damascenka
damascenka (język polski)
[edytuj]
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) mieszkanka Damaszku[1]
- (1.2) hand. spoż. rodzaj dużej jasnej rodzynki
- (1.3) hist. wojsk. szabla ze stali damasceńskiej
- (1.4) hist. ceniona strzelba wschodnia z wytrzymałej stali dziwerowanej[2]
- (1.5) ogrod. reg. (Poznań) odmiana śliwy węgierki[3][4]
- odmiana:
- (1.1-4)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik damascenka damascenki dopełniacz damascenki damascenek celownik damascence damascenkom biernik damascenkę damascenki narzędnik damascenką damascenkami miejscownik damascence damascenkach wołacz damascenko damascenki
- przykłady:
- (1.1) Za przewodnika miał młodą, ładną i wykształconą damascenkę.
- (1.2) Zważy mi pani tak z pół kilo damascenek?
- (1.3) Wskazał na szablę, którą miał z sobą: turecką, mocno zakrzywioną na końcu damascenkę[5].
- (1.5) Marmelada ze śliwek: najładniejsza jest z renklodów i damascenek, gdyż ma śliczny, złocisty kolor[6].
- składnia:
- antonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. Damaszek mrz, adamaszek mrz, demeszka ż, damaszek mrz
- forma męska damasceńczyk mos
- przym. damasceński, adamaszkowy
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- (1.1,3) pol. damasceński + -ka < pol. Damaszek
- uwagi:
- (1.1) zobacz też: cybeb • damascenka • koryntka • sułtanka
- tłumaczenia:
- (1.1) dla języków niewyróżniających tu formy żeńskiej zobacz listę tłumaczeń w haśle: damasceńczyk
- (1.4) zobacz listę tłumaczeń w haśle: węgierka
- źródła:
- ↑
Nazwy państw świata, ich stolic i mieszkańców, oprac. Komisja Standaryzacji Nazw Geograficznych poza Granicami Rzeczypospolitej Polskiej przy Głównym Geodecie Kraju, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, Warszawa 2007, ISBN 978-83-239-9999-7, s. 41.
- ↑ Lampel/Mahrhold: Leksykon broni od A do Ż, Muza, Warszawa 2006.
- ↑ Antoni Danysz, Odrębności słownikarskie kulturalnego języka polskiego w Wielkopolsce w stosunku do kulturalnego języka w Galicyi, „Język Polski” nr 8–10, s. 246.
- ↑ Kazimierz Nitsch, Odrębności słownikowe Poznania, Krakowa, Warszawy, „Język Polski” nr 8–10, s. 265.
- ↑ Henryk Sienkiewicz, Hania, rozdz. XI.
- ↑ Pani Elżbieta [Elżbieta Kiewnarska], Konfitury, kompoty i inne konserwy owocowe, Warszawa 1927, s. 34.