veroûle
Etimolodjeye
[candjî]Tayon-bodje latén « viriola » (breslet); çou ki dene on mot avou l’ cawete « -oûle »; mot cité dins l’ FEW 2 471
Prononçaedje
[candjî]- AFE :
- diferins prononçaedjes : /vɛ.ˈʀuːl/ /vi.ˈʀuːl/ /fɛ.ˈʀuːl/ (waitîz cial ådzo e hagnon «ortografeye»)
- prononçaedje zero-cnoxheu : /vɛ.ˈʀuːl/
- Ricepeures : ve·roûle
Sustantif
[candjî]| singulî | pluriyal |
|---|---|
| veroûle | veroûles |
veroûle femrin
- (mot des cinsîs) bague di fier metowe sol mantche do flayea, del få, po poleur emantchî ene ôte pîce dsu.
- I fåreut rserer l’ veroûle sol få (li veroûle), c’ est çki tént l’ få sol fåmwin.
- Al fin do mwès d’ mây, li grand pére dismontéve li fô do fômwin po l’ bate. C’ èstéve on fômwin an frin.ne avou deûs ptits mantches, onk a dreûte èt l’ ôte a gôche, one vèroûle po fikser l’ fô dsus, èt on fi d’ ârca ployé an foûme di dmèye lune ki sièrvéve a rabate lès-ièbes en bates — Fernand Barvaux, Li fènâ mwès do bon vî tins, Singuliers, 4-2009.
