[go: up one dir, main page]

Przejdź do zawartości

solniczka

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

solniczka (język polski)

[edytuj]
solniczka (1.1)
solniczka (1.2)
solniczka (1.4)
wymowa:
IPA[sɔlʲˈɲit͡ʃka], AS[solʹńička], zjawiska fonetyczne: zmięk. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) niewielki zamknięty pojemnik do przechowywania soli, z otworkami, przez które posypuje się solą potrawy; zob. też solniczka w Wikipedii
(1.2) niewielki pojemnik w formie miseczki lub pudełka, przeznaczony specjalnie do przechowywania soli
(1.3) przest. anat. dołek stawowy, fovea articularis, w którym tkwi główka kości udowej[1]
(1.4) pot. środ. akwarium słonowodne
odmiana:
(1.1-4)
przykłady:
(1.1-2) Na stole nakrytym do obiadu, obok zastawy postawiono kryształową solniczkę i serwetnik.
(1.1-2) Kto poprzestaje na małym, solniczką / ojców świeci między stołu darami, / ma sen spokojny, dobrej myśli brudna / chciwość nie plami.[2]
(1.4) Kupiłem nowy baniak 500 l na solniczkę z taką obsadą ryb: zebrasoma flavescens, hepatus, pokolec białobrody, trzy błazny, dziesięć chromisów, salarias oraz jakieś małe babki.
składnia:
kolokacje:
(1.1-2) uzupełnić / napełnić / opróżnić solniczkę • dosypać sól do solniczki • podać solniczkę komuśpostawić solniczkę • solniczka szklana / kryształowa / ceramiczna / porcelanowa / metalowa / plastikowa • solniczka elektryczna / na baterie • solniczka z serwisu
synonimy:
(1.1-2) solnica, salserka
(1.3) panewka
(1.4) akwarium morskie
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. sól ż, solanka ż, solenie n, solnictwo n, zasolenie n, salserka ż
zgrub. solnica ż
czas. solić, dosolić, posolić, przesolić, przysolić, przesalać
przym. solny, solankowy, słony, posolony, przesolony, słonawy, zasolony, solarski
przysł. słono
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1-2) pol. sól
(1.3-4) od (1.1-2)
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Słownik języka polskiego, red. Jan Karłowicz, Adam Kryński, Władysław Niedźwiedzki, t. VI: S-Ś, Warszawa 1900–1927, s. 264.
  2. Jan Kochanowski, Pieśń XXIV z Ksiąg wtórych