Rat za Chaco
| Rat za Chaco | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Segment Međuratnog perioda | |||||||
 Karta spornog Gran Chaca | |||||||
| |||||||
| Sukobljene strane | |||||||
 Paragvaj
|
 Bolivija
| ||||||
| Komandanti i vođe | |||||||
| Eusebio Ayala José Félix Estigarribia |
Daniel Salamanca José Luis Tejada Sorzano Hans Kundt Enrique Peñaranda | ||||||
| Snage | |||||||
| oko 150,000 vojnika | oko 210,000 vojnika | ||||||
| Žrtve i gubici | |||||||
| 35,000-50,000 poginulih i ranjenih, 2,556 zarobljenih | 50,000-80,000 poginulih, 40,000 ranjenih, 21,000 zarobljenih | ||||||
Rat za Chaco (španjolski: Guerra del Chaco) vodio se između Bolivije i Paragvaja od 1932 do 1935. na spornom teritoriju Gran Chaca površine od nekih 259 000 km².[1]
U to vrijeme Chaco je bio područje divljine, omeđeno rijekom Pilcomayo na sjeveru i rijekom Paragvaj na zapadu. Obje zemlje imale su poneku utvrdu i garnizon, koje su počeli ubrzano širiti nakon prvih incidenata 1928. Rat je bio rezultat poraza Bolivije u Pacifičkom ratu (1879.-84), u kom je Čile anektirao pacifičko primorje i oduzeo joj izlaz na more. Bolivija je kao izlaz iz te pozicije vidjela Gran Chaco preko kog bi dospjela do rijeka koje vode do Estuarija La Plata i Atlantika. Pored tog tad se pretpostavljalo da posjeduje velike rezerve nafte.[1]
Iako je izgledalo da je Bolivija zbog daleko većeg broja stanovnika i vojnika kojima je komandirao njemački general Hans von Kundt, uz netom kupljeno i oružje američkim i kreditima - sigurni pobjednik, to nije ispalo tako. Većina slabo motiviranih bolivijskih vojnika bila je sa planina Anda, nenaviklih na močvare i džungle nizina Chaca, u kom su se Paragvajci bolje snalazili.[1]
Paragvaj je napao 5. januara 1928. nekoliko bolivijskih utvrda, nakon uzaludmog napora južnoameričkih država da smire situaciju, rat se 1932. razbuktaoBolivijci su u junu zauzeli dio sjevernog Chaca i pokrenuli uspješnu ofenzivu na Boquerón. U augustu je Paragvaj naredio mobilizaciju i poslao snage pod vodstvom generala Joséa Estigarribije u njihovu prvu veliku ofenzivu na Boquerón, kog su zauzeli krajem septembra. Bolivija je koncentrirala svoje snage na jugu i napala utvrdu Nanawa, gdje su se nekoliko mjeseci vodile teške borbe.[1]
Paragvaj je službeno objavio rat 10. maja 1933. Estigarribia je krajem oktobra pokrenuo niz napada duž čitave fronte i postigao tako impresivne uspjehe da je bolivijski predsjednik Daniel Salamanca smjenio Kundta i postavio generala Enrique Peñaranda za komandanta. Na kraju trotjednog primirja, Estigarribia je nastavio svoj napad (9. januara 1934. na bolivijsku utvrdu Ballivián u Tariji gdje su se od marta do jula odvijale najteže borbe u ratu. Ballivián je pao 17. novembra. Zbog tog je Salamanca podnio ostavku, a Paragvaj je nastavio svoju ofanzivu na bolivijski teritorij tokom januara 1935.[1]
Bolivijska vojska je uspjela zaustaviti paragvajsku ofenzivu, pa je 12. juna 1935. dogovoreno novo primirje. Nakon inicijative Argentine, Brazila, Čilea, Perua, Urugvaja i Sjedinjenih Američkih Država održana je mirovna konferencija i potpisan Mirovni ugovor u Buenos Airesu 21. jula 1938.
Njime je Paragvaj dobio najveći dio Gran Chaca, a Bolivija koridor do rijeke Paragvaj i pravo korištenja luke Puerto Casado u Departmanu Alto Paraguay. Argentini su pripisane najveće zasluge za mir, ali su i argentinski poduzetnici najviše profitirali od teritorijalnog proširenja Paragvaja.[1]
Rat za Chaco uzrokovao je smrt preko 100 000 ljudi i izazvao ekonomsku krizu u Boliviji i porast nezadovoljstva osiromašenog stanovništva.
Granični spor rješen je zapravo tek u aprilu 2009. kad su tadašnji bolivijski predsjednik Evo Morales i paragvajski predsjednik Fernando Lugo potpisali sporazum.[1]
