Origem: Wikcionário, o dicionário livre.
weg.ge.hen
- partir, sair.
Conjugação
Conjugação (apenas formas sintéticas)
| Particípio I (presente)
|
weggehend
|
Infinitivo
|
weggehen, wegzugehen
|
| Particípio II (perfeito)
|
weggegangen
|
Auxiliar
|
sein
|
| Pessoa
|
Presente
|
Imperfeito
|
Conjuntivo I
|
Conjuntivo II
|
Imperativo
|
| ich
|
gehe weg
|
ging weg
|
gehe weg
|
ginge weg
|
–
|
| du
|
gehst weg
|
gingst weg
|
gehest weg
|
gingest weg
|
geh(e) weg
|
| er, sie, es
|
geht weg
|
ging weg
|
gehe weg
|
ginge weg
|
–
|
| wir
|
gehen weg
|
gingen weg
|
gehen weg
|
gingen weg
|
–
|
| ihr
|
geht weg
|
gingt weg
|
gehet weg
|
ginget weg
|
geht weg
|
| sie, Sie
|
gehen
|
gingen weg
|
gehen weg
|
gingen weg
|
–
|
- Da composição de weg- ("longe") e gehen ("ir").
- ver mais ligações ► gehen
|
