หมอ

ดูเพิ่ม: หม้อ

ภาษาไทย

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		หฺมอ
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	mɔ̌ɔ
	ราชบัณฑิตยสภา	mo
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}		/mɔː˩˩˦/^{(สัมผัส)}
ไฟล์เสียง

รากศัพท์ 1

สืบทอดจากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *ʰmɔːᴬ¹ (“หมอผี”), จากภาษาไทดั้งเดิม *ʰmoːᴬ (“หมอผี”), จากภาษาจีนเก่า 巫 (OC *ma); ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᩉ᩠ᨾᩬᩴ (หมอํ), ภาษาเขิน ᩉ᩠ᨾᩳ (หมอ), ภาษาลาว ໝໍ (หมํ), ภาษาไทลื้อ ᦖᦸ (หฺมอ̂), ภาษาไทดำ ꪢꪷ (หฺมํ), ภาษาไทใหญ่ မေႃ (มอ̂), ภาษาไทใต้คง ᥛᥨᥝᥴ (โม๋ว), ภาษาอาหม 𑜉𑜦𑜡 (มอ̂), 𑜈𑜦𑜡 (บอ̂), หรือ 𑜈𑜨𑜦𑜡 (บฺวอ̂), ภาษาจ้วง mo (ในคำ bohmo), ภาษาจ้วงแบบหนง moa

คำนาม

หมอ

ผู้รู้, ผู้ชำนาญ
หมองู

หมอนวด
(โบราณ) หมอผี
(ไม่ทางการ) ผู้ตรวจ รักษา โรค, แพทย์
หมอฟัน

หมอเด็ก

คำพ้องความ

ดูที่ อรรถาภิธาน:หมอ

ลูกคำ

คำสืบทอด

→ เขมร: ហ្ម (หฺม)

คำสรรพนาม

หมอ

ใช้เป็น สรรพนาม บุรุษ ที่ 2 เรียก เด็ก ด้วย ความเอ็นดู ว่า หมอนั่น หมอนี่
ใช้เป็นสรรพนามบุรุษที่ 3 เรียกผู้ใหญ่ด้วยความหมั่นไส้เป็นต้น, (ใช้แก่ผู้ชาย)
อย่าไปฟังหมอนะ

การใช้

บางทีก็ใช้ว่า อ้ายหมอนั่น อ้ายหมอนี่ หรือ เจ้าหมอนั่น เจ้าหมอนี่

รากศัพท์ 2

ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ໝໍ (หมํ)

คำนาม

หมอ

ชื่อ ปลา น้ำจืด ชนิด Anabas testudineus (Bloch) ใน วงศ์ Anabantidae ลำตัว ป้อม แนว สัน หลัง โค้ง พอ ๆ กับแนวสันท้อง แบน ข้าง ท้องกลม คอด หาง กว้าง ตา อยู่ค่อน ไป ทาง ปลาย หัว ปากกว้างเชิด ขึ้น เล็ก น้อย ฟันเล็กแต่แข็งแรง ขอบ กระดูก แผ่น ปิด เหงือก หยักเป็นหนาม แข็ง ใช้แถก เพื่อ ช่วย ยึด ยัน ให้เคลื่อนไปบน บก ได้ดี ขอบครีบ ต่าง ๆ กลม ลำตัวและครีบมี สี ดำ คล้ำ ส่วนปลาขนาดเล็กมีสีจาง กว่าและมีลาย บั้ง พาดลำตัวเป็นระยะ ๆ อาศัยอยู่ในแหล่ง น้ำ แทบ ทุก ประเภท พบขึ้นมาบนบกในฤดูฝน เสมอ ซึ่งเป็นธรรมชาติ การย้าย ถิ่น ที่อยู่อาศัย แบบ หนึ่ง และยัง แสดงให้เห็น ความสามารถในการหายใจในที่ดอนได้อีกด้วย ขนาดยาวได้ถึง 25 เซนติเมตร

คำพ้องความ

คำแปลภาษาอื่น

ชื่อปลาน้ำจืด

ลาว: ປາເຂັງ (lo) (ปาเขัง)
อีสาน: ปาเข็ง

ลูกคำ