tun

TUN m.

• 1. Ana e kundër e tehut të thikës, të kosës a të një prese tjetër; pjesa e prapme e trashë e sëpatës, e sqeparit a e një vegle tjetër të tillë, me të cilën godasin gozhdën, pykën etj.; mykë, qyrë. Tuni i thikës (i latores). Tuni i sëpatës. I ra pykës me tun.
• 2. Qyta. Tuni i pushkës. E goditi me tunin.