Alfred de Musset

Alfred de Musset (1810–1857) – francuski prozaik i poeta, członek Akademii Francuskiej.

Zobacz w Wikiźródłach inne utwory Alfreda de Musset

Spowiedź dziecięcia wieku

Kiedy namiętność ponosi człowieka, rozsądek podąża za nim płacząc i ostrzegając o niebezpieczeństwie.
- Quand la passion emporte l’homme, la raison le suit en pleurant et en l’avertissant du danger. (fr.)
- Źródło: cz. I, rozdz. II, tłum. Tadeusz Boy-Żeleński.

Miłość to wiara, to religia ziemskiego szczęścia, to promienny trójkąt umieszczony w sklepieniu świątyni, którą nazywamy światem.
- L’amour, c’est la foi, c’est la religion du bonheur terrestre ; c’est un triangle lumineux placé a la voute de ce temple qu’on appelle le monde. (fr.)
- Źródło: cz. I, rozdz. V, tłum. Tadeusz Boy-Żeleński.

Nauka rozpusty podobna jest do zawrotu głowy; znajduje się w niej zrazu jakąś grozę pomieszaną z rozkoszą, niby na wysokiej wieży.
- L’apprentissage de la débauche ressemble a un vertige ; on y ressent d’abord je ne sais quelle terreur melée de volupté, comme sur une tour élevée. (fr.)
- Źródło: cz. II, rozdz. II, tłum. Tadeusz Boy-Żeleński.

Nazywasz uczciwą kobietę, która cię kochała wiernie przez dwa lata; posiadasz widocznie jakiś osobny kalendarz dla ocenienia, ile czasu potrzeba, aby pocałunki mężczyzny obeschły na wargach kobiety.
- Vous appelez honnete la femme qui vous aime deux ans fidelement ; vous avez apparemment un almanach fait expres pour savoir combien de temps les baisers des hommes mettent a sécher sur les levres des femmes. (fr.)
- Źródło: cz. I, rozdz. V, tłum. Tadeusz Boy-Żeleński.

Nie ma nic równie szybkiego jak uczucie antypatii.
- n’y a rien de si rapide qu’un sentiment d’antipathie. (fr.)
- Źródło: cz. III, rozdz. VI, tłum. Tadeusz Boy-Żeleński.
- Zobacz też: antypatia

Ten umrze nie skarżąc się: posiadał kobietę, którą kochał.
- celui-là mourra sans se plaindre : il a eu la femme qu’il aimait. (fr.)
- Źródło: cz. III, rozdz. XI, tłum. Tadeusz Boy-Żeleński.

Zamysły szczęścia, wy może jesteście jedynym prawdziwym szczęściem tu na ziemi!
- Projets de bonheur, vous etes peut-etre le seul bonheur véritable ici-bas! (fr.)
- Źródło: cz. V, rozdz. I, tłum. Tadeusz Boy-Żeleński.
- Zobacz też: nadzieja, szczęście

Inne

Artysta jest to człowiek, on pisze dla ludzi.
Święta wolność kapłanką jest jego ołtarza,
Żywiołami dlań życie, w wszechświat trójnogiem;
Ból, harmonia i miłość kadzidło wyraża,
Ofiarą jest dlań serce, a zaś prawda bogiem.
Artysta jest to żołnierz, co armii szeregi
Opuszcza, śpiesząc naprzód, jak wodze lub zbiegi...
- Un artiste est un homme, — il écrit pour des hommes.
  Pour prêtresse du temple, il a la liberté;
  Pour trépied, l’univers; pour éléments, la vie;
  Pour encens, la douleur, l’amour et l’harmonie;
  Pour victime, son cœur; — pour dieu, la vérité.
  L’artiste est un soldat, qui des rangs d’une armée
  Sort, et marche en avant, — ou chef, — ou déserteur. (fr.)
- Źródło: Dedykacja: panu Alfredowi T. w: Poezye, Warszawa 1890, s. 76, tłum. Bolesław Londyński.

Człowiek jest uczniem, cierpienie jego nauczycielem.
- Zobacz też: cierpienie, uczeń, nauczyciel

Dzieci chowane bez pieszczoty są jak kwiaty hodowane bez słońca.
- Zobacz też: dziecko

Fałszywa miłość jest gorsza niż prawdziwa nienawiść.
- Zobacz też: miłość, nienawiść

Ideałem mężczyzny jest kobieta, której nie może znaleźć.
- Zobacz też: ideał

Jeśli powie się kobiecie, że ma najpiękniejsze oczy świata, zwróci nam uwagę, że ma również całkiem niezłe nogi.

Kiedy kobieta jest słodka i tkliwa, świeża, dobra i ładna, jestem zdolny się tym zadowolić i nie troszczyć się, czy umie po łacinie.
- Quand une femme est douce et sensible, franche, bonne et belle, je suis capable de me contenter de cela, oui, en vérité, jusqu’à ne pas me soucier de savoir si elle parle latin.
- Źródło: Nie igra się z miłością, akt III, scena VII, tłum. Tadeusz Boy-Żeleński.

Kobieta chłodna to kobieta, która jeszcze nie spotkała mężczyzny, którego musi pokochać.

Kobieta poskromiona kocha głębiej niż kobieta zjednana wcześniej westchnieniami.

Kobieta wybaczy ci wszystko oprócz jednego: tego, że jej nie kochasz.
- Zobacz też: kobieta, wybaczenie

Kobieta, która chce odmówić, powie tylko nie. Kobieta, która tłumaczy, chce zostać przekonana.

Kobieta, która kocha trochę, i która się opiera – nie dość kocha, ta która kocha dosyć, a opiera się – nie czuje się dość kochaną.

Kto kocha, często doznaje zawodu, często cierpi i jest nieszczęśliwy; ale kocha; i kiedy znajdzie się na krawędzi grobu, obraca się, aby spojrzeć wstecz i powiada: Często cierpiałem, myliłem się niekiedy, ale kochałem. To ja żyłem, a nie sztuczna istota wylęgła z mej pychy i nudy.
- On est souvent trompé en amour, souvent blessé et souvent malheureux; mais on aime, et quand on est sur le bord de sa tombe, on se retourne pour regarder en arrière; et on se dit: «J’ai souffert souvent, je me suis trompé quelquefois, mais j’ai aimé. C’est moi qui ai vécu, et non pas un être factice créé par mon orgueil et mon ennui.
- Źródło: Nie igra się z miłością, akt II, scena V, tłum. Tadeusz Boy-Żeleński.

Któż nie wie, że noc ma takie moce, że w niej kobiety są jak kwiaty, jeszcze piękniejsze.
- Źródło: Władysław Kopaliński, Encyklopedia „drugiej płci”, Warszawa 1990, s. 545.

Łzę w perłę zamienić drogą:
To ambicja poety, to jego pragnienie,
To cel, to jego życie, jego przeznaczenie.
- Faire une perle d'une larme:
  Du poète ici-bas voilà la passion,
  Voilà son bien, sa vie et son ambition.
- Źródło: Co to jest poezya? Impromptu. w: Poezye, Warszawa 1890, s. 69, tłum. Bolesław Londyński.
- Zobacz też: łza, perła, poezja

Miłość twoja dałaby mi życie, ale przyjaźń twoja pocieszy mnie po niej.
- Ton amour m’eût donné la vie, mais ton amitié m’en consolera.
- Źródło: Nie igra się z miłością, akt II, scena I, tłum. Tadeusz Boy-Żeleński.

Miłość jest podstawą całego świata.

Miłość nie istnieje – religia, jej mamka, ma wymiona obwisłe jak stara sakiewka, na której dnie znajduje się miedziany szeląg.

Miłość to hostia, którą trzeba złamać we dwoje i spożyć wspólnie w pocałunku.

Moja szklanka nie jest duża, ale piję z mojej szklanki.
- Mon verre n'est pas grand, mais je bois dans mon verre. (fr.)
- Inna wersja tłumaczenia: Małą jest moja chatka, ale moją własną! (Dedykacja: panu Alfredowi T. w: Poezye, Warszawa 1890, s. 72, tłum. Bolesław Londyński)
- Źródło: Antologia literatury francuskiej, wyd. Krakowska Spółka Wydawnicza, Kraków 1922, s. 449, tłum. Tadeusz Boy-Żeleński.
- Zobacz też: szklanka

Na ziemi wszystko nagie, krom obłudy.
I w niebie wszystko gołe, jak i w życiu.
- Tout est nu sur la terre, hormis l'hypocrisie;
  Tout est nu dans les cieux, tout est nu dans la vie. (fr.)
- Źródło: Dedykacja: panu Alfredowi T. w: Poezye, Warszawa 1890, s. 82, tłum. Bolesław Londyński.

Najpiękniejszymi w pieśni są cierpień wyznania.
Znam nawet nieśmiertelne łkania.
- Les plus désespérés sont les chants les plus beaux,
  Et j’en sais d’immortels qui sont de purs sanglots. (fr.)
- Źródło: Noc majowa w: Poezye, Warszawa 1890, s. 121, tłum. Bolesław Londyński.
- Zobacz też: pieśń, płacz

Nie igra się z miłością.
- On de badine pas avec l'amour (fr.)
- Źródło: tytuł komedii z 1834 roku
- Opis: przysłowie francuskie spopularyzowane przez Musseta

Nie trzeba się zarzekać.
- Il ne faut jurer de rien. (fr.)
- Źródło: tytuł komedii z 1836 roku
- Opis: przysłowie francuskie spopularyzowane przez Musseta

Piękno tak samo nie jest nam dostępne, jak nieskończoność. Nie należy jego nigdzie szukać; nie domagać się piękna ani w miłości, ani w szczęściu, ani w cnocie; należy natomiast je kochać, aby być cnotliwym, pięknym i szczęśliwym w tej mierze, w jakiej to dla człowieka możliwe.

Piękność nie może być skąpa, trzeba też, by pamiętała o sobie, i brała udział w rozkoszy, którą sprawia.

Piękność, gdy się pokaże, rozrzuca swe dobro bez obawy bankructwa.

Prawdziwa miłość jest jak duch: każdy o niej mówi, ale niewielu spotkało się z nią twarzą w twarz.
- Zobacz też: duch

Snem jest to życie.
- La vie est un songe. (fr.)
- Źródło: Wspomnienie w: Poezye, Warszawa 1890, s. 151, tłum. Bolesław Londyński.
- Zobacz też: sen

Świat jest kałużą bez dna, gdzie czołgają się najpotworniejsze płazy, ale jest na świecie jedna rzecz święta i wzniosła – zespolenie tych dwojga tak szpetnych i ułomnych istot.

Trzeba kochać uparcie, kiedy się już przestało kochać.

Wspomnienie dni radosnych milszym nieraz bywa
I prawdziwszym, niż szczęście na ziemi.
- Un souvenir heureux est peut-être sur terre
  Plus vrai que le bonheur.
- Źródło: Wspomnienie w: Poezye, Warszawa 1890, s. 150, tłum. Bolesław Londyński.
- Zobacz też: szczęście, wspomnienia

Żaden nie oprze się brzoskwiniowemu liczku okraszonemu purpurową wargą, inaczej jest niegodny litości – jego nieszczęście tkwi w tym, że jest głupcem.