Antigone

Antigone (grec vegl Αντιγόνη) è ina figura da la mitologia greca. Ella era la figlia dad Edipus e Iocaste. En sia furma classica è il mitus enconuschent surtut tras la tragedia da Sofocles ch’è probablamain vegnida preschentada l’emprima giada l’onn 442 a.C.^[1] Dasperas datti er autras funtaunas che sa differenzieschan per part da Sofocles. Il mitus d’Antigone tutga tar il Ciclus da Teba che furma sper il Ciclus da Troja in dals dus gronds ciclus mitics da l’antica greca.

La famiglia dad Antigone

Antigone nascha da la lètg incestuusa dad Edipus e da sia mamma Iocaste. Confurm a la profezia aveva Edipus mazzà ses bab e maridà sia mamma. Suenter avair realisà il succedì, chava Edipus or a sasez ils egls e va en l’exil a Colonos sper Athen. Antigone accumpogna il bab tschorv. Cur che l’aug Creon vul rapinar Antigone, vegn l’erox Teseus en agid ad ella. Suenter la mort dad Edipus returna Antigone a Teba per impedir il duel ch’era vegnì profetisà tranter ses dus frars.

Suenter che Edipus era ì en exil avevan ses dus figls Polineices ed Eteocles exequì communablamain la pussanza a Teba. Ma pli tard stgatscha Polineices Eteocles. Eteocles sa retira ad Argos, furma là in’armada ed attatga las set portas da Teba. Davant sis portas da la citad gudogna Eteocles las battaglias; ma davant la settavla porta capita quai che Antigone vuleva evitar: ils dus frar sa duelleschan e mazzan in l’auter.

Il destin dad Antigone

Creon, il nov retg da Teba, relascha sin quai in scumond da sepulir Polineices, perquai ch’el duaja avair tradì la patria. Tgi ch’emprovia tuttina da sutterrar el, vegnia sentenzià a la mort. Ma Antigone tschenta l’atgna conscienza sur la lescha terrestra e crai da stuair obedir als dieus pli fitg ch’als umans. Perquai cumenz’ella cun ils rituals da sepultura prescrits dals dieus. Er sia sora Ismene na vegn betg da persvader ella, da betg far quai.

Cun il funeral simbolic pussibilitescha Antigone bain a ses frar d’entrar en il Hades. Ma ella vegn traplada d’in guardian e manada avant Creon. Antigone defenda si’ovra e sa mussa pronta da prender sin sasezza las consequenzas. Er l’agid da sia sora Ismene, che vul far crair Creon d’er esser stada involvida en il succedì, n’accepta Antigone betg.

Creon sentenziescha a la mort Antigone. Ella duai vegnir sutterrada viva, e quai schebain ch’ella è la spusa futura da ses figl Haimon. Antigone survegn bain avunda nutriment per pudair s’enriclar; ed er Haimon prenda partida per ella, ma vegn refusà da ses bab. Pir suenter ch’il profet Teiresias ha annunzià a Creon in mortori en l’atgna famiglia, sa mussa quel pront da dar suenter. Ma igl è gia memia tard: Antigone, serrada en ina praschun sutterrana, sa suicidescha per prevegnir a la mort da la fom. Ed era Haimon, udind da la fin tragica da sia marusa, suonda ella senza che ses bab vegnia d’impedir quai.

Annotaziuns

↑ Sin questa versiun sa basa er la descripziun en quest artitgel. Per tudestg è il cuntegn vegnì popularisà da Gustav Schwab en si’enconuschenta ediziun Die schönsten Sagen des klassischen Alterthums. Nach seinen Dichtern und Erzählern. S. G. Liesching, Stuttgart 1838–1840.

Litteratura

George Steiner: Antigonen. Geschichte und Gegenwart eines Mythos. Hanser, Minca 1988 ISBN 3-446-14850-7
Lutz Walther e Martina Hayo: Mythos Antigone. Texte von Sophokles bis Hochhuth. Antologia. Reclam, Leipzig 2004 ISBN 3-379-20100-6
Werner Theurich: Antigone. Ein Mythos und seine Bearbeitungen. Königs Erläuterungen Spezial. Hollfeld: Bange Verlag, 2009. ISBN 978-3-8044-3041-9

[1] Sin questa versiun sa basa er la descripziun en quest artitgel. Per tudestg è il cuntegn vegnì popularisà da Gustav Schwab en si’enconuschenta ediziun Die schönsten Sagen des klassischen Alterthums. Nach seinen Dichtern und Erzählern. S. G. Liesching, Stuttgart 1838–1840.

[1]