Thilo Wittenberg
Social sciences as part of a Theory of Everything that shows how our human world is seamlessly embedded in the Whole:
The mentalities are like a global laboratory of the human mind. As the sum of all individual attitudes and stances, they provide insight into a wide range of psychological phenomena, with tendencies that differ according to country, region and place. At all times, negative mental attributions have been used to denigrate individuals and peoples. This will no longer be possible if we understand the mentalities as partial aspects of an originally unified human mind, for if all mentalities complement each other to form a whole, there are no better or worse ones.
The holistic view of the mental is based on the idea underlying all cultures of a Design of Everything that determines nature and man through the laws of physics. In modern times, Carl Gustav Jung coined the terms extrovert, introvert and archetype, thereby tracing the role of the gods (extrovert archetypes) and goddesses (introvert archetypes) for the psyche in other cultures. Immanuel Kant used the same categories to describe the functioning of the human mind in his Critique of Pure Reason (1781). According to him, the prerequisite for sensory experience is the “pure intuition of space and time” through two unconsciously inherent senses, the “outer and the inner sense”:
“By means of the outer sense we imagine objects as outside us, and these as a whole in space. In it their shape, size and relationship to one another is determined, or determinable. … The inner sense, by means of which the mind views itself or its inner state … (is imagination) in the relations of time … Time cannot be viewed externally, any more than space can be viewed as something within us.”
The outer and the inner sense link the sensory stimuli with our unconscious imagination of space and time and thus assign them meanings that we consciously sense. Thinking summarizes the totality of meanings archetypically in “pure concepts”. In this context, mentality, contrary to Kant’s statement that space can only be viewed externally and time only internally, is defined as a preference for the outer or the inner sense, i.e. depending on mentality, we try to understand space in terms of time or vice versa. This predilection gradually disappears when we begin to consider our extroverted and introverted aspects equally, just as Ibn Arabi from Murcia stated already 600 years before Kant: “Perfect happiness belongs to those who join the external meaning with the internal meaning.”
Supervisors: Wolfgang J. Mommsen (Düsseldorf), Gerd Krumeich (Freiburg), Manuel Espadas Burgos (Madrid), and Gabriel Cardona (Barcelona)
The mentalities are like a global laboratory of the human mind. As the sum of all individual attitudes and stances, they provide insight into a wide range of psychological phenomena, with tendencies that differ according to country, region and place. At all times, negative mental attributions have been used to denigrate individuals and peoples. This will no longer be possible if we understand the mentalities as partial aspects of an originally unified human mind, for if all mentalities complement each other to form a whole, there are no better or worse ones.
The holistic view of the mental is based on the idea underlying all cultures of a Design of Everything that determines nature and man through the laws of physics. In modern times, Carl Gustav Jung coined the terms extrovert, introvert and archetype, thereby tracing the role of the gods (extrovert archetypes) and goddesses (introvert archetypes) for the psyche in other cultures. Immanuel Kant used the same categories to describe the functioning of the human mind in his Critique of Pure Reason (1781). According to him, the prerequisite for sensory experience is the “pure intuition of space and time” through two unconsciously inherent senses, the “outer and the inner sense”:
“By means of the outer sense we imagine objects as outside us, and these as a whole in space. In it their shape, size and relationship to one another is determined, or determinable. … The inner sense, by means of which the mind views itself or its inner state … (is imagination) in the relations of time … Time cannot be viewed externally, any more than space can be viewed as something within us.”
The outer and the inner sense link the sensory stimuli with our unconscious imagination of space and time and thus assign them meanings that we consciously sense. Thinking summarizes the totality of meanings archetypically in “pure concepts”. In this context, mentality, contrary to Kant’s statement that space can only be viewed externally and time only internally, is defined as a preference for the outer or the inner sense, i.e. depending on mentality, we try to understand space in terms of time or vice versa. This predilection gradually disappears when we begin to consider our extroverted and introverted aspects equally, just as Ibn Arabi from Murcia stated already 600 years before Kant: “Perfect happiness belongs to those who join the external meaning with the internal meaning.”
Supervisors: Wolfgang J. Mommsen (Düsseldorf), Gerd Krumeich (Freiburg), Manuel Espadas Burgos (Madrid), and Gabriel Cardona (Barcelona)
less
InterestsView All (33)
Uploads
Preprints by Thilo Wittenberg
The holistic view of the mental is based on the idea underlying all cultures of a Design of Everything that determines nature and man through the laws of physics. In modern times, Carl Gustav Jung coined the terms extrovert, introvert and archetype, thereby tracing the role of the gods (extrovert archetypes) and goddesses (introvert archetypes) for the psyche in other cultures. Immanuel Kant used the same categories to describe the functioning of the human mind in his Critique of Pure Reason (1781). According to him, the prerequisite for sensory experience is the “pure intuition of space and time” through two unconsciously inherent senses, the “outer and the inner sense”:
“By means of the outer sense we imagine objects as outside us, and these as a whole in space. In it their shape, size and relationship to one another is determined, or determinable. … The inner sense, by means of which the mind views itself or its inner state … (is imagination) in the relations of time … Time cannot be viewed externally, any more than space can be viewed as something within us.”
The outer and the inner sense link the sensory stimuli with our unconscious imagination of space and time and thus assign them meanings that we consciously sense. Thinking summarizes the totality of meanings archetypically in “pure concepts”. In this context, mentality, contrary to Kant’s statement that space can only be viewed externally and time only internally, is defined as a preference for the outer or the inner sense, i.e. depending on mentality, we try to understand space in terms of time or vice versa. This predilection gradually disappears when we begin to consider our extroverted and introverted aspects equally, just as Ibn Arabi from Murcia stated already 600 years before Kant: “Perfect happiness belongs to those who join the external meaning with the internal meaning.”
This Introduction to the History of the Mentalities focuses on the German, Spanish and Russian mentalities and their apocalypses, with references to the Chinese, Iranian, Indian and American mentalities.
The holistic view of the mental is based on the idea underlying all cultures of a Design of Everything that determines nature and man through the laws of physics. In modern times, Carl Gustav Jung coined the terms extrovert, introvert and archetype, thereby tracing the role of the gods (extrovert archetypes) and goddesses (introvert archetypes) for the psyche in other cultures. Immanuel Kant used the same categories to describe the functioning of the human mind in his Critique of Pure Reason (1781). According to him, the prerequisite for sensory experience is the “pure intuition of space and time” through two unconsciously inherent senses, the “outer and the inner sense”:
“By means of the outer sense we imagine objects as outside us, and these as a whole in space. In it their shape, size and relationship to one another is determined, or determinable. … The inner sense, by means of which the mind views itself or its inner state … (is imagination) in the relations of time … Time cannot be viewed externally, any more than space can be viewed as something within us.”
The outer and the inner sense link the sensory stimuli with our unconscious imagination of space and time and thus assign them meanings that we consciously sense. Thinking summarizes the totality of meanings archetypically in “pure concepts”. In this context, mentality, contrary to Kant’s statement that space can only be viewed externally and time only internally, is defined as a preference for the outer or the inner sense, i.e. depending on mentality, we try to understand space in terms of time or vice versa. This predilection gradually disappears when we begin to consider our extroverted and introverted aspects equally, just as Ibn Arabi from Murcia stated already 600 years before Kant: “Perfect happiness belongs to those who join the external meaning with the internal meaning.”
This is an extraction of the paragraphs that deal with the American mentality.
La visión holística de lo mental se basa en la idea subyacente en todas las culturas de un Diseño del Todo que determina la naturaleza y al hombre a través de las leyes de la física. En la época moderna, Carl Gustav Jung acuñó los términos extrovertido, introvertido y arquetipo, trazando así el papel de los dioses (arquetipos extrovertidos) y las diosas (arquetipos introvertidos) para la psique en otras culturas. Immanuel Kant utilizó las mismas categorías para describir el funcionamiento de la mente humana en su Crítica de la razón pura (1781). Según él, el requisito previo para la experiencia sensorial es la “intuición pura del espacio y el tiempo” a través de dos sentidos inconscientemente inherentes, el “sentido externo y el interno”:
“Por medio del sentido externo imaginamos los objetos como fuera de nosotros, y éstos como un todo en el espacio. En él se determina, o es determinable, su forma, tamaño y relación entre sí. … El sentido interno, por medio del cual la mente se ve a sí misma o su estado interior … (es imaginación) en las relaciones del tiempo … El tiempo no puede verse externamente, al igual que el espacio no puede verse como algo dentro de nosotros.”
Los sentidos externo e interno vinculan los estímulos sensoriales con nuestra imaginación inconsciente del espacio y el tiempo y les asignan así significados que percibimos conscientemente. El pensamiento resume la totalidad de significados arquetípicamente en “conceptos puros”. En este contexto, la mentalidad, contrariamente a la afirmación de Kant de que el espacio sólo puede verse externamente y el tiempo sólo internamente, se define como una preferencia por el sentido externo o el interno, es decir, dependiendo de la mentalidad, intentamos comprender el espacio en términos de tiempo o viceversa. Esta predilección desaparece gradualmente cuando empezamos a considerar por igual nuestros aspectos extrovertidos e introvertidos, tal y como afirmaba el murciano Ibn Arabi ya 600 años antes de Kant: “La felicidad perfecta pertenece a aquellos que unen el significado exterior con el significado interior.”
Esta Introducción a la historia de las mentalidades se centra en las mentalidades alemana, española y rusa y sus apocalipsis, con referencias a las mentalidades china, iraní, india y estadounidense.
這種對心理的整體看法是基於所有文化背後的思想,即通過物理定律決定自然和人類的萬物設計。在現代,卡爾·古斯塔夫·榮格(Carl Gustav Jung)創造了外向、內向和原型等術語 ,從而追溯了其他文化中神(外向原型)和女神(內向原型)對心靈的作用。伊曼紐爾·康得(Immanuel Kant)在他的《純粹理性批判》(1781)中使用了相同的類別來描述人類思維的功能。感官體驗的前提是 通過兩種無意識的固有感官,即“外在感官和內在感官”,獲得“純粹的空間和時間直覺”:
“通過外在的感覺,我們將物體想像為我們之外,而這些物體則被視為空間中的整體。在其中,它們的形狀、大小和彼此之間的關係是確定的,或者是可以確定的。…內在的感覺,通過它,心靈觀察自己或其內在狀態......(是想像)在時間的關係中......時間不能被外在地看待,就像空間不能被看作是我們內在的東西一樣。
外在和內在的感覺將感官刺激與我們對空間和時間的無意識想像聯繫起來,從而賦予它們我們有意識地感知的意義。隨後,思維原型般地總結了“純粹概念”中的全部意義。在這種背景下,心態——偏離了康得的陳述,即空間只能從外部看,時間只能從內部看——表現為對外在或內在感覺的偏好,即根據心態,我們試圖 從時間的角度來理解空間反之亦然。當我們開始平等地考慮我們的外向和內向方面時,這種偏愛就逐漸消失了,就像穆爾西亞的伊本·阿拉比(Ibn Arabi)在康得之前600年就說過的那樣:“完美的幸福屬於那些將外部意義與內在意義結合在一起的人.
Die ganzheitliche Betrachtung des Mentalen basiert auf der allen Kulturen zugrunde liegenden Vorstellung eines Designs von Allem, das Natur und Mensch durch die Gesetze der Physik bestimmt. Für die Neuzeit hat Carl Gustav Jung die Begriffe extrovertiert, introvertiert und Archetypus geprägt und damit die Rolle der Götter (extrovertierte Archetypen) und Göttinnen (introvertierte Archetypen) für die Psyche in anderen Kulturen nachgezeichnet. Mit denselben Kategorien beschrieb Immanuel Kant in seiner Kritik der reinen Vernunft (1781) die Funktionsweise des menschlichen Geistes. Voraussetzung für Sinneserfahrungen ist demnach die „reine Anschauung von Raum und Zeit“ durch zwei uns unbewusst innewohnende Sinne, den „äußeren und den inneren Sinn“:
„Vermittelst des äußeren Sinnes stellen wir uns Gegenstände als außer uns, und diese insgesamt im Raume vor. Darinnen ist ihre Gestalt, Größe und Verhältnis gegeneinander bestimmt, oder bestimmbar. … Der innere Sinn, vermittelst dessen das Gemüt sich selbst, oder seinen inneren Zustand anschauet … (ist Vorstellung) in Verhältnissen der Zeit … Äußerlich kann die Zeit nicht angeschaut werden, so wenig wie der Raum, als etwas in uns.“
Der äußere und der innere Sinn verknüpfen die Sinnesreize mit unserer unbewussten Vorstellung von Raum und Zeit und weisen ihnen so Bedeutungen zu, die wir bewusst empfinden. Das Denken fasst die Gesamtheit der Bedeutungen archetypisch in „reinen Begriffen“ zusammen. In diesem Zusammenhang definiert sich Mentalität, entgegen Kants Feststellung, dass Raum nur äußerlich und Zeit nur innerlich betrachtet werden kann, als Präferenz für den äußeren oder inneren Sinn, d.h. je nach Mentalität versuchen wir, den Raum in Begriffen der Zeit zu verstehen oder umgekehrt. Diese Vorliebe verschwindet allmählich, wenn wir beginnen, unsere extrovertierten und introvertierten Aspekte gleichermaßen zu berücksichtigen, so wie Ibn Arabi aus Murcia bereits 600 Jahre vor Kant feststellte: „Das vollkommene Glück gehört denen, die die äußere Bedeutung und die innere Bedeutung vereinen.“
Diese Einführung in die Geschichte der Mentalitäten konzentriert sich auf die deutsche, spanische und russische Mentalität und ihre Apokalypsen, mit Hinweisen auf die chinesische, iranische, indische und amerikanische Mentalität.
Em todos os tempos, as atribuições mentais foram e continuam a ser utilizadas de forma abusiva para denegrir outras pessoas e nações. Os nazis rotularam de “sub-humanos” todos os que não se enquadravam no seu esquema de pensamento, para justificar os seus crimes indescritíveis. O termo “mentalidade” torna-se inútil como arma política se entendermos as mentalidades como aspectos parciais de um espírito humano originalmente unificado. Porque se solo todas elas em conjunto resultam no verdadeiro bem, não há mentalidades melhores nem piores. O termo “mentalidade” pode assim ser reabilitado para o benefício da humanidade, de acordo com a afirmação de Rumi “Onde há dinheiro falso, também deve haver dinheiro verdadeiro”.
A visão holística das mentalidades reflecte a ideia subjacente a todas as culturas de um desígnio de tudoque determina a natureza e o homem através das leis da física. Nos tempos modernos, C.G. Jung cunhou os termos extrovertido, introvertido e arquétipo, traçando assim o papel dos deuses (arquétipos extrovertidos) e deusas (arquétipos introvertidos) para a psique noutras culturas. Immanuel Kant utilizou as mesmas categorias para descrever o funcionamento da mente humana na sua Crítica da Razão Pura (1781):
O pré-requisito para a experiência sensorial (sensatio) é a “intuição pura (intuitio pura) do espaço e do tempo” e das suas interacções através de um “sentido exterior e interior” que nos é inconscientemente inerente. Este sentido relaciona os estímulos sensoriais com as interacções espaciotemporais e torna-nos assim conscientes do seu significado. O pensamento resume a totalidade dos significados em “conceitos puros” e, assim, descreve arquetipicamente as interacções espáciotemporais. A geometria vetorial octogonal da página de rosto simboliza a lógica espáciotemporal simétrica do desígnio de tudo, que constitui toda a matéria, incluindo os seres humanos, e à qual está sujeita.
A preferência relacionada com a mentalidade pelo espaço (exterior) ou pelo tempo (interior) conduz a tendências correspondentes no processo de formação do significado, que desaparecem gradualmente quando consideramos igualmente os nossos aspectos extrovertidos e introvertidos, tal como Ibn Arabi de Múrcia afirmou já 600 anos antes de Kant: “A felicidade perfeita pertence àqueles que unem o sentido externo ao sentido interno.”
Esta Introdução à História Tradicional-Holística das Mentalidades centra-se nas mentalidades alemã, espanhola e russa e no seu apocalipse, com referências às mentalidades chinesa, iraniana, indiana e americana.
La vision holistique de la mentalité repose sur l’idée sous-jacente à toutes les cultures d’un dessein du tout qui détermine la nature et l’homme par les lois de la physique. À l’époque moderne, Carl Gustav Jung a forgé les concepts d’extraverti, d’introverti et d’archétype, retraçant ainsi le rôle des dieux (archétypes extravertis) et les déesses (archétypes introvertis) pour la psyché dans d’autres cultures. Emmanuel Kant a utilisé les mêmes catégories pour décrire le fonctionnement de l’esprit humain dans sa Critique de la raison pure (1781). Selon lui, la condition préalable à l’expérience sensorielle est la « pure intuition de l’espace et du temps » par le biais de deux sens inconsciemment inhérents, le « sens externe et le sens interne » :
« Au moyen du sens externe, nous nous imaginons les objets comme étant en dehors de nous, et ceux-ci comme un tout dans l’espace. C’est là que leur forme, leur taille et leur relation les uns avec les autres sont déterminées ou déterminables. … Le sens interne, par lequel l’esprit se voit lui-même ou son état intérieur … (est imagination) dans les relations du temps … Le temps ne peut pas être vu de l’extérieur, pas plus que l’espace ne peut être vu comme quelque chose en nous. »
Le sens externe et les ens interne relient les stimuli sensoriels à notre imagination inconsciente de l’espace et du temps et leur attribuent ainsi des significations que nous percevons consciemment. La pensée résume l’ensemble des significations de manière archétypique dans des « concepts purs ». Dans ce contexte, la mentalité, contrairement à l’affirmation de Kant selon laquelle l’espace ne peut être considéré qu’extérieurement et le temps qu’intérieurement, est définie comme une préférence pour le sens externe ou le sens interne, c’est-à-dire que, selon la mentalité, nous essayons de comprendre l’espace en termes de temps ou vice versa. Cette prédilection disparaît progressivement lorsque nous commençons à considérer nos aspects extravertis et introvertis sur un pied d’égalité, comme l’affirmait déjà Ibn Arabi de Murcie 600 ans avant Kant : « Le bonheur parfait appartient à ceux qui unissent la signification extérieure et la signification intérieure ».
Cette Introduction à l’histoire traditionnelle-holistique des mentalités se concentre sur les mentalités allemande, espagnole et russe et leur apocalypse, avec des références aux mentalités chinoise, iranienne, indienne et américaine.
In tutti i tempi, le attribuzioni mentali sono state e continuano a essere abusate per denigrare altre persone e nazioni. I nazisti hanno etichettato come „subumani“ tutti coloro che non rientravano nel loro schema di pensiero, per giustificare i loro crimini indicibili. Il termine „mentalità“ diventa inutile come arma politica se intendiamo le mentalità come aspetti parziali di uno spirito umano originariamente unificato. Infatti, se solo tutte insieme danno luogo al vero bene, non ci sono mentalità migliori o peggiori. Il termine „mentalità“ può quindi essere riabilitato a beneficio dell’umanità, in accordo con l’affermazione di Rumi „Dove c’è denaro falso, deve esserci anche denaro vero“.
La visione olistica delle mentalità riflette l’idea alla base di tutte le culture di un disegno del tutto che determina la natura e l’uomo attraverso le leggi della fisica. In epoca moderna, C.G. Jung ha coniato i termini estroverso, introverso e archetipo, rintracciando così il ruolo degli dèi (archetipi estroversi) e dee (archetipi introversi) per la psiche in altre culture. Immanuel Kant utilizzò le stesse categorie per descrivere il funzionamento della mente umana nella sua Critica della ragion pura (1781):
Il presupposto dell’esperienza sensoriale (sensatio) è “l’intuizione pura (intuitio pura) dello spazio e del tempo” e delle loro interazioni attraverso un “senso esterno e interno” che ci è inconsciamente connaturato. Questo senso mette in relazione gli stimoli sensoriali con le interazioni spaziotemporali e quindi ci rende consapevoli del loro significato. Il pensiero riassume la totalità dei significati in “concetti puri” e quindi descrive archetipicamente le interazioni spaziotemporali. La geometria vettoriale ottagonale del frontespizio simboleggia la logica simmetrica spaziotemporale del disegno del tutto, che costituisce tutta la materia, compresi gli esseri umani, e a cui è soggetta.
La preferenza legata alla mentalità per lo spazio (esterno) o per il tempo (interno) porta a tendenze corrispondenti nel processo di formazione del significato, che scompaiono gradualmente quando consideriamo i nostri aspetti estroversi e introversi in egual misura, proprio come affermava Ibn Arabi di Murcia già 600 anni prima di Kant: „La perfetta felicità appartiene a coloro che uniscono il significato esterno con quello interno.”
Questa Introduzione alla storia tradizionale-olistica delle mentalità si concentra sulle mentalità tedesca, spagnola e russa e sulle loro apocalissi, con riferimenti alle mentalità cinese, iraniana, indiana e americana.
Mentale toeschrijvingen zijn en worden nog steeds misbruikt om andere mensen en naties te kleineren. De Nazi’s bestempelden iedereen die niet in hun denkschema pasten paste als “ondermens” om hun onuitsprekelijke misdaden te rechtvaardigen. De term “mentaliteit” wordt nutteloos als politiek wapen als we mentaliteiten begrijpen als deelaspecten van een oorspronkelijk verenigde menselijke geest. Want als ze allemaal samen resulteren in het werkelijk goede, dan zijn er geen betere of slechtere mentaliteiten. De term “mentaliteit” kan dus gerehabiliteerd worden ten voordele van de mensheid in overeenstemming met Rumi’s gezegde “Waar vals geld is, moet er ook echt geld zijn”.
De holistische kijk op de mentaliteiten weerspiegelt het idee dat aan alle culturen ten grondslag ligt van een Ontwerp van Alles dat de natuur en de mens bepaalt via de wetten van de fysica. In de moderne tijd bedacht C.G. Jung de termen extravert, introvert en archetype, waarmee hij de rol van de goden (extraverte archetypes) en godinnen (introverte archetypes) voor de psyche in andere culturen traceerde. Immanuel Kant gebruikte dezelfde categorieën om het functioneren van de menselijke geest te beschrijven in zijn Kritiek van de zuivere rede (1781):
De voorwaarde voor zintuiglijke ervaring (sensatio) is de “zuivere intuïtie (intuitio pura) van ruimte en tijd” en hun interacties via een “uiterlijk en innerlijk zintuig” dat ons onbewust eigen is. Dit zintuig relateert de zintuiglijke stimuli aan de spatiotemporele interacties en maakt ons zo bewust van hun betekenis. Het denken vat de totaliteit van betekenissen samen in “zuivere concepten” en beschrijft zo archetypisch de spatiotemporele interacties. De achthoekige vectorgeometrie van de titelpagina symboliseert de symmetrische spatiotemporele logica van het Ontwerp van Alles, dat alle materie vormt, inclusief de mens, en waaraan het onderworpen is.
De mentaliteitsgerelateerde voorkeur voor ruimte (uiterlijk) of tijd (innerlijk) leidt tot overeenkomstige tendensen in het proces van betekenisvorming, die geleidelijk verdwijnen als we onze extraverte en introverte aspecten in gelijke mate beschouwen, net zoals Ibn Arabi uit Murcia al 600 jaar voor Kant stelde: “Volmaakt geluk behoort toe aan degenen die de uiterlijke betekenis verbinden met de innerlijke betekenis.”
Deze Inleiding tot de Traditioneel-Holistische Geschiedenis van de Mentaliteiten richt zich op de Duitse, Spaanse en Russische mentaliteiten en hun apocalyps, met verwijzingen naar de Chinese, Iraanse, Indiase en Amerikaanse mentaliteiten.
تستند هذه النظرة الشاملة للعقلي إلى الفكرة الكامنة وراء جميع ثقافات تصميم كل شيء الذي يحدد الطبيعة والإنسان من خلال قوانين الفيزياء. في العصر الحديث ، صاغ كارل غوستاف يونغ مصطلحات المنفتح والانطوائي والنموذج الأصلي ، وبالتالي تتبع دور الآلهة (النماذج الأصلية المنفتحة) والإلهات (النماذج الأصلية الانطوائية) للنفسية في الثقافات الأخرى. استخدم إيمانويل كانط نفس الفئات لوصف عمل العقل البشري في كتابه نقد العقل الخالص (1781). الشرط الأساسي للتجربة الحسية هو "الحدس الخالص للمكان والزمان" من خلال حاستين متأصلتين دون وعي ، "الحاسة الخارجية والداخلية":
"عن طريق الحس الخارجي ، نتخيل الأشياء على أنها خارجنا ، وهذه ككل في الفضاء. في ذلك يتم تحديد شكلها وحجمها وعلاقتها ببعضها البعض ، أو يمكن تحديدها. … المعنى الداخلي ، الذي يرى العقل من خلاله نفسه أو حالته الداخلية ... (هو الخيال) في علاقات الزمن ... لا يمكن النظر إلى الوقت من الخارج ، كما يمكن النظر إلى المكان على أنه شيء بداخلنا ".
يربط الحس الخارجي والداخلي المحفزات الحسية بخيالنا اللاواعي للمكان والزمان ، وبالتالي يخصص لهم معاني نشعر بها بوعي. في وقت لاحق ، التفكير يلخص بشكل نموذجي مجموع المعاني في "المفاهيم النقية". على هذه الخلفية ، تظهر العقلية - التي تنحرف عن قول كانط بأنه لا يمكن النظر إلى الفضاء إلا خارجيا والوقت داخليا فقط - كتفضيل للإحساس الخارجي أو الداخلي ، أي اعتمادا على العقلية ، نحاول فهم المكان من حيث الوقت أو العكس. يختفي هذا الميل تدريجيا عندما نبدأ في النظر إلى جوانبها المنفتحة والانطوائية على قدم المساواة ، تماما كما ذكر ابن عربي من مرسية قبل 600 عام من كانط: "السعادة الكاملة تنتمي إلى أولئك الذين يربطون المعنى الخارجي بالمعنى الداخلي".
تركز هذه مقدمة في التاريخ الشمولي-التقليدي للعقليات على العقليات الألمانية والإسبانية والروسية ونهاية العالم ، مع الإشارة إلى العقليات الصينية والإيرانية والهندية والأمريكية. نقطة البداية هي ثنائية الزمكان لإدراكنا الذي وصفه كانط والتفضيل المرتبط به للعمل بطريقة موجهة نحو المجموعة أو متمحورة حول الذات ، والتي يمثلها النجم المثمن قياسا على رمز يين ويانغ مع جانبه الأيسر (الحس الخارجي - الفضاء) وجانبه الأيمن (الحس الداخلي - الوقت).
בכל עת, ייחוסים נפשיים היו וממשיכים להיות מנוצלים לרעה כדי להשמיץ אנשים ואומות אחרות. הנאצים תייגו את כל מי שלא התאים לתכנית החשיבה שלהם כ"תת-אדם" כדי להצדיק את פשעיהם הבלתי נתפסים. המונח "מנטליות" הופך לחסר תועלת כנשק פוליטי אם אנו מבינים מנטליות כהיבטים חלקיים של מוח אנושי מאוחד במקור. כי אם רק כולם יחד יביאו לטוב באמת, אין מנטליות טובה יותר או גרועה יותר. כך ניתן לשקם את המונח "מנטליות" לטובת האנושות בהתאם לאמירתה של רומי "היכן שיש כסף מזויף, חייב להיות גם כסף אמיתי".
ההשקפה ההוליסטית של המנטליות משקפת את הרעיון העומד בבסיס כל התרבויות של עיצוב הכל הקובע את הטבע ואת האדם באמצעות חוקי הפיזיקה. בתקופה המודרנית, C.G. יונג טבע את המונחים extrovert, introvert וארכיטיפ , ובכך התחקה אחר תפקידם של האלים (ארכיטיפים מוחצנים) ואלות (ארכיטיפים מופנמים) עבור הנפש בתרבויות אחרות. עמנואל קאנט השתמש באותן קטגוריות כדי לתאר את תפקוד המוח האנושי בביקורתו על התבונה הטהורה (1781):
התנאי המוקדם לחוויה חושית (sensatio) הוא "אינטואיציה טהורה (intuitio pura) של מרחב וזמן" והאינטראקציות ביניהם באמצעות "חוש חיצוני ופנימי" שאינו טבוע בנו באופן מדעי. חוש זה מקשר את הגירויים החושיים לאינטראקציות המרחביות-זמניות ובכך גורם לנו להיות מודעים למשמעותם. החשיבה מסכמת את מכלול המשמעויות ב"מושגים טהורים" ובכך מתארת באופן ארכיטיפי את האינטראקציות המרחביות-זמניות. הגיאומטריה הווקטורית המתומנת של עמוד השער מסמלת את ההיגיון המרחבי-זמני הסימטרי של עיצוב הכל, המהווה את כל החומר, כולל בני האדם, ושאליו הוא כפוף.
ההעדפה המנטלית למרחב (חוץ) או לזמן (פנים) מובילה לנטיות תואמות בתהליך היווצרות המשמעות, אשר נעלמות בהדרגה כאשר אנו בוחנים את ההיבטים המוחצנים והמופנמים שלנו באותה מידה, בדיוק כפי שאבן ערבי ממורסיה קבע כבר 600 שנה לפני קאנט: "אושר מושלם שייך למי שמחבר את המשמעות החיצונית עם המשמעות הפנימית".
מבוא זה להיסטוריה של הנפשות מתמקד במנטליות הגרמנית, הספרדית והרוסית ובאפוקליפסות שלהן, עם התייחסויות למנטליות הסינית, האיראנית, ההודית והאמריקאית.
ہر وقت، دوسرے لوگوں اور قوموں کو بدنام کرنے کے لئے ذہنی خصوصیات کا غلط استعمال کیا جاتا رہا ہے اور اب بھی کیا جاتا ہے. نازیوں نے اپنے ناقابل بیان جرائم کا جواز پیش کرنے کے لئے ہر اس شخص کو "ذیلی انسان" قرار دیا جو ان کی سوچ کے منصوبے میں فٹ نہیں ہوتا تھا۔ "ذہنیت" کی اصطلاح ایک سیاسی ہتھیار کے طور پر بیکار ہو جاتی ہے اگر ہم ذہنیت کو بنیادی طور پر متحد انسانی ذہن کے جزوی پہلوؤں کے طور پر سمجھتے ہیں۔ کیونکہ اگر ان سب کے ساتھ مل کر صحیح معنوں میں اچھائی پیدا ہوتی ہے تو اس سے بہتر یا بدتر ذہنیت نہیں ہے۔ اس طرح "ذہنیت" کی اصطلاح کو رومی کے اس بیان کے مطابق انسانی فائدے کے لئے بحال کیا جاسکتا ہے "جہاں جعلی رقم ہے، وہاں حقیقی پیسہ بھی ہونا چاہئے"۔
ذہنیت کا مجموعی نقطہ نظر ہر چیز کے ڈیزائن کے تمام ثقافتوں کے اندر موجود خیال کی عکاسی کرتا ہے جو طبیعیات کے قوانین کے ذریعہ فطرت اور انسان کا تعین کرتا ہے۔ جدید دور میں ، سی جی جنگ نے خارجی ، باطنی اور آرکیٹائپ کی اصطلاحات ایجاد کیں ، اس طرح دیگر ثقافتوں میں نفسیات کے لئے دیوتاؤں (خارجی آرکیٹائپس) اور دیویوں (انٹروورٹ آرکیٹائپس) کے کردار کا پتہ لگایا۔ ایمانوئل کانٹ نے اپنی تنقید برائے خالص عقل (1781) میں انسانی دماغ کے کام کاج کو بیان کرنے کے لئے انہی زمروں کا استعمال کیا:
حسی تجربے (سینسٹیو) کے لئے شرط "خلا اور وقت کی خالص بصیرت " اور ان کے تعامل کو "بیرونی اور اندرونی حس" کے ذریعے ہے جو ہمارے لئے غیر فطری طور پر موجود ہے۔ یہ حس حسی محرکات کو اسپیٹوٹیمپل انٹراکیشنز سے منسلک کرتی ہے اور اس طرح ہمیں ان کے معنی سے آگاہ کرتی ہے۔ سوچ "خالص تصورات" میں اوسط کی مجموعی یت کا خلاصہ پیش کرتی ہے اور اس طرح عام طور پر عارضی تعاملات کو بیان کرتی ہے۔ عنوان کے صفحے کی चेक्षکونل ویکٹر جیومیٹری ہر چیز کے ڈیزائن کی ہم آہنگ اسپیٹوٹیمپورل منطق کی علامت ہے ، جو انسانوں سمیت تمام مادے کی تشکیل کرتی ہے ، اور جس کے تابع ہے۔
جگہ (بیرونی) یا وقت (اندرونی) کے لئے ذہنیت سے متعلق ترجیح معنی کی تشکیل کے عمل میں ہم آہنگ رجحانات کا باعث بنتی ہے ، جو آہستہ آہستہ غائب ہوجاتی ہے جب ہم اپنے خارجی اور باطنی پہلوؤں پر یکساں طور پر غور کرتے ہیں ، بالکل اسی طرح جیسے ابن عربی نے کانٹ سے 600 سال پہلے ہی مرشیا اسٹیٹ ایڈ سے کہا تھا: "کامل خوشی ان لوگوں کو حاصل ہوتی ہے جو خارجی معنی کو اندرونی معنی کے ساتھ جوڑتے ہیں۔
ذہنیت کی تاریخ کا یہ تعارف جرمن، ہسپانوی اور روسی ذہنیت اور ان کی تباہی پر توجہ مرکوز کرتا ہے، جس میں چینی، ایرانی، ہندوستانی اور امریکی ذہنیت کے حوالہ جات شامل ہیں.
Her zaman, zihinsel atıflar diğer insanları ve ulusları karalamak için kötüye kullanılmıştır ve kötüye kullanılmaya devam etmektedir. Naziler, ağza alınmayacak suçlarını haklı çıkarmak için düşünce planlarına uymayan herkesi "insan-altı" olarak etiketlediler. "Zihniyet" terimi, zihniyetleri başlangıçta birleşmiş bir insan zihninin kısmi yönleri olarak anlarsak, politik bir silah olarak işe yaramaz hale gelir. Çünkü sadece hepsi birlikte gerçekten iyi sonuçlanırsa, daha iyi ya da daha kötü zihniyetler yoktur. Böylece "zihniyet" terimi, Mevlana'nın "Sahte paranın olduğu yerde gerçek para da olmalıdır" ifadesine uygun olarak insanlığın yararına rehabilite edilebilir.
Zihniyetlerin bütüncül bakışı, tüm kültürlerin altında yatan ve fizik yasalarıyla doğayı ve insanı belirleyen Her Şeyin Tasarımı fikrini yansıtır. Modern zamanlarda, CG Jung, dışa dönük, içe dönük ve arketip terimlerini icat etti, böylece diğer kültürlerde ruh için tanrıların (dışa dönük arketipler) ve tanrıçaların (içe dönük arketipler) rolünün izini sürdü. Immanuel Kant, Saf Aklın Eleştirisi'nde (1781) insan zihninin işleyişini tanımlamak için aynı kategorileri kullandı:
Duyusal deneyimin (sensatio) ön koşulu, "uzay ve zamanın saf sezgisi (intuitio pura)" ve bunların bilinçsizce bize özgü olan "dış ve iç duyu" yoluyla etkileşimleridir. Bu duyu, duyusal uyaranları uzay-zamansal etkileşimlerle ilişkilendirir ve böylece anlamlarının farkına varmamızı sağlar. Düşünme, "saf kavramlardaki" anlamların toplamını özetler ve böylece arketipik olarak uzay-zamansal etkileşimleri tanımlar. Başlık sayfasının sekizgen vektör geometrisi, insan da dahil olmak üzere tüm maddeyi oluşturan ve tabi olduğu Her Şeyin Tasarımı'nın simetrik uzay-zamansal mantığını sembolize eder.
Zihniyetle ilgili mekân (dış) ya da zaman (iç) tercihi, anlam oluşumu sürecinde, dışa dönük ve içe dönük yönlerimizi eşit olarak ele aldığımızda yavaş yavaş ortadan kalkan eğilimlere yol açar, tıpkı Murcia'lı İbn Arabi'nin Kant'tan 600 yıl önce belirttiği gibi: "Mükemmel mutluluk, dış anlamı içsel anlamla birleştirenlere aittir."
Zihniyetler Tarihine Giriş, Çin, İran, Hint ve Amerikan zihniyetlerine de atıfta bulunarak Alman, İspanyol ve Rus zihniyetlerine ve onların kıyametlerine odaklanmaktadır.
У всі часи ментальними атрибуціями зловживали і продовжують зловживати, щоб очорнити інших людей і народи. Нацисти називали всіх, хто не вписувався в їхню схему мислення, «недолюдьми», щоб виправдати свої невимовні злочини. Термін «менталітет» стає непридатним як політична зброя, якщо ми розуміємо менталітет як часткові аспекти спочатку єдиного людського розуму. Бо якщо всі вони разом призводять до справді доброго, то немає ні кращого, ні гіршого менталітету. Таким чином, термін «менталітет» може бути реабілітований на благо людства відповідно до твердження Румі «Там, де є фальшиві гроші, повинні бути і справжні гроші».
Цілісний погляд на менталітети відображає ідею, що лежить в основі всіх культур, Задуму Всього, що визначає природу і людину за допомогою законів фізики. У наш час К. Г. Юнг ввів терміни екстраверт, інтроверт і архетип, тим самим простеживши роль богів (архетипи екстравертів) і богинь (архетипи інтровертів) для психіки в інших культурах. Ці ж категорії використовував Іммануїл Кант для опису функціонування людського розуму у своїй «Критиці чистого розуму» (1781):
Передумовою чуттєвого досвіду (sensatio) є «чиста інтуїція (intuitio pura) простору і часу» і їх взаємодія через «зовнішнє і внутрішнє почуття», яке несвідомо притаманне нам. Це почуття пов'язує сенсорні стимули з просторово-часовими взаємодіями і, таким чином, змушує нас усвідомлювати їх значення. Мислення узагальнює сукупність середніх значень в «чистих поняттях» і, таким чином, архетипно описує просторово-часові взаємодії. Восьмикутна векторна геометрія титульного аркуша символізує симетричну просторово-часову логіку Задуму Всього, з якої складається вся матерія, включаючи людину, і якій вона підпорядкована.
Пов'язана з менталітетом перевага простору (екстер'єру) або часу (інтер'єру) призводить до відповідних тенденцій у процесі смислоутворення, які поступово зникають, коли ми однаково розглядаємо наші екстравертні та інтровертні аспекти, подібно до того, як Ібн Арабі з Мурсії стверджував ще за 600 років до Канта: «Досконале щастя належить тим, хто поєднує зовнішнє значення з внутрішнім».
Цей Вступ до історії ментальностей зосереджується на німецькій, іспанській та російській ментальності та їхніх апокаліпсисах, з посиланнями на китайську, іранську, індійську та американську ментальності.
Холистический взгляд на психическое основан на лежащей в основе всех культур идее Замысла всего сущего, который определяет природу и человека через законы физики. В наше время Карл Густав Юнг ввел термины "экстраверт", "интроверт" и "архетип", проследив таким образом роль богов (экстравертных архетипов) и богинь (интровертных архетипов) для психики в других культурах. Иммануил Кант использовал те же категории для описания функционирования человеческого разума в своей "Критике чистого разума" (1781). По его мнению, предпосылкой сенсорного опыта является "чистая интуиция пространства и времени" посредством двух бессознательно присущих человеку чувств - "внешнего и внутреннего":
"С помощью внешнего чувства мы представляем себе предметы вне нас, а их самих как единое целое в пространстве. В нем их форма, размер и отношение друг к другу определены, или детерминированы. ... Внутреннее чувство, с помощью которого разум рассматривает себя или свое внутреннее состояние... (это воображение) в отношениях времени... Время нельзя рассматривать внешне, так же как и пространство можно рассматривать как нечто внутри нас".
Внешнее и внутреннее чувство связывают сенсорные стимулы с нашим бессознательным воображением пространства и времени и таким образом наделяют их значениями, которые мы сознательно ощущаем. Мышление обобщает совокупность значений архетипически в "чистых понятиях". В этом контексте ментальность, вопреки утверждению Канта о том, что пространство можно рассматривать только внешне, а время - только внутренне, определяется как предпочтение внешнего или внутреннего смысла, то есть в зависимости от ментальности мы пытаемся понять пространство в терминах времени или наоборот. Это пристрастие постепенно исчезает, когда мы начинаем в равной степени учитывать свои экстравертные и интровертные аспекты, как утверждал Ибн Араби из Мурсии еще за 600 лет до Канта: "Совершенное счастье принадлежит тем, кто соединяет внешний смысл с внутренним".
В этом "Введении в историю ментальностей" основное внимание уделяется немецкой, испанской и русской ментальностям и их апокалипсисам, а также китайской, иранской, индийской и американской ментальностям.
Przez cały czas mentalne atrybucje były i nadal są nadużywane w celu oczerniania innych ludzi i narodów. Naziści określali każdego, kto nie pasował do ich schematu myślenia, jako "podludzi", aby usprawiedliwić swoje niewyobrażalne zbrodnie. Termin "mentalność" staje się bezużyteczny jako broń polityczna, jeśli rozumiemy mentalność jako częściowe aspekty pierwotnie zjednoczonego ludzkiego umysłu. Bo jeśli tylko wszystkie one razem prowadzą do prawdziwego dobra, nie ma ani lepszej, ani gorszej mentalności. Termin "mentalność" może być zatem zrehabilitowany dla dobra ludzkości, zgodnie ze stwierdzeniem Rumiego: "Tam, gdzie jest fałszywy pieniądz, musi być też prawdziwy pieniądz".
Holistyczne spojrzenie na mentalność odzwierciedla leżącą u podstaw wszystkich kultur ideę Projektu Wszystkiego, który determinuje naturę i człowieka poprzez prawa fizyki. W czasach nowożytnych C.G. Jung ukuł terminy ekstrawertyk, introwertyk i archetyp , śledząc w ten sposób rolę bogów (archetypów ekstrawertyków) i bogiń (archetypów introwertyków) dla psychiki w innych kulturach. Immanuel Kant użył tych samych kategorii do opisania funkcjonowania ludzkiego umysłu w swojej Krytyce czystego rozumu (1781):
Warunkiem wstępnym doświadczenia zmysłowego (sensatio) jest "czysta intuicja (intuitio pura) przestrzeni i czasu" oraz ich wzajemne oddziaływanie poprzez "zmysł zewnętrzny i wewnętrzny", który jest nam nieświadomie wrodzony. Zmysł ten wiąże bodźce zmysłowe z interakcjami czasoprzestrzennymi, a tym samym uświadamia nam ich znaczenie. Myślenie podsumowuje całość znaczeń w "czystych pojęciach" i w ten sposób archetypowo opisuje interakcje czasoprzestrzenne. Ośmiokątna geometria wektorowa strony tytułowej symbolizuje symetryczną logikę czasoprzestrzenną Projektu Wszystkiego, który konstytuuje wszelką materię, w tym człowieka, i któremu podlega.
Mentalne upodobanie do przestrzeni (zewnętrznej) lub czasu (wewnętrznej) prowadzi do odpowiednich tendencji w procesie tworzenia znaczeń, które stopniowo zanikają, gdy rozpatrujemy nasze ekstrawertyczne i introwertyczne aspekty w równym stopniu, tak jak stwierdził Ibn Arabi z Murcji już 600 lat przed Kantem: "Doskonałe szczęście należy do tych, którzy łączą zewnętrzne znaczenie ze znaczeniem wewnętrznym".
Niniejsze Wprowadzenie do historii mentalności koncentruje się na mentalności niemieckiej, hiszpańskiej i rosyjskiej oraz ich apokalipsach, z odniesieniami do mentalności chińskiej, irańskiej, indyjskiej i amerykańskiej.
Vaimseid omistamisi on alati kuritarvitatud ja kuritarvitatakse jätkuvalt, et halvustada teisi inimesi ja rahvaid. Natsid tembeldasid kõik, kes ei sobinud nende mõtlemisskeemi, "alaminimlikeks", et õigustada oma sõnulseletamatuid kuritegusid. Mõiste "mentaliteet" muutub poliitilise relvana kasutuks, kui mõistame mentaliteeti algselt ühendatud inimmeele osaliste aspektidena. Sest kui ainult kõik need koos annavad tulemuseks tõeliselt hea, pole paremat ega halvemat mentaliteeti. Mõistet "mentaliteet" saab seega inimlikkuse huvides rehabiliteerida vastavalt Rumi väitele "Kus on võltsitud raha, seal peab olema ka pärisraha".
Terviklik vaade mentaliteedile peegeldab kõigi kultuuride aluseks olevat ideed a Disain kõik, mis määrab looduse ja inimese füüsikaseaduste kaudu. Tänapäeval C.G. Jung lõi terminid ekstravertne, introvertne ja arhetüüp , jälgides seeläbi jumalate (ekstravertsete arhetüüpide) ja jumalannade (introvertsete arhetüüpide) rolli teiste kultuuride psüühika jaoks. Immanuel Kant kasutas samu kategooriaid, et kirjeldada inimmõistuse toimimist oma puhta mõistuse kriitikas (1781) :
Sensoorse kogemuse (sensatio) eelduseks on "ruumi ja aja puhas intuitsioon (intuitio pura)" ja nende vastastikmõju "välise ja sisemise meele" kaudu, mis on meile teadvustamatult omane. See mõte seostab sensoorsed stiimulid spatiotemporaalsete interaktsioonidega ja teeb meid seega teadlikuks nende tähendusest. Mõtlemine võtab kokku "puhaste mõistete" keskväärtuste kogumi ja kirjeldab seega arhetüüpselt spatiotemporaalseid vastasmõjusid. Tiitellehe kaheksanurkne vektorgeomeetria sümboliseerib kõige disaini sümmeetrilist spatiotemporaalset loogikat, mis moodustab kogu mateeria, sealhulgas inimesed, ja millele see allub.
Mentaliteediga seotud eelistus ruumile (välimine) või ajale (interjöör) toob kaasa vastavad tendentsid tähenduse kujunemise protsessis, mis järk-järgult kaovad, kui vaatleme oma ekstravertseid ja introvertseid aspekte võrdselt, just nagu Ibn Arabi Murcia stat-ed juba 600 aastat enne Kanti: "Täiuslik õnn kuulub neile, kes ühendavad välise tähenduse sisemise tähendusega."
Käesolev sissejuhatus mentaliteedi ajalukku keskendub saksa, hispaania ja vene mentaliteedile ja nende apokalüpsisele, viidetega hiina, iraani, india ja ameerika mentaliteedile.
Doctoral Thesis by Thilo Wittenberg
- Nach dem Krieg gegen die napoleonische Besatzung 1808-13 half das Militär dem Großbürgertum von 1815-74 mit Militärputschen bei der Errichtung eines liberal-oligarchischen Staates
- In der Periode ziviler Dominanz ohne militärische Einmischung in die Politik von 1875-94 wachte das Militär über die öffentliche Ordnung im liberal-oligarchischen System
- Ab 1895 bis zum Ende des Franco-Regimes 1974 zersetzte das Militär das politische System, um seine eigenen Standesinteressen durchzusetzen
1. Die besonderen Beziehungen zwischen Militär und Gesellschaft in Spanien.
2. 1808-1813: Triumph einer individualistischen Lebensauffassung infolge des traumatischen Bürgerkrieges. Massenkorruption und Beschädigung der militärischen Professionalität durch Mythen des Mutes und Talents.
3. 1850-1860: Einzug des Mythos des Mutes in das bürgerliche Politikverständnis, Höhepunkt im utopischen Militarismus, der Krieg und Gewalt als moralisch läuternde Instanzen sieht, deren Anwendung zur Errichtung bürgerlicher Sozialstrukturen führe.
4. 1860-1870: Konkurrenz von Bürgermilizen mit dem stehenden Heer um Gewaltmonopol und Gefährdung des Berufsstands des Offiziers. Links-bürgerliche Offiziere behaupteten, vor allem das stehende Heer hätten einen moralisch läuternden Effekt auf die Gesellschaft.
5. 1871-1874: Innermilitärischer Konflikt unter Offizierscliquen. Die Übervorteilten bedienen sich des utopischen Militarismus, um ihre Forderungen durchzusetzen. Gründung eines Kasinos und Beeinflussung der Politik. Vor dem Hintergrund des deutschen Sieges über Frankreich von 1871 Hinterfragen des Mythos des Mutes als Grundlage des spanischen Militärsystems.
6. 1878-1886: Neue innermilitärische Konfliktpotentiale durch Demobilisierung der Armee Ende der Kolonialkriege und republikanische Umsturzversuche. Erster Versuch der Politik, die militärische Institution zu modernisieren. Armee wehrt sich.
7. 1881-1908: Veteranen der Protestbewegung gründen ein neues Kasino und betreiben nach preußischem Vorbild eine nationalistische Neuorientierung des Utopismus.
8. 1883-1895: Lehrerschaft der Academia General Militar versucht, den Mythos des Mutes als Grundlage der spanischen Militärorganisation durch preußischen Mythos der Ehre abzulösen. Vermischung der Mythen führt zu einem explosionsartigen Aufbruch der innermilitärischen Konfliktpotentiale.
9. 1895: Ehemalige Akademieschüler richten ein Pronunciamiento zur Wahrung ihrer Ehre gegen Kriegsminister und politisches System.
The holistic view of the mental is based on the idea underlying all cultures of a Design of Everything that determines nature and man through the laws of physics. In modern times, Carl Gustav Jung coined the terms extrovert, introvert and archetype, thereby tracing the role of the gods (extrovert archetypes) and goddesses (introvert archetypes) for the psyche in other cultures. Immanuel Kant used the same categories to describe the functioning of the human mind in his Critique of Pure Reason (1781). According to him, the prerequisite for sensory experience is the “pure intuition of space and time” through two unconsciously inherent senses, the “outer and the inner sense”:
“By means of the outer sense we imagine objects as outside us, and these as a whole in space. In it their shape, size and relationship to one another is determined, or determinable. … The inner sense, by means of which the mind views itself or its inner state … (is imagination) in the relations of time … Time cannot be viewed externally, any more than space can be viewed as something within us.”
The outer and the inner sense link the sensory stimuli with our unconscious imagination of space and time and thus assign them meanings that we consciously sense. Thinking summarizes the totality of meanings archetypically in “pure concepts”. In this context, mentality, contrary to Kant’s statement that space can only be viewed externally and time only internally, is defined as a preference for the outer or the inner sense, i.e. depending on mentality, we try to understand space in terms of time or vice versa. This predilection gradually disappears when we begin to consider our extroverted and introverted aspects equally, just as Ibn Arabi from Murcia stated already 600 years before Kant: “Perfect happiness belongs to those who join the external meaning with the internal meaning.”
This Introduction to the History of the Mentalities focuses on the German, Spanish and Russian mentalities and their apocalypses, with references to the Chinese, Iranian, Indian and American mentalities.
The holistic view of the mental is based on the idea underlying all cultures of a Design of Everything that determines nature and man through the laws of physics. In modern times, Carl Gustav Jung coined the terms extrovert, introvert and archetype, thereby tracing the role of the gods (extrovert archetypes) and goddesses (introvert archetypes) for the psyche in other cultures. Immanuel Kant used the same categories to describe the functioning of the human mind in his Critique of Pure Reason (1781). According to him, the prerequisite for sensory experience is the “pure intuition of space and time” through two unconsciously inherent senses, the “outer and the inner sense”:
“By means of the outer sense we imagine objects as outside us, and these as a whole in space. In it their shape, size and relationship to one another is determined, or determinable. … The inner sense, by means of which the mind views itself or its inner state … (is imagination) in the relations of time … Time cannot be viewed externally, any more than space can be viewed as something within us.”
The outer and the inner sense link the sensory stimuli with our unconscious imagination of space and time and thus assign them meanings that we consciously sense. Thinking summarizes the totality of meanings archetypically in “pure concepts”. In this context, mentality, contrary to Kant’s statement that space can only be viewed externally and time only internally, is defined as a preference for the outer or the inner sense, i.e. depending on mentality, we try to understand space in terms of time or vice versa. This predilection gradually disappears when we begin to consider our extroverted and introverted aspects equally, just as Ibn Arabi from Murcia stated already 600 years before Kant: “Perfect happiness belongs to those who join the external meaning with the internal meaning.”
This is an extraction of the paragraphs that deal with the American mentality.
La visión holística de lo mental se basa en la idea subyacente en todas las culturas de un Diseño del Todo que determina la naturaleza y al hombre a través de las leyes de la física. En la época moderna, Carl Gustav Jung acuñó los términos extrovertido, introvertido y arquetipo, trazando así el papel de los dioses (arquetipos extrovertidos) y las diosas (arquetipos introvertidos) para la psique en otras culturas. Immanuel Kant utilizó las mismas categorías para describir el funcionamiento de la mente humana en su Crítica de la razón pura (1781). Según él, el requisito previo para la experiencia sensorial es la “intuición pura del espacio y el tiempo” a través de dos sentidos inconscientemente inherentes, el “sentido externo y el interno”:
“Por medio del sentido externo imaginamos los objetos como fuera de nosotros, y éstos como un todo en el espacio. En él se determina, o es determinable, su forma, tamaño y relación entre sí. … El sentido interno, por medio del cual la mente se ve a sí misma o su estado interior … (es imaginación) en las relaciones del tiempo … El tiempo no puede verse externamente, al igual que el espacio no puede verse como algo dentro de nosotros.”
Los sentidos externo e interno vinculan los estímulos sensoriales con nuestra imaginación inconsciente del espacio y el tiempo y les asignan así significados que percibimos conscientemente. El pensamiento resume la totalidad de significados arquetípicamente en “conceptos puros”. En este contexto, la mentalidad, contrariamente a la afirmación de Kant de que el espacio sólo puede verse externamente y el tiempo sólo internamente, se define como una preferencia por el sentido externo o el interno, es decir, dependiendo de la mentalidad, intentamos comprender el espacio en términos de tiempo o viceversa. Esta predilección desaparece gradualmente cuando empezamos a considerar por igual nuestros aspectos extrovertidos e introvertidos, tal y como afirmaba el murciano Ibn Arabi ya 600 años antes de Kant: “La felicidad perfecta pertenece a aquellos que unen el significado exterior con el significado interior.”
Esta Introducción a la historia de las mentalidades se centra en las mentalidades alemana, española y rusa y sus apocalipsis, con referencias a las mentalidades china, iraní, india y estadounidense.
這種對心理的整體看法是基於所有文化背後的思想,即通過物理定律決定自然和人類的萬物設計。在現代,卡爾·古斯塔夫·榮格(Carl Gustav Jung)創造了外向、內向和原型等術語 ,從而追溯了其他文化中神(外向原型)和女神(內向原型)對心靈的作用。伊曼紐爾·康得(Immanuel Kant)在他的《純粹理性批判》(1781)中使用了相同的類別來描述人類思維的功能。感官體驗的前提是 通過兩種無意識的固有感官,即“外在感官和內在感官”,獲得“純粹的空間和時間直覺”:
“通過外在的感覺,我們將物體想像為我們之外,而這些物體則被視為空間中的整體。在其中,它們的形狀、大小和彼此之間的關係是確定的,或者是可以確定的。…內在的感覺,通過它,心靈觀察自己或其內在狀態......(是想像)在時間的關係中......時間不能被外在地看待,就像空間不能被看作是我們內在的東西一樣。
外在和內在的感覺將感官刺激與我們對空間和時間的無意識想像聯繫起來,從而賦予它們我們有意識地感知的意義。隨後,思維原型般地總結了“純粹概念”中的全部意義。在這種背景下,心態——偏離了康得的陳述,即空間只能從外部看,時間只能從內部看——表現為對外在或內在感覺的偏好,即根據心態,我們試圖 從時間的角度來理解空間反之亦然。當我們開始平等地考慮我們的外向和內向方面時,這種偏愛就逐漸消失了,就像穆爾西亞的伊本·阿拉比(Ibn Arabi)在康得之前600年就說過的那樣:“完美的幸福屬於那些將外部意義與內在意義結合在一起的人.
Die ganzheitliche Betrachtung des Mentalen basiert auf der allen Kulturen zugrunde liegenden Vorstellung eines Designs von Allem, das Natur und Mensch durch die Gesetze der Physik bestimmt. Für die Neuzeit hat Carl Gustav Jung die Begriffe extrovertiert, introvertiert und Archetypus geprägt und damit die Rolle der Götter (extrovertierte Archetypen) und Göttinnen (introvertierte Archetypen) für die Psyche in anderen Kulturen nachgezeichnet. Mit denselben Kategorien beschrieb Immanuel Kant in seiner Kritik der reinen Vernunft (1781) die Funktionsweise des menschlichen Geistes. Voraussetzung für Sinneserfahrungen ist demnach die „reine Anschauung von Raum und Zeit“ durch zwei uns unbewusst innewohnende Sinne, den „äußeren und den inneren Sinn“:
„Vermittelst des äußeren Sinnes stellen wir uns Gegenstände als außer uns, und diese insgesamt im Raume vor. Darinnen ist ihre Gestalt, Größe und Verhältnis gegeneinander bestimmt, oder bestimmbar. … Der innere Sinn, vermittelst dessen das Gemüt sich selbst, oder seinen inneren Zustand anschauet … (ist Vorstellung) in Verhältnissen der Zeit … Äußerlich kann die Zeit nicht angeschaut werden, so wenig wie der Raum, als etwas in uns.“
Der äußere und der innere Sinn verknüpfen die Sinnesreize mit unserer unbewussten Vorstellung von Raum und Zeit und weisen ihnen so Bedeutungen zu, die wir bewusst empfinden. Das Denken fasst die Gesamtheit der Bedeutungen archetypisch in „reinen Begriffen“ zusammen. In diesem Zusammenhang definiert sich Mentalität, entgegen Kants Feststellung, dass Raum nur äußerlich und Zeit nur innerlich betrachtet werden kann, als Präferenz für den äußeren oder inneren Sinn, d.h. je nach Mentalität versuchen wir, den Raum in Begriffen der Zeit zu verstehen oder umgekehrt. Diese Vorliebe verschwindet allmählich, wenn wir beginnen, unsere extrovertierten und introvertierten Aspekte gleichermaßen zu berücksichtigen, so wie Ibn Arabi aus Murcia bereits 600 Jahre vor Kant feststellte: „Das vollkommene Glück gehört denen, die die äußere Bedeutung und die innere Bedeutung vereinen.“
Diese Einführung in die Geschichte der Mentalitäten konzentriert sich auf die deutsche, spanische und russische Mentalität und ihre Apokalypsen, mit Hinweisen auf die chinesische, iranische, indische und amerikanische Mentalität.
Em todos os tempos, as atribuições mentais foram e continuam a ser utilizadas de forma abusiva para denegrir outras pessoas e nações. Os nazis rotularam de “sub-humanos” todos os que não se enquadravam no seu esquema de pensamento, para justificar os seus crimes indescritíveis. O termo “mentalidade” torna-se inútil como arma política se entendermos as mentalidades como aspectos parciais de um espírito humano originalmente unificado. Porque se solo todas elas em conjunto resultam no verdadeiro bem, não há mentalidades melhores nem piores. O termo “mentalidade” pode assim ser reabilitado para o benefício da humanidade, de acordo com a afirmação de Rumi “Onde há dinheiro falso, também deve haver dinheiro verdadeiro”.
A visão holística das mentalidades reflecte a ideia subjacente a todas as culturas de um desígnio de tudoque determina a natureza e o homem através das leis da física. Nos tempos modernos, C.G. Jung cunhou os termos extrovertido, introvertido e arquétipo, traçando assim o papel dos deuses (arquétipos extrovertidos) e deusas (arquétipos introvertidos) para a psique noutras culturas. Immanuel Kant utilizou as mesmas categorias para descrever o funcionamento da mente humana na sua Crítica da Razão Pura (1781):
O pré-requisito para a experiência sensorial (sensatio) é a “intuição pura (intuitio pura) do espaço e do tempo” e das suas interacções através de um “sentido exterior e interior” que nos é inconscientemente inerente. Este sentido relaciona os estímulos sensoriais com as interacções espaciotemporais e torna-nos assim conscientes do seu significado. O pensamento resume a totalidade dos significados em “conceitos puros” e, assim, descreve arquetipicamente as interacções espáciotemporais. A geometria vetorial octogonal da página de rosto simboliza a lógica espáciotemporal simétrica do desígnio de tudo, que constitui toda a matéria, incluindo os seres humanos, e à qual está sujeita.
A preferência relacionada com a mentalidade pelo espaço (exterior) ou pelo tempo (interior) conduz a tendências correspondentes no processo de formação do significado, que desaparecem gradualmente quando consideramos igualmente os nossos aspectos extrovertidos e introvertidos, tal como Ibn Arabi de Múrcia afirmou já 600 anos antes de Kant: “A felicidade perfeita pertence àqueles que unem o sentido externo ao sentido interno.”
Esta Introdução à História Tradicional-Holística das Mentalidades centra-se nas mentalidades alemã, espanhola e russa e no seu apocalipse, com referências às mentalidades chinesa, iraniana, indiana e americana.
La vision holistique de la mentalité repose sur l’idée sous-jacente à toutes les cultures d’un dessein du tout qui détermine la nature et l’homme par les lois de la physique. À l’époque moderne, Carl Gustav Jung a forgé les concepts d’extraverti, d’introverti et d’archétype, retraçant ainsi le rôle des dieux (archétypes extravertis) et les déesses (archétypes introvertis) pour la psyché dans d’autres cultures. Emmanuel Kant a utilisé les mêmes catégories pour décrire le fonctionnement de l’esprit humain dans sa Critique de la raison pure (1781). Selon lui, la condition préalable à l’expérience sensorielle est la « pure intuition de l’espace et du temps » par le biais de deux sens inconsciemment inhérents, le « sens externe et le sens interne » :
« Au moyen du sens externe, nous nous imaginons les objets comme étant en dehors de nous, et ceux-ci comme un tout dans l’espace. C’est là que leur forme, leur taille et leur relation les uns avec les autres sont déterminées ou déterminables. … Le sens interne, par lequel l’esprit se voit lui-même ou son état intérieur … (est imagination) dans les relations du temps … Le temps ne peut pas être vu de l’extérieur, pas plus que l’espace ne peut être vu comme quelque chose en nous. »
Le sens externe et les ens interne relient les stimuli sensoriels à notre imagination inconsciente de l’espace et du temps et leur attribuent ainsi des significations que nous percevons consciemment. La pensée résume l’ensemble des significations de manière archétypique dans des « concepts purs ». Dans ce contexte, la mentalité, contrairement à l’affirmation de Kant selon laquelle l’espace ne peut être considéré qu’extérieurement et le temps qu’intérieurement, est définie comme une préférence pour le sens externe ou le sens interne, c’est-à-dire que, selon la mentalité, nous essayons de comprendre l’espace en termes de temps ou vice versa. Cette prédilection disparaît progressivement lorsque nous commençons à considérer nos aspects extravertis et introvertis sur un pied d’égalité, comme l’affirmait déjà Ibn Arabi de Murcie 600 ans avant Kant : « Le bonheur parfait appartient à ceux qui unissent la signification extérieure et la signification intérieure ».
Cette Introduction à l’histoire traditionnelle-holistique des mentalités se concentre sur les mentalités allemande, espagnole et russe et leur apocalypse, avec des références aux mentalités chinoise, iranienne, indienne et américaine.
In tutti i tempi, le attribuzioni mentali sono state e continuano a essere abusate per denigrare altre persone e nazioni. I nazisti hanno etichettato come „subumani“ tutti coloro che non rientravano nel loro schema di pensiero, per giustificare i loro crimini indicibili. Il termine „mentalità“ diventa inutile come arma politica se intendiamo le mentalità come aspetti parziali di uno spirito umano originariamente unificato. Infatti, se solo tutte insieme danno luogo al vero bene, non ci sono mentalità migliori o peggiori. Il termine „mentalità“ può quindi essere riabilitato a beneficio dell’umanità, in accordo con l’affermazione di Rumi „Dove c’è denaro falso, deve esserci anche denaro vero“.
La visione olistica delle mentalità riflette l’idea alla base di tutte le culture di un disegno del tutto che determina la natura e l’uomo attraverso le leggi della fisica. In epoca moderna, C.G. Jung ha coniato i termini estroverso, introverso e archetipo, rintracciando così il ruolo degli dèi (archetipi estroversi) e dee (archetipi introversi) per la psiche in altre culture. Immanuel Kant utilizzò le stesse categorie per descrivere il funzionamento della mente umana nella sua Critica della ragion pura (1781):
Il presupposto dell’esperienza sensoriale (sensatio) è “l’intuizione pura (intuitio pura) dello spazio e del tempo” e delle loro interazioni attraverso un “senso esterno e interno” che ci è inconsciamente connaturato. Questo senso mette in relazione gli stimoli sensoriali con le interazioni spaziotemporali e quindi ci rende consapevoli del loro significato. Il pensiero riassume la totalità dei significati in “concetti puri” e quindi descrive archetipicamente le interazioni spaziotemporali. La geometria vettoriale ottagonale del frontespizio simboleggia la logica simmetrica spaziotemporale del disegno del tutto, che costituisce tutta la materia, compresi gli esseri umani, e a cui è soggetta.
La preferenza legata alla mentalità per lo spazio (esterno) o per il tempo (interno) porta a tendenze corrispondenti nel processo di formazione del significato, che scompaiono gradualmente quando consideriamo i nostri aspetti estroversi e introversi in egual misura, proprio come affermava Ibn Arabi di Murcia già 600 anni prima di Kant: „La perfetta felicità appartiene a coloro che uniscono il significato esterno con quello interno.”
Questa Introduzione alla storia tradizionale-olistica delle mentalità si concentra sulle mentalità tedesca, spagnola e russa e sulle loro apocalissi, con riferimenti alle mentalità cinese, iraniana, indiana e americana.
Mentale toeschrijvingen zijn en worden nog steeds misbruikt om andere mensen en naties te kleineren. De Nazi’s bestempelden iedereen die niet in hun denkschema pasten paste als “ondermens” om hun onuitsprekelijke misdaden te rechtvaardigen. De term “mentaliteit” wordt nutteloos als politiek wapen als we mentaliteiten begrijpen als deelaspecten van een oorspronkelijk verenigde menselijke geest. Want als ze allemaal samen resulteren in het werkelijk goede, dan zijn er geen betere of slechtere mentaliteiten. De term “mentaliteit” kan dus gerehabiliteerd worden ten voordele van de mensheid in overeenstemming met Rumi’s gezegde “Waar vals geld is, moet er ook echt geld zijn”.
De holistische kijk op de mentaliteiten weerspiegelt het idee dat aan alle culturen ten grondslag ligt van een Ontwerp van Alles dat de natuur en de mens bepaalt via de wetten van de fysica. In de moderne tijd bedacht C.G. Jung de termen extravert, introvert en archetype, waarmee hij de rol van de goden (extraverte archetypes) en godinnen (introverte archetypes) voor de psyche in andere culturen traceerde. Immanuel Kant gebruikte dezelfde categorieën om het functioneren van de menselijke geest te beschrijven in zijn Kritiek van de zuivere rede (1781):
De voorwaarde voor zintuiglijke ervaring (sensatio) is de “zuivere intuïtie (intuitio pura) van ruimte en tijd” en hun interacties via een “uiterlijk en innerlijk zintuig” dat ons onbewust eigen is. Dit zintuig relateert de zintuiglijke stimuli aan de spatiotemporele interacties en maakt ons zo bewust van hun betekenis. Het denken vat de totaliteit van betekenissen samen in “zuivere concepten” en beschrijft zo archetypisch de spatiotemporele interacties. De achthoekige vectorgeometrie van de titelpagina symboliseert de symmetrische spatiotemporele logica van het Ontwerp van Alles, dat alle materie vormt, inclusief de mens, en waaraan het onderworpen is.
De mentaliteitsgerelateerde voorkeur voor ruimte (uiterlijk) of tijd (innerlijk) leidt tot overeenkomstige tendensen in het proces van betekenisvorming, die geleidelijk verdwijnen als we onze extraverte en introverte aspecten in gelijke mate beschouwen, net zoals Ibn Arabi uit Murcia al 600 jaar voor Kant stelde: “Volmaakt geluk behoort toe aan degenen die de uiterlijke betekenis verbinden met de innerlijke betekenis.”
Deze Inleiding tot de Traditioneel-Holistische Geschiedenis van de Mentaliteiten richt zich op de Duitse, Spaanse en Russische mentaliteiten en hun apocalyps, met verwijzingen naar de Chinese, Iraanse, Indiase en Amerikaanse mentaliteiten.
تستند هذه النظرة الشاملة للعقلي إلى الفكرة الكامنة وراء جميع ثقافات تصميم كل شيء الذي يحدد الطبيعة والإنسان من خلال قوانين الفيزياء. في العصر الحديث ، صاغ كارل غوستاف يونغ مصطلحات المنفتح والانطوائي والنموذج الأصلي ، وبالتالي تتبع دور الآلهة (النماذج الأصلية المنفتحة) والإلهات (النماذج الأصلية الانطوائية) للنفسية في الثقافات الأخرى. استخدم إيمانويل كانط نفس الفئات لوصف عمل العقل البشري في كتابه نقد العقل الخالص (1781). الشرط الأساسي للتجربة الحسية هو "الحدس الخالص للمكان والزمان" من خلال حاستين متأصلتين دون وعي ، "الحاسة الخارجية والداخلية":
"عن طريق الحس الخارجي ، نتخيل الأشياء على أنها خارجنا ، وهذه ككل في الفضاء. في ذلك يتم تحديد شكلها وحجمها وعلاقتها ببعضها البعض ، أو يمكن تحديدها. … المعنى الداخلي ، الذي يرى العقل من خلاله نفسه أو حالته الداخلية ... (هو الخيال) في علاقات الزمن ... لا يمكن النظر إلى الوقت من الخارج ، كما يمكن النظر إلى المكان على أنه شيء بداخلنا ".
يربط الحس الخارجي والداخلي المحفزات الحسية بخيالنا اللاواعي للمكان والزمان ، وبالتالي يخصص لهم معاني نشعر بها بوعي. في وقت لاحق ، التفكير يلخص بشكل نموذجي مجموع المعاني في "المفاهيم النقية". على هذه الخلفية ، تظهر العقلية - التي تنحرف عن قول كانط بأنه لا يمكن النظر إلى الفضاء إلا خارجيا والوقت داخليا فقط - كتفضيل للإحساس الخارجي أو الداخلي ، أي اعتمادا على العقلية ، نحاول فهم المكان من حيث الوقت أو العكس. يختفي هذا الميل تدريجيا عندما نبدأ في النظر إلى جوانبها المنفتحة والانطوائية على قدم المساواة ، تماما كما ذكر ابن عربي من مرسية قبل 600 عام من كانط: "السعادة الكاملة تنتمي إلى أولئك الذين يربطون المعنى الخارجي بالمعنى الداخلي".
تركز هذه مقدمة في التاريخ الشمولي-التقليدي للعقليات على العقليات الألمانية والإسبانية والروسية ونهاية العالم ، مع الإشارة إلى العقليات الصينية والإيرانية والهندية والأمريكية. نقطة البداية هي ثنائية الزمكان لإدراكنا الذي وصفه كانط والتفضيل المرتبط به للعمل بطريقة موجهة نحو المجموعة أو متمحورة حول الذات ، والتي يمثلها النجم المثمن قياسا على رمز يين ويانغ مع جانبه الأيسر (الحس الخارجي - الفضاء) وجانبه الأيمن (الحس الداخلي - الوقت).
בכל עת, ייחוסים נפשיים היו וממשיכים להיות מנוצלים לרעה כדי להשמיץ אנשים ואומות אחרות. הנאצים תייגו את כל מי שלא התאים לתכנית החשיבה שלהם כ"תת-אדם" כדי להצדיק את פשעיהם הבלתי נתפסים. המונח "מנטליות" הופך לחסר תועלת כנשק פוליטי אם אנו מבינים מנטליות כהיבטים חלקיים של מוח אנושי מאוחד במקור. כי אם רק כולם יחד יביאו לטוב באמת, אין מנטליות טובה יותר או גרועה יותר. כך ניתן לשקם את המונח "מנטליות" לטובת האנושות בהתאם לאמירתה של רומי "היכן שיש כסף מזויף, חייב להיות גם כסף אמיתי".
ההשקפה ההוליסטית של המנטליות משקפת את הרעיון העומד בבסיס כל התרבויות של עיצוב הכל הקובע את הטבע ואת האדם באמצעות חוקי הפיזיקה. בתקופה המודרנית, C.G. יונג טבע את המונחים extrovert, introvert וארכיטיפ , ובכך התחקה אחר תפקידם של האלים (ארכיטיפים מוחצנים) ואלות (ארכיטיפים מופנמים) עבור הנפש בתרבויות אחרות. עמנואל קאנט השתמש באותן קטגוריות כדי לתאר את תפקוד המוח האנושי בביקורתו על התבונה הטהורה (1781):
התנאי המוקדם לחוויה חושית (sensatio) הוא "אינטואיציה טהורה (intuitio pura) של מרחב וזמן" והאינטראקציות ביניהם באמצעות "חוש חיצוני ופנימי" שאינו טבוע בנו באופן מדעי. חוש זה מקשר את הגירויים החושיים לאינטראקציות המרחביות-זמניות ובכך גורם לנו להיות מודעים למשמעותם. החשיבה מסכמת את מכלול המשמעויות ב"מושגים טהורים" ובכך מתארת באופן ארכיטיפי את האינטראקציות המרחביות-זמניות. הגיאומטריה הווקטורית המתומנת של עמוד השער מסמלת את ההיגיון המרחבי-זמני הסימטרי של עיצוב הכל, המהווה את כל החומר, כולל בני האדם, ושאליו הוא כפוף.
ההעדפה המנטלית למרחב (חוץ) או לזמן (פנים) מובילה לנטיות תואמות בתהליך היווצרות המשמעות, אשר נעלמות בהדרגה כאשר אנו בוחנים את ההיבטים המוחצנים והמופנמים שלנו באותה מידה, בדיוק כפי שאבן ערבי ממורסיה קבע כבר 600 שנה לפני קאנט: "אושר מושלם שייך למי שמחבר את המשמעות החיצונית עם המשמעות הפנימית".
מבוא זה להיסטוריה של הנפשות מתמקד במנטליות הגרמנית, הספרדית והרוסית ובאפוקליפסות שלהן, עם התייחסויות למנטליות הסינית, האיראנית, ההודית והאמריקאית.
ہر وقت، دوسرے لوگوں اور قوموں کو بدنام کرنے کے لئے ذہنی خصوصیات کا غلط استعمال کیا جاتا رہا ہے اور اب بھی کیا جاتا ہے. نازیوں نے اپنے ناقابل بیان جرائم کا جواز پیش کرنے کے لئے ہر اس شخص کو "ذیلی انسان" قرار دیا جو ان کی سوچ کے منصوبے میں فٹ نہیں ہوتا تھا۔ "ذہنیت" کی اصطلاح ایک سیاسی ہتھیار کے طور پر بیکار ہو جاتی ہے اگر ہم ذہنیت کو بنیادی طور پر متحد انسانی ذہن کے جزوی پہلوؤں کے طور پر سمجھتے ہیں۔ کیونکہ اگر ان سب کے ساتھ مل کر صحیح معنوں میں اچھائی پیدا ہوتی ہے تو اس سے بہتر یا بدتر ذہنیت نہیں ہے۔ اس طرح "ذہنیت" کی اصطلاح کو رومی کے اس بیان کے مطابق انسانی فائدے کے لئے بحال کیا جاسکتا ہے "جہاں جعلی رقم ہے، وہاں حقیقی پیسہ بھی ہونا چاہئے"۔
ذہنیت کا مجموعی نقطہ نظر ہر چیز کے ڈیزائن کے تمام ثقافتوں کے اندر موجود خیال کی عکاسی کرتا ہے جو طبیعیات کے قوانین کے ذریعہ فطرت اور انسان کا تعین کرتا ہے۔ جدید دور میں ، سی جی جنگ نے خارجی ، باطنی اور آرکیٹائپ کی اصطلاحات ایجاد کیں ، اس طرح دیگر ثقافتوں میں نفسیات کے لئے دیوتاؤں (خارجی آرکیٹائپس) اور دیویوں (انٹروورٹ آرکیٹائپس) کے کردار کا پتہ لگایا۔ ایمانوئل کانٹ نے اپنی تنقید برائے خالص عقل (1781) میں انسانی دماغ کے کام کاج کو بیان کرنے کے لئے انہی زمروں کا استعمال کیا:
حسی تجربے (سینسٹیو) کے لئے شرط "خلا اور وقت کی خالص بصیرت " اور ان کے تعامل کو "بیرونی اور اندرونی حس" کے ذریعے ہے جو ہمارے لئے غیر فطری طور پر موجود ہے۔ یہ حس حسی محرکات کو اسپیٹوٹیمپل انٹراکیشنز سے منسلک کرتی ہے اور اس طرح ہمیں ان کے معنی سے آگاہ کرتی ہے۔ سوچ "خالص تصورات" میں اوسط کی مجموعی یت کا خلاصہ پیش کرتی ہے اور اس طرح عام طور پر عارضی تعاملات کو بیان کرتی ہے۔ عنوان کے صفحے کی चेक्षکونل ویکٹر جیومیٹری ہر چیز کے ڈیزائن کی ہم آہنگ اسپیٹوٹیمپورل منطق کی علامت ہے ، جو انسانوں سمیت تمام مادے کی تشکیل کرتی ہے ، اور جس کے تابع ہے۔
جگہ (بیرونی) یا وقت (اندرونی) کے لئے ذہنیت سے متعلق ترجیح معنی کی تشکیل کے عمل میں ہم آہنگ رجحانات کا باعث بنتی ہے ، جو آہستہ آہستہ غائب ہوجاتی ہے جب ہم اپنے خارجی اور باطنی پہلوؤں پر یکساں طور پر غور کرتے ہیں ، بالکل اسی طرح جیسے ابن عربی نے کانٹ سے 600 سال پہلے ہی مرشیا اسٹیٹ ایڈ سے کہا تھا: "کامل خوشی ان لوگوں کو حاصل ہوتی ہے جو خارجی معنی کو اندرونی معنی کے ساتھ جوڑتے ہیں۔
ذہنیت کی تاریخ کا یہ تعارف جرمن، ہسپانوی اور روسی ذہنیت اور ان کی تباہی پر توجہ مرکوز کرتا ہے، جس میں چینی، ایرانی، ہندوستانی اور امریکی ذہنیت کے حوالہ جات شامل ہیں.
Her zaman, zihinsel atıflar diğer insanları ve ulusları karalamak için kötüye kullanılmıştır ve kötüye kullanılmaya devam etmektedir. Naziler, ağza alınmayacak suçlarını haklı çıkarmak için düşünce planlarına uymayan herkesi "insan-altı" olarak etiketlediler. "Zihniyet" terimi, zihniyetleri başlangıçta birleşmiş bir insan zihninin kısmi yönleri olarak anlarsak, politik bir silah olarak işe yaramaz hale gelir. Çünkü sadece hepsi birlikte gerçekten iyi sonuçlanırsa, daha iyi ya da daha kötü zihniyetler yoktur. Böylece "zihniyet" terimi, Mevlana'nın "Sahte paranın olduğu yerde gerçek para da olmalıdır" ifadesine uygun olarak insanlığın yararına rehabilite edilebilir.
Zihniyetlerin bütüncül bakışı, tüm kültürlerin altında yatan ve fizik yasalarıyla doğayı ve insanı belirleyen Her Şeyin Tasarımı fikrini yansıtır. Modern zamanlarda, CG Jung, dışa dönük, içe dönük ve arketip terimlerini icat etti, böylece diğer kültürlerde ruh için tanrıların (dışa dönük arketipler) ve tanrıçaların (içe dönük arketipler) rolünün izini sürdü. Immanuel Kant, Saf Aklın Eleştirisi'nde (1781) insan zihninin işleyişini tanımlamak için aynı kategorileri kullandı:
Duyusal deneyimin (sensatio) ön koşulu, "uzay ve zamanın saf sezgisi (intuitio pura)" ve bunların bilinçsizce bize özgü olan "dış ve iç duyu" yoluyla etkileşimleridir. Bu duyu, duyusal uyaranları uzay-zamansal etkileşimlerle ilişkilendirir ve böylece anlamlarının farkına varmamızı sağlar. Düşünme, "saf kavramlardaki" anlamların toplamını özetler ve böylece arketipik olarak uzay-zamansal etkileşimleri tanımlar. Başlık sayfasının sekizgen vektör geometrisi, insan da dahil olmak üzere tüm maddeyi oluşturan ve tabi olduğu Her Şeyin Tasarımı'nın simetrik uzay-zamansal mantığını sembolize eder.
Zihniyetle ilgili mekân (dış) ya da zaman (iç) tercihi, anlam oluşumu sürecinde, dışa dönük ve içe dönük yönlerimizi eşit olarak ele aldığımızda yavaş yavaş ortadan kalkan eğilimlere yol açar, tıpkı Murcia'lı İbn Arabi'nin Kant'tan 600 yıl önce belirttiği gibi: "Mükemmel mutluluk, dış anlamı içsel anlamla birleştirenlere aittir."
Zihniyetler Tarihine Giriş, Çin, İran, Hint ve Amerikan zihniyetlerine de atıfta bulunarak Alman, İspanyol ve Rus zihniyetlerine ve onların kıyametlerine odaklanmaktadır.
У всі часи ментальними атрибуціями зловживали і продовжують зловживати, щоб очорнити інших людей і народи. Нацисти називали всіх, хто не вписувався в їхню схему мислення, «недолюдьми», щоб виправдати свої невимовні злочини. Термін «менталітет» стає непридатним як політична зброя, якщо ми розуміємо менталітет як часткові аспекти спочатку єдиного людського розуму. Бо якщо всі вони разом призводять до справді доброго, то немає ні кращого, ні гіршого менталітету. Таким чином, термін «менталітет» може бути реабілітований на благо людства відповідно до твердження Румі «Там, де є фальшиві гроші, повинні бути і справжні гроші».
Цілісний погляд на менталітети відображає ідею, що лежить в основі всіх культур, Задуму Всього, що визначає природу і людину за допомогою законів фізики. У наш час К. Г. Юнг ввів терміни екстраверт, інтроверт і архетип, тим самим простеживши роль богів (архетипи екстравертів) і богинь (архетипи інтровертів) для психіки в інших культурах. Ці ж категорії використовував Іммануїл Кант для опису функціонування людського розуму у своїй «Критиці чистого розуму» (1781):
Передумовою чуттєвого досвіду (sensatio) є «чиста інтуїція (intuitio pura) простору і часу» і їх взаємодія через «зовнішнє і внутрішнє почуття», яке несвідомо притаманне нам. Це почуття пов'язує сенсорні стимули з просторово-часовими взаємодіями і, таким чином, змушує нас усвідомлювати їх значення. Мислення узагальнює сукупність середніх значень в «чистих поняттях» і, таким чином, архетипно описує просторово-часові взаємодії. Восьмикутна векторна геометрія титульного аркуша символізує симетричну просторово-часову логіку Задуму Всього, з якої складається вся матерія, включаючи людину, і якій вона підпорядкована.
Пов'язана з менталітетом перевага простору (екстер'єру) або часу (інтер'єру) призводить до відповідних тенденцій у процесі смислоутворення, які поступово зникають, коли ми однаково розглядаємо наші екстравертні та інтровертні аспекти, подібно до того, як Ібн Арабі з Мурсії стверджував ще за 600 років до Канта: «Досконале щастя належить тим, хто поєднує зовнішнє значення з внутрішнім».
Цей Вступ до історії ментальностей зосереджується на німецькій, іспанській та російській ментальності та їхніх апокаліпсисах, з посиланнями на китайську, іранську, індійську та американську ментальності.
Холистический взгляд на психическое основан на лежащей в основе всех культур идее Замысла всего сущего, который определяет природу и человека через законы физики. В наше время Карл Густав Юнг ввел термины "экстраверт", "интроверт" и "архетип", проследив таким образом роль богов (экстравертных архетипов) и богинь (интровертных архетипов) для психики в других культурах. Иммануил Кант использовал те же категории для описания функционирования человеческого разума в своей "Критике чистого разума" (1781). По его мнению, предпосылкой сенсорного опыта является "чистая интуиция пространства и времени" посредством двух бессознательно присущих человеку чувств - "внешнего и внутреннего":
"С помощью внешнего чувства мы представляем себе предметы вне нас, а их самих как единое целое в пространстве. В нем их форма, размер и отношение друг к другу определены, или детерминированы. ... Внутреннее чувство, с помощью которого разум рассматривает себя или свое внутреннее состояние... (это воображение) в отношениях времени... Время нельзя рассматривать внешне, так же как и пространство можно рассматривать как нечто внутри нас".
Внешнее и внутреннее чувство связывают сенсорные стимулы с нашим бессознательным воображением пространства и времени и таким образом наделяют их значениями, которые мы сознательно ощущаем. Мышление обобщает совокупность значений архетипически в "чистых понятиях". В этом контексте ментальность, вопреки утверждению Канта о том, что пространство можно рассматривать только внешне, а время - только внутренне, определяется как предпочтение внешнего или внутреннего смысла, то есть в зависимости от ментальности мы пытаемся понять пространство в терминах времени или наоборот. Это пристрастие постепенно исчезает, когда мы начинаем в равной степени учитывать свои экстравертные и интровертные аспекты, как утверждал Ибн Араби из Мурсии еще за 600 лет до Канта: "Совершенное счастье принадлежит тем, кто соединяет внешний смысл с внутренним".
В этом "Введении в историю ментальностей" основное внимание уделяется немецкой, испанской и русской ментальностям и их апокалипсисам, а также китайской, иранской, индийской и американской ментальностям.
Przez cały czas mentalne atrybucje były i nadal są nadużywane w celu oczerniania innych ludzi i narodów. Naziści określali każdego, kto nie pasował do ich schematu myślenia, jako "podludzi", aby usprawiedliwić swoje niewyobrażalne zbrodnie. Termin "mentalność" staje się bezużyteczny jako broń polityczna, jeśli rozumiemy mentalność jako częściowe aspekty pierwotnie zjednoczonego ludzkiego umysłu. Bo jeśli tylko wszystkie one razem prowadzą do prawdziwego dobra, nie ma ani lepszej, ani gorszej mentalności. Termin "mentalność" może być zatem zrehabilitowany dla dobra ludzkości, zgodnie ze stwierdzeniem Rumiego: "Tam, gdzie jest fałszywy pieniądz, musi być też prawdziwy pieniądz".
Holistyczne spojrzenie na mentalność odzwierciedla leżącą u podstaw wszystkich kultur ideę Projektu Wszystkiego, który determinuje naturę i człowieka poprzez prawa fizyki. W czasach nowożytnych C.G. Jung ukuł terminy ekstrawertyk, introwertyk i archetyp , śledząc w ten sposób rolę bogów (archetypów ekstrawertyków) i bogiń (archetypów introwertyków) dla psychiki w innych kulturach. Immanuel Kant użył tych samych kategorii do opisania funkcjonowania ludzkiego umysłu w swojej Krytyce czystego rozumu (1781):
Warunkiem wstępnym doświadczenia zmysłowego (sensatio) jest "czysta intuicja (intuitio pura) przestrzeni i czasu" oraz ich wzajemne oddziaływanie poprzez "zmysł zewnętrzny i wewnętrzny", który jest nam nieświadomie wrodzony. Zmysł ten wiąże bodźce zmysłowe z interakcjami czasoprzestrzennymi, a tym samym uświadamia nam ich znaczenie. Myślenie podsumowuje całość znaczeń w "czystych pojęciach" i w ten sposób archetypowo opisuje interakcje czasoprzestrzenne. Ośmiokątna geometria wektorowa strony tytułowej symbolizuje symetryczną logikę czasoprzestrzenną Projektu Wszystkiego, który konstytuuje wszelką materię, w tym człowieka, i któremu podlega.
Mentalne upodobanie do przestrzeni (zewnętrznej) lub czasu (wewnętrznej) prowadzi do odpowiednich tendencji w procesie tworzenia znaczeń, które stopniowo zanikają, gdy rozpatrujemy nasze ekstrawertyczne i introwertyczne aspekty w równym stopniu, tak jak stwierdził Ibn Arabi z Murcji już 600 lat przed Kantem: "Doskonałe szczęście należy do tych, którzy łączą zewnętrzne znaczenie ze znaczeniem wewnętrznym".
Niniejsze Wprowadzenie do historii mentalności koncentruje się na mentalności niemieckiej, hiszpańskiej i rosyjskiej oraz ich apokalipsach, z odniesieniami do mentalności chińskiej, irańskiej, indyjskiej i amerykańskiej.
Vaimseid omistamisi on alati kuritarvitatud ja kuritarvitatakse jätkuvalt, et halvustada teisi inimesi ja rahvaid. Natsid tembeldasid kõik, kes ei sobinud nende mõtlemisskeemi, "alaminimlikeks", et õigustada oma sõnulseletamatuid kuritegusid. Mõiste "mentaliteet" muutub poliitilise relvana kasutuks, kui mõistame mentaliteeti algselt ühendatud inimmeele osaliste aspektidena. Sest kui ainult kõik need koos annavad tulemuseks tõeliselt hea, pole paremat ega halvemat mentaliteeti. Mõistet "mentaliteet" saab seega inimlikkuse huvides rehabiliteerida vastavalt Rumi väitele "Kus on võltsitud raha, seal peab olema ka pärisraha".
Terviklik vaade mentaliteedile peegeldab kõigi kultuuride aluseks olevat ideed a Disain kõik, mis määrab looduse ja inimese füüsikaseaduste kaudu. Tänapäeval C.G. Jung lõi terminid ekstravertne, introvertne ja arhetüüp , jälgides seeläbi jumalate (ekstravertsete arhetüüpide) ja jumalannade (introvertsete arhetüüpide) rolli teiste kultuuride psüühika jaoks. Immanuel Kant kasutas samu kategooriaid, et kirjeldada inimmõistuse toimimist oma puhta mõistuse kriitikas (1781) :
Sensoorse kogemuse (sensatio) eelduseks on "ruumi ja aja puhas intuitsioon (intuitio pura)" ja nende vastastikmõju "välise ja sisemise meele" kaudu, mis on meile teadvustamatult omane. See mõte seostab sensoorsed stiimulid spatiotemporaalsete interaktsioonidega ja teeb meid seega teadlikuks nende tähendusest. Mõtlemine võtab kokku "puhaste mõistete" keskväärtuste kogumi ja kirjeldab seega arhetüüpselt spatiotemporaalseid vastasmõjusid. Tiitellehe kaheksanurkne vektorgeomeetria sümboliseerib kõige disaini sümmeetrilist spatiotemporaalset loogikat, mis moodustab kogu mateeria, sealhulgas inimesed, ja millele see allub.
Mentaliteediga seotud eelistus ruumile (välimine) või ajale (interjöör) toob kaasa vastavad tendentsid tähenduse kujunemise protsessis, mis järk-järgult kaovad, kui vaatleme oma ekstravertseid ja introvertseid aspekte võrdselt, just nagu Ibn Arabi Murcia stat-ed juba 600 aastat enne Kanti: "Täiuslik õnn kuulub neile, kes ühendavad välise tähenduse sisemise tähendusega."
Käesolev sissejuhatus mentaliteedi ajalukku keskendub saksa, hispaania ja vene mentaliteedile ja nende apokalüpsisele, viidetega hiina, iraani, india ja ameerika mentaliteedile.
- Nach dem Krieg gegen die napoleonische Besatzung 1808-13 half das Militär dem Großbürgertum von 1815-74 mit Militärputschen bei der Errichtung eines liberal-oligarchischen Staates
- In der Periode ziviler Dominanz ohne militärische Einmischung in die Politik von 1875-94 wachte das Militär über die öffentliche Ordnung im liberal-oligarchischen System
- Ab 1895 bis zum Ende des Franco-Regimes 1974 zersetzte das Militär das politische System, um seine eigenen Standesinteressen durchzusetzen
1. Die besonderen Beziehungen zwischen Militär und Gesellschaft in Spanien.
2. 1808-1813: Triumph einer individualistischen Lebensauffassung infolge des traumatischen Bürgerkrieges. Massenkorruption und Beschädigung der militärischen Professionalität durch Mythen des Mutes und Talents.
3. 1850-1860: Einzug des Mythos des Mutes in das bürgerliche Politikverständnis, Höhepunkt im utopischen Militarismus, der Krieg und Gewalt als moralisch läuternde Instanzen sieht, deren Anwendung zur Errichtung bürgerlicher Sozialstrukturen führe.
4. 1860-1870: Konkurrenz von Bürgermilizen mit dem stehenden Heer um Gewaltmonopol und Gefährdung des Berufsstands des Offiziers. Links-bürgerliche Offiziere behaupteten, vor allem das stehende Heer hätten einen moralisch läuternden Effekt auf die Gesellschaft.
5. 1871-1874: Innermilitärischer Konflikt unter Offizierscliquen. Die Übervorteilten bedienen sich des utopischen Militarismus, um ihre Forderungen durchzusetzen. Gründung eines Kasinos und Beeinflussung der Politik. Vor dem Hintergrund des deutschen Sieges über Frankreich von 1871 Hinterfragen des Mythos des Mutes als Grundlage des spanischen Militärsystems.
6. 1878-1886: Neue innermilitärische Konfliktpotentiale durch Demobilisierung der Armee Ende der Kolonialkriege und republikanische Umsturzversuche. Erster Versuch der Politik, die militärische Institution zu modernisieren. Armee wehrt sich.
7. 1881-1908: Veteranen der Protestbewegung gründen ein neues Kasino und betreiben nach preußischem Vorbild eine nationalistische Neuorientierung des Utopismus.
8. 1883-1895: Lehrerschaft der Academia General Militar versucht, den Mythos des Mutes als Grundlage der spanischen Militärorganisation durch preußischen Mythos der Ehre abzulösen. Vermischung der Mythen führt zu einem explosionsartigen Aufbruch der innermilitärischen Konfliktpotentiale.
9. 1895: Ehemalige Akademieschüler richten ein Pronunciamiento zur Wahrung ihrer Ehre gegen Kriegsminister und politisches System.
- Tras la guerra contra la ocupación napoleónica de 1808-13, los militares ayudaron a la alta burguesía a establecer un estado liberal-oligárquico con golpes militares entre 1815-74
- En la fase de dominio civil sin intromisión militar en la política de 1875-94, los militares velaron por el orden público en el sistema liberal-oligárquico
- Desde 1895 hasta el final del régimen franquista en 1974, los militares demolieron el sistema político para hacer valer los intereses de su propio estamento
1. Las especiales relaciones entre militares y sociedad en España.
2. 1808-1813: Triunfo de una visión individualista de la vida como consecuencia de la traumática guerra civil. Corrupción masiva y daño a la profesionalidad militar a través de los mitos del valor y el talento.
3. 1850-1860: Entrada del mito del valor en la concepción burguesa de la política, que culmina en el militarismo utópico, que ve la guerra y la violencia como instancias moralmente purificadoras cuya aplicación conduce al establecimiento de estructuras sociales burguesas.
4. 1860-1870: Competencia de las milicias burguesas con el ejército permanente por el monopolio del uso de la fuerza y amenaza a la profesión de oficial. Los oficiales burgueses de izquierda afirman que el ejército permanente tiene un efecto purificador sobre la sociedad.
5. 1871-1874: Conflicto militar interno entre camarillas de oficiales. Los más aventajados utilizan el militarismo utópico para imponer sus reivindicaciones. Fundación de un casino e influencia en la política. Con el trasfondo de la victoria alemana sobre Francia en 1871, cuestionamiento del mito del valor como base del sistema militar español.
6. 1878-1886: Nuevos potenciales de conflicto intramilitar por la desmovilización del ejército Fin de las guerras coloniales e intentos de golpe republicano. Primer intento de los políticos de modernizar la institución militar. El ejército contraataca.
7. 1881-1908: Los veteranos del movimiento de protesta encuentran un nuevo casino y persiguen una reorientación nacionalista del utopismo según el modelo prusiano.
8. 1883-1895: Los profesores de la Academia General Militar intentan sustituir el mito del valor como base de la organización militar española por el mito prusiano del honor. La mezcla de los mitos lleva a una explosión del potencial conflictivo intramilitar.
9. 1895: Antiguos alumnos de la Academia dirigen un pronunciamiento para preservar su honor contra el ministro de la Guerra y el sistema político.
- After the war against Napoleonic occupation from 1808-13, the military helped the bourgeoisie establish a liberal-oligarchic state with military coups from 1815-74
- In the period of civilian dominance without military encroachment on politics from 1875-94, the military watched over public order in the liberal-oligarchic system
- From 1895 until the end of the Franco regime in 1974, the military demolished the political system in order to enforce the interests of its own estate
1. the special relations between military and society in Spain.
2. 1808-1813: Triumph of an individualistic view of life as a result of the traumatic civil war. Mass corruption and damage to military professionalism through myths of courage and talent.
3. 1850-1860: Entry of the myth of courage into the bourgeois understanding of politics, culminating in utopian militarism, which sees war and violence as morally purifying instances whose application leads to the establishment of bourgeois social structures.
4. 1860-1870: Competition of bourgeois militias with the standing army for a monopoly on violence and endangerment of the officer's profession. Left-bourgeois officers claimed that the standing army in particular had a morally purifying effect on society.
5. 1871-1874: Inner-military conflict among officer cliques. The overreached use utopian militarism to enforce their demands. Founding of a casino and influence on politics. Against the background of the German victory over France in 1871, questioning of the myth of courage as the basis of the Spanish military system.
6. 1878-1886: New intra-military conflict potentials due to demobilization of the army End of the colonial wars and republican coup attempts. First attempt by politicians to modernize the military institution. Army fights back.
7. 1881-1908: Veterans of the protest movement found a new casino and pursue a nationalist reorientation of utopianism along Prussian lines.
8. 1883-1895: Teachers of the Academia General Militar attempt to replace the myth of courage as the basis of Spanish military organization with Prussian myth of honor. Mixing of myths leads to an explosion of intra-military conflict potentials.
9. 1895: Former academy students direct a pronunciamiento to preserve their honor against the minister of war and the political system.