อัน
ภาษาไทย
[แก้ไข]รูปแบบอื่น
[แก้ไข]- (เลิกใช้) อนน
รากศัพท์
[แก้ไข]สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *ʔalᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ອັນ (อัน), ภาษาคำเมือง ᩋᩢ᩠ᨶ (อัน), ภาษาไทลื้อ ᦀᧃ (อัน), ภาษาไทดำ ꪮꪽ (อัน), ภาษาไทใหญ่ ဢၼ် (อัน), ภาษาอาหม 𑜒𑜃𑜫 (อน์), ภาษาจ้วง aen
การออกเสียง
[แก้ไข]| การแบ่งพยางค์ | อัน | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | an |
| ราชบัณฑิตยสภา | an | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /ʔan˧/(สัมผัส) | |
| คำพ้องเสียง | อันต์ | |
คำนาม
[แก้ไข]อัน
- สิ่ง, ชิ้น
- ทะลาย
- อันหมาก
- อันมะพร้าว
- คำบอกลักษณะสิ่งของซึ่งโดยปรกติมีลักษณะแบนยาวหรือเป็นชิ้นเป็นแผ่นเป็นต้น
คำลักษณนาม
[แก้ไข]อัน
คำสรรพนาม
[แก้ไข]อัน
คำกริยาวิเศษณ์
[แก้ไข]อัน
- อย่าง
- เป็นอันมาก
- เป็นอันดี
คำอนุภาค
[แก้ไข]อัน
- ใช้เป็นคำกำกับนามที่เป็นประธาน หรือใช้ขึ้นต้นข้อความต่าง ๆ, ใช้ว่า อันว่า ก็มี
- อันอายุความนั้น ถ้าไม่มีกฎหมายบัญญัติไว้เป็นอย่างอื่น ท่านให้มีกำหนดสิบปี(ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 164 ฉบับเก่า)
ภาษาคำเมือง
[แก้ไข]การออกเสียง
[แก้ไข]- (เชียงใหม่) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย): /ʔan˧˧/
คำนาม
[แก้ไข]อัน
- อีกรูปหนึ่งของ ᩋᩢ᩠ᨶ (อัน)
หมวดหมู่:
- ศัพท์ภาษาไทยที่สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม
- ศัพท์ภาษาไทยที่รับมาจากภาษาไทดั้งเดิม
- สัมผัส:ภาษาไทย/an
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีคำพ้องเสียง
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีการออกเสียงไอพีเอ
- ศัพท์ภาษาไทยที่มี 1 พยางค์
- คำหลักภาษาไทย
- คำนามภาษาไทย
- ศัพท์ภาษาไทยที่มีตัวอย่างการใช้
- คำลักษณนามภาษาไทย
- คำสรรพนามภาษาไทย
- คำกริยาวิเศษณ์ภาษาไทย
- คำอนุภาคภาษาไทย
- ศัพท์ภาษาคำเมืองที่มีการออกเสียงไอพีเอ
- คำหลักภาษาคำเมือง
- คำนามภาษาคำเมือง
- คำนามภาษาคำเมืองในอักษรไทย