kantata

kantata (język polski)

wymowa:

IPA: [kãnˈtata], AS: [kãntata], zjawiska fonetyczne: nazal. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) muz. utwór muzyczny na głosy solowe; zob. też kantata w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	kantata	kantaty
dopełniacz	kantaty	kantat
celownik	kantacie	kantatom
biernik	kantatę	kantaty
narzędnik	kantatą	kantatami
miejscownik	kantacie	kantatach
wołacz	kantato	kantaty

przykłady:

(1.1) "Oda do radości" – finałowa kantata z IX Symfonii Ludwiga van Beethovena jest hymnem Unii Europejskiej.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

wł. cantata

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) cantata
• bułgarski: (1.1) кантата ż
• czeski: (1.1) kantáta ż
• interlingua: (1.1) cantata
• kataloński: (1.1) cantata ż
• niemiecki: (1.1) Kantate ż
• rosyjski: (1.1) кантата ż
• słowacki: (1.1) kantáta ż
• ukraiński: (1.1) кантата ż
• węgierski: (1.1) kantáta
• włoski: (1.1) cantata ż

źródła: