Taifa
Riječ taifa (od arapski: طائفة ṭā'ifa, mn. طوائف ṭawā'if) se u historiji Iberijskog poluotoka koristi kao izraz za muslimanske države - najčešće emirate ili mala kraljevstva - na području al-Andalusa (islamske Iberije) a od kojih je najveći broj nastao nakon konačnog kolapsa omejadskog Kordopskog Kalifata godine 1031. Pretpostavlja se da su svoj korijen imale u administrativnoj podjeli nekadašnjeg Kalifata, ali da je njihovom nastanku doprinijela i etnička raznolikost al-Andalusa, odnosno podjele između Arapa, Berbera i muladija (islamiziranih Hispanaca, koji su tvorili većinu stanovništva). Međusobno suparništvo među taifama je dovodilo i do oružanih sukoba, pri čemu su se kao izvor najamnika počele koristiti i države na kršćanskog sjevera Iberijskog poluotoka. Te su, države, počele sve više koristiti slabost taifa kako bi nastavile proces reconquiste odnosno ekspanziju na muslimanski jug. U dva navrata su kršćanski uspjesi natjerali vladare taifa da iz Sjeverne Afrike zatraže pomoć, čak i pod cijenu stavljanja pod vlast tuđe dinastije. Prvi je put je to bilo kada su poslije pada Toleda 1085. pozvani Almoravidi, a drugi put kada su nakon pada Lisabona 1147. pozvani Almohadi. Međutim, ni to ni uspjelo zaustaviti kršćansku ekspanziju, pa su sve taife postepeno likvidirane, uključujući Kraljevinu Granadu koja se ponekad naziva posljednjom taifom.