Zubi
Zubi (lat. dens, dentis, gr: δόντι) su kalcifikovani organi, koji se nalaze na početku digestivnog trakta, u usnoj duplji. Usađeni su u alveolarne nastavke gornje i donje vilice i smešteni u čašice (alveole).[1] Čovek obično ima 32 stalna i 20 mlečnih zubi.
Na svakom zubu se razlikuju tri osnovna dela: kruna, vrat i koren.[2]
Kruna zuba (lat. corona dentis) se označava sa dva termina: anatomska i klinička kruna. Anatomska kruna je deo zuba prekriven sa gleđi. Ona se kod intaktnog zubnog niza ne vidi cela, jer joj je vratni deo prekriven desnima. Klinička kruna je vidljivi deo zuba i može, ali ne mora, da odgovara anatomskoj kruni. Ona se obično menja tokom života usled resorpcije okolnog koštanog tkiva, povlačenja gingive i sl.
Vrat zuba (lat. collum s. cervix dentis) je suženje na granici gleđi i cementa, u obliku plitkog žleba (cervikalna linija ili gleđno-cementni spoj) i u fiziološkim uslovima je prekriven oralnom sluzokožom. Između zuba i sluzokože nalazi se uzak prostor dubine do 1,5mm koji se naziva fiziološki džep.
Koren zuba (lat. radix dentis) takođe je označen sa dva termina. Anatomski koren je deo zuba prekriven cementom i usađen je u zubnu jamicu (alveolu). Klinički koren je onaj deo zuba koji se ne vidi pri inspekciji u ustima i može, ali ne mora, da odgovara anatomskom korenu. Broj i veličina korenova varira od zuba do zuba.
- Jednokoreni zubi su sekutići, očnjaci i pretkutnjaci (sa izuzetkom gornjeg prvog premolara).
- Dvokoreni zubi su gornji prvi pretkutnjak i svi donji kutnjaci,
- Trokoreni zubi su gornji kutnjaci (prvi i drugi).
Svaki ljudski zub je izgrađen od tri kalcifikovana tkiva: gleđi, dentina i cementa i specijalizovanog vezivnog tkiva — zubne pulpe.[1]
A: zub
B: desni (gingiva)
C: alveolarna kost
D: periodoncijum
B) dentin
Zubna gleđ ili caklina(lat. substantia adamantina s. enamelum) je čvrsto mineralno tkivo, koje prekriva dentin u predelu anatomske krune zuba. Sadrži 4-6% organskih i 94-96% neorganskih materija, a najbolje je razvijena na griznoj površini.[2] To je najtvrđi deo zuba (i najtvrđe tkivo u organizmu uopšte), ali je veoma krta. Sastoji se od šestougaonih gleđnih prizmi promera 3-6μm, tj. velikih i veoma zbijenih kristala kalcijumhidroksiapatita za koji su vezani joni karbonata, Mg, Na, K itd.[3] Ovi kristali su ugrađeni u finu mrežu veoma čvrstih i gotovo potpuno nerastvorljivih proteinskih vlakana, a spoljašnja površina gleđi je prekrivena gleđnom košuljicom (lat. cuticula dentis). Zahvaljujući svom sastavu, gleđ je veoma otporna na dejstvo enzima, kiselina i ostalih korozivnih materija i predstavlja prvu i glavnu liniju odbrane zuba od karijesa.[4]
Gleđ je translucentna (delimično providna), tako da boja zuba (koja varira od žućkaste do svetlo sive i beličasto-plave) zavisi od boje dentina i providnosti gleđi. Što je gleđ manje providna to su zubi belji, a na translucenciju utiču debljina, gustina, stepen kalcifikacije i homogenost gleđi.
Dentin (lat. substantia eburnea) ili zubna kost je čvrsto tkivo koje izgrađuje najveći deo zuba. Ne vidi se pri inspekciji zuba in situ u ustima, jer je pokriven sa gleđi (u predelu krune) i cementom (u predelu korena). Ima približan oblik zuba, a u centralnom delu formira zubnu šupljinu.[1]
Po sastavu je sličan kostima i sadrži 28% organskih i 72% neorganskih materija. Sastoji se uglavnom od kristala hidroksiapatita, koji su ugrađeni u čvrstu mrežu kolagenih vlakana, a soli kalcijuma ga čine veoma otpornim na pritisak. Kroz dentin prolaze mnogobrojni Haversovi kanalići promera 2-5μm, kroz koje se protežu Tomasova vlakna (ogranci krvnih sudova i nerava) i fibra vlakna (periferni produžeci ćelija odontoblasta koje grade dentin). Dentin se stvara kontinuirano tokom celog života (sekundarni i tercijarni dentin), a boja mu varira od žućkaste do belosive.
Cement (lat. substantia ossea s. crusta petrosa) je mineralizovano vezivno tkivo, koje prekriva dentin u predelu anatomskog korena zuba. Po građi je sličan kostima i sadrži 32% organskih i 68% neorganskih materija. Najdeblji je u predelu vrha (1-2mm) i račvanja korenova.[1] Prožet je sistemom kanalića i lakuna, kroz koji prolaze tanke fibrile (koje odgovaraju Šarpejevim vlaknima kostiju), a koje fiksiraju zub za okolnu alveolu. Cement se, slično dentinu, stvara tokom celog života a ima i veliki reparatorni potencijal.
Zubna pulpa (lat. pulpa dentis) ispunjava unutrašnjost zuba, a sastoji se od rastresitog vezivnog tkiva. Osnovni strukturni elementi pulpe su vezivno-tkivne ćelije, vlakna i osnovna supstanca. U osnovnoj supstanci (koja potiče iz krvne plazme) nalaze se kolagena i elastična vlakna, krvni i limfni sudovi, nervna vlakna i relativno mali broj ćelija (odontoblasta, fibroblasta, fibrocita, mezenhimalnih ćelija, histiocita, limfocita, mastocita i sl).
Kod starijih osoba se pulpa postepeno smanjuje zbog slabije prokrvljenosti, ali se smanjuje i zubna šupljina zbog stvaranja novih slojeva dentina. Pulpa ima više uloga (funkcija):
- formativnu u produkciji kolagenih vlakana i stavaranju dentina,
- nutritivnu jer reguliše metabolizam osnovnih elemenata svih delova zuba,
- neurosenzornu jer sadrži osećajna nervna vlakna, i
- odbrambenu ulogu koja se ogleda u stvaranju sekundarnog i tercijarnog dentina.[5]
Grana stomatologije koja se bavi terapijom obolele pulpe naziva se endodoncija.
Pulpna komora (lat. cavum dentis) je analogna spoljašnjoj konturi zuba i u njen sastav ulaze sledeći delovi: komora pulpe (koja se nalazi u predelu anatomske krune zuba), rogovi pulpe (okluzalni produžeci komore), pulpni kanal (lokalizovan u predelu korena), apikalni otvor (šupljina u predelu vrha korena kroz koji prolaze nervni i nutritivni elementi), lateralni ili akcesorni kanali, pomoćni ili suplementarni kanali i anastamoze (koje povezuju pulpne kanale).[1]
Postoji nekoliko teorija koje objašnjavaju nastanak zuba, a sve se zasnivaju na analizama fosilnih ostataka. Nijedna od njih nije u potpunosti potvrđena.[1]
Trituberkularna teorija ili teorija diferencijacije kaže da je humani zubik nastao od jednokvržičnih zuba reptila. Ovu teoriju je objavio Ozborn 1888. godine. On smatra da su se na postojećoj kvržici prvo pojavile dve oštre elevacije, od kojih su daljom evolucijom nastale još dve kvržice. U periodu Jure pojavile su se i dodatne kvržice i tako su formirane okluzalne površine današnjih kutnjaka.
Konkrescentna teorija smatra da su današnji zubi sisara nastali spajanjem pojedinačnih zuba reptila, i da broj kvržica odgovara broju spojenih primarnih zuba.
Koncentracijska ili dimer teorija, koju je predložio Bolk 1916. godine, kaže da su složeni zubi sisara nastali nepotpunim cepanjem jednostavne dentalne osnove reptila.
Formiranje denticije (odontogeneza) obuhvata tri faze:
- fazu rasta i razvoja zuba,
- fazu erupcije i
- fazu okluzalne adaptacije.
Rast i razvoj zuba prolazi kroz četiri stadijuma: stadijum zametka, stadijum kape, stadijum zvona i stadijum formiranja korena.[1]
Stadijum zametka počinje u šestoj nedelji intrauterinog života ploda. Ektodermalni epitel zadebljava i formira epitelnu gredicu, koja se razvija i spušta u dubinu mezoderma. Ona se deli na spoljašnji i unutrašnji segment (primarna dentalna lamina) na kojem se u osmoj nedelji počinju formirati zameci prvih mlečnih zuba (koji su ujedno i gleđni organ).
U stadijumu kape započinje kalcifikacija gleđnog organa, proliferacija epitelnih ćelija zametka u okolni mezoderm i invaginacija bazalnog dela gleđnog organa.
U stadijumu zvona se nastavlja proliferacija epitela i produbljivanje invaginacije u bazalnom području gleđnog organa. U udubljenje urasta mezoderm i formira dentalnu papilu, od koje će nastati zubna pulpa. Od mezenhimnih ćelija razvija se folikularna vrećica, koja sa dentalnom papilom i gleđnim organom čini zubnu klicu.
Zubna pulpa sa periferno raspoređenim odontoblastima započinje stvaranje dentina (dentinogeneza), a gleđni organ pomoću ameloblasta stvaranje gleđi (amelogeneza). Folikularna vrećica formira fibrovaskularnu kapsulu oko zuba u razvoju, koja je odgovorna za nutriciju, a ima i druge važne uloge. Na kraju stadijuma zvona počinje stvaranje kosti u mezodermu, folikul se transformiše u periodontalno tkivo, a od gleđnog organa nastaje sekundarna dentalna lamina (za supstituentne zube). Takođe gleđ i dentin formiraju zonu koja će postati gleđno-dentinski spoj.
Stadijum formiranja korena se karakteriše stvaranjem strukture korenova od Hertvigove epitelne ovojnice, koja nastaje u stadijumu zvona od unutrašnjeg sloja gleđnog organa.
Dakle, gleđ zuba je ektodermalnog, a ostale strukture (pulpa, dentin i cement) mezodermalnog porekla.
Erupcija zuba predstavlja proces nicanja zuba i može da se podeli na fazu aktivne i fazu pasivne erupcije (okluzalne adaptacije). Smatra se da je proces nicanja završen kada zub uspostavi kontakt sa antagonistom iz suprotne vilice.
Faza aktivne erupcije obuhvata tri etape: intraosealnu, transgingivalnu i supragingivalnu etapu.
Okluzalna adaptacija predstavlja pasivnu erupciju zuba, u čijoj se osnovi nalazi proces abrazije. Dalje nicanje zuba je onemogućeno okluzalnim kontaktima antagonista, osim u slučaju gubitka zuba kada se javlja ekstruzija njegovog oponenta iz suprotne vilice. U toku ove faze se završava rast i razvoj korenova, uspostavljaju stabilni okluzalni odnosi i dr.
Na razvoj i brzinu nicanja zuba mogu delovati hormoni štitne žlezde i hormon rasta. Osim toga, na deponovanje soli u zubima u ranom stadijumu njihovog razvoja deluju količina kalcijuma i fosfata u hrani, vitamin D, paratireoidni hormon i sl. Kada su svi ovi faktori normalni strukture zuba se pravilno razvijaju, a u suprotnom razvoj i struktura zubnih organa mogu biti ozbiljno poremećeni.[4]
Fiziološki procesi u toku morfogeneze su podeljeni u nekoliko faza: faza inicijacije (u kojoj nastaju zameci zuba), faza proliferacije (koja utiče na njihovu veličinu i proporcije), faza histodiferencijacije (kada nastaju gleđ i ćelije koje stvaraju dentin — odontoblasti), faza morfodiferencijacije (kada se određuje oblik i veličina zuba) i faza apozicije (koja obuhvata deponovanje gleđi i dentina).
Grupa naučnika sa Univerziteta za nauku u Tokiju je početkom 2007. godine uspešno izvela eksperiment "uzgajanja" i presađivanja zubnih organa u vilicu miša. Oni su injektirali mezenhimalne i epitelijalne ćelije u strukturu kolagena i 14 dana pratili kako rastu i diferenciraju se svi strukturni elementi zuba. Potom si ih presadili u kavitet prethodno izvađenog zuba i ovi su normalno izrasli i razvili se.
Metoda koju su koristili japanski naučnici je prvi put pokazala, da je moguće od nekoliko ćelija razviti ceo organ.[6]
| MLEČNI ZUBI | STALNI ZUBI | |||||||
| donji | gornji | donji | gornji | |||||
| vreme (mes) | redosled | vreme (mes) | redosled | vreme (god) | redosled | vreme (god) | redosled | |
| centralni sekutić | 6 | 1 | 7,5 | 1 | 6 - 7 | 2 | 7 - 8 | 2 |
| lateralni sekutić | 7 | 2 | 9 | 2 | 7 - 8 | 3 | 8 - 9 | 3 |
| očnjak | 16 | 4 | 19 | 4 | 9 - 10 | 4 | 11 - 12 | 6 |
| prvi premolar | - | - | - | - | 10 - 11 | 5 | 10 - 11 | 4 |
| drugi premolar | - | - | - | - | 11 - 12 | 6 | 11 - 12 | 5 |
| prvi molar | 12 | 3 | 14 | 3 | 6 - 7 | 1 | 6 - 7 | 1 |
| drugi molar | 20 | 5 | 24 | 5 | 11 - 13 | 7 | 12 - 13 | 7 |
| treći molar | - | - | - | - | 17 - 21 | 8 | 17 - 21 | 8 |
Zubi se mogu podeliti po:
- periodu nicanja,
- morfološkom obliku i
- lokalizaciji u dentalnom luku.
Čovek ima dva perioda nicanja zuba (difiodoncija), pa razlikujemo primarnu (mlečnu) i stalnu denticiju. Mlečna denticija se sastoji od 20 zuba (lat. dentes decidui), čije nicanje počinje u šestom mesecu života. Veoma retko, beba odmah po rođenju ima iznikle zube, koji se označavaju kao prenatalni. Stalna denticija se obično sastoji od 32 zuba (lat. dentes permanentes s. adulti), a počinju da niču od šeste godine života. Postoji i period tzv. mešovite denticije (kada su prisutni i stalni i mlečni zubi u ustima) i traje od 6 do 12 godine života.
Prema morfološkim karakteristikama zubi se dele na klase:
- sekutiće (lat. dentes incisivi),
- očnjake (lat. dentes canini),
- pretkutnjake ili premolari (lat. dentes praemolares) i
- kutnjake ili molari (lat. dentes molares).
U primarnoj denticiji ne postoje pretkutnjaci, a zbog različitih oblika zuba možemo reći da je humani zubik heterodont (što naglašava njihovu različitu ulogu u procesu ingestije).
Zubi obrazuju tzv. dentalne lukove. Gornji dentalni luk (lat. arcus dentalis superior) ima oblik poluelipse, a donji (lat. arcus dentalis inferior) oblik parabole. Zajedno oni čine zubik (lat. dentura).
Prema mestu u zubnom luku zubi se dele na:
- gornje i donje zube (lat. dentes superiores et inferiores);
- desne i leve zube (lat. dentes lateri dextri et sinistri);
- prednje i bočne zube (lat. dentes anteriores s. intercanini, s. frontales et dentes posteriores s. postcanini, s. transcanini).
Prednji zubi su:
Bočni zubi su:
- pretkutnjaci (premolari) ili mali kutnjaci, koji gnječe i melju hranu i
- kutnjaci (molari), koji imaju istu funkciju kao i pretkutnjaci.
Dve zamišljene linije: horizontalna (okluzalna) i vertikalna (sagitalna) medijalna linija dele zubik na četiri simetrična kvadranta. Dentalna formula prikazuje broj zuba, po klasama, u odgovarajućem kvadrantu. Pošto se kod ljudi u svakom kvadrantu nalazi isti broj i identične klase zuba, konvencijom je utvrđeno da se njihova dentalna formula odnosi na gornji levi kvadrant (2-1-2-3). U njemu, dakle, imamo dva sekutića, jedan očnjak, dva pretkutnjaka i tri kutnjaka. Dentalna formula mlečne denticije glasi 2-1-2 (dva sekutića, jedan očnjak i dva kutnjaka).[1]
Postoji više načina (sistema) obeležavanja zuba: univerzalni numerički sistem (engl. ADA-system), Palmerova metoda, sistem znakova plus (+) i minus (−), binarni sistem (engl. FDI) itd.[2]
Danas se u svetu najčešće koristi binarni brojčani sistem, ustanovljen u Bukureštu 1970. godine na zasedanju Međunarodne stomatološke federacije. Zubni lukovi su podeljeni na četiri kvadranta koji su obeleženi brojevima 1—4 za stalnu denticiju (pri čemu 1 označava gornji desni, 2 gornji levi, 3 donji levi i 4 donji desni kvadrant). Četiri kvadranta mlečne denticije su obeležena brojevima 5—8. Drugi broj u sistemu označava položaj zuba u kvadrantu, idući od medijalne linije. Tako npr. gornji desni očnjak se označava sa 13 (jedan-tri); donji levi lateralni sekutić sa 32 (tri-dva) itd.
 |
 |
Tkiva koja pružaju potporu zubima nazivaju se jednim imenom parodoncijum. Tu spadaju gingiva, cement, periodoncijum i koštana alveola.
Gingiva (desni) je mastikatorna sluzokoža koja prekriva alveolarne nastavke gornje i donje vilice. Deli se na slobodnu (marginalnu) i pripojnu gingivu. Slobodna gingiva oblaže vrat zuba, obično je svetloljubičaste boje, talasasta je i visoka oko 0,5-2mm. Prostor između gingive i zuba naziva se gingivalni sulkus. U apikalnom smeru slobodna prelazi u pripojnu gingivu, koja je čvrsto pripojena za podlogu i nešto crvenija u odnosu na slobodnu gingivu.
Periodoncijum je tkivo koje okružuje koren zuba i pričvršćuje ga za fascikularnu kost. Prostor između kosti i zuba naziva se periodontalni prostor. U njemu se nalaze ćelije, krvni i limfni sudovi, nervi i Šarpejeva vlakna. To su kolagena, neelastična, talasasta vlakna koja su razapeta između zuba i alveole i koja ograničavaju pokrete zuba samo u fiziološkim granicama. Grupisana su u snopove i dele se na gingivalnu i alveolarnu grupu.
Alveole su zubne čašice, smeštene u alveolarnim nastavcima gornje i donje vilice, a međusobno su odeljene pregradama. Pregrade između alveola susednih zuba se nazivaju septa interalveolarija (lat. septa interalveolaria), a između korenova jednog zuba septa interradikularija (lat. septa interradicularia).[7] Zid alveole se naziva i prava alveolarna ili vlaknasta kost, pošto su u nju ugrađeni krajevi periodontalnih vlakana.
Fiziološke uloge pripojnog sistema su: potporna (preko njega se ostaruje biološka i mehanička veza zuba sa alveolom), formativna (koju obavljaju ćelije osteoblasti, fibroblasti i cementoblasti omogućavajući visok reparatorni potencijal potpornih struktura), nutritivna (koju obavljaju arterijski krvni sudovi), neurosenzorna i zaštitna uloga (jer prihvata i amortizuje različite sile koje deluju na zub).
Zubna pulpa je bogato prokrvljena, što se dovodi u vezu sa njenim mnogobrojnim i značajnim funkcijama. Krvni sudovi za zube gornje vilice potiču iz a. alveolaris superior posterior i aa. alveolares superiores anteriores (grana vilične i infraorbitalne arterije), dok su donji zubi vaskularizovani od strane a. alveolaris inferior (bočne grane vilične arterije).[7] Ovi krvni sudovi se potom dele i daju ogranke za zubnu pulpu i okolne potporne strukture. Cirkulaciju krvi regulišu vlakna autonomnog nervnog sistema.[5]
Gornji zubi su inervisani preko gornjeg dentalnog spleta u čiji sastav ulaze n. maxillaris i n.infraorbitalis, a donji zubi dobijaju živce od donjeg dentalnog spleta koji izgrađuju n. alveolaris inferior i n.incisivus.
Dentalne anomalije nastaju kao posledica dejstva različitih faktora, odnosno razvojnih metaboličkih smetnji. Mogu se podeliti na urođene i stečene.[1]
Urođene anomalije su anomalije vezane za broj, veličinu, oblik, položaj zuba i abnormalne kalcifikacije i apozicije. Neke od njih su:
- Makrodoncija i mikrodoncija su poremećaji u veličini zuba. U prvom slučaju radi se o uvećanju, a u drugom o smanjenju veličine zubnog organa.
- Anodoncija, hiperdoncija ili hipodoncija su poremećaji vezani za broj zuba. Anodoncija predstavlja totalno odsustvo mlečnih i stalnih zuba, a hiperdoncija bi bila razvoj prekobrojnih zuba. Hipodoncija je pojava abnormalnog odsustva nekih zuba. Takođe treba spomenuti oligodontciju, izraz koji označava odsustvo 6 ili više zuba.
- Geminacija i fuzija su anomalije oblika zuba. Germinacija je pojava kada se zub podeli na dva dela, a fuzija se odnosi na spajanje više zuba u jedan.
Stečene anomalije predstavljaju osnovnu patologiju stomatognatog sistema i ovde se ubrajaju: malokluzije, prelomi, erozije i patološka abrazija.
- Malokluzija je najčešće nasledni poremećaj u kome gornji i donji zubi ne pristaju svojim kvržicama tačno jedni na druge, jer zubi pri rastu zauzimaju abnormalan položaj i ne mogu nesmetano da obavljaju svoju funkciju. Korekcija se vrši pomoću tzv. ortodontskih aparata, koji dovode zub u normalan položaj.[4]
- Prelomi su posledica traumatske povrede i primenom adekvatne terapije ovakvi zubi se mogu sačuvati.
- Erozije ili klinasti defekti se najčešće javljaju na labijalnim površinama prednjih zuba i pretkutnjaka, u predelu gleđno-dentinskog spoja. To su polumesečasta udubljenja žute ili sive boje, otporna na karijes. Ipak, ponekad mogu izazvati sporadičan bol, pa zahtevaju lekarsku intervenciju.
- Patološka abrazija nastaje usled prekomernog trošenja zuba i može da se javi u svim pravcima. Takvo stanje dovodi do narušavanja zubika i poremećaja u međuviličnim odnosima, i obično se sanira u okviru stomatološke protetike.
Bolesti zuba spadaju među najčešća oboljenja ljudskog roda. Grubo se mogu podeliti u dve grupe: karijes i njegove komplikacije, i oboljenja potpornog aparata zuba (parodontopatije).[2]
Karijes je hronično oboljenje tvrdih zubnih tkiva koje dovodi do razaranja zuba. Njegova etiologija je multikauzalna, a velika učestalost ga ubraja među najčešća oboljenja savremenog čoveka. Karijes počinje na površini zuba i to razgradnjom gleđi (demineralizacijom) i progresivno prodire u dubinu i širinu zahvatajući ostale strukture zubnog tkiva. Osnovni uzročnik ove bolesti je bakterija "Streptococcus mutans". Kada se karijes približi pulpi, nastaje upalna reakcija poznata kao pulpitis. Osim toga, ova infekcija može da pređe granice zuba i da napadne okolna tkiva i strukture. Tada nastaju akutne i hronične komplikacije karijesa (periodontitis, apsces, granulom, gangrena pulpe, ciste i dr).
Istraživanja pokazuju da dodatak male količine fluora u vodu za piće, čini dečije zube dva puta otpornijim prema karijesu. Ipak, velike količine fluora mogu da izazovu poremećaj koji se naziva fluoroza.[8]
Parodontopatije su bolesti potpornog aparata zuba i mogu biti: zapaljenske (parodontitis), atrofične (parodontoza) i mešovite.
One mogu nastati kao posledica opštih poremećaja u organizmu (avitaminoza, hormonalni poremećaji, alergije, trovanje teškim metalima) ili kao posledica lokalnih nadražaja (zubni kamenac, plak, unilateralno žvakanje, škripanje zubima, poremećaj okluzije, dentalne anomalije i dr).[2]
Početna faza bolesti se naziva gingivitis (upala desni). Odlikuje se bolom, crvenilom, otokom i eventualnim krvarenjem.[9] To je relativno često oboljenje, prisutno kod više od 80% humane populacije, ali nije naročito opasno. Ukoliko se ne leči, bolest može da se proširi i na okolne koštane strukture i ligament zuba. Nakon toga, u poodmakloj fazi javljaju se razgradnja kosti, gnojne upale, neprijatan zadah, rasklimavanje zuba itd.
U terapiji parodontopatije vrši se uklanjanje uzroka iritacije, saniranje zuba, ponekad protetsko i ortopedsko zbrinjavanje i održavanje oralne higijene.
Od svih traumatskih povreda kostiju glave, povrede zuba su najučestalije. Pošto se nalaze na naijisturenijem delu lica, zubi su često izloženi oštećenjima u toku rada, u saobraćajnim nesrećama, pri padovima, tučama i sl. Prelomi vilica su obično praćeni oštećenjem jednog ili većeg broja zuba u vidu rasklaćenja, iščašenja, pa sve do najrazličitijih oblika preloma. Na traumu su naročito neotporni zubi dece sa mlečnom denticijom, zubi oslabljeni velikom plombom ili devitalizacijom i oni sa duževremenskom veštačkom nadogradnjom kruničnog dela. Na dejstvo traume utiču životno doba pojedinca, razvijenost zuba, završetak rasta korena i stanje otvora na njemu.
Povrede zuba se mogu podeliti u dve osnovne kategorije: iščašenja (lat. luxatio dentis traumatica) i prelome (lat. fractura dentis traumatica).
Iščašenja obuhvataju nasilne dislokacije, luksacije i ekstrakcije zuba. Dislokacija predstavlja nasilno pomeranje zuba, čiji koren ostaje u alveoli (čašici) jer nisu pokidana sva periodontalna vlakna. Kod luksacije postoji (u manjem ili većem stepenu) gubitak kontakta korena i alveole i teško oštećenje potpornog aparata zuba, ali se on i dalje delimično zadržava u vilici. Ekstrakcija označava potpuni nasilni gubitak zuba koji može da se nađe slobodan u usnoj duplji ili utisnut u meka tkiva (jezik, obraze, sinus, mišićne strukture i sl).
Prelomi zuba nastaju pod dejstvom jake direktne ili indirektne sile. Ovim povredama su znatno podložniji prednji zubi, pogotovi oni u gornjoj vilici. Najučestalije su u dobu između 8. i 12. godine života. Prelomi se dela na ekstraalveolarne (krunične), intraalveolarne (korenske) i kompletne prelome. Isto tako postoji podela na nepotpune i potpune prelome u odnosu na pulpu.
Povrede zuba imaju svojstvenu kliničku sliku, koja se odlikuje prisustvom otoka i povreda mekog tkiva gingive, obraza ili sluzokože. Zub je obično pomeren ili oštećen i odstupa od normalnog dentalnog niza. Bol je stalan pratilac ovih povreda, a pojačava se ne samo pri pokušaju žvakanja, već su zbog njega ponekad i pokreti jezika svedeni na minimum. Osim toga javlja se i jako lučenje pljuvačke (salivacija).[10]
Higijena zuba i usne šupljine je važna zbog prevencije različitih oboljenja kao što su karijes, gingivitis, parodontopatija i sl. Postoje dva vida oralne higijene: profesionalna i lična.
Redovna čišćenja koja obično rade stomatolozi ili stomatološki tehničari, služe za uklanjanje zubnog kamenca (mineralizovan plak), koji se pojavljuje i pored pažljivog i redovnog održavanja higijene.
Profesionalno čišćenje se obavlja uz pomoć raznih stomatoloških instrumenata koji pomažu uklanjanje naslaga zubnog kamenca sa zuba.
Lična higijena se sastoji od pravilnog i svakodnevnog pranja zuba i korišćenja zubnog konca.[11] Svrha oralne higijene je smanjenje količine patoloških agenasa u ustima, a osnovni cilj je uklanjanje i sprečavanje formiranja zubnog plaka, koji se uglavnom sastoji od bakterija.[12] Sa porastom količine dentalnog plaka, raste i podložnost zuba karijesu, lošem zadahu i sl.
Četkica za zube može da ukloni plak sa skoro svih površinama zuba, izuzev u interdentalnim prostorima. Za uklanjanje ostataka hrane i dentalnog plaka iz ovih prostora, koristi se zubni konac, interdentalne i sulkularne četkice, ispirači i vodice za usta. Električne četkice za zube nisu efikasnije od manuelnih[13], osim što pomažu ljudima sa hendikepom, kao npr. osobama sa reumatskim artritisom.
Fluoroterapija se takođe preporučuje kao preventiva za karijes. Fluor pomaže u sprečavanju ili usporavanju demineralizacije i propadanja zuba.[14][15] Mnogi stomatolozi uključuju površinsku fluorizaciju u redovna čišćenja zuba.
Većina današnjih kičmenjaka ima zube. Čovek je razvio najsloženiji dentalni sistem prilagođen raznovrsnoj ishrani, i on se nalazi na vrhu evolutivne lestvice.
Kod životinja su zubi veoma raznoliki, a njihova morfologija odgovara funkciji odnosno načinu ishrane životinje. Zbog toga je kod biljojeda prisutan veći broj bočnih zuba, čija velika grizna površina omogućava dobro žvakanje i pripremu hrane za dalje varenje. I ostali deo sistema za varenje je specifičan i prilagođen biljnoj ishrani. Sa druge strane, mesožderi imaju razvijene prednje zube (posebno očnjake) prilagođene za hvatanje plena i kidanje mesa.
Kod nekih vrsta zubi rastu samo jednom tokom života (monodonti), dok se kod drugih oni neprekidno obnavljaju (polidonti). Neke životinje (poput kornjača) su bezube, a druge (poput ajkula) imaju ogroman broj zuba koji mogu da se pomeraju[16] i koji rastu svake dve nedelje. Kod morskog konja očnjaci rastu tokom celog života[17], a kod glodara rastu sekutići koji se troše kroz glodanje i stalno imaju istu dužinu. Nekim vrstama glodara, kao što je gvinejsko prase, pored sekutića konstantno rastu i kutnjaci.[18][19] Pojedine vrste imaju veoma specifičan oblik zuba (uslovljen funkcijom) kao npr. šuplji očnjak kod zmija otrovnica. Ubedljivo nasloženiji i najbolje razvijen zubik u životinjskom svetu imaju primati, a najsličniju denticiju čoveku imaju šimpanze.
Paleontolozi koriste zube za analizu i identifikaciju fosilnih ostataka. Osim toga, oni se koriste i za identifikaciju žrtava različitih nesreća, kada nije moguće izvesti DNK analizu. Tvrda zubna tkiva su jedan od najdugovečnijih fizičkih pokazatelja postojanja nekog pojedinca nakon njegove smrti. Na humanom zubiku je evidentirano više od 100 različitih morfoloških detalja, a od toga je 30-40 detaljno proučeno, definisano i standardizovano za dentoantropološku analizu.
Beleženje morfoloških detalja, varijacija i anomalija zuba ima veliki značaj u proučavanju ljudske evolucije, skeletne biologije izumrlih naroda, a takođe i u paleostomatologiji i forenzičnoj stomatologiji.[20]
U nekim kulturama zubima su pripisivana magična svojstva, radi njihove dugotrajnosti. Osim toga oni su se koristili kao nakit u vidu ogrlica, minđuša i sl. Primitivni narodi su ih stavljali na vrhove strela ili su koristili zube životinja kao sečiva, sekire itd.
- Topografsko-anatomska obeležja zuba
- Posebne morfološke karakteristike zuba
- Dentalna nomenklatura
- Karijes
- Stomatologija
- Kompletan stomatološki leksikon[mrtav link] (de)
- Lekovi u stomatologiji
- Anatomija zuba Arhivirano 2006-08-24 na Wayback Machine-u (en)
- Saveti za bolje zdravlje zuba Arhivirano 2007-09-30 na Wayback Machine-u (en)
- Veb sajt o zubima Arhivirano 2017-11-15 na Wayback Machine-u (en)
- Tabela rasta zuba Arhivirano 2009-04-23 na Wayback Machine-u (en)
- Priče ljudi kojima je izrastao treći set zuba (en)
- Nova tehnologija podsticanja ponovnog rasta zuba Arhivirano 2007-10-11 na Wayback Machine-u (en)
- Članak o zubima, kao ukrasu čoveka kamenog doba. Arhivirano 2007-02-27 na Wayback Machine-u (en)
- Izbeljivanje zuba
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 1,7 1,8 Željko Martinović: Osnovi dentalne morfologije, II izdanje ("Službeni glasnik" Beograd, 2000.) ISBN 86-7549-175-1
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 Olga Janković, Verica Vunjak: Morfologija zuba, VII izdanje ("Zavod za udžbenike i nastavna sredstva" Beograd, 2001.) ISBN 86-17-08912-1
- ↑ Z. Anđelković, LJ. Somer, M. Perović, V. Avramović, LJ. Milenkova, N. Kostovska, A. Petrović: "Histološka građa organa" ("Bonafides" Niš 2001) ISBN 86-7434-003-2
- ↑ 4,0 4,1 4,2 Arthur C. Guyton M.D, John E. Hall Ph.D: Medicinska fiziologija, IX izdanje ("Savremena administracija" Beograd, 1999.)
- ↑ 5,0 5,1 Olga Karadžov, Dušan Kezele, Dragan Kuburović, Dušan Marković: "Preparacija Kaviteta" ("Akademska misao" Beograd 2001.) ISBN 86-7466-039-8
- ↑ A method to regrow teeth[mrtav link] Tekst sa sajta www.researchsea.com
- ↑ 7,0 7,1 Dr Slavoljub V. Jovanović, dr Nadežda A. Jeličić: "Anatomija čoveka — glava i vrat" ("Savremena administracija" Beograd 2000.) ISBN 86-387-0604-9 Greška u referenci: Nevaljana oznaka
<ref>; naziv "r6" je zadan više puta s različitim sadržajem - ↑ S.Stefanović i saradnici: Specijalna klinička fiziologija, III izdanje ("Medicinska knjiga" Beograd-zagreb, 1980.)
- ↑ Periodontal disease Pristup 5. avgust 2007.
- ↑ Povrede zuba i alveolarnog dela donje vilice Arhivirano 2007-10-08 na Wayback Machine-u Pristup 6. avgust 2007.
- ↑ Oral Health Topics: Cleaning your teeth and gums. Arhivirano 2008-02-22 na Wayback Machine-u Tekst sa veb sajta Američke stomatološke Asocijacije (engl. American Dental Association - ADA). Pristup 15. avgust, 2006.
- ↑ Introduction to Dental Plaque. Zvaničan veb sajt Stomatološkog instituta u Lidsu, Pristup 14. avgust 2006.
- ↑ Thumbs down for electric toothbrush, hosted on the BBC News website, posted January 21, 2003. Page accessed January 23, 2007.
- ↑ Cate, A.R. Ten. "Oral Histology: development, structure, and function." 5th edition, 1998, p. 223. ISBN 0-8151-2952-1.
- ↑ Ross, Michael H., Gordon I. Kaye, and Wojciech Pawlina, 2003. "Histology: a text and atlas." 4th edition, p. 453. ISBN 0-683-30242-6.
- ↑ Zubi ajkule Tekst sa sajta www.znanje.org. Pristup 1. avgust 2007.
- ↑ The Permanent Canine Teeth Sajt Univerziteta u Čikagu. Pristup 5. februar 2007.
- ↑ Tummers M and Thesleff I. Root or crown: a developmental choice orchestrated by the differential regulation of the epithelial stem cell niche in the tooth of two rodent species. Development (2003). 130(6):1049-57.
- ↑ AM Hunt. A description of the molar teeth and investing tissues of normal guinea pigs. J Dent Res. (1959) 38(2):216-31.
- ↑ Humano zubalo u forenzičnim i arheološkim istraživanjima Pristup 10.08.2007.