1987 San Marino Grand Prix
| Yarış ayrıntıları | ||
|---|---|---|
| 16 yarışlık 1987 Formula 1 sezonunun 2. yarışı | ||
| ||
| Tarih | 3 Mayıs 1987 | |
| Resmî ad | 7o Gran Premio di San Marino | |
| Yer | Autodromo Dino Ferrari, Imola, İtalya | |
| Pist | Sürekli yarış merkezi 3,131 mil / 5,040 km | |
| Yarışılan mesafe | 59 tur, 184,770 mil / 297,360 km | |
| Hava | Güneşli | |
| Pol | ||
| Pilot |  Ayrton Senna | Lotus-Honda |
| Zamanı | 1:25.826 | |
| En hızlı tur | ||
| Pilot |  Teo Fabi | Benetton-Ford |
| Zamanı | 1:29.246 (59 turluk yarışın 51. turunda) | |
| Podyum | ||
| Birinci |  Nigel Mansell | Williams-Honda |
| İkinci | Ayrton Senna | Lotus-Honda |
| Üçüncü | Michele Alboreto | Ferrari |
1987 San Marino Grand Prix 3 Mayıs 1987 tarihinde Imola'daki Autodromo Dino Ferrari pistinde düzenlenmiş Formula 1 yarışı. 1987 Formula 1 sezonunda yapılan ikinci yarıştır.
Yarış özeti
[değiştir | kaynağı değiştir]Cuma günü yapılan antrenmanları şampiyonluk adaylarından Nelson Piquet, Tamburello virajında kaza yaparak, yarım bıraktı. Williams'ın tekerleğindeki sorun, sürücünün şiddetle duvara çarpmasına yol açmıştı. Kendisi sadece bileğinde bir problem olduğunu düşünse de, sağlık kontrolleri için yakındaki Bellaria-Igea Marina hastanesine kaldırıldı ve yapılan testler sonrası FIA Sağlık Delegesi Sid Watkins, pilotun yarışamayacağına hükmetti.
Piquet'in kazasına lastiklerdeki problemin sebep olduğu şüphesiyle harekete geçen Goodyear, takımlara sağladığı tüm lastikleri geri çekti. Değişim için istenen lastiklerse İtalya'nın tatil günü olması dolasıyla gecikti ve ancak Pazar günkü yarışa yetişebildi.
Sakin geçen Cumartesi sıralama turlarında Lotus'la yarışan Ayrton Senna, Williams'tan Nigel Mansell'in önünde pol pozisyonuna ulaştı. Başlama çizgisinin ikinci ikilisi Benetton'dan Teo Fabi ve McLaren'den Alain Prost; üçüncü ikili Ferrari takımı pilotları Michele Alboreto ile Gerhard Berger şeklinde gerçekleşti.
Yarışın başlangıcında Martin Brundle, Thierry Boutsen ve Eddie Cheever'in pist üzerinde kalması sebebiyle mücadelenin ikinci kez başlatılması gerekti. İkinci başlangıçta Satoru Nakajima pit yolundan kalkış yaptı; René Arnoux ise aracındaki süspansiyon sorunu sebebiyle yarışa başlayamadı.
İlk anlarda liderliği elinde tutan Senna, ikinci turda Tosa virajına gelindiğinde Mansell'e geçildi. 6. turda ise bu sefer Prost'a geçilen pilot üçüncü sıraya gerileyerek iki Ferrari ile mücadeleye başladı; ancak 15. turda Prost yarış dışı kalınca Brezilyalı tekrar ikinci sıraya döndü. 17. turda Berger motorunun turbo aksamındaki arızayla yarış dışı kalırken, Alboreto Senna'yı geçerek ikinci sırayı aldı.
22. turda Mansell erken bir pit stop yapınca yarışın liderliği üç tur boyunca Alboreto'ya geçti. Mücadeleye ilk sırada başlayan Senna, Alboreto'nun da pite girmesiyle tekrar liderliğe geçti. Brezilyalı'nın pit stopuyla birlikte Mansell tekrar birinci sıraya yerleşti. Bu sırada ikinci sırada olan Brabham'lı Riccardo Patrese 57. turda sorun yaşayarak yarış dışı kaldı. Aynı şekilde Teo Fabi de motor problemiyle yarışı bıraktı. İlk turda Cheever'la yaptığı kazada ön kanadı hasar gören Fabi, buna rağmen yarışa dönmeyi başarmış ve ayrıca en hızlı tur zamanına imza atmıştı.
Mansell mücadeleyi çok zorlanmadan Senna'nın önünde lider tamamladı. Alboreto üçüncü, Stefan Johansson dördüncü olurken, Derek Warwick'in yarış dışı kalmasıyla beşinciliği alan Brundle takımı Zakspeed'e ilk ve tek puanlarını kazandırdı. Yarışı altıncı tamamlamayı başaran Nakajima ise dünya şampiyonasında puan kazanan ilk Japon pilot oldu.[1]
Sonuçlar
[değiştir | kaynağı değiştir]Parantez içindeki sıralamalar Jim Clark Ödülü için yarışan normal emişli motor katılımcılarının kendi aralarındaki derecelerini göstermektedir.
| Sıra | No | Sürücü | Marka | Tur | Süre/Durum | BS | Puan |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 5 | Nigel Mansell
|
Williams-Honda | 59 | 1:31:24.076 | 2 | 9 |
| 2 | 12 | Ayrton Senna
|
Lotus-Honda | 59 | + 27.545 | 1 | 6 |
| 3 | 27 | Michele Alboreto
|
Ferrari | 59 | + 39.144 | 6 | 4 |
| 4 | 2 |  Stefan Johansson
|
McLaren-TAG | 59 | + 1:00.588 | 8 | 3 |
| 5 | 9 | Martin Brundle
|
Zakspeed | 57 | + 2 tur | 14 | 2 |
| 6 | 11 |  Satoru Nakajima
|
Lotus-Honda | 57 | Benzin bitimi | 12 | 1 |
| 7 | 10 |  Christian Danner
|
Zakspeed | 57 | + 2 tur | 17 | |
| 8 (1) | 4 |  Philippe Streiff
|
Tyrrell-Ford | 57 | + 2 tur | 20 | |
| 9 | 7 | Riccardo Patrese
|
Brabham-BMW | 57 | + 2 tur | 7 | |
| 10 (2) | 30 | Philippe Alliot
|
Lola-Ford | 56 | + 3 tur | 21 | |
| 11 | 17 | Derek Warwick
|
Arrows-Megatron | 55 | Benzin bitimi | 10 | |
| 12 | 21 | Alex Caffi
|
Osella-Alfa Romeo | 54 | Benzin bitimi | 19 | |
| 13 (3) | 14 | Pascal Fabre
|
AGS-Ford | 53 | + 6 tur | 24 | |
| YD | 19 | Teo Fabi
|
Benetton-Ford | 51 | Turbo | 4 | |
| YD | 20 |  Thierry Boutsen
|
Benetton-Ford | 48 | Motor | 11 | |
| YD | 18 |  Eddie Cheever
|
Arrows-Megatron | 48 | Debriyaj | 9 | |
| YD | 3 | Jonathan Palmer
|
Tyrrell-Ford | 48 | Debriyaj | 23 | |
| YD | 8 | Andrea de Cesaris
|
Brabham-BMW | 39 | Spin | 13 | |
| YD | 23 |  Adrián Campos
|
Minardi-Motori Moderni | 30 | Vites kutusu | 16 | |
| YD | 22 | Gabriele Tarquini
|
Osella-Alfa Romeo | 26 | Vites kutusu | 25 | |
| YD | 24 | Alessandro Nannini
|
Minardi-Motori Moderni | 25 | Turbo | 15 | |
| YD | 16 | Ivan Capelli
|
March-Ford | 18 | Motor | 22 | |
| YD | 28 |  Gerhard Berger
|
Ferrari | 16 | Elektrik arızası | 5 | |
| YD | 1 | Alain Prost
|
McLaren-TAG | 14 | Elektrik arızası | 3 | |
| YD | 26 | Piercarlo Ghinzani
|
Ligier-Megatron | 7 | Çekiş | 18 | |
| DNS | 25 | René Arnoux
|
Ligier-Megatron | 0 | Süspansiyon | ||
| DNS | 6 | Nelson Piquet
|
Williams-Honda | Sakatlık |
Yarış sonrası sıralamalar
[değiştir | kaynağı değiştir]
|
|
- Not: Sadece ilk beş sürücü ve marka listelenmiştir.
Kaynakça
[değiştir | kaynağı değiştir]- Tüm sonuçlara "Formula 1 resmî internet sitesi'nden". 5 Ekim 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Temmuz 2007.
- ^ "A Race to Remember". Autosport. 29 Ağustos 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Haziran 2011.