[go: up one dir, main page]

Przejdź do zawartości

Zachodni Szczyt Wideł

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zachodni Szczyt Wideł
Západná Vidlová veža
Ilustracja
Zachodni Szczyt Wideł wśród podpisanych obiektów
Państwo

 Słowacja

Pasmo

Tatry, Karpaty

Pierwsze wejście

17 sierpnia 1903
Karol Englisch

Położenie na mapie Tatr
Mapa konturowa Tatr, po prawej nieco na dole znajduje się czarny trójkącik z opisem „Zachodni Szczyt Wideł”
Położenie na mapie Karpat
Mapa konturowa Karpat, u góry nieco na lewo znajduje się czarny trójkącik z opisem „Zachodni Szczyt Wideł”
Ziemia49°11′42″N 20°12′48″E/49,195000 20,213333

Zachodni Szczyt Wideł (słow. Západná Vidlová veža, niem. Westliche Gabelspitze, węg. Nyugati Villa-csúcs[1]) – wybitny szczyt w Grani Wideł w słowackich Tatrach Wysokich. Znajduje się pomiędzy Łomnicą, oddzielony Niżnią Miedzianą Przełączką, Miedzianym Murem i Wyżnią Miedzianą Przełączką, a Wielkim Szczytem Wideł oddzielonym Przełęczą w Widłach[2].

Widły od północy (z Jagnięcego Szczytu)

Wierzchołek Zachodniego Szczytu Wideł wyrasta z północno-wschodniej ściany Łomnicy. Góruje on nad Cmentarzyskiem i jest doskonale widoczny znad Łomnickiego Stawu. Zdecydowanie wyróżnia się w krajobrazie Grani Wideł. Jego ściany rozpoczynają się w górnych partiach sąsiednich dolin. Od południowego wschodu jest to Łomnickie Koryto opadające do Cmentarzyska, od północnego wschodu natomiast szczyt wznosi się ponad Miedzianą Kotliną, a dokładnie Wyżnią Miedzianą Ławką, w kierunku której opadają dwa filary. Lewym (od dołu) ograniczeniem północno-wschodniej ściany jest żleb opadający z Przełęczy w Widłach w kierunku Miedzianego Potoczka[2].

Na Zachodni Szczyt Wideł, podobnie jak na inne obiekty w grani, nie prowadzą żadne znakowane szlaki turystyczne. Wierzchołek szczytu jest najczęściej odwiedzany przez taterników przy okazji przejścia całej grani. Najdogodniejsza droga prowadzi na szczyt granią z Niżniej Miedzianej Przełączki[2].

Dawniej jako część masywu Zachodniego Szczytu Wideł traktowano Miedziany Mur. W nowszej literaturze przydzielono mu odrębną nazwę i stał się niezależnym obiektem[2].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Pierwsze wejścia:

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1.
  2. a b c d e Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XXII. Wyżnia Miedziana Przełączka – Mała Rakuska Czubka. Warszawa: Sport i Turystyka, 1979, s. 23–29. ISBN 83-217-2203-2.