Dame Judith Olivia DenchCHDBE (ipinanganak noong ika-9 Disyembre 1934)[1] isang Ingles na aktres, artista at may-akda. Ginawa ni Denchang kanyang propesyonal na debut noong 1957 kasama ang Old Vic Company. Sa mga sumunod na taon, gumanap siya sa iba-ibang Shakespeare's plays, bilang si Ophelia sa Hamlet, Juliet sa Romeo and Juliet, at Lady Macbeth sa Macbeth. Kahit halos lahat ng kanyang gawa ay nasa loob ng teatro, nagawa pa rin niyang kumuha ng papel sa mga pelikula at nanalo ng BAFTA Award as Most Promising Newcomer. Nakakuha siya ng magagandang mga reviews para sa kanyang pangunahing pagganap sa musikal naCabaret noong 1968.
Sa sumunod na dalawang dekada, itinatag ni Dench ang sarili bilang isa sa mga pinaka makabuluhang performer sa teatro ng British, nagtatrabaho para sa National Theatre Company at ang Royal Shakespeare Company . Nakatanggap siya ng kritikal na pagpapahalaga sa kanyang trabaho sa telebisyon sa panahong ito, sa seryeng A Fine Romance (1981–1984) at As Time Goes By (1992-2005), sa kapwa niya gaganapin ang mga naka-star na mga tungkulin. Ang kanyang mga paglitaw sa pelikula ay madalang, at may kasamang mga papel na sumusuporta sa mga pangunahing pelikula, tulad ng A Room with a View (1986), bago siya tumaas sa international fame bilang M sa GoldenEye (1995), isang papel na ipinagpatuloy niya sa paglalaro sa mga pelikulang James Bond hanggang sa Skyfall (2012).[2]
Ipinanganak si Dench sa Heworth, York . Ang kanyang ina, si Eleanora Olive ( née Jones), ay ipinanganak sa Dublin, Ireland. Ang kanyang ama na si Reginald Arthur Dench (1897-1964), isang doktor, ay ipinanganak sa Dorset, England, at kalaunan ay lumipat sa Dublin, kung saan siya pinalaki.[4] Nakilala niya ang ina ni Dench habang nag-aaral siya ng gamot sa Trinity College, Dublin .[5][6]
Sa Britanya, si Dench ay nakabuo ng isang reputasyon bilang isa sa mga pinakadakilang aktres sa panahon ng digmaan pagkatapos ng digmaan, lalo na sa pamamagitan ng kanyang trabaho sa teatro, na naging kalakasan niya sa buong kanyang karera. Mahigit isang beses siyang pinangalanang numero uno sa botohan para sa pinakamahusay na aktor ng Britain.[10][11]
Sa pamamagitan ng kanyang mga magulang, si Dench ay regular na nakikipag-ugnay sa teatro. Ang kanyang ama, isang manggagamot, ay din ang GP para sa teatro sa York, at ang kanyang ina ay ang tagaayos ng mga damit nito.[12] Ang mga aktor ay madalas na nanatili sa sambahayan ng Dench. Sa mga panahong ito, si Judi Dench ay kasangkot sa isang di-propesyonal na batayan sa unang tatlong mga pagbubunga ng modernong pagbabagong-buhay ng York Mystery Plays noong 1951, 1954 at 1957.[13] Sa ikatlong produksiyon ay ginampanan niya ang papel ng Birheng Maria, na gumanap sa isang nakapirming yugto sa Mga Museo ng Museo .[14] Bagaman sa una ay nagsanay siya bilang isang set designer, naging interesado siya sa paaralan ng drama habang ang kanyang kapatid na si Jeff ay nag-aral sa Central School of Speech at Drama .[12] Nag-apply siya at tinanggap ng School, pagkatapos ay batay sa Royal Albert Hall, London, kung saan siya ay isang kaklase ni Vanessa Redgrave, nagtapos at iginawad ng apat na mga gantimpala sa pag-arte, kasama ang Gold Medal bilang Outstanding Student.[12]
Noong Setyembre 1957, ginawa niya ang kanyang unang propesyonal na paglabas ng entablado kasama ang Old Vic Company, sa Royal Court Theatre, Liverpool, bilang Ophelia sa Hamlet . Ayon sa reviewer para sa London Evening Standard, si Dench ay may "talento na ipapakita upang mas mahusay na kalamangan kapag nakuha niya ang ilang pamamaraan upang sumabay dito." [15] Pagkatapos ay ginawa ni Dench ang kanyang debut sa London sa parehong produksiyon sa Old Vic. Nanatili siyang miyembro ng kumpanya sa loob ng apat na mga panahon, 1957–1961, ang kanyang mga tungkulin kasama si Katherine sa Henry V noong 1958, (na siyang dinaluhan din ng New York City), at ayon sa direksyon at dinisenyo ni Franco Zeffirelli . Sa panahong ito, nilibot niya ang Estados Unidos at Canada at lumitaw sa Yugoslavia at sa Edinburgh Festival . Sumali siya sa Royal Shakespeare Company noong Disyembre 1961, nilalaro ang Anya sa The Cherry Orchard sa Aldwych Theatre sa London at ginawang debut niya ang Stratford-upon-Avon noong Abril 1962 bilang Isabella sa Panukala para sa Panukala . Kasunod niya ay ginugol ang mga panahon sa repertory kapwa kasama ang Playhouse sa Nottingham mula Enero 1963, (kasama ang isang West Africa na paglalakbay bilang Lady Macbeth para sa British Council ) at kasama ang Playhouse Company sa Oxford mula Abril 1964.
Noong 1964, lumitaw si Dench sa telebisyon bilang Valentine Wannop sa Theatre 625 's adaptation ng Parade's End, na ipinakita sa tatlong yugto. Sa parehong taon, ginawa niya ang kanyang debut sa pelikula sa The Three Secret, bago itampok sa isang maliit na papel sa Sherlock Holmes thriller A Study in Terror (1965) kasama ang kanyang kasamahan sa Nottingham Playhouse na si John Neville .[16] Nagsagawa ulit siya sa Theatre ng BBC 365 noong 1966, bilang Terry sa apat na bahagi na serye na pakikipag-usap sa isang estranghero, kung saan nanalo siya ng isang BAFTA Television para sa Pinakamagaling na Aktres.[17][18]
Noong 1968, siya ay inalok ng papel ni Sally Bowles sa musikal na Cabaret . Tulad ng iniulat ni Sheridan Morley : "Sa una ay naisip niyang nagbibiro. Hindi pa siya nagawa ng isang musikal at mayroon siyang isang hindi pangkaraniwang masiglang tinig na parang may permanenteng lamig. Kaya't natakot siya sa pag-awit sa publiko na siya ay nag-audition mula sa mga pakpak, na iniwan ang mga pianista sa entablado ".[20] Ngunit nang mabuksan ito sa Palasyo ng Theatre noong Pebrero 1968, si Frank Marcus, na nagrerepaso para sa Mga Plays at Player, ay nagkomento na: "Kumanta siya nang maayos. Ang pamagat ng kanta, lalo na, ay inaasahan na may mahusay na pakiramdam. "
Matapos ang isang mahabang takbo ng Cabaret, muli siyang sumama sa RSC na gumawa ng maraming mga pagpapakita sa kumpanya sa Stratford at London sa halos dalawampung taon, na nanalo ng maraming "pinakamahusay na aktres" na mga parangal. Kabilang sa kanyang mga tungkulin sa RSC, siya ang Duchess sa The Duchess ng Malfi niJohn Webster noong 1971. Sa panahon ng Stratford 1976, at pagkatapos sa Aldwych noong 1977, nagbigay siya ng dalawang palabas sa komedya, una sa pagtatanghal ni Trevor Nunn ng The Comedy of Errors bilang Adriana, pagkatapos ay nakipagtulungan kay Donald Sinden bilang Beatrice at Benedick sa John Barton Muling nabuhay ang "British Raj" ng Karamihan sa Ado Tungkol sa Wala . Tulad ng isinulat ni Bernard Levin sa The Sunday Times : "... pagpapakita nang higit pa na siya ay isang komiks na aktres ng kasanayan ng katunggali, marahil ang pinakamainam na mayroon tayo. " [21] Ang isa sa mga pinaka kilalang mga nagawa niya sa RSC ay ang kanyang pagganap bilang Lady Macbeth noong 1976. Ang inihayag na produksiyon ni Nunn ng Macbeth ay unang itinanghal na may disenyo ng minimalist sa teatro ng The Other Place sa Stratford. Ang maliit na yugto ng pag-ikot na ito ay nakatuon ng pansin sa sikolohikal na dinamika ng mga character, at kapwa Ian McKellen sa papel na pamagat, at Dench, ay natanggap ng napakahusay na mga abiso. "Kung hindi ito mahusay na pagkilos hindi ko alam kung ano ang", sumulat kay Michael Billington sa The Guardian . "Nakapagtataka sa akin kung ang pagganap ay naitugma sa anuman sa henerasyon ng artista na ito", komento ni JC Trewin sa The Lady . Inilipat ang produksiyon sa London, pagbubukas sa Donmar Warehouse noong Setyembre 1977, at inangkop para sa telebisyon, kalaunan ay inilabas sa VHS at DVD. Nanalo si Dench sa SWET Best Actress Award noong 1977.
Hinirang si Dench para sa isang BAFTA para sa kanyang tungkulin bilang Hazel Wiles sa 1979 drama ng BBCOn Giant's Shoulders .[22] Noong 1989, siya ay itinapon bilang Pru Forrest, ang matagal nang tahimik na asawa ni Tom Forrest, sa opera ng sabon ng BBC naThe Archers sa ika-10,000 edisyon nito.[23] Siya ay nagkaroon ng isang romantikong papel sa pelikula ng telebisyon sa telebisyon ng BBC na Langrishe, Go Down (1978), kasama si Jeremy Irons at isang screenshot ng Harold Pinter mula sa nobelang Aidan Higgins, sa direksyon ni David Jones, kung saan nilalaro niya ang isa sa tatlong magkapatid na spinster na nakatira sa isang pagkalanta sa mansyon ng Irish sa kanayunan ng Waterford . Ginawa ni Dench ang kanyang pasinaya bilang isang direktor noong 1988 kasama ang Renaissance Theatre Company Company 's touring season, Renaissance Shakespeare on the Road, kasama ng Birmingham Rep, at nagtatapos sa isang tatlong buwang repertory program sa Phoenix Theatre sa London. Ang kontribusyon ni Dench ay isang dula ng Karamihan sa Ado About Wala, na itinakda sa panahon ng Napoleonic, na pinagbidahan nina Kenneth Branagh at Emma Thompson bilang Benedick at Beatrice. Gumawa siya ng maraming mga pagpapakita sa West End kasama na ang papel ng Miss Trant sa 1974 na bersyon ng musikal ng The Magandang Kasamahan sa The Majesty's Theatre . Noong 1981, si Dench ay dahil sa paglalaro ng Grizabella sa orihinal na produksiyon ng mga Pusa, ngunit pinilit na bunutin dahil sa isang napunit na litid na Achilles, na iniwan si Elaine Paige upang gampanan ang papel.[24] Siya ay kumilos sa National Theatre sa London kung saan nilalaro niya ang isang di malilimutang Cleopatra sa Antony at Cleopatra (1987). Noong Setyembre 1995, ginampanan niya si Desiree Armfeldt sa isang pangunahing muling pagbuhay ng Stephen Sondheim 's A Little Night Music, kung saan nanalo siya ng Olivier Award.
Noong 1989, si Judi Dench ay lumabas sa David Tucker na Behaving Badly para sa Channel 4, batay sa nobela ni Catherine Heath ng parehong pangalan.
Matapos ang mahabang panahon sa pagitan ng mga pelikulang James Bond naLisensya upang Patayin (1989) at GoldenEye (1995), dinala ng mga prodyuser sa Dench upang gampanan bilang papel ni M, ang boss ni James Bond . Ang karakter ay naiulat na modelo sa Dame Stella Rimington, ang tunay na buhay ng ulo ng MI5 sa pagitan ng 1992 at 1996;[25][26] Dench ay naging unang babae na naglalarawan sa M, na humalili kay Robert Brown .[27][28] Ang ikalabing siyam na film na spy sa serye at ang una sa bituin na si Pierce Brosnan bilang kathang-isip na opisyal ng MI6, si GoldenEye ay minarkahan ang unang pelikula ng Bond na ginawa pagkatapos ng paglusaw ng Unyong Sobyet at pagtatapos ng Digmaang Malamig, na nagbigay kwento sa likuran ng balangkas. Ang pelikula ay kumita ng isang buong mundo ng US $ 350.7 milyon,[29] kasama ang mga kritiko na tinitingnan ang pelikula bilang isang modernisasyon ng serye.[30][31]
Noong 1997, lumitaw si Dench sa kanyang unang papel sa pelikula bilang Queen Victoria sa teleplay na si Mrs Brown naJohn Madden, na naglalarawan sa relasyon ni Victoria sa kanyang personal na lingkod at paboritongJohn Brown, na ginampanan ni Billy Connolly . Na-file na may hangarin na maipakita sa BBC One at sa obra ngWGBH 's Masterpiece Theatre, sa kalaunan ay nakuha ito sa pamamagitan ng Miramax mogul Harvey Weinstein, na naramdaman na ang drama film ay dapat makatanggap ng isang theatrical release matapos itong makita at kinuha ito mula sa BBC hanggang sa mga sinehan sa US. .[32] Released to generally positive reviews and unexpected commercial success, going on to earn more than $13 million worldwide,[33] Inilabas sa pangkalahatang positibong pagsusuri at hindi inaasahang komersyal na tagumpay, na kumita ng higit sa $ 13 milyon sa buong mundo,[kailangan ng sanggunian] ang pelikula ay na-screen sa seksyong Un tertentu Regard sa 1997 Cannes Film Festival .[34] Para sa kanyang pagganap, si Dench ay garnered universal acclaim ng mga kritiko at iginawad sa kanyang ika-apat na BAFTA at unang nominasyon ng Best Actress sa ika - 70th Academy Awards .[35] Noong 2011, habang tinatanggap ang isang British Film Institute Award sa London, nagkomento si Dench na inilunsad ng proyekto ang kanyang karera sa Hollywood at nagbiro na "ito ay salamat kay Harvey, na ang pangalan ko ay may tattoo sa aking likuran".[32][36][37]
Gayundin noong 1999, nanalo si Dench sa Tony Award para sa kanyang 1999 Broadway pagganap sa papel ni Esme Allen sa View ni AmyDavid Hare.[kailangan ng sanggunian] Ang parehong taon, siya ang co-starred kasama Cher, Joan Plowright, Maggie Smith, at Lily Tomlin sa Franco Zeffirelli ni semi-autobiographical tagal drama Tea sa Mussolini na nagsasabi ang kuwento ng mga batang Italyano batang lalaki Luca pagpapalaki ng isang lupon ng mga British at Mga babaeng Amerikano, bago at sa panahon ng World War II . Nakita rin noong 1999 ang pagpapalabas ng pangatlong pelikula ng Pierce Brosnan, Ang Mundo ay Hindi Sapat . Ang pelikulang ito ay naglarawan ng M sa isang mas malaking papel sa pangunahing kontrabida, si Renard, na bumalik sa paghimok sa kanya nang inhinyero niya ang pagpatay sa kanyang matandang kaibigan na si Sir Robert King at tila tinatangkang patayin ang kanyang anak na si Electra.
Si Dench ay nagkaroon ng relasyon sa conservationist na si David Mills mula noong 2010. Sa isang panayam sa 2014 sa magazine na The Times, tinalakay niya kung paano hindi niya inaasahan na muling makahanap ng pag-ibig pagkatapos ng kamatayan ng kanyang asawa, "Hindi man ako handa na maging handa para dito. Ito ay napaka, napakabagal at lumaki. . . Napakaganda lang. " [44]
Noong unang bahagi ng 2012, tinalakay ni Dench ang kanyang macular pagkabulok, na may isang mata na "tuyo" at ang iba pang "basa", kung saan siya ay ginagamot ng mga iniksyon sa mata. Sinabi niya na kailangan niya ng isang tao na magbasa ng mga script sa kanya.[45] Sumailalim din siya sa operasyon ng tuhod noong 2013, ngunit sinabi na nakuhang muli niya ang pamamaraan, at: "Hindi ito isang isyu para sa akin." [46]
↑Sheridan Morley (1986). The great stage stars: distinguished theatrical careers of the past and present. London: Angus & Robertson. ISBN978-0-207-14970-2.{{cite book}}: CS1 maint: date auto-translated (link)
↑James Kendrick. "GoldenEye". Qnetwork. Inarkibo mula sa orihinal noong 18 Pebrero 2012. Nakuha noong 27 Abril 2007.{{cite web}}: CS1 maint: date auto-translated (link)
↑Todd McCarthy (15 Nobyembre 1995). "GoldenEye". Variety. Nakuha noong 18 Nobyembre 2006.{{cite news}}: CS1 maint: date auto-translated (link)
↑"Olivier Awards 1977". OlivierAwards.com. 1977. Inarkibo mula sa orihinal noong 10 Marso 2014. Nakuha noong 19 Nobyembre 2013.{{cite web}}: CS1 maint: date auto-translated (link)
↑"Olivier Awards 1980". OlivierAwards.com. 1980. Inarkibo mula sa orihinal noong 27 Pebrero 2014. Nakuha noong 19 Nobyembre 2013.{{cite web}}: CS1 maint: date auto-translated (link)
↑ 49.049.1"Olivier Awards 1982". OlivierAwards.com. 1982. Inarkibo mula sa orihinal noong 24 Mayo 2013. Nakuha noong 19 Nobyembre 2013. {{cite web}}: |archive-date= / |archive-url= timestamp mismatch (tulong)CS1 maint: date auto-translated (link)
↑"Olivier Awards 1983". OlivierAwards.com. 1983. Inarkibo mula sa orihinal noong 11 Marso 2014. Nakuha noong 19 Nobyembre 2013.{{cite web}}: CS1 maint: date auto-translated (link)
↑"Olivier Awards 1987". OlivierAwards.com. 1987. Inarkibo mula sa orihinal noong 6 Enero 2014. Nakuha noong 19 Nobyembre 2013.{{cite web}}: CS1 maint: date auto-translated (link)
↑"Olivier Awards 1992". OlivierAwards.com. 1992. Inarkibo mula sa orihinal noong 29 Marso 2014. Nakuha noong 19 Nobyembre 2013.{{cite web}}: CS1 maint: date auto-translated (link)
↑"Olivier Awards 1993". OlivierAwards.com. 1993. Inarkibo mula sa orihinal noong 2 Disyembre 2013. Nakuha noong 19 Nobyembre 2013.{{cite web}}: CS1 maint: date auto-translated (link)
↑ 54.054.1"Olivier Awards 1996". OlivierAwards.com. 1996. Inarkibo mula sa orihinal noong 28 Mayo 2014. Nakuha noong 19 Nobyembre 2013. {{cite web}}: |archive-date= / |archive-url= timestamp mismatch (tulong)CS1 maint: date auto-translated (link)
↑"Olivier Awards 1998". OlivierAwards.com. 1998. Inarkibo mula sa orihinal noong 2 Disyembre 2013. Nakuha noong 19 Nobyembre 2013.{{cite web}}: CS1 maint: date auto-translated (link)
↑"Olivier Awards 1999". OlivierAwards.com. 1999. Inarkibo mula sa orihinal noong 17 Enero 2012. Nakuha noong 19 Nobyembre 2013.{{cite web}}: CS1 maint: date auto-translated (link)
↑"Olivier Awards 2005". OlivierAwards.com. 2005. Inarkibo mula sa orihinal noong 26 Pebrero 2014. Nakuha noong 19 Nobyembre 2013.{{cite web}}: CS1 maint: date auto-translated (link)
