Reddedilenler Salonu
Reddedilenler Salonu[1] ya da Reddedilenler Sergisi[2] (Fransızca: Salon des Refusés), Fransa'da açılan Paris Salonu'na jüri tarafından kabul edilmemiş eserlerin sergilendiği sergi salonudur.[3] Ayrıca, özel olarak 1863'teki Reddedilenler Salonu için de kullanılan bir terimdir.
On dokuzuncu yüzyılda, Paris şairler, ressamlar, heykeltıraşlar gibi sanatın her dalında eser veren sanatçılar için bir merkezdi.[4] Şehir, sanatçıların çoğu orada yaşamak istediği için sanatın başkenti kabul ediliyordu. Bazı sanatçılar için açılan sergilere kabul edilmek hayatta kalma yoluydu. Ünleri ve kariyerleri, sergilere, özellikle de Paris Salonu'na kabul edilmeleri ile başlayabiliyor ya da bitebiliyordu.[5]
1830'ların başında şehirdeki sanat galerileri Paris Salonu jürisinin kabul etmediği eserler için ufak kapsamlı, özel sergiler açmaya başladılar. 1863'te yılın en gürültü koparan aktivitesine ise bizzat Fransız devleti sponsor oldu. O sene, sanatçılar 3000'den fazla eseri reddeden salon jürisini protesto ettiler. İmparator III. Napolyon "Bu şikayetlerin meşruluğuna halk karar versin" diyerek reddedilen sanatçıların eserlerini başka bir salonda sergilemesine izin verdi. İçlerinde Édouard Manet'nin Kırda Öğle Yemeği (Le déjeuner sur l’herbe) ve Victorine Meurent İspanyol Kıyafetleri İçinde ile James McNeill Whistler'ın Beyazlı Kız'ı gibi sonradan çok meşhur olmuş eserlerin de bulunduğu sergiyi gezen eleştirmenler ve halk sergideki çalışmalarla alay etti. Yine de resim sanatındaki avangartlaşmanın oluşumu dikkatleri çekti. Manet'yi örnek alan izlenimciler 1874'ten itibaren eserlerini Salon dışındaki sergilerde sergilediler. 1874, 1875 ve 1886'da açılan Salons des Refusés'nin ardından Paris Salonu'nun prestiji ve etkisi büyük ölçüde zarar gördü.
Émile Zola, 1863'te yaşanan skandalı romanı L'Oeuvre'da (1886) kurguladı. Bugün, jürili sanat gösterilerine kabul edilmeyen eserlerin gösterildiği sergiler için salon des refusés terimi kullanılır.
Steven James tarafından, 2001'de Kanada'da kurulan Salon des Refusés Atlantique ise Atlantic Film Festivali'ne kabul edilmeyen film yapımcılarının çalışmalarını gösterebilmeleri için açılmış bir salondur.
Ayrıca bakınız
[değiştir | kaynağı değiştir]
Kaynakça
[değiştir | kaynağı değiştir]- Brombert, Beth Archer (1996). Edouard Manet: Rebel in a Frock Coat. Boston: Little, Brown.
- Hauptman, William (March 1985). "Juries, Protests, and Counter-Exhibitions Before 1850." The Art Bulletin 67 (1): 97-107.
- Mainardi, Patricia (1987). Art and Politics of the Second Empire: The Universal Expositions of 1855 and 1867. New Haven: Yale U Pr.
- King, Ross (2006). "The Judgement of Paris: The Revolutionary Decade That Gave the World Impressionism" Bond Street Books, Kanada
Notlar
[değiştir | kaynağı değiştir]- ^ Théma Larousse: Tematik Ansiklopedi, Milliyet, 1993-1994. Cilt 5. Sayfa 290
- ^ Gombrich E.H. Sanatın Öyküsü. Remzi Kitabevi. Eylül 2004. Çeviren: Erol Erduran - Ömer Erduran. ISBN 975-14-0695-1. Sayfa 514
- ^ Andrea Kupfer Schneider (1998). Creating the Musée d'Orsay: the politics of culture in France. Penn State Press. s. 47. ISBN 9780271017525.
- ^ Ross King The Judgement of Paris (2006), sayfa 59.
- ^ Ibid., sayfa 57.
