dzik
dzik (język polski)
[edytuj]
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy
- (1.1) zool. gatunek ssaka z rzędu parzystokopytnych; zob. też dzik w Wikipedii
- (1.2) pot. osoba nietowarzyska
- odmiana:
- (1.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik dzik dziki dopełniacz dzika dzików celownik dzikowi dzikom biernik dzika dziki narzędnik dzikiem dzikami miejscownik dziku dzikach wołacz dziku dziki
- przykłady:
- (1.1) Nagle konający dzik podniósł się i zaatakował.
- składnia:
- antonimy:
- hiperonimy:
- (1.1) ssak
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. dziczek mzw/mos/mrz, dzikus m, dziki m, dzicz ż, dziczyzna ż, dziczenie n, zdziczenie n, dzikarz m, dzikuska ż
- czas. dziczeć ndk., zdziczeć dk.
- przym. dziki, dziczy
- przysł. dziko
- związki frazeologiczne:
- suszyć jak dzika po szyszkach
- etymologia:
- prasł. *dikъ → nieoswojony < praindoeur. *dʰiHkos
- uwagi:
- (1.1) zobacz też: Indeks:Polski - Ssaki
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) boar, wild boar
- baskijski: (1.1) basurde
- białoruski: (1.1) дзік m, кабан m
- bułgarski: (1.1) дива свиня ż
- czeski: (1.1) divočák m
- dolnołużycki: (1.1) źiwjak m
- duński: (1.1) vildsvin w
- esperanto: (1.1) apro
- fiński: (1.1) villisika
- francuski: (1.1) sanglier m
- hiszpański: (1.1) jabalí m
- ido: (1.1) apro
- islandzki: (1.1) villisvín n
- jidysz: (1.1) קאַבאַן m (kaban), וואַלד־חזיר m (wald-chazer)
- kaszubski: (1.1) dzëk m
- kataloński: (1.1) senglar m
- koreański: (1.1) 멧돼지
- litewski: (1.1) šernas m
- luksemburski: (1.1) Wëllschwäin n
- łaciński: (1.1) aper m/ż
- niderlandzki: (1.1) everzwijn n
- niemiecki: (1.1) Wildschwein n
- norweski (bokmål): (1.1) villsvin
- nowogrecki: (1.1) αγριογούρουνο n
- portugalski: (1.1) javali
- rosyjski: (1.1) каба́н m, вепрь m
- słowacki: (1.1) diviak m
- szwedzki: (1.1) vildsvin n
- ukraiński: (1.1) кабан m
- wilamowski: (1.1) wyłdy śwajn
- włoski: (1.1) cinghiale m
- źródła:
- ↑ Antoni Danysz, Odrębności słownikarskie kulturalnego języka polskiego w Wielkopolsce w stosunku do kulturalnego języka w Galicyi, „Język Polski” nr 8–10, s. 252.