos insecutus est vir
eiusdem insulae Gorgias Leontinus, Empedoclis, ut traditur,
discipulus. IX. Is beneficio longissimae aetatis (nam centum et novem
vixit annos) cum multis simul floruit, ideoque et illorum de quibus
supra dixi fuit aemulus et ultra Socraten usque duravit. X.
Thrasymachus Calchedonius cum hoc et Prodicus Cius et Abderites
Protagoras, a quo decem milibus denariorum didicisse artem quam
edidit Evathlus dicitur, et Hippias Elius, et, quem Palameden Plato
appellat, Alcidamas Elaites. XI. Antiphon quoque, qui et orationem
primus omnium scripsit et nihilo minus artem et ipse composuit et
pro se dixisse optime est creditus. Etiam Polycrates, a quo scriptam in
Socraten diximus orationem, et Theodorus Byzantius, ex iis et ipse
quos Plato appellat logodaedalos. XII. Horum primi communis locos
tractasse dicuntur Protagoras, Gorgias, adfectus Prodicus, Hippias et
idem Protagoras et Thrasymachus. Cicero in Bruto negat ante Periclea
scriptum quicquam quod ornatum oratorium habeat: eius aliqua ferri. Equidem non reperio quicquam tanta eloquentiae fama dignum,
ideoque minus miror esse qui nihil ab eo scriptum putent, haec autem
quae feruntur ab aliis esse composita. XIII. His successere multi, sed
clarissimus Gorgiae auditor Isocrates (quamquam de praeceptore eius
inter auctores non convenit: nos tamen Aristoteli credimus). XIV. Hinc
velut diversae secari coeperunt viae. Nam et Isocratis praestantissimi
discipuli fuerunt in omni studiorum genere, eoque iam seniore
(octavum enim et nonagesimum implevit annum) postmeridianis scholis
Aristoteles praecipere artem oratoriam coepit, noto quidem illo, ut
traditur, versu ex Philocteta frequenter usus: “turpe esse tacere et
Isocraten pati dicere”. Ars est utriusque, sed pluribus eam libris
Aristoteles complexus est. Eodem tempore Theodectes fuit, de cuius
opere supra dictum est. XV. Theophrastus quoque, Aristotelis
discipulus, de rhetorice diligenter scripsit, atque hinc vel studiosius
philosophi quam rhetores praecipueque Stoicorum ac Peripateticorum
principes. XVI. Fecit deinde velut propriam Hermagoras viam, quam
plurimi sunt secuti. Cui maxime par atque aemulus videtur Athenaeus
fuisse. Multa post Apollonius Molon, multa Areus, multa Caecilius
et Halicarnasseus Dionysius. XVII. Praecipue tamen in se converterunt
88
Quintiliano - Institutio oratoria
studia Apollodorus Pergamenus, qui praeceptor Apolloniae Caesaris
Augusti fuit, et Theodorus Gadareus, qui se dici maluit Rhodium:
quem studiose audisse cum in eam insulam secessisset dicitur Tiberius
Caesar. XVIII. Hi diversas opiniones tradiderunt appellatique inde
Apollodorei ac Theodorei ad morem certas in philosophia sectas
sequendi. Sed Apollodori praecepta magis ex discipulis cognoscas,
quorum diligentissimus in tradendo fuit Latine C. Valgius, Graece
Atticus. Nam ipsius sola videtur ars edita ad Matium, quia ceteras
missa ad Domitium epistula non agnoscit. Plura scripsit Theodorus,
cuius auditorem Hermagoran sunt qui viderint. XIX. Romanorum
primus, quantum ego quidem sciam, condidit aliqua in hanc materiam
M. Cato, post M. Antonius [ille censorius] inchoavit: nam hoc solum
opus eius atque id ipsum inperfectum manet. Secuti minus celebres,
quorum memoriam, si quo loco res poscet, non omittam. XX.
Praecipuum vero lumen sicut eloquentiae, ita praeceptis quoque eius
dedit unicum apud nos specimen orandi docendique oratorias artes
M. Tullius, post quem tacere modestissimum foret, nisi et rhetoricos
suos ipse adulescenti sibi elapsos diceret, et in oratoriis haec minora,
quae plerumque desiderantur, sciens omisisset. XXI. Scripsit de eadem
materia non pauca Cornificius, aliqua Stertinius, non nihil pater
Gallio, accuratius vero priores Gallione Celsus et Laenas et aetatis
nostrae Verginius Plinius tutilius. sunt et hodie clari eiusdem operis
auctores, qui si omnia complexi forent, consuluissent labori meo: sed
parco nominibus viventium; veniet eorum laudi suum tempus: ad
posteros enim virtus durabit, non perveniet invidia. XXII. Non tamen
post tot ac tantos auctores pigebit meam quibusdam locis posuisse
sententiam. Neque enim me cuiusquam sectae velut quadam
superstitione inbutus addixi, et electuris quae volent facienda copia
fuit, sicut ipse plurium in unum confero inventa, ubicumque ingenio
non erit locus curae testimonium meruisse contentus.
[2] I. Nec diu nos moretur quaestio quae rhetorices origo sit. Nam
cui dubium est quin sermonem ab ipsa rerum natura geniti protinus
homines acceperint (quod certe principium est eius rei), huic studium
et incrementum dederit utilitas, summam ratio et exercitatio? II. Nec
video quare curam dicendi putent quidam inde coepisse, quod ii qui
in discrimen aliquod vocabantur accuratius loqui defendendi sui gratia
instituerint. Haec enim ut honestior causa, ita non utique prior est,
cum praesertim accusatio praecedat defensionem, nisi quis dicet etiam
gladium fabricatum ab eo prius qui ferrum in tutelam sui quam qui
in perniciem alterius compararit. III. Initium ergo dicendi dedit natura, initium artis observatio. Homines enim sicut in medicina, cum
89
CLL - Classici Latini Loffredo
viderent alia salubria, alia insalubria, ex observatione eorum effecerunt
artem, ita cum in dicendo alia utilia, alia inutilia deprenderent,
notarunt ea ad imitandum vitandumque, et quaedam secundum
rationem eorum adiecerunt ipsi quoque: haec confirmata sunt usu.
Tum quae sciebat quisque docuit. IV. Cicero quidem initium orandi
conditoribus urbium ac legum latoribus dedit, in quibus fuisse vim
dicendi necesse est: cur tamen hanc primam originem putet non video, cum sint adhuc quaedam vagae et sine urbibus ac sine legibus
gentes, et tamen qui sunt in iis nati et legationibus fungantur et accusent
aliqua atque defendant et denique alium alio melius loqui credant.
[3] I. Omnis autem orandi ratio, ut plurimi maximique auctores
tradiderunt, quinque partibus constat: inventione, dispositione,
elocutione, memoria, pronuntiatione sive actione (utroque enim modo
dicitur). Omnis vero sermo, quo quidem voluntas aliqua enuntiatur,
habeat necesse est rem et verba. II. Ac si est brevis et una conclusione
finitus, nihil fortasse ultra desideret: at oratio longior plura exigit.
Non enim tantum refert quid et quo modo dicamus, sed etiam quo
loco: opus ergo est et dispositione. Sed neque omnia quae res postulat
dicere neque suo quaeque loco poterimus nisi adiuvante memoria,
quapropter ea quoque pars quarta erit. III. Verum haec cuncta
corrumpit ac propemodum perdit indecora vel voce vel gestu
pronuntiatio: huic quoque igitur tribuendus est necessario quintus
locus. IV. Nec audiendi quidam, quorum est Albucius, qui tris modo
primas esse partis volunt quoniam memoria atque actio natura, non
arte contingant: quarum nos praecepta suo loco dabimus; licet
Thrasymachus quoque idem de actione crediderit. V. His adiecerunt
quidam sextam partem, ita ut inventioni iudicium subnecterent, quia
primum esset invenire, deinde iudicare. Ego porro ne invenisse
quidem credo eum qui non iudicavit; neque enim contraria communia
stulta invenisse dicitur quisquam, sed non vitasse. VI. Et Cicero quidem
in rhetoricis iudicium subiecit inventioni: mihi autem adeo tribus
primis partibus videtur esse permixtum (nam neque dispositio sine
eo neque elocutio fuerit) ut pronuntiationem quoque vel plurimum
ex eo mutuari putem. VII. Quod hoc audacius dixerim quod in
Partitionibus Oratoriis ad easdem de quibus supra dictum est quinque
pervenit partes. Nam cum dupliciter primum divisisset in inventionem
atque elocutionem, res ac dispositionem inventioni, verba et
pronuntiationem elocutioni dedit, quintamque constituit communem
ac velut custodem omnium memoriam; idem in Oratore quinque rebus constare eloquentiam dicit: in quibus postea scriptis certior eius
sententia est. VIII. Non minus mihi cupidi novitatis alicuius videntur
90
Quintiliano - Institutio oratoria
fuisse qui adiecerunt ordinem cum dispositionem dixissent, quasi aliud
sit dispositio quam rerum ordine quam optimo conlocatio. Dion
inventionem modo et dispositionem tradidit, sed utramque duplicem
rerum et verborum, ut sit elocutio inventionis, pronuntiatio
dispositionis, his quinta pars memoriae accedat. Theodorei fere
inventionem duplicem rerum atque elocutionis, deinde tris ceteras
partes. IX. Hermagoras iudicium partitionem ordinem quaeque sunt
elocutionis subicit oeconomiae, quae Graece appellata ex cura rerum
domesticarum et hic per abusionem posita nomine Latino caret.
X. Est et circa hoc quaestio, quod memoriam in ordine partium quidam
inventioni, quidam dispositioni subiunxerunt: nobis quartus eius locus
maxime placet. Non enim tantum inventa tenere ut disponamus, nec
disposita ut eloquamur, sed etiam verbis formata memoriae mandare
debemus; hac enim omnia quaecumque in orationem conlata sunt
continentur. XI. Fuerunt etiam in hac opinione non pauci, ut has
non rhetorices partis esse existimarent, sed opera oratoris; eius enim
esse invenire disponere eloqui et cetera. Quod si accipimus, nihil arti
relinquemus. XII. Nam bene dicere est oratoris, rhetorice tamen erit
bene dicendi scientia: vel (ut alli putant) artificis est persuadere, vis
autem persuadendi artis. Ita invenire quidem et disponere oratoris,
inventio autem et dispositio rhetorices propria videri potest. XIII. In
eo plures dissenserunt, utrumne hae partes essent rhetorices an eiusdem
opera an, ut Athenaeus credit, elementa, quae vocant stoicheia. Sed
neque elementa recte quis dixerit: alioqui tantum initia erunt, ut mundi
vel umor vel ignis vel materia vel corpora insecabilia; nec operum
recte nomen accipient quae non ab aliis perficiuntur, sed aliud ipsa
perficiunt; partes igitur. XIV. Nam cum sit ex his rhetorice, fieri non
potest ut, cum totum ex partibus constet, non sint partes totius ex
quibus constat. Videntur autem mihi qui haec opera dixerant eo
quoque moti, quod in alia rursus divisione nollent in idem nomen
incidere; partes enim rhetorices esse dicebant laudativam deliberativam
iudicialem. Quae si partes sunt, materiae sunt potius quam artis. XV.
Namque in his singulis rhetorice tota est, quia et inventionem et
dispositionem et elocutionem et memoriam et pronuntiationem
quaecumque earum desiderat. Itaque quidam genera tria rhetorices
dicere maluerunt, optime autem ii quos secutus est Cicero, genera
causarum.
[4] I. Sed tria an plura sint ambigitur. Nec dubie prope omnes utique
summae apud antiquos auctoritatis scriptores Aristotelen secuti, qui
nomine tantum alio contionalem pro deliberativa appellat, hac
partitione contenti fuerunt. II. Verum et tum leviter est temptatum,
91
CLL - Classici Latini Loffredo
cum apud Graecos quosdam tum apud Ciceronem in libris de Oratore, et nunc maximo temporum nostrorum auctore prope inpulsum, ut
non modo plura haec genera sed paene innumerabilia videantur. III.
Nam si laudandi ac vituperandi officium in parte tertia ponimus, in
quo genere versari videbimur cum querimur consolamur mitigamus
concitamus terremus confirmamus praecipimus, obscure dicta
interpretamur, narramus deprecamur, gratias agimus, gratulamur
obiurgamus maledicimus describimus mandamus renuntiamus
optamus opinamur, plurima alia? IV. Vt mihi in illa vetere persuasione permanenti velut petenda sit venia, quaerendumque quo moti
priores rem tam late fusam tam breviter adstrinxerint. Quos qui errasse putant, hoc secutos arbitrantur, quod in his fere versari tum oratores
videbant; V. nam laudes ac vituperationes scribebantur, et epitaphious
dicere erat moris, et plurimum in consiliis ac iudiciis insumebatur
operae, ut scriptores artium pro solis comprenderint frequentissima.
VI. Qui vero defendunt, tria faciunt genera auditorum: unum quod
ad delectationem conveniat, alterum quod consilium accipiat, tertium
quod de causis iudicet. Mihi cuncta rimanti et talis quaedam ratio
succurrit, quod omne orationis officium aut in iudiciis est aut extra
iudicia. VII. Eorum de quibus iudicio quaeritur manifestum est genus:
ea quae ad iudicem non veniunt aut praeteritum habent tempus aut
futurum: praeterita laudamus aut vituperamus, de futuris deliberamus.
VIII. Item omnia de quibus dicendum est aut certa sint necesse est
aut dubia. Certa ut cuique est animus laudat aut culpat; ex dubiis
partim nobis ipsis ad electionem sunt libera: de his deliberatur; partim
aliorum sententiae commissa: de his lite contenditur. IX. Anaximenes
iudicialem et contionalem generalis partes esse voluit, septem autem
species: hortandi dehortandi laudandi vituperandi accusandi
defendendi exquirendi (quod exetastikon dicit): quarum duae primae
deliberativi, duae sequentes demonstrativi, tres ultimae iudicialis generis
sunt partes. X. Protagoran transeo, qui interrogandi respondendi
mandandi precandi (quod eucholen dixit) partes solas putat. Plato in
Sophiste iudiciali et contionali tertiam adiecit prosomiletiken, quam
sane permittamus nobis dicere. sermocinatricem: quae a forensi ratione
diiungitur et est accommodata privatis disputationibus, cuius vis eadem
profecto est quae dialecticae. XI. Isocrates in omni genere inesse
laudem ac vituperationem existimavit.
XII. Nobis et tutissimum est auctores plurimos sequi et ita videtur
ratio dictare. Est igitur, ut dixi, unum genus, quo laus ac vituperatio
continetur, sed est appellatum a parte meliore laudativum: idem alii
demonstrativum vocant. Vtrumque nomen ex Graeco creditur fluxisse;
92
Quintiliano - Institutio oratoria
nam enkomiastikon aut epideiktikon dicunt. XIII. Sed mihi
epideiktikon non tam demonstrationis vim habere quam ostentationis
videtur et multum ab illo enkomiastikoi differre; nam ut continet
laudativum in se genus, ita non intra hoc solum consistit. XIV. An
quisquam negaverit panegyricos epideiktikous esse? Atqui formam
suadendi habent et plerumque de utilitatibus Graeciae locuntur: ut
causarum quidem genera tria sint, sed ea tum in negotiis, tum in
ostentatione posita. Nisi forte non ex Graeco mutantes demonstrativum
vocant, verum id secuntur, quod laus ac vituperatio quale sit quidque
demonstrat. XV. Alterum est deliberativum, tertium iudiciale. Ceterae
species in haec tria incident genera: nec invenietur ex his ulla in qua
non laudare aut vituperare, suadere aut dissuadere, intendere quid
vel depellere debeamus. Illa quoque sunt communia, conciliare narrare docere augere minuere, concitandis componendisve adfectibus
animos audientium fingere. XVI. Ne iis quidem accesserim, qui
laudativam materiam honestorum, deliberativam utilium, iudicialem
iustorum quaestione contineri putant, celeri magis ac rutunda usi
distributione quam vera. Stant enim quodam modo mutuis auxiliis
omnia; nam et in laude iustitia utilitasque tractatur et in consiliis
honestas, et raro iudicialem inveneris causam in cuius non parte aliquid
eorum quae supra diximus reperiatur.
[5] I. Omnis autem oratio constat aut ex iis quae significantur aut ex
iis quae significant, id est rebus et verbis. Facultas orandi consummatur
natura arte exercitatione, cui partem quartam adiciunt quidam
imitationis, quam nos arti subicimus. II. Tria sunt item quae praestare
debeat orator, ut doceat moveat delectet. Haec enim clarior divisio
quam eorum qui totum opus in res et in adfectus partiuntur. Non
semper autem omnia in eam quae tractabitur materiam cadent. Erunt
enim quaedam remotae ab adfectibus, qui ut non ubique habent
locum, ita quocumque inruperunt plurimum valent. III.
Praestantissimis auctoribus placet alia in rhetorice esse quae
probationem desiderent, alia quae non desiderent, cum quibus ipse
consentio. Quidam vero, ut Celsus, de nulla re dicturum oratorem
nisi de qua quaeratur existimant: cui cum maxima pars scriptorum
repugnat, tum etiam ipsa partitio, nisi forte laudare quae constet esse
honesta et vituperare quae ex confesso sint turpia non est oratoris
officium. IV. Illud iam omnes fatentur, esse quaestiones aut in scripto
aut in non scripto. In scripto sunt de iure, in non scripto de re: illud
rationale, hoc legale genus Hermagoras atque eum secuti vocant, id
est nomikon et logikon. V. Idem sentiunt qui s omnem quaestionem
ponunt in rebus et verbis. Item convenit quaestiones esse aut infinitas
93
CLL - Classici Latini Loffredo
aut finitas. Infinitae sunt quae remotis personis et temporibus et locis
ceterisque similibus in utramque partem tractantur, quod Graeci thesin
dicunt, Cicero propositum, alii quaestiones universales civiles, alii
quaestiones philosopho convenientis, Athenaeus partem causae
appellat. VI. Hoc genus Cicero scientia et actione distinguit, ut sit
scientiae “an providentia mundus regatur”, actionis “an accedendum
ad rem publicam administrandam”. Prius trium generum, “an sit”,
“quid sit”, “quale sit”: omnia enim haec ignorari possunt; sequens
duorum, “quo modo adipiscamur”, “quo modo utamur”. VII. Finitae
autem sunt ex complexu rerum personarum temporum ceterorumque:
hae hypotheseis a Graecis dicuntur, causae a nostris. In his omnis
quaestio videtur circa res personasque consistere. VIII. Amplior est
semper infinita, inde enim finita descendit. Quod ut exemplo pateat,
infinita est: “an uxor ducenda”, finita: “an Catoni ducenda” ideoque
esse suasoria potest. Sed etiam remotae a personis propriis ad aliquid
referri solent. Est enim simplex: “an res publica administranda”;
refertur ad aliquid: “an in tyrannide administranda”. IX. Sed hic
quoque subest velut latens persona tyrannus enim geminat
quaestionem), subestque et temporis et qualitatis tacita vis: nondum
tamen hoc proprie dixeris causam. Hae autem quas infinitas voco et
generales appellantur: quod si est verum, finitae speciales erunt. In
omni autem speciali utique inest generalis, ut quae sit prior. X. Ac
nescio an in causis quoque quidquid in quaestionem venit qualitatis
generale sit. Milo Clodium occidit, iure occidit insidiatorem: nonne
hoc quaeritur, an sit ius insidiatorem occidendi? Quid in coniecturis?
non illa generalia: “an causa sceleris odium, cupiditas”, “an tormentis
credendum”, “testibus an argumentis maior fides habenda”? Nam
finitione quidem comprendi nihil non in universum certum erit. XI.
Quidam putant etiam eas theseis posse aliquando nominari quae
personis causisque contineantur, aliter tantummodo positas, ut causa
sit cum Orestes accusatur, thesis an Orestes recte sit absolutus: cuius
generis est: “an Cato recte Marciam Hortensio tradiderit”. Hi thesin a
causa sic distingunt ut illa sit spectativae partis, haec activae: illic enim
veritatis tantum gratia disputari, hic negotium agi. XII. Quamquam
inutiles quidam orationi putant universales quaestiones, quia nihil
prosit quod constet ducendam esse uxorem vel administrandam rem
publicam si quis vel aetate vel valetudine impediatur. Sed non omnibus
eius modi quaestionibus sic occurri potest, ut illis: “sitne virtus finis”,
“regaturne providentia mundus”. XIII. Quin etiam in iis quae ad
personam referuntur, ut non est satis generalem tractasse quaestionem,
ita perveniri ad speciem nisi illa prius excussa non potest. Nam quo
94
Quintiliano - Institutio oratoria
modo an sibi uxor ducenda sit deliberabit Cato nisi constiterit uxores
esse ducendas? Et quo modo an ducere debeat Marciam quaeretur
nisi Catoni ducenda uxor est? XIV. sunt tamen inscripti nomine
Hermagorae libri qui confirment illam opinionem, sive falsus est titulus
sive alius hic Hermagoras fuit. Nam eiusdem esse quo modo possunt,
qui de hac arte mirabiliter multa composuit, cum, sicut ex Ciceronis
quoque rhetorico primo manifestum est, materiam rhetorices in thesis
et causas diviserit? Quod reprehendit Cicero ac thesin nihil ad oratorem
pertinere contendit totumque hoc genus quaestionis ad philosophos
refert. XV. Sed me liberavit respondendi verecundia et quod ipse hos
libros improbat, et quod in Oratore atque iis quos de Oratore scripsit
et Topicis praecipit ut a propriis personis atque temporibus avocemus
controversiam quia latius dicere liceat de genere quam de specie, et
quod in universo probatum sit in parte probatum esse necesse sit.
XVI. Status autem in hoc omne genus materiae idem qui in causas
cadunt. Adhuc adicitur alias esse quaestiones in rebus ipsis, alias quae
ad aliquid referantur, illud: “an uxor ducenda”, hoc: “an seni
ducenda”; illud: “an fortis”, hoc: “an fortior”, et similia. XVII. Causam
finit Apollodorus,ut interpretatione,Valgi discipuli eius utar, ita: “causa
est negotium omnibus suis partibus spectans ad quaestionem”, aut:
“causa est negotium cuius finis est controversia.” Ipsum deinde
negotium sic finit: “negotium est congregatio personarum locorum
temporum causarum modorum casuum factorum instrumentorum
sermonum scriptorum et non scriptorum”. XVIII. Causam nunc
intellegamus hypothesin negotium peristasin. Sed et ipsam causam
quidam similiter finierunt ut Apollodorus negotium. Isocrates autem
causam esse ait quaestionem finitam civilem aut rem controversam in
personarum finitarum complexu, Cicero his verbis: “causa certis
personis locis temporibus actionibus negotiis cernitur, aut in omnibus
aut in plerisque eorum”.
[6] I. Ergo cum omnis causa contineatur aliquo statu, prius quam
dicere adgredior quo modo genus quodque causae sit tractandum, id
quod est commune omnibus, quid sit status et unde ducatur et quot
et qui sint intuendum puto. Quamquam id nonnulli ad iudiciales
tantum pertinere materias putaverunt, quorum inscitiam, cum omnia
tria genera fuero exsecutus, res ipsa deprendet. II. Quod nos statum,
id quidam constitutionem vocant, alii quaestionem, alii quod ex
quaestione appareat, Theodorus caput [id est kephalaion genikotaton]
ad quod referantur omnia, quorum diversa appellatio, vis eadem est,
nec interest discentium quibus quidque nominibus appelletur dum
res ipsa manifesta sit. III. Statum Graeci stasin vocant, quod nomen
95
CLL - Classici Latini Loffredo
non primum ab Hermagora traditum putant, sed alii a Naucrate
Isocratis discipulo, alii a Zopyro Clazomenio; quamquam videtur
Aeschines quoque in oratione contra Ctesiphontem uti hoc verbo,
cum a iudicibus petit ne Demostheni permittant evagari sed eum dicere
de ipso causae statu cogant. IV. Quae appellatio dicitur ducta vel ex
eo quod ibi sit primus causae congressus, vel quod in hoc causa
consistat. Et nominis quidem haec origo: nunc quid sit. Statum quidam
dixerunt primam causarum conflictionem: quos recte sensisse, parum
elocutos puto. V. Non enim est status prima conflictio: “fecisti”, “non
feci”, sed quod ex prima conflictione nascitur, id est genus quaestionis:
“fecisti”, “non feci”, “an fecerit”: “hoc fecisti”, “non hoc feci”, “quid
fecerit”. Quia ex his apparet illud coniectura, hoc finitione
quaerendum atque in eo pars utraque insistit, erit quaestio coniecturalis
vel finitivi status. VI. Quid si enim dicat quis: “sonus est duorum
inter se corporum conflictio”? Erret, ut opinor; non enim sonus est
conflictio, sed ex conflictione. Et hoc levius (intellegitur enim
utcumque dictum): inde vero ingens male interpretantibus innatus
est error, qui, quia primam conflictionem legerant, crediderunt statum
semper ex prima quaestione ducendum, quod est vitiosissimum. VII.
Nam quaestio nulla non habet utique statum (constat enim ex
intentione et depulsione), sed aliae sunt propriae causarum de quibus
ferenda sententia est, aliae adductae extrinsecus, aliquid tamen ad
summam causae conferentes velut auxilia quaedam: quo fit ut in controversia una plures quaestiones esse dicantur. VIII. Harum porro
plerumque levissima quaeque primo loco fungitur. Namque et illud
frequens est, ut ea quibus minus confidimus, cum tractata sunt,
omittamus, interim sponte nostra velut donantes, interim ad ea quae
sunt potentiora gradum ex iis fecisse contenti. IX. Simplex autem
causa, etiamsi varie defenditur, non potest habere plus uno de quo
pronuntietur, atque inde erit status causae, quod et orator praecipue
sibi optinendum et iudex spectandum maxime intellegit; in hoc enim
causa consistet. X. Ceterum quaestionum possunt esse diversi. Quod
ut brevissimo pateat exemplo, cum dicit reus: “etiam si feci, recte
feci”, qualitatis utitur statu; cum adicit: “sed non feci”, coniecturam
movet. Semper autem firmius est non fecisse, ideoque in eo statum
esse iudicabo quod dicerem si mihi plus quam unum dicere non
liceret. XI. Recte igitur est appellata causarum prima conflictio, non
quaestionum. Nam et pro Rabirio Postumo Cicero primam partem
orationis in hoc intendit? ut actionem competere in equitem Romanum
neget, secunda nullam ad eum pecuniam pervenisse confirmat: statum
tamen in eo dicam fuisse quod est potentius. XII. Nec in causa Milonis
96
Quintiliano - Institutio oratoria
circa primas quaestiones, quae sunt +ante prohoemium+ positae,
iudicabo conflixisse causam, sed ubi totis viribus insidiator Clodius
ideoque iure interfectus ostenditur. Et hoc est quod ante omnia
constituere in animo suo debeat orator, etiam si pro causa plura dicturus
est: quid maxime liquere iudici velit. Quod tamen ut primum
cogitandum, ita non utique primum dicendum erit. XIII. Alii statum
crediderunt primam eius cum quo ageretur deprecationem. Quam
sententiam his verbis Cicero complectitur: “in quo primum insistit
quasi ad repugnandum congressa defensio”. Vnde rursus alia quaestio,
an eum semper is faciat qui respondet. cui rei praecipue repugnat
Cornelius Celsus, dicens non a depulsione sumi, sed ab eo qui
propositionem suam confirmet ut, si hominem occisum reus negat,
status ab accusatore nascatur, quia is velit probare; si iure occisum
reus dicit, tralata probationis necessitate idem a reo fiat et sit eius
intentio. XIV. cui non accedo equidem. Nam est vero propius quod
contra dicitur, nullam esse litem si is cum quo agatur nihil respondeat,
ideoque fieri statum a respondente. XV. Mea tamen sententia varium
id est et accidit pro condicione causarum, quia et videri potest
propositio aliquando statum facere, ut in coniecturalibus causis (utitur
enim coniectura magis qui agit, quo moti quidam eundem a reo
infitialem esse dixerunt) et in syllogismo tota ratiocinatio ab eo est qui
intendit. XVI. Sed quia videtur illis quoque necessitatem hos status
exsequendi facere qui negat (is enim .gi dicat: “non feci”, coget
adversarium coniectura uti, et si dicat: “non habes legem”, syllogismo),
concedamus ex depulsione nasci statum. Nihilo minus enim res eo
revertetur ut modo is qui agit, modo is cum quo agitur statum faciat.
XVII. Sit enim accusatoris intentio: “hominem occidisti”; si negat
reus, faciat statum qui negat. Quid si confitetur, sed iure a se adulterum
dicit occisum (nempe legem esse certum est quae permittat)? Nisi
aliquid accusator respondet, nulla lis est. “Non fuit” inquit “adulter”:
ergo depulsio incipit esse actoris, ille statum faciet. Ita erit quidem
status ex prima depulsione, sed ea fiet ab accusatore, non a reo. XVIII.
Quid quod eadem quaestio potest eundem vel accusatorem facere vel
reum? “Qui artem ludicram exercuerit, in quattuordecim primis
ordinibus ne sedeat: qui se praetori in hortis ostenderat neque erat
productus, sedit in quattuordecim ordinibus”. XIX. Nempe intentio
est: “artem ludicram exercuisti”, depulsio: “non exercui artem
ludicram”, quaestio: “quid sit artem ludicram exercere”. Si accusabitur
theatrali lege, depulsio erit rei; si excitatus fuerit de spectaculis et aget
iniuriarum, depulsio erit accusatoris. XX. Frequentius tamen illud
accidet quod est a plurimis traditum. Effugerunt has quaestiones qui
97
CLL - Classici Latini Loffredo
dixerunt statum esse id quod appareat ex intentione et depulsione,
ut: “fecisti”; “non feci” aut “recte feci”. XXI. Viderimus tamen utrum
id sit status an in eo status. Hermagoras statum vocat per quem subiecta
res intellegatur et ad quem probationes etiam partium referantur. Nostra
opinio semper haec fuit, cum essent frequenter in causa diversi
quaestionum status, in eo credere statum causae quod esset in ea
potentissimum et in quo maxime res verteretur. Id si quis generalem
quaestionem vel caput generale dicere malet, cum hoc mihi non erit
pugna, non magis quam si aliud adhuc quo idem intellegatur eius rei
nomen invenerit, quamquam tota volumina in hanc disputationem
inpendisse multos sciam: nobis statum dici placet. XXII. Sed cum in
aliis omnibus inter scriptores summa dissensio est, tum in hoc praecipue
videtur mihi studium quoque diversa tradendi fuisse: adeo nec qui sit
numerus nec quae nomina nec qui generales quive speciales sint status
convenit. XXIII. Ac primum Aristoteles elementa decem constituit,
circa quae versari videatur omnis quaestio: ousian, quam Plautus
essentiam vocat (neque sane aliud est eius nomen Latinum), sed ea
quaeritur “an sit”: qualitatem, cuius apertus intellectus est:
quantitatem, quae dupliciter a posterioribus divisa est, quam magnum
et quam multum sit: ad aliquid, unde ductae tralatio et comparatio:
post haec ubi et quando: XXIV. deinde facere pati habere (quod est
quasi armatum esse, vestitum esse): novissime keisthai, quod est
compositum esse quodam modo, ut iacere stare [irasci]. Sed ex his
omnibus prima quattuor ad status pertinere, cetera ad quosdam locos
argumentorum videntur. XXV. Alli novem elementa posuerunt:
personam, in qua de animo, corpore, extra positis quaeratur, quod
pertinere ad coniecturae et qualitatis instrumenta video: tempus, quod
chronon vocant, ex quo questio an is quem dum addicta est mater
peperit servus sit natus: locum, unde controversia videtur an fas fuerit
tyrannum in templo occidere, an exulaverit qui domi latuit: tempus
iterum, XXVI. quod kairon appellant - hanc autem videri volunt
speciem illius temporis, ut aestatem vel hiemem; huic subicitur ille in
pestilentia comissator: actum, id est praxin quod eo referunt, sciens
commiserit an insciens, necessitate an casu, et talia: numerum, qui
cadit in speciem quantitatis, an Thrasybulo triginta praemia debeantur,
qui tot tyrannos sustulerit: XXVII. causam, cui plurimae subiacent
lites, quotiens factum non negatur, sed quia iusta ratione sit factum
defenditur: tropon, cum id, quod alio modo fieri licet, alio dicitur
factum; hinc est adulter loris caesus vel fame necatus: occasionem
factorum, quod est apertius quam ut vel interpretandum vel exemplo
sit demonstrandum; tamen aphormas ergon vocant. XXVIII. Hi quoque
98
Quintiliano - Institutio oratoria
nullam quaestionem extra haec putant. Quidam detrahunt duas partis,
numerum et occasionem, et pro illo quem dixi actu subiciunt res, id
est pragmata. Quae ne praeterisse viderer, satis habui attingere. Ceterum
his nec status satis ostendi nec omnis contineri locos credo, quod
apparebit diligentius legentibus quae de utraque re dicam; erunt enim
plura multo quam quae his elementis comprehenduntur. XXIX. Apud
plures auctores legi placuisse quibusdam unum omnino statum esse
coniecturalem, sed quibus placuerit neque illi tradiderunt neque ego
usquam reperire potui. Rationem tamen hanc secuti dicuntur, quod
res omnis signis colligeretur. Quo modo licet qualitatis quoque solum
statum faciant, quia ubique qualis sit cuiusque rei natura quaeri potest.
Sed utrocumque modo sequetur summa confusio. XXX. Neque interest
unum quis statum faciat an nullum, si omnes causae sunt condicionis
eiusdem. Coniectura dicta est a coniectu, id est directione quadam
rationis ad veritatem, unde etiam somniorum atque ominum interpretes
coniectores vocantur. Appellatum tamen est hoc genus varie, sicut
sequentibus apparebit. XXXI. Fuerunt qui duos status facerent:
Archedemus coniecturalem et finitivum exclusa qualitate, quia sic de
ea quaeri existimabat: “quid esset inicum”, “quid iniustum”, “quid
dicto audientem non esse”. Quod vocat de eodem et alio. XXXII.
huic diversa sententia eorum fuit qui duos quidem status esse
voluerunt, sed unum infitialem, alterum iuridicialem. Infitialis est quem
dicimus coniecturalem, cui ab infitiando nomen alii in totum dederunt,
alii in partem, qui accusatorem coniectura, reum infitiatione uti
putaverunt. XXXIII. Iuridicialis est qui Graece dicitur dikaiologikos.
Sed quem ad modum ab Archedemo qualitas exclusa est, sic ab his
repudiata finitio. Nam subiciunt eam iuridiciali, quaerendumque
arbitrantur iustumne sit sacrilegium appellari quod obiciatur vel furtum
vel amentiam. XXXIV. Qua in opinione Pamphilus fuit, sed qualitatem
in plura partitus est. Plurimi deinceps, mutatis tantum nominibus, in
rem de qua non constet et in rem de qua constet. Nam est verum nec
aliter fieri potest quam ut aut certum sit factum esse quid aut non sit;
si non est certum, coniectura sit, si certum est, reliqui status. XXXV.
Nam idem dicit Apollodorus, cum quaestionem aut in rebus extra
positis, quibus coniectura explicatur, aut in nostris opinionibus
existimat positam, quorum illud pragmatikon, hoc peri ennoias vocat:
idem, qui aprolempton et prolemptikon dicunt, id est dubium et
praesumptum, quo significatur de quo liquet. XXXVI. Idem
Theodorus, qui de eo an sit et de accidentibus ei quod esse constat, id
est peri ousias kai symbebekoton, existimat quaeri. Nam in his omnibus
prius genus coniecturam habet, sequens reliqua. Sed haec reliqua
99
CLL - Classici Latini Loffredo
Apollodorus duo vult esse, qualitatem et de nomine, id est finitivam:
Theodorus, quid, quale, quantum, ad aliquid. XXXVII. sunt et qui
de eodem et de alio modo qualitatem esse, modo finitionem velint. In
duo et Posidonius dividit, vocem et res. In voce quaeri putat an
significet, quid, quam multa, quo modo: rebus coniecturam, quod
kat’aisthesin vocat, et qualitatem et finitionem, cui nomen dat
kat’ennoian, et ad aliquid. Vnde et illa divisio est, alia esse scripta,
alia inscripta. XXXVIII. Celsus Cornelius duos et ipse fecit status
generales: an sit, quale sit. Priori subiecit finitionem, quia aeque
quaeratur an sit sacrilegus qui nihil se sustulisse de templo dicit et
qui privatam pecuniam confitetur sustulisse. Qualitatem in rem et
scriptum dividit. Scripto quattuor partes legales exclusa tralatione,
quantitatem et mentis quaestionem coniecturae subiecit. XXXIX. Est
etiam illa in duos dividendi status ratio, quae docet aut de substantia
controversiam esse aut de qualitate, ipsam porro qualitatem aut in
summo genere consistere aut in succedentibus. XL. De substantia est
coniectura; quaestio enim tractatur rei, an facta sit, an fiat, an futura
sit, interdum etiam mentis: idque melius quam quod iis placuit qui
statum eundem facti nominaverunt, tamquam de praeterito tantum et
tantum de facto quaereretur. XLI. Pars qualitatis quae est de summo
genere raro in iudicium venit, quale est “idne sit honestum quod
vulgo laudatur”. succedentium autem aliae de communi appellatione,
ut “sitne sacrilegus qui pecuniam privatam ex templo furatus est”, aut
de re denominata, ubi et factum esse certum est nec dubitatur quid sit
quod factum est. cui subiacent omnes de honestis iustis utilibus
quaestiones. XLII. His etiam ceteri status contineri dicuntur, quia et
quantitas modo ad coniecturam referatur, ut: “maiorne sol quam terra”, modo ad qualitatem: “quanta poena quempiam quantove praemio
sit adfici iustum”, et tralatio versetur circa qualitatem et definitio pars
sit tralationis, XLIII. quin et contrariae leges et ratiocinativus status,
id est syllogismos, et plerumque scripti et voluntatis aequo nitantur,
nisi quod hic tertius aliquando coniecturam accipit: “quid senserit
legis constitutor”, ambiguitatem vero semper coniectura explicari
necesse sit, quia, cum sit manifestum verborum intellectum esse
duplicem, de sola quaeritur voluntate. XLIV. A plurimis tres sunt
facti generales status, quibus et Cicero in Oratore utitur et omnia
quae aut in controversiam aut in contentionem veniant contineri putat:
sitne, quid sit, quale sit. Quorum nomina apertiora sunt quam ut
dicenda sint. XLV. Idem Iatrocles sentit. Tres fecit et M. Antonius his
quidem verbis: “paucae res sunt quibus ex rebus omnes orationes
nascuntur, factum non factum, ius iniuria, bonum malum”. Sed
100
Quintiliano - Institutio oratoria
quoniam quod iure dicimur fecisse non hunc solum intellectum habet,
ut lege, sed illum quoque, ut iuste fecisse videamur, secuti Antonium
apertius voluerunt eosdem status distinguere, itaque dixerunt
coniecturalem, legalem, iuridicialem: qui et Verginio placent. XLVI.
Horum deinde fecerunt species, ita ut legali subicerent finitionem et
alios qui ex scripto ducuntur, legum contrariarum, quae antinomia
dicitur, et scripti et sententiae vel voluntatis, id est kata rheton kai
dianoian, et metalempsin, quam nos varie tralativam, transumptivam,
transpositivam vocamus, sillogismon, quem accipimus ratiocinativum
vel collectivum ambiguitatis, quae amphibolia nominatur: quos posui
quia et ipsi a plerisque status appellantur, cum quibusdam legales
potius quaestiones eas dici placuerit. XLVII. Quattuor fecit Athenaeus,
protreptiken stasin vel parormetiken, id est exhortativum, qui suasoriae
est proprius, synteliken, qua coniecturam significari magis ex his quae
secuntur quam ex ipso nomine apparet, hypallaktiken (ea finitio est,
mutatione enim nominis constat), iuridicialem, eadem appellatione
Graeca qua ceteri usus; nam est, ut dixi, multa in nominibus differentia.
XLVIII. sunt qui hypallaktiken tralationem esse existiment, secuti hanc
mutationis significationem. Fecerunt alii totidem status, sed alios, an
sit, quid sit, quale sit, quantum sit, ut Caecilius et Theon. XLIX.
Aristoteles in rhetoricis an sit, quale, quantum et quam multum sit
quaerendum putat. Quodam tamen loco finitionis quoque vim intellegit,
quo dicit quaedam sic defendi: “sustuli, sed non furtum feci”, “percussi,
sed non iniuriam feci”. L. Posuerat et Cicero in libris rhetoricis facti,
nominis, generis, actionis, ut in facto coniectura, in nomine finitio, in
genere qualitas, in actione ius intellegeretur: iuri subiecerat tralationem.
Veram hic legales quoque quaestiones alio loco tractat ut species actionis.
LI. Fuerunt qui facerent quinque: coniecturam, finitionem, qualitatem,
quantitatem, ad aliquid. Theodorus quoque, ut dixi, isdem generalibus
capitibus utitur: an sit, quid sit, quale sit, quantum sit, ad aliquid. Hoc
ultimum maxime in comparativo genere versari putat, quoniam melius
ac peius, maius et minus nisi alio relata non intelleguntur; LII. sed in
illas quoque tralativas, ut supra significavi, quaestiones incidit: “an huic
ius agendi sit” vel “facere aliquid conveniat”, “an contra hunc”, “an
hoc tempore”, “an sic”. Omnia enim ista referri ad aliquid necesse est.
LIII. Alii sex status putant: coniecturam, quam genesin vocant, et
qualitatem et proprietatem, id est idioteta, quo verbo finitio ostenditur,
et quantitatem, quam axeian dicunt, et comparationem et tralationem,
cuius adhuc novum nomen inventum est metastasin, novum tamquam
in statu, alioqui ab Hermagora inter species iuridicialis usitatum. LIV.
Aliis septem esse placuit, a quibus nec tralatio nec quantitas nec
101
CLL - Classici Latini Loffredo
comparatio recepta est, sed in horum trium locum subditae quattuor
legales adiectaeque tribus illis rationalibus. LV. Alii pervenerunt usque
ad octo tralatione ad septem superiores adiecta. A quibusdam deinde
divisa ratio est, ut status rationales appellarent, quaestiones, quem ad
modum supra dixi, legales, in illis de re, in his de scripto quaereretur.
Quidam in diversum hos status esse, illas quaestiones maluerunt. LVI.
Sed alii rationales tres putaverunt, an sit, quid sit, quale sit, Hermagoras
solus quattuor, coniecturam, proprietatem, tralationem, qualitatem,
quam per accidentia, id est kata symbebekos, vocat hac interpretatione:
“an illi accidat viro bono esse vel malo”. Hanc ita dividit: de adpetendis
et fugiendis, quae est pars deliberativa; de persona (ea ostenditur
laudativa); LVII. negotialem (pragmatiken vocat), in qua de rebus
ipsis quaeritur remoto personarum complexu, ut “sitne liber qui est
in adsertione”, “an divitiae superbiam pariant”, “an iustum quid, an
bonum sit”; iuridicialem, in qua fere eadem, sed certis destinatisque
personis quaerantur: “an ille iuste hoc fecerit vel bene”.
LVIII. Nec me fallit in primo Ciceronis rhetorico aliam esse loci
negotialis interpretationem, cum ita scriptum sit: “negotialis est in
qua quid iuris ex civili more et aequitate sit consideratur: cui diligentiae
praeesse apud nos iure consulti existimantur”. LIX. Sed quod ipsius
de his libris iudicium fuerit supra dixi. sunt enim velut regestae in
hos commentarios quos adulescens deduxerat scholae, et si qua est in
his culpa, tradentis est, sive eum movit quod Hermagoras prima in
hoc loco posuit exempla ex quaestionibus iuris, sive quod Graeci
pragmatikous vocant iuris interpretes. LX. Sed Cicero quidem his
pulcherrimos illos de Oratore substituit, ideoque culpari tamquam
falsa praecipiat non potest. Nos ad Hermagoran. Tralationem hic
primus omnium tradidit, quamquam semina eius quaedam citra nomen
ipsum apud Aristotelen reperiuntur. LXI. Legales autem quaestiones
has fecit: scripti et voluntatis (quam ipse vocat kata rheton kai
hypexairesin, id est dictum et exceptionem: quorum prius ei cum
omnibus commune est, exceptionis nomen minus usitatum),
ratiocinativum, ambiguitatis, legum contrariarum. LXII. Albucius
eadem divisione usus detrahit tralationem, subiciens eam iuridiciali.
In legalibus quoque quaestionibus nullum putat esse qui dicatur
ratiocinativus. Scio plura inventuros adhuc qui legere antiquos
studiosius volent, sed ne haec quoque excesserint modum vereor.
LXIII. Ipse me paulum in alia quam prius habuerim opinione nunc
esse confiteor. Et fortasse tutissimum erat famae modo studenti nihil
ex eo mutare quod multis annis non sensissem modo verum etiam
adprobassem. LXIV. Sed non sustineo esse conscius mihi dissimulati,
102
Quintiliano - Institutio oratoria
in eo praesertim opere quod ad bonorum iuvenum aliquam utilitatem
componimus, in ulla parte iudicii meI. Nam et Hippocrates clarus
arte medicinae videtur honestissime fecisse quod quosdam errores suos,
ne posteri errarent, confessus est, et M. tullius non dubitavit aliquos
iam editos libros aliis postea scriptis ipse damnare, sicut Catulum
atque Lucullum et hos ipsos de quibus modo sum locutus, artis
rhetoricae. LXV. Etenim supervacuus foret in studiis longior labor si
nihil liceret melius invenire praeteritis. Neque tamen quicquam ex iis
quae tum praecepi supervacuum fuit; ad easdem enim particulas haec
quoque quae nunc praecipiam revertentur. Ita neminem didicisse
paeniteat: colligere tantum eadem ac disponere paulo significantius
conor. Omnibus autem satis factum volo non me hoc serius demonstrare
aliis quam mihi ipse persuaserim. LXVI. Secundum plurimos auctores
servabam tris rationales status: coniecturam, qualitatem, finitionem,
unum legalem. Hi mihi status generales erant. Legalem in quinque
species partiebar: scripti et voluntatis, legum contrariarum, covectivum,
ambiguitatis, tralationis. LXVII. Nunc quartum ex generalibus intellego
posse removeri; sufficit enim prima divisio, qua diximus alios rationales,
alios legales esse: ita non erit status, sed quaestionum genus; alioqui
et rationalis status esset. LXVIII. Ex iis etiam quos speciales vocabam
removi tralationem, frequenter quidem (sicut omnes qui me secuti
sunt meminisse possunt) testatus, et in ipsis etiam illis sermonibus me
nolente vulgatis hoc tamen complexus, vix in una controversia
tralationis statum posse reperiri ut non et alius in eadem recte dici
videretur, ideoque a quibusdam eum exclusum. LXIX. Neque ignoro multa transferri, cum in omnibus fere causis in quibus cecidisse
quis formula dicitur hae sint quaestiones: “an huic, an cum hoc, an
hac lege, an apud hunc, an hoc tempore liceat agere”, et si qua sunt
talia. LXX. Sed personae tempora actiones ceteraque propter aliquam
causam transferuntur: ita non est in tralatione quaestio, sed in eo
propter quod transferuntur. “Non debes apud praetorem petere fidei
commissum, sed apud consules: maior enim praetoria cognitione
summa est”. Quaeritur an maior summa sit: facti controversia est. LXXI.
“Non licet tibi agere mecum: cognitor enim fieri non potuisti”:
iudicatio an potuerit. “Non debuisti interdicere, sed petere”: an recte
interdictum sit ambigitur. Quae omnia succidunt legitimis
quaestionibus. LXXII. An non praescriptiones etiam, in quibus
maxime videtur manifesta tralatio, easdem omnes species habent quas
eae leges quibus agitur, ut aut de nomine aut scripto et sententia vel
ratiocinatione quaeratur? Deinde status ex quaestione oritur: tralatio
non habet quaestionem de qua contendit orator, sed propter quam
103
CLL - Classici Latini Loffredo
contendit. LXXIII. Hoc apertius: “occidisti hominem:” “non occidi”:
quaestio an occiderit, status coniectura. Non est tale “habeo ius
actionis”: “non habes”, ut sit quaestio an habeat, et inde status. Accipiat
enim actionem necne ad eventum pertinet, non ad causam, et ad id
quod pronuntiat iudex, non id propter quod pronuntiat. LXXIV.
Hoc illi simile est “puniendus es”: “non sum”: videbit iudex an
puniendus sit, sed non hic erit quaestio nec hic status. Vbi ergo?
“Puniendus es, hominem occidisti”: “non occidi”: an occiderit.
“Honorandus sum”: “non es” num statum habet? Non, ut puto.
“Honorandus sum quia tyrannum occidi”: “non occidisti”: quaestio
et status. Similiter “non recte agis”: “recte ago” non habet statum.
LXXV. Vbi est ergo? “Non recte agis ignominiosus”. Quaeritur an
ignominiosus sit, aut an agere ignominioso liceat: quaestiones et status.
Ergo tralativum genus causae, ut comparativum et mutuae accusationis.
LXXVI. At enim simile est illi “habeo ius”: “non habes” “occidisti”:
“recte occidi”. Non nego, sed nec haec res statum facit: non enim
sunt hae propositiones (alioqui causa non explicabitur), sed cum suis
rationibus. “Scelus commisit Horatius, sororem enim occidit”: “non
commisit, debuit enim occidere eam quae hostis morte maerebat”:
quaestio an haec iusta causa; ita qualitas. LXXVII. Ac similiter in
tralatione: “non habes ius abdicandi, quia ignominioso non est actio”:
“habeo ius, quia abdicatio actio non est”: quaeritur quid sit actio;
finiemus. +Non licet abdicare syllogismo.+ Item cetera per omnes et
rationales et legales status. LXXVIII. Nec ignoro fuisse quosdam qui
tralationem in rationali quoque genere ponerent hoc modo: “hominem
occidi iussus ab imperatore”: “dona templi cogenti tyranno dedi”:
“deserui tempestatibus, fluminibus, valetudine impeditus”, id est, non
per me stetit, sed per illud. LXXIX. A quibus etiam liberius dissentio;
non enim actio transfertur, sed causa facti, quod accidit paene in omni
defensione. Deinde is qui tali utitur patrocinio non recedit a forma
qualitatis; dicit enim se culpa vacare, ut magis qualitatis duplex ratio
facienda sit, altera qua et factum defenditur, altera qua tantum reus.
LXXX. Credendum est igitur iis quorum auctoritatem secutus est
Cicero, tria esse quae in omni disputatione quaerantur: an sit, quid
sit, quale sit; quod ipsa nobis etiam natura praescribit: nam primum
oportet subesse aliquid de quo ambigitur, quod quid sit et quale sit
certe non potest aestimari nisi prius esse constiterit; ideoque ea prima
quaestio. LXXXI. Sed non statim, quod esse manifestum est, etiam
quid sit apparet. Hoc quoque constituto novissima qualitas superest,
neque his exploratis aliud est ultra. His infinitae quaestiones, his finitae
continentur; horum aliqua in demonstrativa deliberativa iudiciali
104
Quintiliano - Institutio oratoria
materia utique tractatur; LXXXII. haec rursus iudicialis causas et
rationali parte et legali continent: neque enim ulla iuris disceptatio
nisi finitione qualitate coniectura potest explicari. LXXXIII. Sed
instituentibus rudes non erit inutilis latius primo fusa ratio, et, si non
statim rectissima linea tensa, facilior tamen et apertior via. Discant
igitur ante omnia quadripertitam in omnibus causis esse rationem,
quam primam intueri debeat qui acturus est. Nam ut a defensore
potissimum incipiam, longe fortissima tuendi se ratio est si quod
obicitur negari potest: proxima, si non id quod obicitur factum esse
dicitur: tertia honestissima, qua recte factum defenditur. Quibus si
deficiamur, ultima quidem, sed iam sola superest salus aliquo iuris
adiutorio elabendi ex crimine quod rieque negari neque defendi potest,
ut non videatur iure actio intendi: LXXXIV. hinc illae quaestiones
sive actionis sive tralationis. sunt enim quaedam non laudabilia natura, sed iure concessa, ut in duodecim tabulis debitoris corpus inter
creditores dividi licuit, quam legem mos publicus repudiavit: et aliquid
aecum, sed prohibitum iure, ut libertas testamentorum. LXXXV. Accusatori nihilo plura intuenda sunt, ut probet factum esse, hoc esse
factum, non recte factum, iure se intendere. Ita circa species easdem
lis omnis versabitur, tralatis tantum aliquando partibus, ut in causis
quibus de praemio agitur recte factum petitor probat. LXXXVI. Haec
quattuor velut proposita formaeque actionis, quae tum generales status
vocabam, in duo, ut ostendi, genera discedunt, rationale et legale.
Rationale simplicius est, quia ipsius tantum naturae contemplatione
constat: itaque in eo satis est ostendisse coniecturam finitionem
qualitatem. LXXXVII. Legalium plures sint species necesse est,
propterea quod multae sunt leges et varias habent formas. Alia est
cuius verbis nitimur, alia cuius voluntate: alias nobis, cum ipsi nullam
habeamus, adiungimus, alias inter se comparamus, alias in diversum
interpretamur. LXXXVIII. Sic nascuntur haec velut simulacra ex illis
tribus, interim simplicia, interim et mixta, propriam tamen faciem
ostendentia, ut scripti et voluntatis, quae sine dubio aut qualitate aut
coniectura continentur, et sillogismos, qui est maxime qualitatis, et
leges contrariae, quae isdem quibus scriptum et voluntas constant, et
amphibolia, quae semper coniectura explicatur. LXXXIX. Finitio
quoque utrique generi, quodque rerum quodque scripti
contemplatione constat, communis est. Haec omnia, etiamsi in illos
tres status veniunt, tamen, quia, ut dixi, habent aliquid velut proprium,
videntur demonstranda discentibus, et permittendum ea dicere vel
status legales vel quaestiones vel capita quaedam minora, dum sciant
nihil ne in his quidem praeter tria quae praediximus quaeri. XC. At
105
CLL - Classici Latini Loffredo
quantum et quam multum et ad aliquid et, ut nonnulli putarunt,
comparativus non eandem rationem habent: sunt enim haec non ad
varietatem iuris, sed ad solam rationem referenda. Ideoque semper in
parte aut coniecturae aut qualitatis ponenda sunt, ut “qua mente?” et
“quo tempore?” et “quo loco?” XCI. Sed de singulis dicemus
quaestionibus cum tractare praecepta divisionis coeperimus. Hoc inter
omnes convenit, in causis simplicibus singulos status esse causarum,
quaestionum autem, quae velut subiacent his et ad illud quo iudicium
continetur, referuntur, saepe in unam cadere plures posse; XCII. (etiam
credo aliquando dubitari quo statu sit utendum cum adversus unam
intentionem plura opponuntur, et sicut in colore dicitur narrationis
eum esse optimum quem actor optime tueatur, ita hic quoque posse
dici eum statum esse faciendum in quo tuendo plurimum adhibere
virium possit orator; XCIII. ideoque pro Milone aliud Ciceroni agenti placuit, aliud Bruto cum exercitationis gratia componeret orationem,
cum ille iure tamquam insidiatorem occisum et tamen non Milonis
consilio dixerit, ille etiam gloriatus sit occiso malo cive): XCIV. in
coniunctis vero posse duos et tris inveniri, vel diversos, ut si quis
aliud se non fecisse, aliud recte fecisse defendat, vel generis eiusdem,
ut si quis duo crimina vel omnia neget. XCV. Quod accidit etiam si
de una re quaeratur aliqua, sed eam plures petant, vel eodem iure, ut
proximitatis, vel diverso, ut cum hic testamento, ille proximitate nitetur.
Quotiens autem aliud alii petitori opponitur, dissimilis esse status
necesse est, ut in illa controversia: XCVI. “testamenta legibus facta
rata sint: intestatorum parentium liberi heredes sint: abdicatus ne quid
de bonis patris capiat: nothus ante legitimum natus legitimus filius
sit, post legitimum natus tantum civis: in adoptionem dare liceat: in
adoptionem dato redire in familiam liceat si pater naturalis sine liberis
decesserit. XCVII. Qui ex duobus legitimis alterum in adoptionem
dederat, alterum abdicaverat, sustulit nothum: instituto herede abdicato decessit. Tres omnes de bonis contendunt”. Nothum qui non sit
legitimus Graeci vocant, Latinum rei nomen, ut Cato quoque in
oratione quadam testatus est, non habemus, ideoque utimur peregrino; sed ad propositum. XCVIII. Heredi scripto opponitur lex:
“abdicatus ne quid de bonis patris capiat”; fit status scripti et voluntatis,
an ullo modo capere possit, an ex voluntate patris, an heres scriptus.
Notho duplex fit quaestio, quod post legitimos natus sit et quod non
sit ante legitimum natus. XCIX. Pior sillogismon habet, an pro non
natis sint habendi qui a familia sunt alienati; altera scripti et voluntatis:
non esse enim hunc natum ante legitimum convenit, sed voluntate
legis se tuebitur, quam dicet talem fuisse ut legitimus esset nothus
106
Quintiliano - Institutio oratoria
tum natus cum alius legitimus in domo non esset. C. Scriptum quoque
legis excludet, dicens non utique si postea legitimus natus non sit
notho nocere, uteturque hoc argumento: “Finge solum natum nothum,
cuius condicionis erit? Tantum civis? Atqui non erit post legitimum
natus. An filius? Atqui non erit ante legitimum natus. Quare si verbis
legis stari non potest, voluntate standum est”. CI. Nec quemquam
turbet quod ex una lege duo status fiant: duplex est, ita vim duarum
habet. Redire in familiam volenti dicitur ab altero primum: “ut tibi
redire liceat, heres sum”. Idem status qui in petitione abdicati:
quaeretur enim an possit esse heres abdicatus. CII. Adicitur
communiter a duobus: “redire tibi in familiam non licet; non enim
pater sine liberis decessit”. Sed in hoc propria quisque eorum
quaestione nitetur. Alter enim dicet abdicatum quoque inter liberos
esse, et argumentum ducet ex ipsa qua repellitur lege; supervacuum
enim fuisse prohiberi patris bonis abdicatum si esset numero alienorum:
nunc, quia filii iure futurus fuerit intestati heres, oppositam esse legem,
quae tamen non id efficiat ne filius sit, sed ne heres sit. CIII. Status
finitivus: quid sit filius. Rursus nothus eisdem colligit argumentis
non sine liberis patrem decessisse quibus in petitione usus est ut
probaret esse se filium, nisi forte et hic finitionem movet: an liberi sint
etiam non legitimI. Cadent ergo in unam controversiam vel specialiter
duo legitimi status, scripti et voluntatis et syllogismos, et praeterea
finitio, vel tres illi qui natura soli sunt, coniectura in scripto et voluntate,
qualitas in syllogismo et, quae per se est aperta, finitio. CIV. Causa
quoque et iudicatio et continens est in omni genere causarum. Nihil
enim dicitur cui non insit ratio et quo iudicium referatur et quod rem
maxime contineat. Sed quia magis haec variantur in litibus et fere
tradita sunt ab iis qui de iudicialibus causis aliqua composuerunt, in
illam partem differantur. Nunc, quia in tria genera causas divisi,
ordinem sequar.
[7] I. Ac potissimum incipiam ab ea quae constat laude ac
vituperatione. Quod genus videtur Aristoteles atque eum secutus
Theophrastus a parte negotiali, hoc est pragmatikei, removisse
totamque ad solos auditores relegasse; et id eius nominis quod ab
ostentatione ducitur proprium est. II. Sed mos Romanus etiam negotiis
hoc munus inservit. Nam et funebres laudationes pendent frequenter
ex aliquo publico officio atque ex senatus consulto magistratibus saepe
mandantur, et laudare testem vel contra pertinet ad momentum
iudiciorum, et ipsis etiam reis dare laudatores licet, et editi in
competitores, in L. Pisonem, in Clodium et curionem libri
vituperationem continent et tamen in senatu loco sunt habiti sententiae.
107
CLL - Classici Latini Loffredo
III. Neque infitias eo quasdam esse ex hoc genere materias ad solam
compositas ostentationem, ut laudes deorum virorumque quos priora
tempora tulerunt. Quo solvitur quaestio supra tractata manifestumque
est errare eos qui numquam oratorem dicturum nisi de re dubia
putaverunt. IV. An laudes Capitolini Iovis, perpetua sacri certaminis
materia, vel dubiae sunt vel non oratorio genere tractantur?
Vt desiderat autem laus quae negotiis adhibetur probationem, sic etiam
illa quae ostentationi componitur habet interim aliquam speciem
probationis, V. ut qui Romulum Martis filium educatumque a lupa
dicat in argumentum caelestis ortus utatur his, quod abiectus in
profluentem non potuerit extingui, quod omnia sic egerit ut genitum
praeside bellorum deo incredibile non esset, quod ipsum quoque
caelo receptum temporis eius homines non dubitaverint. VI. Quaedam
vero etiam in defensionis speciem cadent, ut si in laude Herculis
permutatum cum regina Lydiae habitum et imperata, ut traditur, pensa orator excuset. Sed proprium laudis est res amplificare et ornare.
Quae materia praecipue quidem in deos et homines cadit, est tamen
et aliorum animalium, et etiam carentium anima. VII. Verum in deis
generaliter primum maiestatem ipsius eorum naturae venerabimur,
deinde proprie vim cuiusque et inventa quae utile aliquid hominibus
attulerint. VIII. Vis ostendetur ut in Iove regendorum omnium, in
Marte belli, in Neptuno maris: inventa, ut artium in Minerva, Mercurio litterarum, medicinae Apolline, Cerere frugum, Libero vinI. tum
si qua ab iis acta vetustas tradidit, commemoranda. Addunt etiam dis
honorem parentes, ut si quis sit filius Iovis, addit antiquitas, ut iis qui
sunt ex Chao, progenies quoque, ut Apollo ac Diana Latonae. IX.
Laudandum in quibusdam quod geniti inmortales, quibusdam quod
inmortalitatem virtute sint consecuti: quod pietas principis nostri
praesentium quoque temporum decus fecit. X. Magis est varia laus
hominum. Nam primum dividitur in tempora, quodque ante eos fuit
quoque ipsi vixerunt, in iis autem qui fato sunt functi etiam quod est
insecutum. Ante hominem patria ac parentes maioresque erunt, quorum duplex tractatus est: aut enim respondisse nobilitati pulchrum
erit aut humilius genus inlustrasse factis. XI. Illa quoque interim ex
eo quod ante ipsum fuit tempore trahentur quae responsis vel auguriis
futuram claritatem promiserint, ut eum qui ex Thetide natus esset
maiorem patre suo futurum cecinisse dicuntur oracula. XII. Ipsius
vero laus hominis ex animo et corpore et extra positis peti debet. Et
corporis quidem fortuitorumque cum levior, tum non uno modo
tractanda est. Nam et pulchritudinem interim roburque prosequimur
honore verborum, ut Homerus in Agamemnone atque Achille, interim
108
Quintiliano - Institutio oratoria
confert admirationi multum etiam infirmitas, ut cum idem Tydea
parvum sed bellatorem dicit fuisse. XIII. Fortuna vero tum dignitatem
adfert, ut in regibus principibusque (namque est haec materia
ostendendae virtutis uberior), tum quo minores opes fuerunt, maiorem
benefactis gloriam parit. Sed omnia quae extra nos bona sunt quaeque
hominibus forte optigerunt non ideo laudantur quod habuerit quis
ea, sed quod iis honeste sit usus. XIV. Nam divitiae et potentia et
gratia, cum plurimum virium dent, in utramque partem certissimum
faciunt morum experimentum: aut enim meliores propter haec aut
peiores sumus. XV. Animi semper vera laus, sed non una per hoc
opus via ducitur. Namque alias aetatis gradus gestarumque rerum
ordinem sequi speciosius fuit, ut in primis annis laudaretur indoles,
tum disciplinae, post hoc operum (id est factorum dictorumque)
contextus, alias in species virtutum dividere laudem, fortitudinis
iustitiae continentiae ceterarumque, ac singulis adsignare quae
secundum quamque earum gesta erunt. XVI. Vtra sit autem harum
via utilior cum materia deliberabimus, dum sciamus gratiora esse
audientibus quae solus quis aut primus aut certe cum paucis fecisse
dicetur, si quid praeterea supra spem aut expectationem, praecipue
quod aliena potius causa quam sua. XVII. Tempus quod finem hominis
insequitur non semper tractare contingit, non solum quod viventes
aliquando laudamus, sed quod rara haec occasio est, ut referri possint
divini honores et decreta et publice statuae constitutae. XVIII. Inter
quae numeraverim ingeniorum monumenta quae saeculis probarentur;
nam quidam sicut Menander iustiora posterorum quam suae aetatis
iudicia sunt consecuti. Adferunt laudem liberi parentibus, urbes
conditoribus, leges latoribus, artes inventoribus, nec non instituta
quoque auctoribus, ut a Numa traditum deos colere, a publicola fasces
populo summittere. XIX. Qui omnis etiam in vituperatione ordo
constabit, tantum in diversum. Nam et turpitudo generis opprobrio
multis fuit et quosdam claritas ipsa notiores circa vitia et invisos magis
fecit, et in quibusdam, ut in Paride traditur, est praedicta pernicies, et
corporis ac fortunae quibusdam mala contemptum, sicut Thersitae
atque Iro, quibusdam bona vitiis corrupta odium attulerunt, XX. ut
Nirea inbellem, Plisthenen inpudicum a poetis accepimus, et animi
totidem vitia quot virtutes sunt, nec minus quam in laudibus duplici
ratione tractantur; et post mortem adiecta quibusdam ignominia est,
ut Maelio, cuius domus solo aequata, Marcoque Manlio, cuius
praenomen e familia in posterum exemptum est. XXI. Et parentes
malorum odimus: et est conditoribus urbium infame contraxisse
aliquam perniciosam ceteris gentem, qualis est primus Iudaicae
109
CLL - Classici Latini Loffredo
superstitionis auctor: et Gracchorum leges invisae: et si quod est
exemplum deforme posteris traditum, quale libidinis vir Perses in
muliere Samia instituere ausus dicitur primus. XXII. Sed in viventibus
quoque iudicia hominum velut argumenta sunt morum, et honos aut
ignominia veram esse laudem vel vituperationem probat.
XXIII. Interesse tamen Aristoteles putat ubi quidque laudetur aut
vituperetur. Nam plurimum refert qui sint audientium mores, quae
publice recepta persuasio, ut illa maxime quae probant esse in eo qui
laudabitur credant, aut in eo contra quem dicemus ea quae oderunt:
ita non dubium erit iudicium quod orationem praecesserit. XXIV.
Ipsorum etiam permiscenda laus semper (nam id benivolos facit),
quotiens autem fieri poterit, cum materiae utilitate iungenda. Minus
Lacedaemone studia litterarum quam Athenis honoris merebuntur,
plus patientia ac fortitudo. Rapto vivere quibusdam honestum, aliis
cura legum. Frugalitas apud Sybaritas forsitan odio foret, veteribus
Romanis summum luxuria crimen. Eadem in singulis differentia. XXV.
Maxime favet iudex qui sibi dicentem adsentari putat. Idem praecipit
illud quoque, quod mox Cornelius Celsus prope supra modum invasit,
quia sit quaedam virtutibus ac vitiis vicinitas, utendum proxima
derivatione verborum, ut pro temerario fortem, prodigo liberalem,
avaro parcum vocemus: quae eadem etiam contra valent. Quod quidem
orator, id est vir bonus, numquam faciet, nisi forte communi utilitate
ducetur. XXVI. Laudantur autem urbes similiter atque homines. Nam
pro parente est conditor, et multum auctoritatis adfert vetustas, ut iis
qui terra dicuntur orti, et virtutes ac vitia circa res gestas eadem quae
in singulis: illa propria quae ex loci positione ac munitione sunt.
Cives illis ut hominibus liberi sunt decori. XXVII. Est laus et operum,
in quibus honor utilitas pulchritudo auctor spectari solet: honor ut in
templis, utilitas ut in muris, pulchritudo vel auctor utrubique. Est et
locorum, qualis Siciliae apud Ciceronem: in quibus similiter speciem
et utilitatem intuemur, speciem maritimis planis amoenis, utilitatem
salubribus fertilibus. Erit et dictorum honestorum factorumque laus
generalis, erit et rerum omnis modi. XXVIII. Nam et somni et mortis
scriptae laudes et quorundam a medicis ciborum.
Itaque, ut non consensi hoc laudativum genus circa solam versari
honesti quaestionem, sic qualitate maxime contineri puto, quamquam
tres status omnes cadere in hoc opus possint, iisque usum C. Caesarem
in vituperando Catone notaverit Cicero. Totum autem habet aliquid
simile suasoriis, quia plerumque eadem illic suaderi, hic laudari solent.
[8] I. Deliberativas quoque miror a quibusdam sola utilitate finitas.
Ac si quid in his unum sequi oporteret, potior fuisset apud me
110
Quintiliano - Institutio oratoria
Ciceronis sententia, qui hoc materiae genus dignitate maxime contineri
putat. Nec dubito quin ii qui sunt in illa priore sententia secundum
opinionem pulcherrimam ne utile quidem nisi quod honestum esset
existimarint. II. Et est haec ratio verissima, si consilium contingat
semper bonorum atque sapientium. Verum apud imperitos, apud quos
frequenter dicenda sententia est, populumque praecipue, qui ex
pluribus constat indoctis, discernenda sunt haec et secundum
communes magis intellectus loquendum. III. sunt enim multi qui
etiam quae credunt honesta non tamen satis eadem utilia quoque
existiment, quae turpia esse dubitare non possunt utilitatis specie ducti
probent, ut foedus Numantinum iugumque Caudinum. IV. Ne
qualitatis quidem statu, in quo et honestorum et utilium quaestio est,
complecti eas satis est. Nam frequenter in his etiam coniecturae locus
est: nonnumquam tractatur aliqua finitio, aliquando etiam legales
possunt incidere tractatus, in privata maxime consilia, si quando
ambigetur an liceat. V. De coniectura paulo post pluribus. Interim est
finitio apud Demosthenen “det Halonnesum Philippus an reddat”,
apud Ciceronem in Philippicis “quid sit tumultus”. Quid? non illa
similis iudicialium quaestio de statua Servi Sulpici, “an iis demum
ponenda sit qui in legatione ferro sunt interempti”? VI. Ergo pars
deliberativa, quae eadem suasoria dicitur, de tempore futuro consultans
quaerit etiam de praeterito. Officiis constat duobus suadendi ac
dissuadendi. Prohoemio quale est in iudicialibus non ubique eget,
quia conciliatus est ei quisque quem consulit. Initium tamen
quodcumque debet habere aliquam prohoemii speciem; neque enim
abrupte nec unde libuit incipiendum, quia est aliquid in omni materia naturaliter primum. VII. In senatu et utique in contionibus eadem
ratio quae apud iudices adquirendae sibi plerumque eorum apud
quos dicendum sit benivolentiae. Nec mirum, cum etiam in panegyricis
petatur audientium favor, ubi emolumentum non utilitate aliqua, sed
in sola laude consistit. VIII. Aristoteles quidem, nec sine causa, putat
et a nostra et ab eius qui dissentiet persona duci frequenter in consiliis
exordium, quasi mutuantibus hoc nobis a iudiciali genere,
nonnumquam etiam ut minor res maiorve videatur: in demonstrativis
vero prohoemia esse maxime libera existimat: IX. nam et longe a materia duci, ut in Helenae laude Isocrates fecerit, et ex aliqua rei vicinia,
ut idem in Panegyrico, cum queritur plus honoris corporum quam
animorum virtutibus dari, et Gorgias in Olympico laudans eos qui
primi tales instituerint conventus. Quos secutus videlicet C. Sallustius
in bello Iugurthino et Catilinae nihil ad historiam pertinentibus
principiis orsus est.
111
CLL - Classici Latini Loffredo
X. Sed nunc ad suasoriam: in qua, etiam cum prohoemio utemur,
breviore tamen et velut quodam capite tantum et initio debebimus
esse contenti. Narrationem vero numquam exigit privata deliberatio,
eius dumtaxat rei de qua dicenda sententia est, quia nemo ignorat id
de quo consulit. XI. Extrinsecus possunt pertinentia ad deliberationem
multa narrari. In contionibus saepe est etiam illa quae ordinem rei
docet necessaria. XII. Adfectus ut quae maxime postulat: nam et
concitanda et lenienda frequenter est ira, et ad metum cupiditatem
odium conciliationem inpellendi animI. Nonnumquam etiam movenda
miseratio, sive ut auxilium obsessis feratur suadere oportebit, sive sociae
civitatis eversionem deflebimus. Valet autem in consiliis auctoritas
plurimum. XIII. Nam et prudentissimus esse haberique et optimus
debet qui sententiae suae de utilibus atque honestis credere omnes
velit. In iudiciis enim vulgo fas habetur indulgere aliquid studio suo:
consilia nemo est qui neget secundum mores dari. XIV. Graecorum
quidem plurimi omne hoc officium contionale esse iudicaverunt et in
sola rei publicae administratione posuerunt; quin et Cicero in hac
maxime parte versatur. Ideoque suasuris de pace bello copiis operibus
vectigalibus haec duo esse praecipue nota voluit, vires civitatis et mores,
ut ex natura cum ipsarum rerum, tum audientium ratio suadendi
duceretur. XV. Nobis maior in re videtur varietas; nam et consultantium
et consiliorum plura sunt genera.
Quare in suadendo ac dissuadendo tria primum spectanda erunt: quid
sit de quo deliberetur, qui sint qui deliberent, qui sit qui suadeat.
XVI. Rem de qua deliberatur aut certum est posse fieri aut incertum.
Si incertum, haec erit quaestio sola aut potentissima; saepe enim accidet
ut prius dicamus ne si possit quidem fieri esse faciendum, deinde
fieri non posse. cum autem de hoc quaeritur, coniectura est: an Isthmos
intercidi, an siccari palus Pomptina, an portus fieri Ostiae possit, an
Alexander terras ultra Oceanum sit inventurus. XVII. Sed in iis quoque
quae constabit posse fieri coniectura aliquando erit, si quaeretur an
utique futurum sit ut Carthaginem superent Romani, ut redeat
Hannibal si Scipio exercitum in Africam transtulerit, ut servent fidem
Samnites si Romani arma deposuerint. Quaedam et fieri posse et futura esse credibile est, sed aut alio tempore aut alio loco aut alio modo.
XVIII. Vbi coniecturae non erit locus, alia sunt intuenda. Et primum
aut propter ipsam rem de qua sententiae rogantur consultabitur, aut
propter alias intervenientes extrinsecus causas. Propter ipsam:
“deliberant patres conscripti an stipendium militi constituant”. XIX.
Haec materia simplex erit. Accedunt causae aut faciendi (ut “deliberant
patres conscripti an Fabios dedant Gallis bellum minitantibus”) aut
112
Quintiliano - Institutio oratoria
non faciendi: “deliberat C. Caesar an perseveret in Germaniam ire
cum milites passim testamenta facerent”. XX. Hae suasoriae duplices
sunt. Nam et illic causa deliberandi est quod bellum Galli minitentur,
esse tamen potest quaestio dedendine fuerint etiam citra hanc
denuntiationem qui contra fas, cum legati missi essent, proelium
inierint, regemque ad quem mandata acceperant trucidarint: XXI. et
hic nihil Caesar sine dubio deliberaret nisi propter hanc militum
perturbationem, est tamen locus quaerendi an citra hunc quoque
casum penetrandum in Germaniam fuerit. Semper autem de eo prius
loquemur de quo deliberari etiam detractis sequentibus possit.
XXII. Partes suadendi quidam putaverunt honestum utile necessarium.
Ego non invenio huic tertiae locum. Quantalibet enim vis ingruat,
aliquid fortasse pati necesse sit, nihil facere, de faciendo autem
deliberatur. XXIII. Quod si hanc vocant necessitatem in quam homines
graviorum metu coguntur, utilitatis erit quaestio, ut si obsessi et inpares
et aqua ciboque defecti de facienda ad hostem deditione deliberent et
dicatur “necesse est”; nempe sequitur ut hoc subiciatur: “alioqui
pereundum est”: ita propter id ipsum non est necesse, quia perire
potius licet; denique non fecerunt Saguntini nec in rate Opitergina
circumventi. XXIV. Igitur in his quoque causis aut de sola utilitate
ambigetur aut quaestio inter utile atque honestum habet ducere
uxorem. Quis dubitat? Sed ei qui pater vult fieri liqueat necesse est
uxorem esse ducendam. XXV. Itaque mihi ne consilium quidem videtur
ubi necessitas est, non magis quam ubi constat quid fieri non posse:
omnis enim deliberatio de dubiis est. Melius igitur qui tertiam partem
duxerunt dynaton, quod nostri “possibile” nominant: quae ut dura
videatur appellatio, tamen sola est. XXVI. Quas partes non omnes in
omnem cadere suasoriam manifestius est quam ut docendum dum sit.
Tamen apud plerosque earum numerus augetur: a quibus ponuntur
ut partes quae superiorum species sunt partium. Nam fas iustum pium
aecum, mansuetum quoque (sic enim sunt interpretati to hemeron),
et si qua adhuc adicere quis eiusdem generis velit, subici possunt
honestati. XXVII. An sit autem facile, magnum, iuctindum, sine
periculo, ad quaestionem pertinet utilitatis. Qui loci oriuntur ex
contradictione: est quidem utile sed difficile parvum iniucundum
periculosum. XXVIII. Tamen quibusdam videtur esse nonnumquam
de iucunditate sola consultatio, ut si de aedificando theatro, instituendis
ludis deliberetur. Sed neminem adeo solutum luxu puto ut nihil in
causa suadendi sequatur praeter voluptatem. XXIX. Praecedat enim
semper aliquid necesse est, ut in ludis honor deorum, in theatro non
inutilis laborum remissio, deformis et incommoda turbae, si id non
113
CLL - Classici Latini Loffredo
sit, conflictatio, et nihilo minus eadem illa religio, cum theatrum veluti
quoddam illius sacri templum vocabimus. XXX. Saepe vero et utilitatem
despiciendam esse dicimus ut honesta faciamus (ut cum illis Opiterginis
damus consilium ne se hostibus dedant, quamquam perituri sint nisi
fecerint) et utilia honestis praeferimus, ut cum suademus ut bello
punico servi armentur. XXXI. Sed tamen neque hic plane
concedendum est esse id inhonestum (liberos enim natura omnis et
isdem constare elementis, et fortasse antiquis etiam nobilibus ortos
dici potest), et illic, ubi manifestum periculum est, opponenda alia,
ut crudelius etiam perituros adfirmemus si se dediderint, sive hostis
non servarit fidem, sive Caesar vicerit, quod est vero similius. XXXII.
Haec autem quae tantum inter se pugnant plerumque nominibus
deflecti solent. Nam et utilitas ipsa expugnatur ab iis qui dicunt non
solum potiora esse honesta quam utilia, sed ne utilia quidem esse
quae non sint honesta: et contra, quod nos honestum, illi vanum,
ambitiosum, stolidum verbis quam re probabilius vocant. XXXIII.
Nec tantum inutilibus comparantur utilia, sed inter se quoque ipsa,
ut si ex duobus eligamus, in altero quid sit magis, in altero quid sit
minus. Crescit hoc adhuc; nam interim triplices etiam suasoriae
incidunt, ut cum Pompeius deliberabat Parthos an Africam an
Aegyptum peteret. Ita non tantum utrum melius sed quid sit optimum
quaeritur, itemque contra. XXXIV. Nec umquam incidet in hoc genere materiae dubitatio rei quae undique secundum nos sit; nam ubi
contradictioni locus non est, quae potest esse causa dubitandi? Ita
fere omnis suasoria nihil est aliud quam comparatio, videndumque
quid consecuturi simus et per quid, ut aestimari possit plus in eo
quod petimus sit commodi, an vero in eo per quod petimus incommodi.
XXXV. Est utilitatis et in tempore quaestio: “expedit, sed non nunc”,
et in loco: “non hic”, et in persona: “non nobis”, “non contra hos”,
et in genere agendi: “non sic”, et in modo: “non in tantum”.
Sed personam saepius decoris gratia intuemur: quae et in nobis et in
iis qui deliberant spectanda est. XXXVI. Itaque quamvis exempla
plurimum in consiliis possint, quia facillime ad consentiendum
homines ducuntur experimentis, refert tamen quorum auctoritas et
quibus adhibeatur: diversi sunt enim deliberantium animi, duplex
condicio. XXXVII. Nam consultant aut plures aut singuli, sed in
utrisque differentia, quia et in pluribus multum interest senatus sit an
populus, Romani an Fidenates, Graeci an barbari, et in singulis Catoni
petendos honores suadeamus an C. Mario, de ratione belli Scipio
prior an Fabius deliberet. XXXVIII. Proinde intuenda sexus dignitas
aetas; sed mores praecipue discrimen dabunt. Et honesta quidem
114
Quintiliano - Institutio oratoria
honestis suadere facillimum est; si vero apud turpes recta optinere
conabimur, ne videamur exprobrare diversam vitae sectam cavendum,
XXXIX. et animus deliberantis non ipsa honesti natura, quam ille
non respicit, permovendus, sed laude, vulgi opinione, et, si parum
proficiet haec vanitas, secutura ex his utilitate, aliquanto vero magis
obiciendo aliquos, si diversa fecerint, metus. XL. Nam praeter id,
quod his levissimi cuiusque animus facillime terretur nescio an etiam
naturaliter apud plurimos plus valeat malorum timor quam spes
bonorum, sicut facilior eisdem turpium quam honestorum intellectus
est. XLI. Aliquando bonis quoque suadentur parum decora, dantur
parum bonis consilia in quibus ipsorum qui consulunt spectatur
utilitas. Nec me fallit quae statim cogitatio subire possit legentem: hoc
ergo praecipis et hoc fas putas? XLII. Poterat me liberare Cicero, qui
ita scribit ad Brutum, praepositis plurimis quae honeste suaderi Caesari
possint: “Simne bonus vir si haec suadeam? Minime. suasoris enim
finis est utilitas eius cui quisque suadet. At recta sunt: quis negat?
Sed non est semper rectis in suadendo locus”. Sed quia est altior
quaestio nec tantum ad suasorias pertinet, destinatus est mihi hic locus
duodecimo, qui summus futurus est, libro. XLIII. Nec ego quicquam
fieri turpiter velim. Verum interim haec vel ad scholarum exercitationes
pertinere credantur: nam et iniquorum ratio noscenda est, ut melius
aequa tueamur. XLIV. Interim si quis bono inhonesta suadebit,
meminerit non suadere tamquam inhonesta, ut quidam declamatores
Sextum Pompeium ad piraticam propter hoc ipsum, quod turpis et
crudelis sit, inpellunt, sed dandus illis deformibus color idque etiam
apud malos: neque enim quisquam est tam malus ut videri velit. XLV.
Sic Catilina apud Sallustium loquitur ut rem scelestissimam non malitia
sed indignatione videatur audere, sic Atreus apud Varium “iam fero”
inquit “infandissima, iam facere cogor”. Quanto magis eis quibus
cura famae fuit conservandus est hic vel ambitus. XLVI. Quare et cum
Ciceroni dabimus consilium ut Antonium roget, vel etiam ut
Philippicas, ita vitam pollicente eo, exurat, non cupiditatem lucis
adlegabimus (haec enim si valet in animo eius, tacentibus quoque
nobis valet), XLVII. sed ut se rei publicae servet hortabimur - hac illi
opus est occasione, ne eum talium precum pudeat: et C. Caesari
suadentes regnum adfirmabimus stare iam rem publicam nisi uno
regente non posse. Nam qui de re nefaria deliberat id solum quaerit,
quo modo quam minimum peccare videatur.
XLVIII. Multum refert etiam quae sit persona suadentis, quia, ante
acta vita si inlustris fuit aut clarius genus aut aetas aut fortuna adfert
expectationem, providendum est ne quae dicuntur ab eo qui dicit
115
CLL - Classici Latini Loffredo
dissentiant. At his contraria summissiorem quendam modum
postulant. Nam quae in aliis libertas est, in aliis licentia vocatur, et
quibusdam sufficit auctoritas, quosdam ratio ipsa aegre tuetur.
XLIX. Ideoque longe mihi difficillimae videntur prosopopoeiae, in
quibus ad relicum suasoriae laborem accedit etiam personae difficultas:
namque idem illud aliter Caesar, aliter Cicero, aliter Cato suadere
debebit. Vtilissima vero haec exercitatio, vel quod duplicis est operis
vel quod poetis quoque aut historiarum futuris scriptoribus plurimum
confert: verum et oratoribus necessaria. L. Nam sunt multae a Graecis
Latinisque compositae orationes quibus alii uterentur, ad quorum
condicionem vitamque aptanda quae dicebantur fuerunt. An eodem
modo cogitavit aut eandem personam induit Cicero cum scriberet Cn.
Pompeio et cum T. Ampio ceterisve, ac non unius cuiusque eorum
fortunam, dignitatem, res gestas intuitus omnium quibus vocem dabat
etiam imaginem expressit, ut melius quidem sed tamen ipsi dicere
viderentur? LI. Neque enim minus vitiosa est oratio si ab homine
quam si a re cui accommodari debuit dissidet. Ideoque Lysias optime
videtur in iis quae scribebat indoctis servasse veritatis fidem. Enimvero
praecipue declamatoribus considerandum est quid cuique personae
conveniat, qui paucissimas controversias ita dicunt ut advocati:
plerumque filii patres divites senes asperi lenes avari, denique
superstitiosi timidi derisores fiunt, ut vix comoediarum actoribus plures
habitus in pronuntiando concipiendi sint quam his in dicendo. LII.
Quae omnia possunt videri prosopopoeiae, quam ego suasoriis subieci
quia nullo alio ab his quam persona distat: quamquam haec aliquando
etiam in controversias ducitur quae ex historiis compositae certis
agentium nominibus continentur. LIII. Neque ignoro plerumque
exercitationis gratia poni et poeticas et historicas, ut Priami verba apud
Achillem aut sullae dictaturam deponentis in contione. Sed haec in
partem cedent trium generum in quae causas divisimus. Nam et rogare,
indicare, rationem reddere et alia de quibus supra dictum est varie
atque ut res tulit in materia iudiciali deliberativa demonstrativa solemus,
LIV. frequentissime vero in his utimur ficta personarum quas ipsi
substituimus oratione: ut apud Ciceronem pro Caelio Clodiam et
Caecus Appius et Clodius frater, ille in castigationem, hic in
exhortationem vitiorum compositus, adloquitur. LV. Solent in scholis
fingi materiae ad deliberandum similiores controversiis et ex utroque
genere commixtae, ut cum apud C. Caesarem consultatio de poena
Theodoti ponitur; constat enim accusatione et defensione causa eius,
quod est iudicialium proprium, LVI. permixta tamen est et utilitatis
ratio: an pro Caesare fuerit occidi Pompeium, an timendum a rege
116
Quintiliano - Institutio oratoria
bellum si Theodotus sit occisus, an id minime opportunum hoc
tempore et periculosum et certe longum sit futurum. Quaeritur et de
honesto: LVII. deceatne Caesarem ultio Pompei, an sit verendum ne
peiorem faciat suarum partitun causam si Pompeium indignum morte fateatur. LVIII. Quod genus accidere etiam veritati potest.
Non simplex autem circa suasorias error in plerisque declamatoribus
in totum illi iudiciali contrarium esse existimaverunt. Nam et principia abrupta et concitatam semper orationem et in verbis effusiorem, ut
ipsi vocant, cultum adfectaverunt, et earum breviores utique
commentarios quam legalis materiae facere elaborarunt. LIX. Ego porro
ut prohoemio video non utique opus esse suasoriis propter quas dixi
supra causas, ita cur initio furioso sit exclamandum non intellego,
cum proposita consultatione rogatus sententiam, si modo est sanus,
non quiritet, sed quam maxime potest civili et humano ingressu mereri
adsensum deliberantis velit. LX. cur autem torrens et utique aequaliter
concitata sit in ea dicentis oratio cum vel praecipue moderationem
rationemque consilia desiderent? Neque ego negaverim saepius
subsidere in controversiis impetum dicendi prohoemio narratione
argumentis, quae si detrahas id fere supererit quo suasoriae constant,
verum id quoque aequalius erit, non tumultuosius atque turbidius.
LXI. Verborum autem magnificentia non validius est adfectanda
suasorias declamantibus, sed contingit magis. Nam et personae fere
magnae fingentibus placent, regum principum senatus populi, et res
ampliores: ita cum verba rebus aptentur, ipso materiae nitore clarescunt.
LXII. Alia veri consilii ratio est, ideoque Theophrastus quam maxime
remotum ab omni adfectatione in deliberativo genere voluit esse
sermonem, secutus in hoc auctoritatem praeceptoris sui, quamquam
dissentire ab eo non timide solet. LXIII. Namque Aristoteles idoneam
maxime ad scribendum demonstrativam proximamque ab ea iudicialem
putavit, videlicet quoniam prior illa tota esset ostentationis, haec
secunda egeret artis vel ad fallendum, si ita poposcisset utilitas, consilia
fide prudentiaque constarent. LXIV. Quibus in demonstrativa
consentio (nam et omnes alii scriptores idem tradiderunt), in iudiciis
autem consiliisque secundum condicionem ipsius quae tractabitur
rei accommodandam dicendi credo rationem. LXV. Nam et Philippicas
Demosthenis isdem quibus habitas in iudiciis orationes video eminere
virtutibus, et Ciceronis sententiae et contiones non minus clarum quam
est in accusationibus ac defensionibus eloquentiae lumen ostendunt.
Dicit tamen idem de suasoria hoc modo: “tota autem oratio simplex et
gravis et sententiis debet ornatior esse quam verbis”. LXVI. Vsum
exemplorum nulli materiae magis convenire merito fere omnes
117
CLL - Classici Latini Loffredo
consentiunt, cum plerumque videantur respondere futura praeteritis
habeaturque experimentum velut quoddam rationis testimonium.
LXVII. Brevitas quoque aut copia non genere materiae sed modo
constat; nam ut in consiliis plerumque simplicior quaestio est, ita
saepe in causis minor.
Quae omnia vera esse sciet si quis non orationes modo sed historias
etiam (namque in his contiones atque sententiae plerumque suadendi
ac dissuadendi funguntur officio) legere maluerit quam in
commentariis rhetorum consenescere; LXVIII. inveniet enim nec in
consiliis abrupta initia et concitatius saepe in iudiciis dictum et verba
aptata rebus in utroque genere et breviores aliquando causarum
orationes quam sententiarum. LXIX. Ne illa quidem in iis vitia
deprendet, quibus quidam declamatores laborant, quod et contra
sentientibus inhumane conviciantur et ita plerumque dicunt tamquam
ab iis qui deliberat utique dissentiat: ideoque obiurgantibus similiores
sunt quam suadentibus. LXX. Haec adulescentes sibi scripta sciant,
ne aliter quam dicturi sunt exerceri velint et in desuescendis morentur.
Ceterum cum advocari coeperint in consilia amicorum, dicere
sententiam in senatu, suadere si quid consulet princeps, quod
praeceptis fortasse non credant usu docebuntur.
[9] I. Nunc de iudiciali genere, quod est praecipue multiplex sed
officiis constat duobus, intentionis ac depulsionis. cuius partes, ut
plurimis auctoribus placuit, quinque sunt: prohoemium narratio
probatio refutatio peroratio. His adiecerunt quidam partitionem
propositionem excessum; quorum priores duae probationi succidunt.
II. Nam proponere quidem quae sis probaturus necesse est, sed et
concludere: cur igitur, si illa pars causae est, non et haec sit? Partitio
vero dispositionis est species, ipsa dispositio pars rhetorices et per
omnis materias totumque earum corpus aequaliter fusa, sicut inventio
elocutio: III. ideoque eam non orationis totius partem unam esse
credendum est, sed quaestionum etiam singularum. Quae est enim
quaestio in qua non promittere possit orator quid primo, quid secundo,
quid tertio sit loco dicturus? Quod est proprium partitionis. Quam
ergo ridiculum est quaestionem quidem speciem esse probationis,
partitionem autem, quae sit species quaestionis, partem totius orationis
vocari! IV. Egressio vero vel, quod usitatius esse coepit, excessus, sive
est extra causam, non potest esse pars causae, sive est in causa,
adiutorium vel ornamentum partium est earum ex quibus egreditur.
Nam si quidquid in causa est pars causae vocabitur, cur non
argumentum, similitudo, locus communis, adfectus, exempla partes
vocentur? V. Tamen nec iis adsentior qui detrahunt refutationem
118
Quintiliano - Institutio oratoria
tamquam probationi subiectam, ut Aristoteles. Haec enim est quae
constituat, illa quae destruat. Hoc quoque idem aliquatenus novat,
quod prohoemio non narrationem subiungit sed propositionem; verum
id facit quia propositio ei genus, narratio species videtur, et hac non
semper, illa semper et ubique credit opus esse.
VI. Verum ex his quas constitui partibus non ut quidque primum
dicendum ita primum cogitandum est, sed ante omnia intueri oportet
quod sit genus causae, quid in ea quaeratur, quae prosint, quae
noceant, deinde quid confirmandum sit ac refellendum, tum quo modo
narrandum: VII. expositio enim probationum est praeparatio nec esse
utilis potest nisi prius constituerit quid debeat de probatione
promittere. Postremo intuendum quem ad modum iudex sit
conciliandus; neque enim nisi totis causae partibus diligenter inspectis
scire possumus qualem nobis facere animum cognoscentis expediat,
severum an mitem, concitatum an remissum, adversum gratiae an
obnoxium. VIII. Neque ideo tamen eos probaverim qui scribendum
quoque prohoemium novissime putant. Nam ut conferri materiam
omnem et quid quoque (loco) sit opus constare debet antequam dicere
aut scribere ordiamur, ita incipiendum ab iis quae prima sunt. IX.
Nam nec pingere quisquam aut fingere coepit a pedibus, nec denique
ars ulla consummatur ibi unde ordiendum est. Quid fiet alioqui si
spatium componendi orationem stilo non fuerit? Nonne nos haec inversa consuetudo deceperit? Inspicienda igitur materia.est quo
praecepimus ordine, scribenda quo dicimus.
[10] I. Ceterum causa omnis in qua pars altera agentis est, altera
recusantis, aut unius rei controversia constat aut plurium: haec simplex
dicitur, illa coniuncta. Vna controversia est per se furti, per se adulterii.
Plures aut eiusdem generis, ut in pecuniis repetundis, aut diversi, ut
si quis sacrilegii et homicidii simul accusetur. Quod nunc in publicis
iudiciis non accidit, quoniam praetor certa lege sortitur, principum
autem et senatus cognitionibus frequens est et populi fuit. Privata
quoque iudicia saepe unum iudicem habere multis et diversis formulis
solent. II. Nec aliae species erunt etiam si unus a duobus dumtaxat
eandem rem atque ex eadem causa petet, aut duo ab uno, aut plures a
pluribus (quod accidere in hereditariis litibus interim scimus): quia,
quamvis in multis personis, causa tamen una est, nisi si condicio
personarum quaestiones variaverit.
III. Diversum his tertium genus, quod dicitur comparativum. cuius
rei tractatus in parte causae frequens est, ut cum apud centumviros
post alia quaeritur et hoc, uter dignior hereditate sit. Rarum est autem
ut in foro iudicia propter id solum constituantur, sicut divinationes,
119
CLL - Classici Latini Loffredo
quae fiunt de accusatore constituendo, et nonnumquam inter delatores,
uter praemium meruerit. IV. Adiecerunt quidam numero mutuam
accusationem (antikategoria vocatur), aliis videlicet succidere hanc
quoque comparativo generi existimantibus. Cui similis erit petitionum
invicem diversarum: quod accidit vel frequentissime. Id si et ipsum
vocari debet antikategoria (nam proprio caret nomine), duo genera
erunt eius: alterum quo litigatores idem crimen invicem intentant,
alterum quo aliud atque aliud: cui et petitionum condicio par est.
V. Cum apparuerit genus causae, tum intuebimur negeturne factum
quod intenditur, an defendatur, an alio nomine appelletur, an a genere actionis repellatur: unde sunt status.
[11] I. His inventis intuendum deinceps Hermagorae videtur quid
sit quaestio ratio iudicatio continens (vel, ut alii vocant, firmamentum).
Quaestio latius intellegitur omnis de qua in utramque partem vel in
plures dici credibiliter potest. II. In iudiciali autem materia dupliciter
accipienda est: altero modo quo dicimus multas quaestiones habere
controversiam, quo etiam minores omnis complectimur, altero quo
significamus summam illam in qua causa vertitur. De hac nunc loquor,
ex qua nascitur status, an factum sit, quid factum sit, an recte factum
sit. III. Has Hermagoras et Apollodorus et alii plurimi scriptores proprie quaestiones vocant, Theodorus, ut dixi, capita generalia, sicut
illas minores aut ex illis pendentes specialia: nam et quaestionem ex
quaestione nasci et speciem in species dividi convenit. IV. Hanc igitur
quaestionem veluti principalem vocant zetema. Ratio autem est qua id
quod factum esse constat defenditur. Et cur non utamur eodem quo
sunt usi omnes fere exemplo? Orestes matrem occidit: hoc constat.
Dicit se iuste fecisse: status erit qualitatis, quaestio an iuste fecerit,
ratio quod Clytaemestra maritum suum, patrem Orestis, occidit: hoc
aition dicitur, krinomenon autem iudicatio an oportuerit vel nocentem
matrem a filio occidi. V. Quidam diviserunt aition et aitian, ut esset
altera propter quam iudicium constitutum est, ut occisa Clytaemestra,
altera qua factum defenditur, ut occisus Agamemnon. Sed tanta est
circa verba dissensio ut alii aitian causam iudicii, aition autem facti
vocent, alii eadem in contrarium vertant. Latinorum quidam haec
initium et rationem vocaverunt, quidam utrumque eodem nomine
appellant. VI. Causa quoque ex causa, id est aition ex aitiou, nasci
videtur, quale est: occidit Agamemnonem Clytaemestra quia ille filiam
communem immolaverat et captivam paelicem adducebat. Idem putant
et sub una quaestione esse plures rationes, ut si Orestes et alteram
adferat causam matris necatae, quod responsis sit inpulsus: quot autem
causas faciendi, totidem iudicationes; nam et haec erit iudicatio, an
120
Quintiliano - Institutio oratoria
responsis parere debuerit. VII. Sed et una causa plures habere
quaestiones et iudicationes, ut ego arbitror, potest: ut in eo qui, cum
adulteram deprensam occidisset, adulterum, qui tum effugerat, postea
in foro occidit; causa enim est una: adulter fuit. Quaestiones et
iudicationes an illo tempore, an illo loco licuerit occidere. VIII. Sed
sicut, cum sint plures quaestiones omnesque suos status habeant, causae
tamen status unus est ad quem referuntur omnia, ita iudicatio maxime
propria de qua pronuntiatur. IX. Synechon autem, quod, ut dixi,
continens alii, firmamentum alii putant, Cicero firmissimam
argumentationem defensoris et adpositissimam ad iudicationem,
quibusdam id videtur esse post quod nihil quaeritur, quibusdam id
quod ad iudicationem firmissimum adfertur. X. Causa facti non in
omnis controversias cadit; nam quae fuerit causa faciendi ubi factum
negatur? At ubi causa tractetur, negant eodem loco esse iudicationem
quo quaestionem, idque et in rhetoricis Cicero et in Partitionibus
dicit. XI. Nam in coniectura est quaestio ex illo: factum, non factum,
an factum sit. Ibi ergo iudicatio ubi quaestio, quia in eadem re prima
quaestio et extrema disceptatio. At in qualitate: matrem Orestes occidit
recte, non recte, an recte occiderit quaestio, nec statim iudicatio. Quando ergo? “Illa patrem meum occiderat.” “Sed non ideo tu matrem
debuisti occidere.” An debuerit: hic iudicatio. XII. Firmamentum
autem verbis ipsius ponam: “si velit Orestes dicere eius modi animum
matris suae fuisse in patrem suum, in se ipsum ac sorores, in regnum,
in famam generis et familiae, ut ab ea poenas liberi potissimum sui
petere debuerint.” XIII. Vtuntur alii et talibus exemplis: “qui bona
paterna consumpserit, ne contionetur: in opera publica consumpsit”:
quaestio an quisquis consumpserit prohibendus sit, iudicatio an qui
sic. XIV. Vel in causa militis Arrunti, qui Lusium tribunum vim sibi
inferentem interfecit, quaestio an iure fecerit, ratio quod is vim
adferebat, iudicatio an indemnatum, an tribunum a milite occidi
oportuerit. XV. Alterius etiam status quaestionem, alterius iudicationem
putant. Quaestio qualitatis, an recte Clodium Milo occiderit, iudicatio
coniecturalis, an Clodius insidias fecerit. XVI. Ponunt et illud, saepe
causam in aliquam rem dimitti quae non sit propria quaestionis, et de
ea iudicari. A quibus multum dissentio. Nam et illa quaestio “an
omnes qui paterna bona consumpserint contione sint prohibendi”
habeat oportet suam iudicationem. Ergo non alia quaestio, aba
iudicatio erit, sed plures quaestiones et plures iudicationes. XVII.
Quid? non in causa Milonis ipsa coniectura refertur ad qualitatem?
Nam si est insidiatus Clodius, sequitur ut recte sit occisus. cum vero
in aliquam rem missa causa est, recessum est a quaestione quae erat, et
121
CLL - Classici Latini Loffredo
hic constituta quaestio ubi iudicatio est.
XVIII. Paulum in his secum etiam Cicero dissentit. Nam in rhetoricis,
quem ad modum supra dixi, Hermagoran est secutus: in Topicis ex
statu effectam contentionem krinomenon existimat, idque Trebatio,
qui iuris erat consultus, adludens “qua de re agitur” appellat: quibus
id contineatur “continentia”, “quasi firmamenta defensionis, quibus
sublatis defensio nulla sit”. XIX. At in Partitionibus Oratoriis
firmamentum quod opponitur defensioni, quia continens, quod
primum sit, ab accusatore dicatur, ratio a reo, ex rationis et firmamenti quaestione disceptatio sit iudicationum.
Verius igitur et brevius qui statum et continens et iudicationem esse
voluerunt: continens autem id esse quo sublato lis esse non possit.
XX. Hoc mihi videntur utramque causam complexi, et quod Orestes
matrem et quod Clytaemestra Agamemnonem occiderit. Idem
iudicationem et statum consentire semper existimarunt: neque enim
aliud eorum rationi conveniens fuisset. XXI. Verum haec adfectata
subtilitas circa nomina rerum ambitiose laboret, a nobis in hoc
adsumpta solum, ne param diligenter inquisisse de opere quod adgressi
sumus videremur. Simplicius autem instituenti non est necesse per
tam minutas rerum particulas rationem docendi concidere. XXII. Quo
vitio multi quidem laborarunt, praecipue tamen Hermagoras, vir
alioqui subtilis et in plurimis admirandus, tantum diligentiae nimium
sollicitae, ut ipsa eius reprehensio laude aliqua non indigna sit. XXIII.
Haec autem brevior et vel ideo lucidior multo via neque discentem
per ambages fatigabit, nec corpus orationis in parva momenta
diducendo consumet. Nam qui viderit quid sit quod in controversiam
veniat, quid in eo et per quae velit efficere pars diversa, quid nostra,
quod in primis est intuendum, nihil eorum ignorare de quibus supra
diximus poterit. XXIV. Neque est fere quisquam, modo non stultus
atque ab omni prorsus usu dicendi remotus, quin sciat et quid litem
faciat (quod ab illis causa vel continens dicitur), et quae sit inter
litigantes quaestio, et de quo iudicari oporteat: quae omnia,idem sunt.
Nam et de eo quaestio est quod in controversiam venit, et de eo
iudicatur de quo quaestio est. XXV. Sed non perpetuo intendimus in
haec animum et cupiditate laudis utcumque adquirendae vel dicendi
voluptate evagamur, quando uberior semper extra causam materia est,
quia in controversia pauca sunt, extra omnia, et hic dicitur de iis quae
accepimus, illic de quibus volumus. XXVI. Nec tam hoc
praecipiendum est, ut quaestionem continens iudicationem inveniamus
(nam id quidem facile est), quam ut intueamur semper, aut certe, si
digressi fuerimus, saltem respiciamus, ne plausum adfectantibus arma
122
Quintiliano - Institutio oratoria
excidant. XXVII. Theodori schola, ut dixi, omnia refert ad capita.
His plura intelleguntur, uno modo summa quaestio item ut status,
altero ceterae quae ad summam referuntur, tertio propositio cum
adfirmatione, ut dicimus “caput rei est” et apud Menandrum
Kephalaion estin. In universum autem quidquid probandum est erit
caput, sed id maius aut minus. XXVIII. Et quoniam quae de his
erant a scriptoribus artium tradita verbosius etiam quam necesse erat
exposuimus, praeterea quae partes essent iudicialium causarum supra
dictum est, proximus liber a prima, id est exordio, incipiet.
123
CLL - Classici Latini Loffredo
LIBER QVARTVS
I. Perfecto, Marceve Vitori, operis tibi dicati tertio libro et iam quarta
fere laboris parte transacta, nova insuper mihi diligentiae causa et
altior sollicitudo quale iudicium hominum eimererer accessit. Adhuc
enim velut studia inter nos conferebamus, et si parum nostra institutio
probaretur a ceteris, contenti fore domestico usu videbamur, ut tui
meique filii formare disciplinam satis putaremus. II. cum vero mihi
Domitianus Augustus sororis suae nepotum delegaverit curam, non
satis honorem iudiciorum caelestium intellegam nisi ex hoc oneris
quoque magnitudinem metiar. III. Quis enim mihi aut mores
excolendi sit modus, ut eos non inmerito probaverit sanctissimus censor,
aut studia, ne fefellisse in iis videar principem ut in omnibus, ita in
eloquentia quoque eminentissimum? IV. Quod si nemo miratur poetas
maximos saepe fecisse ut non solum initiis operum suorum Musas
invocarent, sed provecti quoque longius, cum ad aliquem graviorem
venissent locum, repeterent vota et velut nova precatione uterentur, V.
mihi quoque profecto poterit ignosci si, quod initio quo primum
hanc materiam inchoavi non feceram, nunc omnis in auxilium deos
ipsumque in primis quo neque praesentius aliud nec studiis magis
propitium numen est invocem, ut, quantum nobis exspectationis
adiecit, tantum ingenii adspiret dexterque ac volens adsit et me qualem
esse credidit faciat. VI. cuius mihi religionis non haec sola ratio quae
maxima est, sed alioqui sic procedit ipsum opus ut maiora praeteritis
ac magis ardua sint quae ingredior. Sequitur enim ut iudicialium
causarum, quae sunt maxime variae atque multiplices, ordo explicetur:
quod prohoemii sit officium, quae ratio narrandi, quae probationum
fides, seu proposita confirmamus sive contra dicta dissolvimus, quanta vis in perorando, seu reficienda brevi repetitione rerum memoria
est iudicis, sive adfectus, quod est longe potentissimum, commovendi.
VII. De quibus partibus singulis quidam separatim scribere maluerunt
velut onus totius corporis veriti, et sic quoque compluris de una quaque
124
Quintiliano - Institutio oratoria
earum libros ediderunt. Quas ego omnis ausus contexere prope
infinitum laborem prospicio et ipsa cogitatione suscepti muneris
fatigor. Sed durandum est, quia coepimus, et si viribus deficiemur,
animo tamen perseverandum.
[1] I. Quod principium Latine vel exordium dicitur, maiore quadam
ratione Graeci videntur prohoemium nominasse, quia a nostris initium
modo significatur, illi satis clare partem hanc esse ante ingressum rei
de qua dicendum sit ostendunt. II. Nam sive propterea quod oime
cantus est et citharoedi pauca illa quae antequam legitimum certamen
inchoent emerendi favoris gratia canunt prohoemium
cognominaverunt, oratores quoque ea quae prius quam causam
exordiantur ad conciliandos sibi iudicum animos praelocuntur eadem
appellatione signarunt, III. sive, quod oimon idem Graeci viam
appellant, id quod ante ingressum rei ponitur sic vocare est institutum:
certe prohoemium est quod apud iudicem dici prius quam causam
cognoverit possit, vitioseque in scholis facimus quod exordio semper
sic utimur quasi causam iudex iam noverit. IV. cuius rei licentia ex
hoc est, quod ante declamationem illa velut imago litis exponitur. Sed
in foro quoque contingere istud principiorum genus secundis
actionibus potest, primis quidem raro umquam, nisi forte apud eum
cui res aliunde iam nota sit dicimus. V. Causa principii nulla alia est
quam ut auditorem quo sit nobis in ceteris partibus accommodatior
praeparemus. Id fieri tribus maxime rebus inter auctores plurimos
constat, si benivolum attentum docilem fecerimus, non quia ista non
per totam actionem sint custodienda, sed quia initiis praecipue necessaria, per quae in animum iudicis ut procedere ultra possimus
admittimur. VI. Benivolentiam aut a personis duci aut a causis
accepimus. Sed personarum non est, ut plerique crediderunt, triplex
ratio, ex litigatore et adversario et iudice: nam exordium duci
nonnumquam etiam ab actore causae solet. VII. Quamquam enim
pauciora de se ipso dicit et parcius, plurimum tamen ad omnia momenti est in hoc positum, si vir bonus creditur. Sic enim continget ut
non studium advocati videatur adferre, sed paene testis fidem. Quare
in primis existimetur venisse ad agendum ductus officio vel cognationis
vel amicitiae, maximeque, si fieri poterit, rei publicae aut alicuius
certe non mediocris exempli. Quod sine dubio multo magis ipsis
litigatoribus faciendum est, ut ad agendum magna atque honesta ratione
aut etiam necessitate accessisse videantur. VIII. Sed ut praecipua in
hoc dicentis auctoritas, si omnis in subeundo negotio suspicio sordium
aut odiorum aut ambitionis afuerit, ita quaedam in his quoque
commendatio tacita, si nos infirmos, inparatos, inpares agentium contra
125
CLL - Classici Latini Loffredo
ingeniis dixerimus, qualia sunt pleraque Messalae prohoemia. IX.
Est enim naturalis favor pro laborantibus, et iudex religiosus
libentissime patronum audit quem iustitiae suae minime timet. Inde
illa veterum circa occultandam eloquentiam simulatio, multum ab hac
nostrorum temporum iactatione diversa. X. Vitandum etiam ne
contumeliosi maligni superbi maledici in quemquam hominem
ordinemve videamur, praecipueque eorum qui laedi nisi adversa
iudicum voluntate non possint. XI. Nam in iudicem ne quid dicatur
non modo palam sed quod omnino intellegi possit stultum erat monere,
nisi fieret. Etiam partis adversae patronus dabit exordio materiam,
interim cum honore, si eloquentiam eius et gratiam nos timere fingendo ut ea suspecta sint iudici fecerimus, interim per contumeliam, sed
hoc perquam raro, ut Asinius pro Vrbiniae heredibus Labienum
adversarii patronum inter argumenta causae malae posuit. XII. Negat
haec prohoemia esse Cornelius Celsus quia sint extra litem: sed ego
cum auctoritate summorum oratorum magis ducor, tum pertinere ad
causam puto quidquid ad dicentem pertinet, cum sit naturale ut
iudices iis quos libentius audiunt etiam facilius credant. XIII. Ipsius
autem litigatoris persona tractanda varie est: nam tum dignitas eius
adlegatur, tum commendatur infirmitas. Nonnumquam contingit
relatio meritorum, de quibus verecundius dicendum erit sua quam
aliena laudanti. Multum agit sexus aetas condicio, ut in feminis senibus
pupillis, liberos parentis coniuges adlegantibus: XIV. nam sola rectum
quoque iudicem inclinat miseratio. Degustanda tamen haec prohoemio,
non consumenda. adversarii vero persona prope isdem omnibus sed e
contrario ductis inpugnari solet. Nam et potentes sequitur invidia et
humiles abiectosque contemptus et turpes ac nocentes odium, quae
tria sunt ad alienandos iudicum animos potentissima. XV. Neque haec
dicere sat est, quod datur etiam imperitis; pleraque augenda ac
minuenda ut expediet: hoc enim oratoris est, illa causae. XVI. Iudicem
conciliabimus nobis non tantum laudando eum, quod et fieri cum
modo debet et est tamen parti utrique commune, sed si laudem eius
ad utilitatem causae nostrae coniunxerimus, ut adlegemus pro honestis
dignitatem illi suam, pro humilibus iustitiam, pro infelicibus
misericordiam, pro laesis severitatem, et similiter cetera. XVII. Mores
quoque, si fieri potest, iudicis velim nosse. Nam prout asperi lenes,
iucundi graves, duri remissi erant, aut adsumere in causam naturas
eorum qua competent aut mitigare qua repugnabunt oportebit. XVIII.
Accidit autem interim hoc quoque, ut aut nobis inimicus aut adversariis
sit amicus qui iudicat: quae res utrique parti tractanda est ac nescio
an etiam ei magis in quam videatur propensior. Est enim nonnumquam
126
Quintiliano - Institutio oratoria
pravus hic ambitus, adversus amicos aut pro iis quibuscum simultates
gerant pronuntiandi, faciendique iniuste ne fecisse videantur. XIX.
fuerunt etiam quidam suarum rerum iudices. Nam et in libris
observationum a Septimio editis adfuisse Ciceronem tali causae invenio,
et ego pro regina Berenice apud ipsam eam dixi. Similis hic quoque
superioribus ratio est: adversarius enim fiduciam partis suae iactat,
patronus timet cognoscentis verecundiam. XX. Praeterea detrahenda
vel confirmanda opinio, si quam praecipue domo videbitur iudex
attulisse. Metus etiam nonnumquam est amovendus, ut Cicero pro
Milone ne arma Pompei disposita contra se putarent laboravit,
nonnumquam adhibendus, ut idem in Verrem facit. XXI. Sed
adhibendi modus alter ille frequens et favorabilis, ne male sentiat populus
Romanus, ne iudicia transferantur, alter autem asper et rarus, quo
minatur corruptis accusationem, et id quidem in consilio ampliore
utcumque tutius (nam et mali inhibentur et boni gaudent), apud
singulos vero numquam suaserim, nisi defecerint omnia. XXII. Quod
si necessitas exiget, non erit iam ex arte oratoria, non magis quam appellare, etiamsi id quoque saepe utile est, aut antequam pronuntiet
reum facere; nam et minari et deferre etiam non orator potest. XXIII. Si
causa conciliandi nobis iudicis materiam dabit, ex hac potissimum
aliqua in usum principii quae maxime favorabilia videbuntur decerpi
oportebit. Quo in loco Verginius fallitur, qui Theodoro placere tradit
ut ex singulis quaestionibus singuli sensus in prohoemium conferantur.
XXIV. Nam ille non hoc dicit, sed ad potentissimas quaestiones
iudicem praeparandum: in quo vitii nihil erat, nisi in universum id
praeciperet, quod nec omnis actio patitur nec omnis causa desiderat.
Nam protinus a petitore primo loco, dum ignota iudici lis est, quo
modo ex quaestionibus ducemus sententias? Nimirum res erunt
indicandae prius. Demus aliquas (nam id exiget ratio nonnumquam):
etiamne potentissimas omnis, id est totam causam? Sic erit in prohoemio
peracta narratio. XXV. Quid vero si, ut frequenter accidit, paulo est
durior causa? Non benivolentia iudicis petenda ex aliis partibus erit,
sed, non ante conciliato eius animo, nuda quaestionum committetur
asperitas: quae si recte semper initio dicendi tractarentur, nihil
prohoemio opus esset. XXVI. Aliqua ergo nonnumquam quae erunt
ad conciliandum nobis iudicem potentissima non inutiliter interim
ex quaestionibus in exordio locabuntur. Quae sint porro in causis
favorabilia enumerare non est necesse, quia et manifesta erunt cognita
cuiusque controversiae condicione et omnia colligi in tanta litium
varietate non possunt. XXVII. Vt autem haec invenire et augere, ita
quod laedit aut omnino repellere aut certe minuere ex causa est.
127
CLL - Classici Latini Loffredo
Miseratio quoque aliquando ex eadem venit, sive quid passi sumus
grave sive passuri. XXVIII. Neque enim sum in hac opinione qua
quidam, ut eo distare prohoemium ab epilogo credam, quod in hoc
praeterita, in illo futura dicantur, sed quod in ingressu parcius et
modestius praetemptanda sit iudicis misericordia, in epilogo vero liceat
totos effundere adfectus, et fictam orationem induere personis et
defunctos excitare et pignora reorum producere: quae minus in exordiis
sunt usitata. XXIX. Sed haec quae supra dixi non movere tantum
verum ex diverso amoliri quoque prohoemio opus est. Vt autem
nostrum miserabilem si vincamur exitum, ita adversariorum superbum
si vicerint utile est credi. XXX. Sed ex iis quoque quae non sunt
personarum nec causarum verum adiuncta personis et causis duci
prohoemia solent. Personis adplicantur non pignora modo, de quibus
supra dixi, sed propinquitates, amicitiae, interim regiones etiam
civitatesque et si quid aliud eius quem defendimus casu laedi potest.
XXXI. Ad causam extra pertinet tempus, unde principium pro Caelio,
locus, unde pro Deiotaro, habitus, unde pro Milone, opinio, unde in
Verrem, deinceps, ne omnia enumerentur, fama iudiciorum,
exspectatio vulgi: nihil enim horum in causa est, ad causam tamen
pertinent. XXXII. Adicit Theophrastus ab +oratione+ principium,
quale videtur esse Demosthenis pro Ctesiphonte ut sibi dicere suo
potius arbitrio liceat rogantis quam eo modo quem accusator actione
praescripserit. XXXIII. Fiducia ipsa solet opinione adrogantiae
laborare. Faciunt favorem et illa paene communia, non tamen omittenda
vel ideo ne occupentur: optare, abominari, rogare, sollicitum agere,
quia plerumque attentum iudicem facit si res agi videtur nova magna
atrox, pertinens ad exemplum, praecipue tamen si iudex allit sua vice
aut rei publicae commovetur: cuius animus spe metu admonitione
precibus, vanitate denique, si id profuturum credemus, agitandus est.
XXXIV. sunt et illa excitandis ad audiendum non inutilia, si nos
neque diu moraturos neque extra causam dicturos existiment. Docilem
sine dubio et haec ipsa praestat attentio, sed et illud, si breviter et
dilucide summam rei de qua cognoscere debeat indicarimus (quod
Homerus atque Vergilius operum suorum principiis faciunt): XXXV.
nam is eius rei modus est ut propositioni similior sit quam expositioni,
nec quo modo quidque sit actum sed de quibus dicturus sit orator
ostendat. Nec video quod huius rei possit apud oratores reperiri melius
exemplum quam Ciceronis pro A. Cluentio. XXXVI. “Animadverti,
iudices, omnem accusatoris orationem in duas divisam esse partes:
quarum altera mihi niti et magno opere confidere videbatur invidia
iam inveterata iudicii Iuniani, altera tantum modo consuetudinis cau128
Quintiliano - Institutio oratoria
sa timide et diffidenter attingere rationem veneficii criminum, qua de
re lege est haec quaestio constituta”. Id tamen totum respondenti
facilius est quam proponenti, quia hic admonendus iudex, illic
docendus est. XXXVII. Nec me quamquam magni auctores in hoc
duxerint, ut non semper facere attentum ac docilem iudicem velim:
non quia nesciam, id quod ab illis dicitur, esse pro mala causa qualis
ea sit non intellegi, verum quia istud non neglegentia iudicis contingit,
sed errore. XXXVIII. Dixit enim adversarius et fortasse persuasit: nobis
opus est eius diversa opinione, quae mutari non potest nisi illum
fecerimus ad ea quae dicemus docilem et intentum. Quid ergo est?
Inminuenda quaedam et elevanda et quasi contemnenda esse consentio
ad remittendam intentionem iudicis quam adversario praestat, ut fecit
pro Ligario Cicero. XXXIX. Quid enim agebat aliud ironia illa quam
ut Caesar minus se in rem tamquam non novam intenderet? Quid pro
Caelio, quam ut res exspectatione minor videretur? XL. Verum ex iis
quae proposuimus aliud in alio genere causae desiderari palam est.
Genera porro causarum plurimi quinque fecerunt: honestum, humile,
dubium vel anceps, admirabile, obscurum, id est endoxos, adoxos,
anphidoxos, paradoxos, dysparakoloutheton: quibus recte videtur adici
turpe, quod alii humili, alii admirabili subiciunt. XLI. Admirabile
autem vocant quod est praeter opinionem hominum constitutum. In
ancipiti maxime benivolum iudicem, in obscuro docilem, in humili
attentum parare debemus. Nam honestum quidem ad conciliationem
satis per se valet: in admirabili et turpi remediis opus est. XLII. Et eo
quidam exordium in duas dividunt partis, principium et
insinuationem, ut sit in principiis recta benivolentiae et attentionis
postulatio: quae quia esse in turpi causae genere non possit, insinuatio
subrepat animis, maxime ubi frons causae non satis honesta est, vel
quia res sit improba vel quia hominibus parum probetur, aut si facie
quoque ipsa premitur vel invidiosa consistentis ex diverso patroni aut
patris vel miserabili senis caeci infantis. XLIII. Et quidem quibus
adversus haec modis sit medendum verbosius tradunt, materiasque
ipsi sibi fingunt et ad morem actionum prosecuntur: sed hae, cum
oriantur ex causis, quarum species consequi omnes non possumus,nisi
generaliter comprenduntur in infinitum sunt extrahendae. XLIV. Quare
singulis consilium ex propria ratione nascetur. Illud in universum
praeceperim, ut ab iis quae laedunt ad ea quae prosunt refugiamus: si
causa laborabimus, persona subueniat, si persona, causa; si nihil quod
nos adiuvet erit, quaeramus quid adversarium laedat; nam ut optabile
est plus favoris mereri, sic proximum odii minus. XLV. In iis quae
negari non poterunt elaborandum ut aut minora quam dictum est aut
129
CLL - Classici Latini Loffredo
alia mente facta aut nihil ad praesentem quaestionem pertinere aut
emendari posse paenitentia aut satis iam punita videantur. Ideoque
agere advocato quam litigatori facilius, quia et laudat sine adrogantiae
crimine et aliquando utiliter etiam reprehendere potest. XLVI. Nam
se quoque moveri interim finget, ut pro Rabirio Postumo Cicero, dum
aditum sibi ad aures faciat et auctoritatem induat vera sentientis, quo
magis credatur vel defendenti eadem vel neganti. Ideoque hoc primum
intuemur, litigatoris an advocati persona sit utendum, quotiens
utrumque fieri potest; nam id in schola liberum est, in foro rarum ut
sit idoneus suae rei quisque defensor. XLVII. Declamaturus autem
maxime positas in adfectibus causas propriis personis debet induere.
Hi sunt enim qui mandari non possunt, nec eadem vi perfertur alieni
animi qua sui motus. XLVIII. His etiam de causis insinuatione videtur
opus esse si adversarii actio iudicum animos occupavit, si dicendum
apud fatigatos est; quorum alterum promittendo nostras probationes
et adversas eludendo vitabimus, alterum spe brevitatis et iis quibus
attentum fieri iudicem docuimus. XLIX. Et urbanitas opportuna reficit
animos et undecumque petita iudicis voluptas levat taedium. Non
inutilis etiam est ratio occupandi quae videntur obstare, ut Cicero
dicit scire se mirari quosdam quod is qui per tot annos defenderit
multos, laeserit neminem, ad accusandum Verrem descenderit. Deinde
ostendit hanc ipsam esse sociorum defensionem: quod schema
prolempsin dicitur. L. Id cum sit utile aliquando, nunc a
declamatoribus quibusdam paene semper adsumitur, qui fas non
putant nisi a contrario incipere.
Negant Apollodorum secuti tris esse de quibus supra diximus
praeparandi iudicis partes, sed multas species enumerant, ut ex moribus
iudicis, ex opinionibus ad causam extra pertinentibus, ex opinione
de ipsa causa, quae sunt prope infinitae, tum iis ex quibus omnes
controversiae constant, personis factis dictis causis temporibus locis
occasionibus ceteris. LI. Quas veras esse fateor, sed in haec genera
reccidere. Nam si iudicem benivolum attentum docilem habeo, quid
amplius debeam optare non reperio: cum metus ipse, qui maxime
videtur esse extra haec, et attentum iudicem faciat et ab adverso favore
deterreat. LII. Verum quoniam non est satis demonstrare discentibus
quae sint in ratione prohoemii, sed dicendum etiam quo modo perfici
facillime possint, hoc adicio, ut dicturus intueatur cui, apud quem,
pro quo, contra quem, quo tempore, quo loco, quo rerum statu, qua
vulgi fama dicendum sit: quid iudicem sentire credibile sit antequam
incipimus: tum quid aut desideremus aut deprecemur. Ipsa illum
natura eo ducet ut sciat quid primum dicendum sit. LIII. At nunc
130
Quintiliano - Institutio oratoria
omne quo coeperunt prohoemium putant, et ut quidque succurrit,
utique si aliqua sententia blandiatur, exordium. Multa autem sine
dubio sunt et aliis partibus causae communia, nihil tamen in quaque
melius dicitur quam quod aeque bene dici alibi non possit. LIV.
Multum gratiae exordio est quod ab actione diversae partis materiam
trahit: hoc ipso quod non compositum domi sed ibi atque ex re natum
et facilitate famam ingenii auget et facie simplicis sumptique ex
proximo sermonis fidem quoque adquirit, adeo ut, etiam si reliqua
scripta atque elaborata sint, tamen plerumque videatur tota extemporalis
oratio cuius initium nihil praeparati habuisse manifestum est. LV.
Frequentissime vero prohoemium decebit et sententiarum et
compositionis et vocis et vultus modestia, adeo ut in genere causae
etiam indubitabili fiducia se ipsa nimium exserere non debeat. Odit
enim iudex fere litigantis securitatem, cumque ius suum intellegat
tacitus reverentiam postulat. LVI. Nec minus diligenter ne suspecti
simus ulla parte vitandum est, propter quod minime ostentari debet
in principiis cura, quia videtur ars omnis dicentis contra iudicem
adhiberi. LVII. Sed ipsum istud evitare summae artis; nam id sine
dubio ab omnibus, et quidem optime, praeceptum est, verum
aliquatenus temporum condicione mutatur, quia iam quibusdam in
iudiciis, maximeque capitalibus aut apud centumviros, ipsi iudices
exigunt sollicitas et accuratas actiones, contemnique se nisi in dicendo etiam diligentia appareat credunt, nec doceri tantum sed etiam
delectari volunt. Et est difficilis huius rei moderatio: LVIII. quae tamen
ita temperari potest ut videamur accurate, non callide dicere. Illud ex
praeceptis veteribus manet, ne quod insolens verbum, ne audacius
tralatum, ne aut ab obsoleta vetustate aut poetica licentia sumptum in
principio deprehendatur. LIX. Nondum enim recepti sumus et custodit
nos recens audientium intentio; magis conciliatis animis et iam
calentibus haec libertas feretur, maximeque cum in locos fuerimus
ingressi, quorum naturalis ubertas licentiam verbi notari circumfuso
nitore non patitur. LX. Nec argumentis autem nec locis nec narrationi
similis esse in prohoemio debet oratio, neque tamen deducta semper
atque circumlita, sed saepe simplici atque inlaboratae similis nec verbis
vultuque nimia promittens; dissimulata enim et, ut Graeci dicunt,
anepiphantos actio melius saepe subrepit. Sed haec prout formari
animum iudicum expediet. LXI. Turbari memoria vel continuandi
verba facultate destitui nusquam turpius, cum vitiosum prohoemium
possit videri cicatricosa facies: et pessimus certe gubernator qui navem
dum portu egreditur impegit. LXII. Modus autem principii pro causa; nam breve simplices, longius perplexae suspectaeque et infames
131
CLL - Classici Latini Loffredo
desiderant. Ridendi vero qui velut legem prohoemiis omnibus dederunt
ut intra quattuor sensus terminarentur. Nec minus evitanda est
inmodica eius longitudo, ne in caput excrevisse videatur et quo
praeparare debet fatiget. LXIII. Sermonem a persona iudicis aversum
(apostrophe dicitur) quidam in totum a prohoemio summovent, nonnulla quidem in hanc persuasionem ratione ducti. Nam prorsus esse
hoc magis secundum naturam confitendum est, ut eos adloquamur
potissimum quos conciliare nobis studemus. LXIV. Interim tamen et
est prohoemio necessarius sensus aliquis et hic acrior fit atque
vehementior ad personam derectus alterius. Quod si accidat, quo iure
aut qua tanta superstitione prohibeamur dare per hanc figuram
sententiae vires? LXV. Neque enim istud scriptores artium quia non
liceat sed quia non putent utile vetant. Ita, si vincet utilitas, propter
eandem causam facere debebimus propter quam vetamur. LXVI. Et
Demosthenes autem ad Aeschinen orationem in prohoemio convertit,
et M. tullius cum pro aliis quibusdam ad quos ei visum est, tum pro
Ligario ad tuberonem: LXVII. nam erat multo futura languidior si
esset aliter figurata, quod facilius cognoscet si quis totam illam partem
vehementissimam cuius haec forma est: “habes igitur, tubero, quod
est accusatori maxime optandum” et cetera convertat ad iudicem: tum
enim vere aversa videatur oratio et languescat vis omnis, dicentibus
nobis: “habet igitur tubero quod est accusatori maxime optandum”;
illo enim modo pressit atque institit, hoc tantum indicasset. LXVIII.
Quod idem in Demosthene, si flexum illi mutaveris, accidet. Quid?
non Sallustius derecto ad Ciceronem, in quem ipsum dicebat, usus
est principio, et quidem protinus: “graviter et iniquo animo maledicta
tua paterer, M. Tulli”: sicut Cicero fecerat in Catilinam: “quo usque
tandem abutere”? LXIX. Ac ne quis apostrophen miretur, idem Cicero
pro Scauro ambitus reo, quae causa est in commentariis (nam bis
eundem defendit), prosopopoeia loquentis pro reo utitur, pro Rabirio
vero Postumo eodemque Scauro reo repetundarum etiam exemplis,
pro Cluentio, ut modo ostendi, partitione. LXX. Non tamen haec,
quia possunt bene aliquando fieri, passim facienda sunt, sed quotiens
praeceptum vicerit ratio: quo modo et similitudine, dum brevi, et
tralatione atque aliis tropis, quae omnia cauti illi ac diligentes
prohibent, utemur interim, nisi cui divina illa pro Ligario ironia, de
qua paulo ante dixeram, displicet. LXXI. Alia exordiorum vitia verius
tradiderunt. Quod in pluris causas accommodari potest, vulgare
dicitur: id minus favorabile aliquando tamen non inutiliter adsumimus,
magnis saepe oratoribus non evitatum; quo et adversarius uti potest,
commune appellatur: quod adversarius in suam utilitatem deflectere
132
Quintiliano - Institutio oratoria
potest, commutabile: quod causae non cohaeret, separatum: quod
aliunde trahitur, tralatum: praeterea quod longum, quod contra
praecepta est: quorum pleraque non principii modo sunt vitia sed
totius orationis. LXXII. Haec de prohoemio, quotiens erit eius usus.
Non semper autem est; - nam et supervacuum aliquando est, si sit
praeparatus satis etiam sine hoc iudex aut si res praeparatione non
egeat. Aristoteles quidem in totum id necessarium apud bonos iudices
negat. Aliquando tamen uti nec si velimus eo licet, cum iudex
occupatus, cum angusta sunt tempora, cum maior potestas ab ipsa re
cogit incipere. LXXIII. Contraque est interim prohoemii vis etiam
non exordio; nam iudices et in narratione nonnumquam et in
argumentis ut attendant et ut faveant rogamus, quo Prodicus velut
dormitantes eos excitari putabat, quale est: LXXIV. “tum C. Varenus,
qui a familia Anchariana occisus est - hoc quaeso, iudices, diligenter
attendite.” Vtique si multiplex causa est, sua quibusque partibus danda
praefatio est, ut “audite nunc reliqua” et “transeo nunc illuc”. LXXV.
Sed in ipsis etiam probationibus multa funguntur prohoemii vice, ut
facit Cicero pro Cluentio dicturus contra censores, pro Murena cum
se Servio excusat. Verum id frequentius est quam ut exemplis
confirmandum sit. LXXVI. Quotiens autem prohoemio fuerimus usi,
tum sive ad expositionem transibimus sive protinus ad probationem,
id debebit in principio postremum esse cui commodissime iungi
initium sequentium poterit. LXXVII. Illa vero frigida et puerilis est
in scholis adfectatio, ut ipse transitus efficiat aliquam utique sententiam
et huius velut praestigiae plausum petat, ut Ovidius lascivire in
Metamorphosesin solet; quem tamen excusare necessitas potest, res
diversissimas in speciem unius corporis colligentem: LXXVIII. oratori vero quid est necesse surripere hanc transgressionem, et iudicem
favere qui ut ordini rerum animum intendat etiam commonendus est?
Peribit enim prima pars expositionis si iudex narrari nondum sciet.
LXXIX. Quapropter, ut non abrupte cadere in narrationem, ita non
obscure transcendere est optimum. Si vero longior sequetur ac perplexa
magis expositio, ad eam ipsam praeparandus iudex erit, ut Cicero
saepius, sed et hoc loco fecit: “paulo longius exordium rei
demonstrandae repetam, quod quaeso, iudices, ne moleste patiamini;
principiis enim cognitis multo facilius extrema intellegetis.” Haec fere
sunt mihi de exordio comperta.
[2] I. Maxime naturale est, et fieri frequentissime debet, ut praeparato
per haec quae supra dicta sunt iudice res de qua pronuntiaturus est
indicetur: ea est narratio. II. In qua sciens transcurram subtiles nimium
divisiones quorundam plura eius genera facientium. Non enim solam
133
CLL - Classici Latini Loffredo
volunt esse illam negotii de quo apud iudices quaeritur expositionem,
sed personae, ut: “M. Lollius Palicanus, humili loco Picens, loquax
magis quam facundus”; loci, ut: “oppidum est in Hellesponto,
Lampsacum, iudices”; temporis, ut: “vere novo, gelidus canis cum
montibus umor liquitur”; causarum, quibus historici frequentissime
utuntur cum exponunt unde bellum seditio pestilentia. III. Praeter
haec alias perfectas, alias inperfectas vocant: quod quis ignorat?
Adiciunt expositionem et praeteritorum esse temporum, quae est frequentissima, et praesentium, qualis est Ciceronis de discursu amicorum
Chrysogoni, postquam est nominatus, et futurorum, quae solis dari
vaticinantibus potest: nam hypotyposis non est habenda narratio. Sed
nos potioribus vacemus. IV. Plerique semper narrandum putaverunt:
quod falsum esse pluribus coarguitur. sunt enim ante omnia quaedam
tam breves causae ut propositionem potius habeant quam narrationem.
V. Id accidit aliquando utrique parti, cum vel nulla expositio est, vel
de re constat de iure quaeritur, ut apud centumviros: “filius an frater
debeat esse intestatae heres”, “pubertas annis an habitu corporis
aestimetur”: aut cum est quidem in re narrationi locus, sed aut ante
iudici nota sunt omnia aut priore loco recte exposita. VI. Accidit
aliquando alteri, et saepius ab actore, vel quia satis est proponere vel
quia sic magis expedit. Satis est dixisse: “certam creditam pecuniam
peto ex stipulatione”, “legatum peto ex testamento”. Diversae partis
expositio est cur ea non debeantur. VII. Et satis est actori et magis
expedit sic indicare: “dico ab Horatio sororem suam interfectam”.
Namque et propositione iudex crimen omne cognoscit, et ordo et
causa facti pro adversario magis est. VIII. Reus contra tunc narrationem
subtrahet cum id quod obicitur neque negari neque excusari poterit,
sed in sola iuris quaestione consistet. Vt in eo qui, cum pecuniam
privatam ex aede sacra surripuerit, sacrilegii reus est confessio
verecundior est quam expositio: “non negamus pecuniam de templo
esse sublatam, calumniatur tamen accusator actione sacrilegii, cum
privata fuerit, non sacra: vos autem de hoc cognoscitis, an sacrilegium
sit admissum”. IX. Sed ut has aliquando non narrandi causas puto,
sic ab illis dissentio qui non existimant esse narrationem cum reus
quod obicitur tantum negat: in qua est opinione Cornelius Celsus,
qui condicionis huius esse arbitratur plerasque caedis causas et omnis
ambitus ac repetundarum. X. Non enim putat esse narrationem nisi
quae summam criminis de quo iudicium est contineat, deinde fatetur
ipse pro Rabirio Postumo narrasse Ciceronem: atqui ille et negavit
pervenisse ad Rabirium pecuniam, qua de re erat quaestio constituta,
et in hac narratione nihil de crimine exposuit. XI. Ego autem magnos
134
Quintiliano - Institutio oratoria
alioqui secutus auctores duas esse in iudiciis narrationum species
existimo, alteram ipsius causae, alteram in rerum ad causam
pertinentium expositione. XII. “Non occidi hominem”: nulla narratio
est; convenit: sed erit aliqua et interim etiam longa contra argumenta
eius criminis, de ante acta vita, de causis propter quas innocens in
periculum deducatur, aliis quibus incredibile id quod obicitur fiat.
XIII. Neque enim accusator tantum hoc dicit “occidisti”, sed quibus
id probet narrat: ut in tragoediis, cum Teucer Vlixem reum facit Aiacis
occisi, dicens inventum eum in solitudine iuxta exanime corpus inimici
cum gladio cruento, non id modo Vlixes respondet, non esse a se id
facinus admissum, sed sibi nullas cum Aiace inimicitias fuisse, de
laude inter ipsos certatum: deinde subiungit quo modo in eam
solitudinem venerit, iacentem exanimem sit conspicatus, gladium e
vulnere extraxerit. XIV. His subtexitur argumentatio. Sed ne illud
quidem sine narratione est, dicente accusatore: “fuisti in eo loco in
quo tuus inimicus occisus est”: “non fui”; dicendum enim ubi fuerit.
Quare ambitus quoque causae et repetundarum hoc etiam plures
huiusmodi narrationes habere poterunt quo plura crimina: in quibus
ipsa quidem neganda sunt, sed argumentis expositione contraria
resistendum est, interdum singulis, interdum universis. XV. An reus
ambitus male narrabit quos parentes habuerit, quem ad modum ipse
vixerit, quibus meritis fretus ad petitionem descenderit? Aut qui
repetundarum insimulabitur, non et ante actam vitam et quibus de
causis [per] provinciam universam vel accusatorem aut testem offenderit
non inutiliter exponet? XVI. Quae si narratio non est, ne illa quidem
Ciceronis pro Cluentio prima, cuius est initium: “A. Cluentius
Habitus”. Nihil enim hic de veneficio sed de causis quibus ei mater
inimica sit dicit. XVII. Illae quoque sunt pertinentes ad causam sed
non ipsius causae narrationes, vel exempli gratia, ut in Verrem de L.
Domitio, qui pastorem, quod is aprum, quem ipsi muneri optulerat,
exceptum esse a se venabulo confessus esset, in crucem sustulit: XVIII.
vel discutiendi alicuius extrinsecus criminis, ut pro Rabirio Postumo:
“nam ut ventum Alexandream est, iudices, haec una ratio a rege
proposita Postumo est servandae pecuniae, si curationem et quasi
dispensationem regiam suscepisset”: vel augendi, ut describitur iter
Verris. XIX. Ficta interim narratio introduci.solet, vel ad concitandos
iudices, ut pro Roscio circa Chrysogonum, cuius paulo ante habui
mentionem, vel ad resolvendos aliqua urbanitate, ut pro Cluentio circa fratres Caepasios, interdum per digressionem decoris gratia, qualis
rursus in Verrem de Proserpina: “in his quondam locis mater filiam
quaesisse dicitur”.
135
CLL - Classici Latini Loffredo
Quae omnia eo pertinent ut appareat non utique non narrare eum
qui negat, sed illud ipsum non narrare quod negat. XX. Ne hoc quidem
simpliciter accipiendum, quod est a me positum, supervacuam esse
narrationem rei quam iudex noverit: quod sic intellegi volo, si non
modo factum quid sit sciet, sed ita factum etiam ut nobis expedit
opinabitur. XXI. Neque enim narratio in hoc reperta est, ut tantum
cognoscat iudex, sed aliquanto magis ut consentiat. Quare etiam si
non erit docendus sed aliquo modo adficiendus narrabimus, cum
praeparatione quadam: scire quidem eum in summam quid acti sit,
tamen rationem quoque facti cuiusque cognoscere ne gravetur. XXII.
Interim propter aliquem in consilium adhibitum nos repetere illa
simulemus, interim ut rei quae ex adverso proponatur iniquitatem
omnes etiam circumstantes intellegant. In quo genere plurimis figuris
erit varianda expositio ad effugiendum taedium nota audientis, sicut
“meministi” et “fortasse supervacuum fuerit hic commorari”, “sed
quid ego diutius cum tu optime noris?”, “illud quale sit tu scias”, et
his similia. XXIII. Alioqui, si apud iudicem cui nota causa est narratio
semper videtur supervacua, potest videri non semper esse etiam ipsa
actio necessaria. XXIV. Alterum est de quo frequentius quaeritur, an
sit utique narratio prohoemio subicienda: quod qui opinantur non
possunt videri nulla ratione ducti. Nam cum prohoemium idcirco
comparatum sit ut iudex ad rem accipiendam fiat conciliatior docilior
intentior, et probatio nisi causa prius cognita non possit adhiberi,
protinus iudex notitia rerum instruendus videtur. XXV. Sed hoc
quoque interim mutat condicio causarum, nisi forte M. tullius in
oratione pulcherrima quam pro Milone scriptam reliquit male distulisse
narrationem videtur tribus praepositis quaestionibus, aut profuisset
exponere quo modo insidias Miloni fecisset Clodius si reum qui a se
hominem occisum fateretur defendi omnino fas non fuisset, aut si iam
praeiudicio senatus damnatus esset Milo, aut si Cn. Pompeius, qui
praeter aliam gratiam iudicium etiam militibus armatis cluserat,
tamquam adversus ei timeretur. XXVI. Ergo hae quoque quaestiones
vim prohoemii optinebant, cum omnes iudicem praepararent. Sed
pro Vareno quoque postea narravit quam obiecta diluit. Quod fiet
utiliter quotiens non repellendum tantum erit crimen, sed etiam
transferendum, ut his prius defensis velut initium sit alium culpandi
narratio, ut in armorum ratione antiquior cavendi quam ictum inferendi
cura est. XXVII. Erunt quaedam causae, neque id raro, crimine quidem
de quo cognitio est faciles ad diluendum, sed multis ante actae vitae
flagitiis et gravibus oneratae, quae prius amovenda sunt, ut propitius
iudex defensionem ipsius negotii cuius propria quaestio est audiat.
136
Quintiliano - Institutio oratoria
Vt si defendendus sit M. Caelius, nonne optime patronus occurrat
prius conviciis luxuriae petulantiae inpudicitiae veneficii, in quibus
solis omnis Ciceronis versatur oratio: tum deinde narret de bonis Pallae
totamque de vi explicet causam, quae est ipsius actione defensa?
XXVIII. Sed nos ducit scholarum consuetudo, in quibus certa
quaedam ponuntur (quae themata dicimus) praeter quae nihil est
diluendum, ideoque narratio prohoemio semper subiungitur. Inde
libertas declamatoribus, ut etiam secundo partis suae loco narrare
videantur. XXIX. Nam cum pro petitore dicunt, et expositione
tamquam priores agant uti solent et contradictione tamquam
respondeant, idque fit recte. Nam cum sit declamatio forensium
actionum meditatio, cur non in utrumque protinus locum exerceat?
cuius rationis ignari ex more cui adsuerunt nihil in foro putant esse
mutandum. XXX. Sed in scholasticis quoque nonnumquam evenit
ut pro narratione sit propositio. Nam quid exponet quae zelotypum
malae tractationis accusat aut qui Cynicum apud censores reum de
moribus facit, cum totum crimen uno verbo in qualibet actionis parte
posito satis indicetur? Sed haec hactenus. XXXI. Nunc quae sit
narrandi ratio subiungam. Narratio est rei factae aut ut factae utilis ad
persuadendum expositio, vel, ut Apollodorus finit, oratio docens
auditorem quid in controversia sit. Eam plerique scriptores maximeque
qui sunt ab Isocrate volunt esse lucidam brevem veri similem. Neque
enim refert an pro lucida perspicuam, pro veri simili probabilem
credibilemve dicamus. XXXII. Eadem nobis placet divisio, quamquam
et Aristoteles ab Isocrate parte in una dissenserit, praeceptum brevitatis
inridens tamquam necesse sit longam esse aut brevem expositionem
nec liceat ire per medium, Theodorei quoque solam relinquant ultimam
partem, quia nec breviter utique nec dilucide semper sit utile
exponere. XXXIII. Quo diligentius distinguenda sunt singula, ut quid
quoque loco prosit ostendam. Narratio est aut tota pro nobis aut tota
pro adversariis aut mixta ex utrisque. Si erit tota pro nobis, contenti
sumus his tribus partibus, per quas efficitur quo facilius iudex intellegat
meminerit credat. XXXIV. Nec quisquam reprehensione dignum putet
quod proposuerim eam quae sit tota pro nobis debere esse veri similem
cum vera sit. sunt enim plurima vera quidem, sed parum credibilia, sicut
falsa quoque frequenter veri similia. Quare non minus laborandum est ut
iudex quae vere dicimus quam quae fingimus credat. XXXV. sunt quidem
hae quas supra retuli virtutes aliarum quoque partium; nam et per
totam actionem vitanda est obscuritas, et modus ubique custodiendus,
et credibilia esse oportet omnia quae dicuntur. Maxime tamen haec in
ea parte custodienda sunt quae prima iudicem docet: in qua si acciderit
137
CLL - Classici Latini Loffredo
ut aut non intellegat aut non meminerit aut non credat, frustra in
reliquis laborabimus. XXXVI. Erit autem narratio aperta ac dilucida
si fuerit primum exposita verbis propriis et significantibus et non
sordidis quidem, non tamen exquisitis et ab usu remotis, tum distincta
rebus personis temporibus locis causis, ipsa etiam pronuntiatione in
hoc accommodata, ut iudex quae dicentur quam facillime accipiat.
XXXVII. Quae quidem virtus neglegitur a plurimis, qui ad clamorem
dispositae vel etiam forte circumfusae multitudinis compositi non ferunt
illud intentionis silentium, nec sibi diserti videntur nisi omnia tumultu
et vociferatione concusserint: rem indicare sermonis cotidiani et in
quemcumque etiam indoctorum cadentis existimant, cum interim quod
tamquam facile contemnunt nescias praestare minus velint an possint.
XXXVIII. Neque enim aliud in eloquentia cuncta experti difficilius
reperient quam id quod se dicturos fuisse omnes putant postquam
audierunt, quia non bona iudicant esse illa, sed vera: tum autem optime
dicit orator cum videtur vera dicere. XXXIX. At nunc velut campum
nacti expositionis hic potissimum et vocem flectunt et cervicem
reponunt et bracchium in latus iactant totoque et rerum et verborum
et compositionis genere lasciviunt: deinde, quod sit monstro simile,
placet actio, causa non intellegitur. Verum haec omittamus, ne minus
gratiae praecipiendo recta quam offensae reprendendo prava mereamur.
XL. Brevis erit narratio ante omnia si inde coeperimus rem exponere
unde ad iudicem pertinet, deinde si nihil extra causam dixerimus,
tum etiam si reciderimus omnia quibus sublatis neque cognitioni
quicquam neque utilitati detrahatur; solet enim quaedam esse partium
brevitas, XLI. quae longam tamen efficit summam. “In portum veni,
navem prospexi, quanti veheret interrogavi, de pretio convenit,
conscendi, sublatae sunt ancorae, solvimus oram, profecti sumus”.
Nihil horum dici celerius potest, sed sufficit dicere: “e portu navigavi”; et quotiens exitus rei satis ostendit priora, debemus hoc esse contenti quo reliqua intelleguntur. XLII. Quare, cum dicere liceat: “est
mihi filius iuvenis”, omnia illa supervacua: “cupidus ego liberorum
uxorem duxi, natum filium sustuli, educavi, in adulescentiam
perduxi”. Ideoque Graecorum aliqui aliud circumcisam expositionem,
id est syntomon, aliud brevem putaverunt, quod illa supervacuis
careret, haec posset aliquid ex necessariis desiderare. XLIII. Nos autem
brevitatem in hoc ponimus, non ut minus sed ne plus dicatur quam
oporteat. Nam iterationes quidem et tautologias et perissologias, quas
in narratione vitandas quidam scriptores artium tradiderunt, transeo:
sunt enim haec vitia non tantum brevitatis gratia refugienda. XLIV.
Non minus autem cavenda erit, quae nimium corripientes omnia
138
Quintiliano - Institutio oratoria
sequitur, obscuritas, satiusque aliquid narrationi superesse quam
deesse: nam supervacua cum taedio dicuntur, necessaria cum periculo
subtrahuntur. XLV. Quare vitanda est etiam illa Sallustiana (quamquam
in ipso virtutis optinet locum) brevitas et abruptum sermonis genus:
quod otiosum fortasse lectorem minus fallat, audientem transvolat,
nec dum repetatur exspectat, cum praesertim lector non fere sit nisi
eruditus, iudicem rura plerumque in decurias mittant de eo
pronuntiaturum quod intellexerit, ut fortasse ubique, in narratione
tamen praecipue media haec tenenda sit via dicendi: “quantum opus
est et quantum satis est”. XLVI. Quantum opus est autem non ita
solum accipi volo, quantum ad indicandum sufficit, quia non inornata
debet esse brevitas, alioqui sit indocta; nam et fallit voluptas, et minus
longa quae delectant videntur, ut amoenum ac molle iter, etiamsi est
spatii amplioris, minus fatigat quam durum aridumque compendium.
XLVII. Neque mihi umquam tanta fuerit cura brevitatis ut non ea
quae credibilem faciunt expositionem inseri velim. Simplex enim et
undique praecisa non tam narratio vocari potest quam confessio. sunt
porro multae condicione ipsa rei longae narrationes. Quibus extrema,
ut praecepi, prohoemii parte ad intentionem praeparandus est iudex,
deinde curandum ut omni arte vel ex spatio eius detrahamus aliquid
vel ex taedio. XLVIII. Vt minus longa sit efficiemus quae poterimus
differendo, non tamen sine mentione eorum quae differemus: “quas
causas occidendi habuerit, quos adsumpserit conscios, quem ad modum
disposuerit insidias, probationis loco dicam.” XLIX. Quaedam vero
ex ordine praetermittenda, quale est apud Ciceronem: “moritur
fulcinius; multa enim quae sunt in re, quia remota sunt a causa,
praetermittam”. Et partitio taedium levat: “dicam quae acta sint ante
ipsum rei contractum, dicam quae in re ipsa, dicam quae postea”; L.
ita tres potius modicae narrationes videbuntur quam una longa. Interim
expediet expositionem brevi interfatione distinguere: “audistis quae
ante acta sunt: accipite nunc quae insecuntur”. Reficietur enim iudex
priorum fine et se velut ad novum rursus initium praeparabit. LI. Si
tamen adhibitis quoque his artibus in longum exierit ordo rerum, erit
non inutilis in extrema parte commonitio, quod Cicero etiam in brevi
narratione fecit: “adhuc, Caesar, Q. Ligarius omni culpa caret: domo
est egressus non modo nullum ad bellum, sed ne ad minimam quidem
belli suspicionem”, et cetera. LII. Credibilis autem erit narratio ante
omnia si prius consuluerimus nostrum animum ne quid naturae
dicamus adversum, deinde si causas ac rationes factis praeposuerimus,
non omnibus, sed de quibus quaeritur, si personas convenientes iis
quae facta credi volemus constituerimus, ut furti reum cupidum,
139
CLL - Classici Latini Loffredo
adulterii libidinosum, homicidii temerarium, vel his contraria si
defendemus: praeterea loca, tempora, et similia. LIII. Est autem quidam
et ductus rei credibilis, qualis in comoediis etiam et in mimis. Aliqua
enim naturaliter secuntur et cohaerent, ut si bene priora narraveris
iudex ipse quod postea sis narraturus exspectet. LIV. Ne illud quidem
fuerit inutile, semina quaedam probationum spargere, verum sic ut
narrationem esse meminerimus, non probationem. Nonnumquam
tamen etiam argumento aliquo confirmabimus quod proposuerimus,
sed simplici et brevi, ut in veneficiis: sanus bibit, statim concidit,
livor ac tumor confestim est insecutus. LV. Hoc faciunt et illae
praeparationes, cum reus dicitur robustus armatus (paratus) contra
infirmos inermis securos. Omnia denique quae probatione tractaturi
sumus, personam causam locum tempus instrumentum occasionem,
narratione delibabimus. LVI. Aliquando, si destituti fuerimus his,
etiam fatebimur vix esse credibile, sed verum, et hoc maius habendum
scelus: nescire nos quo modo factum sit aut quare, mirari, sed
probaturos. LVII. Optimae vero praeparationes erunt quae latuerint.
Vt a Cicerone sunt quidem utilissime praedicta omnia per quae Miloni
Clodius, non Clodio Milo insidiatus esse videatur, plurimum tamen
facit illa callidissima simplicitatis imitatio: “Milo autem, cum in senatu
fuisset eo die quoad senatus est dimissus, domum venit, calceos et
vestimenta mutavit, paulisper, dum se uxor, ut fit, comparat,
commoratus est.” LVIII. Quam nihil festinato, nihil praeparato fecisse
videtur Milo! Quod non solum rebus ipsis vir eloquentissimus, quibus
moras et lentum profectionis ordinem ducit, sed verbis etiam vulgaribus
et cotidianis et arte occulta consecutus est: quae si aliter dicta essent,
strepitu ipso iudicem ad custodiendum patronum excitassent. LIX.
Frigida videntur ista plerisque, sed hoc ipso manifestum est quo modo
iudicem fefellerit, quod vix a lectore deprenditur. Haec sunt quae
credibilem faciant expositionem. LX. Nam id quidem, ne qua contraria aut repugnantia in narratione dicamus? Si cui praecipiendum est,
is reliqua frustra docetur, etiam si quidam scriptores artium hoc quoque
tamquam occultum et a se prudenter erutum tradunt.
LXI. His tribus narrandi virtutibus adiciunt quidam magnificentiam,
quam megaloprepeian vocant, quae neque in omnes causas cadit (nam
quid in plerisque iudiciis privatis de certa credita, locato et conducto,
interdictis habere loci potest supra modum se tollens oratio?), neque
semper est utilis, ut vel proximo exemplo Miloniano patet. LXII. Et
meminerimus multas esse causas in quibus confitendum excusandum
summittendum sit quod exponimus: quibus omnibus aliena est illa
magnificentiae virtus. Quare non magis proprium narrationis est
140
Quintiliano - Institutio oratoria
magnifice dicere quam miserabiliter invidiose graviter dulciter urbane: quae cum suo quoque loco sint laudabilia, non sunt huic parti
proprie adsignata et velut dedita. LXIII. Illa quoque ut narrationi
apta, ita ceteris quoque partibus communis est virtus quam Theodectes
huic uni proprie dedit; non enim magnificam modo vult esse verum
etiam iucundam expositionem. sunt qui adiciant his evidentiam, quae
enargeia Graece vocatur. LXIV. Neque ego quemquam deceperim ut
dissimulem Ciceroni quoque plures partes placere. Nam praeterquam
planam et brevem et credibilem vult esse evidentem, moratam, cum
dignitate. Sed in oratione morata debent esse omnia, cum dignitate
quae poterunt: evidentia in narratione, quantum ego intellego, est
quidem magna virtus, cum quid veri non dicendum sed quodammodo
etiam ostendendum est, sed subici perspicuitati potest. Quam quidam
etiam contrariam interim putaverunt, quia in quibusdam causis
obscuranda veritas esset. Quod est ridiculum; LXV. nam qui obscurare
vult narrat falsa pro veris, et in iis quae narrat debet laborare ut videantur
quam evidentissima. LVI. Sed quatenus etiam forte quadam pervenimus
ad difficilius narrationum genus, iam de iis loquamur in quibus res
contra nos erit: quo loco nonnulli praetereundam narrationem
putaverunt. Et sane nihil est facilius nisi prorsus totam causam omnino
non agere. Sed si aliqua iusta ratione huiusmodi susceperis litem,
cuius artis est malam esse causam silentio confiteri? Nisi forte tam
hebes futurus est iudex ut secundum id pronuntiet quod sciet narrare
te noluisse. LXVII. Neque infitias eo in narratione ut aliqua neganda,
aliqua adicienda, aliqua mutanda, sic aliqua etiam tacenda: sed tacenda
quae tacere oportebit et liberum erit. Quod fit nonnumquam brevitatis
quoque gratia, quale illud est: “respondit quae ei visum est”. LXVIII.
Distinguamus igitur genera causarum. Namque in iis in quibus non
de culpa quaeretur sed de actione, etiam si erunt contra nos themata
confiteri nobis licebit: “pecuniam de templo sustulit, sed privatam,
ideoque sacrilegus non est”; “virginem rapuit, non tamen optio patri
dabitur”; “ingenuum stupravit et stupratus se suspendit: LXIX. non
tamen ideo stuprator capite ut causa mortis punietur, sed decem milia,
quae poena stupratori constituta est, dabit”. Verum in his quoque
confessionibus est aliquid quo invidia quam expositio adversarii fecit
detrahi possit, cum etiam servi nostri de peccatis suis mollius loquantur.
LXX. Quaedam enim quasi non +narrantes+ mitigabimus: “Non
quidem, ut adversarius dicit, consilium furti in templum attulit nec
diu captavit eius rei tempus, sed occasione et absentia custodum
corruptus et pecunia, quae nimium in animis hominum potest, victus
est. Sed quid refert? Peccavit et fur est: nihil attinet id defendere cuius
141
CLL - Classici Latini Loffredo
poenam non recusamus”. LXXI. Interim quasi damnemus ipsi: “Vis
te dicam vino inpulsum, errore lapsum, nocte deceptum? Vera sunt
ista fortasse: tu tamen ingenuum stuprasti, solve decem milia.”
Nonnumquam propositione praemuniri potest causa, deinde exponi.
LXXII. Contraria sunt omnia tribus filiis qui in mortem patris
coniurarant; sortiti nocte singuli per ordinem cum ferro cubiculum
intrarunt patre dormiente: cum occidere eum nemo potuisset, excitato
omnia indicarunt. LXXIII. Si tamen pater, qui divisit patrimonium et
reos parricidii defendit, sic agat: “Quod contra legem sufficit,
parricidium obicitur iuvenibus quorum pater vivit atque etiam liberis
suis adest. Ordinem rei narrare quid necesse est cum ad legem nihil
pertineat? Sed si confessionem culpae meae exigitis, ego fui pater
durus, et patrimonii quod iam melius ab his administrari poterat tenax
custos”, LXXIV. deinde subiciat stimulatos ab iis quorum
indulgentiores parentes erant semper tamen eum habuisse animum
qui sit eventu deprensus, ut occidere patrem non possent; neque enim
iure iurando opus fuisse si alioqui hoc mentis habuissent, nec sorte
nisi quod se quisque eximi voluerit: omnia haec qualiacumque
placidioribus animis accipientur illa brevi primae propositionis
defensione mollita. LXXV. At cum quaeritur an factum sit vel quale
factum sit, licet omnia contra nos sint, quo modo tamen evitare
expositionem salva causae ratione possumus? Narravit accusator, neque
ita ut quae essent acta tantum indicaret, sed adiecit invidiam, rem
verbis exasperavit: accesserunt probationes, peroratio incendit et plenos
irae reliquit. LXXVI. Exspectat naturaliter iudex quid narretur a nobis.
Si nihil exponimus, illa esse quae adversarius dixit et talia qualia dixit
credat necesse est. Quid ergo? Eadem exponemus? Si de qualitate
agetur, cuius tum demum quaestio est cum de re constat, eadem, sed
non eodem modo: alias causas, aliam mentem, aliam rationem dabo.
LXXVII. Verbis elevare quaedam licebit: luxuria liberalitatis, avaritia
parsimoniae, neglegentia simplicitatis nomine lenietur, vultu denique
voce habitu vel favoris aliquid vel miserationis merebor: solet
nonnumquam movere lacrimas ipsa confessio. Atque ego libenter
interrogem, sint illa defensuri quae non narraverint necne? LXXVIII.
Nam si neque defenderint neque narraverint, tota causa prodetur; at
si defensuri sunt, proponere certe plerumque id quod confirmaturi
sumus oportet. cur ergo non exponamus quod et dilui potest et, ut
hoc contingat, utique indicandum est? LXXIX. Aut quid inter
probationem et narrationem interest nisi quod narratio est probationis
continua propositio, rursus probatio narrationi congruens confirmatio?
Videamus ergo num expositio haec longior demum esse debeat et
142
Quintiliano - Institutio oratoria
paulo verbosior praeparatione et quibusdam argumentis (argumentis
dico, non argumentatione); cui tamen plurimum conferet frequens
adfirmatio effecturos nos quod dicimus: non posse vim rerum ostendi
prima expositione: exspectent et opiniones suas differant et bene
sperent. LXXX. Denique utique narrandum est quidquid aliter quam
adversarius exposuit narrari potest, aut etiam prohoemia sunt in his
causis supervacua: quae quid magis agunt quam ut cognitioni rerum
accommodatiorem iudicem faciant? Atqui constabit nusquam esse
eorum maiorem usum quam ubi animus iudicis ab aliqua contra nos
insita opinione flectendus est. LXXXI. Coniecturales autem causae,
in quibus de facto quaeritur, non tam saepe rei de qua iudicium est
quam eorum per quae res colligenda est expositionem habent. Quae
cum accusator suspiciose narret, reus levare suspicionem debeat, aliter
ab hoc atque ab illo ad iudicem perferri oportet. LXXXII. At enim
quaedam argumenta turba valent,diducta leviora sunt. Id quidem non
eo pertinet ut quaeratur an narrandum, sed quo modo narrandum sit.
Nam et congerere plura in expositione quid prohibet, si id utile est
causae, et promittere, sed et dividere narrationem et probationes
subiungere partibus atque ita transire ad sequentia? LXXXIII. Namque
ne iis quidem accedo qui semper eo putant ordine quo quid actum sit
esse narrandum, sed eo malo narrare quo expedit. Quod fieri plurimis
figuris licet. Nam et aliquando nobis excidisse simulamus cum quid
utiliore loco reducimus, et interim nos reddituros relicum ordinem
testamur quia sic futura sit causa lucidior: LXXXIV. interim re exposita
subiungimus causas quae antecesserunt. Neque enim est una lex
defensionis certumque praescriptum: pro re, pro tempore intuenda
quae prosint, atque ut erit vulnus, ita vel curandum protinus vel, si
curatio differri potest, interim deligandum. LXXXV. Nec saepius narrare duxerim nefas, quod Cicero pro Cluentio fecit, estque non
concessum modo sed aliquando etiam necessarium, ut in causis
repetundarum omnibusque quae simplices non sunt; amentis est enim
superstitione praeceptorum contra rationem causae trahi. LXXXVI.
Narrationem ideo ante probationes ponere est institutum ne iudex
qua de re quaeratur ignoret. cur igitur, si singula probanda aut
refellenda erunt, non singula etiam narrentur? Me certe,
quantacumque nostris experimentis habenda est fides, fecisse hoc in
foro quotiens ita desiderabat utilitas, probantibus et eruditis et iis qui
iudicabant, scio: et (quod non adroganter dixerim, quia sunt plurimi
quibuscum egi qui me refellere possint si mentiar) fere ponendae a
me causae officium exigebatur. LXXXVII. Neque ideo tamen non
saepius id facere oportebit ut rerum ordinem sequamur. Quaedam
143
CLL - Classici Latini Loffredo
vero etiam turpiter convertuntur, ut si peperisse narres, deinde concepisse, apertum testamentum, deinde signatum, in quibus si id quod
posterius est dixeris, de priore tacere optimum; palam est enim
praecessisse. LXXXVIII. Sunt quaedam et falsae expositiones, quarum
in foro duplex genus est: alterum quod instrumentis adiuvatur, ut P.
Clodius fiducia testium qua nocte incestum Romae commiserat
Interamnae se fuisse dicebat: alterum quod est tuendum dicentis
ingenio. Id interim ad solam verecundiam pertinet, unde etiam mihi
videtur dici color, interim ad quaestionem. LXXXIX. Sed
utrumcumque erit, prima sit curarum ut id quod fingemus fieri possit,
deinde ut et personae et loco et tempori congruat et credibilem
rationem et ordinem habeat: si continget, etiam verae alicui rei
cohaereat, aut argumento quod sit in causa confirmetur; nam quae
tota extra rem petita sunt mentiendi licentiam produnt. XC. curandum
praecipue, quod fingentibus frequenter excidit, ne qua inter se
pugnent; quaedam enim partibus blandiuntur, sed in summam non
consentiunt: praeterea ne iis quae vera esse constabit adversa sint: in
schola etiam ne color extra themata quaeratur. XCI. Vtrubique autem
orator meminisse debebit actione tota quid finxerit, quoniam solent
excidere quae falsa sunt: verumque est illud quod vulgo dicitur,
mendacem memorem esse oportere. XCII. Sciamus autem, si de nostro facto quaeratur, unum nobis aliquid esse dicendum: si de alieno,
mittere in plura suspiciones licere. Est tamen quibusdam scholasticis
controversiis, in quibus ponitur aliquem non respondere quod
interrogatur, libertas omnia enumerandi quae responderi potuissent.
XCIII. Fingenda vero meminerimus ea quae non cadant in testem:
sunt autem haec quae a nostro ducuntur animo, cuius ipsi tantum
conscii sumus, item quod a defunctis (nec hoc enim est qui neget)
itemque ab eo cui idem expediet (is enim non negabit), ab adversario
quoque qua non est habiturus in negando fidem. XCIV. Somniorum
et superstitionum colores ipsa iam facilitate auctoritatem perdiderunt.
Non est autem satis in narratione uti coloribus nisi per totam actionem
consentiant, cum praesertim quorundam probatio sola sit in
adseveratione et perseverantia: XCV. ut ille parasitus qui ter abdicatum
a divite iuvenem et absolutum tamquam suum filium adserit, habebit
quidem colorem quo dicat et paupertatem sibi causam exponendi
fuisse, et ideo a se parasiti personam esse susceptam quia in illa domo
filium haberet, et ideo illum innocentem ter abdicatum quia filius
abdicantis non esset; XCVI. nisi tamen in omnibus verbis et amorem
patrium atque hunc quidem ardentissimum ostenderit et odium divitis
et metum pro iuvene, quem periculose mansurum in illa domo in qua
144
Quintiliano - Institutio oratoria
tam invisus sit sciat, suspicione subiecti petitoris non carebit.
XCVII. Evenit aliquando in scholasticis controversiis, quod in foro
an possit accidere dubito, ut eodem colore utraque pars utatur, deinde
eum pro se quaeque defendat, ut in illa controversia: XCVIII. “uxor
marito dixit appellatam se de stupro a privigno et sibi constitutum
tempus et locum: eadem contra filius detulit de noverca, edito tantum
alio tempore ac loco: pater in eo quem uxor praedixerat filium invenit,
in eo quem filius uxorem: illam repudiavit: qua tacente filium abdicat”.
XCIX. Nihil dici potest pro iuvene quod non idem sit pro noverca;
ponentur tamen etiam communia, deinde ex personarum comparatione
et indicii ordine et silentio repudiatae argumenta ducentur. C. Ne
illud quidem ignorare oportet, quaedam esse quae colorem non
recipiant sed tantum defendenda sint, qualis est ille dives qui statuam
pauperis inimici flagellis cecidit et reus est iniuriarum: nam factum
eius modestum esse nemo dixerit, fortasse ut sit tutum optinebit.
CI. Quod si pars expositionis pro nobis, pars contra nos erit, miscenda
sit an separanda narratio cum ipsa causae condicione deliberandum
est. Nam si plura sunt quae nocent, quae prosunt obruentur. Itaque
tunc dividere optimum erit, et iis quae partem nostram adiuvabunt
expositis et confirmatis adversus reliqua uti remediis de quibus supra
dictum est. CII. Si plura proderunt, etiam coniungere licebit, ut quae
obstant in mediis velut auxiliis nostris posita minus habeant virium.
Quae tamen non erunt nuda ponenda, sed ut et nostra aliqua
argumentatione firmemus et diversa cur credibilia non sint adiciamus,
quia nisi distinxerimus verendum est ne bona nostra permixtis malis
inquinentur. CIII. Illa quoque de narratione praecipi solent, ne qua
ex ea fiat excursio, ne avertatur a iudice sermo, ne alienae personae
vocem demus, ne argumentemur; adiciunt quidam etiam, ne utamur
adfectibus: quorum pleraque sunt frequentissime custodienda, immo
numquam nisi ratio coegerit mutanda. CIV. Vt sit expositio perspicua
et brevis, nihil quidem tam raro poterit habere rationem quam
excursio: nec umquam debebit esse nisi brevis et talis ut vi quadam
videamur adfectus velut recto itinere depulsi, CV. qualis est Ciceronis
circa nuptias Sasiae: “O mulieris scelus incredibile et praeter hanc
unam in omni vita inauditum! O libidinem effrenatam et indomitam!
O audaciam singularem! Nonne timuisse, si minus vim deorum
hominumque famam, at illam ipsam noctem facesque illas nuptiales,
non limen cubiculi, non cubile filiae, non parietes denique ipsos,
superiorum testes nuptiarum?” CVI. Sermo vero aversus a iudice et
brevius indicat interim et coarguit magis: qua de re idem quod in
prohoemio dixeram sentio, sicut de prosopopoeia quoque, qua tamen
145
CLL - Classici Latini Loffredo
non Servius modo sulpicius utitur pro Aufidia: “somnone te languidum
an gravi lethargo putem pressum?”, sed M. quoque tullius circa
navarchos (nam ea quoque rei expositio est): “ut adeas, tantum dabis”
et reliqua. CVII. Quid? pro Cluentio Staieni Bulbique conloquium
nonne ad celeritatem plurimum et ad fidem confert? Quae ne fecisse
inobservantia quadam videatur, quamquam hoc in illo credibile non
est, in Partitionibus praecipit ut habeat narratio suavitatem,
admirationes, exspectationes, exitus inopinatos, conloquia personarum,
omnes adfectus. CVIII. Argumentabimur in narratione, ut dixi,
numquam: argumentum ponemus aliquando, quod facit pro Ligario
Cicero cum dicit sic eum provinciae praefuisse ut ei pacem esse
expediret. Inseremus expositioni et brevem cum res poscet defensionem
et rationem factorum; neque enim narrandum est tamquam testi, CIX.
sed tamquam patrono. Rei ordo per se talis est: “Q. Ligarius legatus
C. Considio profectus”. Quid ergo M. Tullius? “Q. enim” inquit
“Ligarius, cum esset nulla belli suspicio, legatus in Africam C.
Considio profectus est”; CX. et alibi: “non modo nullum ad bellum,
sed ne ad minimam quidem suspicionem belli”. Et cum esset
indicaturo satis “Q. Ligarius nullo se inplicari negotio passus est”,
adiecit “domum spectans, ad suos redire cupiens”. Ita quod exponebat
et ratione fecit credibile et adfectu quoque implevit.
CXI. Quo magis miror eos qui non putant utendum in narratione
adfectibus. Qui si hoc dicunt “non diu neque ut in epilogo”, mecum
sentiunt: effugiendae sunt enim morae. Ceterum cur ego iudicem nolim
dum doceo etiam movere? cur, CXII. quod in summa sum actionis
petiturus, non in primo statim rerum ingressu, si fieri potest, consequar?
cum praesertim etiam in probationibus faciliorem sim animum eius
habiturus occupatum vel ira vel miseratione. CXIII. An non M. tullius
circa verbera civis Romani omnis brevissime movit adfectus, non solum
condicione ipsius, loco iniuriae, genere verberum, sed animi quoque
commendatione? summum enim virum ostendit, qui cum virgis
caederetur non ingemuerit, non rogaverit, sed tantum civem se
Romanum esse cum invidia caedentis et fiducia iuris clamaverit. CXIV.
Quid? Philodami casum nonne cum per totam expositionem incendit
invidia tum in supplicio ipso lacrimis implevit, cum flentis non tam
narraret quam ostenderet patrem de morte filii, filium de patris? Quid
ulli epilogi possunt magis habere miserabile? CXV. Serum est enim
advocare iis rebus adfectum in peroratione quas securus narraveris:
adsuevit illis iudex iamque eas sine motu mentis accipit quibus
commotus novis non est; et difficile est mutare habitum animi semel
constitutum.
146
Quintiliano - Institutio oratoria
CXVI. Ego vero (neque enim dissimulabo iudicium meum, quamquam
id quod sum dicturus exemplis magis quam praeceptis ullis continetur)
narrationem, ut si ullam partem orationis, omni qua potest gratia et
venere exornandam puto. Sed plurimum refert quae sit natura eius rei
quam exponimus. CXVII. In parvis ergo, quales sunt fere privatae, sit
ille pressus et velut adplicitus rei cultus, in verbis summa diligentia:
quae in locis impetu feruntur et circumiectae orationis copia latent,
hic expressa et, ut vult Zenon, “sensu tincta” esse debebunt: compositio
dissimulata quidem, sed tamen quam iucundissima: CXVIII. figurae
non illae poeticae et contra rationem loquendi auctoritate veterum
receptae (nam debet esse quam purissimus sermo), sed quae varietate
taedium effugiant et mutationibus animum levent, ne in eundem
casum, similem compositionem, pares elocutionum tractus incidamus.
Caret enim ceteris lenociniis expositio et, nisi commendetur hac
venustate, iaceat necesse est. CXIX. Nec in ulla parte intentior est
iudex, eoque nihil recte dictum perit. Praeterea nescio quo modo
etiam credit facilius quae audienti iucunda sunt, et voluptate ad fidem
ducitur. CXX. Vbi vero maior res erit, et atrocia invidiose et tristia
miserabiliter dicere licebit, non ut consumantur adfectus sed ut tamen
velut primis lineis designentur, ut plane qualis futura sit imago rei
statim appareat. CXXI. Ne sententia quidem velut fatigatum intentione
stomachum iudicis reficere dissuaserim, maxime quidem brevi
interiectione, qualis est illa: “fecerunt servi Milonis quod suos quisque
servos in tali re facere voluisset”, interim paulo liberiore, qualis est
illa: “nubit genero socrus nullis auspicibus, nullis auctoribus, funestis
ominibus omnium”. CXXII. Quod cum sit factum iis quoque
temporibus quibus omnis ad utilitatem potius quam ostentationem
componebatur oratio et erant adhuc severiora iudicia, quanto nunc
faciendum magis, cum in ipsa capitis aut fortunarum pericula inrupit
voluptas? cui hominum desiderio quantum dari debeat alio loco dicam:
interim aliquid indulgendum esse confiteor. CXXIII. Multum confert
adiecta veris credibilis rerum imago, quae velut in rem praesentem
perducere audientis videtur, qualis est illa M. Caeli in Antonium
descriptio: “namque ipsum offendunt temulento sopore profligatum,
totis praecordiis stertentem ructuosos spiritus geminare, praeclarasque
contubernales ab omnibus spondis transversas incubare et reliquas
circum iacere passim: CXXIV. quae tamen exanimatae terrore, hostium
adventu percepto, excitare Antonium conabantur, nomen inclamabant,
frustra a cervicibus tollebant, blandius alia ad aurem invocabat,
vehementius etiam nonnulla, feriebat: quarum cum omnium vocem
tactumque noscitaret, proximae cuiusque collum amplexu petebat:
147
CLL - Classici Latini Loffredo
neque dormire excitatus neque vigilare ebrius poterat, sed semisomno
sopore inter manus centurionum concubinarumque iactabatur”. Nihil
his neque credibilius fingi neque vehementius exprobrari neque
manifestius ostendi potest. CXXV. Ne illud quidem praeteribo,
quantam adferat fidem expositioni narrantis auctoritas, quam mereri
debemus ante omnia quidem vita, sed et ipso genere orationis: quod
quo fuerit gravius ac sanctius, hoc plus habeat necesse est in adfirmando
ponderis. CXXVI. Effugienda igitur in hac praecipue parte omnis
calliditatis suspicio, neque enim se usquam custodit magis iudex: nihil
videatur fictum, nihil sollicitum: omnia potius a causa quam ab oratore profecta credantur. At hoc pati non possumus, CXXVII. et perire
artem putamus nisi appareat, cum desinat ars esse si apparet. Pendemus
ex laude atque hanc laboris nostri ducimus summam: ita quae
circumstantibus ostentare volumus, iudicibus prodimus. CXXVIII.
Est quaedam etiam repetita narratio, quae epidiegesis dicitur, sane res
declamatoria magis quam forensis, ideo autem reperta ut, quia narratio
brevis esse debet, fusius et ornatius res posset exponi, quod fit vel
invidiae gratia vel miserationis. Id et raro faciendum iudico neque sic
umquam ut totus ordo repetatur; licet enim per partes idem consequi.
Ceterum qui uti epidiegesei volet, narrationis loco rem stringat, et,
contentus indicare quid facti sit, quo sit modo factum plenius se loco
suo expositurum esse promittat. CXXIX. Initium narrationis quidam
utique faciendum a persona putant, eamque si nostra sit ornandam, si
aliena infamandam statim. Hoc sane frequentissimum est, quia
personae sunt inter quas litigatur. CXXX. Sed hae quoque interim
cum suis accidentibus ponendae, cum id profuturum est, ut: “A.
Cluentius Habitus fuit pater huiusce, iudices, homo non solum
municipii Larinatis, ex quo erat, sed regionis illius et vicinitatis virtute
existimatione nobilitate princeps”; CXXXI. interim sine his ut: “Q.
enim Ligarius cum esset”; frequenter vero et a re, sicut pro tullio
Cicero: “fundum habet in agro Thurino M. tullius paternum”,
Demosthenes pro Ctesiphonte: tou gar phokikou systantos polemou.
CXXXII. De fine narrationis cum iis contentio est qui perduci
expositionem volunt eo unde quaestio oritur: “his rebus ita gestis P.
Dolabella praetor interdixit, ut est consuetudo, de vi hominibus
armatis, sine ulla exceptione, tantum ut unde deiecisset restitueret”:
deinde: “restituisse se dixit: sponsio facta est: hac de sponsione vobis
iudicandum est”. Id a petitore semper fieri potest, a defensore non
semper.
[3] I. Ordine ipso narrationem sequitur confirmatio; probanda sunt
enim quae propter hoc exposuimus. Sed priusquam ingrediar hanc
148
Quintiliano - Institutio oratoria
partem, pauca mihi de quorundam opinione dicenda sunt. Plerisque
moris est, prolato rerum ordine, protinus utique in aliquem laetum ac
plausibilem locum quam maxime possint favorabiliter excurrere. II.
Quod quidem natum ab ostentatione declamatoria iam in forum venit,
postquam agere causas non ad utilitatem litigatorum sed ad patronorum
iactationem repertum est, ne, si pressae illi qualis saepius desideratur
narrationis gracilitati coniuncta argumentorum pugnacitas fuerit, dilatis
diutius dicendi voluptatibus oratio refrigescat. III. In quo vitium illud
est, quod sine discrimine causarum atque utilitatis hoc tamquam semper
expediat aut etiam necesse sit faciunt, eoque sumptas ex iis partibus
quarum alius erat locus sententias in hanc congerunt, ut plurima aut
iterum dicenda sint aut, quia [alia] alieno loco dicta sunt, dici suo
non possint. IV. Ego autem confiteor hoc exspatiandi genus non modo
narrationi sed etiam quaestionibus vel universis vel interim singulis
opportune posse subiungi cum res postulat aut certe permittit, atque
eo vel maxime inlustrari ornarique orationem, sed si cohaeret et
sequitur, non si per vim cuneatur et quae natura iuncta erant distrahit.
V. Nihil enim tam est consequens quam narrationi probatio, nisi
excursus ille vel quasi finis narrationis vel quasi initium probationis
est. Erit ergo illi nonnumquam locus, ut, si expositio circa finem atrox
fuerit, prosequamur eam velut erumpente protinus indignatione. VI.
Quod tamen ita fieri oportebit si res dubitationem non habebit: alioqui
prius est quod obicias verum efficere quam magnum, quia criminum
invidia pro reo est priusquam probatur; difficillima est enim gravissimi cuiusque sceleris fides. VII. Item fieri non inutiliter potest ut, si
merita in adversarium aliqua exposueris, in ingratum inveharis, aut,
si varietatem criminum narratione demonstraveris, quantum ob ea
periculum intentetur ostendas. VIII. Verum haec breviter omnia; iudex
enim ordine audito festinat ad probationem et quam primum certus
esse sententiae cupit. Praeterea cavendum est ne ipsa expositio vanescat,
aversis in aliud animis et inani mora fatigatis. IX. Sed ut non semper
est necessaria post narrationem illa procursio, ita frequenter utilis ante
quaestionem praeparatio, utique si prima specie minus erit favorabilis,
si legem asperam tuebimur aut poenarias actiones inferemus. Est hic
locus velut sequentis exordii ad conciliandum probationibus nostris
iudicem, mitigandum, concitandum. Quod liberius Hic et vehementius
fieri potest quia iudici nota iam causa est. X. His igitur velut fomentis,
si quid erit asperum,praemolliemus, quo facilius aures iudicum quae
post dicturi erimus admittant, ne ius nostrum oderint; nihil enim
facile persuadetur invitis. XI. Quo loco iudicis quoque noscenda natura est, iuri magis an aequo sit adpositus: proinde enim magis aut
149
CLL - Classici Latini Loffredo
minus erit hoc necessarium. Ceterum res eadem et post quaestionem
perorationis vice fungitur. XII. Hanc partem parekbasin vocant Graeci,
Latini egressum vel egressionem. Sed hae sunt plures, ut dixi, quae
per totam causam varios habent excursus, ut laus hominum locorumque,
ut descriptio regionum, expositio quarundam rerum gestarum vel etiam
fabulosarum. XIII. Quo ex genere est in orationibus contra Verrem
compositis Siciliae laus, Proserpinae raptus, pro C. Cornelio popularis
illa virtutum Cn. Pompei commemoratio: in quam in ille divinus orator,
veluti nomine ipso ducis cursus dicendi teneretur, abrupto quem
inchoaverat sermone devertit actutum. XIV. Parekbasis est, ut mea
quidem fert opinio, alicuius rei, sed ad utilitatem causae pertinentis,
extra ordinem excurrens tractatio. Quapropter non video cur hunc ei
potissimum locum adsignent qui rerum ordinem sequitur, non magis
quam illud, cur hoc nomen ita demum proprium putent si aliquid in
digressu sit exponendum, cum tot modis a recto itinere declinet oratio.
XV. Nam quidquid dicitur praeter illas quinque quas fecimus partes
egressio est: indignatio, miseratio, invidia, convicium, excusatio,
conciliatio, maledictorum refutatio, similia his, quae non sunt in
quaestione: omnis amplificatio, minutio, omne adfectus genus: atque
ea quae maxime iucundam et ornatam faciunt orationem, de luxuria,
de avaritia, de religione, de officiis; quae cum sunt argumentis subiecta
similium rerum, quia cohaerent egredi non videntur: XVI. sed plurima
sunt quae rebus nihil secum cohaerentibus inseruntur, quibus iudex
reficitur admonetur placatur rogatur laudatur. Innumerabilia sunt haec,
quorum alia sic praeparata adferimus, quaedam ex occasione vel necessitate ducimus si quid nobis agentibus novi accidit, interpellatio,
interventus alicuius, tumultus. XVII. Vnde Ciceroni quoque in
prohoemio, cum diceret pro Milone, degredi fuit necesse, ut ipsa
oratiuncula qua usus est patet. Potest autem paulo longius exire qui
praeparat aliquid ante quaestionem et qui finitae probationi velut
commendationem adicit: at qui ex media erumpit, cito ad id redire
debet unde devertit.
[4] I. Sunt qui narrationi propositionem subiungant tamquam partem
iudicialis materiae: cui opinioni respondimus. Mihi autem propositio
videtur omnis confirmationis initium: quod non modo in ostendenda
quaestione principali, sed nonnumquam etiam in singulis argumentis
poni solet, maximeque in iis quae epicheiremata vocantur. II. Sed
nunc de priore loquimur. Ea non semper uti necesse est. Aliquando
enim sine propositione quoque satis manifestum est quid in quaestione
versetur, utique si narratio ibi finem habet ubi initium quaestio, adeo
ut aliquando subiungatur expositioni quae solet in argumentis esse
150
Quintiliano - Institutio oratoria
summa conectio: “haec si ut exposui gesta sunt, iudices, insidiator
superatus est, vi victa vis vel potius oppressa virtute audacia est”. III.
Nonnumquam valde est utilis, praecipue ubi res defendi non potest
et de iure quaeritur, ut pro eo qui pecuniam privatam de templo sustulit:
“sacrilegii agitur, de sacrilegio cognoscitis”, ut iudex intellegat id unum
esse officii sui quaerere, an id quod obicitur sacrilegium sit. IV. Item
in causis obscuris aut multiplicibus, nec semper propter hoc solum,
ut sit causa lucidior, sed aliquando etiam ut magis moveat. Movet
autem si protinus subtexantur aliqua quae prosint: “lex aperte scripta
est, ut peregrinus qui murum ascenderit morte multetur: peregrinum
te esse certum est: quin ascenderis murum non quaeritur: quid superest
nisi ut te puniri oporteat?” Haec enim propositio confessionem
adversarii premit et quodam modo iudicandi moram tollit, nec indicat
quaestionem, sed adiuvat. V. sunt autem propositiones et simplices et
duplices vel multiplices: quod accidit non uno modo. Nam et plura
crimina iunguntur, ut cum Socrates accusatus est quod corrumperet
iuventutem et novas superstitiones introduceret: et singula ex pluribus
colliguntur, ut cum legatio male gesta obicitur Aeschini quod mentitus
sit, quod nil ex mandatis fecerit, quod moratus sit, quod munera
acceperit. VI. Recusatio quoque pluris interim propositiones habet,
ut contra petitionem pecuniae: “male petis: procuratorem enim tibi
esse non licuit: sed neque illi cuius nomine litigas habere procuratorem;
sed neque est heres eius a quo accepisse mutuam dicor; sed nec ipsi
debui”. VII. Multiplicari haec in quantum libet possunt, sed rem
ostendisse satis est. Hae si ponantur singulae subiectis probationibus,
plures sunt propositiones: si coniungantur, in partitionem cadunt.
VIII. Est et nuda propositio, qualis fere in coniecturalibus: “caedis
ago”, “furtum obicio”; est ratione subiecta, ut: “maiestatem minuit
C. Cornelius; nam codicem tribunus plebis ipse pro contione legit”.
Praeter haec utimur propositione aut nostra, ut: “adulterium obicio”,
aut adversarii, ut: “adulterii mecum agitur”, aut communi, ut: “inter
me et adversarium quaestio est uter sit intestato propior”.
Nonnumquam diversas quoque iungimus: “ego hoc dico, adversarius
hoc”. IX. Habet interim vim propositionis, etiamsi per se non est
propositio, cum exposito rerum ordine subicimus: “de his cognoscitis”,
ut sit haec commonitio iudicis, quo se ad quaestionem acrius intendat
et velut quodam tactu excitatus finem esse, narrationis et initium
probationis intellegat, et nobis confirmationem ingredientibus ipse
quoque quodam modo novum audiendi sumat exordium.
[5] I. Partitio est nostrarum aut adversarii propositionum aut
utrarumque ordine conlocata enumeratio. Hac quidam utendum
151
CLL - Classici Latini Loffredo
semper putant, quod ea fiat causa lucidior et iudex intentior ac docilior
si scierit et de quo dicimus et de quo dicturi postea sumus. II. Rursus
quidam periculosum id oratori arbitrantur duabus ex causis: quod
nonnumquam et excidere soleant quae promisimus et si qua in
partiendo praeterimus occurrere: quod quidem nemini accidet nisi
qui plane vel nullo fuerit ingenio vel ad agendum nihil cogitati
praemeditatique detulerit. III. Alioqui quae tam manifesta et lucida
est ratio quam rectae partitionis? Sequitur enim naturam ducem adeo
ut memoriae id maximum sit auxilium, via dicendi non decedere.
Quapropter ne illos quidem probaverim qui partitionem vetant ultra
tris propositiones extendere: quae sine dubio, si nimium sit multiplex,
fugiet memoriam iudicis et turbabit intentionem, hoc tamen numero
velut lege non est alliganda, cum possit causa pluris desiderare. IV.
Alia sunt magis propter quae partitione non semper sit utendum:
primum quia pleraque gratiora sunt si inventa subito nec domo allata
sed inter dicendum ex re ipsa nata videantur, unde illa non iniucunda
schemata: “paene excidit mihi” et “fugerat me” et “recte admones”;
propositis enim probationibus omnis in relicum gratia novitatis
praecerpitur. V. Interim vero etiam fallendus est iudex et variis artibus
subeundus ut aliud agi quam quod petimus putet. Nam est
nonnumquam dura propositio, quam iudex si providit non aliter
praeformidat quam qui ferrum medici prius quam curetur aspexit: at
si re non ante proposita securum ac nulla denuntiatione in se
conversum intrarit oratio, efficiet quod promittenti non crederetur.
VI. Interim refugienda non modo distinctio quaestionum est, sed
omnino tractatio: adfectibus turbandus et ab intentione auferendus
auditor. Non enim solum oratoris est docere, sed plus eloquentia circa movendum valet. Cui rei contraria est maxime tenuis illa et
scrupulose in partis secta divisionis diligentia eo tempore quo
cognoscenti iudicium conamur auferre. VII. Quid quod interim quae
per se levia sunt et infirma, turba valent, ideoque congerenda sunt
potius, et velut eruptione pugnandum? Quod tamen rarum esse debet
et ex necessitate demum, cum hoc ipsum quod dissimile rationi est
coegerit ratio. VIII. Praeter haec in omni partitione est utique aliquid
potentissimum, quod cum audivit iudex cetera tamquam supervacua
gravari solet. Itaque, si plura vel obicienda sunt vel diluenda, et utilis
et iucunda partitio est, ut quo quaque de re dicturi sumus ordine
appareat; at, si unum crimen varie defendemus, supervacua. IX. Vt si
ita partiamur: “dicam non talem esse hunc quem tueor reum ut in eo
credibile videri possit homicidium, dicam occidendi causam huic non
fuisse, dicam hunc eo tempore quo homo occisus est trans mare fuisse”:
152
Quintiliano - Institutio oratoria
omnia quae ante id quod ultimum est exsequeris inania videri necesse
est. X. Festinat enim iudex ad id quod potentissimum est, et velut
obligatum promisso patronum, si est patientior, tacitus appellat: si vel
occupatus vel in aliqua potestate vel etiam sic moribus compositus,
cum convicio efflagitat. XI. Itaque non defuerunt qui Ciceronis illam
pro Cluentio partitionem improbarent, qua se dicturum esse promisit
primum neminem maioribus criminibus, gravioribus testibus in
iudicium vocatum quam Oppianicum: deinde praeiudicia esse facta
ab ipsis iudicibus a quibus condemnatus sit: postremo iudicium
pecunia temptatum non a Cluentio, sed contra Cluentium: quia, si
probari posset quod est tertium, nihil necesse fuerit dicere priora.
XII. Rursus nemo tam erit aut iniustus aut stultus quin eum fateatur
optime pro Murena esse partitum: “intellego, iudices, tris totius
accusationis partis fuisse, et earum unam in reprehensione vitae, alteram
in contentione dignitatis, tertiam in criminibus ambitus esse versatam”.
Nam sic et ostendit lucidissime causam et nihil fecit altero supervacuum.
XIII. De illo quoque genere defensionis plerique dubitant: “si occidi,
recte feci, sed non occidi”; quo enim pertinere prius si sequens firmum
sit? Haec invicem obstare et utroque utentibus in neutro haberi fidem.
Quod sane in parte verum est, et illo sequenti, si modo indubitabile
est, [sit) solo utendum; at si quid in eo quod est fortius timebimus,
XIV. utraque probatione nitemur. Alius enim alio moveri solet; et qui
factum putabit, iustum credere potest, qui tamquam iusto non
movebitur, factum fortasse non credet: ut certa manus uno telo potest
esse contenta, incerta plura spargenda sunt, ut sit et fortunae locus.
XV. Egregie vero Cicero pro Milone insidiatorem primum Clodium
ostendit, tum addidit ex abundanti, etiam si id non fuisset, talem
tamen civem cum summa virtute interfectoris et gloria necari potuisse.
XVI. Neque illum tamen ordinem, de quo prius dixi, damnaverim,
quia quaedam, etiam si ipsa sunt dura, in id tamen valent, ut ea molliant
quae sequentur. Nec omnino sine ratione est quod vulgo dicitur: inicum
petendum ut aecum feras. XVII. Quod tamen nemo sic accipiat ut
omnia credat audenda. Recte enim Graeci praecipiunt non temptanda
quae effici omnino non possint. Sed quotiens hac de qua loquor duplici defensione utemur, id laborandum est, ut in illam partem
sequentem fides ex priore ducatur; potest enim videri qui tuto etiam
confessurus fuit mentiendi causam in negando non habere. XVIII. Et
illud utique faciendum est, ut, quotiens suspicabimur iudici aliam
probationem desiderari quam de qua loquimur, promittamus nos plene
et statim de eo satis esse facturos, praecipueque si de pudore agetur.
XIX. Frequenter autem accidit ut causa parum verecunda iure tuta
sit; de quo ne inviti iudices audiant et adversi, frequentius sunt
153
CLL - Classici Latini Loffredo
admonendi secuturam defensionem probitatis ac dignitatis: exspectent
paulum et agi ordine sinant. XX. Quaedam interim nos et invitis
litigatoribus simulandum est dicere, quod Cicero pro Cluentio facit
circa iudiciariam legem: nonnumquam quasi interpellemur ab iis
subsistere: saepe avertenda ad ipsos oratio, hortandi ut sinant nos uti
nostro consilio. Ita subrepetur animo iudicis, et, dum sperat
probationem pudoris, asperioribus illis minus repugnabit. XXI. Quae
cum receperit, etiam verecundiae defensioni facilior erit. Sic utraque
res invicem iuvabit eritque iudex circa ius nostrum spe modestiae
attentior, circa modestiam iuris probatione proclivior. XXII. Sed ut
non semper necessaria aut utilis etiam partitio est, ita opportune
adhibita plurimum orationi lucis et gratiae confert. Neque enim solum
id efficit, ut clariora fiant quae dicuntur, rebus velut ex turba extractis
et in conspectu iudicum positis, sed reficit quoque audientem certo
singularum partium fine, non aliter quam facientibus iter multum
detrahunt fatigationis notata inscriptis lapidibus spatia. XXIII. Nam
et exhausti laboris nosse mensuram voluptati est, et hortatur ad reliqua
fortius exsequenda scire quantum supersit. Nihil enim longum videri
necesse est in quo quid ultimum sit certum est. XXIV. Nec inmerito
multum ex diligentia partiendi tulit laudis Q. Hortensius, cuius tamen
divisionem in digitos diductam nonnumquam Cicero leviter eludit.
Nam est suus et in gestu modus et vitanda utique maxime concisa
nimium et velut articulosa partitio. XXV. Nam et auctoritati plurimum
detrahunt minuta illa nec iam membra sed frusta: et huius gloriae
cupidi, quo subtilius et copiosius divisisse videantur, et supervacua
adsumunt et quae natura singularia sunt secant, nec tam plura faciunt
quam minora: deinde cum fecerunt mille particulas, in eandem
incidunt obscuritatem contra quam partitio inventa est.
XXVI. Et divisa autem et simplex propositio, quotiens utiliter adhiberi
potest, primum debet esse aperta atque lucida (nam quid sit turpius
quam id esse obscurum ipsum quod in eum solum adhibetur usum
ne sint cetera obscura?), tum brevis nec ullo supervacuo onerata verbo; non enim quid dicamus sed de quo dicturi simus ostendimus.
XXVII. Optinendum etiam ne quid in ea desit, ne quid supersit.
superest autem sic fere, cum aut in species partimur quod in genera
partiri sit satis, aut genere posito subicitur species, ut “dicam de virtute
iustitia continentia”, cum iustitia atque continentia virtutis sint species.
XXVIII. Partitio prima est, quid sit de quo conveniat, quid de quo
ambigatur. In eo quod convenit, quid adversarius fateatur, quid nos:
in eo quo de ambigitur, [quae dicturi sumus] quae nostrae
propositiones, quae partis adversae. turpissimum vero non eodem ordine exsequi quo quidque proposueris.
154
Quintiliano - Institutio oratoria
LIBER QVINTVS
I. Fuerant et clari quidem auctores quibus solum videretur oratoris
officium docere (namque et adfectus duplici ratione excludendos
putabant, primum quia vitium esset omnis animi perturbatio, deinde
quia iudicem a veritate depelli misericordia gratia ira similibusque
non oporteret: et voluptatem audientium petere, cum vincendi tantum
gratia diceretur, non modo agenti supervacuum, sed vix etiam viro
dignum arbitrabantur), II. plures vero qui nec ab illis sine dubio
partibus rationem orandi summoverent, hoc tamen proprium atque
praecipuum crederent opus, sua confirmare et quae (ex) adverso
proponerentur refutare. III. Vtrumcumque est (neque enim hoc loco
meam interpono sententiam), hic erit liber illorum opinione maxime
necessarius, quo toto haec sola tractantur: quibus sane et ea quae de
iudicialibus causis iam dicta sunt serviunt. IV. Nam neque prohoemii
neque narrationis est alius usus quam ut huic iudicem praeparent, et
status nosse atque ea de quibus supra scripsimus intueri supervacuum
foret nisi ad hanc perveniremus. V. Denique ex quinque quas iudicialis
materiae fecimus partibus quaecumque alia potest aliquando necessaria causae non esse: lis nulla est cui probatione opus non sit. Eius
praecepta sic optime divisuri videmur ut prius quae in commune ad
omnis quaestiones pertinent ostendamus, deinde quae in quoque
causae genere propria sunt exsequamur.
[1] I. Ac prima quidem illa partitio ab Aristotele tradita consensum
fere omnium meruit, alias esse probationes quas extra dicendi rationem
acciperet orator, alias quas ex causa traheret ipse et quodam modo
gigneret; ideoque illas atechnous, id est inartificiales, has entechnous
id est artificiales, vocaverunt. II. Ex illo priore genere sunt praeiudicia,
rumores, tormenta, tabulae, ius iurandum, testes, in quibus pars
maxima contentionum forensium consistit. Sed ut ipsa per se carent
arte, ita summis eloquentiae viribus et adlevanda sunt plerumque et
refellenda. Quare mihi videntur magnopere damnandi qui totum hoc
155
CLL - Classici Latini Loffredo
genus a praeceptis removerant. III. Nec tamen in animo est omnia
quae pro his aut contra dici solent complecti. Non enim communes
locos tradere destinamus, quod esset operis infiniti, sed viam quandam
atque rationem. Quibus demonstratis non modo in exsequendo suas
quisque vires debet adhibere, sed etiam inveniendo similia, ut quaeque
condicio litium poscet. Neque enim de omnibus causis dicere
quisquam potest saltem praeteritis, ut taceam de futuris.
[2] I. Iam praeiudiciorum vis omnis tribus in generibus versatur: rebus quae aliquando ex paribus causis sunt iudicatae, quae exempla
rectius dicuntur, ut de rescissis patrum testamentis vel contra filios
confirmatis: iudiciis ad ipsam causam pertinentibus, unde etiam
nomen ductum est, qualia in Oppianicum facta dicuntur et a senatu
adversus Milonem: aut cum de eadem causa pronuntiatum est, ut in
reis deportatis et adsertione secunda et partibus centumviralium quae
in duas hastas divisae sunt. II. Confirmantur praecipue duobus:
auctoritate eorum qui pronuntiaverunt, et similitudine rerum de quibus
quaeritur; refelluntur autem raro per contumeliam iudicum, nisi forte
manifesta in iis culpa erit; vult enim cognoscentium quisque firmam
esse alterius sententiam, et ipse pronuntiaturus, nec libenter exemplum
quod in se fortasse reccidat facit. III. Confugiendum ergo est in duobus
superioribus, si res feret, ad aliquam dissimilitudinem causae, vix autem
ulla est per omnia alteri similis. Si id non continget aut eadem causa
erit, actionum incusanda neglegentia aut de infirmitate personarum
querendum contra quas erit iudicatum, aut de gratia quae testes
corruperit, aut de invidia aut de ignorantia, aut inveniendum quod
causae postea accesserit. IV. Quorum si nihil erit, licet tamen dicere
multos iudiciorum casus ad inique pronuntiandum valere, ideoque
damnatum Rutilium, absolutos Clodium atque Catilinam, rogandi
etiam iudices ut rem potius intueantur ipsam quam iuri iurando alieno suum donent. V. adversus consulta autem senatus et decreta
principum vel magistratuum remedium nullum est, nisi aut inventa
quantulacumque causae differentia aut aliqua vel,eorundem vel
eiusdem potestatis hominum posterior constitutio quae sit priori contraria: quae si deerunt, lis non erit.
[3] I. Famam atque rumores pars altera consensum civitatis et velut
publicum testimonium vocat, altera sermonem sine ullo certo auctore
dispersum, cui malignitas initium dederit, incrementum credulitas,
quod nulli non etiam innocentissimo possit accidere fraude inimicorum
falsa vulgantium. Exempla utrimque non deerunt:
[4] I. sicut in tormentis quoque, qui est locus frequentissimus, cum
pars altera quaestionem vera fatendi necessitatem vocet, altera saepe
156
Quintiliano - Institutio oratoria
etiam causam falsa dicendi, quod aliis patientia facile mendacium faciat,
aliis infirmitas necessarium. Quid attinet de his plura? Plenae sunt
orationes veterum ac novorum. II. Quaedam tamen in hac parte erunt
propria cuiusque litis. Nam sive de habenda quaestione agetur,
plurimum intererit quis et quem postulet aut offerat et in quem et ex
qua causa: sive iam erit habita, quis ei praefuerit, quis et quo modo sit
tortus, an credibilia dixerit, an inter se constantia, perseveraverit in eo
quod coeperat an aliquid dolore mutarit, prima parte quaestionis an
procedente cruciatu. Quae utrimque tam infinita sunt quam ipsa rerum
varietas.
[5] I. Contra tabulas quoque saepe dicendum est, cum eas non solum
refelli sed etiam accusari sciamus usitatum esse. cum sit autem in his
aut scelus signatorum aut ignorantia, tutius ac facilius id quod secundo
loco diximus tractatur, quod pauciores rei fiunt. II. Sed hoc ipsum
argumenta ex causa trahit, si forte aut incredibile est id actum esse
quod tabulae continent, aut, ut frequentius evenit, aliis probationibus
aeque inartificialibus solvitur, si aut is in quem signatum est aut aliquis
signator dicitur afuisse vel prius esse defunctus, si tempora non
congruunt, si vel antecedentia vel insequentia tabulis repugnant.
Inspectio etiam ipsa saepe falsum deprendit.
[6] I. Ius iurandum litigatores aut offerunt suum aut non recipiunt
oblatum aut ab adversario exigunt aut recusant cum ab ipsis exigatur.
Offerre suum sine illa condicione ut vel adversarius iuret fere
improbum est. II. Qui tamen id faciet, aut vita se tuebitur, ut eum
non sit credibile peieraturum, aut ipsa vi religionis (in qua plus fidei
consequitur si id egerit ut non cupide ad hoc descendere, sed ne hoc
quidem recusare videatur), aut, si causa patietur, modo litis, propter
quam devoturus se ipse non fuerit: aut praeter alia causae instrumenta
adiciet ex abundanti hanc quoque conscientiae suae fiduciam. III.
Qui non recipiet condicionem et a multis contemni iuris iurandi metum
dicet, cum etiam philosophi quidam sint reperti qui deos agere
<curam> rerum humanarum negarent: eum vero qui nullo deferente
iurare sit paratus et ipsum velle de causa sua pronuntiare et quam id
quod offert leve ac facile credat ostendere. IV. At is qui defert alioqui
agere modeste videtur, cum litis adversarium iudicem faciat, et eum
cuius cognitio est onere liberat, qui profecto alieno iure iurando stari
quam suo mavult. V. Quo difficilior recusatio est, nisi forte res est ea
quam credibile sit notam ipsi non esse. Quae excusatio si deerit, hoc
unum relinquetur, ut invidiam sibi quaeri ab adversario dicat, atque
id agi ut in causa in qua vincere non possit queri possit. Itaque
hominem quidem malum occupaturum hanc condicionem fuisse, se
157
CLL - Classici Latini Loffredo
autem probare malle quae adfirmet quam dubium cuiquam relinquere
an peierarit. VI. Sed nobis adulescentibus seniores in agendo facti
praecipere solebant ne umquam ius iurandum deferremus, sicut neque
optio iudicis adversario esset permittenda nec ex advocatis partis
adversae iudex eligendus. Nam si dicere contraria turpe advocato
videretur, certe turpius habendum facere quod noceat.
[7] I. Maximus tamen patronis circa testimonia sudor est. Ea dicuntur
aut per tabulas aut a praesentibus. Simplicior contra tabulas pugna;
nam et minus obstitisse videtur pudor inter paucos signatores et pro
diffidentia premitur absentia. Si reprehensionem non capit ipsa persona, infamare signatores licet. II. Tacita praeterea quaedam cogitatio
refragatur his omnibus, quod nemo per tabulas dat testimonium nisi
sua voluntate, quo ipso non esse amicum ei se contra quem dicit fatetur.
Neque tamen protinus cesserit orator quo minus et amicus pro amico
et inimicus contra inimicum possit verum, si integra sit ei fides, dicere.
Sed late locus uterque tractatur. III. cum praesentibus vero ingens
dimicatio est, ideoque velut duplici contra eos proque iis acie confligitur
actionum et interrogationum. In actionibus primum generaliter pro
testibus atque in testis dici solet. IV. Est hic communis locus, cum
pars altera nullam firmiorem probationem esse contendit quam quae
sit hominum scientia nixa, altera ad detrahendam illis fidem omnia
per quae fieri soleant falsa testimonia enumerat. V. Sequens ratio est
cum specialiter quidem sed tamen multos pariter invadere patroni
solent. Nam et gentium simul universarum elevata testimonia ab
oratoribus scimus et tota genera testimoniorum: ut de auditionibus
(non enim ipsos esse testes sed iniuratorum adferre voces), ut in causis
repetundarum (qui se reo numerasse pecunias iurant, litigatorum,
non testium habendos loco). VI. Interim adversus singulos derigitur
actio, quod insectationis genus et permixtum defensioni legimus in
orationibus plurimis et separatim editum, sicut in Vatinium testem.
Totum igitur excutiamus locum, quando universam institutionem
adgressi sumus. VII. sufficiebant alioqui libri duo a Domitio Afro in
hanc rem compositi, quem adulescentulus senem colui, ut non lecta
mihi tantum ea, sed pleraque ex ipso sint cognita. Is verissime praecepit
primum esse in hac parte officium oratoris ut totam causam familiariter
norit: quod sine dubio ad omnia pertinet; VIII. quomodo contingat
explicabimus cum ad destinatum huic parti locum venerimus. Ea res
suggeret materiam interrogationi et veluti tela ad manum
subministrabit, eadem docebit ad quae iudicis animus actione sit
praeparandus. Debet enim vel fieri vel detrahi testibus fides oratione
perpetua, quia sic quisque dictis movetur ut est ad credendum vel
158
Quintiliano - Institutio oratoria
non credendum ante formatus. IX. Et quoniam duo genera sunt testium,
aut voluntariorum aut eorum quibus (in) iudiciis publicis lege
denuntiari solet, quorum altero pars utraque utitur, alterum
accusatoribus tantum concessum est: separemus officium dantis testes
et refellentis. X. Qui voluntarium producit scire quid is dicturus sit
potest, ideoque faciliorem videtur in rogando habere rationem. Sed
haec quoque pars acumen ac vigilantiam poscit, providendumque ne
timidus, ne inconstans, ne inprudens testis sit: XI. turbantur enim et
a patronis diversae partis inducuntur in laqueos et plus deprensi nocent
quam firmi et interriti profuissent. Multum igitur domi ante versandi,
variis percontationibus, quales haberi ab adversario possunt,
explorandi sunt. Sic fit ut aut constent sibi aut, si quid titubaverint,
oportuna rursus eius a quo producti sunt interrogatione velut in
gradum reponantur. XII. In iis quoque adhuc qui constiterint sibi
vitandae insidiae; nam frequenter subici ab adversario solent et omnia
profutura polliciti diversa respondent, et auctoritatem habent non
arguentium illa sed confitentium. XIII. Explorandum igitur quas causas
laedendi adversarium adferant, nec id sat est inimicos fuisse, sed an
desierint, an per hoc ipsum reconciliari velint, ne corrupti sint, ne
paenitentia propositum mutaverint. Quod cum in iis quoque qui ea
quae dicturi videntur [re] vera sciunt necessarium est praecavere, (tum)
multo magis in iis qui se dicturos quae falsa sunt pollicentur. XIV.
Nam et frequentior eorum paenitentia est et promissum suspectius et,
si perseverarint, reprensio facilior. XV. Eorum vero quibus denuntiatur
pars testium est quae reum laedere velit, pars quae nolit, idque interim
scit accusator, interim nescit. Fingamus in praesentia scire; in utroque
tamen genere summis artibus interrogantis opus est. XVI. Nam si
habet testem cupidum laedendi, cavere debet hoc ipsum, ne cupiditas
eius appareat, nec statim de eo quod in iudicium venit rogare, sed
aliquo circumitu ad id pervenire, ut illi quod maxime dicere voluit
videatur expressum: nec nimium instare interrogationi, ne omnia
respondendo testis fidem suam minuat, sed in tantum evocare eum
quantum sumere ex uno satis sit. XVII. At in eo qui verum invitus
dicturus est, prima felicitas interrogantis extorquere quod is noluerit.
Hoc non alio modo fieri potest quam longius interrogatione repetita.
Respondebit enim quae nocere causae non arbitrabitur, ex pluribus
deinde quae confessus erit eo perducetur ut quod dicere non vult
negare non possit. XVIII. Nam ut in oratione sparsa plerumque
colligimus argumenta, quae per se nihil reum adgravare videantur,
congregatione deinde eorum factum convincimus: ita huius modi testis
multa de ante actis, multa de insecutis, loco tempore persona ceteris
159
CLL - Classici Latini Loffredo
est interrogandus, ut in aliquod responsum incidat post quod illi vel
fateri quae volumus necesse sit vel iis quae iam dixerit repugnare.
XIX. Id si non contingit, relicum erit ut eum nolle dicere manifestum
sit, protrahendusque ut in aliquo, quod vel extra causam sit,
deprehendatur, tenendus etiam diutius, ut omnia ac plura quam res
desiderat pro reo dicendo suspectus iudici fiat: quo non minus nocebit
quam si vera in reum dixisset. XX. At si, quod secundo loco diximus,
nesciet actor quid propositi testis attulerit, paulatim et, ut dicitur,
pedetemptim interrogando experietur animum eius, et ad id responsum
quod eliciendum erit per gradus ducet. XXI. Sed quia nonnumquam
sunt hae quoque testium artes, ut primo ad voluntatem respondeant,
quo maiore fide diversa postea dicant, est actoris suspectum testem
dum prodest dimittere. XXII. Patronorum in parte expeditior, in parte difficilior interrogatio est. Difficilior hoc, quod raro umquam
possunt ante iudicium scire quid testis dicturus sit, expeditior, quod
cum interrogandus est sciunt quid dixerit. XXIII. Itaque, quod in eo
incertum est, cura et inquisitione opus est, quis reum premat, quas et
quibus ex causis inimicitias habeat, eaque in oratione praedicenda
atque amolienda sunt, sive odio conflatos testes sive invidia sive gratia
sive pecunia videri volumus. Et si deficietur numero pars diversa,
paucitatem, si abundabit, conspirationem, si humiles producet,
vilitatem, si potentes, gratiam oportebit incessere. XXIV. Plus tamen
proderit causas propter quas reum laedant exponere: quae sunt variae
et pro condicione cuiusque litis aut litigatoris. Nam contra illa quae
supra diximus simili ratione responderi locis communibus solet, quia
et in paucis atque humilibus accusator simplicitate gloriari potest,
quod neminem praeter eos qui possint scire quaesierit, et multos atque
honestos commendare aliquanto est facilius. XXV. Verum interim et
singulos ut exornare, ita destruere contingit aut recitatis in actione
<testimoniis> aut testibus nominatis, quod iis temporibus quibus testis
non post finitas actiones rogabatur facilius et frequentius fuit. Quid
autem in quemque testium dicendum sit, sumi nisi ex ipsorum personis
non potest. XXVI. Reliquae interrogandi sunt partes: qua in re
primum est nosse testem. Nam timidus terreri, stultus decipi, iracundus
concitari, ambitiosus inflari, longus protrahi potest, prudens vero et
constans vel tamquam inimicus et pervicax dimittendus statim, vel
non interrogatione sed brevi interlocutione patroni refutandus est,
aut aliquo, si continget, urbane dicto refrigerandus, aut, si quid in
eius vitam dici poterit, infamia, criminum destruendus. XXVII. Probos
quosdam et verecundos non aspere incessere profuit; nam saepe qui
adversus insectantem pugnassent modestia mitigantur. Omnis autem
160
Quintiliano - Institutio oratoria
interrogatio aut in causa est aut extra causam. In causa, sicut accusatori praecepimus, patronus quoque altius et unde nihil suspecti sit
repetita percontatione, priora sequentibus adplicando saepe eo perducit
homines ut invitis quod prosit extorqueat. XXVIII. Eius rei sine dubio
neque disciplina una in scholis neque exercitatio traditur, et naturali
magis acumine aut usu contingit haec virtus. Si quod tamen exemplum
ad imitationem demonstrandum sit, solum est quod ex dialogis
Socraticorum maximeque Platonis duci potest: in quibus adeo scitae
sunt interrogationes ut, cum plerisque bene respondeatur, res tamen
ad id quod volunt efficere perveniat. XXIX. Illud fortuna interim
praestat, ut aliquid quod inter se parum consentiat a teste dicatur,
interim, quod saepius evenit, ut testis testi diversa dicat. Acuta autem
interrogatio ad hoc quod casu fieri solet etiam ratione perducet. XXX.
Extra causam quoque multa quae prosint rogari solent, de vita testium
aliorum, de sua quisque, si turpitudo, si humilitas, si amicitia
accusatoris, si inimicitiae cum reo: in quibus aut dicant aliquid quod
prosit, aut in mendacio vel cupiditate laedendi deprendantur. XXXI.
Sed in primis interrogatio cum debet esse circumspecta, quia multa
contra patronos venuste testes saepe respondent eique praecipue rei
vulgo favetur, tum verbis quam maxime ex medio sumptis, ut qui
rogatur (is autem saepius est imperitus) intellegat, aut ne intellegere
se neget, quod interrogantis non leve frigus est. XXXII. Illae vero
pessimae artes, testem subornatum in subsellia adversarii mittere, ut
inde excitatus plus noceat vel dicendo contra reum cum quo sederit,
vel, cum adiuvisse testimonio videbitur, faciendo ex industria multa
inmodeste atque intemperanter, per quae non a se tantum dictis detrahat
fidem, sed ceteris quoque qui profuerant auferat utilitatem: quorum
mentionem habui non ut fierent sed ut vitarentur.
Saepe inter se collidi solent inde testatio, hinc testes. Locus utrimque:
haec enim se pars iure iurando, illa consensu signantium tuetur.
XXXIII. Saepe inter testes et argumenta quaesitum est. Inde scientiam
in testibus et religionem, ingenia esse in argumentis dicitur: hinc testem
gratia metu pecunia ira odio amicitia ambitu fieri, argumenta ex natura duci, in his iudicem sibi, in illis alii credere. XXXIV. Communia
haec pluribus causis, multumque iactata sunt, semper tamen
iactabuntur. Aliquando utrimque sunt testes, et quaestio sequitur ex
ipsis, utri meliores viri, ex causis, utri magis credibilia dixerint, ex
litigatoribus, utri gratia magis valuerint. XXXV. His adicere si qui
volet ea quae divina testimonia vocant, ex responsis oraculis ominibus,
duplicem sciat esse eorum tractatum: generalem alterum, in quo inter
Stoicos et Epicuri sectam secutos pugna perpetua est regaturne
161
CLL - Classici Latini Loffredo
providentia mundus, specialem alterum circa partis divinationum, ut
quaeque in quaestionem cadet. XXXVI. Aliter enim oraculorum, aliter
haruspicum augurum coniectorum mathematicorum fides confirmari
aut refelli potest, cum sit rerum ipsarum ratio diversa. Circa eius modi
quoque instrumenta firmanda vel destruenda multum habet operis
oratio, si quae sunt voces per vinum somnum dementiam emissae, vel
excepta parvolorum indicia, quos pars altera nihil fingere, altera nihil
iudicare dictura est. XXXVII. Nec tantum praestari hoc genus potenter,
sed etiam ubi non est desiderari solet: “Pecuniam dedisti: quis
numeravit? ubi? unde?” “Venenum arguis: ubi emi? a quo? quanti?
per quem dedi? quo conscio?” Quae fere omnia pro Cluentio Cicero
in crimine veneficii excutit.
Haec de inartificialibus quam brevissime potui.
[8] I. Pars altera probationum, quae est tota in arte constatque rebus
ad faciendam fidem adpositis, plerumque aut omnino neglegitur aut
levissime attingitur ab iis qui argumenta velut horrida et confragosa
vitantes amoenioribus locis desident, neque aliter quam ii qui traduntur
a poetis gustu cuiusdam apud Lotophagos graminis et Sirenum cantu
deleniti voluptatem saluti praetulisse, dum laudis falsam imaginem
persecuntur ipsa propter quam dicitur victoria cedunt. II. Atqui cetera,
quae continuo magis orationis tractu decurrunt, in auxilium atque
ornamentum argumentorum comparantur, nervisque illis quibus causa
continetur adiciunt inducti super corporis speciem: ut, si forte quid
factum ira vel metu vel cupiditate dicatur, latius quae cuiusque adfectus
natura sit prosequamur. Isdem laudamus incusamus augemus
minuimus describimus deterremus querimur consolamur hortamur.
III. Sed horum esse opera in rebus aut certis aut de quibus tamquam
certis loquimur potest. Nec abnuerim esse aliquid in delectatione,
multum vero in commovendis adfectibus: sed haec ipsa plus valent
cum se didicisse iudex putat, quod consequi nisi argumentatione
aliaque omni fide rerum non possumus.
IV. Quorum priusquam partior species, indicandum est esse quaedam
in omni probationum genere communia. Nam neque ulla quaestio
est quae non sit aut in re aut in persona, neque esse argumentorum
loci possunt nisi in iis quae rebus aut personis accidunt, V. eaque aut
per se inspici solent aut ad aliud referri, neque ulla confirmatio nisi
aut ex consequentibus aut ex pugnantibus, et haec necesse est aut ex
praeterito tempore aut ex coniuncto aut ex insequenti petere, nec ulla
res probari nisi ex alia potest eaque sit oportet aut maior aut par aut
minor. VI. Argumenta vero reperiuntur aut in quaestionibus, quae
etiam separatae a complexu rerum personarumque spectari per se
162
Quintiliano - Institutio oratoria
possint, aut in ipsa causa, cum invenitur aliquid in ea non ex communi
ratione ductum sed eius iudicii de quo cognoscitur proprium.
Probationum praeterea omnium aliae sunt necessariae, aliae credibiles,
aliae non repugnantes. VII. Et adhuc omnium probationum
quadruplex ratio est, ut vel quia est aliquid, aliud non sit, ut: “dies
est, nox non est”, vel quia est aliquid, et aliud sit: “sol est super
terram, dies est”, vel quia aliquid non est, aliud sit: “non est nox, dies
est”, vel quia aliquid non est, nec aliud sit: “non est rationalis, nec
homo est”. His in universum praedictis partes subiciam.
[9] I. Omnis igitur probatio artificialis constat aut signis aut argumentis
aut exemplis. Nec ignoro plerisque videri signa partem argumentorum.
Quae mihi separandi ratio haec fuit prima, quod sunt paene ex illis
inartificialibus (cruenta enim vestis et clamor et livor et talia sunt
instrumenta, qualia tabulae, rumores, testes, nec inveniuntur ab oratore, sed ad eum cum ipsa causa deferuntur), II. altera, quod signa,
sive indubitata sunt, non sunt argumenta, quia ubi illa sunt quaestio
non est, argumento autem nisi in re controversa locus esse non potest,
sive dubia, non sunt argumenta sed ipsa argumentis egent.
III. Dividuntur autem in has primas duas species, quod eorum alia
sunt, ut dixi, quae necessaria (sunt, alia quae non necessaria). Priora
illa sunt quae aliter habere se non possunt, quae Graeci tecmeria vocant.
+Quae sunt+ alyta semia: quae mihi vix pertinere ad praecepta artis
videntur; nam ubi est signum insolubile, ibi ne lis quidem est. IV. Id
autem accidit cum quid aut necesse est fieri factumve esse, aut omnino
non potest fieri vel esse factum: quo in causis posito non est lis [nisi]
facti. Hoc genus per omnia tempora perpendi solet: nam et coisse eam
cum viro quae peperit, V. quod est praeteriti, et fluctus esse cum magna
vis venti in mare incubuit, quod coniuncti, et eum mori cuius cor est
vulneratum, quod futuri, necesse est. Nec fieri potest ut ibi messis sit
ubi satum non est, ut quis Romae sit cum est Athenis, ut sit ferro
vulneratus qui sine cicatrice est. VI. Sed quaedam et retrorsum idem
valent, ut vivere hominem qui spirat et spirare qui vivit, quaedam in
contrarium non recurrunt: nec enim, quia movetur qui ingreditur,
etiam ingreditur qui movetur. VII. Quare potest et coisse cum viro
quae non peperit, et non esse ventus in mari cum est fluctus, neque
utique cor eius vulneratum esse qui perit. Ac similiter satum fuisse
potest ubi non fuit messis, nec fuisse Romae qui non fuit Athenis, nec
fuisse ferro vulneratus qui habet cicatricem.
VIII. Alia sunt signa non necessaria, quae eikota Graeci vocant: quae
etiam si ad tollendam dubitationem sola non sufficiunt, tamen adiuta
ceteris plurimum valent. IX. Signum vocatur, ut dixi, semeion
163
CLL - Classici Latini Loffredo
(quamquam id quidam indicium, quidam vestigium nominaverunt):
per quod alia res intellegitur, ut per sanguinem caedes. At sanguis vel
ex hostia respersisse vestem potest vel e naribus profluxisse: non utique
qui vestem cruentam habuerit homicidium fecerit. X. Sed ut per se
non sufficit, ita ceteris adiunctum testimonii loco ducitur, si inimicus,
si minatus ante, si eodem in loco fuit: quibus signum cum accessit,
efficit ut quae suspecta erant certa videantur. XI. Alioqui sunt quaedam
signa utrique parti communia, ut livores tumores (nam videri possunt
et veneficii et cruditatis), et vulnus in pectore sua manu et aliena perisse dicentibus in aequo est. Haec proinde firma habentur atque
extrinsecus adiuvantur. XII. Eorum autem quae signa sunt quidem
sed non necessaria genus Hermagoras putat non esse virginem
Atalanten quia cum iuvenibus per silvas vagetur. Quod si receperimus,
vereor ne omnia quae ex facto ducuntur signa faciamus. XIII. Eadem
tamen ratione qua signa tractantur. Nec mihi videntur Ariopagitae,
cum damnaverint puerum, coturnicum oculos eruentem, aliud
iudicasse quam id signum esse perniciosissimae mentis multisque malo
futurae si adolevisset. Vnde Spuri Maeli Marcique Manli popularitas
signum adfectati regni est existimatum. XIV. Sed vereor ne longe
nimium nos ducat haec via. Nam si est signum adulterae lavari cum
viris, erit et convivere cum adulescentibus, deinde etiam familiariter
alicuius amicitia uti: fortasse corpus vulsum, fractum incessum, vestem
muliebrem dixerit mollis et parum viri signa, si cui (cum signum id
proprie sit quod ex eo de quo quaeritur natum sub oculos venit) ut
sanguis e caede, ita illa ex inpudicitia fluere videantur. XV. Ea quoque
quae, quia plerumque observata sunt, vulgo signa creduntur, ut
prognostica: “vento rubet aurea Phoebe” et “cornix plena pluviam
vocat improba voce”, si causas ex qualitate caeli trahunt, sane ita
appellentur. Nam si vento rubet luna, signum venti est rubor: et si, ut
idem poeta colligit, XVI. densatus et laxatus aer facit ut sit inde “ille
avium concentus”, idem sentiemus. sunt autem signa etiam parva
magnorum, ut vel haec ipsa cornix; nam maiora minorum esse nemo
miratur.
[10] I. Nunc de argumentis: hoc enim nomine complectimur omnia
quae Graeci enthymemata, epichiremata, apodixis vocant, quamquam
apud illos est aliqua horum nominum differentia, etiam si vis eodem
fere tendit. Nam enthymema (quod nos commentum sane aut
commentationem interpretemur, quia aliter non possumus, Graeco
melius usuri) unum intellectum habet quo omnia mente concepta
significat (sed nunc non de eo loquimur), II. alterum quo sententiam
cum ratione, tertium quo certam quandam argumenti conclusionem
164
Quintiliano - Institutio oratoria
vel ex consequentibus vel ex repugnantibus: quamquam de hoc parum
convenit. sunt enim qui illud prius epichirema dicant, pluresque
invenias in ea opinione ut id demum quod pugna constat enthymema
accipi velint, et ideo illud Cornificius contrarium appellat. III. hunc
alii rhetoricum syllogismum, alii inperfectum syllogismum vocaverunt,
quia (nec) distinctis nec totidem partibus concluderetur: quod sane
non utique ab oratore desideratur. IV. Epichirema Valgius adgressionem
vocat; verius autem iudico non nostram administrationem, sed ipsam
rem quam adgredimur, id est argumentum quo aliquid probaturi
sumus, etiam si nondum verbis explanatum, iam tamen mente
conceptum, epichirema dici. V. Aliis videtur non destinata vel inchoata
sed perfecta probatio hoc nomen accipere ultima specie, ideoque propria eius appellatione et maxime in usu posita significatur certa
quaedam sententiae comprensio, quae ex tribus minime partibus
constat. VI. Quidam epichirema rationem appellarunt, Cicero melius
ratiocinationem, quamquam et ille nomen hoc duxisse magis a
syllogismo videtur: nam et statum syllogisticum ratiocinativum appellat
(et) exemplis utitur philosophorum. Et quoniam est quaedam inter
syllogismum et epichirema vicinitas, potest videri hoc nomine recte
abusus. VII. Apodeixis est evidens probatio, ideoque apud geometras
grammikai apodeixeis dicuntur. Hanc et ab epichiremate Caecilius
putat differre solo genere conclusionis et esse apodixin inperfectum
epichirema eadem causa qua diximus enthymema a syllogismo distare; nam et enthymema syllogismi pars est. Quidam inesse epichiremati
apodixin putant et esse partem eius confirmantem. VIII. Vtrumque
autem quamquam diversi auctores eodem modo finiunt, ut sit ratio
per ea quae certa sunt fidem dubiis adferens: quae natura est omnium
argumentorum, neque enim certa incertis declarantur. Haec omnia
generaliter pistis appellant, quod etiam si propria interpretatione dicere
fidem possumus, apertius tamen probationem interpretabimur. IX.
Sed argumentum quoque plura significat. Nam et fabulae ad actum
scaenarum compositae argumenta dicuntur, et (cum) orationum
Ciceronis velut thema (ipse] exponit Pedianus inquit: “argumentum
tale est”, et ipse Cicero ad Brutum ita scribit: “veritus fortasse ne nos
in Catonem nostrum transferremus illim aliquid, etsi argumentum
simile non erat”. Quo apparet omnem ad scribendum destinatam
materiam ita appellari. X. Nec mirum, cum id inter opifices quoque
sit vulgatum, unde Vergili “argumentum ingens”, vulgoque paulo
numerosius opus dicitur argumentosum. Sed nunc de eo dicendum
argumento est quod ad ... probationem indicium fidem adgressionem
eiusdem rei nomina facit, parum distincte, ut arbitror. XI. Nam
165
CLL - Classici Latini Loffredo
probatio et fides efficitur non tantum per haec, quae sunt rationis, sed
etiam per inartificialia. Signum autem, quod ille indicium vocat, ab
argumentis iam separavi. Ergo cum sit argumentum ratio probationem
praestans, qua colligitur aliud per aliud, et quae quod est dubium
per id quod dubium non est confirmat, necesse est esse aliquid in
causa quod probatione non egeat. XII. Alioqui nihil erit quo
probemus, nisi fuerit quod aut sit verum aut videatur, ex quo dubiis
fides fiat. Pro certis autem habemus primum quae sensibus
percipiuntur, ut quae videmus audimus, qualia sunt signa, deinde ea
(in) quae communi opinione consensum est: XIII. “deos esse”,
“praestandam pietatem parentibus”, praeterea quae legibus cauta sunt,
quae persuasione etiam si non omnium hominum, eius tamen civitatis
aut gentis in qua res agitur in mores recepta sunt, ut pleraque in iure
non legibus sed moribus constant: si quid inter utramque partem
convenit, si quid probatum est, denique cuicumque adversarius non
contradicit. XIV. Sic enim fiet argumentum: “cum providentia mundus
regatur, administranda, res publica est: sequitur ut administranda res
publica sit, si liquebit mundum providentia regi”. XV. Debet etiam
nota esse recte argumenta tractaturo vis et natura omnium rerum, et
quid quaeque earum plerumque efficiat: hinc enim sunt quae icota
dicuntur. XVI. Credibilium autem genera sunt tria: unum
firmissimum, quia fere accidit, ut “liberos a parentibus amari”, alterum
velut propensius: “eum qui recte valeat in crastinum perventurum”,
tertium tantum non repugnans: “in domo furtum factum ab eo qui
domi fuit”. XVII. Ideoque Aristoteles in secundo de arte rhetorica
libro diligentissime est exsecutus quid cuique rei et quid cuique homini
soleret accidere, et quas res quosque homines quibus rebus aut
hominibus vel conciliasset vel alienasset ipsa natura, ut divitias quid
sequatur aut ambitum aut superstitionem, quid boni probent, quid
mali petant, quid milites, quid rustici, quo quaeque modo res vitari
vel adpeti soleat. XVIII. Verum hoc exsequi mitto: non enim longum
tantum, sed etiam inpossibile ac potius infinitum est, praeterea positum
in communi omnium intellectu. Si quis tamen desideraverit, a quo
peteret ostendi. XIX. Omnia autem credibilia, in quibus pars maxima
consistit argumentationis, ex huius rhodi fontibus fluunt: “an credibile sit a filio patrem occisum, incestum cum filia commissum”, et
contra veneficium in noverca, adulterium in luxurioso: illa quoque,
“an scelus palam factum”, “an falsum propter exiguam summam”,
quia suos quidque horum velut mores habet, plerumque tamen, non
semper: alioqui indubitata essent, non argumenta.
XX. Excutiamus nunc argumentorum locos, quamquam quibusdam
166
Quintiliano - Institutio oratoria
hi quoque de quibus supra dixi videntur. Locos appello non, ut vulgo
nunc intelleguntur, in luxuriem et adulterium et similia, sed sedes
argumentorum, in quibus latent, ex quibus sunt petenda. XXI. Nam
ut in terra non omni generantur omnia, nec avem aut feram reperias,
ubi quaeque nasci aut morari soleat ignaras, et piscium quoque genera alia planis gaudent, alia saxosis, regionibus etiam litoribusque discreta sunt, nec helopem nostro mari aut scarum ducas: ita non omne
argumentum undique venit ideoque non passim quaerendum est.
XXII. Multus alioqui error est: exhausto labore, quod non ratione
scrutabimur non poterimus invenire nisi casu. At si scierimus ubi
quodque nascatur, cum ad locum ventum erit facile quod in eo est
pervidebimus. XXIII. In primis igitur argumenta saepe a persona
ducenda sunt, cum sit, ut dixi, divisio ut omnia in haec duo partiamur,
res atque personas: ut causa tempus locus occasio instrumentum modus
et cetera rerum sint accidentia. Personis autem non quidquid accidit
exsequendum mihi est, ut plerique fecerunt, sed unde argumenta
sumi possunt. XXIV. Ea porro sunt: genus, nam similes parentibus ac
maioribus suis plerumque creduntur, et nonnumquam ad honeste
turpiterque vivendum inde causae fluunt: natio, nam et gentibus
proprii mores sunt nec idem in barbaro, Romano, Graeco probabile
est: XXV. patria, quia similiter etiam civitatium leges instituta opiniones
habent differentiam: sexus, ut latrocinium facilius in viro, veneficium
in femina credas: aetas, quia aliud aliis annis magis convenit: educatio
et disciplina, quoniam refert a quibus et quo quisque modo sit
institutus: XXVI. habitus corporis, ducitur enim frequenter in
argumentum species libidinis, robur petulantiae, his contraria in
diversum: fortuna, neque enim idem credibile est in divite ac paupere,
propinquis amicis clientibus abundante et his omnibus destituto
(condicionis etiam distantia est: nam clarus an obscurus, magistratus
an privatus, pater an filius, civis an peregrinus, liber an servus, maritus
an caelebs, parens liberorum an orbus sit, plurimum distat): XXVII.
animi natura, etenim avaritia iracundia misericordia crudelitas severitas
aliaque his similia adferunt fidem frequenter aut detrahunt, sicut victus
luxuriosus an frugi an sordidus quaeritur: studia quoque, nam rusticus
forensis negotiator miles navigator medicus aliud atque aliud efficiunt.
XXVIII. Intuendum etiam quid adfectet quisque, locuples videri an
disertus, iustus an potens. Spectantur ante acta dictaque; ex praeteritis
enim aestimari solent praesentia. His adiciunt quidam commotionem:
hanc accipi volunt temporarium animi motum, sicut iram pavorem.
XXIX. Consilia autem et praeteriti et praesentis et futuri temporis:
quae mihi, etiam si personis accidunt, referenda tamen ad illam partem
167
CLL - Classici Latini Loffredo
argumentorum videntur quam ex causis ducimus, sicut habitus quidam
animi, quo tractatur amicus (an) inimicus. XXX. Ponunt in persona
et nomen: quod quidem accidere ei necesse est, sed in argumentum
raro cadit, nisi cum aut ex causa datum est, ut Sapiens, Magnus, Pius,
aut et ipsum alicuius cogitationis attulit causam, ut Lentulo
coniurationis, quod libris Sibyllinis haruspicumque responsis
dominatio dari tribus Corneliis dicebatur, seque eum tertium esse
credebat post sullam Cinnamque quia et ipse Cornelius erat. XXXI.
Nam et illud apud Euripiden frigidum sane, quod nomen Polynicis
ut argumentum morum frater incessit. Iocorum tamen ex eo frequens
materia, qua Cicero in Verrem non semel usus est. Haec fere circa
personas sunt aut his similia; neque enim complecti omnia vel hac in
parte vel in ceteris possumus, contenti rationem plura quaesituris
ostendere. XXXII. Nunc ad res transeo, in quibus maxime sunt
personis iuncta quae agimus, ideoque prima tractanda. In omnibus
porro quae fiunt quaeritur aut quare aut ubi aut quando aut quo
modo aut per quae facta sunt. XXXIII. ducuntur igitur argumenta ex
causis factorum vel futurorum: quarum materiam, +quam quidam
hylen, alii dynamin nominaverunt+, in duo genera sed quaternas
utriusque dividunt species. Nam fere versatur ratio faciendi circa
bonorum adeptionem incrementum conservationem usum aut malorum
evitationem liberationem inminutionem tolerantiam: quae et in deliberando plurimum valent. XXXIV. Sed has causas habent recta, prava
contra ex falsis opinionibus veniunt. Nam est his initium ex iis quae
credunt bona aut mala, inde errores existunt et pessimi adfectus, in
quibus sunt ira odium invidia cupiditas spes ambitus audacia metus,
cetera generis eiusdem. Accedunt aliquando fortuita, ebrietas,
ignorantia, quae interim ad veniam valent, interim ad probationem
criminis, ut si quis dum alii insidiatur alium dicitur interemisse.
XXXV. Causae porro non ad convincendum modo quod obicitur,
sed ad defendendum quoque excuti solent, cum quis se recte fecisse,
id est honesta causa, contendit: qua de re latius in tertio libro dictum
est. XXXVI. Finitionis quoque quaestiones ex causis interim pendent:
an tyrannicida qui tyrannum a quo deprensus in adulterio fuerat
occidit, an sacrilegus sacrilegus qui ut hostes urbe expelleret arma
templo adfixa detraxit. XXXVII. Ducuntur argumenta et ex loco.
Spectatur enim ad fidem probationis montanus an planus, maritimus
an mediterraneus, consitus an incultus, frequens an desertus,
propincus an remotus, oportunus consiliis an aduersus: quam partem
uidemus uehementissime pro Milone tractasse Ciceronem. XXXVIII.
Et haec quidem ac similia ad coniecturam frequentius pertinent, sed
168
Quintiliano - Institutio oratoria
interim ad ius quoque: priuatus an publicus, sacer an profanus, noster
an alienus, ut in persona magistratus, pater, peregrinus. XXXIX. Hinc
enim quaestiones oriuntur: ‘Priuatam pecuniam sustulisti, uerum, quia
de templo, non furtum sed sacrilegium est’. ‘Occidisti adulteros, quod
lex permittit, sed quia in lupanari, caedes est’. ‘Iniuriam fecisti, sed
quia magistratui, maiestatis actio est’. XL. Vel contra: ‘licuit quia pater
eram, quia magistratus’. Sed circa facti controuersiam argumenta
praestant, circa iuris lites materiam quaestionum. Ad qualitatem
quoque frequenter pertinet locus; neque enim ubique idem aut licet
aut decorum est: quin etiam in qua quidque ciuitate quaeratur interest;
moribus enim et legibus distant. XLI. Ad commendationem quoque
et inuidiam ualet; nam et Aiax apud Ouidium ‘ante rates’ inquit
‘agimus causam, et mecum confertur Vlixes!’ et Miloni inter cetera
obiectum est quod Clodius in monumentis ab eo maiorum suorum
esset occisus. XLII. Ad suadendi momenta idem ualet, sicut tempus,
cuius tractatum subiungam. Eius autem, ut alio loco iam dixi, duplex
significatio est: generaliter enim et specialiter accipitur. Prius illud est
‘nunc’, ‘olim’, ‘sub Alexandro’, ‘cum apud Ilium pugnatum est’,
denique praeteritum, instans, futurum. Hoc sequens habet et constituta
discrimina: ‘aestate’, ‘hieme’, ‘noctu’, ‘interdiu’, et fortuita: ‘in
pestilentia’, ‘in bello’, ‘in conuiuio’. XLIII. Latinorum quidam satis
significari putauerunt si illud generale ‘tempus’, hoc speciale ‘tempora’
uocarent. Quorum utrorumque ratio et in consiliis quidem et in illo
demonstratiuo genere uersatur, sed in iudiciis frequentissima est. XLIV.
Nam et iuris quaestiones facit et qualitatem distinguit et ad coniecturam
plurimum confert, ut cum interim probationes inexpugnabiles adferat,
quales sunt si dicatur, ut supra posui, signator qui ante diem tabularum
decessit, aut commisisse aliquid uel cum infans esset uel cum omnino
natus non esset: XLV. praeter id quod omnia facile argumenta aut ex
iis quae ante rem facta sunt aut ex coniunctis rei aut insequentibus
ducuntur. Ex antecedentibus: ‘mortem minatus es, noctu existi,
proficiscentem antecessisti’. XLVI. Causae quoque factorum praeteriti
sunt temporis. Secundum tempus subtilius quidam quam necesse erat
diuiserunt, ut esset iuncti ‘sonus auditus est’, adhaerentis ‘clamor
sublatus est’. Insequentis sunt illa: ‘latuisti’, ‘profugisti’, ‘liuores et
tumores apparuerunt’. Isdem temporum gradibus defensor utetur ad
detrahendam ei quod obicitur fidem. XLVII. In his omnis factorum
dictorumque ratio uersatur, sed dupliciter. Nam fiunt quaedam quia
aliud postea futurum est, quaedam quia aliud antea factum est: ut
cum obicitur reo lenocinii, speciosae marito, quod adulterii damnatam
quandam emerit, aut parricidii reo luxurioso quod dixerit patri: ‘non
169
CLL - Classici Latini Loffredo
amplius me obiurgabis’. Nam et ille non quia emit leno est, sed quia
leno erat emit, nec hic quia sic erat locutus occidit, sed quia erat
occisurus sic locutus est. XLVIII. Casus autem, qui et ipse praestat
argumentis locum, sine dubio est ex insequentibus, sed quadam
proprietate distinguitur, ut si dicam: ‘melior dux Scipio quam
Hannibal, uicit Hannibalem’: ‘bonus gubernator, numquam fecit
naufragium’: ‘bonus agricola, magnos sustulit fructus’. Et contra:
‘sumptuosus fuit, patrimonium exhausit’: ‘turpiter uixit, [uel] omnibus
inuisus est’. XLIX. Intuendae sunt praecipueque in coniecturis et
facultates; credibilius est enim occisos a pluribus pauciores, a
firmioribus inbecilliores, a uigilantibus dormientis, a praeparatis
inopinatos: quorum contraria in diuersum ualent. L. Haec et in deliberando intuemur et in iudiciis ad duas res solemus referre, an uoluerit
quis, an potuerit; nam et uoluntatem spes facit. Hinc illa apud
Ciceronem coniectura: ‘insidiatus est Clodius Miloni, non Milo
Clodio: ille cum seruis robustis, hic cum mulierum comitatu, ille equis,
hic in raeda, ille expeditus, hic paenula inretitus’. LI. Facultati autem
licet instrumentum coniungere; sunt enim in parte facultatis et copiae.
Sed ex instrumento aliquando etiam signa nascuntur, ut spiculum in
corpore inuentum. LII. His adicitur modus, quem trÒpon dicunt,
quo quaeritur quem ad modum quid sit factum. Idque tum ad
qualitatem scriptumque pertinet, ut si negemus adulterum ueneno
licuisse occidere, tum ad coniecturas quoque, ut si dicam: ‘bona mente
factum, ideo palam’, ‘mala, ideo ex insidiis, nocte, in solitudine’.
LIII. In rebus autem omnibus de quarum ui ac natura quaeritur
quasque etiam citra complexum personarum ceterorumque ex quibus
fit causa per se intueri possumus, tria sine dubio rursus spectanda
sunt: an sit, quid sit, quale sit. Sed quia sunt quidam loci argumentorum
omnibus communes, diuidi haec tria genera non possunt, ideoque
locis potius, ut in quosque incurrent, subicienda sunt. LIV. Ducuntur
ergo argumenta ex finitione seu fine; nam utroque modo traditur.
Eius duplex ratio est: aut enim praecedente finitione quaeritur sitne
hoc uirtus, aut simpliciter quid sit uirtus. Id aut uniuersum uerbis
complectimur, ut ‘rhetorice est bene dicendi scientia’, aut per partes,
ut ‘rhetorice est inueniendi recte et disponendi et eloquendi cum
firma memoria et cum dignitate actionis scientia’. LV. Praeterea finimus
aut ui, sicut superiora, aut §tumolog£&, ut si assiduum ab aere dando et locupletem a locorum, pecuniosum a pecorum copia. Finitioni
subiecta maxime uidentur genus species differens proprium: ex iis
omnibus argumenta ducuntur. LVI. Genus ad probandam speciem
minimum ualet, plurimum ad refellendam. Itaque non quia est arbor
170
Quintiliano - Institutio oratoria
platanus est, at quod non est arbor utique platanus non est: nec quod
uirtus est utique iustitia est, at quod non est uirtus, utique non potest
esse iustitia. Itaque a genere perueniendum est ad ultimam speciem,
ut ‘homo est animal’ non est satis, id enim genus est: ‘mortale’++etiam
si est species, cum aliis tamen communis finitio: ‘rationale’++nihil
supererit ad demonstrandum quod uelis. LVII. Contra species firmam
probationem habet generis, infirmam refutationem. Nam quod iustitia
est, utique uirtus est: quod non est iustitia, potest esse uirtus, si est
fortitudo, constantia, continentia. Numquam itaque tolletur a specie
genus, nisi ut omnes species quae sunt generi subiectae remoueantur,
hoc modo: ‘quod neque inmortale est neque mortale, animal non
est’. LVIII. His adiciunt propria et differentia. Propriis confirmatur
finitio, differentibus soluitur. Proprium autem est aut quod soli accidit,
ut homini sermo, risus, aut quidquid utique accidit, sed non soli, ut
igni calfacere. Et sunt eiusdem rei plura propria, ut ipsius ignis lucere,
calere. Ita quodcumque proprium deerit soluet finitionem, non utique
quodcumque erit confirmabit. LIX. Saepissime autem quid sit
proprium cuiusque quaeretur, ut, si per §tumolog£an dicatur:
‘tyrannicidae proprium est tyrannum occidere’, negemus: non enim
si traditum sibi eum carnifex occiderit tyrannicida dicatur; nec si
inprudens uel inuitus. LX. Quod autem proprium non erit, differens
erit, ut aliud est seruum esse, aliud seruire, qualis esse in addictis
quaestio solet: ‘qui seruus est si manu mittatur, fit libertinus, non
item addictus’, et plura, de quibus alio loco. LXI. Illud quoque
differens uocant, cum genere in speciem deducto species ipsa
discernitur. Animal genus, mortale species, terrenum uel bipes
differens; nondum enim proprium est, sed iam differt a marino uel
quadrupede: quod non tam ad argumentum pertinet quam ad
diligentem finitionis comprensionem. LXII. Cicero genus et speciem,
quam eandem formam uocat, a finitione diducit, et iis quae ad aliquid
sunt subicit: ut, si is cui argentum omne legatum est petat signatum
quoque, utatur genere: at si quis, cum legatum sit ei quae uiro mater
familias esset, neget deberi ei quae in manum non conuenerit, specie,
quoniam duae formae sint matrimoniorum. LXIII. Diuisione autem
adiuuari finitionem docet, eamque differre a partitione quod haec sit
totius in partis, illa generis in formas. Partis incertas esse, ut ‘quibus
constet res publica’, formas certas, ut ‘quot sint species rerum
publicarum’, quas tris accepimus: quae populi, quae paucorum, quae
unius potestate regerentur. LXIV. Et ille quidem non iis exemplis
utitur, quia scribens ad Trebatium ex iure ducere ea maluit: ego
apertiora posui. Propria uero ad coniecturae quoque pertinent partem,
171
CLL - Classici Latini Loffredo
ut, quia proprium est boni recte facere, iracundi uerbis <aut manu
male facere, facta haec ab ipsis> esse credantur, aut contra. Nam ut
quaedam in quibusdam utique <sunt, ita quaedam in quibusdam
utique> non sunt, et ratio, quamuis [ita] ex diuerso, eadem est.
Diuisio et ad probandum simili uia ualet et ad refellendum. LXV.
Probationi interim satis est unum habere, hoc modo: ‘ut sit ciuis, aut
natus sit oportet aut factus’; utrumque tollendum est: ‘nec natus nec
factus est’. LXVI. Fit hoc et multiplex, idque est argumentorum genus
ex remotione, quo modo efficitur totum falsum, modo id quod
relinquitur uerum. Totum falsum est hoc modo: ‘Pecuniam credidisse
te dicis: aut habuisti ipse aut ab aliquo accepisti aut inuenisti aut
surripuisti. Si neque domi habuisti neque ab aliquo accepisti et cetera,
non credidisti’. LXVII. Relicum fit uerum sic: ‘hic seruus quem tibi
uindicas aut uerna tuus est aut emptus aut donatus aut testamento
relictus aut ex hoste captus aut alienus’: deinde remotis prioribus
supererit ‘alienus’. Periculosum et cum cura intuendum genus, quia,
si in proponendo unum quodlibet omiserimus, cum risu quoque tota
res soluitur. LXVIII. Tutius quod Cicero pro Caecina facit, cum
interrogat, si haec actio non sit, quae sit (simul enim remouentur
omnia): uel cum duo ponentur inter se contraria, quorum tenuisse
utrumlibet sufficiet, quale Ciceronis est: ‘unum quidem certe nemo
erit tam inimicus Cluentio qui mihi non concedat, si constet corruptum
illud esse iudicium, aut ab Habito aut ab Oppianico esse corruptum:
si doceo non ab Habito, uinco ab Oppianico, si ostendo ab Oppianico,
purgo Habitum’. LXIX. Fit etiam ex duobus, quorum necesse est
<esse> alterum uerum, eligendi aduersario potestas, efficiturque ut
utrum elegerit noceat. Facit hoc Cicero pro Oppio: ‘utrum cum Cottam
adpetisset an cum ipse se conaretur occidere telum e manibus ereptum
est?’ et pro Vareno: ‘optio uobis datur, utrum uelitis casu illo itinere
Varenum usum esse an huius persuasu et inductu’: deinde utraque
facit accusatori contraria. LXX.Interim duo ita proponuntur ut
utrumlibet electum idem efficiat, quale est: ‘philosophandum <est,
etiam si non est philosophandum’>, et illud uulgatum: ‘quo schema,
si intellegitur? quo, si non intellegitur?’ et ‘mentietur in tormentis
qui dolorem pati potest, mentietur qui non potest’. LXXI.Vt sunt
autem tria tempora, ita ordo rerum tribus momentis consertus est:
habent enim omnia <initium>, incrementum, summam, ut iurgium,
deinde <rixa, tum> caedes. Est ergo hic argumentorum quoque locus
inuicem probantium; nam et ex initiis summa colligitur, quale est:
‘non possum togam praetextam sperare cum exordium pullum uideam’,
et contra: ‘non dominationis causa Sullam arma sumpsisse,
172
Quintiliano - Institutio oratoria
argumentum est dictatura deposita’. LXXII. Similiter ex incremento
in utramque partem ducitur ratio cum in coniectura, tum etiam in
tractatu aequitatis, an ad initium summa referenda sit, id est, an ei
caedes inputanda sit a quo iurgium coepit. LXXIII. Est argumentorum
locus ex similibus: ‘si continentia uirtus, utique et abstinentia’: ‘si
fidem debet tutor, et procurator’. Hoc est ex eo genere quod §pagvgÆn
Graeci uocant, Cicero inductionem. Ex dissimilibus: ‘non si laetitia
bonum, et uoluptas’: ‘non quod mulieri, idem pupillo’. Ex contrariis:
‘frugalitas bonum, luxuria enim malum’: ‘si malorum causa bellum
est, erit emendatio pax’: ‘si ueniam meretur qui inprudens nocuit,
non meretur praemium qui inprudens profuit’. LXXIV. Ex
pugnantibus: ‘qui est sapiens, stultus non est’. Ex consequentibus
siue adiunctis: ‘si est bonum iustitia, recte iudicandum’: ‘si malum
perfidia, non est fallendum’: idem retro. Nec sunt his dissimilia ideoque
huic loco subicienda, cum et ipsa naturaliter congruant: ‘quod quis
non habuit, non perdidit’: ‘quem quis amat, sciens non laedit’: ‘quem
quis heredem suum esse uoluit, carum habuit, habet, habebit’. Sed
cum sint indubitata, uim habent paene signorum inmutabilium.
LXXV. Sed haec consequentia dico, acolutha (est enim consequens
sapientiae bonitas), illa insequentia, parepomena, quae postea facta
sunt aut futura. Nec sum de nominibus anxius; uocet enim ut uoluerit
quisque, dum uis rerum ipsa manifesta sit appareatque hoc temporis,
illud esse naturae. LXXVI. Itaque non dubito haec quoque <uocare>
consequentia, quamuis ex prioribus dent argumentum ad ea quae
secuntur, quorum duas quidam species esse uoluerunt, actionis (ut
pro Oppio: ‘quos educere inuitos in prouinciam non potuit, eos inuitos
retinere qui potuit?’), temporis, in Verrem: ‘si finem praetoris edicto
adferunt Kalendae Ian., cur non initium quoque edicti nascatur a
Kalendis Ian.?’ LXXVII. Quod utrumque exemplum tale est ut idem
in diuersum, si retro agas, ualeat; consequens enim est eos, qui inuiti
duci non potuerint, inuitos non potuisse retineri. LXXVIII. Illa
quoque quae ex rebus mutuam confirmationem praestantibus
ducuntur (quae proprii generis uideri quidam uolunt et uocant §k
t«n prÚw êllhla, Cicero ex rebus sub eandem rationem uenientibus)
fortiter consequentibus iunxerim: ‘si portorium Rhodiis locare
honestum est, et Hermocreonti conducere’, et: ‘quod discere honestum,
et docere’. LXXIX. Vnde illa non hac ratione dicta sed efficiens idem
Domiti Afri sententia est pulchra: ‘ego accusaui, uos damnastis’. Est
inuicem consequens et quod ex diuersis idem ostendit, ut qui mundum
nasci dicit per hoc ipsum et deficere significet, quia deficit omne quod
nascitur.
173
CLL - Classici Latini Loffredo
LXXX. Simillima est his argumentatio qua colligi solent ex iis quae
faciunt ea quae efficiuntur, aut contra, quod genus a causis uocant:
haec interim necessario fiunt, interim plerumque sed non necessario.
Nam corpus in lumine utique umbram facit, et umbra, ubicumque
est, ibi esse corpus ostendit. LXXXI. Alia sunt, ut dixi, non necessaria, uel utrimque uel ex altera parte: ‘sol colorat: non utique qui est
coloratus a sole est’: ‘iter puluerulentum facit, sed neque omne iter
puluerem mouet, nec quisquis est puluerulentus ex itinere est’.
LXXXII. Quae utique fiunt, talia sunt: ‘si sapientia bonum uirum
facit, bonus uir est utique sapiens’, itemque: ‘boni est honeste facere,
mali turpiter, et qui honeste faciunt, boni, qui turpiter, mali iudicantur’:
recte. At [exercitatio plerumque robustum corpus facit, sed non
quisquis est robustus exercitatus, nec quisquis exercitatus robustus
est] nec, quia fortitudo praestat ne mortem timeamus, quisquis mortem
non timuerit uir fortis erit existimandus, nec si capitis dolorem facit
inutilis hominibus sol est. LXXXIII. Haec ad exhortatiuum maxime
genus pertinent: ‘uirtus facit laudem, sequenda igitur: at uoluptas
infamiam, fugienda igitur’. Recte autem monemur causas non utique
ab ultimo esse repetendas, LXXXIV. ut Medea: ‘utinam ne in nemore
Pelio’, quasi uero id eam fecerit miseram aut nocentem quod illic
ceciderint abiegnae ad terram trabes: et Philocteta Paridi: ‘si inpar
esses tibi, ego nunc non essem miser’: quo modo peruenire quolibet
retro causas legentibus licet. LXXXV. Illud his adicere ridiculum
putarem nisi eo Cicero uteretur, quod coniugatum uocant, ut ‘eos qui
rem iustam faciunt iuste facere’, quod certe non eget probatione: ‘quod
compascuum est, compascere licere’. LXXXVI. Quidam haec, quae
uel ex causis uel ex efficientibus diximus, alieno nomine uocant ecbasis,
id est exitus; nam nec hic aliud tractatur quam quid ex quoque
eueniat. LXXXVII. Adposita uel comparatiua dicuntur quae minora
ex maioribus, maiora ex minoribus, paria ex paribus probant.
Confirmatur coniectura ex maiore: ‘si quis sacrilegium facit, faciet et
furtum’; ex minore: ‘qui facile ac palam mentitur, peierabit’; ex pari:
‘qui ob rem iudicandam pecuniam accepit, et ob dicendum falsum
testimonium accipiet’. LXXXVIII. Iuris confirmatio est eius modi; ex
maiore: ‘si adulterum occidere licet, et loris caedere’; ex minore: ‘si
furem nocturnum occidere licet, quid latronem?’; ex pari: ‘quae poena
aduersus interfectorem patris iusta est, eadem aduersus matris’; quorum omnium tractatus uersatur in syllogismis. LXXXIX. Illa magis
finitionibus aut qualitatibus prosunt: ~’si robur corporibus bonum
non est, minus sanitas’;~ ‘si furtum scelus, magis sacrilegium’; ‘si
abstinentia uirtus, et continentia’; ‘si mundus prouidentia regitur,
174
Quintiliano - Institutio oratoria
administranda res publica’; ‘si domus aedificari sine ratione non potest,
quid * ‘; ‘~agenda si~ naualium cura, et armorum.’ XC. Ac mihi
quidem sufficeret hoc genus, sed in species secatur. Nam et ex pluribus
ad unum et ex uno ad plura (unde est ‘quod semel, et saepius’) et ex
parte ad totum <et> ex genere ad speciem <et> ex eo quod continet
ad id quod continetur, aut ex difficilioribus ad faciliora et ex longe
positis ad propiora, et ad omnia quae contra haec sunt, eadem ratione
argumenta ducuntur. XCI. Sunt enim et haec maiora et minora aut
certe uim similem optinent. Quae si persequamur, nullus erit ea
concidendi modus: infinita est enim rerum comparatio++iucundiora
grauiora, magis necessaria <minus necessaria>, honestiora utiliora:
XCII. sed mittamus plura, ne in eam ipsam quam uito loquacitatem
incidam. Exemplorum quoque ad haec infinitus est numerus, sed
paucissima attingam. Ex maiore pro Caecina: ‘quod exercitus armatos
mouet, id aduocationem non uidebitur mouisse?’ Ex faciliore in
Clodium et Curionem: ‘ac uide an facile fieri tu potueris, cum is
factus non sit cui tu concessisti’. XCIII. Ex difficiliore: ‘uide quaeso,
Tubero, ut qui de meo facto non dubitem de Ligari audeam dicere’;
et alibi: ‘an sperandi Ligario causa non sit cum mihi apud te locus sit
etiam pro altero deprecandi?’ Ex minore pro Caecina: ‘itane? scire
esse armatos sat est ut uim factam probes, in manus eorum incidere
non est satis?’ XCIV. Ergo, ut breuiter contraham summam, ducuntur
argumenta a personis causis locis tempore (cuius tres partes diximus,
praecedens coniunctum insequens), facultatibus (quibus
instrumentum subiecimus), modo (id est, ut quidque sit factum),
finitione, genere specie differentibus propriis, remotione, diuisione,
initio incremento summa, similibus dissimilibus, pugnantibus,
consequentibus, efficientibus, effectis, euentis, iugatis, comparatione
(quae in pluris diducitur species). XCV. Illud adiciendum uidetur,
duci argumenta non a confessis tantum sed etiam a fictione, quod
Graeci cat’ hypothesin uocant, et quidem ex omnibus isdem locis
quibus superiora, quia totidem species esse possunt fictae quot uerae.
XCVI. Nam fingere hoc loco [hoc] est proponere aliquid quod, si
uerum sit, aut soluat quaestionem aut adiuuet, deinde id de quo
quaeritur facere illi simile. Id quo facilius accipiant iuuenes nondum
scholam egressi, primo familiaribus magis ei aetati exemplis ostendam.
XCVII. Lex: ‘qui parentes non aluerit, uinciatur’. Non alit quis, et
uincula nihilo minus recusat. Vtitur fictione, si miles, si infans sit, si
rei publicae causa absit. Et illa contra optionem fortium: ‘si tyrannidem
petas, si templorum euersionem’. XCVIII. Plurimum ea res uirium
habet contra scriptum. Vtitur his Cicero pro Caecina: ‘Vnde tu aut
175
CLL - Classici Latini Loffredo
familia aut procurator tuus. Si me uilicus tuus solus deiecisset . . . si
uero ne habeas quidem seruum praeter eum qui me deiecerit’, et alia
in eodem libro plurima. XCIX. Verum eadem fictio ualet et ad
qualitates: ‘si L. Catilina cum suo consilio nefariorum hominum quos
secum eduxit hac de re posset iudicare, condemnaret L. Murenam’;
et <ad> amplificationem: ‘si hoc tibi inter cenam et in illis inmanibus
poculis tuis accidisset’. Sic et: ‘si res publica uocem haberet’. C. Has
fere sedes accepimus probationum in uniuersum, quas neque
generatim tradere sat est, cum ex qualibet earum innumerabilis
argumentorum copia oriatur, neque per singulas species exequi patitur
natura rerum: quod qui sunt facere conati, duo pariter subierunt
incommoda, ut et nimium dicerent nec tamen totum. CI. Vnde plurimi,
cum in hos inexplicabiles laqueos inciderunt, omnem, etiam quem
ex ingenio suo potuerant habere, conatum uelut adstricti certis legum
uinculis perdiderunt et magistrum respicientes naturam ducem sequi
desierunt. CII. Nam ut per se non sufficiet scire omnes probationes
aut a personis aut a rebus peti, quia utrumque in plura diuiditur, ita
ex antecedentibus et iunctis et insequentibus trahenda esse argumenta
qui acceperit num protinus in hoc sit instructus, ut quid in quaque
causa ducendum sit ex his sciat?++CIII. praesertim cum plurimae
probationes in ipso causarum complexu reperiantur, ita ut sint cum
alia lite nulla communes, eaeque sint et potentissimae et minime
obuiae, quia communia ex praeceptis accepimus, propria inuenienda
sunt. CIV. Hoc genus argumentorum sane dicamus ex circumstantia,
quia per£stasin dicere aliter non possumus, uel ex iis quae cuiusque
causae propria sunt: ut in illo adultero sacerdote, qui lege qua unius
seruandi potestatem habebat se ipse seruare uoluit, proprium
controuersiae est dicere: ‘non unum nocentem seruabas, quia te dimisso
adulteram occidere non licebat’; hoc enim argumentum lex facit, quae
prohibet adulteram sine adultero occidere. CV. Et illa, in qua lex est
ut argentarii dimidium ex eo quod debebant soluerent, creditum suum
totum exigerent. Argentarius ab argentario solidum petit. Proprium
ex materia est argumentum creditoris, idcirco adiectum esse in lege ut
argentarius totum exigeret: aduersus alios enim non opus fuisse lege,
cum omnes praeterquam ab argentariis totum exigendi ius haberent.
CVI. Cum multa autem nouantur in omni genere materiae, tum
praecipue in iis quaestionibus quae scripto constant, quia uocum et
in singulis ambiguitas frequens et adhuc in coniunctis magis. CVII.
Et haec ipsa plurium legum aliorumue scriptorum uel congruentium
uel repugnantium complexu uarientur necesse est, cum res rei aut ius
iuris quasi signum est. ‘Non debui tibi pecuniam: numquam me ap176
Quintiliano - Institutio oratoria
pellasti, usuram non accepisti, ultro a me mutuatus es’. ‘Lex est: qui
patri proditionis reo non adfuerit, exheres sit. Negat filius, nisi si
pater absolutus sit’. Quid signi? Lex altera: ‘proditionis damnatus
cum aduocato exulet’. CVIII. ‘Cicero pro Cluentio P. Popilium et
Tiberium Guttam dicit non iudicii corrupti sed ambitus esse damnatos’.
Quid signi? Quod accusatores eorum, qui erant ipsi ambitus damnati,
e lege sint post hanc uictoriam restituti. CIX. Nec minus in hoc curae
debet adhiberi, quid proponendum, quam quo modo sit quod
proposueris probandum: hic immo uis inuentionis maior, certe prior.
Nam ut tela superuacua sunt nescienti quid petat, sic argumenta, nisi
prouideris cui rei adhibenda sint. Hoc est quod comprendi arte non
possit. CX. Ideoque, cum plures eadem didicerint, generibus
argumentorum similibus utentur: alius alio plura quibus utatur
inueniet. Sit exempli gratia proposita controuersia quae minime
communes cum aliis quaestiones habet: CXI. ‘Cum Thebas euertisset
Alexander, inuenit tabulas quibus centum talenta mutua Thessalis
dedisse Thebanos continebatur. Has, quia erat usus commilitio
Thessalorum, donauit his ultro: postea restituti a Casandro Thebani
reposcunt Thessalos. Apud Amphictyonas agitur’. Centum talenta et
credidisse eos constat et non recepisse. CXII. Lis omnis ex eo quod
Alexander ea Thessalis donasse dicitur pendet. Constat illud quoque,
non esse iis ab Alexandro pecuniam datam: quaeritur ergo, an proinde
sit quod datum est ac si pecuniam dederit? Quid proderunt
argumentorum loci nisi haec prius uidero, nihil eum egisse donando,
non potuisse donare, non donasse? Et prima quidem actio facilis ac
fauorabilis repetentium iure quod ui sit ablatum: sed hinc aspera et
uehemens quaestio exoritur de iure belli, dicentibus Thessalis hoc
regna, populos, fines gentium atque urbium contineri. CXIV.
Inueniendum contra est quo distet haec causa a ceteris quae in
potestatem uictoris uenirent, nec circa probationem res haeret, sed
circa propositionem. Dicamus in primis: in eo quod in iudicium deduci potest nihil ualere ius belli, nec armis erepta nisi armis posse
retineri. Itaque, ubi illa ualeant, non esse iudicem: ubi iudex sit, illa
nihil ualere. CXV. Hoc inueniendum est, ut adhiberi possit
argumentum: ideo captiuos, si in patriam suam redierint, liberos esse
quia bello parta non nisi eadem ui possideantur. Proprium et illud
causae, quod Amphictyones iudicant, ut alia apud centumuiros, alia
apud priuatum iudicem in isdem quaestionibus ratio. CXVI. Tum
secundo gradu, non potuisse donari a uictore ius, quia id demum sit
eius quod teneat: ius, quod sit incorporale, adprendi manu non posse.
Hoc reperire est difficilius quam cum inueneris argumentis adiuuare,
177
CLL - Classici Latini Loffredo
ut alia sit condicio heredis, alia uictoris, quia ad illum ius, ad hunc
res transeat. CXVII. Proprium deinde materiae, ius publici crediti
transire ad uictorem non potuisse, quia quod populus crediderit
omnibus debeatur, et, quamdiu quilibet unus superfuerit, esse eum
totius summae creditorem, Thebanos autem non omnis in Alexandri
manu fuisse. CXVIII. Hoc non extrinsecus probatur, quae uis est
argumenti, sed ipsum per se ualet. Tertii loci pars prior magis uulgaris,
non in tabulis esse ius, itaque multis argumentis defendi potest. Mens
quoque Alexandri duci debet in dubium, honorarit eos an deceperit.
Illud iam rursus proprium materiae et uelut nouae controuersiae, quod
restitutione recepisse ius, etiam si quod amiserint, Thebani uidentur.
Hic et quid Casander uelit quaeritur. Sed uel potentissima apud
Amphictyonas aequi tractatio est. CXIX. Haec non idcirco dico quod
inutilem horum locorum ex quibus argumenta ducuntur cognitionem
putem, alioqui nec tradidissem, sed ne se qui cognouerint ista, si
cetera neglegant, perfectos protinus atque consummatos putent et nisi
in ceteris quae mox praecipienda sunt elaborauerint mutam quandam
scientiam consecutos intellegant. CXX. Neque enim artibus editis
factum est ut argumenta inueniremus, sed dicta sunt omnia antequam
praeciperentur, mox ea scriptores obseruata et collecta ediderunt. Cuius
rei probatio est quod exemplis eorum ueteribus utuntur et ab
oratoribus illa repetunt, ipsi nullum nouum et quod dictum non sit
inueniunt. CXXI. Artifices ergo illi qui dixerunt. Sed habenda his
quoque gratia est, per quos labor nobis detractus est. Nam quae priores
beneficio ingenii singula inuenerunt, nobis et non sunt requirenda et
notata omnia. Sed non magis hoc sat est quam palaestram didicisse
nisi corpus exercitatione, continentia, cibis, ante omnia natura iuuatur,
sicut contra ne illa quidem satis sine arte profuerint. CXXII. Illud
quoque studiosi eloquentiae cogitent, neque omnibus in causis ea
quae demonstrauimus cuncta posse reperiri, neque, cum proposita
fuerit materia dicendi, scrutanda singula et uelut ostiatim pulsanda,
ut sciant an ad probandum id quod intendimus forte respondeant:
nisi cum discunt et adhuc usu carent. CXXIII. Infinitam enim faciat
ista res dicendi tarditatem, si semper necesse sit ut, temptantes unum
quodque eorum, quod sit aptum atque conueniens experiendo
noscamus: nescio an etiam impedimento futura sit nisi et animi
quaedam ingenita natura et studio exercitata uelocitas recta nos ad ea
quae conueniant causae ferant. CXXIV. Nam ut cantus uocis
plurimum iuuat sociata neruorum concordia, si tamen tardior manus,
nisi inspectis dimensisque singulis, quibus quaeque uox fidibus
iungenda sit dubitet, potius fuerit esse contentum eo quo simplex
178
Quintiliano - Institutio oratoria
canendi natura tulerit: ita huius modi praeceptis debet quidem aptata
esse et citharae modo intenta ratio doctrinae, sed hoc exercitatione
multa consequendum, CXXV. ut, quem ad modum illorum artificum,
etiam si alio spectant, manus tamen ipsa consuetudine ad grauis, acutos,
mediosque horum sonos fertur, sic oratoris cogitationem nihil moretur
haec uarietas argumentorum et copia, sed quasi offerat se et occurrat,
et, ut litterae syllabaeque scribentium cogitationem non exigunt, sic
orationem sponte quadam sequantur.
179
CLL - Classici Latini Loffredo
LIBER SEXTVS
I. Haec, Marcelle Vitori, ex tua voluntate maxime ingressus, tum si
qua ex nobis ad iuvenes bonos pervenire posset utilitas, novissime
paene etiam necessitate quadam officii delegati mihi sedulo laborabam,
respiciens tamen illam curam meae voluptatis, quod filio, cuius eminens
ingenium sollicitam quoque parentis diligentiam merebatur, hanc
optimam partem relicturus hereditatis videbar, ut, si me, quod aecum
et optabile fuit, fata intercepissent, praeceptore tamen patre uteretur.
II. At me fortuna id agentem diebus ac noctibus festinantemque metu
meae mortalitatis ita subito prostravit ut laboris mei fructus ad neminem
minus quam ad me pertineret. Illum enim de quo summa conceperam,
et in quo spem unicam senectutis reponebam, repetito vulnere orbitatis
amisi. III. Quid nunc agam? aut quem ultra esse usum mei dis
repugnantibus credam? Nam ita forte accidit ut eum quoque librum
quem de causis corruptae eloquentiae emisi iam scribere adgressus
ictu simili ferirer. Vnum igitur optimum fuit, infaustum opus et
quidquid hoc est in me infelicium litterarum super inmaturum funus
consumpturis viscera mea flammis inicere neque hanc impiam
vivacitatem novis insuper curis fatigare. IV. Quis enim mihi bonus
parens ignoscat si studere amplius possum, ac non oderit hanc animi
mei firmitatem si quis in me alius usus vocis quam ut incusem deos
superstes omnium meorum, nullam in terras despicere providentiam
tester? - si non meo casu, cui tamen nihil obici nisi quod vivam potest,
at illorum certe quos utique inmeritos mors acerba damnavit, erepta
prius mihi matre eorundem, quae nondum expleto aetatis undevicesimo
anno duos enixa filios, quamvis acerbissimis rapta fatis,(non) infelix
decessit. V. Ego vel hoc uno malo sic eram adflictus ut me iam nulla
fortuna posset efficere felicem. Nam cum, omni virtute quae in feminas
cadit functa, insanabilem attulit marito dolorem, tum aetate tam puellari,
praesertim meae comparata, potest et ipsa numerari inter vulnera
orbitatis. VI. Liberis tamen superstitibus et - quod nefas erat [sera]
180
Quintiliano - Institutio oratoria
sed optabat ipsa - me salvo, maximos cruciatus praecipiti via effugit.
Mihi filius minor quintum egressus annum prior alterum ex duobus
eruit lumen. VII. Non sum ambitiosus in malis nec augere lacrimarum
causas volo, utinamque esset ratio minuendi: sed dissimulare qui
possum quid ille gratiae in vultu, quid iucunditatis in sermone, quos
ingenii igniculos, quam substantiam placidae et (quod scio vix posse
credi) iam tum altae mentis ostenderit: qualis amorem quicumque
alienus infans mereretur. VIII. Illud vero insidiantis quo me validius
cruciaret fortunae fuit, ut ille mihi blandissimus me suis nutricibus,
me aviae educanti, me omnibus qui sollicitare illas aetates solent
anteferret. IX. Quapropter illi dolori quem ex matre optima atque
omnem laudem supergressa paucos ante menses ceperam gratulor.
Minus enim est quod flendum meo nomine quam quod illius
gaudendum est. Vna post haec Quintiliani mei spe ac voluptate nitebar,
et poterat sufficere solacio. X. Non enim flosculos, sicut prior, sed iam
decimum aetatis ingressus annum certos ac deformatos fructus
ostenderat. Iuro per mala mea, per infelicem conscientiam, per illos
manes, numina mei doloris, has me in illo vidisse virtutes, non ingenii
modo ad percipiendas disciplinas, quo nihil praestantius cognovi
plurima expertus, studiique iam tum non coacti (sciunt praeceptores),
sed probitatis pietatis humanitatis liberalitatis, ut prorsus posset hinc
esse tanti fulminis metus, quod observatum fere est celerius occidere
festinatam maturitatem, et esse nescio quam quae spes tantas decerpat
invidiam, ne videlicet ultra quam homini datum est nostra provehantur.
XI. Etiam illa fortuita aderant omnia, vocis iucunditas claritasque,
oris suavitas et in utracumque lingua, tamquam ad eam demum natus
esset, expressa proprietas omnium litterarum. Sed hae spes adhuc: illa
matura, constantia, gravitas, contra dolores etiam ac metus robur. Nam
quo ille animo, qua medicorum admiratione mensum octo valetudinem
tulit! Vt me in supremis consolatus est! Quam etiam deficiens iamque
non noster ipsum illum alienatae mentis errorem circa scholas, litteras
habuit! XII. tuosne ego, o meae spes inanes, labentis oculos, tuum
fugientem spiritum vidi? tuum corpus frigidum exsangue complexus,
animam recipere auramque communem haurire amplius potui, dignus
his cruciatibus quos fero, dignus his cogitationibus? XIII. Tene
consulari nuper adoptione ad omnium spes honorum propius
admotum, te avunculo praetori generum destinatum, te [omnium spes]
avitae eloquentiae candidatum, superstes parens tantum in, poenas:
et si non cupido lucis, certe patientia vindicet te reliqua mea aetate;
nam frustra mala omnia ad crimen fortunae relegamus. Nemo nisi sua
culpa diu dolet. XIV. Sed vivimus et aliqua vivendi ratio quaerenda
181
CLL - Classici Latini Loffredo
est, credendumque doctissimis hominibus, qui unicum adversorum
solacium litteras putaverunt. Si quando tamen ita resederit praesens
impetus ut aliqua tot luctibus alia cogitatio inseri possit, non iniuste
petierim morae veniam. Quis enim dilata studia miretur quae potius
non abrupta esse mirandum est? XV. tum si qua fuerint minus effecta
iis quae levius adhuc adflicti coeperamus, imperitanti fortunae
remittantur, quae si quid mediocrium alioqui in nostro ingenio virium
fuit, ut non extinxerit, debilitavit tamen. Sed vel propter hoc nos
contumacius erigamus, quod illam ut perferre nobis difficile est, ita
facile contemnere. Nihil enim sibi adversus me reliquit, et infelicem
quidem sed certissimam tamen attulit mihi ex his malis securitatem.
XVI. Boni autem consulere nostrum laborem vel propter hoc aequum
est, quod in nullum iam proprium usum perseveramus, sed omnis
haec cura alienas utilitates, si modo quid utile scribi, spectat. Nos
miseri sicut facultates patrimonii nostri, ita hoc opus aliis
praeparabamus, aliis relinquemus.
[1] I. Peroratio sequebatur, quam cumulum quidam, conclusionem
alii vocant. Eius duplex ratio est, posita aut in rebus aut in adfectibus.
Rerum repetitio et congregatio, quae Graece dicitur anakephalaiosis,
a quibusdam Latinorum enumeratio, et memoriam iudicis reficit et
totam simul causam ponit ante oculos, et, etiam si per singula minus
moverat, turba valet. II. In hac quae repetemus quam brevissime
dicenda sunt, et, quod Graeco verbo patet, decurrendum per capita.
Nam si morabimur, non iam enumeratio, sed quasi altera fiet oratio.
Quae autem enumeranda videntur, cum pondere aliquo dicenda sunt
et aptis excitanda sententiis et figuris utique varianda: alioqui nihil
est odiosius recta illa repetitione velut memoriae iudicum diffidentis.
III. sunt autem innumerabiles, optimeque in Verrem Cicero: “si pater
ipse iudicaret, quid diceret cum haec probarentur? “ et deinde subiecit
enumerationem; aut cum idem et in eundem per invocationem deorum
spoliata a praetore templa dinumerat. Licet et dubitare num quid nos
fugerit, et quid responsurus sit adversarius his et his, aut quam spem
accusator habeat omnibus ita.defensis. IV. Illa vero iucundissima, si
contingat aliquo ex adversario ducere argumentum, ut si dicas:
“reliquit hanc partem causae”, aut “invidia premere maluit”, aut “ad
preces confugit merito, cum sciret haec et haec”. V. Sed non sunt
singulae species persequendae, ne sola videantur quae forte to nunc
dixero, cum occasiones et ex causis et ex dictis adversariorum et ex
quibusdam fortuitis quoque oriantur. Nec referenda modo nostra,
sed postulandum etiam ab adversariis ut ad quaedam respondeant:VI.
id autem si et actionis supererit locus et ea proposuerimus quae refelli
182
Quintiliano - Institutio oratoria
non possint; nam provocare quae inde sint fortia non arguentis est
sed monentis. VII. Id unum epilogi genus visum est plerisque
Atticorum, et philosophis fere omnibus qui de arte oratoria scriptum
aliquid reliquerunt. Id sensisse Atticos credo quia Athenis adfectus
movere etiam per praeconem prohibebatur orator. Philosophos minus
miror, apud quos vitii loco est adfici, nec boni moris videtur sic a vero
iudicem averti, nec convenire bono viro vitiis uti. Necessarios tamen
adfectus fatebuntur si aliter optineri vera et iusta et in commune
profutura non possint. VIII. Ceterum illud constitit inter omnes, etiam
in aliis partibus actionis, si multiplex causa sit et pluribus argumentis
defensa, utiliter anakephalaiosin fieri solere, sicut nemo dubitaverit
multas esse causas in quibus nullo loco sit necessaria, si breves et
simplices fuerint. Haec pars perorationis accusatori patronoque ex
aequo communis est. IX. Adfectibus quoque isdem fere utuntur, sed
aliis hic, aliis ille saepius ac magis; nam huic concitare iudices, illi
flectere convenit. Verum et accusator habet interim lacrimas ex
miseratione eius [rei] quem ulciscitur, et reus de indignitate calumniae
conspirationis vehementius interim queritur. Dividere igitur haec officia
commodissimum, quae plerumque sunt, ut dixi, prohoemio similia,
sed liberiora plenioraque. X. Inclinatio enim iudicum ad nos petitur
initio parcius, cum admitti satis est et oratio tota superest: in epilogo
vero est qualem animum iudex in consilium ferat, et iam nihil amplius
dicturi sumus, nec restat quo reservemus. XI. Est igitur utrisque
commune conciliare sibi, avertere ab adversario iudicem, concitare
adfectus et componere. Et brevissimum quidem hoc praeceptum dari
utrique parti potest, ut totas causae suae vires orator ponat ante oculos,
et cum viderit quid invidiosum favorabile invisum miserabile aut sit
in rebus aut videri possit, ea dicat quibus, si iudex esset, ipse maxime
moveretur. Sed certius est ire per singula. XII. Et quae concilient
quidem accusatorem in praeceptis exordii iam diximus. Quaedam
tamen, quae illic ostendere sat est, in peroratione implenda sunt magis,
si contra inpotentem invisum perniciosum suscepta causa est, si
iudicibus ipsis aut gloriae damnatio rei aut deformitati futura absolutio.
XIII. Nam egregie in Vatinium Calvus “factum” inquit “ambitum
scitis omnes, et hoc vos scire omnes sciunt”. Cicero quidem in Verrem
etiam emendari posse infamiam iudiciorum damnato reo dicit, quod
est unum ex supra dictis. Metus etiam, si est adhibendus, ut facit
idem, hunc habet locum fortiorem quam in prohoemio. Qua de re
quid sentirem, alio iam libro exposui. XIV. Concitare quoque invidiam
odium iram liberius in peroratione contingit: quorum invidiam gratia,
odium turpitudo, iram offensio iudici facit, si contumax adrogans
183
CLL - Classici Latini Loffredo
securus sit: quae non ex facto modo dictove aliquo sed vultu habitu
aspectu moveri solet, egregieque nobis adulescentibus dixisse accusator
Cossutiani Capitonis videbatur, Graece quidem, sed in hunc sensum:
“erubescis Caesarem timere”. XV. summa tamen concitandi adfectus
accusatori in hoc est, ut id quod obiecit aut quam atrocissimum aut
etiam, si fieri potest, quam maxime miserabile esse videatur. Atrocitas
crescit ex his: quid factum sit, a quo, in quem, quo animo, quo
tempore, quo loco, quo modo; quae omnia infinitos tractatus habent.
XVI. pulsatum querimur: de re primum ipsa dicendum, tum si senex,
si puer, si magistratus, si probus, si bene de re publica meritus, etiam
si percussus sit a vili aliquo contemptoque vel ex contrario a potente
nimium vel ab eo quo minime oportuit, et si die forte sollemni aut iis
temporibus cum iudicia eius rei maxime exercerentur, aut in sollicito
civitatis statu, item in theatro, in templo, in contione; XVII. crescit
invidia et si non errore nec ira, vel etiam, si forte ira, sed iniqua, quod
patri adfuisset, quod respondisset, quod honores contra peteret, et si
plus etiam videri potest voluisse quam fecit; plurimum tamen adfert
atrocitatis modus, si graviter, si contumeliose, ut Demosthenes ex parte percussi corporis, ex vultu ferientis, ex habitu invidiam Midiae
quaerit. XVIII. Occisum queror: ferro an igne an veneno, uno vulnere
an pluribus, subito an exspectatione tortus, ad hanc partem maxime
pertinet. Vtitur frequenter accusator et miseratione, cum aut eius casum
quem ulciscitur aut liberorum ac parentium solitudinem conqueritur.
XIX. Etiam futuri temporis imagine iudices movet, quae maneant eos
qui de vi et iniuria questi sunt nisi vindicentur: fugiendum de civitate,
cedendum bonis, aut omnia quaecumque inimicus fecerit perferenda.
XX. Sed saepius id est accusatoris, avertere iudicem a miseratione qua
reus sit usurus, atque ad fortiter [ad] iudicandum concitare. cuius
loci est etiam occupare quae dicturum facturumve adversarium putes.
Nam et cautiores ad custodiam suae religionis iudices facit, et gratiam
responsuris aufert cum ea (quae) praedicta sunt ab accusatore iam, si
pro reo repetentur, non sint nova, ut +Servius sulpicius contra
Aufidiam+ ne signatorum, ne ipsius discrimen obiciatur sibi
praemonet. Nec non ab Aeschine quali sit usurus Demosthenes actione
praedictum est. Docendi quoque interim iudices quid rogantibus
respondere debeant, quod est unum repetitionis genus.
XXI. Periclitantem vero commendat dignitas et studia fortia et susceptae
bello cicatrices et nobilitas et merita maiorum. Hoc quod proxime
dixi Cicero atque Asinius certatim sunt usi, pro Scauro patre hic, ille
pro filio. XXII. Commendat et causa periculi, si suscepisse inimicitias
ob aliquod factum honestum videtur, praecipue bonitas humanitas
184
Quintiliano - Institutio oratoria
misericordia; iustius enim petere ea quisque videtur a iudice quae
aliis ipse praestiterit. Referenda pars haec quoque ad utilitatem rei
publicae, ad iudicum gloriam, ad exemplum, ad memoriam
posteritatis. XXIII. Plurimum tamen valet miseratio, quae iudicem
non flecti tantum cogit, sed motum quoque animi sui lacrimis confiteri.
Haec petetur aut ex iis quae passus est reus, aut iis quae [quam] cum
maxime patitur, aut iis quae damnatum manent: quae et ipsa
duplicantur cum dicimus ex qua illi fortuna et in quam reccidendum
sit. XXIV. Adfert in his momentum et aetas et sexus et pignora, liberi,
dico, et parentes et propinqui. Quae omnia tractari varie solent.
Nonnumquam etiam ipse patronus has partes subit (ut Cicero pro
Milone: “O me miserum! O te infelicem! Revocare me tu in patriam,
Milo, potuisti per hos, ego te in patria per eosdem retinere non
potero?”) maximeque si, ut tum accidit, non conveniunt ei qui
accusatur preces; XXV. nam quis ferret Milonem pro capite suo
supplicantem qui a se virum nobilem interfectum quia id fieri
oportuisset fateretur? Ergo et illi captavit ex ipsa praestantia animi
favorem et in locum lacrimarum eius ipse successit.
His praecipue locis utiles sunt prosopopoeiae, id est fictae alienarum
personarum orationes. +Quale litigatore dicit patronum nudae tantum
res movent: at cum ipsos loqui fingimus, ex personis quoque trahitur
adfectus. XXVI. Non enim audire iudex videtur aliena mala deflentis,
sed sensum ac vocem auribus accipere miserorum, quorum etiam mutus
aspectus lacrimas movet: quantoque essent miserabiliora si ea dicerent
ipsi, tanto sunt quadam portione ad adficiendum potentiora cum velut
ipsorum ore dicuntur, ut scaenicis actoribus eadem vox eademque
pronuntiatio plus ad movendos adfectus sub persona valet. XXVII.
Itaque idem Cicero, quamquam preces non dat Miloni eumque potius
animi praestantia commendat, accommodavit tamen ei verba,
convenientis etiam forti viro conquestiones: “Frustra” inquit “mei
suscepti labores! O spes fallaces! O cogitationes inanes meas!”
Numquam tamen debet longa esse miseratio. Nec sine causa dictum
est nihil facilius quam lacrimas inarescere. XXVIII. Nam cum etiam
veros dolores mitiget tempus, citius evanescat necesse est illa quam
dicendo effinximus imago: in qua si moramur, fatigatur lacrimis auditor
et requiescit et ab illo quem ceperat impetu ad rationem redit. XXIX.
Non patiamur igitur frigescere hoc opus, et adfectum cum ad summum
perduxerimus relinquamus, nec speremus fore ut aliena mala quisquam
diu ploret, ideoque cum in aliis, tum in hac maxime parte crescere
debet oratio, quia quidquid non adicit prioribus etiam detrahere
videtur, et facile deficit adfectus qui descendit.
185
CLL - Classici Latini Loffredo
XXX. Non solum autem dicendo, sed etiam faciendo quaedam lacrimas
movemus, unde et producere ipsos qui periclitentur squalidos atque
deformes et liberos eorum ac parentis institutum, et ab accusatoribus
cruentum gladium ostendi et lecta e vulneribus ossa et vestes sanguine
perfusas videmus, et vulnera resolvi, verberata corpora nudari. XXXI.
Quarum rerum ingens plerumque vis est velut in rem praesentem
animos hominum ducentium, ut populum Romanum egit in furorem
praetexta C. Caesaris praelata in funere cruenta. Sciebatur interfectum
eum, corpus denique ipsum impositum lecto erat, [at] vestis tamen
illa sanguine madens ita repraesentavit imaginem sceleris ut non occisus
esse Caesar sed tum maxime occidi videretur. XXXII. Sed non ideo
probaverim, quod factum et lego et ipse aliquando vidi, depictam in
tabula sipariove imaginem rei cuius atrocitate iudex erat commovendus:
quae enim est actoris infantia qui mutam illam effigiem magis quam
orationem pro se putet locuturam? XXXIII. At sordes et squalorem et
propinquorum quoque similem habitum scio profuisse, et magnum
ad salutem momentum preces attulisse; quare et obsecratio illa iudicum
per carissima pignora, utique si et reo sint liberi coniux parentes,
utilis erit, et deorum etiam invocatio velut ex bona conscientia profecta
videri solet;XXXIV. stratum denique iacere et genua complecti, nisi si
tamen persona nos et ante acta vita et rei condicio prohibebit; quaedam
enim tam fortiter tuenda quam facta sunt. Verum sic habenda est
auctoritatis ratio ne sit invisa securitas. XXXV. fuit quondam inter
haec omnia potentissimum quo L. Murenam Cicero accusantibus
clarissimis viris eripuisse praecipue videtur, persuasitque nihil esse ad
praesentem rerum statum utilius quam duos kal. Ian. ingredi
consulatum. Quod genus nostris temporibus totum paene sublatum
est, cum omnia curae tutelaeque unius innixa periclitari nullo iudicii
exitu possint. XXXVI. De accusatoribus et reis sum locutus quia in
periculis maxime versatur adfectus. Sed privatae quoque causae
utrumque habent perorationis genus, et illud quod est ex enumeratione
probationum et hoc quod ex lacrimis, si aut statu periclitari aut opinione litigator videtur. Nam in parvis quidem litibus has tragoedias
movere tale est quasi si personam Herculis et coturnos aptare infantibus
velis. XXXVII. Ne illud quidem indignum est admonitione, ingens
in epilogis meo iudicio verti discrimen quo modo se dicenti qui excitatur
accommodet. Nam et imperitia et rusticitas et rigor et deformitas
adferunt interim frigus, diligenterque sunt haec actori providenda.
XXXVIII. Equidem repugnantis patrono et nihil vultu commotos et
intempestive residentis et facto aliquo vel ipso vultu risum etiam
moventis saepe vidi, praecipue vero cum aliqua velut scaenice fiunt
186
Quintiliano - Institutio oratoria
[aliam cadunt]. XXXIX. Transtulit aliquando patronus puellam, quae
soror esse adversarii dicebatur (nam de hoc lis erat), in adversa subsellia,
tamquam in gremio fratris relicturus; at is a nobis praemonitus
discesserat. tum ille, alioqui vir facundus, inopinatae rei casu obmutuit
et infantem suam frigidissime reportavit. XL. Alius imaginem mariti
pro rea proferre magni putavit, at ea risum saepius fecit. Nam et ii
quorum officii erat ut traderent eam, ignari qui esset epilogus, quotiens
respexisset patronus offerebant palam, et prolata novissime deformitate
ipsa (nam senis cadaveri cera erat infusa) praeteritam quoque orationis
gratiam perdidit. XLI. Nec ignotum quid Glyconi, cui Spiridion fuit
cognomen, acciderit. huic puer, quem is productum quid fleret
interrogabat, a paedagogo se vellicari respondit. Sed nihil illa circa
Caepasios Ciceronis fabula efficacius ad pericula epilogorum. XLII.
Omnia tamen haec tolerabilia iis quibus actionem mutare facile est: at
qui a stilo non recedunt aut conticescunt ad hos casus aut frequentissime falsa dicunt. Inde est enim “tendit ad genua vestra supplices
manus” et “haeret in complexu liberorum miser” et “revocat ecce
me” etiam si nihil horum is de quo dicitur faciat. XLIII. Ex scholis
haec vitia, in quibus omnia libere fingimus et inpune, quia pro facto
est quidquid voluimus; non admittit hoc idem veritas, egregieque
Cassius dicenti adulescentulo: “quid me torvo vultu intueris, Severe?” “non mehercule” inquit “faciebam, sed sic scripsisti: ecce!” et
quam potuit truculentissime eum aspexit. XLIV. Illud praecipue
monendum, ne qui nisi summis ingenii viribus ad movendas lacrimas
adgredi audeat; nam ut est longe vehementissimus hic cum invaluit
adfectus, ita si nil efficit tepet; quem melius infirmus actor tacitis
iudicum cogitationibus reliquisset. XLV. Nam et vultus et vox et ipsa
illa excitati rei facies ludibrio etiam plerumque sunt hominibus quos
non permoverunt. Quare metiatur ac diligenter aestimet vires suas
actor, et quantum onus subiturus sit intellegat: nihil habet ista res
medium, sed aut lacrimas meretur aut risum. XLVI. Non autem
commovere tantum miserationem sed etiam discutere epilogi est
proprium, cum oratione continua, quae motos lacrimis iudices ad
iustitiam reducat, tum etiam quibusdam urbane dictis, quale est “date
puero panem, ne ploret”, XLVII. et corpulento litigatori, cuius
adversarius, item puer, circa iudices erat ab advocato latus: “Quid
faciam? Ego te baiulare non possum”. Sed haec tamen non debent
esse nimica. Itaque nec illum probaverim, quamquam inter clarissimos
sui temporis oratores fuit, qui pueris in epilogum productis talos iecit
in medium, quos illi diripere coeperunt; namque haec ipsa discriminis
sui ignorantia potuit esse miserabilis: XLVIII. neque illum qui, cum
187
CLL - Classici Latini Loffredo
esset cruentus gladius ab accusatore prolatus, quo is hominem probabat
occisum, subito ex subsellis ut territus fugit, et capite ex parte velato,
cum ad tagendumt ex tarba prospexisset, interrogavit an iam ille cum
gladio recessisset. Fecit enim risum, sed ridiculus fuit. XLIX.
Discutiendae tamen oratione eius modi scaenae, egregieque Cicero,
qui contra imaginem Saturnini pro Rabirio graviter, et contra iuvenem
cuius subinde vulnus in iudicio resolvebatur pro Vareno multa dixit
urbane.
L. sunt et illi leniores epilogi, quibus adversario satisfacimus, si forte
sit eius persona talis ut illi debeatur reverentia, aut cum amice aliquid
commonemus et ad concordiam hortamur. Quod est genus egregie
tractatum a Passieno, cum in Domitiae uxoris suae pecuniaria lite
adversus fratrem eius Aenobarbum ageret; nam cum de necessitudine
multa dixisset, de fortuna quoque, qua uterque abundabat, adiecit:
“nihil vobis minus deest quam de quo contenditis”.
LI. Omnis autem hos adfectus, etiam si quibusdam videntur in
prohoemio atque in epilogo sedem habere, in quibus sane sint frequentissimi, tamen aliae quoque partes recipiunt, sed breviores, ut
cum ex iis plurima sint reservanda. At hic, si usquam, totos eloquentiae
aperire fontes licet. LII. Nam et, si bene diximus reliqua, possidebimus
iam iudicum animos, et e confragosis atque asperis evecti tota pandere
possumus vela, et, cum sit maxima pars epilogi amplificatio, verbis
atque sententiis uti licet magnificis et ornatis. tunc est commovendum
theatrum cum ventum est ad ipsum illud quo veteres tragoediae
comoediaeque cluduntur “plodite”. LIII. In aliis autem partibus
tractandus erit adfectus ut quisque nascetur; nam neque exponi sine
hoc res atroces et miserabiles debent, cum de qualitate alicuius rei
quaestio est, et probationibus unius cuiusque rei recte subiungitur.
LIV. Vbi vero coniunctam ex pluribus causam agimus, etiam necesse
erit uti pluribus quasi epilogis, ut in Verrem Cicero fecit; nam et
Philodamo et navarchis et cruci civis Romani et aliis plurimis suas
lacrimas dedit. LV. Sunt qui hos merikous epilogous vocent, quo
partitam perorationem significant. Mihi non tam partes eius quam
species videntur, si quidem et epilogi et perorationis nomina ipsa aperte
satis ostendunt hanc esse consummationem orationis.
[2] I. Quamvis autem pars haec iudicialium causarum summe
praecipueque constet adfectibus et aliqua de iis necessario dixerim,
non tamen potui ac ne debui quidem istum locum in unam speciem
concludere. Quare adhuc opus superest cum ad optinenda quae
volumus potentissimum, tum supra dictis multo difficilius, movendi
iudicum animos atque in eum quem volumus habitum formandi et
188
Quintiliano - Institutio oratoria
velut transfigurandi. II. Qua de re pauca quae postulabat materia sic
attigi ut magis quid oporteret fieri quam quo id modo consequi
possemus ostenderem. Nunc altius omnis rei repetenda ratio est.
Nam et per totam, ut diximus, causam locus est adfectibus, et eorum
non simplex natura nec in transitu tractanda. III. Quo nihil adferre
maius vis orandi potest: nam cetera forsitan tenuis quoque et angusta
ingeni vena, si modo vel doctrina vel usu sit adiuta, generare atque ad
frugem aliquam perducere queat: certe sunt semperque fuerunt non
parum qui satis perite quae essent probationibus utilia reperirent.
Quos equidem non contemno, sed hactenus utiles credo, ne quid per
eos iudici sit ignotum, atque (ut dicam quod sentio) dignos a quibus
causam diserti docerentur: qui vero iudicem rapere et in quem vellet
habitum animi posset perducere, quo dicente flendum irascendum
esset, rarus fuit. IV. Atqui hoc est quod dominetur in iudiciis: hic
eloquentia regnat. Namque argumenta plerumque nascuntur ex causa, et pro meliore parte plura sunt semper, ut qui per haec vicit tantum
non defuisse sibi advocatum sciat:V. ubi vero animis iudicum vis
adferenda est et ab ipsa veri contemplatione abducenda mens, ibi
proprium oratoris opus est. Hoc non docet litigator, hoc causarum
libellis non continetur. Probationes enim efficiant sane ut causam
nostram meliorem esse iudices putent, adfectus praestant ut etiam
velint; sed id quod volunt credunt quoque. VI. Nam cum irasci favere
odisse misereri coeperunt, agi iam rem suam existimant, et, sicut amantes
de forma iudicare non possunt quia sensum oculorum praecipit
animus, ita omnem veritatis inquirendae rationem iudex omittit
occupatus adfectibus: aestu fertur et velut rapido flumini obsequitur.
VII. Ita argumenta ac testes quid egerint pronuntiatio ostendit,
commotus autem ab oratore iudex quid sentiat sedens adhuc atque
audiens confitetur. An cum ille qui plerisque perorationibus petitur
fletus erupit, non palam dicta sententia est? huc igitur incumbat orator,
hoc opus eius, hic labor est, sine quo cetera nuda ieiuna infirma ingrata sunt: adeo velut spiritus operis huius atque animus est in
adfectibus. VIII. Horum autem, sicut antiquitus traditum accepimus,
duae sunt species: alteram Graeci pathos vocant, quod nos vertentes
recte ac proprie adfectum dicimus, alteram ethos, cuius nomine, ut
ego quidem sentio, caret sermo Romanus: mores appellantur, atque
inde pars quoque illa philosophiae ethike moralis est dicta. IX. Sed
ipsam rei naturam spectanti mihi non tam mores significari videntur
quam morum quaedam proprietas; nam ipsis quidem omnis habitus
mentis continetur. Cautiores voluntatem complecti quam nomina
interpretari maluerunt. Adfectus igitur hos concitatos, illos mites atque
189
CLL - Classici Latini Loffredo
compositos esse dixerunt: in altero vehementes motus, in altero lenes,
denique hos imperare, illos persuadere, hos ad perturbationem, illos
ad benivolentiam praevalere. X. Adiciunt quidam ethos perpetuum,
pathos temporale esse. Quod ut accidere frequentius fateor, ita
nonnullas credo esse materias quae continuum desiderent adfectum.
Nec tamen minus artis aut usus hi leniores habent, virium atque
impetus non tantundem exigunt. In causis vero etiam pluribus
versantur, immo secundum quendam intellectum in omnibus. XI.
Nam +cum ex illo et hoc loco nihil non ab oratore tractetur+, quidio
quid de honestis et utilibus, denique faciendis ac non faciendis dicitur,
ethos vocari potest. Quidam commendationem atque excusationem
propria huius officii putaverunt, nec abnuo esse ista in hac parte, sed
non concedo ut sola sint. XII. Quin illud adhuc adicio, pathos atque
ethos esse interim ex eadem natura, ita ut illud maius sit, hoc minus,
ut amor pathos, caritas ethos, interdum diversa inter se, sicut in epilogis;
nam quae pathos concitavit, ethos solet mitigare. Proprie tamen mihi
huius nominis exprimenda natura est, quatenus appellatione ipsa non
satis significari videtur. XIII. Ethos, quod intellegimus quodque a
dicentibus desideramus, id erit quod ante omnia bonitate
commendabitur, non solum mite ac placidum, sed plerumque
blandum et humanum et audientibus amabile atque iucundum, in
quo exprimendo summa virtus ea est, ut fluere omnia ex natura rerum
hominumque videantur, quo mores dicentis ex oratione perluceant et
quodam modo agnoscantur. XIV. Quod est sine dubio inter coniunctas
maxime personas, quotiens ferimus ignoscimus satisfacimus monemus,
procul ab ira, procul ab odio. Sed tamen alia patris adversus filium,
tutoris adversus pupillum, mariti adversus uxorem moderatio est (hi
enim praeferunt eorum ipsorum a quibus laeduntur caritatem, neque
alio modo invisos eos faciunt quam quod amare ipsi videntur), alia
cum senex adulescentis alieni convicium, honestus inferioris fert; hic
enim tantum concitari, illic etiam adfici debet. XV. sunt et illa ex
eadem natura, sed motus adhuc minoris, veniam petere adulescentiae,
defendere amores. Nonnumquam etiam lenis caloris affeni derisus ex
hac forma venit, sed is non ex iocis tantum. Verum aliquanto magis
propria fuerit virtutis simulatio satisfaciendi rogandi, et eironeia, quae
diversum ei quod dicit intellectum petit. XVI. Hinc etiam ille maior
ad concitandum odium nasci adfectus solet, cum hoc ipso quod nos
adversariis summittimus intellegitur tacita inpotentiae exprobratio:
namque eos gravis et intolerabiles id ipsum demonstrat, quod cedimus.
Et ignorant cupidi maledicendi aut adfectatores libertatis plus invidiam
quam convicium posse; nam invidia adversarios, convicium nos invisos
190
Quintiliano - Institutio oratoria
facit. XVII. Ille iam paene medius adfectus est ex amoribus, ex
desideriis amicorum et necessariorum; nam et hoc maior est et ino
minor. Non parum significanter etiam illa in scholis ethe dixerimus,
quibus plerumque rusticos superstitiosos avaros timidos secundum
condicionem positionum effingimus; nam si mores ethe sunt, cum
hos imitamur ex his ducimus orationem. XVIII. Denique ethos omne
bonum et comem virum poscit. Quas virtutes cum etiam in litigatore
debeat orator, si fieri potest, adprobare, utique ipse aut habeat aut
habere credatur. Sic proderit plurimum causis, quibus ex sua bonitate
faciet fidem. Nam qui dum dicit malus videtur utique male dicit [non
enim videtur iusta dicere, alioqui ethos non videretur). XIX. Quare
ipsum etiam dicendi genus in hoc placidum esse debet ac mite, nihil
superbum, nihil elatum saltem ac sublime desiderat: proprie iucunde
credibiliter dicere sat est, ideoque ei medius ille orationis modus
maxime convenit. XX. Diversum est huic quod pathos dicitur quodque
nos adfectum proprie vocamus, et, ut proxime utriusque differentiam
signem, illud comoediae, hoc tragoediae magis simile. Haec pars circa iram odium metum invidiam miserationem fere tota versatur, quae
quibus ex locis ducenda sint et manifestum omnibus et a nobis in
ratione prohoemii atque epilogi dictum est. XXI. Et metum tamen
duplicem intellegi volo, quem patimur et quem facimus, et invidiam:
namque altera invidum, altera invidiosum facit. Hoc autem hominis,
illud rei est, in quo +et plus+ habet operis oratio. Nam quaedam
videntur gravia per se, parricidium caedes veneficium, quaedam
efficienda sunt. XXII. Id autem contingit cum magnis alioqui malis
gravius esse id quod passi sumus ostenditur, quale est apud
Vergilium:”o felix una ante alias Priameia virgo,hostilem ad tumulum
Troiae sub moenibus altisiussa mori” -quam miser enim casus
Andromachae si comparata ei felix Polyxena:XXIII. aut cum ita
exaggeramus iniuriam nostram ut etiam quae multo minora sunt
intoleranda dicamus: “si pulsasses, defendi non poteras: vulnerasti”.
Sed haec diligentius cum de amplificatione dicemus. Interim notasse
contentus sum non id solum agere adfectus, ut quae sunt ostendantur
acerba ac luctuosa, sed etiam ut quae toleranda haberi solent gravia
videantur, ut cum in maledicto plus iniuriae quam in manu, in infamia plus poenae dicimus quam in morte. XXIV. Namque in hoc
eloquentiae vis est, ut iudicem non in id tantum compellat in quod
ipsa rei natura ducetur, sed aut qui non est aut maiorem quam est
faciat adfectum. Haec est illa quae dinosis vocatur, rebus indignis
asperis invidiosis addens vim oratio, qua virtute praeter alias plurimum
Demosthenes valuit.
191
CLL - Classici Latini Loffredo
XXV. Quod si tradita mihi sequi praecepta sufficeret, satisfeceram
huic parti nihil eorum quae legi vel didici, quod modo probabile
fuit, omittendo: sed promere in animo est quae latent et penitus ipsa
huius loci aperire penetralia, quae quidem non aliquo tradente sed
experimento meo ac natura ipsa duce accepi. XXVI. summa enim,
quantum ego quidem sentio, circa movendos adfectus in hoc posita
est, ut moveamur ipsi. Nam et luctus et irae et indignationis aliquando
etiam ridicula fuerit imitatio, si verba vultumque tantum, non etiam
animum accommodarimus. Quid enim aliud est causae ut lugentes
utique in recenti dolore disertissime quaedam exclamare videantur, et
ira nonnumquam indoctis quoque eloquentiam faciat, quam quod
illis inest vis mentis et veritas ipsa morum? XXVII. Quare, in iis quae
esse veri similia volemus, simus ipsi similes eorum qui vere patiuntur
adfectibus, et a tali animo proficiscatur oratio qualem facere iudici
volet. An ire dolebit qui audiet me, qui in hoc dicam, non dolentem?
Irascetur, si nihil ipse qui in iram concitat ei quod exigit simile patietur?
Siccis agentis oculis lacrimas dabit? Fieri non potest:XXVIII. nec
incendit nisi ignis nec madescimus nisi umore “nec res ura dat alteri
colorem quem non ipsa habet”. Primum est igitur ut apud nos valeant
ea quae valere apud iudicem volumus, adficiamurque antequam
adficere conemur. XXIX. At quo modo fiet ut adficiamur? Neque
enim sunt motus in nostra potestate. Temptabo etiam de hoc dicere.
Quas phantasias Graeci vocant (nos sane visiones appellemus),per quas
imagines rerum absentium ita repraesentantur animo ut eas cernere
oculis ac praesentes habere videamur, has quisquis bene ceperit is erit
in adfectibus potentissimus. XXX. [Has] Quidam dicunt
euphantasioton qui sibi res voces actus secundum verum optime finget:
quod quidem nobis volentibus facile continget; nisi vero inter otie
animorum et spes inanes et velut somnia quaedam vigilantium ita nos
hae de quibus loquor imagines prosecuntur ut peregrinari navigare
proeliari, populos adloqui, divitiarum quas non habemus usum
videamur disponere, nec cogitare sed facere: hoc animi vitium ad
utilitatem non transferemus. XXXI. [Ad] Hominem occisum queror:
non omnia quae in re praesenti accidisse credibile est in oculis habebo?
non percussor ille subitus erumpet? non expavescet circumventus,
exclamabit vel rogabit vel fugiet? non ferientem, non concidenten
videbo? non animo sanguis et pallor et gemitus, extremus denique
exspirantis hiatus insident? XXXII. Insequentur enargeia, quae a Cicerone inlustratio et evidentia nominatur, quae non tam dicere videtur
quam ostendere, et adfectus non aliter quam si rebus ipsis intersimus
sequentur. An non ex his visionibus illa sunt:”excussi manibus radii
192
Quintiliano - Institutio oratoria
revolutaque pensa”,”levique patens in pectore vulnus”,equus ille in
funere Pallantis “positis insignibus”? XXXIII. Quid? non idem poeta penitus ultimi fati cepit imaginem, ut diceret:”et dulcis moriens
reminiscitur Argos”? XXXIV. Vbi vero miseratione opus erit, nobis
ea de quibus queremur accidisse credamus, atque id animo nostro
persuadeamus. nec agamus rem quasi alienam, sed adsumamus
parumper illum dolorem: ita dicemus quae in nostro simili casu dicturi
essemus. XXXV. Vidi ego saepe histriones atque comoedos, cum ex
aliquo graviore actu personam deposuissent, flentes adhuc egredi.
Quod si in alienis scriptis sola pronuntiatio ita falsis accendit
adfectibus, quid nos faciemus, qui illa cogitare debemus ut moveri
periclitantium vice possimus? XXXVI. Sed in schola quoque rebus
ipsis adfici convenit, easque veras sibi fingere, hoc magis quod illic
<ut> litigatores loquimur frequentius quam ut advocati: orbum agimus
et naufragum et periclitantem, quorum induere personas quid attinet
nisi adfectus adsumimus?
Haec dissimulanda mihi non fuerunt, quibus ipse, quantuscumque
sum aut fui, pervenisse me ad aliquod nomen ingeni credo: frequenter
motus sum ut me non lacrimae solum deprenderent, sed paror et veri
similis dolor.
[3] I. huic diversa virtus quae risum iudicis movendo et illos tristes
solvit adfectus et animum ab intentione rerum frequenter avertit et
aliquando etiam reficit et a satietate vel a fatigatione renovat. Quanta
sit autem in ea difficultas vel duo maximi oratores, alter Graecae, alter
Latinae eloquentiae princeps, docent:II. nam plerique Demostheni
facultatem defuisse huius rei credunt, Ciceroni modum. Nec videri
potest noluisse Demosthenes, cuius pauca admodum dicta nec sane
ceteris eius virtutibus respondentia palam ostendunt non displicuisse
illi iocos sed non contigisse. III. Noster vero non solum extra iudicia
sed in ipsis etiam orationibus habitus est nimius risus adfectator. Mihi
quidem, sive id recte iudico sive amore inmodico praecipui in
eloquentia viri labor, mira quaedam in eo videtur fuisse urbanitas. IV.
Nam et in sermone cotidiano multa et in altercationibus et interrogandis
testibus plura quam quisquam dixit facete, et illa ipsa quae sunt in
Verrem dicta frigidius aliis adsignavit et testimonii loco posuit, ut,
quo sunt magis vulgaria, eo sit credibilius illa non ab oratore ficta sed
passim esse iactata. V. Vtinamque libertus eius Tiro, aut alius, quisquis
fuit, qui tris hac de re libros edidit, parcius dictorum numero
indulsissent et plus iudicii in eligendis quam in congerendis studii
adhibuissent: minus obiectus calumniantibus foret, qui tamen nunc
quoque, ut in invenient. VI. Adfert autem rei summam difficultatem
193
CLL - Classici Latini Loffredo
primum quod ridiculum dictum plerumque falsum est [hoc semper
humile], saepe ex industria depravatum, praeterea numquam
honorificum: tum varia hominum iudicia in eo quod non ratione aliqua
sed motu animi quodam nescio an enarrabili iudicatur. VII. Neque
enim ab ullo satis explicari puto, licet multi temptaverint, unde risus,
qui non solum facto aliquo dictove, sed interdum quodam etiam
corporis tactu lacessitur. Praeterea non una ratione moveri solet: neque
enim acute tantum ac venuste, sed stulte iracunde timide dicta ac facta
ridentur, ideoque anceps eius rei ratio est, quod a derisu non procul
abest risus. VIII. Habet enim, ut Cicero dicit, sedem in deformitate
aliqua et turpitudine: quae cum in aliis demonstrantur, urbanitas,
cum in ipsos dicentis reccidunt, stultitia vocatur.
Cum videatur autem res levis, et quae a scurris, miniis, insipientibus
denique saepe moveatur, tamen habet vim nescio an imperiosissimam
et cui repugnari minime potest. IX. Erumpit etiam invitis saepe, nec
vultus modo ac vocis exprimit confessionem, sed totum corpus vi sua
concutit. Rerum autem saepe, ut dixi, maximarum momenta vertit, ut
cum odium iramque frequentissime frangat. X. Documento sunt
iuvenes Tarentini, qui multa de rege Pyrrho sequius inter cenam locuti,
cum rationem facti reposcerentur et neque negari res neque defendi
posset, risu sunt et oportuno ioco elapsi. Namque unus ex iis “immo”,
inquit, “nisi lagona defecisset, occidissemus te”, eaque urbanitate tota
est invidia dissoluta. XI. Verum hoc quidquid est, ut non ausim dicere
carere omnino arte, quia nonnullam observationem habet suntque ad
id pertinentia et a Graecis et a Latinis composita praecepta, ita plane
adfirmo praecipue positum esse in natura et in occasione. XII. Porro
natura non tantum in hoc valet, ut acutior quis atque habilior sit ad
inveniendum (nam id sane doctrina possit augeri), sed inest proprius
quibusdam decor in habitu ac vultu, ut eadem illa minus alio dicente
urbana esse videantur. XIII. Occasio vero et in rebus est, (cuius est)
tanta vis ut saepe adiuti ea non indocti modo sed etiam rustici salse
dicant, et in eo, quid aliquis dixerit prior; sunt enim longe venustiora
omnia in respondendo quam in provocando. XIV. Accedit difficultati
quod eius rei nulla exercitatio est, nulli praeceptores. Itaque in conviviis
et sermonibus multi dicaces, quia in hoc usu cotidiano proficimus:
oratoria urbanitas rara, nec ex arte propria sed ad hanc consuetudine
commodata. XV. Nihil autem vetabat et componi materias in hoc
idoneas, ut controversiae permixtis salibus fingerentur, vel res proponi singulas ad iuvenum talem exercitationem. XVI. Quin ipsae illae
(dicta sunt ac vocantur) quas certis diebus festae licentiae dicere
solebamus, si paulum adhibita ratione fingerentur aut aliquid in his
194
Quintiliano - Institutio oratoria
senum quoque esset admixtum, plurimum poterant utilitatis adferre:
quae nunc iuvenum vel sibi ludentium exercitatio est. XVII. Pluribus
autem nominibus in eadem re vulgo utimur: quae tamen si diducas,
suam quandam propriam vim ostendent. Nam et urbanitas dicitur,
qua quidem significari video sermonem praeferentem in verbis et sono
et usu proprium quendam gustum urbis et sumptam ex conversatione
doctorum tacitam eruditionem, denique cui contraria sit rusticitas.
XVIII. Venustum esse quod cum gratia quadam et venere dicatur
apparet. Salsum in consuetudine pro ridiculo tantum accipimus: natura non utique hoc est, quamquam et ridicula esse oporteat salsa.
Nam et Cicero omne quod salsum sit ait esse Atticorum non quia sunt
maxime ad risum compositi, et Catullus, cum dicit:”nulla est in corpore
mica salis”,non hoc dicit, nihil in corpore eius esse ridiculum. XIX.
Salsum igitur erit quod non erit insulsum, velut quoddam simplex
orationis condimentum, quod sentitur latente iudicio velut palato,
excitatque et a taedio defendit orationem. Sales enim, ut ille in cibis
paulo liberalius adspersus, si tamen non sit inmodicus, adfert aliquid
propriae voluptatis, ita hi quoque in dicendo habent quiddam quod
nobis faciat audiendi sitim. XX. Facetum quoque non tantum circa
ridicula opinor consistere; neque enim diceret Horatius facetum
carminis genus natura concessum esse Vergilio. Decoris hanc magis et
excultae cuiusdam elegantiae appellationem puto. Ideoque in epistulis
Cicero haec Bruti refert verba: “ne illi sunt pedes faceti ac *deliciis
ingredienti mollius”.+ Quod convenit cum illo Horatiano:”molle
atque facetum Vergilio”. XXI. Iocum vero id accipimus quod est
contrarium serio: nam et fingere et terrere et promittere interim iocus
est. Dicacitas sine dubio a dicendo, quod est omni generi commune,
ducta ist, proprie tamen significat sermonem cum risu aliquos
incessentem. Ideo Demosthenen urbanum fuisse dicunt, dicacem
negant. XXII. Proprium autem materiae de qua nunc loquimur est
ridiculum, ideoque haec tota disputatio a Graecis peri geloion
inscribitur. Eius prima divisio traditur eadem quae est omnis orationis,
ut sit positum in rebus ac verbis. XXIII. Vsus autem maxime triplex:
aut enim ex aliis risum petimus aut ex nobis aut ex rebus mediis.
Aliena aut reprendimus aut refutamus aut elevamus aut repercutimus
aut eludimus. Nostra ridicule indicamus et, ut verbo Ciceronis utar,
dicimus aliqua subabsurda. Namque eadem quae si inprudentibus
excidant stulta sunt, si simulamus venusta creduntur. XXIV. Tertium
est genus, ut idem dicit, in decipiendis exspectationibus, dictis aliter
accipiendis, ceteris, quae neutram personam contingunt ideoque a
me media dicuntur. XXV. Item ridicula aut facimus aut dicimus. Facto
195
CLL - Classici Latini Loffredo
risus conciliatur interim admixta gravitate, ut M. Caelius praetor, cum
senam eius curulem consul Isauricus fregisset, alteram posuit loris
intentam (dicebatur autem consul a patre flagris aliquando caesus):
interim sine respectu pudoris, ut in illa pyxide Caeliana, quod neque
oratori neque ulli viro gravi conveniat. XXVI. Idem autem de vultu
gestuque ridiculo dictum sit: in quibus est quidem sua gratia, sed
maior cum captare risum non videntur; nihil enim est iis quae +dicenti+ salsa dicuntur insulsius. Quamquam autem gratiae plurimum
dicentis severitas adfert, fitque ridiculum id ipsum, quod qui dicit
illa non ridet, est tamen interim et aspectus et habitus oris et gestus
non inurbanus, cum iis modus contingit. XXVII. Id porro quod dicitur
aut est lascivum et hilare, qualia Gabbae pleraque, aut contumeliosum,
qualia nuper Iuni Bassi, aut asperum, qualia Cassi Severi, aut lene,
qualia Domiti Afri. XXVIII. Refert his ubi quis utatur. Nam in
convictibus et cotidiano sermone lasciva humilibus, hilaria omnibus
convenient. Laedere numquam velimus, longeque absit illud
propositum, potius amicum quam dictum perdendi. In hac quidem
pugna forensi malim mihi lenibus uti licere. Nonnumquam et
contumeliose et aspere dicere in adversarios permissum est, cum accusare etiam palam et caput alterius iuste petere concessum sit. Sed hic
quoque tamen inhumana videri solet fortunae insectatio, vel quod
culpa caret vel quod redire etiam in ipsos qui obiecerunt potest.
Primum itaque considerandum est et quis et in qua causa et apud
quem et in quem et quid dicat. XXIX. Oratori minime convenit
distortus vultus gestusque, quae in mimis rideri solent. Dicacitas etiam
scurrilis et scaenica huic personae alienissima est: obscenitas vero non
a verbis tantum abesse debet, sed etiam a significatione. Nam si quando obici potest, non in ioco exprobranda est. XXX. Oratorem praeterea
ut dicere urbane volo, ita videri adfectare id plane nolo. Quapropter
ne dicet quidem salse quotiens poterit, et dictum potius aliquando
perdet quam minuet auctoritatem. XXXI. Nec accusatorem autem atroci
in causa nec patronum in miserabili iocantem feret quisquam. sunt
etiam iudices quidam tristiores quam ut risum libenter patiantur.
XXXII. Solet interim accidere ut id quod in adversarium dicimus aut
in iudicem conveniat aut in nostrum quoque litigatorem, quamquam
aliqui reperiuntur qui ne id quidem quod in ipsos reccidere possit
evitent. Quod fecit Longus sulpicius, qui, cum ipse foedissimus esset,
ait eum contra quem iudicio liberali aderat ne faciem quidem habere
liberi hominis: cui respondens Domitius Afer “ex tui” inquit “animi
sententia, Longe, qui malam faciem habet liber non est?” XXXIII.
Vitandum etiam ne petulans, ne superbum, ne loco, ne tempore
196
Quintiliano - Institutio oratoria
alienum, ne praeparatum et domo ablatum videatur quod dicimus:
nam adversus miseros, Sicut supra dixeram, inhumanus est iocus. Sed
quidam ita sunt receptae auctoritatis ac notae verecundiae ut nocitura
sit in eos dicendi petulantia; nam de amicis iam praeceptum est. XXXIV.
Illud non ad oratoris consilium, sed ad hominis pertinet: lacessat hoc
modo quem laedere sit periculosum, ne aut inimicitiae graves
insequantur aut turpis satisfactio. Male etiam dicitur quod in pluris
convenit, si aut nationes totae incessantur aut ordines aut condicio
aut studia multorum. XXXV. Ea quae dicet vir bonus omnia salva
dignitate ac verecundia dicet: nimium enim risus pretium est si
probitatis inpendio constat.
Vnde autem concilietur risus et quibus ex locis peti soleat, difficillimum
dicere. Nam si species omnis persequi velimus, nec modum reperiemus
et frustra laborabimus. XXXVI. Neque enim minus numerosi sunt
loci ex quibus haec dicta quam illi ex quibus eae quas sententias
vocamus ducuntur, neque alii. Nam hic quoque est inventio et elocutio,
atque ipsius elocutionis vis aba in verbis, alia in figuris. XXXVII.
Risus igitur oriuntur aut ex corpore eius in quem dicimus, aut ex
animo, qui factis ab eo dictisque colligitur, aut ex iis quae sunt extra
posita; intra haec enim est omnis vituperatio: quae si gravius posita
sit, severa est, si levius, ridicula. Haec aut ostenduntur aut narrantur
aut dicto notantur. XXXVIII. Rarum est ut oculis subicere contingat,
ut fecit C. Iulius: qui cum Helvio Manciae saepius obstrepenti sibi
diceret: “iam ostendam qualis sis”, isque plane instaret interrogatione
qualem tandem se ostensurus esset, digito demonstravit imaginem Galli
in scuto Cimbrico pictam, cui Mancia tum simillimus est visus:
tabernae autem erant circa forum ac scutum illud signi gratia positum.
XXXIX. Narrare quae salsa sint in primis est subtile et oratorium, ut
Cicero pro Cluentio narrat de Caepasio atque Fabricio aut M. Caelius
de illa D. Laeli collegaeque eius in provinciam festinantium
contentione. Sed in his omnibus cum elegans et venusta exigitur tota
expositio, tum id festivissimum est quod adicit orator. XL. Nam et a
Cicerone sic est Fabrici fuga illa condita: “itaque cum callidissime se
putaret dicere et cum illa verba gravissima ex intimo artificio
deprompsisset: “respicite, iudices, hominum fortunas, respicite C.
Fabrici senectutem”, cum hoc “respicite” ornandae orationis causa
saepe dixisset, respexit ipse: at Fabricius a subselliis demisso capite
discesserat”, et cetera quae adiecit (nam est notus locus), cum in re
hoc solum esset, Fabricium a iudicio recessisse;XLI. et Caelius cum
omnia venustissime finxit, tum illud ultimum: “hic subsecutus quo
modo transierit, utrum rati an piscatorio navigio, nemo sciebat: Siculi
197
CLL - Classici Latini Loffredo
quidem, ut sunt lascivi et dicaces, aiebant in delphino sedisse et sic
tamquam Ariona transvectum”. XLII. In narrando autem Cicero consistere facetias putat, dicacitatem in iaciendo. Mire fuit in hoc genere
venustus Afer Domitius, cuius orationibus complures huius modi
narrationes insertae reperiuntur, sed dictorum quoque ab eodem urbane sunt editi libri. XLIII. Illud quoque genus est, positum non in
hac veluti iaculatione dictorum et inclusa breviter urbanitate, sed in
quodam longiore actu, quod de L. Crasso contra Brutum Cicero in
secundo de Oratore libro et aliis quibusdam locis narrat. XLIV. Nam
cum Brutus in accusatione C. Planci excitatis duobus lectoribus
ostendisset contraria L. Crassum patronum eius in oratione quam de
colonia Narbonensi habuerat suasisse iis quae de lege Servilia dixerit,
tris excitavit et ipse lectores, iisque patris eius dialogos dedit legendos;
quorum cum in Privernati unus, alter in Albano, tertius in Tiburti
sermonem habitum complecteretur, requirebat ubi essent eae
possessiones. Omnis autem illas Brutus vendiderat, et tum paterna
emancupare praedia turpius habebatur. Similis in apologis quoque et
quibusdam interim etiam historiis exponendis gratia consequi solet.
XLV. Sed acutior est illa atque velocior in urbanitate brevitas, cuius
quidem duplex forma est, dicendi ac respondendi, sed ratio communis
in parte; nihil enim, quod in lacessendo dici potest, non etiam in
repercutiendo: at quaedam propria sunt respondentium. XLVI. Illa
meditata atque cogitata adferri solent, haec plerumque in altercatione
aut in rogandis testibus reperiuntur. cum sint autem loci plures ex
quibus dicta ridicula ducantur, repetendum est mihi non omnis eos
oratoribus convenire,XLVII. in primis ex amphibolia, neque illa
obscura quae Atellanio more captant, nec qualia vulgo iactantur a
vilissimo quoque, conversa in maledictum fere ambiguitate: ne illa
quidem quae Ciceroni aliquando sed non in agendo exciderunt, ut
dixit, cum is candidatus qui coci filius habebatur coram eo suffragium
ab alio peteret: “ego quoque tibi favebo”;XLVIII. non quia excludenda
sint omnino verba duos sensus significantia, sed quia raro belle
respondeant, nisi cum prorsus rebus ipsis adiuvantur. Quare [non]
hoc [modo] paene et ipsum scurrile Ciceronis est in eundem de quo
supra dixi Isauricum: “miror quid sit quod pater homo constantissimus,
te nobis varium reliquit”. XLIX. Sed illud ex eodem genere
praeclarum: cum obiceret Miloni accusator, in argumentum factarum
Clodio insidiarum, quod Bovillas ante horam nonam devertisset, ut
exspectaret dum Clodius a villa sua exiret, et identidem interrogaret
quo tempore Clodius occisus esset, respondit “sero”: quod vel solum
sufficit ut hoc genus non totum repudietur. L. Nec plura modo
198
Quintiliano - Institutio oratoria
significari solent, sed etiam diversa, ut Nero de servo pessimo dixit:
“nulli plus apud se fidei haberi, nihil ei nec clusum neque signatum
esse”. LI. pervenit res usque ad aenigma, quale est Ciceronis in
Plaetorium Fontei accusatorem, cuius matrem dixit dum vixisset
ludum, postquam mortua esset magistros habuisse (dicebantur autem,
dum vixit, infames feminae convenire ad eam solitae, post mortem
bona eius venierant): quamquam hic “ludus” per tralationem dictum
est, “magistri” per ambiguitatem. LII. In metalempsin quoque cadit
eadem ratio dictorum, ut Fabius Maximus, incusans Augusti
congiariorum quae amicis dabantur exiguitatem, heminaria esse dixit
(nam congiarium commune liberalitatis atque mensurae) a mensura
ducta inminutione rerum. LIII. Haec tam frigida quam est nominum
fictio adiectis detractis mutatis litteris, ut Acisculum, quia esset pactus,
“Pacisculum”, et Placidum nomine, quod is acerbus natura esset,
“Acidum”, et turium, cum fur esset, “Tollium” dictos invenio. LIV.
Sed haec eadem genera commodius in rebus quam in nominibus
respondent. Afer enim venuste Manlium suram multum in agendo
discursantem salientem, manus iactantem, togam deicientem et
reponentem, non agere dixit sed satagere. Est enim dictum per se
urbanum “satagere”, etiam si nulla subsit alterius verbi similitudo.
LV. Fiunt et adiecta et detracta adspiratione et divisis coniunctisque
verbis similiter saepius frigida, aliquando tamen recipienda: eademque
condicio est in iis quae a nominibus trahuntur. Multa ex hoc (genere)
Cicero in Verrem, sed ut ab aliis dicta: modo futurum ut omnia verreret
[cum diceretur Verres], modo Herculi, quem expilaverat, molestiorem
quam aprum Erymanthium fuisse, modo malum sacerdotem qui tam
nequam verrem reliquisset, quia Sacerdoti Verres successerat. LVI.
Praebet tamen aliquando occasionem quaedam felicitas hoc quoque
bene utendi, ut pro Caecina Cicero in testem Sex. Clodium
Phormionem: “nec minus niger” inquit “nec minus confidens quam
est ille Terentianus Phormio”. LVII. Acriora igitur sunt et elegantiora
quae trahuntur ex vi rerum. In iis maxime valet similitudo, si tamen
ad aliquid inferius leviusque referatur: qualia veteres illi iocabantur,
qui Lentulum “Spintherem” et Scipionem “Serapionem” esse dixerunt.
Sed ea non ab hominibus modo petitur, verum etiam ab animalibus,
ut nobis pueris Iunius Bassus, homo in primis dicax,LVIII. “asinus
albus” vocabatur, et Sarmentus ... +seu P. Blessius+ Iulium, hominem
nigrum et macrum et pandum, “fibulam ferream” dixit. Quod nunc
risus petendi genus frequentissimum est. LIX. Adhibetur autem
similitudo interim palam, interim +solet parabolae+: cuius est generis
<illud> Augusti, qui militi libellum timide porrigenti “noh” inquit
199
CLL - Classici Latini Loffredo
“tamquam assem elephanto des”. LX. sunt quaedam +vi+ similia,
unde Vatinius dixit hoc dictum, cum reus agente in eum Calvo frontem
candido sudario tergeret idque ipsum accusator in invidiam vocaret:
“quamvis reus sum”, inquit, “et panem tamen candidum edo”. LXI.
Adhuc est subtilior illa ex simili tralatio, cum quod in alia re fieri
solet in aliam mutuamur; ea dicatur sane fictio: ut Chrysippus, cum
in triumpho Caesaris eborea oppida essent tralata et post dies paucos
Fabi Maximi lignea, thecas esse oppidorum Caesaris dixit. Et Pedo
de myrmillone qui retiarium consequebatur nec feriebat “vivum”
inquit “capere vult”. LXII. Iungitur amphiboliae similitudo, ut a L.
Galba, qui pilam neglegenter petenti “sic” inquit “petis tamquam
Caesaris candidatus”. Nam illud “petis” ambiguum est, securitas similis.
Quod hactenus ostendisse satis est. LXIII. Ceterum frequentissima
aliorum generum cum aliis mixtura est, eaque optima quae ex pluribus
constat. Eadem dissimilium ratio est. Hinc eques Romanus, ad quem
in spectaculis bibentem cum misisset Augustus qui ei diceret: “ego si
prandere volo, domum eo”, “tu enim” inquit “non times ne locum
perdas”. LXIV. Ex contrario non una species. Neque enim eodem
modo dixit Augustus praefecto quem ignominia mittebat, subinde
interponenti precibus: “quid respondebo patri meo?” “dic me tibi
displicuisse”, quo Gabba paenulam roganti: “non possum commodare,
domi maneo”, cum cenaculum eius perplueret. Tertium adhuc illud,
nisi quod ut ne auctorem ponam verecundia ipsius facit: “libidinosior
es quam ullus spado”, quo sine dubio et opinio decipitur, sed ex
contrario. Et hoc ex eodem loco est, sed nulli priorum simile, quod
dixit M. Vestinus cum ei nuntiatum esset ... “aliquando desinet
putere”. LXV. Onerabo librum exemplis, similemque iis qui risus
gratia componuntur efficiam, si persequi voluero singula veterum.
Ex omnibus argumentorum locis eadem occasio est. Nam et finitione
usus est Augustus de pantomimis duobus qui alternis gestibus
contendebant, cum eorum alterum saltatorem dixit, LXVI. alterum
interpellatorem, et partitione Gabba, cum paenulam roganti respondit:
“non pluit, non opus est tibi: si pluet, ipse utar”. Proinde genere
specie propriis differentibus iugatis adiunctis consequentibus
antecedentibus repugnantibus causis effectis, comparatione parium
maiorum minorum similis materia praebetur, sicut in tropos quoque
omnis cadit. LXVII. An non plurima dicuntur (per hyperbolen? ut)
quod refert Cicero de homine praelongo, caput eum ad fornicem
Fabium offendisse, et quod P. Oppius dixit de genere Lentulorum,
cum assidue minores parentibus liberi essent, nascendo interiturum.
LXVIII. Quid ironia? nonne etiam quae severissime fit ioci paene
200
Quintiliano - Institutio oratoria
genus est? Qua urbane usus zo est Afer, cum Didio Gallo, qui
provinciam ambitiosissime petierat, deinde, impetrata ea, tamquam
coactus querebatur: “age” inquit “aliquid et rei publicae causa”.
Metaphora quoque Cicero lusit, cum Vatini morte nuntiata, cuius
parum certus dicebatur auctor: “interim” inquit “usura fruar”. LXIX.
Idem per allegorian M. Caelium, melius obicientem crimina quam
defendentem, bonam dextram, malam sinistram habere dicebat.
Emphasi A. Vivius dixit ferrum in tuccium incidisse.
LXX. Figuras quoque mentis, quae schemata dianoias dicuntur, res
eadem recipit omnis, in quas nonnulli diviserunt species dictorum.
Nam et interrogamus et dubitamus et adfirmamus et minamur et
optamus; quaedam ut miserantes, quaedam ut irascentes dicimus.
Ridiculum est autem omne quod aperte fingitur. LXXI. Stulta
reprehendere facillimum est, nam per se sunt ridicula; sed rem urbanam
facit aliqua ex nobis adiectio. Stulte interrogaverat exeuntem de theatro
Campatium Titius Maximus an spectasset. Fecit Campatius
dubitationem eius stultiorem dicendo: “(non), sed in orchestra pila
lusi”. LXXII. Refutatio cum sit in negando redarguendo defendendo
elevando, ridicule negavit Manius curius; nam cum eius accusator in
sipario omnibus locis aut nudum eum in nervo aut ab amicis
redemptum ex alea pinxisset, “ergo ego” inquit “numquam vici”.
LXXIII. Redarguimus interim aperte, ut Cicero Vibium curium
multum de annis aetatis suae mentientem: “tum ergo cum una
declamabamus non eras natus”, interim et simulata adsensione, ut
idem Fabia Dolabellae dicente triginta se annos habere: “verum est”,
inquit, “nam hoc illam iam viginti annis audio”. LXXIV. Belle interim
subicitur pro eo quod neges aliud mordacius, ut Iunius Bassus,
querente Domitia Passieni quod incusans eius sordes calceos eam
veteres diceret vendere solere,”non mehercules” inquit “hoc umquam
dixi, sed dixi emere te solere”. Defensionem imitatus est eques
Romanus, qui obicienti Augusto quod patrimonium
comedisset,”meum” inquit “putavi”. LXXV. Elevandi ratio est duplex,
ut aut nimiam quis iactantiam minuat (quem ad modum C. Caesar
Pomponio ostendenti vulnus ore exceptum in seditione Sulpiciana,
quod is se passum pro Caesare pugnantem gloriabatur, “numquam
fugiens respexeris” inquit) aut crimen obiectum, ut Cicero
obiurgantibus quod sexagenarius publiliam virginem duxisset “cras
mulier erit” inquit. LXXVI. Hoc genus dicti consequens vocant
quidam, estque illi simile quod Cicero curionem, semper ab
excusatione aetatis incipientem, facilius cotidie prohoemium habere
dixit, quia ista natura sequi et cohaerere videantur. LXXVII. Sed
201
CLL - Classici Latini Loffredo
elevandi genus est etiam causarum relatio, qua Cicero est usus in
Vatinium. Qui pedibus aeger cum vellet videri commodioris valetudinis
factus et diceret se iam bina milia passuum ambulare, “dies enim”
inquit “longiores sunt”. Et Augustus, nuntiantibus Terraconensibus
palmam in ara eius enatam, “apparet” inquit “quam saepe accendatis”.
LXXVIII. Transtulit crimen Cassius Severus; nam cum obiurgaretur
a praetore quod advocati eius L. Vaxo Epicurio, Caesaris amico,
convicium fecissent, “nescio” inquit “qui conviciati sint, et puto Stoicos
fuisse”.
Repercutiendi multa sunt genera, venustissimum quod etiam
similitudine aliqua verbi adiuvatur, ut, Trachalus dicenti suelio “si
hoc ita est, is in exilium”, “si non est ita, redis” inquit. LXXIX.
Elusit Cassius Severus, obiciente quodam quod ei domo sua Proculeius
interdixisset, respondendo “numquid ergo illuc accedo?” Sed eluditur
et ridiculum ridiculo (ut divus Augustus, cum ei Galli torquem aureum
centum pondo dedissent, et Dolabella per iocum, temptans tamen
ioci sui eventum, dixisset: “imperator, torque me dona”, “malo” inquit
“te civica donare”), LXXX. mendacium quoque mendacio, ut Gabba, dicente quodam victoriato se uno in Sicilia quinque pedes longam
murenam emisse, “nihil” inquit “mirum; am ibi tam longae nascuntur
ut iis piscatores pro restibus cingantur”. LXXXI. Contraria est neganti confessionis simulatio, sed ipsa quoque multum habet urbanitatis.
Sic Afer, cum ageret contra libertum Claudi Caesaris et ex diverso
quidam condicionis eiusdem cuius erat litigator exclamasset: “praeterea
tu semper in libertos Caesaris dicis”, “nec mehercule” inquit
“quicquam proficio”. cui vicinum est non negare quod obicitur, cum
et id palam falsum est et inde materia bene respondendi datur, ut
Catulus dicenti Philippo: “quid latras?” “furem video” inquit.
LXXXII. In se dicere non fere est nisi scurrarum et in oratore utique
minime probabile: quod fieri totidem modis quot in alios potest,
ideoque hoc, quamvis frequens sit, transeo. LXXXIII. Illud vero, etiam
si ridiculum est, indignum tamen est homine liberali, quod aut turpiter
aut potenter dicitur: quod fecisse quendam scio qui humiliori libere
adversus se loquenti “colaphum” inquit “tibi ducam, et formulam
scribes quod caput durum habeas”. Hic enim dubium est utrum ridere audientes an indignari debuerint. LXXXIV. superest genus
decipiendi opinionem aut dicta a intellegendi, quae sunt in omni hac
materia vel venustissima. Inopinatum et a lacessente poni solet, quale
est quod refert Cicero: “quid huic abest nisi res et virtus?” aut illud
Afri: “homo in agendis causis optime vestitus”: et in occurrendo, ut
Cicero audita falsa Vatini morte, cum obvium libertum eius interrogasset
202
Quintiliano - Institutio oratoria
“rectene omnia?” dicenti “recte” “mortuus est!” inquit. LXXXV.
Plurimus autem circa simulationem <et dissimulationem> risus est,
quae sunt vicina et prope eadem, sed simulatio est certam opinionem
animi sui imitantis, dissimulatio aliena se parum intellegere fingentis.
Simulavit Afer cum in causa subinde dicentibus Celsinam de re
cognovisse (quae erat potens femina) “quis est” inquit “iste?” Celsinam
enim videri sibi virum finxit. LXXXVI. Dissimulavit Cicero cum Sex.
Annalis testis reum laesisset et instaret identidem accusator: “dic, M.
tulli, si quid potes de Sexto Annali”; versus enim dicere coepit de
libro Enni annali sexto: “quis potis ingentis causas evolvere belli?”
LXXXVII. cui sine dubio frequentissimam dat occasionem ambiguitas,
ut Cascellio, qui consultatori dicenti “navem dividere volo” “perdes”
inquit. Sed averti intellectus et a solet, cum ab asperioribus ad leniora
deflectitur: ut qui, interrogatus quid sentiret de eo qui in adulterio
deprehensus esset, tardum fuisse respondit. LXXXVIII. Ei confine
est quod dicitur per suspicionem, quale illud apud Ciceronem querenti
quod uxor sua ex fico se suspendisset: “rogo des mihi surculum ex
illa arbore ut inseram”; intellegitur enim quod non dicitur. LXXXIX.
Et hercule omnis salse dicendi ratio in eo est, ut aliter quam est rectum
verumque dicatur: quod fit totum fingendis aut nostris aut alienis
persuasionibus aut dicendo quod fieri non potest. XC. Alienam finxit
Iuba, qui querenti quod ab equo suo esset adspersus “quid? tu” inquit
“me Hippocentaurum putas?” suam C. Cassius, qui militi sine gladio
decurrenti “heus, commilito, pugno bene uteris” inquit, et Gabba de
piscibus, qui, cum pridie ex parte adesi et versati postera die positi
essent, “festinemus, alii subcenant” inquit. Tertium illud Cicero, ut
dixi, adversus curium; fieri enim certe non poterat ut cum declamaret
natus non esset. XCI. Est et illa ex ironia fictio, qua usus est C. Caesar.
Nam cum testis diceret a reo femina sua ferro petita, et esset facilis
reprehensio, cur illam potissimum partem corporis vulnerare voluisset,
“quid enim faceret”, inquit, “cum tu galeam et loricam haberes?” XCII.
Vel optima est autem simulatio contra simulantem, qualis illa Domiti
Afri fuit. Vetus habebat testamentum, et unus ex amicis recentioribus,
sperans aliquid ex mutatione tabularum, falsam fabulam intulerat,
consulens eum an primipilari seni intestato suaderet ordinare suprema
iudicia: “noli” inquit “facere; offendis illum.” XCIII. Iucundissima
sunt autem ex his omnibus lenta et, ut sic dixerim, boni stomachi: ut
Afer idem ingrato litigatori conspectum eius in foro vitanti per
nomenclatorem missum ad eum “amas me”, inquit, “quod te non
vidi?” et dispensatori, qui, cum reliqua non reponeret, dicebat subinde
“non comedi; pane et aqua vivo”, “passer, redde quod debes”: quae
203
CLL - Classici Latini Loffredo
+hypo to ethos+ vocant. XCIV. Est gratus iocus qui minus exprobrat
quam potest, ut idem dicenti candidato “semper domum tuam colui”, cum posset palam negare, “credo”, inquit, +”et verum”.+ Interim
de se dicere ridiculum est: et, quod in alium si absentem diceretur
urbanum non erat, quoniam ipsi palam exprobratur movet risum;
XCV. quale Augusti est cum ab eo miles nescio quid improbe peteret
et veniret contra Marcianus, quem suspicabatur et ipsum aliquid iniuste
rogaturum: “non magis” inquit “faciam, commilito, quod petis quam
quod Marcianus a me petiturus est”. XCVI. Adiuvant urbanitatem et
versus commode positi, seu toti ut sunt (quod adeo facile est ut Ovidius
ex tetrastichon Macri carmine librum in malos poetas composuerit),
quod fit gratius si qua etiam ambiguitate conditur, ut Cicero in Lartium,
hominem callidum et versutum, cum is in quadam causa suspectus
esset:”nisi si qua Vlixes lintre evasit Lartius”: XCVII. seu verbis ex
parte mutatis, ut in eum qui, cum antea stultissimus esset habitus, post
acceptam hereditatem primus sententiam rogabatur: “hereditas est quam
vocant sapientiam”pro illo “felicitas est”: seu ficti notis versibus similes
quae paroidia dicitur:XCVIII. et proverbia oportune aptata, ut homini
nequam lapso et ut adlevaretur roganti “tollat te qui non novit”. Ex
historia etiam ducere urbanitatem eruditum est, ut Cicero fecit cum ei
testem in iudicio Verris roganti dixisset Hortensius: “non intellego haec
aenigmata”; “atqui debes”, inquit, “cum Sphingem domi habeas”;
acceperat autem ille a Verre Sphingem aeneam magnae pecuniae. XCIX.
subabsurda illa constant stulti simulatione: [et] quae nisi fingantur stulta
sunt, ut qui mirantibus quod humile candelabrum emisset “pransorium
erit” inquit. Sed illa similia absurdis sunt acria quae tamquam sine
ratione dicta feruntur, ut servus Dolabellae, cum interrogaretur an
dominus eius auctionem proposuisset, “domum” inquit “vendidit”.
C. Deprensi interim pudorem suum ridiculo aliquo explicant, ut qui
testem dicentem a reo vulneratum interrogaverat an cicatricem haberet,
cum ille ingentem in femine ostendisset, “latus” inquit “oportuit”.
Contumeliis quoque uti belle datur: ut Hispo +obicientibus arbore+
crimina accusatori “me ex te metiris?” inquit. Et fulvius propincus legatario interroganti an in tabulis quas proferebat chirographus esset “et
verus”, inquit, “domine”. CI. Has aut accepi species aut inveni
frequentissimas ex quibus ridicula ducerentur; sed repetam necesse est
infinitas esse tam salse dicendi quam severe, quas praestat persona locus
tempus, casus denique, qui est maxime varius. CII. Itaque haec ne
omisisse viderer attigi: illa autem quae de usu ipso et modo iocandi
complexus sum adfirmarim esse plane necessaria.
His adicit Domitius Marsus, qui de urbanitate diligentissime scripsit,
204
Quintiliano - Institutio oratoria
quaedam non ridicula, sed cuilibet severissimae orationi convenientia
eleganter dicta et proprio quodam lepore iucunda: quae sunt quidem
urbana, sed risum tamen non habent. CIII. Neque enim ei de risu
sed de urbanitate est opus institutum, quam propriam esse nostrae
civitatis et sero sic intellegi coeptam, postquam urbis appellatione,
etiam si nomen proprium non adiceretur, Romam tamen accipi sit
receptum. CIV. Eamque sic finit: “urbanitas est virtus quaedam in
breve dictum coacta et apta ad delectandos movendosque homines in
omnem adfectum animi, maxime idonea ad resistendum vel
lacessendum, prout quaeque res ac persona desiderat”. cui si brevitatis
exceptionem detraxeris, omnis orationis virtutes complexa sit. Nam si
constat rebus et personis, quod in utrisque oporteat dicere perfectae
eloquentiae est. CV. cur autem brevem esse eam voluerit, nescio, cum
idem atque in eodem libro dicat fuisse et in multis narrandi
urbanitatem. Paulo post ita finit, Catonis, ut ait, opinionem secutus:
“Vrbanus homo [non] erit cuius multa bene dicta responsaque erunt,
et qui in sermonibus circulis conviviis, item in contionibus, omni
denique loco ridicule commodeque dicet. Risus erit quicumque haec
faciet orator”. CVI. Quas si recipimus finitiones, quidquid bene dicetur
et urbane dicti nomen accipiet. Ceterum illi qui hoc proposuerat
consentanea fuit illa divisio, ut dictorum urbanorum alia seria, alia
iocosa, alia media faceret: nam est eadem omnium bene dictorum.
Verum mihi etiam iocosa quaedam videntur posse in non satis urbana
referri. CVII. Nam meo quidem iudicio illa est urbanitas, in qua nihil
absonum, nihil agreste, nihil inconditum, nihil peregrinum neque
sensu neque verbis neque ore gestuve possit deprendi, ut non tam sit
in singulis dictis quam in toto colore dicendi, qualis apud Graecos
atticismos ille reddens Athenarum proprium saporem. CVIII. Ne tamen
iudicium Marsi, hominis eruditissimi, subtraham, seria partitur in
tria genera, honorificum contumeliosum medium. Et honorifici ponit
exemplum Ciceronis pro Q. Ligario apud Caesarem: “qui nihil soles
oblivisci nisi iniurias”,CIX. et contumeliosi quod Attico scripsit de
Pompeio et Caesare: “habeo quem fugiam, quem sequar non habeo”,
et medii, quod apophthegmatikon vocat +et est ita cum dixerit+ neque
gravem mortem accidere viro forti posse nec immaturam consulari nec
miseram sapienti. Quae omnia sunt optime dicta, sed cur proprie
nomen urbanitatis accipiant non video. CX. Quod si non totius, ut
mihi videtur, orationis color meretur, sed etiam singulis dictis
tribuendum est, illa potius urbana esse dixerim, quae sunt generis
eiusdem ex quo ridicula ducuntur et tamen ridicula non sunt, ut de
Pollione Asinio seriis iocisque pariter accommodato dictum est esse
205
CLL - Classici Latini Loffredo
eum omnium horarum,CXI. et de actore facile dicente ex tempore,
ingenium eum in numerato habere: etiam Pompei, quod refert Marsus,
in Ciceronem diffidentem partibus: “transi ad Caesarem, me timebis”.
Erat enim, si de re minore aut alio animo aut denique non ab ipso
dictum fuisset, quod posset inter ridicula numerari. CXII. Etiam illud
quod Cicero Caerelliae scripsit, reddens rationem cur illa C. Caesaris
tempora tam patienter toleraret: “haec aut animo Catonis ferenda sunt
aut Ciceronis stomacho”; stomachus enim ille habet aliquid ioco simile. Haec quae monebam dissimulanda mihi non fuerunt: in quibus
ut erraverim, legentis tamen non decepi, indicata et diversa opinione,
quam sequi magis probantibus liberum est.
[4] I. Altercationis praecepta poterant videri tunc inchoanda cum
omnia quae ad continuam orationem pertinent peregissem: nam est
usus eius ordine ultimus; sed cum sit posita in sola inventione neque
habere dispositionem possit nec elocutionis ornamenta magnopere
desideret aut circa memoriam et pronuntiationem laboret, prius quam
secundam quinque partium hanc quae tota ex prima pendet tractaturus
non alieno loco videor. Quam scriptores alii fortasse ideo reliquerunt
quia satis ceteris praeceptis in hanc quoque videbatur esse prospectum.
II. Constat enim aut intentione aut depulsione, de quibus satis traditum
est, quia quidquid in actione perpetua circa probationes utile est,
idem in hac brevi atque concisa prosit necesse est. Neque alia dicuntur
in altercatione, sed aliter, aut interrogando aut respondendo. cuius
rei fere omnis observatio in illo testium loco excussa nobis est. III.
Tamen quia latius hoc opus adgressi sumus neque perfectus orator
sine hac virtute dici potest, paulum inpendamus huic quoque
peculiaris operae, quae quidem in quibusdam causis ad victoriam vel
plurimum valet. IV. Nam ut in qualitate generali, in qua rectene factum
quid an contra sit quaeritur, perpetua dominatur oratio, et quaestionem
finitionis actiones plerumque satis explicant et omnia paene in quibus
de facto constat aut coniectura artificiali ratione colligitur: ita in iis
causis, quae sunt frequentissimae, quae vel solis extra artem
probationibus vel mixtis continentur, asperrima in hac parte dimicatio
est, nec alibi dixeris magis mucrone pugnari. V. Nam et firmissima
quaeque memoriae iudicis inculcanda sunt et praestandum quidquid
in actione promisimus et referenda mendacia: nusquam est denique
qui cognoscit intentior. Nec inmerito quidam quamquam in dicendo
mediocres hac tamen altercandi praestantia meruerunt nomen
patronorum. VI. At quidam, litigatoribus suis illum modo ambitiosum
declamandi sudorem praestitisse contenti, cum turba laudantium
destituunt subsellia, pugnamque illam decretoriam imperitis ac saepe
206
Quintiliano - Institutio oratoria
pullatae turbae relincunt. Itaque videas alios plerumque in iudiciis
privatis ad actiones advocari, alios ad probationem. VII. Quae si
dividenda sunt officia, hoc certe magis necessarium est, pudendumque
dictu si plus litigantibus prosunt minores. In publicis certe iudiciis
vox illa praeconis +praeter patronos+ ipsum qui egerit citat. VIII.
Opus est igitur in primis ingenio veloci ac mobili, animo praesenti et
acri. Non enim cogitandum, sed dicendum statim est et prope sub
conatu adversarii manus exigenda. Quare cum in omni parte huiusce
officii plurimum facit totas non diligenter modo sed etiam familiariter
[nos] nosse causas, tum in altercatione maxime necessarium est omnium
personarum instrumentorum temporum locorum habere notitiam:
alioqui et tacendum erit saepe et aliis subicientibus (plerumque autem
studio loquendi fatue modo monent) accedendum: quo nonnumquam
accidit ut nostra credulitate aliena stultitia erubescamus. IX. Neque
tamen cum his ipsis monitoribus clam res erit: quidam faciunt ut
aperte quoque rixemur. Videas enim plerosque ira percitos exclamantis,
ut iudex audiat contrarium id esse quod admoneant, sciatque ille qui
pronuntiaturus est in causa malum quod tacetur. X. Quare bonus
altercator vitio iracundiae careat; nullus enim rationi magis obstat
adfectus et fert extra causam plerumque et deformia convicia facere ac
mereri cogit et in ipsos nonnumquam iudices incitat. Melior moderatio
ac nonnumquam etiam patientia; neque enim refutanda tantum quae
ex contrario dicuntur, sed contemnenda elevanda ridenda sunt, nec
usquam plus loci recipit urbanitas. Hoc, dum ordo est et pudor: contra
turbantis audendum et impudentiae fortiter resistendum. XI. sunt
enim quidam praeduri in hoc oris, ut obstrepant ingenti clamore et
medios sermones intercipiant et omnia tumultu confundant, quos ut
non imitari, sic acriter propulsare oportebit, et ipsorum improbitatem
retundendo, et iudices vel praesidentis magistratus appellando
frequentius ut loquendi vices serventur. Non est res animi iacentis et
mollis supra modum frontis, fallitque plerumque quod probitas
vocatur quae est inbecillitas. XII. Valet autem in altercatione plurimum
acumen, quod sine dubio ex arte non venit (natura enim non docetur),
arte tamen adiuvatur. XIII. In qua praecipuum est semper id in oculis
habere de quo quaeritur et quod volumus efficere: quod propositum
tenentes nec in rixam ibimus nec causae debita tempora conviciando
conteremus, gaudebimusque si hoc adversarius facit. XIV. Omnia
+tempore+ fere parata sunt meditatis diligenter quae [quid] aut ex
adverso dici aut responderi a nobis possunt. Nonnumquam tamen
solet hoc quoque esse artis genus, ut quaedam in actione dissimulata
subito in altercando proferantur (est inopinatis eruptionibus aut in207
CLL - Classici Latini Loffredo
cursioni ex insidiis factae simillimum); id autem tum faciendum est
cum (est) aliquid cui responderi non statim possit, potuerit autem si
tempus ad disponendum fuisset. Nam quod fideliter firmum est, a
primis statim actionibus arripere optimum est, quo saepius diutiusque
dicatur. XV. Illud vix saltem praecipiendum videtur, ne turbidus et
clamosus tantum sit altercator, et quales fere sunt qui litteras nesciunt.
Nam improbitas, licet adversario molesta sit, iudici invisa est. Nocet
etiam diu pugnare in iis quae optinere non possis. XVI. Nam ubi
vinci necesse est, expedit cedere, quia, sive plura sunt de quibus
quaeritur, facilior erit in ceteris fides, sive unum, mitior solet poena
inrogari verecundiae. Nam culpam, praesertim deprensam, pertinaciter
tueri culpa altera est. XVII. dum stat acies, multi res consilii atque
artis est ut errantem adversarium trahas et ire quam longissime cogas,
ut vana interim spe exultet. Ideo quaedam bene dissimulantur
instrumenta; instant enim et saepe discrimen omne committunt quod
deesse nobis putant et faciunt probationibus nostris auctoritatem
postulando. XVIII. Expedit etiam dare aliquid adversario quod pro
se putet, quod adprehendens maius aliquid cogatur dimittere: duas
interim res proponere quarum utramlibet male sit electurus, quod in
altercatione fit potentius quam in actione, quia in illa nobis ipsi
respondemus, in hac adversarium quasi confessum tenemus. XIX.
Est in primis acuti videre quo iudex dicto moveatur, quid respuat:
quod et vultu saepissime et aliquando etiam dicto aliquo factove eius
deprehenditur. Et instare proficientibus et ab iis quae non adiuvent
quam mollissime pedem oportet referre. Faciunt hoc medici quoque,
ut remedia proinde perseverent adhibere vel desinant ut illa recipi
ime pedem oportet vident. XX. Nonnumquam, si rem evolvere
propositam facile non sit, inferenda est alia quaestio, atque in eam
iudex, si fieri potest, avocandus. Quid enim, cum respondere non
possis, agendum est nisi ut aliud invenias cui adversarius respondere
non possit? XXI. In plerisque idem est, ut dixi, qui circa testes locus,
et personis modo distat, quod hic patronorum inter se certamen, illic
pugna inter testem et patronum.
Exercitatio vero huius rei longe facilior. Nam est utilissimum frequenter
cum aliquo qui sit studiorum eorundem sumere materiam vel verae
vel etiam fictae controversiae et diversas partes altercationis modo tueri:
quod idem etiam in simplici genere quaestionum fieri potest. XXII.
Ne illud quidem ignorare advocatum volo, quo quaeque ordine
probatio sit apud iudicem proferenda, cuius rei eadem quae in
argumentis ratio est, ut potentissima prima et summa ponantur; illa
enim ad credendum praeparant iudicem, haec ad pronuntiandum.
208
Quintiliano - Institutio oratoria
[5] I. His pro nostra facultate tractatis non dubitassem transire protinus
ad dispositionem, quae ordine ipso sequitur, nisi vererer ne, quoniam
fuerunt qui iudicium inventioni subiungerent, praeterisse hunc locum
quibusdam viderer: qui mea quidem opinione adeo partibus operis
huius omnibus conexus ac mixtus est ut ne a sententiis quidem aut
verbis saltem singulis possit separari, nec magis arte traditur quam
gustus aut odor. II. Ideoque nos quid in quaque re sequendum
cavendumque sit docemus ac deinceps docebimus, ut ad ea iudicium
derigatur. Praecipiam igitur ne quod effici non potest adgrediamur,
ut contraria vitemus et communia, ne quid in eloquendo corruptum
obscurum sit? Referatur oportet ad sensus, qui non docentur. III. Nec
multum a iudicio credo distare consilium, nisi quod illud
ostendentibus se rebus adhibetur, hoc latentibus et aut omnino
nondum repertis aut dubiis: et iudicium frequentissime certum est,
consilium vero ratio est quaedam alte petita et plerumque plura
perpendens et comparans habensque in se et inventionem et
iudicationem. IV. Sed ne de hoc quidem praecepta in universum
exspectanda sunt: nam ex re sumitur; cuius locus ante actionem est
frequenter (nam Cicero summo consilio videtur in Verrem vel
contrahere tempora dicendi maluisse quam in eum annum quo erat
Q. Hortensius consul futurus incidere),V. et in ipsis actionibus primum
ac potentissimum optinet locum: nam quid dicendum, quid tacendum,
quid differendum sit exigere consilii est: negare sit satius an defendere,
ubi prohoemio utendum et quali, narrandumne et quo modo, iure
prius pugnandum an aequo, qui sit ordo utilissimus, tum omnes
colores, aspere an leniter an etiam summisse loqui expediat. VI. Sed
haec quoque ut quisque passus est locus monuimus, idemque in
reliqua parte faciemus, pauca tamen exempli gratia ponam, quibus
manifestius appareat quid sit quod demonstrari posse praeceptis non
arbitror. VII. Laudatur consilium Demosthenis, quod, cum suaderet
bellum Atheniensibus parum id prospere expertis, nihil adhuc factum
esse ratione monstravit: poterat enim emendari neglegentia, at si nihil
esset erratum, melioris in posterum spei non erat ratio. VIII. Idem
cum offensam vereretur si obiurgaret populi segnitiam in adserenda
libertate rei publicae, maiorum laude uti maluit, qui rem publicam
fortissime administrassent; nam et faciles habuit aures et natura
sequebatur ut meliora probantis peiorum paeniteret. IX. Ciceronis
quidem vel una pro Cluentio quamlibet multis exemplis sufficiet oratio.
Nam quod in eo consilium maxime mirer? primamne expositionem,
qua matri, cuius filium premebat auctoritas, abstulit fidem? an quod
iudicii corrupti crimen transferre in adversarium maluit quam negare
209
CLL - Classici Latini Loffredo
propter inveteratam, ut ipse dicit, infamiam? an quod in re invidiosa
legis auxilio novissime est usus? - quo genere defensionis etiam
offendisset nondum praemonitas iudicum mentes; an quod se ipsum
invito Cluentio facere testatus est? Quid pro Milone? X. quod non
ante narravit quam praeiudiciis omnibus reum liberaret? quod
insidiarum invidiam in Clodium vertit, quamquam re vera fuerat pugna
fortuita? quod factum et laudavit et tamen a voluntate Milonis removit?
quod illi preces non dedit et in earum locum ipse successit? Infinitum
est enumerare ut Cottae detraxerit auctoritatem, ut pro Ligario se
opposuerit, Cornelium ipsa confessionis fiducia eripuerit. XI. Illud
dicere satis habeo, nihil esse non modo in orando sed in omni vita
prius consilio, frustraque sine eo tradi ceteras artis, plusque vel sine
doctrina prudentiam quam sine prudentia facere doctrinam. Aptare
etiam orationem locis temporibus personis est eiusdem virtutis. Sed
hic quia latius fusus est locus mixtusque cum elocutione, tractabitur
cum praecipere de apte dicendo coeperimus.
210
Quintiliano - Institutio oratoria
LIBER SEPTIMVS
PROHOEMIVM De inventione, ut arbitror, satis dictum est: neque
enim ea demum quae ad docendum pertinent exsecuti sumus, verum
etiam motus animorum tractavimus. Sed ut opera exstruentibus satis
non est saxa atque materiam et cetera aedificanti utilia congerere nisi
disponendis eis conlocandisque artificium manus adhibeatur: sic in
dicendo quamlibet abundans rerum copia cumulum tantum habeat
atque conio gestum nisi illas eadem dispositio in ordinem digestas
atque inter se commissas devinxerit. Nec inmerito secunda quinque
partium posita est, cum sine ea prior nihil valeat. Neque enim
quamquam fusis omnibus membris statua sit nisi conlocetur; et si
quam in corporibus nostris aliorumve animalium partem permutes et
transferas, licet habeat eadem omnia, prodigium sit tamen: et artus
etiam leviter loco moti perdunt quo viguerunt usum, et turbati exercitus
sibi ipsi sunt impedimento. Nec mihi videntur errare qui ipsam rerum
naturam stare ordine putant, quo confuso peritura sint omnia. Sic
oratio carens hac virtute tumultuetur necesse est et sine rectore fluitet
nec cohaereat sibi, multa repetat, multa transeat, velut nocte in ignotis
locis errans, nec initio nec fine proposito casum potius quam consilium
sequatur. Quapropter totus hic liber serviat divisioni, quae quidem,
si certa aliqua via tradi in omnis materias ullo modo posset, non tam
paucis contigisset. Sed cum infinitae litium formae fuerint futuraeque
sint et tot saeculis nulla reperta sit causa quae esset tota alteri similis,
sapiat oportet actor et vigilet et inveniat et iudicet et consilium a se
ipso petat. Neque infitias eo quaedam esse quae demonstrari possint,
eaque non omittam.
[1] I. Sit igitur, ut supra significavi, divisio rerum plurium in singulas,
partitio singularum in partis discretio, ordo recta quaedam conlocatio
prioribus sequentia adnectens, dispositio utilis rerum ac partium in
locos distributio. Sed meminerimus ipsam dispositionem plerumque
211
CLL - Classici Latini Loffredo
utilitate mutari, nec eandem semper primam quaestionem ex utraque
parte tractandam. Cuius rei, ut cetera exempla praeteream, Demosthenes
quoque atque Aeschines possunt esse documento, in iudicio
Ctesiphontis diversum secuti ordinem, cum accusator a iure, quo
videbatur potentior, coeperit, patronus omnia paene ante ius posuerit,
quibus iudicem quaestioni legum praepararet. Aliud enim alii docere
prius expedit, alioqui semper petitoris arbitrio diceretur: denique in
accusatione mutua, cum se uterque defendat priusquam adversarium
arguat, omnium rerum necesse est ordinem esse diversum. Igitur quid
ipse sim secutus, quod partim praeceptis partim usu partim ratione
cognoveram, promam nec umquam dissimulavi.
Erat mihi curae in controversiis forensibus nosse omnia quae in causa
versarentur: nam in schola certa sunt et pauca et ante declamationem
exponuntur, quae themata Graeci vocant, Cicero proposita. cum haec
in conspectu quodam modo conlocaveram, non minus pro adversa
parte quam pro mea cogitabam. Et primum, quod non difficile dictu
est sed tamen ante omnia intuendum, constituebam quid utraque pars
vellet efficere, tum per quid, hoc modo. Cogitabam quid primum
petitor diceret. Id aut confessum erat aut controversum. Si confessum,
non poterat ibi esse quaestio. Transibam ergo ad responsum partis
alterius, idem intuebar: nonnumquam etiam quod inde optinebatur
confessum erat. Vbi primum coeperat non convenire, quaestio
oriebatur. Id tale est: “occidisti hominem”, “occidi”. Convenit, transeo.
Rationem reddere debet reus quare occiderit. “Adulterum” inquit
“cum adultera occidere licet”. Legem esse certum est. Tertium iam
aliquid videndum est in quo pugna consistat. “Non fuerunt adulteri”: “fuerunt”; quaestio: de facto ambigitur, coniectura est. Interim et
hoc tertium confessum est, adulteros fuisse: “sed tibi” inquit accusator
“illos non licuit occidere: exul enim eras” aut “ignominiosus”. De
iure quaeritur. At si protinus dicenti “occidisti” respondeatur “non
occidi”, statim pugna est.
Si explorandum est ubi controversia incipiat, considerari debet quae
sit intentio quae primam quaestionem facit. Intentio simplex: “occidit
Saturninum Rabirius”, coniuncta: “lege de sicariis commisit L.
Varenus: nam et C. Varenum occidendum et Cn. Varenum
vulnerandum et Salarium item occidendum curavit” - nam sic diversae
propositiones erunt: quod idem de petitionibus dictum sit. Verum ex
coniuncta propositione plures esse quaestiones ac status possunt, si
aliud negat reus, aliud defendit, aliud a iure actionis excludit. In quo
genere est agenti dispiciendum quid quoque loco diluat.
Quod pertinet ad actorem, non plane dissentio a Celso, qui sine dubio
212
Quintiliano - Institutio oratoria
Ciceronem secutus instat tamen huic parti vehementius, ut putet primo firmum aliquid esse ponendum, summo firmissimum, inbecilliora
media, quia et initio movendus sit iudex et summo inpellendus. At
pro reo plerumque gravissimum quidque primum movendum est, ne
illud spectans iudex reliquorum defensioni sit aversior. Interim tamen
et hoc mutabitur, si leviora illa palam falsa erunt, gravissimi defensio
difficilior, ut detracta prius accusatoribus fide adgrediamur ultimum,
iam iudicibus omnia esse vana credentibus. Opus erit tamen
praefatione, qua et ratio reddatur dilati criminis et promittatur defensio,
ne id quod non statim diluemus timere videamur. Ante actae vitae
crimina plerumque prima purganda sunt, ut id de quo laturus est
sententiam iudex audire propitius incipiat. Sed hoc quoque pro Vareno
Cicero in ultimum distulit, non quid frequentissime sed quid tum
expediret intuitus.
Cum simplex intentio erit, videndum est unum aliquid respondeamus
an plura. Si unum, in re quaestionem instituamus an in scripto: si in
re, negandum sit quod obicitur an tuendum: si scripto, in qua specie
iuris pugna sit, et in ea de verbis an de voluntate quaeratur. Id ita
consequemur si intuiti fuerimus quae sit lex quae litem faciat, hoc est,
qua iudicium sit constitutum. Nam quaedam in scholasticis ponuntur
ad coniungendam modo actae rei seriem, ut puta: “Expositum qui
agnoverit, solutis alimentis recipiat: minus dicto audientem filium liceat
abdicare. Qui expositum recepit, imperat ei nuptias locupletis
propinquae: ille deducere vult filiam pauperis educatoris”. Lex de
expositis ad adfectum pertinet: iudicium pendet ex lege abdicationis.
Nec tamen semper ex una lege quaestio est, ut in antinomia. is spectatis
apparebit circa quod pugna sit.
Coniuncta defensio est, qualis pro Rabirio: “si occidisset, recte fecisset,
sed non occidit”. Vbi vero multa contra unam propositionem dicimus,
cogitandum est primum quidquid dici potest, tum ex his quo quidque
loco dici expediat aestimandum. In quo non idem sentio quod de
propositionibus paulo ante quodque de argumentis probationum loco
concessi, posse aliquando nos incipere a firmioribus. Nam vis
quaestionum semper crescere debet et ad potentissima ab infirmissimis
pervenire, sive sunt eiusdem generis sive diversi. Iuris autem
quaestiones solent esse nonnumquam ex aliis atque aliis conflictionibus,
facti semper idem spectant. In utroque genere similis ordo est; sed
prius de dissimilibus: ex quibus infirmissimum quidque primum
tractari oportet, ideo quod quasdam quaestiones exsecuti donare
solemus et concedere: neque enim transire ad alias possumus nisi
omissis prioribus. Quod ipsum ita fieri oportet non ut damnasse eas
213
CLL - Classici Latini Loffredo
videamur, sed omisisse quia possimus etiam sine eis vincere. Procurator
alicuius pecuniam petit ex faenore hereditario: potest incidere quaestio,
an huic esse procuratorem liceat. Finge nos, postquam tractavimus
eam, remittere vel etiam convinci: quaeretur an ei cuius nomine litigatur
procuratorem habendi sit ius. Discedamus hinc quoque: recipit natura quaestionem an ille cuius nomine agitur heres sit faeneratoris, an
ex asse heres. Haec quoque concessa sint: quaeretur an debeatur.
Contra nemo tam demens fuerit ut, cum id quod firmissimum duxerit
se habere tractaverit, remittat illud et ad leviora transcendat. Huic in
schola simile est: “non abdicabis adoptatum: ut hunc quoque, non
virum fortem: ut et fortem, non quicumque voluntati tuae non paruerit:
ut in alia omnia subiectus sit, non propter optionem: ut propter
optionem, non propter talem optionem”. Haec iuris quaestionum
differentia est. In factis autem ad idem tendentia sunt plura, ex quibus
aliqua citra summam quaestionem remitti solent, ut si is cum quo
furti agitur dicat: “proba te habuisse, proba perdidisse, proba furto
perdidisse, proba mea fraude”. Priora enim remitti possunt, ultimum
non potest.
Solebam et hoc facere [praecipere], ut vel ab ultima specie (nam ea
fere est quae continet causam) retrorsum quaererem usque ad primam
generalem quaestionem, vel a genere ad extremam speciem
descenderem: etiam in suasoriis, ut deliberat Numa an regnum
offerentibus Romanis recipiat. Primum, id est genus, an regnandum,
tum an in civitate aliena, an Romae, an laturi sint Romani talem regem.
Similiter in controversiis. Optet enim vir fortis alienam uxorem. Vltima
species est an optare possit alienam uxorem. Generale est an quidquid
optarit accipere debeat; deinde, an ex privato, an nuptias, an maritum
habentis. Sed hoc non quem ad modum dicitur ita et quaeritur.
Primum enim occurrit fere quod est ultimum dicendum, ut hoc: “non
debes alienam uxorem optare”, ideoque divisionem perdit festinatio.
Non oportet igitur offerentibus se contentum esse: quaere aliquid ultra,
sic: “ne viduam quidem”; adhuc plus +si+ “nihil ex privato”: ultimum
retrorsum, quod idem a capite primum est, “nihil inicum”. Itaque
propositione visa, quod est facillimum, cogitemus, si fieri potest, quid
naturale sit primum responderi. Id si tamquam res agatur et nobis
ipsis respondendi necessitas sit intueri voluerimus, occurrit. Si id non
contigerit, seponamus id quod primum se optulerit, et ipsi nobiscum
sic loquamur: quid si hoc non esset? Id iterum et tertium et dum nihil
sit reliqui; itaque inferiora quoque scrutabimur, quae tractata faciliorem
nobis iudicem in summa quaestione facient. Non dissimile huic est et
illud praeceptum, ut a communibus ad propria veniamus: fere enim
214
Quintiliano - Institutio oratoria
communia generalia sunt. Commune: “tyrannum occidit”, proprium:
“+tamen+ tyrannum occidit”, “mulier occidit”, “uxor occidit”.
Solebam et excerpere quid mihi cum adversario conveniret, si modo
id pro me erat, nec solum premere confessionem sed partiendo
multiplicare, ut in illa controversia: “Dux qui competitorem patrem
in suffragiis vicerat captus est: euntes ad redimendum eum legati obvium
habuerunt patrem revertentem ab hostibus. Is legatis dixit: sero itis.
Excusserunt illi patrem et aurum in sinu eius invenerunt: ipsi
perseverarunt ire quo intenderant, invenerunt ducem cruci fixum,
cuius vox fuit: cavete proditorem. Reus est pater”. Quid convenit?
“Proditio nobis praedicta est et praedicta a duce”: quaerimus
proditorem. “Te isse ad hostes fateris et isse clam et ab his incolumem
redisse, aurum retulisse et aurum occultum habuisse”. Nam quod
+fecit+, id nonnumquam potentius fit in propositione: quae si animos
occupavit, prope aures ipsae defensioni praecluduntur. In totum autem
congregatio criminum accusantem adiuvat, separatio defendentem.
Solebam id, quod fieri et in argumentis dixi, in tota facere materia, ut
propositis extra quae nihil esset omnibus, deinde ceteris remotis, solum
id superesset quod credi volebam, ut in praevaricationum criminibus:
“Vt absolvatur reus, aut innocentia ipsius fit aut interveniente aliqua
potestate aut vi aut corrupto iudicio aut difficultate probationis aut
praevaricatione. Nocentem fuisse confiteris: nulla potestas obstitit, nulla
vis, corruptum iudicium non quereris, nulla probandi difficultas fuit:
quid superest nisi ut praevaricatio fuerit”? Si omnia amoliri non
poteram, plura amoliebar. “Hominem occisum esse constat, non in
solitudine, ut a latronibus suspicer, non praedae gratia, quia
inspoliatus est, non hereditatis spe, quia pauper fuit: odium igitur in
causa. Quis inimicus”? Quae res autem faciliorem divisioni viam
praestat, eadem inventioni quoque: excutere quidquid dici potest et
velut reiectione facta ad optimum pervenire. “Accusatur Milo quod
Clodium occiderit”. Aut fecit aut non: optimum erat negare, sed non
potest; occidit ergo. Aut iure aut iniuria: utique iure; aut voluntate
aut necessitate (nam ignorantia praetendi non potest): voluntas anceps
est, sed, quia ita homines putant, attingenda defensio ut id pro re
publica fuerit. Necessitate? Subita igitur pugna, non praeparata: alter
igitur insidiatus est. Vter? Profecto Clodius. Videsne ut ipsa rerum
necessitas diducat defensionem? Adhuc: aut utique voluit occidere
insidiatorem Clodium aut non. Tutius si noluit: fecerunt ergo servi
Milonis neque iubente neque sciente Milone. At haec tam timida
defensio detrahit auctoritatem illi qua recte dicebamus occisum;
adicietur: “quod suos quisque servos in tali re facere voluisset”. Hoc
215
CLL - Classici Latini Loffredo
eo est utilius quod saepe nihil placet et aliquid dicendum est. Intueamur
ergo omnia: ita apparebit aut id quod optimum est aut id quod minime malum. Propositione aliquando adversarii utendum et esse
nonnumquam communem eam suo loco dictum est.
Multis milibus versuum scio apud quosdam esse quaesitum quo modo
inveniremus utra pars deberet prior dicere, quod in foro vel atrocitate
formularum vel modo petitionum vel novissime sorte diiudicatur. In
schola quaeri nihil attinet, cum in declamationibus isdem narrare et
contradictiones solvere tam ab actore quam a possessore concessum
sit. Sed in plurimis controversiis ne inveniri quidem potest, ut in illa:
“Qui tris liberos habebat, oratorem philosophum medicum, testamento
quattuor partes fecit et singulas singulis dedit, unam eius esse voluit
qui esset utilissimus civitati. Contendunt”. Quis primus dicat incertum
est, propositio tamen certa: ab eo enim cuius persona utemur
incipiendum erit. Et haec quidem de dividendo in universum praecipi
possunt.
At quo modo inveniemus etiam illas occultiores quaestiones? Scilicet
quo modo sententias verba figuras colores: ingenio cura exercitatione.
Non tamen fere umquam nisi inprudentem fugerint, si, ut dixi, naturam
sequi ducem velit. Sed plerique eloquentiae famam adfectantes contenti sunt locis speciosis modo vel nihil ad probationem conferentibus:
alii nihil ultra ea quae in oculos incurrunt exquirendum putant. Quod
quo facilius appareat, unam de schola controversiam, non ita sane
difficilem aut novam, proponam in exemplum. “Qui reo proditionis
patri non adfuerit, exheres sit: proditionis damnatus cum advocato
exulet. Reo proditionis patri disertus filius adfuit, rusticus non adfuit:
damnatus abiit cum advocato in exilium. Rusticus cum fortiter fecisset,
praemii nomine impetravit restitutionem patris et fratris. Pater reversus
intestatus decessit: petit rusticus partem bonorum, orator totum vindicat
sibi”. Hic illi eloquentes, quibusque nos circa lites raras sollicitiores
ridiculi videmur, invadent personas favorabiles: actio pro rustico contra
disertum, pro viro forti contra inbellem, pro restitutore contra ingratum,
pro eo qui parte contentus sit contra eum qui fratri nihil dare ex
paternis velit. Quae omnia sunt in materia et multum iuvant, victoriam
tamen non trahunt. In hac quaerentur sententiae, si fieri poterit,
praecipites vel obscurae (nam ea nunc virtus est), et pulchre fuerit
cum materia tumultu et clamore transactum. Illi vero quibus
propositum quidem melius sed cura in proximo est haec velut innatantia
videbunt: excusatum esse rusticum quod non interfuerit iudicio nihil
conlaturus patri: sed ne disertum quidem habere quod inputet reo,
cum is damnatus sit; dignum esse hereditate restitutorem: avarum
216
Quintiliano - Institutio oratoria
impium ingratum qui dividere nolit cum fratre eoque sic merito:
quaestionem quoque illam primam scripti et voluntatis, qua non
expugnata non sit sequentibus locus. At qui naturam sequetur, illa
cogitabit profecto, primo hoc dicturum rusticum: “pater intestatus
duos nos filios reliquit, partem iure gentium peto”. Quis tam
imperitus, quis tam procul a litteris quin sic incipiat, etiam si nescierit
quid sit propositio? Hanc communem omnium legem leviter adornabit
ut iustam. Nempe sequetur ut quaeramus quid huic tam aequae
postulationi respondeatur. At id manifestum est: “lex est quae iubet
exheredem esse eum qui patri proditionis reo non adfuerit, tu autem
non adfuisti”. Hanc propositionem necessaria sequitur legis laudatio
et eius qui non adfuerit vituperatio. Adhuc versamur in confessis;
redeat animus ad petitorem: numquid non hoc cogitet necesse est nisi
qui sit plane hebes: “si lex obstat, nulla lis est, inane iudicium est:
atqui et legem esse et hoc quod ea puniat a rustico factum extra
dubitationem est”. Quid ergo dicimus? “Rusticus eram”. Si lex [eram]
omnis complectitur, nihil proderit: quaeramus ergo num infirmari in
aliquam partem lex possit. Quid aliud (saepius dicam) natura permittit
quam ut cum verba contra sint de voluntate quaeratur? Generalis igitur
quaestio, verbis an voluntate sit standum; sed hoc in commune de
iure omni disputandum semper nec umquam satis iudicatum est.
Quaerendum igitur in hac ipsa qua consistimus, an aliquid inveniri
possit quod scripto adversetur. “Ergo quisquis non adfuerit, exheres
erit? quisquis sine exceptione”? Iam se illa vel ultro offerent argumenta:
“et infans”? (filius enim est et non adfuit): “et qui aberat et qui militabat
et qui in legatione erat”? Iam multum acti est: potest aliquis non
adfuisse et heres esse. Transeat nunc idem ille qui hoc cogitavit, ut ait
Cicero, tibicinis Latini modo ad disertum: “ut ista concedam, tu nec
infans es nec afuisti nec militasti”. Num aliud occurrit quam illud:
“sed rusticus sum”? Contra quod palam est dici: “ut agere non
potueris, adsidere potuisti”, et verum est. Quare redeundum rustico
ad animum legum latoris: “impietatem punire voluit, ego autem impius
non sum”. Contra quod disertus “tum impie fecisti” inquit “cum
exheredationem meruisti, licet te postea vel paenitentia vel ambitus ad
hoc genus optionis adduxerit”. Praeterea “propter te damnatus est
pater, videbaris enim de causa pronuntiasse”. Ad haec rusticus: “tu
vero in causa damnationis fuisti, multos offenderas, inimicitias domui
contraxeras”. Haec coniecturalia: illud quoque, quod coloris loco
rusticus dicit, patris fuisse tale consilium, ne universam domum periculo
subiceret. Haec prima quaestione scripti et voluntatis continentur.
Intendamus ultra animum, videamusque an aliquid inveniri praeterea
217
CLL - Classici Latini Loffredo
possit. Quo id modo fiet? Sedulo imitor quaerentem, ut quaerere
doceam, et omisso speciosiore stili genere ad utilitatem me submitto
discentium.
Omnes adhuc quaestiones ex persona petitoris ipsius duximus: cur
non aliquid circa patrem quaerimus? Dictum enim est: “quisquis non
adfuerit, exheres erit”. Cur non conamur et sic quaerere: “num
cuicumque non adfuerit”? Facimus hoc saepe in iis controversiis in
quibus petuntur in vincula qui parentis suos non alunt, ut eam quae
testimonium in filium peregrinitatis reum dixit, eum qui filium lenoni
vendidit. In hoc de quo loquimur patre quid adprendi potest?
Damnatus est. Numquid igitur lex ad absolutos tantum patres pertinet?
Dura prima fronte quaestio. Non desperemus: credibile est hoc voluisse
legum latorem, ne auxilia liberorum innocentibus deessent. Sed hoc
dicere rustico verecundum est, quia innocentem fuisse patrem fatetur.
Dat aliud argumentum controversia: “damnatus proditionis cum
advocato exulet”. Vix videtur posse fieri ut poena filio in eodem patre
et si adfuerit et si non adfuerit constituta sit. Praeterea lex ad exules
nulla pertinet; non ergo credibile est de advocato damnati scriptum:
an possint enim bona esse ulla exulis? Rusticus in utramque partem
dubium facit: disertus et verbis inhaerebit, in quibus nulla exceptio
est, et propter hoc ipsum poenam esse constitutam eis qui non
adfuerint, ne periculo exilii deterreantur advocatione, et rusticum innocenti non adfuisse dicet. Illud protinus non [id] indignum quod
adnotetur, posse ex uno statu duas generales quaestiones fieri: an
quisquis, an cuicumque. Haec ex duabus personis quaesita sunt. Ex
tertia autem, quae est adversarii, nulla oriri quaestio potest, quia nulla fit ei de sua parte controversia. Nondum tamen cura deficiat: ista
enim omnia dici possent etiam non restituto patre. Nec statim eo
tendamus quod occurrit ultro, a rustico restitutum. Qui subtiliter
quaeret, aliquid spectabit ultra: nam, ut genus species sequitur, ita
genus speciem praecedit. Fingamus ergo ab alio restitutum: ratiocinativa
seu collectiva quaestio orietur, an restitutio pro sublatione iudicii sit
et proinde valeat ac si iudicium non fuisset? Vbi temptabit rusticus
dicere ne impetrare quidem aliter potuisse suorum restitutionem uno
praemio nisi patre proinde ac si accusatus non esset revocato, quae res
advocati quoque poenam, tamquam is non adfuisset, remiserit. Tum
venimus ad id quod primum occurrebat, a rustico esse restitutum
patrem: ubi rursus ratiocinamur an restitutor accipi debeat pro
advocato, quando id praestiterit quod advocatus petit, nec improbum
sit pro simili accipi quod plus est. Reliqua iam aequitatis, utrius iustius
sit desiderium. Id ipsum adhuc dividitur: etiam si uterque totum sibi
218
Quintiliano - Institutio oratoria
vindicaret, nunc utique, cum alter semissem, alter universa fratre
excluso. Sed his tractatis etiam habet magnum momentum apud iudices
patris memoria, cum praesertim de bonis eius quaeratur. Erit ergo
coniectura qua mente pater intestatus decesserit; sed ea pertinet ad
qualitatem: alterius status instrumentum est. Plerumque autem in fine
causarum de aequitate tractabitur, quia nihil libentius iudices audiunt.
Aliquando tamen hunc ordinem mutabit utilitas, ut, si in iure minus
fiduciae erit, aequitate iudicem praeparemus.
Nihil habui amplius quod in universum praeciperem. Nunc eamus
per singulas causarum iudicialium partes, quas ut persequi ad ultimam
speciem, id est ad singulas lites controversiasque, non possum, ita in
generalibus scribere licet ut quae in quemque statum frequentissime
incidant tradam. Et quia natura prima quaestio est factumne sit, ab
hoc ordiar.
[2] I. Coniectura omnis aut de re aut de animo est. Vtriusque tria
tempora, praeteritum praesens futurum. De re et generales quaestiones
sunt et definitae, id est, et quae non continentur personis et quae
continentur. De animo quaeri non potest nisi ubi persona est et de
facto constat. Ergo cum de re agitur aut quid factum sit in dubium
venit aut quid fiat aut quid sit futurum, ut in generalibus “an atomorum
concursu mundus sit effectus, an providentia regatur, an sit aliquando
casurus”: in definitis “an parricidium commiserit Roscius”, “an
regnum adfectet Manlius”, “an recte Verrem sit accusaturus Q.
Caecilius”. In iudiciis praeteritum tempus maxime valet, nemo enim
accusat nisi quae facta sunt: nam quae fiant et quae futura sint ex
praeteritis colliguntur.
Quaeritur et unde quid ortum, ut “pestilentia ira deum an intemperie
caeli an corruptis aquis an noxio terrae halitu”, et quae causa facti, ut
“quare ad Troiam quinquaginta reges navigaverint, iure iurando adacti
an exemplo moti an gratificantes Atridis”. Quae duo genera non
multum inter se distant. Ea vero quae sunt praesentis temporis, si non
argumentis, quae necesse est praecessisse, sed oculis deprehendenda
sunt, non egent coniectura, ut si apud Lacedaemonios quaeratur an
Athenis muri fiant. Est et illud, quod potest videri extra haec positum,
coniecturae genus, cum de aliquo homine quaeritur quis sit, ut est
quaesitum contra Vrbiniae heredes is qui tamquam filius petebat bona
Figulus esset an Sosipater. Nam et substantia eius sub oculos venit, ut
non possit quaeri an sit, quo modo an ultra oceanum, nec quid sit
nec quale sit sed quis sit. Verum hoc quoque genus litis ex praeterito
pendet: “an hic sit ex Vrbinia natus Clusinius Figulus”. Fuerunt autem
tales etiam nostris temporibus controversiae atque aliquae in meum
219
CLL - Classici Latini Loffredo
quoque patrocinium inciderunt. Animi coniectura non dubie in omnia
tempora cadit: “qua mente Ligarius in Africa fuerit”, “qua mente
Pyrrhus foedus petat”, “quo modo laturus sit Caesar si Ptolomaeus
Pompeium occiderit”. Quaeritur per coniecturam et qualitatem circa
modum speciem numerum: “an sol maior quam terra, luna globosa
an plana an acuta, unus mundus an plures”. Itemque extra naturales
quaestiones: “maius bellum Troianum an Peloponnesium”, “qualis
clipeus Achillis”, “an unus Hercules”.
In iis autem quae accusatione ac defensione constant, unum est genus
in quo quaeritur et de facto et de auctore: quod interim coniunctam
quaestionem habet et utrumque pariter negatur, interim separatam,
cum et factum sit necne et, si de facto constet, a quo factum sit ambigitur.
Ipsum quoque factum aliquando simplicem quaestionem habet, an
homo perierit, aliquando duplicem, veneno an cruditate perierit.
Alterum est genus de facto tantum, cum, si id certum sit, non potest
de auctore dubitari: tertium de auctore tantum, cum factum constat
sed a quo sit factum in controversiam venit. Et hoc quod tertio loco
posui non est simplex. Aut enim reus fecisse tantum modo se negat
aut alium fecisse dicit. Sed ne in alterum quidem transferendi criminis
una forma est. Interdum enim substituitur mutua accusatio, quam
Graeci anticategorian vocant, nostrorum quidam “concertativam”:
interdum in aliquam personam quae extra discrimen iudicii est
transfertur, et alias certam, alias incertam: et cum certam, aut in
extrariam [vitam] aut in ipsius qui perit voluntatem. In quibus similis
atque in antikategoriai personarum causarum ceterorum comparatio
est, ut Cicero pro Vareno in familiam Ancharianam, pro Scauro circa
mortem Bostaris in matrem avertens crimen facit. Est etiam illud huic
contrarium comparationis genus, in quo uterque a se factum esse dicit,
et illud in quo non personae inter se sed res ipsae colliduntur, id est
non uter fecerit, sed utrum factum sit. cum de facto et de auctore
constat, de animo quaeri potest.
Nunc de singulis. cum pariter negatur, hoc modo: “adulterium non
commisi”, “tyrannidem non adfectavi”. In caedis ac veneficii causis
frequens est illa divisio: “non est factum, et si factum est ego non
feci”. Sed cum dicimus “proba hominem occisum”, accusatoris tantum
partes sunt, a reo nihil dici contra praeter aliquas fortasse suspiciones
potest: quas spargere quam maxime varie oportebit, quia, si unum
aliquid adfirmaris, probandum est aut causa periclitandum. Nam cum
inter id quod ab adversario et id quod a nobis propositum est quaeritur,
videtur utique alterum verum; ita everso quo defendimur relicum est
quo premimur: ut cum quaerimus de ambiguis signis cruditatis et
220
Quintiliano - Institutio oratoria
veneni, nihil tertium est, ideoque utraque pars quod proposuit tuetur.
Interim autem ex re quaeritur veneficium fuerit an cruditas, cum aliqua
ex ipsa citra personam quoque argumenta ducuntur. Refert enim
convivium praecesserit an tristitia, labor an otium, vigilia an quies.
Aetas quoque eius qui perit discrimen facit. Interest subito defecerit
an longiore valetudine consumptus sit: liberior adhuc in utramque
partem disputatio si tantum subita mors in quaestionem venit. Interim
ex persona probatio rei petitur, ut propterea credibile sit venenum
fuisse quia credibile est ab hoc factum veneficium, vel contra. cum
vero de reo et de facto quaeritur, naturalis ordo est ut prius factum
esse accusator probet, deinde a reo factum. Si tamen plures in persona
probationes habuerit, convertit hunc ordinem. Defensor autem semper
prius negabit esse factum, quia si in hac parte vicerit reliqua non
necesse habet dicere: victo superest ut tueri se possit.
Illic quoque ubi de facto tantum controversia est, quod si probetur
non possit de auctore dubitari, similiter argumenta et ex persona et ex
re ducuntur, sed in unam facti quaestionem, sicut in illa controversia
(utendum est enim et hic exemplis quae sunt discentibus magis
familiaria): “Abdicatus medicinae studuit. cum pater eius aegrotaret,
desperantibus de eo ceteris medicis adhibitus sanaturum se dixit si is
potionem a se datam bibisset. Pater acceptae potionis epota parte dixit
venenum sibi datum, filius quod relicum erat exhausit: pater decessit,
ille parricidii reus est”. Manifestum quis potionem dederit: quae si
veneni fuit, nulla quaestio de auctore; tamen an venenum fuerit ex
argumentis a persona ductis colligetur.
Superest tertium in quo factum esse constat aliquid, a quo sit factum
quaeritur. cuius rei supervacuum est ponere exemplum, cum plurima
sint huius modi iudicia, ut hominem occisum esse manifestum sit vel
sacrilegium commissum, is autem qui arguitur fecisse neget. Ex hoc
nascitur anticategoria: utique enim factum esse convenit, quod duo
invicem obiciunt. In quo quidem genere causarum admonet Celsus
fieri id in foro non posse, quod neminem ignorare arbitror: de uno
enim reo consilium cogitur, et etiamsi qui sunt qui invicem accusent,
alterum iudicium praeferre necesse est. Apollodorus quoque
anticategorian duas esse controversias dixit, et sunt re vera secundum
forense ius duae lites. Potest tamen hoc genus in cognitionem venire
senatus aut principis. Sed in iudicio quoque nihil interest actionum
utrum simul de utroque pronuntietur an etiamsi de uno fertur. Quo
in genere semper prior debebit esse defensio, primum quia natura
potior est salus nostra quam adversarii pernicies, deinde quod plus
habebimus in accusatione auctoritatis si prius de innocentia nostra
221
CLL - Classici Latini Loffredo
constiterit, postremum quod ita demum duplex causa erit. Nam qui
dicit “ego non occidi”, habet reliquam partem ut dicat “tu occidisti”:
at qui dicit “tu occidisti”, supervacuum habet postea dicere “ego non
occidi”.
Hae porro actiones constant comparatione: ipsa comparatio non una
via ducitur. Aut enim totam causam nostram cum tota adversarii causa
componimus aut singula argumenta cum singulis. Quorum utrum sit
faciendum non potest nisi ex ipsius litis utilitate cognosci. Cicero
singula pro Vareno comparat in primo crimine: est enim superior*
enim persona alieni cum persona matris temere compararetur. Quare
optimum est, si fieri poterit, ut singula vincantur a singulis: sed si
quando in partibus laborabimus, universitate pugnandum est. Et sive
invicem accusant, sive crimen reus citra accusationem in adversarium
vertit, ut Roscius in accusatores suos, quamvis reos non fecisset, sive
in ipsos quos sua manu perisse dicemus factum deflectitur, non aliter
quam in iis quae mutuam accusationem habent utriusque partis
argumenta inter se comparantur. Id autem genus de quo novissime
dixi non solum in scholis saepe tractatur, sed etiam in foro. Nam id
est in causa Naevi Arpiniani solum quaesitum, praecipitata esset ab
eo uxor an se ipsa sua sponte iecisset. cuius actionem et quidem solam
in hoc tempus emiseram, quod ipsum me fecisse ductum iuvenali
cupiditate gloriae fateor. Nam ceterae quae sub nomine meo feruntur
neglegentia excipientium in quaestum notariorum corruptae minimam
partem mei habent.
Est et alia duplex coniectura, huic anticategoriae diversa, de praemiis,
ut in illa controversia: “Tyrannus suspicatus a medico suo datum sibi
venenum torsit eum, et cum is dedisse se pernegaret arcessit alterum
medicum: ille datum ei venenum dixit sed se antidotum daturum, et
dedit potionem ei, qua epota tyrannus decessit. De praemio duo medici contendunt”. Nam ut illic factum in adversarium transferentium,
ita hic sibi vindicantium personae causae facultates tempora
instrumenta testimonia comparantur. Illud quoque, etiam si non est
anticategoria, simili tamen ratione tractatur in quo citra accusationem
quaeritur utrum factum sit. Vtraque enim pars suam expositionem
habet atque eam tuetur, ut in lite Vrbiniana petitor dicit Clusinium
Figulum filium Vrbiniae acie victa in qua steterat fugisse, iactatumque
casibus variis, retentum etiam a rege, tandem in Italiam ac patriam
suam marginos venisse atque ibi agnosci: Pollio contra servisse eum
Pisauri dominis duobus, medicinam factitasse, manu missum alienae
se familiae venali inmiscuisse, a se rogantem ut ei serviret emptum.
Nonne tota lis constat duarum causarum comparatione et coniectura
222
Quintiliano - Institutio oratoria
duplici atque diversa? Quae autem accusantium ac defendentium,
eadem petentium et infitiantium ratio est.
Ducitur coniectura primum a praeteritis: in his sunt personae causae
consilia. Nam is ordo est, ut facere voluerit potuerit fecerit. Ideoque
intuendum ante omnia qualis sit de quo agitur. Accusatoris autem est
efficere ut si quid obiecerit non solum turpe sit, sed etiam crimini de
quo iudicium est quam maxime conveniat. Nam si reum caedis
inpudicum vel adulterum vocet, laedat quidem infamia, minus tamen
hoc ad fidem valeat quam si audacem petulantem crudelem temerarium
ostenderit. Patrono, si fieri poterit, id agendum est ut obiecta vel neget
vel defendat vel minuat: proximum est ut a praesenti quaestione separet.
sunt enim pleraque non solum [et] dissimilia sed etiam aliquando
contraria, ut si reus furti prodigus dicatur aut neglegens: neque enim
videtur in eundem et contemptus pecuniae et cupiditas cadere. Si
deerunt haec remedia, ad illa declinandum est, non de hoc quaeri,
nec eum qui aliqua peccaverit utique commisisse omnia, et hanc
fiduciam fuisse accusatoribus falsa obiciendi, quod laesum et
vulneratum reum speraverint hac invidia opprimi posse. Alii a
propositione accusatoris contraque eam loci oriuntur. Saepe a persona prior ducit argumenta defensor, et interim generaliter: incredibile
esse a filio patrem occisum, ab imperatore proditam hostibus patriam.
Facile respondetur, vel quod omnia scelera in malos cadant ideoque
saepe deprensa sint, vel quod indignum sit crimina ipsa atrocitate
defendi. Interim proprie, quod est varium: nam dignitas et tuetur
reum et nonnumquam ipsa in argumentum facti convertitur, tamquam
inde fuerit spes inpunitatis: proinde paupertas humilitas opes, ut
cuique ingenio vis est, in diversum trahuntur. Probi vero mores et
ante actae vitae integritas numquam non plurimum profuerint. Si nihil
obicietur, patronus quidem in hoc vehementer incumbet, accusator
autem ad praesentem quaestionem de qua sola iudicium sit cognitionem
alligabit, dicens neminem non aliquando coepisse peccare, nec pro
+encenia+ ducendum scelus primum. Haec in respondendo: sic autem
praeparabit actione prima iudicum animos ut noluisse potius obicere
quam non potuisse credatur. Eoque satius est omni se ante actae vitae
abstinere convicio quam levibus aut frivolis aut manifesto falsis reum
incessere, quia fides ceteris detrahitur: et qui nihil obicit omisisse
credi potest maledicta tamquam supervacua, qui vana congerit
confitetur unum in ante actis argumentum, in quibus vinci quam
tacere maluerit. Cetera quae a personis duci solent in argumentorum
locis exposuimus.
Proxima est ex causis probatio, in quibus haec maxime spectantur:
223
CLL - Classici Latini Loffredo
ira odium metus cupiditas spes: nam reliqua in horum species cadunt.
Quorum si quid in reum conveniet, accusatoris est efficere +ad
quidquid+ faciendum causae valere videantur, easque quas in
argumentum sumet augere: si minus, illuc conferenda est oratio, aut
aliquas fortasse latentes fuisse, aut nihil ad rem pertinere cur fecerit si
fecit, aut etiam dignius esse odio scelus quod non habuerit causam.
Patronus vero, quotiens poterit, instabit huic loco, ut nihil credibile
sit factum esse sine causa. Quod Cicero vehementissime in multis
orationibus tractat, praecipue tamen pro Vareno, qui omnibus aliis
premebatur (nam et damnatus est). At si proponitur cur factum sit,
aut falsam causam aut levem aut ignotam reo dicet. Possunt autem
esse aliquae interim ignotae: an heredem habuerit, an accusaturus
fuerit eum a quo dicetur occisus. Si alia defecerint, non utique
spectandas esse causas, nam quem posse reperiri qui non metuat oderit
speret, plurimos tamen haec salva innocentia facere. Neque illud est
omittendum, non omnis causas in omnibus personis valere: nam ut
alicui sit furandi causa paupertas, non erit idem in curio Fabricioque
momentum.
De causa prius an de persona dicendum sit quaeritur, varieque est ab
oratoribus factum, a Cicerone etiam praelatae frequenter causae. Mihi
si neutro litis condicio praeponderet secundum naturam videtur
incipere a persona. Nam hoc magis generale est rectiorque divisio: an
ullum crimen credibile, an hoc. Potest tamen id ipsum, sicut pleraque,
vertere utilitas. Nec tantum causae voluntatis sunt quaerendae, sed
interim et erroris, ut ebrietas ignorantia. Nam ut haec in qualitate
crimen elevant, ita in coniectura premunt. Et persona quidem nescio
an umquam, utique in vero actu rei, possit incidere de qua neutra
pars dicat: de causis frequenter quaeri nihil attinet, ut in adulteriis, ut
in furtis, quia illas per se ipsa crimina secum habent.
Post haec intuenda videntur et consilia, quae late patent: an credibile
sit reum sperasse id a se scelus effici posse; an ignorari cum fecisset;
an etiam si ignoratum non esset absolvi vel poena levi transigi vel
tardiore vel ex qua minus incommodi consecuturus quam ex facto
gaudii videretur; an etiam tanti putaverit poenam subire? Post haec,
an alio tempore et aliter facere vel facilius vel securius potuerit, ut
dicit Cicero pro Milone enumerans plurimas occasiones quibus ab eo
Clodius inpune occidi potuerit. Praeterea cur potissimum illo loco,
illo tempore, illo modo sit adgressus, qui et ipse diligentissime tractatur
pro eodem locus, an etiam, si nulla ratione ductus est, impetu raptus
sit et absque sententia (nam vulgo dicitur scelera non habere consilium),
an etiam consuetudine peccandi sit ablatus.
224
Quintiliano - Institutio oratoria
Excussa prima parte “an voluerit”, sequitur “an potuerit”. Hic tractatur
locus tempus, ut furtum in loco cluso frequenti, tempore vel diurno,
cum testes plures, vel nocturno, cum maior difficultas. Inspiciuntur
itaque difficultatis occasiones, quae sunt plurimae ideoque exemplis
non egent. Hic sequens locus talis est ut si fieri non potuit sublata sit
lis, si potuit sequatur quaestio an fecerit. Sed haec etiam ad animi
coniecturam pertinent: nam et ex his colligitur an speraverit. Ideo
spectari debent et instrumenta, ut Clodi ac Milonis comitatus.
Quaestio “an fecerit” incipit a secundo tempore, id est praesenti aut
[deinde] coniuncto, quorum sunt sonus clamor gemitus: deinde
insequentis latitatio metus, similia. His accedunt signa, de quibus
tractatum est, verba etiam et facta, quaeque antecesserunt quaeque
insecuta sunt. Haec aut nostra sunt aut aliena. Sed verba nobis magis
nocent et minus [magis] prosunt nostra quam aliena, magis prosunt
et minus nocent aliena quam nostra. Facta autem interim magis prosunt
nostra, interim aliena, ut si quid quod pro nobis sit adversarius fecit:
semper vero magis nocent nostra quam aliena. Est et illa in verbis
differentia, quod aut aperta sunt aut dubia. Seu nostra seu aliena
sunt, infirmiora in utrumque sint necesse dubia: tamen nostra saepe
nobis nocent, ut in illa controversia: “interrogatus filius ubi esset pater,
dixit: ubicumque est, bibit; at ille in puteo mortuus est inventus”.
Aliena quae sunt dubia numquam possunt nocere nisi aut incerto
auctore aut mortuo. “Nocte audita vox est: cavete tyrannidem”, et
“interrogatus cuius veneno moreretur respondit: non expedit tibi
scire”. Nam si est qui possit interrogari, solvet ambiguitatem. cum
autem dicta factaque nostra defendi solo animo possint, aliena varie
refutantur.
De uno quidem maximo genere coniecturalium controversiarum locuti
videmur, sed in omnis aliquid ex his cadit. Nam furti, depositi, creditae
pecuniae et a facultatibus argumenta veniunt (“an fuerit quod
deponeretur”) et a personis (“an ullum deposuisse apud hunc vel
huic credidisse credibile sit, an petitorem calumniari, an reum
infitiatorem esse vel furem”). Sed etiam in furti reo sicut in caedis
quaeritur de facto et de auctore. Crediti et depositi duae quaestiones,
sed numquam iunctae, an datum sit, an redditum. Habent aliquid
proprii adulterii causae, quod plerumque duorum discrimen est et de
utriusque vita dicendum, quamquam et id quaeritur, an utrumque
pariter defendi oporteat. cuius rei consilium nascetur ex causa: nam si
adiuvabit pars altera, coniungam, si nocebit, separabo. Ne quis autem
mihi putet temere excidisse quod plerumque duorum crimen esse
adulterium, non semper dixerim, potest accusari sola mulier incerti
225
CLL - Classici Latini Loffredo
adulterii: “munera domi inventa sunt, pecunia cuius auctor non exstat,
codicilli dubium ad quem scripti”. In falso quoque ratio similis: aut
enim plures in culpam vocantur aut unus. Et scriptor quidem semper
tueri signatorem necesse habet, signator scriptorem non semper, nam
et decipi potuit. Is autem qui hos adhibuisse et cui id factum dicitur
et scriptorem et signatores defendet. Idem argumentorum loci in causis
proditionis et adfectatae tyrannidis.
Verum illa scholarum consuetudo ituris in forum potest nocere, quod
omnia quae in themate non sunt pro nobis ducimus. Adulterium
obicis: “quis testis? quis index”? Proditionem: “quod pretium? quis
conscius”? Venenum: “ubi emi? a quo? quando? quanti? per quem
dedi”? Pro reo tyrannidis adfectatae: “ubi sunt arma? quos contraxi
satellites”? LV. Neque haec nego esse dicenda et ipsis utendum pro
parte suscepta: nam et in foro aliqua, quando adversarius probare
non poterit, desiderabo. Sed in foro tantam illam facilitatem olim
desideravimus, ubi non fere causa agitur ut non aliquid ex his aut
plura ponantur. LVI. huic simile est quod in epilogis quidam quibus
volunt liberos parentes nutrices accommodant: nisi quod magis
concesseris ea quae non sint posita desiderare quam dicere. De animo
quo modo quaeratur satis dictum est, cum ita diviserimus: an voluerit,
an potuerit, an fecerit. Nam qua via tractatur an voluerit, eadem quo
animo fecerit: id enim est, an male facere voluerit. LVII. Ordo quoque
rerum aut adfert aut detrahit fidem: multo scilicet magis res prout
ponuntur congruunt aut repugnant. Sed haec nisi in ipso complexu
causarum non deprehenduntur. Quaerendum tamen semper quid
cuique conectatur et quid consentiat.
[3] I. Sequitur coniecturam finitio; nam qui non potest dicere nihil
fecisse, proximum habebit ut dicat non id fecisse quod obiciatur. Itaque
pluribus in legibus isdem quibus coniectura versatur, defensionis
tantum genere mutato, ut in furtis depositis adulteriis. Nam quem ad
modum dicimus “non feci furtum”, “non accepi depositum”, “non
commisi adulterium”, ita “non est hoc furtum”, “non est hoc
infitiatio”, “non est hoc adulterium”. Interim a qualitate ad finitionem
descenditur ut in actionibus dementiae, malae tractationis, rei publicae
laesae: in quibus si recte facta esse quae obiciuntur dici non potest,
illud succurrit: “non est hoc dementem esse, male tractare, rem
publicam [verbis] laedere”. Finitio igitur est rei propositae propria et
dilucida et breviter comprensa verbis enuntiatio. Constat maxime, sicut
est dictum, genere specie differentibus propriis: ut si finias equum
(noto enim maxime utar exemplo), genus est animal, species mortale,
differens inrationale (nam et homo mortale erat), proprium hinniens.
226
Quintiliano - Institutio oratoria
Haec adhibetur orationi pluribus causis. Nam tum est certum de nomine sed quaeritur quae res ei subicienda sit, tum res est manifesta
sed quod * nomine constat, de re dubium est, interim coniectura est,
ut si quaeratur quid sit deus. Nam qui neget deum esse spiritum
omnibus partibus inmixtum, non hoc dicat, falsam esse divinae illius
naturae appellationem, sicut Epicurus, qui humanam ei formam
locumque inter mundos dedit. Nomine uterque uno utitur, utrum sit
in re coniectat. Interim qualitas tractatur, ut “quid sit rhetorice, vis
persuadendi an bene dicendi scientia”. Quod genus est in iudiciis
frequentissimum. Sic enim quaeritur an deprehensus in lupanari cum
aliena uxore adulter sit: quia non de appellatione sed de vi facti eius
ambigitur, an omnino peccaverit; nam si peccavit, non potest esse
aliud quam adulter. Diversum est genus cum controversia consistis in
nomine quod pendet ex scripto, nec versatur in iudiciis nisi propter
verba quae litem faciunt: an qui se interficit homicida sit, an qui
tyrannum in mortem compulit tyrannicida, an carmina magorum
veneficium. Res enim manifesta est sciturque non idem esse occidere
se quod alium, non idem occidere tyrannum quod compellere ad
mortem, non idem carmina ac mortiferam potionem, quaeritur tamen
an eodem nomine appellanda sint.
Quamquam autem dissentire vix audeo a Cicerone, qui multos secutus
auctores dicit finitionem esse de eodem et de altero (semper enim
neganti aliquod esse nomen dicendum quod sit potius), tamen
equidem tris habeo velut species. Nam interim convenit solum quaerere
an hoc sit, ut an adulterium in lupanari. cum hoc negamus, non
necesse est dicere quid id vocetur, quia totum crimen infitiamur. Interim
quaeritur hoc an hoc: furtum an sacrilegium (non quin sufficiat non
esse sacrilegium, sed quia satius sit dicere quid sit aliud); quo in loco
utrumque finiendum est. Interim quaeritur in rebus specie diversis,
an et hoc et hoc eodem modo sit appellandum, cum res utraque habet
suum nomen, ut amatorium, venenum. In omnibus autem huius
generis litibus quaeritur an etiam hoc, quia nomen de quo ambigitur
utique in alia re certum est. “Sacrilegium est rem sacram de templo
surripere: an et privatam”? “Adulterium cum aliena uxore domi coire:
an et in lupanari”? “Tyrannicidium occidere tyrannum: an et in mortem
compellere”? Ideoque syllogismos, de quo postea dicam, velut infirmior
est finitio, quia in hac quaeritur an idem sit huius rei nomen quod
alterius, illo an proinde habenda sit haec [autem] atque illa. Est et
talis finitionum diversitas, ut quae idem sentiunt non isdem verbis
comprehendantur, ut “rhetorice est bene dicendi scientia”, et eadem
“bene inveniendi” et “bene enuntiandi” et “dicendi secundum
227
CLL - Classici Latini Loffredo
virtutem orationis” et “dicendi quod sit officii”: atque providendum
+ut sit officii+ sensu non pugnant comprehensione dissentiant. Sed
de his disputatur, non litigatur. Opus est aliquando finitione
obscurioribus et ignotioribus verbis: quid sit clarigatio, erctum citum,
interim notis nomine [videbis]: quid sit penus, quid litus.
Quae varietas effecit ut eam quidam coniecturae, quidam qualitati,
quidam legitimis quaestionibus subicerent. Quibusdam ne placuit
quidem omnino subtilis haec et ad morem dialecticorum formata
conclusio, ut in disputationibus potius arguta verborum cavillatrix
quam in oratoris officio multum allatura momenti. Licet enim valeat
in sermone tantum ut constrictum vinculis suis eum qui responsurus
est vel tacere vel etiam invitum id quod sit contra cogat fateri, non
eadem est tamen eius in causis utilitas. Persuadendum enim iudici
est, qui, etiam si verbis devictus est, tamen nisi ipsi rei accesserit tacitus
dissentiet. Agenti vero quae tanta est huius praecisae comprehensionis
necessitas? An, si non dixero “homo est animal mortale rationale”,
non potero, expositis tot corporis animique proprietatibus, latius
oratione ducta vel a dis eum vel a mutis discernere? Quid quod +nec
uno modo+ definitur res eadem (ut facit Cicero: “Quid est enim vulgo?
Vniversos”), et latiore varioque tractatu, ut omnes oratores plerumque
fecerunt: rarissime enim apud eos reperitur illa ex consuetudine
philosophorum ducta servitus (est certe servitus) ad certa se verba
adstringendi, idque faciendum in libris Ciceronis de Oratore vetat
M. Antonius. Nam est etiam periculosum, cum, si uno verbo sit
erratum, tota causa cecidisse videamur, optimaque est media illa via,
qua utitur Cicero pro Caecina, ut res proponatur, verba non
periclitentur: “etenim, recuperatores, non ea sola vis est quae ad corpus
nostrum vitamque pervenit, sed etiam multo maior ea quae periculo
mortis iniecto formidine animum perterritum loco saepe et certo statu
demovet”; aut cum finitionem praecedit probatio, ut in Philippicis
Cicero Servium sulpicium occisum ab Antonio colligit et in clausula
demum ita finit: “is enim profecto mortem attulit qui causa mortis
fuit”. Non negaverim tamen haec quoque ut expediet causae esse
facienda, et si quando firme comprehendi poterit brevi complexu
verborum finitio, esse id tum elegans, tum etiam fortissimum, si modo
erit illa inexpugnabilis.
Eius certus ordo est: quid sit, an hoc sit, et in hoc fere labor maior est,
ut finitionem confirmes, quam ut rei finitionem adplices. In eo “quid
sit” duplex opus est: nam et nostra confirmanda est et adversae partis
destruenda finitio. Ideoque in schola, ubi nobis ipsi fingimus
contradictionem, duos ponere debemus fines quales utrimque esse
228
Quintiliano - Institutio oratoria
optimi poterunt. At in foro providendum num forte supervacua et
nihil ad causam pertinens an ambigua an contraria an communis sit
finitio, quorum nihil accidere nisi agentis culpa potest. Vt recte autem
finiamus ita fiet si prius in animo constituerimus quid velimus efficere:
sic enim accommodari ad voluntatem verba poterunt. Atque ut a notissimo exemplo, quo sit res lucidior, non recedamus: “qui privatam
pecuniam de templo surripuit, sacrilegii reus est”: culpa manifesta
est, quaestio [est] an huic crimini nomen quod est in lege conveniat.
Ergo ambigitur an hoc sacrilegium sit. Accusator, quia de templo
surrepta sit pecunia, utitur hoc nomine: reus, quia privatam surripuerit,
negat esse sacrilegium, sed furtum fatetur. Actor ergo ita finiet:
“sacrilegium est surripere aliquid de sacro”; reus: “sacrilegium est
surripere aliquid sacri”. Vterque finitionem alterius inpugnat. Ea
duobus generibus evertitur, si aut falsa est aut parum plena. Nam
illud tertium nisi stultis non accidit, ut nihil ad quaestionem pertineat.
[Falsa est si dicas “equus est animal rationale”: nam est equus animal,
sed inrationale. Quod autem commune cum alio est desinet esse
proprium]. Hic reus falsam dicit esse finitionem accusatoris, accusator
autem non potest dicere falsam rei, nam est sacrilegium surripere aliquid
sacri, sed dicit parum plenam, adiciendum enim “aut ex sacro”.
Maximus autem usus in adprobando refellendoque fine propriorum
ac differentium, nonnumquam etiam etymologias. Quae tamen omnia,
sicut in ceteris, confirmat aequitas, nonnumquam et coniectura mentis.
“Etymologia maxime rara est: “quid enim est aliud tumultus nisi
perturbatio tanta ut maior timor oriatur? unde etiam nomen ductum
est tumultus”. Circa propria ac differentia magna subtilitas, ut cum
quaeritur an addictus, quem lex servire donec solverit iubet, servus
sit. Altera pars finit ita: “servus est qui est iure in servitute”, altera:
“qui in servitute est eo iure quo servus”, aut, ut antiqui dixerunt,
“qui servitutem servit”. Quae finitio, etiam si distat aliquo, nisi tamen
propriis et differentibus adiuvatur, inanis est. Dicet enim adversarius
servire eum servitutem aut eo iure quo servum. Videamus ergo propria et differentia, quae libro quinto leviter in transitu attigeram. Servus
cum manu mittitur fit libertinus, addictus recepta libertate ingenuus:
servus invito domino libertatem non consequetur, addictus *
consequetur: ad servum nulla lex pertinet, addictus legem habet: propria liberi, quod nemo habet nisi liber, praenomen nomen cognomen
tribum; habet haec addictus.
Excusso “quid sit”, prope peracta est quaestio “an hoc sit”: id enim
agimus, ut sit causae nostrae conveniens finitio. Potentissima est autem
in ea qualitas: an amor insania. huc pertinebunt probationes quas
229
CLL - Classici Latini Loffredo
Cicero dicit proprias esse finitionis, ex antecedentibus consequentibus
adiunctis repugnantibus causis effectis, similibus, de quorum
argumentorum natura dictum est. Breviter autem pro Caecina Cicero
initia causas effecta antecedentia consequentia complexus est: “Quid
igitur fugiebant? Propter metum. Quid metuebant? Vim videlicet.
Potestis igitur principia negare cum extrema concedatis”? Sed
similitudine quoque usus est: “quae vis in bello appellatur, ea in otio
non appellabitur”? Sed etiam ex contrario argumenta ducuntur, ut si
quaeratur [an] amatorium venenum sit necne, quia venenum
amatorium non sit.
Illud alterum genus quo sit manifestius adulescentibus meis (meos
enim semper adulescentes putabo), hic quoque fictae controversiae
utar exemplo. Iuvenes qui convivere solebant constituerunt ut in litore
cenarent: unius, qui cenae defuerat, nomen tumulo quem exstruxerant
inscripserunt. Pater eius, a transmarina peregrinatione cum ad litus
idem adpulisset, lecto nomine suspendit se. Dicuntur ii causa mortis
fuisse. Hic finitio est accusatoris: “per quem factum est ut quis periret,
causa mortis est”, rei: “qui fecit quid sciens per quod perire homini
necesse esset”. Remota finitione accusatori sat est dicere: “causa mortis
fuistis, per vos enim factum est ut homo periret: quia nisi vos illud
fecissetis viveret”. Contra: “Non statim per quem factum est ut quis
periret is damnari debet, ut accusator, testis, iudex rei capitalis. Nec
undecumque causa fluxit, ibi culpa est: ut si quis profectionem suaserit
aut amicum arcessierit trans mare et is naufragio perierit, ad cenam
invitarit et is cruditate illic contracta decesserit. Nec fuerit in causa
mortis solum adulescentium factum, sed credulitas senis, in dolore
ferendo infirmitas: denique si fortior fuisset aut prudentior viveret.
Nec mala mente fecerunt, et ille potuit vel ex loco tumuli vel ex opere
tumultuario suspicari non esse monumentum. Qui ergo puniri debent
in quibus omnia sunt homicidae praeter manum”?
Est interim certa finitio, de qua inter utramque partem convenit, ut
Cicero dicit: “maiestas est in imperi atque in nominis populi Romani
dignitate”: quaeritur tamen an maiestas minuta sit, ut in causa Corneli
quaesitum est. Sed hic, etiam si videri potest finitiva, tamen quia de
finitione non ambigitur iudicatio est qualitatis, atque ad eum potius
statum reducenda: ad cuius forte quidem venimus mentionem, sed
erat ordine proximus locus.
[4] I. Est autem qualitas alia de summo genere atque ea quidem non
simplex. Nam et qualis sit cuiusque rei natura et quae forma quaeritur:
an inmortalis anima, an humana specie deus, et de magnitudine ac
numero: quantus sol, [et] an unus mundus. Quae omnia coniectura
230
Quintiliano - Institutio oratoria
quidem colliguntur, quaestionem tamen habent in eo, qualia sint.
Haec et in suasoriis aliquando tractari solent, ut, si Caesar deliberet
an Britanniam inpugnet, quae sit Oceani natura, an Britannia insula
(nam tum ignorabatur), quanta in ea terra, quo numero militum
adgredienda in consilium ferendum sit. Eidem qualitati succedunt
facienda ac non facienda, adpetenda vitanda: quae in suasorias quidem
maxime cadunt, sed in controversiis quoque sunt frequentia, hac sola
differentia, quod illic de futuris, hic de factis agitur. Item
demonstrativae partis omnia sunt in hoc statu: factum esse constat,
quale sit factum quaeritur. Lis est omnis aut de praemio aut de poena
aut de quantitate eorum. Genus causae aut simplex aut comparativum:
illic quid aequum, hic quid aequius aut quid aequissimum sit
excutitur. cum de poena iudicium est, a parte eius qui causam dicit
aut defensio est criminis aut inminutio aut excusatio aut, ut quidam
putant, deprecatio.
Defensio longe potentissima est qua ipsum [et] factum quod obicitur
dicimus honestum esse. Abdicatur aliquis quod invito patre militarit,
honores petierit, uxorem duxerit: tuemur quod fecimus. Hanc partem
vocant Hermagorei kat’antilempsin, ad intellectum id nomen
referentes: Latine ad verbum tralatam non invenio, absoluta appellatur.
Est enim de re sola quaestio, iusta sit ea necne. Iustum omne continetur
natura vel constitutione. Natura, quod fit secundum cuiusque rei
dignitatem. Hinc sunt pietas fides continentia et alia. Adiciunt et id
quod sit par. Verum id non temere intuendum est: nam et vis contra
vim et talio nihil habent adversum eum qui prior fecit iniusti, et non,
quoniam res pares sunt, etiam id est iustum quod antecessit. Illa
utrimque iusta: eadem lex, eadem condicio; ac forsitan ne sint quidem
paria quae ulla parte sunt dissimilia. Constitutio est in lege more
iudicato pacto. Alterum est defensionis genus in quo factum per se
inprobabile adsumptis extrinsecus auxiliis tuemur: id vocant
kat’antithesin. Latine hoc quoque non ad verbum transferunt,
adsumptiva enim dicitur causa. In quo genere fortissimum est si crimen
causa facti tuemur, qualis est defensio Orestis Horati Milonis.
Antenklema dicitur, quia omnis nostra defensio constat eius accusatione
qui vindicatur: “occisus est sed latro”, “excaecatus sed raptor”. Est et
illa ex causis facti ducta defensio priori contraria, in qua neque factum
ipsum per se, ut in absoluta quaestione, defenditur, neque ex contrario facto, sed in aliqua utilitate aut rei publicae aut hominum multorum
aut etiam ipsius adversarii, nonnumquam et nostra si modo id erit
quod facere nostra causa fas sit: quod sub extrario accusatore et legibus
agente prodesse numquam potest, in domesticis disceptationibus
231
CLL - Classici Latini Loffredo
potest. Nam et filius patri in iudicio abdicationis et maritus uxori si
malae tractationis accusabitur et pater filio si dementiae causa erit non
inverecunde dicet multum sua interfuisse. In quo tamen incommoda
vitantis melior quam commoda petentis est causa. Quibus similia etiam
in vera rerum quaestione tractantur. Nam quae in scholis abdicatorum,
haec in foro exheredatorum a parentibus et bona apud centumviros
repetentium ratio est: quae illic malae tractationis, hic rei uxoriae,
cum quaeritur utrius culpa divortium factum sit: quae illic dementiae,
hic petendi curatoris. subiacet utilitati etiam illa defensio, si peius
aliquid futurum fuit. Nam in comparatione malorum boni locum
optinet levius, ut si Mancinus foedus Numantinum sic defendat, quod
periturus nisi id factum esset fuerit exercitus. Hoc genus antistasis
Graece nominatur, comparativum nostri vocant.
Haec circa defensionem facti: quae si neque per se ipsa nec adhibitis
auxiliis dabitur, proximum est in alium transferre crimen, si possumus.
Ideoque etiam in hos qui citra scriptum sunt status visa est cadere
tralatio. Interdum ergo culpa in hominem relegatur, ut si TI. Gracchus
reus foederis Numantini (cuius metu leges populares tulisse in
tribunatu videtur) missum se ab imperatore suo diceret; interim
derivatur in rem, ut si is qui testamento quid iussus non fecerit dicat
per leges id fieri non potuisse. Hoc metastasin dicunt.
Hinc quoque exclusis excusatio superest. Ea est aut ignorantiae, ut si
quis fugitivo stigmata scripserit eoque ingenuo iudicato neget se
liberum esse eum scisse: aut necessitatis, ut cum miles ad commeatus
diem non adfuit et dicit se fluminibus interclusum aut valetudine.
XV. Fortuna quoque saepe substituitur culpae. Nonnumquam male
fecisse nos sed bono animo dicimus. Vtriusque rei multa et manifesta
exempla sunt: idcirco non est eorum necessaria expositio.
Si omnia quae supra scripta sunt deerunt, videndum an inminui culpa
possit. Hic est ille qui a quibusdam fieri solet status quantitatis. Sed
ea cum sit aut poenae aut honoris, ex qualitate facti constituitur, eoque
nobis sub hoc esse statu videtur sicut eius quoque quae ad numerum
refertur a Graecis. Nam et pelicoteta et posoteta dicunt, nos utrumque
appellatione una complectimur.
Vltima est deprecatio, quod genus causae plerique negarunt in
iudicium umquam venire. Quin Cicero quoque pro Q. Ligario idem
testari videtur, cum dicit: “causas, Caesar, egi multas et quidem tecum,
dum te in foro tenuit ratio honorum tuorum, certe numquam hoc
modo: ignoscite, iudices: erravit, lapsus est, non putavit, si umquam
posthac”, et cetera. In senatu vero et apud populum et apud principem
et ubicumque sui iuris clementia est, habet locum deprecatio. In qua
232
Quintiliano - Institutio oratoria
plurimum valent ex ipso qui reus est haec tria: vita praecedens si
innocens, si bene meritus; spes in futurum innocenter victuri et in
aliquo usu futuri; praeterea, si vel aliis incommodis vel praesenti
periculo vel paenitentia videatur satis poenarum dedisse. Extra nobilitas
dignitas, propinqui amici. In eo tamen qui cognoscit plurimum
ponendum est; laus enim misericordis potius quam reprensio dissoluti consecutura est. Verum et in iudiciis etiam si non toto genere
causae, tamen ex parte magna hic locus saepe tractatur. Nam et divisio
frequens est: etiam si fecisset, ignoscendum fuisse, idque in causis
dubiis saepe praevaluit, et epilogi omnes in eadem fere materia versari
solent. Sed nonnumquam etiam rei totius hic summa constituta. An
vero si exheredatum a se filium pater testatus fuerit elogio propterea
quod is meretricem amaverit, non omnis hic erit quaestio, an huic
delicto pater debuerit ignoscere et centumviri tribuere debeant veniam?
Sed etiam in formulis, cum poenariae sunt actiones, ita causam
partimur: an commissa sit poena, an exigi debeat. Id autem, quod illi
viderunt, verum est, reum a iudicibus hoc defensionis modo liberari
non posse.
De praemiis autem quaeruntur duo: an ullo sit dignus qui petit, an
tanto; ex duobus, uter dignior, ex pluribus, quis dignissimus. Quorum tractatus ex ipso meritorum genere ducuntur. Et intuebimur non
rem tantum, sive adleganda sive comparanda erit, sed personam quoque
(nam et multum interest, tyrannum iuvenis occiderit an senex, vir an
femina, alienus an coniunctus) et locum multipliciter (in civitate
tyrannis adsueta an libera semper, in arce an domi) et quo modo factum
sit (ferro an veneno) ut quo tempore (bello an pace, cum depositurus
esset eam potestatem an cum aliquid novi sceleris ausurus.) Habent
in meritis gratiam periculum quoque et difficultas. Similiter liberalitas
a quo profecta sit refert: nam in paupere gratior quam in divite, dante
beneficium quam reddente, patre quam orbo. Item in quam rem
dederit et quo tempore et quo animo, id est, num in aliquam spem
suam: similiter alia. Et ideo qualitas maxime oratoris recipit operam,
quia in utramque partem plurimum est ingenio loci, nec usquam
tantum adfectus valent. Nam coniectura extrinsecus quoque adductas
frequenter probationes habet et argumenta ex materia sumit; quale
quidque videatur, eloquentiae est opus: hic regnat, hic imperat, hic
sola vincit.
Huic parti subiungit Verginius causas abdicationis, dementiae, malae
tractationis, orbarum nuptias indicentium. Nam et fere sic accidit,
inventique sunt qui has materias officiorum vocarent. Sed alios quoque
nonnumquam leges hae recipiunt status: nam et coniectura est
233
CLL - Classici Latini Loffredo
aliquando in plerisque horum (cum se vel non fecisse vel bona mente
fecisse contendunt: cuius generis exempla sunt multa) et quid sit
dementia ac mala tractatio finitur. Nam iuris leges plerumque
quaestiones praecurrere solent, et ex quibus causae non fiat status;
quod tamen facto defendi non poterit, iure nitetur: et quot et quibus
causis abdicare non liceat, et in quae crimina malae tractationis actio
non detur, et cui accusare dementiae non permittatur.
Abdicationum formae sunt duae: altera criminis perfecti, ut si
abdicetur raptor adulter, altera velut pendentis et adhuc in condicione
positi, quales sunt in quibus abdicatur filius quia non pareat patri.
Illa semper asperam abdicantis actionem habet (inmutabile est enim
quod factum est), haec ex parte blandam et suadenti similem (mavult
enim pater corrigere quam abdicare); at pro filiis in utroque genere
summissa est et ad satis faciendum composita. A quo dissensuros scio
qui libenter patres figura laedunt: quod non ausim dicere numquam
esse faciendum - potest enim materia incidere quae hoc exigat: certe
vitandum est quotiens aliter agi potest; sed de figuris alio libro
tractabimus. Non dissimiles autem abdicationum actionibus sunt malae
tractationis [actionis]: nam et ipsae habent eandem in accusationibus
moderationem. Dementiae quoque iudicia aut propter id quod factum
est aut propter id quod adhuc fieri vel non fieri potest instituuntur. Et
actor in eo quod factum est liberum habet impetum, sic tamen ut
factum accuset, ipsius patris tamquam valetudine lapsi misereatur: in
eo vero cuius libera mutatio est diu roget et suadeat et novissime
dementiam rationi queratur obstare non mores: quos quanto magis in
praeteritum laudaverit, tanto facilius probabit morbo esse mutatos.
Reus, quotiens causa patietur, debebit esse in defensione moderatus,
quia fere ira et concitatio furori sunt similia. Omnibus his commune
est quod rei non semper defensione facti, sed excusatione ac venia
frequenter utuntur. Est enim domestica disceptatio, in qua et semel
peccasse et per errorem et levius quam obiciatur absolutioni
nonnumquam sufficit.
Sed alia quoque multa controversiarum genera in qualitatem cadunt.
Iniuriarum: quamquam enim reus aliquando fecisse negat, plerumque
tamen haec actio facto atque animo continetur. De accusatore
constituendo, quae iudicia divinationes vocantur: in quo genere Cicero
quidem, qui mandantibus sociis Verrem deferebat, hac usus est divisione: spectandum a quo maxime agi velint ii quorum de ultione
quaeritur, a quo minime velit is qui accusatur. Frequentissimae tamen
hae sunt quaestiones, uter maiores causas habeat, iter plus industriae
aut virium sit allaturus ad accusandum, uter id fide meliore facturus.
234
Quintiliano - Institutio oratoria
tutelae praeterea: in quo iudicio solet quaeri an alia de re quam de
calculis cognosci oporteat, an fidem praestare debeat tantum, non etiam
consilium et eventum. cui simile est male gestae procurationis, quae
in foro negotiorum gestorum: nam et mandati actio est. Praeter haec
finguntur in scholis et inscripti maleficii, in quibus aut hoc quaeritur,
an inscriptum sit, aut hoc, an maleficium sit, raro utrumque. Male
gestae legationis apud Graecos et veris causis frequens, ubi iuris loco
quaeri solet an omnino aliter agere quam mandatum sit liceat, et quo
usque sit legatus (quoniam aliae in nuntiando, aliae in renuntiando
sunt), ut in Heio, qui testimonium in Verrem dixerat post perlatam
legationem. Plurimum tamen est in eo, quale sit factum. Rei publicae
laesae: hic moventur quidem illae iuris cavillationes: “quid sit rem
publicam laedere” et “laeserit an non profuerit” et “ab ipso an propter
ipsum laesa sit”: in facto tamen plurimum est. Ingrati quoque: in quo
genere quaeritur an is cum quo agitur acceperit beneficium (quod
raro negandum est: ingratus est enim qui negat), quantum acceperit,
an reddiderit; an protinus qui non reddidit ingratus sit, an potuerit
reddere, an id quod exigebatur praestare debuerit, quo animo datum
sit. Simpliciores illae iniusti repudii, sub qua lege controversiae illud
proprium habent, quod a parte accusantis defensio est et defendentis
accusatio. Praeterea, cum quis rationem mortis in senatu reddit, ubi
una quaestio est iuris, an is demum prohibendus sit qui mori vult ut
se legum actionibus subtrahat, cetera qualitatis. Finguntur et
testamenta, in quibus de sola qualitate quaeratur, ut in controversia
quam supra exposui, in qua de parte patrimonii quarta quam pater
dignissimo ex filiis reliquerat contendunt philosophus medicus orator.
Quod idem accidit si orbae nuptias indicant pares gradu et si inter
propinquos de idoneo quaeratur. Sed mihi nec omnes persequi materias
in animo est (fingi enim adhuc possunt), nec omnis earum quaestiones,
quia positionibus mutantur; hoc tantum admiror, Flavum, cuius apud
me summa est auctoritas, cum artem scholae tantum componeret, tam
anguste materiam qualitatis terminasse.
Quantitas quoque, ut dixi, etiam si non semper, plerumque tamen
eidem subiacet, seu modi est seu numeri. Sed modus aliquando constat
aestimatione facti, quanta sit culpa quantumve beneficium, aliquando
iure, cum id in controversiam venit, qua quis lege puniendus vel
honorandus sit: stuprator decem milia dare debeat, quae poena huic
crimini constituta est, an, quia se stupratus suspendit, capite puniri
tamquam causa mortis. Quo in genere falluntur qui ita dicunt tamquam
inter duas leges quaeratur: nam de decem milibus nulla controversia
est, quae non petuntur; iudicium redditur an reus causa sit mortis. In
235
CLL - Classici Latini Loffredo
coniecturam quoque eadem species cadit, cum perpetuo an quinquennali sit exilio multandus in controversiam venerit: nam an prudens
caedem commiserit quaeritur. Illa quoque quae ex numero ducitur
pendet ex iure: “an Thrasybulo triginta praemia debeantur” et “cum
duo fures pecuniam abstulerint, separatim quadruplum quisque an
duplum debeat”. Sed hic quoque factum aestimatur; et tamen ius
ipsum pendet ex qualitate.
[5] I. Qui neque fecisse se negabit neque aliud esse quod fecerit dicet
neque factum defendet, necesse est in suo iure consistat, in quo
plerumque actionis est quaestio. Ea non semper, ut quidam
putaverunt, iudicium antecedit, qualia sunt praetorum curiosa consilia
cum de iure accusatoris ambigitur, sed in ipsis frequentissime iudiciis
versatur. Est enim duplex eius disceptationis condicio, quod aut intentio
aut praescriptio habet controversiam. Ac fuerunt qui praescriptionis
statum facerent, tamquam ea non isdem omnibus quibus ceterae leges
quaestionibus contineretur. cum ex praescriptione lis pendet, de ipsa
re quaeri non est necesse. Ignominioso filius praescribit: de eo solo
iudicatio est, an liceat. Quotiens tamen poterimus, efficiendum est ut
de re quoque iudex bene sentiat; sic enim iuri nostro libentius
indulgebit: ut in sponsionibus quae ex interdictis fiunt etiam si non
proprietatis est quaestio sed tantum possessionis, tamen non solum
possedisse nos sed etiam nostrum possedisse docere oportebit. Sed
frequentius etiam quaeritur de intentione. “Vir fortis optet quod volet”:
nego illi dandum quidquid optaverit: non habeo praescriptionem,
sed tamen voluntate contra verba praescriptionis modo utor. In utroque
autem genere status idem sunt.
Porro lex omnis aut tribuit aut adimit, aut honorat aut punit, aut
iubet aut vetat aut permittit. Litem habet aut propter se ipsam aut
propter alteram, quaestionem aut in scripto aut in voluntate. Scriptum
aut apertum est aut obscurum aut ambiguum. Quod de legibus dico,
idem accipi volo de testamentis pactis stipulationibus, omni denique
scripto: quod de scripto, idem de voce. Et quoniam quattuor eius
generis quaestiones vel status fecimus, singulos percurram.
[6] I. Scripti et voluntatis frequentissima inter consultos quaestio est,
et pars magna controversi iuris hinc pendet. Quo minus id accidere
in scholis mirum est: ibi etiam ex industria fingitur. Eius genus unum
est in quo et de scripto et de voluntate quaeritur. Id tum accidit cum
est in lege aliqua obscuritas. In ea aut uterque suam interpretationem
confirmat, adversarii subuertit, ut hic: “fur quadruplum solvat: duo
surripuerunt pariter decem milia: petuntur ab utroque quadragena,
illi postulant ut vicena conferant”. Nam et actor dicit hoc esse
236
Quintiliano - Institutio oratoria
quadruplum quod petat, et rei hoc quod offerant: voluntas quoque
utrimque defenditur. Aut cum de altero intellectu certum est, de altero dubium: “ex meretrice natus ne contionetur: quae filium habebat
prostare coepit: prohibetur adulescens contione”. Nam de eius filio
quae ante partum meretrix fuit certum est: an eadem huius causa sit
dubium est, quamquam ex hac natus est, et haec meretrix est. Solet et
illud quaeri, quo referatur quod scriptum est: “bis de eadem re ne sit
actio”: id est, hoc “bis” ad actorem an actionem. Haec ex iure obscuro.
Alterum genus est ex manifesto: quod qui solum viderunt, hunc statum
plani et voluntatis appellarunt. In hoc altera pars scripto nititur, altera
voluntate. V. Sed contra scriptum tribus generibus occurritur. Vnum
est in quo ipso patet semper id servari non posse: “liberi parentis
alant aut vinciantur”: non enim alligabitur infans. Hinc erit ad alia
transitus et divisio: “num quisquis non aluerit? num hic”? Propter
hoc quidam tale genus controversiarum in quo nullum argumentum
est quod ex lege ipsa peti possit, sed de eo tantum de quo lis est
quaerendum est. “Peregrinus si murum escenderit capite puniatur.
cum hostes murum escendissent, peregrinus eos depulit: petitur ad
supplicium”. Non erunt hic separatae quaestiones: “an quisquis, an
hic”, quia nullum potest adferri argumentum contra scriptum
vehementius eo quod in lite est, sed hoc tantum, an ne servandae
quidem civitatis causa. Ergo aequitate et voluntate pugnandum. Fieri
tamen potest ut ex aliis legibus exempla ducamus, per quae appareat
semper stari scripto non posse, ut Cicero pro Caecina fecit. Tertium
cum in ipsis verbis legis reperimus aliquid per quod probemus aliud
legum latorem voluisse, ut in hac controversia: “qui nocte cum ferro
deprensus fuerit, alligetur: cum anulo ferreo inventum magistratus
alligavit”; hic, quia est verbum in lege “deprensus”, satis etiam
significatum videtur non contineri lege nisi noxium ferrum.
Sed ut qui voluntate nitetur scriptum quotiens poterit infirmare debebit,
ita qui scriptum tuebitur adiuvare se etiam voluntate temptabit. In
testamentis et illa accidunt, ut voluntas manifesta sit, scriptum nihil
sit, ut in iudicio curiano, in quo nota L. Crassi et Scaevolae fuit
contentio. substitutus heres erat si postumus ante tutelae suae annos
decessisset: non est natus: propinqui bona sibi vindicabant. Quis
dubitaret quin ea voluntas fuisset testantis ut is non nato filio heres
esset qui mortuo? Sed hoc non scripserat. Id quoque quod huic
contrarium est accidit nuper, ut esset scriptum quod apparet scriptorem
noluisse. Qui sestertium nummum quinque milia legaverat, cum
emendaret testamentum, sublatis sestertiis nummis “argenti pondo”
posuit, “quinque milia” manserunt. Apparuit tamen “quinque pondo”
237
CLL - Classici Latini Loffredo
dari voluisse, quia ille in argento legati modus et inauditus erat et
incredibilis. sub hoc statu generales sunt quaestiones, scripto an
voluntate standum sit, quae fuerit scribentis voluntas: tractatus omnes
qualitatis aut coniecturae, de quibus satis dictum arbitror.
[7] I. Proximum est de legibus contrariis dicere, quia inter omnes
artium scriptores constitit in antinomia duos esse scripti et voluntatis
status: neque inmerito, quia, cum lex legi obstat, utrimque contra
scriptum dicitur et quaestio est de voluntate; in utraque id ambigitur,
an utique illa lege sit utendum. Omnibus autem manifestum est
numquam esse legem legi contrariam iure ipso, quia, si diversum ius
esset, alterum altero abrogaretur, sed eas casu collidi et eventu.
Colliduntur autem aut pares inter se, ut si optio tyrannicidae et viri
fortis comparentur, utrique data quod velit petendi potestate: hic
meritorum temporis praemii conlatio est: aut secum ipsae, ut duorum
fortium, duorum tyrannicidarum, duarum raptarum, in quibus non
potest esse alia quaestio quam temporis, utra prior sit, aut qualitatis,
utra iustior sit petitio. Diversae quoque leges confligunt aut similes
aut inpares. Similium aliae quibus etiam citra adversam legem
contradici possit, ut in hac controversia: “Magistratus ab arce ne
discedat. Vir fortis * vel alia nulla obstante quaeri potest an quidquid
optarit accipere debeat, et in magistratus multa dicentur quibus
scriptum expugnatur, si incendium in arce fuerit, si in hostis
decurrendum. Aliae contra quas nihil opponi potest nisi lex altera:
“Tyrannicidae imago in gymnasio ponatur. Mulieris imago in gymnasio
ne ponatur. Mulier tyrannum occidit”. Nam neque mulieris imago
ullo alio casu poni potest nec tyrannicidae ullo alio casu summoveri.
VI. Inpares sunt cum alteri multa quae opponi possunt, alteri [si]
nihil nisi quod in lite est, ut cum vir fortis inpunitatem desertoris
petit. Nam contra legem viri fortis, ut supra ostendi, multa dicuntur,
adversus desertores scripta non potest nisi optione subuerti.
VII. Item aut confessum ex utraque parte ius est aut dubium. Si
confessum est, haec fere quaeruntur: utra lex potentior, ad deos
pertineat an ad homines, rem publicam an privatos, de honore an de
poena, de magnis rebus an de parvis, permittat an vetet an imperet.
VIII. Solet tractari et utra sit antiquior: sed velut potentissimum utra
minus perdat, ut in desertore et viro forti, quod illo non occiso lex
tota tollatur, occiso sit reliqua viro forti alia optio. Plurimum tamen
est in hoc, utrum fieri sit melius atque aequius: de quo nihil praecipi
nisi proposita materia potest. IX. Si dubium, aut alteri aut invicem
utrique de iure fit controversia, ut in re tali: “patri in filium, patrono
in libertum manus iniectio sit, liberti heredem sequantur: liberti filium
238
Quintiliano - Institutio oratoria
quidam fecit heredem: invicem petitur manus iniectio”; et pater *
negat ius patris illi fuisse, quia ipse in manu patroni fuerit.
X. Duplices leges sicut duae colliduntur, ut “nothus ante legitimum
natus legitimus sit, post legitimum tantum civis”. Quod de legibus,
idem de senatus consultis dictum sit. Quae aut inter se pugnent aut
obstent legibus: non tamen aliud sit eius status nomen.
[8] I. Syllogismus habet aliquid simile scripto et voluntati, quia semper
pars in eo altera scripto nititur; sed hoc interest, quod illic dicitur
contra scriptum, hic supra scriptum: illic qui verba defendit hoc agit,
ut fiat utique quod scriptum est, hic ne aliud quam scriptum est. Ei
nonnulla etiam cum finitione coniunctio: nam saepe, si finitio infirma
est, in syllogismum delabitur. II. Sit enim lex: “Venefica capite puniatur.
Saepe se verberanti marito uxor amatorium dedit, eundem repudiavit:
per propinquos rogata ut rediret non est reversa: suspendit se maritus.
Mulier veneficii rea est”. Fortissima est actio dicentis amatorium
venenum esse: id erit finitio. Quod si parum valebit, fiet syllogismus,
ad quem velut remissa priore contentione veniemus: an proinde puniri
debeat ac si virum veneno necasset. III. Ergo hic status ducit ex eo
quod scriptum est id quod incertum est: quod quoniam ratione
colligitur, ratiocinativus dicitur. In has autem fere species venit: an
quod semel ius est, idem et saepius: “incesti damnata et praecipitata
de saxo vixit: repetitur”. An quod in uno, et in pluribus: “qui duos
uno tempore tyrannos occidit, duo praemia petit”. An quod ante, et
postea: “raptor profugit, rapta nupsit, reverso illo petit optionem”.
IV. An quod in toto, idem in parte: “aratrum accipere pignori non
licet; vomerem accepit”. An quod in parte, idem in toto: “lanas evehere
Tarento non licet; oves evexit”. V. In his syllogismus et scripto nititur:
nam satis cautum esse dicit. “Postulo ut praecipitetur incesta: lex est”,
et “rapta optionem petit”, et “in ove lanae sunt”, similiter alia. VI.
Sed quia responderi potest: “non est scriptum ut bis praecipitetur
damnata, ut quandoque rapta optet, ut tyrannicida duo praemia
accipiat: nihil de vomere cautum, nihil de ovibus”, ex eo quod
manifestum est colligitur quod dubium est. Maioris pugnae est ex
scripto ducere quod scriptum non est: an quia hoc, et hoc: “qui patrem
occiderit, culleo insuatur: matrem occidit”; “ex domo in ius educere
ne liceat: ex tabernaculo eduxit”. VII. In hoc genere haec quaeruntur:
an, quotiens propria lex non est, simili sit utendum, an id de quo
agitur ei de quo scriptum est simile sit. Simile autem et maius est et
par et minus. In illo priore, an satis lege cautum sit, an, etsi parum
cautum est, et hoc sit utendum. In utroque de voluntate legum latoris.
Sed de aequo tractatus potentissimi.
239
CLL - Classici Latini Loffredo
[9] I. Amphiboliae species sunt innumerabiles, adeo ut philosophorum
quibusdam nullum videatur esse verbum quod non plura significet;
genera admodum pauca: aut enim vocibus accidit singulis aut
coniunctis. II. Singula adferunt errorem cum pluribus rebus aut
hominibus eadem appellatio est (omonymia dicitur), ut “gallus” avem
an gentem an nomen an fortunam corporis significet incertum est, et
“Aiax” Telamonius an Oilei filius. Verba quoque quaedam diversos
intellectus habent, ut “cerno”. III. Quae ambiguitas plurimis modis
accidit. Vnde fere lites, praecipue ex testamentis, cum de libertate aut
etiam hereditate contendunt ii quibus idem nomen est, aut quid sit
legatum quaeritur. IV. Alterum est in quo alia integro verbo significatio
est, alia diviso, ut ingenua et armamentum et Corvinum, ineptae sane
cavillationis, ex qua tamen Graeci controversias ducunt: inde enim
auletris illa vulgata, cum quaeritur utrum aula quae ter ceciderit an
tibicina si ceciderit debeat publicari. V. Tertia est ex compositis, ut si
quis corpus suum in culto loco poni iubeat, circaque monumentum
multum agri ab heredibus in tutelam cinerum, ut solent, leget, sit litis
occasio cultum locum dixerit an incultum. VI. Sic apud Graecos
contendunt Leon et Pantaleon, cum scriptura dubia est, bona omnia
Leonti an bona Pantaleonti relicta sint.
In coniunctis plus ambiguitatis est. Fit autem per casus, ut “aio te,
Aeacida, Romanos vincere posse”: VII. per conlocationem, ubi dubium
est quid quo referri oporteat, ac frequentissime cum quod medium
est utrimque possit trahi, ut de Troilo Vergilius “lora tenens tamen”:
hic utrum teneat tamen lora, an quamvis teneat tamen trahatur quaeri
potest. VIII. Vnde controversia illa: “testamento quidam iussit poni
statuam auream hastam tenentem; quaeritur statua hastam tenens aurea esse debeat, an hasta esse aurea in statua alterius materiae”. Fit per
flexum idem magis: “quinquaginta ubi erant centum inde occidit
Achilles”. IX. Saepe utri duorum antecedentium sermo subiunctus
sit in dubio est, unde et controversia: “heres meus uxori meae dare
damnas esto argenti quod elegerit pondo centum; uter eligat
quaeritur”.
Verum id quod ex his primum est mutatione casuum, sequens divisione verborum aut tralatione emendatur, tertium adiectione. X. Accusativi geminatione facta amphibolia solvitur ablativo, ut illud
“Lachetem audivi percussisse Demean” fiat “a Lachete percussum
Demean”. Sed ablativo ipsi, ut in primo diximus, inest naturalis
amphibolia: “caelo decurrit aperto”: utrum per apertum caelum an
cum apertum esset. XI. Divisio respiratione et mora constat: “statuam”,
deinde “auream hastam”, vel “statuam auream”, deinde “hastam”.
240
Quintiliano - Institutio oratoria
Adiectio talis est: “argentum quod elegerit ipse”, ut heres intellegatur,
vel “ipsa”, ut uxor. Adiectione facta amphibolia, qualis fit “hunc flentes
illos deprendimus”, detractione solvetur. XII. Pluribus verbis
emendandum ubi est id quod quo referatur dubium est, et “ipse” est
ambiguum: “heres meus dare illi damnas esto omnia sua”. In quod
genus incidit Cicero loquens de C. Fannio: “is soceri instituto, quem,
quia cooptatus in augurum collegium non erat, non admodum
diligebat, praesertim cum ille Q. Scaevolam sibi minorem natu generum
praetulisset”. XIII. Nam “sibi” et ad socerum referri et ad Fannium
potest. Productio quoque in scripto et correptio in dubio relicta causa est ambiguitatis, ut in hoc “cato”. Alium enim ostendit brevis secunda
syllaba casu nominativo * Plurimae praeterea sunt aliae species, quas
persequi nihil necesse est. XIV. Nec refert quo modo sit facta
amphibolia aut quo resolvatur. duas enim res significari manifestum
est et, quod ad scriptum vocemve pertinet, in utramque partem par
est. Ideoque frustra praecipitur ut in hoc statu vocem ipsam ad nostram
partem conemur vertere: nam si id fieri potest amphibolia non est.
XV. Amphiboliae autem omnis erit in his quaestio: aliquando uter sit
secundum naturam magis sermo, semper utrum sit aequius, utrum is
qui scripsit ac [sii] dixit voluerit. Quarum in utramque partem satis
ex iis quae de coniectura et qualitate diximus praeceptum est.
[10] I. Est autem quaedam inter hos status cognatio. Nam et in finitione
quae sit voluntas nominis quaeritur (ut in syllogismo, qui secundus a
finitione status est, +quae spectatur+ quid voluerit scriptor) et contrarias
leges duos esse scripti et voluntatis status apparet. Rursus et finitio
quodam modo est amphibolia, cum in duas partes diducatur intellectus
nominis, et scriptum et voluntas habet in verbis iuris quaestionem,
quod idem antinomia petitur. II. Ideoque omnia haec quidam scriptum
et voluntatem esse dixerunt, alii in scripto et voluntate amphiboliam
esse quae facit quaestionem. Sed distincta sunt: aliud est enim obscurum
ius, aliud ambiguum. III. Igitur finitio in natura ipsa nominis
quaestionem habet generalem et quae esse etiam citra complexum
causae possit: scriptum et voluntas de eo disputat iure quod est in
lege, syllogismus de eo quod non est. Amphiboliae lis in diversum
trahit, legum contrariarum ex diverso pugna est. IV. Neque inmerito
et recepta est a doctissimis haec differentia et apud plurimos ac
prudentissimos durat.
Et de hoc quidem genere dispositionis, etiam si non omnia, tradi
tamen aliqua potuerunt. V. sunt alia quae nisi proposita de qua
dicendum est materia viam docendi non praebeant. Non enim causa
tantum universa in quaestiones ac locos diducenda est, sed hae ipsae
241
CLL - Classici Latini Loffredo
partes habent rursus ordinem suum. Nam et in prohoemio primum
est aliquid et secundum ac deinceps, et quaestio omnis ac locus habet
suam dispositionem, ut thesis etiam simplices. VI. Nisi forte satis erit
dividendi peritus qui controversiam in haec diduxerit, an omne
praemium viro forti dandum sit, an ex privato, an nuptiae, an eius
quae nupta sit, an hae: deinde, cum fuerit de prima quaestione
dicendum, passim et ut quidque in mentem veniet miscuerit, non
primum in ea scierit esse tractandum verbis legis standum sit an
voluntate, huius ipsius particulae aliquod initium fecerit, deinde
proxima subnectens struxerit orationem, ut pars hominis est manus,
eius digiti, illorum quoque articuli. VII. Hoc est quod scriptor
demonstrare non possit nisi certa definitaque materia. VIII. Sed quid
una faciet aut altera, quin immo centum ac mille in re infinita [que
materia in se finita]? Praeceptoris est in alio atque alio genere cotidie
ostendere quis ordo sit rerum et quae copulatio, ut paulatim fiat usus
et ad similia transitus: tradi enim omnia quae ars efficit non possunt.
IX. Nam quis pictor omnia quae in rerum natura sunt adumbrare
didicit? Sed percepta semel imitandi ratione adsimulabit quidquid
acceperit: quis non faber vasculum aliquod quale numquam viderat
fecit? X. Quaedam vero non docentium sunt sed discentium. Nam
medicus quid in quoque valetudinis genere faciendum sit, quid
quibusque signis providendum docebit: vim sentiendi pulsus venarum,
caloris modos, spiritus meatum, coloris distantiam, quae sui cuiusque
sunt ingenii, non dabit. Quare plurima petamus a nobis et cum causis
deliberemus, cogitemusque homines ante invenisse artem quam
docuisse. XI. Illa enim est potentissima quaeque vere dicitur oeconomia
totius causae dispositio, quae nullo modo constitui nisi velut in re
praesente potest: ubi adsumendum prohoemium, ubi omittendum:
ubi utendum expositione continua, ubi partita: ubi ab initiis
incipiendum, ubi more Homerico a mediis vel ultimis: XII. ubi
omnino non exponendum: quando a nostris, quando ab adversariorum
propositionibus incipiamus, quando a firmissimis probationibus,
quando a levioribus: qua in causa proponendae prohoemiis
quaestiones, qua praeparatione praemuniendae: quid iudicis animus
accipere possit statim dictum, quo paulatim deducendus: singulis an
universis opponenda refutatio: reservandi perorationi an per totam
actionem diffundendi adfectus: de iure prius an de aequitate dicendum:
ante acta crimina an de quibus iudicium est prius obicere vel diluere
conveniat: XIII. si multiplices causae erunt, quis ordo faciendus, quae
testimonia tabulaeve cuiusque generis in actione recitandae, quae
reservandae. Haec est velut imperatoria virtus copias suas partim ad
242
Quintiliano - Institutio oratoria
casus proeliorum retinentis, partim per castella tuenda custodiendasve
urbes, petendos commeatus, obsidenda itinera, mari denique ac terra
dividentis. XIV. Sed haec in oratione praestabit cui omnia adfuerint,
natura doctrina studium. Quare nemo exspectet ut alieno tantum labore
sit disertus: vigilandum (dicam iterum) enitendum pallendum est,
facienda sua cuique vis, suus usus, sua ratio, non respiciendum ad
haec, sed in promptu habenda, nec tamquam tradita sed tamquam
innata. XV. Nam via demonstrari potest, velocitas sua cuique est; verum
ars satis praestat si copias eloquentiae ponit in medio: nostrum est uti
eis scire. XVI. Neque enim partium est demum dispositio, sed in his
ipsis primus aliquis sensus et secundus et tertius: qui non modo ut
sint ordine conlocati laborandum est, sed ut inter se vincti atque ita
cohaerentes ne commissura perluceat: corpus sit, non membra. XVII.
Quod ita continget si et quid quoque loco conveniat viderimus et, ut
verba verbis adplicamus non pugnantia sed quae invicem
complectantur, ita res non diversae distantibus ex locis quasi invicem
ignotae collidentur, sed aliqua societate cum prioribus ac sequentibus
copulatae tenebunt, ac videbitur non solum composita oratio sed etiam
continua. Verum longius fortasse progredior fallente transitu et a
dispositione ad elocutionis praecepta labor, quae proximus liber
inchoabit.
243
CLL - Classici Latini Loffredo
LIBER OCTAVVS
[PROHOEMIVM] His fere, quae in proximos quinque libros conlata
sunt, ratio inveniendi atque inventa disponendi continetur, quam ut
per omnis numeros penitus cognoscere ad summam scientiae
necessarium est, ita incipientibus brevius ac simplicius tradi magis
convenit. II. Aut enim difficultate institutionis tam numerosae atque
perplexae deterreri solent, aut eo tempore quo praecipue alenda ingenia
atque indulgentia quadam enutrienda sunt asperiorum tractatu rerum
atteruntur, aut si haec sola didicerunt satis se ad eloquentiam instructos
arbitrantur, aut quasi ad certas quasdam dicendi leges alligati conatum
omnem reformidant. III. Vnde existimant accidisse ut qui diligentissimi
artium scriptores extiterint ab eloquentia longissime fuerint. Via tamen
opus est incipientibus, sed ea plana et cum ad ingrediendum tum ad
demonstrandum expedita. Eligat itaque peritus ille praeceptor ex
omnibus optima et tradat ea demum in praesentia quae placet, remota
refutandi cetera mora: sequentur enim discipuli quo duxeris. Mox
cum robore dicendi crescet etiam eruditio. IV. Idem primo solum iter
credant esse in quod inducentur, mox illud cognituri etiam optimum.
sunt autem neque obscura neque ad percipiendum difficilia, quae
scriptores diversis opinionibus pertinaciter tuendis involverunt. V.
Itaque in toto artis huiusce tractatu difficilius est iudicare quid doceas
quam cum iudicaris docere, praecipueque in duabus his partibus
perquam sunt pauca, circa quae si is qui instituitur non repugnaverit
pronum ad cetera habiturus est cursum. VI. Nempe enim plurimum
in hoc laboris exhausimus, ut ostenderemus rhetoricen bene dicendi
scientiam et utilem et artem et virtutem esse: materiam eius res omnis
de quibus dicendum esset: eas in tribus fere generibus, demonstrativo
deliberativo iudicialique, reperiri: orationem porro omnem constare
rebus et verbis: in rebus intuendam inventionem, in verbis elocutionem,
in utraque conlocationem, quae memoria complecteretur? actio
commendaret. VII. Oratoris officium docendi movendi delectandi
244
Quintiliano - Institutio oratoria
partibus contineri, ex quibus ad docendum expositio et argumentatio,
ad movendum adfectus pertinerent, quos per omnem quidem causam
sed maxime tamen in ingressu ac fine dominari. Nam delectationem,
quamvis in utroque sit eorum, magis tamen proprias in elocutione
partes habere. VIII. Quaestiones alias infinitas, alias finitas, quae
personis temporibus locis continerentur. In omni porro materia tria
esse quaerenda, an sit, quid sit, quale sit. His adiciebamus
demonstrativam laude ac vituperatione constare. In ea quae ab ipso
de quo diceremus, quae post eum acta essent, intuendum. Hoc opus
tractatu honestorum utiliumque constare. IX. suasoriis accedere tertiam
partem ex coniectura, possetne fieri et an esset futurum de quo
deliberaretur. Hic praecipue diximus spectandum quis, apud quem,
quid diceret. Iudicialium causarum alias in singulis, alias in pluribus
controversiis consistere, et in quibusdam intentionem modo:
depulsionem porro omnem infitiatione duplici, factumne et an hoc
factum esset, praeterea defensione ac tralatione constare. X. Quaestionem
aut ex scripto esse aut ex facto: facto de rerum fide proprietate qualitate,
scripto de verborum vi aut voluntate, in quibus vis tum causarum, tum
actionum inspici soleat, quae aut scripti et voluntatis aut ratiocinativa
aut ambiguitatis aut legum contrariarum specie continentur. XI. In omni
porro causa iudiciali quinque esse partes, quarum exordio conciliari
audientem, narratione doceri, probatione proposita confirmari,
refutatione contra dicta dissolvi, peroratione aut memoriam refici aut
animos moveri. XII. His argumentandi et adficiendi locos et quibus
generibus concitari placari resolvi iudices oporteret adiecimus. Accessit
ratio divisionis. Credere modo qui discet velit, certa quaedam via est, et
in qua multa o etiam sine doctrina praestare debeat per se ipsa natura,
ut haec de quibus dixi non tam inventa a praeceptoribus quam cum
fierent observata esse videantur.
XIII. Plus exigunt laboris et curae quae secuntur. Hinc enim iam
elocutionis rationem tractabimus, partem operis, ut inter omnis oratores
convenit, difficillimam. Nam et M. Antonius, cuius supra mentionem
habuimus, cum a se disertos visos esse multos ait, eloquentem neminem,
diserto satis putat dicere quae oporteat, ornate autem dicere proprium
esse eloquentis. XIV. Quae virtus si usque ad eum in nullo reperta est
ac ne in ipso quidem aut L. Crasso, certum est et in his et in prioribus
eam desideratam quia difficillima fuit. Et M. tullius inventionem quidem
ac dispositionem prudentis hominis putat, eloquentiam oratoris,
ideoque praecipue circa praecepta partis huius laboravit XV. Quod
eum merito fecisse etiam ipso rei de qua loquimur nomine palam
declaratur. Eloqui enim [hoc] est omnia quae mente conceperis promere
245
CLL - Classici Latini Loffredo
atque ad audientis perferre, sine quo supervacua sunt priora et similia
gladio condito atque intra vaginam suam haerenti. XVI. Hoc itaque
maxime docetur, hoc nullus nisi arte adsequi potest, hic studium
plurimum adhibendum: hoc exercitatio petit, hoc imitatio, hic omnis
aetas consumitur: hoc maxime orator oratore praestantior, hoc genera
ipsa dicendi aliis alia potiora. XVII. Neque enim Asiani aut
quocumque alio genere corrupti res non viderunt aut eas non
conlocaverunt, neque quos aridos vocamus stulti aut in causis caeci
fuerunt, sed his iudicium in eloquendo ac modus, illis vires defuerunt,
ut appareat in hoc et vitium et virtutem esse dicendi. XVIII. Non ideo
tamen sola est agenda cura verborum. Occurram enim necesse est et
velut in vestibulo protinus adprehensuris hanc confessionem meam
resistam iis qui omissa rerum, qui nervi sunt in causis, diligentia
quodam inani circa voces studio senescunt, idque faciunt gratia decoris,
qui est in dicendo mea quidem opinione pulcherrimus, sed cum
sequitur, non cum adfectatur. XIX. Corpora sana et integri sanguinis
et exercitatione firmata ex isdem his speciem accipiunt ex quibus vires,
namque et colorata et adstricta et lacertis expressa sunt: sed eadem si
quis vulsa atque fucata muliebriter comat, foedissima sint ipso formae
labore. XX. Et cultus concessus atque magnificus addit hominibus,
ut Graeco versu testatum est, auctoritatem: at muliebris et luxuriosus
non corpus exornat, sed detegit mentem. Similiter illa translucida et
versicolor quorundam elocutio res ipsas effeminat quae illo verborum
habitu vestiuntur. curam ergo verborum, rerum volo esse
sollicitudinem. XXI. Nam plerumque optima rebus cohaerent et
cernuntur suo lumine: at nos quaerimus illa tamquam lateant semper
seque subducant: ita numquam putamus circa id esse de quo dicendum
est, sed ex aliis locis petimus et inventis vim adferimus. XXII. Maiore
animo adgredienda eloquentia est, quae si toto corpore valet, unguis
polire et capillum reponere non existimabit ad curam suam pertinere.
Sed evenit plerumque ut in hac diligentia deterior etiam fiat oratio:
XXIII. primum, quia sunt optima minime arcessita et simplicibus
atque ab ipsa veritate profectis similia. Nam illa quae curam fatentur
et ficta atque composita videri etiam volunt nec gratiam consecuntur
et fidem amittunt, praeter id quod sensus obumbrant et velut laeto
gramine sata strangulant. XXIV. Nam et quod recte dici potest
circumimus amore verborum, et quod satis dictum est repetimus, et
quod uno verbo patet pluribus oneramus, et pleraque significare melius
putamus quam dicere. Quid quod nihil iam proprium placet dum
parum creditur disertum quod et alius dixisset? XXV. A corruptissimo
quoque poetarum figuras seu tralationes mutuamur, tum demum
246
Quintiliano - Institutio oratoria
ingeniosi scilicet si ad intellegendos nos opus sit ingenio. Atqui satis
aperte Cicero praeceperat in dicendo vitium vel maximum esse a vulgari
genere orationis atque a consuetudine communis sensus abhorrere.
XXVI. Sed ille est durus atque ineruditus: nos melius, quibus sordet
omne quod natura dictavit, qui non ornamenta quaerimus sed
lenocinia, quasi vero sit ulla verborum nisi rei cohaerentium virtus:
quae ut propria sint et dilucida et ornata et apte conlocentur si tota
vita laborandum est, omnis studiorum fructus amissus est. XXVII.
Atqui plerosque videas haerentis circa singula et dum inveniunt et
dum inventa ponderant ac dimetiuntur. Quod si idcirco fieret ut semper
optimis uterentur, abominanda tamen haec infelicitas erat, quae et
cursum dicendi refrenat et calorem cogitationis extinguit mora et
diffidentia. XXVIII. Miser enim et, ut sic dicam, pauper orator est
qui nullum verbum aequo animo perdere potest. Sed ne perdet quidem
qui rationem loquendi primum cognoverit, tum lectione multa et idonea copiosam sibi verborum supellectilem compararit, huic adhibuerit
artem conlocandi, deinde haec omnia exercitatione plurima roborarit,
ut semper in promptu sint et ante oculos: XXIX. namque ei qui id
fecerit sic res cum suis nominibus occurrent. Sed opus est studio
praecedente et adquisita facultate et quasi reposita. Namque ista
quaerendi iudicandi comparandi anxietas dum discimus adhibenda
est, non dum dicimus. Alioqui sicut qui patrimonium non pararunt,
sub diem quaerunt, ita in oratione +qui non satis laboravit+: XXX.
sin praeparata dicendi vis fuerit, erunt in officio, non ut requisita
respondere sed ut semper sensibus inhaerere videantur atque eos ut
umbra corpus sequi. XXXI. Sed in hac ipsa cura est aliquid satis:
nam cum Latina significantia ornata, cum apte sunt conlocata, quid
amplius laboremus? Quibusdam tamen nullus est finis calumniandi
se et cum singulis paene syllabis commorandi, qui etiam cum optima
sunt reperta quaerunt aliquid quod sit magis antiquum remotum
inopinatum, nec intellegunt iacere sensus in oratione in qua verba
laudantur. XXXII. Sit igitur cura elocutionis quam maxima, dum
sciamus tamen nihil verborum causa esse faciendum, cum verba ipsa
rerum gratia sint reperta: quorum ea sunt maxime probabilia quae
sensum animi nostri optime promunt, atque in animis iudicum quod
nos volumus efficiunt. XXXIII. Ea debent praestare sine dubio et
admirabilem et iucundam orationem, verum admirabilem non sic quo
modo prodigia miramur, et iucundam non deformi voluptate sed cum
laude ac dignitate coniuncta.
[1] I. Igitur quam Graeci phrasin vocant, Latine dicimus elocutionem.
Ea spectatur verbis aut singulis aut coniunctis. In singulis intuendum
247
CLL - Classici Latini Loffredo
est ut sint Latina, perspicua, ornata, ad id quod efficere volumus
accommodata: in coniunctis ut emendata, ut apte conlocata, ut figurata. II. Sed ea quae de ratione Latine atque emendate loquendi fuerunt
dicenda in libro primo, cum de grammatice loqueremur, exsecuti
sumus. Verum illic tantum ne vitiosa essent praecepimus: hic non
alienum est admonere ut sint quam minime peregrina et externa. Multos
enim, quibus loquendi ratio non desit, invenias quos curiose potius
loqui dixeris quam Latine, quo modo et illa Attica anus Theophrastum,
hominem alioqui disertissimum, adnotata unius adfectatione verbi
hospitem dixit, nec alio se id deprendisse interrogata respondit quam
quod nimium Attice loqueretur: III. et in Tito Livio, mirae facundiae
viro, putat inesse Pollio Asinius quandam Patavinitatem. Quare, si
fieri potest, et verba omnia et vox huius alumnum urbis oleant, ut
oratio Romana plane videatur, non civitate donata.
[2] I. Perspicuitas in verbis praecipuam habet proprietatem, sed
proprietas ipsa non simpliciter accipitur. Primus enim intellectus est
sua cuiusque rei appellatio, qua non semper utemur. Nam et obscena
vitabimus et sordida et humilia. II. sunt autem humilia infra dignitatem
rerum aut ordinis. In quo vitio cavendo non mediocriter errare quidam
solent, qui omnia quae sunt in usu, etiam si causae necessitas postulet,
reformidant: ut ille qui in actione Hibericas herbas se solo nequiquam
intellegente dicebat, nisi inridens hanc vanitatem Cassius Severus
spartum dicere eum vere indicasset. III. Nec video quare clarus orator
duratos muria pisces nitidius esse crediderit quam ipsum id quod
vitabat. In hac autem proprietatis specie, quae nominibus ipsis
cuiusque rei utitur, nulla virtus est, at quod ei contrarium est vitium.
Id apud nos inproprium, akyron apud Graecos vocatur, quale est
“tantum sperare dolorem”, aut, quod in oratione Dolabellae
emendatum a Cicerone adnotavi, “mortem ferre”, aut qualia nunc
laudantur a quibusdam, quorum est “de cruce verba ceciderunt”. IV.
Non tamen quidquid non erit proprium protinus et inproprii vitio
laborabit, quia primum omnium multa sunt et Graece et Latine non
denominata. V. Nam et qui iaculum emittit iaculari dicitur, qui pilam
aut sudem appellatione privatim sibi adsignata caret: et ut lapidare
quid sit manifestum est, ita glebarum testarumque iactus non habet
nomen. Vnde abusio, quae katachresis dicitur, necessaria. VI. Tralatio
quoque, in qua vel maximus est orationis ornatus, verba non suis
rebus accommodat. Quare proprietas non ad nomen sed ad vim
significandi refertur, nec auditu sed intellectu perpendenda est. VII.
Secundo modo dicitur proprium inter plura quae sunt eiusdem
nominis id unde cetera ducta sunt, ut vertex est contorta in se aqua
248
Quintiliano - Institutio oratoria
vel quidquid aliud similiter vertitur, inde propter flexum capillorum
pars summa capitis, ex hoc id quod in montibus eminentissimum.
Recte dixeris haec omnia vertices, proprie tamen unde initium est.
VIII. Sic soleae et turdi pisces et cetera. Tertius est huic diversus modus
cum res communis pluribus in uno aliquo habet nomen eximium, ut
carmen funebre proprie “nenia” et tabernaculum ducis “augurale”.
Item quod commune est et aliis nomen intellectu alicui rei peculiariter
tribuitur, ut “urbem” Romam accipimus et “venales” novicios et
“Corinthia” aera, cum sint urbes aliae quoque et venalia multa et tam
aurum et argentum quam aes Corinthium. Sed ne in his quidem virtus
oratoris inspicitur. IX. At illud iam non mediocriter probandum, quod
Hoc etiam laudari modo solet ut proprie dictum, id est, quo nihil
inveniri possit significantius, ut Cato dixit C. Caesarem ad evertendam
rem publicam sobrium accessisse, ut Vergilius “deductum carmen”,
et Horatius “acrem tibiam” “Hannibalemque dirum”. X. In quo modo
illud quoque est a quibusdam traditum proprii genus ex adpositis
(epitheta dicuntur), ut “dulcis musti” et “cum dentibus albis”. De
quo genere alio loco dicendum est. XI. Etiam quae bene tralata sunt,
propria dici solent. Interim autem quae sunt in quoque praecipua
proprii locum accipiunt, ut Fabius inter plures imperatorias virtutes
cunctator est appellatus. Possunt videri verba quae plus significant
quam elocuntur in parte ponenda perspicuitatis: intellectum enim
adiuvant; ego tamen libentius emphasim retulerim ad ornatum orationis,
quia non ut intellegatur efficit sed ut plus intellegatur.
XII. At obscuritas fit verbis iam ab usu remotis, ut si commentarios
quis pontificum et vetustissima foedera et exoletos scrutatus auctores
id ipsum petat ex iis quae inde contraxerit, quod non intelleguntur.
Hinc enim aliqui famam eruditionis adfectant, ut quaedam soli scire
videantur. XIII. Fallunt etiam verba vel regionibus quibusdam magis
familiaria vel artium propria, ut “atabulus” ventus et navis “stlataria”
et +inmalocosanum+. Quae vel vitanda apud iudicem ignarum
significationum earum vel interpretanda sunt, sicut in iis quae
homonyma vocantur, ut “taurus” animal sit an mons an signum in
caelo an nomen hominis an radix arboris nisi distinctum non
intellegetur. XIV. Plus tamen est obscuritatis in contextu et
continuatione sermonis, et plures modi. Quare nec sit tam longus ut
eum prosequi non possit intentio, +nec transiectio intra modum
hyperbato+ finis eius differatur. Quibus adhuc peior est mixtura
verborum, qualis in illo versu: “saxa vocant Itali mediis quae in
fluctibus aras”. XV. Etiam interiectione, qua et oratores et historici
frequenter utuntur ut medio sermone aliquem inserant sensum,
249
CLL - Classici Latini Loffredo
impediri solet intellectus, nisi quod interponitur breve est. Nam
Vergilius illo loco quo pullum equinum describit, cum dixisset “nec
vanos horret strepitus”, compluribus insertis alia figura quinto demum
versu redit: “tum, si qua sonum procul arma dederunt, stare loco
nescit”. XVI. Vitanda in primis ambiguitas, non haec solum, de cuius
genere supra dictum est, quae incertum intellectum facit, ut
“Chremetem audivi percussisse Demean”, sed illa quoque, quae etiam
si turbare non potest sensum in idem tamen verborum vitium incidit,
ut si quis dicat visum a se hominem librum scribentem. Nam etiam si
librum ab homine scribi patet, male tamen composuerit, feceritque
ambiguum quantum in ipso fuit. XVII. Est etiam in quibusdam turba inanium verborum, qui, dum communem loquendi morem
reformidant, ducti specie nitoris circumeunt omnia copiosa loquacitate,
eo quod dicere nolunt ipsa: deinde illam seriem cum alia simili
iungentes miscentesque ultra quam ullus spiritus durare possit
extendunt. XVIII. In hoc malum a quibusdam etiam laboratur: neque
id novum vitium est, cum iam apud Titum Livium inveniam fuisse
praeceptorem aliquem qui discipulos obscurare quae dicerent iuberet,
Graeco verbo utens skotison. Vnde illa scilicet egregia laudatio: “tanto melior: ne ego quidem intellexi”. XIX. Alii brevitatem aemulati
necessaria quoque orationi subtrahunt verba, et, velut satis sit scire
ipsos quid dicere velint, quantum ad alios pertineat nihili putant: at
ego vitiosum sermonem dixerim quem auditor suo ingenio intellegit.
Quidam, emutatis in perversum dicendi figuris, idem vitium
consecuntur. XX. Pessima vero sunt adianoeta, hoc est quae verbis
aperta occultos sensus habent, ut cum dictus est caecus “secundum
vitam stare”, et qui suos artus morsu lacerasse fingitur in scholis “supra
se cubasse”. XXI. Ingeniosa haec et fortia et ex ancipiti diserta
creduntur, pervasitque iam multos ista persuasio, ut id [iam] demum
eleganter atque exquisite dictum putent quod interpretandum sit. Sed
auditoribus etiam nonnullis grata sunt haec, quae cum intellexerunt
acumine suo delectantur, et gaudent non quasi audierint sed quasi
invenerint. XXII. Nobis prima sit virtus perspicuitas, propria verba,
rectus ordo, non in longum dilata conclusio, nihil neque desit neque
superfluat: ita sermo et doctis probabilis et planus imperitis erit. Haec
eloquendi observatio: nam rerum perspicuitas quo modo praestanda
sit diximus in praeceptis narrationis. Similis autem ratio est in omnibus.
XXIII. Nam si neque pauciora quam oportet neque plura neque
inordinata aut indistincta dixerimus, erunt dilucida et neglegenter
quoque audientibus aperta: quod et ipsum in consilio est habendum,
non semper tam esse acrem iudicis intentionem ut obscuritatem apud
250
Quintiliano - Institutio oratoria
se ipse discutiat et tenebris orationis inferat quoddam intellegentiae
suae lumen, sed multis eum frequenter cogitationibus avocari, nisi
tam clara fuerint quae dicemus ut in animum eius oratio, ut sol in
oculos, etiam si in eam non intendatur incurrat. XXIV. Quare non ut
intellegere possit sed ne omnino possit non intellegere curandum.
Propter quod etiam repetimus saepe quae non satis percepisse eos qui
cognoscunt putamus: “quae causa utique nostra, iudices, culpa dicta
obscurius: ad planiora et communia magis verba descendimus”, cum
id ipsum optime fiat, quod nos aliquid non optime fecisse simulamus.
[3] I. Venio nunc ad ornatum, in quo sine dubio plus quam in ceteris
dicendi partibus sibi indulget orator. Nam emendate quidem ac lucide dicentium tenue praemium est, magisque ut vitiis carere quam ut
aliquam magnam virtutem adeptus esse videaris. II. inventio cum
imperitis saepe communis, dispositio modicae doctrinae credi potest:
si quae sunt artes altiores, plerumque occultantur ut artes sint; denique
omnia haec ad utilitatem causarum solam referenda sunt. cultu vero
atque ornatu se quoque commendat ipse qui dicit, et in ceteris
iudicium doctorum, in hoc vero etiam popularem laudem petit, nec
fortibus modo sed etiam fulgentibus armis proeliatur. III. An in causa
C. Corneli Cicero consecutus esset docendo iudicem tantum et utiliter
demum ac Latine perspicueque dicendo ut populus Romanus
admirationem suam non adclamatione tantum sed etiam plausu
confiteretur? sublimitas profecto et magnificentia et nitor et auctoritas
expressit illum fragorem. IV. Nec tam insolita laus esset prosecuta
dicentem si usitata et ceteris similis fuisset oratio. Atque ego illos credo qui aderant nec sensisse quid facerent nec sponte iudicioque
plausisse, sed velut mente captos et quo essent in loco ignaros erupisse
in hunc voluptatis adfectum. V. Sed ne causae quidem parum conferet
idem hic orationis ornatus. Nam qui libenter audiunt et magis
attendunt et facilius credunt, plerumque ipsa delectatione capiuntur,
nonnumquam admiratione auferuntur. Nam et ferrum adfert oculis
terroris aliquid, et fulmina ipsa non tam nos confunderent si vis eorum
tantum, non etiam ipse fulgor timeretur. VI. Recteque Cicero his ipsis
ad Brutum verbis quadam in epistula scribit: “nam eloquentiam quae
admirationem non habet nullam iudico”. Eandem Aristoteles quoque
petendam maxime putat.
Sed hic ornatus (repetam enim) virilis et fortis et sanctus sit nec
effeminatam levitatem et fuco ementitum colorem amet: sanguine et
viribus niteat. VII. Hoc autem adeo verum est ut, cum in hac maxime
parte sint vicina virtutibus vitia, etiam qui vitiis utuntur virtutum tamen
iis nomen imponant. Quare nemo ex corruptis dicat me inimicum
251
CLL - Classici Latini Loffredo
esse culte dicentibus: non hanc esse virtutem nego, sed illis eam non
tribuo. VIII. An ego fundum cultiorem putem in quo mihi quis
ostenderit lilia et violas et anemonas sponte surgentes quam ubi plena
messis aut graves fructu vites erunt? sterilem platanum tonsasque myrtos
quam maritam ulmum et uberes oleas praeoptaverim? Habeant illa
divites licet: quid essent si aliud nihil haberent? IX. Nullusne ergo
etiam frugiferis adhibendus est decor? Quis negat? Nam et in ordinem
certaque intervalla redigam meas arbores. Quid illo quincunce
speciosius, qui in quamcumque partem spectaveris rectus est? Sed
protinus in id quoque prodest, ut terrae sucum aequaliter trahat. X.
Fugientia in altum cacumina oleae ferro coercebo: in orbem se
formosius fundet et protinus fructum ramis pluribus feret. Decentior
equus cuius adstricta ilia, sed idem velocior. pulcher aspectu sit athleta
cuius lacertos exercitatio expressit, idem certamini paratior. XI.
Numquam vera species ab utilitate dividitur.
Sed hoc quidem discernere modici iudicii est: illud observatione
dignius, quod hic ipse honestus ornatus materiae genere +decidit
variatus+. Atque ut a prima divisione ordiar, non idem demonstrativis
et deliberativis et iudicialibus causis conveniet. Namque illud genus
ostentationi compositum solam petit audientium voluptatem, ideoque
omnes dicendi artes aperit ornatumque orationis exponit, ut quod
non insidietur nec ad victoriam sed ad solum finem laudis et gloriae
tendat. XII. Quare quidquid erit sententiis populare, verbis nitidum,
figuris iucundum, tralationibus magnificum, compositione elaboratum,
velut institor quidam eloquentiae intuendum et paene pertractandum
dabit: nam eventus ad ipsum, non ad causam refertur. XIII. At ubi res
agitur et vera dimicatio est, ultimus sit famae locus. Praeterea ne decet
quidem, ubi maxima rerum momenta versantur, de verbis esse
sollicitum. Neque hoc eo pertinet, ut in his nullus sit ornatus, sed uti
pressior et severior et minus confessus, praecipue materiae
accommodatus. XIV. Nam et in suadendo sublimius aliquid senatus,
concitatius populus, et in iudiciis publicae capitalesque causae poscunt
accuratius dicendi genus. At privatum consilium causasque paucorum,
ut frequenter accidit, calculorum purus sermo et dissimilis curae magis
decuerit. An non pudeat certam creditam perihodis postulare aut circa stillicidia adfici aut in mancipii redhibitione sudare? Sed ad
propositum. XV. Et quoniam orationis tam ornatus quam perspicuitas
aut in singulis verbis est aut in pluribus positus, quid separata, quid
iuncta exigant consideremus. Quamquam enim rectissime traditum
est perspicuitatem propriis, ornatum tralatis verbis magis egere, sciamus
nihil ornatum esse quod sit inproprium. XVI. Sed cum idem fre252
Quintiliano - Institutio oratoria
quentissime plura significent, quod synonymia vocatur, iam sunt aliis
alia honestiora sublimiora nitidiora iucundiora vocaliora. Nam ut
syllabae e litteris melius sonantibus clariores, ita verba e syllabis magis
vocalia, et quo plus quodque spiritus habet, auditu pulchrius. Et
quod facit syllabarum, idem verborum quoque inter se copulatio, ut
aliud alii iunctum melius sonet. XVII. Diversus tamen usus: nam
rebus atrocibus verba etiam ipso auditu aspera magis convenient. In
universum quidem optima simplicium creduntur quae aut maxime
exclamant aut sono sunt iucundissima. Et honesta quidem turpibus
potiora semper nec sordidis umquam in oratione erudita locus. XVIII.
Clara illa atque sublimia plerumque materiae modo discernenda sunt:
quod alibi magnificum tumidum alibi, et quae humilia circa res magnas
apta circa minores videntur. Vt autem in oratione nitida notabile
humilius verbum et velut macula, ita a sermone tenui sublime
nitidumque discordat fitque corruptum quia in plano tumet. XIX.
Quaedam non tam ratione quam sensu iudicantur, ut illud “caesa
iungebant foedera porca” fecit elegans fictio nominis, quod si fuisset
“porco” vile erat. In quibusdam ratio manifesta est. Risimus, et merito,
nuper poetam qui dixerat: “praetextam in cista mures rosere camilli”.
XX. At Vergili miramur illud “saepe exiguus mus”; nam epitheton
“exiguus” aptum et proprium effecit ne plus exspectaremus, et casus
singularis magis decuit, et clausula ipsa unius syllabae non usitata addidit
gratiam. Imitatus est itaque utrumque Horatius: “nascetur ridiculus
mus”. XXI. Nec augenda semper oratio, sed summittenda nonnumquam
est. Vim rebus aliquando verborum ipsa humilitas adfert. An cum dicit
in Pisonem Cicero “cum tibi tota cognatio serraco advehatur”, incidisse
videtur in sordidum nomen, non eo contemptum hominis quem
destructum volebat auxisse? XXII. Et alibi: “caput opponis cum eo
coruscans”. Vnde interim grati idiotismi [de quo], qualis est ille apud
M. tullium: “pusio qui cum maiore sorore cubitabat” et “Flavius qui
cornicum oculos confixit”, et pro Milone illud “heus tu Rufio”, et
“Erucius Antoniaster”. Id tamen in declamatoribus est notabilius,
laudarique me puero solebat “da patri panem”, et in eodem “etiam
canem pascis”. XXIII. Res quidem praecipue in scholis anceps et
frequenter causa risus, nunc utique cum haec exercitatio procul a veritate
seiuncta laboret incredibili verborum fastidio ac sibi magnam partem
sermonis absciderit. XXIV. cum sint autem verba propria ficta tralata,
propriis dignitatem dat antiquitas. Namque et sanctiorem et magis
admirabilem faciunt orationem, quibus non quilibet fuerit usurus,
eoque ornamento acerrimi iudicii P. Vergilius unice est usus. XXV.
“Olli” enim et “quianam” et “moerus” et “pone” et “porricere”
253
CLL - Classici Latini Loffredo
adspergunt illam, quae etiam in picturis est gravissima, vetustatis
inimitabilem arti auctoritatem. Sed utendum modo nec ex ultimis
tenebris repetenda. Satis est vetus “quaeso”: quid necesse est “quaiso”
dicere? “Oppido”, quamquam usi sunt paulum tempore nostro
superiores, vereor ut iam nos ferat quisquam: certe “antegerio”, cuius
eadem significatio est, nemo nisi ambitiosus utetur. XXVI. +Aerumnas+
quid opus est, tamquam parum sit si dicatur +quod horridum+?
“Reor” tolerabile, “autumo” tragicum; “prolem” +dicendi versum ei+,
“prosapiam” insulsum. Quid multa? totus prope mutatus est sermo.
XXVII. Quaedam tamen adhuc vetera vetustate ipsa gratius nitent,
quaedam et necessario interim sumuntur, ut “nuncupare” et “fari”:
multa alia etiam audentius inseri possunt, sed ita demum si non
appareat adfectatio, in quam mirifice Vergilius: XXVIII. “Corinthiorum
amator iste verborum, Thucydides Britannus, Atticae febres, tau
Gallicum, min et sphin +et male illisit+: ita omnia ista verba miscuit
fratri”. XXIX. Cimber hic fuit a quo fratrem necatum hoc Ciceronis
dicto notatum est: “Germanum Cimber occidit”. Nec minus noto
Sallustius epigrammate incessitur: “et verba antiqui multum furate
Catonis, Crispe, Iugurthinae conditor historiae”. XXX. Odiosa cura:
nam et cuilibet facilis et hoc pessima, quod eius studiosus non verba
rebus aptabit, sed res extrinsecus arcesset quibus haec verba conveniant.
Fingere, ut primo libro dixi, Graecis magis concessum est, qui sonis
etiam quibusdam et adfectibus non dubitaverunt nomina aptare, non
alia libertate quam qua illi primi homines rebus appellationes dederunt.
XXXI. Nostri aut in iungendo aut in derivando paulum aliquid ausi
vix in hoc satis recipiuntur. Nam memini iuvenis admodum inter
Pomponium ac Senecam etiam praefationibus esse tractatum an
“gradus eliminat” in tragoedia dici oportuisset. At veteres ne
“expectorat” quidem timuerunt, et sane eiusdem notae est “exanimat”.
XXXII. At in tractu et declinatione talia sunt qualia apud Ciceronem
“beatitas” et “beatitudo”: quae dura quidem sentit esse, verum tamen
usu putat posse molliri. Nec a verbis modo sed ab nominibus quoque
derivata sunt quaedam, ut a Cicerone “sullaturit”, Asinio “fimbriatum”
et “figulatum”. XXXIII. Multa ex Graeco formata nova, ac plurima a
Sergio Plauto, quorum dura quaedam admodum videntur, ut [quae]
“ens” et “essentia”: quae cur tanto opere aspernemur nihil video, nisi
quod iniqui iudices adversus nos sumus: ideoque paupertate sermonis
laboramus. Quaedam tamen perdurant. XXXIV. Nam et quae vetera
nunc sunt fuerunt olim nova, et quaedam sunt in usu perquam
recentia, ut Messala primus “reatum”, “munerarium” Augustus
primus dixerunt [reatum nemo ante Messalam, munerarium nemo
254
Quintiliano - Institutio oratoria
ante Augustum dixerat]. “Piraticam” quoque ut “musicam” et
“fabricam” dici adhuc dubitabant mei praeceptores, “favorem” et
“urbanum” Cicero nova credit. Nam et in epistula ad Brutum “eum”
inquit “amorem et eum, ut hoc verbo utar, favorem in consilium
advocabo”: XXXV. et ad Appium Pulchrum: “te, hominem non solum
sapientem verum etiam, ut nunc loquimur, urbanum”. Idem putat a
Terentio primum dictum esse “obsequium”, [cincilius] a Sisenna
“albenti caelo”. “Cervicem” videtur Hortensius primus dixisse; nam
veteres pluraliter appellabant. Audendum itaque: neque enim accedo
Celso, qui ab oratore verba fingi vetat. XXXVI. Nam cum sint eorum
alia, ut dicit Cicero, “nativa”, id est, “quae significata sunt primo
sensu”, alia “reperta, quae ex his facta sunt”: ut iam nobis ponere
aliqua, quod illi rudes homines primique fecerunt, fas non sit, at
derivare flectere coniungere, quod natis postea concessum est, quando desit licere? XXXVII. Sed si quid periculosius finxisse videbimur,
quibusdam remediis praemuniendum est: “ut ita dicam”, “si licet
dicere”, “quodam modo”, “permittite mihi sic uti”. Quod idem etiam
in iis quae licentius tralata erunt proderit, nihilque non tuto dici
potest in quo non fari iudicium nostrum sollicitudine ipsa manifestum
erit. Qua de re Graecum illud elegantissimum est, quo praecipitur
proepiplessein tei hyperbolei. XXXVIII. Tralata probari nisi in
contextu sermonis non possunt. Itaque de singulis verbis satis dictum,
quae, ut alio loco ostendi, per se nullam virtutem habent. Sed ne
inornata [quae] sunt quidem, nisi cum sunt infra rei de qua loquendum
est dignitatem, excepto si obscena nudis nominibus enuntientur.
XXXIX. Quod viderint qui non putant esse vitanda quia nec sit vox
ulla natura turpis, et, si qua est rei deformitas, alia quoque appellatione
quacumque ad intellectum eundem nihilo minus perveniat. Ego Romani pudoris more contentus etiam respondendi talibus verecundiam
silentio vindicabo. XL. Iam hinc igitur ad rationem sermonis coniuncti
transeamus. cuius ornatus in haec duo prima dividitur, quam
concipiamus elocutionem, quo modo efferamus. Nam primum est ut
liqueat augere quid velimus an minuere, concitate dicere an moderate, laete an severe, abundanter an presse, aspere an leniter, magnifice
an subtiliter, graviter an urbane: tum quo tralationum genere, quibus
figuris, qualibus sententiis, quo modo, qua postremo conlocatione id
quod intendimus efficere possimus. XLI. Ceterum dicturus quibus
ornetur oratio, prius ea quae sunt huic laudi contraria attingam: nam
prima virtus est vitio carere. XLII. Igitur ante omnia ne speremus
ornatam orationem fore quae probabilis non erit. Probabile autem
Cicero id genus dicit quod non nimis est comptum: non quia comi
255
CLL - Classici Latini Loffredo
expolirique non debeat (nam et haec ornatus pars est), sed quia vitium
est ubique quod nimium est. XLIII. Itaque vult esse auctoritatem in
verbis, sententias vel graves vel aptas opinionibus hominum ac moribus.
His enim salvis licet adsumere ea quibus inlustrem fieri orationem
putat, delecta tralata supralata, ad nomen adiuncta, duplicia et idem
significantia atque ab ipsa actione atque imitatione rerum non
abhorrentia. XLIV. Sed quoniam vitia prius demonstrare adgressi
sumus, ab hoc initium sit quod cacemphaton vocatur: XLV. sive mala
consuetudine in obscenum intellectum sermo detortus est, ut “ductare
exercitus” et “patrare bella” apud Sallustium dicta sancte et antique
ridentibus, si dis placet (quam culpam non scribentium quidem iudico
sed legentium, tamen vitandam, quatenus verba honesta moribus
perdidimus et vincentibus etiam vitiis cedendum est), sive iunctura
deformiter sonat, ut, si cum hominibus notis loqui nos dicimus, nisi
hoc ipsum “hominibus” medium sit, in praefanda videmur incidere,
quia ultima prioris [ultimae] syllabae littera, quae exprimi nisi labris
coeuntibus non potest, aut intersistere nos indecentissime cogit aut
[non] continuata cum insequente in naturam eius corrumpitur. XLVI.
Aliae quoque coniunctiones aliquid simile faciunt, quas persequi
libenter est in eo vitio quod vitandum dicimus commorantis. Sed divisio
quoque adfert eandem iniuriam pudori, ut si “intercapedinis” nominativo casu quis utatur. XLVII. Nec scripto modo id accidit, sed etiam
sensu plerique obscene intellegere, nisi caveris, cupiunt (ut apud
Ovidium “quaeque latent meliora putant”) et ex verbis quae longissime
ab obscenitate absunt occasionem turpitudinis rapere. Siquidem Celsus
cacemphaton apud Vergilium putat: “incipiunt agitata tumescere”:
quod si recipias, nihil loqui tutum est. XLVIII. Deformitati proximum
est humilitatis vitium (tapeinosin vocant), qua rei magnitudo vel
dignitas minuitur, ut “saxea est verruca in summo montis vertice”: cui
natura contrarium sed errore par est parvis dare excedentia modum
nomina, nisi cum ex industria risus inde captatur. Itaque nec
parricidam “nequam” dixeris hominem nec deditum forte meretrici
“nefarium”, quia alterum parum, alterum nimium est. XLIX. Proinde
quaedam hebes sordida ieiuna tristis ingrata vilis oratio est. Quae vitia
facillime fient manifesta contrariis virtutibus. Nam primum acuto,
secundum nitido, tertium copioso, deinceps hilari iucundo accurato
diversum est.
L. Vitari debet et elleipsis, cum sermoni deest aliquid, quo minus
plenus sit, quamquam id obscurae potius quam inornatae orationis
est vitium. Sed hoc quoque, cum a prudentibus fit, schema dici solet,
sicut tautologia, id est eiusdem verbi aut sermonis iteratio. LI.Haec
256
Quintiliano - Institutio oratoria
enim, quamquam non magnopere a summis auctoribus vitata, interim
vitium videri potest, in quod saepe incidit etiam Cicero securus tam
parvae observationis, sicut hoc loco: “non solum igitur illud iudicium
iudicii simile, iudices, non fuit”. Interim mutato nomine epanalempsis
dicitur, atque est et ipsum inter schemata, quorum exempla illo loco
quaerenda quo virtutes erunt. LII. Peior hac homoeideia; quae nulla
varietatis gratia levat taedium atque est tota coloris unius, qua maxime
deprehenditur carens arte oratio, eaque et in sententiis et in figuris et
in compositione longe non animis solum sed etiam auribus est
ingratissima. LIII. Vitanda macrologia, id est longior quam oportet
sermo, ut apud T. Livium: “legati non impetrata pace retro domum,
unde venerant, abierunt”. Sed huic vicina periphrasis virtus habetur.
Est et pleonasmos vitium, cum supervacuis verbis oratio oneratur: “ego
oculis meis vidi” (sat est enim “vidi”). LIV. Emendavit hoc etiam
urbane in Hirtio Cicero: cum is apud ipsum declamans filium a matre
decem mensibus in utero latum esse dixisset, “quid? aliae” inquit “in
perula solent ferre”? Nonnumquam tamen illud genus, cuius
exemplum priore loco posui, adfirmationis gratia adhibetur: “vocemque
his auribus hausi”. LV. At vitium erit quotiens otiosum fuerit et
supererit, non cum adicietur. Est etiam quae periergia vocatur, [cum]
supervacua, ut sic dixerim, operositas, ut a diligenti curiosus et religione superstitio distat. Atque, ut semel finiam, verbum omne quod
neque intellectum adiuvat neque ornatum vitiosum dici potest. LVI.
Cacozelon, id est mala adfectatio, per omne dicendi genus peccat;
nam et tumida et pusilla et praedulcia et abundantia et arcessita et
exultantia sub idem nomen cadunt. Denique cacozelon vocatur
quidquid est ultra virtutem, quotiens ingenium iudicio caret et specie
boni fallitur, omnium in eloquentia vitiorum pessimum: nam cetera
parum vitantur, hoc petitur. LVII. Est autem totum in elocutione.
Nam rerum vitia sunt stultum commune contrarium supervacuum:
corrupta oratio in verbis maxime inpropriis, redundantibus, compressione obscura, compositione fracta, vocum similium aut ambiguarum
puerili captatione consistit. LVIII. Est autem omne cacozelon utique
falsum, etiam si non omne falsum cacozelon: +et] dicitur aliter quam
se natura habet et quam oportet et quam sat est. Totidem autem
generibus corrumpitur oratio quot ornatur. Sed de hac parte et in alio
nobis opere plenius dictum est et in hoc saepe tractatur et adhuc
spargetur omnibus locis. Loquentes enim de ornatu subinde quae
sint vitanda similia virtutibus vitia dicemus. LIX. sunt inornata et
haec: quod male dispositum est, id anoiconometon, quod male
figuratum, aschematiston, quod male conlocatum, id kakosyntheton
257
CLL - Classici Latini Loffredo
vocant. Sed de dispositione diximus, de figuris et compositione
dicemus. Sardismos quoque appellatur quaedam mixta ex varia ratione
linguarum oratio, ut si Atticis Dorica et Aeolica et Ionica confundas.
LX. cui simile vitium est apud nos si quis sublimia humilibus, vetera
novis, poetica vulgaribus misceat - id enim tale monstrum quale
Horatius in prima parte libri de arte poetica fingit: “humano capiti
cervicem pictor equinam iungere si velit” et cetera ex diversis naturis
subiciat. LXI. Ornatum est quod perspicuo ac probabili plus est.
Eius primi sunt gradus in eo quod velis +exprimendo+, tertius qui
haec nitidiora faciat, quod proprie dixeris cultum. Itaque enargeian,
cuius in praeceptis narrationis feci mentionem, quia plus est evidentia
vel, ut alii dicunt, repraesentatio quam perspicuitas, et illud patet,
hoc se quodam modo ostendit, inter ornamenta ponamus. LXII. Magna virtus res de quibus loquimur clare atque ut cerni videantur
enuntiare. Non enim satis efficit neque, ut debet, plene dominatur
oratio si usque ad aures valet, atque ea sibi iudex de quibus cognoscit
narrari credit, non exprimi et oculis mentis ostendi. LXIII. Sed
quoniam pluribus modis accipi solet, non equidem in omnis eam
particulas secabo, quarum ambitiose a quibusdam numerus augetur,
sed maxime necessarias attingam. Est igitur unum genus, quo tota
rerum imago quodam modo verbis depingitur: “constitit in digitos
extemplo arrectus uterque” et cetera, quae nobis illam pugilum
congredientium faciem ita ostendunt ut non clarior futura fuerit
spectantibus. LXIV. Plurimum in hoc genere sicut ceteris eminet
Cicero: an quisquam tam procul a concipiendis imaginibus rerum
abest ut non, cum illa in Verrem legit: “stetit soleatus praetor populi
Romani cum pallio purpureo tunicaque talari muliercula nixus in
litore”, non solum ipsos intueri videatur et locum et habitum, sed
quaedam etiam ex iis quae dicta non sunt sibi ipse adstruat? LXV.
Ego certe mihi cernere videor et vultum et oculos et deformes utriusque
blanditias et eorum qui aderant tacitam aversationem ac timidam
verecundiam. LXVI. Interim ex pluribus efficitur illa quam conamur
exprimere facies, ut est apud eundem (namque ad omnium ornandi
virtutum exemplum vel unus sufficit) in descriptione convivii luxuriosi:
“Videbar videre alios intrantis, alios autem exeuntis, quosdam ex vino
vacillantis, quosdam hesterna ex potatione oscitantis. humus erat
inmunda, lutulenta vino, coronis languidulis et spinis cooperta
piscium”. LXVII. Quid plus videret qui intrasset? Sic et urbium
captarum crescit miseratio. Sine dubio enim qui dicit expugnatam
esse civitatem complectitur omnia quaecumque talis fortuna recipit,
sed in adfectus minus penetrat brevis hic velut nuntius. LXVIII. At si
258
Quintiliano - Institutio oratoria
aperias haec, quae verbo uno inclusa erant, apparebunt effusae per
domus ac templa flammae et ruentium tectorum fragor et ex diversis
clamoribus unus quidam sonus, aliorum fuga incerta, alii extremo
complexu suorum cohaerentes et infantium feminarumque ploratus
et male usque in illum diem servati fato senes: LXIX. tum illa
profanorum sacrorumque direptio, efferentium praedas
repetentiumque discursus, et acti ante suum quisque praedonem
catenati, et conata retinere infantem suum mater, et sicubi maius
lucrum est pugna inter victores. Licet enim haec omnia, ut dixi,
complectatur “eversio”, minus est tamen totum dicere quam omnia.
LXX. Consequemur autem ut manifesta sint si fuerint veri similia, et
licebit etiam falso adfingere quidquid fieri solet. Contingit eadem
claritas etiam ex accidentibus: “mihi frigidus horror membra quatit
gelidusque coit formidine sanguis” et “trepidae matres pressere ad
pectora natos”. LXXI. Atque huius summae iudicio quidem meo
virtutis facillima est via: naturam intueamur, hanc sequamur. Omnis
eloquentia circa opera vitae est, ad se refert quisque quae audit, et id
facillime accipiunt animi quod agnoscunt. LXXII. Praeclare vero ad
inferendam rebus lucem repertae sunt similitudines: quarum aliae
sunt quae probationis gratia inter argumenta ponuntur, aliae ad
exprimendam rerum imaginem compositae, quod est huius loci
proprium: “inde lupi ceu raptores atra in nebula” et “avi similis quae
circum litora, circum piscosos scopulos humilis volat aequora iuxta”.
LXXIII. Quo in genere id est praecipue custodiendum, ne id quod
similitudinis gratia adscivimus aut obscurum sit aut ignotum: debet
enim quod inlustrandae alterius rei gratia adsumitur ipsum esse clarius
eo quod inluminat. Quare poetis quidem permittamus sane eius modi
exempla: “qualis ubi hibernam Lyciam Xanthique fluenta deserit aut
Delum maternam invisit Apollo”: non idem oratorem decebit, ut
occultis aperta demonstret. LXXIV. Sed illud quoque de quo in
argumentis diximus similitudinis genus ornat orationem, facitque
sublimem floridam iucundam mirabilem. LXXV. Nam quo quaeque
longius petita est, hoc plus adfert novitatis atque inexspectata magis
est. Illa vulgaria videri possunt et utilia tantum ad conciliandum fidem:
“ut terram cultu, sic animum disciplinis meliorem uberioremque fieri”, et “ut medici abalienata morbis membra praecidant, ita turpes ac
perniciosos, etiam si nobis sanguine cohaereant, amputandos”. Iam
sublimius illud pro Archia: “saxa atque solitudines voci respondent,
bestiae saepe inmanes cantu flectuntur atque consistunt” et cetera.
LXXVI. Quod quidem genus a quibusdam declamatoria maxime
licentia corruptum est: nam et falsis utuntur, nec illa iis quibus similia
259
CLL - Classici Latini Loffredo
videri volunt adplicant. Quorum utrumque in his est, quae me iuvene
ubique cantari solebant: “magnorum fluminum navigabiles fontes
sunt”, et “generosioris arboris statim planta cum fructu est”. LXXVII.
In omni autem parabole aut praecedit similitudo, res sequitur, aut
praecedit res et similitudo sequitur. Sed interim libera et separata est,
interim, quod longe optimum est, cum re cuius est imago conectitur,
conlatione invicem respondente, quod facit redditio contraria, quae
antapodosis dicitur. LXXVIII. Praecedit similitudo illa cuius modo
feci mentionem: “inde lupi ceu raptores atra in nebula”. Sequitur in
primo Georgicon post longam de bellis civilibus atque externis
conquestionem: “ut, cum carceribus sese effudere quadrigae, addunt
in spatia, et frustra retinacula tendens fertur equis auriga, neque audit
currus habenas”. Sed hae sunt sine antapodosi. LXXIX. Redditio
autem illa rem utramque quam comparat velut subicit oculis et pariter
ostendit. cuius praeclara apud Vergilium multa reperio exempla, sed
oratoriis potius utendum est. Dicit Cicero pro Murena: “ut aiunt in
Graecis artificibus eos auloedos esse qui citharoedi fieri non potuerint:
sic nos videmus, qui oratores evadere non potuerint, eos ad iuris
studium devenire”. LXXX. Illud pro eodem iam paene poetico spiritu,
sed tamen cum sua redditione, quod est ad ornatum accommodatius:
“nam ut tempestates saepe certo aliquo caeli signo commoventur, saepe
inproviso nulla ex certa ratione obscura aliqua ex causa concitantur:
sic in hac comitiorum tempestate populari, saepe intellegas quo signo
commota sit, saepe ita obscura est ut sine causa excitata videatur”.
LXXXI. sunt et illae breves: “vagi per silvas ritu ferarum”, et illud
Ciceronis in Clodium: “quo ex iudicio velut ex incendio nudus
effugit”. Quibus similia possunt cuicumque etiam ex cotidiano sermone succurrere. Huic subiacet virtus non solum aperte ponendi rem
ante oculos, sed circumcise atque velociter. LXXXII. Ac merito
laudatur brevitas integra. Sed ea minus praestat quotiens nihil dicit
nisi quod necesse est (brachylogian vocant, quae reddetur inter
schemata), est vero pulcherrima cum plura paucis complectimur, quale
Sallusti est: “Mithridates corpore ingenti, perinde armatus”. Hoc male
imitantes sequitur obscuritas. LXXXIII. Vicina praedictae, sed amplior
virtus est emphasis, altiorem praebens intellectum quam quem verba
per se ipsa declarant. Eius duae sunt species: altera quae plus significat
quam dicit, altera quae etiam id quod non dicit. LXXXIV. Prior est et
apud Homerum, cum Menelaus Graios in equum “descendisse” ait nam verbo uno magnitudinem eius ostendit, et apud Vergilium:
“demissum lapsi per funem”: nam sic quoque est demonstrata altitudo.
Idem Cyclopa cum iacuisse dixit “per antrum”, prodigiosum illud
260
Quintiliano - Institutio oratoria
corpus spatio loci mensus est. LXXXV. Sequens positum in voce aut
omnino suppressa aut etiam abscisa. supprimitur vox, ut fecit pro
Ligario Cicero: “quod si in tanta fortuna bonitas tanta non esset quam
tu per te, per te, inquam, optines: intellego quid loquar”. Tacuit enim
illud, quod nihilo minus accipimus, non deesse homines qui ad
crudelitatem eum inpellant. Absciditur per aposiopesin, quae quoniam
est figura reddetur suo loco. LXXXVI. Est in vulgaribus quoque verbis
emphasis: “virum esse oportet”, et “homo est ille”, et “vivendum est”:
adeo similis est arti plerumque natura.
Non tamen satis eloquenti est ea de quibus dicat clare atque evidenter
ostendere, sed sunt multi ac varii excolendae orationis modi. LXXXVII.
Nam ipsa illa apheleia simplex et inadfectata habet quendam purum,
qualis etiam in feminis amatur, ornatum, et sunt quaedam [velute]
tenui diligentia circa proprietatem significationemque munditiae. Alia
copia locuples, alia floribus laeta. LXXXVIII. Virium non unum
genus: nam quidquid in suo genere satis effectum est, valet. Praecipua
tamen eius opera deinosis in exaggeranda indignitate et in ceteris
altitudo quaedam, phantasia in concipiendis visionibus, exergasia in
efficiendo velut opere proposito, cui adicitur epexergasia, repetitio
probationis eiusdem et cumulus ex abundanti, energeia confinis his
(est enim ab agendo ducta) et cuius propria sit virtus non esse quae
dicuntur otiosa. LXXXIX. Est et amarum quiddam, quod fere in
contumelia est positum, quale Cassi: “quid facies cum in bona tua
invasero, hoc est, cum te docuero nescire maledicere”? et acre, ut
illud Crassi: “ego te consulem putem, cum tu me non putes
senatorem”? Sed vis oratoris omnis in augendo minuendoque consistit.
Vtrique parti totidem modi, ex quibus praecipuos attingemus (reliqui
similes erunt). sunt autem positi in rebus et verbis: sed quae sit rerum
inventio ac ratio, tractavimus; XC. nunc quid elocutio attollat aut
deprimat dicendum.
[4] I. Prima est igitur amplificandi vel minuendi species in ipso rei
nomine, ut cum eum qui sit caesus “occisum”, eum qui sit improbus
“latronem”, contraque eum qui pulsavit “attigisse”, qui vulneravit
“laesisse” dicimus. Vtriusque pariter exemplum est pro M. Caelio:
“si vidua libere, proterva petulanter, dives effuse, libidinosa meretricio
more viveret, adulterum ego putarem si qui hanc paulo liberius
salutasset”? II. Nam et inpudicam meretricem vocavit et eum cui longus
cum illa fuerat usus liberius salutasse. Hoc genus increscit ac fit
manifestius si ampliora verba cum ipsis nominibus pro quibus ea
posituri sumus conferantur, ut Cicero in Verrem: “non enim furem
sed ereptorem, non adulterum sed expugnatorem pudicitiae, non
261
CLL - Classici Latini Loffredo
sacrilegum sed hostem sacrorum religionumque, non sicarium sed
crudelissimum carnificem civium sociorumque in vestrum iudicium
adduximus”. III. Illo enim modo ut sit multum, hoc etiam plus ut sit
efficitur. Quattuor tamen maxime generibus video constare
amplificationem, incremento comparatione ratiocinatione congerie.
Incrementum est potentissimum cum magna videntur etiam quae
inferiora sunt. Id aut uno gradu fit aut pluribus, et pervenit non modo
ad summum sed interim quodam modo supra summum. IV. Omnibus
his sufficit vel unum Ciceronis exemplum: “facinus est vincire civem
Romanum, scelus verberare, prope parricidium necare: quid dicam
in crucem tollere”? Nam et si tantum verberatus esset uno gradu
increverat, ponendo etiam id esse facinus quod erat inferius, et si
tantum occisus esset per plures gradus ascenderat: V. cum vero dixerit
“prope parricidium necare”, supra quod nihil est, adiecit “quid dicam
in crucem tollere”? Ita cum id quod maximum est occupasset necesse
erat in eo quod ultra est verba deficere. VI. Fit et aliter supra summum
adiectio, ut apud Vergilium de Lauso: “quo pulchrior alter non fuit,
excepto Laurentis corpore turni”. Summum est enim “quo pulchrior
alter non fuit”, huic deinde aliquid superpositum. VII. Tertius quoque
est modus, ad quem non per gradus itur, et quod non est plus quam
maximum, sed quo nihil maius est. “Matrem tuam cecidisti: quid
dicam amplius? Matrem tuam cecidisti”. Nam et hoc augendi genus
est, tantum aliquid efficere ut non possit augeri. VIII. Crescit oratio
minus aperte, sed nescio an hoc ipso efficacius, cum citra distinctionem
in contextu et cursu semper aliquid priore maius insequitur, ut de
vomitu in Antonium Cicero: “in coetu vero populi Romani, negotium
publicum gerens, magister equitum”. Singula incrementum habent.
Per se deforme vel non in coetu vomere, in coetu etiam, non populi,
populi etiam, non Romani, vel si nullum negotium ageret vel si non
publicum vel si non magister equitum. IX. Sed alius divideret haec et
circa singulos gradus moraretur: hic in sublime etiam currit et ad
summum non pervenit nisu, sed impetu.
Verum ut haec amplificatio in superiora tendit, ita quae fit per
comparationem incrementum ex minoribus petit. Augendo enim quod
est infra necesse est extollat id quod superpositum est, ut idem atque
in eodem loco: X. “si hoc tibi inter cenam et in illis inmanibus poculis
tuis accidisset, quis non turpe duceret? In coetu vero populi Romani”. Et in Catilinam: “servi mehercule mei si me isto pacto metuerent
ut te metuunt omnes cives tui, domum meam relinquendam putarem”.
XI. Interim proposito velut simili exemplo efficiendum est ut sit maius
id quod a nobis exaggerandum est, ut idem pro Cluentio, cum
262
Quintiliano - Institutio oratoria
exposuisset Milesiam quandam a secundis heredibus pro abortu
pecuniam accepisse: “quanto est” inquit “Oppianicus in eadem iniuria
maiore supplicio dignus! si quidem illa, cum suo corpori vim attulisset,
se ipsa cruciavit, hic autem idem illud effecit per alieni corporis vim
atque cruciatum”. XII. Nec putet quisquam hoc, quamquam est simile illi ex argumentis loco quo maiora ex minoribus colliguntur,
idem esse. Illic enim probatio petitur, hic amplificatio, sicut in
Oppianico non id agitur hac comparatione, ut ille male fecerit, sed ut
peius. Est tamen quamquam diversarum rerum quaedam vicinia:
repetam itaque hic quoque idem quo sum illic usus exemplum, sed
non in eundem usum. XIII. Nam hoc mihi ostendendum est, augendi
gratia non tota modo totis sed etiam partes partibus comparari, sicut
hoc loco: “an vero vir amplissimus P. Scipio pontifex maximus TI.
Gracchum mediocriter labefactantem statum rei publicae privatus
interfecit: Catilinam orbem terrae caede atque incendio vastare
cupientem nos consules perferemus”? XIV. Hic et Catilina Graccho
et status rei publicae orbi terrarum et mediocris labefactatio caedi et
incendiis et vastationi et privatus consulibus comparatur: quae si quis
dilatare velit, plenos singula locos habent. XV. Quas dixi per
ratiocinationem fieri amplificationes viderimus an satis proprio verbo
significaverim: nec sum in hoc sollicitus, dum res ipsa volentibus
discere appareat; hoc sum tamen secutus, quod haec amplificatio alibi posita est, alibi valet: ut aliud crescat, aliud augetur, inde ad id
quod extolli volumus ratione ducitur. XVI. Obiecturus Antonio Cicero
merum et vomitum “tu” inquit “istis faucibus, istis lateribus, ista
gladiatoria totius corporis firmitate”. Quid fauces et latera ad
ebrietatem? Minime sunt otiosa: nam respicientes ad haec possumus
aestimare quantum ille vini in Hippiae nuptiis exhauserit, quod ferre
et coquere non posset illa corporis gladiatoria firmitate. Ergo, si ex
alio colligitur aliud, nec inproprium nec inusitatum nomen est
ratiocinationis, ut quod ex eadem causa inter status quoque habeamus.
XVII. Sic et ex insequentibus amplificatio ducitur, si quidem tanta
vis fuit vini erumpentis ut non casum adferret aut voluntatem sed
necessitatem ubi minime deceret vomendi, et cibus non recens, ut
accidere interim solet, redderetur, sed usque in posterum diem
redundaret. XVIII. Idem hoc praestant quae antecesserunt: nam cum
Aeolus a lunone rogatus “cavum conversa cuspide montem impulit in
latus, et venti velut agmine facto ruunt”, apparet quanta sit futura
tempestas. XIX. Quid? cum res atrocissimas quasque in summam ipsi
extulimus invidiam elevamus consulto, quo graviora videantur quae
secutura sunt, ut a Cicerone factum est cum illa diceret: “Levia sunt
263
CLL - Classici Latini Loffredo
haec in hoc reo. Metum virgarum navarchus nobilis nobilissimae
civitatis pretio redemit: humanum est; alius ne securi feriretur pecuniam
dedit: usitatum est”. XX. Nonne usus est ratione, qua colligerent
audientes quantum illud esset quod inferebatur, cui comparata haec
viderentur humana atque usitata? Sic quoque solet ex alio aliud augeri
cum Hannibalis bellicis laudibus ampliatur virtus Scipionis, et
fortitudinem Gallorum Germanorumque miramur quo sit maior C.
Caesaris gloria. XXI. Illud quoque est ex relatione ad aliquid quod
non eius rei gratia dictum videtur amplificationis genus. Non putant
indignum Troiani principes Graios Troianosque propter Helenae
speciem tot mala tanto temporis spatio sustinere: quaenam igitur illa
forma credenda est? Non enim hoc dicit Paris, qui rapuit, non aliquis
iuvenis aut unus e vulgo, sed senes et prudentissimi et Priamo
adsidentes. XXII. Verum et ipse rex decenni bello exhaustus, amissis
tot liberis, imminente summo discrimine, cui faciem illam, ex qua tot
lacrimarum origo fluxisset, invisam atque abominandam esse oportebat,
et audit haec et eam filiam appellans iuxta se locat et excusat etiam
sibi atque esse malorum causam negat. XXIII. Nec mihi videtur in
symposio Plato, cum Alcibiaden confitentem de se quid a Socrate pati
voluerit narrat, ut illum culparet haec tradidisse, sed ut Socratis invictam
continentiam ostenderet, quae corrumpi speciosissimi hominis tam
obvia voluntate non posset. XXIV. Quin ex instrumento quoque
heroum illorum magnitudo aestimanda nobis datur: huc pertinet
clipeus Aiacis et pelias Achillis. Qua virtute egregie est usus in Cyclope
Vergilius. Nam quod illud corpus mente concipiam cuius “trunca
manum pinus regit”? XXV. Quid? cum vix loricam duo “multiplicem
conixi umeris” ferunt, quantus Demoleos qui indutus ea “cursu
palantis Troas agebat”? Quid? M. Tullius de M. Antoni luxuria tantum
fingere saltem potuisset quantum ostendit dicendo: “conchyliatis Cn.
Pompei peristromatis servorum in cellis stratos lectos videres”?
Conchyliata peristromata et Cn. Pompei terunt servi et in cellis: nihil
dici potest ultra, et necesse est tamen infinito plus in domino cogitare.
XXVI. Est hoc simile illi quod emphasis dicitur: sed illa ex verbo,
hoc ex re coniecturam facit, tantoque plus valet quanto res ipsa verbis
est firmior.
Potest adscribi amplificationi congeries quoque verborum ac
sententiarum idem significantium. Nam etiam si non per gradus
ascendant, tamen velut acervo quodam adlevantur: XXVII. “Quid
enim tuus ille, tubero, destrictus in acie Pharsalica gladius agebat?
cuius latus ille mucro petebat? Qui sensus erat armorum tuorum?
Quae tua mens, oculi, manus, ardor animi? Quid cupiebas? Quid
264
Quintiliano - Institutio oratoria
optabas”? Simile est hoc figurae quam synathroismon vocant, sed illic
plurium rerum est congeries, hic unius multiplicatio. Haec etiam crescere solet verbis omnibus altius atque altius insurgentibus: “aderat
ianitor carceris, carnifex praetoris, mors terrorque sociorum et civium
Romanorum, lictor Sextius”. XXVIII. Eadem fere est ratio minuendi:
nam totidem sunt ascendentibus quot descendentibus gradus. Ideoque
uno ero exemplo contentus, eius loci quo Cicero de oratione Rulli
haec dicit: “pauci tamen qui proxumi adstiterant nescio quid illum
de lege agraria voluisse dicere suspicabantur”. Quod si ad intellectum
referas, minutio est, si ad obscuritatem, incrementum. XXIX. Scio
posse videri quibusdam speciem amplificationis hyperbolen quoque:
nam et haec in utramque partem valet; sed quia excedit hoc nomen,
in tropos differenda est. Quos continuo subiungerem, nisi esset a ceteris
separata ratio dicendi quae constat non propriis nec tralatis. Demus
ergo breviter hoc desiderio iam paene publico, ne omittamus eum
quem plerique praecipuum ac paene solum putant orationis ornatum.
[5] I. Sententiam veteres quod animo sensissent vocaverunt. Id cum
est apud oratores frequentissimum, tum etiam in usu cotidiano quasdam
reliquias habet: nam et iuraturi “ex animi nostri sententia” et
gratulantes “ex sententia” dicimus. Non raro tamen et sic locuti sunt,
ut “sensa” sua dicerent. Nam sensus corporis videbantur. II. Sed
consuetudo iam tenuit ut mente concepta sensus vocaremus, lumina
autem praecipueque in clausulis posita sententias; quae minus crebrae
apud antiquos nostris temporibus modo carent. Ideoque mihi et de
generibus earum et de usu arbitror pauca dicenda. III. Antiquissimae
sunt quae proprie, quamvis omnibus idem nomen sit, sententiae
vocantur, quas Graeci gnomas appellant: utrumque autem nomen ex
eo acceperunt quod similes sunt consiliis aut decretis. Est autem haec
vox universalis, quae etiam citra complexum causae possit esse
laudabilis, interim ad rem tantum relata ut “nihil est tam populare
quam bonitas”: interim ad personam, quale est Afri Domiti: “princeps
qui vult omnia scire necesse habet multa ignoscere”. IV. Hanc quidam
partem enthymematis, quidam initium aut clausulam epichirematis
esse dixerunt, et est aliquando, non tamen semper. Illud verius, esse
eam aliquando simplicem, ut ea quae supra dixi, aliquando ratione
subiecta: “nam in omni certamine qui opulentior est, etiam si accipit
iniuriam, tamen quia plus potest facere videtur”: nonnumquam
duplicem: “obsequium amicos, veritas odium parit”. V. sunt etiam
qui decem genera fecerint, sed eo modo quo fieri vel plura possunt:
per interrogationem, per comparationem, infitiationem, similitudinem,
admirationem et cetera huius modi - per omnes enim figuras tractari
265
CLL - Classici Latini Loffredo
potest. Illud notabile ex diversis: “mors misera non est, aditus ad
mortem est miser”. VI. Ac rectae quidem sunt tales: “tam deest avaro
quod habet quam quod non habet”. Sed maiorem vim accipiunt et
mutatione figurae, ut “usque adeone mori miserum est”? (acrius hoc
enim quam per se “mors misera non est”), et tralatione a communi ad
proprium. Nam cum sit rectum “nocere facile est, prodesse difficile”,
vehementius apud Ovidium Medea dicit: “servare potui: perdere an
possim rogas”? VII. Vertit ad personam Cicero: “nihil habet, Caesar,
nec fortuna tua maius quam ut possis, nec natura melius quam ut
velis servare quam plurimos”. Ita quae erant rerum, propria fecit
hominis. In hoc genere custodiendum est et id, quod ubique, ne
crebrae sint, ne palam falsae (quales frequenter ab iis dicuntur qui
haec catholica vocant et quidquid pro causa videtur quasi indubitatum
pronuntiant) et ne passim et a quocumque dicantur. VIII. Magis enim
decet eos in quibus est auctoritas, ut rei pondus etiam persona
confirmet. Quis enim ferat puerum aut adulescentulum aut etiam
ignobilem si iudicet in dicendo et quodam modo praecipiat?
IX. Enthymema quoque est omne quod mente concepimus, proprie
tamen dicitur quae est sententia ex contrariis, propterea quod eminere
inter ceteras videtur, ut Homerus “poeta”, “urbs” Roma. X. De hoc
in argumentis satis dictum est. Non semper autem ad probationem
adhibetur, sed aliquando ad ornatum: “quorum igitur inpunitas,
Caesar, tuae clementiae laus est, eorum te ipsorum ad crudelitatem
acuet oratio”? non quia sit ratio dissimilis, sed quia iam per alia ut id
iniustum appareret effectum erat; XI. et addita in clausula est
epiphonematis modo non tam probatio quam extrema quasi insultatio.
Est enim epiphonema rei narratae vel probatae summa adclamatio:
“tantae molis erat Romanam condere gentem!”; “facere enim probus
adulescens periculose quam perpeti turpiter maluit”. XII. Est et quod
appellatur a novis noema, qua voce omnis intellectus accipi potest,
sed hoc nomine donarunt ea quae non dicunt verum intellegi volunt,
ut in eum quem saepius a ludo redemerat soror, agentem cum ea
talionis quod ei pollicem dormienti recidisset: “eras dignus ut haberes
integram manum”: sic enim auditur “ut depugnares”. XIII. Vocatur
aliquid et clausula: quae si est quod conclusionem dicimus, et recta et
quibusdam in partibus necessaria est: “quare prius de vestro facto
fateamini necesse est quam Ligari culpam ullam reprehendatis”. Sed
nunc aliud volunt, ut omnis locus, omnis sensus in fine sermonis
feriat aurem. XIV. turpe autem ac prope nefas ducunt respirare ullo
loco qui adclamationem non petierit. Inde minuti corruptique sensiculi
et extra rem petiti: neque enim possunt tam multae bonae sententiae
266
Quintiliano - Institutio oratoria
esse quam necesse est multae sint clausulae. XV. Iam haec magis nova
sententiarum genera: ex inopinato, ut dixit Vibius Crispus in eum
qui, cum loricatus in foro ambularet, praetendebat id se metu facere:
“quis tibi sic timere permisit”? Et insigniter Africanus apud Neronem
de morte matris: “rogant te, Caesar, Galliae tuae ut felicitatem tuam
fortiter feras”. XVI. sunt et alio relata (ut Afer Domitius, cum Cloatillam
defenderet, cui obiectum crimen quod virum qui inter rebellantis
fuerat sepelisset, remiserat Claudius, in epilogo filios eius adloquens
“matrem tamen” inquit “pueri sepelitote”) et aliunde petita, id est in
alium locum ex alio tralata: XVII. pro Spatale Crispus, quam qui
heredem amator instituerat decessit cum haberet annos duodeviginti:
“hominem divinum, qui sibi indulsit”. XVIII. Facit quasdam
sententias sola geminatio, qualis est Senecae in eo scripto quod Nero
ad senatum misit occisa matre, cum se periclitatum videri vehet:
“salvum me esse adhuc nec credo nec gaudeo”. Melior cum ex
contrariis valet: “habeo quem fugiam, quem sequar non habeo”; “quid
quod miser, cum loqui non posset, tacere non poterat”? XIX. Ea vero
fit pulcherrima cum aliqua comparatione clarescit. Trachalus contra
Spatalen: “placet hoc ergo, leges, diligentissimae pudoris custodes,
decimas uxoribus dari, quartas meretricibus”?
Sed horum quidem generum et bonae dici possunt et malae: XX.
Illae semper vitiosae aut a verbo: “patres conscripti: sic enim
incipiendum est mihi, ut memineritis patrum”. Peius adhuc, quo
magis falsum est et longius petitum, contra eandem sororem gladiatoris
cuius modo feci mentionem: “ad digitum pugnavi”. XXI. Est etiam
generis eiusdem, nescio an vitiosissimum, quotiens verborum
ambiguitas cum rerum falsa quadam similitudine iungitur. Clarum
actorem iuvenis audivi cum lecta in capite cuiusdam ossa sententiae
gratia tenenda matri dedisset: “infelicissima femina, nondum extulisti
filium et iam ossa legisti”. XXII. Ad hoc plerique minimis etiam
inventiunculis gaudent, quae excussae risum habent, inventae facie
ingenii blandiuntur. De eo qui naufragus et ante agrorum sterilitate
vexatus in scholis fingitur se suspendisse: “quem neque terra recipit
nec mare, pendeat”. XXIII. huic simile in illo de quo supra dixi, cui
pater sua membra laceranti venenum dedit: “qui haec edit, debet hoc
bibere”. Et in luxuriosum qui apocarteresin simulasse dicitur: “necte
laqueum, habes quod faucibus tuis irascaris: sume venenum, decet
luxuriosum bibendo mori”. XXIV. Alia vana, ut suadentis purpuratis
ut Alexandrum Babylonis incendio sepeliant: “Alexandrum sepelio:
hoc quisquam spectabit a tecto”? - quasi vero id sit in re tota
indignissimum. Alia nimia, ut de Germanis dicentem quendam audivi:
267
CLL - Classici Latini Loffredo
“caput nescio ubi impositum”, et de viro forti: “bella umbone
propellit”. XXV. Sed finis non erit si singulas corruptorum persequar
formas: illud potius quod est magis necessarium.
Duae sunt diversae opiniones, aliorum sententias solas paene
sectantium, aliorum omnino damnantium, quorum mihi neutrum
admodum placet. XXVI. Densitas earum obstat invicem, ut in satis
omnibus fructibusque arborum nihil ad iustam magnitudinem
adolescere potest quod loco in quem crescat caret. Nec pictura in qua
nihil circumlitum est eminet, ideoque artifices, etiam cum plura in
unam tabulam opera contulerunt, spatiis distingunt, ne umbrae in
corpora cadant. XXVII. Facit res eadem concisam quoque orationem:
subsistit enim omnis sententia, ideoque post eam utique aliud est
initium. Vnde soluta fere oratio et e singulis non membris sed frustis
conlata structura caret, cum illa rutunda et undique circumcisa insistere invicem nequeant. XXVIII. Praeter hoc etiam color ipse dicendi
quamlibet clarus multis tamen ac variis velut maculis conspergitur.
Porro, ut adferunt lumen clavus et purpurae loco insertae, ita certe
neminem deceat intertexta pluribus notis vestis. XXIX. Quare licet
haec et nitere et aliquatenus extare videantur, tamen et lumina illa
non flammae sed scintillis inter fumum emicantibus similia dixeris
(quae ne apparent quidem ubi tota lucet oratio, ut in sole sidera ipsa
desinunt cerni) et quae crebris parvisque conatibus se attollunt
inaequalia tantum et velut confragosa nec admirationem consecuntur
eminentium et planorum gratiam perdunt. XXX. Hoc quoque accedit,
quod solas captanti sententias multas dicere necesse est leves frigidas
ineptas: non enim potest esse delectus ubi numero laboratur. Itaque
videas et divisionem pro sententia poni et argumentum, sit tantum in
clausula et +male+ pronuntietur. XXXI. “Occidisti uxorem ipse adulter;
non ferrem te etiam si repudiasses” divisio est. “Vis scire venenum
esse amatorium? Viveret homo nisi illud bibisset” argumentum est.
Nec multas plerique sententias dicunt, sed omnia tamquam sententias.
XXXII. huic quibusdam contrarium studium, qui fugiunt ac
reformidant omnem hanc in dicendo voluptatem, nihil probantes nisi
planum et humile et sine conatu. Ita, dum timent ne aliquando cadant,
semper iacent. Quod enim tantum in sententia bona crimen est? Non
causae prodest? non iudicem movet? non dicentem commendat?
XXXIII. “Sed est quoddam genus quo veteres non utebantur”. Ad
quam usque nos vocatis vetustatem? Nam si illam extremam, multa
Demosthenes quae ante eum nemo. Quo modo potest probare
Ciceronem qui nihil putet ex Catone Gracchisque mutandum? Sed
ante hos simplicior adhuc ratio loquendi fuit. XXXIV. Ego vero haec
268
Quintiliano - Institutio oratoria
lumina orationis velut oculos quosdam esse eloquentiae credo. Sed
neque oculos esse toto corpore velim, ne cetera membra officium suum
perdant, et, si necesse sit, veterem illum horrorem dicendi malim quam
istam novam licentiam. Sed patet media quaedam via, sicut in cultu
victuque accessit aliquis citra reprensionem nitor. Quare, sicut
possumus, adiciamus virtutibus: prius tamen sit vitiis carere, ne, dum
volumus esse meliores veteribus, simus tantum dissimiles.
XXXV. Reddam nunc quam proximam esse dixeram partem de tropis,
quos motus clarissimi nostrorum auctores vocant. Horum tradere
praecepta et grammatici solent; sed a me, cum de illorum officio
loquerer, dilata pars haec est, quia de ornatu orationis gravior videbatur
locus et maiori operi reservandus.
[6] I. Tropos est verbi vel sermonis a propria significatione in aliam
cum virtute mutatio. Circa quem inexplicabilis et grammaticis inter
ipsos et philosophis pugna est quae sint genera, quae species, qui
numerus, quis cuique subiciatur. II. Nos, omissis quae nihil ad
instruendum oratorem pertinent cavillationibus, necessarios maxime
atque in usum receptos exsequemur, haec modo in his adnotasse contenti, quosdam gratia significationis, quosdam decoris adsumi, et esse
alios in verbis propriis, alios in tralatis, vertique formas non verborum
modo sed et sensuum et compositionis. III. Quare mihi videntur errasse qui non alios crediderunt tropos quam in quibus verbum pro
verbo poneretur. Neque illud ignoro, in isdem fere qui significandi
gratia adhibentur esse et ornatum, sed non idem accidet contra,
eruntque quidam tantum ad speciem accommodati.
IV. Incipiamus igitur ab eo qui cum frequentissimus est tum longe
pulcherrimus, tralatione dico, quae metaphora Graece vocatur. Quae
quidem cum ita est ab ipsa nobis concessa natura ut indocti quoque
ac non sentientes ea frequenter utantur, tum ita iucunda atque nitida
ut in oratione quamlibet clara proprio tamen lumine eluceat. V. Neque
enim vulgaris esse neque humilis nec insuavis haec recte modo adscita
potest. Copiam quoque sermonis auget permutando aut mutuando
quae non habet, quodque est difficillimum, praestat ne ulli rei nomen
deesse videatur. Transfertur ergo nomen aut verbum ex eo loco in quo
proprium est in eum in quo aut proprium deest aut tralatum proprio
melius est. VI. Id facimus aut quia necesse est aut quia significantius
est aut, ut dixi, quia decentius. Vbi nihil horum praestabit quod
transferetur, inproprium erit. Necessitate rustici “gemmam” in vitibus
(quid enim dicerent aliud?) et “sitire segetes” et “fructus laborare”,
necessitate nos “durum hominem” aut “asperum”: non enim proprium
erat quod daremus his adfectibus nomen. VII. Iam “incensum ira” et
269
CLL - Classici Latini Loffredo
“inflammatum cupiditate” et “lapsum errore” significandi gratia: nihil
enim horum suis verbis quam his arcessitis magis proprium erit. Illa
ad ornatum, “lumen orationis” et “generis claritatem” et “contionum
procellas” et “eloquentiae fulmina”, ut Cicero pro Milone Clodium
“fontem gloriae eius” vocat et alio loco “segetem ac materiem”. VIII.
Quaedam etiam parum speciosa dictu per hanc explicantur: “hoc
faciunt nimio ne luxu obtunsior usus sit genitali arvo et sulcos oblimet
inertes”. In totum autem metaphora brevior est similitudo, eoque distat
quod illa comparatur rei quam volumus exprimere, haec pro ipsa re
dicitur. IX. Comparatio est cum dico fecisse quid hominem “ut
leonem”, tralatio cum dico de homine “leo est”. huius vis omnis
quadruplex maxime videtur: cum in rebus animalibus aliud pro alio
ponitur, ut de agitatore “gubernator magna contorsit equum vi”, aut
[ut Livius Scipionem a Catone “adlatrari” solitum refert] inanima pro
aliis generis eiusdem sumuntur, ut “classique inmittit habenas”, aut
pro rebus animalibus inanima: X. “ferron an fato moerus Argivom
occidit”? aut contra: “sedet inscius alto accipiens sonitum saxi de
vertice pastor”. XI. Praecipueque ex his oritur mira sublimitas quae
audaci et proxime periculum tralatione tolluntur, cum rebus sensu
carentibus actum quendam et animos damus, qualis est “pontem
indignatus Araxes” et illa Ciceronis: XII. “Quid enim tuus ille, tubero,
destrictus in acie Pharsalica gladius agebat? cuius latus ille mucro
petebat? Qui sensus erat armorum tuorum”? duplicatur interim haec
virtus, ut apud Vergilium: “ferrumque armare veneno”, nam et
“veneno armare” et “ferrum armare” tralatio est. XIII. Secantur haec
in pluris partis, ut a rationali ad rationale et idem de inrationalibus et
haec invicem, quibus similis ratio est et a toto et a partibus. Sed iam
non pueris praecipimus, ut accepto genere species intellegere non
possint. XIV. Vt modicus autem atque oportunus eius usus inlustrat
orationem, ita frequens et obscurat et taedio complet, continuus vero
in allegorian et aenigmata exit. sunt etiam quaedam et humiles
tralationes, ut id de quo modo dixi,”saxea est verruca”, et sordidae.
XV. Non enim, si Cicero recte “sentinam rei publicae” dixit, foeditatem
hominum significans, idcirco probem illud quoque veteris oratoris:
“persecuisti rei publicae vomicas”. Optimeque Cicero demonstrat
cavendum ne sit deformis tralatio, qualis est (nam ipsis eius utar
exemplis): “castratam morte Africani rem publicam”, et “stercus curiae
Glauciam”: XVI. ne nimio maior aut, quod saepius accidit, minor, ne
dissimilis. Quorum exempla nimium frequenter deprendet qui scierit
haec vitia esse. Sed copia quoque modum egressa vitiosa est, praecipue
in eadem specie. XVII. sunt et durae, id est a longinqua similitudine
270
Quintiliano - Institutio oratoria
ductae, ut “capitis nives” et “Iuppiter hibernas cana nive conspuit
Alpes”. In illo vero plurimum erroris, quod ea quae poetis, qui et
omnia ad voluptatem referunt et plurima vertere etiam ipsa metri necessitate coguntur, permissa sunt convenire quidam etiam prorsae
putant. XVIII. At ego in agendo nec “pastorem populi” auctore
Homero dixerim nec volucres per a‰ra “nare”, licet hoc Vergilius in
apibus ac Daedalo speciosissime sit usus. Metaphora enim aut vacantem
locum occupare debet aut, si in alienum venit, plus valere eo quod
expellit. XIX. Quod [aliquando] paene iam magis de synecdoche
dicam. Nam tralatio permovendis animis plerumque et signandis rebus ac sub oculos subiciendis reperta est: haec variare sermonem potest,
ut ex uno pluris intellegamus, parte totum, specie genus,
praecedentibus sequentia, vel omnia haec contra, liberior poetis quam
oratoribus. XX. Nam prorsa, ut “mucronem” pro gladio et “tectum”
pro domo recipiet, ita non “puppem” pro navi nec “abietem” pro
tabellis, et rursus, ut pro gladio “ferrum”, ita non pro equo
“quadrupedem”. Maxime autem in orando valebit numerorum illa
libertas. Nam et Livius saepe sic dicit: “Romanus proelio victor”, cum
Romanos vicisse significat, et contra Cicero ad Brutum “populo” inquit
“imposuimus et oratores visi sumus”, cum de se tantum loqueretur.
XXI. Quod genus non orationis modo ornatus sed etiam cotidiani
sermonis usus recipit. Quidam synecdochen vocant et cum id in
contextu sermonis quod tacetur accipimus: verbum enim ex verbis
intellegi, quod inter vitia ellipsis vocatur: “Arcades ad portas ruere”.
Mihi hanc figuram esse magis placet, illic ergo reddetur. XXII. Aliud
etiam intellegitur ex alio: “aspice, aratra iugo referunt suspensa
iuvenci”, unde apparet noctem adpropinquare. Id nescio an oratori
conveniat nisi in argumentando, cum rei signum est: sed hoc ab
elocutionis ratione distat. XXIII. Nec procul ab hoc genere discedit
metonymia, quae est nominis pro nomine positio, [cuius vis est pro eo
quod dicitur causam propter quam dicitur ponere] sed, ut ait Cicero,
hypallagen rhetores dicunt. Haec inventas ab inventore et subiectas
res ab optinentibus significat, ut “Cererem corruptam undis”, et
“receptus terra Neptunus classes aquilonibus arcet”. XXIV. Quod fit
retrorsum durius. Refert autem in quantum hic tropos oratorem
sequatur. Nam ut “Vulcanum” pro igne vulgo audimus et “vario Marte
pugnatum” eruditus est sermo et “Venerem” quam coitum dixisse
magis decet, ita “Liberum et Cererem” pro vino et pane licentius
quam ut fori severitas ferat. Sicut ex eo quod continet id quod
continetur: usus recipit “bene moratas urbes” et “poculum epotum”
et “saeculum felix”, at id quod contra est raro audeat nisi poeta: XXV.
271
CLL - Classici Latini Loffredo
“iam proximus ardet Vcalegon”. Nisi forte hoc potius est a possessore
quod possidetur, ut “hominem devorari”, cuius patrimonium
consumatur: quo modo fiunt innumerabiles species. XXVI. huius
enim sunt generis cum “ab Hannibale” caesa [et apud tragicos
aegialeo] apud Cannas sexaginta milia dicimus, et carmina Vergili
“Vergilium”, “venisse” commeatus qui adferantur, “sacrilegium”
deprehensum, non sacrilegum, “armorum” scientiam habere, non artis.
XXVII. Illud quoque et poetis et oratoribus frequens, quo id quod
efficit ex eo quod efficitur ostendimus. Nam et carminum auctores
“pallida mors aequo pulsat pede pauperum tabernas”, et pallentesque
habitant morbi tristisque senectus”, et orator “praecipitem iram”,
“hilarem adulescentiam”, “segne otium” dicet. XXVIII. Est etiam huic
tropo quaedam cum synecdoche vicinia; nam cum dico “vultus
hominis” pro vultu, dico pluraliter quod singulare est: sed non id
ago, ut unum ex multis intellegatur (nam id est manifestum), sed
nomen inmuto: et cum aurata tecta “aurea”, pusillum ab ea discedo,
quia non est pars auratura. Quae singula persequi minutioris est curae
etiam non oratorem instruentibus. XXIX. Antonomasia, quae aliquid
pro nomine ponit, poetis utroque modo frequentissima, et per
epitheton, quod detracto eo cui adponitur valet pro nomine
(“Tydides”, “Pelides”), et ex iis quae in quoque sunt praecipua: “divum
pater atque hominum rex”. [Et ex factis quibus persona signatur:
“thalamo quae fixa reliquit impius”.] XXX. Oratoribus etiamsi rarus
eius rei nonnullus tamen usus est. Nam ut “Tydiden” et “Peliden”
non dixerint, ita dixerint “impium” et “parricidam”: “eversorem”
quoque “Carthaginis et Numantiae” pro Scipione et “Romanae
eloquentiae principem” pro Cicerone posuisse non dubitent. Ipse
certe usus est hac libertate: “non multa peccas, inquit ille fortissimo
viro senior magister”: neutrum enim nomen est positum et utrumque
intellegitur. XXXI. Onomatopoeia quidem, id est fictio nominis,
Graecis inter maximas habita virtutes, nobis vix permittitur. Et sunt
plurima ita posita ab iis qui sermonem primi fecerunt, aptantes
adfectibus vocem: nam “mugitus” et “sibilus” et “murmur” inde
venerunt. XXXII. Deinde, tamquam consumpta sint omnia, nihil
generare audemus ipsi, cum multa cotidie ab antiquis ficta moriantur.
Vix illa, quae pepoiemena vocant, quae ex vocibus in usum receptis
quocumque modo declinantur nobis permittimus, qualia sunt [ut]
“sullaturit” et “proscripturit”; atque “laureati postes” pro illo “lauru
coronati” ex eadem fictione sunt, sed hoc feliciter evaluit. XXXIII.
+Adoinoia etvio eo+ ferimus in Graecis, Ovidius +ocoeludit+ “vinoeo
bonoeo”. Dure etiam iungere arquitenentem et dividere septentriones
272
Quintiliano - Institutio oratoria
videmur. XXXIV. Eo magis necessaria catachresis, quam recte dicimus
abusionem, quae non habentibus nomen suum accommodat quod in
proximo est, sic: “equum +ogra putant+ aedificant”, XXXV. et apud
tragicos “Aegialeo parentat pater”. Mille sunt haec: “acetabula”
quidquid habent et “pyxides” cuiuscumque materiae sunt et
“parricida” matris quoque aut fratris interfector. Discernendumque
est ab hoc totum tralationis istud genus, quod abusio est ubi nomen
defuit, tralatio ubi aliud fuit. Nam poetae solent abusive etiam in iis
rebus quibus nomina sua sunt vicinis potius uti, quod rarum in prorsa
est. XXXVI. Illa quoque quidam catachresis volunt esse, cum pro
temeritate “virtus” aut pro luxuria “liberalitas” dicitur. A quibus
equidem dissentio: namque in his non verbum pro verbo ponitur,
sed res pro re. Neque enim quisquam putat [et] “luxuriam” et
“liberalitatem” idem significare, verum id quod fit alius luxuriam
esse dicit, alius liberalitatem, quamvis neutri dubium sit haec esse
diversa. XXXVII. Superest ex his quae aliter significant metalempsis,
id est transumptio, quae ex alio +tropo+ in alium velut viam praestat,
* et rarissimus et improbissimus, Graecis tamen frequentior, qui
Centaurum, qui Chiron est, Hessona et insulas oxeias thoas dicunt.
Nos quis ferat si Verrem “suem” aut Aelium Catum “doctum”
nominemus? XXXVIII. Est enim haec in metalempsi natura, ut inter
id quod transfertur et id quo transfertur sit medius quidam gradus,
nihil ipse significans sed praebens transitum: quem tropum magis
adfectamus ut habere videamur quam ullo in loco desideramus. Nam
id eius frequentissimum exemplum est: “cano canto”, et “canto dico”,
ita “cano dico”: interest medium illud “canto”. XXXIX. Nec diutius
in eo morandum: +innisi+ usus admodum video, +nihil+, ut dixi, in
comoedis. XL. Cetera iam non significandi gratia, sed ad ornandam
+non+ augendam orationem adsumuntur. Ornat enim epitheton, quod
recte dicimus adpositum, a nonnullis sequens dicitur. Eo poetae et
frequentius et liberius utuntur. Namque illis satis est convenire id
verbo cui adponitur: itaque et “dentes albos” et “umida vina” in his
non reprehendemus; apud oratorem, nisi aliquid efficitur, redundat:
tum autem efficitur si sine illo id quod dicitur minus est, qualia sunt:
“o scelus abominandum, o deformem libidinem”. XLI. Exornatur
autem res tota maxime tralationibus: “cupiditas effrenata” et “insanae
substructiones”. Et solet fieri aliis adiunctis [epitheton] tropis, ut apud
Vergilium “turpis egestas” et “tristis senectus”. Verumtamen talis est
ratio huiusce virtutis ut sine adpositis nuda sit et velut incompta oratio,
oneretur tamen multis. XLII. Nam fit longa et impedita +uti
questionibus+ eam iungas similem agmini totidem lixas habenti quot
273
CLL - Classici Latini Loffredo
milites, cui et numerus est duplex nec duplum virium. Quamquam
non singula modo, sed etiam plura verba adponi solent, ut “coniugio
Anchisa Veneris dignate superbo”. XLIII. Sed hoc quocumque modo:
duo vero uni adposita ne versum quidem decuerint. sunt autem quibus
non videatur hic omnino tropos quia nihil vertat, nec est semper, sed
cum id quod est adpositum, si a proprio diviseris, per se significat et
facit antonomasian. Nam si dicas “ille qui Numantiam et Carthaginem
evertit”, antonomasia est, si adieceris “Scipio” adpositum: +non potest
ergo esse iunctum+. XLIV. Allegoria, quam inversionem interpretantur,
aut aliud verbis, aliud sensu ostendit, aut etiam interim contrarium.
Prius fit genus plerumque continuat,is tralationibus, ut “O navis,
referent in mare te novi fluctus: o quid agis? Fortiter occupa portum”,
totusque ille Horati locus, quo navem pro re publica, fluctus et
tempestates pro bellis civilibus, portum pro pace atque concordia dicit.
XLV. Tale Lucreti “avia Pieridum peragro loca”, et Vergili “sed nos
inmensum spatiis confecimus aequor, et iam tempus equum fumantia
solvere colla”. XLVI. Sine tralatione vero in Bucolicis: “certe equidem
audieram, qua se subducere colles incipiunt mollique iugum demittere
clivo, usque ad aquam et veteris iam fracta cacumina fagi, omnia
carminibus vestrum servasse Menalcan”. XLVII. Hoc enim loco praeter
nomen cetera propriis decisa sunt verbis, verum non pastor Menalcas
sed Vergilius est intellegendus. Habet usum talis allegoriae frequenter
oratio, sed raro totius, plerumque apertis permixta est. Tota apud
Ciceronem talis est: “hoc miror, hoc queror, quemquam hominem ita
pessumdare alterum velle ut etiam navem perforet in qua ipse naviget”.
XLVIII. Illud commixtum frequentissimum: “equidem ceteras
tempestates et procellas in illis dumtaxat fluctibus contionum semper
Miloni putavi esse subeundas”. Nisi adiecisset “dumtaxat contionum”,
esset allegoria: nunc eam miscuit. Quo in genere et species ex arcessitis
verbis venit et intellectus ex propriis. XLIX. Illud vero longe
speciosissimum genus orationis in quo trium permixta est gratia,
similitudinis allegoriae tralationis: “Quod fretum, quem euripum tot
motus, tantas, tam varias habere creditis agitationes commutationes
fluctus, quantas perturbationes et quantos aestus habet ratio
comitiorum? Dies intermissus unus aut nox interposita saepe [et]
perturbat omnia et totam opinionem parva nonnumquam commutat
aura rumoris”. L. Nam id quoque in primis est custodiendum, ut,
quo ex genere coeperis tralationis, hoc desinas. Multi autem, cum
initium tempestatem sumpserunt, incendio aut ruina finiunt, quae
est inconsequentia rerum foedissima. LI. Ceterum allegoria parvis
quoque ingeniis et cotidiano sermoni frequentissime servit. Nam illa
274
Quintiliano - Institutio oratoria
in agendis causis iam detrita “pedem conferre” et “iugulum petere”
et “sanguinem mittere” inde sunt, nec offendunt tamen: est enim grata in eloquendo novitas et emutatio, et magis inopinata delectant.
Ideoque iam in his amisimus modum et gratiam rei nimia captatione
consumpsimus. LII. Est in exemplis allegoria, si non praedicta ratione
ponantur. Nam ut “Dionysium Corinthi esse”, quo Graeci omnes
utuntur, ita plurima similia dici possunt. Sed allegoria quae est
obscurior “aenigma” dicitur, vitium meo quidem iudicio si quidem
dicere dilucide virtus, quo tamen et poetae utuntur: “dic quibus in
terris, et eris mihi magnus Apollo, tris pateat caeli spatium non amplius
ulnas”? et oratores nonnumquam, ut Caelius “quadrantariam
Clytaemestram” et “in triclinio coam, in cubiculo nolam”. LIII.
Namque et nunc quidem solvuntur et tum erant notiora cum
dicerentur: aenigmata sunt tamen; non et cetera, si quis interpretetur,
intellegas? LIV. In eo vero genere quo contraria ostenduntur ironia
est (inlusionem vocant): quae aut pronuntiatione intellegitur aut persona aut rei natura; nam si qua earum verbis dissentit, apparet diversam
esse orationi voluntatem. LV. Quamquam in plurimis id tropis accidit,
ut intersit +quid de quoquo+ dicatur, quia quod dicitur alibi verum
est. Et laudis autem simulatione detrahere et vituperationis laudare
concessum est: “quod C. Verres, praetor urbanus, homo sanctus et
diligens, subsortitionem eius in codice non haberet”. Et contra:
“oratores visi sumus et populo imposuimus”. LVI. Aliquando cum
inrisu quodam contraria dicuntur iis quae intellegi volunt, quale est
in Clodium: “integritas tua te purgavit, mihi crede, pudor eripuit,
vita ante acta servavit”. LVII. Praeter haec usus est allegoriae ut tristia
dicamus melioribus verbis urbanitatis gratia aut quaedam contrariis
significemus * +aliut textum sp+ “exta cocta numerabimus”. Haec si
quis ignorat quibus Graeci nominibus appellent, sarkasmon,
asteismon, antiphrasin, paroimian dici sciat. LVIII. sunt etiam qui
haec non species allegoriae sed ipsa tropos dicant, acri quidem ratione,
quod illa obscurior sit, in his omnibus aperte appareat quid velimus.
cui accedit hoc quoque, quod genus, cum dividatur in species, nihil
habet proprium, ut arbor pinus et olea et cupressus, et ipsius per se
nulla proprietas, allegoria vero habet aliquid proprium. Quod quo
modo fieri potest nisi ipsa species est? Sed utentium nihil refert. LIX.
Adicitur his mycterismos, dissimulatus quidem sed non latens derisus.
Pluribus autem verbis cum id quod uno aut paucioribus certe dici
potest explicatur, periphrasin vocant, circumitum quendam eloquendi,
qui nonnumquam necessitatem habet, quotiens dictu deformia operit,
ut Sallustius “ad requisita naturae”, interim ornatum petit solum, qui
275
CLL - Classici Latini Loffredo
est apud poetas frequentissimus: LX. “tempus erat quo prima quies
mortalibus aegris incipit et dono divum gratissima serpit”, et apud
oratores non rarus, semper tamen adstrictior. LXI. Quidquid enim
significari brevius potest et cum ornatu latius ostenditur periphrasis
est, cui nomen Latine datum est non sane aptum orationis virtuti
circumlocutio. Verum hoc ut cum decorem habet periphrasis, ita cum
in vitium incidit perissologia dicitur: obstat enim quidquid non
adiuvat. LXII. Hyperbaton quoque, id est verbi transgressionem,
quoniam frequenter ratio compositionis et decor poscit, non inmerito
inter virtutes habemus. Sit enim frequentissime aspera et dura et dissoluta et hians oratio si ad necessitatem ordinis sui verba redigantur,
et ut quodque oritur ita proximis, etiam si vinciri non potest, alligetur.
LXIII. Differenda igitur quaedam et praesumenda, atque ut in
structuris lapidum inpolitorum loco quo convenit quodque ponendum.
Non enim recidere ea nec polire possumus quo coagmentata se magis
iungant, sed utendum iis qualia sunt, eligendaeque sedes. LXIV. Nec
aliud potest sermonem facere numerosum quam oportuna ordinis
permutatio, neque alio ceris Platonis inventa sunt quattuor illa verba,
quibus in illo pulcherrimo operum in Piraeum se descendisse
significat, plurimis modis scripta quam ut quo ordine quodque maxime
faceret experiretur. LXV. Verum id cum in duobus verbis fit, anastrophe
dicitur, reversio quaedam, qualia sunt vulgo “mecum”, “secum”, apud
oratores et historicos “quibus de rebus”. At cum decoris gratia traicitur
longius verbum, proprie hyperbati tenet nomen: “animadverti, iudices,
omnem accusatoris orationem in duas divisam esse partis”. Nam “in
duas partis divisam esse” rectum erat, sed durum et incomptum. LXVI.
Poetae quidem etiam verborum divisione faciunt transgressionem:
“Hyperboreo septem subiecta trioni,” quod oratio nequaquam recipiet.
At id quidem proprie dici tropos possit, quia componendus est e
duobus intellectus: alioqui, ubi nihil ex significatione mutatum est et
structura sola variatur, figura potius verborum dici potest, sicut multi
existimarunt. LXVII. Longis autem hyperbatis et confusis quae vitia
accidunt, suo loco diximus.
Hyperbolen audacioris ornatus summo loco posui. Est haec decens
veri superiectio: virtus eius ex diverso par, augendi atque minuendi.
LXVIII. Fit pluribus modis; aut enim plus facto dicimus: “vomens
frustis esculentis gremium suum et totum tribunal implevit”, et
“geminique minantur in caelum scopuli”, aut res per similitudinem
attollimus: “credas innare revulsas Cycladas”, aut per comparationem,
ut “fulminis ocior alis”, aut signis quasi quibusdam: LXIX. “illa vel
intactae segetis per summa volaret gramina nec teneras cursu laesisset
276
Quintiliano - Institutio oratoria
aristas”, vel tralatione, ut ipsum illud “volaret”. LXX. Crescit interim
hyperbole alia insuper addita, ut Cicero in Antonium dicit: “Quae
Charybdis tam vorax? Charybdin dico? Quae si fuit, fuit animal unum:
Oceanus, medius fidius, vix videtur tot res, tam dissipatas, tam
distantibus in locis positas tam cito absorbere potuisse”. LXXI.
Exquisitam vero figuram huius rei deprendisse apud principem
lyricorum Pindarum videor in libro quem inscripsit Hymnus. Is
namque Herculis impetum adversus Meropas, qui in insula Coo
dicuntur habitasse, non igni nec ventis nec mari sed fulmini dicit
similem fuisse, ut illa minora, hoc par esset. LXXII. Quod imitatus
Cicero illa composuit in Verrem: “Versabatur in Sicilia longo intervallo alter non Dionysius ille nec Phalaris (tulit enim illa quondam
insula multos et crudelis tyrannos), sed quoddam novum monstrum
ex vetere illa inmanitate quae in isdem versata locis dicitur. Non enim
Charybdin tam infestam neque Scyllam navibus quam istum in eodem
freto fuisse arbitror”. LXXIII. Nec pauciora sunt genera minuendi:
“vix ossibus haerent”. Et quod Cicero [est] in quodam ioculari libello: “fundum +Vetto+ vocat quem possit mittere funda: ni tamen
exciderit qua cava funda patet”. Sed huius quoque rei servetur mensura
quaedam. Quamvis enim est omnis hyperbole ultra fidem, non tamen
esse debet ultra modum, nec alia via magis in cacozelian itur. LXXIV.
Piget referre plurima hinc orta vitia, cum praesertim minime sint ignota
et obscura. Monere satis est mentiri hyperbolen, nec ita ut mendacio
facere velit. Quo magis intuendum est quo usque deceat extollere
quod nobis non creditur. pervenit haec res frequentissime ad risum:
qui si captatus est, urbanitatis, sin aliter, stultitiae nomen adsequitur.
LXXV. Est autem in usu vulgo quoque et inter ineruditos et apud
rusticos, videlicet quia natura est omnibus augendi res vel minuendi
cupiditas insita nec quisquam vero contentus est: sed ignoscitur, quia
non adfirmamus. LXXVI. tum est hyperbole virtus cum res ipsa de
qua loquendum est naturalem modum excessit: conceditur enim
amplius dicere, quia dici quantum est non potest, meliusque ultra
quam citra stat oratio. Sed de hoc satis, quia eundem locum plenius
in eo libro quo causas corruptae eloquentiae reddebamus tractavimus.
277
CLL - Classici Latini Loffredo
LIBER NONVS
[1] I. Cum sit proximo libro de tropis dictum, sequitur pertinens ad
figuras (quae schemata Graece vocantur) locus ipsa rei natura
coniunctus superiori. Nam plerique has tropos esse existimaverunt,
quia, sive ex hoc duxerint nomen, quod sint formati quodam modo,
sive ex eo, quod vertant orationem, unde et motus dicuntur, fatendum
erit esse utrumque eorum etiam in figuris. II. Vsus quoque est idem:
nam et vim rebus adiciunt et gratiam praestant. Nec desunt qui tropis
figurarum nomen imponant, quorum est C. Artorius Proculus. III.
Quin adeo similitudo manifesta est ut ea discernere non sit in promptu.
Nam quo modo quaedam in his species plane distant, manente tamen
generaliter illa societate, quod utraque res a derecta et simplici ratione
cum aliqua dicendi virtute deflectitur: ita quaedam perquam tenui
limite dividuntur, ut cum ironia tam inter figuras sententiae quam
inter tropos reperiatur, periphrasin autem et hyperbaton et
onomatopoiian clari quoque auctores figuras verborum potius quam
tropos dixerint. IV. Quo magis signanda est utriusque rei differentia.
Est igitur tropos sermo a naturali et principali significatione tralatus
ad aliam ornandae orationis gratia, vel, ut plerique grammatici finiunt,
dictio ab eo loco in quo propria est tralata in eum in quo propria non
est: “figura”, sicut nomine ipso patet, conformatio quaedam orationis
remota a communi et primum se offerente ratione. V. Quare in tropis
ponuntur verba alia pro aliis, ut in metaphorai, metonymiai,
antonomasiai, metalempsei, synekdochei, katachresei, allegoriai,
plerumque hyperbolei: namque et rebus fit et verbis. Onomatopoiia
fictio est nominis: ergo hoc quoque pro aliis ponitur, quibus usuri
fuimus si illud non fingeremus. VI. Periphrasis, etiam si frequenter et
id ipsum in cuius locum adsumitur nomen complecti solet, utitur
tamen pluribus pro uno. Epitheton, quoniam plerumque habet
antonomasiae partem, coniunctione eius fit tropos. In hyperbato
commutatio est ordinis, ideoque multi tropis hoc genus eximunt:
278
Quintiliano - Institutio oratoria
transfert tamen verbum aut partem eius a suo loco in alienum. VII.
Horum nihil in figuras cadit: nam et propriis verbis et ordine conlocatis
figura fieri potest. Quo modo autem ironia alia sit tropi, alia schematos,
suo loco reddam: nomen enim fateor esse commune. Haec scio quam
multiplicem habeant quamque scrupulosam disputationem, sed ea
non pertinet ad praesens meum propositum. Nihil enim refert quo
modo appelletur utrumlibet eorum, si quid orationi prosit apparet:
nec mutatur vocabulis vis rerum. VIII. Et sicut homines, si aliud
acceperunt quam quod habuerant nomen, idem sunt tamen, ita haec
de quibus loquimur, sive tropi sive figurae dicentur, idem efficient.
Non enim nominibus prosunt sed effectibus, ut statum coniecturalem
an infitialem an facti an de substantia nominemus nihil interest, dum
idem quaeri sciamus. IX. Optimum ergo in his sequi maxime recepta,
et rem ipsam, quocumque appellabitur modo, intellegi. Illud tamen
notandum, coire frequenter in easdem sententias et tropon et figuram:
tam enim tralatis verbis quam propriis figuratur oratio. X. Est autem
non mediocris inter auctores dissensio et quae vis nominis eius et
quot genera et quae quam multaeque sint species. Quare primum
intuendum est quid accipere debeamus figuram. Nam duobus modis
dicitur: uno qualiscumque forma sententiae, sicut in corporibus,
quibus, quoquo modo sunt composita, utique habitus est aliquis: XI.
altero, quo proprie schema dicitur, in sensu vel sermone aliqua a vulgari
et simplici specie cum ratione mutatio, sicut nos sedemus, incumbimus,
respicimus. Itaque cum in eosdem casus aut tempora aut numeros aut
etiam pedes continuo quis aut certe nimium frequenter incurrit,
praecipere solemus variandas figuras esse vitandae similitudinis gratia:
XII. in quo ita loquimur tamquam omnis sermo habeat figuram.
Itemque eadem figura dicitur “cursitare” qua “lectitare”, id est eadem
ratione declinari. Quare illo intellectu priore et communi nihil non
figuratum est. Quo si contenti sumus, non inmerito Apollodorus, si
tradenti Caecilio credimus, incomprensibilia partis huius praecepta
existimavit. XIII. Sed si habitus quidam et quasi gestus sic appellandi
sunt, id demum hoc loco accipi schema oportebit quod sit a simplici
atque in promptu posito dicendi modo poetice vel oratorie mutatum.
Sic enim verum erit aliam esse orationem aschematiston, id est carentem
figuris, quod vitium non inter minima est, aliam eschematismenen est
figuratam. XIV. Verum id ipsum anguste Zoilus terminavit, qui id
solum putaverit schema quo aliud simulatur dici quam dicitur, quod
sane vulgo quoque sic accipi scio: unde et figuratae controversiae
quaedam, de quibus post paulo dicam, vocantur. Ergo figura sit arte
aliqua novata forma dicendi.
279
CLL - Classici Latini Loffredo
XV. Genus eius unum quidam putaverunt, in hoc ipso diversas
opiniones secuti. Nam hi, quia verborum mutatio sensus quoque
verteret, omnis figuras in verbis esse dixerunt, illi, quia verba rebus
accommodarentur, omnis in sensibus. XVI. Quarum utraque manifesta cavillatio est. Nam et eadem dici solent aliter atque aliter manetque
sensus elocutione mutata, et figura sententiae plures habere verborum
figuras potest. Illa est enim posita in concipienda cogitatione, haec in
enuntianda, sed frequentissime coeunt, ut in hoc: “iam, iam, Dolabella,
neque me tui neque tuorum liberum -”: nam oratio a iudice aversa in
sententia, “iam iam” et “liberum” in verbis sunt schemata. XVII. Inter
plurimos enim, quod sciam, consensum est duas eius esse partes,
dianoias, id est mentis vel sensus vel sententiarum (nam his omnibus
modis dictum est), et lexeos, id est verborum vel dictionis vel elocutionis
vel sermonis vel orationis: nam et variatur et nihil refert. XVIII.
Cornelius tamen Celsus adicit verbis et sententiis figuras colorum,
nimia profecto novitatis cupiditate ductus. Nam quis ignorasse
eruditum alioqui virum credat colores et sententias sensus esse? Quare
sicut omnem orationem, ita figuras quoque versari necesse est in sensu
et in verbis. XIX. Vt vero natura prius est concipere animo res quam
enuntiare, ita de iis figuris ante est loquendum quae ad mentem
pertinent: quarum quidem utilitas cum magna tum multiplex in nullo non orationis opere vel clarissime lucet. Nam etsi minime videtur
pertinere ad probationem qua figura quidque dicatur, facit tamen
credibilia quae dicimus, et in animos iudicum qua non observatur
inrepit. XX. Namque ut in armorum certamine adversos ictus et rectas
ac simplices manus cum videre tum etiam cavere ac propulsare facile
est, aversae tectaeque minus sunt observabiles, et aliud ostendisse quam
petas artis est: sic oratio, quae astu caret, pondere modo et inpulsu
proeliatur, simulanti variantique conatus in latera atque in terga
incurrere datur et arma avocare et velut nutu fallere. XXI. Iam vero
adfectus nihil magis ducit. Nam si frons, oculi, manus multum ad
motum animorum valent, quanto plus orationis ipsius vultus ad id
quod efficere tendimus compositus? Plurimum tamen ad
commendationem facit, sive in conciliandis agentis moribus sive ad
promerendum actioni favorem sive ad levandum varietate fastidium
sive ad quaedam vel decentius indicanda vel tutius.
XXII. Sed antequam quae cuique rei figura conveniat ostendo,
dicendum est nequaquam eas esse tam multas quam sint a quibusdam
constitutae: neque enim me movent nomina illa, quae fingere utique
Graecis promptissimum est. XXIII. Ante omnia igitur illi qui totidem
figuras putant quot adfectus repudiandi, non quia adfectus non sit
280
Quintiliano - Institutio oratoria
quaedam qualitas mentis, sed quia figura, quam non communiter sed
proprie nominamus, non sit simplex rei cuiuscumque enuntiatio.
Quapropter in dicendo irasci dolere misereri timere confidere
contemnere non sunt figurae, non magis quam suadere minari rogare
excusare. XXIV. Sed fallit parum diligenter intuentes quod inveniunt
in omnibus iis locis figuras et earum exempla ex orationibus excerpunt:
neque enim pars una dicendi est quae non recipere eas possit. Sed
aliud est admittere figuram, aliud figuram esse: neque enim verebor
explicandae rei gratia frequentiorem eiusdem nominis repetitionem.
XXV. Quare dabunt mihi aliquam in irascente deprecante miserante
figuram; scio: sed non ideo irasci, misereri, deprecari figura erit. Cicero
quidem omnia orationis lumina in hunc locum congerit, mediam
quandam, ut arbitror, secutus viam: ut neque omnis sermo schema
iudicaretur neque ea sola quae haberent aliquam remotam ab usu
communi fictionem, sed quae essent clarissima et ad movendum
auditorem valerent plurimum: quem duobus ab eo libris tractatum
locum ad litteram subieci, ne fraudarem legentes iudicio maximi
auctoris. XXVI. In tertio de Oratore ita scriptum est: “In perpetua
autem oratione, cum et coniunctionis levitatem et numerorum quam
dixi rationem tenuerimus, tum est quasi luminibus distinguenda et
frequentanda omnis oratio sententiarum atque verborum. XXVII. Nam
et commoratio una in re permultum movet et inlustris explanatio
rerumque quasi gerantur sub aspectum paene subiectio, quae in
exponenda re plurimum valet, ad inlustrandum id quod exponitur,
et ad amplificandum, ut iis qui audient illud quod augebimus,
quantum efficere oratio poterit, tantum esse videatur: XXVIII. et huic
contraria saepe percursio est et plus ad intellegendum quam dixeris
significatio et distincte concisa brevitas et extenuatio, et huic adiuncta
inlusio, a praeceptis Caesaris non abhorrens, et ab re digressio, in
qua cum fuerit delectatio, tum reditus ad rem aptus et concinens esse
debebit: propositioque quid sis dicturus et ab eo quod est dictum
seiunctio et reditus ad propositum et iteratio et rationis apta conclusio:
XXIX. tum augendi minuendive causa veritatis supralatio atque
traiectio, et rogatio atque huic finitima quasi percontatio expositioque
sententiae suae: tum illa, quae maxime quasi inrepit in hominum
mentes, alia dicentis ac significantis dissimulatio, quae est periucunda
cum [in] orationis non contentione sed sermone tractatur: XXX. deinde
dubitatio, tum distributio, tum correctio vel ante vel post quam dixeris,
vel cum aliquid a te ipso reicias. Praemunitio etiam est ad id quod
adgrediare, et traiectio in alium: communicatio, quae est quasi cum
iis ipsis apud quos dicas deliberatio: morum ac vitae imitatio vel in
281
CLL - Classici Latini Loffredo
personis vel sine illis, magnum quoddam ornamentum orationis et
aptum ad animos conciliandos vel maxime, saepe autem etiam ad
commovendos: XXXI. personarum ficta inductio, vel gravissimum
lumen augendi: descriptio, erroris inductio, ad hilaritatem inpulsio,
anteoccupatio: tum duo illa quae maxime movent, similitudo et
exemplum: digestio, interpellatio, contentio, reticentia, commendatio:
XXXII. vox quaedam libera atque etiam effrenatior augendi causa,
iracundia, obiurgatio, promissio, deprecatio, obsecratio, declinatio
brevis a proposito, non ut superior illa digressio, purgatio, conciliatio,
laesio, optatio atque exsecratio. XXXIII. His fere luminibus inlustrant
orationem sententiae. Orationis autem ipsius tamquam armorum est
vel ad usum comminatio et quasi petitio vel ad venustatem ipsa tractatio.
Nam et geminatio verborum habet interdum vim, leporem alias, et
paulum inmutatum verbum atque deflexum, et eiusdem verbi crebra
tum a primo repetitio, tum in extremum conversio, et in eadem verba
impetus et concursio, et adiunctio et progressio, et eiusdem verbi
crebrius positi quaedam distinctio, et revocatio verbi, et illa quae similiter
desinunt aut quae cadunt similiter aut quae paribus paria referuntur
aut quae sunt inter se similia. XXXIV. Est etiam gradatio quaedam et
conversio et verborum concinna transgressio et contrarium et
dissolutum et declinatio et reprehensio et exclamatio et inminutio et
quod in multis casibus ponitur et quod de singulis rebus propositis
ductum refertur ad singula, et ad propositum subiecta ratio et item in
distributis supposita ratio, et permissio et rursus alia dubitatio et
inprovisum quiddam, et dinumeratio et alia correctio et dissipatio, et
continuatum et interruptum, et imago et sibi ipsi responsio et inmutatio
et diiunctio et ordo et relatio et digressio et circumscriptio. XXXV.
Haec enim sunt fere atque horum similia, vel plura etiam esse possunt,
quae sententiis orationem verborumque conformationibus
inluminent”. XXXVI. Eadem sunt in Oratore plurima, non omnia
tamen et paulo magis distincta, quia post orationis et sententiarum
figuras tertium quendam subiecit locum ad alias, ut ipse ait, quasi
virtutes dicendi pertinentem: XXXVII. “Et reliqua ex conlocatione
verborum quae sumuntur quasi lumina magnum adferunt ornatum
orationI. sunt enim similia illis quae in amplo ornatu scaenae aut fori
appellantur insignia, non quia sola ornent, sed quod excellant.
XXXVIII. Eadem ratio est horum, quae sunt orationis lumina et
quodam modo insignia, cum aut duplicantur iteranturque verba aut
breviter commutata ponuntur, aut ab eodem verbo ducitur saepius
oratio aut in idem conicitur aut utrumque, aut adiungitur idem
iteratum aut idem ad extremum refertur, aut continenter unum verbum
282
Quintiliano - Institutio oratoria
non eadem sententia ponitur, aut cum similiter vel cadunt verba vel
desinunt, aut multis modis contrariis relata contraria, aut cum gradatim
sursum versum reditur, aut cum demptis coniunctionibus dissolute
plura dicuntur, aut cum aliquid praetereuntes cur id faciamus
ostendimus, aut cum corrigimus nosmet ipsos quasi reprehendentes,
aut si est aliqua exclamatio vel admirationis vel questionis, aut cum
eiusdem nominis casus saepius commutantur. XXXIX. Sententiarum
ornamenta maiora sunt: quibus quia frequentissime Demosthenes
utatur, sunt qui putent idcirco eius eloquentiam maxime esse
laudabilem. XL. Et vero nullus fere ab eo locus sine quadam
conformatione sententiae dicitur, nec quicquam est aliud dicere nisi
omnes aut certe plerasque aliqua specie inluminare sententias. XLI.
Quas cum tu optume, Brute, teneas, quid attinet nominibus uti aut
exemplis? Tantum modo notetur locus. Sic igitur dicet ille quem
expetimus ut verset saepe multis modis eadem et in una re haereat in
eademque commoretur sententia: XLII. saepe etiam ut extenuet aliquid,
saepe ut inrideat, ut declinet a proposito deflectatque sententiam, ut
proponat quid dicturus sit, ut, cum transegerit iam aliquid, definiat,
ut se ipse revocet, ut quod dixerit iteret, ut argumentum ratione
concludat, ut interrogando urgeat, ut rursus quasi ad interrogata sibi
ipse respondeat, ut contra ac dicat accipi et sentiri velit, XLIII. ut
addubitet quid potius aut quo modo dicat, ut dividat in partis, ut
aliquid relinquat et neglegat, ut ante praemuniat, ut in eo ipso in quo
reprehendatur culpam in adversarium conferat, ut saepe cum iis qui
audiunt, XLIV. nonnumquam etiam cum adversario quasi deliberet,
ut hominum mores sermonesque describat, ut muta quaedam loquentia
inducat, ut ab eo quod agitur avertat animos, ut saepe in hilaritatem
risumve convertat, ut ante occupet quod videat opponi, ut comparet
similitudines, ut utatur exemplis, ut aliud alii tribuens dispertiat, ut
interpellatorem coerceat, ut aliquid reticere se dicat, ut denuntiet quid
caveant, ut liberius quid audeat, ut irascatur etiam, ut obiurget
aliquando, ut deprecetur, ut supplicet, ut medeatur, ut a proposito
declinet aliquantum, ut optet, ut exsecretur, ut fiat iis apud quos dicet
familiaris. XLV. Atque alias etiam dicendi quasi virtutes sequetur:
brevitatem si res petet, saepe etiam rem dicendo subiciet oculis, saepe
supra feret quam fieri possit: significatio saepe erit maior quam oratio,
saepe hilaritas, saepe vitae naturarumque imitatio. Hoc in genere (nam
quasi silvam vides) omnis eluceat oportet eloquentiae magnitudo”.
[2] I. Ergo cui latius complecti conformationes verborum ac
sententiarum placuerit habet quod sequatur, nec adfirmare ausim
quicquam esse melius; sed haec ad propositi mei rationem legat: nam
283
CLL - Classici Latini Loffredo
mihi de iis sententiarum figuris dicere in animo est quae ab illo simplici
modo indicandi recedunt, quod idem multis doctissimis viris video
placuisse. II. Omnia tamen illa, etiam quae sunt alterius modi lumina,
adeo sunt virtutes orationis ut sine iis nulla intellegi vere possit oratio.
Nam quo modo iudex doceri potest si desit inlustris explanatio,
propositio, promissio, finitio, seiunctio, expositio sententiae suae,
rationis apta conclusio, praemunitio, similitudo, exemplum, digestio,
distributio, interpellatio, interpellantis coercitio, contentio, purgatio,
laesio? III. Quid vero agit omnino eloquentia detractis amplificandi
minuendique rationibus? Quarum prior desiderat illam plus quam
dixeris significationem, id est emphasin, et supralationem veritatis et
traiectionem, haec altera extenuationem et deprecationem. Qui adfectus
erunt vel concitati detracta voce libera et effrenatiore, iracundia,
obiurgatione, optatione, exsecratione? vel illi mitiores nisi adiuvantur
commendatione, conciliatione, ad hilaritatem inpulsione? IV. Quae
delectatio aut quod mediocriter saltem docti hominis indicium nisi
alia repetitione, alia commoratione infigere, digredi a re et redire ad
propositum suum scierit, removere a se, in alium traicere, quae
relinquenda, quae contemnenda sint iudicare? Motus est in his
orationis atque actus, quibus detractis iacet et velut agitante corpus
spiritu caret. V. Quae cum adesse debent, tum disponenda atque
varianda sunt, ut auditorem, quod in fidibus fieri videmus, omni sono
mulceant. Verum ea plerumque recta sunt, nec se fingunt sed
confitentur. Admittunt autem, ut dixi, figuras, quod vel ex proxima
doceri potest. VI. Quid enim tam commune quam interrogare vel
percontari? Nam utroque utimur indifferenter, quamquam alterum
noscendi, alterum arguendi gratia videtur adhiberi. At ea res,
utrocumque dicitur modo, etiam multiplex habet schema: incipiamus
enim ab iis quibus acrior ac vehementior fit probatio, quod primo
loco posuimus. VII. Simplex est sic rogare:
“sed vos qui tandem? quibus aut venistis ab oris?”: figuratum autem
quotiens non sciscitandi gratia adsumitur, sed instandi: “quid enim
tuus ille, tubero, destrictus in acie Pharsalica gladius agebat?” et “quo
usque tandem abutere, Catilina, patientia nostra?” et “patere tua
consilia non sentis?” et totus denique hic locus. III. Quanto enim
magis ardet quam si diceretur “diu abuteris patientia nostra”, et “patent
tua consilia”. Interrogamus etiam quod negari non possit: “dixitne
tandem causam C. Fidiculanius Falcula?” aut ubi respondendi difficilis
est ratio, ut vulgo uti solemus: “quo modo? qui fieri potest?” aut
invidiae gratia, ut Medea apud Senecam: “quas peti terras iubes?”
IX. aut miserationis, ut Sinon apud Vergilium “heu quae me tellus”,
284
Quintiliano - Institutio oratoria
inquit, “quae me aequora possunt accipere?” aut instandi et auferendae
dissimulationis, ut Asinius: “Audisne? furiosum, inquam, non
inofficiosum testamentum reprendimus”. X. Totum hoc plenum est
varietatis: nam et indignationi convenit: “et quisquam numen Iunonis
adoret?” et admirationi: “quid non mortalia pectora cogis, auri sacra
fames?” XI. Est interim acrius imperandi genus: “non arma expedient
totaque ex urbe sequentur?” Et ipsi nosmet rogamus, quale est illud
Terentianum: “quid igitur faciam?” XII. Est aliqua etiam in
respondendo figura, cum aliud interroganti ad aliud, quia sic utilius
sit, occurritur, tum augendi criminis gratia, ut testis in reum, rogatus
an ab reo fustibus vapulasset, “innocens”, inquit: tum declinandi,
quod est frequentissimum: “quaero an occideris hominem”,
respondetur “latronem”: “an fundum occupaveris”, respondetur
“meum”, ut confessionem praecedat defensio: XIII. ut apud Vergilium
in Bucolicis dicenti “non ego te vidi Damonis, pessime, caprum
excipere insidiis?” occurritur: “an mihi cantando victus non redderet
ille?” XIV. cui est confinis dissimulatio, non alibi quam in risu posita
ideoque tractata suo loco: nam serio si fiat, pro confessione est. Ceterum
et interrogandi se ipsum et respondendi sibi solent esse non ingratae
vices, ut Cicero pro Ligario: “Apud quem igitur hoc dico? Apud
eum qui, cum hoc sciret, tamen me, antequam vidit, rei publicae
reddidit”. XV. Aliter pro Caelio ficta interrogatione: “dicet aliquis:
haec igitur est tua disciplina? sic tu instituis adulescentis?” et totus
locus. Deinde: “ego, si qui, iudices, hoc robore animi atque hac indole virtutis ac continentiae fuit”, et cetera. cui diversum est, cum
alium rogaveris, non exspectare responsum, sed statim subicere:
“Domus tibi deerat? At habebas. Pecunia superabat? At egebas”. Quod
schema quidam “per suggestionem” vocant. XVI. Fit et comparatione:
“uter igitur facilius suae sententiae rationem redderet?” et alis modis
tum brevius tum latius, tum de una re tum de pluribus.
Mire vero in causis valet praesumptio, quae prolempsis dicitur, cum
id quod obici potest occupamus. Id neque in aliis partibus rarum est
et praecipue prohoemio convenit. XVII. Sed quamquam generis unius
diversas species habet. Est enim quaedam praemunitio, qualis Ciceronis
contra Q. Caecilium quod ad accusandum descendat qui semper
defenderit: quaedam confessio, ut pro Rabirio Postumo, quem sua
quoque sententia reprehendendum fatetur quod pecuniam regi
crediderit: quaedam praedictio, ut “dicam enim non augendi criminis
gratia”: quaedam emendatio, ut “rogo ignoscatis mihi, si longius sum
evectus”: frequentissima praeparatio, cum pluribus verbis vel quare
facturi quid simus vel quare fecerimus dici solet. XVIII. Verborum
285
CLL - Classici Latini Loffredo
quoque vis ac proprietas confirmatur +vel praesumptione+:
“quamquam illa non poena sed prohibitio sceleris fuit”, aut
reprehensione: “cives, inquam, si hoc eos nomine appellari fas est”.
XIX. Adfert aliquam fidem veritatis et dubitatio, cum simulamus
quaerere nos unde incipiendum, ubi desinendum, quid potissimum
dicendum, an omnino dicendum sit. cuius modi exemplis plena sunt
omnia, sed unum interim sufficit: “Equidem, quod ad me attinet,
quo me vertam nescio. Negem fuisse infamiam illam iudicii corrupti?”
et cetera. XX. Hoc etiam in praeteritum valet: nam et dubitasse nos
fingimus.
A quo schemate non procul abest illa quae dicitur communicatio,
cum aut ipsos adversarios consulimus, ut Domitius Afer pro Cloatilla:
“nescit trepida quid liceat feminae, quid coniugem deceat: forte vos
in illa solitudine obvios casus miserae mulieri optulit: tu, frater, vos,
paterni amici, quod consilium datis?” XXI. aut cum iudicibus quasi
deliberamus, quod est frequentissimum: “quid suadetis?” et “vos interrogo” et “quid tandem fieri oportuit?” ut Cato: “cedo, si vos in eo
loco essetis, quid aliud fecissetis?” et alibi: “communem rem agi
putatote ac vos huic rei praepositos esse”. XXII. Sed non numquam
communicantes aliquid inexspectatum subiungimus, quod et per se
schema est, ut in Verrem Cicero: “quid deinde? quid censetis? furtum
fortasse aut praedam aliquam?” deinde, cum diu suspendisset iudicum
animos, subiecit quod multo esset improbius. Hoc Celsus
sustentationem vocat. XXIII. Est autem duplex: nam et contra
frequenter, cum exspectationem gravissimorum fecimus, ad aliquid
quod sit leve aut nullo modo criminosum descendimus. Sed quia non
tantum per communicationem fieri solet, paradoxon, alii nominarunt,
id est inopinatum. XXIV. Illis non accedo qui schema esse existimant
etiam si quid nobis ipsis dicamus inexspectatum accidisse, ut Pollio:
“numquam fore credidi, iudices, ut reo Scauro ne quid in eius iudicio
gratia valeret precarer”. XXV. Paene idem fons est illius quam
“permissionem” vocant qui communicationis, cum aliqua ipsis
iudicibus relinquimus aestimanda, aliqua nonnumquam adversariis
quoque, ut Calvus Vatinio: “perfrica frontem et dic te digniorem qui
praetor fieres quam Catonem”. XXVI. Quae vero sunt augendis
adfectibus accommodatae figurae constant maxime simulatione.
Namque et irasci nos et gaudere et timere et admirari et dolere et
indignari et optare quaeque sunt similia his fingimus. Vnde sunt illa:
“liberatus sum, respiravi”, et “bene habet”, et “quae amentia est haec?”
et “o tempora, o mores!” et “miserum me! consumptis enim lacrimis
infixus tamen pectori haeret dolor”, et “magnae nunc hiscite terrae”.
286
Quintiliano - Institutio oratoria
XVII. Quod exclamationem quidam vocant ponuntque inter figuras
orationis. Haec quotiens vera sunt, non sunt in ea forma de qua nunc
loquimur: adsimulata et arte composita procul dubio schemata sunt
existimanda. Quod idem dictum sit de oratione libera, quam
Cornificius licentiam vocat, Graeci parrhesian. Quid enim minus
figuratum quam vera libertas? XXVIII. Sed frequenter sub hac facie
latet adulatio. Nam Cicero cum dicit pro Ligario: “suscepto bello,
Caesar, gesto iam etiam ex parte magna, nulla vi coactus consilio ac
voluntate mea ad ea arma profectus sum quae erant sumpta contra te”,
non solum ad utilitatem Ligari respicit, sed magis laudare victoris
clementiam non potest. XXIX. In illa vero sententia: “quid autem
aliud egimus, tubero, nisi ut quod hic potest nos possemus?”
admirabiliter utriusque partis facit bonam causam, sed hoc eum
demeretur cuius mala fuerat.
Illa adhuc audaciora et maiorum, ut Cicero existimat, laterum, fictiones
personarum, quae prosopopoiiai dicuntur: mire namque cum variant
orationem tum excitant. XXX. His et adversariorum cogitationes velut
secum loquentium protrahimus (qui tamen ita demum a fide non
abhorrent si ea locutos finxerimus quae cogitasse eos non sit
absurdum), et nostros cum aliis sermones et aliorum inter se credibiliter
introducimus, et suadendo, obiurgando, querendo, laudando,
miserando personas idoneas damus. XXXI. Quin deducere deos in
hoc genere dicendi et inferos excitare concessum est. Vrbes etiam
populique vocem accipiunt. Ac sunt quidam qui has demum
prosopopoiias dicant in quibus et corpora et verba fingimus: sermones
hominum adsimulatos dicere dialogous malunt, quod Latinorum
quidam dixerunt sermocinationem. XXXII. Ego iam recepto more
utrumque eodem modo appellavi: nam certe sermo fingi non potest
ut non personae sermo fingatur. Sed in iis quae natura non permittit
hoc modo mollior fit figura: “etenim si mecum patria mea, quae mihi
vita mea multo est carior, si cuncta Italia, si omnis res publica sic
loquatur: Marce tulli, quid agis”? Illud audacius genus: “quae tecum,
Catilina, sic agit et quodam modo tacita loquitur: nullum iam aliquot
annis facinus extitit nisi per te”. XXXIII. Commode etiam aut nobis
aliquas ante oculos esse rerum personarum vocum imagines fingimus,
aut eadem adversariis aut iudicibus non accidere miramur: qualia sunt
“videtur mihi” et “nonne videtur tibi?” Sed magna quaedam vis
eloquentiae desideratur. Falsa enim et incredibilia natura necesse est
aut magis moveant, quia supra vera sunt, aut pro vanis accipiantur,
quia vera non sunt. XXXIV. Vt dicta autem quaedam, ita scripta
quoque fingi solent, quod facit Asinius pro Liburnia: “mater mea,
287
CLL - Classici Latini Loffredo
quae mihi cum carissima tum dulcissima fuit, quaeque mihi vixit bisque
eodem die vitam dedit” et reliqua, deinde “exheres esto”. Haec cum
per se figura est, tum duplicatur quotiens, sicut in hac causa, ad
imitationem alterius scripturae componitur. XXXV. Nam contra
recitabatur testamentum: “P. Novanius Gallio, cui ego omnia
meritissimo volo et debeo pro eius animi in me summa voluntate”, et
adiectis deinceps aliis “heres esto”: incipit esse quodam modo parode,
quod nomen ductum a canticis ad aliorum similitudinem modulatis
abusive etiam in versificationis ac sermonum imitatione servatur.
XXXVI. Sed formas quoque fingimus saepe, ut Famam Vergilius, ut
Voluptatem ac Virtutem, quem ad modum a Xenophonte traditur,
Prodicus, ut Mortem ac Vitam, quas contendentes in satura tradit,
Ennius. Est et incerta persona ficta oratio: “hic aliquis” et “dicat
aliquis”. XXXVII. Est et iactus sine persona sermo: “hic Dolopum
manus, hic saevus tendebat Achilles”. Quod fit mixtura figurarum,
cum prosopopoiiai accedit illa quae est orationis per detractionem:
detractum est enim quis diceret. Vertitur interim prosopopoiia in
speciem narrandi. Vnde apud historicos reperiuntur obliquae
adlocutiones, ut in Titi Livi primo statim: “urbes quoque ut cetera ex
infimo nasci, deinde, quas sua virtus ac di iuvent, magnas opes sibi
magnumque nomen facere”. XXXVIII. Aversus quoque a iudice sermo,
qui dicitur apostrophe, mire movet, sive adversarios invadimus: “quid
enim tuus ille, tubero, in acie Pharsalica?” sive ad invocationem
aliquam convertimur: “vos enim iam ego, Albani tumuli atque luci”,
sive ad invidiosam inplorationem: “o leges Porciae legesque
Semproniae! XXXIX. Sed illa quoque vocatur aversio quae a proposita
quaestione abducit audientem: “non ego cum Danais Troianam
excindere gentem Aulide iuravi”. Quod fit et multis et variis figuris,
cum aut aliud exspectasse nos aut maius aliquid timuisse simulamus
aut plus videri posse ignorantibus, quale est prohoemium pro Caelio.
XL. Illa vero, ut ait Cicero, sub oculos subiectio tum fieri solet cum
res non gesta indicatur sed ut sit gesta ostenditur, nec universa sed per
partis: quem locum proximo libro subiecimus evidentiae. Et Celsus
hoc nomen isti figurae dedit: ab aliis hypotyposis dicitur, proposita
quaedam forma rerum ita expressa verbis ut cerni potius videantur
quam audiri: “ipse inflammatus scelere et furore in forum venit,
ardebant oculi, toto ex ore crudelitas eminebat”. XLI. Nec solum
quae facta sint aut fiant sed etiam quae futura sint aut futura fuerint
imaginamur. Mire tractat hoc Cicero pro Milone, quae facturus fuerit
Clodius si praeturam invasisset. Sed haec quidem tralatio temporum,
quae proprie metastasis dicitur, in diatyposi verecundior apud priores
288
Quintiliano - Institutio oratoria
fuit (praeponebant enim talia: “credite vos intueri”, ut Cicero: “haec,
quae non vidistis oculis, animis cernere potestis”): XLII. novi vero et
praecipue declamatores audacius nec mehercule sine motu quodam
imaginantur, ut Seneca in controversia, cuius summa est quod pater
filium et novercam inducente altero filio in adulterio deprensos occidit:
“duc, sequor: accipe hanc senilem manum et quocumque vis inprime”.
XLIII. Et post paulo: “Aspice, inquit, quod diu non credidisti. Ego
vero non video, nox oboritur et crassa caligo”. Habet haec figura
manifestius aliquid: non enim narrari res sed agi videtur. XLIV.
Locorum quoque dilucida et significans descriptio eidem virtuti
adsignatur a quibusdam, alii topographian dicunt.
Eironeian inveni qui dissimulationem vocaret: quo nomine quia parum
totius huius figurae vires videntur ostendi, nimirum sicut in plerisque
erimus Graeca appellatione contenti. Igitur eironeia quae est schema
ab illa quae est tropos genere ipso nihil admodum distat (in utroque
enim contrarium ei quod dicitur intellegendum est), species vero
prudentius intuenti diversas esse facile est deprendere: XLV. primum
quod tropos apertior est et, quamquam aliud dicit ac sentit, non aliud
tamen simulat: nam et omnia circa fere recta sunt, ut illud in Catilinam:
“a quo repudiatus ad sodalem tuum, virum optimum, Metellum
demigrasti”; in duobus demum verbis est ironia. XLVI. Ergo etiam
brevior est tropos. At in figura totius voluntatis fictio est, apparens
magis quam confessa, ut illic verba sint verbis diversa, hic +sensus
sermonis et loci+ et tota interim causae conformatio, cum etiam vita
universa ironiam habere videatur, qualis est visa Socratis (nam ideo
dictus eiron, agens imperitum et admiratorem aliorum tamquam
sapientium), ut, quem ad modum allegorian facit continua metaphora,
sic hoc schema faciat tropos ille contextus. XLVII. Quaedam vero genera huius figurae nullam cum tropis habent societatem, ut illa statim
prima quae ducitur a negando, quam nonnulli antiphrasin vocant:
“non agam tecum iure summo, non dicam quod forsitan optinerem”,
et: “quid ego istius decreta, quid rapinas, quid hereditatium
possessiones datas, quid ereptas proferam?” et: “mitto illam primam
libidinis iniuriam”, et: “ne illa quidem testimonia recito quae dicta
sunt de sestertiis sescentis milibus”, et: “possum dicere”. XLVIII.
Quibus generibus per totas interim quaestiones decurrimus, ut Cicero:
“hoc ego si sic agerem tamquam mihi crimen esset diluendum, haec
pluribus dicerem”. Eiponeia est et cum similes imperantibus vel
permittentibus sumus: “i, sequere Italiam ventis”, et cum ea quae
nolumus videri in adversariis esse concedimus eis. XLIX. Id acrius fit
cum eadem in nobis sunt et in adversario non sunt: “meque timoris
289
CLL - Classici Latini Loffredo
argue tu, Drance, quando tot caedis acervos Teucrorum tua dextra
dedit”. Quod idem contra valet cum aut ea quae a nobis absunt aut
etiam quae in adversarios reccidunt quasi fatemur: “me duce Dardanius
Spartam expugnavit adulter”. L. Nec in personis tantum sed et in
rebus versatur haec contraria dicendi quam quae intellegi velis ratio,
ut totum pro Q. Ligario prohoemium et illae elevationes: “videlicet, o
di boni!”, LI. “scilicet is superis labor est”, et ille pro Oppio locus:
“o amorem mirum! o benivolentiam singularem!” Non procul autem
absunt ab hac simulatione res inter se similes, confessio nihil nocitura,
qualis est: “habes igitur, tubero, quod est accusatori maxime optandum,
confitentem reum”, et concessio, cum aliquid etiam inicum videmur
causae fiducia pati: “metum virgarum navarchus nobilis nobilissimae
civitatis pretio redemit: humanum est”, et pro Cluentio de invidia:
“dominetur in contionibus, iaceat in iudiciis”: tertia consensio, ut
pro eodem: “iudicium esse corruptum”. LII. Hac evidentior figura
est cum alicui rei adsentimur quae est futura pro nobis, verum id
accidere sine adversarii vitio non potest. Quaedam etiam velut
laudamus, ut Cicero in Verrem circa crimen Apolloni Drepanitani:
“gaudeo etiam si quid ab eo abstulisti, et abs te nihil rectius factum
esse dico”. LIII. Interim augemus crimina quae ex facili aut diluere
possimus aut negare, quod est frequentius quam ut exemplum
desideret. Interim hoc ipso fidem detrahimus illis, quod sint tam gravia,
ut pro Roscio Cicero, cum inmanitatem parricidii, quamquam per se
manifestam, tamen etiam vi orationis exaggerat. LIV. Aposiopesis,
quam idem Cicero reticentiam, Celsus obticentiam, nonnulli
interruptionem appellant, et ipsa ostendit adfectus, vel irae, ut “quos
ego - sed motos praestat componere fluctus”, vel sollicitudinis et quasi religionis: “An huius ille legis, quam Clodius a se inventam gloriatur,
mentionem facere ausus esset vivo Milone, non dicam consule? De
nostrum omnium - non audeo totum dicere” (cui simile est in
prohoemio pro Ctesiphonte Demosthenis); vel alio transeundi gratia:
“Cominius autem - tametsi ignoscite mihi, iudices”. LV. In quo est et
illa, si tamen inter schemata numerari debet, cum aliis etiam pars
causae videatur, digressio; abit enim causa in laudes Cn. Pompei,
idque fieri etiam sine aposiopesei potuit. LVI. Nam brevior illa, ut ait
Cicero, a re digressio plurimis fit modis. Sed haec exempli gratia
sufficient: “tum C. Varenus, is qui a familia Anchariana occisus est hoc quaeso, iudices, diligenter attendite”, et pro Milone: “et aspexit
me illis quidem oculis quibus tum solebat cum omnibus omnia
minabatur”. LVII. Est alia non quidem reticentia, quae sit inperfecti
sermonis, sed tamen praecisa velut ante legitimum finem oratio, ut
290
Quintiliano - Institutio oratoria
illud: “nimis urgeo, commoveri videtur adulescens”, et: “quid plura?
ipsum adulescentem dicere audistis”.
LVIII. Imitatio morum alienorum, quae ethopoiia vel, ut alii malunt,
mimesis dicitur,iam inter leniores adfectus numerari potest: est enim
posita fere in eludendo. Sed versatur et in factis et in dictis: in factis,
quod est hypotyposei, vicinum, in dictis quale est apud Terentium:
“Aut ego nescibam quorsum tu ires. Parvola hinc est abrepta, eduxit
mater pro sua. Soror dicta est: cupio abducere, ut reddam suis”. LIX.
Sed nostrorum quoque dictorum factorumque similis imitatio est per
relationem, nisi quod frequentius adseverat quam eludit: “dicebam
habere eos actorem Q. Caecilium”. sunt et illa iucunda et ad
commendationem cum varietate tum etiam ipsa natura plurimum
prosunt, quae simplicem quandam et non praeparatam ostendendo
orationem minus nos suspectos iudici faciunt. LX. Hinc est quasi
paenitentia dicti, ut pro Caelio: “sed quid ego ita gravem personam
introduxi?” et quibus utimur vulgo: “inprudens incidi”; vel cum
quaerere nos quid dicamus fingimus: “quid relicum est?” et: “num
quid omisi?” et cum ibidem invenire, ut ait Cicero: “unum etiam
mihi relicum eius modi crimen est”, et “aliud ex alio succurrit mihi”
- unde etiam venusti transitus fiunt (non quia transitus ipse sit schema), ut Cicero narrato Pisonis exemplo, qui anulum sibi cudi ab
aurifice in tribunali suo iusserat, velut hoc in memoriam inductus
adiecit: LXI. “Hoc modo me commonuit Pisonis anulus quod totum
effluxerat. Quam multis istum putatis hominibus honestis de digitis
anulos aureos abstulisse?”; et cum aliqua velut ignoramus: “Sed earum
rerum artificem quem? - quemnam? Recte admones, Polyclitum esse
dicebant”. LXII. Quod quidem non in hoc tantum valet; quibusdam
enim, dum aliud agere videmur, aliud efficimus, sicut hic Cicero
consequitur ne, cum morbum in signis atque tabulis obiciat Verri,
ipse quoque earum rerum studiosus esse credatur. Et Demosthenes
iurando per interfectos in Marathone et Salamine id agit ut minore
invidia cladis apud Chaeroneam acceptae laboret. LXIII. Faciunt illa
quoque iucundam orationem, aliqua mentione habita differre et
deponere apud memoriam iudicis et reposcere quae deposueris et iterare
quaedam schemate aliquo (non enim est ipsa per se iteratio schema)
et excipere aliqua et dare actioni varios velut vultus. Gaudet enim res
varietate, et sicut oculi diversarum aspectu rerum magis detinentur,
ita semper animis praestat in quod se velut novum intendant.
LXIV. Est emphasis etiam inter figuras, cum ex aliquo dicto latens
aliquid eruitur, ut apud Vergilium: “non licuit thalami expertem sine
crimine vitam degere more ferae”; quamquam enim de matrimonio
291
CLL - Classici Latini Loffredo
queritur Dido, tamen huc erumpit eius adfectus ut sine thalamis vitam
non hominum putet sed ferarum. Aliud apud Ovidium genus, apud
quem Zmyrna nutrici amorem patris sic confitetur: “o dixit, felicem
coniuge matrem!” LXV. huic vel confinis vel eadem est qua nunc
utimur plurimum. Iam enim ad id genus quod et frequentissimum
est et exspectari maxime credo veniendum est, in quo per quandam
suspicionem quod non dicimus accipi volumus, non utique
contrarium, ut in eironeiai, sed aliud latens et auditori quasi
inveniendum. Quod, ut supra ostendi, iam fere solum schema a nostris
vocatur, et unde controversiae figuratae dicuntur. LXVI. Eius triplex
usus est: unus si dicere palam parum tutum est, alter si non decet,
tertius qui venustatis modo gratia adhibetur et ipsa novitate ac varietate
magis quam si relatio sit recta delectat. LXVII. Ex his quod est primum
frequens in scholis est. Nam et pactiones deponentium imperium
tyrannorum et post bellum civile senatus consulta finguntur et capital
est obicere ante acta, ut quod in foro non expedit illic nec liceat; sed
schematum condicio non eadem est: quamlibet enim apertum, quod
modo et aliter intellegi possit, in illos tyrannos bene dixeris, quia
periculum tantum, non etiam offensa vitatur; LXVIII. quod si
ambiguitate sententiae possit eludi, nemo non illi furto favet. Vera
negotia numquam adhuc habuerunt hanc silentii necessitatem, sed
aliam huic similem verum multo ad agendum difficiliorem, cum
personae potentes obstant sine quarum reprensione teneri causa non
possit. Ideoque hoc parcius et circumspectius faciendum est, quia
nihil interest quo modo offendas, et aperta figura perdit hoc ipsum
quod figura est. LXIX. Ideoque a quibusdam tota res repudiatur, sive
intellegatur sive non intellegatur. Sed licet modum adhibere, in primis
ne sint manifestae. Non erunt autem si non ex verbis dubiis et quasi
duplicibus petentur, quale est in suspecta nuru: “duxi uxorem quae
patri placuit”; aut, quod est multo ineptius, compositionibus ambiguis,
ut in illa controversia in qua infamis amore filiae virginis pater raptam
eam interrogat a quo vitiata sit: LXX. “Quis te, inquit, rapuit? LXXI.
tu, pater, nescis?” Res ipsae perducant iudicem ad suspicionem, et
amoliamur cetera ut hoc solum supersit: in quo multum etiam adfectus
iuvant et interrupta silentio dictio et cunctationes. Sic enim fiet ut
iudex quaerat illud nescio quid ipse quod fortasse non crederet si
audiret, et ei quod a se inventum existimat credat. LXXII. Sed ne si
optimae quidem sint esse debent frequentes. Nam densitate ipsa figurae
aperiuntur, nec offensae minus habent sed auctoritatis. Nec pudor
videtur quod non palam obicias, sed diffidentia. In summa sic maxime
iudex credit figuris si nos putat nolle dicere. LXXIII. Equidem et in
292
Quintiliano - Institutio oratoria
personas incidi tales, et in rem quoque, quod est magis rarum, quae
optineri nisi hac arte non posset. Ream tuebar quae subiecisse dicebatur
mariti testamentum: et dicebantur chirographum marito exspiranti
heredes dedisse, et verum erat. LXXIV. Nam, quia per leges institui
uxor non poterat heres, id fuerat actum ut ad eam bona per hoc tacitum
fideicommissum pervenirent. Et caput quidem tueri facile erat si hoc
diceremus palam, sed peribat hereditas. Ita ergo fuit nobis agendum
ut iudices illud intellegerent factum, delatores non possent adprendere
ut dictum, et contigit utrumque. Quod non inservissem veritus
opinionem iactantiae nisi probare voluissem in foro quoque esse his
figuris locum. LXXV. Quaedam etiam quae probare non possis figura
potius spargenda sunt. Haeret enim nonnumquam telum illud
occultum, et hoc ipso quod non apparet eximi non potest: at si idem
dicas palam, et defenditur et probandum est. LXXVI. cum autem
obstat nobis personae reverentia, quod secundum posuimus genus,
tanto cautius dicendum est quanto validius bonos inhibet pudor quam
metus. Hic vero tegere nos iudex quod sciamus et verba vi quadam
veritatis erumpentia credat coercere. Nam +quo+ minus aut ipsi in
quos dicimus aut iudices aut adsistentes oderint hanc maledicendi
lasciviam si velle nos credant? LXXVII. Aut quid interest quo modo
dicatur cum et res et animus intellegitur? Quid dicendo denique
proficimus nisi ut palam sit facere nos quod ipsi sciamus non esse
faciendum? Atqui praecipue prima quibus praecipere coeperam
tempora hoc vitio laborarunt: dicebant enim libenter tales controversias.
Quae difficultatis gratia placent, cum sint multo faciliores. LXXVIII.
Nam rectum genus adprobari nisi maximis viribus non potest: haec
deverticula et anfractus suffugia sunt infirmitatis, ut qui cursu parum
valent, flexu eludant - cum haec quae adfectatur ratio sententiarum
non procul a ratione iocandi abhorreat. Adiuvat etiam quod auditor
gaudet intellegere et favet ingenio suo et alio dicente se laudat. LXXIX.
Itaque non solum si persona obstaret rectae orationi, quo in genere
saepius modo quam figuris opus est, decurrebant ad schemata, sed
faciebant illis locum etiam ubi inutiles ac nefariae essent, ut si pater
qui infamem in matre filium secreto occidisset reus malae tractationis
iacularetur in uxorem obliquis sententiis. LXXX. Nam quid impurius
quam retinuisse talem? Quid porro tam contrarium quam eum, qui
accusetur quia summum nefas suspicatus de uxore videatur, confirmare
id ipsa defensione quod diluendum est? At si iudicum sumerent
animum, scirent quam eius modi actionem laturi non fuissent,
multoque etiam minus cum in parentis abominanda crimina
spargentur.
293
CLL - Classici Latini Loffredo
LXXXI. Et quatenus huc incidimus, paulo plus scholis demus: nam
et in his educatur orator, et in eo quo modo declametur positum est
etiam quo modo agatur. Dicendum ergo de iis quoque in quibus non
asperas figuras sed palam contrarias causae plerique fecerunt:
“Tyrannidis adfectatae damnatus torqueatur ut conscios indicet:
accusator eius optet quod volet. Patrem quidam dammavit, optat ne is
torqueatur: pater ei contra dicit”. LXXXII. Nemo se tenuit agens pro
patre quin figuras in filium faceret, tamquam illum conscium in
tormentis nominaturus. Quo quid stultius? Nam cum hoc iudices
intellexerint, aut non torquebitur, cum ideo torqueri velit, aut torto
non credetur. “At credibile est hoc eum velle”. Fortasse: dissimulet
ergo, ut efficiat. LXXXIII. “Sed nobis, declamatoribus dico, quid
proderit hoc intellexisse nisi dixerimus?” Ergo, si vere ageretur, similiter
consilium illud latens prodidissemus? Quid si neque utique verum
est, et habere alias hic damnatus contradicendi causas potest, vel quod
legem conservandam putet, vel quod nolit accusatori debere
beneficium, vel, quod ego maxime sequerer, ut se in tormentis
innocentem esse pertendat? LXXXIV. Quare ne illud quidem semper
succurret sic dicentibus: “patrocinium hoc voluit qui controversiam
finxit”. Fortasse enim noluit, sed esto voluerit: continuone, si ille stulte
cogitavit, nobis quoque stulte dicendum est? At ego in causis agendis
frequenter non puto intuendum quid litigator velit. LXXXV. Est et
ille in hoc genere frequens error, ut putent aliud quosdam dicere,
aliud velle, praecipue cum in themate est aliquem ut sibi mori liceat
postulare, ut in illa controversia: “Qui aliquando fortiter fecerat et
alio bello petierat ut militia vacaret e lege, quod quinquagenarius
esset, adversante filio ire in aciem coactus deseruit. Filius, qui fortiter
eodem proelio fecerat, incolumitatem eius optat: contra dicit pater”.
Non enim, inquiunt, mori vult, sed invidiam filio facere. LXXXVI.
Equidem rideo, quod [ipsi] sic timent tamquam ipsi morituri et in
consilium suos metus ferunt, obliti tot exemplorum circa voluntariam
mortem, causarum quoque quas habet factus ex viro forti desertor.
LXXXVII. Sed de una controversia loqui supervacuum est: ego in
universum neque oratoris puto esse umquam praevaricari, neque litem
intellego in qua pars utraque idem velit, neque tam stultum quemquam
qui, si vivere vult, mortem potius male petat quam omnino non petat.
LXXXVIII. Non tamen nego esse controversias huius modi figuratas,
ut est illa: “reus parricidii quod fratrem occidisset damnatu iri
videbatur: pater pro testimonio dixit eum se iubente fecisse; absolutum
abdicat”. Nam neque in totum filio parcit, nec quod priore iudicio
adfirmavit mutare palam potest, et, ut non durat ultra poenam
294
Quintiliano - Institutio oratoria
abdicationis, ita abdicat tamen: et alioqui figura in patrem plus facit
quam licet, in filium minus. LXXXIX. Vt autem nemo contra id quod
vult dicit, ita potest melius aliquid velle quam dicit: quo modo ille
abdicatus, qui a patre ut filium expositum et ab eo educatum solutis
alimentis recipiat postulat, revocari fortasse mavult, non tamen quod
petit non vult. XC. Est latens et illa significatio qua, cum ius asperius
petitur a iudice, fit [ei] tamen spes aliqua clementiae non palam, ne
paciscamur, sed per quandam credibilem suspicionem, ut in multis
controversiis, sed in hac quoque: “raptor nisi intra tricesimum diem
et raptae patrem et suum exoraverit pereat: qui exorato raptae patre
suum non exorat agit cum eo dementiae”: XCI. nam si promittat hic
pater, lis tollitur: si nullam spem faciat, ut non demens, crudelis certe
videatur et a se iudicem avertat. Latro igitur optime: “Occides ergo? Si potero”. Remissius et pro suo ingenio pater Gallio: “dura, anime,
dura: here fortior fuisti”. XCII. Confinia sunt his celebrata apud
Graecos schemata, per quae res asperas mollius significant. Nam
Themistocles suasisse existimatur Atheniensibus ut urbem apud deos
deponerent, quia durum erat dicere ut relinquerent; et qui Victorias
aureas in usum belli conflari volebat ita declinavit victoriis utendum
esse. Totum autem allegoriae simile est aliud dicere, aliud intellegi
velle. Quaesitum etiam est quo modo responderi contra figuras
oporteret. XCIII. Et quidam semper ex diverso aperiendas putaverunt,
sicut latentia vitia rescinduntur. Idque sane frequentissime faciendum
est: aliter enim dilui obiecta non possunt, utique cum quaestio in eo
consistit quod figurae petunt. At cum maledicta sunt tantum, et non
intellegere interim bonae conscientiae est. XCIV. Atque etiam si fuerint
crebriores figurae quam ut dissimulari possint, postulandum est ut
nescio quid illud quod adversarii obliquis sententiis significare
voluerint, si fiducia sit, obiciant palam, aut certe non exigant ut, quod
ipsi non audent dicere, id iudices non is modo intellegant sed etiam
credant. XCV. Vtilis aliquando etiam dissimulatio est, ut in eo (nota
enim fabula est) qui, cum esset contra eum dictum “iura per patris tui
cineres”, paratum se esse respondit, et iudex condicione usus est,
clamante multum advocato schemata de rerum natura tolli: ut protinus
etiam praeceptum sit eius modi figuris utendum temere non esse.
XCVI. Tertium est genus in quo sola melius dicendi petitur occasio
ideoque id Cicero non putat esse positum in contentione. Tale est
illud quo idem utitur in Clodium: “quibus iste, qui omnia sacrificia
nosset, facile ab se deos placari posse arbitrabatur”. XCVII. Eironeia
quoque in hoc genere materiae frequentissima est. Sed eruditissimum
longe si per aliam rem alia indicetur, ut cum adversus tyrannum, qui
295
CLL - Classici Latini Loffredo
sub pacto abolitionis dominationem deposuerat, agit competitor: “mihi
in te dicere non licet: tu in me dic, et potes; nuper te volui occidere”.
XCVIII. Frequens illud est nec magno opere captandum, quod petitur
a iure iurando, ut pro exheredato: “ita mihi contingat herede filio
mori”. Nam et in totum iurare, nisi ubi necesse est, gravi viro parum
convenit, et est a Seneca dictum eleganter non patronorum hoc esse
sed testium. Nec meretur fidem qui sententiolae gratia iurat, nisi si
potest tam bene quam Demosthenes, ut supra dixi. XCIX. Levissimum
autem longe genus ex verbo, etiam si est apud Ciceronem in Clodiam:
“praesertim quam omnes amicam omnium potius quam cuiusquam
inimicam putaverunt”.
C. Comparationem equidem video figuram non esse, cum sit interim
probationis, interim etiam causae genus; et si talis eius forma qualis
est pro Murena: “vigilas tu de nocte ut tuis consultoribus respondeas,
ille ut eo quo contendit mature cum exercitu perveniat: te gallorum,
illum bucinarum cantus exsuscitat” et cetera, nescio an orationis potius
quam sententiae sit. CI. Id enim solum mutatur, quod non universa
universis sed singula singulis opponuntur. Et Celsus tamen et non
neglegens auctor Visellius in hac eam parte posuerunt, Rutilius quidem
Lupus in utroque genere, idque antitheton vocat. CII. Praeter illa
vero quae Cicero inter lumina posuit sententiarum multa alia et idem
Rutilius Gorgian secutus, non illum Leontinum, sed alium sui
temporis, cuius quattuor libros in unum suum transtulit, et Celsus,
videlicet Rutilio accedens, posuerunt schemata: CIII.
consummationem, quam Graecus diallagen vocat, cum plura argumenta
ad unum effectum deducuntur: consequens (ille epakolouthesin) de
quo nos in argumentis diximus: collectionem, qui apud illum est
syllogismos: minas, id est kataplexin: exhortationem, paraineticon.
Quorum nihil non rectum est nisi cum aliquam ex iis de quibus locuti
sumus figuram accipit. CIV. Praeter haec Celsus excludere, adseverare,
detrectare, excitare iudicem, proverbiis uti et versibus et ioco, et invidia et invocatione intendere crimen, quod est deinosis, adulari,
ignoscere, fastidire, admonere, satisfacere, precari, corripere figuras
putat. CV. Partitionem quoque et propositionem et divisionem et rerum
duarum cognationem, quod est ut idem valeant quae videntur esse
diversa, ut non is demum sit veneficus qui vitam abstulit data potione,
sed etiam qui mentem, quod est in parte finitionis. CVI. Rutilius sive
Gorgias anankaion, anamnesin, anthypophoran, antirrhesin,
parauxesin, proekthesin (quod est dicere quid fieri oportuerit, deinde
quid factum sit), enantioteta (unde sint enthymemata kat’enantiosin),
metalempsin etiam, quo statu Hermagoras utitur. CVII. Visellius
296
Quintiliano - Institutio oratoria
quamquam paucissimas faciat figuras, epicheirema tamen, quod
commentum vocat, et rationem appellans epicheirema inter eas habet.
Quod quidem recipit quodam modo et Celsus: nam consequens an
epichirema sit dubitat. Visellius adicit et sententiam. invenio qui
adgregent his diaskevas, apagoreuseis, paradiegeseis. Sed ut haec non
sunt schemata, sic alia vel sint forsitan ac nos fugerint vel etiam nova
fieri adhuc possint, eiusdem tamen naturae cuius sunt ea de quibus
dictum est.
[3] I. Verborum vero figurae et mutatae sunt semper et utcumque
valuit consuetudo mutantur. Itaque, si anticum sermonem nostro
comparemus, paene iam quidquid loquimur figura est, ut “hac re
invidere”, non, ut omnes veteres et Cicero praecipue, “hanc rem”, et
“incumbere illi”, non “in illum”, et “plenum vino”, non “vini”, et
“huic”, non “hunc adulari” iam dicitur et mille alia, utinamque non
peiora vincant. II. Verum schemata lexeos duorum sunt generum:
alterum loquendi rationem novat, alterum maxime conlocatione
exquisitum est. Quorum tametsi utrumque convenit orationi, tamen
possis illud grammaticum, hoc rhetoricum magis dicere.
Prius fit isdem generibus quibus vitia: esset enim omne eiusmodi
schema vitium si non peteretur sed accideret. III. Verum auctoritate
vetustate consuetudine plerumque defenditur, saepe etiam ratione
quadam. Ideoque, cum sit a simplici rectoque loquendi genere deflexa,
virtus est si habet probabile aliquid quod sequatur. Vna tamen in re
maxime utilis, ut et cotidiani ac semper eodem modo formati sermonis
fastidium levet et nos a vulgari dicendi genere defendat. IV. Quod si
quis parce et cum res poscet utetur, velut adsperso quodam condimento iucundior erit: at qui nimium adfectaverit, ipsam illam gratiam
varietatis amittet. Quamquam sunt quaedam figurae ita receptae ut
paene iam hoc ipsum nomen effugerint: quae etiam si fuerint crebriores,
consuetas aures minus ferient. V. Nam secretae et extra vulgarem usum
positae ideoque magis notabiles ut novitate aurem excitant, ita copia
satiant, et se non obvias fuisse dicenti, sed conquisitas et ex omnibus
latebris extractas congestasque declarant. VI. Fiunt ergo et circa genus
figurae in nominibus, nam et “oculis capti talpae” et “timidi dammae”
dicuntur a Vergilio, sed subest ratio, quia sexus uterque altero
significatur, tamque mares esse talpas dammasque quam feminas certum
est: et in verbis, ut “fabricatus est gladium” et “inimicum poenitus
es”. VII. Quod minus mirum est quia in natura verborum est et quae
facimus patiendi modo saepe dicere, ut “arbitror”, “suspicor”, et contra
faciendi quae patimur, ut “vapulo”: ideoque frequens permutatio est
et pleraque utroque modo efferuntur: luxuriatur luxuriat, fluctuatur
297
CLL - Classici Latini Loffredo
fluctuat, adsentior adsentio. VIII. Est figura et in numero, vel cum
singulari pluralis subiungitur: “gladio pugnacissima gens Romani”
(gens enim ex multis), vel ex diverso: “qui non risere parentes, nec
deus hunc mensa dea nec dignata cubili est”: ex illis enim “qui non
risere” hic quem non dignata * in satura: IX. “et nostrum istud vivere
triste aspexi,” cum infinito verbo sit usus pro appellatione: nostram
enim vitam vult intellegi. Vtimur et verbo pro participio: “magnum
dat ferre talentum,” tamquam “ferendum”, et participio pro verbo:
“volo datum”. X. Interim etiam dubitari potest cui vitio simile sit
schema, ut in hoc: “virtus est vitium fugere”: aut enim partis orationis
mutat ex illo “virtus est fuga vitiorum”, aut casus ex illo “virtutis est
vitium fugere”, multo tamen hoc utroque excitatius. Iunguntur interim
schemata: “Sthenelus sciens pugnae”: est enim “scitus pugnandi”.
XI. Transferuntur et tempora: “Timarchides negat esse ei periculum a
securi” (praesens enim pro praeterito positum est) et status: “hoc
Ithacus velit”: et, ne morer, per omnia genera per quae fit soloecismus.
XII. Haec quoque est quam heteroiosin vocant, cui non dissimilis
exallage dicitur, ut apud Sallustium “neque ea res falsum me habuit”
et “duci probare”. Ex quibus fere praeter novitatem brevitas etiam
peti solet. Vnde eo usque processum est ut “non paeniturum” pro
non acturo paenitentiam et “visuros” ad videndum missos idem auctor
dixerit. XIII. Quae ille quidem fecerit schemata: an idem vocari possint
videndum, quia recepta sunt. Nam in receptis etiam vulgo auctore
contenti sumus, ut iam evaluit “rebus agentibus”, quod Pollio in
Labieno damnat, et “contumeliam fecit”, quod a Cicerone reprehendi
notum est: “adfici” enim “contumelia” dicebant. XIV. Alia
commendatio vetustatis, cuius amator unice Vergilius fuit: “vel cum
se pavidum contra mea iurgia iactat”; “progeniem sed enim Troiano a
sanguine duci audierat”. Quorum similia apud veteres tragicos
comicosque sunt plurima. Illud et in consuetudine remansit
“enimvero”. XV. His amplius apud eundem: “nam quis te, iuvenum
confidentissime”, quo sermonis initium fit; et “tam magis illa tremens
et tristibus effera flammis, quam magis effuso crudescunt sanguine
pugnae”. Quod est versum ex illo: “quam magis aerumna urget, tam
magis ad malefaciendum viget”. XVI. Pleni talibus antiqui sunt. Initio
Eunuchi Terentius “quid igitur faciam?” inquit. +Alius+: “ain tandem
leno?” Catullus in epithalamio: “dum innupta manet, dum cara suis
est”, cum prius “dum” significet “quoad”, sequens “usque eo”. XVII.
Ex Graeco vero tralata vel Sallusti plurima, quale est: [vulgus] “amat
fieri”, vel Horati, nam id maxime probat: “nec ciceris nec longae
invidit avenae”, vel Vergili: “Tyrrhenum navigat aequor”, et iam
298
Quintiliano - Institutio oratoria
vulgatum actis quoque: “saucius pectus”. XVIII. Ex eadem parte
figurarum (priore dico) et adiectio est illa quae videri potest supervacua,
sed non sine gratia est: “nam neque Parnasi vobis iuga, nam neque
Pindi” (potest enim deesse alterum “nam”): et apud Horatium illud:
“Fabriciumque, hunc et intonsis curium capillis”; et detractiones quae
in complexu sermonis aut vitium habent aut figuram: “accede ad
ignem, iam calesces plus satis”: “plus” enim “quam satis” est. XIX.
Nam de altera quae * detractione pluribus dicendum est. Vtimur vulgo
et comparativis pro absolutis, ut cum se quis infirmiorem esse dicet.
duo inter se comparativa committimus: “si te, Catilina, comprehendi,
si interfici iussero, credo erit verendum mihi ne potius hoc omnes
boni serius a me quam quisquam crudelius factum esse dicat”. XX.
sunt et illa non similia soloecismo quidem, sed tamen numerum
mutantia, quae et tropis adsignari solent, ut de uno pluraliter dicamus:
“sed nos inmensum spatiis confecimus aequor”, et de pluribus
singulariter: “haud secus ac patriis acer Romanus in armis”. XXI.
Specie diversa sed genere eadem et haec sunt: “neve tibi ad solem
vergant vineta cadentem”; “ne mihi tum mollis sub divo carpere
somnos, neu dorso nemoris libeat iacuisse per herbas”: non enim
nescio cui alii prius, nec postea sibi uni, sed omnibus praecipit. Et de
nobis loquimur tamquam de aliis: “dicit Servius, negat tullius”. XXII.
Et nostra persona utimur pro aliena, et alios pro aliis fingimus.
Vtriusque rei exemplum pro Caecina. Pisonem, adversae partis
advocatum, adloquens Cicero dicit: “restituisse te dixti: nego me ex
edicto praetoris restitutum esse”: verum enim est illud: “restituisse”
Aebutius dixit, “nego me” Caecina [ex edicto praetoris restitutum
esse]: et ipsum “dixti”, excussa syllaba, figura in verbo. XXIII. Illa
quoque ex eodem genere possunt videri: unum quod interpositionem
vel interclusionem dicimus, Graeci parenthesin sive paremptosin
vocant, cum continuationi sermonis medius aliqui sensus intervenit:
“ego cum te (mecum enim saepissime loquitur) patriae reddidissem”:
cui adiciunt hyperbaton qui id inter tropos esse noluerunt: XXIV.
alterum quod est ei figurae sententiarum quae apostrophe dicitur simile, sed non sensum mutat verum formam eloquendi: “Decios Marios
magnosque Camillos, Scipiadas duros bello et te, maxime Caesar”.
Acutius adhuc in Polydoro: XXV. “Fas omne abrumpit, Polydorum
obtruncat et auro vi potitur. Quid non mortalia pectora cogis auri
sacra fames?” Hoc, qui tam parva momenta nominibus discreverunt,
metabasin vocant, quam et aliter fieri putant: “quid loquar? aut ubi
sum?” XXVI. Coniunxit autem parenthesin et apostrophen Vergilius
illo loco: “haud procul inde citae Mettum in diversa quadrigae
299
CLL - Classici Latini Loffredo
distulerant (at tu dictis, Albane, maneres!) raptabatque viri mendacis
viscera tullus”. XVII. Haec schemata, aut his similia quae erunt per
mutationem adiectionem detractionem ordinem, et convertunt in se
auditorem nec languere patiuntur subinde aliqua notabili figura
excitatum, et habent quandam ex illa vitii similitudine gratiam, ut in
cibis interim acor ipse iucundus est. Quod continget si neque supra
modum multae fuerint nec eiusdem generis aut iunctae aut frequentes,
quia satietatem ut varietas earum, ita raritas effugit. XXVIII. Illud est
acrius genus quod non tantum in ratione positum est loquendi, sed
ipsis sensibus tum gratiam tum etiam vires accommodat. Ex quibus
primum sit quod fit adiectione. Plura sunt genera. Nam et verba
geminantur, vel amplificandi gratia, ut “occidi, occidi non Spurium
Maelium” (alterum est enim quod indicat, alterum quod adfirmat),
vel miserandi, ut “a Corydon, Corydon”. XXIX. Quae eadem figura
nonnumquam per ironian ad elevandum convertitur. Similis
geminationis post aliquam interiectionem repetitio est, sed paulo etiam
vehementior: “bona Cn. Pompei - miserum me! consumptis enim
lacrimis infixus tamen pectori haeret dolor - bona, inquam, Cn. Pompei
acerbissimae voci subiecta praeconis”; “vivis, et vivis non ad
deponendam sed ad confirmandam audaciam”. XXX. Et ab isdem
verbis plura acriter et instanter incipiunt: “nihilne te nocturnum
praesidium Palatii, nihil urbis vigiliae, nihil timor populi, nihil
consensus bonorum omnium, nihil hic munitissimus habendi senatus
locus, nihil horum ora vultusque moverunt?” et in isdem desinunt:
“Quis eos postulavit? Appius. Quis produxit? Appius”. XXXI.
Quamquam hoc exemplum ad aliud quoque schema pertinet, cuius
et initia inter se et rursus inter se fines idem sunt (“quis” et “quis”,
“Appius” et “Appius”) - quale est: “Qui sunt qui foedera saepe
ruperunt? Carthaginienses. Qui sunt qui crudelissime bellum
gesserunt? Carthaginienses. Qui sunt qui Italiam deformarunt?
Carthaginienses. Qui sunt qui sibi ignosci postulant? Carthaginienses”.
XXXII. Etiam in contrapositis vel comparativis solet respondere
primorum verborum alterna repetitio, quod modo huius [modi] esse
loci potius dixi: “vigilas tu de nocte ut tuis consultoribus respondeas,
ille ut eo quo intendit mature cum exercitu perveniat: te gallorum,
illum bucinarum cantus exsuscitat: tu actionem instituis, ille aciem
instruit: tu caves ne consultores tui, ire ne urbes aut castra capiantur”.
XXXIII. Sed hac gratia non fuit contentus orator; vertit in contrarium
eandem figuram: “ille tenet et scit ut hostium copiae, tu ut aquae
pluviae arceantur: ille exercitatus in propagandis finibus, tu in
regendis”. XXXIV. Possunt media quoque respondere vel primis, ut
300
Quintiliano - Institutio oratoria
“te nemus Angitiae, vitrea te fucinus unda,” vel ultimis, ut: “haec
navis onusta praeda Siciliensi, cum et ipsa esset ex praeda”. Nec
quisquam dubitabit idem fieri posse iteratis utrimque mediis.
Respondent primis et ultima: “multi et graves dolores inventi parentibus
et propinquis, multi”. XXXV. Est et illud repetendi genus quod semel
proposita iterat et dividit: “Iphitus et Pelias mecum, quorum Iphitus
aevo iam gravior, Pelias et vulnere tardus Vlixei”. XXXVI. Epanodos
dicitur Graece, nostri regressionem vocant. Nec solum in eodem sensu
sed etiam in diverso eadem verba contra sumuntur: “principum
dignitas erat paene par, non par fortasse eorum qui sequebantur”.
Interim variatur casibus haec et generibus retractatio: “magnus est
dicendi labor, magna res”. Est et apud Rutilium longa periodois, sed
haec initia sententiarum sunt: “Pater hic tuus? Patrem nunc appellas?
XXXVII. Patris tui filius es?” Fit casibus modo hoc schema (quod
polyptoton vocant), constat et aliis etiam modis, ut pro Cluentio:
“Quod autem tempus veneni dandi illo die, illa frequentia? Per quem
porro datum? Vnde sumptum? Quae porro interceptio poculi? cur
non de integro autem datum?” XXXVIII. Hanc rerum coniunctam
diversitatem Caecilius metabolen vocat, qualis est pro Cluentio locus
in Oppianicum: “illum tabulas publicas Larini censorias corrupisse
decuriones universi iudicaverunt, cum illo nemo rationem, nemo rem
ullam contrahebat, nemo illum ex tam multis cognatis et adfinibus
tutorem umquam liberis suis scripsit”, et deinceps adhuc multa.
XXXIX. Vt haec in unum congeruntur, ita contra illa dispersa sunt,
quae a Cicerone “dissupata” dici puto: “hic segetes, illic veniunt
felicius uvae, arborei fetus alibi”, et deinceps. XL. Illa vero apud
Ciceronem mira figurarum mixtura deprehenditur, in qua et primo
verbo longum post intervallum redditum est ultimum, et media primis
et mediis ultima congruunt: “vestrum iam hic factum deprehenditur,
patres conscripti, non meum, ac pulcherrimum quidem factum, verum,
ut dixi, non meum, sed vestrum”. XLI. Hanc frequentiorem
repetitionem ploken vocant, quae fit et permixtis figuris, ut supra
dixi, utque se habet epistula ad Brutum: “ego cum in gratiam redierim
cum Appio Claudio, et redierim per Cn. Pompeium, [et] ego ergo
cum redierim”, et in isdem sententiis crebrioribus mutata
declinationibus iteratione verborum, ut apud Persium: XLII. “usque
adeone scire tuum nihil est nisi te scire hoc sciat alter?” et apud
Ciceronem: “+neque enim poterat indicio et his damnatis qui
indicabantur”. XLIII. Sed sensus quoque toti quem ad modum
coeperunt desinunt: “Venit ex Asia. Hoc ipsum quam novum!
Tribunus plebis venit ex Asia”. In eadem tamen perihodo et verbum
301
CLL - Classici Latini Loffredo
ultimum primo refertur, tertium iam sermone, adiectum est enim:
“verumtamen venit”. Interim sententia quidem repetitur, sed non
eodem verborum ordine: “Quid Cleomenes facere potuit? Non enim
possum quemquam insimulare falso. Quid, inquam, facere Cleomenes
potuit?” XLIV. Prioris etiam sententiae verbum ultimum ac sequentis
primum frequenter est idem, quo quidem schemate utuntur poetae
saepius: “Pierides, vos haec facietis maxima Gallo, Gallo, cuius amor
tantum mihi crescit in horas”, sed ne oratores quidem raro: “hic tamen
vivit: vivit? immo vero etiam in senatum venit”. XLV. Aliquando, sicut
in geminatione verborum diximus, initia quoque et clausulae
sententiarum aliis sed non alio tendentibus verbis inter se consonant.
Initia hoc modo: “dediderim periculis omnibus, optulerim insidiis,
obiecerim invidiae”. Rursus clausulae ibidem statim: “vos enim
statuistis, vos sententiam dixistis, vos iudicastis”. Hoc alii synonymian,
alii diiunctionem vocant, utrumque, etiam si est diversum, recte: nam
est nominum idem significantium separatio. Congregantur quoque
verba idem significantia: “quae cum ita sint, Catilina, perge quo
coepisti, egredere aliquando ex urbe: patent portae, proficiscere”.
XLVI. Et in eundem alio libro: “abiit excessit erupit evasit”. Hoc
Caecilio pleonasmos videtur, id est abundans super necessitatem oratio,
sicut illa: “vidi oculos ante ipse meos”: in illo enim “vidi” inest “ipse”.
Verum id, ut alio quoque loco dixi, cum supervacua oneratur
adiectione, vitium est, cum auget aut manifestat sententiam, sicut hic,
virtus: “vidi”, “ipse”, “ante oculos” totidem sunt adfectus. XLVII.
cur tamen haec proprie nomine tali notarit non video: nam et geminatio
et repetitio et qualiscumque adiectio pleonasmos videri potest. Nec
verba modo sed sensus quoque idem facientes acervantur: “perturbatio
istum mentis et quaedam scelerum offusa caligo et ardentes furiarum
faces excitaverunt”. XLVIII. Congeruntur et diversa: “Mulier, tyranni
saeva crudelitas, patris amor, ira praeceps, temeritatis dementia”. Et
apud Ovidium: “sed grave Nereidum numen, sed corniger Ammon,
sed quae visceribus veniebat belua ponti exsaturanda meis”. XLIX.
inveni qui et hoc ploken vocaret: cui non adsentior, cum sit unius
figurae. Mixta quoque et idem et diversum significantia, quod et ipsum
diallagen vocant: “quaero ab inimicis, sintne haec investigata comperta
id est patefacta sublata delata extincta per me?” Et “investigata comperta
id est patefacta” aliud ostendunt, “sublata delata extincta”: sunt inter
se similia, sed non etiam prioribus. L. Et hoc autem exemplum et
superius aliam quoque efficiunt figuram, quae quia coniunctionibus
caret dissolutio vocatur, apta cum quid instantius dicimus: nam et
singula inculcantur et quasi plura fiunt. Ideoque utimur hac figura
302
Quintiliano - Institutio oratoria
non in singulis modo verbis, sed sententiis etiam, ut Cicero dicit contra
contionem Metelli: “qui indicabantur, eos vocari, custodiri, ad senatum
adduci iussi: senatum si interposui”, et totus hic locus talis est. Hoc
genus et brachylogian vocant, quae potest esse copulata dissoluto.
Contrarium [ut] est schema quod coniunctionibus abundat: illud
asyndeton, hoc polysyndeton dicitur. LI. Sed hoc est vel isdem saepius
repetitis, ut “tectumque laremque armaque Amyclaeumque canem
Cressamque pharetram”, vel diversis: LII. “arma virumque - multum
ille et terris - multa quoque”. LIII. Adverbia quoque et pronomina
variantur: “hic illum vidi iuvenem - bis senos cui nostra dies - hic
mihi responsum primus dedit ire petenti”. Sed utrumque horum
acervatio est aut iuncta aut dissoluta. LIV. Omnibus scriptores sua
nomina dederunt, sed varia et ut cuique fingenti placuit: fons quidem
unus, qui acriora facit et instantiora quae dicimus et vim quandam
prae se ferentia velut saepius erumpentis adfectus.
Gradatio, quae dicitur climax, apertiorem habet artem et magis
adfectatam, ideoque esse rarior debet. LV. Est autem ipsa quoque
adiectionis: repetit enim quae dicta sunt, et priusquam ad aliud
descendat in prioribus resistit. cuius exemplum ex Graeco notissimo
transferatur: “non enim dixi quidem haec, sed non scripsi, nec scripsi
quidem, sed non obii legationem, nec obii quidem legationem, sed
non persuasi Thebanis”. LVI. Sunt tamen tradita et Latina: “Africano
virtutem industria, virtus gloriam, gloria aemulos comparavit”. Et Calvi:
“non ergo magis pecuniarum repetundarum quam maiestatis, neque
maiestatis magis quam Plautiae legis, neque Plautiae legis magis quam
ambitus, neque ambitus magis quam omnium legum”. LVII. +Est+
invenitur apud poetas quoque, ut apud Homerum de sceptro, quod a
Iove ad Agamemnonem usque deducit, et apud nostrum etiam
tragicum: “Iove propagatus est, ut perhibent, Tantalus, ex Tantalo
ortus Pelops, ex Pelope autem satus Atreus, qui nostrum porro propagat
genus”. LVIII. At quae per detractionem fiunt figurae, brevitatis
novitatisque maxime gratiam petunt: quarum una est ea quam libro
proximo in figuras ex synekdochei distuli, cum subtractum verbum
aliquod satis ex ceteris intellegitur, ut Caelius in Antonium: “stupere
gaudio Graecus”: simul enim auditur “coepit”; Cicero ad Brutum:
“Sermo nullus scilicet nisi de te; quid enim potius? tum Flavius, cras,
inquit, tabellarii, et ego ibidem has inter cenam exaravi”. LIX. cui
similia sunt illa meo quidem iudicio, in quibus verba decenter pudoris
gratia subtrahuntur: “novimus et qui te, transversa tuentibus hircis,
et quo, sed faciles Nymphae risere, sacello”. LX. Hanc quidam
aposiopesin putant, frustra: nam illa quid taceat incertum est aut certe
303
CLL - Classici Latini Loffredo
longiore sermone explicandum, hic unum verbum et manifestum
quidem desideratum: quod si aposiopesis est, nihil non in quo deest
aliquid idem appellabitur. LXI. Ego ne illud quidem aposiopesin
semper voco, in quo res quaecumque relinquitur intellegenda, ut ea
quae in epistulis Cicero: “data Lupercalibus, quo die Antonius
Caesari”. Non enim opticuit: lusit, quia nihil aliud intellegi poterat
quam hoc: “diadema imposuit”. LXII. Altera est per detractionem
figura, de qua modo dictum est, cui coniunctiones eximuntur. Tertia,
quae dicitur epezeugmenon, in qua unum ad verbum plures sententiae
referuntur, quarum unaquaeque desiderasset illud si sola poneretur.
Id accidit aut praeposito verbo ad quod reliqua respiciant: “vicit
pudorem libido, timorem audacia, rationem amentia”, aut inlato quo
plura cluduntur: “neque enim is es, Catilina, ut te aut pudor umquam
a turpitudine aut metus a periculo aut ratio a furore revocaverit”. LXIII.
Medium quoque potest esse quod et prioribus et sequentibus sufficiat:
iungit autem et diversos sexus, ut cum marem feminamque “filios”
dicimus, et singularia pluralibus miscet. LXIV. Sed haec adeo sunt
vulgaria ut sibi artem figurarum adserere non possint. Illud plane
figura est, quo diversa sermonis forma coniungitur: “sociis tunc arma
capessant edico, et dira bellum cum gente gerendum”. Quamvis enim
pars [bello] posterior participio insistat, utrique convenit illud “edico”.
Non utique detractionis gratia factam coniunctionem synoikeiosin
vocant, quae duas res diversas colligat: “tam deest avaro quod habet
quam quod non habet”. LXV. huic diversam volunt esse distinctionem,
cui dant nomen paradiastolen, qua similia discernuntur: “cum te pro
astuto sapientem appelles, pro confidente fortem, pro inliberali
diligentem”. Quod totum pendet ex finitione, ideoque an figura sit
dubito. cui contraria est ea qua fit ex vicino transitus ad diversa ut
similia: “brevis esse laboro, obscurus fio” et quae secuntur.
LVI. Tertium est genus figurarum quod aut similitudine aliqua vocum
aut paribus aut contrariis convertit in se aures et animos excitat. Hinc
est paronomasia quae dicitur adnominatio. Ea non uno modo fieri
solet: ex vicinia quadam praedicti nominis ducta, casibus declinatis,
ut Domitius Afer pro Cloatilla: “mulier omnium rerum imperita, in
omnibus rebus infelix,” et cum verbo idem verbum plus significans
subiungitur: LXVII. “quando homo hostis, homo”. Quibus exemplis
sum in aliud usus, +sed in uno phasis+ est geminatio. Paronomasiai
contrarium est quod eodem verbo quasi falsum arguitur: “quae lex
privatis hominibus esse lex non videbatur”. LXVIII. cui confinis est
quae antanaklasis dicitur, eiusdem verbi contraria significatio. cum
Proculeius quereretur de filio quod is mortem suam exspectaret, et
304
Quintiliano - Institutio oratoria
ille dixisset “se vero non exspectare”, “immo”, inquit, “rogo
exspectes”. Non ex eodem sed ex vicino diversum accipitur cum
supplicio adficiendum dicas quem supplicatione dignum iudicaris.
LXIX. Aliter quoque voces aut eaedem [aut] diversa in significatione
ponuntur aut productione tantum vel correptione mutatae: quod etiam
in iocis frigidum equidem tradi inter praecepta miror, eorumque
exempla vitandi potius quam imitandi gratia pono: “amari iucundum
est, si curetur ne quid insit amari”, “avium dulcedo ad avium ducit”,
et apud Ovidium ludentem: LXX. “cur ego non dicam, furia, te
furiam?” LXXI. Cornificius hanc traductionem vocat, videlicet alterius
intellectus ad alterum. Sed elegantius quod est positum in distinguenda
rei proprietate: “hanc rei publicae pestem paulisper reprimi, non in
perpetuum comprimi posse”; et quae praepositionibus in contrarium
mutantur: “non emissus ex urbe, sed inmissus in urbem esse videatur”.
Melius atque acrius quod cum figura iucundum est, tum etiam sensu
valet: “emit morte inmortalitatem”. LXXII. Illa leviora: “non Pisonum
sed pistorum” et “ex oratore arator”. Pessimum vero: “ne patres
conscripti videantur circumscripti”. Raro evenit, sed vehementer +venit
sic+ contigit, ut aliqui sensus vehemens et acer venustatem aliquam
+non eadem eo verbo non dissona accipit.+ LXXIII. Et cur me
prohibeat pudor uti domestico exemplo? Pater meus contra eum qui
se legationi inmoriturum dixerat, deinde vix paucis diebus insumptis
re infecta redierat: “non exigo uti inmoriaris legationi: inmorare”.
Nam et valet sensus ipse et in verbis tantum distantibus iucunde
consonat vox, praesertim non captata sed velut oblata, cum altero suo
sit usus, alterum ab adversario acceperit. LXXIV. Magnae veteribus
curae fuit gratiam dicendi et paribus et contrariis adquirere. Gorgias
in hoc inmodicus: copiosus, aetate utique prima, Isocrates fuit.
Delectatus est his etiam M. tullius, verum et modum adhibuit non
ingratae nisi copia redundet voluptati, et rem alioqui levem
sententiarum pondere implevit. Nam per se frigida et inanis adfectatio,
cum in acris incidit sensus innatam gratiam videtur habere, non
arcessitam. LXXV. Similium fere quadruplex ratio est. Nam est primum
quotiens verbum verbo aut non dissimile valde quaeritur, ut
“puppesque tuae pubesque tuorum”, et: “sic in hac calamitosa fama
quasi in aliqua perniciosissima flamma”, et: “non enim tam spes
laudanda quam res est”, aut certe par et extremis syllabis consonans:
“non verbis sed armis”. LXXVI. Et hoc quoque quotiens in sententias
acris incidit pulchrum est: “quantum possis, in eo semper experire ut
prosis”. Hoc est parison, ut plerisque placuit; Theon Stoicus parison
existimat quod sit e membris non dissimilibus. LXXVII. Secundum
305
CLL - Classici Latini Loffredo
ut clausula similiter cadat, syllabis isdem in ultimam partem conlatis;
homoioteleuton vocant, id est similem duarum sententiarum vel
plurium finem: “non modo ad salutem eius extinguendam, sed etiam
gloriam per tales viros infringendam”. Ex quibus fere fiunt, non tamen
ut semper utique ultimis consonent, quae trikola dicuntur: “vicit
pudorem libido, timorem audacia, rationem amentia”. In quaternas
quoque ac plures haec ratio ire sententias potest. Fit etiam singulis
verbis: “Hecuba hoc dolet pudet piget”, et “abiit excessit erupit evasit”.
LXXVIII. Tertium est quod [non] in eosdem casus cadit: homoioptoton
dicitur. Sed neque quod finem habet similem, utique in eundem venit
finem homoioptoton, quia homoioptoton est tantum casu simile [est]
etiam si dissimilia sint quae declinentur, nec tantum in fine
deprehenditur, sed respondentibus vel primis inter se vel mediis vel
extremis vel etiam permutatis his, ut media primis et summa mediis
accommodentur; et quocumque modo accommodari potest: LXXIX.
nec enim semper paribus syllabis constat, ut est apud Afrum: “amisso
nuper infelicis +auleis+ non praesidio inter pericula, tamen solacio
inter adversa”. Eius fere videntur optima in quibus initia sententiarum
et fines consentiunt (ut hic “praesidio, solacio” +pedem+) ut et similia
sint verso bis et a paribus cadant et eodem modo desinant: LXXX.
etiam ut sint, quod est quartum, membris aequalibus, quod isokolon
dicitur. “Si, quantum in agro locisque desertis audacia potest, tantum
in foro atque iudiciis impudentia valeret” isokolon est et homoioptoton
habet; “non minus nunc in causa cederet Aulus Caecina Sexti Aebuti
impudentiae quam tum in vi facienda cessit audaciae” isokolon,
homoioptoton, homoioteleuton. Accedit et ex illa figura gratia qua
nomina dixi mutatis casibus repeti: “non minus cederet quam cessit”.
Adhuc homoioteleuton et paronomasia est “neminem alteri posse dare
in matrimonium nisi penes quem sit patrimonium”. LXXXI.
Contrapositum autem vel, ut quidam vocant, contentio (antitheton
dicitur) non uno fit modo. Nam et [sic] singula singulis opponuntur,
ut in eo quod modo dixi: “Vicit pudorem libido, timorem audacia”,
et bina binis: “non nostri ingeni, vestri auxili est”, et sententiae
sententiis: “dominetur in contionibus, iaceat in iudiciis”. LXXXII.
cui commodissime subiungitur et ea species quam distinctionem
diximus: “odit populus Romanus privatam luxuriam, publicam
magnificentiam diligit”, et quae sunt simili casu dissimili sententia in
ultimo locata: “ut quod in tempore mali fuit nihil obsit, quod in
causa boni fuit prosit”. LXXXIII. Nec semper contrapositum
subiungitur, ut in hoc: “est igitur haec, iudices, non scripta sed nata
lex”, verum, sicut Cicero dicit, de singulis rebus propositis refertur
306
Quintiliano - Institutio oratoria
ad singula, ut in eo quod sequitur: “quam non didicimus accepimus
legimus, verum ex natura ipsa arripuimus hausimus expressimus”.
LXXXIV. Nec semper quod adversum est contra ponitur, quale est
apud Rutilium: “nobis primis di immortales fruges dederunt, nos
quod soli accepimus in omnes terras distribuimus”. LXXXV. Fit etiam
adsumpta illa figura qua verba declinata repetuntur, quod antimetabole
dicitur: “non ut edam vivo, sed ut vivam edo”. Et quod apud
Ciceronem conversum ita est ut, cum mutationem casus habeat, etiam
similiter desinat: “ut et sine invidia culpa plectatur et sine culpa invidia ponatur”. LXXXVI. Et eodem eluditur verbo, ut quod dicit de
[se] Roscio: “etenim cum artifex eius modi est ut solus videatur dignus
esse * videatur qui non accedat”. Est et in nominibus ex diverso
conlocatis sua gratia: “si consul Antonius, Brutus hostis, si conservator
rei publicae Brutus, hostis Antonius”. LXXXVII. Olim plura de figuris
quam necesse erat, et adhuc erunt qui putant esse figuram “incredibile est quod dico sed verum” (anthypophoran vocant) et “aliquis hoc
semel tulit, nemo bis, ego ter” (diexodon) et “longius evectus sum,
sed redeo ad propositum” (aphodon). LXXXVIII. Quaedam verborum
figurae paulum a figuris sententiarum declinantur, ut dubitatio. Nam
cum est in re, priori parti adsignanda est, cum in verbo, sequenti:
“sive me malitiam sive stultitiam dicere oportet”. LXXXIX. Item
correctionis eadem ratio est: nam quod illic dubitat, hic emendat.
Etiam in personae fictione accidere quidam idem putaverunt, ut in
verbis esset haec figura: “crudelitatis mater est avaritia”, et apud
Sallustium in Ciceronem “o Romule Arpinas”: quale est apud
Menandrum “Oedipus Thriasius”. Haec omnia copiosius sunt exsecuti
qui non ut partem operis transcurrerunt, sed proprie libros huic operi dedicaverunt, sicut Caecilius, Dionysius, Rutilius, Cornificius,
Visellius aliique non pauci (sed non minor erit eorum qui vivunt
gloria). XC. Vt fateor autem verborum quoque figuras posse pluris
reperiri a quibusdam, ita his, quae ab auctoribus claris traduntur,
meliores non adsentior. Nam in primis M. tullius multas in tertio de
Oratore libro posuit quas in Oratore postea scripto transeundo videtur
ipse damnasse: quarum pars est quae sententiarum potius quam
verborum sit, ut inminutio, inprovisum, imago, sibi ipsi responsio,
digressio, permissio, contrarium (hoc enim puto quod dicitur
enantiotes), sumpta ex adverso probatio: XCI. quaedam omnino non
sunt figurae, sicut ordo, dinumeratio, circumscriptio, sive hoc nomine significatur comprensa breviter sententia sive finitio: nam et hoc
Cornificius atque Rutilius schema lexeos putant. Verborum autem
concinna transgressio hyperbaton est, quod Caecilius quoque putat
307
CLL - Classici Latini Loffredo
schema, a nobis est inter tropos posita. XCII. Sed mutatio, [et] si ea
est quam Rutilius alloiosin vocat, dissimilitudinem ostendit hominum
rerum factorum: quae si latius fiat, figura non est, si angustius, in
antitheton cadet; si vero haec appellatio significat hypallagen, satis de
ea dictum est. XCIII. Quod vero schema est ad propositum subiecta
ratio, quod Rutilius aitiologian vocat? [utrum] Nam de illo dubitari
possit, an schema sit in distributis subiecta ratio, quod apud eundem
primo loco positum est: prosapodosin dicit, quae, ut maxime, servetur
sane in pluribus propositis, quia aut singulis statim ratio subiciatur,
ut est apud Gaium Antonium: XCIV. “sed neque accusatorem eum
metuo, quod sum innocens, neque competitorem vereor, quod sum
Antonius, neque consulem spero, quod est Cicero”: aut positis duobus
vel tribus eodem ordine singulis continua reddatur, quale apud Brutum
de dictatura Cn. Pompei: XCV. “praestat enim nemini imperare quam
alicui servire: sine illo enim vivere honeste licet, cum hoc vivendi
nulla condicio est”. XCVI. Sed et uni rei multiplex ratio subiungitur,
ut apud Vergilium: “sive inde occultas vires et pabula terrae pinguia
concipiunt, sive illis omne per ignem excoquitur vitium” et totus locus,
“seu pluris calor ille vias ... seu durat magis”. XCVII. Relationem
quid accipi velit non liquet mihi: nam si antanaclasin aut epanodon
aut antimetabolen dicit, de omnibus his locuti sumus. Sed quidquid
est, nec hoc nec superiora in Oratore repetit. Sola est in eo libro posita
inter figuras verborum exclamatio quam sententiae potius puto (adfectus
enim est); [et] ceteris omnibus consentio. XCVIII. Adicit his Caecilius
periphasin, de qua dixi, Cornificius interrogationem ratiocinationem
subiectionem transitionem occultationem, praeterea sententiam
membrum articulos interpretationem conclusionem. Quorum priora
alterius generis sunt schemata sequentia schemata omnino non sunt.
XCIX. Item Rutilius, praeter ea quae apud alios quoque sunt,
paromologian, anagcaion, ethopoiian, dicaiologian, prolempsin,
characterismon, brachylogian, parasiopesin, parresian, de quibus idem
dico. Nam eos quidem auctores qui nullum prope finem fecerunt
exquirendis nominibus praeteribo, qui etiam quae sunt argumentorum
figuris adscripserunt. C. Ego illud de iis etiam quae vere sunt adiciam
breviter, sicut ornent orationem oportune positae, ita ineptissimas esse
cum inmodice petantur. Sunt qui, neglecto rerum pondere et viribus
sententiarum, si vel inania verba in hos modos depravarunt summos
se iudicent artifices, ideoque non desinant eas nectere, quas sine
substantia sectari tam est ridiculum quam quaerere habitum gestumque
sine corpore. CI. Sed ne eae quidem quae recte fiunt densandae sunt
nimis: nam et vultus mutatio oculorumque coniectus multum in actu
308
Quintiliano - Institutio oratoria
valet, sed si quis ducere os exquisitis modis et frontis ac luminum
inconstantia trepidare non desinat, rideatur. Et oratio habet rectam
quandam velut faciem, quae ut stupere inmobili rigore non debebit,
ita saepius in ea quam natura dedit specie continenda est. CII.
Sciendum vero in primis quid quisque in orando postulet locus, quid
persona, quid tempus: maior enim pars harum figurarum posita est in
delectatione. Vbi vero atrocitate invidia miseratione pugnandum est,
quis ferat contrapositis et pariter cadentibus et consimilibus irascentem
flentem rogantem? - cum nimia in his rebus cura verborum deroget
adfectibus fidem, et ubicumque ars ostentatur, veritas abesse videatur.
[4] I. De compositione non equidem post M. tullium scribere auderem,
cui nescio an ulla pars operis huius sit magis elaborata, nisi et eiusdem
aetatis homines scriptis ad ipsum etiam litteris reprehendere id
conlocandi genus ausi fuissent, et post eum plures multa ad eandem
rem pertinentia memoriae tradidissent. Itaque accedam in plerisque
Ciceroni, atque in his ero, quae indubitata sunt, brevior, in quibusdam
paulum fortasse dissentiam. II. Nam etiam cum iudicium meum
ostendero, suum tamen legentibus relinquam. III. Neque ignoro
quosdam esse qui curam omnem compositionis excludant, atque illum
horridum sermonem, ut forte fluxerit, modo magis naturalem, modo
etiam magis virilem esse contendant. Qui si id demum naturale esse
dicunt quod natura primum ortum est et quale ante cultum fuit, tota
hic ars orandi subuertitur. IV. Neque enim locuti sunt ad hanc regulam
et diligentiam primi homines, nec prohoemiis praeparare, docere
expositione, argumentis probare, adfectibus commovere scierunt. Ergo
his omnibus, non sola compositione caruerunt: quorum si fieri nihil
melius licebat, ne domibus quidem casas aut vestibus pellium tegmina
aut urbibus montes ac silvas mutari oportuit. V. Quae porro ars statim
fuit? Quid non cultu mitescit? cur vites coercemus manu? cur eas
fodimus? Rubos arvis excidimus: terra et hos generat. Mansuefacimus
animalia: indomita nascuntur. Verum id est maxime naturale quod
fieri natura optime patitur. VI. Fortius vero qui incompositum potest
esse quam vinctum et bene conlocatum? Neque, si pravi pedes vim
detrahunt rebus, ut sotadeorum et galliamborum et quorundam in
oratione simili paene licentia lascivientium, id vitium compositionis
est iudicandum. VII. Ceterum quanto vehementior fluminum cursus
est prono alveo ac nullas moras obiciente quam inter obstantia saxa
fractis aquis ac reluctantibus, tanto quae conexa est et totis viribus
fluit fragosa atque interrupta melior oratio. cur ergo vires ipsa specie
solvi putent, quando res nec ulla sine arte satis valeat et comitetur
semper artem decor? VIII. An non eam quae missa optime est hastam
309
CLL - Classici Latini Loffredo
speciosissime contortam ferri videmus, et arcu derigentium tela quo
certior manus, hoc est habitus ipse formosior? Iam in certamine
armorum atque in omni palaestra quid satis recte cavetur ac petitur
cui non artifex motus et certi quidam pedes adsint? IX. Quare mihi
compositione velut ammentis quibusdam nervisve intendi et concitari
sententiae videntur. Ideoque eruditissimo cuique persuasum est valere eam plurimum, non ad delectationem modo sed ad motum quoque
animorum: X. primum quia nihil intrare potest in adfectus quod in
aure velut quodam vestibulo statim offendit, deinde quod natura
ducimur ad modos. Neque enim aliter eveniret ut illi quoque
organorum soni, quamquam verba non exprimunt, in alios tamen
atque alios motus ducerent auditorem. XI. In certaminibus sacris non
eadem ratione concitant animos ac remittunt, non eosdem modos
adhibent cum bellicum est canendum et cum posito genu
supplicandum est, nec idem signorum concentus est procedente ad
proelium exercitu, idem receptui carmen. XII. Pythagoreis certe moris
fuit et cum evigilassent animos ad lyram excitare, quo essent ad
agendum erectiores, et cum somnum peterent ad eandem prius lenire
mentes, ut, si quid turbidiorum cogitationum, componerent. XIII.
Quod si numeris ac modis inest quaedam tacita vis, in oratione ea
vehementissima, quantumque interest sensus idem quibus verbis
efferatur, tantum verba eadem qua compositione vel in textu iungantur
vel in fine cludantur: nam quaedam et sententiis parva et elocutione
modica virtus haec sola commendat. XIV. Denique quod cuique visum
erit vehementer dulciter speciose dictum, solvat et turbet: abierit omnis
vis iucunditas decor. Solvit quaedam sua in Oratore Cicero: “Neque
me divitiae movent, quibus omnis Africanos, Laelios multi venalicii
mercatoresque superarunt. Inmuta paululum, ut sit “multi superarunt
mercatores venaliciique”, et insequentis deinceps perihodos, quas si
ad illum modum turbes, velut fracta aut transversa tela proieceris. XV.
Idem corrigit quae a Graccho composita durius putat. Illum decet:
nos hac sumus probatione contenti, quod in scribendo quae se nobis
solutiora optulerunt componimus. Quid enim attinet eorum exempla
quaerere quae sibi quisque experiri potest? Illud notasse satis habeo,
quo pulchriora et sensu et elocutione dissolveris, hoc orationem magis
deformem fore, quia neglegentia conlocationis ipsa verborum luce
deprenditur. XVI. Itaque ut confiteor paene ultimam oratoribus artem
compositionis, quae quidem perfecta sit, contigisse, ita illis quoque
priscis habitam inter curas, in quantum adhuc profecerant, puto.
Neque enim mihi quamlibet magnus auctor Cicero persuaserit, Lysian
Herodotum Thucydiden parum studiosos eius fuisse. XVII. Genus
310
Quintiliano - Institutio oratoria
fortasse sint secuti non idem quod Demosthenes aut Plato, quamquam
et hi ipsi inter se dissimiles fuerunt. Nam neque illud in Lysia dicendi
textum tenue atque rasum laetioribus numeris corrumpendum erat:
perdidisset enim gratiam, quae in eo maxima est, simplicis atque
inadfectati coloris, perdidisset fidem quoque. Nam scribebat aliis, non
ipse dicebat, ut oporteret esse illa rudibus et incompositis similia:
XVIII. quod ipsum compositio est. Et historiae, quae currere debet
ac ferri, minus convenissent insistentes clausulae et debita actionibus
respiratio et cludendi inchoandique sententias ratio. In contionibus
quidem etiam similiter cadentia quaedam et contraposita deprehendas.
In Herodoto vero cum omnia, ut ego quidem sentio, leniter fluunt,
tum ipsa dialectos habet eam iucunditatem ut latentes in se numeros
complexa videatur. XIX. Sed de propositorum diversitate post paulum:
nunc quae prius iis qui recte componere volent discenda sunt.
Est igitur ante omnia oratio alia vincta atque contexta, soluta alia,
qualis in sermone et epistulis, nisi cum aliquid supra naturam suam
tractant, ut de philosophia, de re publica similibusque. XX. Quod
non eo dico quia non illud quoque solutum habeat suos quosdam et
forsitan difficiliores etiam pedes: neque enim aut hiare semper vocalibus
aut destitui temporibus volunt sermo atque epistula, sed non fluunt
nec cohaerent nec verba verbis trahunt, ut potius laxiora in his vincla
quam nulla sint. XXI. Nonnumquam in causis quoque minoribus
decet eadem simplicitas, quae non nullis sed aliis utitur numeris,
dissimulatque eos et tantum communit occultius. XXII. At illa conexa
series tris habet formas: incisa, quae commata dicuntur, membra, quae
kola, periodon quae est vel ambitus vel circumductum vel continuatio
vel conclusio. In omni porro compositione tria sunt genera necessaria: ordo, iunctura, numerus. XXIII. Primum igitur de ordine. Eius
observatio in verbis est singulis et contextis (singula sunt quae asyndeta
diximus). In his cavendum ne decrescat oratio, et fortiori subiungatur
aliquid infirmius, ut sacrilego fur aut latroni petulans: augeri enim
debent sententiae et insurgere, et optime Cicero “tu”, inquit, “istis
faucibus, istis lateribus, ista gladiatoria totius corporis firmitate”: aliud
enim maius alii supervenit. At si coepisset a toto corpore, non bene ad
latera faucesque descenderet. Est et alius naturalis ordo, ut “viros ac
feminas”, “diem ac noctem”, “ortum et occasum” dicas potius,
quamquam et retrorsum. XXIV. Quaedam ordine permutato fiunt
supervacua, ut “fratres gemini”: nam si “gemini” praecesserint, “fratres”
addere non est necesse. Illa nimia quorundam fuit observatio, ut
vocabula verbis, verba rursus adverbiis, nomina adpositis et
pronominibus essent priora: nam fit contra quoque frequenter non
311
CLL - Classici Latini Loffredo
indecore. XXV. Nec non et illud nimiae superstitionis, uti quaeque
sint tempore, ea facere etiam ordine priora, non quin frequenter sit
hoc melius, sed quia interim plus valent ante gesta ideoque levioribus
superponenda sunt. XXVI. Verbo sensum cludere multo, si compositio
patiatur, optimum est: in verbis enim sermonis vis est. Si id asperum
erit, cedet haec ratio numeris, ut fit apud summos Graecos Latinosque
oratores frequentissime. Sine dubio erit omne quod non cludet
hyperbaton, sed ipsum hoc inter tropos vel figuras, quae sunt virtutes,
receptum est. XXVII. Non enim ad pedes verba dimensa sunt, ideoque
ex loco transferuntur in locum, ut iungantur quo congruunt maxime,
sicut in structura saxorum rudium etiam ipsa enormitas invenit cui
adplicari et in quo possit insistere. Felicissimus tamen sermo est cui et
rectus ordo et apta iunctura et cum his numerus oportune cadens
contigit. XXVIII. Quaedam vero transgressiones et longae sunt nimis,
ut superioribus diximus libris, et interim etiam compositione vitiosae,
quae in hoc ipsum petuntur, ut exultent atque lasciviant, quales illae
Maecenatis: “sole et aurora rubent plurima”; “inter sacra movit aqua
fraxinos”; “ne exsequias quidem unus inter miserrimos viderem meas”
(quod inter haec pessimum est, quia in re tristi ludit compositio).
XXIX. Saepe tamen est vehemens aliquis sensus in verbo, quod si in
media parte sententiae latet, transire intentionem et obscurari
circumiacentibus solet, in clausula positum adsignatur auditori et
infigitur, quale illud est Ciceronis: “ut tibi necesse esset in conspectu
populi Romani vomere postridie”. XXX. Transfer hoc ultimum: minus
valebit. Nam totius ductus hic est quasi mucro, ut per se foeda vomendi
necessitas iam nihil ultra exspectantibus hanc quoque adiceret
deformitatem, ut cibus teneri non posset postridie. XXXI. Solebat
Afer Domitius traicere in clausulas verba tantum asperandae
compositionis gratia, et maxime in prohoemiis, ut pro Cloatilla: “gratias
agam continuo”, et pro Laelia: “eis utrisque apud te iudicem
periclitatur Laelia”. Adeo refugit teneram delicatamque modulandi
voluptatem ut currentibus per se numeris quod eos inhiberet [et]
obiceret. XXXII. Amphiboliam quoque fieri vitiosa locatione verborum
nemo est qui nesciat. Haec arbitror, ut in brevi, de ordine fuisse
dicenda: qui si vitiosus est, licet et vincta ac sit apte cadens oratio,
tamen merito incomposita dicatur.
Iunctura sequitur. Est in verbis, incisis, membris, perihodis: omnia
namque ista et virtutes et vitia in complexu habent. XXXIII. Atque ut
ordinem sequar, primum sunt quae imperitis quoque ad
reprehensionem notabilia videntur, id est, quae commissis inter se
verbis duobus ex ultima [fine] prioris ac prima sequentis syllaba de312
Quintiliano - Institutio oratoria
forme aliquod nomen efficiunt. tum vocalium concursus: quod cum
accidit, hiat et intersistit et quasi laborat oratio. Pessime longae, quae
easdem inter se litteras committunt, sonabunt; praecipuus tamen erit
hiatus earum quae cavo aut patulo maxime ore efferuntur. XXXIV. E
planior littera est, i angustior, ideoque obscurius in his vitium. Minus
peccabit qui longis breves subiciet, et adhuc qui praeponet longae
brevem. Minima est in duabus brevibus offensio. Atque cum aliae
subiunguntur aliis, proinde asperiores aut leviores erunt prout oris
habitu simili aut diverso pronuntiabuntur. XXXV. Non tamen id ut
crimen ingens expavescendum est, ac nescio neglegentia in hoc an
sollicitudo sit peior. Inhibeat enim necesse est hic Metus impetum
dicendi et a potioribus avertat. Quare ut neglegentiae est pars hoc
pati, ita humilitatis ubique perhorrescere, nimiosque non inmerito in
hac cura putant omnis Isocraten secutos praecipueque Theopompum.
XXXVI. At Demosthenes et Cicero modice respexerunt ad hanc partem.
Nam et coeuntes litterae, quae synaliphai dicuntur, etiam leviorem
faciunt orationem quam si omnia verba suo fine cludantur, et
nonnumquam hiulca etiam decent faciuntque ampliora quaedam, ut
“pulchra oratione +acta oratio iactatae+”, cum longae per se et velut
opimae syllabae aliquid etiam medii temporis inter vocales quasi
intersistatur adsumunt. XXXVII. Qua de re utar Ciceronis potissimum
verbis. “Habet” inquit “ille tamquam hiatus et concursus vocalium
molle quiddam et quod indicet non ingratam neglegentiam de re
hominis magis quam de verbis laborantis”.
Ceterum consonantes quoque, earumque praecipue quae sunt
asperiores, in commissura verborum rixantur, ut s ultima cum x
proxima, quarum tristior etiam si binae collidantur stridor est, ut “ars
studiorum”. XXXVIII. Quae fuit causa et Servio sulpicio, ut dixi,
subtrahendae s litterae quotiens ultima esset aliaque consonante
susciperetur, quod reprehendit Luranius, Messala defendit. Nam neque
Lucilium putat uti eadem ultima, cum dicit “Aeserninus fuit” et
“dignus locoque”, et Cicero in Oratore plures antiquorum tradit sic
locutos. XXXIX. Inde “belligerare”, “pos meridiem” et illa Censoris
Catonis “dicae” “faciae”que, m littera in e mollita. Quae in veteribus
libris reperta mutare imperiti solent, et dum librariorum insectari volunt
inscientiam, suam confitentur. XL. Atqui eadem illa littera, quotiens
ultima est et vocalem verbi sequentis ita contingit ut in eam transire
possit, etiam si scribitur, tamen parum exprimitur, ut “multum ille”
et “quantum erat”, adeo ut paene cuiusdam novae litterae sonum
reddat. Neque enim eximitur sed obscuratur, et tantum in hoc aliqua
inter duas vocales velut nota est, ne ipsae coeant. XLI. Videndum
313
CLL - Classici Latini Loffredo
etiam ne syllaba verbi prioris ultima et prima sequentis +ide nec+:
quod ne quis praecipi miretur, Ciceroni in epistulis excidit: “res mihi
invisae visae sunt, Brute”, et in carmine: “o fortunatam natam me
consule Romam”. XLII. Etiam monosyllaba, si plura sunt, male
continuabuntur, quia necesse est compositio multis clausulis concisa
subsultet. Ideoque etiam brevium verborum ac nominum vitanda
continuatio et ex diverso quoque longorum: adfert enim quandam
dicendi tarditatem. Illa quoque vitia sunt eiusdem loci, si cadentia
similiter et desinentia et eodem modo declinata multa iunguntur.
XLIII. Ne verba quidem verbis aut nomina nominibus similiaque his
continuari decet, cum virtutes etiam ipsae taedium pariant nisi gratia
varietatis adiutae. XLIV. Membrorum incisorumque iunctura non ea
modo est observanda quae verborum, quamquam et in his extrema ac
prima coeunt, sed plurimum refert compositionis quae quibus
anteponas. Nam et “vomens frustis esculentis gremium suum et totum
tribunal implevit” * et contra (nam frequentius utar isdem diversarum
quoque rerum exemplis, quo sint magis familiaria) “saxa atque
solitudines voci respondent, bestiae saepe inmanes cantu flectuntur
atque consistunt” magis insurgebat si verteretur: nam plus est saxa
quam bestias commoveri; vicit tamen compositionis decor. Sed
transeamus ad numeros. XLV. Omnis structura ac dimensio et copulatio
vocum constat aut numeris (numeros rythmous accipi volo) aut metrois,
id est dimensione quadam. Quod, etiam si constat utrumque pedibus,
habet tamen non simplicem differentiam. XLVI. Nam primum numeri spatio temporum constant, metra etiam ordine, ideoque alterum
esse quantitatis videtur, alterum qualitatis. Rhythmos est aut par, ut
dactylicus, una enim syllaba par est brevibus (est quidem vis eadem et
aliis pedibus, sed nomen illud tenet: XLVII. longam esse duorum
temporum, brevem unius etiam pueri sciunt) aut sescuplex, ut
paeanicus: is est ex longa et tribus brevibus (aut ex tribus brevibus) et
longa (vel alio quoque modo, ut tempora tria ad duo relata sescuplum
faciant) aut duplex, ut iambos (nam est ex brevi et longa) quique est
ei contrarius. XLVIII. sunt hi et metrici pedes, sed hoc interest, quod
rhythmo indifferens dactylicusne ille priores habeat breves an
sequentes: tempus enim solum metitur, ut a sublatione ad positionem
idem spatii sit. Proinde alia [ad] dimensio versuum: pro dactylico
poni non poterit anapaestos aut spondius, nec paean eadem ratione
brevibus incipiet ac desinet. XLIX. Neque solum alium pro alio pedem
metrorum ratio non recipit, sed ne dactylum quidem aut forte spondium
alterum pro altero. Itaque si quinque continuos dactylos, ut sunt in
illo “panditur interea domus omnipotentis Olympi” confundas, solveris
314
Quintiliano - Institutio oratoria
versum. L. sunt et illa discrimina, quod rhythmis libera spatia, metris
finita sunt, et his certae clausulae, illi quo modo coeperant currunt
usque ad metabolen, id est transitum ad aliud rhythmi genus, et quod
metrum in verbis modo, rhythmos etiam in corporis motu est. LI.
Inania quoque tempora rhythmi facilius accipient, quamquam haec
et in metris accidunt. Maior tamen illic licentia est; ubi tempora [etiam
animo] metiuntur et pedum et digitorum ictu, intervalla signant
quibusdam notis, atque aestimant quot breves illud spatium habeat:
inde tetrasemoe, pentasemoe, deinceps longiore sunt percussiones (nam
semion tempus est unum). LII. In compositione orationis certior et
magis omnibus aperta servari debet dimensio. Est igitur in pedibus,
et metricis quidem pedibus, qui adeo reperiuntur in oratione ut in ea
frequenter non sentientibus nobis omnium generum excidant versus,
et contra nihil quod est prorsa scriptum non redigi possit in quaedam
versiculorum genera vel in membra, si in tam molestos incidimus
grammaticos quam fuerunt qui lyricorum quorundam carmina in varias
mensuras coegerunt. LIII. At Cicero frequentissime dicit totum hoc
constare numeris, ideoque reprehenditur a quibusdam tamquam
orationem ad rhythmos alliget. LIV. Nam sunt numeri rhythmoe, ut
et ipse constituit et secuti eum Vergilius, cum dicit “numeros memini,
si verba tenerem”, et Horatius “numerisque fertur lege solutis”. LV.
Invadunt ergo hanc inter ceteras vocem: “neque enim Demosthenis
fulmina tantopere vibratura” dicit “nisi numeris contorta ferrentur”:
in quo si hoc sentit: “rhythmis contorta”, dissentio. Nam rhythmi, ut
dixi, neque finem habent certum nec ullam in contextu varietatem,
sed qua coeperunt sublatione latione ac positione ad finem usque
decurrunt: oratio non descendet ad crepitum digitorum. LVI. Idque
Cicero optime videt ac testatur frequenter se quod numerosum sit
quaerere ut magis non arrhythmum, quod esset inscitum atque agreste,
quam enrhythmum, quod poeticum est, esse compositionem velit: sicut
etiam quos palaestritas esse nolumus, tamen esse nolumus eos qui
dicuntur apalaestroe. LVII. Veram ea quae efficitur e pedibus apta
conclusio nomen aliquod desiderat. Quid sit igitur potius quam
“numerus”, sed oratorius numerus, ut enthymema rhetoricus
syllogismus? Ego certe, ne in calumniam cadam, qua ne M. quidem
tullius caruit, posco hoc mihi, ut, cum pro composito dixero numerum
et ubicumque iam dixi, oratorium dicere intellegar. LVIII. Conlocatio
autem verba iam probata et electa et velut adsignata sibi debet conectere:
nam vel dure inter se commissa potiora sunt inutilibus. Tamen et
eligere quaedam, dum ex iis quae idem significent atque idem valeant,
permiserim, et adicere dum. non otiosa, et detrahere dum non neces315
CLL - Classici Latini Loffredo
saria, et figuris mutare [et] casus atque numeros, quorum varietas
frequenter gratia compositionis adscita etiam suo nomine solet esse
iucunda. LIX. Etiam ubi aliud ratio, aliud consuetudo poscet, utrum
volet sumat compositio, “vitavisse” vel “vitasse”, “deprehendere” vel
“deprendere”. Coitus etiam syllabarum non negabo et quidquid
sententiis aut elocutioni non nocebit. LX. Praecipuum tamen in hoc
opus est, scire quod quoque loco verborum maxime quadret. Atque
is optime componet qui hoc non solum componendi gratia facit.
Ratio vero pedum in oratione est multo quam in versu difficilior:
primum quod versus paucis continetur, oratio longiores habet saepe
circumitus, deinde quod versus semper similis sibi est et una ratione
decurrit, orationis compositio, nisi varia est, et offendit similitudine et
in adfectatione deprenditur. LXI. Et in omni quidem corpore totoque,
ut ita dixerim, tractu numerus insertus est: neque enim loqui possum
nisi e syllabis brevibus ac longis, ex quibus pedes fiunt. Magis tamen
et desideratur in clausulis et apparet, primum quia sensus omnis habet
suum finem, poscitque naturale intervallum quo a sequentis initio
dividatur, deinde quod aures continuam vocem secutae, ductaeque
velut prono decurrentis orationis flumine, tum magis iudicant cum
ille impetus stetit et intuendi tempus dedit. LXII. Non igitur durum
sit neque abruptum quo animi velut respirant ac reficiuntur. Haec est
sedes orationis, hoc auditor exspectat, hic laus omnis +declamat+.
Proximam clausulis diligentiam postulant initia: nam et in haec intentus
auditor est. LXIII. Sed eorum facilior ratio est; non enim cohaerent
aliis nec praecedentibus serviunt: exordium sumunt, +cum ea+
quamlibet sit enim composita ipsa, gratiam perdet si ad eam rupta via
venerimus. Namque eo fit ut cum Demosthenis severa videatur
compositio tois theois euchomai pasi cai pasais, et illa quae ab uno,
quod sciam, Bruto minus probatur, ceteris placet kan mepo ballei
mede toxevei, Ciceronem carpant in his “familiaris coeperat esse
balneatori” et “non nimis dura archipiratae”. LXIV. Nam “balneatori”
et “archipiratae” idem finis est qui pasi kai pasais et qui mede toxevei
sed priora sunt severiora. LXV. Est in eo quoque nonnihil, quod hic
singulis verbis bini pedes continentur, quod etiam in carminibus est
praemolle, nec solum ubi quinae, ut in his, syllabae nectuntur, “fortissima Tyndaridarum”, sed etiam quaternae, cum versus cluditur
“Appennino” et “armamentis” et “Orione”. LXVI. Quare hic quoque
vitandum est ne plurium syllabarum [his] verbis utamur in fine.
Mediis quoque non ea modo cura sit, ut inter se cohaereant, sed ne
pigra, ne longa sint, ne, quod nunc maxime vitium est, brevium
contextu resultent ac sonum reddant paene puerilium crepitaculorum.
316
Quintiliano - Institutio oratoria
LXVII. Nam ut initia clausulaeque plurimum momenti habent,
quotiens incipit sensus aut desinit, sic in mediis quoque sunt quidam
conatus iique leviter insistunt, ut currentium pes, etiam si non moratur,
tamen vestigium facit. Itaque non modo membra atque incisa bene
incipere atque cludi decet, sed etiam in iis quae non dubie contexta
sunt nec respiratione utuntur sunt illi vel occulti gradus. LXVIII.
Quis enim dubitet unum sensum in hoc et unum spiritum esse:
“animadverti, iudices, omnem accusatoris orationem in duas divisam
esse partis”; tamen et duo prima verba et tria proxima et deinceps duo
rursus ac tria suos quasi numeros habent: spiritum sustinemus +sic
aput rimas aestimantur.+ LXIX. Hae particulae prout sunt graves acres,
lentae celeres, remissae exsultantes, proinde id quod ex illis conficitur
aut severum aut luxuriosum aut quadratum aut solutum erit. LXX.
Quaedam etiam clausulae sunt claudae atque pendentes si relinquantur,
sed sequentibus suscipi ac sustineri solent, eoque facto vitium quod
erat in fine continuatio emendat. “Non vult populus Romanus obsoletis
criminibus accusari Verrem” durum si desinas: sed cum est
continuatum his quae secuntur, quamquam natura ipsa divisa sunt:
“nova postulat, inaudita desiderat”, salvus est cursus. LXXI. “Vt adeas,
tantum dabis” male cluderet, nam et trimetri versus pars ultima est:
excipit “ut tibi cibum vestitumque intro ferre liceat, tantum”: praeceps
adhuc firmatur ac sustinetur ultimo “nemo recusabat”. LXXII. Versum
in oratione fieri multo foedissimum est totum, sed etiam in parte deforme, utique si pars posterior in clausula deprehendatur aut rursus
prior in ingressu. Nam quod est contra saepe etiam decet, quia et
cludit interim optime prima pars versus, dum intra paucas syllabas,
praecipue senari atque octonari (“in Africa fuisse” initium senari est,
primum pro Q. Ligario caput cludit; LXXIII. “esse videatur”, iam
nimis frequens, octonarium inchoat: talia sunt Demosthenis pasi kai
pasais, pasin hymin et totum paene principium) et ultima versuum
initio conveniunt orationis: LXXIV. “etsi vereor, iudices”, et
“animadverti, iudices”. Sed initia initiis non convenient, ut T. Livius
hexametri exordio coepit: “facturusne operae pretium sim” (nam ita
editum est, [quod] melius quam quo modo emendatur), nec clausulae
clausulis, ut Cicero: LXXV. “quo me vertam nescio”, qui trimetri
finis est. Trimetrum et senarium promiscue dicere licet: sex enim pedes,
tres percussiones habet. Peius cludit finis hexametri, ut Brutus in
epistulis: “neque illi malunt habere tutores aut defensores, quamquam
sciunt placuisse Catoni”. LXXVI. Illi minus sunt notabiles, quia hoc
genus sermoni proximum est. Itaque et versus hic fere excidunt, quos
Brutus ipso componendi durius studio saepissime facit, non raro
317
CLL - Classici Latini Loffredo
Asinius, sed etiam Cicero nonnumquam, ut in principio statim orationis
in L. Pisonem: “pro di inmortales, qui hic inluxit dies?” LXXVII.
Non minore autem cura vitandum est quidquid est enrythmon, quale
apud Sallustium: “falso queritur de natura sua”. Quamvis enim vincta
sit, tamen soluta videri debet oratio. Atqui Plato, diligentissimus
compositionis, in Timaeo prima statim parte vitare ista non potuit.
LXXVIII. Nam et initium hexametri statim invenias, et anacreontion
protinus colon efficies, et si velis trimetron, et quod duobus pedibus
et parte penthemimeres a Graecis dicitur, et haec omnia in tribus
versibus: et Thucydidi hyper hemisy Kares ephanesan ex mollissimo
rhythmorum genere excidit. LXXIX. Sed quia omnem oratoriam
compositionem pedibus constare dixi, aliqua de his quoque: quorum
nomina quia varie traduntur, constituendum est quo quemque
appellemus. Equidem Ciceronem sequar (nam is eminentissimos
Graecorum est secutus), excepto quod pes mihi tris syllabas non videtur
excedere, quamquam ille paeane dochmioque, quorum prior in
quattuor, secundus in quinque excurrit, utatur; LXXX. nec tamen
ipse dissimulat quibusdam numeros videri, non pedes, neque inmerito:
quidquid est enim supra tris syllabas, id est ex pluribus pedibus.
Ergo cum constent quattuor pedes binis, octo ternis, spondion longis
duabus, pyrrhichium, quem alii pariambum vocant, brevibus, iambum
brevi longaque, huic contrarium e longa et brevi choreum, non ut alii
trochaeum nominemus: LXXXI. ex iis vero qui ternas syllabas habent
dactylum longa duabusque brevibus, huic temporibus parem sed retro actum appellari constat anapaeston. Media inter longas brevis faciet
amphimacron (sed frequentius eius nomen est creticus); longa inter
brevis amphibrachys. LXXXII. * huic adversus longis brevem
praecedentibus palimbacchius erit. Tres breves trochaeum, quem
tribrachyn dici volunt qui choreo trochaei nomen imponunt, tres longae
molosson efficient. LXXXIII. Horum pedum nullus non in orationem
venit, sed quo quique sunt temporibus pleniores longisque syllabis
magis stabiles, his graviorem faciunt orationem, breves celerem ac
mobilem. Vtrumque locis utile: nam et illud, ubi opus est velocitate,
tardum et segne et hoc, ubi pondus exigitur, praeceps ac resultans
merito damnetur. LXXXIV. Sit in hoc quoque aliquid fortasse momenti, quod et longis longiores et brevibus sunt breviores syllabae:
ut, quamvis neque plus duobus temporibus neque uno minus habere
videantur ideoque in metris omnes breves omnesque longae inter se
ipsae sint pares, lateat tamen nescio quid quod supersit aut desit.
Nam versuum propria condicio est, ideoque in his quaedam etiam
communes; LXXXV. veritas vero qui patitur aeque brevem esse vel
318
Quintiliano - Institutio oratoria
longam vocalem cum est sola quam cum eam consonantes una pluresve
praecedunt? Certe in dimensione pedum syllaba quae est brevis,
insequente alia vel brevi, quae tamen duas primas consonantes habeat,
fit longa, ut “agrestem tenui musam”: LXXXVI. nam “a” brevis, “gres”
brevis, faciet tamen longam a priorem. Dat igitur illi aliquid ex suo
tempore; quo modo, nisi habet plus quam quae brevissima, qualis
ipsa esset detractis consonantibus? Nunc unum tempus accommodat
priori et unum accipit a sequente: ita duae natura breves positione
sunt temporum quattuor. LXXXVII. Miror autem in hac opinione
doctissimos homines fuisse, ut alios pedes ita eligerent aliosque
damnarent quasi ullus esset quem non sit necesse in oratione deprendi.
Licet igitur paeana sequatur Ephorus, inventum a Thrasymacho,
probatum ab Aristotele, dactylumque ut temperatos brevibus ac longis,
fugiat * trochaeum, alterius tarditate nimia, alterius celeritate damnata,
herous, qui est idem dactylus, Aristoteli amplior, iambus humilior
videatur, trochaeum ut nimis currentem damnet eique cordacis nomen
imponat, eademque dicant Theodectes ac Theophrastus, similia post
eos Halicarnasseus Dionysius: LXXXVIII. inrumpent etiam ad invitos,
nec semper illis heroo aut paeane suo, quem quia versum raro facit
maxime laudant, uti licebit. LXXXIX. Vt sint tamen aliis alii crebriores
non verba facient, quae neque augeri nec minui nec sicuti modulatione
produci aut corripi possunt, sed transmutatio et conlocatio; XC.
plerique enim ex commissuris eorum vel divisione fiunt pedes. Quo
fit ut isdem verbis alii atque alii versus fiant, ut memini quendam non
ignobilem poetam talis exarasse: “astra tenet caelum, mare classes,
area messem”. Hic retrorsum fit sotadeus, itemque sotadeus [adiu]
retro trimetros: “caput exseruit mobile pinus repetita”. XCI. Miscendi
ergo sunt, curandumque ut sint plures qui placent et circumfusi bonis
deteriores lateant. Nec vero in litteris syllabisque natura mutatur, sed
refert quae cum quaque optime coeat. Plurimum igitur auctoritatis,
ut dixi, et ponderis habent longae, celeritatis breves: quae si miscentur
quibusdam longis, currunt, si continuantur, exsultant. XCII. Acres
quae ex brevibus ad longas insurgunt, leviores quae a longis in breves
descendunt. Optime incipitur a longis, recte aliquando a brevibus, ut
“novum crimen”: levius a duabus, ut “animadverti, iudices”, sed hoc
pro Cluentio recte quia initium eius partitionis simile est, quae celeritate
gaudet. XCIII. Clausula quoque e longis firmissima est, sed venit et
in breves, quamvis habeatur indifferens ultima. Neque enim ego ignoro
in fine pro longa accipi brevem, quia videtur aliquid vacantis temporis
ex eo quod insequitur accedere: aures tamen consulens meas intellego
multum referre verene longa sit quae cludit an pro longa. Neque enim
319
CLL - Classici Latini Loffredo
tam plenum est “dicere incipientem timere” quam illud “ausus est
confiteri”: atqui si nihil refert brevis an longa sit ultima, idem pes
erit, verum nescio quo modo sedebit hoc, illud subsistet. XCIV. Quo
moti quidam longae ultimae tria tempora dederunt, ut illud tempus
quod brevis e loco accipit huic quoque accederet. Nec solum refert
quis cludat pes, sed cludentem quis antecedat. XCV. Retrorsum autem
neque plus tribus, iique si non ternas syllabas habebunt, repetendi
erunt (absit tam poetica observatio) neque minus duobus (alioqui pes
erit, non numerus). Potest tamen vel unus esse, dichoreus si unus est,
qui constat e duobus choreis, itemque paean, qui est ex choreo et
pyrrhichio (quem aptum initiis putant), vel contra, qui est ex tribus
brevibus et longa, cui clausulam adsignant: XCVI. de quibus fere
duobus scriptores huius artis locuntur, alii omnes +ut quocumque
sint quoque+ temporum quod ad rationem pertineat paeanas appellant.
XCVII. Est et dochmius, qui fit ex bacchio et iambo vel iambo et
cretico, stabilis in clausulis et severus. Spondius quoque, quo
plurimum est Demosthenes usus, non eodem modo semper [prae] se
habet: optime praecedet eum creticus, ut in hoc: “de qua ego nihil
dicam nisi depellendi criminis causa”. Non nihil est, quod supra dixi
multum referre, unone verbo sint duo pedes comprehensi an uterque
liber. Sic enim fit forte “criminis causa”, more “archipiratae”, mollius
si tribrachys praecedat, “facilitates”, “temeritates”. XCVIII. Est enim
quoddam ipsa divisione verborum latens tempus, ut in pentametri
medio spondio, qui nisi alterius verbi fine, alterius initio constat, versum
non efficit. Potest, etiam si minus bene, praeponi anapaestos: “muliere
non solum nobili verum etiam nota”. XCIX. cum anapaestos et creticus,
iambus quoque, qui est utroque syllaba minor: praecedet enim tres
longas brevis. Sed et spondius iambo recte praeponitur: “isdem in
armis fui”. cum spondius, et bacchius: sic enim fiet ultimus dochmius:
“in armis fui”. C. Ex iis quae supra probavi apparet molosson quoque
clausulae convenire, dum habeat ex quocumque pede ante se brevem:
“illud scimus, ubicumque sunt esse pro nobis”. CI. Minus gravis erit
spondius, praecedentibus +et pyrrhichio,+ ut “iudicii Iuniani”, et
adhuc peius priore paeane, ut “Brute dubitavi”, nisi potius hos esse
volumus dactylum et bacchium. duo spondii non fere se iungi
patiuntur, quae in versu quoque notabilis clausula est, ni cum id fieri
potest ex tribus quasi membris: “cur de perfugis nostris copias comparat
is contra nos?” - una syllaba, duabus, una. CII. Ne dactylus quidem
spondio bene praeponitur, quia finem versus damnamus in fine
orationis. Bacchius et cludit et sibi iungitur: “venenum timeres”, vel
choreum et spondium ante se amat: “ut venenum timeres”. Contrarius
320
Quintiliano - Institutio oratoria
quoque qui est cludet, nisi si ultimam syllabam longam esse volumus,
optimeque habebit ante se molosson: “civis Romanus sum”, aut
bacchium: “quod hic potest nos possemus”. CIII. Sed verius erit
cludere choreum praecedente spondio, nam hic potius est numerus:
“nos possemus” et “Romanus sum”. Cludet et dichoreus, id est idem
pes sibi ipse iungetur, quo Asiani sunt usi plurimum; cuius exemplum
Cicero ponit: “patris dictum sapiens temeritas fili comprobavit”. CIV.
Accipiet ante se choreus et pyrrhichium: “omnis prope cives virtute
gloria dignitate superabat”. Cludet et dactylus, nisi eum observatio
ultimae creticum facit: “muliercula nixus in litore”. Habebit ante se
bene creticum et iambum, spondium male, peius choreum. Cludit
amphibrachys: CV. “Q. Ligarium in Africa fuisse”, si non eum
malumus esse bacchium. Non optimus est trochaeus, si ulla est ultima
brevis, quod certe sit necesse est: alioqui quo modo cludet, qui placet
plerisque, dichoreus? Illa observatione ex trochaeo fit anapaestos. CVI.
Idem trochaeus praecedente longa fit paean, quale est “si potero” et
“dixit hoc Cicero”, “obstat invidia”. Sed hunc initiis dederunt. Cludet
et pyrrhichius choreo praecedente, nam sic paean est. Sed omnes hi
qui in breves excidunt minus erunt stabiles nec alibi fere satis apti
quam ubi cursus orationis exigitur et clausulis non intersistitur. CVII.
Creticus et initiis optimus: “quod precatus a dis inmortalibus sum”,
et clausulis: “in conspectu populi Romani vomere postridie”. Apparet
vero quam bene eum praecedant vel anapaestos vel ille qui videtur
fini aptior paean. Sed et se ipse sequitur: “servare quam plurimos”.
Sic melius quam choreo praecedente: “quis non turpe duceret?” (si
ultima brevis pro longa sit: sed fingamus sic: “non turpe duceres”.)
CVIII. Sed hic est illud inane quod dixi: paulum enim morae damus
inter ultimum atque proximum verbum, et “turpe” illud intervallo
quodam producimus: alioqui sit exsultantissimum et trimetri finis:
“quis non turpe duceret?” sicut illud “ore excipere liceret” si iungas
lascivi carminis est, sed interpunctis quibusdam et tribus quasi initiis
fit plenum auctoritatis. CIX. Nec ego, cum praecedentis pedes posui,
legem dedi ne alii essent, sed quid fere accideret, quid in praesentia
videretur optimum ostendi. Qui non optime est sibi iunctus anapaestos,
ut qui sit pentametri finis vel rhythmos qui nomen ab eo traxit: “nam
ubi libido dominatur, innocentiae leve praesidium est” (nam synaliphe
facit ut duae ultimae syllabae pro una sonent), melior fiet praecedente
spondio vel bacchio, ut si idem mutes “leve innocentiae praesidium
est”. CX. Non me capit, ut a magnis viris dissentiam, paean qui est ex
tribus brevibus et longa (nam est et ipse una plus brevi anapaestos):
“facilitas” et “agilitas”. Qui quid ita placuerit his non video, nisi
321
CLL - Classici Latini Loffredo
quod illum fere probaverunt quibus loquendi magis quam orandi
studium fuit. CXI. Nam et ante se brevibus gaudet pyrrhichio vel
choreo: “mea facilitas”, “nostra facilitas”, ac praecedente spondio
tamen plane finis est trimetri, cum sit per se quoque. Ei contrarius
principiis merito laudatur: nam et primam stabilem et tres celeres habet.
Tamen hoc quoque meliores alios puto. CXII. Totus vero hic locus
non ideo tractatur a nobis ut oratio, quae ferri debet ac fluere,
dimetiendis pedibus ac perpendendis syllabis consenescat; nam id
cum miseri, tum in minimis occupati est: neque enim qui se totum in
hac cura consumpserit potioribus vacabit, si quidem relicto rerum
pondere ac nitore contempto “tesserulas” “ ut ait Lucilius, struet et
vermiculate inter se lexis committet. CXIII. Nonne ergo refrigeretur
sic calor et impetus pereat, ut equorum cursum delicati minutis passibus
frangunt? CXIV. Quasi vero fecerint sint in compositione deprensi,
sicut poema nemo dubitaverit spiritu quodam initio fusum et aurium
mensura et similiter decurrentium spatiorum observatione esse
generatum, mox in eo repertos pedes. Satis igitur in hoc nos componet
multa scribendi exercitatio, ut ex tempore etiam similia fundamus.
CXV. Neque vero tam sunt intuendi pedes quam universa comprensio,
ut versum facientes totum illum decursum, non sex vel quinque partes
ex quibus constat versus, aspiciunt: ante enim carmen ortum est quam
observatio carminis, ideoque illud “Fauni vatesque canebant”. CXVI.
Ergo quem in poemate locum habet versificatio, eum in oratione
compositio.
Optime autem de illa iudicant aures, quae plena sentiunt et parum
expleta desiderant, et fragosis offenduntur, levibus mulcentur, [et]
contortis excitantur, et stabilia probant, clauda deprendunt,
redundantia ac nimia fastidiunt. Ideoque docti rationem componendi
intellegunt, etiam indocti voluptatem. Quaedam vero tradi arte non
possunt. CXVII. Mutandus est casus si durius is quo coeperamus
feratur: num in quem transeamus ex quo praecipi potest? Figura
laboranti compositioni variata saepe succurrit, quae cum orationis,
tum etiam sententiae: num praescriptum eius rei unum est?
Occasionibus utendum et cum re praesenti deliberandum est. CXVIII.
Iam vero spatia ipsa, quae in hac quidem parte plurimum valent,
quod possunt nisi aurium habere iudicium? cur alia paucioribus verbis
satis plena vel nimium, alia pluribus brevia et abscisa sint? cur in
circumductionibus, etiam cum sensus finitus est, aliquid tamen loci
vacare videatur? “Neminem vestrum ignorare arbitror, iudices, hunc
per hosce dies sermonem vulgi atque hanc opinionem populi Romani
fuisse”. CXIX. cur “hosce” potius quam “hos”? Neque enim erat
322
Quintiliano - Institutio oratoria
asperum. Rationem fortasse non reddam, sentiam esse melius. cur non
satis sit “sermonem vulgi fuisse”? Compositio enim patiebatur:
ignorabo, sed ut audio hoc, animus accipit plenum sine hac
geminatione non esse: CXX. ad sensus igitur referenda sunt. Nequis
satis forte, quid severum, quid iucundum sit intellegent; facient
quidem natura duce melius quam arte, sed naturae ipsi ars inerit.
CXXI. Illud prorsus oratoris, scire ubi quoque genere compositionis
sit utendum. Ea duplex observatio est: altera quae ad pedes refertur,
altera quae ad comprensiones quae efficiuntur e pedibus. CXXII. Ac
de his prius. Diximus igitur esse incisa membra circumitus. Incisum,
quantum mea fert opinio, erit sensus non expleto numero conclusus,
plerisque pars membri. Tale est enim quo Cicero utitur: “Domus tibi
deerat? At habebas. Pecunia superabat? At egebas”. Fiunt autem etiam
singulis verbis incisa: “diximus, testes dare volumus”: incisum est
“diximus”. CXXIII. Membrum autem est sensus numeris conclusus,
sed a toto corpore abruptus et per se nihil efficiens. “O callidos
homines” perfectum est, sed remotum a ceteris vim non habet, ut per
se manus et pes et caput: “o rem excogitatam”. Quando ergo incipit
corpus esse? cum venit extrema conclusio: “quem quasi nostrum fefellit
id vos ita esse facturos?” Quam Cicero brevissimam putat. Itaque fere
incisa et [in] membra mutila sunt et conclusionem utique desiderant.
CXXIV. Perihodo plurima nomina dat Cicero: ambitum, circumitum,
comprensionem, continuationem, circumscriptionem. Genera eius duo
sunt: alterum simplex, cum sensus unus longiore ambitu
circumducitur, alterum quod constat membris et incisis, quod plures
sensus habet: “aderat ianitor carceris, [et] carnifex praetoris” reliqua.
CXXV. Habet perihodos membra minime duo; medius numerus
videtur quattuor, sed recipit frequenter et plura. Modus eius a Cicerone aut quattuor senariis versibus aut ipsius spiritus modo terminatur.
Praestare debet ut sensum concludat: sit aperta, ut intellegi possit,
non inmodica, ut memoria contineri. Membrum longius iusto tardum,
brevius instabile est. CXXVI. Vbicumque acriter erit et instanter et
pugnaciter dicendum membratim caesimque dicemus: nam hoc in
oratione plurimum valet; adeoque rebus accommodanda compositio
ut asperis asperos etiam numeros adhiberi oporteat et cum dicente
aeque audientem inhorrescere. CXXVII. Membratim plerumque
narrabimus, aut ipsas perihodos maioribus intervallis et velut laxioribus
nodis resolvemus, exceptis quae non docendi gratia sed ornandi
narrantur, ut in Verrem Proserpinae raptus: hic enim lenis et fluens
contextus decet. CXXVIII. Perihodos apta prohoemiis maiorum
causarum, ubi sollicitudine commendatione miseratione res eget, item
323
CLL - Classici Latini Loffredo
communibus locis et in omni amplificatione, sed poscitur tum austera
si accuses, tum fusa si laudes. Multum et in epilogis pollet. CXXIX.
Totum autem hoc adhibendum est, quod sit amplius compositionis
genus, cum iudex non solum rem tenet, sed etiam captus est oratione
et se credit actori et voluptate iam ducitur. Historia non tam finitos
numeros quam orbem quendam contextumque desiderat. Namque
omnia eius membra conexa sunt, +et quoniam lubrica est ac fluit+, ut
homines, qui manibus invicem adprehensis gradum firmant, continent
et continentur. CXXX. Demonstrativum genus omne fusiores habet
liberioresque numeros, iudiciale et contionale ut materia varium est,
sic etiam ipsa conlocatione verborum.
Vbi iam nobis pars ex duabus quas modo fecimus secunda tractanda
est. Nam quis dubitat alia lenius alia concitatius, alia sublimius alia
pugnacius, alia ornatius alia gracilius esse dicenda: CXXXI. gravibus,
sublimibus, ornatis longas magis syllabas convenire, ita ut lenia
spatium, sublimia et ornata claritatem quoque vocalium poscant? his
contraria magis gaudere brevibus, argumenta partitiones iocos et
quidquid est sermoni magis simile? CXXXII. Itaque componemus
prohoemium varie atque ut sensus eius postulabit. Neque enim
accesserim Celso, qui unam quandam huic parti formam dedit et
optimam compositionem esse prohoemii ut est apud Asinium dixit:
“si, Caesar, ex omnibus mortalibus qui sunt ac fuerunt posset huic
causae disceptator legi, non quisquam te potius optandus nobis fuit”:
CXXXIII. non quia negem hoc +aut+ bene esse compositum, sed
quia legem hanc esse componendi in omnibus principiis recusem.
Nam iudicis animus varie praeparatur: tum miserabiles esse volumus,
tum modesti, tum acres, tum graves, tum blandi, tum flectere, tum ad
diligentiam hortari. Haec ut sunt diversa natura, ita dissimilem
componendi quoque rationem desiderant. An similibus Cicero usus
est numeris in exordio pro Milone, pro Cluentio, pro Ligario?
CXXXIV. Narratio fere tardiores atque, ut sic dixerim, modestiores
desiderat pedes ex omnibus maxime mixtos. Nam et verbis, ut saepius
pressa est, ita interim insurgit, sed docere et infigere animis res semper
cupit? quod minime festinantium opus est: ac mihi videatur tota narratio
constare longioribus membris, brevioribus perihodis. CXXXV.
Argumenta acria et citata pedibus quoque ad hanc naturam commodatis
utentur, non +dum ita ut+ trochaeis (quae celeria quidem sed sine
viribus sunt), verum iis qui sunt brevibus longisque non tamen plures
longas quam brevis habent. CXXXVI. Iam illa sublimia spatiosas
clarasque voces habent; amant amplitudinem dactyli quoque ac
paeanis, etiam si maiore ex parte syllabis brevibus, temporibus tamen
324
Quintiliano - Institutio oratoria
satis plenI. Aspera contra iambis maxime concitantur, non solum quod
sunt e duabus modo syllabis eoque frequentiorem quasi pulsum habent,
quae res lenitati contraria est, sed etiam quod omnibus pedibus
insurgunt et a brevibus in longas nituntur et crescunt, ideoque meliores
choreis, qui ab longis in breves cadunt. CXXXVII. Summissa, qualia
in epilogis sunt, lentas et ipsa, sed minus exclamantis exigunt.
Vult esse Celsus aliquam et +superiorem+ compositionem, quam
equidem si scirem non docerem: sed sit necesse est tarda et supina;
verum nisi ex verbis atque sententiis per se si id quaeritur, satis odiosa
esse non poterit. CXXXVIII. Denique, ut semel finiam, sic fere
componendum quo modo pronuntiandum erit. An non in prohoemiis
plerumque summissi, nisi cum in accusatione concitandus est iudex
aut aliqua indignatione complendus, in narratione pleni atque expressi,
in argumentis citati atque ipso etiam motu celeres sumus, [ut] in locis
ac descriptionibus fusi ac fluentes, in epilogis plerumque deiecti et
infracti? CXXXIX. Atqui corporis quoque motus sua quaedam habet
tempora, et ad signandos pedes non minus saltationi quam
modulationibus adhibetur musica ratio numerorum. Quid? non vox
et gestus accommodatur naturae ipsarum de quibus dicimus rerum?
Quo minus id mirere in pedibus orationis, cum debeant sublimia
ingredi, lenia duci, acria currere, delicata fluere. CXL. Itaque
+tragoediae ubi recesset adfectatus etiam tumor rerum et+ spondiis
atque iambis maxime continetur: “en impero Argis, sceptra mihi liquit
Pelops”. At ille comicus aeque senarius, quem trochaicum vocant,
pluribus choreis, qui trochaei ab aliis dicuntur, pyrrhichiisque decurrit,
sed quantum accipit celeritatis, tantum gravitatis tatis amittit: CXLI.
“quid igitur faciam? non eam ne nunc quidem?” Aspera vero et maledica, ut dixi, etiam in carmine iambis grassantur: “quis hoc potest
videre, quis potest pati, nisi inpudicus et vorax et aleo?” CXLII. In
universum autem, si sit necesse, duram potius atque asperam
compositionem malim esse quam effeminatam et enervem, qualis apud
multos, et cotidie magis, lascivissimis syntonorum modis saltat. Ac ne
tam bona quidem ulla erit ut debeat esse continua et in eosdem semper
pedes ire. CXLIII. Nam et versificandi genus est unam legem omnibus
sermonibus dare, et id cum manifestae adfectationis est, cuius rei
maxime cavenda suspicio est, tum etiam taedium ex similitudine ac
satietatem creat, quoque est dulcius, magis perdit +atque+ et fidem et
adfectus motusque omnis qui est in hac cura deprensus, nec potest ei
credere aut propter eum dolere et irasci iudex cui putat hoc vacare.
CXLIV. Ideoque interim quaedam quasi solvenda de industria sunt,
et quidem illa maximi laboris, ne laborata videantur. Sed neque
325
CLL - Classici Latini Loffredo
longioribus quam oportet hyperbatis compositioni serviamus, ne quae
eius rei gratia fecerimus propter eam fecisse videamur, et certe nullum
aptum atque idoneum verbum permutemus gratia levitatis. CXLV.
Neque enim ullum erit tam difficile quod non commode inseri possit,
nisi quod in evitandis eius modi verbis non decorem compositionis
quaerimus, sed facilitatem. Non tamen mirabor Latinos magis
indulsisse compositioni quam Atticos, quo minus in verbis habeant
venustatis et gratiae, nec vitium duxerim si Cicero a Demosthene
paulum in hac parte descivit. CXLVI. Sed quae sit differentia nostri
Graecique sermonis explicabit summus liber.
Compositio (nam finem imponere egresso destinatum modum volumini
festino) debet esse honesta iucunda varia. CXLVII. Eius tres partes:
ordo coniunctio numerus. Ratio in adiectione detractione mutatione:
usus pro natura rerum quas dicimus: cura ita magna ut sentiendi
atque eloquendi prior sit: dissimulatio curae praecipua, ut numeri
sponte fluxisse [arcessisse], non arcessiti et coacti esse videantur.
326
Quintiliano - Institutio oratoria
LIBER DECIMVS
1
I. Sed haec eloquendi praecepta, sicut cogitationi sunt necessaria, ita
non satis ad vim dicendi valent nisi illis firma quaedam facilitas, quae
apud Graecos hexis nominatur, accesserit: ad quam scribendo plus
an legendo an dicendo conferatur, solere quaeri scio. Quod esset
diligentius nobis examinandum [citra] si qualibet earum rerum
possemus una esse contenti; II. verum ita sunt inter se conexa et indiscreta omnia ut, si quid ex his defuerit, frustra sit in ceteris laboratum.
Nam neque solida atque robusta fuerit umquam eloquentia nisi multo stilo vires acceperit, et citra lectionis exemplum labor ille carens
rectore fluitabit, et qui sciet quae quoque sint modo dicenda, nisi
tamen in procinctu paratamque ad omnis casus habuerit eloquentiam,
velut clausis thesauris incubabit. III. Non autem ut quidquid praecipue
necessarium est, sic ad efficiendum oratorem maximi protinus erit
momenti. Nam certe, cum sit in eloquendo positum oratoris officium,
dicere ante omnia est, atque hinc initium eius artis fuisse manifestum
est, proximam deinde imitationem, novissimam scribendi quoque
diligentiam. IV. Sed ut perveniri ad summa nisi ex principiis non
potest, ita procedente iam opere [iam] minima incipiunt esse quae
prima sunt. Verum nos non quomodo sit instituendus orator hoc loco
dicimus (nam id quidem aut satis aut certe uti potuimus dictum est),
sed athleta qui omnis iam perdidicerit a praeceptore numeros quo
genere exercitationis ad certamina praeparandus sit. Igitur eum qui
res invenire et disponere sciet, verba quoque et eligendi et conlocandi
rationem perceperit, instruamus ]qua in oratione+ quod didicerit facere
quam optime quam facillime possit. V. Num ergo dubium est quin ei
velut opes sint quaedam parandae, quibus uti ubicumque desideratum
erit possit? VI. Eae constant copia rerum ac verborum. Sed res propriae
sunt cuiusque causae aut paucis communes, verba in universas paranda:
quae si [in] rebus singulis essent singula, minorem curam postularent:
327
CLL - Classici Latini Loffredo
nam cuncta sese cum ipsis protinus rebus offerrent. Sed cum sint aliis
alia aut magis propria aut magis ornata aut plus efficientia aut melius
sonantia, debent esse non solum nota omnia sed in promptu atque
[id] ut ita dicam in conspectu, ut, cum se iudicio dicentis ostenderint,
facilis ex his optimorum sit electio. VII. Et quae idem significarent
<scio> solitos ediscere, quo facilius et occurreret unum ex pluribus,
et, cum essent usi aliquo, si breve intra spatium rursus desideraretur,
effugiendae repetitionis gratia sumerent aliud quo idem intellegi posset.
Quod cum est puerile et cuiusdam infelicis operae, tum etiam utile
parum: turbam enim tantum modo congregat, ex qua sine discrimine
occupet proximum quodque. VIII. Nobis autem copia cum iudicio
paranda est, vim orandi, non circulatoriam volubilitatem spectantibus.
Id autem consequimur optima legendo atque audiendo: non enim
solum nomina ipsa rerum cognoscemus hac cura, sed quod quoque
loco sit aptissimum. IX. Omnibus enim fere verbis, praeter pauca
quae sunt parum verecunda, in oratione locus est. Nam scriptores
quidem iamborum veterisque comoediae etiam in illis saepe laudantur;
sed nobis nostrum opus intueri sat est. Omnia verba, exceptis de
quibus dixi, sunt alicubi optima: nam et humilibus interim et
vulgaribus est opus, et quae nitidiore in parte videntur sordida, ubi
res poscit proprie dicuntur. X. Haec ut sciamus, atque eorum non
significationem modo sed formas etiam mensurasque norimus ut
ubicumque erunt posita conveniant, nisi multa lectione atque auditione
adsequi nullo modo possumus, cum omnem sermonem auribus
primum accipiamus. Propter quod infantes a mutis nutricibus iussu
regum in solitudine educati, etiam si verba quaedam emisisse traduntur,
tamen loquendi facultate caruerunt. XI. Sunt autem alia huius naturae,
idem pluribus vocibus declarent, ita ut nihil significationis quo potius
utaris intersit, ut “ensis” et “gladius”. Alia, etiam si propria rerum
aliquarum sint nomina, tropicos [quare] tamen ad eundem intellectum
feruntur, ut “ferrum” et “mucro”; XII. nam per abusionem sicarios
etiam omnis vocamus qui caedem telo quocumque commiserunt. Alia
circumitu verborum plurium ostendimus, quale est “et pressi copia
lactis”. Plurima vero mutatione figurarum: “scio” “non ignoro” et
“non me fugit” et “non me praeterit” et “quis nescit?” et “nemini
dubium est”. XIII. Sed etiam ex proximo mutuari licet. Nam et
“intellego” et “sentio” et “video” saepe idem valent quod “scio”.
Quorum nobis ubertatem ac divitias dabit lectio, ut non solum quo
modo occurrent sed etiam quo modo oportet utamur. XIV. Non semper
enim haec inter se idem faciunt, nec sicut de intellectu animi recte
dixerim “video”, ita de visu oculorum “intellego”, nec ut “mucro”
328
Quintiliano - Institutio oratoria
gladium, sic mucronem “gladius” ostendit. XV. Sed ut copia verborum
sic paratur, ita non verborum tantum gratia legendum vel audiendum
est. Nam omnium quaecumque docemus hinc sunt exempla, potentiora
etiam ipsis quae traduntur artibus (cum eo qui discit perductus est ut
intellegere ea sine demonstrante et sequi iam suis viribus possit), quia
quae doctor praecepit orator ostendit. XVI. Alia vero audientis, alia
legentis magis adiuvant. Excitat qui dicit spiritu ipso, nec imagine
+ambitu+ rerum sed rebus incendit. Vivunt omnia enim et moventur,
excipimusque nova illa velut nascentia cum favore ac sollicitudine:
nec fortuna modo iudicii sed etiam ipsorum qui orant periculo
adficimur. XVII. Praeter haec vox, actio decora, commodata ut [quis]
quisque locus postulabit pronuntiandi vel potentissima in dicendo
ratio, et, ut semel dicam, pariter omnia docent. In lectione certius
iudicium, quod audienti frequenter aut suus cuique favor aut ille
laudantium clamor extorquet. XVIII. Pudet enim dissentire, et velut
tacita quadam verecundia inhibemur plus nobis credere, cum interim
et vitiosa pluribus placent, et a conrogatis laudantur etiam quae non
placent. XIX. Sed <e> contrario quoque accidit ut optime dictis gratiam
prava iudicia non referant. Lectio libera est nec ut actionis impetus
transcurrit, sed repetere saepius licet, sive dubites sive memoriae penitus
adfigere velis. Repetamus autem et tractemus et, ut cibos mansos ac
prope liquefactos demittimus quo facilius digerantur, ita lectio non
cruda sed multa iteratione mollita et velut [ut] confecta memoriae
imitationique tradatur. XX. Ac diu non nisi optimus quisque et qui
credentem sibi minime fallat legendus est, sed diligenter ac paene ad
scribendi sollicitudinem nec per partes modo scrutanda omnia, sed
perlectus liber utique ex integro resumendus, praecipueque oratio,
cuius virtutes frequenter ex industria quoque occultantur. XXI. Saepe
enim praeparat dissimulat insidiatur orator, eaque in prima parte
actionis dicit quae sunt in summa profutura; itaque suo loco minus
placent, adhuc nobis quare dicta sint ignorantibus, ideoque erunt
cognitis omnibus repetenda. XXII. Illud vero utilissimum, nosse eas
causas quarum orationes in manus sumpserimus, et, quotiens continget,
utrimque habitas legere actiones: ut Demosthenis et Aeschinis inter
se contrarias, et Servi sulpici atque Messalae, quorum alter pro Aufidia,
contra dixit alter, et Pollionis et Cassi reo Asprenate, aliasque plurimas.
XXIII. Quin etiam si minus pares videbuntur aliquae, tamen ad
cognoscendam litium quaestionem recte requirentur, ut contra
Ciceronis orationes Tuberonis in Ligarium et Hortensi pro Verre. Quin
etiam easdem causas ut quisque <egerit utile> erit scire. Nam de domo
Ciceronis dixit Calidius, et pro Milone orationem Brutus exercitationis
329
CLL - Classici Latini Loffredo
gratia scripsit, etiam si egisse eum Cornelius Celsus falso existimat, et
Pollio et Messala defenderunt eosdem, et nobis pueris insignes pro
Voluseno Catulo Domiti Afri, Crispi Passieni, Decimi Laeli orationes
ferebantur. XXIV. Neque id statim legenti persuasum sit, omnia quae
summi auctores dixerint utique esse perfecta. Nam et labuntur
aliquando et oneri cedunt et indulgent ingeniorum suorum voluptati,
nec semper intendunt animum, nonnumquam fatigantur, cum Ciceroni dormitare interim Demosthenes, Horatio vero etiam Homerus
ipse videatur. XXV. Summi enim sunt, homines tamen, acciditque iis
qui quidquid apud illos reppererunt dicendi legem putant ut deteriora imitentur (id enim est facilius), ac se abunde similes putent si
vitia magnorum consequantur. XXVI. Modesto tamen et circumspecto
iudicio de tantis viris pronuntiandum est, ne, quod plerisque accidit,
damnent quae non intellegunt. Ac si necesse est in alteram errare
partem, omnia eorum legentibus placere quam multa displicere
maluerim. XXVII. Plurimum dicit oratori conferre Theophrastus
lectionem poetarum multique eius iudicium secuntur; neque inmerito:
namque ab his in rebus spiritus et in verbis sublimitas et in adfectibus
motus omnis et in personis decor petitur, praecipueque velut attrita
cotidiano actu forensi ingenia optime rerum talium +libertate+
reparantur; ideoque in hac lectione Cicero requiescendum putat.
XXVIII. Meminerimus tamen non per omnia poetas esse oratori
sequendos, nec libertate verborum nec licentia figurarum: genus
ostentationi comparatum, et, praeter id quod solam petit voluptatem
eamque [etiam] fingendo non falsa modo sed etiam quaedam
incredibilia sectatur, patrocinio quoque aliquo iuvari: XXIX. quod
alligata ad certam pedum necessitatem non semper uti propriis possit,
sed depulsa recta via necessario ad eloquendi quaedam deverticula
confugiat, nec mutare [que] modo verba, sed extendere corripere
convertere dividere cogatur: nos vero armatos stare in acie et summis
de rebus decernere et ad victoriam niti. XXX. Neque ego arma squalere
situ ac robigine velim, sed fulgorem in iis esse qui terreat, qualis est
ferri, quo mens simul visusque praestringitur, non qualis auri
argentique, inbellis et potius habenti periculosus. XXXI. Historia
quoque alere oratorem quodam uberi iucundoque suco potest. Verum
et ipsa sic est legenda ut sciamus plerasque eius virtutes oratori esse
vitandas. Est enim proxima poetis, et quodam modo carmen solutum
est, et scribitur ad narrandum, non ad probandum, totumque opus
non ad actum rei pugnamque praesentem sed ad memoriam posteritatis
et ingenii famam componitur: ideoque et verbis remotioribus et
liberioribus figuris narrandi taedium evitat. XXXII. Itaque, ut dixi,
330
Quintiliano - Institutio oratoria
neque illa Sallustiana brevitas, qua nihil apud aures vacuas atque
eruditas potest esse perfectius, apud occupatum variis cogitationibus
iudicem et saepius ineruditum captanda nobis est, neque illa Livi
lactea ubertas satis docebit eum qui non speciem expositionis sed
fidem quaerit. XXXIII. Adde quod M. tullius ne Thucydiden quidem
aut Xenophontem utiles oratori putat, quamquam illum “bellicum
canere”, huius ore “Musas esse locutas” existimet. Licet tamen nobis
in digressionibus uti vel historico nonnumquam nitore, dum in iis de
quibus erit quaestio meminerimus non athletarum toris sed militum
lacertis <opus> esse, nec versicolorem illam qua Demetrius Phalereus
dicebatur uti vestem bene ad forensem pulverem facere. XXXIV. Est
et alius ex historiis usus, et is quidem maximus sed non ad praesentem
pertinens locum, ex cognitione rerum exemplorumque, quibus in
primis instructus esse debet orator; nec omnia testimonia expectet a
litigatore, sed pleraque ex vetustate diligenter sibi cognita sumat, hoc
potentiora quod ea sola criminibus odii et gratia vacant. XXXV. A
philosophorum vero lectione ut essent multa nobis petenda vitio factum
est oratorum, qui quidem illis optima sui operis parte cesserunt. Nam
et de iustis honestis utilibus, iisque quae sint istis contraria, et de
rebus divinis maxime dicunt, et argumentantur acriter, et altercationibus
atque interrogationibus oratorem futurum optime [Socratici]
praeparant. XXXVI. Sed his quoque adhibendum est simile iudicium,
ut etiam cum in rebus versemur isdem, non tamen eandem esse
condicionem sciamus litium ac disputationum, fori et auditorii,
praeceptorum et periculorum. XXXVII. Credo exacturos plerosque,
cum tantum esse utilitatis in legendo iudicemus, ut id quoque
adiungamus operi, qui sint <legendi>, quae in auctore quoque
praecipua virtus. Sed persequi singulos infiniti fuerit operis. XXXVIII.
Quippe cum in Bruto M. tullius tot milibus versuum de Romanis
tantum oratoribus loquatur et tamen de omnibus aetatis suae, qui
quidem tum vivebant, exceptis Caesare atque Marcello, silentium egerit:
quis erit modus si et illos et qui postea fuerunt et Graecos omnis et
philosophos * ? XXXIX. fuit igitur brevitas illa tutissima quae <est>
apud Livium in epistula ad filium scripta, legendos Demosthenen
atque Ciceronem, tum ita ut quisque esset Demostheni et Ciceroni
simillimus. XL. Non est dissimulanda nostri quoque iudicii summa:
paucos enim vel potius vix ullum ex iis qui vetustatem pertulerunt
existimo posse reperiri quin iudicium adhibentibus allaturus sit
utilitatis aliquid, cum se Cicero ab illis quoque vetustissimis auctoribus,
ingeniosis quidem sed arte carentibus, plurimum fateatur adiutum.
XLI. Nec multo aliud de novis sentio: quotus enim quisque inveniri
331
CLL - Classici Latini Loffredo
tam demens potest qui ne minima quidem alicuius certe fiducia partis
memoriam posteritatis speraverit? Qui si quis est, intra primos statim
versus deprehendetur, et citius nos dimittet quam ut eius nobis magno
temporis detrimento constet experimentum. XLII. Sed non quidquid
ad aliquam partem scientiae pertinet, protinus <ad> faciendam etiam
phrasin, de qua loquimur, accommodatum.
Verum antequam de singulis loquar, pauca in universum de varietate
opinionum dicenda sunt. XLIII. Nam quidam solos veteres legendos
putant, neque in ullis aliis esse naturalem eloquentiam et robur viris
dignum arbitrantur; alios recens haec lascivia deliciaeque et omnia ad
voluptatem multitudinis imperitae composita delectant. XLIV. Ipsorum
etiam qui rectum dicendi genus sequi volunt alii pressa demum et
tenuia et quae minimum ab usu cotidiano recedant sana et vere Attica
putant, quosdam elatior ingenii vis et magis concitata et plena spiritus
capit, sunt etiam lenis et nitidi et compositi generis non pauci amatores.
De qua differentia disseram diligentius cum de genere dicendi
quaerendum erit: interim summatim quid et a qua lectione petere
possint qui confirmare facultatem dicendi volent attingam. XLV. Paucos
(sunt enim eminentissimi) excerpere in animo est: facile est autem
studiosis qui sint his simillimi iudicare, ne quisquam queratur omissos
forte aliquos <quos> ipse valde probet; fateor enim pluris legendos
esse quam qui nominabuntur. Sed nunc genera ipsa lectionum, quae
praecipue convenire intendentibus ut oratores fiant existimem,
persequor. XLVI. Igitur, ut Aratus ab Iove incipiendum putat, ita nos
rite coepturi ab Homero videmur. Hic enim, quem ad modum ex
Oceano dicit ipse amnium fontiumque cursus initium capere, omnibus
eloquentiae partibus exemplum et ortum dedit. hunc nemo in magnis
rebus sublimitate, in parvis proprietate superaverit. Idem laetus ac
pressus, iucundus et gravis, tum copia tum brevitate mirabilis, nec
poetica modo sed oratoria virtute eminentissimus. XLVII. Nam ut de
laudibus exhortationibus consolationibus taceam, nonne vel nonus
liber, quo missa ad Achillem legatio continetur, vel in primo inter
duces illa contentio vel dictae in secundo sententiae omnis litium atque
consiliorum explicant artes? XLVIII. Adfectus quidem vel illos mites
vel hos concitatos nemo erit tam indoctus qui non in sua potestate
hunc auctorem habuisse fateatur. Age vero, non utriusque operis
ingressu in paucissimis versibus legem prohoemiorum non dico servavit,
sed constituit? Nam et benivolum auditorem invocatione dearum quas
praesidere vatibus creditum est et intentum proposita rerum
magnitudine et docilem summa celeriter comprensa facit. XLIX. Narrare vero quis brevius quam qui mortem nuntiat Patrocli, quis
332
Quintiliano - Institutio oratoria
significantius potest quam qui curetum Aetolorumque proelium
exponit? Iam similitudines, amplificationes, exempla, digressus, signa
rerum et argumenta +ceteraque quae probandi ac refutandi sunt+ ita
multa ut etiam qui de artibus scripserunt plurima earum rerum testimonia ab hoc poeta petant. L. Nam epilogus quidem quis umquam
poterit illis Priami rogantis Achillem precibus aequari? Quid? in verbis,
sententiis, figuris, dispositione totius operis nonne humani ingenii
modum excedit? - ut magni sit viri virtutes eius non aemulatione,
quod fieri non potest, sed intellectu sequi. LI. Verum hic omnis sine
dubio et in omni genere eloquentiae procul a se reliquit, epicos tamen
praecipue, videlicet quia durissima in materia simili comparatio est.
LII. Raro adsurgit Hesiodus magnaque pars eius in nominibus est
occupata, tamen utiles circa praecepta sententiae, levitasque verborum
et compositionis probabilis, daturque ei palma in illo medio genere
dicendi. LIII. Contra in Antimacho vis et gravitas et minime vulgare
eloquendi genus habet laudem. Sed quamvis ei secundas fere
grammaticorum consensus deferat, et adfectibus et iucunditate et
dispositione et omnino arte deficitur, ut plane manifesto appareat
quanto sit aliud proximum esse, aliud secundum. Panyasin, ex utroque
mixtum, putant in eloquendo neutrius aequare virtutes, alterum tamen
ab eo materia, alterum disponendi ratione superari. LIV. Apollonius
in ordinem a grammaticis datum non venit, quia Aristarchus atque
Aristophanes, poetarum iudices, neminem sui temporis in numerum
redegerunt, non tamen contemnendum edidit opus aequali quadam
mediocritate. LV. Arati materia motu caret, ut in qua nulla varietas,
nullus adfectus, nulla persona, nulla cuiusquam sit oratio; sufficit
tamen operi cui se parem credidit. Admirabilis in suo genere
Theocritus, sed musa illa rustica et pastoralis non forum modo verum
ipsam etiam urbem reformidat. LVI. Audire videor undique congerentis
nomina plurimorum poetarum. Quid? Herculis acta non bene
Pisandros? Quid? Nicandrum frustra secuti Macer atque Vergilius?
Quid? Euphorionem transibimus? Quem nisi probasset Vergilius
idem, numquam certe conditorum Chalcidico versu carminum fecisset
in Bucolicis mentionem. Quid? Horatius frustra Tyrtaeum Homero
subiungit? LVII. Nec sane quisquam est tam procul a cognitione eorum
remotus ut non indicem certe ex bibliotheca sumptum transferre in
libros suos possit. Nec ignoro igitur quos transeo nec utique damno,
ut qui dixerim esse in omnibus utilitatis aliquid. LVIII. Sed ad illos
iam perfectis constitutisque viribus revertemur: quod in cenis grandibus
saepe facimus, ut, cum optimis satiati sumus, varietas tamen nobis ex
vilioribus grata sit. tunc et elegiam vacabit in manus sumere, cuius
333
CLL - Classici Latini Loffredo
princeps habetur Callimachus, secundas confessione plurimorum
Philetas occupavit. LIX. Sed dum adsequimur illam firmam, ut dixi,
facilitatem, optimis adsuescendum est et multa magis quam multorum
lectione formanda mens et ducendus color. Itaque ex tribus receptis
Aristarchi iudicio scriptoribus iamborum ad hexin maxime pertinebit
unus Archilochus. LX. Summa in hoc vis elocutionis, cum validae
tum breves vibrantesque sententiae, plurimum sanguinis atque
nervorum, adeo ut videatur quibusdam quod quoquam minor est
materiae esse, non ingeni vitium. LXI. Novem vero lyricorum longe
Pindarus princeps spiritu, magnificentia, sententiis, figuris, beatissima
rerum verborumque copia et velut quodam eloquentiae flumine:
propter quae Horatius eum merito nemini credit imitabilem. LXII.
Stesichorum quam sit ingenio validus materiae quoque ostendunt,
maxima bella et clarissimos canentem duces et epici carminis onera
lyra sustinentem. Reddit enim personis in agendo simul loquendoque
debitam dignitatem, ac si tenuisset modum videtur aemulari proximus
Homerum potuisse, sed redundat atque effunditur, quod ut est
reprehendendum, ita copiae vitium est. LXIII. Alcaeus in parte operis
aureo plectro merito donatur, qua tyrannos insectatus multum etiam
moribus confert, in eloquendo quoque brevis et magnificus et diligens
et plerumque oratori similis, sed et lusit et in amores descendit,
maioribus tamen aptior. LXIV. Simonides, tenuis alioqui, sermone
proprio et iucunditate quadam commendari potest, praecipua tamen
eius in commovenda miseratione virtus, ut quidam in hac eum parte
omnibus eiusdem operis auctoribus praeferant. LXV. Antiqua
comoedia cum sinceram illam sermonis Attici gratiam prope sola
retinet, tum facundissimae libertatis, et si est in insectandis vitiis
praecipua, plurimum tamen virium etiam in ceteris partibus habet.
Nam et grandis et elegans et venusta, et nescio an ulla, post Homerum
tamen, quem ut Achillem semper excipi par est, aut similior sit
oratoribus aut ad oratores faciendos aptior. LXVI. Plures eius auctores,
Aristophanes tamen et Eupolis Cratinusque praecipui. Tragoedias
primus in lucem Aeschylus protulit, sublimis et gravis et grandilocus
saepe usque ad vitium, sed rudis in plerisque et incompositus: propter
quod correctas eius fabulas in certamen deferre posterioribus poetis
Athenienses permisere: suntque eo modo multi coronati. LXVII. Sed
longe clarius inlustraverunt hoc opus Sophocles atque Euripides,
quorum in dispari dicendi via uter sit poeta melior inter plurimos
quaeritur. Idque ego sane, quoniam ad praesentem materiam nihil
pertinet, iniudicatum relinquo. Illud quidem nemo non fateatur
necesse est, iis qui se ad agendum comparant utiliorem longe fore
334
Quintiliano - Institutio oratoria
Euripiden. LXVIII. Namque is et sermone (quod ipsum reprehendunt
quibus gravitas et coturnus et sonus Sophocli videtur esse sublimior)
magis accedit oratorio generi, et sententiis densus, et in iis quae a
sapientibus tradita sunt paene ipsis par, et in dicendo ac respondendo
cuilibet eorum qui fuerunt in foro diserti comparandus, in adfectibus
vero cum omnibus mirus, tum in iis qui miseratione constant facile
praecipuus. LXIX. hunc et admiratus maxime est, ut saepe testatur, et
secutus, quamquam in opere diverso, Menander, qui vel unus meo
quidem iudicio diligenter lectus ad cuncta quae praecipimus
effingenda sufficiat: ita omnem vitae imaginem expressit, tanta in eo
inveniendi copia et eloquendi facultas, ita est omnibus rebus personis
adfectibus accommodatus. LXX. Nec nihil profecto viderunt qui
orationes quae Charisi nomine eduntur a Menandro scriptas putant.
Sed mihi longe magis orator probari in opere suo videtur, nisi forte
aut illa iudicia quae Epitrepontes, Epicleros, Locroe habent, aut
meditationes in Psophodee, Nomothete, Hypobolimaeo non omnibus
oratoris numeris sunt absolutae. LXXI. Ego tamen plus adhuc quiddam
conlaturum eum declamatoribus puto, quoniam his necesse est
secundum condicionem controversiarum plures subire personas,
patrum filiorum, caelibum maritorum, militum rusticorum, divitum
pauperum, irascentium deprecantium, mitium asperorum. In quibus
omnibus mire custoditur ab hoc poeta decor. LXXII. Atque ille quidem
omnibus eiusdem operis auctoribus abstulit nomen, et fulgore quodam
suae claritatis tenebras obduxit. Habent tamen alii quoque comici, si
cum venia legantur, quaedam quae possis decerpere, et praecipue
Philemon, qui ut pravis sui temporis iudiciis Menandro saepe praelatus
est, ita consensu tamen omnium meruit credi secundus. LXXIII.
Historiam multi scripsere praeclare, sed nemo dubitat longe duos ceteris
praeferendos, quorum diversa virtus laudem paene est parem consecuta.
Densus et brevis et semper instans sibi Thucydides, dulcis et candidus
et fusus Herodotus: ille concitatis, hic remissis adfectibus melior, ille
contionibus, hic sermonibus, ille vi, hic voluptate. LXXIV.
Theopompus his proximus ut in historia praedictis minor, ita oratori
magis similis, ut qui, antequam est ad hoc opus sollicitatus, diu fuerit
orator. Philistus quoque meretur qui turbae quamvis bonorum post
eos auctorum eximatur, imitator Thucydidi et ut multo infirmior, ita
aliquatenus lucidior. Ephorus, ut Isocrati visum, calcaribus eget.
Clitarchi probatur ingenium, fides infamatur. LXXV. Longo post intervallo temporis natus Timagenes vel hoc est ipso probabilis, quod
intermissam historias scribendi industriam nova laude reparavit.
Xenophon non excidit mihi, sed inter philosophos reddendus est.
335
CLL - Classici Latini Loffredo
LXXVI. Sequitur oratorum ingens manus, ut cum decem simul Athenis
aetas una tulerit. Quorum longe princeps Demosthenes ac paene lex
orandi fuit: tanta vis in eo, tam densa omnia, ita quibusdam nervis
intenta sunt, tam nihil otiosum, is dicendi modus, ut nec quod desit
in eo nec quod redundet invenias. LXXVII. Plenior Aeschines et
magis fusus et grandiori similis quo minus strictus est, carnis tamen
plus habet, minus lacertorum. dulcis in primis et acutus Hyperides,
sed minoribus causis, ut non dixerim vilioribus, magis par. LXXVIII.
His aetate Lysias maior, subtilis atque elegans et quo nihil, si oratori
satis sit docere, quaeras perfectius: nihil enim est inane, nihil
arcessitum, puro tamen fonti quam magno flumini propior. LXXIX.
Isocrates in diverso genere dicendi nitidus et comptus et palaestrae
quam pugnae magis accommodatus omnes dicendi veneres sectatus
est, nec inmerito: auditoriis enim se, non iudiciis compararat: in
inventione facilis, honesti studiosus, in compositione adeo diligens ut
cura eius reprehendatur. LXXX. Neque ego in his, de quibus sum
locutus, has solas virtutes, sed has praecipuas puto, nec ceteros parum
fuisse magnos. Quin etiam Phalerea illum Demetrium, quamquam is
primus inclinasse eloquentiam dicitur, multum ingenii habuisse et
facundiae fateor, vel ob hoc memoria dignum, quod ultimus est fere
ex Atticis qui dici possit orator, quem tamen in illo medio genere
dicendi praefert omnibus Cicero. LXXXI. Philosophorum, ex quibus
plurimum se traxisse eloquentiae M. tullius confitetur, quis dubitet
Platonem esse praecipuum sive acumine disserendi sive eloquendi
facultate divina quadam et Homerica? Multum enim supra prorsam
orationem et quam pedestrem Graeci vocant surgit, ut mihi non
hominis ingenio sed quodam Delphico videatur oraculo instinctus.
LXXXII. Quid ego commemorem Xenophontis illam iucunditatem
inadfectatam, sed quam nulla consequi adfectatio possit? - ut ipsae
sermonem finxisse Gratiae videantur, et quod de Pericle veteris
comoediae testimonium est in hunc transferri iustissime possit, in labris
eius sedisse quandam persuadendi deam. LXXXIII. Quid reliquorum
Socraticorum elegantiam? Quid Aristotelen? Quem dubito scientia
rerum an scriptorum copia an eloquendi [usu] suavitate an inventionum
acumine an varietate operum clariorem putem. Nam in Theophrasto
tam est loquendi nitor ille divinus ut ex eo nomen quoque traxisse
dicatur. LXXXIV. Minus indulsere eloquentiae Stoici veteres, sed cum
honesta suaserunt, tum in colligendo probandoque quae instituerant
plurimum valuerunt, rebus tamen acuti magis quam, id quod sane
non adfectarunt, oratione magnifici. LXXXV. Idem nobis per Romanos
quoque auctores ordo ducendus est. Itaque ut apud illos Homerus,
336
Quintiliano - Institutio oratoria
sic apud nos Vergilius auspicatissimum dederit exordium, omnium
eius generis poetarum Graecorum nostrorumque haud dubie
proximus. LXXXVI. Vtar enim verbis isdem quae ex Afro Domitio
iuvenis excepi, qui mihi interroganti quem Homero crederet maxime
accedere “secundus” inquit “est Vergilius, propior tamen primo quam
tertio”. Et hercule ut illi naturae caelesti atque inmortali cesserimus,
ita curae et diligentiae vel ideo in hoc plus est, quod ei fuit magis
laborandum, et quantum eminentibus vincimur, fortasse aequalitate
pensamus. Ceteri omnes longe sequentur. LXXXVII. Nam Macer et
Lucretius legendi quidem, sed non ut phrasin, id est corpus
eloquentiae, faciant, elegantes in sua quisque materia, sed alter humilis,
alter difficilis. Atacinus Varro in iis per quae nomen est adsecutus
interpres operis alieni, non spernendus quidem, verum ad augendam
facultatem dicendi parum locuples. LXXXVIII. Ennium sicut sacros
vetustate lucos adoremus, in quibus grandia et antiqua robora iam
non tantam habent speciem quantam religionem. Propiores alii atque
ad hoc de quo loquimur magis utiles. Lascivus quidem in herois
quoque Ovidius et nimium amator ingenii sui, laudandus tamen
partibus. LXXXIX. Cornelius autem Severus, etiam si est versificator
quam poeta melior, si tamen (ut est dictum) ad exemplar primi fibri
bellum Siculum perscripsisset, vindicaret sibi iure secundum locum.
Serranum consummari mors inmatura non passa est, puerilia tamen
eius opera et maximam indolem ostendunt et admirabilem praecipue
in aetate illa recti generis voluntatem. XC. Multum in Valerio Flacco
nuper amisimus. Vehemens et poeticum ingenium Salei Bassi fuit,
nec ipsum senectute maturuit. Rabirius ac Pedo non indigni cognitione,
si vacet. Lucanus ardens et concitatus et sententiis clarissimus et, ut
dicam quod sentio, magis oratoribus quam poetis imitandus. XCI.
Hos nominamus quia Germanicum Augustum ab institutis studiis
deflexit cura terrarum, parumque dis visum est esse eum maximum
poetarum. Quid tamen his ipsis eius operibus in quae donato imperio
iuvenis secesserat sublimius, doctius, omnibus denique numeris
praestantius? Quis enim caneret bella melius quam qui sic gerit? Quem
praesidentes studiis deae propius audirent? cui magis suas artis aperiret
familiare numen Minerva? XCII. Dicent haec plenius futura saecula,
nunc enim ceterarum fulgore virtutum laus ista praestringitur. Nos
tamen sacra litterarum colentis feres, Caesar, si non tacitum hoc
praeterimus et Vergiliano certe versu testamur
“inter victrices hederam tibi serpere laurus.”
XCIII. Elegia quoque Graecos provocamus, cuius mihi tersus atque
elegans maxime videtur auctor Tibullus. sunt qui Propertium malint.
337
CLL - Classici Latini Loffredo
Ovidius utroque lascivior, sicut durior Gallus. Satura quidem tota
nostra est, in qua primus insignem laudem adeptus Lucilius quosdam
ita deditos sibi adhuc habet amatores ut eum non eiusdem modo operis
auctoribus sed omnibus poetis praeferre non dubitent. XCIV. Ego
quantum ab illis, tantum ab Horatio dissentio, qui Lucilium “fluere
lutulentum” et esse aliquid quod tollere possis putat. Nam et eruditio
in eo mira et libertas atque inde acerbitas et abunde salis. Multum est
tersior ac purus magis Horatius et, nisi labor eius amore, praecipuus.
Multum et verae gloriae quamvis uno libro Persius meruit. sunt clari
hodieque et qui olim nominabuntur. XCV. Alterum illud etiam prius
saturae genus, sed non sola carminum varietate mixtum condidit
Terentius Varro, vir Romanorum eruditissimus. Plurimos hic libros et
doctissimos composuit, peritissimus linguae Latinae et omnis
antiquitatis et rerum Graecarum nostrarumque, plus tamen scientiae
conlaturus quam eloquentiae. XCVI. Iambus non sane a Romanis
celebratus est ut proprium opus, +quibusdam interpositus+: cuius
acerbitas in Catullo, Bibaculo, Horatio (quamquam illi epodos
intervenit) reperiatur. At lyricorum idem Horatius fere solus legi
dignus: nam et insurgit aliquando et plenus est iucunditatis et gratiae
et varius figuris et verbis felicissime audax. Si quem adicere velis, is
erit Caesius Bassus, quem nuper vidimus; sed eum longe praecedunt
ingenia viventium. XCVII. Tragoediae scriptores veterum Accius atque
Pacuvius clarissimi gravitate sententiarum, verborum pondere,
auctoritate personarum. Ceterum nitor et summa in excolendis operibus
manus magis videri potest temporibus quam ipsis defuisse: virium
tamen Accio plus tribuitur, Pacuvium videri doctiorem qui esse docti
adfectant volunt. XCVIII. Iam Vari Thyestes cuilibet Graecarum
comparari potest. Ovidi Medea videtur mihi ostendere quantum ille
vir praestare potuerit si ingenio suo imperare quam indulgere maluisset.
Eorum quos viderim longe princeps Pomponius Secundus, quem senes
[quem] parum tragicum putabant, eruditione ac nitore praestare
confitebantur. XCIX. In comoedia maxime claudicamus. Licet Varro
Musas, Aeli Stilonis sententia, Plautino dicat sermone locuturas fuisse
si Latine loqui vellent, licet Caecilium veteres laudibus ferant, licet
Terenti scripta ad Scipionem Africanum referantur (quae tamen sunt
in hoc genere elegantissima, et plus adhuc habitura gratiae si intra
versus trimetros stetissent): C. vix levem consequimur umbram, adeo
ut mihi sermo ipse Romanus non recipere videatur illam solis concessam
Atticis venerem, cum eam ne Graeci quidem in alio genere linguae
optinuerint. Togatis excellit Afranius: utinam non inquinasset
argumenta puerorum foedis amoribus, mores suos fassus.
338
Quintiliano - Institutio oratoria
CI. At non historia cesserit Graecis. Nec opponere Thucydidi
Sallustium verear, nec indignetur sibi Herodotus aequari Titum Livium,
cum in narrando mirae iucunditatis clarissimique candoris, tum in
contionibus supra quam enarrari potest eloquentem, ita quae dicuntur
omnia cum rebus tum personis accommodata sunt: adfectus quidem,
praecipueque eos qui sunt dulciores, ut parcissime dicam, nemo
historicorum commendavit magis. CII. Ideoque illam inmortalem
Sallusti velocitatem diversis virtutibus consecutus est. Nam mihi egregie dixisse videtur Servilius Nonianus pares eos magis quam similes:
qui et ipse a nobis auditus est, clari vir ingenii et sententiis creber, sed
minus pressus quam historiae auctoritas postulat. CIII. Quam paulum
aetate praecedens eum Bassus Aufidius egregie, utique in libris belli
Germanici, praestitit genere ipso, probabilis in omnibus, sed in
quibusdam suis ipse viribus minor. CIV. Superest adhuc et exornat
aetatis nostrae gloriam vir saeculorum memoria dignus, qui olim
nominabitur, nunc intellegitur. Habet amatores - nec inmerito Cremuti libertas, quamquam circumcisis quae dixisse ei nocuerat:
sed elatum abunde spiritum et audaces sententias deprehendas etiam
in iis quae manent. sunt et alii scriptores boni, sed nos genera
degustamus, non bibliothecas excutimus. CV. Oratores vero vel
praecipue Latinam eloquentiam parem facere Graecae possunt: nam
Ciceronem cuicumque eorum fortiter opposuerim. Nec ignoro
quantam mihi concitem pugnam, cum praesertim non id sit propositi, ut eum Demostheni comparem hoc tempore: neque enim attinet,
cum Demosthenen in primis legendum vel ediscendum potius putem.
CVI. Quorum ego virtutes plerasque arbitror similes, consilium,
ordinem, dividendi praeparandi probandi rationem, omnia denique
quae sunt inventionis. In eloquendo est aliqua diversitas: densior ille,
hic copiosior, ille concludit adstrictius, hic latius, pugnat ille acumine
semper, hic frequenter et pondere, illic nihil detrahi potest, hic nihil
adici, curae plus in illo, in hoc naturae. CVII. Salibus certe et
commiseratione, quae duo plurimum in adfectibus valent, vincimus.
Et fortasse epilogos illi mos civitatis abstulerit, sed et nobis illa quae
Attici mirantur diversa Latini sermonis ratio minus permiserit. In
epistulis quidem, quamquam sunt utriusque, dialogisve, quibus nihil
ille, nulla contentio est. CVIII. Cedendum vero in hoc, quod et prior
fuit et ex magna parte Ciceronem quantus est fecit. Nam mihi videtur
M. tullius, cum se totum ad imitationem Graecorum contulisset,
effinxisse vim Demosthenis, copiam Platonis, iucunditatem Isocratis.
CIX. Nec vero quod in quoque optimum fuit studio consecutus est
tantum, sed plurimas vel potius omnes ex se ipso virtutes extulit
339
CLL - Classici Latini Loffredo
inmortalis ingenii beatissima ubertas. Non enim pluvias, ut ait
Pindarus, aquas colligit, sed vivo gurgite exundat, dono quodam
providentiae genitus in quo totas vires suas eloquentia experiretur.
CX. Nam quis docere diligentius, movere vehementius potest, cui
tanta umquam iucunditas adfuit? - ut ipsa illa quae extorquet impetrare eum credas, et cum transversum vi sua iudicem ferat, tamen ille
non rapi videatur sed sequi. CXI. Iam in omnibus quae dicit tanta
auctoritas inest ut dissentire pudeat, nec advocati studium sed testis
aut iudicis adferat fidem, cum interim haec omnia, quae vix singula
quisquam intentissima cura consequi posset, fluunt inlaborata, et illa
qua nihil pulchrius auditum est oratio prae se fert tamen felicissimam
facilitatem. CXII. Quare non inmerito ab hominibus aetatis suae regnare in iudiciis dictus est, apud posteros vero id consecutus ut Cicero
iam non hominis nomen sed eloquentiae habeatur. hunc igitur
spectemus, hoc propositum nobis sit exemplum, ille se profecisse sciat
cui Cicero valde placebit. CXIII. Multa in Asinio Pollione inventio,
summa diligentia, adeo ut quibusdam etiam nimia videatur, et consilii
et animi satis: a nitore et iucunditate Ciceronis ita longe abest ut videri
possit saeculo prior. At Messala nitidus et candidus et quodam modo
praeferens in dicendo nobilitatem suam, viribus minor. CXIV. C. vero
Caesar si foro tantum vacasset, non alius ex nostris contra Ciceronem
nominaretur: tanta in eo vis est, id acumen, ea concitatio, ut illum
eodem animo dixisse quo bellavit appareat; exornat tamen haec omnia
mira sermonis, cuius proprie studiosus fuit, elegantia. CXV. Multum
ingenii in Caelio et praecipue in accusando multa urbanitas, dignusque
vir cui et mens melior et vita longior contigisset. inveni qui Calvum
praeferrent omnibus, inveni qui Ciceroni crederent eum nimia contra
se calumnia verum sanguinem perdidisse; sed est et sancta et gravis
oratio et castigata et frequenter vehemens quoque. Imitator autem est
Atticorum, fecitque illi properata mors iniuriam si quid adiecturus
sibi, non si quid detracturus, fuit. CXVI. Et Servius sulpicius insignem
non inmerito famam tribus orationibus meruit. Multa si cum iudicio
legatur dabit imitatione digna Cassius Severus, qui, si ceteris virtutibus
colorem et gravitatem orationis adiecisset, ponendus inter praecipuos
foret. CXVII. Nam et ingenii plurimum est in eo et acerbitas mira et
urbanitas +et sermo+, sed plus stomacho quam consilio dedit: praeterea
ut amari sales, ita frequenter amaritudo ipsa ridicula est. CXVIII.
sunt alii multi diserti, quos persequi longum est. Eorum quos viderim
Domitius Afer et Iulius Africanus longe praestantissimI. Verborum
arte ille et toto genere dicendi praeferendus et quem in numero veterum
habere non timeas: hic concitatior, sed in cura verborum nimius et
340
Quintiliano - Institutio oratoria
compositione nonnumquam longior et tralationibus parum modicus.
Erant clara et nuper ingenia. CXIX. Nam et Trachalus plerumque
sublimis et satis apertus fuit et quem velle optima crederes, auditus
tamen maior: nam et vocis quantam in nullo cognovi felicitas, et
pronuntiatio vel scaenis suffectura, et decor, omnia denique ei quae
sunt extra superfuerunt: et Vibius Crispus compositus et iucundus et
delectationi natus, privatis tamen causis quam publicis melior. CXX.
Iulio Secundo si longior contigisset aetas, clarissimum profecto nomen
oratoris apud posteros foret: adiecisset enim atque adiciebat ceteris
virtutibus suis quod desiderari potest, id est autem, ut esset multo
magis pugnax et saepius ad curam rerum ab elocutione respiceret.
CXXI. Ceterum interceptus quoque magnum sibi vindicat locum, ea
est facundia, tanta in explicando quod velit gratia, tam candidum et
leve et speciosum dicendi genus, tanta verborum etiam quae adsumpta
sunt proprietas, tanta in quibusdam ex periculo petitis significantia.
CXXII. Habebunt qui post nos de oratoribus scribent magnam eos
qui nunc vigent materiam vere laudandi: sunt enim summa hodie
quibus inlustratur forum ingenia. Namque et consummati iam patroni veteribus aemulantur et eos iuvenum ad optima tendentium imitatur
ac sequitur industria. CXXIII. Supersunt qui de philosophia
scripserint: quo in genere paucissimos adhuc eloquentes litterae
Romanae tulerunt. Idem igitur M. Tullius, qui ubique, etiam in hoc
opere Platonis aemulus exstitit. Egregius vero multoque quam in
orationibus praestantior Brutus suffecit ponderi rerum: scias eum sentire quae dicit. CXXIV. Scripsit non parum multa Cornelius Celsus,
Sextios secutus, non sine cultu ac nitore. Plautus in Stoicis rerum
cognitioni utilis; in Epicuriis levis quidem sed non iniucundus tamen
auctor est Catius. CXXV. Ex industria Senecam in omni genere
eloquentiae distuli, propter vulgatam falso de me opinionem qua
damnare eum et invisum quoque habere sum creditus. Quod accidit
mihi dum corruptum et omnibus vitiis fractum dicendi genus revocare ad severiora iudicia contendo: tum autem solus hic fere in manibus
adulescentium fuit. CXXVI. Quem non equidem omnino conabar
excutere, sed potioribus praeferri non sinebam, quos ille non destiterat
incessere, cum diversi sibi conscius generis placere se in dicendo posse
quibus illi placerent diffideret. Amabant autem eum magis quam
imitabantur, tantumque ab illo defluebant quantum ille ab antiquis
descenderat. CXXVII. Foret enim optandum pares ac saltem proximos
illi viro fieri. Sed placebat propter sola vitia, et ad ea se quisque
dirigebat effingenda quae poterat: deinde cum se iactaret eodem modo
dicere, Senecam infamabat. CXXVIII. Cuius et multae alioqui et
341
CLL - Classici Latini Loffredo
magnae virtutes fuerunt, ingenium facile et copiosum, plurimum studii,
multa rerum cognitio, in qua tamen aliquando ab iis quibus inquirenda
quaedam mandabat deceptus est. Tractavit etiam omnem fere
studiorum materiam: CXXIX. nam et orationes eius et poemata et
epistulae et dialogi feruntur. In philosophia parum diligens, egregius
tamen vitiorum insectator fuit. Multae in eo claraeque sententiae, multa
etiam morum gratia legenda, sed in eloquendo corrupta pleraque,
atque eo perniciosissima quod abundant dulcibus vitiis. CXXX. Velles
eum suo ingenio dixisse, alieno iudicio: nam si aliqua contempsisset,
si +parum+ non concupisset, si non omnia sua amasset, si rerum pondera minutissimis sententiis non fregisset, consensu potius eruditorum
quam puerorum amore comprobaretur. CXXXI. Verum sic quoque
iam robustis et severiore genere satis firmatis legendus, vel ideo quod
exercere potest utrimque iudicium. Multa enim, ut dixi, probanda in
eo, multa etiam admiranda sunt, eligere modo curae sit; quod utinam
ipse fecisset: digna enim fuit illa natura quae meliora vellet; quod
voluit effecit.
2
I. Ex his ceterisque lectione dignis auctoribus et verborum sumenda
copia est et varietas figurarum et componendi ratio, tum ad exemplum
virtutum omnium mens derigenda. Neque enim dubitari potest quin
artis pars magna contineatur imitatione. Nam ut invenire primum fuit
estque praecipuum, sic ea quae bene inventa sunt utile sequi. II. Atque
omnis vitae ratio sic constat, ut quae probamus in aliis facere ipsi
velimus. Sic litterarum ductus, ut scribendi fiat usus, pueri secuntur,
sic musici vocem docentium, pictores opera priorum, rustici probatam
experimento culturam in exemplum intuentur, omnis denique
disciplinae initia ad propositum sibi praescriptum formari videmus.
III. Et hercule necesse est aut similes aut dissimiles bonis simus.
Similem raro natura praestat, frequenter imitatio. Sed hoc ipsum, quod
tanto faciliorem nobis rationem rerum omnium facit quam fuit iis qui
nihil quod sequerentur habuerunt, nisi caute et cum iudicio
adprehenditur nocet. IV. Ante omnia igitur imitatio per se ipsa non
sufficit, vel quia pigri est ingenii contentum esse iis quae sint ab aliis
inventa. Quid enim futurum erat temporibus illis quae sine exemplo
fuerunt si homines nihil nisi quod iam cognovissent faciendum sibi
aut cogitandum putassent? Nempe nihil fuisset inventum. V. cur igitur
nefas est reperiri aliquid a nobis quod ante non fuerit? An illi rudes
sola mentis natura ducti sunt in hoc, ut tam multa generarent: nos ad
quaerendum non eo ipso concitemur, quod certe scimus invenisse eos
qui quaesierunt? VI. Et cum illi, qui nullum cuiusquam rei habuerunt
342
Quintiliano - Institutio oratoria
magistrum, plurima in posteros tradiderint, nobis usus aliarum rerum
ad eruendas alias non proderit, sed nihil habebimus nisi beneficii
alieni? Quem ad modum quidam pictores in id solum student, ut
describere tabulas mensuris ac lineis sciant. VII. Turpe etiam illud
est, contentum esse id consequi quod imiteris. Nam rursus quid erat
futurum si nemo plus effecisset eo quem sequebatur? Nihil in poetis
supra Livium Andronicum, nihil in historiis supra pontificum annales
haberemus; ratibus adhuc navigaremus, non esset pictura nisi quae
lineas modo extremas umbrae quam corpora in sole fecissent
circumscriberet. VIII. Ac si omnia percenseas, nulla sit ars qualis inventa est, nec intra initium stetit: nisi forte nostra potissimum tempora
damnamus huius infelicitatis, ut nunc demum nihil crescat: nihil autem
crescit sola imitatione. IX. Quod si prioribus adicere fas non est, quo
modo sperare possumus illum oratorem perfectum: cum in iis quos
maximos adhuc novimus nemo sit inventus in quo nihil aut desideretur
aut reprehendatur. Sed etiam qui summa non adpetent, contendere
potius quam sequi debent. X. Nam qui hoc agit, ut prior sit, forsitan,
etiam si non transierit, aequabit. Eum vero nemo potest aequare cuius
vestigiis sibi utique insistendum putat: necesse est enim semper sit
posterior qui sequitur. Adde quod plerumque facilius est plus facere
quam idem: tantam enim difficultatem habet similitudo ut ne ipsa
quidem natura in hoc ita evaluerit, ut non res quae simillimae quaeque
pares maxime videantur utique discrimine aliquo discernantur. XI.
Adde quod quidquid alteri simile est necesse est minus sit eo quod
imitatur, ut umbra corpore et imago facie et actus histrionum veris
adfectibus. Quod in orationibus quoque evenit. Namque iis quae in
exemplum adsumimus subest natura et vera vis, contra omnis imitatio
facta est et ad alienum propositum commodatur. XII. Quo fit ut minus
sanguinis ac virium declamationes habeant quam orationes, quod in
illis vera, in his adsimulata materia est. Adde quod ea quae in oratore
maxima sunt imitabilia non sunt, ingenium, inventio, vis, facilitas et
quidquid arte non traditur. XIII. Ideoque plerique, cum verba
quaedam ex orationibus excerpserunt aut aliquos compositionis certos
pedes, mire a se quae legerunt effingi arbitrantur, cum et verba
intercidant invalescantque temporibus, ut quorum certissima sit regula
in consuetudine, eaque non sua natura sint bona aut mala (nam per
se soni tantum sunt), sed prout oportune proprieque aut secus
conlocata sunt, et compositio cum rebus accommodata sit, tum ipsa
varietate gratissima. XIV. Quapropter exactissimo iudicio circa hanc
partem studiorum examinanda sunt omnia. Primum, quos imitemur:
nam sunt plurimi qui similitudinem pessimi cuiusque et corruptissimi
343
CLL - Classici Latini Loffredo
concupierint: tum in ipsis quos elegerimus quid sit ad quod nos
efficiendum comparemus. XV. Nam in magnis quoque auctoribus
incidunt aliqua vitiosa et a doctis, inter ipsos etiam mutuo reprehensa:
atque utinam tam bona imitantes dicerent melius quam mala peius
dicunt. Nec vero saltem iis quibus ad evitanda vitia iudicii satis fuit
sufficiat imaginem virtutis effingere et solam, ut ita dixerim, cutem vel
potius illas Epicuri figuras, quas e summis corporibus dicit effluere.
XVI. Hoc autem iis accidit qui non introspectis penitus virtutibus ad
primum se velut aspectum orationis aptarunt: et cum iis felicissime
cessit imitatio, verbis atque numeris sunt non multum differentes,
vim dicendi atque inventionis non adsecuntur, sed plerumque
declinant in peius et proxima virtutibus vitia comprehendunt fiuntque
pro grandibus tumidi, pressis exiles, fortibus temerarii, laetis corrupti,
compositis exultantes, simplicibus neglegentes. XVII. Ideoque qui
horride atque incomposite quid libet illud frigidum et inane
extulerunt, antiquis se pares credunt, qui carent cultu atque sententiis,
Atticis; scilicet [qui] praecisis conclusionibus obscuri Sallustium atque
Thucydiden superant, tristes ac ieiuni Pollionem aemulantur; otiosi
et supini, si quid modo longius circumduxerunt, iurant ita Ciceronem
locuturum fuisse. XVIII. Noveram quosdam qui se pulchre expressisse
genus illud caelestis huius in dicendo viri sibi viderentur si in clausula
posuissent “esse videatur”. Ergo primum est ut quod imitaturus est
quisque intellegat, et quare bonum sit sciat. XIX. Tum in suscipiendo
onere consulat suas vires. Nam quaedam sunt imitabilia quibus aut
infirmitas naturae non sufficiat aut diversitas repugnet: ne cui tenue
ingenium erit sola velit fortia et abrupta, cui forte quidem sed
indomitum amore subtilitatis et vim suam perdat et elegantiam quam
cupit non persequatur: nihil est enim tam indecens quam cum mollia
dure fiunt. XX. Atque ego illi praeceptori quem institueram in libro
secundo credidi non ea sola docenda esse ad quae quemque
discipulorum natura compositum videret: nam is et adiuvare debet
quae in quoque eorum invenit bona et quantum fieri potest adicere
quae desunt et emendare quaedam et mutare. Rector enim est alienorum
ingeniorum atque formator; difficilius est naturam suam fingere. XXI.
Sed ne ille quidem doctor, quamquam omnia quae recta sunt velit
esse in suis auditoribus quam plenissima, in eo tamen cui naturam
obstare viderit laborabit.
Id quoque vitandum, in quo magna pars errat, ne in oratione poetas
nobis et historicos, in illis operibus oratores aut declamatores imitandos
putemus. XXII. Sua cuique proposito lex, suus decor est: nec comoedia
in coturnos adsurgit, nec contra tragoedia socco ingreditur. Habet
344
Quintiliano - Institutio oratoria
tamen omnis eloquentia aliquid commune: id imitemur quod
commune est. XXIII. Etiam hoc solet incommodi accidere iis qui se
uni alicui generi dediderunt, ut, si asperitas iis placuit alicuius, hanc
etiam in leni ac remisso causarum genere non exuant: si tenuitas aut
iucunditas, in asperis gravibusque causis ponderi rerum parum
respondeant: cum sit diversa non causarum modo inter ipsas condicio,
sed in singulis etiam causis partium, sintque alia leniter alia aspere,
alia concitate alia remisse, alia docendi alia movendi gratia dicenda,
quorum omnium dissimilis atque diversa inter se ratio est. XXIV. Itaque
ne hoc quidem suaserim, uni se alicui proprie quem per omnia
sequatur addicere. Longe perfectissimus Graecorum Demosthenes,
aliquid tamen aliquo in loco melius alii (plurima ille). XXV. Sed non
qui maxime imitandus, et solus imitandus est. Quid ergo? non est
satis omnia sic dicere quo modo M. tullius dixit? Mihi quidem satis
esset si omnia consequi possem. Quid tamen noceret vim Caesaris,
asperitatem Caeli, diligentiam Pollionis, iudicium Calvi quibusdam
in locis adsumere? XXVI. Nam praeter id quod prudentis est quod in
quoque optimum est, si possit, suum facere, tum in tanta rei difficultate
unum intuentis vix aliqua pars sequitur; ideoque cum totum exprimere
quem elegeris paene sit homini inconcessum, plurium bona ponamus
ante oculos, ut aliud ex alio haereat, et quo quidque loco conveniat
aptemus. XXVII. Imitatio autem (nam saepius idem dicam) non sit
tantum in verbis. Illuc intendenda mens, quantum fuerit illis viris
decoris in rebus atque personis, quod consilium, quae dispositio,
quam omnia, etiam quae delectationi videantur data, ad victoriam
spectent: quid agatur prohoemio, quae ratio et quam varia narrandi,
quae vis probandi ac refellendi, quanta in adfectibus omnis generis
movendis scientia, quamque laus ipsa popularis utilitatis gratia
adsumpta, quae tum est pulcherrima cum sequitur, non cum arcessitur.
Haec si perviderimus, tum vere imitabimur. XXVIII. Qui vero etiam
propria his bona adiecerit, ut suppleat quae deerant, circumcidat si
quid redundabit, is erit quem quaerimus perfectus orator: quem nunc
consummari potissimum oporteat, cum tanto plura exempla bene
dicendi supersunt quam illis qui adhuc summi sunt contigerunt. Nam
erit haec quoque laus eorum, ut priores superasse, posteros docuisse
dicantur.
3
I. Et haec quidem auxilia extrinsecus adhibentur: in iis autem quae
nobis ipsis paranda sunt, ut laboris, sic utilitatis etiam longe plurimum
adfert stilus. Nec inmerito M. tullius hunc “optimum effectorem ac
magistrum dicendi” vocat, cui sententiae personam L. Crassi in
345
CLL - Classici Latini Loffredo
disputationibus quae sunt de Oratore adsignando iudicium suum cum
illius auctoritate coniunxit. II. Scribendum ergo quam diligentissime
et quam plurimum. Nam ut terra alte refossa generandis alendisque
seminibus fecundior, sic profectus non a summo petitus studiorum
fructus et fundit uberius et fidelius continet. Nam sine hac quidem
constantia ipsa illa ex tempore dicendi facultas inanem modo
loquacitatem dabit et verba in labris nascentia. III. Illic radices, illic
fundamenta sunt, illic opes velut sanctiore quodam aerario conditae,
unde ad subitos quoque casus cum res exiget proferantur. Vires
faciamus ante omnia quae sufficiant labori certaminum et usu non
exhauriantur. IV. Nihil enim rerum ipsa natura voluit magnum effici
cito, praeposuitque pulcherrimo cuique operi difficultatem: quae
nascendi quoque hanc fecerit legem, ut maiora animalia diutius
visceribus parentis continerentur.
Sed cum sit duplex quaestio, quo modo et quae maxime scribi oporteat,
iam hinc ordinem sequar. V. Sit primo vel tardus dum diligens stilus,
quaeramus optima nec protinus offerentibus se gaudeamus, adhibeatur
iudicium inventis, dispositio probatis: dilectus enim rerum
verborumque agendus est et pondera singulorum examinanda. Post
subeat ratio conlocandi versenturque omni modo numeri, non ut
quodque se proferet verbum occupet locum. VI. Quae quidem ut
diligentius exequamur, repetenda saepius erunt scriptorum proxima.
Nam praeter id quod sic melius iunguntur prioribus sequentia, calor
quoque ille cogitationis, qui scribendi mora refrixit, recipit ex integro vires, et velut repetito spatio sumit impetum: quod in certamine
saliendi fieri videmus, ut conatum longius petant, et ad illud quo
contenditur spatium cursu ferantur, utque in iaculando bracchia
reducimus et expulsuri tela nervos retro tendimus. VII. Interim tamen,
si feret flatus, danda sunt vela, dum nos indulgentia illa non fallat;
omnia enim nostra dum nascuntur placent: alioqui nec scriberentur.
Sed redeamus ad iudicium et retractemus suspectam facilitatem. VIII.
Sic scripsisse Sallustium accepimus, et sane manifestus est etiam ex
opere ipso labor. Vergilium quoque paucissimos die composuisse
versus auctor est Varius. Oratoris quidem alia condicio est: itaque
hanc moram et sollicitudinem initiis impero. IX. Nam primum hoc
constituendum, hoc optinendum est, ut quam optime scribamus:
celeritatem dabit consuetudo. Paulatim res facilius se ostendent, verba
respondebunt, compositio sequetur, cuncta denique ut in familia bene
instituta in officio erunt. X. Summa haec est rei: cito scribendo non fit
ut bene scribatur, bene scribendo fit ut cito. Sed tum maxime cum
facultas illa contigerit resistamus, ut provideamus et ferentis equos
346
Quintiliano - Institutio oratoria
frenis quibusdam coerceamus, quod non tam moram faciet quam novos
impetus dabit. Neque enim rursus eos qui robur aliquod in stilo
fecerint ad infelicem calumniandi se poenam alligandos puto. XI.
Nam quo modo sufficere officiis civilibus possit qui singulis actionum
partibus insenescat? sunt autem quibus nihil sit satis: omnia mutare,
omnia aliter dicere quam occurrit velint, increduli quidam et de ingenio
suo pessime meriti, qui diligentiam putant facere sibi scribendi
difficultatem. XII. Nec promptum est dicere utros peccare validius
putem, quibus omnia sua placent an quibus nihil. Accidit enim etiam
ingeniosis adulescentibus frequenter ut labore consumantur et in
silentium usque descendant nimia bene dicendi cupiditate. Qua de
re memini narrasse mihi Iulium Secundum illum, aequalem meum
atque a me, ut notum est, familiariter amatum, mirae facundiae virum,
infinitae tamen curae, quid esset sibi a patruo suo dictum. XIII. Is
fuit Iulius Florus, in eloquentia Galliarum, quoniam ibi demum
exercuit eam, princeps, alioqui inter paucos disertus et dignus illa
propinquitate. Is cum Secundum, scholae adhuc operatum, tristem
forte vidisset, interrogavit quae causa frontis tam adductae. XIV. Nec
dissimulavit adulescens tertium iam diem esse quod omni labore
materiae ad scribendum destinatae non inveniret exordium: quo sibi
non praesens tantum dolor sed etiam desperatio in posterum fieret.
tum Florus adridens “numquid tu” inquit “melius dicere vis quam
potes?” XV. Ita se res habet: curandum est ut quam optime dicamus,
dicendum tamen pro facultate: ad profectum enim opus est studio,
non indignatione. Vt possimus autem scribere etiam plura et celerius,
non exercitatio modo praestabit, in qua sine dubio multum est, sed
etiam ratio: si non resupini spectantesque tectum et cogitationem
murmure agitantes expectaverimus quid obveniat, sed quid res poscat,
quid personam deceat, quod sit tempus, qui iudicis animus intuiti
humano quodam modo ad scribendum accesserimus. Sic nobis et initia
et quae secuntur natura ipsa praescribit. XVI. Certa sunt enim
pleraque, et nisi coniveamus in oculos incurrunt: ideoque nec indocti
nec rustici diu quaerunt unde incipiant: quo pudendum est magis si
difficultatem facit doctrina. Non ergo semper putemus optimum esse
quod latet: inmutescamus alioqui, si nihil dicendum videatur nisi
quod non invenimus. XVII. Diversum est huic eorum vitium qui
primo decurrere per materiam stilo quam velocissimo volunt, et
sequentes calorem atque impetum ex tempore scribunt: hanc silvam
vocant. Repetunt deinde et componunt quae effuderant: sed verba
emendantur et numeri, manet in rebus temere congestis quae fuit
levitas. XVIII. Protinus ergo adhibere curam rectius erit, atque ab
347
CLL - Classici Latini Loffredo
initio sic opus ducere ut caelandum, non ex integro fabricandum sit.
Aliquando tamen adfectus sequemur, in quibus fere plus calor quam
diligentia valet.
Satis apparet ex eo quod hanc scribentium neglegentiam damno, quid
de illis dictandi deliciis sentiam. XIX. Nam in stilo quidem quamlibet
properato dat aliquam cogitationi moram non consequens celeritatem
eius manus: ille cui dictamus urget, atque interim pudet etiam dubitare aut resistere aut mutare quasi conscium infirmitatis nostrae timentis.
XX. Quo fit ut non rudia tantum et fortuita, sed inpropria interim,
dum sola est conectendi sermonis cupiditas, effluant, quae nec
scribentium curam nec dicentium impetum consequantur. At idem
ille qui excipit, si tardior in scribendo aut incertior in legendo velut
offensator fuerit, inhibetur cursus, atque omnis quae erat concepta
mentis intentio mora et interdum iracundia excutitur. XXI. Tum illa
quae altiorem animi motum secuntur quaeque ipsa animum quodam
modo concitant, quorum est iactare manum, torquere vultum, +simul
et+ interim obiurgare, quaeque Persius notat cum leviter dicendi genus
significat (“nec pluteum” inquit “caedit nec demorsos sapit unguis”)
etiam ridicula sunt, nisi cum soli sumus. XXII. Denique, ut semel
quod est potentissimum dicam, secretum, quod dictando perit, atque
liberum arbitris locum et quam altissimum silentium scribentibus
maxime convenire nemo dubitaverit. Non tamen protinus audiendi
qui credunt aptissima in hoc nemora silvasque, quod illa caeli libertas
locorumque amoenitas sublimem animum et beatiorem spiritum parent.
XXIII. Mihi certe iucundus hic magis quam studiorum hortator videtur
esse secessus. Namque illa quae ipsa delectant necesse est avocent ab
intentione operis destinati. Neque enim se bona fide in multa simul
intendere animus totum potest, et quocumque respexit desinit intueri
quod propositum erat. XXIV. Quare silvarum amoenitas et
praeterlabentia flumina et inspirantes ramis arborum aurae
volucrumque cantus et ipsa late circumspiciendi libertas ad se trahunt,
ut mihi remittere potius voluptas ista videatur cogitationem quam intendere. XXV. Demosthenes melius, qui se in locum ex quo nulla
exaudiri vox et ex quo nihil prospici posset recondebat, ne aliud agere
mentem cogerent oculi. Ideoque lucubrantes silentium noctis et
clusum cubiculum et lumen unum velut +rectos+ maxime teneat.
XXVI. Sed cum in omni studiorum genere, tum in hoc praecipue
bona valetudo quaeque eam maxime praestat frugalitas necessaria est,
cum tempora ab ipsa rerum natura ad quietem refectionemque nobis
data in acerrimum laborem convertimus. cui tamen non plus
inrogandum est quam quod somno supererit aut non deerit. XXVII.
348
Quintiliano - Institutio oratoria
Obstat enim diligentiae scribendi etiam fatigatio, et abunde si vacet
lucis spatia sufficiunt: occupatos in noctem necessitas agit. Est tamen
lucubratio, quotiens ad eam integri ac refecti venimus, optimum secreti
genus. XXVIII. Sed silentium et secessus et undique liber animus ut
sunt maxime optanda, ita non semper possunt contingere, ideoque
non statim si quid obstrepet abiciendi codices erunt et deplorandus
dies, verum incommodis repugnandum, et hic faciendus usus, ut
omnia quae impedient vincat intentio: quam si tota mente in opus
ipsum derexeris, nihil eorum quae oculis vel auribus incursant ad
animum perveniet. XXIX. An vero frequenter etiam fortuita hoc
cogitatio praestat, ut obvios non videamus et itinere deerremus: non
consequemur idem si et voluerimus? Non est indulgendum causis
desidiae. Nam si non nisi refecti, non nisi hilares, non nisi omnibus
aliis curis vacantes studendum existimarimus, semper erit propter quod
nobis ignoscamus. XXX. Quare in turba, itinere, conviviis etiam faciat
sibi cogitatio ipsa secretum. Quid alioqui fiet cum in medio foro, tot
circumstantibus iudiciis, iurgiis, fortuitis etiam clamoribus, erit subito continua oratione dicendum, si particulas quas ceris mandamus
nisi in solitudine reperire non possumus? Propter quae idem ille tantus
amator secreti Demosthenes in litore, in quo se maximo cum sono
fluctus inlideret, meditans consuescebat contionum fremitus non
expavescere. XXXI. Illa quoque minora (sed nihil in studiis parvum
est) non sunt transeunda: scribi optime ceris, in quibus facillima est
ratio delendi, nisi forte visus infirmior membranarum potius usum
exiget, quae ut iuvant aciem, ita crebra relatione, quoad intinguntur
calami, morantur manum et cogitationis impetum frangunt. XXXII.
Relinquendae autem in utrolibet genere contra erunt vacuae tabellae,
in quibus libera adiciendi sit excursio. Nam interim pigritiam
emendandi angustiae faciunt, aut certe novorum interpositione priora
confundant. Ne latas quidem ultra modum esse ceras velim, expertus
iuvenem studiosum alioqui praelongos habuisse sermones quia illos
numero versuum metiebatur, idque vitium, quod frequenti
admonitione corrigi non potuerat, mutatis codicibus esse sublatum.
XXXIII. Debet vacare etiam locus in quo notentur quae scribentibus
solent extra ordinem, id est ex aliis quam qui sunt in manibus loci,
occurrere. Inrumpunt enim optimi nonnumquam sensus, quos neque
inserere oportet neque differre tutum est, quia interim elabuntur,
interim memoriae sui intentos ab alia inventione declinant: ideoque
optime sunt in deposito.
4
I. Sequitur emendatio, pars studiorum longe utilissima: neque enim
349
CLL - Classici Latini Loffredo
sine causa creditum est stilum non minus agere cum delet. huius autem
operis est adicere detrahere mutare. Sed facilius in iis simpliciusque
iudicium quae replenda vel deicienda sunt: premere vero tumentia,
humilia extollere, luxuriantia adstringere, inordinata digerere, soluta
componere, exultantia coercere duplicis operae: nam et damnanda
sunt quae placuerant et invenienda quae fugerant. II. Nec dubium
est optimum esse emendandi genus si scripta in aliquod tempus
reponantur, ut ad ea post intervallum velut nova atque aliena redeamus,
ne nobis scripta nostra tamquam recentes fetus blandiantur. III. Sed
neque hoc contingere semper potest, praesertim oratori, cui saepius
scribere ad praesentis usus necesse est, et ipsa emendatio finem habet.
sunt enim qui ad omnia scripta tamquam vitiosa redeant, et, quasi
nihil fas sit rectum esse quod primum est, melius existiment quidquid
est aliud, idque faciant quotiens librum in manus resumpserunt, similes
medicis etiam integra secantibus. Accidit itaque ut cicatricosa sint et
exsanguia et cura peiora. IV. Sit ergo aliquando quod placeat aut
certe quod sufficiat, ut opus poliat lima, non exterat. Temporis quoque
esse debet modus. Nam quod Cinnae Zmyrnam novem annis
accepimus scriptam, et panegyricum Isocratis qui parcissime decem
annis dicunt elaboratum, ad oratorem nihil pertinet, cuius nullum
erit si tam tardum fuerit auxilium.
5
I. Proximum est ut dicamus quae praecipue scribenda sint hexin
parantibus. Non est huius quidem operis ut explicemus quae sint
materiae, quae prima aut secunda aut deinceps tractanda sint (nam id
factum est iam primo libro, quo puerorum, et secundo, quo iam
robustorum studiis ordinem dedimus), sed de quo nunc agitur, unde
copia ac facilitas maxime veniat. II. Vertere Graeca in Latinum veteres
nostri oratores optimum iudicabant. Id se L. Crassus in illis Ciceronis
de Oratore libris dicit factitasse: id Cicero sua ipse persona frequentissime praecipit, quin etiam libros Platonis atque Xenophontis edidit
hoc genere tralatos: id Messalae placuit, multaeque sunt ab eo scriptae
ad hunc modum orationes, adeo ut etiam cum illa Hyperidis pro
Phryne difficillima Romanis subtilitate contenderet. III. Et manifesta
est exercitationis huiusce ratio. Nam et rerum copia Graeci auctores
abundant et plurimum artis in eloquentiam intulerunt et hos
transferentibus verbis uti optimis licet: omnibus enim utimur nostris.
Figuras vero, quibus maxime ornatur oratio, multas ac varias
excogitandi etiam necessitas quaedam est, quia plerumque a Graecis
Romana dissentiunt. IV. Sed et illa ex Latinis conversio multum et
ipsa contulerit. Ac de carminibus quidem neminem credo dubitare,
350
Quintiliano - Institutio oratoria
quo solo genere exercitationis dicitur usus esse sulpicius. Nam et
sublimis spiritus attollere orationem potest, et verba poetica libertate
audaciora non praesumunt eadem proprie dicendi facultatem. Sed et
ipsis sententiis adicere licet oratorium robur, et omissa supplere, effusa
substringere. Neque ego paraphrasin esse interpretationem tantum
volo, sed circa eosdem sensus certamen atque aemulationem. Ideoque
ab illis dissentio qui vertere orationes Latinas vetant quia optimis
occupatis quidquid aliter dixerimus necesse sit esse deterius. Nam
neque semper est desperandum aliquid illis quae dicta sunt melius
posse reperiri, neque adeo ieiunam ac pauperem natura eloquentiam
fecit ut una de re bene dici nisi semel non possit. VI. Nisi forte
histrionum multa circa voces easdem variare gestus potest, orandi minor vis, ut dicatur aliquid, post quod in eadem materia nihil dicendum
sit. Sed esto neque melius quod invenimus esse neque par, est certe
proximis locus. VII. An vero ipsi non bis ac saepius de eadem re
dicimus et quidem continuas nonnumquam sententias? - nisi forte
contendere nobiscum possumus, cum aliis non possumus. Nam si
uno genere bene diceretur, fas erat existimari praeclusam nobis a
prioribus viam: nunc vero innumerabiles sunt modi, plurimaeque
eodem viae ducunt. VIII. Sua brevitati gratia, sua copiae, alia tralatis
virtus, alia propriis, hoc oratio recta, illud figura declinata commendat.
Ipsa denique utilissima est exercitationi difficultas. Quid quod auctores
maximi sic diligentius cognoscuntur? Non enim scripta lectione secura
transcurrimus, sed tractamus singula et necessario introspicimus et
quantum virtutis habeant vel hoc ipso cognoscimus, quod imitari non
possumus. IX. Nec aliena tantum transferre, sed etiam nostra pluribus
modis tractare proderit, ut ex industria sumamus sententias quasdam
easque versemus quam numerosissime, velut eadem cera aliae aliaeque
formae duci solent. X. Plurimum autem parari facultatis existimo ex
simplicissima quaque materia. Nam illa multiplici personarum
causarum temporum locorum dictorum factorum diversitate facile
delitescet infirmitas, tot se undique rebus ex quibus aliquam
adprehendas offerentibus. XI. Illud virtutis indicium est, fundere quae
natura contracta sunt, augere parva, varietatem similibus voluptatem
expositis dare, et bene dicere multa de paucis.
In hoc optime facient infinitae quaestiones, quas vocari thesis diximus,
quibus Cicero iam princeps in re publica exerceri solebat. XII. His
confinis est destructio et confirmatio sententiarum. Nam cum sit
sententia decretum quoddam atque praeceptum, quod de re, idem de
iudicio rei quaeri potest. tum loci communes, quos etiam scriptos ab
oratoribus scimus. Nam qui haec recta tantum et in nullos flexus
351
CLL - Classici Latini Loffredo
recedentia copiose tractaverit, utique in illis plures excursus
recipientibus magis abundabit eritque in omnis causas gratus: omnes
enim generalibus quaestionibus constant. XIII. Nam quid interest
Cornelius tribunus plebis quod codicem legerit reus sit, an quaeramus
“violeturne maiestas si magistratus rogationem suam populo ipse
recitarit”? “Milo Clodium rectene occiderit” veniat in iudicium, an
“oporteatne insidiatorem interfici vel perniciosum rei publicae civem,
etiam si non insidietur”? “Cato Marciam honestene tradiderit
Hortensio” an “conveniatne res talis bono viro”? De personis iudicatur,
sed de rebus contenditur. XIV. Declamationes vero, quales in scholis
rhetorum dicuntur, si modo sunt ad veritatem accommodatae et
orationibus similes, non tantum dum adolescit profectus sunt
utilissimae, quae inventionem dispositionem pariter exercent, sed etiam
cum est consummatus ac iam in foro clarus: alitur enim atque enitescit
velut pabulo laetiore facundia et adsidua contentionum asperitate
fatigata renovatur. XV. Quapropter historiae nonnumquam ubertas in
aliqua exercendi stili parte ponenda et dialogorum libertate
gestiendum. Ne carmine quidem ludere contrarium fuerit, sicut
athletae, remissa quibusdam temporibus ciborum atque exercitationum
certa necessitate, otio et iucundioribus epulis reficiuntur. XVI. Ideoque
mihi videtur M. tullius tantum intulisse eloquentiae lumen quod in
hos quoque studiorum secessus excurrit. Nam si nobis sola materia
fuerit ex litibus, necesse est deteratur fulgor et durescat articulus et
ipse ille mucro ingenii cotidiana pugna retundatur. XVII. Sed quem
ad modum forensibus certaminibus exercitatos et quasi militantis reficit
ac reparat haec velut sagina dicendi, sic adulescentes non debent
nimium in falsa rerum imagine detineri et inanibus simulacris usque
adeo ut difficilis ab his digressus sit adsuefacere, ne ab illa in qua
prope consenuerunt umbra vera discrimina velut quendam solem
reformident. XVIII. Quod accidisse etiam M. Porcio Latroni, qui
primus clari nominis professor fuit, traditur, ut, cum ei summam in
scholis opinionem optinenti causa in foro esset oranda, inpense petierit
uti subsellia in basilicam transferrentur: ita illi caelum novum fuit ut
omnis eius eloquentia contineri tecto ac parietibus videretur. XIX.
Quare iuvenis qui rationem inveniendi eloquendique a praeceptoribus
diligenter acceperit (quod non est infiniti operis si docere sciant et
velint), exercitationem quoque modicam fuerit consecutus, oratorem
sibi aliquem, quod apud maiores fieri solebat, deligat quem sequatur,
quem imitetur: iudiciis intersit quam plurimis et sit certaminis cui
destinatur frequens spectator. XX. Tum causas vel easdem quas agi
audierit stilo et ipse componat, vel etiam alias, veras modo, et utrimque
352
Quintiliano - Institutio oratoria
tractet et, quod in gladiatoribus fieri videmus, decretoriis exerceatur,
ut fecisse Brutum diximus pro Milone. Melius hoc quam rescribere
veteribus orationibus, ut fecit Cestius contra Ciceronis actionem
habitam pro eodem, cum alteram partem satis nosse non posset ex
sola defensione. XXI. Citius autem idoneus erit iuvenis quem
praeceptor coegerit in declamando quam simillimum esse veritati et
per totas ire materias quarum nunc facillima et maxime favorabilia
decerpunt. Obstant huic, quod secundo loco posui, fere turba
discipulorum et consuetudo classium certis diebus audiendarum,
nonnihil etiam persuasio patrum numerantium potius declamationes
quam aestimantium. XXII. Sed, quod dixi primo, ut arbitror, libro,
nec ille se bonus praeceptor maiore numero quam sustinere possit
onerabit, et nimiam loquacitatem recidet, ut omnia quae sunt in controversia, non, ut quidam volunt, quae in rerum natura, dicantur, et
vel longiore potius dierum spatio laxabit dicendi necessitatem vel
materias dividere permittet. XXIII. Diligenter effecta plus proderit
quam plures inchoatae et quasi degustatae. Propter quod accidit ut
nec suo loco quidque ponatur, nec illa quae prima sunt servent suam
legem, iuvenibus flosculos omnium partium in ea quae sunt dicturi
congerentibus: quo fit ut, timentes ne sequentia perdant, priora
confundant.
6
I. Proxima stilo cogitatio est, quae et ipsa vires ab hoc accipit et est
inter scribendi laborem extemporalemque fortunam media quaedam
et nescio an usus frequentissimI. Nam scribere non ubique nec semper
possumus, cogitationi temporis ac loci plurimum est. Haec paucis
admodum horis magnas etiam causas complectitur: haec, quotiens
intermissus est somnus, ipsis noctis tenebris adiuvatur: haec inter
medios rerum actus aliquid invenit vacui nec otium patitur. II. Neque
vero rerum ordinem modo, quod ipsum satis erat, intra se ipsa disponit,
sed verba etiam copulat, totamque ita contexit orationem ut ei nihil
praeter manum desit: nam memoriae quoque plerumque inhaerent
fidelius quae nulla scribendi securitate laxantur.
Sed ne ad hanc quidem vim cogitandi perveniri potest aut subito aut
cito. III. Nam primum facienda multo stilo forma est quae nos etiam
cogitantis sequatur: tum adsumendus usus paulatim, ut pauca primum
complectamur animo quae reddi fideliter possint, mox per incrementa, tam modica ut onerari se labor ille non sentiat, augenda vis et
exercitatione multa continenda est; quae quidem maxima ex parte
memoria constat, ideoque aliqua mihi in illum locum differenda sunt:
IV. eo tamen pervenit ut is cui non refragetur ingenium, acri studio
353
CLL - Classici Latini Loffredo
adiutus, tantum consequatur ut ei tam quae cogitarit quam quae
scripserit atque edidicerit in dicendo fidem servent. Cicero certe
Graecorum Metrodorum Scepsium et Empylum Rhodium
nostrorumque Hortensium tradidit quae cogitaverant ad verbum in
agendo rettulisse. V. Sed si forte aliqui inter dicendum offulserit
extemporalis color, non superstitiose cogitatis demum est inhaerendum.
Neque enim tantum habent curae ut non sit dandus et fortunae locus,
cum saepe etiam scriptis ea quae subito nata sunt inserantur. Ideoque
totum hoc exercitationis genus ita instituendum ut et digredi ex eo et
redire in id facile possimus. VI. Nam ut primum est domo adferre
paratam dicendi copiam et certam, ita refutare temporis munera longe
stultissimum est. Quare cogitatio in hoc praeparetur, ut nos fortuna
decipere non possit, adiuvare possit. Id autem fiet memoriae viribus,
ut illa quae complexi animo sumus fluant secura, non sollicitos et
respicientes et una spe suspensos recordationis non sinant providere:
alioqui vel extemporalem temeritatem malo quam male cohaerentem
cogitationem. VII. Peius enim quaeritur retrorsus, quia dum illa
desideramus ab aliis avertimur, et ex memoria potius res petimus quam
ex materia. Plura sunt autem, si utrimque quaerendum est, quae
inveniri possunt quam quae inventa sunt.
7
I. Maximus vero studiorum fructus est et velut +primus quidam plius+
longi laboris ex tempore dicendi facultas; quam qui non erit
consecutus, mea quidem sententia civilibus officiis renuntiabit et solam
scribendi facultatem potius ad alia opera convertet. Vix enim bonae
fidei viro convenit auxilium in publicum polliceri quod praesentissimis
quibusque periculis desit, * intrare portum ad quem navis accedere
nisi lenibus ventis vecta non possit: II. siquidem innumerabiles
accidunt subitae necessitates vel apud magistratus vel repraesentatis
iudiciis continuo agendi. Quarum si qua, non dico cuicumque
innocentium civium, sed amicorum ac propinquorum alicui evenerit,
stabitne mutus et salutarem petentibus vocem, statimque si non
succurratur perituris, moras et secessum et silentium quaeret, dum
illa verba fabricentur et memoriae insidant et vox ac latus praeparetur?
III. Quae vero patitur hoc ratio, ut quisquam sit orator aliquando?
Mitto casus: quid cum adversario respondendum erit fiet? Nam saepe
ea quae opinati sumus et contra quae scripsimus fallunt, ac tota subito causa mutatur, atque ut gubernatori ad incursus tempestatium, sic
agenti ad varietatem causarum ratio mutanda est. IV. Quid porro multus
stilus et adsidua lectio et longa studiorum aetas facit, si manet eadem
quae fuit incipientibus difficultas? Perisse profecto confitendum est
354
Quintiliano - Institutio oratoria
praeteritum laborem cui semper idem laborandum est. Neque ego
hoc ago, ut ex tempore dicere malit, sed ut possit. Id autem maxime
hoc modo consequemur. V. Nota sit primum dicendi via: neque enim
prius contingere cursus potest quam scierimus quo sit et qua
perveniendum. Nec satis est non ignorare quae sint causarum
iudicialium partes, aut quaestionum ordinem recte disponere,
quamquam ista sunt praecipua, sed quid quoque loco primum sit ac
secundum et deinceps: quae ita sunt natura copulata ut mutari aut
intervelli sine confusione non possint. VI. Quisquis autem via dicet,
utetur ante omnia rerum ipsa serie velut duce, propter quod homines
etiam modice exercitati facillime tenorem in narrationibus servant.
Deinde quid quoque loco quaerant scient, nec circumspectabunt nec
offerentibus se aliunde sensibus turbabuntur, nec confundent ex
diversis orationem velut salientes huc illuc nec usquam insistentes.
Postremo habebunt modum et finem, qui esse citra divisionem nullus
potest, et expletis pro facultate omnibus quae proposuerint pervenisse se ad ultimum sentient. VII. Et haec quidem ex arte; illa vero ex
studio, ut copiam sermonis optimi, quem ad modum praeceptum est,
comparemus, multo ac fideli stilo sic formetur oratio ut scriptorum
colorem etiam quae subito effusa sint reddant, ut, cum multa
scripserimus, etiam multa dicamus. VIII. Nam consuetudo et exercitatio
facilitates maxime parit: quae si paulum intermissa fuerit, non velocitas
illa modo tardatur, sed ipsum os coit atque concurrit. Quamquam
enim opus est naturali quadam mobilitate animi, ut, dum proxima
dicimus, struere ulteriora possimus, semperque nostram vocem provisa
et formata cogitatio excipiat: IX. Vix tamen aut natura aut ratio in tam
multiplex officium diducere animum queat ut inventioni, dispositioni,
elocutioni, ordini rerum verborumque, tum iis quae dicit, quae
subiuncturus est, quae ultra spectanda sunt, adhibita vocis
pronuntiationis gestus observatione una sufficiat. X. Longe enim
praecedat oportet intentio ac prae se res agat, quantumque dicendo
consumitur, tantum ex ultimo prorogetur, ut, donec perveniamus ad
finem, non minus prospectu procedamus quam gradu, si non
intersistentes offensantesque brevia illa atque concisa singultantium
modo eiecturi sumus. XI. Est igitur usus quidam inrationalis, quam
Graeci alogon triben vocant, qua manus in scribendo decurrit, qua
oculi totos simul in lectione versus flexusque eorum et transitus
intuentur, et ante sequentia vident quam priora dixerunt. Quo constant
miracula illa in scaenis pilariorum ac ventilatorum, ut ea quae emiserint
ultro venire in manus credas et qua iubentur decurrere. XII. Sed hic
usus ita proderit si ea de qua locuti sumus ars antecesserit, ut ipsum
355
CLL - Classici Latini Loffredo
illud quod in se rationem non habet in ratione versetur. Nam mihi ne
dicere quidem videtur nisi qui disposite ornate copiose dicit, sed
tumultuari. XIII. Nec fortuiti sermonis contextum mirabor umquam,
quem iurgantibus etiam mulierculis videamus superfluere: cum eo
quod, si calor ac spiritus tulit, frequenter accidit ut successum
extemporalem consequi cura non possit. XIV. Deum tunc adfuisse
cum id evenisset veteres oratores, ut Cicero dicit, aiebant, sed ratio
manifesta est. Nam bene concepti adfectus et recentes rerum imagines
continuo impetu feruntur, quae nonnumquam mora stili refrigescunt
et dilatae non revertuntur. Vtique vero, cum infelix illa verborum
cavillatio accessit et cursus ad singula vestigia restitit, non potest ferri
contorta vis, sed, ut optime vocum singularum cedat electio, non continua sed composita est. XV. Quare capiendae sunt illae de quibus
dixi rerum imagines, quas vocari phantasias indicavimus, omniaque
de quibus dicturi erimus, personae, quaestiones, spes, metus, habenda
in oculis, in adfectus recipienda: pectus est enim quod disertos facit,
et vis mentis. Ideoque imperitis quoque, si modo sunt aliquo adfectu
concitati, verba non desunt. XVI. Tum intendendus animus non in
aliquam rem unam sed in plures simul continuas, ut, si per aliquam
rectam viam mittamus oculos, simul omnia quae sunt in ea circaque
intuemur, non ultimum tantum videmus, sed usque ad ultimum. Addit
ad dicendum etiam pudor stimulos, mirumque videri potest quod,
cum stilus secreto gaudeat atque omnis arbitros reformidet, extemporalis
actio auditorum frequentia, ut miles congestu signorum, excitatur.
XVII. Namque et difficiliorem cogitationem exprimit et expellit dicendi
necessitas, et secundos impetus auget placendi cupido: adeo pretium
omnia spectant, ut eloquentia quoque, quamquam plurimum habeat
in se voluptatis, maxime tamen praesenti fructu laudis opinionisque
ducatur. XVIII. Nec quisquam tantum fidat ingenio ut id sibi speret
incipienti statim posse contingere, sed, sicut in cogitatione praecipimus,
ita facilitatem quoque extemporalem a parvis initiis paulatim
perducemus ad summam; quae neque perfici neque contineri nisi
usu potest: XIX. ceterum pervenire eo debet ut cogitatio non utique
melior sit ea, sed tutior, cum hanc facilitatem non in prorsa modo
multi sint consecuti, sed etiam in carmine, ut Antipater Sidonius et
Licinius Archias: credendum enim Ciceroni est, non quia nostris
quoque temporibus non et fecerint quidam hoc et faciant. Quod tamen
non ipsum tam probabile puto (neque enim habet aut usum res aut
necessitatem) quam exhortandis in hanc spem qui foro praeparantur
utile exemplum. XX. Neque vero tanta sit umquam fiducia facilitatis
ut non breve saltem tempus, quod nusquam fere deerit, ad ea quae
356
Quintiliano - Institutio oratoria
dicturi sumus dispicienda sumamus; quod quidem in iudiciis ac foro
datur semper: neque enim quisquam est qui causam quam non didicerit
agat. XXI. Declamatores quosdam perversa ducit ambitio ut exposita
controversia protinus dicere velint, quin etiam, quod est in primis
frivolum ac scaenicum, verbum petant quo incipiant. Sed tam
contumeliosos in se ridet invicem eloquentia, et qui stultis videri eruditi volunt, stulti eruditis videntur. XXII. Si qua tamen fortuna tam
subitam fecerit agendi necessitatem, mobiliore quodam opus erit
ingenio, et vis omnis intendenda rebus, et in praesentia remittendum
aliquid ex cura verborum, si consequi utrumque non dabitur. tum et
tardior pronuntiatio moras habet et suspensa ac velut dubitans oratio,
ut tamen deliberare, non haesitare videamur. XXIII. Hoc dum
egredimur e portu, si nos nondum aptatis satis armamentis aget ventus,
deinde paulatim simul euntes aptabimus vela et disponemus rudentes
et impleri sinus optabimus. Id potius quam se inani verborum torrenti dare quasi tempestatibus quo volent auferendum. XXIV. Sed non
minore studio continetur haec facultas quam paratur; ars enim semel
percepta non carpitur, stilus quoque intermissione paulum admodum
de celeritate deperdit: promptum hoc et in expedito positum
exercitatione sola continetur. Hac uti sic optimum est, ut cotidie dicamus
audientibus pluribus, maxime de quorum simus iudicio atque opinione solliciti (rarum est enim ut satis se quisque vereatur): vel soli
tamen dicamus potius quam non omnino dicamus. XXV. Est et illa
exercitatio cogitandi totasque materias vel silentio (dum tamen quasi
dicat intra ipsum) persequendi, quae nullo non et tempore et loco,
quando non aliud agimus, explicari potest, et est in parte maioris
utilitatis quam haec proxima: XXVI. diligentius enim componitur
quam illa, in qua contextum dicendi intermittere veremur. Rursus in
alia plus prior confert, vocis firmitatem, oris facilitatem, motum
corporis, qui et ipse, ut dixi, excitat oratorem et iactatione manus,
pedis supplosione, sicut cauda leones facere dicuntur, hortatur. XXVII.
Studendum vero semper et ubique. Neque enim fere tam est ullus
dies occupatus ut nihil lucrativae, ut Cicero Brutum facere tradit,
operae ad scribendum aut legendum aut dicendum rapi aliquo momento temporis possit: siquidem C. Carbo etiam in tabernaculo solebat
hac uti exercitatione dicendi. XXVIII. Ne id quidem tacendum est,
quod eidem Ciceroni placet, nullum nostrum usquam neglegentem
esse sermonem: quidquid loquemur ubicumque sit pro sua scilicet
portione perfectum. Scribendum certe numquam est magis quam cum
multa dicemus ex tempore. Ita enim servabitur pondus et innatans
illa verborum facilitas in altum reducetur, sicut rustici proximas vitis
357
CLL - Classici Latini Loffredo
radices amputant, quae illam in summum solum ducunt, ut inferiores
penitus descendendo firmentur. XXIX. Ac nescio an, si utrumque
cum cura et studio fecerimus, invicem prosit, ut scribendo dicamus
diligentius, dicendo scribamus facilius. Scribendum ergo quotiens
licebit, si id non dabitur cogitandum: ab utroque exclusi debent tamen
ita dicere ut neque deprensus orator neque litigator destitutus esse
videatur. XXX. Plerumque autem multa agentibus accidit ut maxime
necessaria et utique initia scribant, cetera, quae domo adferunt,
cogitatione complectantur, subitis ex tempore occurrant: quod fecisse
M. tullium commentariis ipsius apparet. Sed feruntur aliorum quoque
et inventi forte, ut eos dicturus quisque composuerat, et in libros
digesti, ut causarum quae sunt actae a Servio sulpicio, cuius tres
orationes extant: sed hi de quibus loquor commentarii ita sunt exacti
ut ab ipso mihi in memoriam posteritatis videantur esse compositi.
XXXI. Nam Ciceronis ad praesens modo tempus aptatos libertus Tiro
contraxit: quos non ideo excuso quia non probem, sed ut sint magis
admirabiles. In hoc genere prorsus recipio hanc brevem adnotationem,
libellosque qui vel manu teneantur et ad quos interim respicere fas
sit. XXXII. Illud quod Laenas praecipit displicet mihi, vel in iis quae
scripserimus [vel in] summas in commentarium et capita conferre.
Facit enim ediscendi neglegentiam haec ipsa fiducia et lacerat ac
deformat orationem. Ego autem ne scribendum quidem puto quod
non simus memoria persecuturi: nam hic quoque accidit ut revocet
nos cogitatio ad illa elaborata, nec sinat praesentem fortunam experiri.
XXXIII. Sic anceps inter utrumque animus aestuat, cum et scripta
perdidit et non quaerit nova. Sed de memoria destinatus est libro
proximo locus nec huic parti subiungendus, quia sunt alia prius nobis
dicenda [de is quia sunt].
358
Quintiliano - Institutio oratoria
LIBER VNDECIMVS
1
I. Parata, sicut superiore libro continetur, facultate scribendi cogitandique
et ex tempore etiam, cum res poscet, orandi, proxima est cura ut dicamus
apte, quam virtutem quartam elocutionis Cicero demonstrat, quaeque est
meo quidem iudicio maxime necessaria. II. Nam cum sit ornatus
orationis varius et multiplex conveniatque alius alii, nisi fuerit
accommodatus rebus atque personis non modo non inlustrabit eam,
sed etiam destruet et vim rerum in contrarium vertet. Quid enim prodest
esse verba et Latina et significantia et nitida, figuris etiam numerisque
elaborata, nisi cum iis in quae iudicem duci formarique volumus
consentiant: III. si genus sublime dicendi parvis in causis, pressum
limatumque grandibus, laetum tristibus, lene asperis, minax
supplicibus, summissum concitatis, trux atque violentum iucundis
adhibeamus? - ut monilibus et margaritis ac veste longa, quae sunt
ornamenta feminarum, deformentur viri, nec habitus triumphalis, quo
nihil excogitari potest augustius, feminas deceat. IV. Hunc locum
Cicero breviter in tertio de Oratore libro perstringit, neque tamen
videri potest quicquam omisisse dicendo “non omni causae neque
auditori neque personae neque tempori congruere orationis unum
genus”: nec fere pluribus in Oratore eadem. Sed illic L. Crassus, cum
apud summos oratores hominesque eruditissimos dicat, satis habet
partem hanc velut notare inter agnoscentis, et hic Cicero adloquens
Brutum testatur esse haec ei nota ideoque brevius a se dici, quamquam
sit fusus locus tracteturque a philosophis latius. V. Nos institutionem
professi non solum scientibus ista sed etiam discentibus tradimus,
ideoque paulo pluribus verbis debet haberi venia. VI. Quare notum
sit nobis ante omnia quid conciliando docendo movendo iudici
conveniat, quid quaque parte orationis petamus. Ita nec vetera aut
tralata aut ficta verba in incipiendo, narrando, argumentando
tractabimus, neque decurrentis contexto nitore circumitus ubi
359
CLL - Classici Latini Loffredo
dividenda erit causa et in partis suas digerenda, neque humile atque
cotidianum sermonis genus et compositione ipsa dissolutum epilogis
dabimus, nec iocis lacrimas, ubi opus erit miseratione, siccabimus.
VII. Nam ornatus omnis non tam sua quam rei cui adhibetur
condicione constat, nec plus refert quid dicas quam quo loco. Sed
totum hoc apte dicere non elocutionis tantum genere constat, sed est
cum inventione commune. Nam si tantum habent etiam verba
momentum, quanto res ipsae magis? Quarum quae esset observatio
suis locis subinde subiecimus. VIII. Illud est diligentius docendum,
eum demum dicere apte qui non solum quid expediat sed etiam quid
deceat inspexerit. Nec me fugit plerumque haec esse coniuncta: nam
quod decet fere prodest, neque alio magis animi iudicum conciliari
aut, si res in contrarium tulit, alienari solent. IX. Aliquando tamen et
haec dissentiunt: quotiens autem pugnabunt, ipsam utilitatem vincet
quod decet. Nam quis nescit nihil magis profuturum ad absolutionem
Socrati fuisse quam si esset usus illo iudiciali genere defensionis et
oratione summissa conciliasset iudicum animos sibi crimenque ipsum
sollicite redarguisset? X. Verum id eum minime decebat, ideoque sic
egit ut qui poenam suam honoribus summis esset aestimaturus. Maluit
enim vir sapientissimus quod superesset ex vita sibi perire quam quod
praeterisset. Et quando ab hominibus sui temporis parum
intellegebatur, posterorum se iudiciis reservavit, brevi detrimento iam
ultimae senectutis aevum saeculorum omnium consecutus. XI. Itaque
quamvis Lysias, qui tum in dicendo praestantissimus habebatur,
defensionem illi scriptam optulisset, uti ea noluit, cum bonam quidem
sed parum sibi convenientem iudicavisset. Quo vel solo patet non
persuadendi sed bene dicendi finem in oratore servandum, cum interim
persuadere deforme sit. Non fuit hoc utile absolutioni, sed, quod est
maius, homini fuit. XII. Et nos secundum communem potius loquendi
consuetudinem quam ipsam veritatis regulam divisione hac utimur,
ut ab eo quod deceat utilitatem separemus: nisi forte prior ille
Africanus, qui patria cedere quam cum tribuno plebis humillimo
contendere de innocentia sua maluit, inutiliter sibi videtur consuluisse,
aut P. Rutilius, vel cum illo paene Socratico genere defensionis est
usus, vel cum revocante eum +P.+ XIII. sulla manere in exilio maluit,
quid sibi maxime conduceret nesciebat. Hi vero parva illa quae
abiectissimus quisque animus utilia credit, si cum virtute conferantur,
despicienda iudicaverunt, ideoque perpetua saeculorum admiratione
celebrantur. Neque nos simus tam humiles ut quae laudamus inutilia
credamus. XIV. Sed hoc qualecumque discrimen raro admodum
eveniet: ceterum idem fere, ut dixi, in omni genere causarum et proderit
360
Quintiliano - Institutio oratoria
et decebit. Est autem quod omnes et semper et ubique deceat, facere
ac dicere honeste, contraque neminem umquam ullo in loco turpiter.
Minora vero quaeque sunt ex mediis plerumque sunt talia ut aliis sint
concedenda, aliis non sint, aut pro persona tempore loco causa magis
ac minus vel excusata debeant videri vel reprehendenda. XV. cum
dicamus autem de rebus aut alienis aut nostris, dividenda ratio est
eorum, dum sciamus pleraque neutro loco convenire.
In primis igitur omnis sui vitiosa iactatio est, eloquentiae tamen in
oratore praecipue, adfertque audientibus non fastidium modo sed
plerumque etiam odium. XVI. Habet enim mens nostra natura sublime quiddam et erectum et inpatiens superioris: ideoque abiectos aut
summittentes se libenter adlevamus, quia hoc facere tamquam maiores
videmur, et quotiens discessit aemulatio, succedit humanitas. At qui
se supra modum extollit, premere ac despicere creditur nec tam se
maiorem quam minores ceteros facere. XVII. Inde invident humiliores
(hoc vitium est eorum qui nec cedere volunt nec possunt contendere), rident superiores, improbant bonI. Plerumque vero deprendas
adrogantium falsam de se opinionem, sed in veris quoque sufficit
conscientia.
Reprehensus est in hac parte non mediocriter Cicero, quamquam is
quidem rerum a se gestarum maior quam eloquentiae fuit in
orationibus utique iactator. XVIII. Et plerumque illud quoque non
sine aliqua ratione fecit: aut enim tuebatur eos quibus erat adiutoribus
usus in opprimenda coniuratione, aut respondebat invidiae, cui tamen
non fuit par, servatae patriae poenam passus exilium: ut illorum quae
egerat in consulatu frequens commemoratio possit videri non gloriae
magis quam defensioni data. XIX. Eloquentiam quidem, cum
plenissimam diversae partis advocatis concederet, sibi numquam in
agendo inmodice adrogavit. Illius sunt enim: “si, iudices, ingeni mei,
quod sentio quam sit exiguum”, et: “quod ingenio minus possum,
subsidium mihi diligentia comparavi.” XX. Quin etiam contra Q.
Caecilium de accusatore in Verrem constituendo, quamvis multum
esset in hoc quoque momenti, uter ad agendum magis idoneus veniret,
dicendi tamen facultatem magis illi detraxit quam adrogavit sibi, seque
non consecutum sed omnia fecisse ut posset eam consequi dixit. XXI.
In epistulis aliquando familiariter apud amicos, nonnumquam in
dialogis, aliena tamen persona verum de eloquentia sua dicit. Et aperte tamen gloriari nescio an sit magis tolerabile vel ipsa vitii huius
simplicitate quam illa iactatione perversa, si abundans opibus
pauperem se et nobilis obscurum et potens infirmum et disertus
imperitum plane et infantem vocet.
361
CLL - Classici Latini Loffredo
XXII. Ambitiosissimum gloriandi genus est etiam deridere. Ab aliis
ergo laudemur: nam ipsos, ut Demosthenes ait, erubescere etiam cum
ab aliis laudabimur decet. Neque hoc dico, non aliquando de rebus a
se gestis oratori esse dicendum, sicut eidem Demostheni pro
Ctesiphonte: quod tamen ita emendavit ut necessitatem id faciendi
ostenderet, invidiamque omnem in eum regereret qui hoc se coegisset.
XXIII. Et M. tullius saepe dicit de oppressa coniuratione Catilinae,
sed modo id virtuti senatus, modo providentiae deorum inmortalium
adsignat. Plerumque contra inimicos atque obtrectatores plus vindicat
sibi: erant enim illa tuenda cum obicerentur. XXIV. In carminibus
utinam pepercisset, quae non desierunt carpere maligni:
“cedant arma togae, concedat laurea linguae”
et
“o fortunatam natam me consule Romam!”
et Iovem illum a quo in concilium deorum advocatur, et Minervam
quae artes eum edocuit: quae sibi ille secutus quaedam Graecorum
exempla permiserat. XXV. Verum eloquentiae ut indecora iactatio, ita
nonnumquam concedenda fiducia est. Nam quis reprendat haec: “Quid
putem? Contemptumne me? Non video nec in vita nec in gratia nec
in rebus gestis nec in hac mea mediocritate ingenii quid despicere
possit Antonius”: XXVI. et paulo post apertius: “An decertare mecum
voluit contentione dicendi? Hoc quidem est beneficium. Quid enim
plenius, quid uberius quam mihi et pro me et contra Antonium dicere?”
XXVII. Adrogantes et illi qui se iudicasse de causa nec aliter adfuturos
fuisse proponunt. Nam et inviti iudices audiunt praesumentem partes
suas, nec hoc oratori contingere inter adversarios quod Pythagorae
inter discipulos contigit potest: “ipse dixit.” Sed istud magis minusve
vitiosum est pro personis dicentium: XXVIII. defenditur enim
aliquatenus aetate dignitate auctoritate: quae tamen vix in ullo tanta
fuerint ut non hoc adfirmationis genus temperandum sit aliqua
moderatione, sicut omnia in quibus patronus argumentum ex se ipso
petet. Quid fuisset tumidius si accipiendum criminis loco negasset
Cicero equitis Romani esse filium se defendente? At ille fecit hoc
etiam favorabile coniungendo cum iudicibus dignitatem suam: “equitis
Romani autem esse filium criminis loco poni ab accusatoribus neque
his iudicantibus oportuit nec defendentibus nobis.” XXIX. Impudens,
tumultuosa, iracunda actio omnibus indecora, sed, ut quisque aetate
dignitate usu praecedit, magis in ea reprendendus. Videas autem
rixatores quosdam neque iudicum reverentia neque agendi more ac
modo contineri, quo ipso mentis habitu manifestum sit tam in
suscipiendis quam in agendis causis nihil pensi habere.
362
Quintiliano - Institutio oratoria
XXX. Profert enim mores plerumque oratio et animi secreta detegit:
nec sine causa Graeci prodiderunt ut vivat quemque etiam dicere.
humiliora illa vitia: summissa adulatio, adfectata scurrilitas, in rebus
ac verbis parum modestis ac pudicis vilis pudor, in omni negotio
neglecta auctoritas. Quae fere accidunt eis qui nimium aut blandi
esse aut ridiculi volunt. XXXI. Ipsum etiam eloquentiae genus alios
aliud decet; nam neque tam plenum et erectum et audax et praecultum
senibus convenerit quam pressum et mite et limatum et quale intellegi
vult Cicero cum dicit orationem suam coepisse canescere, sicut vestibus
quoque non purpura coccoque fulgentibus illa aetas satis apta sit:
XXXII. in iuvenibus etiam uberiora paulo et paene periclitantia
feruntur, at in isdem siccum et sollicitum et contractum dicendi
propositum plerumque adfectatione ipsa severitatis invisum est, quando
etiam morum senilis auctoritas inmatura in adulescentibus creditur.
XXXIII. Simpliciora militaris decent. Philosophiam ex professo, ut
quidam faciunt, ostentantibus parum decori sunt plerique orationis
ornatus maximeque ex adfectibus, quos illi vitia dicunt. Verba quoque
exquisitiora et compositio numerosa tali proposito diversa. XXXIV.
Non enim solum illa laetiora, qualia a Cicerone dicuntur “saxa atque
solitudines voci respondent”, sed etiam illa, quamquam plena
sanguinis, “vos enim iam, Albani tumuli atque luci, vos, inquam,
inploro atque testor, vosque Albanorum obrutae arae, sacrorum populi
Romani sociae et aequales” non conveniant barbae illi atque tristitiae.
XXXV. At vir civilis vereque sapiens, qui se non otiosis disputationibus
sed administrationi rei publicae dederit, a qua longissime isti qui
philosophi vocantur recesserunt, omnia quae ad efficiendum oratione
quod proposuerit valent libenter adhibebit, cum prius quid honestum
sit efficere in animo suo constituerit. XXXVI. Est quod principes
deceat, aliis non concesseris. Imperatorum ac triumphalium separata
est aliqua ex parte ratio eloquentiae, sicut Pompeius abunde disertus
rerum suarum narrator, et hic qui bello civili se interfecit Cato eloquens
senator fuit. XXXVII. Idem dictum saepe in alio liberum, in alio
furiosum, in alio superbum est. Verba adversus Agamemnonem a
Thersite habita ridentur: da illa Diomedi aliive cui pari, magnum
animum ferre prae se videbuntur. “Ego te” inquit “consulem putem”
L. Crassus Philippo “cum tu me non putes senatorem?”: vox
honestissimae libertatis, non tamen ferres quemcumque dicentem.
XXXVIII. Negat se magni facere aliquis poetarum utrum Caesar ater
an albus homo sit: insania; verte, ut idem Caesar de illo dixerit,
adrogantia est. Maior in personis observatio est apud tragicos
comicosque: multis enim utuntur et variis. Eadem et eorum qui
363
CLL - Classici Latini Loffredo
orationes aliis scribebant fuit ratio et declamantium est: non enim
semper ut advocati, sed plerumque ut litigatores dicimus. XXXIX.
Verum etiam in iis causis quibus advocamur eadem differentia
diligenter est custodienda. Vtimur enim fictione personarum et velut
ore alieno loquimur, dandique sunt iis quibus vocem accommodamus
sui mores. Aliter enim P. Clodius, aliter Appius Caecus, aliter
Caecilianus ille, aliter Terentianus pater fingitur. XL. Quid asperius
lictore Verris: “ut adeas, tantum dabis”? quid fortius illo cuius inter
ipsa verberum supplicia una vox audiebatur: “civis Romanus sum”?
Quam dignae Milonis in peroratione ipsa voces eo viro qui pro re
publica seditiosum civem totiens compescuisset quique insidias virtute
superasset! XLI. Denique non modo quot in causa totidem in
prosopopoeia sunt varietates, sed hoc etiam plures, quod in his
puerorum, feminarum, populorum, mutarum etiam rerum
adsimulamus adfectus, quibus omnibus debetur suus decor. XLII.
Eadem in iis pro quibus agemus observanda sunt: aliter enim pro alio
saepe dicendum est, ut quisque honestus humilis invidiosus favorabilis
erit, adiecta propositorum quoque et ante actae vitae differentia.
Iucundissima vero in oratore humanitas facilitas moderatio benivolentia.
Sed illa quoque diversa bonum virum decent: malos odisse, publica
vice commoveri, ultum ire scelera et iniurias, et omnia, ut initio dixi,
honesta. XLIII. Nec tantum quis et pro quo sed etiam apud quem
dicas interest: facit enim et fortuna discrimen et potestas, nec eadem
apud principem, magistratum, senatorem, privatum, tantum liberum
ratio est, nec eodem sono publica iudicia et arbitrorum disceptationes
aguntur. XLIV. Nam ut orantem pro capite sollicitudo deceat et cura
et omnes ad amplificandam orationem quasi machinae, ita in parvis
rebus iudiciisque vana sint eadem, rideaturque merito qui apud
disceptatorem de re levissima sedens dicturus utatur illa Ciceronis
confessione, non modo se animo commoveri, sed etiam corpore ipso
perhorrescere. XLV. Quis vero nesciat quanto aliud dicendi genus
poscat gravitas senatoria, aliud aura popularis? cum etiam singulis
iudicantibus non idem apud gravis viros quod leviores, non idem
apud eruditum quod militarem ac rusticum deceat, sitque
nonnumquam summittenda et contrahenda oratio, ne iudex eam vel
intellegere vel capere non possit. XLVI. Tempus quoque ac locus egent
observatione propria: nam et tempus tum triste tum laetum, tum
liberum tum angustum est, atque ad haec omnia componendus orator:
XLVII. et loco publico privatone, celebri an secreto, aliena civitate an
tua, in castris denique an foro dicas interest plurimum, ac suam
quidque formam et proprium quendam modum eloquentiae poscit:
364
Quintiliano - Institutio oratoria
cum etiam in ceteris actibus vitae non idem in foro, curia, campo,
theatro, domi facere conveniat, et pleraque, quae natura non sunt
reprendenda atque adeo interim sunt necessaria, alibi quam mos
permiserit turpia habeantur. XLVIII. Illud iam diximus, quanto plus
nitoris et cultus demonstrativae materiae, ut ad delectationem
audientium compositae, quam quae sunt in actu et contentione
suasoriae iudicialesque permittant.
Hoc adhuc adiciendum, aliquas etiam quae sunt egregiae dicendi
virtutes quo minus deceant effici condicione causarum. XLIX. An
quisquam tulerit reum in discrimine capitis, praecipueque si apud
victorem et principem pro se ipse dicat, frequenti tralatione, fictis aut
repetitis ex vetustate verbis, compositione quae sit maxime a vulgari
usu remota, decurrentibus perihodis, quam laetissimis locis
sententiisque dicentem? Non perdant haec omnia necessarium
periclitanti sollicitudinis colorem petendumque etiam innocentibus
misericordiae auxilium? L. Moveaturne quisquam eius fortuna quem
tumidum ac sui iactantem et ambitiosum institorem eloquentiae in
ancipiti sorte videat? Non immo oderit reum verba aucupantem et
anxium de fama ingenii et cui esse diserto vacet? LI. Quod mire M.
Caelius in defensione causae, qua reus de vi fuit, comprendisse videtur
mihi: “ne cui vestrum atque etiam omnium qui ad rem agendam adsunt
meus aut vultus molestior aut vox inmoderatior aliqua aut denique,
quod minimum est, iactantior gestus fuisse videatur”. LII. Atqui sunt
quaedam actiones in satisfactione, deprecatione, confessione positae:
sententiolisne flendum erit? epiphonemata aut enthymemata
exorabunt? non quidquid meris adicietur adfectibus omnis eorum
diluet viris, et miserationem securitate laxabit? LIII. Age, si de morte
filii sui vel iniuria, quae morte sit gravior, dicendum patri fuerit, aut
in narrando gratiam illam expositionis quae continget ex sermone
puro atque dilucido quaeret, breviter ac significanter ordinem rei
protulisse contentus, aut argumenta diducet in digitos et propositionum
ac partitionum captabit leporem et, ut plerumque in hoc genere moris
est, intentione omni remissa loquetur? LIV. Quo fugerit interim dolor
ille? Vbi lacrimae substiterint? Vnde se in medium tam secura
observatio artium miserit? Non ab exordio usque ad ultimam vocem
continuus quidam gemitus et idem tristitiae vultus servabitur, si
quidem volet dolorem suum etiam in audientis transfundere? Quem
si usquam remiserit, in animum iudicantium non reducet. LV. Quod
praecipue declamantibus (neque enim me paenitet ad hoc quoque
opus meum et curam susceptorum semel adulescentium respicere)
custodiendum est, quo plures in schola finguntur adfectus, quos non
365
CLL - Classici Latini Loffredo
ut advocati sed ut passi subimus: LVI. cum etiam hoc genus simulari
litium soleat, cum ius mortis a senatu quidam vel ob aliquam magnam
infelicitatem vel etiam paenitentiam petunt: in quibus non solum cantare, quod vitium pervasit, aut lascivire, sed ne argumentari quidem
nisi mixtis, et quidem ita ut in ipsa probatione magis emineant,
adfectibus decet. Nam qui intermittere in agendo dolorem potest,
videtur posse etiam deponere. LVII. Nescio tamen an huius de quo
loquimur decoris custodia maxime circa eos contra quos dicimus
examinanda sit. Nam sine dubio in omnibus statim accusationibus
hoc agendum est, ne ad eas libenter descendisse videamur. Ideoque
mihi illud Cassi Severi non mediocriter displicet: “di boni, vivo, et,
quo me vivere iuvet, Asprenatem reum video”. Non enim iusta ex
causa vel necessaria videri potest postulasse eum, sed quadam accusandi
voluptate. LVIII. Praeter hoc tamen, quod est commune, propriam
moderationem quaedam causae desiderant. Quapropter et qui
curationem bonorum patris postulabit doleat eius valetudine, et
quamlibet gravia filio pater obiecturus miserrimam sibi ostendat esse
hanc ipsam necessitatem, nec hoc paucis modo verbis sed toto colore
actionis, ut id eum non dicere modo sed etiam vere dicere appareat.
LIX. Nec causanti pupillo sic tutor irascatur umquam ut non
remaneant amoris vestigia et sacra quaedam patris eius memoria. Iam
quo modo contra abdicantem patrem, querentem uxorem agi causam
oporteret in libro, ut arbitror, septimo dixi. Quando etiam ipsos loqui,
quando etiam advocati voce uti deceat quartus liber, in quo prohoemii
praecepta sunt, continet. LX. Esse et in verbis quod deceat aut turpe
sit nemini dubium est. Vnum iam igitur huic loco, quod est sane
summae difficultatis, adiciendum videtur, quibus modis ea quae sunt
natura parum speciosa, quaeque non dicere si utrumlibet esset liberum
maluissemus, non tamen sint indecora dicentibus. LXI. Quid
asperiorem habere frontem potest aut quid aures hominum magis
respuunt quam cum est filio filiive advocatis in matrem perorandum?
Aliquando tamen necesse est, ut in causa Cluenti Habiti, sed non
semper illa via qua contra Sasiam Cicero usus est, non quia non ille
optime, sed quia plurimum refert qua in re et quo modo laedat.
LXII. Itaque illa, cum filii caput palam inpugnaret, fortiter fuit
repellenda: duo tamen, quae sola supererant, divine Cicero servavit,
primum ne oblivisceretur reverentiae quae parentibus debetur, deinde
ut repetitis altius causis diligentissime ostenderet quam id quod erat
in matrem dicturus non oporteret modo fieri sed etiam necesse esset.
LXIII. Primaque haec expositio fuit, quamquam ad praesentem
quaestionem nihil pertinebat: adeo in causa difficili atque perplexa
366
Quintiliano - Institutio oratoria
nihil prius intuendum credidit quam quid deceret. Fecit itaque nomen
parentis non filio invidiosum sed ipsi in quam dicebatur. LXIV. Potest
tamen aliquando mater et in re leviore aut minus infeste contra filium
stare: tum lenior atque summissior decebit oratio. Nam et satisfaciendo
aut nostram minuemus invidiam aut etiam in diversum eam
transferemus, et, si graviter dolere filium palam fuerit, credetur abesse
ab eo culpam fietque ultro miserabilis. LXV. Avertere quoque in alios
crimen decet, ut fraude aliquorum concita credatur, et omnia nos
passuros, nihil aspere dicturos testandum, ut, etiam si non possumus
conviciari, nolle videamur. Etiam, si quid obiciendum erit, officium
est patroni ut id filio invito sed fide cogente facere credatur: ita poterit
uterque laudari. LXVI. Quod de matre dixi, de utroque parente
accipiendum est: nam inter patres etiam filiosque, cum intervenisset
emancupatio, litigatum scio. In aliis quoque propinquitatibus
custodiendum est ut inviti et necessario et parce iudicemur dixisse,
magis autem aut minus ut cuique personae debetur reverentia. Eadem
pro libertis adversus patronos observantia. Et ut semel plura complectar,
numquam decebit sic adversus tales agere personas quo modo contra
nos agi ab hominibus condicionis eiusdem iniquo animo tulissemus.
LXVII. Praestatur hoc aliquando etiam dignationibus, ut libertatis
nostrae ratio reddatur, ne quis nos aut petulantes in laedendis eis aut
etiam ambitiosos putet. Itaque Cicero, quamquam erat in Cottam gravissime dicturus neque aliter agi P. Oppi causa poterat, longa tamen
praefatione excusavit officii sui necessitatem. LXVIII. Aliquando etiam
inferioribus praecipueque adulescentulis parcere aut videri decet.
Vtitur hac moderatione Cicero pro Caelio contra Atratinum, ut eum
non inimice corripere sed paene patrie monere videatur: nam et nobilis
et iuvenis et non iniusto dolore venerat ad accusandum. Sed in his
quidem, in quibus vel iudici vel etiam adsistentibus ratio nostrae
moderationis probari debet, minor est labor: illic plus difficultatis
ubi ipsos contra quos dicimus veremur offendere. LXIX. duae simul
huius modi personae Ciceroni pro Murena dicenti obstiterunt, M.
Catonis Servique sulpici. Quam decenter tamen sulpicio, cum omnes
concessisset virtutes, scientiam petendi consulatus ademit! Quid enim
aliud esset quo se victum homo nobilis et iuris antistes magis ferret?
Vt vero rationem defensionis suae reddidit, cum se studuisse petitioni
sulpici contra honorem Murenae, non idem debere accusationi contra
caput diceret! LXX. Quam molli autem articulo tractavit Catonem!
cuius naturam summe admiratus non ipsius vitio sed Stoicae sectae
quibusdam in rebus factam duriorem videri volebat, ut inter eos non
forensem contentionem sed studiosam disputationem crederes incidisse.
367
CLL - Classici Latini Loffredo
LXXI. Haec est profecto ratio et certissimum praeceptorum genus illius
viri observatio, ut, cum aliquid detrahere salva gratia velis, concedas
alia omnia: in hoc solo vel minus peritum quam in ceteris (adiecta, si
potuerit fieri, etiam causa cur id ita sit) vel paulo pertinaciorem vel
credulum vel iratum vel inpulsum ab aliis. LXXII. Hoc enim commune
remedium est, si tota actione aequaliter appareat non honor modo
eius sed etiam caritas. Praeterea causa sit nobis iusta [sit] dicendi,
neque id moderate tantum faciamus sed etiam necessario. LXXIII.
Diversum ab hoc, sed facilius, cum hominum aut alioqui turpium aut
nobis invisorum quaedam facta laudanda sunt: decet enim rem ipsam
probare in qualicumque persona. Dixit Cicero pro Gabinio et P.
Vatinio, inimicissimis antea sibi hominibus et in quos orationes etiam
scripserat, verum et iusta sic faciendi * non se de ingenii fama sed de
fide esse sollicitum. LXXIV. Difficilior ei ratio in iudicio Cluentiano
fuit, cum Scamandrum necesse haberet dicere nocentem, cuius egerat
causam. Verum id elegantissime cum eorum a quibus ad se perductus
esset precibus, tum etiam adulescentia sua excusat, detracturus alioqui
plurimum auctoritatis sibi, in causa praesertim suspecta, si eum se
esse qui temere nocentis reos susciperet fateretur. LXXV. Apud iudicem
vero qui aut erit inimicus alioqui aut propter aliquod commodum a
causa quam nos susceperimus aversus, ut persuadendi ardua est ratio,
ita dicendi expeditissima: fiducia enim iustitiae eius et nostrae causae
nihil nos timere simulabimus. Ipse erit gloria inflandus, ut tanto clarior
eius futura sit fides ac religio in pronuntiando quanto minus vel
offensae vel utilitati suae indulserit. LXXVI. Hoc et apud eos a quibus
appellatum erit, si forte ad eosdem remittemur: adicienda ratio vel
necessitatis alicuius, si id causa concedit, vel erroris vel suspicionis.
Tutissimum ergo paenitentiae confessio et satisfactio culpae,
perducendusque omni modo iudex ad irae pudorem. LXXVII. Accidit
etiam nonnumquam ut ea de causa de qua pronuntiavit cognoscat
iterum. tum illud quidem commune: apud alium nos iudicem
disputaturos de illius sententia non fuisse, neque enim emendari ab
alio quam ipso fas esse: ceterum ex causa, ut quaeque permittet, aut
ignorata quaedam aut defuisse testes aut, quod timidissime et si nihil
aliud plane fuerit dicendum est, patronos non suffecisse succurret.
LXXVIII. Etiam si apud alios iudices agetur, ut in secunda adsertione
aut in centumviralibus iudiciis duplicibus, parte victa decentius erit,
quotiens contigerit, servare iudicum pudorem: de qua re latius probationum
loco dictum est.
Potest evenire ut in aliis reprehendenda sint quae ipsi fecerimus, ut obicit
tubero Ligario quod in Africa fuerit et ambitus quidam damnati
368
Quintiliano - Institutio oratoria
recuperandae dignitatis gratia reos eiusdem criminis detulerunt, ut in scholis
luxuriantem patrem luxuriosus ipse iuvenis accusat. LXXIX. Id quo
modo decenter fieri possit equidem non invenio nisi aliquid reperitur
quod intersit, persona aetas tempus causa locus animus. LXXX. tubero
iuvenem se patri haesisse, illum a senatu missum non ad bellum sed
ad frumentum coemendum ait, ut primum licuerit a partibus
recessisse: Ligarium et perseverasse et non pro Cn. Pompeio, inter
quem et Caesarem dignitatis fuerit contentio, cum salvam uterque
rem publicam vellet, sed pro Iuba atque Afris inimicissimis populo
Romano stetisse. LXXXI. Ceterum vel facillimum est ibi alienam
culpam incusare ubi fateris tuam: verum id iam indicis est, non actoris.
Quod si nulla contingit excusatio, sola colorem habet paenitentia.
Potest enim videri satis emendatus qui in odium eorum in quibus
erraverat ipse conversus est. LXXXII. sunt enim casus quidam qui
hoc natura ipsa rei non indecens faciant, ut cum pater ex meretrice
natum, quod duxerit meretricem in matrimonium, abdicat: scholastica
materia, sed non quae in foro non possit accidere. Hic igitur multa
non deformiter dicet: vel quod omnium sit votum parentum ut
honestiores quam sint ipsi liberos habeant (nam et, si filia nata, meretrix
eam mater pudicam esse voluisset), vel quod humilior ipse fuerit (licet
enim huic ducere), vel quod non habuerit patrem qui moneret:
LXXXIII. quin eo minus id faciendum filio fuisse, ne renovaret domus
pudorem et exprobraret patri nuptias, matri prioris vitae necessitatem,
ne denique legem quandam suis quoque [sum] liberis daret. Credibilis
erit etiam propria quaedam in illa meretrice turpitudo, quam nunc
hic pater ferre non possit. Alia praetereo: neque enim nunc
declamamus, sed ostendimus nonnumquam posse dicentem ipsis
incommodis bene uti. LXXXIV. Illic maior aestus ubi quis pudenda
queritur, ut stuprum, praecipue in maribus, aut os profanatum. Non
dico si loquatur ipse: nam quid aliud ei quam gemitus aut fletus et
exsecratio vitae conveniat, ut iudex intellegat potius dolorem illum
quam audiat? Sed patrono quoque per similes adfectus eundum erit,
quia hoc iniuriae genus verecundius est fateri passis quam ausis.
LXXXV. Mollienda est in plerisque aliquo colore asperitas orationis,
ut Cicero de proscriptorum liberis fecit. Quid enim crudelius quam
homines honestis parentibus ac maioribus natos a re publica
summoveri? Itaque durum id esse summus ille tractandorum animorum
artifex confitetur, sed ita legibus sullae cohaerere statum civitatis
adfirmat ut iis solutis stare ipsa non possit. Consecutus itaque est ut
aliquid eorum quoque causa videretur facere contra quos diceret.
LXXXVI. Illud etiam in iocis monui, quam turpis esset fortunae
369
CLL - Classici Latini Loffredo
insectatio, et ne in totos ordines aut gentes aut populos petulantia
incurreret. Sed interim fides patrocinii cogit quaedam de universo
genere aliquorum hominum dicere, libertinorum vel militum vel
publicanorum vel similiter aliorum. LXXXVII. In quibus omnibus
commune remedium est ut ea quae laedunt non libenter tractare
videaris, nec in omnia impetum facias sed in id quod expugnandum
est, et reprehensa [alia] laude compenses: LXXXVIII. sic cupidos
milites dicas: sed non mirum, quod periculorum ac sanguinis maiora
sibi deberi praemia putent; eosdem petulantes: sed hoc fieri quod
bellis magis quam paci consuerint. Libertinis detrahenda est auctoritas:
licet iis testimonium reddere industriae per quam exierint de servitute.
LXXXIX. Quod ad nationes exteras pertinet, Cicero varie: detracturus
Graecis testibus fidem doctrinam his concedit ac litteras, seque eius
gentis amatorem esse profitetur, Sardos contemnit, Allobrogas ut hostis
insectatur: quorum nihil tunc cum diceretur parum aptum aut remotum
a cura decoris fuit. XC. Verborum etiam moderatione detrahi solet si
qua est rei invidia: si asperum dicas nimium severum, iniustum persuasione labi, pertinacem ultra modum tenacem esse propositi:
plerumque velut ipsos coneris ratione vincere, quod est mollissimum.
XCI. Indecorum est super haec omne nimium, ideoque etiam quod
natura rei satis aptum est, nisi modo quoque temperatur, gratiam
perdit. cuius rei observatio iudicio magis quodam [serviri] sentiri quam
praeceptis tradi potest: quantum satis sit et quantum recipiant aures
non habet certam mensuram et quasi pondus, quia ut in cibis [his]
alia aliis magis complent. XCII. Adiciendum etiam breviter videtur
quo fiat ut dicendi virtutes diversissimae non solum suos amatores
habeant sed ab eisdem saepe laudentur. Nam Cicero quodam loco
scribit id esse optimum quod [non] facile credideris consequi
imitatione, non possis, alio vero non id egisse, ut ita diceret quo modo
se quilibet posse confideret, sed quo modo nemo. XCIII. Quod potest
pugnare inter se videri, verum utrumque, ac merito, laudatur: causarum
enim modo distat, quia simplicitas illa et velut securitas inadfectatae
orationis mire tenuis causas decet, maioribus illud admirabile dicendi
genus magis convenit. In utroque eminet Cicero: ex quibus alterum
imperiti se posse consequi credent, neutrum qui intellegunt.
2
I. Memoriam quidam naturae modo esse munus existimaverunt, estque
in ea non dubie plurimum, sed ipsa excolendo sicut alia omnia augetur:
et totus de quo diximus adhuc inanis est labor nisi ceterae partes hoc
velut spiritu continentur. Nam et omnis disciplina memoria constat,
frustraque docemur si quidquid audimus praeterfluat, et exemplorum,
370
Quintiliano - Institutio oratoria
legum, responsorum, dictorum denique factorumque velut quasdam
copias, quibus abundare quasque in promptu semper habere debet
orator, eadem illa vis praesentat: II. neque inmerito thesaurus hic
eloquentiae dicitur. Sed non firme tantum continere verum etiam cito
percipere multa acturos oportet, nec quae scripseris modo iterata
lectione complecti, sed in cogitatis quoque rerum ac verborum
contextum sequi, et quae sint ab adversa parte dicta meminisse, nec
utique eo quo dicta sunt ordine refutare sed oportunis locis ponere.
III. Quin extemporalis oratio non alio mihi videtur mentis vigore constare. Nam dum alia dicimus, quae dicturi sumus intuenda sunt: ita
cum semper cogitatio ultra eat, id quod est longius quaerit, quidquid
autem repperit quodam modo apud memoriam deponit, quod illa
quasi media quaedam manus acceptum ab inventione tradit elocutionI.
IV. Non arbitror autem mihi in hoc inmorandum, quid sit quod
memoriam faciat, quamquam plerique inprimi quaedam vestigia animo, velut in ceris anulorum signa serventur, existimant. Neque ero
tam credulus ut +quam abitu tardiorem firmioremque memoriam fieri et actem quoque ad animum pertire.+ V. Magis admirari naturam
subit, tot res vetustas tanto ex intervallo repetitas reddere se et offerre,
nec tantum requirentibus sed [in] sponte interim, nec vigilantibus
sed etiam quiete compositis: VI. eo magis quod illa quoque animalia
quae carere intellectu videntur meminerunt et agnoscunt et quamlibet
longo itinere deducta ad adsuetas sibi sedes revertuntur. Quid? non
haec varietas mira est, excidere proxima, vetera inhaerere? hesternorum
inmemores acta pueritiae recordari? VII. Quid quod quaedam requisita se occultant et eadem forte succurrunt? nec manet semper memoria, sed aliquando etiam redit? Nesciretur tamen quanta vis esset eius,
quanta divinitas illa, nisi in hoc lumen orandi extulisset. VIII. Non
enim rerum modo sed etiam verborum ordinem praestat, nec ea pauca
contexit sed durat prope in infinitum, et in longissimis actionibus
prius audiendi patientia quam memoriae fides deficit.
IX. Quod et ipsum argumentum est subesse artem aliquam iuvarique
ratione naturam, cum idem [indocti] facere illud indocti inexercitati
non possimus. Quamquam invenio apud Platonem obstare memoriae
usum litterarum? videlicet quoniam illa quae scriptis reposuimus velut
custodire desinimus et ipsa securitate dimittimus. X. Nec dubium est
quin plurimum in hac parte valeat mentis intentio et velut acies
luminum a prospectu rerum quas intuetur non aversa; unde accidit
ut quae per plures dies scribimus ediscenda sint, cogitatio se ipsa
contineat. XI. Artem autem memoriae primus ostendisse dicitur
Simonides, cuius vulgata fabula est: cum pugili coronato carmen, quale
371
CLL - Classici Latini Loffredo
componi victoribus solet, mercede pacta scripsisset, abnegatam ei
pecuniae partem quod more poetis frequentissimo degressus in laudes
Castoris ac Pollucis exierat: quapropter partem ab iis petere quorum
facta celebrasset iubebatur. XII. Et persolverunt, ut traditum est: nam
cum esset grande convivium in honorem eiusdem victoriae atque
adhibitus ei cenae Simonides, nuntio est excitus, quod eum duo
iuvenes equis advecti desiderare maiorem in modum dicebantur. Et
illos quidem non invenit, fuisse tamen gratos erga se deos exitu
comperit. XIII. Nam vix eo ultra limen egresso triclinium illud supra
convivas corruit, atque ita confudit ut non ora modo oppressorum sed
membra etiam omnia requirentes ad sepulturam propinqui nulla nota
possent discernere. tum Simonides dicitur memor ordinis quo quisque
discubuerat corpora suis reddidisse. XIV. Est autem magna inter
auctores dissensio Glaucone Carystio an Leocrati an Agatharcho an
Scopae scriptum sit id carmen, et Pharsali fuerit haec domus, ut ipse
quodam loco significare Simonides videtur utque Apollodorus et
Eratosthenes et Euphorion et Larissaeus Eurypylus tradiderunt, an
Crannone, ut Apollas +Calimachus+, quem secutus Cicero hanc
famam latius fudit. XV. Scopam nobilem Thessalum perisse in eo
convivio constat, adicitur sororis eius filius, putant et ortos plerosque
ab alio Scopa qui maior aetate fuerit. XVI. Quamquam mihi totum de
Tyndaridis fabulosum videtur, neque omnino huius rei meminit
umquam poeta ipse, profecto non taciturus de tanta sua gloria. XVII.
Ex hoc Simonidis facto notatum videtur iuvari memoriam signatis
animo sedibus, idque credet suo quisque experimento. Nam cum in
loca aliqua post tempus reversi sumus, non ipsa agnoscimus tantum
sed etiam quae in iis fecerimus reminiscimur, personaeque subeunt,
nonnumquam tacitae quoque cogitationes in mentem revertuntur. Nata
est igitur, ut in plerisque, ars ab experimento. XVIII. Loca discunt
quam maxime spatiosa, multa varietate signata, domum forte magnam
et in multos diductam recessus. In ea quidquid notabile est animo
diligenter adfigunt, ut sine cunctatione ac mora partis eius omnis
cogitatio possit percurrere. Et primus hic labor est, non haerere in
occursu: plus enim quam firma debet esse memoria quae aliam
memoriam adiuvet. XIX. tum quae scripserunt vel cogitatione
complectuntur [et] aliquo signo quo moneantur notant, quod esse vel
ex re tota potest, ut de navigatione, militia, vel ex verbo aliquo: nam
etiam excidentes unius admonitione verbi in memoriam reponuntur.
Sit autem signum navigationis ut ancora, militiae ut aliquid ex armis.
XX. Haec ita digerunt: primum sensum [bello cum] vestibulo quasi
adsignant, secundum (puta) atrio, tum inpluvia circumeunt, nec
372
Quintiliano - Institutio oratoria
cubiculis modo aut exhedris, sed statuis etiam similibusque per
ordinem committunt. Hoc facto, cum est repetenda memoria, incipiunt
ab initio loca haec recensere, et quod cuique crediderunt reposcunt, ut
eorum imagine admonentur. Ita, quamlibet multa sint quorum meminisse
oporteat, fiunt singula conexa quodam choro, nec onerant coniungentes
prioribus consequentia solo ediscendi labore. XXI. Quod de domo
dixi, et in operibus publicis et in itinere longo et urbium ambitu et
picturis fieri [spieri] potest. Etiam fingere sibi has +imagines+ licet.
Opus est ergo locis quae vel finguntur vel sumuntur, et imaginibus vel
simulacris, quae utique fingenda sunt. Imagines voco quibus ea quae
ediscenda sunt notamus, ut, quo modo Cicero dicit, locis pro cera,
simulacris pro litteris utamur. XXII. Illud quoque ad verbum ponere
optimum fuerit: “locis est utendum multis, inlustribus, explicatis,
modicis intervallis: imaginibus autem agentibus, acribus, insignitis, quae
occurrere celeriterque percutere animum possint.” Quo magis miror
quo modo Metrodorus in XII signis per quae sol meat trecenos et
sexagenos invenerit locos. Vanitas nimirum fuit atque iactatio circa
memoriam suam potius arte quam natura gloriantis. XXIII. Equidem
haec ad quaedam prodesse non negaverim, ut si rerum nomina multa
per ordinem audita reddenda sint. Namque in iis quae didicerunt
locis ponunt res illas: mensam, ut hoc utar, in vestibulo et pulpitum
in atrio et sic cetera, deinde relegentes inveniunt ubi posuerunt. XXIV.
Et forsitan hoc sunt adiuti qui auctione dimissa quid cuique
vendidissent testibus argentariorum tabulis reddiderunt, quod
praestitisse Q. Hortensium dicunt. Minus idem proderit in ediscendis
quae orationis perpetuae erunt: nam et sensus non eandem imaginem
quam res habent, cum alterum fingendum sit; et horum tamen
utcumque commonet locus, sicut sermonis alicuius habiti: verborum
contextus eadem arte quo modo comprehendetur? XXV. Mitto quod
quaedam nullis simulacris significari possunt, ut certe coniunctiones.
Habeamus enim sane, ut qui notis scribunt, certas imagines omnium
et loca scilicet infinita, per quae verba quot sunt in quinque contra
Verrem secundae actionis libris explicentur, [ne] meminerimus etiam
omnium quasi depositorum: nonne impediri quoque dicendi cursum
necesse est duplici memoriae cura? XXVI. Nam quo modo poterunt
copulata fluere si propter singula verba ad singulas formas respiciendum
erit? Qua re et Charmadas et Scepsius de quo modo dixi Metrodorus,
quos Cicero dicit usos hac exercitatione, sibi habeant sua: nos
simpliciora tradamus. XXVII. Si longior complectenda memoria fuerit
oratio, proderit per partes ediscere (laborat enim maxime onere); sed
hae partes non sint perexiguae, alioqui rursus multae erunt et eam
373
CLL - Classici Latini Loffredo
distringent atque concident. Nec utique certum imperaverim modum,
sed maxime ut quisque finietur locus, ni forte tam numerosus ut ipse
quoque dividi debeat. XXVIII. Dandi sunt certi quidam termini, ut
contextum verborum, qui est difficillimus, continua et crebra meditatio,
partis deinceps ipsas repetitus ordo coniungat. Non est inutile iis quae
difficilius haereant aliquas adponere notas, quarum recordatio
commoneat et quasi excitet memoriam: XXIX. nemo enim fere tam
infelix ut quod cuique loco signum destinaverit nesciat. At si erit
tardus ad hoc, eo quoque adhuc remedio utatur, ut ipsae notae (hoc
enim est ex illa arte non inutile) aptentur ad eos qui excidunt sensus,
ancora, ut supra proposui, si de nave dicendum est, spiculum si de
proelio. XXX. Multum enim signa faciunt, et ex alia memoria venit
alia, ut cum tralatus anulus vel alligatus commoneat nos cur id
fecerimus. Haec magis adhuc adstringunt qui memoriam ab aliquo
simili transferunt ad id quod continendum est: ut in nominibus, si
Fabius forte sit tenendus, referamus ad illum cunctatorem, qui excidere
non potest, aut ad aliquem amicum qui idem vocetur. XXXI. Quod
est facilius in Apris et in Vrsis et Nasone aut Crispo, ut id memoriae
adfigatur unde sunt nomina. Origo quoque aliquando declinatorum
tenendi magis causa est, ut in Cicerone, Verrio, Aurelio. Sed hoc
miseri. XXXII. Illud neminem non iuvabit, isdem quibus scripserit
ceris ediscere. Sequitur enim vestigiis quibusdam memoriam, et velut
oculis intuetur non paginas modo sed versus prope ipsos, estque cum
dicit similis legenti. Iam vero si litura aut adiectio aliqua atque mutatio
interveniat, signa sunt quaedam quae intuentes deerrare non possumus.
XXXIII. Ista ratio, ut est illi de qua primum locutus sum arti non
dissimilis, ita, si quid me experimenta docuerunt, et expeditior et
potentior.
Ediscere tacite (nam id quoque est quaesitum) erat optimum si non
subirent velut otiosum animum plerumque aliae cogitationes, propter
quas excitandus est voce, ut duplici motu iuvetur memoria dicendi et
audiendi. Sed haec vox sit modica et magis murmur. XXXIV. Qui
autem legente alio ediscit in parte tardatur, quod acrior est oculorum
quam aurium sensus, in parte iuvari potest, quod, cum semel aut bis
audierit, continuo illi memoriam suam experiri licet et cum legente
contendere. Nam et alioqui id maxime faciendum est, ut nos subinde
temptemus, quia continua lectio et quae magis et quae minus haerent
aequaliter transit. XXXV. In experiendo teneasne et maior intentio est
et nihil supervacui temporis perit quo etiam quae tenemus repeti solent:
ita sola quae exciderunt retractantur, ut crebra iteratione firmentur,
quamquam solent hoc ipso maxime haerere, quod exciderunt. Illud
374
Quintiliano - Institutio oratoria
ediscendo scribendoque commune est, utrique plurimum conferre
bonam valetudinem, digestum cibum, animum cogitationibus aliis
liberum. XXXVI. Verum et in iis quae scripsimus complectendis multum
valent et in iis quae cogitamus continendis prope solae, excepta quae
potentissima est [et] exercitatione, divisio et compositio. Nam qui recte
diviserit, numquam poterit in rerum ordine errare: XXXVII. certa
sunt enim non solum in digerendis quaestionibus sed etiam in
exsequendis, si modo recte dicimus, prima ac secunda et deinceps,
cohaeretque omnis rerum copulatio, ut ei nihil neque subtrahi sine
manifesto intellectu neque inseri possit. XXXVIII. An vero Scaevola
in lusu duodecim scriptorum, cum prior calculum promovisset
essetque victus, dum rus tendit repetito totius certaminis ordine, quo
dato errasset recordatus, rediit ad eum quocum luserat, isque ita factum
esse confessus est: minus idem ordo valebit in oratione, praesertim
totus nostro arbitrio constitutus, cum tantum ille valeat alternus?
XXXIX. Etiam quae bene composita erunt memoriam serie sua ducent:
nam sicut facilius versus ediscimus quam prorsam orationem, ita prorsae
vincta quam dissoluta. Sic contigit ut etiam quae ex tempore videbantur
effusa ad verbum repetita reddantur. Quod meae quoque memoriae
mediocritatem sequebatur, si quando interventus aliquorum qui hunc
honorem mererentur iterare declamationis partem coegisset. Nec est
mendacio locus, salvis qui interfuerunt. XL. Si quis tamen unam
maximamque a me artem memoriae quaerat, exercitatio est et labor:
multa ediscere, multa cogitare, et si fieri potest cotidie, potentissimum
est: nihil aeque vel augetur cura vel neglegentia intercidit. XLI. Quare
et pueri statim, ut praecepi, quam plurima ediscant, et quaecumque
aetas operam iuvandae studio memoriae dabit devoret initio taedium
illud et scripta et lecta saepius revolvendi et quasi eundem cibum
remandendi. Quod ipsum hoc fieri potest levius si pauca primum et
quae odium non adferant coeperimus ediscere, tum cotidie adicere
singulos versus, quorum accessio labori sensum incrementi non adferat,
in summam ad infinitum usque perveniat, et poetica prius, tum
oratorum, novissime etiam solutiora numeris et magis ab usu dicendi
remota, qualia sunt iuris consultorum. XLII. Difficiliora enim debent
esse quae exercent quo sit levius ipsum illud in quod exercent, ut
athletae ponderibus plumbeis adsuefaciunt manus, quibus vacuis et
nudis in certamine utendum est. Non omittam etiam, quod cotidianis
experimentis deprenditur, minime fidelem esse paulo tardioribus
ingeniis recentem memoriam. XLIII. Mirum dictu est, nec in promptu
ratio, quantum nox interposita adferat firmitatis, sive requiescit labor
ille, cuius sibi ipsa fatigatio obstabat, sive maturatur atque concoquitur,
375
CLL - Classici Latini Loffredo
quae firmissima eius pars est, recordatio; quae statim referri non
poterant, contexuntur postera die, confirmatque memoriam idem illud
tempus quod esse in causa solet oblivionis.
XLIV. Etiam illa praevelox fere cito effluit, et, velut praesenti officio
functa nihil in posterum debeat, tamquam dimissa discedit. Nec est
mirum magis haerere animo quae diutius adfixa sint.
Ex hac ingeniorum diversitate nata dubitatio est, ad verbum sit
ediscendum dicturis, an vim modo rerum atque ordinem complecti
satis sit: de quo sine dubio non potest in universum pronuntiari.
XLV. Nam si memoria suffragatur, tempus non defuit, nulla me velim
syllaba effugiat (alioqui etiam scribere sit supervacuum): idque
praecipue a pueris optinendum atque in hanc consuetudinem memoria exercitatione redigenda, ne nobis discamus ignoscere. Ideoque et
admoneri et ad libellum respicere vitiosum, quod libertatem
neglegentiae facit; nec quisquam se parum tenere iudicat quod ne
sibi excidat non timet.
XLVI. Inde interruptus actionis impetus et resistens ac salebrosa oratio:
et qui dicit ediscenti similis etiam omnem bene scriptorum gratiam
perdit, vel hoc ipso quod scripsisse se confitetur. Memoria autem facit
etiam prompti ingeni famam, ut illa quae dicimus non domo attulisse
sed ibi protinus sumpsisse videamur, quod et oratori et ipsi causae
plurimum confert:
XLVII. nam et magis miratur et minus timet iudex quae non putat
adversus se praeparata. Idque in actionibus inter praecipua servandum
est, ut quaedam etiam quae optime vinximus velut soluta enuntiemus,
et cogitantibus nonnumquam et dubitantibus similes quaerere
videamur quae attulimus.
XLVIII. Ergo quid sit optimum neminem fugit. Si vero aut memoria
natura durior erit aut non suffragabitur tempus, etiam inutile erit ad
omnia se verba alligare, cum oblivio unius eorum cuiuslibet aut
deformem haesitationem aut etiam silentium indicat, tutiusque multo
comprehensis animo rebus ipsis libertatem sibi eloquendi relinquere.
XLIX. Nam et invitus perdit quisque id quod elegerat verbum, nec
facile reponit aliud dum id quod scripserat quaerit. Sed ne hoc quidem
infirmae memoriae remedium est nisi in iis qui sibi facultatem aliquam
dicendi ex tempore paraverunt. Quod si cui utrumque defuerit, huic
omittere omnino totum actionum laborem, ac si quid in litteris valet
ad scribendum potius suadebo convertere: sed haec rara infelicitas
erit.
L. Ceterum quantum natura studioque valeat memoria vel Themistocles
testis, quem unum intra annum optime locutum esse Persice constat,
376
Quintiliano - Institutio oratoria
vel Mithridates, cui duas et viginti linguas, quot nationibus imperabat,
traditur notas fuisse, vel Crassus ille dives, qui cum Asiae praeesset
quinque Graeci sermonis differentias sic tenuit ut qua quisque apud
eum lingua postulasset eadem ius sibi redditum ferret, vel Cyrus, quem
omnium militum tenuisse creditum est nomina:
LI. quin semel auditos quamlibet multos versus protinus dicitur
reddidisse Theodectes. Dicebantur etiam nunc esse qui facerent, sed
mihi numquam ut ipse interessem contigit: habenda tamen fides est
vel in hoc, ut qui crediderit et speret.
3
I. Pronuntiatio a plerisque actio dicitur, sed prius nomen a voce,
sequens a gestu videtur accipere. Namque actionem Cicero alias “quasi
sermonem”, alias “eloquentiam quandam corporis” dicit. Idem tamen
duas eius partis facit, quae sunt eaedem pronuntiationis, vocem atque
motum: quapropter utraque appellatione indifferenter uti licet.
II. Habet autem res ipsa miram quandam in orationibus vim ac
potestatem: neque enim tam refert qualia sint quae intra nosmet ipsos
composuimus quam quo modo efferantur: nam ita quisque ut audit
movetur. Quare neque probatio ulla, quae modo venit ab oratore, tam
firma est ut non perdat vires suas nisi adiuvatur adseveratione dicentis:
adfectus omnes languescant necesse est, nisi voce, vultu, totius prope
habitu corporis inardescunt.
III. Nam cum haec omnia fecerimus, felices tamen si nostrum illum
ignem iudex conceperit, nedum eum supini securique moveamus ac
non et ipse nostra oscitatione solvatur.
IV. Documento sunt vel scaenici actores, qui et optimis poetarum
tantum adiciunt gratiae ut nos infinite magis eadem illa audita quam
lecta delectent, et vilissimis etiam quibusdam impetrant aures, ut quibus
nullus est in bibliothecis locus sit etiam frequens in theatris.
V. Quod si in rebus quas fictas esse scimus et inanes tantum
pronuntiatio potest ut iram lacrimas sollicitudinem adferat, quanto
plus valeat necesse est ubi et credimus? Equidem vel mediocrem
orationem commendatam viribus actionis adfirmarim plus habituram
esse momenti quam optimam eadem illa destitutam:
VI. si quidem et Demosthenes, quid esset in toto dicendi opere primum
interrogatus, pronuntiationi palmam dedit, eidemque secundum ac
tertium locum, donec ab eo quaeri desineret, ut eam videri posset non
praecipuam sed solam iudicasse (ideoque ipse tam diligenter apud
Andronicum hypocriten studuit ut admirantibus eius orationem
Rhodiis non inmerito Aeschines dixisse videatur:
VII. “quid si ipsum audissetis?”) et M. Cicero unam in dicendo
377
CLL - Classici Latini Loffredo
actionem dominari putat.
VIII. Hac Cn. Lentulum plus opinionis consecutum quam eloquentia
tradit, eadem C. Gracchum in deflenda fratris nece totius populi Romani lacrimas concitasse, Antonium et Crassum multum valuisse,
plurimum vero Q. Hortensium. cuius rei fides est, quod eius scripta
tantum infra famam sunt, qua diu princeps orator, aliquando aemulus
Ciceronis existimatus est, novissime, quoad vixit, secundus, ut appareat
placuisse aliquid eo dicente quod legentes non invenimus.
IX. Et hercule cum valeant multum verba per se et vox propriam vim
adiciat rebus et gestus motusque significet aliquid, profecto perfectum
quiddam fieri cum omnia coierunt necesse est.
X. sunt tamen qui rudem illam et qualem impetus cuiusque animi
tulit actionem iudicent fortiorem et solam viris dignam, sed non alii
fere quam qui etiam in dicendo curam et artem et nitorem et quidquid
studio paratur ut adfectata et parum naturalia solent improbare, vel
qui verborum atque ipsius etiam soni rusticitate, ut L. Cottam dicit
Cicero fecisse, imitationem antiquitatis adfectant.
XI. Verum illi persuasione sua fruantur, qui hominibus ut sint oratores
satis putant nasci: nostro labori dent veniam, qui nihil credimus esse
perfectum nisi ubi natura cura iuvetur. In hoc igitur non contumaciter
consentio, primas partis esse naturae.
XII. Nam certe bene pronuntiare non poterit cui aut in scriptis memoria aut in iis quae subito dicenda erunt facilitas prompta defuerit,
nec si inemendabilia oris incommoda obstabunt. Corporis etiam potest
esse aliqua tanta deformitas ut nulla arte vincatur.
XIII. Sed ne vox quidem nisi libera vitiis actionem habere optimam
potest. Bona enim firmaque ut volumus uti licet: mala vel inbecilla et
inhibet multa, ut insurgere exclamare, et aliqua cogit, ut intermittere
et deflectere et rasas fauces ac latus fatigatum deformi cantico reficere.
Sed nos de eo nunc loquamur cui non frustra praecipitur.
XIV. cum sit autem omnis actio, ut dixi, in duas divisa partis, vocem
gestumque, quorum alter oculos, altera aures movet, per quos duos
sensus omnis ad animum penetrat adfectus, prius est de voce dicere,
cui etiam gestus accommodatur.
In ea prima observatio est qualem habeas, secunda quo modo utaris.
Natura vocis spectatur quantitate et qualitate. Quantitas simplicior:
XV. in summam enim grandis aut exigua est, sed inter has extremitates
mediae sunt species et ab ima ad summam ac retro sunt multi gradus.
Qualitas magis varia. Nam est et candida et fusca, et plena et exilis, et
levis et aspera, et contracta et fusa, et dura et flexibilis, et clara et
optusa.
378
Quintiliano - Institutio oratoria
XVI. Spiritus etiam longior breviorque. Nec causas cur quidque eorum
accidat persequi proposito operi necessarium est - eorumne sit
differentia in quibus aura illa concipitur, an eorum per quae velut
organa meat: [an] ipsi propria natura, an prout movetur: lateris
pectorisve firmitas an capitis etiam plus adiuvet. Nam opus est omnibus,
sicut non oris modo suavitate sed narium quoque, per quas quod
superest vocis egeritur, dulcis esse tamen non exprobrans sonus.
XVII. Vtendi voce multiplex ratio. Nam praeter illam differentiam
quae est tripertita, acutae gravis flexae, tum intentis tum remissis, tum
elatis tum inferioribus modis opus est, spatiis quoque lentioribus aut
citatioribus.
XVIII. Sed his ipsis media interiacent multa, et ut facies, quamquam
ex paucissimis constat, infinitam habet differentiam, ita vox, etsi paucas
quae nominari possint continet species, propria cuique est, et non
haec minus auribus quam oculis illa dinoscitur.
XIX. Augentur autem sicut omnium, ita vocis quoque bona cura, [et]
neglegentia vel inscitia minuuntur. Sed cura non eadem oratoribus
quae phonascis convenit, tamen multa sunt utrisque communia,
firmitas corporis, ne ad spadonum et mulierum et aegrorum exilitatem
vox nostra tenuetur, quod ambulatio, unctio, veneris abstinentia, facilis
ciborum digestio, id est frugalitas, praestat:
XX. praeterea ut sint fauces integrae, id est molles ac leves, quarum
vitio et frangitur et obscuratur et exasperatur et scinditur vox. Nam ut
tibiae eodem spiritu accepto alium clusis alium apertis foraminibus,
alium non satis purgatae alium quassae sonum reddunt, item fauces
tumentes strangulant vocem, optusae obscurant, rasae exasperant,
convulsae fractis sunt organis similes.
XXI. Finditur etiam spiritus obiectu aliquo, sicut lapillo tenues aquae,
quarum impetus etiam si ultra paulum coit, aliquid tamen cavi relinquit
post id ipsum quod offenderat. Vmor quoque vocem ut nimius impedit,
ita consumptus destituit. Nam fatigatio, ut corpora, non ad praesens
modo tempus sed etiam in futurum adficit.
XXII. Sed ut communiter et phonascis et oratoribus necessaria est
exercitatio, qua omnia convalescunt, ita curae non idem genus est.
Nam neque certa tempora ad spatiandum dari possunt tot civilibus
officiis occupato, nec praeparare ab imis sonis vocem ad summos nec
semper a contentione condere licet, cum pluribus iudiciis saepe
dicendum sit.
XXIII. Ne ciborum quidem est eadem observatio: non enim tam molli teneraque voce quam forti ac durabili opus est, cum illi omnes
etiam altissimos sonos leniant cantu oris, nobis pleraque aspere sint
379
CLL - Classici Latini Loffredo
concitateque dicenda et vigilandae noctes et fuligo lucubrationum
bibenda et in sudata veste durandum.
XXIV. Quare vocem deliciis non molliamus, nec inbuatur ea consuetudine quam desideratura sit, sed exercitatio eius talis sit qualis usus,
nec silentio subsidat, sed firmetur consuetudine, qua difficultas omnis
levatur.
XXV. Ediscere autem quo exercearis erit optimum (nam ex tempore
dicentis avocat a cura vocis ille qui ex rebus ipsis concipitur adfectus),
et ediscere quam maxime varia, quae et clamorem et disputationem et
sermonem et flexus habeant, ut simul in omnia paremur.
XXVI. Hoc satis est. Alioqui nitida illa et curata vox insolitum laborem
recusabit, ut adsueta gymnasiis et oleo corpora, quamlibet sint in suis
certaminibus speciosa atque robusta, si militare iter fascemque et vigilias
imperes, deficiant et quaerant unctores suos nudumque sudorem.
XXVII. Illa quidem in hoc opere praecipi quis ferat, vitandos soles
atque ventos et nubila etiam ac siccitates? Ita, si dicendum in sole aut
ventoso umido calido die fuerit, reos deseremus? Nam crudum quidem
aut saturum aut ebrium aut eiecto modo vomitu, quae cavenda quidam
monent, declamare neminem qui sit mentis compos puto.
XXVIII. Illud non sine causa est ab omnibus praeceptum, ut parcatur
maxime voci in illo a pueritia in adulescentiam transitu, quia naturaliter
impeditur, non, ut arbitror, propter calorem, quod quidam putaverunt
(nam est maior alias), sed propter umorem potius: nam hoc aetas illa
turgescit.
XXIX. Itaque nares etiam ac pectus eo tempore tument, atque omnia
velut germinant eoque sunt tenera et iniuriae obnoxia. Sed, ut ad
propositum redeam, iam confirmatae constitutaeque voci genus
exercitationis optimum duco quod est operi simillimum, dicere cotidie
sicut agimus. Namque hoc modo non vox tantum confirmatur et latus,
sed etiam corporis decens et accommodatus orationi motus componitur.
XXX. Non alia est autem ratio pronuntiationis quam ipsius orationis.
Nam ut illa emendata dilucida ornata apta esse debet, ita haec quoque.
Emendata erit, id est vitio carebit, si fuerit os facile explanatum
iucundum urbanum, id est in quo nulla neque rusticitas neque
peregrinitas resonet.
XXXI. Non enim sine causa dicitur “barbarum Graecumve”: nam
sonis homines ut aera tinnitu dinoscimus. Ita fiet illud quod Ennius
probat cum dicit “suaviloquenti ore” Cethegum fuisse, non quod
Cicero in iis reprehendit quos ait latrare, non agere. sunt enim multa
vitia, de quibus dixi cum in quadam primi libri parte puerorum ora
formarem, oportunius ratus in ea aetate facere illorum mentionem in
380
Quintiliano - Institutio oratoria
qua emendari possunt.
XXXII. Itemque si ipsa vox primum fuerit, ut sic dicam, sana, id est
nullum eorum de quibus modo retuli patietur incommodum, deinde
non subsurda rudis inmanis dura rigida rava praepinguis, aut tenuis
inanis acerba pusilla mollis effeminata, spiritus nec brevis nec parum
durabilis nec in receptu difficilis.
XXXIII. Dilucida vero erit pronuntiatio primum si verba tota exierint,
quorum pars devorari, pars destitui solet, plerisque extremas syllabas
non perferentibus dum priorum sono indulgent. Vt est autem necessaria verborum explanatio, ita omnis inputare et velut adnumerare
litteras molestum et odiosum:
XXXIV. nam et vocales frequentissime coeunt et consonantium
quaedam insequente vocali dissimulantur. Vtriusque exemplum
posuimus: “multum ille et terris”.
XXXV. Vitatur etiam duriorum inter se congressus, unde “pellexit”
et “collegit” et quae alio loco dicta sunt. Ideoque laudatur in Catulo
suavis appellatio litterarum. Secundum est ut sit oratio distincta, id
est, qui dicit et incipiat ubi oportet et desinat. Observandum etiam
quo loco sustinendus et quasi suspendendus sermo sit, quod Graeci
hypodiastolen vel hypostigmen vocant, quo deponendus.
XXXVI. Suspenditur “arma virumque cano”, quia illud “virum” ad
sequentia pertinet, ut sit “virum Troiae qui primus ab oris”, et hic
iterum. Nam etiam si aliud est unde venit quam quo venit, non
distinguendum tamen, quia utrumque eodem verbo continetur “venit”.
XXXVII. Tertio “Italiam”, quia interiectio est “fato profugus” et
continuum sermonem, qui faciebat “Italiam Lavinaque”, dividit. Ob
eandemque causam quarto “profugus”, deinde “Lavinaque venit
litora”, ubi iam erit distinctio, quia inde alius incipit sensus. Sed in
ipsis etiam distinctionibus tempus alias brevius, alias longius dabimus:
interest enim sermonem finiant an sensum.
XXXVIII. Itaque illam distinctionem “litora” protinus altero spiritus
initio insequar; cum illuc venero: “atque altae moenia Romae”,
deponam et morabor et novum rursus exordium faciam.
XXXIX. sunt aliquando et sine respiratione quaedam morae etiam in
perihodis. Vt enim illa “in coetu vero populi Romani negotium
publicum gerens magister equitum” et cetera multa membra habent
(sensus enim sunt alii atque alii) sed unam circumductionem: ita
paulum morandum in his intervallis, non interrumpendus est
contextus. Et e contrario spiritum interim recipere sine intellectu morae
necesse est, quo loco quasi surripiendus est: alioqui si inscite recipiatur,
non minus adferat obscuritatis quam vitiosa distinctio. Virtus autem
381
CLL - Classici Latini Loffredo
distinguendi fortasse sit parva, sine qua tamen esse nulla alia in agendo potest.
XL. Ornata est pronuntiatio cui suffragatur vox facilis magna beata
flexibilis firma dulcis durabilis clara pura, secans a‰ra et auribus
sedens (est enim quaedam ad auditum accommodata non magnitudine
sed proprietate), ad hoc velut tractabilis, utique habens omnes in se
qui desiderantur sinus intentionesque et toto, ut aiunt, organo
instructa, cui aderit lateris firmitas, spiritus cum spatio pertinax, tum
labori non facile cessurus.
XLI. Neque gravissimus autem in musica sonus nec acutissimus
orationibus convenit: nam et hic parum clarus nimiumque plenus
nullum adferre animis motum potest, et ille praetenuis et inmodicae
claritatis cum est ultra verum, tum neque pronuntiatione flecti neque
diutius ferre intentionem potest.
XLII. Nam vox, ut nervi, quo remissior hoc gravior et plenior, quo
tensior hoc tenuis et acuta magis est. Sic ima vim non habet, summa
rumpi periclitatur. Mediis ergo utendum sonis, hique tum augenda
intentione excitandi, tum summittenda sunt temperandi.
XLIII. Nam prima est observatio recte pronuntiandi aequalitas, ne
sermo subsultet inparibus spatiis ac sonis, miscens longa brevibus,
gravia acutis, elata summissis, et inaequalitate horum omnium sicut
pedum claudicet. Secunda varietas: quod solum est pronuntiatio.
XLIV. Ac ne quis pugnare inter se putet aequalitatem et varietatem,
cum illi virtuti contrarium vitium sit inaequalitas, huic quae dicitur
monoeideia, quasi quidam unus aspectus. Ars porro variandi cum
gratiam praebet ac renovat aures, tum dicentem ipsa laboris mutatione
reficit, ut standi ambulandi sedendi iacendi vices sunt nihilque eorum
pati unum diu possumus.
XLV. Illud vero maximum (sed id paulo post tractabimus), quod
secundum rationem rerum de quibus dicimus animorumque habitus
conformanda vox est, ne ab oratione discordet. Vitemus igitur illam
quae Graece monotonia vocatur, una quaedam spiritus ac soni intentio,
non solum ne dicamus omnia clamose, quod insanum est, aut intra
loquendi modum, quod motu caret, aut summisso murmure, quo
etiam debilitatur omnis intentio, sed ut in isdem partibus isdemque
adfectibus sint tamen quaedam non ita magnae vocis declinationes,
prout aut verborum dignitas aut sententiarum natura aut depositio
aut inceptio aut transitus postulabit:
XLVI. ut qui singulis pinxerunt coloribus, alia tamen eminentiora
alia reductiora fecerunt, sine quo ne membris quidem suas lineas
dedissent.
382
Quintiliano - Institutio oratoria
XLVII. Proponamus enim nobis illud Ciceronis in oratione nobilissima pro Milone principium: nonne ad singulas paene distinctiones
quamvis in eadem facie tamen quasi vultus mutandus est? “Etsi vereor,
iudices, ne turpe sit pro fortissimo viro dicere incipientem timere”:
XLVIII. etiam si est toto proposito contractum atque summissum, quia
et exordium est et solliciti exordium, tamen fuerit necesse est aliquid
plenius et erectius dum dicit “pro fortissimo viro” quam cum “etsi
vereor” et “turpe sit” et “timere”.
XLIX. Iam secunda respiratio increscat oportet et naturali quodam
conatu, quo minus pavide dicimus quae secuntur, et quod magnitudo
animi Milonis ostenditur: “minimeque deceat, cum Titus Annius ipse
magis de rei publicae salute quam de sua perturbetur.” Deinde quasi
obiurgatio sui est: “me ad eius causam parem animi magnitudinem
adferre non posse.”
L. tum invidiosiora: “tamen haec novi iudicii nova forma terret oculos.”
Illa vero iam paene apertis, ut aiunt, tibiis: “qui, quocumque
inciderunt, consuetudinem fori et pristinum morem iudiciorum
requirunt.” Nam sequens latum etiam atque fusum est: “non enim
corona consessus vester cinctus est, ut solebat.”
LI. Quod notavi ut appareret non solum in membris causae sed etiam
in articulis esse aliquam pronuntiandi varietatem, sine qua nihil neque
maius neque minus est.
Vox autem ultra vires urgenda non est: nam et suffocata saepe et maiore
nisu minus clara est et interim elisa in illum sonum erumpit cui Graeci
nomen a gallorum inmaturo cantu dederunt.
LII. Nec volubilitate nimia confundenda quae dicimus, qua et
distinctio perit et adfectus, et nonnumquam etiam verba aliqua sui
parte fraudantur. cui contrarium est vitium nimiae tarditatis: nam et
difficultatem inveniendi fatetur et segnitia solvit animos, et, in quo est
aliquid, temporibus praefinitis aquam perdit. Promptum sit os, non
praeceps, moderatum, non lentum.
LIII. Spiritus quoque nec crebro receptus concidat sententiam nec eo
usque trahatur donec deficiat. Nam et deformis est consumpti illius
sonus et respiratio sub aqua diu pressi similis et receptus longior et
non oportunus, ut qui fiat non ubi volumus sed ubi necesse est. Quare
longiorem dicturis perihodon colligendus est spiritus, ita tamen ut id
neque diu neque cum sono faciamus, neque omnino ut manifestum
sit: reliquis partibus optime inter iuncturas sermonis revocabitur.
LIV. Exercendus autem est ut sit quam longissimus: quod
Demosthenes ut efficeret scandens in adversum continuabat quam
posset plurimos versus. Idem quo facilius verba ore libero exprimeret,
383
CLL - Classici Latini Loffredo
calculos lingua volvens dicere domi solebat.
LV. Est interim et longus et plenus et clarus satis spiritus, non tamen
firmae intentionis ideoque tremulus, ut corpora quae aspectu integra
nervis parum sustinentur. Id brasmon Graeci vocant. sunt qui spiritum
cum stridore per raritatem dentium non recipiunt sed resorbent. sunt
qui crebro anhelitu et introrsum etiam clare sonante imitentur iumenta
onere et iugo laborantia:
LVI. quod adfectant quoque, tamquam inventionis copia urgeantur
maiorque vis eloquentiae ingruat quam quae emitti faucibus possit.
Est aliis concursus oris et cum verbis suis conluctatio. Iam tussire et
exspuere crebro et ab imo pulmone pituitam trochleis adducere et
oris umore proximos spargere et maiorem partem spiritus in loquendo
per nares effundere, etiam si non utique vocis sunt vitia, quia tamen
propter vocem accidunt potissimum huic loco subiciantur.
LVII. Sed quodcumque ex his vitium magis tulerim quam, quo nunc
maxime laboratur in causis omnibus scholisque, cantandi, quod
inutilius sit an foedius nescio. Quid enim minus oratori convenit quam
modulatio scaenica et nonnumquam ebriorum aut comisantium
licentiae similis?
LVIII. Quid vero movendis adfectibus contrarium magis quam, cum
dolendum irascendum indignandum commiserandum sit, non solum
ab his adfectibus, in quos inducendus est iudex, recedere, sed ipsam
fori sanctitatem ludorum talarium licentia solvere? Nam Cicero illos
ex Lycia et Caria rhetoras paene cantare in epilogis dixit: nos etiam
cantandi severiorem paulo modum excessimus.
LIX. Quisquamne, non dico de homicidio sacrilegio parricidio, sed
de calculis certe atque rationibus, quisquam denique, ut semel finiam,
in lite cantat? Quod si omnino recipiendum est, nihil causae est cur
non illam vocis modulationem fidibus ac tibiis, immo mehercule, quod
est huic deformitati propius, cymbalis adiuvemus.
LX. Facimus tamen hoc libenter: nam nec cuiquam sunt iniucunda
quae cantant ipsi, et laboris in hoc quam in agendo minus est. Et sunt
quidam qui secundum alia vitae vitia etiam hac ubique audiendi quod
aures mulceat voluptate ducantur. Quid ergo? non et Cicero dicit esse
aliquem in oratione “cantum obscuriorem” et hoc quodam naturali
initio venit? Ostendam non multo post ubi et quatenus recipiendus
sit hic flexus et cantus quidem, sed, quod plerique intellegere nolunt,
obscurior.
LXI. Iam enim tempus est dicendi quae sit apta pronuntiatio: quae
certe ea est quae iis de quibus dicimus accommodatur. Quod quidem
maxima ex parte praestant ipsi motus animorum, sonatque vox ut
384
Quintiliano - Institutio oratoria
feritur: sed cum sint alii veri adfectus, alii ficti et imitati, veri naturaliter
erumpunt, ut dolentium irascentium indignantium, sed carent arte
ideoque sunt disciplina et ratione formandi.
LXII. Contra qui effinguntur imitatione, artem habent; sed hi carent
natura, ideoque in iis primum est bene adfici et concipere imagines
rerum et tamquam veris moveri. Sic velut media vox, quem habitum a
nostris acceperit, hunc iudicum animis dabit: est enim mentis index
ac totidem quot illa mutationes habet.
LXIII. Itaque laetis in rebus plena et simplex et ipsa quodam modo
hilaris fluit; at in certamine erecta totis viribus et velut omnibus nervis
intenditur. Atrox in ira et aspera ac densa et respiratione crebra: neque
enim potest esse longus spiritus cum immoderate effunditur. Paulum
in invidia facienda lentior, quia non fere ad hanc nisi inferiores
confugiunt; at in blandiendo fatendo satisfaciendo rogando lenis et
summissa.
LXIV. suadentium et monentium et pollicentium et consolantium
gravis: in metu et verecundia contracta, adhortationibus fortis,
disputationibus teres, miseratione flexa et flebilis et consulto quasi
obscurior; at in egressionibus fusa et securae claritatis, in expositione
ac sermonibus recta et inter acutum sonum et gravem media.
LXV. Attollitur autem concitatis adfectibus, compositis descendit, pro
utriusque rei modo altius vel inferius.
Quid autem quisque in dicendo postulet locus paulum differam, ut
de gestu prius dicam, qui et ipse voci consentit et animo cum ea simul
paret. Is quantum habeat in oratore momenti satis vel ex eo patet,
quod pleraque etiam citra verba significat.
LXVI. Quippe non manus solum sed nutus etiam declarant nostram
voluntatem, et in mutis pro sermone sunt, et saltatio frequenter sine
voce intellegitur atque adficit, et ex vultu ingressuque perspicitur
habitus animorum, et animalium quoque sermone carentium ira,
laetitia, adulatio et oculis et quibusdam aliis corporis signis deprenditur.
LXVII. Nec mirum si ista, quae tamen in aliquo posita sunt motu,
tantum in animis valent, cum pictura, tacens opus et habitus semper
eiusdem, sic in intimos penetret adfectus ut ipsam vim dicendi
nonnumquam superare videatur. Contra si gestus ac vultus ab oratione
dissentiat, tristia dicamus hilares, adfirmemus aliqua renuentes, non
auctoritas modo verbis sed etiam fides desit. Decor quoque a gestu
atque motu venit.
LXVIII. Ideoque Demosthenes grande quoddam intuens speculum
componere actionem solebat: adeo, quamvis fulgor ille sinistras imagines
reddat, suis demum oculis credidit quod efficeret.
385
CLL - Classici Latini Loffredo
Praecipuum vero in actione sicut in corpore ipso caput est, cum ad
illum de quo dixi decorem, tum etiam ad significationem.
LXIX. Decoris illa sunt, ut sit primo rectum et secundum naturam:
nam et deiecto humilitas et supino adrogantia et in latus inclinato
languor et praeduro ac rigente barbaria quaedam mentis ostenditur.
tum accipiat aptos ex ipsa actione motus, ut cum gestu concordet et
manibus ac lateribus obsequatur:
LXX. aspectus enim semper eodem vertitur quo gestus, exceptis quae
aut damnare aut concedere aut a nobis removere oportebit, ut idem
illud vultu videamur aversari, manu repellere:
“di talem avertite pestem”:
“haud equidem tali me dignor honore.”
Significat vero plurimis modis.
LXXI. Nam praeter adnuendi renuendi confirmandique motus sunt
et verecundiae et dubitationis et admirationis et indignationis noti et
communes omnibus. Solo tamen eo facere gestum scaenici quoque
doctores vitiosum putaverunt. Etiam frequens eius nutus non caret
vitio: adeo iactare id et comas excutientem rotare fanaticum est.
LXXII. Dominatur autem maxime vultus. Hoc supplices, hoc minaces,
hoc blandi, hoc tristes, hoc hilares, hoc erecti, hoc summissi sumus:
hoc pendent homines, hunc intuentur, hic spectatur etiam antequam
dicimus: hoc quosdam amamus hoc odimus, hoc plurima intellegimus,
hic est saepe pro omnibus verbis.
LXXIII. Itaque in iis quae ad scaenam componuntur fabulis artifices
pronuntiandi a personis quoque adfectus mutuantur, ut sit A‰rope
in tragoedia tristis, atrox Medea, attonitus Aiax, truculentus Hercules.
LXXIV. In comoediis vero praeter aliam observationem, qua servi
lenones parasiti rustici milites meretriculae ancillae, senes austeri ac
mites, iuvenes severi ac luxuriosi, matronae puellae inter se
discernuntur, pater ille, cuius praecipuae partes sunt, quia interim
concitatus interim lenis est, altero erecto altero composito est supercilio,
atque id ostendere maxime latus actoribus moris est quod cum iis
quas agunt partibus congruat.
LXXV. Sed in ipso vultu plurimum valent oculi, per quos maxime
animus emanat, ut citra motum quoque et hilaritate enitescant et
tristitiae quoddam nubilum ducant. Quin etiam lacrimas iis natura
mentis indices dedit, quae aut erumpunt dolore aut laetitia manant.
Motu vero intenti, remissi, superbi, torvi, mites, asperi fiunt: quae ut
actus poposcerit fingentur.
LXXVI. Rigidi vero et extenti aut languidi et torpentes aut stupentes
aut lascivi et mobiles et natantes et quadam voluptate suffusi aut limi
386
Quintiliano - Institutio oratoria
et, ut sic dicam, venerii aut poscentes aliquid pollicentesve numquam
esse debebunt. Nam opertos compressosve eos in dicendo quis nisi
plane rudis aut stultus habeat?
LXXVII. Et ad haec omnia exprimenda in palpebris etiam et in genis
est quoddam deserviens iis ministerium.
LXXVIII. Multum et superciliis agitur; nam et oculos formant
aliquatenus et fronti imperant: his contrahitur attollitur remittitur, ut
una res in ea plus valeat, sanguis ille qui mentis habitu movetur, et,
cum infirmam verecundia cutem accipit, effunditur in ruborem: cum
metu refugit, abit omnis et pallore frigescit: temperatus medium
quoddam serenum efficit.
LXXIX. Vitium in superciliis si aut inmota sunt omnino aut nimium
mobilia aut inaequalitate, ut modo de persona comica dixeram,
dissident aut contra id quod dicimus finguntur: ira enim contractis,
tristitia deductis, hilaritas remissis ostenditur. Adnuendi quoque et
renuendi ratione demittuntur aut adlevantur.
LXXX. Naribus labrisque non fere quicquam decenter ostendimus,
tametsi derisus contemptus fastidium significari solet. Nam et “corrugare nares”, ut Horatius ait, et inflare et movere et digito inquietare et
inpulso subito spiritu excutere et diducere saepius et plana manu
resupinare indecorum est, cum emunctio etiam frequentior non sine
causa reprendatur.
LXXXI. Labra et porriguntur male et scinduntur et adstringuntur et
diducuntur et dentes nudant et in latus ac paene ad aurem trahuntur
et velut quodam fastidio replicantur et pendent et vocem tantum altera parte dimittunt. Lambere quoque ea et mordere deforme est, cum
etiam in efficiendis verbis modicus eorum esse debeat motus: ore enim
magis quam labris loquendum est.
LXXXII. Cervicem rectam oportet esse, non rigidam aut supinam.
Collum diversa quidem sed pari deformitate et contrahitur et tenditur,
sed tenso subest et labor tenuaturque vox ac fatigatur, adfixum pectori
mentum minus claram et quasi latiorem presso gutture facit.
LXXXIII. Vmerorum raro decens adlevatio atque contractio est:
breviatur enim cervix et gestum quendam humilem atque servilem et
quasi fraudulentum facit cum se in habitum adulationis admirationis
metus fingunt.
LXXXIV. Bracchii moderata proiectio, remissis umeris atque
explicantibus se in proferenda manu digitis, continuos et decurrentis
locos maxime decet. At cum speciosius quid uberiusque dicendum
est, ut illud “saxa atque solitudines voci respondent”, exspatiatur in
latus et ipsa quodam modo se cum gestu fundit oratio.
387
CLL - Classici Latini Loffredo
LXXXV. Manus vero, sine quibus trunca esset actio ac debilis, vix
dici potest quot motus habeant, cum paene ipsam verborum copiam
persequantur. Nam ceterae partes loquentem adiuvant, hae, prope est
ut dicam, ipsae locuntur. LXXXVI. An non his poscimus pollicemur,
vocamus dimittimus, minamur supplicamus, abominamur timemus,
interrogamus negamus, gaudium tristitiam dubitationem confessionem
paenitentiam modum copiam numerum tempus ostendimus?
LXXXVII. non eaedem concitant inhibent [supplicant] probant
admirantur verecundantur? non in demonstrandis locis atque personis
adverbiorum atque pronominum optinent vicem? - ut in tanta per
omnis gentes nationesque linguae diversitate hic mihi omnium
hominum communis sermo videatur. LXXXVIII. Et hi quidem de
quibus sum locutus cum ipsis vocibus naturaliter exeunt gestus: alii
sunt qui res imitatione significant, ut si aegrum temptantis venas medici similitudine aut citharoedum formatis ad modum percutientis
nervos manibus ostendas, quod est genus quam longissime in actione
fugiendum. LXXXIX. Abesse enim plurimum a saltatore debet orator,
ut sit gestus ad sensus magis quam ad verba accommodatus, quod
etiam histrionibus paulo gravioribus facere moris fuit. Ergo ut ad se
manum referre cum de se ipso loquatur et in eum quem demonstret
intendere et aliqua his similia permiserim, ita non effingere status
quosdam et quidquid dicet ostendere. XC. Neque id in manibus
solum sed in omni gestu ac voce servandum est. Non enim aut in illa
perihodo “stetit soleatus praetor populi Romani” inclinatio incumbentis
in mulierculam Verris effingenda est, aut in illa “caedebatur in medio
foro Messanae” motus laterum qualis esse ad verbera solet torquendus
aut vox qualis dolori exprimitur eruenda, cum mihi comoedi quoque
pessime facere videantur quod, etiam si iuvenem agant, cum tamen in
expositione aut senis sermo, ut in Hydriae prologo, aut mulieris, ut in
Georgo, incidit, tremula vel effeminata voce pronuntiant; XCI. adeo
in illis quoque est aliqua vitiosa imitatio quorum ars omnis constat
imitatione. XCII. Est autem gestus ille maxime communis, quo medius
digitus in pollicem contrahitur explicitis tribus, et principiis utilis
cum leni in utramque partem motu modice prolatus, simul capite
atque umeris sensim ad id quo manus feratur obsecundantibus, et in
narrando certus, sed tum paulo productior, et in exprobrando et
coarguendo acer atque instans: longius enim partibus iis et liberius
exseritur. XCIII. Vitiose vero idem sinistrum quasi umerum petens in
latus agi solet, quamquam adhuc peius aliqui transversum bracchium
proferunt et cubito pronuntiant. duo quoque medii sub pollicem
veniunt, et est hic adhuc priore gestus instantior, principio et narrationi
388
Quintiliano - Institutio oratoria
non commodatus. XCIV. At cum tres contracti pollice premuntur,
tum digitus ille quo usum optime Crassum Cicero dicit explicari solet.
Is in exprobrando et indicando (unde ei nomen est) valet, et adlevata
ac spectante umerum manu paulum inclinatus adfirmat, versus in
terram et quasi pronus urget, et aliquando pro numero est. XCV.
Idem summo articulo utrimque leviter adprenso, duobus modice
curvatis, minus tamen minimo, aptus ad disputandum est. Acrius tamen
argumentari videntur qui medium articulum potius tenent, tanto
contractioribus ultimis digitis quanto priores descenderunt. XCVI.
Est et ille verecundae orationi aptissimus, quo, quattuor primis leviter
in summum coeuntibus digitis, non procul ab ore aut pectore fertur
ad nos manus et deinde prona ac paulum prolata laxatur. XCVII.
Hoc modo coepisse Demosthenen credo in illo pro Ctesiphonte timido summissoque principio, sic formatam Ciceronis manum cum diceret:
“si, iudices, ingeni mei, quod sentio quam sit exiguum.” Eadem
aliquatenus liberius deorsum spectantibus digitis colligitur in nos et
fusius paulo in diversum resolvitur, ut quodam modo sermonem ipsum
proferre videatur. XCVIII. Binos interim digitos distinguimus, sed
non inserto pollice, paulum tamen inferioribus intra spectantibus,
sed ne illis quidem tensis qui supra sunt. XCIX. Interim extremi
palmam circa ima pollicis premunt, ipse prioribus ad medios articulos
iungitur, interim quartus oblique reponitur, interim quattuor remissis
magis quam tensis, pollice intus inclinato, habilem demonstrando in
latus aut distinguendis quae dicimus manum facimus, cum supina in
sinistrum latus, prona in alterum fertur.
C. sunt et illi breves gestus, cum manus leviter pandata, qualis
voventium est, parvis intervallis et subadsentientibus umeris movetur,
maxime apta parce et quasi timide loquentibus. Est admirationi
conveniens ille gestus, quo manus modice supinata ac per singulos a
minimo collecta digitos redeunte flexu simul explicatur atque
convertitur. CI. Nec uno modo interrogantes gestum componimus,
plerumque tamen vertentes manum, utcumque composita est. Pollici
proximus digitus medium qua dexter est unguem pollicis summo suo
iungens, remissis ceteris, est et adprobantibus et narrantibus et
distinguentibus decorus. CII. cui non dissimilis, sed complicitis tribus
digitis, quo nunc Graeci plurimum utuntur, etiam utraque manu,
quotiens enthymemata sua gestu corrotundant velut caesim. Manus
lentior promittit et adsentatur, citatior hortatur, interim laudat. Est et
ille urgentis orationem gestus, vulgaris magis quam ex arte, qui contrahit
alterno celerique motu et explicat manum.
CIII. Est et illa cava et rara et supra umeri altitudinem elata cum
389
CLL - Classici Latini Loffredo
quodam motu velut hortatrix manus; a peregrinis scholis tamen prope
recepta tremula scaenica est. Digitos cum summi coierunt ad os referre
cur quibusdam displicuerit nescio: nam id et leniter admirantes et interim
subita indignatione velut pavescentes et deprecantes facimus.
CIV. Quin compressam etiam manum in paenitentia vel ira pectori
admovemus, ubi vox vel inter dentes expressa non dedecet: “Quid nunc
agam? Quid facias?” Averso pollice demonstrare aliquid receptum magis
puto quam oratori decorum. CV. Sed cum omnis motus sex partes habeat,
septimus sit ille qui in se redit orbis, vitiosa est una circumversio: reliqui
ante nos et dextra laevaque et sursum et deorsum aliquid ostendunt. In
posteriora gestus non derigitur: interim tamen velut reici solet. CVI.
Optime autem manus a sinistra parte incipit, in dextra deponitur, sed
ut ponere, non ut ferire videatur: quamquam et [in fine] interim cadit,
ut cito tamen redeat, et nonnumquam resilit vel negantibus nobis vel
admirantibus. Hic veteres artifices illud recte adiecerunt, ut manus cum
sensu et inciperet et deponeretur: alioqui enim aut ante vocem erit gestus
aut post vocem, quod est utrumque deforme. CVII. In illo lapsi nimia
subtilitate sunt, quod intervallum motus tria verba esse voluerunt, quod
neque observatur nec fieri potest; sed illi quasi mensuram tarditatis
celeritatisque aliquam esse voluerunt - neque inmerito - ne aut diu
otiosa esset manus aut, quod multi faciunt, actionem continuo motu
concideret. CVIII. Aliud est quod et fit frequentius et magis fallit. sunt
quaedam latentes sermonis percussiones et quasi aliqui pedes ad quos
plurimorum gestus cadit, ut sit unus motus “novum crimen”, alter “C.
Caesar”, tertius “et ante hanc diem”, quartus “non auditum”, deinde
“propinquus meus” et “ad te” et “Q. tubero” et “detulit”. CIX. Vnde
id quoque fluit vitium, ut iuvenes cum scribunt, gestu praemodulati
cogitationem, sic componant quo modo casura manus est. Inde et illud
vitium, ut gestus, qui in fine dexter esse debet, in sinistrum frequenter
desinat. CX. Melius illud, cum sint in sermone omni brevia quaedam
membra ad quae, si necesse sit, recipere spiritum liceat, ad haec gestum
disponere. Vt puta: “novum crimen C. Caesar” habet per se finem
quendam suum, quia sequitur coniunctio: deinde “et ante hanc diem
non auditum” satis circumscriptum est: ad haec commodanda manus
est. Idque dum erit prima et composita actio: CXI. at ubi eam calor
concitaverit, etiam gestus cum ipsa orationis celeritate crebrescet. Aliis
locis citata, aliis pressa conveniet pronuntiatio: illa transcurrimus
congerimus [abundamus] festinamus, hac instamus inculcamus
infigimus. Plus autem adfectus habent lentiora, ideoque Roscius
citatior, Aesopus gravior fuit quod ille comoedias, hic tragoedias egit.
CXII. Eadem motus quoque observatio est. Itaque in fabulis iuvenum
390
Quintiliano - Institutio oratoria
senum militum matronarum gravior ingressus est, servi ancillulae
parasiti piscatores citatius moventur. Tolli autem manum artifices supra
oculos, demitti infra pectus vetant: adeo a capite eam petere aut ad
imum ventrem deducere vitiosum habetur. CXIII. In sinistrum intra
umerum promovetur, ultra non decet. Sed cum aversantes in laevam
partem velut propellemus manum, sinister umerus proferendus, ut
cum capite ad dextram ferente consentiat. CXIV. Manus sinistra
numquam sola gestum recte facit: dextrae se frequenter accommodat,
sive in digitos argumenta digerimus sive aversis in sinistrum palmis
abominamur sive obicimus adversas Sive in latus utramque distendimus
sive satisfacientes aut supplicantes (diversi autem sunt hi gestus)
summittimus sive adorantes attollimus sive aliqua demonstratione aut
invocatione protendimus: CXV. “vos Albani tumuli atque luci”, aut
Gracchanum illud: “Quo me miser conferam? CXVI. In Capitolium?
Ad fratris sanguinem? An domum?” Plus enim adfectus in his iunctae
exhibent manus, in rebus parvis mitibus tristibus breves, magnis laetis
atrocibus exsertiores. CXVII. Vitia quoque earum subicienda sunt,
quae quidem accidere etiam exercitatis actoribus solent. Nam gestum
poculum poscentis aut verbera minantis aut numerum quingentorum
flexo pollice efficientis, quae sunt a quibusdam scriptoribus notata,
ne in rusticis quidem vidi. CXVIII. At ut bracchio exserto
introspiciatur latus, ut manum alius ultra sinum proferre non audeat,
alius in quantum patet longitudo protendat, aut ad tectum erigat, aut
repetito ultra laevum umerum gestu ita in tergum flagellet ut consistere post eum parum tutum sit aut sinistrum ducat orbem, aut temere
sparsa manu in proximos offendat, aut cubitum utrumque in diversum
latus ventilet, saepe scio evenire. CXIX. Solet esse et pigra et trepida
et secanti similis +interim etiam uncis digitis aut a capite deiciatur aut
eadem manu supinata in superiora iactetur+. Fit et ille gestus, qui,
inclinato in umerum dextrum capite, bracchio ab aure protenso,
manum infesto pollice extendit: qui quidem maxime placet iis qui se
dicere sublata manu iactant. CXX. Adicias licet eos qui sententias
vibrantis digitis iaculantur aut manu sublata denuntiant aut, quod
per se interim recipiendum est, quotiens aliquid ipsis placuit in unguis
eriguntur, sed vitiosum id faciunt aut digito quantum plurimum
possunt erecto aut etiam duobus, aut utraque manu ad modum aliquid
portantium composita. CXXI. His accedunt vitia non naturae sed
trepidationis: cum ore concurrente rixari; si memoria fefellerit aut
cogitatio non suffragetur, quasi faucibus aliquid obstiterit insonare;
in adversum tergere nares, obambulare sermone inperfecto, resistere
subito et laudem silentio poscere. Quae omnia persequi prope
391
CLL - Classici Latini Loffredo
infinitum est: sua enim cuique sunt vitia. CXXII. Pectus ac venter ne
proiciantur observandum: pandant enim posteriora et est odiosa omnis
supinitas. Latera cum gestu consentiant: facit enim aliquid et totius
corporis motus, adeo ut Cicero plus illo agi quam manibus ipsis putet.
Ita enim dicit in Oratore: “nullae argutiae digitorum, non ad numerum
articulus cadens, trunco magis toto se ipse moderans et virili laterum
flexione.” CXXIII. Femur ferire, quod Athenis primus fecisse creditur
Cleon, et usitatum est et indignantes decet et excitat auditorem. Idque
in Calidio Cicero desiderat: “non frons” inquit “percussa, non femur.”
Quamquam, si licet, de fronte dissentio: nam etiam complodere manus
scaenicum est et pectus caedere. CXXIV. Illud quoque raro decebit,
cava manu summis digitis pectus adpetere si quando nosmet ipsos
adloquemur cohortantes obiurgantes miserantes: quod si quando fiet,
togam quoque inde removeri non dedecebit. In pedibus observantur
status et incessus. Prolato dextro stare et eandem manum ac pedem
proferre deforme est. CXXV. In dextrum incumbere interim datur, sed
aequo pectore, qui tamen comicus magis quam oratorius gestus est.
Male etiam in sinistrum pedem insistentium dexter aut tollitur aut summis
digitis suspenditur. Varicare supra modum et in stando deforme est et
accedente motu prope obscenum. Procursio oportuna brevis moderata
rara conveniet: CXXVI. iam et ambulatio quaedam propter inmodicas
laudationum moras, quamquam Cicero rarum incessum neque ita
longum probat. Discursare vero et, quod Domitius Afer de sura Manlio
dixit, “satagere” ineptissimum: urbaneque Flavus Verginius interrogavit
de quodam suo antisophiste quot milia passum declamasset. CXXVII.
Praecipi et illud scio, ne ambulantes avertamur a iudicibus, sed sint
obliqui pedes ad consilium nobis respicientibus. Id fieri iudiciis privatis
non potest, verum et breviora sunt spatia nec aversi diu sumus. Interim
tamen recedere sensim datur. CXXVIII. Quidam et resiliunt, quod est
plane ridiculum. Pedis supplosio ut loco est oportuna, ut ait Cicero,
in contentionibus aut incipiendis aut finiendis, ita crebra et inepti est
hominis et desinit iudicem in se convertere. Est et illa indecora in
dextrum ac laevum latus vacillatio alternis pedibus insistentium.
Longissime fugienda mollis actio, qualem in Titio Cicero dicit fuisse,
unde etiam saltationis quoddam genus Titius sit appellatum. CXXIX.
Reprehendenda et illa frequens et concitata in utramque partem nutatio,
quam in curione patre inrisit et Iulius, quaerens quis in luntre
loqueretur, et Sicinius: nam cum adsidente collega, qui erat propter
valetudinem et deligatus et plurimis medicamentis delibutus, multum
se Curio ex more iactasset, “numquam”, inquit, “Octavi, collegae tuo
gratiam referes, qui nisi fuisset, hodie te istic muscae comedissent”.
392
Quintiliano - Institutio oratoria
CXXX. Iactantur et umeri, quod vitium Demosthenes ita dicitur emendasse ut, cum in angusto quodam pulpito stans diceret, hasta umero
dependens immineret, ut, si calore dicendi vitare id excidisset,
offensatione illa commoneretur. Ambulantem loqui ita demum oportet
si in causis publicis, in quibus multi sunt iudices, quod dicimus
quasi singulis inculcare peculiariter velimus. CXXXI. Illud non
ferendum, quod quidam reiecta in umerum toga, cum dextra sinum
usque lumbos reduxerunt, sinistra gestum facientes spatiantur et
fabulantur, cum etiam laevam restringere prolata longius dextra sit
odiosum. Vnde moneor ut ne id quidem transeam, ineptissime fieri
cum inter moras laudationum aut in aurem alicuius locuntur aut cum
sodalibus iocantur aut nonnumquam ad librarios suos ita respiciunt
ut sportulam dictare videantur. CXXXII. Inclinari ad iudicem cum
doceas, utique si id de quo loquaris sit obscurius, decet. Incumbere
advocato adversis subselliis sedenti iam contumeliosum. Reclinari etiam
ad suos et manibus sustineri, nisi plane iusta fatigatio est, delicatum:
sicut palam moneri excidentis aut legere: CXXXIII. namque in his
omnibus et vis illa dicendi solvitur et frigescit adfectus et iudex parum
sibi praestari reverentiae credit. Transire in diversa subsellia parum
verecundum est: nam et Cassius Severus urbane adversus hoc facientem
lineas poposcit, et si aliquando concitate itur, numquam non frigide
reditur. CXXXIV. Multum ex iis quae praecepimus mutari necesse
est ab iis qui dicunt apud tribunalia: nam et vultus erectior, ut eum
apud quem dicitur spectet, et gestus ut ad eundem tendens elatior sit
necesse est, et alia quae occurrere etiam me tacente omnibus possunt.
Itemque ab iis qui sedentes agent: nam et fere fit hoc in rebus
minoribus, et idem impetus actionis esse non possunt, et quaedam
vitia fiunt necessaria. CXXXV. Nam et dexter pes a laeva iudicis sedenti proferendus est, et ex altera parte multi gestus necesse est in
sinistrum eant, ut ad iudicem spectent. Equidem plerosque et ad
singulas clausulas sententiarum video adsurgentis et nonnullos subinde
aliquid etiam spatiantis, quod an deceat ipsi viderint: cum id faciunt,
non sedentes agunt. CXXXVI. Bibere aut etiam esse inter agendum,
quod multis moris fuit et est quibusdam, ab oratore meo procul absit.
Nam si quis aliter dicendi onera perferre non possit, non ita miserum
est non agere potiusque multo quam et operis et hominum contemptum
fateri. CXXXVII. cultus non est proprius oratoris aliquis, sed magis
in oratore conspicitur. Quare sit, ut in omnibus honestis debet esse,
splendidus et virilis: nam et toga et calceus et capillus tam nimia cura
quam neglegentia sunt reprendenda. Est aliquid in amictu quod ipsum
aliquatenus temporum condicione mutatum est: nam veteribus nulli
393
CLL - Classici Latini Loffredo
sinus, perquam breves post illos fuerunt. CXXXVIII. Itaque etiam gestu
necesse est usos esse in principiis eos alio quorum bracchium, sicut
Graecorum, veste continebatur: sed nos de praesentibus loquimur. cui
lati clavi ius non erit, ita cingatur ut tunicae prioribus oris infra genua
paulum, posterioribus ad medios poplites usque perveniant: nam infra
mulierum est, supra centurionum. CXXXIX. Vt purpurae recte
descendant levis cura est, notatur interim neglegentia. Latum
habentium clavum modus est ut sit paulum cinctis summissior. Ipsam
togam rutundam esse et apte caesam velim, aliter enim multis modis
fiet enormis. Pars eius prior mediis cruribus optime terminatur,
posterior eadem portione altius qua cinctura. CXL. Sinus decentissimus
si aliquo supra imam tunicam fuerit, numquam certe sit inferior. Ille
qui sub umero dextro ad sinistrum oblique ducitur velut balteus nec
strangulet nec fluat. Pars togae quae postea imponitur sit inferior:
nam ita et sedet melius et continetur. subducenda etiam pars aliqua
tunicae, ne ad lacertum in actu redeat: tum sinus iniciendus umero,
cuius extremam oram reiecisse non dedecet. CXLI. Operiri autem
umerum cum toto iugulo non oportet, alioqui amictus fiet angustus et
dignitatem quae est in latitudine pectoris perdet. Sinistrum bracchium
eo usque adlevandum est ut quasi normalem illum angulum faciat,
super quod ora ex toga duplex aequaliter sedeat. CXLII. Manus non
impleatur anulis, praecipue medios articulos non transeuntibus: cuius
erit habitus optimus adlevato pollice et digitis leviter inflexis, nisi si libellum
tenebit - quod non utique captandum est: videtur enim fateri memoriae
diffidentiam et ad multos gestus est impedimento. CXLIII. Togam veteres
ad calceos usque demittebant, ut Graeci palium: idque ut fiat, qui de
gestu scripserunt circa tempora illa, Plotius Nigidiusque, praecipiunt.
Quo magis miror Plini Secundi docti hominis et in hoc utique libro paene
etiam nimium curiosi persuasionem, qui solitum id facere Ciceronem
velandorum varicum gratia tradit, cum hoc amictus genus in statuis eorum
quoque qui post Ciceronem fuerunt appareat. CXLIV. Palliolum, sicut
fascias quibus crura vestiuntur et focalia et aurium ligamenta, sola
excusare potest valetudo.
Sed haec amictus observatio dum incipimus: procedente vero actu,
iam paene ab initio narrationis, sinus ab umero recte velut sponte
delabitur, et cum ad argumenta ac locos ventum est reicere a sinistro
togam, deicere etiam, si haereat, sinum conveniet. CXLV. Laeva a
faucibus ac summo pectore abducere licet: ardent enim iam omnia. Et
ut vox vehementior ac magis varia est, sic amictus quoque habet actum
quendam velut proeliantem. CXLVI. Itaque ut laevam involvere toga
et incingi paene furiosum est, sinum vero in dextrum umerum ab imo
394
Quintiliano - Institutio oratoria
reicere solutum ac delicatum (fiuntque adhuc peius aliqua), ita cur
laxiorem sinum sinistro bracchio non subiciamus? Habet enim acre
quiddam atque expeditum et calori concitationique non inhabile.
CXLVII. cum vero magna pars est exhausta orationis, utique adflante
fortuna, paene omnia decent, sudor ipse et fatigatio et neglegentior
amictus et soluta ac velut labens undique toga. CXLVIII. Quo magis
miror hanc quoque succurrisse Plinio curam, ut ita sudario frontem
siccari iuberet ne comae turbarentur, quas componi post paulum, sicuti
dignum erat, graviter et severe vetuit. Mihi vero illae quoque turbatae
prae se ferre aliquid adfectus et ipsa oblivione curae huius commendari
videntur. CXLIX. At si incipientibus aut paulum progressis decidat
toga, non reponere eam prorsus neglegentis aut pigri aut quo modo
debeat amiciri nescientis est. Haec sunt vel inlustramenta
pronuntiationis vel vitia, quibus propositis multa cogitare debet orator.
CL. Primum quis, apud quos, quibus praesentibus sit acturus (nam
ut dicere alia aliis et apud alios magis concessum est, sic [et] etiam
facere; neque eadem in voce gestu incessu apud principem senatum
populum magistratus, privato publico iudicio, postulatione actione
similiter decent: quam differentiam subicere sibi quisque qui animum
intenderit potest): tunc qua de re dicat et efficere quid velit. CLI. Rei
quadruplex observatio est: una in tota causa (sunt enim tristes hilares,
sollicitae securae, grandes pusillae, ut vix umquam ita sollicitari
partibus earum debeamus ut non et summae meminerimus): CLII.
altera quae est in differentia partium, ut in prohoemio narratione
argumentatione epilogo: tertia in sententiis ipsis, in quibus secundum
res et adfectus variantur omnia: quarta in verbis, quorum ut est vitiosa
si effingere omnia velimus imitatio, ita quibusdam nisi sua natura
redditur vis omnis aufertur. CLIII. Igitur in laudationibus, nisi si
funebres erunt, gratiarum actione, exhortatione, similibus laeta et
magnifica et sublimis est actio. funebres contiones, consolationes,
plerumque causae reorum tristes atque summissae. In senatu
conservanda auctoritas, apud populum dignitas, in privatis modus.
De partibus causae et sententiis verbisque, quae sunt multiplicia,
pluribus dicendum. CLIV. Tria autem praestare debet pronuntiatio,
ut conciliet persuadeat moveat, quibus natura cohaeret ut etiam delectet.
Conciliatio fere aut commendatione morum, qui nescio quo modo ex
voce etiam atque actione perlucent, aut orationis suavitate constat,
persuadendi vis adfirmatione, quae interim plus ipsis probationibus
valet. CLV. “An ista”, inquit Calidio Cicero, “si vera essent, sic a te
dicerentur?” et: “tantum abest ut inflammares nostros animos: somnum
isto loco vix tenebamus.” Fiducia igitur appareat et constantia, utique
395
CLL - Classici Latini Loffredo
si auctoritas subest. CLVI. Movendi autem ratio aut in repraesentandis
est aut imitandis adfectibus. Ergo cum iudex in privatis aut praeco in
publicis dicere de causa iusserit, leniter est consurgendum: tum in
componenda toga ponit. CLVIII. Hoc praecipit Homerus Vlixis
exemplo, quem stetisse oculis in terram defixis inmotoque sceptro
priusquam illam eloquentiae procellam effunderet dicit. In hac
cunctatione sunt quaedam non indecentes, ut appellant scaenici, morae:
caput mulcere, manum intueri, infringere articulos, simulare conatum,
suspiratione sollicitudinem fateri, aut quod quemque magis decet, et
ea diutius si iudex nondum intendet animum. CLIX. Status sit rectus,
aequi et diducti paulum pedes, vel procedens minimo momento sinister:
genua recta, sic tamen ut non extendantur: umeri remissi, vultus
severus, non maestus nec stupens nec languidus: bracchia a latere
modice remota, manus sinistra qualem supra demonstravi, dextra, cum
iam incipiendum erit, paulum prolata ultra sinum gestu quam modestissimo, velut spectans quando incipiendum sit. CLX. Vitiosa enim
sunt illa, intueri lacunaria, perfricare faciem et quasi improbam facere,
tendere confidentia vultum aut quo sit magis torvus superciliis
adstringere, capillos a fronte contra naturam retro agere, ut sit horror
ille terribilis: tum, id quod Graeci frequentissime faciunt, crebro
digitorum labrorumque motu commentari, clare exscreare, pedem
alterum longe proferre, partem togae sinistra tenere, stare diductum
vel rigidum vel supinum vel incurvum vel umeris, ut luctaturi solent,
ad occipitium ductis. CLXI. Prohoemio frequentissime lenis convenit
pronuntiatio: nihil enim est ad conciliandum gratius verecundia, non
tamen semper: neque enim uno modo dicuntur exordia, ut docui.
Plerumque tamen et vox temperata et gestus modestus et sedens umero
toga et laterum lenis in utramque partem motus, eodem spectantibus
oculis, decebit. CLXII. Narratio magis prolatam manum, amictum
recidentem, gestum distinctum, vocem sermoni proximam et tantum
acriorem, sonum simplicem frequentissime postulabit - in his dumtaxat:
“Q. enim Ligarius, cum esset in Africa nulla belli suspicio”, et “A.
Cluentius Habitus pater huiusce.” Aliud in eadem poscent adfectus,
vel concitati: “nubit genero socrus”, vel flebiles: “constituitur in foro
Laodiceae spectaculum acerbum et miserum toti Asiae provinciae”.
CLXIII. Maxime varia et multiplex actio est probationum: nam et
proponere partiri interrogare sermoni sunt proxima, et contradictionem
sumere: nam ea quoque diversa propositio est. Sed haec tamen aliquando
inridentes, aliquando imitantes pronuntiamus. CLXIV. Argumentatio
plerumque agilior et acrior et instantior consentientem orationi postulat
etiam gestum, id est fortem celeritatem. Instandum quibusdam in
396
Quintiliano - Institutio oratoria
partibus et densanda oratio. Egressiones fere lenes et dulces et remissae,
raptus Proserpinae, Siciliae descriptio, Cn. Pompei laus: neque est
mirum minus habere contentionis ea quae sunt extra quaestionem.
CLXV. Mollior nonnumquam cum reprensione diversae partis imitatio:
“videbar videre alios intrantis, alios autem exeuntis, quosdam ex vino
vacillantis”, ubi non dissidens a voce permittitur gestus quoque, in
utramque partem tenera quaedam, sed intra manus tamen et sine motu
laterum tralatio. CLXVI. Accendendi iudicis plures sunt gradus.
summus ille et quo nullus est in oratore acutior: “suscepto bello, Caesar,
gesto iam etiam ex parte magna” (praedixit enim: “quantum potero
voce contendam ut populus hoc Romanus exaudiat”). Paulum inferior
et habens aliquid iam iucunditatis: “quid enim tuus ille, tubero, in
acie Pharsalica gladius agebat?” CLXVII. Plenius adhuc et lentius
ideoque dulcius: “in coetu vero populi Romani, negotium publicum
gerens”: producenda omnia trahendaeque tum vocales aperiendaeque
sunt fauces. Pleniore tamen haec canali fluunt: “vos, Albani tumuli
atque luci”. Iam cantici quiddam habent sensimque resupina sunt:
“saxa atque solitudines voci respondent”. CLXVIII. Tales sunt illae
inclinationes vocis quas invicem Demosthenes atque Aeschines
exprobrant, non ideo improbandae: cum enim uterque alteri obiciat,
palam est utrumque fecisse. Nam neque ille per Marathonis et
Plataearum et Salaminis propugnatores recto sono iuravit, nec ille
Thebas sermone deflevit. CLXIX. Est his diversa vox et paene extra
organum, cui Graeci nomen amaritudinis dederunt, super modum ac
paene naturam vocis humanae acerba: “quin compescitis vocem istam,
indicem stultitiae, testem paucitatis?” Sed id quod excedere modum
dixi in illa parte prima est: “quin compescitis.” CLXX. Epilogus, si
enumerationem rerum habet, desiderat quandam concisorum
continuationem: si ad concitandos iudices est accommodatus, aliquid
ex iis quae supra dixi: si placandos, inclinatam quandam lenitatem: si
misericordia commovendos, flexum vocis et flebilem suavitatem, qua
praecipue franguntur animi quaeque est maxime naturalis: nam etiam
orbos viduasque videas in ipsis funeribus canoro quodam modo
proclamantis. CLXXI. Hic etiam fusca illa vox, qualem Cicero fuisse in
Antonio dicit, mire faciet: habet enim in se quod imitamur. duplex est
tamen miseratio, altera cum invidia, qualis modo dicta de damnatione
Philodami, altera cum deprecatione demissior. CLXXII. Quare, etiam
si est in illis quoque cantus obscurior: “in coetu vero populi Romani”
(non enim haec rixantis modo dixit) et “vos Albani tumuli” (neque
enim quasi inclamaret aut testaretur locutus est), tamen infinito magis
illa flexa et circumducta sunt: “me miserum, me infelicem”, et “quid
397
CLL - Classici Latini Loffredo
respondebo liberis meis?” et “revocare tu me in patriam potuisti, Milo,
per hos: ego te in eadem patria per eosdem retinere non potero?” et
cum bona C. Rabiri nummo sestertio addicit: “o meum miserum
acerbumque praeconium.” CLXXIII. Illa quoque mire facit in
peroratione velut deficientis dolore et fatigatione confessio, ut pro
eodem Milone: “sed finis sit, neque enim prae lacrimis iam loqui
possum”: quae similem verbis habere debent etiam pronuntiationem.
CLXXIV. Possunt videri alia quoque huius partis atque officii, reos
excitare, pueros attollere, propinquos producere, vestes laniare: sed
suo loco dicta sunt. Et quia in partibus causae talis est varietas, satis
apparet accommodandam sententiis ipsis pronuntiationem, sicut
ostendimus, sed verbis quoque, quod novissime dixeram, non semper,
sed aliquando. CLXXV. An non +haec+ “misellus” et “pauperculus”
summissa atque contracta, “fortis” et “vehemens” et “latro” erecta et
concitata voce dicendum est? Accedit enim vis et proprietas rebus tali
adstipulatione, quae nisi adsit aliud vox, aliud animus ostendat.
CLXXVI. Quid quod eadem verba mutata pronuntiatione indicant
adfirmant exprobrant negant mirantur indignantur interrogant inrident
elevant? Aliter enim dicitur:
“tu mihi quodcumque hoc regni”
et
“cantando tu illum?”
et
“tune ille Aeneas?”
et
“meque timoris
argue tu, Drance,”
et ne morer, intra se quisque vel hoc vel aliud quod volet per omnis
adfectus verset: verum esse quod dicimus sciet. CLXXVII. Vnum iam
his adiciendum est: cum praecipue in actione spectetur decorum, saepe
aliud alios decere. Est enim latens quaedam in hoc ratio et inenarrabilis,
et ut vere hoc dictum est, caput esse artis decere quod facias, ita id
neque sine arte esse neque totum arte tradi potest. CLXXVIII. In
quibusdam virtutes non habent gratiam, in quibusdam vitia ipsa
delectant. Maximos actores comoediarum, Demetrium et Stratoclea,
placere diversis virtutibus vidimus. Sed illud minus mirum, quod
alter deos et iuvenes et bonos patres servosque et matronas et graves
anus optime, alter acres senes, callidos servos, parasitos, lenones et
omnia agitatiora melius - fuit enim natura diversa: nam vox quoque
Demetri iucundior, illius acrior erat; CLXXIX. adnotandae magis
proprietates, quae transferri non poterant. Manus iactare et dulces
398
Quintiliano - Institutio oratoria
exclamationes theatri causa producere et ingrediendo ventum concipere
veste et nonnumquam dextro latere facere gestus, quod neminem alium
Demetrium decuit (namque in haec omnia statura et mira specie
adiuvabatur): CLXXX. illum cursus et agilitas et vel parum conveniens
personae risus, quem non ignarus rationis populo dabat, et contracta
etiam cervicula. Quidquid horum alter fecisset, foedissimum videretur.
Quare norit se quisque, nec tantum ex communibus praeceptis sed etiam
ex natura sua capiat consilium formandae actionis. CLXXXI. Neque
illud tamen est nefas, ut aliquem vel omnia vel plura deceant. huius
quoque loci clausula sit eadem necesse est quae ceterorum est, regnare maxime modum: non enim comoedum esse, sed oratorem volo.
Quare neque in gestu persequemur omnis argutias nec in loquendo
distinctionibus temporibus adfectionibus moleste utemur. CLXXXII.
Vt si sit in scaena dicendum:
“quid igitur faciam? non eam ne nunc quidem,
cum arcessor ultro? an potius ita me comparem,
non perpeti meretricum contumelias?”
Hic enim dubitationis moras, vocis flexus, varias manus, diversos nutus
actor adhibebit. Aliud oratio sapit nec vult nimium esse condita: actione
enim constat, non imitatione. CLXXXIII. Quare non inmerito
reprenditur pronuntiatio vultuosa et gesticulationibus molesta et vocis
mutationibus resultans. Nec inutiliter ex Graecis veteres transtulerunt,
quod ab iis sumptum Laenas Popilius posuit, esse hanc +mocosam+
actionem. CLXXXIV. Optime igitur idem qui omnia Cicero
praeceperat quae supra ex Oratore posui: quibus similia in Bruto de
M. Antonio dicit. Sed iam recepta est actio paulo agitatior et exigitur
et quibusdam partibus convenit, ita tamen temperanda ne, dum actoris
captamus elegantiam, perdamus viri boni et gravis auctoritatem.
399
CLL - Classici Latini Loffredo
LIBER DVODECIMVS
PROHOEMIVM
I. Ventum est ad partem operis destinati longe gravissimam: cuius
equidem onus [sit] si tantum opinione prima concipere potuissem
quanto me premi ferens sentio, maturius consuluissem vires meas.
Sed initio pudor omittendi quae promiseram tenuit, mox, quamquam
per singulas prope partis labor cresceret, ne perderem quae iam effecta
erant per omnes difficultates animo me sustentavi. II. Quare nunc
quoque, licet maior quam umquam moles premat, tamen prospicienti
finem mihi constitutum est vel deficere potius quam desperare. Fefellit
autem quod initium a parvis ceperamus: mox velut aura sollicitante
provecti longius, dum tamen nota illa et plerisque artium scriptoribus
tractata praecipimus nec adhuc a litore procul videbamur et multos
circa velut isdem se ventis credere ausos habebamus: III. iam cum
eloquendi rationem novissime repertam paucissimisque temptatam
ingressi sumus, rarus qui tam procul a portu recessisset reperiebatur;
postquam vero nobis ille quem instituebamus orator, a dicendi magistris
dimissus, aut suo iam impetu fertur aut maiora sibi auxilia ex ipsis
sapientiae penetralibus petit, quam in altum simus ablati sentire
coepimus. Nunc “caelum undique et undique pontus”. IV. Vnum
modo in illa inmensa vastitate cernere videmur M. tullium, qui tamen
ipse, quamvis tanta atque ita instructa nave hoc mare ingressus, contrahit
vela inhibetque remos et de ipso demum genere dicendi quo sit usurus
perfectus orator satis habet dicere. At nostra temeritas etiam mores ei
conabitur dare et adsignabit officia. Ita nec antecedentem consequi
possumus et longius eundum est ut res feret. Probabilis tamen cupiditas
honestorum, et velut tutioris audentiae est temptare quibus paratior
venia est.
1
I. Sit ergo nobis orator quem constituimus is qui a M. Catone finitur
vir bonus dicendi peritus, verum, id quod et ille posuit prius et ipsa
400
Quintiliano - Institutio oratoria
natura potius ac maius est, utique vir bonus: id non eo tantum quod,
si vis illa dicendi malitiam instruxerit, nihil sit publicis privatisque
rebus perniciosius eloquentia, nosque ipsi, qui pro virili parte conferre
aliquid ad facultatem dicendi conati sumus, pessime mereamur de
rebus humanis si latroni comparamus haec arma, non militi. II. Quid
de nobis loquor? Rerum ipsa natura, in eo quod praecipue indulsisse
homini videtur quoque nos a ceteris animalibus separasse, non parens
sed noverca fuerit si facultatem dicendi sociam scelerum, adversam
innocentiae, hostem veritatis invenit. Mutos enim nasci et egere omni
ratione satius fuisset quam providentiae munera in mutuam perniciem
convertere. III. Longius tendit hoc iudicium meum. Neque enim
tantum id dico, eum qui sit orator virum bonum esse oportere, sed ne
futurum quidem oratorem nisi virum bonum. Nam certe neque
intellegentiam concesseris iis qui proposita honestorum ac turpium
via peiorem sequi malent, neque prudentiam, cum in gravissimas
frequenter legum, semper vero malae conscientiae poenas a semet ipsis
inproviso rerum exitu induantur. IV. Quod si neminem malum esse
nisi stultum eundem non modo a sapientibus dicitur sed vulgo quoque
semper est creditum, certe non fiet umquam stultus orator. Adde quod
ne studio quidem operis pulcherrimi vacare mens nisi omnibus vitiis
libera potest: primum quod in eodem pectore nullum est honestorum
turpiumque consortium, et cogitare optima simul ac deterrima non
magis est unius animi quam eiusdem hominis bonum esse ac malum:
V. tum illa quoque ex causa, quod mentem tantae rei intentam vacare
omnibus aliis, etiam culpa carentibus, curis oportet. Ita demum enim
libera ac tota, nulla distringente atque alio ducente causa, spectabit id
solum ad quod accingitur. VI. Quod si agrorum nimia cura et sollicitior
rei familiaris diligentia et venandi voluptas et dati spectaculis dies
multum studiis auferunt (huic enim rei perit tempus quodcumque
alteri datur), quid putamus facturas cupiditatem avaritiam invidiam,
quarum inpotentissimae cogitationes somnos etiam ipsos et illa per
quietem visa perturbent? VII. Nihil est enim tam occupatum, tam
multiforme, tot ac tam variis adfectibus concisum atque laceratum quam
mala mens. Nam et cum insidiatur, spe curis labore distringitur, et,
etiam cum sceleris compos fuit, sollicitudine, paenitentia, poenarum
omnium exspectatione torquetur. Quis inter haec litteris aut ulli bonae
arti locus? Non hercule magis quam frugibus in terra sentibus ac
rubis occupata. VIII. Age, non ad perferendos studiorum labores
necessaria frugalitas? Quid ergo ex libidine ac luxuria spei? Non
praecipue acuit ad cupiditatem litterarum amor laudis? Num igitur
malis esse laudem curae putamus? Iam hoc quis non videt, maximam
401
CLL - Classici Latini Loffredo
partem orationis in tractatu aequi bonique consistere? Dicetne de his
secundum debitam rerum dignitatem malus atque iniquus? IX. Denique,
ut maximam partem quaestionis eximam, demus, id quod nullo modo
fieri potest, idem ingenii studii doctrinae pessimo atque optimo viro:
uter melior dicetur orator? Nimirum qui homo quoque melior. Non
igitur umquam malus idem homo et perfectus orator. X. Non enim
perfectum est quicquam quo melius est aliud. Sed, ne more
Socraticorum nobismet ipsi responsum finxisse videamur, sit aliquis
adeo contra veritatem opstinatus ut audeat dicere eodem ingenio studio doctrina praeditum nihilo deteriorem futurum oratorem malum
virum quam bonum: convincamus huius quoque amentiam. XI. Nam
hoc certe nemo dubitabit, omnem orationem id agere ut iudici quae
proposita fuerint vera et honesta videantur. Vtrum igitur hoc facilius
bonus vir persuadebit an malus? Bonus quidem et dicet saepius vera
atque honesta. XII. Sed etiam si quando aliquo ductus officio (quod
accidere, ut mox docebimus, potest) falso haec adfirmare conabitur,
maiore cum fide necesse est audiatur. At malis hominibus ex contemptu
opinionis et ignorantia recti nonnumquam excidit ipsa simulatio: inde
inmodeste proponunt, sine pudore adfirmant. XIII. Sequitur in iis
quae certum est effici non posse deformis pertinacia et inritus labor:
nam sicut in vita, ita in causis quoque spes improbas habent; frequenter
autem accidit ut fis etiam vera dicentibus fides desit videaturque talis
advocatus malae causae argumentum. XIV. Nunc de iis dicendum est
quae mihi quasi conspiratione quadam vulgi reclamari videntur:
“orator ergo Demosthenes non fuit? atqui malum virum accepimus.
Non Cicero? atqui huius quoque mores multi reprenderunt.” Quid
agam? Magna responsi invidia subeunda est: mitigandae sunt prius
aures. XV. Mihi enim nec Demosthenes tam gravi morum dignus
videtur invidia ut omnia quae in eum ab inimicis congesta sunt credam,
cum et pulcherrima eius in re publica consilia et finem vitae clarum
legam, nec M. tullio defuisse video in ulla parte civis optimi voluntatem.
XVI. Testimonio est actus nobilissime consulatus, integerrime provincia administrata et repudiatus vigintiviratus, et civilibus bellis, quae
in aetatem eius gravissima inciderunt, neque spe neque metu declinatus
animus quo minus optimis se partibus, id est rei publicae, iungeret.
XVII. Parum fortis videtur quibusdam, quibus optime respondit ipse
non se timidum in suscipiendis sed in providendis periculis: quod
probavit morte quoque ipsa, quam praestantissimo suscepit animo.
XVIII. Quod si defuit his viris summa virtus, sic quaerentibus an
oratores fuerint respondebo quo modo Stoici, si interrogentur an
sapiens Zenon, an Cleanthes, an Chrysippus ipse, respondeant,
402
Quintiliano - Institutio oratoria
magnos quidem illos ac venerabiles, non tamen id quod natura hominis
summum habet consecutos.XIX. Nam et Pythagoras non sapientem
se, ut qui ante eum fuerunt, sed studiosum sapientiae vocari voluit.
Ego tamen secundum communem loquendi consuetudinem saepe dixi
dicamque perfectum oratorem esse Ciceronem, ut amicos et bonos
viros et prudentissimos dicimus vulgo, quorum nihil nisi perfecte
sapienti datur: sed cum proprie et ad legem ipsam veritatis loquendum
erit, eum quaeram oratorem quem et ille quaerebat. XX. Quamquam
enim stetisse ipsum in fastigio eloquentiae fateor, ac vix quid adici
potuerit invenio, fortasse inventurus quid adhuc abscisurum putem
fuisse (nam et fere sic docti iudicaverunt plurimum in eo virtutum,
nonnihil fuisse vitiorum, et se ipse multa ex illa iuvenili abundantia
coercuisse testatur): tamen, quando nec sapientis sibi nomen minime
sui contemptor adseruit et melius dicere certe data longiore vita et
tempore ad componendum securiore potuisset, non maligne
crediderim defuisse ei summam illam ad quam nemo propius accessit.
XXI. Et licebat, si aliter sentirem, fortius id liberiusque defendere.
An vero M. Antonius neminem a se visum eloquentem, quod tanto
minus erat, professus est, ipse etiam M. Tullius quaerit adhuc eum et
tantum imaginatur ac fingit: ego non audeam dicere aliquid in hac
quae superest aeternitate inveniri posse eo quod fuerit perfectius?
XXII. Transeo illos qui Ciceroni ac Demostheni ne in eloquentia
quidem satis tribuunt: quamquam neque ipsi Ciceroni Demosthenes
videatur satis esse perfectus, quem dormitare interim dicit, nec Cicero
Bruto Calvoque, qui certe compositionem illius etiam apud ipsum
reprendunt, nec Asinio utrique, qui vitia orationis eius etiam inimice
pluribus locis insecuntur. XXIII. Concedamus sane, quod minime
natura patitur, repertum esse aliquem malum virum summe disertum,
nihilo tamen minus oratorem eum negabo. Nam nec omnibus qui
fuerint manu prompti viri fortis nomen concesserim, quia sine virtute
intellegi non potest fortitudo. XXIV. An ei qui ad defendendas causas
advocatur non est opus fide quam neque cupiditas corrumpat nec
gratia avertat nec metus frangat: sed proditorem transfugam
praevaricatorem donabimus oratoris illo sacro nomine? Quod si
mediocribus etiam patronis convenit haec quae vulgo dicitur bonitas,
cur non orator ille, qui nondum fuit sed potest esse, tam sit moribus
quam dicendi virtute perfectus? XXV. Non enim forensem quandam
instituimus operam nec mercennariam vocem neque, ut asperioribus
verbis parcamus, non inutilem sane litium advocatum, quem denique
causidicum vulgo vocant, sed virum cum ingenii natura praestantem,
tum vero tot pulcherrimas artis penitus mente complexum, datum
403
CLL - Classici Latini Loffredo
tandem rebus humanis, qualem nulla antea vetustas cognoverit,
singularem perfectumque undique, optima sentientem optimeque
dicentem. XXVI. In hoc quota pars erit quod aut innocentis tuebitur
aut improborum scelera compescet aut in pecuniariis quaestionibus
veritati contra calumniam aderit? summus ille quidem in his quoque
operibus fuerit, sed maioribus clarius elucebit, cum regenda senatus
consilia et popularis error ad meliora ducendus. XXVII. An non talem
quendam videtur finxisse Vergilius, quem in seditione vulgi iam faces
et saxa iaculantis moderatorem dedit:
“tum pietate gravem ac meritis si forte virum quem
conspexere, silent arrectisque auribus adstant”?
Habemus igitur ante omnia virum bonum: post hoc adiciet dicendi
peritum: “ille regit dictis animos et pectora mulcet”. XXVIII. Quid?
non in bellis quoque idem ille vir quem instituimus, si sit ad proelium
miles cohortandus, ex mediis sapientiae praeceptis orationem trahet?
Nam quo modo pugnam ineuntibus tot simul metus laboris, dolorum,
postremo mortis ipsius exciderint nisi in eorum locum pietas et fortitudo
et honesti praesens imago successerit? XXIX. Quae certe melius
persuadebit aliis qui prius persuaserit sibI. Prodit enim se, quamlibet
custodiatur, simulatio, nec umquam tanta fuerit loquendi facultas ut
non titubet [ad] haereat quotiens ab animo verba dissentiunt. XXX.
Vir autem malus aliud dicat necesse est quam sentit: bonos numquam
honestus sermo deficiet, numquam rerum optimarum (nam idem etiam
prudentes erunt) inventio: quae etiam si lenociniis destituta sit, satis
tamen natura sua ornatur, nec quicquam non diserte quod honeste
dicitur. XXXI. Quare, iuventus, immo omnis aetas (neque enim rectae
voluntati serum est tempus ullum) totis mentibus huc tendamus, in
haec elaboremus: forsan et consummare contingat. Nam si natura non
prohibet et esse virum bonum et esse dicendi peritum, cur non aliquis
etiam unus utrumque consequi possit? cur autem non se quisque
speret fore illum aliquem? XXXII. Ad quod si vires ingenii non
suffecerint, tamen ad quem usque modum processerimus meliores
erimus ex utroque. Hoc certe procul eximatur animo, rem
pulcherrimam eloquentiam cum vitiis mentis posse misceri. Facultas
dicendi, si in malos incidit, et ipsa iudicanda est malum: peiores enim
illos facit quibus contingit. XXXIII. Videor mihi audire quosdam
(neque enim deerunt umquam qui diserti esse quam boni malint) illa
dicentis: “Quid ergo tantum est artis in eloquentia? cur tu de coloribus
et difficilium causarum defensione, nonnihil etiam de confessione
locutus es, nisi aliquando vis ac facultas dicendi expugnat ipsam
veritatem? Bonus enim vir non agit nisi bonas causas, eas porro etiam
404
Quintiliano - Institutio oratoria
sine doctrina satis per se tuetur veritas ipsa.” XXXIV. Quibus ego,
cum de meo primum opere respondero, etiam pro boni viri officio, si
quando eum ad defensionem nocentium ratio duxerit, satisfaciam.
Pertractare enim quo modo aut pro falsis aut etiam pro iniustis
aliquando dicatur non est inutile, vel propter hoc solum, vi ea facilius
et deprendamus et refellamus, quem ad modum remedia melius
adhibebit cui nota quae nocent fuerint. XXXV. Neque enim Academici,
cum in utramque disserunt partem, non secundum alteram vivunt,
nec Carneades ille, qui Romae audiente Censorio Catone non minoribus
viribus contra iustitiam dicitur disseruisse quam pridie pro iustitia
dixerat, iniustus ipse vir fuit. Venim et virtus quid sit adversa ei malitia
detegit, et aequitas fit ex iniqui contemplatione manifestior, et plurima
contrariis probantur: debent ergo oratori sic esse adversariorum nota
consilia ut hostium imperatori. XXXVI. Verum et illud, quod prima
propositione durum videtur, potest adferre ratio, ut vir bonus in
defensione causae velit auferre aliquando iudici veritatem. Quod si
quis a me proponi mirabitur (quamquam non est haec mea proprie
sententia, sed eorum quos gravissimos sapientiae magistros aetas vetus
credidit), sic iudicet, pleraque esse quae non tam factis quam causis
eorum vel honesta fiant vel turpia. XXXVII. Nam si hominem occidere
saepe virtus, liberos necare non numquam pulcherrimum est, asperiora
quaedam adhuc dictu si communis utilitas exegerit facere conceditur:
ne hoc quidem nudum est intuendum, qualem causam vir bonus, sed
etiam quare et qua mente defendat. XXXVIII. Ac primum concedant
mihi omnes oportet, quod Stoicorum quoque asperrimi confitentur,
facturum aliquando bonum virum ut mendacium dicat, et quidem
nonnumquam levioribus causis, ut in pueris aegrotantibus utilitatis
eorum gratia multa fingimus, multa non facturi promittimus, nedum
si ab homine occidendo grassator avertendus sit aut hostis pro salute
patriae fallendus: XXXIX. ut hoc, quod alias in servis quoque
reprendendum est, sit alias in ipso sapiente laudandum. Id si
constiterit, multa iam video posse evenire propter quae orator bene
suscipiat tale causae genus quale remota ratione honesta non recepisset.
XL. Nec hoc dico (quia severiores sequi placet leges) pro patre, fratre,
amico periclitantibus, tametsi non mediocris haesitatio est hinc iustitiae
proposita imagine, inde pietatis. Nihil dubii relinquamus. Sit aliquis
insidiatus tyranno atque ob id reus: utrumne salvum eum nolet is qui
a nobis finitur orator? An, si tuendum susceperit, non tam falsis
defendet quam qui apud iudices malam causam tuetur? XLI. Quid si
quaedam bene facta damnaturus est iudex nisi ea non esse facta
convicerimus: non vel hoc modo servabit orator non innocentem modo
405
CLL - Classici Latini Loffredo
sed etiam laudabilem civem? Quid si quaedam iusta natura, sed
condicione temporum inutilia civitati sciemus: nonne utemur arte
dicendi bona quidem, sed malis artibus simili? XLII. Ad hoc nemo
dubitabit quin, si nocentes mutari in bonam mentem aliquo modo
possint, sicut posse conceditur, salvos esse eos magis e re publica sit
quam puniri. Si liqueat igitur oratori futurum bonum virum cui vera
obicientur, non id aget ut salvus sit? XLIII. Da nunc ut crimine manifesto prematur dux bonus et sine quo vincere hostem civitas non possit:
nonne ei communis utilitas oratorem advocabit? Certe Fabricius
Cornelium Rufinum, et alioqui malum civem et sibi inimicum, tamen,
quia utilem sciebat ducem, imminente bello palam consulem suffragio
suo fecit, atque id mirantibus quibusdam respondit, a cive se spoliari
malle quam ab hoste venire. Ita hic si fuisset orator, non defendisset
eundem Rufinum vel manifesti peculatus reum? XLIV. Multa dici
possunt similia, sed vel unum ex iis quodlibet sufficit. Non enim hoc
agimus, ut istud illi quem formamus viro saepe sit faciendum, sed ut,
si talis coegerit ratio, sit tamen vera finitio oratorem esse virum bonum
dicendi peritum. XLV. Praecipere vero ac discere quo modo etiam
probatione difficilia tractentur necessarium est. Nam frequenter etiam
optimae causae similes sunt malis, et innocens reus multis veri similibus
premitur, quo fit ut eadem actionis ratione defendendus sit qua si
nocens esset. Iam innumerabilia sunt bonis causis malisque communia,
testes litterae suspiciones opiniones. Non aliter autem veri similia quam
vera et confirmantur et refelluntur. Quapropter ut res feret flectetur
oratio, manente honesta voluntate.
2
I. Quando igitur orator est vir bonus, is autem citra virtutem intellegi
non potest, virtus, etiam si quosdam impetus ex natura sumit, tamen
perficienda doctrina est: mores ante omnia oratori studiis erunt
excolendi atque omnis honesti iustique disciplina pertractanda, sine
qua nemo nec vir bonus esse nec dicendi peritus potest - nisi forte
accedemus iis qui natura constare mores et nihil adiuvari disciplina
putant, scilicet ut ea quidem quae manu fiunt atque eorum etiam
contemptissima confiteantur egere doctoribus, virtutem vero, qua nihil
homini quo ad deos inmortalis propius accederet datum est, obviam
inlaboratam tantum quia nati simus habeamus. II. Abstinens erit qui
id ipsum quid sit abstinentia ignoret? III. Et fortis, qui metus doloris
mortis superstitionis nulla ratione purgaverit? Et iustus qui aequi
bonique tractatum, qui leges quaeque natura sunt omnibus datae
quaeque propriae populis et gentibus constitutae, numquam eruditiore
aliquo sermone tractarit? O quam istud parvum putant quibus tam
406
Quintiliano - Institutio oratoria
facile videtur! IV. Sed hoc transeo, de quo neminem qui litteras vel
primis, ut aiunt, labris degustarit dubitaturum puto. Ad illud sequens
praevertar, ne dicendi quidem satis peritum fore qui non et naturae
vim omnem penitus perspexerit et mores praeceptis ac ratione formarit.
V. Neque enim frustra in tertio de Oratore libro L. Crassus cuncta
quae de aequo iusto vero bono deque iis quae sunt contra posita
dicantur propria esse oratoris adfirmat, ac philosophos, cum ea dicendi
viribus tuentur, uti rhetorum armis, non suis. Idem tamen confitetur
ea iam esse a philosophia petenda, videlicet quia magis haec illi videtur
in possessione earum rerum fuisse. VI. Hinc etiam illud est quod
Cicero pluribus et libris et epistulis testatur, dicendi facultatem ex
intimis sapientiae fontibus fluere, ideoque aliquamdiu praeceptores
eosdem fuisse morum atque dicendi. Quapropter haec exhortatio mea
non eo pertinet, ut esse oratorem philosophum velim, quando non
alia vitae secta longius a civilibus officiis atque ab omni munere oratoris
recessit. VII. Nam quis philosophorum aut in iudiciis frequens aut
clarus in contionibus fuit? Quis denique in ipsa quam maxime plerique
praecipiunt rei publicae administratione versatus est? Atqui ego illum
quem instituo Romanum quendam velim esse sapientem, qui non
secretis disputationibus sed rerum experimentis atque operibus vere
civilem virum exhibeat. VIII. Sed quia deserta ab iis qui se ad
eloquentiam contulerunt studia sapientiae non iam in actu suo atque
in hac fori luce versantur, sed in porticus et gymnasia primum, mox
in conventus scholarum recesserunt, id quod est oratori necessarium
nec a dicendi praeceptoribus traditur ab iis petere nimirum necesse
est apud quos remansit: evolvendi penitus auctores qui de virtute
praecipiunt, ut oratoris vita cum scientia divinarum rerum sit
humanarumque coniuncta. IX. Quae ipsae quanto maiores ac
pulchriores viderentur si illas ii docerent qui etiam eloqui
praestantissime possent? Vtinamque sit tempus umquam quo perfectus
aliquis qualem optamus orator hanc artem superbo nomine et vitiis
quorundam bona eius corrumpentium invisam vindicet sibi ac velut
rebus repetitis in corpus eloquentiae adducat. Quae quidem cum sit
in tris divisa partis, naturalem moralem rationalem, qua tandem non
est cum oratoris opere coniuncta? Nam ut ordinem retro agamus, de
ultima illa, quae tota versatur in verbis, nemo dubitaverit, si et
proprietates vocis cuiusque nosse et ambigua aperire et perplexa discernere et de falsis iudicare et colligere ac resolvere quae velis oratorum
est: XI. quamquam ea non tam est minute atque concise in actionibus
utendum quam in disputationibus, quia non docere modo sed movere
etiam ac delectare audientis debet orator, ad quod impetu quoque ac
407
CLL - Classici Latini Loffredo
viribus et decore est opus, ut vis amnium maior est altis ripis multoque
gurgitis tractu fluentium quam tenuis aquae et obiectu lapillorum
resultantis. XII. Et ut palaestrici doctores illos quos numeros vocant
non idcirco discentibus tradunt ut iis omnibus ii qui didicerint in
ipso luctandi certamine utantur (plus enim pondere et firmitate et
spiritu agitur), sed ut subsit copia illa, ex qua unum aut alterum
cuius se occasio dederit efficiant: XIII. ita haec pars dialectica, sive
illam dicere malumus disputatricem, ut est utilis saepe et finitionibus
et comprehensionibus et separandis quae sunt differentia et resolvenda
ambiguitate, distinguendo dividendo inliciendo inplicando, ita, si
totum sibi vindicaverit in foro certamen, obstabit melioribus et sectas
ad tenuitatem suam vires ipsa subtilitate consumet. XIV. Itaque reperias
quosdam in disputando mire callidos, cum ab illa cavillatione
discesserint, non magis sufficere in aliquo graviore actu quam parva
quaedam animalia quae in angustis mobilia campo deprehenduntur.
XV. Iam quidem pars illa moralis, quae dicitur ethice, certe tota oratori est accommodata. Nam in tanta causarum, sicut superioribus libris
diximus, varietate, cum alia coniectura quaerantur, alia finitionibus
concludantur, alia iure summoveantur vel transferantur, alia colligantur
vel ipsa inter se concurrant vel in diversum ambiguitate ducantur,
nulla fere dici potest cuius non parte in aliqua tractatus aequi ac boni
reperiatur, plerasque vero esse quis nescit quae totae in sola qualitate
consistant? XVI. In consiliis vero quae ratio suadendi est ab honesti
quaestione seposita? Quin illa etiam pars tertia, quae laudandi ac
vituperandi officiis continetur, nempe in tractatu recti pravique versatur.
XVII. An de iustitia fortitudine abstinentia temperantia pietate non
plurima dicet orator? Sed ille vir bonus, qui haec non vocibus tantum
sibi nota atque nominibus aurium tenus in usum linguae perceperit,
sed qui virtutes ipsas mente complexus ita sentiet, nec in cogitando
laborabit sed quod sciet vere dicet. XVIII. cum sit autem omnis
generalis quaestio speciali potentior, quia universo pars utique
continetur, non utique accedit parti quod universum est, profecto
nemo dubitabit generales quaestiones in illo maxime studiorum more
versatas. XIX. Iam vero cum sint multa propriis brevibusque
comprensionibus finienda, unde etiam status causarum dicitur
finitivus, nonne ad id quoque instrui ab his, qui plus in hoc studii
dederunt, oportet? Quid? non quaestio iuris omnis aut verborum
proprietate aut aequi disputatione aut voluntatis coniectura continetur?
Quorum pars ad rationalem, pars ad moralem tractatum redundat.
XX. Ergo natura permixta est omnibus istis oratio, quae quidem oratio
est vere. Nam ignara quidem huiusce doctrinae loquacitas erret necesse
408
Quintiliano - Institutio oratoria
est, ut quae vel nullos vel falsos duces habeat. Pars vero naturalis,
cum est ad exercitationem dicendi tanto ceteris uberior quanto maiore
spiritu de divinis rebus quam humanis eloquendum est, tum illam
etiam moralem, sine qua nulla esse, ut docuimus, oratio potest, totam
complectitur. XXI. Nam si regitur providentia mundus, administranda
certe bonis viris erit res publica: si divina nostris animis origo,
tendendum ad virtutem nec voluptatibus terreni corporis serviendum.
An haec non frequenter tractabit orator? Iam de auguriis, responsis,
religione denique omni, de quibus maxima saepe in senatu consilia
versata sunt, non erit ei disserendum, si quidem, ut nobis placet,
futurus est vir civilis idem? Quae denique intellegi saltem potest
eloquentia hominis optima nescientis? XXII. Haec si rationi manifesta non essent, exemplis tamen crederemus, si quidem et Periclem,
cuius eloquentiae, etiam si nulla ad nos monumenta venerunt, vim
tamen quandam incredibilem cum historici tum etiam liberrimum
hominum genus, comici veteres tradunt, Anaxagorae physici constat
auditorem fuisse, et Demosthenen, principem omnium Graeciae
oratorum, dedisse operam PlatonI. XXIII. Nam M. tullius non tantum
se debere scholis rhetorum quantum Academiae spatiis frequenter
ipse testatus est: neque se tanta umquam in eo fudisset ubertas si
ingenium suum consaepto fori, non ipsius rerum naturae finibus
terminasset. Verum ex hoc alia mihi quaestio exoritur, quae secta
conferre plurimum eloquentiae possit - quamquam ea non inter multas
potest esse contentio; XXIV. nam in primis nos Epicurus a se ipse
dimittit, qui fugere omnem disciplinam navigatione quam velocissima iubet: neque vero Aristippus, summum in voluptate corporis
bonum ponens, ad hunc nos laborem adhortetur. Pyrrhon quidem
quas in hoc opere habere partis potest, cui iudices esse apud quos
verba faciat, et reum pro quo loquatur, et senatum in quo sit dicenda
sententia non liquebit? XXV. Academiam quidam utilissimam credunt,
quod mos in utramque partem disserendi ad exercitationem forensium
causarum proxime accedat. Adiciunt loco probationis quod ea
praestantissimos in eloquentia viros ediderit. Peripatetici studio quoque
se quodam oratorio iactant: nam thesis dicere exercitationis gratia fere
est ab iis institutum. Stoici, sicut copiam nitoremque eloquentiae fere
praeceptoribus suis defuisse concedant necesse est, ita nullos aut
probare acrius aut concludere subtilius contendunt. XXVI. Sed haec
inter ipsos, qui velut sacramento rogati vel etiam superstitione constricti
nefas ducunt a suscepta semel persuasione discedere: oratori vero nihil
est necesse in cuiusquam iurare leges. XXVII. Maius enim opus atque
praestantius ad quod ipse tendit et cuius est velut candidatus, si quidem
409
CLL - Classici Latini Loffredo
est futurus cum vitae tum etiam eloquentiae laude perfectus. Quare in
exemplum bene dicendi facundissimum quemque proponet sibi ad
imitandum, moribus vero formandis quam honestissima praecepta
rectissimamque ad virtutem viam deliget. Exercitatione quidem utetur
omni, sed tamen erit plurimus in maximis quibusque ac natura
pulcherrimis. XXVIII. Nam quae potest materia reperiri ad graviter
copioseque dicendum magis abundans quam de virtute, de re publica,
de providentia, de origine animorum, de amicitia? Haec sunt quibus
mens pariter atque oratio insurgant: quae vere bona, quid mitiget
metus, coerceat cupiditates, eximat nos opinionibus vulgi animumque
caelestem cognatis sideribus admoveat. XXIX. Neque ea solum quae
talibus disciplinis continentur, sed magis etiam quae sunt tradita
antiquitus dicta ac facta praeclare et nosse et animo semper agitare
conveniet. Quae profecto nusquam plura maioraque quam in nostrae
civitatis monumentis reperientur. XXX. An fortitudinem, iustitiam,
fidem, continentiam, frugalitatem, contemptum doloris ac mortis melius
alii docebunt quam Fabricii, curii, Reguli, Decii, Mucii aliique
innumerabiles? Quantum enim Graeci praeceptis valent, tantum Romani, quod est maius, exemplis. XXXI. [tantum quod non cognatis
ide rebus admoveri] +qui non modo proximum tempus lucemque
praesentem intueri satis credat,+ sed omnem posteritatis memoriam
spatium vitae honestae et curriculum laudis existimet, hinc mihi ille
iustitiae haustus bibat, hinc sumptam libertatem in causis atque
consiliis praestet. Neque erit perfectus orator nisi qui honeste dicere
et sciet et audebit.
3
I. Iuris quoque civilis necessaria huic viro scientia est et morum ac
religionum eius rei publicae quam capesset. Nam qualis esse suasor
in consiliis publicis privatisve poterit tot rerum quibus praecipue
civitas continetur ignarus? Quo autem modo patronum se causarum
non falso dixerit qui quod est in causis potentissimum sit ab altero
petiturus, paene non dissimilis iis qui poetarum scripta pronuntiant?
Nam quodam modo mandata perferet, et ea quae sibi a iudice credi
postulaturus est aliena fide dicet, et ipse litigantium auxiliator egebit
auxilio. Quod ut fieri nonnumquam minore incommodo possit cum
domi praecepta et composita et sicut cetera quae in causa sunt in
discendo cognita ad iudicem perfert: quid fiet in iis quaestionibus
quae subito inter ipsas actiones nasci solent? Non deformiter respectet
et inter subsellia minores advocatos interroget? III. Potest autem satis
diligenter accipere quae tum audiet cum dicenda sunt, aut fortiter
adfirmare aut ingenue pro suis dicere? Possit in actionibus: quid fiet
410
Quintiliano - Institutio oratoria
in altercatione, ubi occurrendum continuo nec libera ad discendum
mora est? Quid si forte peritus iuris ille non aderit? Quid si quis non
satis in ea re doctus falsum aliquid subiecerit? Hoc enim est maximum
ignorantiae malum, quod credit eum scire qui moneat. IV. Neque ego
sum nostri moris ignarus oblitusve eorum qui velut ad arculas sedent
et tela agentibus subministrant, neque idem Graecos quoque nescio
factitasse, unde nomen his pragmaticorum datum est: sed loquor de
oratore, qui non clamorem modo suum causis, sed omnia quae
profutura sunt debet. V. Itaque eum nec inutilem si ad horam forte
constiterit neque in testationibus faciendis esse imperitum velim. Quis
enim potius praeparabit ea quae, cum aget, esse in causa velit? Nisi
forte imperatorem quis idoneum credit in proeliis quidem strenuum
et fortem et omnium quae pugna poscit artificem, sed neque dilectus
agere nec copias contrahere atque instruere nec prospicere commeatus
nec locum capere castris scientem: prius est enim certe parare bella
quam gerere. VI. Atqui simillimus huic sit advocatus si plura quae ad
vincendum valent aliis reliquerit, cum praesertim hoc quod est maxime
necessarium nec tam sit arduum quam procul intuentibus fortasse
videatur. Namque omne ius, quod est certum, aut scripto aut moribus
constat, dubium aequitatis regula examinandum est. VII. Quae scripta
sunt aut posita in more civitatis nullam habent difficultatem - cognitionis
sunt enim, non inventionis: at quae consultorum responsis explicantur
aut in verborum interpretatione sunt posita aut in recti pravique
discrimine. Vim cuiusque vocis intellegere aut commune prudentium
est aut proprium oratoris, aequitas optimo cuique notissima. VIII.
Nos porro et bonum virum et prudentem in primis oratorem putamus,
qui, cum se ad id quod est optimum natura derexerit, non magnopere
commovebitur si quis ab eo consultus dissentiet, cum ipsis illis diversas
inter se opiniones tueri concessum sit. Sed etiam si nosse quid quisque
senserit volet, lectionis opus est, qua nihil est in studiis minus
laboriosum. IX. Quod si plerique desperata facultate agendi ad
discendum ius declinaverunt, quam id scire facile est oratori quod
discunt qui sua quoque confessione oratores esse non possunt! Verum
et M. Cato cum in dicendo praestantissimus, tum iuris idem fuit
peritissimus, et Scaevolae Servioque sulpicio concessa est etiam
facundiae virtus, X. et M. tullius non modo inter agendum numquam
est destitutus scientia iuris, sed etiam componere aliqua de eo coeperat,
ut appareat posse oratorem non discendo tantum iuri vacare sed etiam
docendo. XI. Verum ea quae de moribus excolendis studioque iuris
praecipimus ne quis eo credat reprendenda quod multos cognovimus
qui, taedio laboris quem ferre tendentibus ad eloquentiam necesse
411
CLL - Classici Latini Loffredo
est, confugerint ad haec deverticula desidiae: quorum alii se ad album ac rubricas transtulerunt et formularii vel, ut Cicero ait, legulei
quidam esse maluerunt, tamquam utiliora eligentes ea quorum solam
facilitatem sequebantur: XII. alii pigritiae adrogantioris, qui, subito
fronte conficta inmissaque barba, veluti despexissent oratoria praecepta
paulum aliquid sederunt in scholis philosophorum ut deinde in
publico tristes, domi dissoluti captarent auctoritatem contemptu
ceterorum: philosophia enim simulari potest, eloquentia non potest.
4
I. In primis vero abundare debet orator exemplorum copia cum
veterum tum etiam novorum, adeo ut non ea modo quae conscripta
sunt historiis aut sermonibus velut per manus tradita quaeque cotidie
aguntur debeat nosse, verum ne ea quidem quae sunt a clarioribus
poetis ficta neglegere. II. Nam illa quidem priora aut testimoniorum
aut etiam iudicatorum optinent locum, sed haec quoque aut vetustatis
fide tuta sunt aut ab hominibus magnis praeceptorum loco ficta
creduntur. Sciat ergo quam plurima: unde etiam senibus auctoritas
maior est, quod plura nosse et vidisse creduntur (quod Homerus frequentissime testatur). Sed non est exspectanda ultima aetas, cum studia praestent ut, quantum ad cognitionem pertinet rerum, etiam
praeteritis saeculis vixisse videamur.
5
I. Haec sunt quae me redditurum, promiseram instrumenta, non artis,
ut quidam putaverunt, sed ipsius oratoris: haec arma habere ad
manum, horum scientia debet esse succinctus, accedente verborum
figurarumque facili copia et inventionis ratione et disponendi usu et
memoriae firmitate et actionis gratia. Sed plurimum ex his valet animi
praestantia quam nec metus frangat nec adclamatio terreat nec
audientium auctoritas ultra debitam reverentiam tardet. II. Nam ut
abominanda sunt contraria his vitia confidentiae temeritatis inprobitatis
adrogantiae, ita citra constantiam fiduciam fortitudinem nihil artes,
nihil studium, nihil profectus ipse profuerit, ut si des arma timidis et
inbellibus. Invitus mehercules dico, quoniam et aliter accipi potest,
ipsam verecundiam, vitium quidem sed amabile et quae virtutes
facillime generet, esse inter adversa, multisque in causa fuisse ut bona
ingenii studiique in lucem non prolata situ quodam secreti
consumerentur. III. Sciat autem, si quis haec forte minus adhuc peritus
distinguendi vim cuiusque verbi leget, non probitatem a me reprendi,
sed verecundiam, quae est timor quidam reducens animum ab iis
quae facienda sunt: inde confusio et coepti paenitentia et subitum
silentium. Quis porro dubitet vitiis adscribere adfectum propter quem
412
Quintiliano - Institutio oratoria
facere honeste pudet? IV. Neque ego rursus nolo eum qui sit dicturus
et sollicitum surgere et colore mutari et periculum intellegere, quae si
non acciderent, etiam simulanda erant; sed intellectus hic sit operis,
non metus, moveamurque, non concidamus. Optima est autem
emendatio verecundiae fiducia et quamlibet inbecilla frons magna
conscientia sustinetur. V. sunt et naturalia, ut supra dixi, quae tamen
et cura iuvantur instrumenta, vox latus decor: quae quidem tantum
valent ut frequenter famam ingeni faciant. Habuit oratores aetas nostra copiosiores, sed cum diceret eminere inter aequalis Trachalus
videbatur: ea corporis sublimitas erat, is ardor oculorum, frontis
auctoritas, gestus praestantia, vox quidem non, ut Cicero desiderat,
paene tragoedorum, sed super omnis quos ego quidem audierim
tragoedos. VI. Certe cum in basilica Iulia diceret primo tribunali,
quattuor autem iudicia, ut moris est, cogerentur atque omnia
clamoribus fremerent, et auditum eum et intellectum et, quod
agentibus ceteris contumeliosissimum fuit, laudatum quoque ex
quattuor tribunalibus meminI. Sed hoc votum est et rara felicitas:
quae si non adsit, sane sufficiat ab iis quibus quis dicit audiri. Talis
esse debet orator, haec scire.
6
I. Agendi autem initium sine dubio secundum vires cuiusque
sumendum est. Neque ego annos definiam, cum Demosthenen puerum
admodum actiones pupillares habuisse manifestum sit, Calvus Caesar
Pollio multum ante quaestoriam omnes aetatem gravissima iudicia
susceperint, praetextatos egisse quosdam sit traditum, Caesar Augustus
duodecim natus annos aviam pro rostris laudaverit. II. Modus mihi
videtur quidam tenendus, ut neque praepropere destringatur inmatura
frons et quidquid est illud adhuc acerbum proferatur (nam inde et
contemptus operis innascitur et fundamenta iaciuntur impudentiae
et, quod est ubique perniciosissimum, praevenit vires fiducia), nec
rursus differendum est tirocinium in senectutem: nam cotidie metus
crescit maiusque fit semper quod ausuri sumus, et dum deliberamus
quando incipiendum sit incipere iam serum est. Quare fructum
studiorum viridem et adhuc dulcem promi decet, dum et venia et spes
est et paratus favor et audere non dedecet, et si quid desit operi supplet
aetas, et si qua sunt dicta iuveniliter pro indole accipiuntur, ut totus
ille Ciceronis pro Sexto Roscio locus: IV. “quid enim tam commune
quam spiritus vivis, terra mortuis, mare fluctuantibus, litus eiectis?”
Quae cum sex et viginti natus annos summis audientium clamoribus
dixerit, defervisse tempore et annis liquata iam senior idem fatetur. Et
hercule quantumlibet secreta studia contulerint, est tamen proprius
413
CLL - Classici Latini Loffredo
quidam fori profectus, alia lux, alia veri discriminis facies, plusque, si
separes, usus sine doctrina quam citra usum doctrina valeat. V. Ideoque
nonnulli senes in schola facti stupent novitate cum in iudicia venerunt,
et omnia suis exercitationibus similia desiderant. At illic et iudex tacet
et adversarius obstrepit et nihil temere dictum perit, et si quid tibi
ipse sumas probandum est, et laboratam congestamque dierum ac
noctium studio actionem aqua deficit, et omisso magna semper flandi
tumore in quibusdam causis loquendum est, quod illi diserti minime
sciunt. VI. Itaque nonnullos reperias qui sibi eloquentiores videantur
quam ut causas agant. Ceterum illum quem iuvenem tenerisque adhuc
viribus nitentem in forum deduximus et incipere quam maxime facili
ac favorabili causa velim, ferarum ut catuli molliore praeda saginantur,
et non utique ab hoc initio continuare operam et ingenio adhuc alendo
callum inducere, sed iam scientem quid sit pugna et in quam rem
studendum sit refici atque renovari. VII. Sic et tirocinii metum dum
facilius est audere transierit, nec audendi facilitatem usque ad
contemptum operis adduxerit. Vsus est hac ratione M. tullius, et,
cum iam clarum meruisset inter patronos qui tum erant nomen, in
Asiam navigavit seque et aliis sine dubio eloquentiae ac sapientiae
magistris, sed praecipue tamen Apollonio Moloni, quem Romae
quoque audierat, Rhodi rursus formandum ac velut recoquendum
dedit. tum dignum operae pretium venit cum inter se congruunt
praecepta et experimenta.
7
I. cum satis in omne certamen virium fecerit, prima ei cura in
suscipiendis causis erit: in quibus defendere quidem reos profecto
quam facere vir bonus malet, non tamen ita nomen ipsum accusatoris
horrebit ut nullo neque publico neque privato duci possit officio ut
aliquem ad reddendam rationem vitae vocet. Nam et leges ipsae nihil
valeant nisi actoris idonea voce munitae, et si poenas scelerum expetere
fas non est prope est ut scelera ipsa permissa sint, et licentiam malis
dari certe contra bonos est. II. Quare neque sociorum querelas nec
amici vel propinqui necem nec erupturas in rem publicam
conspirationes inultas patietur orator, non poenae nocentium cupidus
sed emendandi vitia corrigendique mores (nam qui ratione traduci ad
meliora non possunt, solo metu continentur; III. itaque ut accusatoriam
vitam vivere et ad deferendos reos praemio duci proximum latrocinio
est, ita pestem intestinam propulsare cum propugnatoribus patriae
comparandum; ideoque principes in re publica viri non detrectaverunt
hanc officii partem, creditique sunt etiam clari iuvenes opsidem rei
publicae dare malorum civium accusationem, quia nec odisse improbos
414
Quintiliano - Institutio oratoria
nec simultates provocare nisi ex fiducia bonae mentis videbantur; idque
cum ab Hortensio, Lucullis, sulpicio, Cicerone, Caesare, plurimis
aliis, tum ab utroque Catone factum est: IV. quorum alter appellatus
est sapiens, alter nisi creditur fuisse vix scio cui reliquerit huius nominis
locum): neque defendet omnis orator idem, portumque illum
eloquentiae suae salutarem non etiam piratis patefaciet, duceturque
in advocationem maxime causa. V. Quoniam tamen omnis qui non
improbe litigabunt, quorum certe pars est, sustinere non potest unus,
aliquid et commendantium personis dabit et ipsorum qui iudicio
decernent, ut optimi cuiusque voluntate moveatur: namque hos et
amicissimos habebit vir bonus. VI. summovendum vero est utrumque
ambitus genus vel potentibus contra humiles venditandi operam suam
vel illud etiam iactantius minores utique contra dignitatem attollendi:
non enim fortuna causas vel iustas vel improbas facit. Neque vero
pudor obstet quo minus susceptam cum melior videretur litem, cognita
inter discendum iniquitate, dimittat, cum prius litigatori dixerit verum.
VII. Nam et in hoc maximum, si aequi iudices sumus, beneficium
est, ut non fallamus vana spe litigantem (neque est dignus opera patroni qui non utitur consilio) et certe non convenit ei quem oratorem
esse volumus iniusta tueri scientem. Nam si ex illis quas supra diximus
causis falsum tuebitur, erit tamen honestum quod ipse faciet. VIII.
Gratisne ei semper agendum sit tractari potest. Quod ex prima statim
fronte diiudicare inprudentium est. Nam quis ignorat quin id longe
sit honestissimum ac liberalibus disciplinis et illo quem exigimus
animo dignissimum non vendere operam nec elevare tanti beneficii
auctoritatem, cum pleraque hoc ipso possint videri vilia, quod pretium
habent? IX. Caecis hoc, ut aiunt, satis clarum est, nec quisquam qui
sufficientia sibi (modica autem haec sunt) possidebit hunc quaestum
sine crimine sordium fecerit. At si res familiaris amplius aliquid ad
usus necessarios exiget, secundum omnium sapientium leges patietur
sibi gratiam referri, cum et Socrati conlatum sit ad victum et Zenon
Cleanthes Chrysippus mercedes a discipulis acceptaverint. X. Neque
enim video quae iustior adquirendi ratio quam ex honestissimo labore
et ab iis de quibus optime meruerint quique, si nihil invicem praestent,
indigni fuerint defensione. Quod quidem non iustum modo sed
necessarium etiam est, cum haec ipsa opera tempusque omne alienis
negotiis datum facultatem aliter adquirendi recidant. XI. Sed tum
quoque tenendus est modus, ac plurimum refert et a quo accipiat et
quantum et quo usque. Paciscendi quidem ille piraticus mos et
imponentium periculis pretia procul abominanda negotiatio etiam a
mediocriter improbis aberit, cum praesertim bonos homines bonasque
415
CLL - Classici Latini Loffredo
causas tuenti non sit metuendus ingratus. Quid si futurus? XII. Malo
tamen ille peccet. Nihil ergo adquirere volet orator ultra quam satis
erit, ac ne pauper quidem tamquam mercedem accipiet, sed mutua
benivolentia utetur, cum sciet se tanto plus praestitisse: non enim,
quia venire hoc beneficium non oportet, oportet perire: denique ut
gratus sit ad eum magis pertinet qui debet.
8
I. Proxima discendae causae ratio, quod est orationis fundamentum.
Neque enim quisquam tam ingenio tenui reperietur qui, cum omnia
quae sunt in causa diligenter cognoverit, ad docendum certe iudicem
non sufficiat. Sed eius rei paucissimis cura est. Nam ut taceam de
neglegentibus, quorum nihil refert ubi litium cardo vertatur dum sint
quae vel extra causam ex personis aut communi tractatu locorum
occasionem clamandi largiantur: aliquos et ambitio pervertit, qui partim
tamquam occupati semperque aliud habentes quod ante agendum sit
pridie ad se venire litigatorem aut eodem matutino iubent, nonnumquam
etiam inter ipsa subsellia didicisse se gloriantur, III. partim iactantia
ingenii, ut res cito accepisse videantur, tenere se et intellegere prius
paene quam audiant mentiti, cum multa et diserte summisque
clamoribus quae neque ad iudicem neque ad litigatorem pertineant
decantaverunt, bene sudantes beneque comitati per forum reducuntur.
IV. Ne illas quidem tulerim delicias eorum qui doceri amicos suos
iubent, quamquam minus mali est si illi saltem recte discant recteque
doceant. Sed quis discet tam bene quam patronus? Quo modo autem
sequester ille et media litium manus et quidam interpres inpendet
aequo animo laborem in alienas actiones, cum dicturis tanti suae non
sint? V. Pessimae vero consuetudinis libellis esse contentum, quos
componit aut litigator, qui confugit ad patronum quia liti ipse non
sufficit, aut aliquis ex eo genere advocatorum qui se non posse agere
confitentur, deinde faciunt id quod est in agendo difficillimum. Nam
qui iudicare quid dicendum, quid dissimulandum, quid
declinandum mutandum fingendum etiam sit potest cur non sit orator,
quando, quod difficilius est, oratorem facit? VI. Hi porro non tantum
nocerent si omnia scriberent uti gesta sunt; nunc consilium et colores
adiciunt et aliqua peiora veris, quae plerique cum acceperunt inmutare
nefas habent, et velut themata in scholis posita custodiunt: deinde
deprenduntur, et causam quam discere ex suis litigatoribus noluerunt
ex adversariis discunt. VII. Liberum igitur demus ante omnia iis quorum negotium erit tempus ac locum, exhortemurque ultro ut omnia
quamlibet verbose et unde volent +repetito tempore* exponant: non
enim tam obest audire supervacua quam ignorare necessaria.
416
Quintiliano - Institutio oratoria
VIII. Frequenter autem et vulnus et remedium in iis orator inveniet
quae litigatori in neutram partem habere momentum videbantur. Nec
tanta sit acturo memoriae fiducia ut subscribere audita pigeat. Nec
semel audisse sit satis: cogendus eadem iterum ac saepius dicere
litigator, non solum quia effugere aliqua prima expositione potuerunt,
praesertim hominem, quod saepe evenit, imperitum, sed etiam ut
sciamus an eadem dicat. IX. Plurimi enim mentiuntur, et tamquam
non doceant causam sed agant non ut cum patrono sed ut cum iudice
locuntur. Quapropter numquam satis credendum est, sed agitandus
omnibus modis et turbandus et evocandus. X. Nam ut medicis non
apparentia modo vitia curanda sunt, sed etiam invenienda quae latent,
saepe ipsis ea qui sanandi sunt occulentibus, ita advocatus plura quam
ostenduntur aspiciat. Nam cum satis in audiendo patientiae inpenderit,
in aliam rursus ei personam transeundum est, agendusque adversarius,
proponendum quidquid omnino excogitari contra potest, quidquid
recipit in eius modi disceptatione natura. XI. Interrogandus quam
infestissime ac premendus: nam dum omnia quaerimus, aliquando
ad verum ubi minime exspectavimus pervenimus.
In summa optimus est in discendo patronus incredulus: promittit enim
litigator omnia, testem populum, paratissimas consignationes, ipsum
denique adversarium quaedam non negaturum. XII. Ideoque opus
est intueri omne litis instrumentum: quod videre non est satis,
perlegendum erit. Nam frequentissime aut non sunt omnino quae
promittebantur, aut minus continent, aut cum alio aliquo nocituro
permixta sunt, aut nimia sunt et fidem hoc ipso detractura, quod non
habent modum. XIII. Denique linum ruptum aut turbatam ceram
aut sine agnitore signa frequenter invenies: quae nisi domi excusseris,
in foro inopinata decipient, plusque nocebunt destituta quam non
promissa nocuissent. Multa etiam quae litigator nihil ad causam
pertinere crediderit patronus eruet, modo per omnis quos tradimus
argumentorum locos eat. XIV. Quos ut circumspectare in agendo et
adtemptare singulos minime convenit propter quas diximus causas,
ita in discendo rimari necessarium est quae personae, quae tempora
loca instituta instrumenta cetera, ex quibus non tantum illud quod
est artificiale probationis genus colligi possit, sed qui metuendi testes,
quo modo sint refellendi. Nam plurimum refert invidia reus an odio
an contemptu laboret, quorum fere pars prima superiores, proxima
pares, tertia humiliores premit. XV. Sic causam perscrutatus, propositis
ante oculos omnibus quae prosint noceantve, tertiam deinceps
personam induat iudicis, fingatque apud se agi causam, et quod ipsum
movisset de eadem re pronuntiaturum id potentissimum apud
417
CLL - Classici Latini Loffredo
quemcumque agetur existimet. Sic eum raro fallet eventus, aut culpa
iudicis erit.
9
I. Quae sint in agendo servanda toto fere opere exsecuti sumus, pauca
tamen propria huius loci, quae non tam dicendi arte quam officiis agentis
continentur, attingam. Ante omnia ne, quod plerisque accidit, ab
utilitate eum causae praesentis cupido laudis abducat. II. Nam ut
gerentibus bella non semper exercitus per plana et amoena ducendus
est, sed adeundi plerumque asperi colles, expugnandae civitates
quamlibet praecisis impositae rupibus aut operum mole difficiles, ita
oratio gaudebit quidem occasione laetius decurrendi et aequo congressa
campo totas vires populariter explicabit: III. at si iuris anfractus aut
eruendae veritatis latebras adire cogetur, non obequitabit nec ivis
vibrantibus concitatisque sententiis velut missilibus utetur, sed operibus
et cuniculis et insidiis et occultis artibus rem geret. IV. Quae omnia
non dum fiunt laudantur, sed cum facta sunt, unde etiam cupidissimis
opinionis plus fructus venit. Nam cum illa dicendi vitiosa iactatio
inter plausores suos detonuit, resurgit verae virtutis fortior fama, nec
iudices a quo sint moti dissimulant, et doctis creditur, nec est orationis
vera laus nisi cum finita est. V. Veteribus quidem etiam dissimulare
eloquentiam fuit moris, idque M. Antonius praecipit, quo plus
dicentibus fidei minusque suspectae advocatorum insidiae forent. Sed
illa dissimulari quae tum erat potuit: nondum enim tantum dicendi
lumen accesserat ut etiam per obstantia erumperet. Quare artes quidem
et consilia lateant et quidquid si deprenditur perit. Hactenus
eloquentia secretum habet. VI. Verborum quidem dilectus, gravitas
sententiarum, figurarum elegantia aut non sunt aut apparent: sed vel
propter hoc ipsum ostentanda non sunt, quod apparent, ac, si unum
sit ex duobus eligendum, causa potius laudetur quam patronus. Finem
tamen hunc praestabit orator, ut videatur optimam causam optime
egisse: illud certum erit, neminem peius agere quam qui displicente
causa placet: necesse est enim extra causam sit quod placet. VII. Nec
illo fastidio laborabit orator non agendi causas minores, tamquam
infra eum sint aut detractura sit opinioni minus liberalis materia. Nam
et suscipiendi ratio iustissima est officium, et optandum etiam ut amici quam minimas lites habeant, et abunde dixit bene quisquis rei
satisfecit. VIII. At quidam, etiam si forte susceperunt negotia paulo
ad a dicendum tenuiora, extrinsecus adductis ea rebus circumlinunt,
ac si defecerunt alia conviciis implent vacua causarum, si contingit,
veris, si minus, fictis, modo sit materia ingenii mereaturque clamorem
dum dicitur. Quod ego adeo longe puto ab oratore perfecto ut eum ne
418
Quintiliano - Institutio oratoria
vera quide distat nisi occasione. X. turpis voluptas et inhumana et
nulli audientium bono grata a litigatoribus quidem frequenter exigitur,
qui ultionem malunt quam defensionem; sed neque alia multa ad
arbitrium eorum facienda sunt: hoc quidem quis hominum liberi modo
sanguinis sustineat, petulans esse ad alterius arbitrium? XI. Atqui
etiam in advocatos partis adversae libenter nonnulli invehuntur: quod,
nisi si forte meruerunt, et inhumanum est respectu communium
officiorum, et cum ipsi qui dicit inutile (nam idem iuris responsuris
datur) tum causae contrarium, quia plane adversarii fiunt et inimici,
et quantulumcumque eis virium est contumelia augetur. XII. Super
omnia perit illa quae plurimum oratori et auctoritatis et fidei adfert
modestia si a viro bono in rabulam latratoremque convertitur,
compositus non ad animum iudicis sed ad stomachum litigatoris. XIII.
Frequenter etiam species libertatis deducere ad temeritatem solet, non
causis modo sed ipsis quoque qui dixerunt periculosam; nec inmerito
Pericles solebat optare ne quod sibi verbum in mentem veniret quo
populus offenderetur. Sed quod ille de populo, id ego de omnibus
sentio qui tantundem possunt nocere. Nam quae fortia dum dicuntur
videbantur, stulta cum laeserunt vocantur. XIV. Nunc, quia varium
fere propositum agentium fuit et quorundam cura tarditatis,
quorundam facilitas temeritatis crimine laboravit, quem credam fore
in hoc oratoris modum tradere non alienum videtur. XV. Adferet ad
dicendum curae semper quantum plurimum poterit: neque enim hoc
solum neglegentis sed mali et in suscepta causa perfidi ac proditoris
est, peius agere quam possit. Ideoque ne suscipiendae quidem sunt
causae plures quam quibus suffecturum se sciat. XVI. Dicet scripta
quam res patietur plurima, et, ut Demosthenes ait, si continget, et
sculpta. Sed hoc aut primae actiones aut quae in publicis iudiciis post
interiectos dies dantur permiserint: at cum protinus respondendum
est, omnia parari non possunt, adeo ut paulo minus promptis etiam
noceat scripsisse, si alia ex diverso quam opinati fuerint occurrerint.
XVII. Inviti enim recedunt a praeparatis et tota actione respiciunt
requiruntque num aliquid ex illis intervelli atque ex tempore dicendis
inseri possit: quod si fiat non cohaeret, nec commissuris modo, ut in
opere male iuncto, hiantibus sed ipsa coloris inaequalitate detegitur.
XVIII. Ita nec liber est impetus nec cura contexta, et utrumque alteri
obstat: illa enim quae scripta sunt retinent animum, non secuntur.
Itaque in iis actionibus omni, ut agricolae dicunt, pede standum est.
XIX. Nam cum in propositione ac refutatione causa consistat, quae
nostrae partis sunt scripta esse possunt: quae etiam responsurum
adversarium certum est (est enim aliquando certum) pari cura
419
CLL - Classici Latini Loffredo
refelluntur. Ad alia unum paratum adferre possumus, ut causam bene
noverimus, alterum ibi sumere, ut dicentem adversarium diligenter
audiamus. XX. Licet tamen praecogitare plura et animum ad omnis
casus componere, idque est tutius stilo, quo facilius et omittitur cogitatio
et transfertur. Sed sive in respondendo fuerit subito dicendum, sive
quae alia ita exegerit ratio, non oppressum se ac deprensum credet
orator cui disciplina et studium et exercitatio dederit vires etiam
facilitatis: XXI. quem armatum semper ac velut in procinctu stantem
non magis umquam in causis oratio quam in rebus cotidianis ac
domesticis sermo deficiet, nec se umquam propter hoc oneri subtrahet,
modo sit causae discendae tempus: nam cetera semper sciet.
10
I. superest ut dicam de genere orationis. Hic erat propositus a nobis
in divisione prima locus tertius: nam ita promiseram, me de arte, de
artifice, de opere dicturum. cum sit autem rhetorices atque oratoris
opus oratio pluresque eius formae, sicut ostendam, in omnibus iis et
ars est et artifex, plurimum tamen invicem differunt: nec solum specie, ut signum signo et tabula tabulae et actio actioni, sed genere ipso,
ut Graecis tuscanicae statuae, ut Asianus eloquens Attico. II. suos
autem haec operum genera quae dico ut auctores sic etiam amatores
habent, atque ideo nondum est perfectus orator ac nescio an ars ulla,
non solum quia aliud in alio magis eminet, sed quod non una omnibus
forma placuit, partim condicione vel temporum vel locorum, partim
iudicio cuiusque atque proposito. III. Primi quorum quidem opera
non vetustatis modo gratia visenda sint clari pictores fuisse dicuntur
Polygnotus atque Aglaophon, quorum simplex color tam sui studiosos
adhuc habet ut illa prope rudia ac velut futurae mox artis primordia
maximis qui post eos extiterunt auctoribus praeferant, proprio quodam
intellegendi, ut mea opinio est, ambitu. IV. Post Zeuxis atque
Parrhasius non multum aetate distantes circa Peloponnesia ambo
tempora (nam cum Parrhasio sermo Socratis apud Xenophontem
invenitur) plurimum arti addiderunt. Quorum prior luminum
umbrarumque invenisse rationem, secundus examinasse subtilius lineas
traditur. V. Nam Zeuxis plus membris corporis dedit, id amplius aut
augustius ratus atque, ut existimant, Homerum secutus, cui validissima quaeque forma etiam in feminis placet. Ille vero ita circumscripsit
omnia ut eum legum latorem vocent, quia deorum atque heroum
effigies, quales ab eo sunt traditae, ceteri tamquam ita necesse sit
secuntur. VI. Floruit autem circa Philippum et usque ad successores
Alexandri pictura praecipue, sed diversis virtutibus. Nam cura
Protogenes, ratione Pamphilus ac Melanthius, facilitate Antiphilus,
420
Quintiliano - Institutio oratoria
concipiendis visionibus quas phantasias vocant Theon Samius, ingenio
et gratia, quam in se ipse maxime iactat, Apelles est praestantissimus.
Euphranorem admirandum facit quod et ceteris optimis studiis inter
praecipuos et pingendi fingendique idem mirus artifex fuit. VII. Similis
in statuis differentia. Nam duriora et tuscanicis proxima Callon atque
Hegesias, iam minus rigida Calamis, molliora adhuc supra dictis Myron
fecit. Diligentia ac decor in Polyclito supra ceteros, cui quamquam a
plerisque tribuitur palma, tamen, ne nihil detrahatur, deesse pondus
putant. VIII. Nam ut humanae formae decorem addiderit supra verum,
ita non explevisse deorum auctoritatem videtur. Quin aetatem quoque
graviorem dicitur refugisse, nihil ausus ultra levis genas. At quae
Polyclito defuerunt, Phidiae atque Alcameni dantur. IX. Phidias tamen
dis quam hominibus efficiendis melior artifex creditur, in ebore vero
longe citra aemulum vel si nihil nisi Minervam Athenis aut Olympium
in Elide Iovem fecisset, cuius pulchritudo adiecisse aliquid etiam
receptae religioni videtur, adeo maiestas operis deum aequavit. Ad
veritatem Lysippum ac Praxitelen accessisse optime adfirmant: nam
Demetrius tamquam nimius in ea reprehenditur, et fuit similitudinis
quam pulchritudinis amantior. X. In oratione vero si species intueri
velis, totidem paene reperias ingeniorum quot corporum formas. Sed
fuere quaedam genera dicendi condicione temporum horridiora, alioqui
magnam iam ingenii vim prae se ferentia. Hinc sint Laelii, Africani,
Catones etiam Gracchique, quos tu licet Polygnotos vel Callonas
appelles. XI. Mediam illam formam teneant L. Crassus, Q. Hortensius.
tum deinde efflorescat non multum inter se distantium tempore
oratorum ingens proventus. Hic vim Caesaris, indolem Caeli,
subtilitatem Calidi, diligentiam Pollionis, dignitatem Messalae,
sanctitatem Calvi, gravitatem Bruti, acumen sulpici, acerbitatem Cassi
reperiemus: in iis etiam quos ipsi vidimus copiam Senecae, vires Africani, maturitatem Afri, iucunditatem Crispi, sonum Trachali,
elegantiam Secundi. XII. At M. tullium non illum habemus
Euphranorem circa pluris artium species praestantem, sed in omnibus
quae in quoque laudantur eminentissimum. Quem tamen et suorum
homines temporum incessere audebant ut tumidiorem et Asianum et
redundantem et in repetitionibus nimium et in salibus aliquando
frigidum et in compositione fractum, exultantem ac paene, quod
procul absit, viro molliorem: XIII. postea vero quam triumvirali
proscriptione consumptus est, passim qui oderant, qui invidebant,
qui aemulabantur, adulatores etiam praesentis potentiae non
responsurum invaserunt. Ille tamen qui ieiunus a quibusdam et aridus
habetur non aliter ab ipsis inimicis male audire quam nimiis floribus
421
CLL - Classici Latini Loffredo
et ingenii adfluentia potuit. Falsum utrumque: sit tamen illa mentiendi
propior occasio. XIV. Praecipue vero presserunt eum qui videri
Atticorum imitatores concupierant. Haec manus quasi quibusdam
sacris initiata ut alienigenam et parum superstitiosum devinctumque
illis legibus insequebatur: unde nunc quoque aridi et exsuci et
exsangues. XV. Hi sunt enim qui suae inbecillitati sanitatis
appellationem, quae est maxime contraria, optendant: qui quia
clariorem vim eloquentiae velut solem ferre non possunt, umbra magni
nominis delitescunt. Quibus quia multa et pluribus locis Cicero ipse
respondit, tutior mihi de hoc disserendi brevitas erit. XVI. Et antiqua
quidem illa divisio inter Atticos atque Asianos fuit, cum hi pressi et
integri, contra inflati illi et inanes haberentur, in his nihil superflueret,
illis iudicium maxime ac modus deesset. Quod quidam, quorum et
Santra est, hoc putant accidisse, quod paulatim sermone Graeco in
proximas Asiae civitates influente nondum satis periti loquendi
facundiam concupierint, ideoque ea quae proprie signari poterant
circumitu coeperint enuntiare ac deinde in eo perseverarint. XVII.
Mihi autem orationis differentiam fecisse et dicentium et audientium
naturae videntur, quod Attici limati quidam et emuncti nihil inane
aut redundans ferebant, Asiana gens tumidior alioqui atque iactantior
vaniore etiam dicendi gloria inflata est. XVIII. Tertium mox qui haec
dividebant adiecerunt genus Rhodium, quod velut medium esse atque
ex utroque mixtum volunt: neque enim Attice pressi neque Asiane
sunt abundantes, ut aliquid habere videantur gentis, aliquid auctoris.
XIX. Aeschines enim, qui hunc exilio delegerat locum, intulit eo
studia Athenarum, quae, velut sata quaedam caelo terraque degenerant,
saporem illum Atticum peregrino miscuerunt. Lenti ergo quidam ac
remissi, non sine pondere tamen, neque fontibus puris neque
torrentibus turbidis sed lenibus stagnis similes habentur. XX. Nemo
igitur dubitaverit longe esse optimum genus Atticorum. In quo ut est
aliquid inter ipsos commune, id est iudicium acre tersumque, ita
ingeniorum plurimae formae. XXI. Quapropter mihi falli multum
videntur qui solos esse Atticos credunt tenuis et lucidos et significantis
sed quadam eloquentiae frugalitate contentos ac semper manum intra
pallium continentis. Nam quis erit hic Atticus? Sit Lysias; hunc enim
amplectuntur amatores istius nominis modum: non igitur iam usque
ad Coccum et Andociden remittemur. XXII. Interrogare tamen velim
an Isocrates Attice dixerit: nihil enim tam est Lysiae diversum.
Negabunt: at eius schola principes oratorum dedit. Quaeratur similius
aliquid: Hyperides Atticus? “Certe”. At plus indulsit voluptati. Transeo
plurimos, Lycurgum, Aristogitona et his priores Isaeum, Antiphonta:
422
Quintiliano - Institutio oratoria
quos ut homines inter se genere similes, differentis dixeris specie.
XXIII. Quid ille cuius modo fecimus mentionem Aeschines? nonne
his latior et audentior et excelsior? Quid denique Demosthenes? non
cunctos illos tenues et circumspectos vi sublimitate impetu cultu
compositione superavit? non insurgit locis? non figuris gaudet? non
tralationibus nitet? XXIV. non oratione ficta dat tacentibus vocem?
non illud ius iurandum per caesos in Marathone ac Salamine
propugnatores rei publicae satis manifesto docet praeceptorem eius
Platonem fuisse? Quem ipsum num Asianum appellabimus plerumque
instinctis divino spiritu vatibus comparandum? Quid Periclea?
similemne credemus Lysiacae gracilitati quem fulminibus et caelesti
fragori comparant comici dum illi conviciantur? XXV. Quid est igitur
cur in iis demum qui tenui venula per calculos fluunt Atticum saporem
putent, ibi demum thymum redolere dicant? Quos ego existimo si
quod in iis finibus uberius invenerint solum fertilioremve segetem
negaturos Atticam esse quod plus quam acceperit seminis reddat (quia
hanc eius terrae fidem Menander eludit). XXVI. Ita nunc si quis ad
eas Demosthenis virtutes quas ille summus orator habuit +tamen+
quae defuisse ei sive ipsius natura seu lege civitatis videntur adiecerit,
ut adfectus concitatius moveat, audiam dicentem “non fecit hoc
Demosthenes”? Et si quid numeris exierit aptius (fortasse non possit,
sed tamen si quid exierit), non erit Atticum? Melius de hoc nomine
sentiant, credantque Attice dicere esse optime dicere. XXVII. Atque
in hac tamen opinione perseverantis Graecos magis tulerim: Latina
mihi facundia, ut inventione dispositione consilio, ceteris huius generis
artibus, similis Graecae ac prorsus discipula eius videtur, ita circa
rationem eloquendi vix habere imitationis locum. Namque est ipsis
statim sonis durior, quando et iucundissimas ex Graecis litteras non
habemus (vocalem alteram, alteram consonantem, quibus nullae apud
eos dulcius spirant: quas mutuari solemus quotiens illorum nominibus
utimur; XXVIII. quod cum contingit, nescio quo modo velut hilarior
protinus renidet oratio, ut in “Zephyris” et “Zopyris”: quae si nostris
litteris scribantur, surdum quiddam et barbarum efficient) et velut in
locum earum succedunt tristes et horridae, quibus Graecia caret.XXIX.
Nam et illa quae est sexta nostrarum paene non humana voce, vel
omnino non voce potius, inter discrimina dentium efflanda est: quae
etiam cum vocalem proxima accipit quassa quodam modo, utique
quotiens aliquam consonantium frangit, ut in hoc ipso “frangit”, multo
fit horridior; Aeolicae quoque litterae, qua “servum” “cervum”que
dicimus, etiam si forma a nobis repudiata est, vis tamen nos ipsa
persequitur.
423
CLL - Classici Latini Loffredo
XXX. duras et illa syllabas facit quae ad coniungendas demum subiectas
sibi vocalis est utilis, alias supervacua: “equos” hac et “aequum”
scribimus, cum etiam ipsae hae vocales duae efficiant sonum qualis
apud Graecos nullus est ideoque scribi illorum litteris non potest.
XXXI. Quid quod pleraque nos illa quasi mugiente littera cludimus,
in quam nullum Graece verbum cadit? At illi ny iucundam et in fine
praecipue quasi tinnientem illius loco ponunt, quae est apud nos
rarissima in clausulis. XXXII. Quid quod syllabae nostrae in b litteram
et d innituntur adeo aspere ut plerique non antiquissimorum quidem
sed tamen veterum mollire temptaverint, non solum “aversa” pro
“abversis” dicendo, sed et in praepositione b litterae absonam et ipsam
s subiciendo? XXXIII. Sed accentus quoque cum rigore quodam,
tum similitudine ipsa minus suaves habemus, quia ultima syllaba nec
acuta umquam excitatur nec flexa circumducitur, sed in gravem vel
duas gravis cadit semper. Itaque tanto est sermo Graecus Latino
iucundior ut nostri poetae, quotiens dulce carmen esse voluerunt,
illorum id nominibus exornent. XXXIV. His illa potentiora, quod res
plurimae carent appellationibus, ut eas necesse sit transferre aut
circumire: etiam in iis quae denominata sunt summa paupertas in
eadem nos frequentissime revolvit: at illis non verborum modo sed
linguarum etiam inter se differentium copia est. XXXV. Quare qui a
Latinis exiget illam gratiam sermonis Attici, det mihi in loquendo
eandem iucunditatem et parem copiam. Quod si negatum est, sententias
aptabimus iis vocibus quas habemus, nec rerum nimiam tenuitatem, ut
non dicam pinguioribus, fortioribus certe verbis miscebimus, ne virtus
utraque pereat ipsa confusione: XXXVI. nam quo minus adiuvat sermo,
rerum inventione pugnandum est. Sensus sublimes variique eruantur:
permovendi omnes adfectus erunt, oratio tralationum nitore
inluminanda. Non possumus esse tam graciles, simus fortiores: subtilitate
vincimur, valeamus pondere: proprietas penes illos est certior, copia
vincamus. XXXVII. Ingenia Graecorum etiam minora suos portus
habent, nos plerumque maioribus velis movemur: validior spiritus
nostros sinus tendat. Non tamen alto semper feremur: nam et litora
interim sequenda sunt. Illis facilis per quaelibet vada accessus, ego
aliquid, non multo tamen, altius in quo mea cumba non sidat inveniam.
XXXVIII. Neque enim, si tenuiora haec ac pressiora Graeci melius, in
eoque vincimur solo et ideo in comoediis non contendimus, prorsus
tamen omittenda pars haec orationis, sed exigenda ut optime possumus:
possumus autem rerum et modo et iudicio esse similes, verborum gratia,
quam in ipsis non habemus, extrinsecus condienda est.
XXXIX. An non in privatis et acutus et distinctus et non super modum
424
Quintiliano - Institutio oratoria
elatus M. tullius? non in M. Calidio insignis haec virtus? non Scipio,
Laelius, Cato in loquendo velut Attici Romanorum fuerunt? cui porro non satis est quo nihil esse melius potest? XL. Adhuc quidam
nullam esse naturalem putant eloquentiam nisi quae sit cotidiano sermoni simillima, quo cum amicis coniugibus liberis servis loquamur,
contento promere animi voluntatem nihilque arcessiti et elaborati
requirente: quidquid huc sit adiectum, id esse adfectationis et
ambitiosae in loquendo iactantiae, remotum a veritate fictumque
ipsorum gratia verborum, quibus solum natura sit officium attributum
servire sensibus: XLI. sicut athletarum corpora, etiam si validiora fiant
exercitatione et lege quadam ciborum, non tamen esse naturalia atque
ab illa specie quae sit concessa hominibus abhorrere. Quid enim,
inquiunt, attinet circumitu res ostendere et tralationibus, id est aut
pluribus aut alienis verbis, cum sua cuique sint adsignata nomina?
XLII. Denique antiquissimum quemque maxime secundum naturam
dixisse contendunt: mox poetis similiores extitisse, etiam si parcius,
simili tamen ratione falsa et inpropria pro virtute ducentis. Qua in
disputatione nonnihil veri est, ideoque non tam procul quam fit a
quibusdam recedendum a propriis atque communibus. XLIII. Si quis
tamen, ut in loco dixi compositionis, ad necessaria, quibus nihil minus
est, aliquid melius adiecerit, non erit hac calumnia reprendendus. Nam
mihi aliam quandam videtur habere naturam sermo vulgaris, aliam viri
eloquentis oratio: cui si res modo indicare satis esset, nihil ultra verborum
proprietatem elaboraret: sed cum debeat delectare, movere, in plurimas
animum audientis species inpellere, utetur his quoque adiutoriis quae
sunt ab eadem nobis concessa natura: XLIV. nam et lacertos
exercitatione constringere et augere vires et colorem trahere naturale
est. Ideoque in omnibus gentibus alius alio facundior habetur et
loquendo dulcis magis (quod si non eveniret, omnes pares essent), et
idem homines aliter de re alia locuntur et servant personarum discrimina. Ita, quo quisque plus efficit dicendo, hoc magis secundum
naturam eloquentiae dicit. XLV. Quapropter ne illis quidem nimium
repugno qui dandum putant nonnihil esse temporibus atque auribus
nitidius aliquid atque adfectius postulantibus. Itaque non solum ad
priores Catone Gracchisque, sed ne ad hos quidem ipsos oratorem
alligandum puto. Atque id fecisse M. tullium video, ut cum omnia
utilitati, tum partem quandam delectationi daret, cum et suam se rem
agere diceret, ageret autem maxime litigatoris: nam hoc ipso proderat,
quod placebat. XLVI. Ad cuius voluptates nihil equidem quod addi
possit invenio, nisi ut sensus nos quidem dicamus pluris: nempe enim
fieri potest salva tractatione causae et dicendi auctoritate, si non crebra
425
CLL - Classici Latini Loffredo
haec lumina et continua fuerint et invicem offecerint. XLVII. Sed me
hactenus cedentem nemo insequatur ultra; do tempori, ne hirta toga
sit, non ut serica, ne intonsum caput, non ut in gradus atque anulos
comptum: cum eo quod, si non ad luxuriam ac libidinem referas,
eadem speciosiora quoque sint quae honestiora. XLVIII. Ceterum hoc,
quod vulgo sententias vocamus, quod veteribus praecipueque Graecis
in usu non fuit (apud Ciceronem enim invenio), dum rem contineant
et copia non redundent et ad victoriam spectent quis utile neget?
Feriunt animum et uno ictu frequenter inpellunt et ipsa brevitate magis
haerent et delectatione persuadent. XLIX. At sunt qui haec excitatiora
lumina, etiam si dicere permittant, a componendis tamen orationibus
excludenda arbitrentur. Quocirca mihi ne hic quidem locus intactus
est omittendus: nam plurimi eruditorum aliam esse dicendi rationem,
aliam scribendi putaverunt, ideoque in agendo clarissimos quosdam
nihil posteritati mansurisque mox litteris reliquisse, ut Periclem, ut
Demaden: rursus alios ad componendum optimos actionibus idoneos
non fuisse, ut Isocraten; L. praeterea in agendo plus impetus
plerumque et petitas vel paulo licentius voluptates (commovendos enim
esse ducendosque animos imperitorum): at quod libris dedicatum in
exemplum edatur et tersum ac limatum et ad legem ac regulam
compositum esse oportere, quia veniat in manus doctorum et iudices
artis habeat artifices. LI. Quin illi subtiles, ut sibi ac multis persuaserunt,
magistri paradeigma dicendo, enthymema scribendo esse aptius
tradiderunt. Mihi unum atque idem videtur bene dicere ac bene
scribere, neque aliud esse oratio scripta quam monumentum actionis
habitae; itaque non illas modo, ut opinor, debet habere virtutes *
dico, non vitia: nam imperitis placere aliquando quae vitiosa sint scio.
LII. Quo different igitur? Quod si mihi des consilium iudicum
sapientium, perquam multa recidam ex orationibus non Ciceronis
modo sed etiam eius qui est strictior multo, Demosthenis. Neque enim
adfectus omnino movendi erunt nec aures delectatione mulcendae,
cum etiam prohoemia supervacua esse apud talis Aristoteles existimet;
non enim trahentur his illi sapientes: proprie et significanter rem indicare, probationes colligere satis est. LIII. cum vero iudex detur aut
populus aut ex populo laturique sententiam indocti saepius atque
interim rustici, omnia quae ad optinendum quod intendimus prodesse
credemus adhibenda sunt, eaque et cum dicimus promenda et cum
scribimus ostendenda sunt, si modo ideo scribimus ut doceamus quo
modo dici oporteat. LIV. An Demosthenes male sic egisset ut scripsit,
aut Cicero? Aut eos praestantissimos oratores alia re quam scriptis
cognoscimus? Melius egerunt igitur an peius? Nam si peius, sic potius
426
Quintiliano - Institutio oratoria
oportuit dici ut scripserunt, si melius, sic potius oportuit scribi ut
dixerunt. LV. Quid ergo? semper sic aget orator ut scribet? Si licebit,
semper. Sed erunt quae impediant brevitate tempora a iudice data:
multum ex eo quod potuit dici recidetur, editio habebit omnia.
Quaedam secundum naturam iudicantium dicta sunt: non ita posteris
tradentur, ne videantur propositi fuisse, non temporis. LVI. Nam id
quoque plurimum refert, quo modo audire iudex velit, atque “eius
vultus saepe ipse rector est dicentis”, ut Cicero praecipit. Ideoque
instandum iis quae placere intellexeris, resiliendum ab iis quae non
recipientur. Sermo ipse qui facillime iudicem doceat aptandus; nec id
mirum sit, cum etiam testium personis aliqua mutentur. LVII. Prudenter
enim qui, cum interrogasset rusticum testem an Amphionem nosset,
negante eo detraxit adspirationem breviavitque secundam eius nominis
syllabam, et ille eum sic optime norat. Huius modi casus efficient ut
aliquando dicatur aliter quam scribitur, cum dicere quo modo
scribendum est non licet. LVIII. Altera est divisio, quae in tris partis et
ipsa discedit, qua discerni posse etiam recta dicendi genera inter se
videntur. Namque unum subtile, quod ischnon vocant, alterum grande atque robustum, quod hadron dicunt, constituunt, tertium alii
medium ex duobus, alii floridum (namque id antheron appellant)
addiderunt. LIX. Quorum tamen ea fere ratio est, ut primum docendi,
secundum movendi, tertium illud, utrocumque est nomine, delectandi
sive, ut alii dicunt, conciliandi praestare videatur officium, in docendo
autem acumen, in conciliando lenitas, in movendo vis exigi videatur.
Itaque illo subtili praecipue ratio narrandi probandique consistet, estque
id etiam detractis ceteris virtutibus suo genere plenum. LX. Medius hic
modus et tralationibus crebrior et figuris erit iucundior, egressionibus
amoenus, compositione aptus, sententiis dulcis, lenior tamquam amnis
et lucidus quidem sed virentibus utrimque ripis inumbratus. LXI. At
ille qui saxa devolvat et “pontem indignetur” et ripas sibi faciat multus
et torrens iudicem vel nitentem contra feret, cogetque ire qua rapiet.
Hic orator et defunctos excitabit ut Appium Caecum, apud hunc et
patria ipsa exclamabit, aliquandoque * +Ciceronem in oratione contra
Catilinam in senatu+ adloquetur. LXII. Hic et amplificationibus
extollet orationem et in supralationem quoque erigetur: “quae
Charybdis tam vorax?” et “Oceanus medius fidius ipse”: nota sunt
enim etiam studiosis haec lumina. Hic deos ipsos in congressum prope
suum sermonemque deducet: “vos enim Albani tumuli atque luci,
vos, inquam, Albanorum obrutae arae, sacrorum populi Romani sociae
et aequales.” Hic iram, hic misericordiam inspirabit: hoc dicente iudex
pallebit et flebit et per omnis adfectus tractus huc atque illuc sequetur
427
CLL - Classici Latini Loffredo
nec doceri desiderabit. LXIII. Quare si ex tribus his generibus necessario sit eligendum unum, quis dubitet hoc praeferre omnibus, et
validissimum
alioqui
et
maximis
quibusque
causis
accommodatissimum? LXIV. Nam et Homerus brevem quidem cum
iucunditate et propriam (id enim est non deerrare verbis) et carentem
supervacuis eloquentiam Menelao dedit, quae sunt virtutes generis
illius primi, et ex ore Nestoris dixit dulciorem melle profluere
sermonem, qua certe delectatione nihil fingi maius potest: sed summam
expressurus [est] in Vlixe facundiam et magnitudinem illi vocis et
vim orationis nivibus [et] copia verborum atque impetu parem tribuit.
LXV. cum hoc igitur nemo mortalium contendet, hunc ut deum
homines intuebuntur. Hanc vim et celeritatem in Pericle miratur
Eupolis, hanc fulminibus Aristophanes comparat, haec est vere dicendi
facultas. LXVI. Sed neque his tribus quasi formis inclusa eloquentia
est. Nam ut inter gracile validumque tertium aliquid constitutum est,
ita horum intervalla sunt atque inter haec ipsa mixtum quiddam ex
duobus medium est, quoniam et subtili plenius aliquid atque subtilius
et vehementi remissius atque vehementius invenitur, ut illud lene aut
ascendit ad fortiora aut ad tenuiora summittitur. LXVII. Ac sic prope
innumerabiles species reperiuntur, quae utique aliquo momento inter
se differant: sicut quattuor ventos generaliter a totidem mundi
cardinibus accepimus flare, cum interim plurimi medii et eorum varia
nomina et quidam etiam regionum ac fluminum proprii
deprehenduntur. LXVIII. Eademque musicis ratio est, qui cum in
cithara quinque constituerunt sonos, plurima deinde varietate
complent spatia illa nervorum, atque his [atque huc] quos
interposuerant inserunt alios, ut pauci illi transitus multos gradus
habeant. LXIX. Plures igitur etiam eloquentiae facies, sed stultissimum
quaerere ad quam se recturus sit orator, cum omnis species, quae
modo recta est, habeat usum, atque id ipsum non sit oratoris quod
vulgo genus dicendi vocant: utetur enim, ut res exiget, omnibus, nec
pro causa modo sed pro partibus causae. LXX. Nam ut non eodem
modo pro reo capitis et in certamine hereditatis et de interdictis ac
sponsionibus et de certa credita dicet, sententiarum quoque in senatu
et contionum et privatorum consiliorum servabit discrimina, multa ex
differentia personarum locorum temporumque mutabit: ita in eadem
oratione aliter concitabit, aliter conciliabit, non ex isdem haustibus
iram et misericordiam petet, alias ad docendum, alias ad movendum
adhibebit artis. LXXI. Non unus color prohoemii narrationis
argumentorum egressionis perorationis servabitur. Dicet idem graviter
severe acriter vehementer concitate copiose amare, idem comiter remisse
428
Quintiliano - Institutio oratoria
subtiliter blande leniter dulciter breviter urbane, non ubique similis
sed ubique par sibI. LXXII. Sic fiet cum id propter quod maxime
repertus est usus orationis, ut dicat utiliter et ad efficiendum quod
intendit potenter, tum laudem quoque, nec doctorum modo sed etiam
vulgi, consequatur. LXXIII. Falluntur enim plurimum qui vitiosum
et corruptum dicendi genus, quod aut verborum licentia exultat aut
puerilibus sententiolis lascivit aut inmodico tumore turgescit aut
inanibus locis bacchatur aut casuris si leviter excutiantur flosculis nitet
aut praecipitia pro sublimibus habet aut specie libertatis insanit, magis
existimant populare atque plausibile. LXXIV. Quod quidem placere
multis nec infitior nec miror: est enim iucunda res ac favorabilis
qualiscumque eloquentia, et ducit animos naturali voluptate vox omnis,
neque aliunde illi per fora atque aggerem circuli. Quo minus mirum
est quod nulli non agentium parata vulgi corona est. LXXV. Vbi vero
quid exquisitius dictum accidit auribus imperitorum, qualecumque
id est, quod modo se ipsi posse desperent, habet admirationem, neque
inmerito: nam ne illud quidem facile est. Sed evanescunt haec atque
emoriuntur comparatione meliorum, ut lana tincta fuco citra purpuras
placet, “at si contuleris eam Lacaenae, conspectu melioris obruatur”,
ut Ovidius ait. LXXVI. Si vero iudicium his corruptis acrius adhibeas
ut fucinis sulphura, iam illum quo fefellerant exuant mentitum colorem
et quadam vix enarrabili foeditate pallescant. Lucent igitur haec citra
solem et ut quaedam exigua animalia igniculi videntur in tenebris.
Denique mala multi probant, nemo improbat bona. LXXVII. Neque
vero omnia ista de quibus locuti sumus orator optime tantum sed
etiam facillime faciet. Neque enim vim summam dicendi et os
admiratione dignum infelix usque ad ultimum sollicitudo persequitur
nec oratorem macerat et coquit aegre verba vertentem et perpendendis
coagmentandisque eis intabescentem. LXXVIII. Nitidus ille et sublimis
et locuples circumfluentibus undique eloquentiae copiis imperat:
desinit enim in adversa niti qui pervenit in summum. Scandenti circa
ima labor est, ceterum quantum processeris, mollior clivus ac laetius
solum. LXXIX. Et si haec quoque iam lenius supina perseverantibus
studiis evaseris, inde fructus inlaborati offerunt sese et omnia sponte
proveniunt: quae tamen cotidie nisi decerpantur arescunt. Sed et copia habeat modum, sine quo nihil nec laudabile nec salutare est, et
nitor ille cultum virilem et inventio iudicium. LXXX. Sic erunt magna
non nimia, sublimia non abrupta, fortia non temeraria, severa non
tristia, gravia non tarda, laeta non luxuriosa, iucunda non dissoluta,
grandia non tumida. Similis in ceteris ratio est ac tutissima fere per
medium via, quia utriusque ultimum vitium est.
429
CLL - Classici Latini Loffredo
11
I. His dicendi virtutibus usus orator in iudiciis consiliis contionibus
senatu, in omni denique officio boni civis, finem quoque dignum et
optimo viro et opere sanctissimo faciet, non quia prodesse umquam
satis sit et illa mente atque illa facultate praedito non optandum operis
pulcherrimi quam longissimum tempus, sed quia decet hoc quoque
prospicere, ne quid peius quam fecerit faciat. II. Neque enim scientia
modo constat orator, quae augetur annis, sed voce latere firmitate:
quibus fractis aut inminutis aetate seu valetudine cavendum ne quid
in oratore summo desideretur, ne intersistat fatigatus, ne quae dicet
parum audiri sentiat, ne se quaerat priorem. III. Vidi ego longe
omnium quos mihi cognoscere contigit summum oratorem Domitium
Afrum valde senem cotidie aliquid ex ea quam meruerat auctoritate
perdentem, cum agente illo quem principem fuisse quondam fori non
erat dubium alii, quod indignum videatur, riderent, alii erubescerent:
quae occasio +illo+ fuit dicendi malle eum deficere quam desinere.
IV. Neque erant illa qualiacumque mala, sed minora. Quare antequam
in has aetatis veniat insidias, receptui canet et in portum integra nave
perveniet. Neque enim minores eum cum id fecerit studiorum fructus
prosequentur: aut ille monumenta rerum posteris aut, ut L. Crassus
[aut] in libris Ciceronis destinat, iura quaerentibus reddet aut
eloquentiae componet artem aut pulcherrimis vitae praeceptis dignum
os dabit. V. Frequentabunt vero eius domum optimi iuvenes more
veterum et vere dicendi viam velut ex oraculo petent. Hos ille formabit
quasi eloquentiae parens, et ut vetus gubernator litora et portus et quae
tempestatium signa, quid secundis flatibus quid adversis ratio poscat
docebit, non humanitatis solum communi ductus officio, sed amore
quodam operis: VI. nemo enim minui velit id in quo maximus fuit.
Quid porro est honestius quam docere quod optime scias? Sic ad se
Caelium deductum a patre Cicero profitetur, sic Pansam, Hirtium,
Dolabellam ad morem praeceptoris exercuit cotidie dicens audiensque.
VII. Ac nescio an eum tum beatissimum credi oporteat fore cum iam
secretus et consecratus, liber invidia, procul contentionibus famam in
tuto conlocarit et sentiet vivus eam quae post fata praestari magis solet [et]
venerationem et quid apud posteros futurus sit videbit. VIII. Conscius
sum mihi, quantum mediocritate valui, quaeque antea scierim quaeque
operis huiusce gratia potuerim inquirere candide me atque simpliciter
in notitiam eorum, si qui forte cognoscere voluissent, protulisse. Atque
id viro bono satis est, docuisse quod scierit. IX. Vereor tamen ne aut
magna nimium videar exigere, qui eundem virum bonum esse et
dicendi peritum velim, aut multa, qui tot artibus in pueritia discendis
430
Quintiliano - Institutio oratoria
morum quoque praecepta et scientiam iuris civilis praeter ea quae de
eloquentia tradebantur adiecerim, quique haec operi nostro necessaria esse crediderint velut moram rei perhorrescant et desperent ante
experimentum. X. [tu] Qui primum renuntient sibi quanta sit humani
ingenii vis, quam potens efficiendi quae velit, cum maria transire,
siderum cursus numerosque cognoscere, mundum ipsum paene
dimetiri minores sed difficiliores artes potuerint. tum cogitent quantam
rem petant quamque nullus sit hoc proposito praemio labor recusandus.
XI. Quod si mente conceperint, huic quoque parti facilius accedent,
ut ipsum iter neque inpervium neque saltem durum putent. Nam id
quod prius quodque maius est, ut boni viri simus, voluntate maxime
constat: quam qui vera fide induerit, facile eas idem quae virtutem
docent artis accipiet. XII. Neque enim aut tam perplexa aut tam numerosa sunt quae +praemuntur+ ut non paucorum admodum annorum
intentione discantur. Longam [in] eam facit operam quod repugnamus:
brevis est institutio vitae honestae beataeque, si credas; natura enim
nos ad mentem optimam genuit, adeoque discere meliora volentibus
promptum est ut vere intuenti mirum sit illud magis, malos esse tam
multos. XIII. Nam ut aqua piscibus, ut sicca terrenis, circumfusus
nobis spiritus volucribus convenit, ita certe facilius esse oportebat
secundum naturam quam contra eam vivere. Cetera vero, etiam si aetatem
nostram non spatio senectutis sed tempore adulescentiae metiamur,
abunde multos ad discendum annos habent: omnia enim breviora reddet
ordo et ratio et modus. XIV. Sed culpa est in praeceptoribus prima, qui
libenter detinent quos occupaverunt, partim cupiditate diutius exigendi
mercedulas, partim ambitione, quo difficilius videatur esse quod
pollicentur, partim etiam inscientia tradendi vel neglegentia: proxima
in nobis, qui morari in eo quod novimus quam discere quae nondum
scimus melius putamus. XV. Nam ut de nostris potissimum studiis
dicam, quid attinet tam multis annis quam in more est plurimorum,
ut de iis a quibus magna in hoc pars aetatis absumitur taceam,
declamitare in schola et tantum laboris in rebus falsis consumere, cum
satis sit modico tempore imaginem veri discriminis et dicendi leges
comperisse? XVI. Quod non eo dico quia sit umquam omittenda
dicendi exercitatio, sed quia non in una sit eius specie
consenescendum. * cognoscere et praecepta vivendi perdiscere et in
foro nos experiri potuimus dum scholastici sumus. Discendi ratio talis
ut non multos poscat annos: quaelibet enim ex iis partibus quarum
habui mentionem in paucos libros contrahi solet, adeo non est infinito spatio ad traditionem opus. Reliqua est exercitatio, quae vires cito
facit, cum fecit tuetur.
431
CLL - Classici Latini Loffredo
XVII. Rerum cognitio cotidie crescit; et tamen quam multorum ad
eam librorum necessaria lectio est, quibus aut rerum exempla ab
historicis aut dicendi ab oratoribus petuntur, philosophorum quoque
consultorumque opiniones, si utilia velimus legere, non, quod ne
fieri quidem potest, omnia. XVIII. Sed breve nobis tempus nos
fecimus: quantulum enim studiis partimur? Alias horas vanus salutandi
labor, alias datum fabulis otium, alias spectacula, alias convivia trahunt.
Adice tot genera ludendi et insanam corporis curam, peregrinationes,
rura, calculorum anxiam sollicitudinem, invitamenta libidinum et
vinum et fractis omni genere voluptatum animis ne ea quidem tempora
idonea quae supersunt. XIX. Quae si omnia studiis inpenderentur,
iam nobis longa aetas et abunde satis ad discendum spatii videretur
vel diurna tantum computantibus tempora, ut nihil noctes, quarum
bona pars omni somno longior est, adiuvarent. Nunc computamus
annos non quibus studuimus sed quibus viximus. XX. Nec vero si
geometrae et musici et grammatici ceterarumque artium professores
omnem suam vitam, quamlibet longa fuerit, in singulis artibus
consumpserunt, sequitur ut pluris quasdam vitas ad plura discenda
desideremus. Neque enim illi didicerunt haec usque in senectutem,
sed ea sola didicisse contenti fuerunt ac tot annos non in percipiendo
exhauserunt sed in praecipiendo. XXI. Ceterum, ut de Homero taceam,
in quo nullius non artis aut opera perfecta aut certe non dubia vestigia reperiuntur, ut Elium Hippian transeam, qui non liberalium modo
disciplinarum prae se scientiam tulit, sed vestem et anulum crepidasque
quae omnia manu sua fecerat in usu habuit, atque ita se praeparavit
ne cuius alterius ope egeret: inlusisse tot malis quot summa senectus
habet universae Graeciae credimus Gorgian, qui quaerere auditores
de quo quisque vellet iubebat. XXII. Quae tandem ars digna litteris
Platoni defuit? Quot saeculis Aristoteles didicit ut non solum quae ad
philosophos atque oratores pertinent scientia complecteretur, sed
animalium satorumque naturas omnis perquireret? Illis haec invenienda
fuerunt, nobis cognoscenda sunt. Tot nos praeceptoribus, tot exemplis
instruxit antiquitas, ut possit videri nulla sorte nascendi aetas felicior
quam nostra, cui docendae priores elaborarunt. XXIII. M. igitur Cato,
idem summus imperator, idem sapiens, idem orator, idem historiae
conditor, idem iuris, idem rerum rusticarum peritissimus fuit; inter
tot operas militiae, tantas domi contentiones rudi saeculo litteras
Graecas aetate iam declinata didicit, ut esset hominibus documento
ea quoque percipi posse quae senes concupissent. XXIV. Quam multa, paene omnia tradidit Varro! Quod instrumentum dicendi M. tullio
defuit? Quid plura? cum etiam Cornelius Celsus, mediocri vir ingenio,
432
Quintiliano - Institutio oratoria
non solum de his omnibus conscripserit artibus, sed amplius rei
militaris et rusticae et medicinae praecepta reliquerit, dignus vel ipso
proposito ut eum scisse omnia illa credamus. XXVI. At perficere tantum
opus arduum, et nemo perfecit. Ante omnia sufficit ad exhortationem
studiorum capere id rerum naturam, nec quidquid non est factum ne
fieri quidem posse, cum omnia quae magna sunt atque admirabilia
tempus aliquod quo primum efficerentur habuissent: XXVI. nam et
poesis ab Homero et Vergilio tantum fastigium accepit et eloquentia a
Demosthene atque Cicerone, denique quidquid est optimum ante
non fuerat. Verum etiam si qui summa desperet (quod cur faciat cui
ingenium valetudo facultas praeceptores non deerunt?), tamen est, ut
Cicero ait, pulchrum in secundis tertiisque consistere. XXVII. Neque
enim si quis Achillis gloriam in rebus bellicis consequi non potest,
Aiacis aut Diomedis laudem aspernabitur, nec qui Homeri non fuerunt
* Quin immo si hanc cogitationem homines habuissent, ut nemo se
meliorem fore eo qui optimus fuisset arbitraretur, ii ipsi qui sunt optimi
non fuissent, nec post Lucretium ac Macrum Vergilius nec post
Crassum et Hortensium Cicero, sed nec illi qui post eos fuerunt.
XXVIII. Verum ut transeundi spes non sit, magna tamen est dignitas
subsequendi. An Pollio et Messala, qui iam Cicerone arcem tenente
eloquentiae agere coeperunt, parum in vita dignitatis habuerunt,
parum ad posteros gloriae tradiderunt? Alioqui pessime de rebus
humanis perductae in summum artes mererentur, si quod optimum,
idem ultimum fuisset. XXIX. Adde quod magnos modica quoque
eloquentia parit fructus, ac si quis haec studia utilitate sola metiatur,
paene illi perfectae par est. Neque erat difficile vel veteribus vel novis
exemplis palam facere non abunde maiores opes honores amicitias,
laudem praesentem futuram hominibus contigisse, nisi indignum
litteris esset ab opere pulcherrimo, cuius tractatus atque ipsa possessio
plenissimam studiis gratiam refert, hanc minorem exigere mercedem,
more eorum qui a se non virtutes sed voluptatem quae fit ex virtutibus
peti dicunt. XXX. Ipsam igitur orandi maiestatem, qua nihil di
inmortales melius homini dederunt et qua remota muta sunt omnia et
luce praesenti ac memoria posteritatis carent, toto animo petamus,
nitamurque semper ad optima, quod facientes aut evademus in
summum aut certe multos infra nos videbimus. XXXI. Haec erant,
Marcelle Vitori, quibus praecepta dicendi pro virili parte adiuvari
posse per nos videbantur, quorum cognitio studiosis iuvenibus si non
magnam utilitatem adferet, at certe, quod magis petimus, bonam
voluntatem.
433