ana

Oʻzbekcha (uz)

Morfologik va sintaktik xususiyatlari

a-na

Maʼnoviy xususiyatlari

Maʼnosi

1. kurs. olm. Koʻz oʻngida turgan, oʻzidan nariroqda boʻlgan narsani yoki yuz berayotgan voqea-hodisani koʻrsatishda ishlatiladi. -Ahmad qani? — Ani, kelyapti.

Ana u ayn. anavi. ◆ Men ana u soʻqmoqdan yursamham boʻladi. A. Qahhor, „Xotinlar“ . Ana shu 1) shu, shuningoʻzi, xuddi shu. ◆ Sizni soʻragan ana shu kishi edi; 2) yuqorida aytilgan, „zikr qilingan, mazkur“ . ◆ Domla bu gapni menga aytganida, darrov uning yoqasidan ushlagunday boʻlibman. Ana shu chakki boʻlgan ekan. A. Qahhor, „Qoʻshchinor chiroqlari“ .

1. yukl. Koʻrsatish, taʼkid maʼnolarini ifodalaydi. ◆ Ana koʻrdingmi, nima boʻldi? Ana boʻlmasa, men ketdim! Ana endi, sendan keladigan ish shu-da. Ana tantana-yu, mana tantana! yash Ana, endi borsang boʻladi. S. Ahmad, „Ufq“ .

Ana xolos! Taajjub, hayratlanishni bildiradi. ◆ Ana xolos, qozi pochchang yurtga osh berayotgan boʻlsalar, tuyaning dumi yerga tegibdi-da! M. Ismoiliy, „Fargʻona t.o.“

Sinonimlari

1. anavi

Antonimlari

OʻTIL

Ot

ana (koʻplik analar)

Ozarbayjoncha (az)

Ot

ana

ona

Turkcha (tr)

Ot

ana

asosiy, ona

Urumcha (uum)

Ma’nosi

1. Ona.