androny
androny (język polski)
[edytuj]- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba mnoga mianownik androny dopełniacz andronów celownik andronom biernik androny narzędnik andronami miejscownik andronach wołacz androny
- przykłady:
- (1.1) – Androny! – zawołał Benedykt – te wszystkie cuda, tajemniczości, zagadki za grosz sensu nie mają![1]
- składnia:
- synonimy:
- (1.1) brednie, banialuki, farmazony, głupstwa, duby smalone, koszałki-opałki, trele-morele; reg. koszyczki-opałeczki, przest. kipki-opałki, przest. koszały-opały
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- gadać/opowiadać/pleść androny[2]
- etymologia:
- Być może z „angrony” z niem. angeronen[3] albo z wł. androne[4][5] → 'długie korytarze, uliczki', przy czym USJP adnotację o włoskim pochodzeniu wyrazu opatruje znakiem zapytania.
- uwagi:
- tłumaczenia:
- (1.1) zobacz listę tłumaczeń w haśle: brednia
- źródła:
- ↑ E. Orzeszkowa: Nad Niemnem
- ↑ Daniela Podlawska, Magdalena Świątek-Brzezińska, Słownik frazeologiczny języka polskiego, Bielsko-Biała 2008, s. 39.
- ↑ Słownik zapożyczeń niemieckich w polszczyźnie, red. Marek Łaziński, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2008, ISBN 978-83-01-15588-9, s. 26.
- ↑
Hasło „androny” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
- ↑
Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.