znajomy
znajomy (język polski)
[edytuj]- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
przymiotnik
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik znajomy znajomi dopełniacz znajomego znajomych celownik znajomemu znajomym biernik znajomego znajomych narzędnik znajomym znajomymi miejscownik znajomym znajomych wołacz znajomy znajomi - (2.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mos/mzw mrz ż n mos nmos mianownik znajomy znajoma znajome znajomi znajome dopełniacz znajomego znajomej znajomego znajomych celownik znajomemu znajomej znajomemu znajomym biernik znajomego znajomy znajomą znajome znajomych znajome narzędnik znajomym znajomą znajomym znajomymi miejscownik znajomym znajomej znajomym znajomych wołacz znajomy znajoma znajome znajomi znajome stopień wyższy bardziej znajomy przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mos/mzw mrz ż n mos nmos mianownik bardziej znajomy bardziej znajoma bardziej znajome bardziej znajomi bardziej znajome dopełniacz bardziej znajomego bardziej znajomej bardziej znajomego bardziej znajomych celownik bardziej znajomemu bardziej znajomej bardziej znajomemu bardziej znajomym biernik bardziej znajomego bardziej znajomy bardziej znajomą bardziej znajome bardziej znajomych bardziej znajome narzędnik bardziej znajomym bardziej znajomą bardziej znajomym bardziej znajomymi miejscownik bardziej znajomym bardziej znajomej bardziej znajomym bardziej znajomych wołacz bardziej znajomy bardziej znajoma bardziej znajome bardziej znajomi bardziej znajome stopień najwyższy najbardziej znajomy przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mos/mzw mrz ż n mos nmos mianownik najbardziej znajomy najbardziej znajoma najbardziej znajome najbardziej znajomi najbardziej znajome dopełniacz najbardziej znajomego najbardziej znajomej najbardziej znajomego najbardziej znajomych celownik najbardziej znajomemu najbardziej znajomej najbardziej znajomemu najbardziej znajomym biernik najbardziej znajomego najbardziej znajomy najbardziej znajomą najbardziej znajome najbardziej znajomych najbardziej znajome narzędnik najbardziej znajomym najbardziej znajomą najbardziej znajomym najbardziej znajomymi miejscownik najbardziej znajomym najbardziej znajomej najbardziej znajomym najbardziej znajomych wołacz najbardziej znajomy najbardziej znajoma najbardziej znajome najbardziej znajomi najbardziej znajome
- przykłady:
- (1.1) Mój znajomy jest świetnym hydraulikiem.
- (1.1) Teraz stawiam na "znajomych". Mam z kim wyjechać w weekend, zabalować, wyjść na kawę czy obiad. Ale nie angażuję się już tak bardzo emocjonalnie. Tak jest lepiej[2].
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) dawny / stary / dobry / bliski znajomy • mieć wspólnych znajomych
- (2.1) znajomy dźwięk • znajome twarze
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. znajomość ż, znajomek m
- forma żeńska znajoma
- czas. znać, zaznajomić
- przysł. znajomo
- związki frazeologiczne:
- krewni i znajomi królika
- etymologia:
- (1.1) < (2.1)[3]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) acquaintance
- arabski: (2.1) معروف (maʿrūf), محيط (muḥīṭ)
- aragoński: (1.1) conoxito
- białoruski: (1.1) знаёмы m; (2.1) знаёмы
- boloński: (1.1) cgnusänt
- chiński standardowy: (1.1) 朋友 (péngyou)
- chorwacki: (1.1) poznanik m
- czeski: (1.1) známý m
- duński: (1.1) bekendt w
- esperanto: (1.1) konato; (2.1) konata
- fiński: (1.1) tuttu
- hiszpański: (1.1) conocido m
- japoński: (1.1) 知り合い (しりあい, shiriai)
- jidysz: (1.1) באַקאַנטער m (bakanter); (2.1) קענטלעך (kentlech)
- karaimski: (1.1) таныш
- kaszubski: (1.1) znajemny m; (2.1) znajemny
- neapolitański: (1.1) canuscent
- niemiecki: (1.1) Bekannter m
- nowogrecki: (1.1) γνωστός m; (2.1) γνωστός
- portugalski: (1.1) conhecido m
- rosyjski: (1.1) знакомый m, знакомец m; (2.1) знакомый
- sycylijski: (1.1) cunuscienti
- szwedzki: (1.1) bekant
- ukraiński: (1.1) знайомий m; (2.1) знайомий
- węgierski: (1.1) ismerős
- włoski: (1.1) conoscente m
- źródła:
- ↑
Hasło „znajomy” w: Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
- ↑ f.kafeteria.pl
- ↑ Renata Grzegorczykowa, Zarys słowotwórstwa polskiego. Słowotwórstwo opisowe, wyd. III poprawione, Warszawa 1979, s. 19.