pojedynek
pojedynek (język polski)
[edytuj]
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) dawna metoda rozwiązywania zatargów honorowych polegająca na walce dwóch przeciwników używających broni siecznej lub palnej w obecności sekundantów
- (1.2) walka, spór między dwiema stronami
- odmiana:
- (1.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik pojedynek pojedynki dopełniacz pojedynku pojedynków celownik pojedynkowi pojedynkom biernik pojedynek pojedynki narzędnik pojedynkiem pojedynkami miejscownik pojedynku pojedynkach wołacz pojedynku pojedynki
- przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1-2) wyzwać kogoś na pojedynek • stoczyć / wygrać / przegrać pojedynek • sekundować pojedynkowi / w pojedynku • pojedynek na śmierć i życie / do pierwszej krwi
- (1.2) pojedynek szermierczy / piłkarski / szachowy / aktorski / …
- synonimy:
- antonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. pojedynkowanie n, jedynka ż, jedyneczka ż, jeden
- czas. pojedynkować się ndk.
- przym. pojedynkowy, pojedynczy
- przysł. w pojedynkę, pojedynczo
- licz. jeden
- zaim. jeden
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) duel; (1.2) bout
- baskijski: (1.1) duelu
- białoruski: (1.1) дуэль ż; (1.2) дуэль ż
- bułgarski: (1.1) дуел m
- czeski: (1.1) souboj m
- esperanto: (1.1) duelo
- francuski: (1.1) duel m
- hiszpański: (1.1) duelo m
- kataloński: (1.1) duel m
- macedoński: (1.1) дуел m
- niderlandzki: (1.1) duel
- niemiecki: (1.1) Zweikampf m, Duell n
- nowogrecki: (1.1) μονομαχία ż; (1.2) μονομαχία ż
- rosyjski: (1.1) дуэль ż; (1.2) дуэль ż
- słowacki: (1.1) duel m, súboj m
- ukraiński: (1.1) дуель ż; (1.2) дуель ż
- węgierski: (1.1) párbaj
- włoski: (1.1) duello m
- źródła: