COLLOQUIUM PEDAGOGIKA – NAUKI O POLITYCE I ADMINISTRACJI
KWARTALNIK 2(38)/2020
Colloquium 2(38)/2020
ISSN 2081-3813, e-ISSN 2658-0365
CC BY-NC-ND.4.0
DOI: http://doi.org.10.34813/14coll2020
PROTOKOŁY Z KONFERENCJI NACZELNIKÓW WYDZIAŁÓW
POLITYCZNYCH MSZ JAKO ŹRÓDŁO DO BADANIA POLSKIEJ
POLITYKI ZAGRANICZNEJ W 1921 ROKU
Reports from the conference of the Heads of Political Departments
of the Ministry of Foreign Affairs as a source for studying
Polish foreign policy in 1921
Tomasz Landmann
Akademia Wojsk Lądowych im. gen. T. Kościuszki we Wrocławiu, Polska
ORCiD: https://orcid.org/0000-0002-9753-9373
Abstract
The aim of this article is to present the meaning, and content of the reports from the conference of the
Heads of Political Departments of the Ministry of Foreign Affairs in the context of analyzing topics relevant
for the foreign policy of the Second Polish Republic in 1921. The analysis includes a query of archival
materials collected in the Józef Piłsudski Institute of America and scientific literature.
A thesis was put forward that the reports from the conference of the Heads of Political Departments
of the Ministry of Foreign Affairs may constitute an important source supplement for the study of Polish
foreign policy in 1921, i.e. the initial period of strengthening independent statehood after World War I.
Based on the presented arguments, it has been proven that in the opinion of the Ministry of Foreign
Affairs, Polish foreign policy in 1921 was largely focused on the relations with Germany, and Soviet Russia, especially in the context of recognizing the threat to the security of the Second Polish Republic in
connection with the actions of both neighbors. Significant importance should also be attached to political
demands formulated due to the relations with Czechoslovakia, and the United States, as well as in regard
to the policy toward Turkey, the Middle, and Far East.
Keywords: the Second Polish Republic, Ministry of Foreign Affairs, foreign policy.
Badanie nie otrzymało finansowania ze strony instytucji publicznych ani komercyjnych.
Adres do korespondencji: dr Tomasz Landmann, Akademia Wojsk Lądowych im. gen. T. Kościuszki we Wrocławiu,
ul. Czajkowskiego 109, 51-147 Wrocław; e-mail: tomasz.landmann@awl.edu.pl
65
Tomasz Landmann
Streszczenie
Celem artykułu jest przedstawienie znaczenia i treści zawartych w protokołach z konferencji naczelników Wydziałów Politycznych MSZ w kontekście analizy tematów istotnych dla polityki zagranicznej II
RP w 1921 roku. W analizie uwzględniono kwerendę materiałów archiwalnych zgromadzonych w Archiwum Instytutu Józefa Piłsudskiego w Ameryce oraz dostępną literaturę naukową.
Postawiono tezę, że protokoły z konferencji naczelników Wydziałów Politycznych MSZ mogą
stanowić ważne uzupełnienie źródłoznawcze dla badania polskiej polityki zagranicznej w 1921 roku,
czyli w początkowym okresie umacniania niepodległej państwowości po I wojnie światowej.
W następstwie przedstawionych argumentów dowiedziono, że w ocenie MSZ polska polityka zagraniczna była w 1921 roku ukierunkowana w dużej mierze na relacje z Niemcami oraz Rosją sowiecką, zwłaszcza w kontekście rozpoznania zagrożenia bezpieczeństwa II RP w związku z działania-mi
obu sąsiadów. Istotne znaczenie należy przypisać również postulatom politycznym formułowanym ze
względu na relacje z Czechosłowacją, Stanami Zjednoczonymi oraz w odniesieniu do polityki wobec
Turcji, Bliskiego i Dalekiego Wschodu.
Słowa kluczowe: II Rzeczpospolita, bezpieczeństwo, MSZ, polityka zagraniczna.
Wprowadzenie
Niniejszy artykuł wpisuje się w dotychczasowy dorobek autora, jeśli chodzi o problematykę umacniania bezpieczeństwa narodowego państwa polskiego w latach
1918-1939, przy uwzględnieniu zarówno działań informacyjno-wywiadowczych, jak
i polityczno-dyplomatycznych. Poszukiwanie legitymacji dla poprawy pozycji Polski na arenie międzynarodowej po odzyskaniu niepodległości było ważną przesłanką
rozwoju potencjału Ministerstwa Spraw Zagranicznych. Wyznaczało potrzebę ukierunkowania wysiłków polityczno-dyplomatycznych na konkretne państwa i sprawy,
które mogły rzutować na bezpieczeństwo narodowe i międzynarodowe niepodległej
Polski. Jako szczególnie interesujące wybrano lata 1918-1921, które zwyczajowo
przyjmuje się za pierwszy okres umacniania podstaw państwowości Polski w okresie dwudziestolecia międzywojennego.
Przyjęta cezura czasowa, niekiedy rozszerzona na lata 1918-1922, została wyznaczona przez pewne kluczowe momenty i wydarzenia charakterystyczne dla początkowego okresu umacniania niepodległej państwowości. Dotyczy odzyskania
niepodległości w listopadzie 1918 roku, zakończenia procesu ustalania granic państwowych w wyniku plebiscytów narodowościowych, konfliktów oraz sporów granicznych z sąsiadami, czy krystalizacji idei parlamentaryzmu i przyjęcia Konstytucji
marcowej w 1921 roku, jako momentów kończących okres tzw. prowizorium ustrojowego. Równie ważne wydarzenia odnosiły się do zakończenia procesu centralizacji administracji publicznej i systemu wywiadu wojskowego, czy ukoronowania
wysiłków polityczno-wojskowych związanych z przyjęciem przez Polskę sojuszy
z Francją oraz Rumunią. Uzasadnieniem dla przyjętej cezury czasowej były ponadto
ustalenia poczynione zgodnie przez innych autorów w zakresie periodyzacji etapów
rozwoju państwowości polskiej po I wojnie światowej (Czubiński, 2000; Koryn,
1999; Mojak, 1996; Nowak, 2009).
Analiza złożonych problemów w badanych latach przekracza ramy objętościowe narzucone w artykule, wobec czego zdecydowano się na zaprezentowanie oceny
głównych i wybranych aspektów polityki zagranicznej II RP. Uwzględniono sytua-
66
COLLOQUIUM WNHiS
PROTOKOŁY Z KONFERENCJI NACZELNIKÓW WYDZIAŁÓW POLITYCZNYCH MSZ…
cję międzynarodową analizowaną w dokumentach MSZ z 1921 roku. Rok 1921 pozostaje szczególnie ważny w procesie kształtowania podstaw polskiej służby zagranicznej także z tego względu, że dnia 1 kwietnia wydano pierwszy statut
organizacyjny MSZ, co zapoczątkowało funkcjonowanie służby zagranicznej w nowych warunkach wewnętrznych. Zmiany obowiązywały do dnia 2 lipca 1924 roku,
kiedy doszło do zatwierdzenia przez Radę Ministrów nowego statutu i struktury
organizacyjnej MSZ (Szczepanik, 2014b).
Politykę zagraniczną II RP w początkowym okresie umacniania państwowości
analizowano w dotychczasowym piśmiennictwie naukowym z uwzględnieniem różnych aspektów. Starano się pokazać rolę działań polityczno-dyplomatycznych służących zbliżeniu politycznemu oraz wojskowemu z sojusznikami poszukiwanymi na
arenie międzynarodowej, w tym głównie z Francją (Ciałowicz, 1971; Kukułka,
1970; Wandycz, 1986, 1988) i Rumunią (Bułhak 1973a, 1973b, 2008; Balcerak,
2012; Samsel, 2014; Walczak, 2008; Kamiński, Zacharias, 1998), znaczenie wysiłków służących unormowaniu relacji z Litwą (Łossowski, 1966, 1996; Mackiewicz,
2012) i Czechosłowacją (Kołakowski, 2007; Pilarski, 2008), czy tło międzynarodowe wojny polsko-bolszewickiej (Koryn, 1991).
Równie ważna problematyka dotyczyła analizy działań służących zabezpieczeniu granicy państwowej (Solarz, 2014), ze szczególnym uwzględnieniem granicy
wschodniej z Rosją sowiecką (Eberhardt, 2011; Materski, 2005) i zachodniej
z Niemcami (Labuda, 1974; Szeremietiew, 1994; Wroniak, 1963), ukazania roli
Polski w międzynarodowym ładzie wersalskim (Balcerak, 1994; Labuda, Leczyk
i Łossowski, 1995) i charakterystyki ewolucji początkowych kierunków polityki
zagranicznej w odniesieniu do wszystkich sąsiadów II RP (Balcerak, 1999; Łossowski, 1998). Autor dąży do wzbogacenia wiedzy na temat analizowanych aspektów
polityki zagranicznej II RP w 1921 roku, jako schyłkowym dla początku umacniania
państwowości Polski po odzyskaniu niepodległości.
Celem rozważań jest przedstawienie znaczenia i treści zawartych w protokołach
z konferencji naczelników Wydziałów Politycznych MSZ w kontekście analizy tematów istotnych dla polityki zagranicznej II RP w 1921 roku.
Dokumenty opracowane i dyskutowane przez polski MSZ stanowią ważne źródło poznawcze dla analizy kierunków działań II RP na arenie międzynarodowej ze
względu na potrzebę wzmocnienia bezpieczeństwa odrodzonego państwa polskiego.
Przyjęto tezę, zgodnie z którą protokoły z konferencji naczelników Wydziałów Politycznych MSZ mogą stanowić interesujące uzupełnienie źródłoznawcze dla badania
polskiej polityki zagranicznej w 1921 roku, czyli w początkowym okresie umacniania niepodległej państwowości po I wojnie światowej.
Kwerendę naukową oparto wyłącznie na materiale zgromadzonym w Archiwum Instytutu Józefa Piłsudskiego w Ameryce, dążąc do osiągnięcia spójności prezentowanej analizy oraz uwzględniając fakt, że szczególnie bogate dokumenty
z Archiwum Akt Nowych na temat polityki zagranicznej II RP były już przedmiotem opracowania naukowego (Kołodziej, Willaume, 2014). Warto nadmienić, że
w AAN zachowała się część protokołów z konferencji naczelników Wydziałów Politycznych MSZ, z czego najwięcej w zespołach Ambasady RP w Berlinie (sygn.
474) i Konsulatu Generalnego RP w Berlinie (sygn. 475), Konsulatu Generalnego
2(38)/2020
67
Tomasz Landmann
w Monachium (sygn. 480), Poselstwa RP w Atenach (sygn. 466), a przede wszystkim w zespole Ministerstwa Spraw Zagranicznych w Warszawie (sygn. 322).
Dla celów metodycznych należy podkreślić, że z analizy wyłączono problematykę sojuszu polsko-francuskiego oraz polsko-rumuńskiego i ocen MSZ, mając na
uwadze relacje Polski z tymi państwami, ponieważ stanowi to odrębny, niezwykle
złożony, przedmiot zainteresowania współczesnych badaczy polityki zagranicznej
i wojskowości II RP. Podobną motywację zastosowano przy marginalizacji spraw
relacji polsko-brytyjskich w 1921 roku, uwzględniając przy tym fakt, że wspomniane relacje nie stanowiły aż tak istotnego zagadnienia, przynajmniej jeśli chodzi
o liczbę odniesień w przeanalizowanym materiale archiwalnym. Pominięto także
tematykę wpisującą się w polską politykę bałtycką, ponieważ została ona ujęta
w osobnym cyklu podjętym przez autora artykułu (Landmann, w druku). Po
uwzględnieniu powyższych niezbędnych ograniczeń można lepiej zrozumieć strukturę przedmiotową i periodyzację wydarzeń analizowanych przez autora w niniejszym artykule.
Znaczenie protokołów z konferencji naczelników
Wydziałów Politycznych MSZ
Analiza treści wybranych protokołów z konferencji naczelników Wydziałów Politycznych MSZ może stanowić interesujące uzupełnienie źródłoznawcze dla poznania zagadnień z zakresu polskiej polityki zagranicznej w 1921 roku, czyli
w schyłkowym okresie umacniania niepodległej państwowości RP po zakończeniu I
wojny światowej. Samo MSZ pojawiło się z kolei w strukturze organów władzy
państwowej po przemianowaniu na nie Ministerstwa Spraw Zewnętrznych, do czego
doszło dnia 27 stycznia 1919 roku (Wniosek Paderewskiego do Rady Ministrów
z 27 stycznia 1919 roku). W latach 1919-1921 resortem spraw zagranicznych kierowało siedmiu polityków. Kolejno byli to: Leon Wasilewski (listopad 1918 – styczeń
1919), Ignacy Jan Paderewski (styczeń – grudzień 1919), Władysław Wróblewski
(tymczasowo w grudniu 1919), Stanisław Patek (grudzień 1919 – czerwiec 1920),
Eustachy Sapieha (czerwiec 1920 – maj 1921), Jan Dąbski (maj – czerwiec 1921) oraz
Konstanty Skirmunt (czerwiec 1921 – czerwiec 1922) (Nowak-Kiełbikowa, 1998).
Jak zauważył W. Skóra, w latach 1918–1921 w resorcie dokonywano licznych zmian
i przekształceń personalnych, co wpływało na „brak konsekwentnego, długotrwałego i silnego kierownictwa” (Skóra, 2018, s. 227).
Dla potrzeb metodologicznych wypada zaznaczyć, że pod pojęciem Wydziałów
Politycznych MSZ w 1921 roku należy rozumieć następujące struktury wewnętrzne
resortu spraw zagranicznych (Goclon, 2013):
Wydział Ogólny;
Wydział Północny;
Wydział Zachodni;
Wydział Wschodni;
Wydział Środkowo-Europejski;
Wydział Ekonomiczny;
Wydział Prasowy.
68
COLLOQUIUM WNHiS
PROTOKOŁY Z KONFERENCJI NACZELNIKÓW WYDZIAŁÓW POLITYCZNYCH MSZ…
Powyższy podział organizacyjny był następstwem reformy MSZ, wprowadzonej
w życie od dnia 1 października 1920 roku. Wszystkie komórki wewnętrzne MSZ klasyfikowane dla potrzeb niniejszego artykułu jako Wydziały Polityczne MSZ formalnie
wchodziły w skład Dyrekcji Spraw Politycznych – jako jednej z sześciu głównych
komórek organizacyjnych resortu spraw zagranicznych (obok Gabinetu Ministra
z Protokołem Dyplomatycznym, Sekretariatu Generalnego, Biura Szyfrów, Departamentu Konsularnego oraz Departamentu Prawno-Traktatowego) (Skóra, 2018).
W aspekcie organizacyjnym, podczas wybranych konferencji naczelników Wydziałów Politycznych MSZ, z których sporządzano protokoły, obecni byli ponadto
Dyrektor Gabinetu Ministra oraz Sekretarz Polityczny. Dopuszczano również obecność dyplomatów właściwego poselstwa RP za granicą, a także innych delegatów
oraz samodzielnych referentów, którzy mogli przedstawiać bieżące i przyszłościowe
zagadnienia mające wpływ na polską politykę zagraniczną oraz bezpieczeństwo
narodowe II RP.
Same konferencje naczelników Wydziałów Politycznych MSZ, dostarczające
protokołów jako zapisów ich głównych rozstrzygnięć, miały charakter spotkań, na
których omawiano istotne aspekty polityki zagranicznej RP (uzupełnione o komentarze na temat ówczesnych spraw wewnętrznych). Szczególnym zainteresowaniem
cieszyły się tematy omawiające stosunki polityczno-gospodarcze i dyplomatyczne
Polski z krajami ościennymi oraz powojennymi mocarstwami, w tym Francją, Wielką Brytanią czy Stanami Zjednoczonymi. W trakcie konferencji formułowano również pewne dyrektywy dla dyplomatów reprezentujących MSZ w stosunkach
z przedstawicielstwami wymienionych krajów. Przykładem może być kierowanie
dyrektyw politycznych na temat sposobu prowadzenia rozmów dyplomatycznych
z Czechosłowacją w kontekście polsko-czeskiego konfliktu terytorialnego (Kamiński, 1998, 2003). Dyskutowano także o roli formujących się sojuszów regionalnych
w Europie w kontekście pozycji międzynarodowej Polski i polskiego bezpieczeństwa. Przykładem było poddawanie pod dyskusję kwestii związanych z funkcjonowaniem Małej Ententy (Essen, 1992).
W zbiorach AIJP w Ameryce znajduje się łącznie kilkanaście kopii protokołów
z konferencji naczelników Wydziałów Politycznych MSZ zorganizowanych w samym 1921 roku. Pierwsza konferencja miała miejsce dnia 8 marca i dotyczyła zróżnicowanych tematów dla polskiej polityki zagranicznej w warunkach postanowień
i międzynarodowych implikacji traktatu ryskiego. Ostatnią z kolei zorganizowano
dnia 27 października, natomiast przedmiotem dyskusji był przebieg i postanowienia
obrad Ligi Narodów w Genewie, z uwzględnieniem krytyki działań litewskiej dyplomacji wobec podważania zasadności polskich koncepcji federacyjnych w regionie Morza Bałtyckiego (Protokół nr 40). Protokoły z konferencji wnoszą do
historiografii niezwykle zróżnicowane spojrzenie na temat kierunków i problemów
polskiej polityki zagranicznej w 1921 roku, czyli w końcu pierwszego okresu umacniania niepodległej państwowości RP po I wojnie światowej. Archiwalia te wyróżnia złożoność dokumentowanych zagadnień dla odrodzonego państwa polskiego
oraz ścisły związek prezentowanych tematów w trakcie konferencji z pragmatyzmem polskiego bezpieczeństwa.
2(38)/2020
69
Tomasz Landmann
Kierunki polityki zagranicznej II RP
w złożonym kontekście bezpieczeństwa
Anal i za za gr o żeni a bezpi eczeńst wa II RP ze st r ony Ni e mi e c
Odrodzone państwo polskie starało się prowadzić aktywną politykę na arenie międzynarodowej, legitymizując tym samym swoją pozycję w powersalskim systemie
międzynarodowym, w warunkach trudnego położenia geopolitycznego i terytorialnych sporów z sąsiadami (Wołos, 2009). Trudno nie zgodzić się z K. Szczepanikiem, który uważa, że w analizowanym okresie historycznym służba zagraniczna
„miała do wypełnienia szczególnie ważne zadania”, stanowiąc istotny ośrodek polskiej państwowości (Szczepanik, 2014a, s. 16). Swoistemu „upojeniu się wolnością”
towarzyszyło szereg problemów w związku z polityczną społeczną i gospodarczą
odbudową kraju (Pajewski, 2007, ss. 36-37). Analiza treści wybranych konferencji
naczelników Wydziałów Politycznych MSZ stanowi interesujące źródło do poznania
głównych kierunków polityki zagranicznej, pozostających w zainteresowaniu resortu spraw zagranicznych. Jednym z ważniejszych tematów omawianych podczas kolejnych konferencji była szerzej rozumiana problematyka niemiecka. W 1921 roku
odnotowano wzrost dążeń niemieckich związanych z agresywną polityką zagraniczną wraz z deklarowaniem w wielu przejawach antypolskiego stanowiska. Podniesiono także sprawę plebiscytu na Górnym Śląsku. Do udziału w plebiscycie
dopuszczono na mocy tzw. uchwały londyńskiej emigrantów, którzy byli w stanie
wykazać, że urodzili się na Górnym Śląsku. Początkowe kalkulacje strony polskiej
nt. ewentualnych korzyści takiego rozwiązania okazały się nietrafione. W późniejszych ocenach MSZ realizacja postulatu przyniosła konkluzję, że będzie oznaczać
ona w praktyce stratę przez Polskę zarówno zaodrzańskiej części Śląska, jak i powiatu kluczborskiego, istotnego regionu ze względu na szlak kolejowy między Krakowem a Poznaniem. W krytycznej ocenie zebranego materiału należy uznać, że
dopiero ta prognoza okazała się w pełni uzasadniona, co pokazało zresztą faktyczne
rozstrzygnięcie plebiscytu na Górnym Śląsku. W celu poparcia stanowiska można
przywołać dane, zgodnie z którymi w powiecie kluczborskim za przynależnością do
Polski opowiedziało się zaledwie 3,8% mieszkańców (1 793 osoby), podczas gdy za
przyłączeniem do Niemiec głosowało 96,2% osób (45 251 osób) (Protokół nr 24).
Wykazywano jednocześnie agitację niemiecką na niekorzyść Polski w związku
z licznymi napaściami na ludność w pasie przygranicznym. W ocenie polskiego
MSZ brak ścisłej kontroli granicznej prowadzonej przez służby niemieckie powodował, że zaobserwowano również „wiele niepożądanych elementów niemieckich
na Górnym Śląsku i przemycanie przez Niemców dużych ilości broni” (Protokół nr
23). Odnotowano ponadto przypadki koncentracji organizacji wojskowych w Niemczech, głównie w Bawarii, Prusach Wschodnich oraz przy granicy z Polską na Górnym Śląsku. W ocenie MSZ realna pozostawała groźba wystąpienia Reichswehry na
terenie śląskim w przypadku niepomyślnych dla Niemców rozstrzygnięć plebiscytu,
zważywszy, że Niemcy posługiwali się antypolską propagandą wskazującą na rzekome
planowanie przez władze II RP zamachu na Górnym Śląsku (Protokół nr 23).
Kolejnym przejawem zagrożenia dla bezpieczeństwa społecznego państwa polskiego w kontekście ochrony praw mniejszości polskiej pozostawało łamanie przez
70
COLLOQUIUM WNHiS
PROTOKOŁY Z KONFERENCJI NACZELNIKÓW WYDZIAŁÓW POLITYCZNYCH MSZ…
Republikę Weimarską wewnętrznych regulacji konstytucyjnych oraz postanowień
wersalskich związanych z zapewnieniem nauczania w języku mniejszości, tłumaczy
w sądach oraz urzędników narodowości polskiej w instytucjach dla ludności polskiej
(Protokół nr 27). Jako ważne i destabilizujące dla interesów narodowych II RP traktowano udzielanie przez Niemcy poparcia Litwie, czyli państwu deklarującemu nieprzejednanie wrogie stanowisko względem Polski. W kontekście zainteresowania
problematyką niemiecką należy dodać, że istotnym czynnikiem wpływającym na
bezpieczeństwo II RP pozostawało uregulowanie statusu Okręgu Kłajpedy, mając na
uwadze fakt, że dominującymi czynnikami na tym obszarze pozostawały wrogie
Polsce czynniki litewski i niemiecki. W polskim resorcie spraw zagranicznych zainteresowano się międzynarodowym projektem Konstytucji Kłajpedy, która miała
nadać Kłajpedzie status wolnego miasta będącego pod opieką i protektoratem Francji (Protokół nr 38). Późniejsze lata pokazały, że poddanie Okręgu Kłajpedy protektoratowi Francji nie przetrwało próby czasu, a wspierane przez Niemców militarne
zajęcie obszaru przez Litwę doprowadziło do pogorszenia pozycji geopolitycznej
i bezpieczeństwa II RP (Łossowski, 2007; Zieliński, 2018).
W marcu 1921 roku dyplomacja niemiecka przedstawiła postulat wypełnienia
zobowiązań reparacyjnych z uwagi na zakończenie I wojny światowej, domagając
się jednak, aby podstawą wykonania zobowiązań było włączenie Górnego Śląska do
Republiki Weimarskiej oraz przywrócenie wolnego handlu i zniesienie ograniczeń
handlowych (Historyczne posiedzenie konferencji londyńskiej. Treść propozycji niemieckich, 1921). W ocenie zaprezentowanej podczas konferencji naczelników Wydziałów Politycznych MSZ w dniu 30 kwietnia 1921 roku stwierdzono, że postulaty
stanowiły element propagandy niemieckiej przeciwko Polsce uprawianej przez Berlin na arenie międzynarodowej. Państwo niemieckie domagało się uzyskania całego
obszaru Górnego Śląska, uzasadniając swoją propozycję możliwością spłaty całości
zasądzonych po I wojnie światowej reparacji wojennych (Protokół nr 27). Zważywszy na działania Berlina szkalujące Polskę na arenie międzynarodowej dostrzeżono
nieprzychylne stanowisko Watykanu w sprawie dążeń Polaków na Górnym Śląsku.
Czynnikiem była sprawnie działająca dyplomacja niemiecka w Watykanie, posiadająca znacznie wyższe środki finansowe w porównaniu do działań dyplomacji polskiej.
Analogiczne wysiłki dyplomatyczne w Stolicy Apostolskiej realizowali chociażby
Brytyjczycy i Amerykanie (Protokół nr 27).
W ocenie MSZ należało również podkreślić niekorzystny wydźwięk polityki
brytyjskiej w sprawie Górnego Śląska, w znacznej części punktów wyrażających
konieczność utrzymania tego regionu w granicach administracyjnych Niemiec. Stanowisko brytyjskie tłumaczono wieloletnimi doświadczeniami oraz związkami
w dziedzinie współpracy brytyjsko-niemieckiej w sferze ekonomicznej i naukowej,
„która odżywała obecnie po przerwie spowodowanej latami wojny” (Protokół nr
32). Brytyjski premier z lat 1916-1922, David Lloyd George miał wielokrotnie kierować się w działaniach międzynarodowych Wielkiej Brytanii przekonaniem, że
Polska nie jest krajem, który może być zdolny wykazać się zdolnością do utrzymania trwałej samodzielności (Nowak-Kiełbikowa, 1975). W analizowanych dokumentach miała się wielokrotnie ujawnić „niechęć brytyjskiego polityka do polskich
aspiracji terytorialnych” (Tebinka, 1998, s. 12). Już od stycznia 1919 roku przedstawiciele polskiego MSZ traktowali politykę Wielkiej Brytanii wobec Polski jako
2(38)/2020
71
Tomasz Landmann
element „wschodnio-europejskiej, przede wszystkim rosyjskiej polityki gabinetu
angielskiego” (Notatka przedstawicielstwa rządu w Bernie dla MSZ o brytyjskiej
polityce wobec Polski z dnia 14 stycznia 1919 roku, s. 61). Wreszcie, w dokumentach dyplomatycznych wskazywano na nieprzychylne stanowisko Brytyjczyków
w związku z deklarowaniem sympatii dla ukraińskiego ruchu narodowego po zajęciu Galicji Wschodniej przez Ukraińców w czasie trwającej od listopada 1918 do
lipca 1919 roku wojny polsko-ukraińskiej. W ocenie strony polskiej członkowie
angielskiej misji wojskowej we Lwowie „zaraz od pierwszej chwili nie umieli, czy
też nie chcieli, zataić swoich sympatii dla Ukraińców i w dyskusji starali się ich
usprawiedliwiać” (Notatka sekretarza Tymczasowego Komitetu Rządzącego we
Lwowie dla KNP w Paryżu z dnia 20 grudnia 1918 roku). W ocenie pozyskanego
materiału archiwalnego warto uwzględnić, że stanowisko Wielkiej Brytanii w sprawie pozycji Polski w stosunkach z Niemcami było w wielu punktach niekorzystne
dla Polaków. Przykład sprawy plebiscytowej na Górnym Śląsku pozostaje jednym
z najbardziej reprezentatywnych dla analizowanych lat. Dodatkowym problemem
były aspiracje brytyjskiego rządu do rozwoju stosunków z Rosją Sowiecką oraz
sympatie dla ukraińskiego ruchu narodowego, które nie mogły uzyskać zrozumienia
ani tym bardziej poparcia przez polski MSZ.
W związku z rozstrzygnięciem plebiscytowym na Górnym Śląsku pojawił się
problem bezpieczeństwa II RP w kontekście relacji z Niemcami i konfliktu związanego z III powstaniem śląskim. Dostrzegano nie tylko trudność w przyszłym zdemobilizowaniu powstańców walczących z Niemcami, ale – w ocenie MSZ – istniała
realna obawa tymczasowości prób uregulowania konfliktu oraz nieskuteczności
rozwiązań proponowanych przez Międzysojuszniczą Komisję Rządzącą i Plebiscytową na Górnym Śląsku. Z końcem czerwca 1921 roku prognozowano, że brak
trwałego włączenia w granice administracyjne państwa polskiego Gliwic lub Zabrza
grozi wybuchem nowego ruchu zbrojnego w polsko-niemieckim sporze, co poważnie zagroziłoby bezpieczeństwu II RP. Naczelnik Wydziału Północnego MSZ, Józef
Targowski, stwierdził, że „jeżeli Komisja nakaże powstańcom powrót do status quo
oraz przywróci dawną władzę landratów, to (...) powstańcy mogą zająć postawę
wrogą demobilizacji” (Protokół nr 33).
W ocenie MSZ, na tle konfliktu o Górny Śląsk oraz problematyki traktowania
mniejszości niemieckiej w Polsce, należało zwrócić uwagę na zwalczanie antypolskiej propagandy niemieckiej. Jej przejawami były w szczególności agitacja międzynarodowa wskazująca na militarystyczne zapędy II RP wobec całości obszaru
Górnego Śląska, wydanie odezw przez ośrodki komunistyczne w Niemczech do
ludności w celu zbierania składek na strajki polskich kolejarzy czy podburzanie antagonizmów narodowościowych w II RP, głównie na pograniczu polsko-niemieckim
na Śląsku i Prusach Wschodnich (Protokół nr 23).
Innym przejawem zagrożenia bezpieczeństwa II RP ze strony Niemiec w 1921
roku pozostawał w ocenie polskiego MSZ wpływ napiętych stosunków politycznych
dla obustronnych relacji gospodarczo-handlowych (Krasuski, 1985). W analizowanym roku obowiązywał wprowadzony przez rząd w Berlinie zakaz wywozu niemieckich towarów do Polski, co stanowiło formę nacisku i przejaw osłabienia
bezpieczeństwa ekonomicznego II RP. Z informacji uzyskanych przez MSZ w maju
1921 roku wynikało, że w nawiązaniu do planowanych sankcji, które miały zostać
72
COLLOQUIUM WNHiS
PROTOKOŁY Z KONFERENCJI NACZELNIKÓW WYDZIAŁÓW POLITYCZNYCH MSZ…
nałożone przez Francję i Wielką Brytanię na Niemcy, politycy Republiki Weimarskiej zamierzali cofnąć zakaz wywozu towarów do II RP. Oprócz potrzeby zwiększenia dynamiki handlu w warunkach trudnej sytuacji wewnętrznej, Niemcy
kierowali się zwłaszcza dążeniem do uniemożliwienia wzrostu handlowych wpływów Francji i Wielkiej Brytanii w Polsce (Protokół nr 28). Warto nadmienić, że
z powodu protestu części niemieckich sfer przemysłowo-handlowych zakaz wywozu
towarów do Polski znoszono systematycznie dla przedsiębiorców z poszczególnych
sektorów gospodarczych. W październiku 1921 roku zniesiono zakaz dla wywozu
maszyn, narzędzi oraz artykułów wykorzystywanych przy budowie dróg i mostów,
a także w kolejnictwie, z tym w handlu wagonami i parowozami (Wywóz towarów
niemieckich do Polski, 1921).
Próby wywierania przez państwo niemieckie presji gospodarczej na Polskę bez
wątpienia stanowiły istotny przejaw godzenia w interesy narodowe II RP, także na
płaszczyźnie bezpieczeństwa ekonomicznego. Zarządzona prawnie blokada gospodarcza Polski przez Niemcy trwała 2 lata, od 20 lipca 1920 do 20 lipca 1922 roku
(Krasuski, 1962). W literaturze czytamy, że „ograniczenie przez rząd niemiecki
wywozu znaczącej liczby ważnych dla gospodarki artykułów przypadło na okres
zbrojnych zmagań Polski z jej wschodnim sąsiadem, co jeszcze bardziej umacniało
koła rządzące Niemiec w przekonaniu o skuteczności podjęcia tej decyzji” (Łuczak,
1988, s. 166). W rzeczywistości należy zgodzić się z K. Błahutem (1975), który
zauważył, że próby zakrojonej na szeroką skalę blokady gospodarczej II RP przez
Niemcy w latach 1920 i 1921 miały niewielkie szanse powodzenia. W Polsce wypracowano kanały zaopatrzenia w produkty objęte niemieckimi zakazami wywozowymi. W środowisku polskiego MSZ nie brakowało jednocześnie opinii, że już w
1921 roku pozycja Niemiec była na tyle silna, by nie tylko stwarzać zagrożenie dla
bezpieczeństwa i interesów narodowych II RP, ale również wywierać realny wpływ
na ważne sprawy międzynarodowe w Europie.
Panowało przekonanie, że „odrodzenie Niemiec postępuje niesłychanie szybkim i nadspodziewanym wprost tempem. (...) Jeden z najpoważniejszych czynników
politycznych w Europie, którego wpływy uwidaczniają się nawet w wewnętrznych
konferencjach mocarstw Ententy. (...) Wpływy niemieckie zaszły bardzo daleko i są
znacznie większe od naszych” (Protokół nr 36). Należy zatem polemizować ze stanowiskiem wyrażonym w literaturze, że państwa Ententy ze szczególnym wysiłkiem
troszczyły się o osłabienie Niemiec, kosztem na przykład utrwalenia niepodległości
nowo powstałych demokracji w Europie Środkowej czy w regionie nadbałtyckim
(Kozłowski, 2008). Państwa Ententy nie były jednomyślne w swoich interesach
i stosunkach międzynarodowych, kierując się w wielu punktach odmiennymi stanowiskami zarówno w odniesieniu do Niemiec, Rosji Sowieckiej, jak i mocarstw zachodnich. Skuteczność działań służących osłabianiu Niemiec w każdym razie
pozostawała na niezadowalającym poziomie, jeśli uwzględnić oceny zaprezentowane przez polityków reprezentujących struktury decyzyjne polskiego MSZ. W literaturze dodano, że lata 1918-1921, mimo przegranej I wojny światowej, cechowały się
w przypadku działań Niemiec szczególną aktywnością w dziedzinie polityki rewizjonistycznej, godzącej zwłaszcza w bezpieczeństwo II RP (Sobczak, 1973).
2(38)/2020
73
Tomasz Landmann
Pr obl emat yka Rosj i Sowi ecki ej j ako i st ot ne za gadni eni e
dl a pol i t yki z a gr ani cznej II R P w 1921 r o ku
Ze względu na podpisanie i przyjęcie traktatu ryskiego, kończącego wojnę polsko-bolszewicką, ważnym kierunkiem polskiej polityki zagranicznej w procesie poprawy ochrony bezpieczeństwa narodowego II RP w 1921 roku pozostawała Rosja Sowiecka. W ocenie prowadzonej przez Polskę polityki wschodniej, ukierunkowanej
w szczególności na stosunki z Rosją sowiecką, w kręgu MSZ pod koniec sierpnia
1921 roku dominowało przekonanie o nieskuteczności wysiłków polskich co do
ewentualnej izolacji Rosji sowieckiej na arenie międzynarodowej i przełamania dążeń tego państwa do ponownego zagrożenia bezpieczeństwa II RP. Ocena okazała
się zresztą trafna, bo już w 1922 roku Rosja sowiecka została oficjalnie uznana jako
państwo przez Wielką Brytanię, a w rok później przez Francję. W 1922 roku Sowieci zawarli ponadto układ w Rapallo z Niemcami. Naczelnik Wydziału Wschodniego
MSZ, Juliusz Łukasiewicz, przedstawił podczas konferencji naczelników Wydziałów Politycznych MSZ z dnia 29 sierpnia 1921 roku stanowisko, że istotnym powodem tego stanu rzeczy były rozbieżności w koncepcjach prowadzenia polityki
wschodniej akcentowane wśród polityków oraz wojskowych. Co więcej, w ocenie
dyplomaty reemigracja z Rosji sowieckiej postępowała opieszale, przy braku wykonania wszystkich klauzul traktatu ryskiego, co obniżało prestiż państwa polskiego na
arenie międzynarodowej. Korzystnym czynnikiem dla bezpieczeństwa Polski oraz
położenia geopolitycznego państwa był jednak fakt, że „niebezpieczeństwo [militarne] ze strony Rosji, dziś już bezwarunkowo przestało istnieć” (Protokół nr 36).
Wobec prób normalizacji stosunków polsko-rosyjskich dostrzeżono strategiczny kierunek rozwoju polityki handlowej II RP w postaci konieczności włączenia
Wolnego Miasta Gdańska do handlu z Rosją sowiecką. Postulowano możliwość
transportu towarów Wisłą w stronę Gdańska na potrzeby wzajemnych stosunków
handlowych oraz poparcie propozycji włączenia Wolnego Miasta do strefy wolnego
handlu. Naczelnik Wydziału Ekonomicznego MSZ, Wacław Olszewicz, przedstawił
postulat uczynienia z miasta portu w handlu polsko-rosyjskim na wzór funkcjonowania Kopenhagi, jako portu, z którego Duńczycy i Anglicy prowadzili zintensyfikowaną wymianę handlową z Rosjanami. MSZ miało jednocześnie sprzyjać zmianie
charakteru gdańskiego portu z ośrodka dotychczas głównie importowego na eksportowy w odniesieniu do polskich towarów w handlu zagranicznym (Protokół nr 37).
Należy ocenić, że postulaty wydawały się o tyle zrozumiałe, że Gdańsk, mimo zachowania niemieckiego prawodawstwa i urządzeń społecznych, „gospodarczo zależał jednak od zaplecza polskiego. Obroty handlowe, dokonywane przez Polskę
w Gdańsku, decydowały o zamożności Wolnego Miasta. (...) Należało ono do polskiego obszaru celnego” (Skubiszewski, 2011, s. 261). Postulatem służącym poprawie bezpieczeństwa ekonomicznego II RP stało się również pozyskiwanie kapitałów
obcych, zwłaszcza waluty angielskiej i francuskiej, a dodatkowo marki niemieckiej,
w celu ekspansji gospodarczej i zdynamizowania polsko-rosyjskich stosunków handlowych (Protokół nr 36).
W dokumencie pojawił się zapis, że polityka zagraniczna II RP musi być dostosowana do możliwości finansowych odrodzonego państwa polskiego. W celu poprawy bezpieczeństwa ekonomicznego Polski proponowano interesujące rozwiązanie w postaci zwiększenia nakładów finansowych na propagandę i działania wize74
COLLOQUIUM WNHiS
PROTOKOŁY Z KONFERENCJI NACZELNIKÓW WYDZIAŁÓW POLITYCZNYCH MSZ…
runkowe służące stworzeniu przekonania wśród polityków zachodnich o silnej pozycji ekonomicznej II RP. W ocenie przedstawicieli polskiego MSZ: „w ten sposób
dałoby się w następstwie uzyskać większe kredyty na najistotniejsze potrzeby MSZ”
(Protokół nr 36). Na potrzebę zorganizowania trwałych działań propagandowych dla
celów MSZ wskazywano już podczas konferencji naczelników Wydziałów Politycznych MSZ z dnia 27 czerwca 1921 roku, gdzie Naczelnik Wydziału Prasowego
MSZ, Józef Wasowski, wskazywał w dosadny sposób, że: „brak zupełny propagandy jest z punktu widzenia interesów państwa przestępstwem. Mają ją Niemcy, mają
Czesi, mają nawet Litwini, my jedni tylko jesteśmy jej całkowicie pozbawieni. A
jednak łatwo byłoby przekonać świat, gdyby starano się to uczynić. Np. konferencją
prasy, urządzoną przez Prezydenta Witosa przy udziale ministrów” (Protokół nr 33).
Szkodliwym czynnikiem dostrzeżonym przez MSZ w ocenie stosunków polsko-rosyjskich i bezpieczeństwa II RP pozostawało oddziaływanie nasilonej,
oszczerczej akcji komunistycznej przeciwko Polsce na arenie międzynarodowej.
Sowieci wykorzystywali prasę, dyskredytując działania Polaków, głównie posługując się obszerniejszymi artykułami i współdziałając w ich finansowaniu z Niemcami. Przy współpracy rosyjsko-niemieckiej publikowano serie artykułów wskazujących na aneksjonistyczną, militarystyczną i imperialistyczną politykę II RP wobec
Górnego Śląska, a także prześladowania mniejszości narodowych w Polsce. Pobyt
Naczelnika Państwa, Józefa Piłsudskiego, w Paryżu w lutym 1921 roku przedstawiono w prasie komunistycznej, jako formę przygotowania Polski do wojny przeciwko Rosjanom i Niemcom. Analizując działania sowieckie w poszczególnych
państwach europejskich, strona polska wykazała istotną rolę komunistycznej propagandy prasowej. Źródłem wielu informacji o antypolskim wydźwięku w Europie
Wschodniej oraz dalej w przekazie docierającym na Bałkany i do Turcji był ponadto
tygodnik „Świt”, który wydawano w Wiedniu od czerwca 1919 roku z inicjatywy
Związku Socjalistów Polskich w Wiedniu. Tygodnik wychodził po polsku, zawierając wiele broszur propagandowych z odwołaniami do sprawy robotniczej i krytyką
rzekomego wyzysku mas społecznych w Polsce (Pietrzak-Pawłowska, Piwarski,
1960). W czasopiśmie zamieszczano artykuły oraz wzmianki zawierające krytykę
państwowości polskiej, odnoszące się do walk partyjnych w kraju i krytyki osoby
Naczelnika Państwa (Protokół nr 23).
Niejako na marginesie prezentowanych rozważań warto wspomnieć, że interesującym aspektem polskiej polityki zagranicznej, pozostającym w korespondencji
do spraw sowieckich, było analizowanie sytuacji międzynarodowej w części regionów azjatyckich. W kontekście bezpieczeństwa i pozycji międzynarodowej państwa
polskiego najważniejsze znaczenie przypisywano próbom politycznego zbliżenia
między Rosją Sowiecką a Turcją. Należy pamiętać, że potrzeba normalizacji relacji
rosyjsko-tureckich miała miejsce już po podpisaniu traktatu brzeskiego dnia 3 marca
1918 roku, regulującego wycofanie Rosji z działań na froncie I wojny światowej.
Traktat pokojowy został poszerzony o układ rosyjsko-turecki, dając podstawy pod
rozwój nowych stosunków między wymienionymi państwami (Materski, 1994).
Podstawy kooperacji wojskowej zostały ustalone z kolei na mocy układu z dnia 27
października 1920 roku (Protokół nr 23). W 1921 roku po ociepleniu relacji oba
państwa dążyły do ustabilizowania przebiegu swoich granic w szczególności na
Zakaukaziu (Wiśniewski, 2013).
2(38)/2020
75
Tomasz Landmann
Polska dyplomacja i wywiad wojskowy obserwowały dążenia niepodległościowe narodów zakaukaskich, zwłaszcza Gruzinów, Ormian i Tatarów, postrzegając je
w charakterze czynników osłabiających wewnętrznie Rosję Sowiecką, z korzyścią
dla bezpieczeństwa II RP. Z zachowanych archiwaliów wynika, że uzupełniającym
zadaniem MSZ w 1921 roku pozostawała obserwacja stosunków na Syberii z uwagi
na stwierdzenie silnie rozbudowanego patriotyzmu lokalnego oraz tendencji separatystycznych przeciwko komunistycznej ideologii Rosji Sowieckiej (Protokół nr 26).
Przejawem zainteresowania strony polskiej były rozważania na temat wsparcia idei
prometejskiej, mającej wyraźnie antysowiecki charakter (I. Chainskyi, 2016).
T r eść pr ot okoł ów a spoj r zeni e na wybr ane spr awy
zwi ą zane z C zech osł owacj ą
W ocenie MSZ ważnym kierunkiem polityki zagranicznej II RP w 1921 roku pozostawały wysiłki zmierzające do normalizacji stosunków z Czechosłowacją. Podczas
konferencji naczelników Wydziałów Politycznych MSZ z dnia 8 marca 1921 roku w
referacie Naczelnika Wydziału Środkowo-Europejskiego MSZ, Jerzego Dzieduszyckiego, pojawiło się przekonanie o niekorzystnych dla państwa polskiego przemianach wewnątrz Czechosłowacji w związku z działaniami oraz rozłamem
w najliczniej reprezentowanym politycznie obozie socjaldemokratycznym. Przykładem takiej zmiany było powołanie przez lewicowych socjaldemokratów w połowie
maja 1921 roku Komunistycznej Partii Czechosłowacji, która w parlamencie dysponowała 22 posłami oraz 5 senatorami. Zalegalizowana działalność czechosłowackich komunistów przypadła na okres „radykalizacji nastrojów społecznych oraz
utrzymujących się napięć narodowościowych” (Miszewski, 2002, s. 86). W Czechosłowacji, zwłaszcza z względu na ocenę stosunków polsko-sowieckich, zaczęto
mocniej kwestionować trwałość wschodniej granicy Polski i zarazem poddawać
krytyce wschodnią politykę państwa polskiego (Krasuski, 2007). Można ocenić, że
stanowiło to kolejny czynnik osłabiający możliwość porozumienia II RP i Czechosłowacji w trudnym dla obu państw położeniu geopolitycznym w 1921 roku. Kwestie sporne w stosunkach polsko-czeskich stanowiły istotny element wpływający na
politykę zagraniczną II RP w 1921 roku.
Czynnikiem osłabiającym potencjał polsko-czechosłowackich relacji i bezpieczeństwo II RP było również ignorowanie przez rząd Czechosłowacji ruchu komunistycznego. W ocenie zaprezentowanej przez Dzieduszyckiego należało pisać
nawet o popieraniu przez czechosłowacki rząd ruchu komunistycznego wśród
mniejszości narodowych w celu „przeciwstawienia tych mniejszości sąsiadom Czechosłowacji, zwalczającym zasadniczo prąd bolszewicki, a w następstwie związanie
tych elementów z Republiką” (Protokół nr 23).
Podczas konferencji wskazano jednocześnie na okoliczności narodowego spisu
ludności, który odbył się w Czechosłowacji w dniach 16-21 lutego 1921 roku.
W czasie spisu dochodziło do zastraszania ludności polskiej z przyznanej Czechosłowacji części Śląska Cieszyńskiego przez komisarzy spisowych i gróźb represjonowania tych osób, które zdecydowałyby się podać narodowość polską (Protokół nr
23). W literaturze podkreśla się, że polityka represjonowania mniejszości polskiej
była częstym środkiem wywierania przez Czechosłowację politycznego nacisku na
76
COLLOQUIUM WNHiS
PROTOKOŁY Z KONFERENCJI NACZELNIKÓW WYDZIAŁÓW POLITYCZNYCH MSZ…
władze II RP. Nierzadkie pozostały sytuacje zwalniania z pracy polskich robotników
w czechosłowackich fabrykach czy nawet wydaleń członków polskiej mniejszości
do polskiej części Śląska Cieszyńskiego (Miszewski, 2002). Władze Czechosłowacji
represjonowały mniejszość polską i traktowały aktywność grupy polskojęzycznej,
jako destabilizującej bezpieczeństwo państwa w podobnej mierze, co działania grup
niemieckojęzycznych czy ludności węgierskiej (Żelazny, 2015, 2016).
Polski MSZ zaalarmował, że w związku z organizacją spisu narodowego na
wysokie grzywny skazano szereg osób narodowości polskiej, których oskarżono o
wypełnianie arkuszy spisowych za inne osoby. W rezultacie represji polski MSZ
wysłał notę dyplomatyczną do Poselstwa Czechosłowackiego w Warszawie, w której znalazła się krytyka zaostrzenia stosunków polsko-czechosłowackich na pograniczu na skutek taktyki stosowanej przez czeskie władze przy spisie narodowościowym (Protokół nr 24). Powyższe działania godziły w bezpieczeństwo
społeczne II RP z powodu osłabienia ochrony mniejszości polskiej zamieszkującej
Czechosłowację.
Pomimo trudności i napięć we wzajemnych stosunkach Czechosłowacja, jako
sąsiad Polski, znalazła się w grupie państw, z którymi w ocenie MSZ należało
w pierwszej kolejności poszukać porozumienia i stabilizacji stosunków politycznych. Podczas konferencji naczelników Wydziałów Politycznych MSZ z dnia
29 sierpnia 1921 roku Przewodniczący, Kajetan Dzierżykraj-Morawski, wyraził
przekonanie o konieczności zaprzestania przez rząd II RP polityki negowania decyzji Rady Ambasadorów w sprawie podziału Śląska Cieszyńskiego. Stanowisko protestacyjne polskiego rządu ocenił jako motywowane wyłącznie względami
uczuciowymi, szkodzące możliwości wypracowania porozumienia z Czechami
i zagrażające polskim interesom i bezpieczeństwu ziem Galicji Wschodniej (Małopolski Wschodniej). Postulat normalizacji relacji z Czechosłowacją uznano za konieczny, mając na uwadze dominującą tendencją w polityce MSZ, którą oceniono,
jako „nieprzewidującą w określonej przyszłości oparcia, ani o Rosję, ani o Niemcy”
(Protokół nr 36). Możliwość normalizacji stosunków z Czechami i potencjalny sojusz polsko-czechosłowacki oceniono również w następującym stanowisku: „Stanowią oni cenny element techniczny, który wobec łatwości zwłaszcza polonizowania się, można by przeciwstawić Niemcom, gdyby pracowali ręka w rękę z nami”
(Protokół nr 36).
Uchylanie się rządu polskiego od dającej się zauważyć w Pradze chęci zbliżenia polityczno-wojskowego z Warszawą określono szkodliwym dla realizacji polskich interesów narodowych także podczas konferencji z dnia 20 czerwca 1921
roku. Podczas konferencji przekazano informację o czeskim dementi rzekomego
poparcia udzielonego przez Czechosłowację Niemcom w sprawie wyników plebiscytu na Górnym Śląsku. W dementi czeskiego rządu zaakcentowano stanowisko, że
„przyznanie okręgu przemysłowego Niemcom godziłoby w najżywotniejsze interesy
czeskie” (Protokół nr 32). Innym przejawem aktywności Czechów w próbach zbliżenia z Polską była złożona w 1921 roku propozycja szefa wywiadu wojskowego,
którym był Čeněk Haužvic, nawiązania kontaktów między służbami wywiadowczymi obu państw. Na propozycję wywiad wojskowy II RP odpowiedział jednak
negatywnie (Ćwięk, 2009).
2(38)/2020
77
Tomasz Landmann
W polityce zagranicznej II RP w 1921 roku ukierunkowanej na relacje z Czechosłowacją należy uwydatnić ponadto znaczenie wydarzenia, jakim było podpisanie tzw. paktu Skirmunt-Beneš (od nazwisk polskiego ministra spraw
zagranicznych, Konstantego Skirmunta oraz premiera i ministra spraw zagranicznych Czechosłowacji, Edvarda Beneša). K. Skirmunt jest postrzegany jako jeden
z inicjatorów uregulowania pokojowych stosunków między Polską a Czechosłowacją w 1921 roku (Faryś, 1992; Nowinowski, 2005). Dnia 6 listopada 1921 roku na
spotkaniu obu polityków w Pradze przyjęto wspólne zobowiązanie państw, co do
neutralności na wypadek konfliktu jednego z nich ze stroną trzecią. Państwo czechosłowackie zobligowało się do braku ingerencji w polskie sprawy w regionie Galicji
Wschodniej, natomiast Polacy potwierdzili swoje neutralne stanowisko odnośnie
działań praskiego rządu w sprawach Słowacji oraz Ukrainy Zakarpackiej. Pakt rozszerzono o tzw. umowę Piltza (od nazwiska polskiego dyplomaty i posła Erazma
Piltza) w celu uregulowania spornych stanowisk obu krajów w sprawach Spisza,
Orawy i Śląska Cieszyńskiego. Pakt Skirmunt-Beneš jest traktowany przede wszystkim jako sukces polskiej dyplomacji polityki zagranicznej w ostatnich miesiącach
1921 roku. Z drugiej strony, pakt ostatecznie nie został ratyfikowany ze względu na
polsko-czeski spór o Jaworzynę. Egzekwowanie pokojowych rozstrzygnięć z końca
1921 roku okazało się zresztą niemożliwe w realizacji stosunków między Warszawą
a Pragą w późniejszych latach (Gawron, 2004).
Pr ot okoł y j ako źr ódł o i nf or macj i o pol i t yce za gr ani cznej II RP
wobec T ur cj i , J aponii i St anów Zj ednoczonych w 1921 r oku
W ocenie polskiego MSZ należało dokładniej rozpoznać rosnące wpływy komunizmu na Bliskim Wschodzie, czy polskim aspiracjom rozwinięcia relacji z Turcją
i Japonią. Strona polska, rozważająca możliwość zbliżenia politycznego z Turcją,
bezpośrednio interesowała się treścią układów turecko-bolszewickich, które wiązały
się z daleko idącą koordynacją polityki tureckich kemalistów z polityką sowiecką na
Bliskim Wschodzie. Trudno nie zgodzić się ze stanowiskiem, zgodnie z którym o ile
kwestia turecka nie stanowiła w polskiej myśli polityczno-wojskowej problemu centralnego na początku lat 20. XX wieku, o tyle dla dyplomacji i wywiadu II RP
szczególnie ważna pozostawała problematyka stanowiska Turcji w sprawie Rosji
Sowieckiej i wzajemnych relacji wymienionych państw (Gierowska-Kałłaur, Kornat, 2014). W ocenie MSZ Rosja Sowiecka nie zamierzała „zrzec się na serio swej
polityki przewrotowej, zwłaszcza na Wschodzie” (Protokół nr 31).
Przejawem wzmocnienia pozycji Turcji na arenie międzynarodowej był także
wzrost sympatii dla tego państwa ze strony państw muzułmańskich na Bliskim
Wschodzie (Protokół nr 31). Strona polska wskazała również na znaczenie przymierza turecko-afgańskiego, zawartego w Moskwie dnia 1 marca 1921 roku. Odnotowano jednocześnie sprzeciw brytyjski wobec naruszenia równowagi po I wojnie
światowej w postaci wzrostu regionalnego znaczenia Turcji kosztem państw bałkańskich i Rosji Sowieckiej. Przymierze turecko-afgańskie godziło w interesy brytyjskie w Indiach z uwagi na zagrożenie konfliktem afgańsko-indyjskim (Protokół nr
29). Można sądzić, że pogłębienie turecko-sowieckich kontaktów zagrażało polskim
interesom w dziedzinie nawiązania i rozwinięcia współpracy politycznej oraz wy78
COLLOQUIUM WNHiS
PROTOKOŁY Z KONFERENCJI NACZELNIKÓW WYDZIAŁÓW POLITYCZNYCH MSZ…
wiadowczej z Turcją, prowadzeniu akcji prometejskiej czy rozszerzeniu polskich
wpływów na Półwyspie Bałkańskim oraz na Bliskim Wschodzie (Ciechanowski,
Dubicki, 2004).
Z kolei w odniesieniu do zainteresowania rozwinięciem stosunków z Japonią,
w ocenie polskiego MSZ istniała szansa zbliżenia Warszawy z Tokio, co było szansą na skuteczniejszą ochronę bezpieczeństwa Polski przed szerzej rozumianym zagrożeniem ze strony Rosji Sowieckiej. Japonia miała już od początku lat 20. XX
wieku dążyć do tego, aby „znaleźć czynnik biały do uporządkowania Rosji” (Protokół nr 26). Wśród potencjalnych sojuszników znalazły się Niemcy i Polska, w czym
MSZ upatrywało szansy pogłębienia relacji polsko-japońskich z nadaniem ewentualnemu porozumieniu antysowieckiego charakteru (Protokół nr 26). Należy pamiętać, że w analizowanym czasie możliwość bardziej rozwiniętych kontaktów polskojapońskich była efektem wysłania do Warszawy przez japoński resort spraw zagranicznych swojego przedstawiciela dyplomatycznego w randze attaché wojskowego.
W maju 1921 roku funkcję objął Yamawaki Masataka, prawie 9 miesięcy po wysłaniu do Tokio przez Polskę swojego przedstawiciela dyplomatycznego (PałaszRutkowska, 2014). Należy sądzić, że to strona polska zabiegała w pierwszej kolejności o rozwój relacji z Japonią, a nie odwrotnie, co jest ważnym wnioskiem odnośnie dążeń polskiego MSZ w sprawie nawiązania i rozwoju relacji zagranicznych
z Japonią.
Osobnym przedmiotem zainteresowania polskiego MSZ pozostawały Stany
Zjednoczone i ewentualne korzyści możliwe do osiągnięcia przez Polskę, zważywszy na polskie zabiegi dyplomatyczne o względy Amerykanów. W ocenie resortu
spraw zagranicznych II RP jednym z postulatów amerykańskiej polityki zagranicznej w 1921 roku pozostawało dążenie do stabilizacji stosunków politycznych
i uzdrowienia życia gospodarczego w Europie. Możliwości wzmocnienia bezpieczeństwa Polski dopatrywano się także w sentymencie okazywanym przez Amerykanów i otwartości na współpracę nie tylko z Wielką Brytanią, ale również z Polską
oraz Francją. Należy jednak krytycznie odnieść się do wzmianek w dokumentach,
które mogą świadczyć o rzekomo istotnych możliwościach dyplomatycznych Polaków w relacji z Amerykanami w tym czasie. Relacje Stanów Zjednoczonych
z Wielką Brytanią, Francją i Sowietami miały większy ciężar gatunkowy, będąc
ukierunkowane w dużej mierze na aspekt gospodarczy. Warto odnieść się do ocen
wyrażonych przez samych przedstawicieli polskiego MSZ jeszcze w styczniu 1919
roku, z których wynikało, że Stany Zjednoczone były państwem wyraźnie oponującym przeciwko idei silnej Polski jako czynnika skutecznej walki z bolszewizmem.
Idea miała znajdować uznanie w analizowanych latach jedynie wśród polityków
oraz dyplomatów francuskich (Sprawozdanie sekretarza delegacji warszawskiej dla
Tymczasowego Naczelnika Państwa z dnia 7 stycznia 1919 roku).
Między innymi z powyższego względu Stany Zjednoczone zwróciły się dodatkowo w stronę Niemiec z powodu wzrostu eksportu swoich surowców dla przemysłu niemieckiego i w stronę Rosji Sowieckiej z uwagi na wspólne interesy
gospodarcze na Dalekim Wschodzie oraz konieczność osłabiania w tym regionie
ekspansji Japonii. Amerykanie popierali również rozwój stosunków handlowych
między Polską i Niemcami. Z informacji uzyskanych od przedstawiciela dyplomatycznego Stanów Zjednoczonych o nazwisku Castle w sprawie plebiscytu na Gór2(38)/2020
79
Tomasz Landmann
nym Śląsku wynikało z kolei, że „obstawać będzie przy naszej interpretacji rezultatów
głosowania, uważając je za sprawiedliwe i odpowiadające brzmieniu traktatu” (Protokół nr 27).
Oceniono jednak, że amerykańskie poparcie dla koncepcji niepodzielności Rosji i idei rosyjskiego panslawizmu może przysporzyć trudności Polsce w realizacji
polityki wschodniej, zwłaszcza w kontekście potrzeby umocnienia granicy wschodniej. W ocenie zaprezentowanej w środowisku polskiego MSZ zagrożeniem dla interesów polityki wschodniej II RP pozostawały także pojawiająca się w Stanach
Zjednoczonych propozycja przyłączenia Galicji Wschodniej do Ukrainy złączonej
federacyjnie z Rosją Sowiecką i sympatyzujące z komunizmem przekazy publikowane w prasie ukraińskiej wydawanej w Stanach Zjednoczonych (Winid, 1991).
Według stanu na koniec kwietnia 1921 roku, Amerykanie odmawiali uznania niepodległego statusu republik bałtyckich, tj. Litwy, Łotwy oraz Estonii, co również
stanowiło przeszkodę w ewentualnym dyplomatycznym zbliżeniu Polski i Stanów
Zjednoczonych w kontekście ewentualnego omawiania spraw z zakresu polskiej
polityki bałtyckiej (Protokół nr 27). Szczególne znaczenie zasygnalizowanej trudności wynikało z faktu, iż polskie MSZ od początku lat 20. XX wieku sondowało możliwość zbliżenia z Łotwą, Estonią i Finlandią w celu ewentualnego zawiązania
defensywnego sojuszu obronnego przeciwko Rosji Sowieckiej. Strona polska opowiedziała się korzystnie za możliwością powołania sojuszu regionalnego w postaci
proponowanego Związku Bałtyckiego. W 1921 roku sojusz państw nadbałtyckich
i Polski nie miałby jednak szans uzyskać legitymacji ze strony Stanów Zjednoczonych. Polskie koncepcje federacyjne w regionie Morza Bałtyckiego były paraliżowane przez dyplomację litewską, która wykorzystywała przychylne dla siebie
stanowisko na forum Ligi Narodów (Protokół nr 40; Łossowski, 1996, 1998). Należy bowiem krytycznie uznać, że Polsce zależało w tym okresie historycznym na
funkcjonowaniu niepodległych republik bałtyckich stanowiących przeciwwagę dla
wzrastającego potencjału Sowietów w tej części Europy. Można wzmiankować
również o planach dyplomacji polskiej w kontekście potencjalnego stworzenia sojuszu tzw. Międzymorza.
Warto ponadto dodać, że protokoły z konferencji naczelników Wydziałów Politycznych MSZ są interesującym źródłem świadczącym o fakcie interesowania się
przez polską dyplomację amerykańską polityką na Dalekim Wschodzie oraz w regionie Azji Południowo-Wschodniej. Dowodem może być dyskusja przeprowadzona na konferencji z dnia 25 października 1921 roku wokół tematów konferencji
waszyngtońskiej, która toczyła się ostatecznie od listopada 1921 roku do lutego
1922 roku (Protokół nr 39). Wśród tematów konferencji znalazły się między innymi
rosnąca pozycja Japonii w Azji Południowo-Wschodniej i na Pacyfiku, uregulowanie bezpieczeństwa na Dalekim Wschodzie, a także postanowienie w sprawie redukcji zbrojeń morskich Stanów Zjednoczonych, Japonii, Włoch, Francji i Wielkiej
Brytanii (Winid, 1991).
80
COLLOQUIUM WNHiS
PROTOKOŁY Z KONFERENCJI NACZELNIKÓW WYDZIAŁÓW POLITYCZNYCH MSZ…
Podsumowanie i wnioski
Przedstawione argumenty pozwalają na sformułowanie następujących wniosków:
1. Protokoły z konferencji naczelników Wydziałów Politycznych MSZ mogą być
traktowane jako ważne źródła do analizy istotnych zagadnień z zakresu polityki
zagranicznej II RP w 1921 roku.
2. Istotne zróżnicowanie tematów poruszanych w trakcie wspomnianych konferencji to argument przemawiający za tym, że w 1921 roku w polskiej polityce
zagranicznej uwzględniano wiele złożonych spraw i kierunków prowadzenia
działań, co miało wpływ na kreowanie bezpieczeństwa II RP.
3. Problematyka i zarazem potrzeba wzmocnienia bezpieczeństwa narodowego
była ważną przesłanką wyboru i realizacji kierunków polityki zagranicznej II
RP w 1921 roku. Zagrożenie ze strony sąsiadów oraz napięte stosunki z takimi
państwami, jak Niemcy, Rosja Sowiecka czy Czechosłowacja, determinowały
konieczność omówienia i nakreślenia działań politycznych i dyplomatycznych
II RP, które omawiano podczas kolejnych konferencji naczelników Wydziałów
Politycznych MSZ.
4. W 1921 roku w środowisku polskiego MSZ zaakcentowano także potrzebę aktywności politycznej i dyplomatycznej w kontekście relacji z Turcją, Japonią,
czy Stanami Zjednoczonymi. Waga problematyki pozostawała jednak mniejsza
w porównaniu do analizowania spraw niemieckich i rosyjskich.
Przedstawione argumenty przemawiają za słusznością postawionej tezy, zgodnie z którą protokoły z konferencji naczelników Wydziałów Politycznych MSZ mogą stanowić ważne uzupełnienie źródłoznawcze dla badania polskiej polityki
zagranicznej w 1921 roku, czyli w początkowym okresie umacniania niepodległej
państwowości po I wojnie światowej. Polski resort spraw zagranicznych szczególnie
interesował się sytuacją w Niemczech i Rosji Sowieckiej jako dwoma sąsiadami,
których działania w największym stopniu determinowały położenie geopolityczne
i stan bezpieczeństwa II RP na początku dwudziestolecia międzywojennego. Istotną
przesłanką realizacji polityki zagranicznej Polski było dążenie resortu spraw zagranicznych, do wzmocnienia bezpieczeństwa państwa w niestabilnym środowisku
międzynarodowym. Normalizacja napiętych stosunków z sąsiadami była kluczowym uwarunkowaniem polityki zagranicznej Polski w 1921 roku. Tylko w ten sposób państwo mogło zainteresować się rozszerzeniem kierunków prowadzonej
polityki zagranicznej, między innymi w związku z relacjami z Japonią, Turcją czy
Stanami Zjednoczonymi.
Omówione protokoły wnoszą coś nowego do poznania polskiej polityki zagranicznej w okresie umacniania podstaw polskiej państwowości po I wojnie światowej, warto dodać, że niosą one istotną wartość poznawczą. Pozwalają lepiej
zrozumieć uwarunkowania polityki zagranicznej II RP w trudnym okresie zawirowań personalnych w resorcie MSZ oraz problemów politycznych w wyborze dominujących działań na arenie międzynarodowej. Wyłania się z nich obraz działań
politycznych oraz dyplomatycznych ukierunkowanych w pierwszej kolejności na
relacje z sąsiadami w postaci Niemiec, Rosji Sowieckiej oraz Czechosłowacji. Dzięki zaprezentowanej analizie można jednak zrozumieć dodatkowo podstawy zaintere-
2(38)/2020
81
Tomasz Landmann
sowania się przez MSZ relacjami w dalszym otoczeniu międzynarodowym. Chodzi
zwłaszcza o możliwość rozwoju relacji ze Stanami Zjednoczonymi, Japonią i Turcją
w poszukiwaniu korzyści politycznych oraz gospodarczych dla II RP w trudnym
okresie umacniania niezależnej państwowości. Niejako na marginesie rozważań
prowadzonych w artykule warto wskazać na szczególną rolę sojuszów Polski z Rumunią i Francją w porządkowaniu tematów poruszanych w ramach MSZ w opisywanych latach. Kierunek francuski i rumuński należy uznać za najważniejsze
w orientacji polityki zagranicznej II RP w 1921 roku i latach późniejszych. Powyższa problematyka została jednak podjęta w sygnalizowanych już we wstępie opracowaniach, a także częściowo w rozważaniach autora niniejszego artykułu
(Landmann, 2017; Landmann, Indem i Grobelny, 2017).
BIBLIOGRAFIA
Źródła archiwalne
1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.
82
Protokół nr 23 z Konferencji Naczelników Wydziałów Politycznych MSZ z dnia 8
marca 1921 r., AIJP w Ameryce, Poselstwo Rzeczypospolitej Polskiej w Rio de
Janeiro, teczka: 701/11/2 (Kopie Protokołów z Konferencji Naczelników
Wydziałów Politycznych MSZ).
Protokół nr 24 z Konferencji Naczelników Wydziałów Politycznych MSZ z dnia 8
marca 1921 r., AIJP w Ameryce, Poselstwo Rzeczypospolitej Polskiej w Rio de
Janeiro, teczka: 701/11/2 (Kopie Protokołów z Konferencji Naczelników
Wydziałów Politycznych MSZ).
Protokół nr 26 z Konferencji Naczelników Wydziałów Politycznych MSZ z dnia
20 kwietnia 1921 r., AIJP w Ameryce, Poselstwo Rzeczypospolitej Polskiej
w Rio de Janeiro, teczka: 701/11/2 (Kopie Protokołów z Konferencji
Naczelników Wydziałów Politycznych MSZ).
Protokół nr 27 z Konferencji Naczelników Wydziałów Politycznych MSZ z dnia
30 kwietnia 1921 r., AIJP w Ameryce, Poselstwo Rzeczypospolitej Polskiej
w Rio de Janeiro, teczka: 701/11/2 (Kopie Protokołów z Konferencji
Naczelników Wydziałów Politycznych MSZ).
Protokół nr 28 z Konferencji Naczelników Wydziałów Politycznych MSZ z dnia 9
maja 1921 r., AIJP w Ameryce, Poselstwo Rzeczypospolitej Polskiej w Rio de
Janeiro, teczka: 701/11/2 (Kopie Protokołów z Konferencji Naczelników
Wydziałów Politycznych MSZ).
Protokół nr 29 z Konferencji Naczelników Wydziałów Politycznych MSZ z dnia
30 maja 1921 r., AIJP w Ameryce, Poselstwo Rzeczypospolitej Polskiej w Rio
de Janeiro, teczka: 701/11/2 (Kopie Protokołów z Konferencji Naczelników
Wydziałów Politycznych MSZ).
Protokół nr 31 z Konferencji Naczelników Wydziałów Politycznych MSZ z dnia
15 czerwca 1921 r., AIJP w Ameryce, Poselstwo Rzeczypospolitej Polskiej
w Rio de Janeiro, teczka: 701/11/2 (Kopie Protokołów z Konferencji
Naczelników Wydziałów Politycznych MSZ).
COLLOQUIUM WNHiS
PROTOKOŁY Z KONFERENCJI NACZELNIKÓW WYDZIAŁÓW POLITYCZNYCH MSZ…
8.
9.
10.
11.
12.
13.
14.
Protokół nr 32 z Konferencji Naczelników Wydziałów Politycznych MSZ z dnia
20 czerwca 1921 r., AIJP w Ameryce, Poselstwo Rzeczypospolitej Polskiej
w Rio de Janeiro, teczka: 701/11/2 (Kopie Protokołów z Konferencji
Naczelników Wydziałów Politycznych MSZ).
Protokół nr 33 z Konferencji Naczelników Wydziałów Politycznych MSZ z dnia
27 czerwca 1921 r., AIJP w Ameryce, Poselstwo Rzeczypospolitej Polskiej w
Rio de Janeiro, teczka: 701/11/2 (Kopie Protokołów z Konferencji Naczelników
Wydziałów Politycznych MSZ).
Protokół nr 36 z Konferencji Naczelników Wydziałów Politycznych MSZ z dnia
29 sierpnia 1921 r., AIJP w Ameryce, Poselstwo Rzeczypospolitej Polskiej w
Rio de Janeiro, teczka: 701/11/2 (Kopie Protokołów z Konferencji Naczelników
Wydziałów Politycznych MSZ).
Protokół nr 37 z Konferencji Naczelników Wydziałów Politycznych MSZ z dnia 6
września 1921 r., AIJP w Ameryce, Poselstwo Rzeczypospolitej Polskiej w Rio
de Janeiro, teczka: 701/11/2 (Kopie Protokołów z Konferencji Naczelników
Wydziałów Politycznych MSZ).
Protokół nr 38 z Konferencji Naczelników Wydziałów Politycznych MSZ z dnia
19 września 1921 r., AIJP w Ameryce, Poselstwo Rzeczypospolitej Polskiej
w Rio de Janeiro, teczka: 701/11/2 (Kopie Protokołów z Konferencji
Naczelników Wydziałów Politycznych MSZ).
Protokół nr 39 z Konferencji Naczelników Wydziałów Politycznych MSZ z dnia
25 października 1921 r., AIJP w Ameryce, Poselstwo Rzeczypospolitej Polskiej
w Rio de Janeiro, teczka: 701/11/2 (Kopie Protokołów z Konferencji
Naczelników Wydziałów Politycznych MSZ).
Protokół nr 40 z Konferencji Naczelników Wydziałów Politycznych MSZ z dnia
27 października 1921 r., AIJP w Ameryce, Poselstwo Rzeczypospolitej Polskiej
w Rio de Janeiro, teczka: 701/11/2 (Kopie Protokołów z Konferencji
Naczelników Wydziałów Politycznych MSZ).
Opracowania
15. Balcerak, W. (1994). Miejsce i rola Polski w systemie wersalskim. W: A. Koryn
(red.), Rola i miejsce Polski w Europie 1914-1957 (74-81). Warszawa: Instytut
Historii PAN.
16. Balcerak, W. (1999). Polska w gronie sąsiadów. W: A. Koryn (red.), Odrodzona
Polska wśród sąsiadów 1918-1921 (11-25). Warszawa: Instytut Historii PAN.
17. Balcerak, W. (2012). U źródeł sojuszu polsko-rumuńskiego. Mazowieckie Studia
Humanistyczne, 13(1-2), 275-284.
18. Błahut, K. (1975). Polsko-niemieckie stosunki gospodarcze w latach 1919-1939.
Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich.
19. Bułhak, H. (2008). Dokumenty dotyczące wojskowego sojuszu polsko-rumuńskiego
1921-1931. Studia z Dziejów Rosji i Europy Środkowo-Wschodniej, 53, 41-51.
20. Bułhak, H. (1973a). Materiały do dziejów sojuszu polsko-rumuńskiego w latach
1921-1931. Studia Historyczne, 3, 419-430.
21. Bułhak, H. (1973b). Początki sojuszu polsko-rumuńskiego i przebieg rokowań o
konwencję wojskową w latach 1919-1921. Dzieje Najnowsze, 3, 21-52.
2(38)/2020
83
Tomasz Landmann
22. Chainskyi, I. (2016). Z historii rywalizacji polsko-radzieckiej. Warunki prowadzenia
akcji prometejskiej w Turcji w latach 1921-1932. W: I. Kończak, M. WoźniakBobińska (red.), Ciągłość i zmiana w świecie islamu (24-34). Łódź: Wydawnictwo
Uniwersytetu Łódzkiego.
23. Ciałowicz, J. (1971). Polsko-francuski sojusz wojskowy 1921-1939. Warszawa:
PWN.
24. Ciechanowski, J.S., Dubicki, S. (2004). Turcja. W: T. Dubicki, D. Nałęcz, T. Stirling (red.), Polsko-brytyjska współpraca wywiadowcza podczas II wojny światowej,
t. 1: Ustalenia Polsko-Brytyjskiej Komisji Historycznej (327). Warszawa: Naczelna
Dyrekcja Archiwów Państwowych.
25. Czubiński, A. (2000). Ewolucja systemu politycznego w Polsce w latach 19141998, t. 1. Odbudowanie niepodległego państwa i jego rozwój do 1945 r., cz. 1.
Zbiór studiów. Poznań: Terra.
26. Ćwięk, H. (2009). W tajnej służbie II Rzeczypospolitej. Wywiad polski wobec
Niemiec w latach 1918-1939. Częstochowa: Wydawnictwo Akademii im. Jana
Długosza.
27. Eberhardt, P. (2011). Linia Curzona jako wschodnia granica Polski. Geneza i uwarunkowania polityczne. Studia z Dziejów Rosji i Europy Środkowo-Wschodniej, 46,
127-158.
28. Essen, A. (1992). Polska a Mała Ententa 1920-1934. Kraków-Warszawa: PWN.
29. Faryś, J. (1992). Konstanty Skirmunt (11 VI 1921 – 6 VI 1922). W: J. Pajewski
(red.), Ministrowie spraw zagranicznych II Rzeczypospolitej (81-82). Szczecin:
Polskie Pismo i Książka.
30. Gawron, K. (2004). Stosunki polsko-czechosłowackie w latach 1918-1939 jako
przyczynek do badań nad konfederacją polsko-czechosłowacką 1939-1943. W:
P. Tomaszewski (red.), Wiek XX. Studia z historii myśli politycznej i idei (59-60).
Toruń: Adam Marszałek.
31. Gierowska-Kałłaur, J., Kornat, M. (2014). Turcja w koncepcjach polskiego Sztabu Generalnego w okresie Konferencji Lozańskiej (1922-1923). Nieznane memorandum Tadeusza Schaetzla. Studia z Dziejów Rosji i Europy ŚrodkowoWschodniej, 2, 25.
32. Goclon, J. (2013). Ustrój Rady Ministrów, ministerstw i system kontroli resortowej w Polsce w latach 1918-1928. Folia Iuridica Wratislaviensis, 1, 60.
33. Kamiński, M.K. (2003). Konflikt polsko-czeski 1918-1921. Warszawa: NeritonInstytut Historii PAN.
34. Kamiński, M.K. (1998). Stosunki polityczne pomiędzy Rzecząpospolitą Polską
a Republiką Czechosłowacką (koniec lipca-grudzień 1920 r.). Studia z Dziejów
Rosji i Europy Środkowo-Wschodniej, 33, 96.
35. Kamiński, M.K., Zacharias, M.J. (1998). Polityka zagraniczna Rzeczypospolitej
Polskiej 1918-1939. Warszawa: LTW.
36. Kołakowski, P. (2007). Między Warszawą a Pragą. Polsko-czechosłowackie stosunki wojskowo-polityczne 1918-1939, Warszawa: Bellona.
37. Koryn, A. (1991) (red.), Wojna polsko-sowiecka 1920 roku. Przebieg walk i tło
międzynarodowe. Warszawa: Instytut Historii PAN.
38. Koryn, A. (1999). Odrodzona Polska wśród sąsiadów 1918-1921. Warszawa:
Instytut Historii PAN.
84
COLLOQUIUM WNHiS
PROTOKOŁY Z KONFERENCJI NACZELNIKÓW WYDZIAŁÓW POLITYCZNYCH MSZ…
39. Kozłowski, A.R. (2008). Rok 1918 – niezapomniany pokój brzeski. W: P. Eberhardt (red.), Problematyka geopolityczna ziem polskich (178). Warszawa: PAN.
40. Krasuski, J. (1985). Między wojnami. Polityka zagraniczna II Rzeczypospolitej.
Warszawa: PIW.
41. Krasuski, J. (1962). Stosunki polsko-niemieckie 1919-1925. Poznań: Instytut
Zachodni.
42. Krasuski, J. (2007). Tragiczna niepodległość Polski 1918-1947. Toruń: Adam
Marszałek.
43. Kukułka, J. (1970). Francja a Polska po traktacie wersalskim (1919-1922). Warszawa: Książka i Wiedza.
44. Labuda, B. (1974). Polska granica zachodnia. Tysiąc lat dziejów politycznych.
Poznań: Wydawnictwo Poznańskie.
45. Landmann, T. Relacje polsko-łotewskie i polsko-estońskie w latach 1919-1921
w kontekście zagrożenia sowieckiego – wybrane przejawy (w druku).
46. Landmann, T. (2017). Złe i dobre strony współpracy wywiadowczej Polski i Rumunii w ocenie oddziału II SG WP. Przegląd Naukowo-Metodyczny. Edukacja
dla Bezpieczeństwa, 4, 41-54.
47. Landmann, T. Znaczenie sporu polsko-litewskiego dla bezpieczeństwa II RP
w latach 1919-1922 – wybrane przejawy, cz. 1 (w druku).
48. Landmann, T. Znaczenie sporu polsko-litewskiego dla bezpieczeństwa II RP
w latach 1919-1922 – wybrane przejawy, cz. 2 (w druku).
49. Landmann, T., Indem, A., Grobelny, Z. (2017). Znaczenie polsko-francuskiej
współpracy informacyjno-wywiadowczej w drugiej połowie lat 30. XX w. dla
bezpieczeństwa II RP. W: M. Kopczewski, D. Sienkiewicz (red.), Edukacja
warunkiem bezpieczeństwa w XXI w. Bezpieczeństwo publiczne wczoraj i dziś
(607-623). Koszalin: Centrum Szkolenia Sił Powietrz-nych.
50. Łossowski, P. (2007). Kłajpeda kontra Memel. Problem Kłajpedy w latach 19181939-1945. Warszawa: Neriton-Instytut Historii PAN.
51. Łossowski, P. (1996). Konflikt polsko-litewski 1918-1920. Warszawa: Książka
i Wiedza.
52. Łossowski, P. (1998). Polityka II Rzeczypospolitej wobec państw sąsiednich.
Niepodległość i Pamięć, 5/4, 43-56.
53. Łossowski, P. (1966). Stosunki polsko-litewskie w latach 1918-1920. Warszawa:
Książka i Wiedza.
54. Łuczak, Cz. (1988). Od Bismarcka do Hitlera. Polsko-niemieckie stosunki gospodarcze. Poznań: Oficyna Historii XIX i XX Wieku.
55. Mackiewicz, M. (2012). Wilno – kwestia sporna. Dyplomacja II RP wobec polityki rządu kowieńskiego w latach 1918-1920. Acta Erasmiana, 4, 73-88.
56. Materski, W. (1994). Georgia rediviva. Republika Gruzińska w stosunkach
międzynarodowych 1918-1921. Warszawa: Instytut Studiów Politycznych PAN.
57. Materski, W. (2005). Na widecie. II Rzeczpospolita wobec Sowietów 1918-1943.
Warszawa: Instytut Studiów Politycznych PAN.
58. Miszewski, D. (2002). Aktywność polityczna mniejszości polskiej w Czechosłowacji w latach 1920-1938. Toruń: Adam Marszałek.
2(38)/2020
85
Tomasz Landmann
59. Mojak, R. (1996). Ewolucja polskiego konstytucjonalizmu w okresie II Rzeczypospolitej. W: A. Korobowicz (red.), Zarys dziejów konstytucjonalizmu polskiego (ss. 58-63). Lublin: Wydawnictwo UMCS.
60. Nowak, A. (2009). Walka o granice: 1918-1921. W: P. Machcewicz, K. Persak
(red.), Polski wiek XX. Dwudziestolecie (73-102). Warszawa: Bellona.
61. Nowak-Kiełbikowa, M. (1998). Konstanty Skirmunt. Polityk i dyplomata. Warszawa: Neriton.
62. Nowak-Kiełbikowa, M. (1975). Polska-Wielka Brytania w latach 1918-1923.
Kształtowanie się stosunków politycznych. Warszawa: PWN.
63. Nowinowski, S. (2005). Konstatacje i nadzieje. Dyplomacja czechosłowacka
wobec kwestii bezpieczeństwa zbiorowego w Europie (1919-1925). Toruń: Adam
Marszałek.
64. Pajewski, J. (2007). Budowa Drugiej Rzeczypospolitej 1918-1926. Poznań:
Wydawnictwo Poznańskie.
65. Pałasz-Rutkowska, E. (2014). The Making of a European Friend. In: E. Dawley,
T. Hon, T. Minohara (Eds.), The Decade of the Great War: Japan and the Wider
World in the 1910s. (240). Boston-Leiden: Brill.
66. Pietrzak-Pawłowska, I., Piwarski, K. (1960). Historia najnowsza Polski. Warszawa: PWN.
67. Pilarski, S. (2008). Zarys stosunków polsko-czechosłowackich 1918-1933. Toruń:
Mado.
68. Samsel, A. (2014). Rumunia w polskiej polityce zagranicznej w latach 1918-1939.
Zarys problematyki. W: H. Walczak, E. Wieruszewska-Calistru i A.-L. Marcu
(red.), Wielowiekowe bogactwo polsko-rumuńskich związków hi-storycznych i kulturowych (ss. 144-160). Suceava: Związek Polaków w Rumunii.
69. Sierpowski, S. (2002). Litewsko-polski „stan wojny” w świetle Paktu Ligi Narodów. W: W. Mędrzecki (red.), Społeczeństwo, państwo, modernizacja (71-80).
Warszawa: Instytut Historii PAN.
70. Skóra, W. (2018). Pierwszy okres istnienia polskiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych 1918-1921. Koncepcje, organizacja, kadry. Pamięć i Sprawiedliwość, 1,
227-231.
71. Sobczak, J. (1973). Propaganda zagraniczna Niemiec weimarskich wobec Polski.
Poznań: Instytut Zachodni.
72. Solarz, M.W. (2014). Polska – kilka uwag na temat rozwoju granic, spójności
terytorium i zmian położenia geopolitycznego w latach 1667-2014. Acta Universitatis Lodziensis. Folia Geographica Socio-Oeconomica, 17, 170-172.
73. Szczepanik, K. (2014a). Ministerstwo Spraw Zagranicznych 1918-1945. Początki instytucjonalne. Rozwiązania prawne, warunki działania, kadry. W: P.
Długołęcki, K. Szczepanik (red.), Ministerstwo Spraw Zagranicznych II Rzeczypospolitej (36-37). Szczecin: Uniwersytet Szczeciński.
74. Szczepanik, K. (2014b). Struktury organizacyjne MSZ w latach 1918-1945. Centrala i placówki. W: P. Długołęcki, K. Szczepanik (red.), Ministerstwo Spraw
Zagranicznych II Rzeczypospolitej (s. 16). Szczecin: Uniwersytet Szczeciński.
75. Szeremietiew, R. (1994). Czy mogliśmy przetrwać. Polska a Niemcy w latach
1918-1939. Warszawa: Bellona.
86
COLLOQUIUM WNHiS
PROTOKOŁY Z KONFERENCJI NACZELNIKÓW WYDZIAŁÓW POLITYCZNYCH MSZ…
76. Tebinka, J. (1998). Polityka brytyjska wobec problemu granicy polsko-radzieckiej
1939-1945. Warszawa: Neriton.
77. Walczak, H. (2008). Sojusz z Rumunią w polskiej polityce zagranicznej w latach
1918-1931. Szczecin: Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego.
78. Wandycz, P.S. (1986). Polska a zagranica. Paryż: Instytut Literacki.
79. Wandycz, P.S. (1988). Z dziejów dyplomacji. Londyn: Polonia.
80. Winid, B. (1991). W cieniu Kapitolu. Dyplomacja polska wobec Stanów Zjednoczonych Ameryki 1919-1939. Warszawa: PoMOST.
81. Wiśniewski, R. (2013). Przemiany terytorialne państwa rosyjskiego – aspekt historyczno-polityczny. W: P. Eberhardt (red.), Studia nad geopolityką XX wieku
(375). Warszawa: PAN.
82. Wołos, M. (2009). Szkic o polskiej polityce zagranicznej w międzywojennym
dwudziestoleciu. W: P. Machniewicz, K. Persak (red.), Polski wiek XX.
Dwudziestolecie (199). Warszawa: Bellona.
83. Wroniak, Z. (1963). Sprawa polskiej granicy zachodniej w latach 1918-1919.
Poznań: Wydawnictwo Poznańskie.
84. Żelazny, K. (2016). Status prawny mniejszości narodowych na obszarze Czech
w byłej Republice Czechosłowacji w latach 1918-1992. Miscellanea Historico-Iuridica, 15(1), 120-121.
Dokumenty publikowane
85. Historyczne posiedzenie konferencji londyńskiej. Treść propozycji niemieckich,
„Goniec Śląski” nr 51 z dnia 4 marca 1921 roku.
86. Kołodziej, E., Willaume, M.J. (2014) (oprac.), Z tajnych biuletynów MSZ II Rzeczypospolitej. Rumunia, państwa naddunajskie i bałkańskie w latach międzywojennych. Lublin-Warszawa: Wydawnictwo UMCS.
87. Labuda, G., Leczyk, M., Łossowski, P. (1995). Historia dyplomacji polskiej, t. 4
(1918-1939). Warszawa: PISM.
88. Notatka przedstawicielstwa rządu w Bernie dla MSZ o brytyjskiej polityce wobec
Polski z dnia 14 stycznia 1919 roku. W: S. Dębski (2016) (red.), Polskie dokumenty dyplomatyczne styczeń-maj 1919 (61). Warszawa: PISM.
89. Notatka sekretarza Tymczasowego Komitetu Rządzącego we Lwowie dla KNP
w Paryżu z dnia 20 grudnia 1918 roku. W: S. Dębski (2016) (red.), Polskie
dokumenty dyplomatyczne listopad-grudzień 1918 (311-312). Warszawa: PISM.
90. Skubiszewski, K. (2011). Artykuły, przemówienia, wywiady. W: R. Kuźniar
(red.), Krzysztof Skubiszewski – dyplomata i mąż stanu (261). Warszawa: PISM.
91. Sprawozdanie sekretarza delegacji warszawskiej dla Tymczasowego Naczelnika
Państwa z dnia 7 stycznia 1919 roku. W: S. Dębski (2016) (red.), Polskie dokumenty dyplomatyczne styczeń-maj 1919 (25-26). Warszawa: PISM.
92. Wniosek Paderewskiego do Rady Ministrów z 27 stycznia 1919 roku. W:
S. Dębski (2016) (red.), Polskie dokumenty dyplomatyczne styczeń-maj 1919
(901). Warszawa: PISM.
93. Wywóz towarów niemieckich do Polski, Goniec Śląski, nr 281 z dnia 6 grudnia
1921 roku.
2(38)/2020
87
Tomasz Landmann
Netografia
94. Zieliński, M.J. (2018). Kukułcze jajo wersalskiej Europy: Kłajpeda w latach
1918-1923. Pobrane z: www.miloszzielinski.pl/pliki/klajpeda_1918-1923.pdf
(data dostępu: 30.11.2018).
95. Żelazny, K. (2015). Sytuacja prawna mniejszości narodowych w Czechosłowacji (1918-1992). Pobrane z: http://kurierwilenski.lt/2015/02/27/sytuacjaprawna-mniejszosci-narodowych-w-czechoslowacji-1918-1992-1/
(data dostępu: 30.11.2018).
88
COLLOQUIUM WNHiS